Όταν ήμουν παιδί, η οικογένειά μου ήταν φτωχή και συχνά δεχόμασταν εκφοβισμό από συγχωριανούς. Ένιωθα απαίσια βλέποντας τη μάνα μου να κλαίει εξαιτίας του εκφοβισμού τους. Μας περιφρονούσαν όλοι επειδή στερούμασταν κύρος και δεν είχαμε ποτέ την ευκαιρία να πάμε μπροστά. Εκείνη την περίοδο, οι γονείς μου μου έλεγαν συχνά: «“Οι φτωχοί είναι μόνοι ακόμα και στην πόλη, ενώ οι πλούσιοι έχουν παρέα και στα πιο δύσβατα βουνά”, γι’ αυτό όταν μεγαλώσεις, πρέπει να αποκτήσεις όνομα και να ξεχωρίσεις, για να τιμήσεις την οικογένειά σου». Έλαβα σοβαρά υπόψη τα λόγια αυτά και εργάστηκα σκληρά για να αποκτήσω κύρος και σεβασμό.

Το 1986, συμμετείχα σε ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα προσλήψεων για μια μεγάλη εθνική εταιρία. Στην εκπαίδευση, μελετούσα σκληρά και είχα υψηλούς βαθμούς και άριστη διαγωγή σχεδόν κάθε μήνα. Όμως προς έκπληξή μου, με τοποθέτησαν σε θέση αρχάριου, ενώ σε άλλους που είχαν χειρότερους βαθμούς από εμένα, αλλά προέρχονταν από τζάκι, δόθηκαν διοικητικές θέσεις. Πήρα πολύ βαριά αυτήν την αποτυχία και κατάλαβα πως αν ήθελα να διαπρέψω, δεν αρκούσε να έχω καλή απόδοση, αλλά έπρεπε να μάθω να γλείφω το αφεντικό. Έτσι, τον βοηθούσα συχνά σε μερεμέτια στο σπίτι του, κι όταν αρρώστησε και εισήχθη στο νοσοκομείο, ήμουν εκεί για να πραγματοποιώ κάθε του επιθυμία. Για να κερδίσω την αναγνώρισή του, αγόρασα πολλά βιβλία και διάβασα για να βελτιώσω τις διοικητικές μου δεξιότητες. Μετά από κάποια χρόνια σκληρής δουλειάς, τελικά προάχθηκα στην ανώτερη διοίκηση. Στο εργοστάσιο, όλοι οι εργάτες με χαιρετούσαν με νεύματα και υποκλίσεις, κι όταν γύριζα σπίτι, οι γείτονες έρχονταν όλοι να με επισκεφτούν. Κάπως έτσι, είχα γίνει δημοφιλής στο χωριό μας. Όλο και περισσότεροι έρχονταν να μου ζητήσουν χάρες, κι ακόμα κι εκείνοι που παλιά μας κοίταζαν αφ’ υψηλού, είχαν αλλάξει στάση εντελώς, και τώρα ήταν αρκετά φιλικοί μαζί μου. Στη ματαιοδοξία μου, με ικανοποιούσε εξαιρετικά να είμαι στο κέντρο της προσοχής και να με θαυμάζουν.

Το 1998, όταν ήμουν 35 ετών, έγινα διευθυντής του εργοστασίου. Παρόλο που είχα κύρος και εξουσία, ένιωθα ακόμα ανήσυχος. Ανησυχούσα πως χωρίς προσωπικές διασυνδέσεις, αν δεν έκανα καλά τη δουλειά μου, ίσως να μη μπορούσα να διατηρήσω το κύρος μου. Κι έτσι, προσέγγιζα τη δουλεία μου με εξαιρετική προσοχή, η θέση μου ήταν επισφαλής, και φοβόμουν πως αν κάτι πήγαινε στραβά, θα με απέλυαν. Για να μεγαλώσουν οι δουλειές μας, συχνά τραπέζωνα τους πελάτες μας, βγάζοντάς τους έξω για ποτά και καραόκε. Είδα πως κάποιοι διευθυντές δωροδοκούσαν πελάτες με χρήματα και πόρνες. Σιχαινόμουν να κάνω έτσι τις δουλειές, όμως αφού μελέτησα αρκετές φορές τις επιλογές μου, τελικά υποχώρησα στην πραγματικότητα. Εκείνη την περίοδο, είχα μεγάλο άγχος και δυσκολευόμουν να κοιμηθώ. Εξαιτίας της πίεσης στη δουλειά και του άγχους μου, εμφάνισα διαβήτη, υπέρταση, υπερλιπιδαιμία κι άλλες ασθένειες. Αργότερα, η εταιρία μου μετατράπηκε από δημόσια επιχείρηση σε ιδιωτική. Διακόσιοι με τριακόσιοι υπάλληλοι αγόρασαν μετοχές της και πήραν την ιδιοκτησία. Τρία χρόνια μετά, για να μεγιστοποιήσουμε τα κέρδη μας, εξαγοράσαμε τις μετοχές μειοψηφίας σύμφωνα με το σχέδιο του προέδρου, κι έτσι, εγώ και κάποιοι άλλοι μεγαλομέτοχοι γίναμε εκατομμυριούχοι, και η εταιρία μας έγινε η μεγαλύτερη πηγή φορολογικών εσόδων στην περιοχή μας. Συχνά έπρεπε να παρίσταμαι σε σημαντικές συναντήσεις στην έδρα της κομητείας και μάλιστα εμφανιζόμουν στην τηλεόραση. Η ματαιοδοξία μου ικανοποιούνταν όσο ποτέ. Εξωτερικά, έδειχνα να είμαι στην κορυφή του κόσμου και να ζω τον τρόπο ζωής της ελίτ, όμως μέσα μου ένιωθα κενός και ανήσυχος. Κάθε βράδυ που ξάπλωνα στο κρεβάτι, αναρωτιόμουν: «Τόσα χρόνια, έχω αφοσιωθεί ψυχή τε και σώματι στη δουλειά μου κι έχω αποκτήσει κύρος και φήμη, όμως έχω χάσει την αξιοπρέπεια και την υγεία μου. Αυτή είναι στ’ αλήθεια η ζωή που πρέπει να ζω; Τι νόημα έχει ένας τέτοιος τρόπος ζωής;»

Μα είχα τόση δουλειά που δεν προλάβαινα να σκεφτώ. Ήμουν απόλυτα δέσμιος του κύρους και της φήμης μου, κι έτσι απλώς συνέχιζα.

Όμως προς έκπληξή μου, μόλις έφτασα στο απόγειο της καριέρας μου, ένα από τα προϊόντα μας εμφάνισε σημαντικό πρόβλημα λόγω δικού μου λάθους, κι αυτό στοίχησε στην εταιρία πολλά εκατομμύρια γουάν. Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα απαίσια. Όλα τα χρόνια μου στην εταιρία, είχα μια σταθερή πρόοδο σχεδόν κάθε χρόνο, όμως αν και σκοτωνόμουν στη δουλειά τους τελευταίους έξι μήνες, τελικά κατέστρεψα τη φήμη μου. Ένιωθα πως είχα πέσει από την κορυφή στα τάρταρα. Μέσα στον πόνο και την απελπισία μου, κάποιοι αδελφοί και αδελφές μού διέδωσαν το ευαγγέλιο του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες. Είδα τα εξής λόγια του Θεού: «Η μοίρα του ανθρώπου βρίσκεται στα χέρια του Θεού. Είσαι ανίκανος να ελέγξεις τον εαυτό σου: Παρά το γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι μονίμως βιαστικός και απασχολημένος για δικό του λογαριασμό, παραμένει ανίκανος να ελέγξει τον εαυτό του. Εάν μπορούσες να γνωρίζεις τις προσωπικές προοπτικές σου, αν μπορούσες να ελέγχεις τη μοίρα σου, θα εξακολουθούσες να αποτελείς δημιουργημένο ον;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Αποκαθιστώντας την κανονική ζωή του ανθρώπου και οδηγώντας τον σε έναν θαυμαστό προορισμό). «Την καρδιά και το πνεύμα του ανθρώπου τα κρατάει το χέρι του Θεού και τα πάντα στη ζωή του ανθρώπου τα βλέπουν τα μάτια του Θεού. Ανεξάρτητα από το αν το πιστεύεις αυτό ή όχι, κάθε πράγμα ανεξαιρέτως, είτε ζωντανό είτε νεκρό, θα αλλάξει, θα μεταβληθεί, θα ανανεωθεί και θα εξαφανιστεί σύμφωνα με τις σκέψεις του Θεού. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Θεός διοικεί τα πάντα» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο Θεός είναι η πηγή της ζωής του ανθρώπου). Μόλις τα διάβασα, κατάλαβα πως η μοίρα μας βρίσκεται εξ ολοκλήρου στα χέρια του Θεού. Το αν θα πετύχουμε ή όχι στην καριέρα μας δεν το ελέγχουμε εμείς. Στη σκέψη αυτή, αντιλήφθηκα πως ήταν αλήθεια. Αρχικός μου στόχος ήταν η ανέλιξή μου με δικές μου προσπάθειες, όμως απέτυχα παταγωδώς. Αυτό μου έδειξε πως δεν ελέγχουμε εμείς τη μοίρα μας. Τα λόγια αυτά μου φάνηκαν πολύ πρακτικά και σωστά. Μέσα απ’ την ανάγνωση των λόγων του Παντοδύναμου Θεού, βεβαιώθηκα πως ήταν το έργο του Θεού και αποδέχτηκα τον Παντοδύναμο Θεό.

Έπειτα, βρήκα ένα άλλο χωρίο των λόγων του Θεού: «Παροτρύνω τους ανθρώπους όλων των εθνών, όλων των χωρών, ακόμα και όλων των βιομηχανιών, να ακούνε την φωνή του Θεού, να αντικρίζουν το έργο του Θεού και να προσέχουν τη μοίρα της ανθρωπότητας, προκειμένου να κάνουν τον Θεό το πιο άγιο, το πιο αξιότιμο, το υψηλότατο και το μοναδικό αντικείμενο λατρείας στην ανθρωπότητα, και να επιτρέψουν σε όλη την ανθρωπότητα να ζήσει κάτω από τις ευλογίες του Θεού, ακριβώς όπως οι απόγονοι του Αβραάμ έζησαν με την υπόσχεση του Ιεχωβά, και όπως ο Αδάμ κι η Εύα, τους οποίους πρώτους δημιούργησε ο Θεός, έζησαν στον Κήπο της Εδέμ» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Παράρτημα Β΄: Ο Θεός προΐσταται της μοίρας όλης της ανθρωπότητας). Τα λόγια του Θεού με επηρέασαν βαθιά. Είχα ξοδέψει τη μισή μου ζωή παλεύοντας να πετύχω, κι αν και είχα πραγματοποιήσει τον στόχο μου να ξεχωρίσω, είχα αποκτήσει όνομα και οι μάταιες επιθυμίες μου είχαν ικανοποιηθεί, μέσα μου ένιωθα κενός και ανήσυχος. Συνειδητοποίησα πως η αναζήτηση της αλήθειας ενώπιον του Θεού και η λατρεία Του είναι η σωστή οδός και επιφέρει τις ευλογίες του Θεού. Έτσι, ορκίστηκα στον Θεό πως θα έβαζα τα δυνατά μου να ασκούμαι στην πίστη και να Τον ακολουθώ.

Δύο μήνες μετά, είχα γίνει επικεφαλής ομάδας στην εκκλησία μου και διοργάνωνα συναθροίσεις. Ήμουν έτοιμος να υπακούσω στο θέλημα του Θεού και να κάνω το καθήκον μου. Το σημείο των συναθροίσεων ήταν κοντά στη δουλειά, οπότε συναντούσα συνεργάτες καθ’ οδόν για τις συναθροίσεις. Με τον καιρό, άρχισα να αγχώνομαι. Αν το αφεντικό μου μάθαινε για την πίστη μου, στην καλύτερη περίπτωση, θα με επέκρινε και θα έχανα την υπόληψή μου. Στη χειρότερη, ίσως με απέλυε. Τότε, θα έχανα τη φήμη και το κύρος, που για να τα αποκτήσω πάλευα τη μισή μου ζωή. Έπειτα όμως, σκέφτηκα: «Αφότου πίστεψα στον Θεό, επειδή έχω κατανοήσει κάποια αλήθεια, μπόρεσα να αποφύγω πολλά κακά. Ξέρω πως η πίστη στον Θεό, η αναζήτηση της αλήθειας κι η επιτέλεση του καθήκοντος είναι η σωστή οδός και το πιο πολύτιμο και ουσιαστικό πράγμα στη ζωή μου, έτσι ό,τι κι αν γίνει, δεν θα τα εγκαταλείψω». Έπειτα, έπαψα να περιορίζομαι και συνέχισα να συναθροίζομαι και να κάνω το καθήκον μου. Σύντομα, όπως προέβλεψα, το αφεντικό μου έμαθε πως πίστευα στον Θεό και συναθροιζόμουν. Μια φορά, δεν εμφανίστηκα σε μια σύσκεψη της εταιρίας μας, κι έτσι ο πρόεδρος έστειλε να με ψάξουν παντού, και ρώτησε μάλιστα κάποιους πού ήταν η συνάθροιση. Μια άλλη φορά, καθώς πήγαινα σε μια συνάθροιση, το έμαθε και συγκάλεσε εσκεμμένα σύσκεψη όλων των μεσαίων στελεχών και κάθισε δίπλα μου για να μη φύγω. Όλη αυτή η κατάσταση μου ήταν πολύ δύσκολη, και σε κάθε συνάθροιση, ένιωθα περιορισμένος. Εκείνη την περίοδο, ένιωθα να ασφυκτιώ και κατάλαβα πως η κατάσταση εκείνη εμπόδιζε την πίστη μου στον Θεό και το καθήκον μου, έτσι προσευχήθηκα στον Θεό να με καθοδηγήσει.

Αργότερα, είδα το εξής χωρίο των λόγων του Θεού: «Θα πρέπει να γνωρίζεις πώς να Με ικανοποιήσεις τώρα και πώς να εισέλθεις στον σωστό δρόμο στην πίστη σου. Εκείνο που επιθυμώ είναι η αφοσίωση και η υποταγή σου τώρα, η αγάπη σου και η μαρτυρία σου τώρα. Ακόμη κι αν δεν γνωρίζεις τώρα τι είναι η μαρτυρία ή τι είναι η αγάπη, οφείλεις να Μου φέρεις ό,τι έχεις και δεν έχεις και να παραδώσεις σ’ Εμένα τους μόνους θησαυρούς σου: την αφοσίωση και την υποταγή σου. Πρέπει να ξέρεις ότι η μαρτυρία της νίκης Μου επί του Σατανά έγκειται στην αφοσίωση και την υποταγή του ανθρώπου, όπως και η μαρτυρία της ολοκληρωτικής κατάκτησης του ανθρώπου από Εμένα» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τι γνωρίζεις περί πίστης;). Απ’ τα λόγια του Θεού, κατάλαβα πως ό,τι κι αν υποφέρουμε στη ζωή μας ως πιστοί, πρέπει να έχουμε αφοσίωση και υπακοή στον Θεό και να δίνουμε μαρτυρία για Εκείνον. Τότε, ασκούμουν στην πίστη για δύο χρόνια, κι αν και φαινομενικά έκανα το καθήκον μου, περιοριζόμουν από τη δουλειά μου και πάντα ανησυχούσα πως θα απολυόμουν και θα έχανα το κύρος μου, έτσι δεν μπορούσα να αφοσιωθώ πλήρως στο καθήκον μου, και κάποιες φορές μάλιστα, επηρεάζονταν οι συναθροίσεις και τα καθήκοντά μου. Πού ήταν η μαρτυρία μου; Αργότερα, μου ήρθε στο μυαλό ένα άλλο χωρίο. «Στην πίστη του στον Θεό, ο Πέτρος προσπάθησε να ικανοποιήσει τον Θεό σε όλα και προσπάθησε να υπακούσει σε όλα όσα προήλθαν από τον Θεό. Χωρίς το παραμικρό παράπονο, ήταν σε θέση να δεχτεί την παίδευση και την κρίση, καθώς και το ραφινάρισμα, τα δεινά και τις στερήσεις στη ζωή του, κανένα από τα οποία δεν μπορούσαν να μεταβάλουν την αγάπη του για τον Θεό. Αυτή δεν ήταν η απόλυτη αγάπη για τον Θεό; Αυτή δεν ήταν η εκπλήρωση του καθήκοντος ενός πλάσματος του Θεού;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η επιτυχία ή η αποτυχία εξαρτάται από το μονοπάτι που βαδίζει ο άνθρωπος). Στην πίστη του, ο Πέτρος αναζήτησε την υποταγή και την αγάπη στον Θεό. Όταν τον κάλεσε ο Κύριος Ιησούς, παράτησε τη βάρκα του και Τον ακολούθησε, και στις δοκιμασίες και στις δυσκολίες, αναζητούσε να ικανοποιήσει το θέλημα του Θεού. Τελικά, σταυρώθηκε ανάποδα και πέτυχε την απόλυτη αγάπη και υπακοή στον Θεό μέχρι θανάτου, δίνοντας μια υπέροχη και ηχηρή μαρτυρία για τον Θεό και ζώντας μια ζωή γεμάτη αξία και νόημα. Εφόσον είχα αποφασίσει να ασκηθώ στην πίστη και να ακολουθώ τον Θεό, έπρεπε σαν τον Πέτρο να αναζητήσω να αγαπήσω και να ικανοποιήσω τον Θεό. Μόνο αυτή θα ήταν σωστή απόφαση. Σκέφτηκα πως τη μισή μου ζωή δωροδοκούσα και δωροδοκούμουν, κυλιόμουν στη λάσπη και έλεγα ψέματα για το κύρος, ζώντας στην απόλυτη θλίψη. Και κάπως έτσι, τα νιάτα μου με είχαν προσπεράσει. Παρόλο που τελικά ο Θεός με καθοδήγησε στο σωστό μονοπάτι, συνέχιζα να περιορίζομαι από τη δουλειά μου και να μη μπορώ να εστιάσω στην πίστη και στο καθήκον μου. Αν συνέχιζα έτσι, θα είχα καθόλου πρόοδο στη ζωή; Ειδικά όταν σκέφτηκα τα λόγια του Θεού «Ο χρόνος δεν περιμένει κανέναν!» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Ι΄). ένιωσα την αίσθηση του επείγοντος. Μετά από 50 χρόνια στη γη, είχα την ευκαιρία να αποδεχτώ τη σωτήρια χάρη του Θεού τις έσχατες ημέρες, να αναζητήσω την αλήθεια και να σωθώ απ’ τον Θεό, κι όλα αυτά χάρη στην καλοσύνη Του. Έπρεπε να πάψω να είμαι τόσο επιπόλαιος στην πίστη μου. Έπειτα, μου ήρθε η ιδέα να παραιτηθώ απ’ τη δουλειά μου, ώστε να δώσω όλον μου τον χρόνο και την ενέργεια στην αναζήτηση της αλήθειας και στο καθήκον μου.

Όμως τότε σκέφτηκα πως είχα αγωνιστεί πάνω απ’ τη μισή μου ζωή για να γίνω τελικά μεγαλομέτοχος με ένα χαρτοφυλάκιο πολλών εκατομμυρίων γουάν και με αμέτρητους θαυμαστές. Μα αν έχανα τη δουλειά μου, θα ήμουν ξανά κοινός θνητός και τότε, ποιος θα με καταδεχόταν; Οι φίλοι, οι συγγενείς, το αφεντικό και οι συνεργάτες μου θα με περιφρονούσαν και θα με έλεγαν ανόητο. Πώς θα κρατούσα το κεφάλι μου ψηλά μπροστά τους μετά; Μόλις το σκέφτηκα αυτό, διχάστηκα, κι έτσι προσευχήθηκα στον Θεό να μου δώσει δύναμη για να ξεφύγω απ’ τα δεσμά και τους περιορισμούς της δουλειάς μου. Στην αναζήτησή μου, βρήκα το εξής χωρίο των λόγων του Θεού: Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Ο Σατανάς χρησιμοποιεί τη φήμη και το κέρδος για να ελέγχει τις σκέψεις των ανθρώπων, σε σημείο που να μη σκέφτονται τίποτε άλλο από τη φήμη και το κέρδος. Πασχίζουν για φήμη και κέρδος, ταλαιπωρούνται για τη φήμη και το κέρδος, υπόκεινται σε εξευτελισμό για τη φήμη και το κέρδος, θυσιάζουν ό,τι έχουν και δεν έχουν και προβαίνουν σε κάθε είδους κρίσεις και αποφάσεις για τη φήμη και το κέρδος. Με αυτόν τον τρόπο, ο Σατανάς κρατά τους ανθρώπους δέσμιους με αόρατες αλυσίδες και αυτοί δεν έχουν ούτε τη δύναμη ούτε το κουράγιο να τις αποτινάξουν. Χωρίς να το καταλάβουν, κουβαλάνε αυτές τις αλυσίδες και σέρνονται συνεχώς με μεγάλη δυσκολία. Χάριν της φήμης και του κέρδους, η ανθρωπότητα αποφεύγει τον Θεό και Τον προδίδει, καθίσταται ολοένα πιο φαύλη. Επομένως, με αυτόν τον τρόπο, η μία γενιά μετά την άλλη καταστρέφονται μέσα στη φήμη και το κέρδος του Σατανά. Αν εξετάσουμε τώρα τις ενέργειες του Σατανά, δεν είναι τα μοχθηρά κίνητρά του άκρως απεχθή; Ίσως να μην μπορείτε σήμερα να διακρίνετε ακόμα τα μοχθηρά κίνητρα του Σατανά, επειδή πιστεύετε ότι δεν μπορεί να ζήσει κανείς χωρίς φήμη και κέρδος. Πιστεύετε ότι, αν οι άνθρωποι εγκαταλείψουν τη φήμη και το κέρδος, δεν θα μπορούν πλέον να δουν τον δρόμο μπροστά τους, δεν θα μπορούν να διακρίνουν τους στόχους τους, ότι το μέλλον τους θα προδιαγράφεται σκοτεινό, θολό και ζοφερό. Όμως, σιγά-σιγά, μια μέρα, θα αναγνωρίσετε όλοι σας ότι η φήμη και το κέρδος είναι πελώριες αλυσίδες τις οποίες χρησιμοποιεί ο Σατανάς για να κρατάει δέσμιους τους ανθρώπους. Όταν έρθει εκείνη η ημέρα, θα αντισταθείς σθεναρά στον έλεγχο του Σατανά και θα αντισταθείς σθεναρά στις αλυσίδες που χρησιμοποιεί ο Σατανάς για να σε έχει δέσμιο. Όταν θα έρθει η στιγμή που θα επιθυμήσεις να αποτινάξεις όλα όσα σου έχει ενσταλάξει ο Σατανάς, θα αποχωριστείς πλήρως όλα όσα σε συνδέουν με τον Σατανά κι επίσης, θα σιχαθείς πραγματικά όλα εκείνα που σου έχει επιφέρει. Μόνο τότε θα έχει η ανθρωπότητα πραγματική αγάπη και λαχτάρα για τον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός ΣΤ΄). Απ’ τα λόγια Του, κατάλαβα πως ο λόγος που δεν άφηνα τη δουλειά μου και δεν εστίαζα στο καθήκον μου ήταν ότι δεν έβλεπα πως η φήμη και η περιουσία είναι δεσμά του Σατανά για να μας τυφλώνει και να μας ελέγχει. Μου είχε στήσει μια παγίδα. Ο Σατανάς, μέσω της φήμης και της περιουσίας, με εξαπατούσε και με διέφθειρε, κάνοντάς με να επιδιώκω αυτά, να απομακρύνομαι απ’ τον Θεό και να Τον προδίδω. Επειδή η οικογένειά μου ζούσε στη φτώχια και δεχόταν εκφοβισμό και περιφρόνηση απ’ όταν ήμουν μικρός, κι επειδή είχα δηλητηριαστεί από σατανικές φιλοσοφίες όπως «Να ξεχωρίζεις απ’ τους άλλους και να τιμάς τους προγόνους σου» και «Ο άνθρωπος αγωνίζεται κόντρα στο ρεύμα», θεώρησα τις ιδέες αυτές υπέρτατες αλήθειες και ορκίστηκα πως θα ζούσα όπως η ελίτ. Έτσι, κατέπνιξα την υπερηφάνεια μου, ταπεινώθηκα μπροστά στο αφεντικό μου και τον καλόπιανα. Όταν απέκτησα κύρος, ανησυχούσα πως οι άλλοι συνωμοτούσαν εναντίον μου, έτσι για να ενισχύσω το κύρος μου, δωροδόκησα ενάντια στη συνείδησή μου πελάτες με χρήματα και πόρνες. Καθημερινά, ήμουν στην τσίτα και φοβόμουν πως όσα είχα κάνει θα τα έβρισκα μπροστά μου. Για να αποκτήσω περισσότερο κύρος, κόπιαζα να μεγαλώσω την επιχείρησή μας, όμως ήταν σαν να κολυμπώ κόντρα στο ρεύμα. Δεν ησύχαζα στιγμή και τελικά, εξαντλήθηκα και αρρώστησα. Παλιά, όταν δεν είχα κύρος και εξουσία, αναζητούσα αυτά τα πράγματα με κάθε τρόπο, όμως όταν τελικά απέκτησα ό,τι ήθελα, έμπλεκα κάθε μέρα με τραπεζώματα και δεν είχα άλλη επιλογή απ’ το να ακολουθώ τις κακές κοσμικές τάσεις, και δεν ένιωθα καθόλου ανθρώπινο ον. Δεν είχα την παραμικρή γαλήνη ή ηρεμία και κάθε μέρα, ζούσα έναν αγχωτικό, οδυνηρό και εξαντλητικό τρόπο ζωής! Ο Σατανάς με βασάνιζε μέσω της φήμης και την περιουσίας. Σκέφτηκα επίσης πως παρόλο που οι διάσημοι και οι πλούσιοι έχουν πλούτη και φήμη και έχουν πετύχει στην καριέρα τους, κάποιοι απ’ αυτούς παίρνουν ναρκωτικά, αυτοκτονούν ή πάνε φυλακή. Η φήμη και η περιουσία ίσως τους έχουν δώσει πρόσκαιρο γόητρο, όμως τους έφεραν μόνο κενότητα και πόνο νοητικά και σωματικά. Μόνο τότε αντιλήφθηκα πως η επιθυμία που μας εμποτίζει ο Σατανάς για φήμη και περιουσία, είναι κάτι αρνητικό. Ο Σατανάς παίζει έτσι μαζί μας, μας καταστρέφει, μας οδηγεί στη διαφθορά και μας βλάπτει. Κλέβει όλο και περισσότερο την ανθρώπινη φύση μας και μας μετατρέπει σε τέρατα. Μετά την παροχή και το πότισμα των λόγων του Θεού, κατάλαβα πως μόνο η αναζήτηση της αλήθειας, ο σεβασμός προς τον Θεό, η αποφυγή του κακού και η επιτέλεση του καθήκοντός μας ως δημιουργήματα μας επιτρέπουν να ζούμε μια ζωή με νόημα και αξία. Δεν έπρεπε να ξεγελαστώ δίνοντας κι άλλη απ’ τη ζωή μου στην επιδίωξη φήμης και περιουσίας. Έπρεπε βασισμένος στον Θεό να αποδεσμευτώ απ’ το κύρος και τη φήμη, να κάνω καλά το καθήκον μου, να αναζητώ την αλήθεια και να ζω μια ουσιαστική ζωή. Μόλις το αντιλήφθηκα, αποφάσισα να παραιτηθώ.

Ήξερα πως επειδή έπαιζα έναν σημαντικό ρόλο στην εταιρία, ο πρόεδρος δεν θα συμφωνούσε αν προσπαθούσα να φύγω άμεσα. Έτσι, αποφάσισα να του αιτηθώ μια παρατεταμένη αναρρωτική άδεια. Όμως, πρέπει να είχε μαντέψει τα κίνητρά μου και είπε: «Δεν σου την υπογράφω. Αν σε αφήσω να πάρεις αναρρωτική, μετά θα παραιτηθείς». Όταν το άκουσα, ένιωσα κάπως χαμένος. Αν ο πρόεδρος δεν με άφηνε να παραιτηθώ και πίεζα το θέμα, δεν θα τον πρόσβαλλα; Το μετοχικό μου κεφάλαιο ήταν ακόμα στην εταιρία. Τι θα γινόταν αν δεν με άφηνε να πάρω τα χρήματα που είχα επενδύσει; Εκείνη την περίοδο, με βασάνιζε το ζήτημα της παραίτησής μου και πραγματικά δεν ήξερα τι να κάνω. Έτσι, προσευχόμουν συνεχώς στον Θεό να με καθοδηγήσει.

Μια μέρα, μου ήρθε στο μυαλό το εξής χωρίο: Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Όταν ο Αβραάμ άπλωσε το χέρι του και πήρε το μαχαίρι για να σφάξει τον γιο του, είδε τις πράξεις του ο Θεός; Τις είδε. Ολόκληρη η διαδικασία —από την αρχή, όταν ο Θεός ζήτησε από τον Αβραάμ να θυσιάσει τον Ισαάκ, μέχρις ότου ο Αβραάμ όντως σήκωσε το μαχαίρι του για να σφάξει τον γιο του —φανέρωσε στον Θεό την καρδιά του Αβραάμ και, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι υπήρξε ανόητος, αδαής και παρεξήγησε τον Θεό, εκείνη τη στιγμή, η καρδιά του Αβραάμ ήταν πιστή στον Θεό και ειλικρινής και όντως είχε πρόθεση να επιστρέψει στον Θεό τον Ισαάκ, τον γιο που του έδωσε ο Θεός. Μέσα του, ο Θεός είδε την υπακοή, εκείνη την υπακοή που επιθυμούσε» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Β΄). Η εμπειρία του Αβραάμ με ενέπνευσε πολύ. Είδα πως ο Θεός θέλει την ειλικρίνεια και την υπακοή των ανθρώπων. Όταν ο Θεός τού ζήτησε να θυσιάσει τον μοναχογιό του Ισαάκ, εκείνος άντεξε να απαρνηθεί τον μονάκριβό του για να ικανοποιήσει τον Θεό. Απ’ αυτό, ο Θεός είδε την ειλικρίνεια του Αβραάμ. Τότε, αναλογίστηκα τη στάση μου. Αν και ισχυριζόμουν ότι ήθελα η πίστη μου να είναι το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου, και ήθελα να παραιτηθώ για να κάνω καλά το καθήκον μου, ήταν όλα αερολογίες και δεν ήμουν ειλικρινής. Ανησυχούσα πως θα πρόσβαλλα τον πρόεδρο αν επέμενα να παραιτηθώ και δεν θα μπορούσα να πάρω την επένδυσή μου. Ανησυχούσα μόνο για τα συμφέροντά μου. Ο Αβραάμ πρόσφερε τον μοναχογιό του στον Θεό, κι εγώ έπρεπε μόνο να παραιτηθώ απ’ τη δουλειά, μα δεν μπορούσα να το κάνω. Δεν ήμουν ειλικρινής απέναντι στον Θεό. Δεν Τον εξαπατούσα; Όταν το αντιλήφθηκα, ένιωσα λίγες ενοχές. Προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, εξακολουθώ να θέλω να παραιτηθώ, ώστε να εστιάσω στο καθήκον μου, όμως δεν μπορώ να το κάνω πράξη. Θεέ μου! Δεν θέλω να Σε εξαπατώ άλλο. Είμαι έτοιμος να παραιτηθώ και να εκπληρώνω το καθήκον μου». Μετά την προσευχή, τελικά βρήκα το κουράγιο να συζητήσω για την παραίτησή μου με τον πρόεδρο. Στο τέλος, όχι μόνο μου επέτρεψε να πάρω μισό χρόνο άδεια, αλλά ήμουν ήδη αποφασισμένος να παραιτηθώ.

Έτσι, πέρασε μισός χρόνος και σχεδίαζα να παρατείνω την άδειά μου, για να διατηρήσω τη σχέση μου με την εταιρία και να διεκδικήσω τα χρήματά μου. Όμως ο πρόεδρος είπε πως ήταν στην εταιρία πωλήσεων στην πρωτεύουσα της επαρχίας, και ζήτησε να συναντηθούμε για την άδειά μου. Όμως, όταν τελικά συναντηθήκαμε, δεν αναφέρθηκε καν στο θέμα, κι απλώς με γύρισε σε όλα τα τμήματα της εταιρίας. Όλα τα γραφεία ήταν πολυτελή και εντυπωσιακά, όλοι ήταν απασχολημένοι στη δουλειά και οι διευθυντές όλων των τμημάτων με προσφώνησαν θερμά «Διευθυντή Γουάνγκ». Πριν το καταλάβω, μπήκα και πάλι σε πειρασμό. Σκέφτηκα: «Παρόλο που έλειπα μισό χρόνο, έχω ακόμα επιρροή στην εταιρία. Έχω μερίδιο σ’ αυτήν την τεράστια εταιρία και είμαι ακόμα επικεφαλής σ’ αυτήν την επιχείρηση! Η εταιρία μας γίνεται όλο και πιο επικερδής τα τελευταία δύο χρόνια. Αν παρατήσω το καθήκον μου και συνεχίσω να δουλεύω εδώ, θα βγάλω πολλά χρήματα και θα ζω στα πλούτη. Ακόμα και οι απόγονοί μου θα μπορούν να ζουν με αξιοπρέπεια». Όταν το σκέφτηκα αυτό, μπήκα κάπως σε πειρασμό. Όμως γρήγορα αντιλήφθηκα την εσφαλμένη κατάστασή μου κι έτσι επικαλέστηκα αμέσως τον Θεό μέσα μου. Τότε, θυμήθηκα τα λόγια του Κυρίου Ιησού: «Δεν δύνασθε να δουλεύητε Θεόν και μαμωνά» (Κατά Λουκάν 16:13). Θυμήθηκα και απ’ τη Βίβλο, εκεί που ο Σατανάς προσπαθεί να βάλει σε πειρασμό τον Κύριο Ιησού: «Πάλιν παραλαμβάνει αυτόν ο διάβολος εις όρος πολύ υψηλόν, και δεικνύει εις αυτόν πάντα τα βασίλεια του κόσμου και την δόξαν αυτών, και λέγει προς αυτόν· Ταύτα πάντα θέλω σοι δώσει, εάν πεσών προσκυνήσης με. Τότε ο Ιησούς λέγει προς αυτόν· Ύπαγε, Σατανά· διότι είναι γεγραμμένον, Κύριον τον Θεόν σου θέλεις προσκυνήσει και αυτόν μόνον θέλεις λατρεύσει» (Κατά Ματθαίον 4:8-10). Ο πρόεδρος δεν με έβαζε σε πειρασμό να μείνω στην εταιρία επιδεικνύοντάς μου τα πολυτελή τους γραφεία και το καλό εργασιακό περιβάλλον; Ο Σατανάς δεν τα χειραγωγούσε όλα αυτά παρασκηνιακά; Προσπαθούσε να με βάλει σε πειρασμό με το κύρος και την περιουσία, για να εγκαταλείψω τον Θεό και το καθήκον μου και να συνεχίζει να με παίζει και να με κακοποιεί. Δεν έπρεπε να πέσω στην παγίδα του.

Έπειτα, παρέτεινα την άδειά μου για άλλους τρεις μήνες. Όταν οι τρεις μήνες είχαν σχεδόν τελειώσει, σκέφτηκα: «Δεν πρέπει να συνεχίζω να ζητώ έτσι άδειες. Αν θέλω να ξεκόψω από την εταιρία για να κάνω γαλήνια το καθήκον μου, πρέπει να πουλήσω όλες τις μετοχές μου, όμως οι πωλήσεις επιτρέπονται μόνο μια μέρα τον χρόνο. Τι θα γίνει αν ο πρόεδρος δεν με αφήσει να τις πουλήσω; Κι έχει ακόμα το 1,5 εκατομμυρίου κεφάλαιό μου. Αν δεν μου το επιστρέψει, θα είμαι απένταρος. Το κεφάλαιο αυτό το κέρδισα με αίμα και ιδρώτα». Εκείνο το διάστημα, ανησυχούσα γι’ αυτό όλη μέρα, και λόγω της αναστάτωσης, δεν έκανα σωστά το καθήκον μου. Έτσι, προσευχήθηκα νοερά στον Θεό ζητώντας Του να μου ανοίξει μια διέξοδο για να απαλλαγώ απ’ αυτό το βάρος.

Αργότερα, συνάντησα τον πρόεδρο για να συζητήσουμε για την πώληση των μετοχών μου, αλλά δεν με άφηνε να τις αποσύρω. Μου το έκανε δύσκολο, λέγοντας: «Αν θέλεις να φύγεις από την εταιρία, πρέπει να χάσεις κάποιες από τις μετοχές σου». Δεν δεχόμουν να χάσω εκατοντάδες χιλιάδες γουάν. Είχα δουλέψει σκληρά για αυτά τα χρήματα! Εκείνη τη στιγμή, αντιλήφθηκα πως ο Σατανάς προσπαθούσε και πάλι να με βάλει σε πειρασμό. Σκέφτηκα ένα χωρίο των λόγων του Θεού: Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Στην καρδιά του, ο Ιώβ πίστευε ακράδαντα ότι ο Θεός τού είχε παραχωρήσει όλα όσα κατείχε, και δεν ήταν προϊόν του δικού του μόχθου. Συνεπώς, δεν έβλεπε αυτές τις ευλογίες ως κάτι στο οποίο έπρεπε να επενδύσει, αντίθετα βάσιζε τις αρχές της επιβίωσής του στην προσήλωση, με όλες του τις δυνάμεις, στον δρόμο τον οποίο έπρεπε να ακολουθεί. Αγαπούσε τις ευλογίες του Θεού και Τον ευχαριστούσε γι’ αυτές, αλλά δεν ήταν εξαρτημένος από τις ευλογίες, ούτε επιζητούσε περισσότερες. Αυτή ήταν η στάση του απέναντι στην περιουσία. Δεν έκανε τίποτα απλώς και μόνο για να κερδίζει ευλογίες, ούτε ανησυχούσε ή στεναχωριόταν από την έλλειψη ή την απώλεια των ευλογιών του Θεού. Δεν ένιωθε υπερβολική, τρελή χαρά εξαιτίας των ευλογιών του Θεού, ούτε αγνοούσε την οδό του Θεού ούτε ξεχνούσε τη χάρη του Θεού λόγω των ευλογιών που απολάμβανε συχνά. Η στάση του Ιώβ απέναντι στην περιουσία του αποκαλύπτει στους ανθρώπους την αληθινή του ανθρώπινη φύση: πρώτον, ο Ιώβ δεν ήταν άπληστος άνθρωπος και δεν είχε απαιτήσεις από την υλική του ζωή. Δεύτερον, ο Ιώβ δεν ανησυχούσε ποτέ ούτε φοβόταν ότι ο Θεός θα του έπαιρνε όλα όσα είχε, η οποία ήταν η στάση της υπακοής στον Θεό μέσα στην καρδιά του. Τουτέστιν, δεν είχε απαιτήσεις ή παράπονα για το πότε ή αν ο Θεός θα έπαιρνε από αυτόν, και δεν ζητούσε τον λόγο, αλλά μόνο προσπαθούσε να υπακούει τις ρυθμίσεις του Θεού. Τρίτον, ποτέ δεν πίστευε ότι η περιουσία του προήλθε από τον δικό του μόχθο, αλλά ότι του παραχωρήθηκε από τον Θεό. Αυτή ήταν η πίστη του Ιώβ στον Θεό και αποτελεί ένδειξη της πεποίθησής του» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Β΄). Τα λόγια του Θεού μού έδειξαν πως, παρόλο που ο Ιώβ είχε συσσωρεύσει μεγάλο πλούτο, δεν του έδινε αξία. Αντιθέτως, έδινε σημασία στην υποταγή και στη λατρεία στον Θεό. Έτσι, όταν έχασε όλα τα πλούτη του, συνέχιζε να εξυμνεί και να δοξάζει τον Θεό. Η ιστορία του Ιώβ με ενέπνευσε πολύ. Ήξερα πως σαν τον Ιώβ, έπρεπε να μην κολλάω στα πλούτη και να επιλέξω να ικανοποιώ τον Θεό. Ως εκ τούτου, δέχτηκα να παραχωρήσω μετοχές αξίας 200.000 γουάν, όμως ο πρόεδρος θεώρησε πως δεν ήταν αρκετές και απαίτησε να χάσω κι άλλες. Δεν άντεχα να χάσω τόσα χρήματα, κι έτσι προσευχήθηκα νοερά στον Θεό. Κατάλαβα πως ο Σατανάς προσπαθούσε να με τυφλώσει και να με ελέγξει μέσω του χρήματος. Δεν έπρεπε να υποκύψω στον πειρασμό του για να αποχωριστώ τα πλούτη μου. Έπρεπε να μείνω ακλόνητος στη μαρτυρία μου και να τον ντροπιάσω. Για να φύγω απ’ την εταιρία, αναγκάστηκα τελικά να παραχωρήσω μετοχές αξίας 500.000 γουάν. Στο εξής, μπορούσα επιτέλους να εστιάζω στην πίστη και στο καθήκον μου.

Αργότερα, άκουσα ότι ένας γραμματέας της επιτροπής της κομητείας φυλακίστηκε για διαφθορά και δωροδοκία και τελικά, έπαθε νευρικό κλονισμό λόγω του άγχους απ’ τον εγκλεισμό. Σκέφτηκα: «Αυτές είναι οι βαριές συνέπειες της επιδίωξης φήμης και περιουσίας». Σκέφτηκα πως κι εγώ είχα κάνει δώρα, είχα δωροδοκήσει και είχα δωροδοκηθεί, και είχα κυλιστεί στη λάσπη και στη διαφθορά για να αποκτήσω κύρος. Αν δεν είχα φύγει από την εταιρία, ίσως τελικά να είχα την ίδια τύχη. Τα λόγια του Παντοδύναμου Θεού με απάλλαξαν απ’ τα δεσμά της φήμης και της περιουσίας και με κράτησαν μακριά από τον πειρασμό του Σατανά. Ευχαρίστησα τον Θεό εκ βάθους καρδίας για τη χάρη και την προστασία Του.

Όλα αυτά τα χρόνια, εκπληρώνω με συνέπεια το καθήκον μου και συχνά συναθροίζομαι και συναναστρέφομαι τα λόγια του Θεού με αδελφούς και αδελφές. Έχω κατανοήσει πολλή αλήθεια και έχω αποκτήσει γνώση για πολλά κοσμικά πράγματα. Συχνά σκέφτομαι τα εξής λόγια του Θεού: «Όλη η ζωή των ανθρώπων είναι στα χέρια του Θεού και αν δεν υπήρχε η απόφασή τους ενώπιον του Θεού, ποιος θα ήταν πρόθυμος να ζήσει μάταια σε αυτόν τον κενό κόσμο του ανθρώπου; Γιατί να μπει κανείς στον κόπο; Μπαινοβγαίνοντας βιαστικά στον κόσμο, αν δεν κάνουν τίποτα για τον Θεό, δεν θα ήταν άχρηστη όλη τους η ζωή;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ερμηνείες των μυστηρίων των λόγων του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 39). Πράγματι, η ζωή είναι πολύ μικρή. Πέρασα τη μισή μου ζωή στη σφαίρα επιρροής του Σατανά. Επιζητούσα περιουσία και φήμη, προσπαθώντας να ξεχωρίσω απ’ τους άλλους. Ο Σατανάς έπαιζε μαζί μου και με κακοποιούσε, και ζούσα μια κενή, αξιοθρήνητη ζωή, χωρίς κανένα νόημα. Με το έλεος και τη χάρη του Θεού, έλαβα τη σωτηρία Του τις έσχατες ημέρες, και μ’ άφησε να δαπανήσω εαυτόν για Εκείνον και να κάνω το καθήκον μου. Αν δεν ήταν ο Θεός, θα είχα χαραμίσει όλη μου τη ζωή. Κάνοντας το καθήκον μου στην εκκλησία, μπορεί αν μην έχω το ίδιο κύρος και τα πλούτη που είχα κάποτε, όμως ζω μια ελεύθερη ζωή και η συνείδησή μου είναι ήσυχη. Νιώθω πως έχω βιώσει κάπως την ανθρώπινη ομοιότητα. Αυτό γιατί ο Θεός με καθοδήγησε στο σωστό μονοπάτι. Ευχαριστώ τον Θεό για την αγάπη και τη σωτηρία Του!