Το 2020 έκανα έργο σχεδιασμού για την εκκλησία, κυρίως προσχέδια. Μετά από λίγο καιρό, διαπίστωσα ότι το σχέδιο είχε πιο αργό ρυθμό απ’ τα άλλα έργα. Η επόπτριά μου επέβλεπε κι άλλο έργο, οπότε δεν παρακολουθούσε στενά το δικό μας. Άρχισα να χαλαρώνω. Κανείς δεν με πίεζε, οπότε απλώς εκτελούσα καθήκοντα ρουτίνας. Εφόσον δεν ήμουν αδρανής και τελείωνα κάποια σχέδια κάθε μέρα, αυτό αρκούσε. Τέλος πάντων, ήταν χαλαρή δουλειά. Δεν χρειαζόταν να βιαστώ ή να υποφέρω σωματικά. Ήμουν η κύρια δύναμη στην ομάδα μας· ήξερα όλες τις αρχές και τη δουλειά. Έτσι, πίστευα ότι θα με κρατούσαν σ’ αυτό το καθήκον και ότι θα σωζόμουν. Με αυτήν την προοπτική, δεν είχα καθημερινούς στόχους ή σχέδια. Απλώς έκανα όσα μπορούσα και μου έφταναν όσα έκανα. Δεν φαινόμουν ποτέ αδρανής, μα ήμουν χαλαρή. Όταν σχεδίαζα, δυσκολευόμουν να συγκεντρωθώ. Κοιτούσα αμέσως τα μηνύματα που μου έρχονταν στο κινητό μου, απαντούσα και χειριζόμουν τα επείγοντα και τα μη επείγοντα με τον ίδιο τρόπο. Σπαταλούσα αρκετό χρόνο χωρίς να το καταλαβαίνω. Κάποιες φορές είχαμε πρωινές συναθροίσεις, κι αν διαχειριζόμουν τον χρόνο μου, μπορούσα να κάνω τρία σχέδια, αλλά εφησύχαζα μόλις τελείωνα το πρώτο, σκεπτόμενη ότι αφού η συνάθροιση είχε πάρει τη μισή μέρα, δύο σχέδια ήταν αρκετά. Έτσι, καθυστερούσα και κατέληγα να τελειώσω μόνο δύο. Εκτός αυτού, στον ελεύθερο χρόνο μου έβλεπα ειδήσεις. Δεν σκεφτόμουν την είσοδο στη ζωή ούτε εξέταζα πιθανά προβλήματα στο καθήκον μου. Εκείνη την περίοδο, απλώς μοχθούσα στο καθήκον μου, δεν εστίαζα στα λόγια του Θεού ή στην αυτοκριτική. Έδειχνα διαφθορά, μα δεν αναζητούσα την αλήθεια. Θεωρούσα ότι δεν είχα ιδιαίτερες δυσκολίες και ολοκλήρωνα αρκετά σχέδια, οπότε τα πήγαινα καλά στο καθήκον μου.

Ο φόρτος συνέχισε να αυξάνεται, αλλά ο ρυθμός μας ήταν πολύ αργός, άρα το έργο συσσωρευόταν. Ένα σχέδιο καθυστέρησε μάλιστα έναν ολόκληρο μήνα. Όταν το ανακάλυψε η επόπτρια και εξέτασε την καθημερινή μας απόδοση, είδε πόσο χαμηλή ήταν η παραγωγικότητά μας και μας αντιμετώπισε σκληρά, επειδή ήμασταν τεμπέληδες και αμελείς. Δεν είχαμε αίσθηση επείγοντος ακόμη και όταν βλέπαμε πόσο καθυστερούσε το έργο, και κανείς δεν το ανέφερε. Ήμασταν απρόσεκτοι, δεν επωμιζόμασταν φορτίο στο καθήκον μας, και αυτό αποτελούσε εμπόδιο στο ευαγγελικό έργο. Ξαφνιάστηκα πολύ όταν τα είπε αυτά η επόπτρια. Γενικά θεωρούσα ότι έκανα πολλά πράγματα· γιατί όταν τα έβαζαν κάτω ήταν τόσο λίγα; Αυτό δεν με καθιστούσε παράσιτο που απομυζούσε την εκκλησία; Στο τέλος, θα με απομάκρυναν και θα με απέκλειαν. Κατόπιν, υπό την επίβλεψη της επόπτριας, η αποτελεσματικότητά μου βελτιώθηκε κάπως. Μα αγχωνόμουν με όλα τα σχέδια που εκκρεμούσαν. Συγκεκριμένα, η επόπτρια παρακολουθούσε πιο στενά το έργο, ενίοτε ζητούσε λεπτομέρειες, ρωτούσε για τις δυσκολίες μας. Όταν παρατήρησε ότι κάναμε τα τυπικά, μας μίλησε με πιο αυστηρό τόνο. Εκνευρίστηκα. Εύκολα το λες, μα δύσκολα το κάνεις. Ένιωθα ότι ζητούσε πολλά. Νόμιζε ότι ήταν εύκολο να κάνω αυτά τα σχέδια; Ήδη εργαζόμουν σκληρά. Κι αν συνέχιζε να έχει τέτοιες απαιτήσεις; Δεν ήμουν υπεράνθρωπος. Ήμουν σε κατάσταση αντίστασης, δεν ένιωθα πρόθυμη να πληρώσω τίμημα. Βιαζόμουν φαινομενικά, μόνο για τα μάτια της επόπτριας. Φοβόμουν ότι αν ήμουν πολύ αργή, θα αντιμετωπιζόμουν. Ένιωθα σαν να με σέρνουν και ήμουν πολύ κουρασμένη κάθε μέρα. Συχνά φαντασιωνόμουν να μπορούσα να κάνω όλα τα σχέδια σε μια στιγμή, και ζήλευα ακόμα και τις άλλες αδελφές, νομίζοντας ότι τα καθήκοντά τους ήταν χαλαρά, ενώ εγώ έπρεπε να κάνω ατελείωτα σχέδια κάθε μέρα. Ήταν κουραστικό, και αν εργαζόμουν αργά θα με αντιμετώπιζαν. Σκέφτηκα ότι η ανάθεση δεν ήταν καλή. Αφού δεν ήμουν σε σωστή κατάσταση, για ένα διάστημα νύσταζα συνεχώς. Τη νύχτα κοιμόμουν αρκετά, αλλά τη μέρα ήμουν μισοκοιμισμένη. Έβαζα όλη την ενέργειά μου για να εργαστώ στα σχέδια. Έπειτα, είδα ότι οι δύο αδελφές συνεργάτιδές μου είχαν κάποια θέματα στο έργο τους. Η μία δεν καταλάβαινε τις αρχές και η γκρίνια της για μικρά ζητήματα εμπόδιζε την πρόοδό μας. Η άλλη έκανε πάντα μόνο τα βασικά, αλλά εγώ απλώς επεσήμαινα αυτά τα πράγματα και δεν έδωσα ποτέ συνέχεια, και δεν το είχα πει στην επικεφαλής μας. Η επικεφαλής ομάδας χειρίστηκε τα ζητήματα, μα το έργο είχε ήδη καθυστερήσει.

Μια μέρα η επικεφαλής με αναζήτησε απροσδόκητα και μου είπε, «Είσαι επιπόλαιη, επιτήδεια, δόλια και ανεύθυνη στο καθήκον σου. Προσπαθείς μόνο όταν κάποιος σε πιέζει. Δεν δαπανάς πραγματικά εαυτόν για τον Θεό. Με βάση τη συμπεριφορά σου, αντικαθίστασαι. Μα μπορείς να κάνεις σχέδια ως μερική απασχόληση. Αν πραγματικά δείξεις σημάδια μετάνοιας, θα σε ξαναπάρουμε στο μέλλον». Έμεινα άφωνη όταν με εξέθεσε η επικεφαλής. Πραγματικά έτσι έκανα το καθήκον μου, μα η κατάσταση μού φάνηκε τόσο ξαφνική. Δεν μπορούσα να το αποδεχτώ αμέσως. Αναγνώρισα ότι καθυστερούσα το έργο μας και αυτό είχε κάνει πραγματική ζημιά. Ήμουν πραγματικά δυστυχισμένη και γεμάτη τύψεις, και ένιωθα ότι η δίκαιη διάθεση του Θεού δεν ανέχεται ανθρώπινη προσβολή. Ο Θεός δεν κοιτά πόσο καλά φαίνεται να συμπεριφέρεται κάποιος, πόσο απασχολημένος φαίνεται. Κοιτά τη στάση του απέναντι στην αλήθεια και το καθήκον του. Μα εγώ είχα πολύ χαλαρή στάση προς το καθήκον μου, το έκανα με μισή καρδιά, και έπρεπε πάντα να με σπρώχνουν οι άλλοι. Δεν άλλαξα μετά την αντιμετώπιση και είχα αηδιάσει τον Θεό καιρό πριν. Η απομάκρυνση ήταν η συμμόρφωση και η πειθαρχία του Θεού. Έφταιγα αποκλειστικά εγώ —θέριζα ό,τι είχα σπείρει. Ήμουν έτοιμη να υποταχθώ, να κάνω αυτοκριτική και να μετανοήσω για τις παραβάσεις μου. Δεν καταλάβαινα, όμως, γιατί ενώ στην αρχή ήθελα να κάνω καλή δουλειά, κατέληξα να κάνω έτσι το καθήκον μου; Ποιος ήταν ο λόγος; Προσευχήθηκα στον Θεό μέσα στη σύγχυσή μου να με διαφωτίσει να καταλάβω το θέμα μου.

Τότε, διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού στην πνευματική μου άσκηση: «Στην πραγματικότητα, εάν εκτελούσατε το καθήκον σας ευσυνείδητα και υπεύθυνα, δεν θα χρειάζονταν ούτε καν πέντε ή έξι χρόνια για να μπορέσετε να μιλήσετε για τις εμπειρίες σας και να καταθέσετε μαρτυρία για τον Θεό, τα δε διάφορα εκκλησιαστικά έργα θα πραγματοποιούνταν με μεγάλη επιτυχία —όμως δεν είστε διατεθειμένοι να νοιαστείτε για το θέλημα του Θεού, ούτε αγωνίζεστε προς την κατεύθυνση της αλήθειας. Υπάρχουν ορισμένα πράγματα που δεν γνωρίζετε πώς να τα κάνετε, κι έτσι σας δίνω ακριβείς οδηγίες. Δεν χρειάζεται να σκέφτεστε, χρειάζεται απλώς να ακούτε και να κάνετε τη δουλειά σας. Αυτή είναι η μόνη ευθύνη που πρέπει να αναλάβετε —μα κι αυτό είναι πέρα από τις δυνάμεις σας. Πού είναι η αφοσίωσή σας; Δεν φαίνεται πουθενά! Το μόνο που κάνετε είναι να λέτε ευχάριστα πράγματα. Ξέρετε μέσα σας τι θα πρέπει να κάνετε, όμως απλώς δεν κάνετε πράξη την αλήθεια. Αυτό είναι αποστασία έναντι του Θεού και, κατά βάθος, έλλειψη αγάπης για την αλήθεια. Γνωρίζετε πολύ καλά μέσα σας πώς να ενεργείτε σύμφωνα με την αλήθεια —απλώς δεν το κάνετε πράξη. Είναι σοβαρό το πρόβλημα· κοιτάς την αλήθεια χωρίς να την κάνεις πράξη. Δεν είσαι καθόλου άτομο που υπακούει τον Θεό. Για να εκτελέσεις κάποιο καθήκον στον οίκο του Θεού, το λιγότερο που πρέπει να κάνεις είναι να αναζητάς και να κάνεις πράξη την αλήθεια και να ενεργείς σύμφωνα με τις αρχές. Εάν δεν μπορείς να κάνεις πράξη την αλήθεια κατά την εκτέλεση του καθήκοντός σου, τότε πού μπορείς να την κάνεις πράξη; Και αν δεν κάνεις πράξη κανένα μέρος της αλήθειας, τότε είσαι μη πιστός. Ποιος είναι ο σκοπός σου, αληθινά, αν δεν αποδέχεσαι την αλήθεια —πόσο μάλλον αν δεν την κάνεις πράξη— κι απλώς τα κουτσοκαταφέρνεις στον οίκο του Θεού; Θέλεις να τον μετατρέψεις στο γηροκομείο ή το πτωχοκομείο σου; Εάν συμβαίνει αυτό, κάνεις λάθος —ο οίκος του Θεού δεν φροντίζει τους τζαμπατζήδες, τους χαραμοφάηδες. Όποιος δεν έχει καλή ανθρώπινη φύση, δεν εκτελεί το καθήκον του με χαρά, είναι ακατάλληλος να εκτελέσει ένα καθήκον, πρέπει να απομακρύνεται. Όλοι οι μη πιστοί που δεν αποδέχονται καθόλου την αλήθεια πρέπει να εξαλειφθούν. Μερικοί άνθρωποι κατανοούν την αλήθεια, αλλά δεν την κάνουν πράξη κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους. Όταν διαπιστώνουν κάποιο πρόβλημα, δεν το επιλύουν, ενώ όταν γνωρίζουν ότι κάτι αποτελεί δική τους ευθύνη, δεν τα δίνουν όλα. Εάν δεν ανταποκρίνεσαι ούτε καν στις ευθύνες για τις οποίες είσαι ικανός, τότε τι αξία ή αποτέλεσμα θα μπορούσε πιθανώς να έχει η εκτέλεση του καθήκοντός σου; Έχει νόημα να πιστεύεις στον Θεό κατ’ αυτόν τον τρόπο; Κάποιος που κατανοεί την αλήθεια αλλά δεν μπορεί να την κάνει πράξη, που δεν μπορεί ν’ αντέξει τις κακουχίες που οφείλει —ένα τέτοιο άτομο δεν είναι κατάλληλο να εκτελεί κάποιο καθήκον. Μερικοί άνθρωποι που εκτελούν ένα καθήκον το κάνουν απλά και μόνο για να φάνε. Είναι ζητιάνοι. Νομίζουν ότι εάν κάνουν μερικές εργασίες στον οίκο του Θεού, θα τους δώσουν ένα κρεβάτι κι ένα πιάτο φαγητό, ότι θα τους τα προσφέρουν χωρίς να χρειαστεί να βρουν δουλειά. Είναι δυνατόν να γίνεται ένα τέτοιο παζάρι; Ο οίκος του Θεού δεν προνοεί για τους αργόσχολους. Εάν κάποιος που δεν κάνει στο ελάχιστο πράξη την αλήθεια και που είναι διαρκώς απρόσεκτος και επιπόλαιος στην εκτέλεση του καθήκοντός του, πει ότι πιστεύει στον Θεό, Εκείνος θα τον αναγνωρίσει; Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι μη πιστοί και, όπως τους βλέπει ο Θεός, διαπράττουν το κακό» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Για να εκτελέσει κανείς καλά το καθήκον του, πρέπει τουλάχιστον να έχει συνείδηση και λογική). Σκεπτόμενη τα λόγια Του, ένιωσα σαν να με αποκάλυπτε κατάμουτρα. Περιέγραφε ακριβώς πώς έκανα το καθήκον μου. Σκέφτηκα με τη σειρά όλα όσα είχαν συμβεί. Όταν παρατήρησα ότι η επόπτρια δεν έλεγχε πολύ το έργο, άρχισα να το εκμεταλλεύομαι, ήμουν πανούργα και πονηρή. Δεν φαινόμουν αδρανής, μα δεν έκανα και πολλά. Στον ελεύθερο χρόνο μου, δεν σκεφτόμουν τα θέματα στο καθήκον μου ή την είσοδό μου στη ζωή, μα από περιέργεια έβλεπα ειδήσεις —δεν υπήρχε τίποτα σωστό στην καρδιά μου. Δεν καταλάβαινα ότι καθυστερούσα την πρόοδο του έργου μας. Βελτίωσα λίγο την απόδοσή μου μετά το κλάδεμα και την αντιμετώπιση από την επόπτριά μας, μα πιεζόμουν να προσπαθήσω μόνο και μόνο για να μην αντικατασταθώ. Εναντιωνόμουν και δυσανασχετούσα με την επίβλεψή της, ενοχλούμουν και που έκανα το καθήκον μου. Ένιωθα ότι ήταν δύσκολη δουλειά που δεν αναγνωρίζεται. Ήξερα ότι μία από τις αδελφές-συνεργάτιδές μου καθυστερούσε το έργο, μα έκανα τα στραβά μάτια. Είδα ότι δεν έκανα με ειλικρίνεια το καθήκον μου. Δεν ασκούσα την αλήθεια ούτε υπολόγιζα το θέλημα του Θεού. Απλώς νοιαζόμουν για τις ανέσεις και τη χαλάρωσή μου. Ήμουν ένας τζαμπατζής που παρασιτούσε στην εκκλησία. Δεν είχα συνείδηση ή λογική! Δεν συμπεριφερόμουν διαφορετικά από τους μη πιστούς που νοιάζονται πώς θα χορτάσουν και θα κερδίσουν ευλογίες. Δεν έκανα το καθήκον μου έτσι, επειδή δεν καταλάβαινα το έργο ούτε είχα τις δεξιότητες, αλλά επειδή δεν είχα ανθρώπινη φύση και δεν επιδίωκα την αλήθεια, επειδή επιθυμούσα τις ανέσεις της σάρκας. Δεν ήμουν καθόλου άξια να κάνω καθήκον στην εκκλησία.

Διάβασα κάποια λόγια του Θεού στην αυτοκριτική μου. «Όλος ο εκλεκτός λαός του Θεού ασκείται τώρα στην εκτέλεση των καθηκόντων του και ο Θεός χρησιμοποιεί την εκτέλεση των καθηκόντων των ανθρώπων για να οδηγήσει μια ομάδα ανθρώπων στην τελείωση και να αποκλείσει μια άλλη. Έτσι, η εκτέλεση του καθήκοντος αποκαλύπτει το κάθε είδος ανθρώπου, και κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους, αποκαλύπτονται και αποκλείονται όλων των ειδών οι απατεώνες, οι μη πιστοί και οι μοχθηροί άνθρωποι. Εκείνοι που εκτελούν το καθήκον τους πιστά είναι ειλικρινείς· εκείνοι που είναι σταθερά απρόσεκτοι και επιπόλαιοι είναι δόλιοι, πανούργοι, και είναι μη πιστοί· και εκείνοι που προκαλούν αναστάτωση και διατάραξη κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους είναι μοχθηροί, και είναι αντίχριστοι. […] Όλοι οι άνθρωποι αποκαλύπτονται κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους —απλώς ανάθεσε σε έναν άνθρωπο ένα καθήκον, και δεν θα αργήσει να αποκαλυφθεί αν είναι τίμιος ή απατεώνας και αν αγαπά την αλήθεια ή όχι. Όσοι αγαπούν την αλήθεια μπορούν να εκτελούν τα καθήκοντά τους με ειλικρίνεια και μπορούν να στηρίξουν το έργο του οίκου του Θεού· όσοι δεν αγαπούν την αλήθεια δεν στηρίζουν στο ελάχιστο το έργο του οίκου του Θεού και είναι ανεύθυνοι στην εκτέλεση των καθηκόντων τους. Αυτό είναι ορατό σε όσους έχουν μάτια να δουν. Κανένας που εκτελεί κακώς τα καθήκοντά του δεν αγαπάει την αλήθεια ούτε είναι τίμιος άνθρωπος· όλοι αυτοί είναι στόχοι προς αποκάλυψη και αποκλεισμό. Για να εκτελέσουν σωστά το καθήκον τους, οι άνθρωποι πρέπει να έχουν αίσθημα ευθύνης και αίσθημα φορτίου. Με αυτόν τον τρόπο, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η εργασία θα γίνει σωστά. Ωστόσο, αν κάποιος δεν είχε αίσθημα φορτίου ή ευθύνης, και χρειαζόταν παρότρυνση για να κάνει τα πάντα, και ήταν πάντα πρόχειρος και επιπόλαιος, και όταν προέκυπταν προβλήματα, προσπαθούσε να μεταθέσει τις ευθύνες, με αποτέλεσμα τα προβλήματα να παρατείνονται και να μένουν άλυτα —θα μπορούσε τότε το έργο να γίνει καλά; Θα μπορούσε μια τέτοια εκτέλεση του καθήκοντος να αποφέρει αποτέλεσμα; Δεν θα ήθελε να κάνει καμία από τις εργασίες που έχουν κανονιστεί γι’ αυτόν, και δεν θα νοιαζόταν όταν έβλεπε άλλους που χρειάζονται βοήθεια στην εργασία τους. Θα εκτελούσε λίγη δουλειά μόνο όταν διατασσόταν, μόνο όταν έφτανε ο κόμπος στο χτένι και δεν είχε άλλη επιλογή. Αυτό δεν θα αποτελούσε εκτέλεση του καθήκοντός του —αυτό θα ήταν μισθωτή εργασία! Η μισθωτή εργασία γίνεται για έναν εργοδότη, δουλεύει κανείς για ένα μεροκάματο, μια ώρα δουλειά για πληρωμή μιας ώρας. Περιμένουν να πληρωθούν. Φοβούνται να κάνουν οποιαδήποτε δουλειά δεν βλέπει το αφεντικό, φοβούνται ότι δεν θα ανταμειφθούν για οτιδήποτε κάνουν, δουλεύουν πάντα μόνο για τα προσχήματα —πράγμα που σημαίνει ότι δεν έχουν καμία αφοσίωση» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο όντας ειλικρινής μπορεί να ζήσει κανείς ως αληθινός άνθρωπος). «Το να πιστεύει κανείς στον Θεό σημαίνει να βαδίζει στο σωστό μονοπάτι της ζωής, και πρέπει να επιδιώκει την αλήθεια. Αυτό είναι θέμα πνεύματος και ζωής, και είναι κάτι διαφορετικό από την επιδίωξη των άπιστων για πλούτο και δόξα, για απόκτηση ενός αιώνιου ονόματος για τον εαυτό τους. Είναι ξεχωριστοί δρόμοι. Στις δουλειές τους, οι άπιστοι σκέφτονται πώς μπορούν να κάνουν λιγότερη δουλειά και να βγάλουν περισσότερα χρήματα, σκέφτονται αμφιλεγόμενα κόλπα που θα μπορούσαν να κάνουν για να κερδίσουν περισσότερα. Σκέφτονται όλη μέρα πώς θα πλουτίσουν και θα φτιάξουν την περιουσία της οικογένειάς τους, και μάλιστα σκαρφίζονται αδίστακτα μέσα για να πετύχουν τον στόχο τους. Αυτό είναι το μονοπάτι του κακού, το μονοπάτι του Σατανά, είναι το μονοπάτι όπου βαδίζουν οι άπιστοι. Το μονοπάτι όπου βαδίζουν οι πιστοί στον Θεό είναι αυτό της επιδίωξης της αλήθειας και της απόκτησης της ζωής· είναι το μονοπάτι του να ακολουθεί κανείς τον Θεό και να κερδίζει την αλήθεια» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο όντας ειλικρινής μπορεί να ζήσει κανείς ως αληθινός άνθρωπος).

Είδα από τα λόγια του Θεού ότι η εργασία των άπιστων είναι συναλλαγή για χρήματα και για το προσωπικό συμφέρον. Θέλουν να βγάλουν χρήματα χωρίς να κάνουν τίποτα. Όταν επιθεωρείται το έργο τους, παίζουν θέατρο και κάνουν λίγη δουλειά, αλλά όταν κανείς δεν τους παρακολουθεί, είναι δόλιοι. Δεν αγχώνονται σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεται το έργο τους. Το μόνο που θέλουν είναι τα λεφτά. Συνειδητοποίησα ότι ήμουν ακριβώς έτσι. Όταν δεν υπήρχε πίεση ή δυσκολία στο καθήκον μου, όταν δεν έπρεπε να υποφέρω ή να πληρώσω τίμημα, ένιωθα ότι το καθήκον δεν ήταν κακό. Έλεγα πως αν δεν ήμουν αδρανής και μπορούσα να ολοκληρώσω κάποιες εργασίες, δεν θα με απέκλειαν, ότι θα παρέμενα στην εκκλησία και ότι στο τέλος θα σωζόμουν· με έναν σμπάρο δύο τρυγόνια. Δεν φαινόμουν οκνηρή και οι άλλοι δεν έβλεπαν κανένα πρόβλημα, μα δεν έδινα όλο μου το είναι —αρκούμουν σε ελάχιστη εργασία. Την υπόλοιπη ώρα κοίταζα κάποιες ασήμαντες πληροφορίες, μελετούσα ασήμαντα πράγματα για να ανακαλύψω κάτι νέο. Χασομερούσα συνεχώς. Δεν διέφερα από έναν άπιστο που δουλεύει για ένα αφεντικό. Όταν καθυστερούσε το έργο μας, έκανα λες και δεν ήταν κάτι σημαντικό, δεν είχα κανένα αίσθημα επείγοντος. Όταν με αντιμετώπισαν και με εξέθεσαν, κατέβαλα λίγη περισσότερη προσπάθεια για να μην αντικατασταθώ, αλλά μόλις ανέβηκαν οι απαιτήσεις, αντιστάθηκα και παραπονέθηκα, ήθελα να μεταφερθώ σε ένα πιο εύκολο, πιο χαλαρό καθήκον. Φαινόταν ότι έκανα το καθήκον μου, μα απλώς ολοκλήρωνα μια εργασία για να τη δει η επόπτριά μου. Δεν ήμουν ειλικρινής προς το καθήκον μου ή προς τον Θεό. Ήθελα να πληρώσω μικρό τίμημα με αντάλλαγμα τις ευλογίες της βασιλείας των ουρανών. Προσπαθούσα να κάνω συναλλαγή με τον Θεό. Δεν φανταζόμουν ότι μετά από τόσα χρόνια στο καθήκον θα αποκαλυπτόμουν ως ένα τόσο πονηρό άτομο. Είχα απολαύσει όλα όσα μου είχε δώσει ο Θεός και τη θρέψη των λόγων Του, μα έψαχνα την ευκολία και την άνεση στο καθήκον, κάνοντας ό,τι δεν με ταλαιπωρούσε, χωρίς να σκέφτομαι το έργο της εκκλησίας ή το επιτακτικό θέλημα του Θεού. Δεν σεβόμουν τον Θεό. Εκτελούσα έτσι το καθήκον; Καθυστερούσα το έργο της εκκλησίας, εκμεταλλευόμουν και παρασιτίαζα στην εκκλησία. Στην αυτοκριτική μου συνειδητοποίησα ότι ήμουν τόσο εγωίστρια επειδή είχα σατανικές φιλοσοφίες, όπως «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», «Γίνεται κανείς αξιωματούχος για χάρη του καλού φαγητού και των καλών ρούχων» και «Η ζωή είναι σύντομη. Απόλαυσέ την όσο μπορείς». Αυτά τα πράγματα είχαν γίνει η ζωή μου. Ζώντας σύμφωνα με αυτά, σκεφτόμουν μόνο τα σαρκικά μου συμφέροντα. Πίστευα ότι στη ζωή μας πρέπει να είμαστε καλοί στον εαυτό μας, ότι δεν αξίζει να εξαντλούμαστε και να δουλεύουμε σκληρά. Είναι υπέροχο να είσαι ελεύθερος, δεν κερδίζεις με το να ανησυχείς και να εξαντλείσαι. Πάντα είχα τέτοια στάση στο καθήκον μου, ήμουν επιπόλαιη και νωθρή. Έτσι καθυστέρησα το έργο της εκκλησίας και κατέστρεψα τον χαρακτήρα μου. Ήμουν πιστή, μα δεν έκανα πράξη τα λόγια του Θεού, ζούσα σύμφωνα με τις πλάνες του Σατανά, γινόμουν όλο και πιο εγωίστρια και διεφθαρμένη. Δεν είχα αξιοπρέπεια, δεν ήμουν άξια εμπιστοσύνης. Ακόμη κι ένας άπιστος στη δουλειά του, αν προσέγγιζε τα πράγματα με τέτοια καιροσκοπική νοοτροπία, ίσως να τη γλίτωνε για κάποιο χρονικό διάστημα, αλλά μετά από λίγο καιρό θα τον καταλάβαιναν. Και επιπλέον, έκανα ένα καθήκον στην εκκλησία, ενώπιον του Θεού, που βλέπει την καρδιά και το μυαλό των ανθρώπων. Έπαιζα παιχνίδια και κόλπα, και παρόλο που για λίγο δεν με ανακάλυπταν, ο Θεός τα έβλεπε όλα καθαρά. Είδε ότι δεν δαπανούσα τον εαυτό μου γι’ Αυτόν, αλλά απλώς έκανα τα τυπικά. Σε εκείνο το σημείο σκέφτηκα: λογικό ήταν που νύσταζα πάντα στο έργο και δεν μπορούσα να αισθανθώ την παρουσία του Θεού. Ήταν επειδή ήμουν επιτήδεια και δόλια, πράγμα αηδιαστικό και απεχθές για τον Θεό. Είχε κρύψει το πρόσωπό Του από μένα καιρό πριν. Χωρίς το έργο του Αγίου Πνεύματος, είχα αδρανήσει, έτσι, όσο καλά κι αν ήξερα το έργο ή όσο έμπειρη κι αν ήμουν, δεν θα έκανα καλή δουλειά.

Διάβασα κι άλλα λόγια του Θεού που μου ξεκαθάρισαν τη φύση της επιπολαιότητας στο καθήκον, και είδα και ότι η διάθεση του Θεού είναι απαραβίαστη. Ο Θεός λέει: «Το πώς βλέπεις τις αποστολές από τον Θεό είναι εξαιρετικά σημαντικό, είναι πολύ σοβαρό ζήτημα. Αν αδυνατείς να ολοκληρώσεις όσα εμπιστεύτηκε ο Θεός στους ανθρώπους, τότε δεν είσαι ικανός να ζεις στην παρουσία Του και θα πρέπει να τιμωρηθείς. Έχει οριστεί από τον Ουρανό και αναγνωρίζεται από τη γη ότι οι άνθρωποι θα πρέπει να ολοκληρώνουν όποιες αποστολές τούς εμπιστεύεται ο Θεός· τούτη είναι η υπέρτατη ευθύνη τους, τόσο σημαντική όσο και η ίδια η ζωή τους. Αν δεν πάρεις στα σοβαρά τις αποστολές από τον Θεό, τότε Τον προδίδεις με τον πλέον σοβαρό τρόπο· συνεπώς, είσαι πιο αξιοθρήνητος κι από τον Ιούδα, και θα πρέπει να υποστείς κατάρες. Οι άνθρωποι πρέπει να κατανοήσουν σε βάθος το πώς πρέπει να βλέπουν αυτό που τους εμπιστεύεται ο Θεός και πρέπει τουλάχιστον να κατανοούν ότι οι αποστολές που ο Θεός εμπιστεύεται στην ανθρωπότητα είναι εξύψωση και ιδιαίτερη χάρη από τον Θεό· είναι τα πιο ένδοξα πράγματα. Οτιδήποτε άλλο μπορεί να εγκαταλειφθεί· ακόμα κι αν κάποιος πρέπει να θυσιάσει την ίδια τη ζωή του, πρέπει και πάλι να εκπληρώσει την αποστολή από τον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Πώς να γνωρίσουμε τη φύση του ανθρώπου). «Κάποτε, εμπιστεύτηκα κάποιον να κάνει κάτι. Καθώς του εξηγούσα την εργασία, την κατέγραφε προσεκτικά στο σημειωματάριό του. Είδα πόσο προσεκτικός ήταν στην καταγραφή —φαινόταν να έχει αίσθημα φορτίου για τη δουλειά και μια προσεκτική, υπεύθυνη στάση. Έχοντας μεταθέσει τη δουλειά σ’ αυτόν, περίμενα κάποια ενημέρωση. Πέρασαν δύο εβδομάδες, κι ακόμη δεν Με είχε ειδοποιήσει για τίποτα. Έτσι, ανέλαβα ο Ίδιος να τον βρω και τον ρώτησα πώς πήγαινε η εργασία που του είχα αναθέσει. Είπε: “Αμάν —το ξέχασα! Πες μου ξανά τι ήταν”. Πώς σας φαίνεται η απάντησή του; Αυτή ήταν η στάση που είχε όταν έκανε κάποια δουλειά. Σκέφτηκα: “Αυτό το άτομο είναι πραγματικά αναξιόπιστο. Φύγε μακριά Μου, και γρήγορα! Δεν θέλω να σε ξαναδώ!” Έτσι αισθάνθηκα. Θα σας πω λοιπόν κάτι που είναι γεγονός: δεν πρέπει ποτέ να συνδέετε τα λόγια του Θεού με τα ψέματα ενός απατεώνα —αυτό ο Θεός το απεχθάνεται. Υπάρχουν κάποιοι που λένε ότι είναι εξίσου καλοί όσο και ο λόγος τους, ότι ο λόγος τους είναι εγγύηση. Αν είναι έτσι, τότε, όσον αφορά τα λόγια του Θεού, μπορούν να πράττουν όπως λένε αυτά τα λόγια όταν τ’ ακούνε; Μπορούν να τα εκτελέσουν τόσο προσεκτικά όσο και τις προσωπικές τους υποθέσεις; Κάθε πρόταση του Θεού είναι σημαντική. Δεν κάνει πλάκα. Αυτό που λέει, οι άνθρωποι πρέπει να το πραγματοποιούν, να το εκτελούν. Όταν μιλάει ο Θεός, συμβουλεύεται τους ανθρώπους; Σίγουρα όχι. Σου κάνει ερωτήσεις πολλαπλής επιλογής; Σίγουρα όχι. Εάν μπορείς να συνειδητοποιήσεις ότι τα λόγια και η αποστολή από τον Θεό είναι εντολές, ότι ο άνθρωπος πρέπει να κάνει ό,τι λένε και να τα εκτελεί, τότε έχεις υποχρέωση να τα πραγματοποιήσεις, να τα εκτελέσεις. Εάν πιστεύεις ότι τα λόγια του Θεού είναι απλώς κάποιο αστείο, απλώς σχόλια που μπορεί να κάνει κάποιος —ή να μην κάνει— ανάλογα με το κέφι του, και τ’ αντιμετωπίζεις αναλόγως, τότε δεν έχεις καθόλου σύνεση και δεν είσαι κατάλληλος να ονομάζεσαι άνθρωπος. Ο Θεός δεν θα σου ξαναμιλήσει ποτέ. Εάν κάποιος κάνει πάντα τις δικές του επιλογές όσον αφορά τις απαιτήσεις του Θεού, τις εντολές Του και την αποστολή από Εκείνον, και τα αντιμετωπίζει αυτά με επιπόλαια στάση, τότε ανήκει στο είδος του ανθρώπου που απεχθάνεται ο Θεός. Στα πράγματα που σε διατάζω και σου αναθέτω απευθείας, εάν με χρειάζεσαι διαρκώς να σε επιβλέπω και να σε παροτρύνω, να σε παρακολουθώ, εάν με κάνεις συνεχώς ν’ ανησυχώ και να κάνω έρευνες, εάν απαιτείς να σ’ ελέγχω σε κάθε βήμα, τότε θα πρέπει να αποκλειστείς» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Παράρτημα τρίτο (Μέρος δεύτερο)]. Έμαθα από τα λόγια του Θεού πως ό,τι λέει, ό,τι απαιτεί πρέπει να εκτελείται, να τηρείται από ένα δημιουργημένο ον. Αν δεν πάρουμε τα λόγια Του στα σοβαρά, μα χρειαζόμαστε πάντα επίβλεψη και υπενθυμίσεις στο έργο μας, ή απλώς κάνουμε λίγα πράγματα απρόθυμα όταν αναγκαζόμαστε, ουσιαστικά εξαπατούμε τον Θεό, πράγμα που Τον αηδιάζει. Ένα τέτοιο άτομο δεν αξίζει να ακούει τα λόγια του Θεού ή να μένει στην εκκλησία· πρέπει να αποκλειστεί. Φοβήθηκα πραγματικά όταν σκέφτηκα τα λόγια του Θεού, ειδικά το σημείο όπου λέει: «Αυτό το άτομο είναι πραγματικά αναξιόπιστο. Φύγε μακριά Μου, και γρήγορα! Δεν θέλω να σε ξαναδώ!» Είχα τύψεις και ενοχές για το κακό που είχα κάνει στο καθήκον μου, και τα δάκρυά μου κυλούσαν ασταμάτητα. Καθώς σκεφτόμουν τη στάση μου στο καθήκον, ήταν ακριβώς αυτή που εξέθετε ο Θεός· απίστευτα χαλαρή. Η περίοδος για τη διάδοση του ευαγγελίου της βασιλείας είναι κρίσιμη, και οι άλλοι αδελφοί και αδελφές πεθαίνουν για το καθήκον. Μα εγώ λαχταρούσα σαρκικές ανέσεις, ήμουν χαλαρή στο καθήκον, μ’ αρκούσε να παρέχω υπηρεσία χωρίς να προσπαθώ πολύ, γεγονός που επηρέαζε το έργο μου. Ήμουν τεμπέλα, αμελής στο καθήκον μου, σκεφτόμουν μόνο τη δική μου ικανοποίηση. Η εκκλησία μού εμπιστεύτηκε τόσο σημαντική δουλειά, μα δεν την είχα εκτιμήσει, δεν την είχα πάρει σοβαρά. Την έβλεπα ως διαπραγματευτικό χαρτί για να με ζει η εκκλησία, χωρίς να πληρώνω τίμημα, ή να σκέφτομαι πώς να βελτιώσω το έργο μου. Έκανα απλώς το ελάχιστο. Δεν με ένοιαζε η πρόοδος του έργου ή το επιτακτικό θέλημα του Θεού. Με ένοιαζε μόνο να μην εξαντληθώ. Ήμουν αμελής και απρόσεκτη στο καθήκον μου, ήθελα απλώς να κάνω τα τυπικά όπου ήταν δυνατόν. Ο Θεός δεν είχε θέση στην καρδιά μου και δεν είχα σεβασμό γι’ Αυτόν. Η αδιαφορία μου στο καθήκον μου δεν με έριχνε πιο χαμηλά και από σκυλί; Τα σκυλιά είναι πιστά στους ιδιοκτήτες τους. Είτε ο ιδιοκτήτης τους είναι δίπλα τους είτε όχι, εκπληρώνουν τις ευθύνες τους και φυλάνε το σπίτι του. Έτσι που συμπεριφερόμουν, δεν ήμουν άξια να συνεχίσω σ’ αυτό το καθήκον. Ορκίστηκα ότι από εκείνη τη μέρα θα μετανοούσα και θα επανόρθωνα για όσα χρωστούσα.

Κατά την πνευματική μου άσκηση, διάβασα κάποια λόγια του Θεού που μου έδειξαν πώς να κάνω το καθήκον μου στο μέλλον. Τα λόγια του Θεού λένε: «Τι σκέφτηκε μέσα του ο Νώε, όταν ο Θεός ανακοίνωσε την εντολή Του να φτιάξει μια κιβωτό; Σκέφτηκε: “Από σήμερα και στο εξής, τίποτα δεν έχει τόση σημασία όσο το να φτιάξω την κιβωτό, τίποτα δεν είναι τόσο σημαντικό και τόσο επείγον όσο αυτό. Άκουσα τα λόγια από την καρδιά του Δημιουργού, ένιωσα το επείγον θέλημά Του, άρα δεν πρέπει να καθυστερήσω. Πρέπει να φτιάξω ταχύτατα την κιβωτό που μου είπε και μου ζήτησε ο Θεός”. Ποια ήταν η στάση του Νώε; Δεν τόλμησε να είναι αμελής. Και με ποιον τρόπο έφερε εις πέρας την κιβωτό; Χωρίς καθυστέρηση. Εκτέλεσε και έφερε εις πέρας με κάθε λεπτομέρεια και ταχύτατα όσα του είπε και τον πρόσταξε ο Θεός, με όλη του την ενέργεια, χωρίς να είναι καθόλου απρόσεκτος ή επιπόλαιος. Εν ολίγοις, η στάση του Νώε απέναντι στην εντολή του Δημιουργού ήταν η υπακοή. Ενδιαφέρθηκε γι’ αυτήν και δεν υπήρχε αντίσταση στην καρδιά του ούτε αδιαφορία. Αντιθέτως, προσπάθησε επιμελώς να κατανοήσει το θέλημα του Δημιουργού, καθώς κατέγραφε κάθε λεπτομέρεια. Όταν κατανόησε το επείγον θέλημα του Θεού, αποφάσισε να επιταχύνει τον ρυθμό, να ολοκληρώσει αυτό που του είχε εμπιστευτεί ο Θεός το ταχύτερο δυνατόν. Τι σήμαινε “το ταχύτερο δυνατόν”; Σήμαινε να ολοκληρώσει, σε όσο το δυνατόν λιγότερο χρόνο, μια εργασία που προηγουμένως θα χρειαζόταν ένα μήνα, ολοκληρώνοντάς την ίσως τρεις ή πέντε ημέρες νωρίτερα από το χρονοδιάγραμμα, χωρίς να χρονοτριβεί καθόλου ή να αναβάλλει το παραμικρό, μα προχωρώντας το όλο έργο όσο καλύτερα μπορούσε. Φυσικά, κατά την εκτέλεση κάθε δουλειάς, προσπαθούσε με κάθε τρόπο να ελαχιστοποιήσει τις απώλειες και τα λάθη και να μην κάνει καμία εργασία που θα έπρεπε να επαναληφθεί· επίσης, ολοκλήρωνε κάθε εργασία και διαδικασία εντός του χρονοδιαγράμματος και την έκανε καλά, εγγυώμενος την ποιότητά της. Αυτή ήταν μια πραγματική εκδήλωση του να μη χρονοτριβεί κανείς. Ποια ήταν, λοιπόν, η προϋπόθεση για να μπορέσει να μη χρονοτριβεί; (Είχε ακούσει την εντολή του Θεού.) Ναι, αυτή ήταν η προϋπόθεση και το πλαίσιο για το επίτευγμά του. Γιατί, όμως, ήταν ικανός ο Νώε να μη χρονοτριβεί; Ορισμένοι λένε ότι ο Νώε διέθετε αληθινή υπακοή. Τι διέθετε, λοιπόν, που του επέτρεψε να επιτύχει μια τέτοια αληθινή υπακοή; (Νοιαζόταν για το θέλημα του Θεού.) Σωστά! Αυτό σημαίνει να έχεις καρδιά! Οι άνθρωποι με καρδιά είναι ικανοί να νοιάζονται για το θέλημα του Θεού· όσοι δεν έχουν καρδιά είναι άδεια κελύφη, παλιάτσοι, δεν ξέρουν να νοιάζονται για το θέλημα του Θεού: “Δεν με νοιάζει πόσο επείγον είναι αυτό για τον Θεό, θα κάνω ό,τι θέλω —εν πάση περιπτώσει, δεν είμαι αργόσχολος ή τεμπέλης”. Αυτού του είδους η στάση, αυτού του είδους η αρνητικότητα, η παντελής έλλειψη ενεργητικότητας —δεν περιγράφουν κάποιον που νοιάζεται για το θέλημα του Θεού, ούτε καταλαβαίνει πώς να νοιάζεται για το θέλημα του Θεού. Σε αυτήν την περίπτωση, διαθέτει αληθινή πίστη; Σίγουρα όχι. Ο Νώε νοιαζόταν για το θέλημα του Θεού, είχε αληθινή πίστη και έτσι ήταν σε θέση να ολοκληρώσει την αποστολή από τον Θεό. Κι έτσι, δεν αρκεί απλώς να αποδεχτείς την αποστολή από τον Θεό και να είσαι πρόθυμος να καταβάλεις κάποια προσπάθεια. Πρέπει επίσης να νοιάζεσαι για το θέλημα του Θεού, να δίνεις όλο σου το είναι και να είσαι αφοσιωμένος —και αυτό απαιτεί από τους ανθρώπους να έχουν συνείδηση και σύνεση· είναι αυτό που θα πρέπει να έχουν οι άνθρωποι και αυτό που είχε ο Νώε» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Παράρτημα τρίτο (Μέρος δεύτερο)]. Είδα από τα λόγια του Θεού ότι ο Νώε κέρδισε την έγκρισή Του, επειδή είχε αληθινή πίστη στον Θεό και σκεφτόταν το θέλημά Του. Όταν έλαβε την αποστολή από Αυτόν, την έθεσε ως προτεραιότητά του. Δεν σκέφτηκε τη σωματική του ταλαιπωρία ή το πόσο δύσκολο θα ήταν. Εκείνη την εποχή, η κατασκευή τεράστιας κιβωτού απαιτούσε μεγάλη σωματική και πνευματική προσπάθεια, ενώ έπρεπε και να υποστεί την κοροϊδία των άλλων. Υπό αυτές τις συνθήκες, άντεξε 120 χρόνια για να ολοκληρώσει την αποστολή από τον Θεό, παρηγορώντας τελικά την καρδιά του Θεού. Εξαντλήθηκε πραγματικά για τον Θεό και άξιζε την εμπιστοσύνη Του. Μα εγώ, αφού δεν είχα κανέναν να με παρακολουθεί, άρπαξα την ευκαιρία να είμαι τεμπέλα και πονηρή, να ποθώ σαρκικές απολαύσεις, κάνοντας μόνο τα τυπικά, χωρίς να ανησυχώ για το πόσο καθυστερούσα τα πράγματα. Δεν είχα ανθρώπινη φύση και δεν άξιζα τη σωτηρία του Θεού. Τώρα ήξερα ότι η εκτέλεση καθήκοντος πρέπει να είναι σαν τον Νώε που έχτιζε την κιβωτό, θέλει δράση. Πρέπει να εργάζομαι συνέχεια, πιο αποτελεσματικά για να προχωρήσω. Ακόμα κι αν κανείς δεν με πιέζει ούτε με ελέγχει, πρέπει να είμαι υπεύθυνη και να κάνω ό,τι μπορώ. Μόνο έτσι θα έχω συνείδηση και ανθρώπινη φύση.

Άρχισα να προγραμματίζω τον χρόνο μου. Όταν δεν έκανα έργο σχεδιασμού, βοηθούσα σε άλλο καθήκον και παρακολουθούσα την κατάστασή μου. Το πρόγραμμά μου ήταν γεμάτο κάθε μέρα, αλλά ένιωθα γαλήνια, και ήμουν πιο απορροφημένη στο καθήκον μου από πριν. Κάποιες φορές που μια δουλειά σχεδόν τελείωνε κι ήθελα να χαλαρώσω, ή καθυστερούσε η σχεδίαση επειδή δεν είχα συντονίσει καλά τα πράγματα, ήθελα να με καλομαθαίνω, σκεπτόμενη ότι δεν ήμουν μέλος της ομάδας και ότι κανείς δεν με πίεζε, κι επιπλέον, βοηθούσα σε άλλη δουλειά, οπότε δικαιολογημένα αργούσα λίγο στη σχεδίαση. Όταν το σκέφτηκα, είδα ότι δεν ήμουν στη σωστή κατάσταση και έσπευσα να αναζητήσω την αλήθεια. Διάβασα αυτό στα λόγια του Θεού: «Όταν οι άνθρωποι εκτελούν το καθήκον τους, στην πραγματικότητα κάνουν αυτό που πρέπει να κάνουν. Αν το κάνεις ενώπιον του Θεού, αν εκτελείς το καθήκον σου και υποτάσσεσαι στον Θεό με στάση ειλικρίνειας και με την καρδιά σου, δεν θα είναι αυτή η στάση πολύ πιο σωστή; Πώς θα πρέπει, λοιπόν, να εφαρμόζεις αυτήν τη στάση στην καθημερινή σου ζωή; Πρέπει να κάνεις πραγματικότητά σου τη “λατρεία του Θεού με την καρδιά και με ειλικρίνεια”. Όποτε θέλεις να είσαι χαλαρός και απλώς να κάνεις τα τυπικά, όποτε θέλεις να ενεργήσεις ύπουλα και να τεμπελιάσεις, και όποτε αποσπάται η προσοχή σου και θα προτιμούσες να διασκεδάσεις, σκέψου το καλύτερα: “Μήπως η συμπεριφορά αυτή με καθιστά αναξιόπιστο; Μοιάζω να εκτελώ το καθήκον μου με την καρδιά μου; Μήπως η ενέργεια αυτή με καθιστά άπιστο; Μήπως αποτυγχάνω έτσι να ανταποκριθώ στην αποστολή που μου εμπιστεύθηκε ο Θεός;” Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο πρέπει να κάνεις την αυτοκριτική σου. Αν μπορέσεις να συνειδητοποιήσεις ότι είσαι πάντα απρόσεκτος και επιπόλαιος στο καθήκον σου, και μη αφοσιωμένος, και ότι έχεις πληγώσει τον Θεό, τι θα πρέπει να κάνεις; Θα πρέπει να πεις: “Αισθάνθηκα εκείνη τη στιγμή ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, αλλά δεν το αντιμετώπισα ως πρόβλημα· απλώς το προσπέρασα απρόσεκτα. Δεν είχα συνειδητοποιήσει μέχρι τώρα ότι ήμουν πραγματικά απρόσεκτος και επιπόλαιος, ότι δεν είχα ανταποκριθεί στην ευθύνη μου. Μου λείπει πραγματικά η συνείδηση και η λογική!” Έχεις διαπιστώσει το πρόβλημα και όπως μάθει λίγα πράγματα για τον εαυτό σου —τώρα, λοιπόν, πρέπει να αλλάξεις τον εαυτό σου! Η στάση σου απέναντι στην εκτέλεση του καθήκοντός σου ήταν λανθασμένη. Ήσουν απρόσεκτος μ’ αυτό, όπως με μια παράλληλη δουλειά, και δεν το έκανες με την καρδιά σου. Αν είσαι ξανά απρόσεκτος και επιπόλαιος όπως τώρα, πρέπει να προσευχηθείς στον Θεό, ώστε να σε πειθαρχήσει και να σε συμμορφώσει. Πρέπει κανείς να έχει τέτοια θέληση στην εκτέλεση του καθήκοντός του. Μόνο τότε μπορεί να μετανοήσει πραγματικά. Μεταστρέφεται κανείς μόνο όταν είναι καθαρή η συνείδησή του και έχει μεταμορφωθεί η στάση του απέναντι στην εκτέλεση του καθήκοντός του» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο με τη συχνή ανάγνωση των λόγων του Θεού και την περισυλλογή για την αλήθεια υπάρχει δρόμος προς τα εμπρός). Τα λόγια του Θεού μού έδειξαν καθαρά ένα μονοπάτι άσκησης. Το καθήκον είναι αποστολή μας από τον Θεό. Είτε μας επιβλέπουν είτε όχι, πρέπει να δεχόμαστε την εξέταση του Θεού και να βάζουμε τα δυνατά μας. Το να χρειάζομαι πάντα κάποιον να με σπρώχνει ήταν έλλειψη αφοσίωσης, και ακόμη και οι άλλοι το βρίσκουν επαίσχυντο. Δεν μπορούσα να συνεχίσω έτσι, έπρεπε να έχω σεβασμό για τον Θεό και να δέχομαι την εξέτασή Του. Θα έπρεπε να είμαι ενεργή στο καθήκον μου χωρίς να χρειάζομαι παρότρυνση. Όταν είχε δουλειά και στα δύο καθήκοντα και έπρεπε να πληρώσω τίμημα, κανόνιζα το πρόγραμμά μου εκ των προτέρων και έκανα ό,τι μπορούσα, προσπαθώντας να εργάζομαι σοβαρά. Μόλις προσέγγισα έτσι τα πράγματα, μετά από λίγο είδα αποτελέσματα στο καθήκον μου. Κατέβαλλα περισσότερη προσπάθεια και δαπανούσα ενέργεια, αλλά δεν ένιωθα κουρασμένη —ένιωθα ήρεμη και γαλήνια. Όταν αντιμετώπιζα δυσκολίες στο καθήκον μου, αναζητούσα την αλήθεια κι είχα απροσδόκητα κέρδη. Προόδευσα τόσο στις τεχνικές δεξιότητες όσο και στην είσοδο στη ζωή.

Μια μέρα τον Ιούνιο του 2021, ήρθε να μου μιλήσει η επικεφαλής και μου είπε ότι μου ανατέθηκε ξανά το έργο σχεδιασμού. Ενθουσιάστηκα τόσο που δεν ήξερα τι να πω και ευχαρίστησα από καρδιάς τον Θεό. Αυτή η αλλαγή στο καθήκον μου μου έδειξε πόσο τεμπέλα, εγωίστρια και άθλια ήμουν· μίσησα τον εαυτό μου, και απέκτησα σεβασμό για τον Θεό. Κάποιες φορές αισθάνομαι ακόμα τεμπέλα. Τότε προσεύχομαι στον Θεό να προσέχει την καρδιά μου και να με εκθέσει, να με επιπλήξει και να με πειθαρχήσει όταν γίνομαι επιπόλαιη, πονηρή και πανούργα. Από τότε που το έκανα πράξη αυτό, έγινα πολύ λιγότερο επιτήδεια και δόλια, και ήμουν πιο αποδοτική στο καθήκον. Είναι λίγο πιο κουραστικό, αλλά αισθάνομαι γεμάτη. Η επικεφαλής μού είπε ότι έκανα το καθήκον μου πολύ καλύτερα από πριν. Συγκινήθηκα όταν το άκουσα και απέκτησα κίνητρο. Ήξερα, βέβαια, ότι έπρεπε να συνεχίσω να εργάζομαι σκληρά. Είμαι ευγνώμων που ο Θεός με συμμόρφωσε και με πειθάρχησε, κι έτσι άλλαξα στάση προς το καθήκον μου.