Τον περσινό Οκτώβριο, απολύθηκαν δύο επόπτριες του έργου των βίντεο. Αυτό συνέβη επειδή ο επικεφαλής μάς είχε τονίσει τη σημασία του έργου αυτού, μα δεν δούλευαν σκληρά. Ασχολούνταν με γενικές υποθέσεις και δεν έλυναν κανένα πρόβλημα ούτε συμμετείχαν πραγματικά στην παραγωγή βίντεο, πράγμα που καθυστερούσε το έργο. Ο επικεφαλής ήταν πολύ θυμωμένος και είπε ότι τέτοιοι άνθρωποι ήταν πονηροί και ανεύθυνοι, απαθείς για το έργο τους και ακατάλληλοι για επόπτες, έτσι τις απέλυσε. Όταν το άκουσα, σοκαρίστηκα. Εγώ νόμιζα ότι έκαναν κανονικά το καθήκον τους. Αν και ήταν λίγο αναποτελεσματικές, παθητικές και δεν έφεραν φορτίο, δεν ήταν τόσο μεγάλο θέμα. Όλοι είναι έτσι, σε κάποιο βαθμό. Άξιζαν όντως να απολυθούν γι’ αυτό; Αργότερα, ο επικεφαλής μάς ρώτησε πώς κάναμε τα καθήκοντά μας: Τα δίναμε όλα; Δουλεύαμε πραγματικά σκληρά; Προσπαθούσαμε να είμαστε όσο το δυνατόν πιο παραγωγικοί; Ένιωσα τόσο νευρική, που δεν τολμούσα να σηκώσω το κεφάλι. Ήξερα ότι δεν πληρούσα αυτά τα πρότυπα και ακούγοντας τον επικεφαλής να λέει αυτές τις επόπτριες «απαθείς», ότι «δεν δούλευαν σκληρά» και «δεν έφεραν φορτίο», έγινα ακόμα πιο νευρική. Κατάλαβα ότι κι εγώ έτσι έκανα το καθήκον μου. Είχε οριστεί να παρακολουθώ το έργο του βίντεο, και στην αρχή, αναζητούσα τις αρχές, μελετούσα τις σχετικές δεξιότητες, και σκεφτόμουν πώς να κάνω τη δουλειά γρήγορα. Μα λίγες ημέρες μετά, άρχισα να σκέφτομαι: «Η παραγωγή βίντεο είναι περίπλοκη. Μόλις ξεκίνησα και είναι πολλά που δεν ξέρω ακόμα· σίγουρα θα υπάρξουν προβλήματα. Θα κάνω ό,τι μπορώ. Στο τέλος ούτως ή άλλως θα το ελέγξει ο επικεφαλής. Ακόμα κι αν υπάρχουν προβλήματα, θα καταλάβει». Έτσι, κάθε μέρα έκανα τα πράγματα μηχανικά. Έλεγα πως καταλάβαινα τον επείγοντα χαρακτήρα του έργου, μα όταν δεν μας πίεζε ο επικεφαλής, η πρόοδός μας επιβραδυνόταν χωρίς να το καταλάβω. Έργο που θα μπορούσε να γίνει σε μια εβδομάδα διαρκούσε δύο, και έπαψα και να παρακολουθώ το έργο ποτίσματος, που ήμουν υπεύθυνη. Μερικές φορές ένιωθα ενοχές, αλλά επειδή το έργο δεν καθυστερούσε πολύ, δεν ανησυχούσα. Αργότερα, ο επικεφαλής μού ανέθεσε άλλες εργασίες και είχα την ίδια στάση. Αν και έδειχνα απασχολημένη, δεν βιαζόμουν καθόλου ούτε έλυνα πολλά αληθινά προβλήματα. Κάποιες φορές αναρωτιόμουν: «Είμαι υπεύθυνη για περισσότερο έργο, άρα το πρόγραμμά μου θα έπρεπε να είναι πιο φορτωμένο, και να νιώθω περισσότερο άγχος. Γιατί δεν αισθάνομαι έτσι; Εδώ που τα λέμε, νιώθω αρκετά χαλαρή». Σκέφτηκα να προγραμματίσω τον χρόνο μου πιο σοφά. Αν είχα πιο σφιχτό πρόγραμμα, θα έκανα περισσότερη δουλειά. Μα σκέφτηκα: «Κάνω ήδη πολλά. Γιατί να ζητάω τόσα απ’ τον εαυτό μου;» Οπότε εγκατέλειψα την ιδέα. Μέχρι να απολυθούν οι δυο επόπτριες, δεν ένιωθα την ανάγκη για το καθήκον μου. Ο επικεφαλής είχε δύο απαιτήσεις για τα καθήκοντά μας: Έπρεπε να βάζουμε τα δυνατά μας και να τα δίνουμε όλα, και να είμαστε όσο πιο αποδοτικοί και παραγωγικοί. Εγώ δεν πετύχαινα κανένα απ’ αυτά. Στο καθήκον μου, ήμουν κυρίως πονηρή και επιπόλαια. Δεν είχα αφοσίωση, πόσο μάλλον σεβασμό για τον Θεό. Ένιωσα έναν ανείπωτο φόβο. Αν ο επικεφαλής μάθαινε τη στάση μου, θα ήμουν η επόμενη που θα μετατίθετο ή θ’ απολυόταν; Αν δεν διορθωνόμουν, ίσως να με εξέθεταν ανά πάσα στιγμή. Προσευχήθηκα ενώπιον του Θεού: «Θεέ μου, ήμουν πονηρή στο καθήκον μου τελευταία. Φοβάμαι ότι μια μέρα θα εκτεθώ και θα αποκλειστώ. Μα τώρα απλώς φοβάμαι και ανησυχώ, Δεν ξέρω καλά ούτε μισώ τη διεφθαρμένη μου διάθεση. Κάνε με να γνωρίσω τον εαυτό μου και να διορθώσω την κατάστασή μου».

Αργότερα, αναρωτήθηκα: «Γιατί οι απολύσεις αυτών των εποπτριών με έκαναν να φυλάγομαι τόσο από τον Θεό;» Οφειλόταν εν μέρει στο ότι δεν είχα διακρίνει την ουσία των προβλημάτων τους. Νόμιζα ότι δεν ήταν τόσο σοβαρά, οπότε δεν μπορούσα να αποδεχτώ πραγματικά αυτό που τους συνέβη. Βρήκα τα σχετικά λόγια του Θεού για το θέμα. Ο λόγος του Θεού λέει: «Όλος ο εκλεκτός λαός του Θεού ασκείται τώρα στην εκτέλεση των καθηκόντων του και ο Θεός χρησιμοποιεί την εκτέλεση των καθηκόντων των ανθρώπων για να οδηγήσει μια ομάδα ανθρώπων στην τελείωση και να αποκλείσει μια άλλη. Έτσι, η εκτέλεση του καθήκοντος αποκαλύπτει το κάθε είδος ανθρώπου, και κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους, αποκαλύπτονται και αποκλείονται όλων των ειδών οι απατεώνες, οι μη πιστοί και οι μοχθηροί άνθρωποι. Εκείνοι που εκτελούν το καθήκον τους πιστά είναι ειλικρινείς· εκείνοι που είναι σταθερά απρόσεκτοι και επιπόλαιοι είναι δόλιοι, πανούργοι, και είναι μη πιστοί· και εκείνοι που προκαλούν αναστάτωση και διατάραξη κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους είναι μοχθηροί, και είναι αντίχριστοι. Αυτήν τη στιγμή, παρατηρείται ακόμη ένα ευρύ φάσμα προβλημάτων σε πολλούς εξ όσων ασκούν καθήκοντα. Κάποιοι είναι πάντα πολύ παθητικοί στα καθήκοντά τους, πάντα κάθονται και περιμένουν, και βασίζονται στους άλλους. Τι είδους στάση είναι αυτή; Είναι ανευθυνότητα. Ο οίκος του Θεού έχει κανονίσει να κάνεις το τάδε καθήκον, εσύ ωστόσο το σκέφτεσαι επί μέρες χωρίς να κάνεις κάποια συγκεκριμένη δουλειά. Δεν εμφανίζεσαι πουθενά στον χώρο εργασίας κι οι άλλοι δεν μπορούν να σε βρουν όταν έχουν προβλήματα που χρειάζονται επίλυση. Δεν φέρεις κανένα βάρος γι’ αυτήν την εργασία. Εάν ρωτήσει για τη δουλειά κάποιος επικεφαλής, τι θα του πεις; Δεν κάνεις κανενός είδους δουλειά αυτήν τη στιγμή. Γνωρίζεις καλά ότι η δουλειά αυτή είναι δική σου ευθύνη, εσύ όμως δεν την κάνεις. Τι στο καλό σκέφτεσαι; Δεν κάνεις καμία δουλειά επειδή δεν είσαι σε θέση να κάνεις; Ή μήπως λατρεύεις την καλοπέραση; Τι στάση έχεις απέναντι στο καθήκον σου; Κηρύττεις μόνο γράμματα και λόγια δόγματος, και λες μόνο εύηχα πράγματα, αλλά δεν κάνεις καθόλου πρακτικό έργο. Αν δεν επιθυμείς να εκτελέσεις το καθήκον σου, θα πρέπει να παραιτηθείς. Μην κρατάς τη θέση σου χωρίς να κάνεις τίποτα. Δεν προκαλείς έτσι ζημιά στον εκλεκτό λαό του Θεού και δεν καθυστερείς το έργο της εκκλησίας; Από τον τρόπο με τον οποίο μιλάς, φαίνεται να καταλαβαίνεις κάθε είδους δόγμα, αλλά όταν σου ζητείται να εκτελέσεις ένα καθήκον, είσαι απρόσεκτος και επιπόλαιος, δεν είσαι καθόλου ευσυνείδητος. Δαπανάς έτσι τον εαυτό σου ειλικρινά για τον Θεό; Δεν έχεις καμία ειλικρίνεια για τον Θεό, την προσποιείσαι. Είσαι ικανός να Τον εξαπατήσεις; Από τον τρόπο με τον οποίο μιλάς συνήθως, φαίνεται να έχεις μεγάλη πίστη· θα ήθελες να είσαι ο στυλοβάτης της εκκλησίας και ο βράχος της. Αλλά όταν εκτελείς ένα καθήκον, δεν είσαι χρήσιμος ούτε καν σαν ένα σπιρτόξυλο. Δεν είναι αυτό απροκάλυπτη εξαπάτηση του Θεού από μέρους σου; Ξέρεις τι προκύπτει από την προσπάθεια εξαπάτησης του Θεού; Η απέχθειά Του απέναντί σου και ο αποκλεισμός σου! Όλοι οι άνθρωποι αποκαλύπτονται κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους —απλώς ανάθεσε σε έναν άνθρωπο ένα καθήκον, και δεν θα αργήσει να αποκαλυφθεί αν είναι τίμιος ή απατεώνας και αν αγαπά την αλήθεια ή όχι» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο όντας ειλικρινής μπορεί να ζήσει κανείς ως αληθινός άνθρωπος). Ο λόγος του Θεού το κατέστησε σαφές: Όσοι είναι πάντα επιπόλαιοι, πονηροί, και αρκούνται να ζουν εις βάρος της εκκλησίας με τα λίγα που κάνουν, έχουν κακή ανθρώπινη φύση, είναι πανούργοι και δεν δαπανούν πραγματικά για τον Θεό. Στο τέλος, ο Θεός τούς αποκλείει. Ο Θεός είναι δίκαιος. Αποφασίζει το τέλος του καθενός βάσει της στάσης του προς το καθήκον του. Σκέφτηκα ξανά τις επόπτριες εκείνες. Ήταν υπεύθυνες για ένα τόσο σημαντικό έργο αλλά ανέλαβαν μόνο τη θέση της «επόπτριας», όχι το φορτίο, και έκαναν απλώς τα καθήκοντά τους μηχανικά χωρίς να ψάχνουν γιατί το έργο τους ήταν τόσο αναποτελεσματικό, τι προβλήματα αντιμετώπιζαν οι άλλοι στα καθήκοντά τους ή πώς να καθοδηγούν ή να παρακολουθούν την εργασία. Οι άλλοι τούς υπενθύμιζαν συνεχώς να είναι πιο ενεργητικές, να σχεδιάζουν το έργο σοφά και να αυξάνουν την αποτελεσματικότητά του. Υποσχέθηκαν να το κάνουν, αλλά μετά δεν άλλαξαν. Ήταν παθητικές και χρειάζονταν πίεση για να κάνουν δουλειά. Η μία συγκεκριμένα ήταν εύγλωττη, προικισμένη και ταλαντούχα, αλλά μετά από πάνω από ένα μήνα ως επόπτρια ακόμη δεν γνώριζε τα βασικά του έργου ή πώς να το κατανέμει. Ήταν πολύ απρόσεκτη και ανεύθυνη. Ο λόγος του Θεού συναναστρέφεται ξεκάθαρα τις ευθύνες των επικεφαλής και ο επικεφαλής μάς είχε μιλήσει συχνά για τη σημασία των καθηκόντων. Τα γνώριζαν όλα αυτά και ήταν ακόμα επιπόλαιες. Δεν αγαπούσαν ούτε επιδίωκαν την αλήθεια και δεν είχαν σεβασμό για τον Θεό. Θυμήθηκα ότι ο Θεός είπε: «Αν δεν πάρεις στα σοβαρά τις αποστολές από τον Θεό, τότε Τον προδίδεις με τον πλέον σοβαρό τρόπο· συνεπώς, είσαι πιο αξιοθρήνητος κι από τον Ιούδα, και θα πρέπει να υποστείς κατάρες» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Πώς να γνωρίσουμε τη φύση του ανθρώπου). Πριν, νόμιζα ότι μόνο όσοι αρνούνται να κάνουν τα καθήκοντά τους προδίδουν τον Θεό, αλλά από τον λόγο Του είδα ότι όταν η εκκλησία σού δίνει ένα σημαντικό καθήκον και εσύ είσαι νωθρός, απρόσεκτος, έχεις πάντα επιπόλαιη στάση και προκαλείς ζημιά στο έργο, αυτό είναι αμέλεια και προδοσία. Δεν ήταν σκληρό εκ μέρους του επικεφαλής να τις απολύσει. Ήταν σύμφωνο με τον λόγο του Θεού και τις αρχές. Δεν μπορούσα να το δεχτώ, επειδή δεν έβλεπα τα πράγματα σύμφωνα με τον λόγο του Θεού, και γι’ αυτό φυλαγόμουν από τον Θεό. Ήμουν πραγματικά αδαής. Είδα ότι η συμπεριφορά μου έμοιαζε πολύ με τη δική τους, έτσι έπρεπε να προβληματιστώ γρήγορα για τα προβλήματα στο καθήκον μου.

Αργότερα, βρήκα τα λόγια του Θεού για άσκηση και είσοδο σε σχέση με την κατάστασή μου και τη στάση μου προς το καθήκον μου. Τα λόγια του Θεού λένε: «Αν δεν διαβάζεις επιμελώς τα λόγια του Θεού και δεν καταλαβαίνεις την αλήθεια, τότε δεν μπορείς να κάνεις αυτοκριτική· θα είσαι απλώς ικανοποιημένος με το να κάνεις μια συμβολική προσπάθεια και να μη διαπράττεις καμία παράβαση, και θα το χρησιμοποιείς αυτό ως κεφάλαιο. Θα περνάς κάθε μέρα μπερδεμένος, θα ζεις σε κατάσταση σύγχυσης, θα κάνεις απλώς τα πράγματα σύμφωνα με το πρόγραμμα, δεν θα αφοσιώνεσαι, δεν θα βάζεις ποτέ το μυαλό σου να δουλέψει και θα φέρεσαι πάντα επιπόλαια και πρόχειρα. Με αυτόν τον τρόπο, δεν θα εκτελέσεις ποτέ το καθήκον σου σε αποδεκτό επίπεδο. Για να καταβάλεις όλη σου την προσπάθεια σε κάτι, πρέπει πρώτα να το κάνεις με όλη σου την καρδιά· μόνο όταν κάνεις πρώτα κάτι με όλη σου την καρδιά μπορείς να καταβάλεις όλη σου την προσπάθεια και να κάνεις το καλύτερο δυνατό. Σήμερα, υπάρχουν εκείνοι που έχουν αρχίσει να είναι επιμελείς στην εκτέλεση του καθήκοντός τους, έχουν αρχίσει να σκέφτονται πώς να εκτελούν σωστά το καθήκον ενός δημιουργημένου όντος, προκειμένου να ικανοποιήσουν την καρδιά του Θεού. Δεν είναι αρνητικοί και οκνηροί, δεν περιμένουν παθητικά να τους δώσει εντολές ο Άνωθεν, αλλά αναλαμβάνουν κάποια πρωτοβουλία. Κρίνοντας από την εκτέλεση του καθήκοντός σας, είστε λίγο πιο αποτελεσματικοί από ό,τι πριν, και παρόλο που δεν πληρούνται ακόμα οι προδιαγραφές, έχει υπάρξει μια μικρή ανάπτυξη —αυτό είναι καλό. Αλλά δεν πρέπει να ικανοποιείστε με την υφιστάμενη κατάσταση, πρέπει να συνεχίσετε να αναζητάτε, να συνεχίσετε να αναπτύσσεστε —μόνο τότε θα εκτελέσετε το καθήκον σας καλύτερα και θα φτάσετε σε αποδεκτό επίπεδο. Όταν κάποιοι άνθρωποι εκτελούν το καθήκον τους, ποτέ δεν επιστρατεύουν όλες τις δυνάμεις τους και δεν τα δίνουν όλα, καταβάλλουν μόνο το 50-60% της προσπάθειάς τους, και απλώς τα καταφέρνουν μέχρι να τελειώσει αυτό που κάνουν. Ποτέ δεν μπορούν να διατηρήσουν μια κατάσταση κανονικότητας: Όταν δεν υπάρχει κανείς να τους παρακολουθεί ή να τους προσφέρει υποστήριξη, χαλαρώνουν και αποθαρρύνονται· όταν υπάρχει κάποιος να συναναστραφεί την αλήθεια μαζί τους, ζωηρεύουν, αλλά αν για κάποιο διάστημα δεν τους συναναστραφεί κάποιος σχετικά με την αλήθεια, γίνονται αδιάφοροι. Ποιο είναι το πρόβλημα όταν εναλλάσσονται συνεχώς έτσι; Έτσι είναι οι άνθρωποι όταν δεν έχουν κερδίσει την αλήθεια, όλοι ζουν με το πάθος —ένα πάθος που είναι απίστευτα δύσκολο να διατηρηθεί: Πρέπει να έχουν κάποιον να τους κηρύττει και να συναναστρέφεται μαζί τους κάθε μέρα· μόλις δεν υπάρχει κανείς να τους ποτίσει και να τους παράσχει, και κανείς να τους στηρίξει, η καρδιά τους παγώνει ξανά, χαλαρώνουν και πάλι. Και όταν η καρδιά τους χαλαρώνει, γίνονται λιγότερο αποτελεσματικοί στο καθήκον τους· αν εργαστούν πιο σκληρά, η αποτελεσματικότητα αυξάνεται, η εκτέλεση του καθήκοντός τους γίνεται πιο παραγωγική και κερδίζουν περισσότερα» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Στην πίστη στον Θεό, το πιο σημαντικό είναι να κάνει κανείς πράξη και να βιώνει τα λόγια Του). «Μερικοί δεν κάνουν σωστά τα καθήκοντά τους. Προσπαθούν διαρκώς να σκαρώσουν κάποια ευτελή τεχνάσματα, όπως το να διασκεδάζουν όταν πρέπει να εργάζονται, να κοιμούνται μέχρι αργά ή να κάνουν τα στραβά μάτια στα προβλήματα που διαπιστώνουν και να μην τα αναφέρουν σε κανέναν. Δεν είναι αυτά πράγματα που θα έκανε ένα άτομο χωρίς συνείδηση; Όσο περισσότερο χρόνο απαιτούν τα καθήκοντά τους, τόσο περισσότερο ασχολούνται με τις προσωπικές τους υποθέσεις. Βγαίνουν ραντεβού, παίζουν βιντεοπαιχνίδια, διαβάζουν άχρηστα περιοδικά κι ειδήσεις. Ασχολούνται διαρκώς με προσωπικά θέματα όταν υποτίθεται ότι κάνουν τα καθήκοντά τους. Έχουν συνείδηση αυτοί; (Όχι.) Εάν σας μιλούσα για πίστη και απόλυτη υποταγή, αυτό θα ήταν αρκετά βαρύ θέμα για σας, θα το βρίσκατε αρκετά δύσκολο. Θα σας έκανε να αισθάνεστε περιορισμένοι και κάπως άβολα. Τι θα γινόταν όμως αν σας μιλούσα για συνείδηση και ανθρώπινη φύση; Είστε εφοδιασμένοι με τα δύο αυτά χαρακτηριστικά; Εάν δεν κατανοείτε καν τη συνείδηση, την ανθρώπινη φύση και τη σύνεση που διαθέτουν οι κανονικοί άνθρωποι, εάν δεν γνωρίζετε πώς να τα αξιοποιήσετε για να συγκριθείτε, αν δεν ξέρετε πώς να τα χρησιμοποιείτε για να ελέγχετε το μυαλό σας και να περιορίζετε τη συμπεριφορά σας, τότε δεν υπάρχει περίπτωση ν’ αγαπάτε και να επιδιώκετε την αλήθεια, και όλες οι ενέργειες κι η συμπεριφορά σας δεν θα έχουν καμία σχέση με την αλήθεια. Ο Θεός αναζητά πιθανούς αποδέκτες της σωτηρίας Του μεταξύ όσων διαθέτουν ανθρώπινη φύση, συνείδηση και σύνεση. Όσοι δεν διαθέτουν αυτά τα χαρακτηριστικά, απέχουν πολύ από το να μπορούν να κατανοήσουν ή να κάνουν πράξη την αλήθεια, ακόμη δε περισσότερο απέχουν από τη σωτηρία» (Συναναστροφή του Θεού). Από τον λόγο του Θεού έμαθα ότι πρέπει να παίρνουμε πρωτοβουλίες για να κάνουμε καλά το καθήκον μας· να είμαστε πρόθυμοι να εργαστούμε σκληρά και να πληρώσουμε τίμημα. Επίσης, πρέπει να δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό, να εκπληρώνουμε τις ευθύνες μας και να επιτυγχάνουμε αποτελέσματα, και όχι απλώς να δουλεύουμε μηχανικά. Αυτό είναι να κάνεις επαρκώς ένα καθήκον. Όταν ο επικεφαλής με έβαλε υπεύθυνη για το έργο βίντεο, στην αρχή, ήθελα να γίνω καλύτερη στην παρακολούθησή του, και μελέτησα καλά τις δεξιότητες και τις αρχές, αλλά μετά από λίγο, είδα ότι το έργο ήταν πολύ δύσκολο. Είχα μόλις ξεκινήσει, ήταν πολλά που δεν ήξερα, και έπρεπε να υποφέρω και να πληρώσω τίμημα, έτσι άρχισα να χαλαρώνω και δεν γέμιζα το πρόγραμμά μου. Αν και φαινόμουν απασχολημένη, δεν εργαζόμουν αποτελεσματικά ούτε έκανα τόσο πολύ αληθινό έργο. Είχα ακόμη και χρόνο να σκεφτώ τι θα φάω ή τι θα πιω, και όταν είχα χρόνο, ξεκουραζόμουν, έβγαινα μια βόλτα ή διασκέδαζα. Είχα τον τίτλο της επόπτριας, αλλά ήμουν πιο νωχελική απ’ τους άλλους. Όταν συναντούσα δυσκολίες στο έργο, δεν σκεφτόμουν να αναζητήσω τις αρχές ή να βρω κάποιον που καταλάβαινε για βοήθεια, στόχευα στο «αρκετά καλό» και «λίγο-πολύ», και άφηνα να ελέγξει τα υπόλοιπα ο επικεφαλής. Επειδή ήμουν επιπόλαιη και δεν επιδίωκα πραγματικά αποτελέσματα, ο επικεφαλής έβρισκε πάντα προβλήματα στο έργο μου, και το έστελνε για αναθεώρηση, καθυστερώντας την πρόοδό μας. Δεν κατέβαλλα όλη μου την προσπάθεια ούτε όλη μου την καρδιά. Το έκανα με πρόχειρο, νοθευμένο τρόπο και δεν πλήρωνα τίμημα. Ακόμα κι αν προσπαθούσα λίγο, δεν είχα αποτελέσματα. Ήταν αυτό καθήκον; Ήταν ξεκάθαρο ότι εξαπατούσα τον Θεό! Όταν το συνειδητοποίησα, ένιωσα ενοχές. Η εκκλησία με εκπαίδευε ως επόπτρια, ελπίζοντας να είμαι υπεύθυνη και να κάνω σωστά το έργο, αλλά εγώ χασομερούσα. Ήμουν πραγματικά άκαρδη. Αντιμετώπιζα το καθήκον μου σαν άπιστη που δουλεύει για ένα αφεντικό, και παρείχα κακές υπηρεσίες. Θυμήθηκα κάποια λόγια του Θεού: «Το πρότυπο που απαιτεί από σένα ο Θεός στο καθήκον σου είναι η “επάρκεια”. Πώς θα πρέπει να κατανοηθεί η λέξη “επάρκεια”; Σημαίνει ότι πρέπει να πληροίς τις απαιτήσεις του Θεού και να Τον ικανοποιείς, και το έργο σου πρέπει να χαρακτηρίζεται επαρκές από τον Θεό και να λαμβάνει την έγκρισή Του· μόνο τότε θα έχεις εκπληρώσει επαρκώς το καθήκον σου. Εάν ο Θεός λέει ότι κάνεις το καθήκον σου ανεπαρκώς, τότε, όσον καιρό κι αν το εκτελείς και όσο τίμημα κι αν έχεις πληρώσει γι’ αυτό, εξακολουθεί να είναι ανεπαρκές. Ποια θα είναι η συνέπεια αυτού; Απλώς παρέχεις υπηρεσία. Μόνο ένας μικρός αριθμός πιστών παρόχων υπηρεσιών θα μπορέσει να επιβιώσει από τις καταστροφές. Εάν δεν είσαι πιστός στην υπηρεσία που παρέχεις, δεν έχεις καμία ελπίδα να επιβιώσεις. Για να το θέσω ξεκάθαρα, θα καταστραφείς στις καταστροφές» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Ποια είναι η επαρκής εκτέλεση του καθήκοντος;). Ο λόγος του Θεού με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι δεν είχα ούτε τη στοιχειώδη συνείδηση στο καθήκον μου. Ο Θεός μισεί αυτή τη στάση και δεν μου άξιζε να σωθώ. Η απόλυση των δύο εποπτριών ήταν προειδοποίηση για μένα. Είδα ότι όσοι είναι επιπόλαιοι και απρόσεκτοι στο καθήκον δεν αντέχουν στην εκκλησία. Στο τέλος, εκτίθενται και αποκλείονται. Αν και έκανα καθήκον στην εκκλησία, αυτό δεν σήμαινε ότι το έκανα επαρκώς. Αν δεν διόρθωνα την κατάστασή μου το συντομότερο, ακόμα κι αν δεν με απέκλειε η εκκλησία, θα με απέκλειε ο Θεός. Αυτό αποφασίζει η δίκαιη διάθεση του Θεού. Συνειδητοποιώντας αυτό, προσευχήθηκα: «Θεέ μου, δεν πληρώνω αληθινό τίμημα στο καθήκον μου, είμαι τόσο επιπόλαιη, και έχω τόσες τύψεις. Τώρα βλέπω πόσο επικίνδυνη κατάσταση έχω, και ότι δεν μπορώ είμαι πάντα έτσι απέναντι στο καθήκον μου. Θέλω να μετανοήσω σωστά και να κάνω το καθήκον μου όσο καλύτερα μπορώ».

Έπειτα, αναρωτήθηκα: «Κάποιες φορές γνωρίζω πόσο σημαντικές είναι οι ευθύνες μου, αλλά συχνά χαλαρώνω και δεν θέλω να πληρώσω τίμημα στο καθήκον μου. Ποιος είναι ο λόγος γι’ αυτό;» Διάβασα τον λόγο του Θεού. «Τι είδους συμπεριφορές και χαρακτηριστικά εμφανίζουν όσοι είναι υπερβολικά οκνηροί; Πρώτον, σε ό,τι κάνουν, ενεργούν επιπόλαια, κάνουν απλώς τα απολύτως απαραίτητα, χασομερούν, πηγαίνουν με χαλαρό ρυθμό και ξεκουράζονται και αναβάλλουν πράγματα όποτε είναι δυνατόν. Δεύτερον, δεν δίνουν καμία σημασία στο έργο της εκκλησίας. Κατά τη γνώμη τους, όποιος θέλει να δουλεύει σκληρά, μπορεί να το κάνει. Εκείνοι, πάντως, δεν θα το κάνουν. Όταν όντως αφοσιώνονται σε κάτι, αυτό γίνεται για χάρη της δικής τους φήμης και του δικού τους κύρους —το μόνο που έχει σημασία γι’ αυτούς είναι να μπορούν ν’ απολαμβάνουν τα οφέλη του κύρους. Τρίτον, δεν μπορούν ν’ αποδεχτούν η δουλειά τους να γίνει έστω και λίγο πιο κουραστική. Νιώθουν μεγάλη πίκρα κι είναι απρόθυμοι να υπομείνουν κακουχίες ή να κάνουν θυσίες. Τέταρτον, δεν είναι σε θέση να επιμείνουν στη δουλειά τους, τα παρατάνε πάντα στα μισά του δρόμου και δεν μπορούν να φέρουν τα πράγματα εις πέρας. Μπορεί για μια στιγμή ν’ αποδεχτούν για πλάκα να κάνουν κάτι καινούριο, εάν όμως κάτι απαιτεί μακροπρόθεσμη δέσμευση και τους κρατά απασχολημένους, απαιτεί πολλή σκέψη και κουράζει τη σάρκα τους, με τον καιρό θ’ αρχίσουν να γκρινιάζουν. Για παράδειγμα, ορισμένοι επικεφαλής, κατά την επίβλεψη του εκκλησιαστικού έργου, στην αρχή το βλέπουν σαν κάτι νέο και φρέσκο. Έχουν μεγάλο κίνητρο να συναναστραφούν πάνω στην αλήθεια κι όταν οι αδελφοί κι οι αδελφές έχουν προβλήματα, μπορούν να τους βοηθήσουν και να τα επιλύσουν. Όταν όμως συνεχίζουν να εμφανίζονται αμέτρητα προβλήματα και δεν είναι ποτέ σε θέση να τα επιλύσουν όλα αφού επιμείνουν στη δουλειά για κάποιο χρονικό διάστημα, δεν μπορούν να εμμείνουν άλλο κι επιθυμούν να στραφούν σε μια ευκολότερη δουλειά. Δεν είναι πρόθυμοι να υπομείνουν κακουχίες και τους λείπει η επιμονή. Πέμπτον, ένα άλλο χαρακτηριστικό που διακρίνει τους οκνηρούς είναι η απροθυμία τους να κάνουν πρακτικό έργο. Μόλις υποφέρει η σάρκα τους, βρίσκουν προφάσεις και δικαιολογίες για ν’ αποφύγουν και να λουφάρουν από τη δουλειά τους, αναθέτοντας σε κάποιον άλλον να την κάνει αντί γι’ αυτούς. Όταν το άτομο αυτό τελειώνει τη δουλειά, καρπώνονται τις ανταμοιβές. Αυτά είναι τα πέντε βασικά χαρακτηριστικά των οκνηρών. Θα πρέπει να φροντίσετε να δείτε αν υπάρχουν τέτοιου είδους οκνηροί μεταξύ των επικεφαλής και των εργατών στις εκκλησίες. Εάν βρείτε κάποιον, απομακρύνετέ τον αμέσως. Μπορούν οι οκνηροί να κάνουν καλή δουλειά ως επικεφαλής; Ό,τι είδους επίπεδο κι αν έχουν, ανεξάρτητα από την ποιότητα της ανθρώπινης φύσης τους, εάν είναι οκνηροί, δεν μπορούν να κάνουν καλά τη δουλειά τους. Καθυστερούν το έργο και το εν γένει σχέδιο. Το έργο της εκκλησίας είναι πολύπλευρο: κάθε σχέδιο περιλαμβάνει πολλά μικρότερα μέρη και απαιτεί συναναστροφή ως προς την αλήθεια με στόχο την επίλυση προβλημάτων προκειμένου να γίνει καλά. Εάν δεν ληφθούν επαρκή μέτρα, τα πράγματα υπολείπονται κατά πολύ από το επιθυμητό αποτέλεσμα. Επομένως, οι επικεφαλής και οι εργάτες πρέπει να είναι επιμελείς —οφείλουν να κάνουν πολλές συζητήσεις και πολλή δουλειά κάθε μέρα για να εξασφαλίσουν την αποτελεσματικότητα της εργασίας. Εάν μιλούν πολύ λίγο ή δεν κάνουν αρκετή δουλειά, δεν θα υπάρχουν αποτελέσματα. Άρα, εάν κάποιος επικεφαλής ή εργάτης είναι οκνηρός, πρόκειται σίγουρα για ψευδή επικεφαλής, ανίκανο να κάνει πρακτικό έργο. Οι οκνηροί δεν κάνουν πρακτικό έργο, και πολύ περισσότερο δεν πηγαίνουν οι ίδιοι στους χώρους εργασίας, ούτε είναι πρόθυμοι να επιλύσουν προβλήματα ή να εμπλακούν σε κάποια συγκεκριμένη εργασία. Δεν έχουν την παραμικρή κατανόηση ή αντίληψη των προβλημάτων σε καμία εργασία. Απλώς κάπως τα βολεύουν ακούγοντας τι έχουν να πουν οι άλλοι, έχοντας μια επιφανειακή γνώση τού τι συμβαίνει και κηρύττοντας λίγο δόγμα. Είστε σε θέση να διακρίνετε αυτό το είδος επικεφαλής; Μπορείτε να πείτε ότι είναι ψευδείς επικεφαλής; (Ως έναν βαθμό.) Οι οκνηροί είναι επιπόλαιοι και κάνουν μόνο τα διαδικαστικά σε όποιο καθήκον κάνουν. Ανεξάρτητα από το καθήκον, τους λείπει η επιμονή, δουλεύουν σποραδικά και παραπονιούνται για μέρες ολόκληρες όταν υπομένουν κάποιες δυσκολίες. Ξεσπούν σε όποιον τους κατακρίνει ή τους αντιμετωπίζει, σαν τη μέγαιρα που ουρλιάζει στους δρόμους, θέλοντας διαρκώς να ξεσπούν τον θυμό του και να μην κάνουν το καθήκον τους. Τι δείχνει το ότι δεν κάνουν το καθήκον τους; Δείχνει ότι δεν φέρουν φορτίο, είναι απρόθυμοι ν’ αναλάβουν ευθύνες και είναι οκνηροί. Δεν θέλουν να υπομείνουν κακουχίες ή να κάνουν θυσίες. Συγκεκριμένα, εάν οι επικεφαλής και οι εργάτες δεν φέρουν φορτίο, μπορούν να εκπληρώσουν τις ευθύνες ενός επικεφαλής ή εργάτη; Σίγουρα όχι» («Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). Από τον λόγο του Θεού συνειδητοποίησα γιατί δεν είχα επιμονή στο καθήκον μου, και γιατί, αν κι έδειξα λίγο ζήλο στην αρχή, δεν ήθελα πλέον να πληρώσω τίμημα. Ήμουν τόσο τεμπέλα και λαχταρούσα υπερβολικά τις σαρκικές ανέσεις. Δεν επιδίωκα την αποτελεσματικότητα στο έργο μου. Αν δεν πιεζόμουν ή δεν αντιμετωπιζόμουν, δεν ήμουν επιμελής. Ήμουν απρόθυμη να δαπανήσω ψυχική ενέργεια για εργασιακά ζητήματα, πάντα βολευόμουν με τη δικαιολογία ότι μόλις είχα ξεκινήσει, και μετέθετα τα προβλήματα στον επικεφαλής. Σκεφτόμουν μέσα μου: «Πρέπει να διασκεδάζουμε όσο είμαστε ακόμα ζωντανοί. Όσο επείγον κι αν είναι το έργο, δεν πρέπει να υπερβάλλουμε εαυτόν. Αν δεν με αποκλείσουν, αρκεί να καταβάλλω λίγη προσπάθεια και να κάνω λίγη δουλειά». Ποτέ δεν επιδίωξα την πρόοδο, επομένως προχωρούσα πολύ αργά. Σκέφτηκα τους αδελφούς και τις αδελφές μου: Κάποιοι αφιέρωναν τόσο χρόνο και ενέργεια στις εργασίες τους, συγκεντρωμένοι στα καθήκοντά τους. Ακόμα και όταν τελείωναν τη δουλειά τους, σκέφτονταν αν υπήρχαν αποκλίσεις και πώς θα μπορούσαν να την κάνουν καλύτερα. Σκέφτονταν μόνο πώς να κάνουν καλά τα καθήκοντά τους. Έκαναν σωστή δουλειά, είχαν ανθρώπινη φύση και ήταν αφοσιωμένοι στα καθήκοντά τους. Αποκτούσαν εύκολα την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος στο έργο τους, και με την πάροδο του χρόνου προόδευαν και κέρδιζαν. Ωστόσο, εγώ είχα αναλάβει την ευθύνη του έργου βίντεο, αλλά δεν είχα συνείδηση, είχα απόψεις και επιδίωξη σαν ενός ζώου. Όταν είχα χρόνο, σκεφτόμουν τις σαρκικές επιθυμίες και όχι το καθήκον μου. Είχα πόστο, αλλά δεν έκανα αληθινό έργο, έτσι δεν είχαμε καλά αποτελέσματα και καθυστερούσε το έργο. Ήμουν τόσο εγωίστρια και ποταπή! Αν συνέχιζα έτσι, δεν θα μπορούσα να αναλάβω κανένα έργο, δεν θα πετύχαινα τίποτα και θα με απέκλειε ο Θεός. Προσευχήθηκα ενώπιον του Θεού: «Θεέ μου, η άθλια φύση μου είναι πολύ σοβαρή. Είμαι ανεύθυνη και πονηρή σε ένα τόσο σημαντικό έργο και δεν έχω σεβασμό για Σένα. Πριν, ήξερα ότι η αθλιότητά μου ήταν σοβαρή, αλλά δεν τη μισούσα. Τώρα το ξέρω αυτό. Θέλω να αλλάξω, να τροποποιήσω τη στάση μου απέναντι στο καθήκον μου και να το κάνω καλά. Κάνε με να επιλύσω τη διεφθαρμένη μου διάθεση και να βιώσω ανθρώπινη ομοιότητα».

Θυμήθηκα κάποια άλλα λόγια του Θεού που είχα διαβάσει. «Πρέπει τουλάχιστον να έχεις καθαρή συνείδηση όταν εκτελείς το καθήκον σου, και πρέπει να αισθάνεσαι τουλάχιστον ότι κερδίζεις τα τρία γεύματά σου την ημέρα και ότι δεν τα ζητιανεύεις. Αυτό ονομάζεται αίσθημα ευθύνης. Είτε το επίπεδό σου είναι υψηλό είτε χαμηλό και είτε καταλαβαίνεις την αλήθεια είτε όχι, πρέπει να έχεις αυτήν τη στάση: “Αφού μου ανατέθηκε να κάνω αυτό το έργο, πρέπει να το αντιμετωπίσω σοβαρά· πρέπει να το κάνω μέλημά μου και να το κάνω καλά, με όλη μου την καρδιά και τη δύναμη. Όσο για το αν μπορώ να το κάνω τέλεια, δεν μπορώ να τολμήσω να δώσω εγγύηση, αλλά η στάση μου είναι ότι θα κάνω ό,τι μπορώ για να φροντίσω να γίνει καλά, και σίγουρα δεν θα είμαι απρόσεκτος και επιπόλαιος ως προς αυτό. Αν προκύψει κάποιο πρόβλημα, τότε θα πρέπει να αναλάβω την ευθύνη και να διασφαλίσω ότι θα πάρω ένα μάθημα από αυτό και θα εκτελέσω καλά το καθήκον μου”. Αυτή είναι η σωστή στάση. Έχετε εσείς μια τέτοια στάση; Μερικοί λένε: “Δεν χρειάζεται απαραίτητα να κάνω καλή δουλειά στην εργασία που μου ανατίθεται. Θα κάνω απλώς ό,τι μπορώ κι ας βγει ό,τι θέλει. Δεν χρειάζεται να κουράζομαι τόσο πολύ ή να με πιάνει άγχος μήπως κάνω κάτι λάθος, ούτε χρειάζεται να πιέζομαι τόσο. Τι νόημα έχει να κουράζομαι τόσο πολύ; Στο κάτω-κάτω, διαρκώς δουλεύω, δεν κάθομαι”. Αυτού του είδους η στάση απέναντι στο καθήκον είναι ανεύθυνη. “Αν έχω όρεξη να δουλέψω, θα κάνω λίγη δουλειά. Θα κάνω ό,τι μπορώ κι ας βγει ό,τι θέλει. Δεν χρειάζεται να παίρνουμε τα πράγματα τόσο σοβαρά”. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν υπεύθυνη στάση απέναντι στο καθήκον τους, ούτε έχουν αίσθημα ευθύνης. Τι είδους άτομο είστε εσείς; Εάν είστε το πρώτο είδος ανθρώπου, τότε είστε άτομο με λογική και ανθρώπινη φύση. Εάν είστε το δεύτερο είδος ανθρώπου, τότε δεν διαφέρετε από το είδος των ψευδών επικεφαλής που μόλις ανέλυσα. Απλώς παραδέρνετε άσκοπα: “Θ’ αποφύγω την κούραση και τα βάσανα και θα χαρώ τη ζωή μου λίγο περισσότερο. Ακόμη κι αν κάποτε αποπεμφθώ, δεν θα έχω χάσει τίποτα. Τουλάχιστον θα έχω απολαύσει τα οφέλη του κύρους για λίγες μέρες, δεν θα είναι απώλεια για μένα. Εάν επιλεγώ για επικεφαλής, έτσι θα ενεργήσω”. Τι είδους στάση έχουν οι άνθρωποι αυτού του είδους; Είναι μη πιστοί που δεν επιδιώκουν την αλήθεια ούτε στο ελάχιστο. Εάν είσαι πραγματικά υπεύθυνος, τότε αυτό δείχνει ότι έχεις συνείδηση και είσαι λογικός. Ανεξάρτητα από το πόσο μεγάλο ή μικρό είναι το έργο, ανεξάρτητα από το ποιος σού το αναθέτει, είτε σου το εμπιστεύεται ο οίκος του Θεού είτε στο αναθέτει κάποιος επικεφαλής ή εργάτης της εκκλησίας, η στάση σου θα πρέπει να είναι η εξής: “Αυτό το καθήκον που μου έχει ανατεθεί ισοδυναμεί με εξύψωση από τον Θεό και με παροχή χάριτος. Θα πρέπει να φροντίσω να γίνει καλά σύμφωνα με τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας. Μολονότι δεν έχω παρά μέτριο μόνο επίπεδο, είμαι πρόθυμος ν’ αναλάβω αυτήν την ευθύνη και να δώσω ό,τι έχω για ν’ ανταποκριθώ καλά. Αν δεν τα πάω καλά, θ’ αναλάβω την ευθύνη γι’ αυτό, κι αν τα πάω καλά, δεν θα πάρω τα εύσημα. Αυτό οφείλω να κάνω”. Γιατί λέω ότι το πώς αντιμετωπίζει κανείς το καθήκον του είναι θέμα αρχής; Εάν έχεις πραγματικά αίσθημα ευθύνης κι είσαι υπεύθυνο άτομο, τότε είσαι σε θέση ν’ αναλάβεις το έργο της εκκλησίας και να εκπληρώσεις το καθήκον που υποτίθεται ότι έχεις. Εάν έχεις απερίσκεπτη στάση απέναντι στο καθήκον σου, τότε η άποψή σου για την πίστη στον Θεό δεν είναι η κατάλληλη και η στάση σου απέναντι στον Θεό και το καθήκον σου είναι προβληματική» («Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). Από τον λόγο του Θεού κατάλαβα ότι οι υπεύθυνοι ενεργούν επιμελώς. Είτε τους αρέσει η δουλειά ή είναι καλοί σε αυτήν είτε όχι, ανεξάρτητα από το επίπεδό τους, την προσεγγίζουν με ειλικρίνεια και κάνουν ό,τι μπορούν για να την εκτελέσουν καλά. Τηρούν τον λόγο τους, είναι αξιόπιστοι και μπορούν να κερδίσουν την έγκριση του Θεού. Αντίθετα, αν κάποιος συμφωνεί να κάνει ένα καθήκον, μα μετά κάνει μόνο τα τυπικά και τίποτα πρακτικό, και δεν επιδιώκει αποτελέσματα, τότε είναι σαν τους αργόσχολους και τους τεμπέληδες του κοσμικού κόσμου. Είναι αναξιόπιστος. Έτσι έκανα το καθήκον μου. Πάντα πρόσεχα τη σάρκα και σπάνια ασκούσα την αλήθεια. Ζούσα με όλο και λιγότερη ανθρώπινη ομοιότητα. Έπρεπε να διορθώσω τη στάση μου προς το καθήκον μου. Ανεξάρτητα από τις ικανότητές μου, η εκκλησία μού είχε αναθέσει αυτό το καθήκον, οπότε έπρεπε να προσπαθήσω όσο μπορούσα να το κάνω καλά. Επίσης, τώρα είναι κρίσιμη στιγμή για να κάνει κανείς το καθήκον του. Αν συνέχιζα να μη βάζω τα δυνατά μου, και περίμενα να τελειώσει το έργο του Θεού για να προσπαθήσω, θα ήταν πολύ αργά. Κατόπιν, άλλαξα το πρόγραμμά μου για να κάνω όσο περισσότερη δουλειά μπορούσα. Όταν ήθελα να τεμπελιάσω, προσευχόμουν στον Θεό και σκεφτόμουν τα λόγια Του, που με έκαναν να επαγρυπνώ και να μπορώ να απαρνηθώ τη σάρκα. Προσευχόμουν σ’ Αυτόν πριν από κάθε εργασία για να με προσέχει, προσπαθούσα να κάνω καλή δουλειά και όχι απλώς τα τυπικά. Αυτή η άσκηση με κάνει να αισθάνομαι πιο άνετα.

Αν και θέλω να το κάνω καλά, μερικές φορές δεν τα καταφέρνω. Όπως μια μέρα, που ήλεγχα το έργο ποτίσματος: Ένας νεοφώτιστος είχε πολλές θρησκευτικές αντιλήψεις, και ο ποτιστής μού ζήτησε να τον βοηθήσω να τις λύσει. Στην αρχή, η σκέψη των δυσκολιών του ποτιστή με έκανε να θέλω να βοηθήσω όπως μπορώ, άσχετα με το πόσα θα πετύχαινα. Αλλά όταν μίλησα με τον νεοφώτιστο, γνώριζα μόνο για λίγα απ’ τα προβλήματα και δεν μπορούσα να συναναστραφώ καθαρά. Σκέφτηκα ασυναίσθητα: «Δεν κατανοώ καλά την αλήθεια· μόνο αυτό μπορώ να πετύχω. Ούτως ή άλλως, θα το παρακολουθήσει ο επικεφαλής, ας τα λύσει αυτός». Αλλά ο επικεφαλής ήταν απασχολημένος, οπότε ήταν στο χέρι μας να το λύσουμε. Ήξερα ότι πίσω απ’ αυτό κρυβόταν το θέλημα του Θεού. Παλιά επέλεγα τα εύκολα και απλά καθήκοντα, και δεν προσπαθούσα να βάλω τα δυνατά μου. Πλέον δεν γινόταν να προσέξω τη σάρκα ή να αναζητήσω παρηγοριά. Έπρεπε να κάνω ό,τι μπορούσα, ό,τι κι αν κατάφερνα. Βρήκα με τη συνεργάτιδά μου τον ποτιστή για να συναναστραφούμε, βρήκαμε λόγια του Θεού και ευαγγελικά βίντεο για τις θρησκευτικές αντιλήψεις, και μετά από συζήτηση, κατανοήσαμε καλύτερα αυτήν την πτυχή της αλήθειας, και στο τέλος, τα προβλήματα του νεοφώτιστου επιλύθηκαν. Η εμπειρία αυτή με έκανε να δω ότι κάποια πράγματα μπορεί να φαίνονται πέρα από το ανάστημά μου, αλλά αν βασιστώ στον Θεό και πληρώσω τίμημα, μπορώ να έχω αποτελέσματα. Αν δουλέψω σκληρά, μα δεν τα καταφέρνω, θα έχω καθαρή συνείδηση.

Κοιτάζοντας τις αποτυχίες των γύρω μου πήρα κάποια μαθήματα, προβληματίστηκα για τη στάση που είχα προς το καθήκον μου, και είδα πόσο απείχα από το να το κάνω επαρκώς. Και είδα πόσο βαθιά ριζωμένη ήταν η άθλια φύση μου. Αν και έχω μετανοήσει τώρα, ακόμα υπολείπομαι των απαιτήσεων του Θεού. Πρέπει να δεχτώ τον έλεγχο του Θεού και να κάνω το καθήκον μου επαρκώς!