Σε μια συνάντηση για το έργο, μια επικεφαλής με ρώτησε πώς πήγαινε το πότισμα των νεοφώτιστων μιας εκκλησίας, για το οποίο ήμουν υπεύθυνος. Δεν ήξερα τι να πω. Δεν το είχα παρακολουθήσει τελευταία και δεν ήξερα λεπτομέρειες. Πώς να απαντούσα; Αν έλεγα ότι δεν ήξερα, η επικεφαλής και οι άλλοι εργάτες θα έλεγαν σίγουρα ότι δεν έκανα πρακτικό έργο, και θα ντροπιαζόμουν. Σκέφτηκα να πω όσα ήξερα από παλιότερα και μετά να έβλεπα τι θα κάνω. Απάντησα, λοιπόν: «Έχουν γίνει ρυθμίσεις για όλο αυτό το έργο και έχουμε προσθέσει κάποια μέλη ομάδας». Η επικεφαλής είπε αμέσως: «Δεν απαντάς στην ερώτηση, υπεκφεύγεις. Αυτό είναι πονηριά. Αν δεν ξέρεις, απλά πες το και παρακολούθησέ το άμεσα. Γιατί δεν είσαι ευθύς; Αυτό δεν είναι καλό. Το λάθος είναι λάθος και πρέπει να έχεις το θάρρος να το παραδεχτείς». Ένιωθα νευρικός και ανήσυχος, το πρόσωπό μου έκαιγε. Είχε συμβεί αυτό ακριβώς που φοβόμουν. Ένιωθα ότι είχα ρεζιλευτεί, ότι όλοι με είχαν καταλάβει. Ήξερα ότι η επικεφαλής είχε δίκιο, αλλά μέσα μου δεν μπορούσα να υποταχθώ. Ένιωθα ότι δεν χρειαζόταν να πει τόσο πολλά γι’ αυτό. Δεν θα ήταν καλύτερα να το τακτοποιούσα σύντομα; Ποιος ο λόγος να με κλαδέψει και να με αντιμετωπίσει μπροστά σ’ όλους; Αναστατώθηκα πολύ, έτσι προσευχήθηκα σιωπηλά: «Θεέ μου, δεν μπορώ να χωνέψω αυτό που έγινε σήμερα, δεν μπορώ να υποταχθώ σε αυτό. Σε παρακαλώ, διαφώτισέ με και καθοδήγησέ με, για να γνωρίσω τον εαυτό μου και να πάρω ένα μάθημα». Αργότερα, διάβασα κάποια λόγια του Θεού. «Ας δούμε πρώτα τι ερώτηση έθεσε ο Ιεχωβά Θεός στον Σατανά. “Πόθεν έρχεσαι;” Είναι απλή αυτή η ερώτηση; Μήπως υπάρχει κάποιο κρυφό νόημα; Όχι· είναι μια ξεκάθαρη ερώτηση. Αν ήθελα να σας ρωτήσω: “Από πού έρχεσαι;” εσείς τι θα Μου απαντούσατε; Είναι δύσκολη ερώτηση; Θα λέγατε: “Από το πέρα-δώθε και από το πάνω-κάτω”; (Όχι.) Δεν θα απαντούσατε με αυτόν τον τρόπο. Τι νοιώθετε, λοιπόν, βλέποντας τον Σατανά να αποκρίνεται έτσι; (Νοιώθουμε ότι ο Σατανάς είναι παράλογος και πονηρός.) Μήπως μπορείς να μαντέψεις τι νιώθω Εγώ; Κάθε φορά που βλέπω αυτά τα λόγια νιώθω αηδία, επειδή μιλάει χωρίς να λέει τίποτα. Απάντησε στην ερώτηση του Θεού; Τα λόγια του δεν αποτελούσαν απάντηση, δεν υπήρχε αποτέλεσμα. Δεν ήταν απάντηση στην ερώτηση του Θεού. “Περιελθών την γην και εμπεριπατήσας εν αυτή πάρειμι”. Τι καταλαβαίνεις από τούτα τα λόγια; Από ποιο μέρος της γης έρχεται ο Σατανάς; Πήρατε απάντηση; (Όχι.) Τούτη είναι η “εξυπνάδα” της πανουργίας του Σατανά: να μην αφήνει κανέναν να ανακαλύψει τι πραγματικά λέει. Ακόμα και μετά την ακρόαση των λόγων αυτών, εσύ εξακολουθείς να μην μπορείς να διακρίνεις τι είπε· κι όμως, αυτός έχει τελειώσει την απάντησή του. Πιστεύει ότι η απάντησή του είναι τέλεια. Τι νιώθεις, λοιπόν; Αηδία; (Ναι.) Τώρα αρχίζεις να αηδιάζεις με τα λόγια αυτά. Τα λόγια του Σατανά έχουν ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα: Αυτά που λέει ο Σατανάς σε κάνουν να ξύνεις το κεφάλι σου, μην μπορώντας να αντιληφθείς την πηγή των λόγων του. Κάποιες φορές, ο Σατανάς έχει κίνητρα και μιλάει σκόπιμα, και άλλες φορές, κατευθυνόμενος από τη φύση του, αυτά τα λόγια έρχονται αυθόρμητα κατευθείαν από το στόμα του Σατανά. Ο Σατανάς δεν σπαταλάει πολύ χρόνο ζυγίζοντας αυτά τα λόγια· αντιθέτως, τα εκφράζει χωρίς σκέψη. Όταν ο Θεός ρώτησε από πού έρχεται, ο Σατανάς απάντησε με λίγα αμφίσημα λόγια. Μη μπορώντας να μάθεις από πού ακριβώς έρχεται, νοιώθεις πολύ μπερδεμένος. Υπάρχει κάποιος από εσάς που μιλάει έτσι; Τι τρόπος ομιλίας είναι αυτός; (Είναι διφορούμενος και δεν δίνει συγκεκριμένη απάντηση.) Τι είδους λέξεις πρέπει να χρησιμοποιήσουμε, για να περιγράψουμε αυτόν τον τρόπο ομιλίας; Είναι αποπροσανατολιστικός και παραπλανητικός, έτσι δεν είναι; Ας υποθέσουμε ότι κάποιος δεν επιθυμεί να πει στους άλλους τι έκανε την προηγουμένη. Εσύ τον ρωτάς: “Σε είδα χθες. Πού πήγαινες;” Δεν σου λέει ευθέως πού πήγαινε. Αντ’ αυτού, λέει: “Τι μέρα κι η χθεσινή! Κουράστηκα πολύ!” Σου απάντησε; Σου απάντησε, αλλά δεν ήταν αυτή η απάντηση που ήθελες. Τούτη είναι η “εξυπνάδα” του τεχνάσματος του ανθρώπου. Είναι αδύνατον να ανακαλύψεις τι εννοεί ή να αντιληφθείς την πηγή ή την πρόθεση πίσω από τα λόγια του. Δεν γνωρίζεις τι προσπαθεί να αποφύγει, επειδή μέσα στην καρδιά του έχει τη δική του ιστορία —αυτό σημαίνει πανουργία» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Δ΄). Είδα από αυτά που αποκαλύπτουν τα λόγια του Θεού ότι όλα τα λόγια και οι πράξεις του Σατανά κρύβουν κίνητρα και τεχνάσματα. Για να καλύψει τις επαίσχυντες προθέσεις του, μιλάει πολύ περίπλοκα, ώστε οι άνθρωποι να μην τον καταλαβαίνουν. Είναι πραγματικά ύπουλος και πονηρός. Ο Σατανάς δίνει διφορούμενες απαντήσεις στις ερωτήσεις του Θεού. Ο Θεός τον σιχαίνεται. Όσο για μένα, προφανώς δεν ήξερα πώς πήγαινε το πότισμα των νεοφώτιστων, αλλά δεν ήμουν ειλικρινής. Έδωσα μια ασαφή απάντηση για να μπερδέψω την επικεφαλής. Απάντησα στην ερώτηση χωρίς να της πω την αλήθεια. Για να προστατέψω το πρόσωπό μου και τη θέση μου, για να μην καταλάβει η επικεφαλής ότι δεν έκανα πρακτικό έργο, και να μην με περιφρονήσουν οι αδελφοί και οι αδελφές, είπα χωρίς ντροπή κάτι για να αποκρύψω τα γεγονότα, για να τους παραπλανήσω και να τους εξαπατήσω. Επιδείκνυα μια σατανική διάθεση. Τώρα που το σκέφτομαι, έτσι ήμουν συνήθως με τους αδελφούς και τις αδελφές. Όπως σε μια συνάντηση για το έργο· κάποιος με ρώτησε κάτι για την ικανότητα, αλλά δεν το κατανοούσα καλά και φοβόμουν ότι αν έλεγα την αλήθεια θα με υποτιμούσε, οπότε είπα κάτι τέτοιο: «Αν αυτό το πρόβλημα δεν επιλυθεί, δεν αφορά μόνο τις ικανότητές σου, σωστά; Δεν είναι επειδή κάνεις πρόχειρα το καθήκον σου; Ή μήπως δεν μαθαίνεις και δεν επικοινωνείς;» Φαινομενικά, απαντούσα στην ερώτηση, αλλά κατά βάθος ήξερα ότι μια τέτοια απάντηση δεν έλυνε το ζήτημα. Νόμιζα ότι όταν έθετα με τη σειρά μου τέτοια ερωτήματα, το άτομο θα αυτοστοχαζόταν και θα σταματούσε να με ρωτάει. Έτσι, οι ελλείψεις μου δεν θα έρχονταν στο φως. Πάντα ήμουν πονηρός και παραπλανητικός για να προστατεύσω τη φήμη και το κύρος μου. Προτιμούσα να προσβάλω τον Θεό, παρά να ρεζιλευτώ. Αυτό έδειχνε την πονηρή, πανούργα φύση μου και ότι είχα κουραστεί από την αλήθεια. Νόμιζα ότι το ψέμα και η εξαπάτηση είναι εξυπνάδα, αλλά στην πραγματικότητα είναι ανοησία. Ακόμα κι αν εξαπατούσα και παραπλανούσα τους πάντες, και με θαύμαζαν και πίστευαν ότι μπορούσα να κάνω καλά το έργο και το καθήκον μου, ο Θεός δεν θα το ενέκρινε —θα με σιχαινόταν. Τότε, πού θα ωφελούσε η έγκριση όλων των άλλων; Εκείνη τη στιγμή, ένιωθα κενός και αξιολύπητος. Ήμουν απασχολημένος όλη μέρα, αλλά δεν έλεγα ούτε μία αλήθεια. Η πονηρή σατανική μου διάθεση δεν είχε αλλάξει, δεν είχα καμία πραγματικότητα της αλήθειας. Η τόσο σκληρή έκθεση και επίκριση από την επικεφαλής εκείνη την ημέρα ήταν προειδοποίηση από τον Θεό. Ήξερα ότι δεν μπορούσα να συνεχίσω έτσι. αλλά έπρεπε να μετανοήσω, να προσπαθήσω να γίνω ειλικρινής και να βιώσω αυτήν την πραγματικότητα.

Μετά από αυτό, αναρωτήθηκα τι άλλες ανέντιμες συμπεριφορές είχα ακόμα. Ήξερα ότι έπρεπε να κάνω ενδοσκόπηση και να τις αλλάξω. Συνειδητοποίησα μέσα από την αυτοκριτική ότι υπήρχαν και κάποια πονηρά σημεία στις πρόσφατες αναφορές μου για το έργο. Σημείωνα λεπτομερώς το έργο που γινόταν πιο διεξοδικά, πιο ολοκληρωμένα. Αλλά για το έργο που γινόταν πρόχειρα και αναποτελεσματικά, έγραφα γενικολογίες ή δεν έγραφα καθόλου. Θυμάμαι ότι υπήρχε ένα έργο που δεν είχε καλά αποτελέσματα, και όταν ήρθε η ώρα να το παρουσιάσω, σκεφτόμουν τι θα πίστευαν για μένα αν έγραφα την αλήθεια. Θα έλεγαν ότι δεν μπορούσα να κάνω καλά ούτε αυτό το μικρό έργο, ότι ήμουν ανίκανος. Ζύγισα τα υπέρ και τα κατά, και αποφάσισα να μην γράψω για την πρόοδο αυτού του έργου, για να μην το μάθει κανείς· μπορεί να πίστευαν ότι ήμουν πολύ απασχολημένος και το είχα ξεχάσει. Στις αναφορές μου, συνωμοτούσα, ήμουν κάθε φορά ανειλικρινής και δόλιος. Ήμουν τόσο πανούργος. Στα χρόνια της πίστης μου, αν και είχα κάνει πολλά καθήκοντα και υπομείνει κάποιες δυσκολίες, δεν προσπαθούσα να επιδιώξω την αλήθεια. Σκεφτόμουν απλώς πώς να προστατεύσω τη φήμη και τη θέση μου, έτσι εξακολουθούσα να μην μιλάω ούτε να συμπεριφέρομαι ειλικρινά. Δεν είχα το θάρρος να είμαι απλός και ανοιχτός —ήταν αξιολύπητο! Μερικές φορές αναρωτιόμουν: Ο Θεός μάς έχει πει τόσα, έχω διαβάσει τόσα από τα λόγια Του, μα βιώνω την πραγματικότητα οποιουδήποτε από αυτά; Δεν μπορούσα καν να γράψω μια ακριβή αναφορά για το έργο μου. Τι θα κέρδιζα έτσι στο τέλος; Τότε, αισθάνθηκα ότι βρισκόμουν στο κατώφλι του κινδύνου. Αν δεν μετανοούσα και δεν επεδίωκα αλλαγή διάθεσης, ο Θεός θα με απέκλειε ανά πάσα στιγμή. Είπα μια προσευχή μέσα μου: «Θεέ μου, είμαι τόσο βαθιά διεφθαρμένος. Συνεχώς ψεύδομαι και εξαπατώ για χάρη της φήμης και της υπόληψής μου. Σε παρακαλώ, διαφώτισέ με και καθοδήγησέ με, για να γνωρίσω πραγματικά τον εαυτό μου».

Μετά από αυτό, διάβασα κι άλλα λόγια του Θεού. «Αν είστε επικεφαλής, εργάτες ή προϊστάμενοι οποιουδήποτε επιπέδου, φοβάστε μήπως ο οίκος του Θεού αμφισβητήσει το έργο σας; Φοβάστε ότι ο οίκος του Θεού θα ανακαλύψει παραλείψεις και λάθη στο έργο σας και θα σας αντιμετωπίσει; Φοβάστε ότι, αφού ο Άνωθεν γνωρίσει το πραγματικό σας επίπεδο και ανάστημα, θα σας δει υπό διαφορετικό πρίσμα και δεν θα σας εξετάσει για προαγωγή; […] Αυτός ο φόβος στην καρδιά σου αποδεικνύει τουλάχιστον ότι έχεις τη διάθεση ενός αντίχριστου και όταν σε πιάνει ο φόβος, θέλεις να συγκαλύψεις τα πράγματα και να εξαπατήσεις τους άλλους. Αυτή είναι η κατάσταση που επικρατεί; (Ναι.) Τι φοβάσαι; Γιατί δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις το θέμα με ειλικρίνεια και ευθύτητα και να πεις: “Αν καταλήξω χωρίς κοινωνική θέση, τότε ας γίνει έτσι. Ακόμα και αν αυτό το θέμα εκτεθεί και το μάθει ο Άνωθεν, και τότε δεν με χρησιμοποιούν πια, πρέπει και πάλι να εξηγήσω την κατάσταση με σαφήνεια”; Ο φόβος σου αποδεικνύει ότι αγαπάς την κοινωνική σου θέση περισσότερο από την αλήθεια. Αυτή δεν είναι η διάθεση ενός αντίχριστου; (Είναι.) Το να αγαπάς την κοινωνική θέση πάνω απ’ όλα είναι η διάθεση ενός αντίχριστου. Γιατί εκτιμάς τόσο πολύ την κοινωνική θέση; Ποια είναι τα οφέλη της κοινωνικής θέσης; Αν η κοινωνική θέση σού έφερνε καταστροφή, δυσκολίες, αμηχανία και πόνο, θα την εκτιμούσες ακόμα τόσο πολύ; (Όχι.) Έχει τόσο πολλά οφέλη το να έχεις κοινωνική θέση· πράγματα όπως ο φθόνος, ο σεβασμός, η υψηλή εκτίμηση και η κολακεία από τους άλλους ανθρώπους, καθώς και ο θαυμασμός και η λατρεία τους. Υπάρχει, επίσης, το αίσθημα ανωτερότητας και προνομίου που σου δίνει αξιοπρέπεια και μια αίσθηση αυτοεκτίμησης. Επιπλέον, μπορείς και να απολαμβάνεις πράγματα που οι άλλοι δεν απολαμβάνουν, όπως όλα όσα συνεπάγεται η κοινωνική θέση, καθώς και ειδική μεταχείριση. Όλα αυτά είναι πράγματα που έχεις ονειρευτεί, αλλά δεν τολμούσες να τα σκεφτείς. Τα αγαπάς αυτά τα πράγματα; Αν η κοινωνική θέση είναι ανούσια, χωρίς πραγματική σημασία και η υπεράσπισή της δεν εξυπηρετεί κανέναν πραγματικό σκοπό, δεν είναι ανόητο να την αγαπάς; Αν καταφέρεις να εγκαταλείψεις πράγματα όπως τα συμφέροντα και τις απολαύσεις της σάρκας, τότε η φήμη και η κοινωνική θέση δεν θα σε δεσμεύουν πλέον. Επομένως, τι πρέπει να επιλυθεί πριν από την επίλυση των ζητημάτων που σχετίζονται με την αγάπη και το κυνήγι της κοινωνικής θέσης; Πρώτον, πρέπει να δεις την ουσία των πραγμάτων που σου δίνει η κοινωνική θέση, των πραγμάτων που βρίσκεις τόσο γοητευτικά και που αγαπάς. Αν μπορέσεις να διακρίνεις και να εγκαταλείψεις αυτά τα πράγματα, η γοητεία της φήμης και της κοινωνικής θέσης θα μειωθεί, και τα προβλήματα που προκύπτουν όταν ενεργείς για να απολαύσεις τη φήμη και την κοινωνική θέση —το κακό που μπορείς να κάνεις, δηλαδή η εξαπάτηση, η απόκρυψη και η συγκάλυψη στην οποία εμπλέκεσαι, και η άρνησή σου απέναντι στην επίβλεψη, την αμφισβήτηση ή την έρευνα των άλλων— θα επιλυθούν όλα. Χωρίς την ικανότητα να διακρίνεις την ουσία της επιθυμίας για όσα συνεπάγεται η κοινωνική θέση, αυτά τα προβλήματα δεν θα επιλυθούν ποτέ» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο όγδοο (Μέρος δεύτερο)]. Με βοήθησαν να συνειδητοποιήσω ότι αδυνατούσα να πάψω να ψεύδομαι και να εξαπατώ, επειδή αγαπούσα πολύ τη φήμη και τη θέση μου. Για να προστατεύσω το όνομα και τη θέση μου, και για να μη δει η επικεφαλής ότι δεν μπορούσα να παρακολουθήσω το έργο μου, προσπαθούσα να ραδιουργήσω και να παραπλανήσω την επικεφαλής με τα λόγια μου. Στις αναφορές για το έργο μου κάλυπτα τις ελλείψεις μου, αναφέροντας μόνο τα καλά, όχι τα κακά, για να πιστεύουν οι άλλοι ότι ήμουν ένας επικεφαλής που έκανε πρακτικό έργο. Φοβόμουν ότι θα έβλεπαν το πραγματικό μου πρόσωπο και δεν θα με θαύμαζαν πια, και τότε δεν θα είχα πια το αίσθημα ανωτερότητας που μου έδινε αυτή η θέση. Όταν είδα τα λόγια του Θεού, «Το να αγαπάς την κοινωνική θέση πάνω απ’ όλα είναι η διάθεση ενός αντίχριστου», Τελικά συνειδητοποίησα πόσο σοβαρό ήταν αυτό το θέμα. Σκέφτηκα τους αντίχριστους που αποβάλλονται. Πάντα σκέφτονται το όνομα και το κύρος κατά το καθήκον τους, και παρασκηνιακά κάνουν κόλπα και είναι δόλιοι. Αυτό διαταράσσει σοβαρά το έργο του οίκου του Θεού, έτσι εκτίθενται και εκδιώκονται. Υπάρχουν επίσης ψευδείς επικεφαλής που απολαμβάνουν τα οφέλη της θέσης. Είναι πανούργοι στο καθήκον τους και, όταν δεν κάνουν πραγματικό έργο, καλύπτουν την αλήθεια, πράγμα που εμποδίζει το έργο του οίκου του Θεού. Όπως ακριβώς η αδελφή Τσεν, που ήταν υπεύθυνη για το ευαγγελικό έργο. Εκείνη την εποχή ασχολιόταν και με άλλο έργο, και ήταν επιτήδεια και δόλια και στις δύο θέσεις. Στο ευαγγελικό έργο, έλεγε ότι ήταν απασχολημένη με το άλλο έργο της, και στο άλλο έργο της έλεγε ότι είχε το ευαγγελικό έργο. Στην πραγματικότητα δεν έκανε κανένα από τα δύο έργα, και τελικά αποκαλύφθηκε και αποκλείστηκε. Πήρα τα μαθήματα από τις αποτυχίες των άλλων ως προειδοποίηση. Το ότι έπαιζα παιχνίδια και ήμουν δόλιος για το όνομα και τη θέση μου ήταν απλώς εξαπάτηση του εαυτού μου και των άλλων, ήταν ανοησία. Ο Θεός βλέπει τα πάντα και αρέσκεται στους ειλικρινείς ανθρώπους. Μόνο οι ειλικρινείς έχουν σταθερό πάτημα στον οίκο του Θεού, και οι πονηροί κάποια στιγμή θα αποκαλυφθούν και θα εκδιωχθούν. Στην πίστη μου δεν επεδίωκα να είμαι ειλικρινής, μα έπαιζα θέατρο, άφηνα ψεύτικη εντύπωση, και παρόλο που ξεγελούσα κάποιους ανθρώπους, δεν μπορούσα να ξεφύγω απ’ την εξέταση του Θεού. Στο τέλος ο Θεός θα με εξέθετε και θα με απέκλειε. Τότε, συνειδητοποίησα τη σημασία του να είσαι ειλικρινής, και ήξερα ότι η ειλικρίνεια όπως την απαιτεί ο Θεός και η αποδοχή της εξέτασής Του στα πάντα είναι ο μόνος τρόπος να κερδίσει κανείς την έγκρισή Του. Σκέφτηκα τα λόγια του Θεού: «Αν κάποιος λέει πάντα αυτό που πραγματικά βρίσκεται στην καρδιά του, αν δεν λέει ποτέ ψέματα ή υπερβολές, αν είναι ειλικρινής και καθόλου απρόσεκτος ή επιπόλαιος κατά την εκτέλεση του καθήκοντός του, αν μπορεί να κάνει πράξη την αλήθεια που κατανοεί, τότε αυτό το άτομο έχει ελπίδα να κερδίσει την αλήθεια. Αν ένα άτομο καλύπτει πάντοτε τον εαυτό του και αποκρύπτει ό,τι βρίσκεται στην καρδιά του, έτσι ώστε κανείς να μην μπορεί να το δει καθαρά, αν δίνει μια ψεύτικη εντύπωση για να εξαπατήσει τους άλλους, τότε βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο, έχει μεγάλο πρόβλημα, θα του είναι πολύ δύσκολο να κερδίσει την αλήθεια. Μπορεί κανείς να δει από την καθημερινή ζωή κάποιου, τα λόγια και τις πράξεις του ποιες είναι οι προοπτικές του. Αν αυτό το άτομο προσποιείται συνεχώς, παριστάνοντας πάντα κάτι άλλο από αυτό που είναι, τότε αυτό το άτομο δεν είναι κάποιος που δέχεται την αλήθεια, και αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφθεί και θα αποκλειστεί. […] Οι άνθρωποι που δεν ανοίγονται ποτέ, που κρύβουν πάντα πράγματα, που προσποιούνται πάντα ότι είναι έντιμοι, που προσπαθούν πάντα να κάνουν τους άλλους να τους εκτιμήσουν, που δεν επιτρέπουν στους άλλους να τους γνωρίσουν πλήρως και κάνουν τους άλλους να τους θαυμάζουν —δεν είναι αυτοί οι άνθρωποι ανόητοι; Τέτοιοι άνθρωποι είναι εξαιρετικά ανόητοι! Αυτό συμβαίνει επειδή η αλήθεια για ένα άτομο αργά ή γρήγορα θα έρθει στο φως. Σε ποιο μονοπάτι βαδίζουν με τη συμπεριφορά τους; Στο μονοπάτι των Φαρισαίων. Κινδυνεύουν ή όχι οι υποκριτές; Είναι οι άνθρωποι τους οποίους ο Θεός μισεί περισσότερο, οπότε φαντάζεσαι ότι δεν κινδυνεύουν; Όλοι όσοι είναι Φαρισαίοι βαδίζουν στον δρόμο προς την αιώνια απώλεια!» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Προσφέροντας κανείς την καρδιά του στον Θεό, μπορεί να αποκτήσει την αλήθεια). Το να κρύβεσαι και να προσποιείσαι συνέχεια είναι το λάθος μονοπάτι, και αν δεν γυρίσεις πίσω, τελικά θα καταστραφείς. Προσευχήθηκα στον Θεό και πήρα την απόφαση έτοιμος να αρχίσω να επιδιώκω αλλαγή διάθεσης και να γίνω ειλικρινής.

Διάβασα αργότερα κι άλλα λόγια του Θεού. «Ό,τι κάνεις —κάθε ενέργεια, κάθε πρόθεση και κάθε αντίδραση— πρέπει να παρουσιάζεται ενώπιον του Θεού. Ακόμη και η καθημερινή σου πνευματική ζωή —οι προσευχές σου, η εγγύτητά σου με τον Θεό, ο τρόπος που τρως και πίνεις τα λόγια του Θεού, η συναναστροφή σου με τους αδελφούς και τις αδελφές σου και η ζωή σου στην εκκλησία— και η υπηρεσία σου κατά τη συνεργασία μπορούν να παρουσιαστούν ενώπιον του Θεού για να υποβληθούν στον εξονυχιστικό έλεγχό Του. Αυτή είναι η άσκηση θα σε βοηθήσει να αναπτυχθείς στη ζωή. Η διαδικασία της αποδοχής του εξονυχιστικού ελέγχου του Θεού είναι η διαδικασία του εξαγνισμού. Όσο περισσότερο μπορείς να αποδέχεσαι τον εξονυχιστικό έλεγχο του Θεού, τόσο περισσότερο εξαγνίζεσαι και τόσο περισσότερο συμβαδίζεις με το θέλημα του Θεού, έτσι ώστε να μην ελκύεσαι από την ακολασία και η καρδιά σου να ζει στην παρουσία Του. Όσο περισσότερο αποδέχεσαι τον εξονυχιστικό έλεγχό Του, τόσο πιο πολύ ντροπιάζεται ο Σατανάς και τόσο περισσότερο μπορείς να απαρνηθείς τη σάρκα. Έτσι, η αποδοχή του εξονυχιστικού ελέγχου του Θεού είναι ένα μονοπάτι άσκησης που θα πρέπει να ακολουθούν οι άνθρωποι» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο Θεός οδηγεί στην τελείωση αυτούς που επιθυμεί η καρδιά Του). Συνειδητοποίησα συλλογιζόμενος τα λόγια του Θεού ότι μόνο όσοι αποδέχονται την εξέτασή Του έχουν σεβασμό γι’ Αυτόν, μπορούν να γαληνέψουν ενώπιόν Του για να αναζητήσουν την αλήθεια, να εκτιμήσουν με ακρίβεια τις σκέψεις τους, και γνωρίζουν το σωστό και το πώς να κερδίσουν την έγκρισή Του. Με το να μας κάνει να αποδεχτούμε την εξέτασή Του, ο Θεός μάς επιτρέπει να ζούμε πάντα ενώπιόν Του και να μην μας παραπλανά ο Σατανάς, ώστε τα λόγια Του να γίνουν το πρότυπο και η βάση για όσα λέμε και κάνουμε. Μόνο έτσι θα βαδίσουμε στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας και της σωτηρίας. Αφότου κατανόησα το θέλημα του Θεού, άρχισα να ασκούμαι στο να Του ανοίγω την καρδιά μου, να μην προσποιούμαι ούτε να κρύβομαι και να δέχομαι την εξέτασή Του στα πάντα. Μετά από αυτό, όταν έγραφα αναφορές πρόσεχα να είμαι ειλικρινής, να δέχομαι την εξέταση του Θεού και να περιγράφω με ακρίβεια το έργο που δεν είχα κάνει καλά. Όταν η επικεφαλής ρωτούσε για το έργο μου, φρόντιζα να λέω την αλήθεια. Όταν οι άλλοι μου έκαναν ερωτήσεις, ήμουν ειλικρινής για όσα γνώριζα. Αν γνώριζα, καλώς, αν όχι, δεν απαντούσα. Αυτού του είδους η άσκηση ήταν πολύ πιο ήρεμη. Βίωσα ότι η αποδοχή της εξέτασης του Θεού είναι μονοπάτι εισόδου στην πραγματικότητα της αλήθειας και εξάλειψης της διαφθοράς. Βίωσα, επίσης, ότι χωρίς κλάδεμα και αντιμετώπιση, δεν θα είχα εξετάσει σοβαρά τη δική μου διαφθορά, και δεν θα είχα επιδιώξει την αλήθεια για να εισέλθω στην πραγματικότητα. Σε αντίθετη περίπτωση, όσα χρόνια κι αν είχα πίστη, όσα καθήκοντα κι αν έκανα, όσο κι αν υπέφερα, η διεφθαρμένη μου διάθεση δεν θα άλλαζε ποτέ. Δεν θα σωζόμουν και θα εξαλειφόμουν από τον Θεό. Εκείνο το κλάδεμα και η αντιμετώπιση μου έδειξαν τη σημασία της ειλικρίνειας, και απέκτησα κάποια κατανόηση της ύπουλης και πονηρής σατανικής μου διάθεσης. Αυτή ήταν η αγάπη και η σωτηρία του Θεού!