Είμαι υπεύθυνη να ποτίζω νεοφώτιστους στην εκκλησία. Πριν από λίγο καιρό εντάχθηκαν μερικοί νέοι πιστοί, και κάποιοι από αυτούς δεν μιλούσαν πολύ στις συναθροίσεις και δεν έρχονταν τακτικά. Ερχόντουσαν μόνο όποτε ήθελαν. Όταν τους προσέγγιζα για ατομική συναναστροφή, μιλούσαν για το πώς να βγάλουν χρήματα, πώς να δημιουργήσουν περιουσία, αλλά μόλις αναφερόταν η πίστη, σιωπούσαν κι έβρισκαν δικαιολογίες να κλείσουν το τηλέφωνο. Ένιωθα ότι δεν τους ενδιέφερε η αλήθεια, δεν έμοιαζαν με αληθινούς πιστούς. Μα δεν ήμουν σίγουρη, αφού ήταν νέοι στην πίστη, οπότε συνέχισα να τους υποστηρίζω. Παρέμεναν έτσι και μετά από λίγο καιρό, και σιγά-σιγά έπαψαν να έρχονται στις συναθροίσεις. Μόνο τότε είπα στην επικεφαλής για την κατάστασή τους. Εκείνη με ρώτησε, «Πώς τους πότιζες; Όταν τους πότιζαν άλλοι, έρχονταν κανονικά στις συναθροίσεις. Γιατί προέκυψε αυτό μόλις ανατέθηκε σ’ εσένα; Έχεις εκπληρώσει τις ευθύνες σου και έχεις συναναστραφεί με σαφήνεια; Αν δεν εκπληρώνουμε τις ευθύνες μας, όντας χαλαροί στο καθήκον μας, και, κατά συνέπεια, οι νεοφώτιστοι δεν συναθροίζονται σωστά, γι’ αυτό φταίμε μόνο εμείς». Ήξερα ότι μιλούσε από υπευθυνότητα για το έργο, μα εγώ σκεφτόμουν συνέχεια ότι όλοι μπορούν να αλλάξουν και πως το ότι πριν συναθροίζονταν σωστά δεν σήμαινε ότι θα συνέχιζαν. Εξάλλου, όταν τους πρωτογνώρισα, δεν συναθροίζονταν τακτικά, οπότε δεν ήταν ξαφνική αλλαγή. Ήθελα απλώς να τους ποτίσω για λίγο πριν σιγουρευτώ, γι’ αυτό δεν το είπα αμέσως. Αν με θεωρούσε υπεύθυνη γι’ αυτό, θα επωμιζόμουν τις συνέπειες. Μπορεί να με κλάδευαν και να με αντιμετώπιζαν ή να με απέπεμπαν. Αν το ήξερα αυτό, θα της το είχα πει νωρίτερα, έτσι ώστε στο τέλος να μην θεωρηθώ πλήρως υπεύθυνη. Στις μετέπειτα επαφές μου με τους νεοφώτιστους, ήμουν πάντοτε σε εγρήγορση. Αν κάποιος είχε πρόβλημα ή δεν ερχόταν στις συναθροίσεις, έτρεχα να το πω στην επικεφαλής. Μερικές φορές αυτή με ρωτούσε τι εννοούσα, αν σκόπευα να σταματήσω να τον ποτίζω. Έλεγα: «Όχι. Είσαι η επικεφαλής, οπότε ήθελα να ξέρεις τι συμβαίνει μ’ αυτόν». Μόλις το έλεγα αυτό, δεν έλεγε τίποτε άλλο. Μερικές φορές, αφού της το έλεγα, μου ζητούσε να συνεχίσω να τον ποτίζω για λίγο, και αν πραγματικά δεν ήθελε να συναθροιστεί, δεν έπρεπε να τον φέρουμε με το ζόρι. Συμφωνούσα απόλυτα και σκεφτόμουν ότι η επικεφαλής γνώριζε την κατάσταση του νέου πιστού, οπότε θα τον υποστήριζα. Καλύτερα έτσι να τον έφερνα πίσω, και αν δεν μπορούσα, αν δεν ήθελε να συναθροίζεται, η επικεφαλής δεν θα το θεωρούσε αυτό ξαφνικό ούτε εμένα ανεύθυνη στο καθήκον. Με αυτό κατά νου, δεν ήμουν πια τόσο προσεκτική στο καθήκον μου. Κάθε μέρα, απλώς πότιζα τους νεοφώτιστους μηχανικά. Όταν τους τηλεφωνούσα, αν απαντούσαν, συναναστρεφόμουν για λίγο, μα αν όχι, τα παρατούσα. Νόμιζα ότι δεν μπορούσα να κάνω τίποτα αν δεν απαντούσαν· δεν σκεφτόμουν πώς να εργαστώ για την επίλυση των ζητημάτων τους. Σε μια μετέπειτα συνάντηση, η επικεφαλής είπε πως στο εξής, όταν ρωτούσε για το έργο του ποτίσματος δεν θα άκουγε απλώς για τις καταστάσεις των νεοφώτιστων από τους ποτιστές, αλλά θα μάθαινε για ποιες πτυχές της αλήθειας συναναστρέφονταν μαζί τους και συγκεκριμένα πώς τους υποστήριζαν, και βάσει αυτού θα εξέταζε αν ο ποτιστής έκανε πραγματικό έργο. Αν δεν συναναστρεφόταν με τους νέους πιστούς με την καρδιά του και τους έκανε να μην έρχονται τακτικά στις συναθροίσεις ή να τις εγκαταλείπουν, αυτό θα ήταν ευθύνη του ποτιστή. Όταν το είπε αυτό, συνειδητοποίησα ότι όταν συναναστρεφόμουν με νεοφώτιστους, δεν σημείωνα τα λόγια του Θεού που διάβαζα ή τις αλήθειες πάνω στις οποίες συναναστρεφόμουν. Αν ένας νέος πιστός σταματούσε να έρχεται στις συναθροίσεις, δεν θα είχα αποδείξεις. Σκέφτηκα μήπως η επικεφαλής πίστευε ότι δεν έκανα πρακτικό έργο, ότι πότιζα ανεύθυνα, και τότε θα με κλάδευε και θα με αντιμετώπιζε. Έτσι, άρχισα να προσέχω τα μηνύματα και τα λόγια του Θεού που έστελνα στους νέους πιστούς, και κρατούσα αρχείο από τις συναναστροφές μας. Μερικές φορές, έστελνα ένα μήνυμα και δεν απαντούσαν, αλλά δεν το σκεφτόμουν ιδιαίτερα. Σκεφτόμουν ότι είχα στείλει όλα τα λόγια του Θεού που όφειλα να στείλω και είχα συναναστραφεί πάνω σε ό,τι χρειαζόταν. Αν κάποιος δεν ερχόταν πια σε συναθροίσεις, η επικεφαλής θα έβλεπε στις σημειώσεις τι είχα κάνει και λογικά δεν θα με αποκαλούσε ανεύθυνη.

Μετά από λίγο καιρό, αυτή είδε ότι κάποιοι δικοί μου εξακολουθούσαν να μην θέλουν να συναθροίζονται και με ρώτησε πώς τους πότιζα. Έβγαλα πρόθυμα όλες τις σημειώσεις μου για να της τις δείξω, σκεπτόμενη ότι ευτυχώς είχα προετοιμαστεί και είχα κρατήσει αυτά τα αρχεία. Διαφορετικά, δεν θα είχα απτά στοιχεία, και θα με κατσάδιαζε. Καθώς ήμουν αρκετά ικανοποιημένη, η επικεφαλής είπε: «Δεν βλέπω κανένα πρόβλημα στις σημειώσεις, μα πολλοί σταμάτησαν διαδοχικά να έρχονται, άρα κάτι θα συμβαίνει με το έργο σου. Αυτή τη στιγμή δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει, αλλά τον τελευταίο καιρό μιλάς συνεχώς για τα προβλήματα των νέων πιστών. Αυτό δεν είναι φυσιολογικό. Πρέπει να κάνεις αυτοκριτική για να βρεις το πρόβλημα. Αν ήσουν απρόσεκτη και δεν τους πότιζες καλά, κι αυτοί οι νέοι πιστοί εγκατέλειψαν την πίστη, αυτό είναι ανευθυνότητα, δεν έκανες καλά το καθήκον σου». Αυτό που είπε ήταν πραγματικό χτύπημα· πάγωσα. Νόμιζα ότι δεν θα με επέπληττε, αλλά είπε ότι υπήρχε πρόβλημα στο έργο μου και ότι έπρεπε να κάνω αυτοκριτική. Έμεινα άναυδη. Σκέφτηκα, «Είναι πραγματικά αυτό το πρόβλημά μου;» Αυτή η σκέψη με ανησύχησε και φοβήθηκα ότι αν τα προβλήματά μου έδιωχναν τους νεοφώτιστους, αυτό σήμαινε ότι έκανα κακό. Έτσι, προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, η επικεφαλής που μου το είπε απροσδόκητα αυτό σήμερα είχε την άδειά Σου, άρα πρέπει να πάρω κάποιο μάθημα. Δεν θέλω να βλάψω αυτούς τους νέους πιστούς λόγω των ζητημάτων μου, μα αισθάνομαι τόσο αδρανής και δεν ξέρω ποιο είναι το πρόβλημά μου. Σε παρακαλώ, διαφώτισέ με να γνωρίσω τον εαυτό μου και ν’ αλλάξω».

Τις επόμενες ημέρες, προσευχήθηκα πολύ στον Θεό γι’ αυτό το θέμα. Μια μέρα, διάβασα ένα δοκίμιο μαρτυρίας με κάποια λόγια του Θεού που με συγκίνησαν. «Θα πρέπει να εξετάσεις προσεκτικά τον εαυτό σου για να δεις εάν είσαι σωστός άνθρωπος. Όταν θέτεις τους στόχους και τους σκοπούς σου, έχεις Εμένα στον νου σου; Τα λόγια και οι πράξεις σου λέγονται και γίνονται στην παρουσία Μου; Εξετάζω όλες τις σκέψεις και τις ιδέες σου. Δεν αισθάνεσαι ένοχος; Φοράς ένα ψεύτικο προσωπείο για να το βλέπουν οι άλλοι και αποκτάς με ηρεμία έναν αέρα αυταρέσκειας· το κάνεις αυτό ώστε να προστατεύσεις τον εαυτό σου. Το κάνεις για να κρύψεις το κακό που έχεις μέσα σου και σκαρφίζεσαι, μάλιστα, τρόπους να μετατοπίσεις αυτό το κακό σε κάποιον άλλον. Μα τι δολιότητα κατοικεί μες στην καρδιά σου!» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 13). Τα λόγια του Θεού δείχνουν πως για να προστατευτούν και να καλυφθούν, οι άνθρωποι λένε ψέματα και υποκρίνονται για να μεταθέσουν την ευθύνη σε άλλους, για να προστατεύσουν τον εαυτό τους. Αυτό αποτελεί έκφραση πανουργίας. Ένιωσα ότι εξέθετε ακριβώς την κατάστασή μου, κι έπρεπε να αρχίσω να κάνω αυτοκριτική. Γιατί έλεγα πάντα στην επικεφαλής τα προβλήματα των νέων πιστών; Όποτε κάποιος είχε προβλήματα ή δεν ερχόταν στις συναθροίσεις, έσπευδα να το πω στην επικεφαλής. Φαινόταν ότι απλώς μοιραζόμουν τα γεγονότα, αλλά είχα τα προσωπικά μου κίνητρα. Φοβόμουν ότι αν κάποιος σταματούσε να πηγαίνει, η επικεφαλής θα κατηγορούσε εμένα ή και θα με απέλυε, κι έτσι προσπαθούσα να ενεργήσω προληπτικά, να μοιραστώ τα προβλήματά του, για να της δώσω τη λανθασμένη εντύπωση ότι ο νέος πιστός δεν ήταν καλός και ότι δεν ευθυνόμουν εγώ. Αν εγώ δεν τον υποστήριζα επαρκώς και σταματούσε να παρακολουθεί, ήταν δικό του πρόβλημα. Με αυτόν τον τρόπο θα ήμουν καλυμμένη. Αν αργότερα ξαναπήγαινε σε συναθροίσεις, οι άνθρωποι θα μου έδιναν τα εύσημα. Μόλις το είδα αυτό μέσα από την αυτοκριτική μου, σοκαρίστηκα. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι υπήρχαν τόσο ποταπά κίνητρα πίσω από τα λόγια μου. Ήμουν τόσο πονηρή!

Αναρωτήθηκα πώς έκανα κάτι τόσο ανέντιμο και δόλιο, χωρίς καν να το συνειδητοποιήσω. Καθώς το σκεφτόμουν, διάβασα λόγια του Θεού που εκθέτουν τις διεφθαρμένες διαθέσεις και τελικά κατάλαβα κάπως τον εαυτό μου. Τα λόγια του Θεού λένε: «Το κακό των αντίχριστων έχει ένα κύριο χαρακτηριστικό —θα μοιραστώ μαζί σας το μυστικό του πώς να το διακρίνετε. Το μυστικό είναι το εξής: πρώτον, είτε στον λόγο τους είτε στις πράξεις τους, σου είναι ακατάληπτοι· δεν μπορείς να τους ψυχανεμιστείς. Όταν σου μιλούν, τα μάτια τους πηγαίνουν πέρα-δώθε και δεν μπορείς να καταλάβεις τι είδους πλεκτάνη μηχανεύονται. Μερικές φορές σε κάνουν να νιώθεις ότι είναι “πιστοί” ή ιδιαίτερα “ειλικρινείς”, όμως δεν συμβαίνει αυτό, δεν μπορείς ποτέ να τους αποκωδικοποιήσεις. Έχεις ένα συγκεκριμένο αίσθημα στην καρδιά σου, μια αίσθηση ότι υπάρχει μια βαθιά επιτηδειότητα στις σκέψεις τους, ένα ασύλληπτο βάθος. Μοιάζουν παράξενοι και μυστηριώδεις» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο έβδομο (Μέρος δεύτερο)]. «Οι αντίχριστοι είναι πανούργοι στη συμπεριφορά τους. Με ποιον τρόπο είναι πανούργοι; Συμπεριφέρονται πάντα με τρόπο που εξαρτάται από τεχνάσματα και τα λόγια τους δεν αποκαλύπτουν τίποτα, επομένως είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς τις προθέσεις και τους στόχους τους. Αυτό είναι πανούργο. Δεν καταλήγουν εύκολα σε συμπεράσματα σε οτιδήποτε κάνουν· το κάνουν έτσι ώστε οι υφιστάμενοι και οι ακροατές τους να διαισθάνονται την πρόθεσή τους και, έχοντας καταλάβει τον αντίχριστο, να ενεργούν σύμφωνα με το πρόγραμμα και τα κίνητρά του και να εκτελούν τις εντολές του. Εάν μια εργασία ολοκληρωθεί, ο αντίχριστος είναι χαρούμενος. Εάν δεν ολοκληρωθεί, κανένας δεν μπορεί να βρει κάτι να του καταλογίσει ή να κατανοήσει τα κίνητρα, τις προθέσεις ή τους στόχους που διέπουν τα όσα κάνει. Η πανουργία αυτού που κάνει έγκειται στις κρυφές μηχανορραφίες και τους μυστικούς στόχους, που όλα αυτά έχουν σκοπό να εξαπατήσει, να παίξει με όλους τους άλλους και να τους ελέγξει. Αυτή είναι η ουσία της πανούργας συμπεριφοράς. Η πανουργία δεν έγκειται στο να λες απλώς ψέματα· αντίθετα, είναι κάτι ασύλληπτο για τους συνηθισμένους ανθρώπους. Δεν είναι στην ίδια κατηγορία με το κοινό ψέμα ή τις κακές πράξεις. Εάν έχεις κάνει κάτι που δεν θέλεις να το μάθει κανείς ή πεις ένα ψέμα, μετράει αυτό ως πανουργία; (Όχι.) Αυτό είναι απλώς δολιότητα, δεν φτάνει στα επίπεδα της πανουργίας. Τι κάνει την πανουργία βαθύτερη από τη δολιότητα; (Οι άνθρωποι δεν μπορούν να τη διακρίνουν.) Είναι δύσκολο να τη διακρίνει κανείς. Αυτό είναι ένα μέρος του θέματος. Τι άλλο; (Οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτα να καταλογίσουν σ’ ένα πανούργο άτομο.) Σωστά. Το θέμα είναι ότι είναι δύσκολο να βρεις κάτι να του καταλογίσεις. Ακόμη κι αν κάποιοι γνωρίζουν ότι το άτομο έχει διαπράξει κακές πράξεις, δεν μπορούν να προσδιορίσουν αν είναι καλό άτομο ή κακό, ή αντίχριστος. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να τον διακρίνουν, νομίζουν όμως ότι είναι καλός και μπορεί να εξαπατηθούν από αυτόν. Αυτό είναι πανουργία. Οι άνθρωποι είναι γενικά επιρρεπείς στο να λένε ψέματα και να σχεδιάζουν μικρο-συνωμοσίες. Αυτό είναι απλώς δολιότητα. Όμως οι αντίχριστοι είναι πιο καταχθόνιοι από τους κοινούς δόλιους ανθρώπους. Είναι σαν τους βασιλείς των διαβόλων· κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει τι κάνουν, και μπορεί να κάνουν πολλά κακά στο όνομα της δικαιοσύνης και οι άνθρωποι να τους εξυμνούν, ενώ στην πραγματικότητα παγιδεύουν και βλάπτουν τους ανθρώπους. Αυτό ονομάζεται πανουργία» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο έκτο). Τα λόγια του Θεού μού έδειξαν ότι οι αντίχριστοι έχουν μοχθηρή διάθεση και ενεργούν δόλια. Αυτό διαφέρει από τη διαφθορά της πανουργίας. Πανουργία σημαίνει να λες ψέματα και να εξαπατάς, και φαίνεται εύκολα. Το να ενεργείς με δόλο σημαίνει ότι κάποιος κρύβει τα κίνητρα, τους στόχους και τις προθέσεις του, και δημιουργεί ψευδείς εντυπώσεις στους άλλους ώστε να μην βλέπουν πρόβλημα σε όσα λέει και κάνει. Ακόμα κι αν αισθάνονται κάποιο πρόβλημα, δεν μπορούν να βρουν κάτι εναντίον του. Έτσι παραπλανά τους άλλους και πετυχαίνει τα απώτερα κίνητρά του. Συνέκρινα τον εαυτό μου με την περιγραφή των λόγων του Θεού. Φαινομενικά, μιλούσα εγκαίρως με την επικεφαλής για τους νέους πιστούς, δίνοντάς της την εντύπωση ότι αναλάμβανα φορτίο στο καθήκον μου και δεχόμουν την επίβλεψή της με χαρά. Μα στην πραγματικότητα, το έκανα αυτό ως προληπτικό μέτρο, για να σχηματίσει κακή εντύπωση γι’ αυτούς που δεν έρχονταν τακτικά. Έτσι, αν κάποια μέρα σταματούσαν να έρχονται, δεν θα θεωρούσε εμένα υπεύθυνη. Επίσης, όταν η επικεφαλής ζητούσε λεπτομέρειες για τη δουλειά μου, εκ πρώτης όψεως φαινόταν ότι δεν υπήρχαν προβλήματα στη συναναστροφή μου, ότι κανόνιζα ενεργά ώρες για συναναστροφή και τους έστελνα λόγια του Θεού, για να πιστέψει η επικεφαλής ότι ήμουν επιμελής και στοργική. Στην πραγματικότητα, δεν ήμουν ειλικρινής στη συναναστροφή μου με τους νέους πιστούς. Επειδή η επικεφαλής θα εξέταζε τα αρχεία του έργου και φοβόμουν ότι δεν θα μπορούσα να απαντήσω αν με ρωτούσε πώς τους υποστήριζα, δεν είχα επιλογή, παρά να εργάζομαι πρόχειρα για να της δώσω μια αναφορά. Τώρα που το σκέφτομαι, για να προστατέψω την εικόνα μου στην επικεφαλής, για να μην κατηγορηθώ, για να διατηρήσω το κύρος και το μέλλον μου, είχα κάνει στην πραγματικότητα τόσα κόλπα. Έκρυβα τις προθέσεις μου όταν μιλούσα και φρόντιζα να τα κάνω όλα συγκεκριμένα. Δεν έκανα το καθήκον μου με την καρδιά μου, κι έτσι κάποιοι νεοφώτιστοι δεν συναθροίζονταν τακτικά. Και η επικεφαλής διαισθανόταν κάποια προβλήματα στο καθήκον μου, αλλά δεν ήξερε ποια ήταν αυτά και δεν έβρισκε τίποτε απτό να μου καταλογίσει. Ήμουν τόσο παραπλανητική. Ποτέ πριν δεν συνέδεα τη σχέση μεταξύ της συμπεριφοράς μου και της ύπουλης δράσης μου. Πάντα ένιωθα ότι οι πανούργοι, πονηροί και ύπουλοι είναι κυρίως μεγαλύτεροι άνθρωποι με μεγάλη εμπειρία. Μα εγώ είμαι νέα, χωρίς πολλή εμπειρία ή περίπλοκη σκέψη. Το να αποκαλώ τη συμπεριφορά μου ύπουλη έμοιαζε εξωπραγματικό. Αλλά τα γεγονότα μού αποκάλυψαν ότι είχα μοχθηρή διάθεση αντίχριστου και πως η πονηριά δεν έχει σχέση με την ηλικία. Προέρχεται εξ ολοκλήρου από μια σατανική φύση. Τότε, θυμήθηκα ξαφνικά κάτι άλλο. Υπήρχε μια νέα πιστή που έκανε πολλές ερωτήσεις και μιλούσε πολύ ειλικρινά. Αν δεν καταλάβαινε τη συναναστροφή μου, μου αντιτασσόταν ευθέως, πράγμα που με έφερνε σε δύσκολη θέση. Δεν ήθελα πια να κάνω συναθροίσεις μαζί της, για να προστατεύσω τη φήμη μου, μα δεν το έλεγα ευθέως, καθώς η επικεφαλής θα με αντιμετώπιζε. Έψαχνα τρόπο να την παραδώσω σε άλλον ποτιστή. Μια φορά, αυτή η νέα πιστή ανέφερε τυχαία ότι η τωρινή της ομάδα ήταν πολύ μικρότερη από την προηγούμενη. Χρησιμοποίησα αυτό ως δικαιολογία για να πω στην επικεφαλής ότι δεν της άρεσε το πόσο μικρή ήταν η συνάθροιση μας, ότι της άρεσαν οι μεγαλύτερες ομάδες και ζήτησα από την επικεφαλής να τη βάλει σε μια άλλη. Η επικεφαλής κανόνισε να τη βάλει αμέσως σε άλλη ομάδα. Έτσι, κατάφερα να συγκαλύψω το ντροπιαστικό, κατάπτυστο κίνητρό μου κι έδιωξα αυτή τη νέα πιστή από την ομάδα μου. Η επικεφαλής, μάλιστα, πίστεψε λανθασμένα ότι έφερα φορτίο στο καθήκον μου και σκεφτόμουν τη νεοφώτιστη. Ήμουν τόσο μοχθηρή και απατηλή!

Αργότερα, έφαγα και ήπια κι άλλα λόγια του Θεού σχετικά με την κατάστασή μου. «Σας το λέω: Αυτό που σιχαίνεται περισσότερο ο Θεός και θέλει να εγκαταλείψει είναι αυτό το είδος αδιάλλακτου ατόμου που γνωρίζει καλά τα λάθη του, όμως δεν μετανοεί. Ποτέ δεν παραδέχεται τα λάθη του και πάντα αναζητά δικαιολογίες και εξηγήσεις για να συγχωρεθεί και να υπερασπιστεί τον εαυτό του, ενώ θέλει να χρησιμοποιεί και άλλους τρόπους για να υπεκφεύγει και να ξεγελά περισσότερο τους ανθρώπους. Θέλει να διαπράττει το ένα λάθος μετά το άλλο και δεν σκέφτεται τη μετάνοια ή να παραδεχθεί τα λάθη του. Αυτό το είδος ανθρώπου είναι αρκετά ενοχλητικό και είναι δύσκολο να σωθεί· είναι αυτό ακριβώς το είδος που θέλει να εγκαταλείψει ο Θεός» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Στην πίστη στον Θεό, το πιο σημαντικό είναι να κάνει κανείς πράξη και να βιώνει τα λόγια Του). Σκεπτόμενη αυτό, συνειδητοποίησα πως ό,τι κι αν συμβεί, το βασικό είναι να αποδεχτείς την αλήθεια. Αν κάποιος κάνει ένα λάθος στο καθήκον του και δεν το παραδέχεται, και δεν δέχεται να κλαδευτεί και να αντιμετωπιστεί, μα βρίσκει δικαιολογίες για να υπερασπιστεί τον εαυτό του και μάλιστα παίζει παιχνίδια για να καλύψει τα λάθη του, αυτό σημαίνει ότι δεν αποδέχεται καν την αλήθεια. Είναι αποκρουστικός για τον Θεό κι αν δεν μετανοήσει, θα εγκαταλειφθεί και θα εξαλειφθεί. Ήμουν σε θέση να κάνω τόσο σημαντικό έργο όσο το πότισμα των νέων πιστών, και έπρεπε να τους υποστηρίζω με αγάπη και υπομονή, να συναναστρέφομαι ξεκάθαρα για τις αλήθειες των οραμάτων, και να τους βοηθήσω να εδραιώσουν τα θεμέλια στην αληθινή οδό. Ήξερα καλά ότι ορισμένοι νέοι πιστοί δεν έρχονταν τακτικά στις συναθροίσεις και είχα ευθύνη που δεν μπορούσα να αρνηθώ. Αλλά όταν η επικεφαλής μού έκανε ερωτήσεις και με αντιμετώπισε, όχι μόνο δεν το εξέλαβα αυτό από τον Θεό ούτε δέχτηκα την κριτική της επικεφαλής, ψάχνοντας τρόπο να υποστηρίξω αμέσως τους νέους πιστούς, αλλά άρχισα να παίζω και παιχνίδια, αποκρύπτοντας με πιο πονηρές και ύπουλες τακτικές το ότι δεν έκανα καλά το καθήκον μου. Κρατούσα την επικεφαλής στο σκοτάδι, για να μην βρίσκει τίποτα εναντίον μου. Χαιρόμουν όταν ξέφευγα με τα κόλπα μου, απολαμβάνοντας κρυφά την εξυπνάδα μου. Δεν καταλάβαινα ότι ο Θεός έβλεπε καθαρά τα άθλια μέσα και τα μικροπρεπή κόλπα μου —δεν μπορούσα να τα κρύψω. Σίγουρα θα αποκαλύπτονταν τα προβλήματα στο καθήκον μου. Αν δεν με είχε προειδοποιήσει η επικεφαλής, δεν θα ήξερα να κάνω αυτοκριτική ούτε θα επιθυμούσα να μετανοήσω. Ήμουν πραγματικά απαθής. Δεν αποδεχόμουν την αλήθεια ούτε αναφερόμουν στα λάθη στο έργο μου ούτε τα άλλαζα. Αντ’ αυτού, σκεφτόμουν μόνο πώς να κοροϊδέψω την επικεφαλής για να προστατέψω το κύρος μου και το μέλλον μου. Ήμουν επιτήδεια και δόλια για να καλύψω το ότι δεν έκανα καλά το καθήκον μου. Δεν πότιζα ούτε βοηθούσα με την καρδιά μου τους νέους πιστούς στις δυσκολίες τους. Έτσι, τα προβλήματα κάποιων νεοφώτιστων έμεναν για καιρό άλυτα. Ακόμη και τώρα, ορισμένοι από αυτούς δεν συναθροίζονται τακτικά. Αυτό που πραγματικά με τρόμαξε ήταν ότι η νεοφώτιστη που είχα ωθήσει σε διαφορετική ομάδα δεν ήθελε πλέον να συναθροίζεται, λόγω της ξαφνικής αλλαγής ποτιστή. Συναναστράφηκαν άλλοι υπομονετικά μαζί της για πολύ καιρό, μέχρι να συμφωνήσει να επιστρέψει στις συναθροίσεις. Με αναστάτωσε πολύ η σκέψη του τι είχα κάνει. Άλλοι έκαναν ό,τι μπορούσαν, για να προσηλυτίσουν κόσμο, κι εγώ ήμουν τόσο χαλαρή στην προσέγγισή μου. Έπραττα το κακό. Αν δεν ήταν η αποκάλυψη των λόγων του Θεού που αφύπνισε την ναρκωμένη καρδιά μου, δεν θα είχα συνειδητοποιήσει ότι κινδύνευα. Δεν ήθελα να συνεχίσω να ζω με την κακή διάθεση ενός αντίχριστου· ήθελα να εγκαταλείψω αυτό το κακό μονοπάτι και να μετανοήσω.

Ακριβώς όταν απέκτησα κάποια επίγνωση, η επικεφαλής με ρώτησε πώς τα πήγαινα τελευταία. Της είπα για την αυτοκριτική και τις συνειδητοποιήσεις μου. Μου έστειλε κάποια λόγια του Θεού. Τα λόγια του Θεού λένε: «Η άσκηση της ειλικρίνειας καλύπτει πολλές πτυχές. Με άλλα λόγια, το πρότυπο του να είσαι ειλικρινής δεν επιτυγχάνεται μέσω μίας μόνο άποψης· πρέπει να πληροίς το επίπεδο των προτύπων από πολλές απόψεις για να είσαι ειλικρινής. Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν πάντα ότι για να είναι ειλικρινείς, χρειάζεται μόνο να καταφέρνουν να μην λένε ψέματα. Είναι σωστή αυτή η άποψη; Το να είσαι ειλικρινής συνεπάγεται απλώς να μην λες ψέματα; Όχι —σχετίζεται και με πολλές άλλες πτυχές. Πρώτον, ανεξάρτητα από το τι αντιμετωπίζεις, είτε πρόκειται για κάτι που έχεις δει με τα ίδια σου τα μάτια είτε για κάτι που σου έχει πει κάποιος άλλος, είτε αλληλοεπιδρώντας με ανθρώπους είτε επιλύοντας ένα πρόβλημα, είτε πρόκειται για το καθήκον που οφείλεις να εκτελείς είτε για κάτι που σου έχει εμπιστευτεί ο Θεός, εσύ πρέπει πάντα να το προσεγγίζεις με ειλικρινή καρδιά. Πώς θα πρέπει να κάνει κανείς πράξη την προσέγγιση των πραγμάτων με ειλικρινή καρδιά; Να λες αυτό που σκέφτεσαι και να μιλάς με ειλικρίνεια· να μην λες κούφια λόγια και να μην μιλάς με επίσημη ορολογία ή με λόγια ευχάριστα στο άκουσμα, να μην λες κολακευτικά ή υποκριτικά ψέματα, μα να λες τα λόγια που βρίσκονται στην καρδιά σου. Έτσι είναι ο ειλικρινής άνθρωπος. Να εκφράζεις τις αληθινές σκέψεις και απόψεις που βρίσκονται στην καρδιά σου —αυτό υποτίθεται ότι πρέπει να κάνουν οι ειλικρινείς άνθρωποι. Αν δεν λες ποτέ αυτό που σκέφτεσαι και οι λέξεις σαπίζουν μέσα στην καρδιά σου, και αυτό που λες έρχεται πάντα σε αντίθεση με αυτό που σκέφτεσαι, αυτό δεν το κάνει ο ειλικρινής άνθρωπος. Για παράδειγμα, δεν εκτελείς καλά το καθήκον σου, σε ρωτούν τι συμβαίνει κι εσύ λες: “Θέλω να κάνω καλά το καθήκον μου, αλλά για διάφορους λόγους δεν το έχω κάνει”, όταν στην πραγματικότητα ξέρεις μέσα σου ότι δεν ήσουν επιμελής, όμως δεν είπες την αλήθεια. Βρίσκεις κάθε είδους λόγους, εξηγήσεις και δικαιολογίες για να καλύπτεις τα γεγονότα και να αποφεύγεις την ευθύνη. Αυτό κάνει ένας έντιμος άνθρωπος; (Όχι.) Ξεγελάς τους ανθρώπους και τα κουτσοκαταφέρνεις λέγοντας αυτά τα πράγματα. Όμως, η ουσία αυτού που υπάρχει μέσα σου, της πρόθεσης εντός σου, είναι μια διεφθαρμένη διάθεση. Εάν δεν μπορείς να την αποκαλύψεις και να την αναλύσεις, δεν μπορεί να καθαρθεί —και δεν είναι ασήμαντο αυτό! Πρέπει να μιλάς με ειλικρίνεια: “Κωλυσιεργούσα κάπως κάνοντας το καθήκον μου. Ήμουν ανεύθυνος, επιπόλαιος και απρόσεκτος. Όταν έχω καλή διάθεση, μπορώ και προσπαθώ λίγο. Όταν είμαι σε κακή διάθεση, χαλαρώνω και δεν θέλω να καταβάλω προσπάθεια, και επιθυμώ τις ανέσεις της σάρκας. Έτσι, οι προσπάθειές μου να κάνω το καθήκον μου είναι αναποτελεσματικές. Η κατάσταση έχει αλλάξει τις τελευταίες μέρες και προσπαθώ να δίνω όλο μου το είναι, να βελτιώσω την αποτελεσματικότητά μου και να εκτελώ το καθήκον μου καλά”. Έτσι είναι το να μιλάς από καρδιάς. Ο άλλος τρόπος ομιλίας δεν ήταν από καρδιάς. Λόγω του φόβου σου μήπως σε αντιμετωπίσουν, μήπως ανακαλύψουν τα προβλήματά σου και σου ζητήσουν να λογοδοτήσεις, βρίσκεις κάθε είδους λόγους, εξηγήσεις και δικαιολογίες για να συγκαλύπτεις τα γεγονότα, κάνοντας καταρχάς τους άλλους να σταματήσουν να μιλούν σχετικά με την κατάσταση κι έπειτα μετατοπίζοντας τις ευθύνες προκειμένου να μην σε αντιμετωπίσουν. Αυτή είναι η πηγή των ψεμάτων σου. Όσο πολύ κι αν μιλούν οι ψεύτες, μερικά από όσα λένε είναι βέβαιο ότι είναι αλήθεια, πραγματικά γεγονότα. Όμως μερικά βασικά πράγματα που λένε περιέχουν κάποια ψέματα και κάποια από τα κίνητρά τους. Επομένως, είναι πολύ σημαντικό να διακρίνουμε και να διαφοροποιούμε τι είναι αληθές και τι ψευδές. Ωστόσο, αυτό δεν είναι εύκολο να γίνει. Κάποια από αυτά που λένε είναι αλλοιωμένα και εξωραϊσμένα, κάποια συμφωνούν με τα γεγονότα και κάποια έρχονται σε αντίθεση μ’ αυτά. Με τα γεγονότα και τη φαντασία να μπερδεύονται έτσι, είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις το αληθινό από το ψεύτικο. Πρόκειται για το δολιότερο είδος ανθρώπου, και το δυσκολότερο να αναγνωριστεί. Αν δεν μπορούν να αποδεχτούν την αλήθεια ή να κάνουν πράξη την ειλικρίνεια, σίγουρα θα εξαλειφθούν. Ποιος είναι, λοιπόν, ο δρόμος που θα πρέπει να επιλέξουν οι άνθρωποι; Ποιος είναι ο τρόπος άσκησης της ειλικρίνειας; Θα πρέπει να μάθετε να λέτε την αλήθεια, και να είστε σε θέση να συναναστρέφεστε ανοιχτά για την πραγματική σας κατάσταση και τα προβλήματά σας. Έτσι ασκούνται οι έντιμοι άνθρωποι και αυτή η άσκηση είναι ορθή» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο όντας ειλικρινής μπορεί να ζήσει κανείς ως αληθινός άνθρωπος). Η ανάγνωση αυτού του αποσπάσματος με συγκίνησε. Ο Θεός μάς γνωρίζει τόσο καλά. Ξέρει ότι θα υπάρξουν προβλήματα και λάθη στα καθήκοντά μας. Είναι αναπόφευκτο. Αλλά το κλειδί είναι τι στάση έχει κάποιος όταν προκύπτουν προβλήματα· αν είναι προσγειωμένος και παραδέχεται ειλικρινά το λάθος του, κι έπειτα το διορθώνει, ή αν υπερασπίζεται τον εαυτό του, καλύπτει το πρόβλημα και είναι δόλιος. Παλιότερα, ζούσα υπό τη σατανική μου διάθεση, ήμουν πονηρή και διπρόσωπη. Ήμουν στο λάθος μονοπάτι και δεν μπορούσα να συνεχίσω έτσι. Ήθελα να γίνω ειλικρινής και να δεχτώ την εξέταση του Θεού. Όποια λάθη ή προβλήματα κι αν προέκυπταν στο καθήκον μου, ή αν η επικεφαλής ερχόταν να ρωτήσει για το έργο μου, έπρεπε να το προσεγγίσω με ακεραιότητα, με ειλικρινή καρδιά, να ψάξω στα γεγονότα την αλήθεια και να πω ό,τι ένιωθα· να λέω τα πράγματα με τ’ όνομά τους και αν δεν είχα κάνει κάτι, να το παραδέχομαι, όχι να λέω ψέματα ή να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου. Επίσης, εκτός από το να μιλάω με ειλικρίνεια, ήθελα να αναλογίζομαι τα κίνητρα πίσω από τα λόγια και τις πράξεις μου και να τα αλλάζω αμέσως αν δεν ήταν σωστά, όχι να προστατεύω τα συμφέροντά μου και να κάνω κόλπα για να παραπλανώ. Αποφάσισα σιωπηλά στο εξής να ακολουθώ αυτόν τον δρόμο.

Μια μέρα, παρατήρησα ότι ένας νέος πιστός είχε λείψει από διαδοχικές συναθροίσεις. Του τηλεφώνησα μερικές φορές· δεν το σήκωνε ούτε απαντούσε στα μηνύματα. Δεν ήξερα τι συνέβαινε. Φυσικά, ανησύχησα ότι θα σταματούσε να έρχεται στις συναθροίσεις και αναρωτιόμουν αν θα έπρεπε να το αναφέρω στην επικεφαλής, έτσι ώστε, αν κάποτε σταματούσε να έρχεται, η επικεφαλής να μη με θεωρούσε υπεύθυνη. Όταν το σκέφτηκα αυτό, συνειδητοποίησα ότι είχε ανακύψει ξανά το παλιό μου πρόβλημα. Τότε, θυμήθηκα κάποια λόγια του Θεού: «Δεν χρειάζεται να χρησιμοποιείς καμία μέθοδο για να προστατεύσεις τη φήμη, την εικόνα και το κύρος σου ούτε χρειάζεται να καλύπτεις ή να υποκρύπτεις τα λάθη σου. Δεν χρειάζεται να εμπλακείς σε αυτές τις άχρηστες προσπάθειες. Εάν μπορείς να μην ασχολείσαι με αυτά, θα είσαι πολύ χαλαρός, θα ζεις χωρίς δεσμά ή πόνο, θα ζεις ολοκληρωτικά στο φως» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο όσοι υποτάσσονται αληθινά στον Θεό έχουν καρδιά με φόβο Θεού). Είναι αλήθεια. Ο Θεός βλέπει μέσα στην καρδιά μας. Μπορεί να ξεγελώ τους ανθρώπους με τις πονηρές τακτικές μου, αλλά ο Θεός τα βλέπει όλα τόσο καθαρά και στο τέλος τα αποκαλύπτει όλα. Έκανα το καθήκον μου ενώπιον του Θεού, όχι για κάποιον άνθρωπο. Δεν χρειαζόταν να παίζω παιχνίδια και να κρύβομαι. Όπως πριν, που έκανα το παν για να υποστηρίξω κάποιους νεοφώτιστους, αλλά ό,τι κι αν έκανα, δεν έρχονταν στις συναθροίσεις ούτε τους ένοιαζε η πίστη και η αλήθεια. Όταν η επικεφαλής έμαθε την πραγματικότητα διαπίστωσε ότι δεν ήταν αληθινοί πιστοί, οπότε δεν με θεώρησε υπεύθυνη. Έβλεπα ότι η εκκλησία αντιμετωπίζει τους ανθρώπους με αρχές και είναι δίκαιη προς όλους. Δεν χρειαζόταν να παίξω παιχνίδια για να μεταθέσω την ευθύνη ή να βρω διέξοδο. Παλιά ζούσα με σατανική διάθεση και δεν έκανα καλά το καθήκον μου. Τώρα δεν με έπαιρνε να είμαι απρόσεκτη. Έπρεπε να έχω καλές προθέσεις και να εκπληρώνω τις ευθύνες μου. Προσευχήθηκα ήσυχα στον Θεό, έτοιμη να αλλάξω και να κάνω ό,τι μπορούσα για να υποστηρίζω τους νεοφώτιστους. Αν έκανα ό,τι μπορούσα για να τους βοηθώ και συναναστρεφόμουν για όλες τις αλήθειες που όφειλα, μα και πάλι κάποιος νεοφώτιστος δεν ήθελε να συναθροιστεί, θα το αντιμετώπιζα ευθέως και θα το έλεγα ειλικρινά στην επικεφαλής. Μόλις άλλαξα στάση και ήρθα ξανά σε επαφή με εκείνον τον νέο πιστό, παραδόξως, απάντησε γρήγορα, λέγοντας ότι ήταν απασχολημένος και κουρασμένος απ’ τη δουλειά, και γι’ αυτό δεν ερχόταν. Χρησιμοποίησα τα λόγια του Θεού για να συναναστραφώ κι έτσι κατάλαβε το θέλημα του Θεού, βρήκε μονοπάτι άσκησης, και άρχισε να έρχεται και πάλι τακτικά. Από τότε, όταν κάποιοι νέοι πιστοί δεν έρχονταν πάντα στις συναθροίσεις, έδινα τα πάντα για να τους βοηθώ και να συναναστρέφομαι σχετικά με τα λόγια του Θεού. Τους υποστήριζα με ειλικρίνεια. Μετά από αυτό, πολλοί νέοι πιστοί άρχισαν να έρχονται ξανά στις συναθροίσεις. Κάνοντας αυτό, ένιωθα τόσο γαλήνια. Δόξα τω Θεώ!