Το 2017, η εκκλησία όρισε να ποτίζω ξένους νεοφώτιστους. Καθώς γνώριζα ξένες γλώσσες και είχα ποτίσει νεοφώτιστους στο παρελθόν, δεν θεώρησα αυτό το έργο πολύ δύσκολο. Ήξερα όμως ότι το καθήκον μου στην εκκλησία δεν αφορούσε απλώς ειδικές δεξιότητες. Έπρεπε και να κατανοώ την αλήθεια, να ενεργώ βάσει των αρχών. Έτσι, στην αρχή, ήμουν σχετικά ταπεινή. Προσπαθούσα να προσεύχομαι και να στηρίζομαι στον Θεό όταν συνέβαινε κάτι, και όταν κάτι δεν καταλάβαινα, συμβουλευόμουν και αναζητούσα με άλλους. Λίγο καιρό μετά, είδα κάποια αποτελέσματα στο έργο μου. Κάποιοι νεοφώτιστοι που δεν έρχονταν τακτικά στις συναθροίσεις έγιναν πιο ενεργοί και πρόθυμοι να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους. Εκπαίδευσα και κάποιους νεοφώτιστους που έγιναν επικεφαλής εκκλησίας ή ομάδας. Αυτό με χαροποίησε πολύ, ένιωσα ότι είχα ταλέντο στο έργο. Αργότερα, όλοι όσοι είχαν δύσκολα προβλήματα επικοινωνούσαν μαζί μου, υιοθετώντας συχνά τις απόψεις που πρότεινα. Σταδιακά, άρχισα να εκτιμώ τον εαυτό μου. Όσον αφορά και τις ξένες γλώσσες και το πότισμα, ένιωθα η πιο ικανή στην ομάδα. Λίγο αργότερα, επιλέχθηκα ως προϊσταμένη, γεγονός που με έκανε να πιστέψω περισσότερο ότι είχα επίπεδο και ικανότητες στο έργο. Χωρίς να το καταλάβω, άρχισα να γίνομαι αλαζονική. Όποια προβλήματα και αν προέκυπταν, τα θεωρούσα απλά και έκανα ό,τι θεωρούσα καλύτερο. Δεν προσευχόμουν, δεν αναζητούσα και δεν συμβουλευόμουν άλλους. Κάποτε, σε ένα πρόβλημα στο έργο μας, η συνεργάτιδα αδελφή μου ήθελε να αναζητήσει τις αρχές. Εγώ την περιφρόνησα και της είπα συνοφρυωμένη: «Πρόκειται για πολύ απλό πρόβλημα. Απλώς συλλογίσου, λίγο και θα το βρεις. Δεν είναι λίγο περιττό να αναζητήσεις τις αρχές;» Μετά από αυτό, μου μιλούσε πολύ προσεκτικά. Εκείνη την περίοδο, μερικοί αδελφοί και αδελφές έλεγαν ότι ήμουν πολύ αλαζονική, μα δεν με ένοιαζε καθόλου. Ένιωθα ότι ήμουν λίγο αλαζονική, μα όλοι έχουν προβλήματα. Πώς να μην είναι αλαζονικός κάποιος με πνευματικό επίπεδο; Δεν το θεωρούσα μεγάλο πρόβλημα. Κάποτε, ήθελα μια νεοφώτιστη να ασκηθεί ως επικεφαλής ομάδας. Ο επικεφαλής μου είπε ότι εκείνη πίστευε για πολύ λίγο καιρό, δεν είχε θεμέλιο και δεν θα ανταποκρινόταν. Αφού άκουσα αυτό, αντέδρασα και σκέφτηκα: «Ας είσαι ο επικεφαλής. Δεν καταλαβαίνεις τη νεοφώτιστη τόσο καλά όσο εγώ. Αν ανησυχούσα όσο εσύ, θα τελειώναμε ποτέ την εκπαίδευση των νεοφώτιστων;» Βρήκα χίλιους λόγους να αντικρούσω τη σκέψη του επικεφαλής. Μετά από αυτό, η νεοφώτιστη προήχθη σε επικεφαλής ομάδας. Γρήγορα ένιωσε ότι το έργο ήταν πολύ αγχωτικό, έγινε αρνητική, σχεδόν παράτησε τα καθήκοντά της. Εκείνη την εποχή, ήμουν πολύ λυπημένη. Μετάνιωσα που δεν άκουσα τη συμβουλή του επικεφαλής μου. Αλλά μετά σκέφτηκα: «Κανείς δεν είναι τέλειος, ποιος κάνει καθήκον χωρίς παρεκκλίσεις; Θα προσπαθήσω περισσότερο την επόμενη φορά». Στη συνέχεια, ο επικεφαλής μου με εξέθεσε και με αντιμετώπισε ως πολύ αλαζονική, λέγοντας ότι ήταν επικίνδυνο να προχωρήσω έτσι. Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα λίγο άβολα που το άκουσα, αλλά δεν είχα αυτογνωσία.

Αργότερα, η αδελφή Γε και εγώ εργαστήκαμε μαζί ως προϊστάμενες. Ήταν πιο προσεκτική στο έργο της και αναζητούσε τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας. Όταν συζητούσαμε και αποφασίζαμε για το έργο, πριν αποφασίσει, ερευνούσε και επιβεβαίωνε τα πράγματα. Εγώ δεν τη θεωρούσα αρκετά αποτελεσματική και άρχισα να την περιφρονώ. Μετά απ’ αυτό, έπαιρνα πολλές αποφάσεις μόνη μου και δεν την έπαιρνα στα σοβαρά. Κάποτε, η εκκλησία θα αγόραζε κάποια αντικείμενα, και επειδή χρειαζόταν να ξοδέψουμε προσφορές, ο επικεφαλής μου μου έλεγε να το συζητήσω με τη συνεργάτιδά μου. Το υποσχέθηκα, αλλά σκέφτηκα: «Αυτά τα πράγματα δεν είναι δύσκολα, τα έχω ξανακάνει. Μπορώ να το κάνω μόνη μου. Τι τη χρειάζομαι;» Όταν εκείνη με ρώτησε κάποιες λεπτομέρειες σχετικά με τις αγορές μου, χωρίς να το σκεφτώ, της είπα ότι τα είχα κανονίσει και δεν χρειαζόταν να ανησυχεί. Τελικά, αυτά που αγόρασα δεν πληρούσαν τις προδιαγραφές και οι προσφορές πήγαν χαμένες. Τότε, πανικοβλήθηκα. Κατάλαβα πως η σπατάλη των προσφορών ήταν μεγάλη παράβαση. Ένιωθα τεράστιο βάρος στην καρδιά μου, δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Συχνά έκλαιγα κρυφά, κάθε μέρα ήταν θλιβερή και οδυνηρή. Η κατάστασή μου χειροτέρευε, το καθήκον δυσκόλευε και δεν έβλεπα πολλά προβλήματα καθαρά.

Αργότερα, ο επικεφαλής συναναστράφηκε μαζί μου, με εξέθεσε και με αντιμετώπισε· είπε ότι η διάθεσή μου ήταν αλαζονική και επηρμένη, ότι έκανα αυθαίρετα το καθήκον, ότι δεν συνεργαζόμουν με τους άλλους ούτε άκουγα τις προτάσεις τους, και ότι δεν ήμουν κατάλληλη για προϊσταμένη. Μόλις με αποδέσμευσε, ένιωσα δυστυχισμένη. Προσευχήθηκα στον Θεό, «Θεέ μου, δεν ξέρω πώς έφτασα τόσο χαμηλά. Ξέρω ότι η αποδέσμευσή μου έγινε με το θέλημά Σου, μα δεν ξέρω την αιτία της αποτυχίας μου. Διαφώτισέ με, βοήθησέ με να προβληματιστώ σωστά για τον εαυτό μου». Κατά την πνευματική μου άσκηση, είδα ένα βίντεο με λόγια του Θεού. «Μερικοί άνθρωποι ποτέ δεν αναζητούν την αλήθεια ενώ εκτελούν το καθήκον τους. Απλώς κάνουν ό,τι τους αρέσει, ενεργώντας σύμφωνα με τις δικές τους φαντασιοπληξίες, και ενεργούν πάντοτε παρορμητικά και απερίσκεπτα, και απλώς δεν βαδίζουν στο μονοπάτι της άσκησης της αλήθειας. Τι σημαίνει “παρορμητικά και απερίσκεπτα”; Σημαίνει, όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα ζήτημα, να ενεργείς όπως νομίζεις εσύ ότι πρέπει, χωρίς να σκέφτεσαι, χωρίς καμία διαδικασία αναζήτησης. Τίποτα από όσα λέει κάποιος άλλος δεν μπορεί να αγγίξει την καρδιά σου ή να σου αλλάξει γνώμη. Δεν μπορείς καν να το δεχτείς όταν σου γίνεται συναναστροφή σχετικά με την αλήθεια, επιμένεις στις δικές σου απόψεις, δεν ακούς τους άλλους όταν λένε κάτι σωστό, πιστεύοντας ότι εσύ έχεις δίκιο και εμμένοντας στις δικές σου ιδέες. Ακόμη και αν το σκεπτικό σου είναι σωστό, θα πρέπει να λαμβάνεις υπόψη και τις απόψεις των άλλων, έτσι δεν είναι; Και αν δεν το κάνεις καθόλου, αυτό δεν είναι εξαιρετικά αυτάρεσκη συμπεριφορά; Δεν είναι εύκολο για τους ανθρώπους που είναι εξαιρετικά αυτάρεσκοι και ισχυρογνώμονες να αποδεχτούν την αλήθεια. […] Αν η στάση σου είναι να επιμένεις πεισματικά, να αρνείσαι την αλήθεια, να απορρίπτεις τις υποδείξεις οποιουδήποτε άλλου, να μην αναζητάς την αλήθεια, να έχεις πίστη μόνο στον εαυτό σου και να κάνεις μόνο ό,τι θέλεις —αν αυτή είναι η στάση σου ό,τι κι αν κάνει ή ζητάει ο Θεός, τότε ποια είναι η αντίδραση του Θεού; Ο Θεός δεν σου δίνει σημασία, σε βάζει στο περιθώριο. Δεν είσαι ισχυρογνώμων; Δεν είσαι αλαζόνας; Δεν νομίζεις ότι έχεις πάντα δίκιο; Αν δεν έχεις υπακοή, αν δεν αναζητάς ποτέ, αν η καρδιά σου είναι εντελώς κλειστή απέναντι στον Θεό και Του αντιστέκεται, τότε ο Θεός δεν σου δίνει σημασία. Γιατί δεν σου δίνει σημασία ο Θεός; Διότι αν η καρδιά σου είναι κλειστή απέναντι στον Θεό, μπορείς να δεχτείς τη διαφώτιση του Θεού; Μπορείς, όταν ο Θεός σε επιπλήττει, να το αισθανθείς; Όταν οι άνθρωποι είναι αδιάλλακτοι, όταν κυριαρχεί η σατανική και βάρβαρη φύση τους, δεν αισθάνονται τίποτα από όσα κάνει ο Θεός, είναι όλα μάταια —επομένως, ο Θεός δεν κάνει άχρηστο έργο. Αν έχεις αυτού του είδους την πεισματικά ανταγωνιστική στάση, το μόνο που κάνει ο Θεός είναι να παραμείνει κρυμμένος από σένα, ο Θεός δεν θα κάνει περιττά πράγματα. Όταν είσαι τόσο πεισματικά ανταγωνιστικός και τόσο κλειστός, ο Θεός δεν θα έκανε ποτέ σ’ εσένα κάτι εξαναγκαστικά ούτε θα σου επέβαλλε κάτι, δεν θα συνέχιζε ποτέ να προσπαθεί να σε συγκινήσει και να σε διαφωτίσει ξανά και ξανά —ο Θεός δεν ενεργεί μ’ αυτόν τον τρόπο. Γιατί δεν ενεργεί ο Θεός μ’ αυτόν τον τρόπο; Κυρίως επειδή ο Θεός έχει δει σ’ εσένα ένα συγκεκριμένο είδος διάθεσης, μια αγριότητα που έχει κουραστεί από την αλήθεια και έχει ανοσία στη λογική. Και νομίζεις ότι οι άνθρωποι μπορούν να ελέγξουν ένα άγριο ζώο όταν επικρατεί η αγριότητά του; Μήπως ωφελεί καθόλου το να του φωνάζεις και να του ουρλιάζεις; Έχει νόημα να του μιλάς λογικά ή να του προσφέρεις παρηγοριά; Τολμούν οι άνθρωποι να το πλησιάσουν; Υπάρχει ένας καλός τρόπος για να το περιγράψουμε αυτό: Έχει ανοσία στη λογική. Όταν κυριαρχεί η αγριότητα των ανθρώπων και έχουν ανοσία στη λογική, τι κάνει ο Θεός; Ο Θεός δεν τους δίνει καμία σημασία. Τι άλλο έχει να σου πει ο Θεός όταν έχεις ανοσία στη λογική; Δεν έχει νόημα να πει τίποτε άλλο. Και όταν ο Θεός δεν σου δίνει σημασία, είσαι ευλογημένος ή υποφέρεις; Αποκτάς κάποιο όφελος ή υφίστασαι ζημία; Αναμφίβολα θα υποστείς ζημία. Και ποιος το προκάλεσε αυτό; (Εμείς το προκαλέσαμε.) Εσύ το προκάλεσες. Κανείς δεν σε ανάγκασε να ενεργήσεις έτσι, κι όμως εσύ εξακολουθείς να στεναχωριέσαι. Δεν το προκάλεσες εσύ αυτό στον εαυτό σου; Ο Θεός δεν σου δίνει σημασία, δεν μπορείς να αισθανθείς τον Θεό, υπάρχει σκοτάδι στην καρδιά σου, η ζωή σου βρίσκεται σε κίνδυνο —και εσύ το προκάλεσες αυτό στον εαυτό σου, το αξίζεις!» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Ο Θεός αποκάλυψε την κατάστασή μου, ειδικά εκεί που λέει: «Δεν είσαι ισχυρογνώμων; Δεν είσαι αλαζόνας; Δεν νομίζεις ότι έχεις πάντα δίκιο; Αν δεν έχεις υπακοή, αν δεν αναζητάς ποτέ, αν η καρδιά σου είναι εντελώς κλειστή απέναντι στον Θεό και Του αντιστέκεται, τότε ο Θεός δεν σου δίνει σημασία». «Ο Θεός δεν σου δίνει σημασία, δεν μπορείς να αισθανθείς τον Θεό, υπάρχει σκοτάδι στην καρδιά σου, η ζωή σου βρίσκεται σε κίνδυνο —και εσύ το προκάλεσες αυτό στον εαυτό σου, το αξίζεις!» Αυτά τα λόγια με πόνεσαν, σαν να με εξέθετε ο Θεός κατά πρόσωπο. Έκανα το καθήκον μου τόσο αλαζονικά και αυθαίρετα. Επειδή ήξερα μια ξένη γλώσσα και ήμουν κάπως αποτελεσματική στο καθήκον, ένιωθα ότι είχα καλό επίπεδο και ικανότητες. Όταν επιλέχθηκα ως προϊστάμενη, ένιωσα πολύ ικανή, έτσι άρχισα να περιφρονώ τους άλλους και δεν έπαιρνα κανέναν στα σοβαρά. Τα προβλήματα στο έργο μου σπάνια τα συζητούσα με άλλους και έκανα ό,τι ήθελα. Όταν άλλοι μου έκαναν διαφορετικές προτάσεις, δεν τις δεχόμουν από τον Θεό. Η στάση μου ήταν: «Το καταλαβαίνεις εσύ καλύτερα από μένα;» Ακόμη κι αν οι άλλοι έλεγαν το σωστό, δεν το δεχόμουν. Αντιστεκόμουν, τους απέρριπτα και τους αντέκρουα με δικαιολογίες. Οπότε, όλα γίνονταν με τον τρόπο μου, άρα οι αδελφοί και οι αδελφές περιορίζονταν. Ανησυχούσαν τι θα σκεφτόμουν και δεν συνεννοούνταν κανονικά μαζί μου. Μα ακόμη και τότε, δεν προβληματιζόμουν. Όταν ήμουν υπεύθυνη για το εκκλησιαστικό έργο, έπραξα αυθαίρετα, χωρίς αρχές και τελικά σπαταλήθηκαν προσφορές. Είχα πολύ αλαζονική διάθεση. Ό,τι κι αν έλεγαν οι άλλοι, εγώ δεν άκουγα. Ήμουν πεισματάρα, σαν γάιδαρος. Η συμπεριφορά μου αηδίαζε τον Θεό, δεν μπορούσα να δεχτώ καθόλου το έργο του Αγίου Πνεύματος. Ό,τι έκανα προκαλούσε διατάραξη και αναστάτωση. Όταν είδα το κακό που είχα κάνει, ήθελα να χαστουκίσω τον εαυτό μου. Μισούσα τον εαυτό μου που ήμουν τόσο επηρμένη. Γιατί δεν άκουγα τις συμβουλές των άλλων; Τώρα είχαν έρθει οι συνέπειες, ήταν ανώφελο να μετανιώσω.

Αργότερα, άρχισα να αναλογίζομαι τα προβλήματά μου. Διάβασα κάποια λόγια του Θεού που μου έδωσαν νέα κατανόηση του εαυτού μου. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Η αλαζονεία και η αυταρέσκεια είναι η πιο προφανής σατανική διάθεση των ανθρώπων, και αν δεν αποδεχτούν την αλήθεια, δεν υπάρχει τρόπος να καθαρθούν. Οι άνθρωποι έχουν αλαζονικές και αυτάρεσκες διαθέσεις, πιστεύουν πάντα ότι έχουν δίκιο, και σε όλα όσα σκέφτονται, σε όλα όσα λένε και σε όλα αυτά για τα οποία έχουν άποψη, πάντα πιστεύουν ότι η δική τους οπτική και νοοτροπία είναι η σωστή, ότι τίποτα από όσα λένε οι άλλοι δεν είναι τόσο καλό ή τόσο σωστό όσο αυτά που λένε οι ίδιοι. Επιμένουν πάντα στις δικές τους απόψεις και δεν ακούνε τίποτα απ’ όσα λέει κάποιος άλλος· ακόμη και όταν αυτά που λένε οι άλλοι είναι σωστά και συνάδουν με την αλήθεια, δεν τα αποδέχονται, απλώς δείχνουν να ακούνε, μα δεν ενστερνίζονται τίποτα. Όταν έρχεται η ώρα να δράσουν, συνεχίζουν να ακολουθούν τον δικό τους δρόμο· πάντα νομίζουν ότι είναι σωστοί κι ότι έχουν δίκιο. Μπορεί να είσαι σωστός και να έχεις δίκιο, και μπορεί να κάνεις το σωστό, χωρίς προβλήματα, αλλά ποια είναι η διάθεση που αποκαλύπτεις; Δεν είναι η αλαζονεία και η αυταρέσκεια; Εάν δεν είσαι σε θέση να αποβάλεις αυτήν την αλαζονική και αυτάρεσκη διάθεση, θα επηρεαστεί η εκτέλεση του καθήκοντός σου; Θα επηρεαστεί η ικανότητά σου να κάνεις πράξη την αλήθεια; Αν δεν καταφέρεις να επιλύσεις αυτού του είδους την αλαζονική και αυτάρεσκη διάθεση, είναι πιθανό να αντιμετωπίσεις μεγάλες αναποδιές στο μέλλον; Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι’ αυτό, είναι αναπόφευκτο. Βλέπει ο Θεός αυτά τα πράγματα που εκδηλώνονται στους ανθρώπους; Τα βλέπει, και πολύ καλά μάλιστα· ο Θεός όχι μόνο ερευνά το εσωτερικό του ανθρώπου, αλλά και παρακολουθεί πάντα κάθε του ομιλία και πράξη. Και τι θα πει ο Θεός όταν δει να εκδηλώνονται σ’ εσένα αυτά τα πράγματα; Ο Θεός θα πει: “Είσαι ανυποχώρητος! Είναι κατανοητό να επιμένεις στα επιχειρήματά σου όταν δεν ξέρεις ότι κάνεις λάθος, αλλά αν εξακολουθείς να επιμένεις στα επιχειρήματά σου όταν ξέρεις πολύ καλά ότι κάνεις λάθος, και αρνείσαι να μετανοήσεις, τότε είσαι ένας πεισματάρης γερο-ανόητος και έχεις πρόβλημα. Αν, ανεξαρτήτως του από ποιον έρχεται η πρόταση, αντιδράς με αρνητική και ανταγωνιστική στάση και δεν αποδέχεσαι καθόλου την αλήθεια, αν η καρδιά σου είναι ανταγωνιστική, κλειστή και αρνητική —τότε είσαι γελοίος, ένας παράλογος ανόητος! Είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπιστείς”. Ποιο είναι το πρόβλημα μ’ εσένα που καθιστά τόσο δύσκολο το να αντιμετωπιστείς; Το πρόβλημα είναι ότι η συμπεριφορά σου δεν αποτελεί λανθασμένο τρόπο δράσης ή λανθασμένο είδος διαγωγής· αντίθετα, αποκαλύπτει ένα συγκεκριμένο είδος διάθεσης. Τι είδους διάθεση αποκαλύπτει; Έχεις κουραστεί από την αλήθεια και μισείς την αλήθεια. Μόλις οριστεί ότι μισείς την αλήθεια, τότε, όπως το βλέπει ο Θεός, έχεις πρόβλημα· ο Θεός σε αποστρέφεται και σε εγκαταλείπει, δεν σου δίνει σημασία. […] Κάποιος που μισεί την αλήθεια κατά βάθος θα μισούσε τον Θεό. Γιατί λέω ότι μισεί τον Θεό; Μήπως αυτό το άτομο καταράστηκε τον Θεό; Του εναντιώθηκε κατά πρόσωπο; Τον έκρινε ή Τον καταδίκασε πίσω από την πλάτη Του; Όχι απαραίτητα. Γιατί, λοιπόν, λέγεται ότι το να αποκαλύπτει κανείς μια τέτοια διάθεση —μια διάθεση μίσους προς την αλήθεια— ισοδυναμεί με μίσος προς τον Θεό; Δεν κάνουμε την τρίχα τριχιά —είναι γεγονός. Όπως οι υποκριτές Φαρισαίοι σταύρωσαν τον Κύριο Ιησού επειδή μισούσαν την αλήθεια, οι συνέπειες αυτού θα είναι τρομερές. Δηλαδή, όταν ένα άτομο έχει τη διάθεση να αρρωσταίνει με την αλήθεια και να την εχθρεύεται, τότε είναι ικανό να αποκαλύψει αυτού του είδους τη διάθεση ανά πάσα στιγμή και σε οποιοδήποτε μέρος, και αν συνεχίσει να ζει σε μια κατάσταση εξάρτησης από αυτήν, θα εναντιωθεί ή όχι στον Θεό; Όταν αντιμετωπίζει ένα ζήτημα που αφορά την αλήθεια, που αφορά τις επιλογές που έχει να κάνει, αν δεν μπορεί να δεχτεί την αλήθεια, μα συνεχίζει να ζει σε μια κατάσταση εξάρτησης από τη διεφθαρμένη του διάθεση, τότε φυσικά θα εναντιωθεί στον Θεό και θα Τον προδώσει. Αυτό συμβαίνει επειδή αυτού του είδους η διεφθαρμένη διάθεση δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια διάθεση που μισεί τον Θεό και την αλήθεια» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο αν ζει κανείς συχνά ενώπιον του Θεού μπορεί να έχει μια κανονική σχέση μαζί Του). Διαβάζοντας τα λόγια του Θεού, είδα ότι η διάθεσή μου δεν ήταν μόνο αλαζονική, αλλά είχα βαρεθεί και την αλήθεια, μισούσα την αλήθεια και μισούσα τον Θεό. Τόσοι αδελφοί και αδελφές μού έδωσαν συμβουλές, ο επικεφαλής μου με κλάδεψε και με αντιμετώπισε, μα εγώ κώφευσα και δεν αυτοστοχάστηκα καθόλου. Πολλές φορές τα γεγονότα μού έδειχναν ότι επέμενα στο λάθος πράγμα. Απλώς διέκοπτα και διατάρασσα το έργο, μα δεν προβληματιζόμουν και ακολουθούσα τον δικό μου δρόμο. Μερικές φορές, όταν μου έδιναν συμβουλές, τις θεωρούσα σωστές και σύμφωνες με τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας, αλλά και πάλι παράκουγα, αρνούμουν και ήμουν τελείως πεισματάρα. Αυτή δεν ήταν η σατανική διάθεση του να έχεις βαρεθεί και να μισείς την αλήθεια; Ο Θεός λέει: «Μόλις οριστεί ότι μισείς την αλήθεια, τότε, όπως το βλέπει ο Θεός, έχεις πρόβλημα». «Κάποιος που μισεί την αλήθεια κατά βάθος θα μισούσε τον Θεό». Αυτό με αναστάτωσε ακόμη περισσότερο. Η διάθεση του Θεού είναι δίκαιη και άγια, και η στάση Του προς στους ανθρώπους βασίζεται στη στάση μας προς την αλήθεια και τον Θεό. Η αλήθεια είναι έκφραση του Θεού, αλλά αυτό που εξέφραζα εγώ ήταν η διάθεση του μίσους απέναντι την αλήθεια. Δεν ήταν αυτό μίσος προς τον Θεό; Όποια κι αν είναι η διεφθαρμένη διάθεση ενός ατόμου, εφόσον μπορεί να δεχτεί την αλήθεια, όλα διορθώνονται· όλοι μπορούν να αλλάξουν και να σωθούν από τον Θεό. Αλλά αν η ουσία της φύσης κάποιου είναι να έχει σιχαθεί και να μισεί την αλήθεια, τότε είναι εχθρός του Θεού. Πώς να σωθούν οι εχθροί του Θεού; Σκέφτηκα όλους τους αντίχριστους που έδιωξε η εκκλησία, επειδή μισούσαν και δεν αποδέχονταν την αλήθεια, και τελικά αποκαλύφθηκαν και εξαλείφθηκαν.

Φοβήθηκα πολύ και για πολύ καιρό μετά απ’ αυτό, κατηγορούσα τον εαυτό μου. Όποτε σκεφτόμουν το κακό που προκάλεσα στο έργο, πονούσε σαν μαχαίρι στην καρδιά, έτσι προσευχήθηκα στον Θεό, «Θεέ μου, αυτή η αποτυχία με πονάει πολύ, αλλά χωρίς τέτοια αποτυχία, δεν θα είχα ιδέα ότι η διάθεσή μου ήταν τόσο διεφθαρμένη, και θα αγνοούσα ακόμη περισσότερο ότι κινδύνευα. Δεν θέλω να ζω πια με τη διεφθαρμένη μου διάθεση. Καθοδήγησέ με να γίνω κάποια που δέχεται την αλήθεια και μπορεί να την κάνει πράξη στο καθήκον της στο μέλλον».

Αργότερα, αναρωτιόμουν συχνά, «Τι είναι αυτό που με κάνει τόσο αλαζονική; Πώς να επιλύσω αυτή τη διεφθαρμένη διάθεση;» Κατά την πνευματική άσκηση, είδα δύο χωρία λόγων του Θεού που ξαφνικά με διαφώτισαν. Τα λόγια του Θεού λένε: «Οι άνθρωποι που είναι χαρισματικοί και έχουν ιδιαίτερα ταλέντα νομίζουν ότι είναι πολύ έξυπνοι, ότι καταλαβαίνουν τα πάντα —αλλά δεν γνωρίζουν ότι τα χαρίσματα και τα ιδιαίτερα ταλέντα δεν αντιπροσωπεύουν την αλήθεια, ότι αυτά τα πράγματα δεν συνδέονται καθόλου με την αλήθεια. Οι σκέψεις και οι απόψεις των ανθρώπων των οποίων η συμπεριφορά καθορίζεται από τα χαρίσματα και τις φαντασιοκοπίες τους έρχονται συχνά σε αντίθεση με την αλήθεια —αλλά αυτοί δεν το βλέπουν αυτό, εξακολουθούν να πιστεύουν το εξής: “Κοίτα πόσο έξυπνος είμαι· έχω κάνει τόσο έξυπνες επιλογές! Έχω πάρει τόσο σοφές αποφάσεις! Κανείς από σας δεν με φτάνει”. Ζουν διαρκώς σε μια κατάσταση ναρκισσισμού και μεγάλης εκτίμησης για τον εαυτό τους. Δυσκολεύονται να γαληνέψουν την καρδιά τους και να αναλογιστούν αυτά που τους ζητά ο Θεός, ποια είναι η αλήθεια και ποιες είναι οι θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας. Δυσκολεύονται να κατανοήσουν την αλήθεια, και παρόλο που εκτελούν ένα καθήκον, δεν είναι σε θέση να κάνουν πράξη την αλήθεια, κι έτσι, επίσης, είναι πολύ δύσκολο να εισέλθουν στην πραγματικότητα της αλήθειας» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Τι ακριβώς είναι αυτό στο οποίο βασίζονται οι άνθρωποι για να ζήσουν;). «Θα λέγατε ότι είναι δύσκολο να εκπληρώσει κανείς επαρκώς το καθήκον του; Στην πραγματικότητα, δεν είναι· οι άνθρωποι πρέπει μόνο να είναι σε θέση να διατηρήσουν στάση ταπεινότητας, να έχουν λίγη σύνεση και να υιοθετήσουν μια κατάλληλη θέση. Όσο μορφωμένος κι αν είσαι, ό,τι βραβεία κι αν έχεις κερδίσει ή όσα κι αν έχεις επιτύχει, και όσο υψηλή κι αν είναι η κοινωνική θέση σου και ο βαθμός σου, πρέπει να εγκαταλείψεις όλα αυτά τα πράγματα, πρέπει να ξεκαβαλήσεις το καλάμι —όλα αυτά δεν μετράνε καθόλου. Στον οίκο του Θεού, όσο σπουδαία κι αν είναι αυτά τα ένδοξα πράγματα, δεν μπορούν να είναι ανώτερα από την αλήθεια, διότι αυτά τα επιφανειακά πράγματα δεν είναι η αλήθεια και δεν μπορούν να πάρουν τη θέση της. Πρέπει να καταλάβεις καλά αυτό το ζήτημα. Αν λες “Είμαι ιδιαίτερα χαρισματικός, έχω πολύ κοφτερό μυαλό, έχω γρήγορα αντανακλαστικά, μαθαίνω γρήγορα και έχω υπερβολικά καλή μνήμη, άρα είμαι κατάλληλος να πάρω την τελική απόφαση”, αν χρησιμοποιείς πάντοτε αυτά τα πράγματα ως κεφάλαιο, τα θεωρείς πολύτιμα και θετικά, τότε αυτό αποτελεί πρόβλημα. Αν η καρδιά σου καταλαμβάνεται από αυτά τα πράγματα, αν έχουν εδραιωθεί στην καρδιά σου, τότε θα σου είναι δύσκολο να αποδεχτείς την αλήθεια —και οι συνέπειες αυτού τρομάζουν μόνο στη σκέψη τους. Έτσι, πρέπει πρώτα να αφήσεις και να αρνηθείς εκείνα τα πράγματα που αγαπάς, που μοιάζουν ωραία, που σου είναι πολύτιμα. Εκείνα τα πράγματα δεν είναι η αλήθεια· αντίθετα, μπορούν να σε εμποδίσουν από το να εισέλθεις στην αλήθεια» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Ποια είναι η επαρκής εκτέλεση του καθήκοντος;). Ο λόγος του Θεού με έκανε να καταλάβω ότι ήμουν αλαζονική και ανίκανη να δεχτώ την αλήθεια για έναν άλλο λόγο· ότι πάντα ζούσα με βάση τα χαρίσματά μου. Καθώς ήξερα μια ξένη γλώσσα και είχα κάποια εργασιακή εμπειρία, και εξωτερικά είχα κάποιο επίπεδο για να χειριστώ κάποια προβλήματα του έργου, τα θεωρούσα αυτά κεφάλαιο, δεν αναζητούσα το θέλημα του Θεού και τις αρχές, περιφρονούσα τους αδελφούς και τις αδελφές μου και δεν άκουγα ποτέ τις προτάσεις τους. Έβαζα τα χαρίσματα πάνω από όλα τα άλλα, ήμουν υπεροπτική, όλο και πιο αλαζονική, και πίστευα τυφλά στον εαυτό μου, λες και δεν έκανα ποτέ λάθος, μα αποκαλύφθηκε ξανά και ξανά ότι οι ιδέες μου δεν ήταν σύμφωνες με τις αρχές της αλήθειας. Ήταν όλες λάθος. Στο μεταξύ, κάποιοι αδελφοί και αδελφές φαίνονταν συνηθισμένοι και δεν είχαν χαρίσματα, μα στο καθήκον τους, αναζητούσαν προσγειωμένα τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας, μέσα τους φαινόταν η καθοδήγηση του Θεού και πετύχαιναν καλά αποτελέσματα στο καθήκον τους. Τα γεγονότα μού έδειξαν ότι τα χαρίσματα δεν σημαίνουν κατανόηση της αλήθειας. Αν κάνουμε καθήκον χωρίς να αναζητούμε τις αρχές της αλήθειας και ζούμε μόνο με βάση τα χαρίσματα, γινόμαστε όλο και πιο αλαζονικοί, χάνουμε ανθρώπινη φύση και λογική, αντιστεκόμαστε στον Θεό. Για να επιλυθεί εκ βάθρων μια αλαζονική διάθεση, πρέπει ν’ αφήσουμε αυτό το κεφάλαιο, ν’ αρνηθούμε εαυτόν και ν’ αναζητήσουμε την αλήθεια.

Μετά από αυτό, προσπάθησα να ασκηθώ έτσι, μα όταν είχα προβλήματα και ήθελα να ζητήσω βοήθεια από αδελφούς και αδελφές, εξακολουθούσα να παλεύω μέσα μου. Ένιωθα ότι οι ιδέες μου ήταν καλές και ότι ήταν περιττό να ρωτήσω τους άλλους. Ανησυχούσα ότι θα με περιφρονούσαν επειδή δεν μπορούσα να χειριστώ μια απλή εργασία, μα όταν σκέφτηκα τις παραβάσεις που έκανα επειδή πίστευα υπερβολικά στον εαυτό μου, φοβήθηκα λίγο και έπαψα να προσκολλώμαι στις δικές μου ιδέες. Κατάφερα ν’ απαρνηθώ εαυτόν και να το συζητήσω με όλους. Σύντομα, οι αδελφοί και οι αδελφές είδαν ότι είχα κάποια αυτογνωσία και είχα αλλάξει λίγο· με εξέλεξαν πάλι να ηγηθώ της εκκλησίας. Κάποτε, χρειαζόμασταν έναν διάκονο του ευαγγελίου. Είδα ότι η Αδελφή Λι ήταν ενεργή στο κήρυγμα και στη συναναστροφή στις συναθροίσεις, έτσι αποφάσισα ότι η Αδελφή Λι ήταν η τέλεια επιλογή. Τότε, η αδελφή-συνεργάτης μου μου υπενθύμισε ότι η επιλογή διακόνου της εκκλησίας δεν ήταν απλό ζήτημα και ότι θα έπρεπε να ζητήσω τη βοήθεια του επικεφαλής μου. Βλέποντας τη διστακτική έκφραση της αδελφής μου, σκέφτηκα: «Η αδελφή Λι διέδιδε πάντα ενεργά το ευαγγέλιο. Υπάρχει πιο κατάλληλος υποψήφιος από αυτήν; Εξάλλου, η προαγωγή είναι απλώς μια ευκαιρία για άσκηση, οπότε αν δεν είναι κατάλληλη, θα τη μεταθέσουμε. Τι τις θέλω τις συμβουλές του επικεφαλής;» Καθώς αντιστεκόμουν, σκέφτηκα τα λόγια του Θεού: «Ακόμη και αν το σκεπτικό σου είναι σωστό, θα πρέπει να λαμβάνεις υπόψη και τις απόψεις των άλλων, έτσι δεν είναι; Και αν δεν το κάνεις καθόλου, αυτό δεν είναι εξαιρετικά αυτάρεσκη συμπεριφορά;» Ναι, αφού η αδελφή μου δεν ήταν σίγουρη, έπρεπε να αναζητήσω. Κατά την πνευματική άσκηση, διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Αν, όποτε έχεις μια ιδέα ή γνώμη, ισχυρίζεσαι τυφλά ότι είναι σωστή και ότι πρέπει να γίνει, τότε είσαι αλαζόνας και αυτάρεσκος. Αν έχεις μια ιδέα ή γνώμη που νιώθεις ότι είναι σωστή, αλλά δεν έχεις απόλυτη πίστη στον εαυτό σου, και μπορείς να βεβαιωθείς με την έρευνα και τη συναναστροφή, τότε αυτό δεν είναι αυταρέσκεια. Το να παίρνεις τη συγκατάθεση και την έγκριση όλων πριν την πραγματοποιήσεις είναι ο ορθολογικός τρόπος δράσης» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο αν ζει κανείς συχνά ενώπιον του Θεού μπορεί να έχει μια κανονική σχέση μαζί Του). Ο λόγος του Θεού μού έδειξε ότι ακόμη κι όταν νομίζεις ότι έχεις δίκιο, πρέπει ν’ αφήνεις τον εαυτό σου και να ψάχνεις την αλήθεια. Μόνο με αυτή τη στάση κερδίζεις τη διαφώτιση του Αγίου Πνεύματος και βελτιώνεσαι συνεχώς στο καθήκον σου. Αν προσκολλάσαι στον εαυτό σου και περιφρονείς τους άλλους, αν δεν αφεθείς και δεν αναζητήσεις την αλήθεια, δεν θα λάβεις την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος. Με αυτό κατά νου, εξαφανίστηκε η αντίσταση στην καρδιά μου. Έπειτα, προσευχήθηκα και εμπιστεύτηκα το θέμα στον Θεό. Ταυτόχρονα, αναζήτησα τις αρχές επιλογής και προαγωγής ανθρώπων. Λίγες μέρες αργότερα, έμαθα για την Αδελφή Λι ότι παρόλο που φαινόταν να είναι πολύ ενεργή, δρούσε μόνο για να το φαίνεσθαι, και συχνά ήταν τεμπέλα και πονηρή, στις δυσκολίες υποχωρούσε, κι έτσι ακόμη και τώρα δεν είχε καμία είσοδο. Σύμφωνα με τις αρχές, ήταν ακατάλληλη για διάκονος του ευαγγελίου. Όταν το άκουσα αυτό, χάρηκα που δεν είχα επιμείνει στην άποψή μου. Η χρησιμοποίηση ακατάλληλου ατόμου σίγουρα θα εμπόδιζε το ευαγγελικό έργο. Αυτή ήταν πραγματικά η προστασία του Θεού. Ήμουν ευγνώμων για την καθοδήγηση του λόγου Του. Είδα πως κάνοντας πράξη την αλήθεια και αποδεχόμενη συμβουλές, μπορούσα να αποφύγω προβλήματα και αποκλίσεις στο καθήκον, και ήμουν ήρεμη. Τώρα, ντρέπομαι όταν σκέφτομαι την παρελθοντική αλαζονεία μου. Χωρίς την κρίση και την παίδευση του λόγου του Θεού, και χωρίς κλάδεμα και αντιμετώπιση, δεν θα είχα προβληματιστεί για τον εαυτό μου, δεν θα είχα απαρνηθεί εαυτόν ούτε θα είχα δεχτεί τις συμβουλές των άλλων. Τώρα είμαι πιο χαμηλών τόνων και όταν έχω προβλήματα, αναζητώ με τους αδελφούς και τις αδελφές. Αυτή τη μικρή αλλαγή την έφεραν τα λόγια και το έργο του Θεού. Πραγματικά ευχαριστώ τον Θεό από καρδιάς.