Το 2006, πήγαινα ακόμα στο γυμνάσιο. Όταν μελετούσαμε την Αγία Γραφή, οι δάσκαλοι μ’ έβαζαν συχνά να προλογίσω και να παρουσιάσω τον πάστορα που θα έκανε το κήρυγμα. Έλεγαν ότι έχω καλή φωνή που έπιανε ψηλές νότες, πολλοί συμμαθητές μου με κοιτούσαν με θαυμασμό, και νόμιζα ότι ήμουν πολύ ξεχωριστός. Στο κολέγιο, Έμαθα μερικές τεχνικές επικοινωνίας με τις οποίες τα πήγαινα περίφημα στις διάφορες συζητήσεις. Συχνά ένιωθα ανωτερότητα και υπερηφάνεια για τις δεξιότητές μου. Αφού πίστεψα στον Παντοδύναμο Θεό, άρχισα το κήρυγμα του ευαγγελίου σε φίλους. Για πρώτη φορά κήρυξα το ευαγγέλιο σε έναν αδελφό από την Ονδούρα. Το αποδέχτηκε. Ήμουν ευχαριστημένος. Αργότερα, έκανα κήρυγμα σε έναν συνάδελφο Ινδό. Το αποδέχτηκε κι αυτός γρήγορα. Τότε χάρηκα περισσότερο, και ένιωσα ότι είχα επίπεδο και χάρισμα για τη διάδοση του ευαγγελίου. Αργότερα παραιτήθηκα για να διαδώσω το Ευαγγέλιο. Όντας ικανός στην επικοινωνία με πιθανούς αποδέκτες του ευαγγελίου και στο να βοηθώ, σύντομα έγινα επικεφαλής ομάδας. Η προϊσταμένη κανόνισε επίσης να πάω και να βοηθήσω τις αδελφές Αϊλίν και Άγκαθα, που μόλις είχαν αρχίσει τη διάδοση του Ευαγγελίου. Ένιωθα ανώτερος απ’ τους αδελφούς και τις αδελφές. Είχα πάει με την αδελφή Αϊλίν σε έναν υποψήφιο αποδέκτη του Ευαγγελίου, και είδα ότι δεν συναναστρεφόταν σωστά και έβγαινε εκτός θέματος. Μετά τη συνάθροιση, της έκανα παρατήρηση. Η Αϊλίν έγινε αρνητική και μου είπε: «Αδελφέ, είσαι πολύ αλαζόνας και πολλοί δεν θέλουν να συνεργάζονται μαζί σου». Πίστευα ότι με επέκρινε μόνο και μόνο για όσα της είχα πει προηγουμένως, και δεν θεώρησα ότι είχα πρόβλημα. Μετά, επέβλεπα εκείνη και την Άγκαθα στα καθήκοντά τους, και ανακάλυψα προβλήματα και στις δύο. Δεν συναναστράφηκα την αλήθεια για να τις βοηθήσω, υπέθεσα ότι δεν προόδευαν στο καθήκον τους, και είπα στην προϊσταμένη ότι δεν έκαναν για το ευαγγελικό έργο. Η προϊσταμένη επεσήμανε την αλαζονική μου διάθεση και ότι δεν μπορούσα να χειριστώ τις αδυναμίες των άλλων. Μου έστειλε και κάποιους λόγους του Θεού όπου αποκαλύπτει αλαζονικές διαθέσεις. Το αγνόησα, έκρινα ότι αυτά τα λόγια δεν με αφορούσαν. Έπειτα, κάλεσα άτομα να ακούσουν ένα κήρυγμα και κατέθεσα μαρτυρία για το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες χωρίς να το συζητήσω πρώτα με τους άλλους. Σε κάποιους ακροατές άρεσε να συζητούν και να συναναστρέφονται μαζί μου, και ένιωθα ακόμα πιο προικισμένος, και ότι δεν χρειαζόταν να ακούσω την προϊσταμένη ή να συνεργαστώ με άλλους, μπορούσα να κάνω το κήρυγμα και το καθήκον μου μόνος μου. Άργησα να ανακαλύψω κάποια άτομα ακατάλληλα για τη διάδοση του ευαγγελίου, κι έτσι, μέρος της δουλειάς μου πήγε στράφι. Η προϊσταμένη είπε ότι ήμουν αλαζόνας, απερίσκεπτος, και ότι δεν συνεργαζόμουν, και για αυτό το έργο μου δεν απέδιδε. Λόγω της συμπεριφοράς μου καθαιρέθηκα από επικεφαλής και έτυχε να πάρει τη θέση μου η Αϊλίν. Δεν μπορούσα να το χωνέψω, και έλεγα ότι αφού είχα τόσα προτερήματα, δεν έπρεπε να με καθαιρέσουν. Τότε, μου ήταν αδύνατο να δεχτώ τη νέα κατάσταση, και πρότεινα να σταματήσω το καθήκον αυτό. Αλλά τότε, ήμουν πολύ πεισματάρης, και δεν ήξερα πώς να αναστοχαστώ.

Πιο μετά ανέλαβα το πότισμα νεοφώτιστων. Σύντομα, με έκαναν ξανά επικεφαλής με συνεργάτιδα την αδελφή Τερίζ. Είδα ότι στις συναθροίσεις, η συναναστροφή της Τερίζ άλλοτε ήταν ατελής, και ότι άλλοτε δεν έβρισκε λύση για τα προβλήματα των νεοφώτιστων, και την κοίταζα αφ’ υψηλού. Έλεγα: «Είναι κατάλληλη για το καθήκον; Ως επικεφαλής, θα έπρεπε να επιλύει τα ζητήματα των νεοφώτιστων, και μάλλον θα ήταν καλύτερα να εξασκούταν πρώτα λίγο ως μέλος της ομάδας». Αυτό που με ενοχλούσε πιο πολύ ήταν που στα προβλήματα πάντα ζητούσε βοήθεια από άλλους· σπάνια από μένα. Σκεφτόμουν: «Ξέρω πώς να λύσω αυτά τα προβλήματα, ρωτάει τους άλλους αντί για μένα επειδή δεν με σέβεται;» η προϊσταμένη επεσήμανε προβλήματα στο έργο μας. Θυμήθηκα τη δράση της αδελφής Τερίζ. Θυμήθηκα τη συμπεριφορά της αδελφής και δεν μπορούσα να συγκρατήσω τη δυσαρέσκειά μου, και είπα ωμά μπροστά σε όλους, «Μπορεί η αδελφή Τερίζ να κάνει το έργο του επικεφαλής;» Η Τερίζ απάντησε καταβεβλημένη: «Είμαι εντελώς άχρηστη. Δεν μπορώ να βρω λύσεις στα προβλήματα των αδελφών». Ένιωσα τύψεις όταν το άκουσα αυτό. Όταν μιλήσαμε αργότερα, ένιωσα ότι περιοριζόταν από μένα. Και πάλι όμως, εγώ δεν αναστοχάστηκα. Μια άλλη φορά, έμαθα ότι ένας νέος αδελφός δεν είχε επιτύχει αποτέλεσμα στο καθήκον του, και ένιωσα ότι ήταν ακατάλληλος. Αλλά αντί να συμβουλευτώ την προϊσταμένη ή να το συζητήσω με κάποιον άλλο, εγώ τον καθαίρεσα. Τότε, ήμουν πραγματικά αλαζόνας. Μόνο αργότερα ανακάλυψα ότι αντιμετώπιζε δυσκολίες στο καθήκον του. Τον είχα καθαιρέσει χωρίς να έχω κατανοήσει την κατάστασή του. Μετά την καθαίρεση του, έγινε πολύ αρνητικός. Όταν το έμαθε η προϊσταμένη, με ρώτησε: «Γιατί τον καθαίρεσες χωρίς να το συζητήσεις με κάποιον άλλο; Έχεις υπερβολική αυτοπεποίθηση και αλαζονεία. Πάντα υποτιμάς τους άλλους και τους περιορίζεις. Λόγω όλων αυτών, δεν είσαι πλέον κατάλληλος για επικεφαλής». Αποσβολώθηκα όταν με καθαίρεσαν ξανά. Αναρωτήθηκα: «Γιατί δεν ρώτησα κανέναν άλλο; Γιατί κάνω συνεχώς μόνο ό,τι θέλω; Αν έκανα λίγο περισσότερη αναζήτηση και αν το συζητούσα με τους άλλους, δεν θα είχα αυτό το πρόβλημα». Τις επόμενες μέρες, είχα πονόλαιμο, έκανα εμετό και ένιωθα μια γενική αδυναμία. Ήξερα ότι είχα προσβάλει τον Θεό και στενοχωριόμουν.

Αργότερα, το συζήτησα με μια αδελφή και μου έστειλε κάποιους λόγους του Θεού. «Μην είσαι αυτάρεσκος· χρησιμοποίησε τα δυνατά σημεία των άλλων για να αντισταθμίσεις τις δικές σου ελλείψεις, κοίτα πώς ζουν οι άλλοι σύμφωνα με τα λόγια του Θεού και δες αν αξίζει να μιμηθείς τη ζωή, τις πράξεις και τα λόγια τους. Αν θεωρείς τους άλλους κατώτερους από σένα, είσαι αυτάρεσκος, επηρμένος και δεν ωφελείς κανέναν» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 22). «Μη νομίζεις πως είσαι παιδί-θαύμα, ελάχιστα κατώτερος από τους ουρανούς αλλά εξαιρετικά ανώτερος από τη γη. Απέχεις πολύ από το να είσαι εξυπνότερος από κανέναν άλλον —και θα μπορούσε, μάλιστα, να ειπωθεί πως είναι αξιολάτρευτο το πόσο πιο ανόητος είσαι από κάθε άνθρωπο στη γη που διακατέχεται από λογική, διότι έχεις πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου και δεν ένιωσες ποτέ σου ένα αίσθημα κατωτερότητας, λες και διακρίνεις τις ενέργειές Μου μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας. Στην πραγματικότητα, είσαι κάποιος που στερείται πάσας λογικής, διότι δεν έχεις ιδέα τι σκοπεύω να κάνω, και μάλιστα γνωρίζεις ακόμα λιγότερο τι κάνω επί του παρόντος. Κι έτσι, λέω πως δεν είσαι ισάξιος ούτε καν με έναν γερο-αγρότη που δουλεύει σκληρά τη γη, έναν αγρότη που δεν έχει ούτε την παραμικρή αντίληψη περί ανθρώπινης ζωής, κι όμως βασίζεται εξ ολοκλήρου στις ευλογίες από τον Ουρανό καθώς καλλιεργεί τη γη. Δεν αφιερώνεις ούτε ένα δευτερόλεπτο για να σκεφτείς τη ζωή σου, δεν γνωρίζεις τίποτα το δοξασμένο, πόσο μάλλον δε, έχεις αυτογνωσία. Είσαι τόσο “ανώτερος”!» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Δεν είναι θηρία όσοι δεν μαθαίνουν και παραμένουν αδαείς;). Αφού διάβασα τον λόγο Του, αναστατώθηκα. Ένιωσα ότι εκτίθεμαι από τον λόγο του Θεού. Πάντα θεωρούσα ότι είμαι εξυπνότερος και πιο προικισμένος απ’ τους άλλους. Είχα ανέκαθεν ένα αίσθημα ανωτερότητας, είχα υπεροψία, και θεωρούσα τους άλλους ασήμαντους. Έβλεπα ότι οι συναναστροφές της Αϊλήν και της Άγκαθα ήταν ελλιπείς, και έτσι τις κοίταζα αφ’ υψηλού, τις απέφευγα, τις θεωρούσα ακατάλληλες για το ευαγγελικό έργο, δεν ήθελα να συνεργαστούμε. Ιδίως όταν κατάφερα να διαδίδω το ευαγγέλιο μόνος μου, ένιωσα επιπλέον προικισμένος, και ότι θα μπορούσα να ολοκληρώσω το έργο χωρίς συνεργασίες με άλλους. Όταν συνεργάστηκα με την αδελφή Τερίζ, ένιωθα ανώτερος και έτσι την κοίταζα αφ’ υψηλού, πιστεύοντας ότι δεν άντεχε το έργο της επικεφαλής. Επίσης, έκανα το δικό μου καθαιρώντας εκείνον τον αδελφό. Τον καθαίρεσα αυθαίρετα χωρίς δεύτερη γνώμη, και τον έκανα να νιώσει αρνητικότητα. Ήμουν πολύ εγωκεντρικός, πάντα δρούσα όπως ήθελα, και δεν άκουγα ποτέ τις απόψεις των άλλων, γιατί ένιωθα ότι οι υπόλοιποι ήταν ασήμαντοι σε σύγκριση με μένα, και ήθελα να τους πω: «Είμαι καλύτερος και ανώτερος από σας». Έτσι, είχα κάνει το καθήκον μου χωρίς να αναζητώ αρχές, με έβλεπα υπεράνω όλων, και με τις πράξεις μου είχα βλάψει τους αδελφούς μου. Ντράπηκα διαβάζοντας τον λόγο του Θεού, ιδίως αυτό: «Δεν αφιερώνεις ούτε ένα δευτερόλεπτο για να σκεφτείς τη ζωή σου, δεν γνωρίζεις τίποτα το δοξασμένο, πόσο μάλλον δε, έχεις αυτογνωσία. Είσαι τόσο “ανώτερος”!» Ο λόγος Του με συγκίνησε. Πάντα είχα σε μεγάλη εκτίμηση τον εαυτό μου, δεν αναρωτιόμουν αν ό,τι έκανα ήταν σωστό. Ήμουν τόσο επηρμένος. Οι αγρότες που δουλεύουν τη γη βασίζονται στον Θεό, μα όταν είχα προβλήματα, δεν αναζητούσα το θέλημά Του. Δεν είχα τον Θεό στην καρδιά. Όντως δεν καταλάβαινα ούτε γνώριζα τον εαυτό μου.

Αργότερα, διάβασα κάποια λόγια του Θεού και απέκτησα λίγη αυτογνωσία. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Υπάρχουν πολλά είδη διεφθαρμένων διαθέσεων που περιλαμβάνονται εντός της διάθεσης του Σατανά, αλλά αυτή που είναι πιο έκδηλη και ξεχωρίζει περισσότερο είναι η αλαζονική διάθεση. Η αλαζονεία είναι η ρίζα της διεφθαρμένης διάθεσης του ανθρώπου. Όσο πιο αλαζονικοί είναι οι άνθρωποι, τόσο πιο παράλογοι είναι· και όσο πιο παράλογοι είναι, τόσο πιο επιρρεπείς είναι στο να αντιστέκονται στον Θεό. Πόσο σοβαρό είναι αυτό το πρόβλημα; Οι άνθρωποι με αλαζονικές διαθέσεις όχι μόνο θεωρούν όλους τους άλλους κατώτερούς τους αλλά, το χειρότερο από όλα, είναι και απαξιωτικοί απέναντι στον Θεό, και δεν έχουν φόβο Θεού στην καρδιά τους. Αν και μπορεί να φαίνεται ότι πιστεύουν στον Θεό και Τον ακολουθούν, δεν Τον αντιμετωπίζουν καθόλου ως Θεό. Πάντοτε αισθάνονται ότι κατέχουν την αλήθεια και έχουν τεράστια ιδέα για τον εαυτό τους. Αυτή είναι η ουσία και η ρίζα της αλαζονικής διάθεσης, και προέρχεται από τον Σατανά. Επομένως, το πρόβλημα της αλαζονείας πρέπει να επιλυθεί. Το να αισθάνεται κάποιος ότι είναι καλύτερος από τους άλλους είναι ασήμαντο θέμα. Το κρίσιμο ζήτημα είναι πως η αλαζονική του διάθεση τον παρεμποδίζει να υποταχθεί στον Θεό, στη διακυβέρνηση και τις ρυθμίσεις Του: ένας τέτοιος άνθρωπος έχει συνεχώς την τάση να ανταγωνίζεται τον Θεό για την εξουσία έναντι των άλλων. Ο άνθρωπος αυτού του είδους δεν σέβεται στο παραμικρό τον Θεό, πόσο μάλλον Τον αγαπά και υποτάσσεται σε Αυτόν» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). «Κατά τη δημιουργία του ανθρώπου, ο Θεός δίνει διαφορετικά δυνατά σημεία στα διάφορα είδη ανθρώπων. Μερικοί άνθρωποι είναι καλοί στη λογοτεχνία, άλλοι στην ιατρική, άλλοι στην εις βάθος μελέτη μιας δεξιότητας, άλλοι στην επιστημονική έρευνα και ούτω καθεξής. Αυτά τα δυνατά σημεία του ανθρώπου τού τα χαρίζει ο Θεός. Δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να καυχιόμαστε. Ό,τι δυνατά σημεία κι αν έχει ένα άτομο, αυτό δεν σημαίνει ότι κατανοεί την αλήθεια, πόσο μάλλον ότι κατέχει την πραγματικότητα της αλήθειας. Εάν ένα άτομο με κάποιο δυνατό σημείο πιστεύει στον Θεό, θα πρέπει να το αξιοποιεί κατά την εκτέλεση του καθήκοντός του. Αυτό είναι ευάρεστο στον Θεό. Εάν κάποιος καυχιέται για κάποιο δυνατό σημείο του ή ελπίζει να το χρησιμοποιήσει για να κλείσει κάποια συμφωνία με τον Θεό, είναι τελείως παράλογος κι ο Θεός είναι δυσαρεστημένος μ’ ένα τέτοιο άτομο. Μερικοί άνθρωποι που είναι ικανοί για κάποια πειθαρχία έρχονται στον οίκο του Θεού κι αισθάνονται ότι είναι μια κλάση πάνω από τους υπόλοιπους. Θέλουν να απολαύουν ειδικής μεταχείρισης και νιώθουν ότι με τη δεξιότητά τους είναι εξασφαλισμένοι για μια ζωή. Αντιμετωπίζουν την πειθαρχία τους σαν να ήταν ένα είδος κεφαλαίου. Τι αλαζονικό εκ μέρους τους. Ως τι, λοιπόν, πρέπει να θεωρούνται αυτά τα χαρίσματα και τα δυνατά σημεία; Εάν υπάρχει χρησιμότητα γι’ αυτά στον οίκο του Θεού, τότε είναι εργαλεία για να εκτελεί κανείς ένα καθήκον καλά, τίποτα περισσότερο. Δεν έχουν καμία σχέση με την αλήθεια. Τα χαρίσματα και τα ταλέντα, όσο μεγάλα κι αν είναι, δεν είναι παρά τα δυνατά σημεία του ανθρώπου και δεν σχετίζονται στο παραμικρό με την αλήθεια. Τα χαρίσματα και τα δυνατά σου σημεία δεν σημαίνουν ότι κατανοείς την αλήθεια, πόσο μάλλον ότι κατέχεις την πραγματικότητα της αλήθειας. Εάν αξιοποιείς τα χαρίσματα και τα δυνατά σου σημεία στο καθήκον σου και εκτελείς αυτό το καθήκον καλά, τότε τα χρησιμοποιείς εκεί όπου απαιτείται. Ο Θεός το εγκρίνει αυτό. Εάν χρησιμοποιείς τα χαρίσματα και τα δυνατά σου σημεία για να κάνεις επίδειξη, να καταθέτεις μαρτυρία για τον εαυτό σου, να ιδρύεις ένα ανεξάρτητο βασίλειο, τότε το αμάρτημά σου είναι πράγματι μεγάλο —θα έχεις γίνει ο κύριος παραβάτης ως προς την αντίσταση στον Θεό. Τα χαρίσματα δίνονται από τον Θεό. Εάν δεν μπορείς να χρησιμοποιείς τα χαρίσματά σου για ένα καθήκον ή για να καταθέτεις μαρτυρία για τον Θεό, τότε στερείσαι εντελώς συνείδησης και λογικής και χρωστάς πολλά στον Θεό. Έχεις προβεί σε μια αποτρόπαια ανυπακοή! Από την άλλη, όσο καλά κι αν χρησιμοποιείς τα χαρίσματα και τα δυνατά σου σημεία, αυτό δεν σημαίνει ότι κατέχεις την πραγματικότητα της αλήθειας. Μόνο κάνοντας πράξη την αλήθεια και ενεργώντας βάσει αρχών μπορεί κανείς να κατέχει την πραγματικότητα της αλήθειας. Τα χαρίσματα και τα ταλέντα παραμένουν για πάντα χαρίσματα και ταλέντα· δεν έχουν σχέση με την αλήθεια. Ανεξάρτητα από το πόσα χαρίσματα και ταλέντα έχεις, όσο σπουδαία κι αν είναι η φήμη και η κοινωνική σου θέση, αυτά δεν ισοδυναμούν ποτέ με την κατοχή της πραγματικότητας της αλήθειας. Τα χαρίσματα και τα ταλέντα δεν θα γίνουν ποτέ η αλήθεια· δεν έχουν σχέση με την αλήθεια» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο όγδοο: Θα έκαναν τους άλλους να υπακούν μόνο σ’ αυτούς, όχι στην αλήθεια ή στον Θεό (Μέρος τρίτο)). Ο λόγος Του είναι σαφής. Όλοι ανεξαιρέτως έχουν δεξιότητες και ταλέντα. Αλλά όσες δεξιότητες και αν έχεις, δεν σημαίνει ότι κατανοείς την αλήθεια, πόσο μάλλον ότι είσαι καλύτερος από τους άλλους. Με τα ταλέντα που μας έδωσε ο Θεός εκτελούμε τα καθήκοντά μας. Δεν σχετίζονται με την αλήθεια. Δεν έπρεπε να υπερηφανεύομαι. Αντιθέτως, θα έπρεπε να τους φερθώ σωστά. Μα μόλις κατέκτησα κάποιες δεξιότητες ομιλίας και επικοινωνούσα εύκολα, ένιωσα ανώτερος και ήθελα να το αξιοποιήσω. Νόμιζα ότι ήμουν καλύτερος από τους άλλους, κι έτσι γινόμουν όλο και πιο αλαζονικός και επιθετικός. Όταν έκανα το καθήκον μου με επιτυχία ένιωθα ακόμα πιο περήφανος, ο πιο σπουδαίος, και πίστευα μόνο σ’ εμένα, έτσι δεν αναζητούσα τις αρχές της αλήθειας στο καθήκον μου, ούτε συνεργαζόμουν. Αγνόησα την προϊσταμένη όταν επεσήμανε την αλαζονική μου διάθεση, και ακόμα πίστευα ότι είμαι σωστός και καλός. Ακόμα και όταν με καθαίρεσαν, δεν αναστοχάστηκα, και σκέφτηκα αναίσχυντα πως είχα ταλέντο και έκανα σωστά το καθήκον μου. Δυσανασχέτησα με την καθαίρεσή μου και είπα να πάψω το καθήκον μου. Η αλαζονική διάθεση δεν με άφηνε να φτάσω στην αυτογνωσία ή στο να ακούω τις συμβουλές των άλλων. Ήμουν αλαζονικός και δεν είχα τον Θεό στην καρδιά μου! Η αλαζονεία ήταν ο βασικός λόγος που επαναστατούσα στον Θεό σε κάθε κατάσταση που κανόνιζε για μένα. Δεν Τον είχα στην καρδιά μου, δεν Τον υπάκουα ούτε Τον φοβόμουν. Επιφανειακά, έκανα το καθήκον μου, αλλά όταν πάθαινα κάτι, δεν προσευχόμουν ούτε στο καθήκον μου αναζητούσα την αλήθεια ή τις αρχές. Δρούσα βάσει της αλαζονικής μου διάθεσης και ενεργούσα με απερισκεψία, και έτσι διατάρασσα το έργο της εκκλησίας. Έκανα μεγάλο κακό! Αν η αλαζονική μου διάθεση δεν άλλαζε, θα γινόμουν αντίχριστος που αντιστέκεται στον Θεό, και στο τέλος ο Θεός θα με απέκλειε και θα με τιμωρούσε. Με τη διαφώτιση και τη φώτιση του λόγου του Θεού, το είδα καθαρά. Αν και είχα κάποια προτερήματα, ενεργούσα με την αλαζονική μου διάθεση, δεν αναζητούσα την αλήθεια ή τις αρχές, και το έργο μου ήταν άκαρπο. Δεν ήμουν καλύτερος από τους άλλους. Σκέφτηκα την αδελφή Τερίζ, που δεχόταν ταπεινά συμβουλές για να αντισταθμίσει τις αδυναμίες της. Το καθήκον της γινόταν ολοένα και πιο αποδοτικό. Πόσο ντρεπόμουν. Δεν είχα τα προτερήματα της αδελφής μου. Ήμουν ένα τίποτα, αλλά παρέμενα αλαζόνας. Αν συνέχιζα να αξιοποιώ τα προτερήματά μου χωρίς να ακούω τον λόγο του Θεού, χωρίς αλήθεια ή αρχές στο καθήκον μου, τότε δεν θα με ευλογούσε, όσα προτερήματα και αν είχα. Όχι μόνο δεν έκανα το καθήκον μου σωστά, αλλά θα έχανα και την ευκαιρία μου για σωτηρία.

Κατόπιν, διάβασα κάποια λόγια του Θεού: «Πιστεύετε ότι κάποιος είναι τέλειος; Ανεξάρτητα από το πόσο δυνατοί είναι οι άνθρωποι ή πόσο ικανοί και ταλαντούχοι, και πάλι δεν είναι τέλειοι. Ο κόσμος πρέπει να το αναγνωρίσει αυτό, είναι γεγονός. Αυτή είναι και η στάση που θα πρέπει να έχουν οι άνθρωποι απέναντι στα δικά τους πλεονεκτήματα και δυνατά σημεία ή ελαττώματα· αυτός είναι ο ορθολογισμός που θα πρέπει να διαθέτουν οι άνθρωποι. Με αυτού του είδους τον ορθολογισμό, μπορείς να αντιμετωπίσεις σωστά τα δυνατά σου σημεία και τις αδυναμίες σου, καθώς και των άλλων, κι αυτό θα σου επιτρέψει να εργάζεσαι αρμονικά μαζί τους. Εάν έχεις κατανοήσει αυτήν την πτυχή της αλήθειας και μπορείς να εισέλθεις σε αυτήν την πτυχή της πραγματικότητας της αλήθειας, τότε μπορείς και συνεννοείσαι αρμονικά με τους αδελφούς και τις αδελφές σου, αντλώντας ο ένας από τα δυνατά σημεία του άλλου για να αντισταθμίσετε τυχόν αδυναμίες που έχετε. Με αυτόν τον τρόπο, ανεξάρτητα από το καθήκον που εκτελείς ή το τι κάνεις, θα γίνεσαι συνεχώς καλύτερος σε αυτό και θα έχεις την ευλογία του Θεού» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η καλή συμπεριφορά δεν σημαίνει ότι η διάθεση κάποιου έχει αλλάξει). Από τον λόγο Του, βρήκα μονοπάτι άσκησης. Πρέπει μέσα απ’ τον λόγο Του να χειρίζομαι σωστά τα δυνατά και αδύναμα σημεία μου. Εξάλλου, ουδείς τέλειος, και όσον αφορά πράγματα που δεν κατανοώ πρέπει με τη βοήθεια των άλλων να βρω μεθόδους και μονοπάτια. Παλιότερα, ένιωθα ανώτερος όλων, και τους κοίταζα αφ’ υψηλού. Η αλήθεια είναι πως όλοι έχουν προτερήματα, δεν μπορώ να έχω υπερβολική αυτοεκτίμηση. Πρέπει να ταπεινωθώ, με λόγια και με πράξεις να είμαι ίσος με τους αδελφούς μου, να μάθω για τα προτερήματα των άλλων, να συνεργάζομαι αρμονικά. Αν κάποιος κάνει προτάσεις, θα πρέπει να αναζητώ την αλήθεια και τις αρχές, και να μην θεωρώ ότι είμαι πάντα σωστός, επειδή έχω πολλές αδυναμίες, ανεπάρκειες, λανθασμένες ιδέες και ανακριβείς γνώμες και απόψεις και επειδή το Άγιο Πνεύμα δεν εργάζεται πάντα σε ένα μόνο πρόσωπο, μπορεί να εργάζεται μέσα σε άλλους αδελφούς ή αδελφές.

Έπειτα, όταν οι αδελφοί έκαναν προτάσεις στα καθήκοντά μας, προσπαθούσα να τις δεχτώ. Θυμάμαι κάποτε, διαδίδοντας το ευαγγέλιο, προσκαλούσα άτομα να ακούσουν το κήρυγμα, αλλά δεν ρωτούσα κατ’ ιδίαν για τις δυσκολίες τους. Η προϊσταμένη μου το ανακάλυψε και είπε ότι ήμουν αμελής στο καθήκον μου. Αρχικά, δεν αποδεχόμουν την κριτική της, και πίστευα ότι ήδη έβαζα τα δυνατά μου, ότι καταλάβαινα τα προβλήματά τους στις συναθροίσεις μας, και δεν χρειαζόταν να ρωτάω τον καθένα χωριστά. Επίσης, έτσι ενεργούσα μέχρι τότε και είχα πολύ καλά αποτελέσματα, οπότε δεν χρειαζόταν να ακούσω την προϊσταμένη. Μα όταν το σκέφτηκα, κατάλαβα ότι αποκαλυπτόταν η αλαζονική μου διάθεση, οπότε ησύχασα, προσευχήθηκα, και κατάφερα να ηρεμήσω κάπως. Η προϊσταμένη επεσήμαινε προβλήματα στο έργο μου και έπρεπε να δεχτώ τη συμβουλή της, για καλύτερα αποτελέσματα στο καθήκον μου. Επικοινώνησα με τους υποψήφιους αποδέκτες του ευαγγελίου, έδειξα ενδιαφέρον και τους ρώτησα αν αντιμετώπιζαν δυσκολίες, και μετά έψαχνα λόγια του Θεού για συναναστροφή μαζί τους. Αφού εξασκήθηκα έτσι, τα αποτελέσματα βελτιώθηκαν, και επίσης έζησα τη χαρά να παραμερίζω τον εαυτό μου και να ασκώ την αλήθεια. Τώρα, όταν οι αδελφοί κάνουν την παραμικρή πρόταση, προσπαθώ να την αποδεχτώ. Κάθε φορά που ασκούμαι έτσι νιώθω εσωτερική γαλήνη και μπορώ να κάνω το καθήκον μου καλύτερα. Ευγνωμονώ τον Θεό!