By Jiang Ling, Spain

Πέρσι, εκλέχτηκα επικεφαλής ομάδας, υπεύθυνη για το έργο του γραφικού σχεδίου. Στην αρχή, επειδή δεν καταλάβαινα καλά τις αρχές και τις λεπτομέρειες όλων των πτυχών, διάβαζα πολύ, κι αν δεν καταλάβαινα κάτι, ζητούσα τη βοήθεια των αδελφών μου. Σύντομα, κατείχα κάποιες αρχές και είχα κάποια αποτελέσματα στο καθήκον μου. Αρκέστηκα σ’ αυτό, και νόμιζα πως ήταν αποδεκτό να ενεργώ έτσι. Κατόπιν τούτου, σπανίως διάβαζα για να βελτιώσω τις δεξιότητές μου. Τότε, προκειμένου να βελτιώσουμε τις εικόνες μας, οι επικεφαλής της εκκλησίας πρότειναν να μαθαίνουμε και να καινοτομούμε. Στα λόγια συμφώνησα, μα από μέσα μου σκεφτόμουν: «Η καινοτομία είναι εξαντλητική και επίπονη, και οι εικόνες μας έχουν ήδη κάποια αποτελέσματα. Γιατί να καταβάλλουμε τόση προσπάθεια να καινοτομήσουμε;» Έτσι, δεν το πήρα στα σοβαρά. Μια μέρα, η συνεργάτιδά μου ανακάλυψε έναν νέο τρόπο δημιουργίας εικόνων που παρείχε καλύτερα αποτελέσματα, και μου πρότεινε να τον μάθω. Σκέφτηκα: «Τα αποτελέσματα είναι σαφώς καλύτερα, αλλά δεν ξέρω την τεχνική, κι ακόμα κι αν τη μάθω, θα είναι χρονοβόρο και δύσκολο. Αν συνεχίσουμε με τις τρέχουσες τεχνικές μας, θα εξοικονομήσουμε χρόνο και προσπάθεια, κι επίσης θα έχουμε κάποια αποτελέσματα, άρα γιατί να μπούμε στον κόπο να μάθουμε καινούριες; Αυτό που κάνουμε είναι αρκετό». Έτσι, συνέχιζα να δημιουργώ εικόνες βήμα-βήμα σύμφωνα με την παλιά μέθοδο. Κατά την παρακολούθηση του έργου, άρχισα επίσης να σκέφτομαι τρόπους να ξεγλιστρώ. Στην αρχή, ήμουν η μόνη υπεύθυνη της ομάδας, έτσι βρισκόμουν υπό μεγάλη πίεση. Αργότερα, όταν συνεργάστηκα με την αδελφή Χαμ, χάρηκα πολύ. Σκέφτηκα: «Η αδελφή Χαμ είναι πολύ επιμελής στα καθήκοντά της και πρόθυμη να πληρώνει ένα τίμημα. Στο μέλλον, θα την αφήνω να αναλαμβάνει περισσότερη δουλειά. Έτσι, θα έχω λιγότερο άγχος και δεν θα ανησυχώ τόσο». Αργότερα, επειδή η αδελφή Χαμ ήταν επιφορτισμένη με πάρα πολλά, έλεγε πως πιεζόταν πολύ και δεν είχε αρκετό χρόνο. Όχι μόνο δεν έκανα αυτοκριτική, αλλά της το προέβαλλα ως ευκαιρία για να ασκηθεί και συνέχισα να της δίνω κι άλλη δουλειά. Τότε, ένιωθα λίγες ενοχές. Η αδελφή μου πιεζόταν πάρα πολύ κι εγώ της έδινα πάρα πολλή δουλειά, κι αυτό ήταν πολύ αγενές εκ μέρους μου. Όμως, προκειμένου να μην κουράζομαι, συνέχισα να το κάνω.

Κι έτσι, δεν διάβαζα, δεν καινοτομούσα και φόρτωνα την αδελφή Χαμ με δουλειά για να έχω πολύ χρόνο για τον εαυτό μου. Στον ελεύθερο χρόνο μου, έκανα πράγματα που με ευχαριστούσαν. Εκείνη την περίοδο, έβλεπα κοσμικές ταινίες μικρού μήκους τάχα για να βελτιώσω την αισθητική μου. Έβλεπα τη μια μετά την άλλη. Ακόμα κι όταν διάβαζα τον λόγο του Θεού και στις συναθροίσεις, τα βίντεο αυτά δεν έβγαιναν απ’ το μυαλό μου, και δεν μπορούσα να ηρεμήσω και να στοχαστώ τον λόγο του Θεού. Μέρα με τη μέρα, άρχισα να εστιάζω στη σαρκική ευχαρίστηση, πώς να μαγειρεύω νόστιμα φαγητά, και συχνά έβλεπα διάφορα νέα βίντεο στο διαδίκτυο. Μερικές φορές, έβλεπα πάρα πολλά και φοβόμουν μη με πουν αμελή, έτσι, όταν κάποιος περνούσε από δίπλα μου, αγχωνόμουν, έκλεινα γρήγορα το βίντεο, άνοιγα το περιβάλλον εργασίας και προσποιούμουν πως δούλευα. Όσο αυτό συνεχιζόταν, σήκωνα όλο και λιγότερο βάρος στο καθήκον μου. Κατά την παρακολούθηση του έργου, απλώς δούλευα μηχανικά. Το καλύτερό μου ήταν όταν οι άλλοι έλεγαν πως δεν είχαν δυσκολία ή πρόβλημα, και δεν ήθελα να εργάζομαι σκληρά για να βρίσκω λύσεις σε προβλήματα. Σκεφτόμουν: «Για να επιλύσω τα προβλήματα που έχουν όλοι στα καθήκοντά τους, απαιτείται πολύς χρόνος και σκληρή δουλειά. Θα τους αφήσω να τα λύσουν μόνοι τους. Απλώς θα τους πω να ρωτούν περισσότερο αδελφούς και αδελφές που κατανοούν την τεχνολογία». Κι έτσι, ο ρυθμός με τον οποίο παρακολουθούσα το έργο σταδιακά έπεσε από μια φορά τη βδομάδα σε μια φορά το δεκαπενθήμερο. Μερικές φορές, ένιωθα ενοχές γι’ αυτό. Ήξερα πως ο Θεός απαιτεί να εκτελούμε τα καθήκοντά μας με όλη την καρδιά, το μυαλό και τη δύναμή μας, όμως πάντα απέφευγα το καθήκον μου για να έχω χρόνο να ικανοποιώ τις σαρκικές μου επιθυμίες, σε αντίθεση με το θέλημα του Θεού. Απ’ την άλλη όμως, δεν καθυστερούσα στη παραγωγή εικόνων, δεν υπήρχε εμφανές πρόβλημα στο καθήκον μου κι όλα κυλούσαν κανονικά, άρα δεν θεωρούσε πως ήταν μεγάλο πρόβλημα. Σιγά-σιγά, δεν ένιωθα πια την παρουσία του Θεού, οι προσευχές δεν με συγκινούσαν και ο λόγος του Θεού δεν με διαφώτιζε, και δεν είχα έμπνευση να δημιουργήσω εικόνες. Τα αποτελέσματα στο καθήκον μου χειροτέρευαν. Επιπλέον, καθώς δεν παρακολουθούσα σοβαρά το έργο, και όταν οι άλλοι είχαν δυσκολίες, δεν με ένοιαζε ούτε αναζητούσα την αλήθεια, τεμπέλιαζαν κι εκείνοι στο καθήκον τους, δεν κοιτούσαν να εξελιχτούν, βολεύονταν σ’ αυτό, δεν έκαναν πρόοδο στα καθήκοντά τους και δεν είχαν καλά αποτελέσματα στο έργο του. Καταλάβαινα μόνο πως κάτι δεν πήγαινε καλά και ήμουν λίγο σαστισμένη. Ακόμα κι όταν κάποιος μου το υπενθύμιζε, δεν μ’ ένοιαζε.

Μια μέρα, η επικεφαλής ήρθε ξαφνικά να με δει και με ρώτησε: «Δημιουργείς εικόνες για πολύ καιρό, γιατί λοιπόν κάνεις λιγότερο και όχι τόσο αποτελεσματικό έργο; Είναι απίστευτο πόσο κακή έχεις γίνει στη δουλειά σου!» Επίσης, με εξέθεσε που δεν έκανα πρακτικό έργο, που ήμουν άχρηστο «στέλεχος», με αποτέλεσμα οι αδελφοί και οι αδελφές να γίνουν απρόσεκτοι και αναποτελεσματικοί, και το καθήκον τους μη ποιοτικό. Είπε πως κάνοντας έτσι πρόχειρα τα καθήκοντά μου, εξαπατούσα τον Θεό και έβλαπτα την εκκλησία, και πως θα ήταν αργά για περισυλλογή και μετάνοια όταν θα έχανα το καθήκον μου. Τότε, τα λόγια της επικεφαλής με πλήγωσαν, όμως δεν θεωρούσα πως ήταν τόσο σοβαρό, έτσι δεν έκανα αυτοκριτική. Μετά απ’ αυτό, παρακολουθούσα το έργο χωρίς ενθουσιασμό και συγκρατούμουν να μη βλέπω βίντεο άσχετα με το καθήκον μου.

Έναν μήνα μετά, επειδή για πολύ καιρό έκανα πασαλείμματα, τεμπέλιαζα και ψευτοδούλευα, με έδιωξαν, και δύο άλλες αδελφές έχασαν κι αυτές τα καθήκοντά τους επειδή δεν έκαναν πραγματικό έργο. Η επικεφαλής μου με εξέθεσε που ήμουν αμελής στα καθήκοντά μου, χασομερούσα, τεμπέλιαζα και είχα κρυφές προθέσεις, κι έτσι εξαπατούσα τον Θεό, κι είπε πως δεν παρακολουθούσα το έργο ούτε επέλυα προβλήματα των αδελφών, έτσι ουσιαστικά, προστάτευα και ενέκρινα τη συμπεριφορά τους, κι αυτό βλάπτει την εκκλησία. Εξεπλάγην όταν η επικεφαλής εξέθεσε τη συμπεριφορά μου. Εκτελούσα το καθήκον μου τόσο άσχημα, που οι άλλοι δεν άντεχαν να το βλέπουν, όμως δεν το καταλάβαινα καθόλου. Ένιωθα πως δεν παρακώλυα καθόλου το έργο. Γιατί ήμουν τόσο απαθής; Εκείνον τον καιρό, σκεφτόμουν συνεχώς: «Έκανα αυτά τα πράγματα και μάλιστα με πλήρη επίγνωση του τι έκανα. Ήξερα πως έπρεπε να είμαι αφοσιωμένη στο καθήκον μου, όμως γιατί συνέχιζα να ψευτοδουλεύω και να συμπεριφέρομαι με πονηριά; Τι σόι άνθρωπος είμαι;» Μέσα στον πόνο και τη σύγχυσή μου, προσευχήθηκα στον Θεό να με καθοδηγήσει να γνωρίσω τον εαυτό μου.

Τότε, μια μέρα, διάβασα ένα χωρίο των λόγων του Θεού. «Ο Νώε είχε ακούσει λίγα μόνο μηνύματα, και εκείνη την εποχή ο Θεός δεν είχε εκφράσει πολλά λόγια, δεν υπάρχει λοιπόν αμφιβολία ότι ο Νώε δεν κατανοούσε πολλές αλήθειες. Δεν κατανοούσε τη σύγχρονη επιστήμη ή τη σύγχρονη γνώση. Ήταν ένας εξαιρετικά συνηθισμένος άνθρωπος, ένα τυπικό μέλος της ανθρώπινης φυλής. Ωστόσο, από μία άποψη, δεν έμοιαζε με κανέναν άλλο: ήξερε να ακούει τα λόγια του Θεού, ήξερε πώς να ακολουθεί και να συμμορφώνεται με τα λόγια του Θεού, ήξερε ποια είναι η θέση του ανθρώπου και μπορούσε να πιστεύει αληθινά και να υπακούει στα λόγια του Θεού —τίποτα περισσότερο. Αυτές οι λίγες απλές αρχές ήταν αρκετές για να επιτρέψουν στον Νώε να εκπληρώσει όλα όσα του είχε εμπιστευτεί ο Θεός, παρέμεινε δε σταθερός ως προς αυτό όχι μόνο μερικούς μήνες, ούτε κάποια χρόνια, ούτε αρκετές δεκαετίες, αλλά για πάνω από έναν αιώνα. Δεν είναι εκπληκτικός αυτός ο αριθμός; (Είναι.) Ποιος θα μπορούσε να το κάνει αυτό εκτός από τον Νώε; (Κανένας.) Και γιατί όχι; Μερικοί λένε ότι οφείλεται στο ότι δεν κατανοούσε την αλήθεια —όμως αυτό δεν συνάδει με τα γεγονότα. Πόσες αλήθειες κατανοούσε ο Νώε; Γιατί ο Νώε ήταν ικανός για όλα αυτά; Οι σημερινοί πιστοί έχουν διαβάσει πολλά από τα λόγια του Θεού, κατανοούν μέρος της αλήθειας —άρα γιατί δεν είναι ικανοί γι’ αυτό; Άλλοι λένε ότι οφείλεται στις διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων— όμως ο Νώε δεν είχε διεφθαρμένη διάθεση; Γιατί ο Νώε μπόρεσε να το πετύχει αυτό, όμως οι σημερινοί άνθρωποι δεν μπορούν; (Επειδή οι σημερινοί άνθρωποι δεν πιστεύουν τα λόγια του Θεού, ούτε τα αντιμετωπίζουν ή τα τηρούν ως αλήθεια.) Και γιατί δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα λόγια του Θεού ως αλήθεια; Γιατί δεν είναι ικανοί να συμμορφωθούν με τα λόγια του Θεού; (Δεν έχουν φόβο Θεού.) Όταν λοιπόν οι άνθρωποι δεν κατανοούν την αλήθεια, ούτε έχουν ακούσει πολλές αλήθειες, πώς εμφανίζεται ο φόβος του Θεού; Στην ανθρώπινη φύση, πρέπει να υπάρχουν δύο από τα πλέον πολύτιμα πράγματα όλων: το πρώτο είναι η συνείδηση και το δεύτερο είναι η αίσθηση της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Το να έχεις συνείδηση και αίσθηση της κανονικής ανθρώπινης φύσης είναι το ελάχιστο πρότυπο για να είσαι άνθρωπος, είναι το ελάχιστο, βασικότερο πρότυπο για να μετρήσεις έναν άνθρωπο. Αυτό όμως απουσιάζει από τους σημερινούς ανθρώπους, κι έτσι όσες αλήθειες κι αν ακούν και κατανοούν, ο φόβος του Θεού δεν τους αγγίζει. Ποια είναι λοιπόν η διαφορά στην ουσία των ανθρώπων σήμερα σε σύγκριση με τον Νώε; (Δεν έχουν ανθρώπινη φύση.) Και ποια είναι η ουσία αυτής της έλλειψης ανθρώπινης φύσης; (Κτήνη και δαίμονες.) Το “κτήνη και δαίμονες” δεν ακούγεται πολύ ωραίο, όμως συνάδει με τα γεγονότα· ένας πιο ευγενικός τρόπος να το θέσει κανείς θα ήταν ότι δεν έχουν ανθρώπινη φύση. Οι άνθρωποι χωρίς ανθρώπινη φύση και σύνεση δεν είναι άνθρωποι, είναι κατώτεροι ακόμη κι από τα θηρία. Το ότι ο Νώε μπόρεσε να ολοκληρώσει την αποστολή από τον Θεό, οφείλεται στο ότι όταν άκουσε τα λόγια Του, μπόρεσε να τα αποτυπώσει στη μνήμη του· γι’ αυτόν, η αποστολή από τον Θεό ήταν ένα διά βίου εγχείρημα, η πίστη του ήταν ακλόνητη, η θέλησή του αναλλοίωτη για εκατό χρόνια. Ο Θεός τού εμπιστεύτηκε την κατασκευή της κιβωτού επειδή είχε θεοφοβούμενη καρδιά, ήταν πραγματικό πρόσωπο και είχε απόλυτη σύνεση. Άνθρωποι με τόση σύνεση όπως ο Νώε είναι πολύ σπάνιοι, θα ήταν πολύ δύσκολο να βρεις άλλον» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Παράρτημα δεύτερο: Πώς ο Νώε και ο Αβραάμ άκουσαν τα λόγια του Θεού και Τον υπάκουσαν (Μέρος πρώτο)]. Τα λόγια Του με διαπέρασαν, ήταν επώδυνα για μένα. Ήταν σαν να με επέπληττε ο Θεός κατά πρόσωπο που δεν ήμουν αφοσιωμένη στο καθήκον μου. Είδα πως εκτελούσα άσχημα το καθήκον μου, όχι λόγω χαμηλού επιπέδου και ρηχής γνώσης της αλήθειας, κι όχι επειδή δεν γνώριζα πώς να το κάνω, αλλά επειδή δεν είχα συνείδηση, λογική και ανθρώπινη φύση, και δεν αντιμετώπιζα το καθήκον μου με φόβο Θεού στη καρδιά μου. Θυμηθείτε τον Νώε. Παρόλο που είχε ακούσει ελάχιστα τον λόγο του Θεού και κατανοούσε λίγη αλήθεια, ήταν σοβαρός και επιμελής όταν διεκπεραίωνε την αποστολή από τον Θεό. Θυμόταν κάθε λεπτομέρεια και πάσχιζε να πετύχει καλά αποτελέσματα. Ο Νώε λάμβανε υπόψη το θέλημα του Θεού. Για 120 χρόνια μαρτυρούσε με επιμονή την αφοσίωση και την υπακοή του στον Θεό. Εγώ τι έκανα; Διάβασα τόσα λόγια του Θεού, είδα τόσες αλήθειες και μυστήρια και απέκτησα πολύ περισσότερα απ’ τις προηγούμενες γενιές, όμως ήμουν πονηρή και τεμπέλιαζα παντού στο καθήκον μου. Ήξερα πώς να πετύχω καλά αποτελέσματα και να μαρτυρήσω καλύτερα περί του Θεού, όμως το θεωρούσα μπελά και το απέφευγα και εκμεταλλευόμουν τη συνεργάτιδά μου δίνοντάς της περισσότερη δουλειά. Όταν οι άλλοι είχαν δυσκολίες, προσπαθούσα να κάνω τα πράγματα εύκολα για μένα και δεν εργαζόμουν σκληρά να βρω λύσεις. Επίσης, δούλευα απλώς μηχανικά όταν παρακολουθούσα το έργο. Δεν ήμουν καθόλου αφοσιωμένη στα καθήκοντά μου. Ως αποτέλεσμα, έκαναν τα καθήκοντά τους χωρίς βιασύνη ή ενδιαφέρον. Έβλεπα μάλιστα κοσμικά βίντεο τάχα για να κάνω το καθήκον μου, το οποίο αμελούσα, και εστίαζα στο πώς να τρώω καλύτερα και να ικανοποιώ τη σάρκα, κι από φόβο μη με ανακαλύψουν, κρυβόμουν και συμπεριφερόμουν δόλια. Όταν τα έκανα όλα αυτά, παρόλο που με έτρωγε η συνείδησή και μέσα μου ήξερα πως όσα έκανα δεν ήταν το θέλημα του Θεού, συνέχιζα πεισματικά να τα κάνω. Είδα πόσο κακή συνείδηση και λογική είχα. Δεν συγκρινόμουν με τον Νώε ούτε με τους αδελφούς και τις αδελφές που εκτελούσαν με αφοσίωση τα καθήκοντά τους. Εκτελώντας έτσι το καθήκον μου, ξεγελούσα και εξαπατούσα τον Θεό. Η απαλλαγή από τα καθήκοντά μου ήταν η δίκαιη διάθεση του Θεού που έπεφτε πάνω μου. Είχα ξεπεράσει τα όρια.

Τότε, σκεφτόμουν συχνά αυτό το πρόβλημα. Αναρωτιόμουν γιατί στερούμουν τόσο συνείδηση και λογική. Ώσπου μια μέρα, άκουσα τον ύμνο του λόγου του Θεού «Η αλήθεια του αποτελέσματος της διαφθοράς του ανθρώπου από τον Σατανά».

1. Για πολλά χρόνια, οι σκέψεις στις οποίες βασίζονται οι άνθρωποι για την επιβίωσή τους, διαβρώνουν τις καρδιές τους σε τέτοιον βαθμό που έχουν γίνει ύπουλοι, δειλοί και ποταποί. Όχι μόνο τους λείπει η δύναμη της θέλησης και η αποφασιστικότητα, αλλά έχουν γίνει και άπληστοι, αλαζόνες και ισχυρογνώμονες. Τους λείπει παντελώς κάθε αποφασιστικότητα που υπερβαίνει εαυτόν και, ακόμη περισσότερο, δεν έχουν το παραμικρό θάρρος να αποτινάξουν τους περιορισμούς αυτών των σκοτεινών επιρροών.

2. Οι σκέψεις και η ζωή των ανθρώπων είναι τόσο σάπιες, που οι αντιλήψεις τους σχετικά με την πίστη στον Θεό παραμένουν αφόρητα φρικτές, και ακόμη κι όταν οι άνθρωποι μιλούν για τις απόψεις τους περί πίστης στον Θεό, είναι απλώς αφόρητο να το ακούει κανείς. Όλοι οι άνθρωποι είναι δειλοί, ανίκανοι, ποταποί και ευάλωτοι. Δεν νιώθουν απέχθεια για τις δυνάμεις του σκότους και δεν νιώθουν αγάπη για το φως και την αλήθεια. Αντίθετα, κάνουν ό,τι μπορούν για να τα αποβάλουν.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια»

Όταν συλλογίστηκα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα. Συχνά τεμπέλιαζα και ξεγελούσα τον Θεό στο καθήκον μου, επειδή ζούσα βάσει σατανικών φιλοσοφιών, όπως «Η ζωή είναι σύντομη. Απόλαυσέ την όσο μπορείς», «Πιες το σημερινό κρασί σήμερα» και «Άδραξε τη μέρα για ευχαρίστηση, γιατί η ζωή είναι σύντομη». Αυτές οι ανοησίες διέφθειραν και αλλοίωσαν το μυαλό μου. Θεωρούσα σοφή την επιλογή να ζω μια χαλαρή και άνετη ζωή. Η ζωή είναι πολύ σύντομη. Γιατί να πιέζω τόσο τον εαυτό μου; Ο μόχθος είναι ανοησία. Πρέπει να είμαστε καλοί με τον εαυτό μας και να απολαμβάνουμε όσο περισσότερα μπορούμε. Υπό τον έλεγχο αυτών των σκέψεων, έγινα πανούργα, πάντα έπαιρνα τον εύκολο δρόμο. Γινόμουν όλο και πιο πονηρή. Θυμάμαι στο σχολείο, είχα μια δουλειά μερικής απασχόλησης. Ήταν εύκολη δουλειά. Όταν ο προϊστάμενος έφευγε, πήγαινα κρυφά στο δωμάτιο να ξεκουραστώ κι έψαχνα τρόπους να δουλεύω λιγότερο χωρίς να με ανακαλύψουν. Μια φορά, με ανακάλυψε η συγκάτοικός μου και είπε πως ήμουν πολύ τεμπέλα, Πως αν έβρισκα μια κανονική δουλειά στο μέλλον, θα προσπαθούσα να ξεγλιστρώ. Όταν το άκουσα, ντράπηκα. Έπειτα όμως σκέφτηκα: «Και τι έγινε; Λέγε ό,τι θέλεις. Δεν είναι ανόητο να δουλεύουμε σκληρά; Σύμφωνα με το γνωμικό, “Ο σώζων εαυτόν σωθήτω”. Ποιος δεν θέλει να κάνει τη ζωή του; Δεν είναι ανόητο να μη σκέφτεσαι τον εαυτό σου;» Αφότου πίστεψα στον Θεό, δεν εστίαζα στην αναζήτηση της αλήθειας και στη διόρθωση της διεφθαρμένης μου διάθεσης. Συνέχιζα να ζω βάσει αυτών των σατανικών φιλοσοφιών ζωής, και σκεφτόμουν μόνο πώς να αποκτήσω σαρκικές ανέσεις και απολαύσεις, έτσι στα καθήκοντά μου, έκανα ό,τι μπορούσα για να ξεγλιστρώ και να αποφεύγω τη σαρκική ταλαιπωρία. Ζούσα σύμφωνα με τις σατανικές φιλοσοφίες, έτσι πάντα, συγκρατιόμουν στο καθήκον μου, δεν τα έδινα όλα και ποτέ δεν πλήρωνα κάποιο τίμημα. Τα βόλευα πάντα με κόλπα, πονηριά και απάτη. Ακόμα κι όταν η επικεφαλής μου με εξέθεσε και με αντιμετώπισε, δεν αφυπνίστηκα. Ήμουν σ’ έναν βαθμό απαθής και με ήλεγχαν απόλυτα οι σατανικές φιλοσοφίες. Έκανα το καθήκον μου χωρίς να σκέφτομαι την πρόοδο και δεν παρακολουθούσα σοβαρά το έργο, κάνοντας τους αδελφούς και τις αδελφές να ψευτοδουλεύουν στα καθήκοντά τους και να μην έχουν πρόοδο, και να χάσουν δύο αδελφές τα καθήκοντά τους. Κάνοντας έτσι το καθήκον μου, έβλαπτα τους άλλους. Είδα πως είχαν διαφθαρεί από σατανικές φιλοσοφίες και είχα χάσει το βασικό στοιχείο των ανθρώπων. Είχα γίνει τεμπέλα, εγωίστρια, πονηρή και δόλια. Ζούσα σε μια αξιοθρήνητη και ντροπιαστική κατάσταση. Μόλις το αντιλήφθηκα, προσευχήθηκα στον Θεό. Είπα: «Θεέ μου! Στ’ αλήθεια, δεν θέλω πια να ζω έτσι. Σε παρακαλώ, σώσε με από τα δεσμά των σατανικών μου διαθέσεων».

Αργότερα, μέσα απ’ τα λόγια του Θεού, βρήκα ένα μονοπάτι άσκησης. Ο Θεός λέει: «Όλα αυτά που ο Θεός ζητά από τους ανθρώπους να κάνουν και όλα τα διάφορα είδη έργου στον οίκο του Θεού —όλα αυτά χρειάζονται ανθρώπους για να τα κάνουν, όλα λογίζονται καθήκοντα των ανθρώπων. Όποιο έργο κι αν κάνουν οι άνθρωποι, αυτό είναι το καθήκον που θα πρέπει να εκτελούν. Τα καθήκοντα καλύπτουν ένα ευρύτατο πεδίο εφαρμογής και αφορούν πολλούς τομείς —όμως, ανεξάρτητα από το καθήκον που εκτελείς, με απλά λόγια αυτή είναι η υποχρέωσή σου, είναι κάτι που θα πρέπει να κάνεις. Ανεξάρτητα από το καθήκον που εκτελείς, εφόσον προσπαθείς να το κάνεις καλά, ο Θεός θα σε επαινεί και θα σε αναγνωρίζει ως άτομο που πιστεύει αληθινά σ’ Αυτόν. Ανεξάρτητα από το ποιος είσαι, εάν προσπαθείς διαρκώς να αποφεύγεις το καθήκον σου ή να κρύβεσαι από αυτό, τότε υπάρχει πρόβλημα: για να το θέσω ήπια, είσαι πολύ τεμπέλης, πολύ δόλιος, είσαι αδρανής, σου αρέσει να κάθεσαι και αποστρέφεσαι την εργασία. Για να το θέσω πιο σοβαρά, δεν είσαι πρόθυμος να εκτελείς το καθήκον σου, δεν έχεις καμία δέσμευση, καθόλου υπακοή. Εάν δεν μπορείς καν να καταβάλεις προσπάθεια σε αυτό το ελάσσον έργο, τι μπορείς να κάνεις; Τι είσαι σε θέση να πράξεις σωστά; Εάν ένα άτομο είναι αληθινά αφοσιωμένο κι έχει αίσθημα ευθύνης απέναντι στο καθήκον του, τότε, εφόσον απαιτείται από τον Θεό και το χρειάζεται ο οίκος Του, θα κάνει ό,τι του ζητηθεί, χωρίς επιλογή. Δεν είναι μία από τις αρχές της εκτέλεσης του καθήκοντος το να αναλαμβάνει και να ολοκληρώνει κανείς οτιδήποτε είναι σε θέση και οφείλει να κάνει; (Ναι.) Μερικοί που κάνουν χειρωνακτική εργασία διαφωνούν και λένε: “Περνάτε όλη την ημέρα κάνοντας το καθήκον σας στο δωμάτιό σας, προστατευμένοι από τον άνεμο και τον ήλιο. Δεν υπάρχει καμία δυσκολία σε αυτό, είναι πολύ πιο άνετο από το δικό μας. Μπείτε στη θέση μας, να δούμε αν αντέχετε μετά από ώρες δουλειάς έξω στον αέρα και τη βροχή”. Στην πραγματικότητα, κάθε καθήκον συνεπάγεται κάποιες δυσκολίες. Η σωματική εργασία συνεπάγεται σωματικές δυσκολίες και η πνευματική εργασία συνεπάγεται πνευματικές δυσκολίες· η καθεμία έχει τις δυσκολίες της. Όλα είναι πιο εύκολο να τα λες παρά να τα κάνεις. Όταν οι άνθρωποι όντως ενεργούν, από μία άποψη πρέπει να εξετάζεις τον χαρακτήρα τους και, από μια άλλη άποψη, πρέπει να εξετάζεις εάν αγαπούν την αλήθεια. Ας μιλήσουμε πρώτα για τον χαρακτήρα των ανθρώπων. Εάν ένα άτομο έχει καλό χαρακτήρα, τότε βλέπει τη θετική πλευρά των πάντων, και είναι σε θέση να αποδεχτεί και να κατανοήσει αυτά τα πράγματα από τη θετική οπτική και με βάση την αλήθεια· δηλαδή, η καρδιά, ο χαρακτήρας και το πνεύμα του είναι δίκαια —αυτά από την άποψη του χαρακτήρα. Στη συνέχεια, ας μιλήσουμε για μια άλλη πτυχή— το αν αγαπά κανείς την αλήθεια ή όχι. Το να αγαπάς την αλήθεια αφορά το να μπορείς να αποδεχτείς την αλήθεια, δηλαδή εάν, ανεξάρτητα από το αν κατανοείς ή όχι τα λόγια του Θεού και αν κατανοείς ή όχι το θέλημα του Θεού, ανεξάρτητα από το αν η άποψη, η γνώμη και η προοπτική σου σχετικά με τη δουλειά, το καθήκον που αναμένεται να εκτελέσεις, συνάδει με την αλήθεια, εσύ και πάλι μπορείς να το αποδεχτείς από τον Θεό, και είσαι υπάκουος και ειλικρινής, τότε αυτό είναι αρκετό, αυτό σου δίνει τη δυνατότητα να εκτελείς το καθήκον σου, είναι η ελάχιστη απαίτηση. Εάν είσαι υπάκουος και ειλικρινής, τότε, όταν εκτελείς μια εργασία, δεν είσαι απρόσεκτος και επιπόλαιος ούτε ψάχνεις τρόπους να τεμπελιάσεις, αλλά αφιερώνεις όλο σου το σώμα και την ψυχή σε αυτήν. Το να έχεις λάθος κατάσταση μέσα σου παράγει αρνητισμό, γεγονός το οποίο κάνει τους ανθρώπους να χάνουν την ορμή τους, κι έτσι γίνονται απρόσεκτοι και τσαπατσούληδες. Οι άνθρωποι που γνωρίζουν πολύ καλά μέσα τους ότι η κατάστασή τους δεν είναι σωστή και, παρόλα αυτά, δεν προσπαθούν να το διορθώσουν αυτό αναζητώντας την αλήθεια δεν αγαπούν καθόλου την αλήθεια και δεν είναι παρά ελάχιστα πρόθυμοι να εκτελέσουν το καθήκον τους· δεν είναι διατεθειμένοι να καταβάλουν οποιαδήποτε προσπάθεια ή να υποστούν δυσκολίες και πάντα αναζητούν τρόπους να τεμπελιάσουν. Στην πραγματικότητα, ο Θεός τα έχει δει όλα αυτά —άρα γιατί δεν δίνει σημασία σε αυτούς τους ανθρώπους; Ο Θεός απλώς περιμένει τους εκλεκτούς Του να αφυπνιστούν και να καταλάβουν ποιοι πραγματικά είναι, να τους εκθέσουν και να τους αποκλείσουν. Ωστόσο, οι άνθρωποι αυτοί εξακολουθούν να σκέφτονται από μέσα τους: “Κοίτα πόσο έξυπνος είμαι. Τρώμε το ίδιο φαγητό, αλλά μετά τη δουλειά αυτοί είναι εντελώς εξαντλημένοι. Εγώ δεν είμαι καθόλου κουρασμένος. Εγώ είμαι ο έξυπνος, ενώ όποιος κάνει πραγματικό έργο είναι ηλίθιος”. Είναι σωστό να βλέπουν τους έντιμους ανθρώπους κατ’ αυτόν τον τρόπο; Όχι. Στην ουσία, οι άνθρωποι που κάνουν πραγματικό έργο όταν εκτελούν το καθήκον τους ασκούν την αλήθεια και ικανοποιούν τον Θεό, άρα είναι οι εξυπνότεροι όλων. Τι τους κάνει έξυπνους; Λένε: “Δεν κάνω τίποτα που δεν μου ζητά ο Θεός και κάνω όλα όσα μου ζητά. Κάνω ό,τι μου ζητήσει και το κάνω με την καρδιά μου, δίνω τον καλύτερό μου εαυτό, δεν κοροϊδεύω καθόλου. Δεν το κάνω αυτό για κανέναν άνθρωπο, το κάνω για τον Θεό. Ο Θεός με αγαπά πάρα πολύ, πρέπει να το κάνω αυτό για να Τον ικανοποιήσω”. Αυτή είναι η σωστή νοοτροπία και το αποτέλεσμα είναι ότι, όταν έλθει η ώρα να καθαρθεί η εκκλησία, όσοι ελίσσονται κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους θα αποκλειστούν, ενώ όσοι είναι έντιμοι και αποδέχονται τον έλεγχο του Θεού θα παραμείνουν. Η κατάσταση των έντιμων αυτών ανθρώπων χαρακτηρίζεται από όλο και περισσότερη δύναμη και ο Θεός τούς προστατεύει σε ό,τι τους συμβαίνει. Και τι τους εξασφαλίζει αυτήν την προστασία; Το ότι μέσα τους είναι ειλικρινείς. Δεν φοβούνται τις δυσκολίες ή την εξάντληση όταν εκτελούν το καθήκον τους και δεν είναι επιλεκτικοί ως προς το ό,τι τους ανατίθεται· δεν ρωτούν γιατί, απλώς κάνουν όπως τους λένε, υπακούουν, χωρίς να εξετάζουν ή να αναλύουν, ή να λαμβάνουν οτιδήποτε άλλο υπόψη· δεν έχουν απώτερα κίνητρα, είναι δε ικανοί να υπακούν στα πάντα. Η εσωτερική τους κατάσταση είναι πάντα πολύ φυσιολογική· όταν αντιμετωπίζουν κίνδυνο, ο Θεός τούς προστατεύει, όταν τους πλήττει αρρώστια ή λοιμός, πάλι ο Θεός τούς προστατεύει —είναι πολύ ευλογημένοι» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο δέκατο (Μέρος τέταρτο)]. Μόλις συλλογίστηκα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα. Πρέπει να εκτελούμε τα καθήκοντά μας με ειλικρίνεια και προσγειωμένα, χωρίς να σκεφτόμαστε τα προσωπικά κέρδη και τις απώλειες και χωρίς κόλπα, να επιλύουμε γρήγορα τα προβλήματα και να βάζουμε τα δυνατά μας στο καθήκον μας. Μόνο έτσι είμαστε ειλικρινείς ενώπιον του Θεού και αποκτούμε την προστασία και τις ευλογίες Του. Σκέφτηκα πως ήμουν εγωίστρια και απεχθής και σκεφτόμουν τη σάρκα, πως δεν κατέβαλλα προσπάθεια στα καθήκοντά μου και δεν είχα καλά αποτελέσματα με τις εικόνες μου, και ένιωσα πολλές ενοχές. Αργότερα, στον ελεύθερο χρόνο μου, έφτιαχνα εικόνες και προσπαθούσα ν’ αλλάξω. Άρχισα να μαθαίνω νέες τεχνικές, ρωτούσα να μάθω, και δοκίμαζα νέους τρόπους. Όταν συναντούσα δυσκολίες, προσευχόμουν στον Θεό κι έκανα συνεχώς διορθώσεις βάσει των υποδείξεων των άλλων. Κάθε φορά που σκεφτόμουν μια νέα εικόνα, την εξέταζα από κάθε πλευρά για να δω αν υπήρχε άλλος τρόπος για να καινοτομήσω. Έτσι, αφού ασκήθηκα για λίγο στο καθήκον μου, είδα την ευλογία του Θεού. Εξέλιξα σημαντικά τις ιδέες και την τεχνική μου, και οι αδελφοί και οι αδελφές είπαν πως οι εικόνες μου τώρα ήταν καλύτερες από πριν. Βρήκα το κίνητρο στην εκτέλεση του καθήκοντός μου και κατάφερα να εμπνέω τους αδελφούς και τις αδελφές στα δικά τους. Όλοι ήθελαν να καινοτομούν, να εξελίσσονται και να γίνονται καλύτεροι.

Όταν δούλευα σκληρά στο καθήκον μου και έβαζα την καρδιά μου σ’ αυτό, ένιωθα ασφαλής κατά την εκτέλεσή του. Είχα πράγματα να πω στον Θεό όταν προσευχόμουν. Κατανόησα επίσης κάποια προβλήματά μου και σημείωσα κάποια πρόοδο στην ειδικότητά μου. Κι όταν κατέβαλλα κάθε προσπάθεια στο καθήκον μου, δεν ένιωθα πολύ κουρασμένη. Αν και μερικές φορές χρειαζόταν λίγο περισσότερη σκέψη, ένιωθα ικανοποίηση και χαρά. Είδα πως ο Θεός ποτέ δεν απαιτεί κάτι ακατόρθωτο απ’ τους ανθρώπους, πως με λίγη προσπάθεια, μπορούμε να πετύχουμε τα πάντα, και ένιωσα ιδιαίτερα ευγνώμων στον Θεό. Μετά από λίγο καιρό, μεταφέρθηκα πίσω στο καθήκον μου με τους αδελφούς και τις αδελφές. Τότε, ένιωθα πολύ ευγνώμων, αλλά και ανάξια για αυτό, έτσι προσευχήθηκα στον Θεό. Είπα: «Θεέ μου, με μια τέτοια ανθρώπινη φύση, είμαι ανάξια να εκτελώ κάποιο καθήκον, ανάξια μιας τέτοιας εξύψωσης. Θέλω να βάλω τα δυνατά μου σ’ αυτό το καθήκον, κι αν και πάλι το αντιμετωπίζω όπως πριν, τιμώρησέ με και πειθάρχησέ με, ώστε να μετανοήσω ειλικρινά και να εκτελώ με αφοσίωση το καθήκον μου, για να ανταποδώσω την αγάπη Σου!»

Τότε, η επικεφαλής κανόνισε εγώ και τρεις άλλοι αδελφοί και αδελφές να φτιάξουμε μαζί κάποια νέα εφέ. Η διαδικασία απαιτούσε πολύ χρόνο και προσπάθεια, και υπήρχε μεγάλη ζήτηση για εικόνες εκείνη την περίοδο, έτσι το καθήκον μου ήταν αρκετά κουραστικό. Ειδικά όταν μαζεύτηκαν πολλά που έπρεπε να χειριστώ, ένιωθα πως θα έσπαγε το κεφάλι μου. Μια φορά, επειδή δεν τελείωσα τις εικόνες εγκαίρως, η συνεργάτιδά μου με ρώτησε γιατί εργαζόμουν τόσο αργά. Τότε, θίχτηκα και σκέφτηκα: «Βλέπεις πως όλοι επικεντρώνονται στη δημιουργία εικόνων, σε αντίθεση μ’ εμένα που μαθαίνω νέες τεχνικές και εφέ μαζί με τη δημιουργία εικόνων. Απαιτεί περισσότερο χρόνο και προσπάθεια. Κι αν έφτιαχνα λιγότερες εικόνες, τι θα σκέφτονταν οι αδελφοί και οι αδελφές; Ίσως πρέπει να πω στην επικεφαλής μας πως δεν μπορώ να τα βγάλω πέρα με τα νέα εφέ, κι έτσι πρέπει να βρει κάποιον άλλον να το κάνει». Στη σκέψη αυτή, ήξερα πως σκεφτόμουν και πάλι τη σάρκα, έτσι έφαγα και ήπια τα σχετικά σημεία του λόγου του Θεού. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Ο Θεός συμπαθεί τους ειλικρινείς ανθρώπους και αντιπαθεί τους ύπουλους. Όλοι θα πρέπει να το καταλάβουν αυτό με σαφήνεια και να σταματήσουν να βρίσκονται σε σύγχυση και να κάνουν ανόητα πράγματα. Η στιγμιαία άγνοια είναι κατανοητή, αλλά το να αρνείται κανείς εντελώς να δεχτεί την αλήθεια αποτελεί πεισματική άρνηση να αλλάξει. Οι ειλικρινείς άνθρωποι μπορούν να αναλάβουν την ευθύνη. Δεν σκέφτονται τα δικά τους κέρδη και τις δικές τους απώλειες, αλλά διαφυλάττουν το έργο και τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Έχουν ευγενική και ειλικρινή καρδιά που μοιάζει με ένα δοχείο με καθαρό νερό που μπορεί κανείς να δει τον πυθμένα του με μια ματιά. Υπάρχει, επίσης, διαφάνεια στις πράξεις τους. Ένας δόλιος άνθρωπος πάντα κάνει κόλπα, πάντα υποκρύπτει πράγματα, τα συγκαλύπτει και τους περνάει τόσο σφιχτό περιτύλιγμα που κανείς δεν μπορεί να τα διακρίνει. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να δουν μέσα από τις ενδόμυχες σκέψεις σου, αλλά ο Θεός μπορεί να δει τα μύχια της καρδιάς σου. Αν ο Θεός δει ότι δεν είσαι ειλικρινής, ότι είσαι πονηρός, ότι ποτέ δεν αποδέχεσαι την αλήθεια, ότι προσπαθείς πάντα να Τον εξαπατήσεις και ότι δεν Του παραδίδεις την καρδιά σου, τότε δεν θα σε αγαπήσει, θα σε μισήσει και θα σε εγκαταλείψει. Όλοι όσοι ευημερούν ανάμεσα στους άπιστους —οι άνθρωποι που είναι γλυκομίλητοι και εύστροφοι— τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί; Σας είναι ξεκάθαρο αυτό; Ποια είναι η ουσία τους; Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι είναι όλοι εξαιρετικά επιτήδειοι, ότι είναι όλοι εξαιρετικά πανούργοι και ύπουλοι, ότι είναι ο αληθινός διάβολος Σατανάς. Θα μπορούσε ο Θεός να σώσει κάποιον τέτοιον άνθρωπο; Τίποτα περισσότερο δεν μισεί ο Θεός από τους διαβόλους —τους ανθρώπους που είναι πανούργοι και παμπόνηροι. Ο Θεός δεν θα σώσει επ’ ουδενί τέτοιους ανθρώπους, γι’ αυτό σε καμία περίπτωση να μην είστε τέτοιου είδους άνθρωποι. Αυτοί που είναι πάντα σε εγρήγορση και εξετάζουν όλες τις οπτικές γωνίες στην ομιλία τους, που βλέπουν προς τα πού φυσάει ο άνεμος και είναι δολεροί στον χειρισμό των υποθέσεών τους —σου λέω, ο Θεός απεχθάνεται αυτούς τους ανθρώπους περισσότερο από όλους· άνθρωποι σαν κι αυτούς είναι αδύνατον να λυτρωθούν. […] Αν, καθ’ όλη τη διάρκεια της πίστης τους στον Θεό, οι άνθρωποι δεν επιδιώκουν την αλήθεια, τότε δεν έχει σημασία για πόσα χρόνια είναι πιστοί· στο τέλος, δεν θα κερδίσουν τίποτα. Αν επιθυμούν να κερδίσουν τον Θεό, πρέπει να κερδίσουν την αλήθεια. Μόνο αν κατανοήσουν την αλήθεια, κάνουν πράξη την αλήθεια και εισέλθουν στην πραγματικότητα της αλήθειας, θα κερδίσουν την αλήθεια και θα σωθούν από τον Θεό· και μόνο τότε θα κερδίσουν την έγκριση και τις ευλογίες του Θεού· και μόνο αυτό συνιστά το να κερδίσουν τον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). Μόλις διάβασα τον λόγο του Θεού, κατάλαβα πως ακόμα είχα κάποιες λανθασμένες απόψεις. Παλιά, θαύμαζα όσους ήταν πονηροί. Θεωρούσα πως έκαναν μόνο ό,τι τους αναδείκνυε και πως έπαιρναν τον σωστό σύντομο δρόμο. Τους θεωρούσα εύστροφους και έξυπνους, και αγωνιζόμουν να τους μοιάσω. Όταν διάβασα τον λόγο του Θεού, κατάλαβα πως για τον Θεό, αυτό ήταν πονηριά και όχι εξυπνάδα. Για να πετύχουν τους στόχους τους, χρησιμοποιούν κάθε απεχθές μέσο. Οι άνθρωποι αυτοί είναι ακατανόητοι και έχουν διαβολική φύση. Στον Θεό αρέσουν οι απλοί και ειλικρινείς, που δεν έχουν δόλο μέσα τους, χωρίς τόσα ύπουλα κίνητρα, που μπορούν να αναλάβουν τις αποστολές που τους εμπιστεύεται ο Θεός και ενεργούν με πλήρη αφοσίωση και με τρόπο προσγειωμένο. Ο Θεός εξετάζει την καρδιά και το μυαλό μας και μας συμπεριφέρεται ανάλογα με την ουσία μας. Η στάση του Θεού απέναντι στους δόλιους είναι η αποστροφή. Αυτούς δεν τους διαφωτίζει με την κατανόηση της αλήθειας, και τελικά τους εξαλείφει. Όμως όσους είναι ειλικρινείς, τους διαφωτίζει και τους ευλογεί. Τότε σκέφτηκα εμένα. Στο καθήκον μου, όταν έπρεπε να πληρώσω τίμημα και να υποστώ σαρκική ταλαιπωρία, ήθελα να το αποφύγω, ώστε να μην κουραστώ. Αυτό ήταν εγωιστικό και δόλιο, μια έκφραση πονηριάς. Αν το έκανα, ο Θεός θα με αποστρεφόταν και δεν θα λάμβανα το έργο του Αγίου Πνεύματος, και σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον, ποτέ δεν θα αποκτούσα την αλήθεια. Τότε, ξαφνικά αντιλήφθηκα πως αυτό το καθήκον ήταν δοκιμασία για μένα, για να δει αν είχα κάνει πρόοδο, αν είχα αίσθηση της ευθύνης απέναντι στο καθήκον μου, κι αν θα επέλεγα σωστά ανάμεσα στο καθήκον και τη σωματική άνεση. Αν απέφευγα το καθήκον μου για να προστατέψω τα συμφέροντά μου, θα έχανα τη μαρτυρία μου σ’ αυτήν τη δοκιμασία. Θυμήθηκα πως πρόσφατα, παρόλο που η σάρκα μου είχε υποφέρει κάπως, η καρδιά μου ήταν γεμάτη. Είχα περισσότερες ανησυχίες και δυσκολίες στο καθήκον μου, όμως ήμουν κοντά στον Θεό για να αναζητώ την αλήθεια και τις αρχές. Κάθε μέρα, κέρδιζα κάτι απ’ το καθήκον μου και ήταν πολύ ουσιαστική. Παλιά, λαχταρούσα τη σαρκική άνεση, και παρόλο που δεν ήμουν κουρασμένη, δεν ένιωθα απόλαυση και το Άγιο Πνεύμα με άφησε. Αυτός ο πόνος ήταν χειρότερος απ’ τον σωματικό. Δεν έπρεπε πια να βασίζομαι στα κόλπα και την απάτη. Έπειτα, επαναξιολόγησα το επικείμενο έργο, κι όταν υπήρχε κάποια δυσκολία, ζητούσα βοήθεια από την υπεύθυνη αδελφή, και έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα αναφορικά με αυτά που μου ζητούνταν. Έτσι, ένιωθα μεγαλύτερη γαλήνη.

Η κρίση και η αποκάλυψη των λόγων του Θεού με εκάθαραν και με άλλαξαν, με απάλλαξαν από την επιθυμία της σαρκικής άνεσης κι απ’ το να ζω σαν ζώο, με δίδαξαν να ντρέπομαι και με κατέστησαν ικανή να εκτελώ το καθήκον μου προσγειωμένα και να βιώνω μια ανθρώπινη ομοιότητα. Αυτή ήταν η σωτηρία μου απ’ τον Θεό! Δόξα τω Θεώ!