Τον Οκτώβριο του ’21, άρχισα να ασκούμαι στο πότισμα νεοφώτιστων. Μια εβδομάδα μετά, κατάλαβα ότι είχα πολλά να μάθω. Έπρεπε να εξοπλιστώ με την αλήθεια των οραμάτων, και να συναναστρέφομαι πάνω στην αλήθεια για να επιλύω προβλήματα, μα κατανοούσα επιφανειακά την αλήθεια και τα λόγια δεν ήταν το φόρτε μου. Έβρισκα το καθήκον αυτό πολύ δύσκολο. Όταν η επικεφαλής ήθελε να επιλύω ζητήματα των νεοφώτιστων γρήγορα, αυτό ειδικά μου φαινόταν ακατόρθωτο. Όλοι οι νεοφώτιστοι είχαν κάποια προβλήματα, για τα οποία αναζητούσα πολλές στοχευμένες αλήθειες και έψαχνα τρόπο για σαφή συναναστροφή. Κόπιαζα πολύ για όλα αυτά. Έτσι είπα στην επικεφαλής ότι δεν είχα επίπεδο και δεν θα το έκανα καλά. Η επικεφαλής με συναναστράφηκε και μου είπε να επωμιστώ βάρος στο καθήκον μου και να μη φοβάμαι να υποφέρω. Μετά τη συναναστροφή της, συμφώνησα απρόθυμα, αλλά κατά βάθος, δεν ήθελα να πληρώσω τίμημα. Στις συναθροίσεις, συναναστρεφόμουν νεοφώτιστους όπως πάντα, και επειδή δεν καταλάβαινα τις δυσκολίες τους, απλώς φλυαρούσα χωρίς να επιτύχω κάποια αποτελέσματα και έτσι οι νεοφώτιστοι που έρχονταν στις συναθροίσεις άρχισαν να μειώνονται. Όταν η επικεφαλής διαπίστωνε προβλήματα, μου ζητούσε να τους υποστηρίξω αμέσως, αλλά εγώ σκεφτόμουν: «Το ευαγγελικό προσωπικό τούς έχει συναναστραφεί για την αλήθεια των οραμάτων, άρα αφού ακόμα δεν έρχονται σε συναθροίσεις τι θα μπορέσω να καταφέρω εγώ; Άλλωστε, αυτοί οι νεοφώτιστοι έχουν καιρό να πάνε σε συνάθροιση, οπότε η συναναστροφή μαζί τους θα πάρει σίγουρα πολύ χρόνο, και αυτό θα με εξαντλήσει». Με αυτή τη σκέψη, τους έστελνα μηνύματα για να πω ένα γεια και εγκατέλειπα όσους δεν απαντούσαν, χωρίς να κάνω κάτι άλλο. Όσους είχαν κι άλλα προβλήματα, τους έβαζα τελευταίους για συναναστροφή ή τους έστελνα για υποστήριξη σε εργάτες του ευαγγελίου. Σύντομα, κάποιοι δεν έρχονταν σε συναθροίσεις επειδή τα ζητήματά τους χρόνιζαν άλυτα. Ένιωθα τύψεις και στενοχώρια όταν δεν συναθροίζονταν νεοφώτιστοι, έλεγα ότι έπρεπε να πληρώσω τίμημα για τα ζητήματά τους. Αλλά όταν σκεφτόμουν την όλη ταλαιπωρία, απλώς δεν ασχολούμουν.

Θυμάμαι μια νεοφώτιστη, πρώην καθολική, με αντιλήψεις για την ενσάρκωση και το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες, που έκοψε τις συναθροίσεις. Όσο κι αν της έγραφα και της τηλεφωνούσα, εκείνη με αγνοούσε. Δύο μέρες μετά, μου έστειλε μήνυμα: «Γεννήθηκα σε οικογένεια καθολικών. Είμαι καθολική από μικρό κορίτσι και τώρα έχουν περάσει πια 64 χρόνια. Πιστεύω στον Κύριο Ιησού. Δεν μπορώ πια να πιστεύω στον Παντοδύναμο Θεό». Εγώ της απάντησα: «Ο Παντοδύναμος Θεός είναι ο επιστρέψας Κύριος Ιησούς. Για την είσοδο στη βασιλεία του Θεού πρέπει να δεχτούμε την εμφάνιση και το έργο του Κυρίου τις έσχατες ημέρες». Εκείνη δεν απάντησε. Την αναζήτησα μερικές φορές ακόμα, αλλά με αγνόησε. Έτσι, παρέπεμψα αυτό το πρόβλημα στην επικεφαλής και εξεπλάγην όταν μου έστειλε κάποια συναφή εδάφια από τα λόγια του Θεού για να αναζητήσω την αλήθεια και να βρω λύση. Επειδή έπρεπε να εξοπλιστώ με πολλές αλήθειες και να βρω αποτελεσματικό τρόπο συναναστροφής, το θεώρησα πολύ κοπιαστικό. Η νεοφώτιστη δεν μου απαντούσε και ακόμα κι αν φρόντιζα να εξοπλιστώ, μπορεί πάλι να μην άκουγε τη συναναστροφή μου, οπότε την έβαλα στην άκρη και την αγνόησα. Υπήρχε μια νεοφώτιστη που δούλευε πολλές ώρες κάθε μέρα και ποτέ δεν είχε χρόνο για τις συναθροίσεις όπου την προσκαλούσα. Στην αρχή, της έστελνα κάθε μέρα λόγια του Θεού και ύμνους, αλλά κάθε φορά μου απαντούσε με ένα «Αμήν» και μετά δεν ερχόταν στις συναθροίσεις. Τελικά, έπαψα να της στέλνω λόγια του Θεού. Θεωρούσα ότι είχε πολλή δουλειά και ότι αυτή ήταν η πραγματικότητά της και πως όσο χρόνο κι αν αφιέρωνα, δεν θα έλυνα ποτέ αυτό το πρόβλημα. Ήξερα ότι έπρεπε να βάλω συναθροίσεις όποτε τη βόλευε και να βρω συναφή λόγια του Θεού για συναναστροφή για τις αντιλήψεις της και πως μόνο έτσι θα πετύχαινα αποτελέσματα. Έβρισκα την όλη διαδικασία περίπλοκη και κουραστική και δεν ήθελα να πληρώσω το τίμημα. Αλλά αν δεν έκανα τη συναναστροφή και το μάθαινε η επικεφαλής, θα με αντιμετώπιζε που δεν έκανα σωστό έργο. Έτσι αναγκάστηκα να συναναστραφώ με τη νεοφώτιστη μερικές φορές και όταν είδα ότι ακόμα δεν ερχόταν στις συναθροίσεις, είπα ότι εκείνη δεν διψούσε για την αλήθεια και όχι ότι εγώ δεν έκανα προσπάθεια. Έτσι, τελικά αποφάσισα να την αγνοήσω. Ανέκαθεν ήμουν επιπόλαιη στο καθήκον και απέφευγα τα δύσκολα. Όταν έβρισκα νεοφώτιστους με αντιλήψεις ή πραγματικά βάσανα, δεν ήθελα να προσπαθήσω να σκεφτώ πώς θα λύσω τα προβλήματά τους και απλώς τους παρέπεμπα στην επικεφαλής. Λίγους μήνες μετά, στις συναθροίσεις έρχονταν πολύ λίγοι νεοφώτιστοι. Η επικεφαλής της εκκλησίας με αντιμετώπισε όταν έμαθε για το θέμα. Μου είπε ότι ήμουν επιπόλαιη στο καθήκον μου και ότι έπρεπε να αλλάξω στάση αμέσως. Έτσι ορκίστηκα ότι θα απαρνηθώ τη σάρκα μου και ότι θα κάνω καλό πότισμα. Αλλά όταν έβρισκα νεοφώτιστους με πολλά προβλήματα, πάλι δεν ήθελα να πληρώσω τίμημα για να λύσω τα θέματά τους. Αντ’ αυτού, έλεγα ότι δεν είχα επίπεδο και ότι δεν έκανα για το καθήκον. Παρέμεινα επιπόλαιη, δεν επανόρθωνα και δεν κατάφερνα τίποτα στο καθήκον μου, έτσι η επικεφαλής με αντιμετώπισε σκληρά: «Είσαι πολύ επιπόλαιη στο καθήκον σου. Ποτέ δεν ρωτάς για τις δυσκολίες των νεοφώτιστων, και ακόμα και όταν μαθαίνεις κάτι για τις δυσκολίες τους, δεν προσπαθείς να βρεις λύσεις. Έτσι κάνεις το καθήκον σου; Απλώς βλάπτεις τους νεοφώτιστους. Αν δεν αλλάξεις, θα απολυθείς!» Μετά από την αντιμετώπιση και την προειδοποίηση, ένιωσα τύψεις αλλά και φόβο. Άρχισα να αναστοχάζομαι: Γιατί δεν έκανα καλά αυτό το καθήκον και πάντα το έβρισκα δύσκολο;

Σε μια πνευματική άσκηση, διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Μερικοί άνθρωποι δεν έχουν καμία αρχή όταν εκτελούν το καθήκον τους, ακολουθούν πάντα τις δικές τους κλίσεις κι ενεργούν αυθαίρετα. Δρουν βιαστικά και επιπόλαια, έτσι δεν είναι; Οι άνθρωποι αυτοί εξαπατούν τον Θεό, σωστά; Κι έχετε σκεφτεί ποτέ ποιες είναι οι συνέπειες αυτού; Εάν δεν δίνετε σημασία στο θέλημα του Θεού όταν εκτελείτε το καθήκον σας, εάν είστε ασυνείδητοι, εάν είστε αναποτελεσματικοί σε ό,τι κάνετε, εάν είστε εντελώς ανίκανοι να ενεργείτε με όλη σας την καρδιά και με όλη σας τη δύναμη, θα μπορέσετε να κερδίσετε την επιδοκιμασία του Θεού; Πολλοί άνθρωποι εκτελούν το καθήκον τους μάλλον απρόθυμα και δεν μπορούν να το υποστηρίξουν. Δεν αντέχουν να υποφέρουν, έστω και λίγο, και νιώθουν διαρκώς ότι έχουν υποστεί μεγάλη απώλεια και δεν αναζητούν την αλήθεια για να ξεπεράσουν τυχόν δυσκολίες. Μπορείτε να ακολουθήσετε τον Θεό μέχρι τέλους εκτελώντας το καθήκον σας κατ’ αυτόν τον τρόπο; Είναι εντάξει να είστε απρόσεκτοι και επιπόλαιοι σε ό,τι κι αν κάνετε; Θα είναι αποδεκτό αυτό κατά την άποψη της συνείδησής σας; Ακόμη κι αν το μετρήσουμε σύμφωνα με τα ανθρώπινα κριτήρια, δεν είναι ικανοποιητικό —άρα μπορεί να θεωρηθεί ικανοποιητική εκτέλεση καθήκοντος; Εάν εκτελείς το καθήκον σου κατ’ αυτόν τον τρόπο, δεν θα κερδίσεις ποτέ την αλήθεια. Δεν είσαι καν ικανός να παρέχεις υπηρεσίες ικανοποιητικά. Πώς, λοιπόν, θα μπορούσες να κερδίσεις την επιδοκιμασία του Θεού; Πολλοί άνθρωποι φοβούνται τις δυσκολίες όταν εκτελούν το καθήκον τους, είναι πάρα πολύ τεμπέληδες, επιθυμούν διακαώς τις ανέσεις της σάρκας και δεν καταβάλλουν ποτέ καμία προσπάθεια να μάθουν εξειδικευμένες δεξιότητες ούτε προσπαθούν να αναλογιστούν τις αλήθειες στα λόγια του Θεού. Πιστεύουν ότι με το να ενεργούν έτσι επιπόλαια γλιτώνουν μπελάδες: δεν χρειάζεται να αναζητήσουν τίποτα ή να κάνουν ερωτήσεις σε κάποιον, δεν χρειάζεται να χρησιμοποιήσουν το μυαλό τους ή να σκεφτούν —πραγματικά γλιτώνουν πολλή προσπάθεια και δεν τους κοστίζει τίποτα σε σωματικές δυσκολίες, και μάλιστα θα καταφέρουν και πάλι να ολοκληρώσουν την εργασία. Και αν τυχόν τους αντιμετωπίσεις, είναι προκλητικοί και προβάλλουν δικαιολογίες: “Δεν ήμουν τεμπέλης ούτε λούφαρα, η δουλεία έγινε —γιατί είσαι τόσο ιδιότροπος; Γιατί γίνεσαι σχολαστικός; Ήδη τα πάω καλά εκτελώντας έτσι το καθήκον μου, πώς και δεν είσαι ικανοποιημένος;” Πιστεύετε ότι τέτοιοι άνθρωποι μπορούν να σημειώσουν περαιτέρω πρόοδο; Είναι διαρκώς επιπόλαιοι όταν εκτελούν το καθήκον τους, όμως και πάλι προβάλλουν ένα σωρό δικαιολογίες κι όταν ανακύπτουν προβλήματα δεν αφήνουν κανέναν να μιλήσει. Τι διάθεση είναι αυτή; Είναι η διάθεση του Σατανά, έτσι δεν είναι; Μπορούν οι άνθρωποι να εκτελέσουν το καθήκον τους ικανοποιητικά όταν ακολουθούν μια τέτοια διάθεση; Μπορούν να ικανοποιήσουν τον Θεό;» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο κάποιος που εκτελεί το καθήκον του με όλη του την καρδιά, τον νου και την ψυχή είναι κάποιος που αγαπά τον Θεό). Ο Θεός εκθέτει πολλούς επειδή τεμπελιάζουν στο καθήκον, επειδή λαχταρούν σαρκικές ανέσεις, είναι αμελείς και αρκούνται μόνο να φαίνονται ότι είναι απασχολημένοι. Έτσι ποτέ δεν κάνεις το καθήκον σου σωστά. Διαπίστωσα ότι δεν πετύχαινα αποτελέσματα στο καθήκον μου όχι επειδή δεν είχα επίπεδο, αλλά επειδή τεμπέλιαζα και φοβόμουν να υποφέρω για το καθήκον. Θεωρούσα ότι για το πότισμα έπρεπε να ξέρω πολλές αλήθειες, ότι έπρεπε να μάθω να λύνω τα διάφορα προβλήματα που είχαν και μου φαινόταν πολύ κουραστικό, οπότε δεν έδειχνα επιμέλεια. Η επικεφαλής ήθελε να λύσω τα θέματα των νεοφώτιστων άμεσα και θα τα κατάφερνα με αρκετό κόπο. Όταν, όμως, ήθελαν περισσότερο χρόνο και προσπάθεια, τα φόρτωνα στην επικεφαλής και τους εργάτες του ευαγγελίου. Έβλεπα ότι νεοφώτιστοι έλειπαν από συναθροίσεις επειδή είχαν αντιλήψεις ή αντιμετώπιζαν δυσκολίες κι όμως αδιαφορούσα. Δεν ανταποκρινόμουν όταν μου μιλούσαν για μονοπάτια επίλυσης. Πότε-πότε τους έστελνα λόγια του Θεού ή ύμνους, αλλά μετά από λίγες μέρες δεν το συνέχιζα, και απλώς τους αγνοούσα. Ήμουν τεμπέλα, άπληστη για απολαύσεις της σάρκας και δεν ήμουν ειλικρινής στο καθήκον μου. Απλώς ήμουν δόλια και τεμπέλιαζα στην εκκλησία. Ήμουν πολύ αηδιαστική και απεχθής στον Θεό!

Μετά διάβασα κάποια λόγια του Θεού: «Αυτήν τη στιγμή δεν υπάρχουν πολλές ευκαιρίες για την εκτέλεση ενός καθήκοντος, γι’ αυτό πρέπει, όταν μπορείς, να τις εκμεταλλεύεσαι. Ακριβώς όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα καθήκον είναι που πρέπει να καταβάλλεις υπέρμετρη προσπάθεια· τότε είναι που πρέπει να προσφέρεις τον εαυτό σου, να δαπανάς εαυτόν για τον Θεό, και που καλείσαι να πληρώσεις το τίμημα. Μην συγκρατηθείς καθόλου, μην καταστρώσεις κανένα σχέδιο, μην αφήσεις κανένα περιθώριο και μην δώσεις στον εαυτό σου διέξοδο. Αν αφήσεις κάποιο περιθώριο, αν είσαι ραδιούργος ή πονηρός και δολερός, τότε είναι βέβαιο πως δεν θα κάνεις καλή δουλειά. Ας υποθέσουμε ότι λες: “Κανείς δεν με είδε να ενεργώ ύπουλα. Τέλεια!” Τι είδους σκεπτικό είναι αυτό; Νομίζεις ότι έχεις ρίξει στάχτη στα μάτια των ανθρώπων, καθώς και του Θεού; Στην πραγματικότητα, ωστόσο, ο Θεός γνωρίζει τι έχεις κάνει ή όχι; Γνωρίζει. Στην πραγματικότητα, όποιος αλληλεπιδράσει μαζί σου για λίγο καιρό, θα μάθει για τη διαφθορά και την αθλιότητά σου, και παρόλο που μπορεί να μην το πει ευθέως, θα έχει στην καρδιά του την αξιολόγησή σου. Έχουν υπάρξει πολλοί άνθρωποι που εκτέθηκαν και αποκλείστηκαν επειδή άρχισαν να τους καταλαβαίνουν πολλοί άλλοι. Μόλις είδαν όλοι την ουσία τους, φανέρωσαν το πραγματικό πρόσωπο αυτών των ανθρώπων και τους έδιωξαν. Έτσι, είτε επιδιώκουν την αλήθεια είτε όχι, οι άνθρωποι θα πρέπει να κάνουν καλά το καθήκον τους, στο μέτρο των δυνατοτήτων τους· θα πρέπει να χρησιμοποιούν τη συνείδησή τους για να κάνουν πρακτικά πράγματα. Μπορεί να έχεις ελαττώματα, αλλά αν μπορείς να είσαι αποτελεσματικός στην εκτέλεση του καθήκοντός σου, δεν θα φτάσεις στο σημείο να σε αποκλείσουν. Αν σκέφτεσαι συνέχεια ότι είσαι μια χαρά, ότι είσαι σίγουρος πως δεν θα αποκλειστείς, και εξακολουθείς να μην προβληματίζεσαι ή να μην προσπαθείς να γνωρίσεις τον εαυτό σου, και αγνοείς τα σωστά καθήκοντά σου, πάντα απρόσεκτος και επιπόλαιος, τότε, όταν ο εκλεκτός λαός του Θεού χάσει πραγματικά την ανοχή του απέναντί σου, θα φανερώσει το πραγματικό σου πρόσωπο και, κατά πάσα πιθανότητα, θα σε αποκλείσει. Αυτό συμβαίνει επειδή όλοι σε έχουν καταλάβει και της χάσει την αξιοπρέπεια και την ακεραιότητά σου. Αν κανείς δεν σε εμπιστεύεται, θα μπορούσε να σε εμπιστευτεί ο Θεός; Ο Θεός εξετάζει τα μύχια της καρδιάς του ανθρώπου: Δεν θα μπορούσε με τίποτα να εμπιστευτεί ένα τέτοιο άτομο. […] Οι έμπιστοι είναι άνθρωποι που έχουν ανθρώπινη φύση, οι δε άνθρωποι που έχουν ανθρώπινη φύση διαθέτουν συνείδηση και σύνεση και θα πρέπει να είναι πολύ εύκολο γι’ αυτούς να εκτελούν το καθήκον τους καλά, επειδή το θεωρούν υποχρέωσή τους. Οι άνθρωποι χωρίς συνείδηση ή σύνεση είναι καταδικασμένοι να εκτελούν άσχημα το καθήκον τους και δεν έχουν καμία αίσθηση ευθύνης απέναντι σ’ αυτό, όποιο κι αν είναι. Πρέπει πάντοτε οι άλλοι να ανησυχούν γι’ αυτούς, να τους επιβλέπουν και να ρωτούν για την πρόοδό τους· αλλιώς, τα πράγματα μπορεί να πάνε στραβά ενόσω εκτελούν το καθήκον τους, μπορεί να γίνουν λάθη κατά την εκτέλεση μιας εργασίας, τόσο που να μην αξίζει πια τον κόπο. Εν συντομία, οι άνθρωποι πρέπει πάντοτε να προβαίνουν σε αυτοστοχασμό όταν εκτελούν τα καθήκοντά τους: “Έχω εκπληρώσει επαρκώς αυτό το καθήκον; Έβαλα όλη μου την καρδιά σ’ αυτό; Ή απλώς το έκανα επιφανειακά;” Αν είσαι διαρκώς απρόσεκτος και επιπόλαιος, κινδυνεύεις. Στην καλύτερη περίπτωση, αυτό σημαίνει ότι δεν έχεις αξιοπιστία και ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να σε εμπιστευτούν. Το σοβαρότερο είναι ότι αν πάντοτε απλώς κρατάς τα προσχήματα όταν κάνεις το καθήκον σου και αν εξαπατάς πάντοτε τον Θεό, τότε βρίσκεσαι σε μεγάλο κίνδυνο! Ποιες είναι οι επιπτώσεις τού να είσαι εν γνώσει σου δόλιος; Ο καθένας μπορεί να δει ότι εν γνώσει σου παραβαίνεις τις αρχές, ότι ζεις αποκλειστικά και μόνο σύμφωνα με τη διεφθαρμένη σου διάθεση, ότι δεν είσαι τίποτε άλλο παρά απρόσεκτος και επιπόλαιος, ότι δεν κάνεις πράξη την αλήθεια —κάτι που σημαίνει ότι σου λείπει η ανθρώπινη φύση! Εάν κάτι τέτοιο εκδηλώνεται μέσα σου στα πάντα, εάν αποφεύγεις μεν τα μεγάλα λάθη, αλλά υποπίπτεις αδιάκοπα στα δευτερεύοντα κι είσαι αμετανόητος από την αρχή μέχρι το τέλος, τότε είσαι ένας από τους πονηρούς, ένας μη πιστός και θα πρέπει να αποπεμφθείς. Είναι αποτρόπαιες οι συνέπειες αυτού του είδους —εκτίθεσαι ολοκληρωτικά και αποκλείεσαι ως μη πιστός και κακός άνθρωπος» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η είσοδος στη ζωή ξεκινά με την εκτέλεση του καθήκοντος). «Το πώς βλέπεις τις αποστολές από τον Θεό είναι εξαιρετικά σημαντικό, είναι πολύ σοβαρό ζήτημα. Αν αδυνατείς να ολοκληρώσεις όσα εμπιστεύτηκε ο Θεός στους ανθρώπους, τότε δεν είσαι ικανός να ζεις στην παρουσία Του και θα πρέπει να τιμωρηθείς. Έχει οριστεί από τον Ουρανό και αναγνωρίζεται από τη γη ότι οι άνθρωποι θα πρέπει να ολοκληρώνουν όποιες αποστολές τούς εμπιστεύεται ο Θεός· τούτη είναι η υπέρτατη ευθύνη τους, τόσο σημαντική όσο και η ίδια η ζωή τους. Αν δεν πάρεις στα σοβαρά τις αποστολές από τον Θεό, τότε Τον προδίδεις με τον πλέον σοβαρό τρόπο· συνεπώς, είσαι πιο αξιοθρήνητος κι από τον Ιούδα, και θα πρέπει να υποστείς κατάρες» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Πώς να γνωρίσουμε τη φύση του ανθρώπου). Μετά την αποκάλυψη των λόγων του Θεού, είδα την αηδία και την οργή Του για όσους εκτελούν επιπόλαια το καθήκον τους. Δεν έχουν συνείδηση, λογική, χαρακτήρα και αξιοπρέπεια και είναι παντελώς αναξιόπιστοι. Αν συνεχίσουν αμετανόητοι, είναι απλώς κακούργοι και μη πιστοί, και πρέπει να αποκλειστούν. Το πότισμα νεοφώτιστων είναι σημαντικό έργο. Μόλις αποδέχτηκαν το νέο έργο του Θεού, άρα θέλουν περισσότερο πότισμα για να ριζώσουν στην αληθινή οδό και να μην τους κλέψει ο Σατανάς. Επίσης, κανείς που αποδέχεται το έργο του Θεού δεν το κάνει εύκολα ή ομαλά και αρκετά άτομα πρέπει να πληρώσουν τίμημα για το πότισμα και την υποστήριξη. Μόνο τότε μπορεί να έρθει ενώπιον του Θεού. Ως ποτίστρια, είχα την ευθύνη για το πότισμα νεοφώτιστων. Ειδικά όταν έβλεπα νεοφώτιστους με δυσκολίες, έπρεπε να σπεύδω να αναζητήσω την αλήθεια για να λύσω τα ζητήματα. Εγώ, όμως, απέφευγα ύπουλα τις δύσκολες δουλειές. Όταν έβλεπα νεοφώτιστους που είχαν δυσκολίες, πάντα διάλεγα όσα προβλήματα μπορούσαν να λυθούν εύκολα και παραμέριζα και αγνοούσα τα δύσκολα θέματα. Ακόμα χειρότερα, ήμουν ξεκάθαρα ύπουλη και ανεύθυνη στα καθήκοντά μου και έτσι πολλοί νεοφώτιστοι απείχαν από συναθροίσεις ή αποχωρούσαν, αλλά απέφευγα την ευθύνη λέγοντας ότι δεν διψούσαν για την αλήθεια, ή ότι δεν είχα επίπεδο και δεν μπορούσα να λύσω τα προβλήματά τους εξαπατώντας τους άλλους για να απαλλάσσομαι από την επιπολαιότητα. Δεν έκανα το καθήκον μου όπως και ο άπιστος δουλεύει για το αφεντικό του; Έκανα κόλπα και χαζολογούσα χωρίς καμία συνείδηση ή επίγνωση. Μετά από τόσα χρόνια πίστης, προσπαθούσα ακόμα να ξεγελάσω τον Θεό χωρίς ίχνος ντροπής. Ήμουν τόσο πονηρή και δόλια! Δεν είχα καθόλου ανθρώπινη φύση. Όταν ασπάστηκα το ευαγγέλιο του Θεού τις έσχατες ημέρες, είχα πολλή δουλειά κάθε μέρα και οι γονείς μου παρεμπόδιζαν την πίστη μου. Είχα πολύ άγχος και σκεφτόμουν ακόμα και να παρατήσω τις συναθροίσεις. Αλλά οι αδελφοί υπομονετικά συναναστρέφονταν μαζί μου την αλήθεια ξανά και ξανά και οργάνωναν συναθροίσεις όποτε με βόλευε. Πότε-πότε δεν μπορούσα να παρευρεθώ λόγω φόρτου εργασίας και έρχονταν από μακριά με τα ποδήλατα για να συναναστραφούν τον λόγο του Θεού μαζί μου, για βοήθεια και υποστήριξη. Μόνο τότε έμαθα για το έργο του Θεού, και κατάλαβα ότι μόνο αν επιδιώξεις την αλήθεια θα σωθείς. Μετά θέλησα να πηγαίνω σε συναθροίσεις και να αναλάβω καθήκον. Η εκκλησία πάντα τονίζει ότι το πότισμα των νεοφώτιστων θέλει υπομονή και πολλή προσοχή για τις δυσκολίες τους, ότι πρέπει να τους ενθαρρύνουμε να έρχονται σε συναθροίσεις για να ριζώσουν το συντομότερο στην αληθινή οδό. Είδα ότι ο Θεός είναι γεμάτος αγάπη και έλεος για εμάς και ότι μας σώζει στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Είναι απίστευτα ευσυνείδητος απέναντι σε κάθε άτομο που διερευνά την αληθινή οδό. Δεν τα παρατάει εφόσον υπάρχει έστω ίχνος ελπίδας. Όσο για μένα, ήμουν ψυχρή και δεν είχα αίσθημα ευθύνης για τους νεοφώτιστους. Αδιαφορούσα πλήρως για τις ζωές τους, που σήμαινε ότι τα προβλήματα που είχαν δεν λύνονταν γρήγορα και ότι κάποιοι δεν ήθελαν να έρχονται πια σε συναθροίσεις. Με αυτή τη συμπεριφορά, έκανα άραγε σωστά το καθήκον μου; Έκανα μόνο κακό για να εξαπατώ τον Θεό! Ένιωσα πολλές τύψεις όταν το διαπίστωσα και μίσησα τον εαυτό μου που δεν είχε ανθρώπινη φύση.

Μετά διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Είσαι ικανοποιημένος με το να ζεις κάτω από την επιρροή του Σατανά, με ειρήνη και χαρά, και λίγη σαρκική παρηγοριά; Δεν είσαι ο κατώτερος από όλους τους ανθρώπους; Κανείς δεν είναι πιο ανόητος από εκείνους που έχουν δει τη σωτηρία, αλλά δεν επιδιώκουν να την κερδίσουν· αυτοί είναι άνθρωποι που πέφτουν με τα μούτρα στη σάρκα και απολαμβάνουν τον Σατανά. Ελπίζεις ότι η πίστη σου στον Θεό δεν θα εμπεριέχει καμία πρόκληση ή δοκιμασία ούτε την παραμικρή δυσκολία. Πάντα επιδιώκεις εκείνα τα πράγματα που είναι άχρηστα και δεν αποδίδεις αξία στη ζωή, αλλά βάζεις τις δικές σου εξωφρενικές σκέψεις πάνω από την αλήθεια. Είσαι τόσο άχρηστος! Ζεις σαν χοίρος —ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σ’ εσένα και τους χοίρους και τα σκυλιά; Δεν είναι όλοι εκείνοι που δεν ακολουθούν την αλήθεια ενώ αγαπούν τη σάρκα σαν θηρία; Δεν είναι όρθια πτώματα όλοι αυτοί οι νεκροί χωρίς πνεύμα; Πόσα λόγια έχουν ειπωθεί ανάμεσά σας; Έχει γίνει μόνο λίγο έργο ανάμεσά σας; Πόσα σας έδωσα; Άρα, γιατί δεν τα κέρδισες; Τι παράπονο έχεις; Μήπως δεν έχεις κερδίσει τίποτα επειδή είσαι πολύ ερωτευμένος με τη σάρκα; Και μήπως αυτό συμβαίνει επειδή οι σκέψεις σου είναι υπερβολικές; Δεν είναι επειδή είσαι πολύ ανόητος; Εάν δεν είσαι σε θέση να κερδίσεις αυτές τις ευλογίες, μπορείς να κατηγορήσεις τον Θεό που δεν σε έσωσε; […] Σου δίνω την αληθινή οδό, χωρίς να ζητήσω τίποτα σε αντάλλαγμα, όμως δεν την επιδιώκεις. Είσαι ένας από εκείνους που πιστεύουν στον Θεό; Σου παρέχω πραγματική ανθρώπινη ζωή, όμως δεν την επιδιώκεις. Είσαι καθόλου διαφορετικός από έναν χοίρο ή έναν σκύλο; Οι χοίροι δεν επιδιώκουν τη ζωή του ανθρώπου, δεν επιδιώκουν να εξαγνίζονται και δεν καταλαβαίνουν τι είναι η ζωή. Κάθε μέρα, μετά το φαγητό τους, απλώς κοιμούνται. Σου έδωσα την αληθινή οδό, όμως δεν την έχεις κερδίσει: Είσαι με άδεια χέρια. Είσαι πρόθυμος να συνεχίσεις με αυτή τη ζωή, τη ζωή ενός χοίρου; Τι σημασία έχει να μένουν ζωντανοί αυτοί οι άνθρωποι; Η ζωή σου είναι αξιοπεριφρόνητη και ποταπή, ζεις μέσα στη βρομιά και στην ανηθικότητα, και δεν έχεις κανέναν στόχο. Η ζωή σου δεν είναι η πλέον ποταπή; Έχεις το θράσος να κοιτάξεις τον Θεό; Εάν συνεχίζεις να έχεις τέτοιες εμπειρίες, θα αποκτήσεις τίποτα; Η αληθινή οδός σού έχει δοθεί, αλλά κατά πόσο μπορείς να την κερδίσεις τελικά εξαρτάται από την προσωπική σου επιδίωξη» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι εμπειρίες του Πέτρου: η γνώση του για την παίδευση και την κρίση). Όταν διάβασα ότι ο Θεός μάς καλεί να λογοδοτούμε, ένιωσα ενοχές και μίσησα τον εαυτό μου. Για να απαλλαγούμε από τις διεφθαρμένες διαθέσεις μας, για να μας δώσει μια ευκαιρία σωτηρίας, ο Θεός μάς διαπαιδαγωγεί με τόσο πολλές αλήθειες και μας συναναστρέφεται αναλυτικά σε κάθε πτυχή της αλήθειας, μήπως τυχόν δεν την καταλάβουμε. Ο Θεός πλήρωσε μεγάλο τίμημα για μας. Όποιος έχει ανθρώπινη φύση πρέπει να επιδιώκει την αλήθεια και να αφοσιώνεται στο καθήκον. Αλλά δεν είχα καθόλου συνείδηση. Δεν επεδίωκα καθόλου την αλήθεια, με ένοιαζε μόνο η σωματική άνεση και αποδεχόμουν ακόμα σατανικές φιλοσοφίες, όπως: «Ζήσε τη ζωή στον αυτόματο πιλότο», «Άδραξε τη μέρα για ευχαρίστηση, γιατί η ζωή είναι σύντομη». Πίστευα ότι έπρεπε να περνάμε καλά τον λίγο καιρό μας πάνω στη γη και να μην ζοριζόμαστε και πολύ. Θα πρέπει να ζούμε με ανεμελιά και ευτυχία. Έκανα ένα καθήκον υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα υπέμενα σαρκική δυσφορία ή κόπωση. Έκανα ό,τι ήταν πιο εύκολο. Όποτε έπρεπε να βάλω το μυαλό μου να σκεφτεί κάτι, αντιστεκόμουν και εγκατέλειπα και είτε φόρτωνα το πρόβλημα σε άλλους, είτε το παραμέριζα και το αγνοούσα. Δεν έπαιρνα το καθήκον μου στα σοβαρά, και κάποια θέματα των νεοφώτιστων δεν λύνονταν, άρα δεν συναθροίζονταν. Μόνο τότε συνειδητοποίησα ότι αυτές οι σατανικές φιλοσοφίες με έκαναν όλο και πιο διεφθαρμένη. Σαν γουρούνι κι εγώ λαχταρούσα παρηγοριά και δεν επεδίωκα την αλήθεια, τα έκανα θάλασσα στο καθήκον και δεν ανησυχούσα καθόλου γι’ αυτό. Αμελούσα τα καθήκοντά μου, δεν αποκόμιζα όσες αλήθειες έπρεπε να αποκομίζω και δεν έκανα τις υποχρεώσεις μου. Δεν ήμουν ξεκάθαρα εντελώς άχρηστη; Βίωσα πραγματικά ότι η λαχτάρα για σαρκική παρηγοριά με έβλαπτε και διέλυε την ευκαιρία μου για σωτηρία. Όταν προκύπτουν δυσκολίες στο καθήκον μπορείς να στηρίζεσαι στον Θεό για αναζήτηση της αλήθειας. Οι δυσκολίες που με έκαναν να αναζητώ την αλήθεια και να τηρώ αρχές στο καθήκον με βοήθησαν να επιδιώξω την αλήθεια και την είσοδο ζωής. Εγώ όμως τα έβλεπα αυτά ως ενόχληση, ως βάρος που έπρεπε να ξεφορτωθώ. Όταν το αντιλήφθηκα αυτό, μετάνιωσα που φρόντισα τη σάρκα μου και έχασα τόσες ευκαιρίες να μάθω την αλήθεια. Δεν ήθελα να συνεχίσω να είμαι αμελής. Έπρεπε να απαρνηθώ τη σάρκα και να αφοσιωθώ στο καθήκον.

Μια μέρα διάβασα κάποια λόγια του Θεού που με βοήθησαν να δω καλύτερα τις συνέπειες της επιπολαιότητας στο καθήκον. Τα λόγια του Θεού λένε: «Ας πούμε ότι υπάρχει μια εργασία που θα μπορούσε να ολοκληρωθεί σε ένα μήνα από ένα άτομο. Εάν χρειαστεί έξι μήνες για να γίνει αυτή η εργασία, οι πέντε από αυτούς τους μήνες δεν αποτελούν απώλεια; Όταν πρόκειται για τη διάδοση του ευαγγελίου, ορισμένοι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να εξετάσουν την αληθινή οδό και χρειάζονται μόνο έναν μήνα για να προσηλυτιστούν, και στη συνέχεια εντάσσονται στην εκκλησία και συνεχίζουν να ποτίζονται και να τους παρέχεται φροντίδα. Έξι μήνες είναι το μόνο που χρειάζονται για να δημιουργήσουν ένα θεμέλιο. Αλλά αν η στάση του ατόμου που διαδίδει το ευαγγέλιο είναι μια στάση αδιαφορίας και επιπολαιότητας, και οι επικεφαλής και οι εργάτες δεν έχουν κανένα αίσθημα ευθύνης, και αν τελικά χρειαστεί μισός χρόνος για να προσηλυτιστεί το άτομο, αυτός ο μισός χρόνος δεν αποτελεί απώλεια για τη ζωή του; Αν βρεθεί αντιμέτωπος με μεγάλη καταστροφή και δεν έχει θεμέλιο, θα κινδυνεύσει· τότε, δεν θα του χρωστάς κάτι; Μια τέτοια απώλεια δεν μετριέται οικονομικά ή με τη χρήση χρημάτων. Του καθυστέρησες την κατανόηση της αλήθειας κατά μισό χρόνο, τον καθυστέρησες να δημιουργήσει ένα θεμέλιο και να εκτελέσει το καθήκον του κατά μισό χρόνο. Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη γι’ αυτό; Είναι οι επικεφαλής και οι εργάτες σε θέση να αναλάβουν την ευθύνη γι’ αυτό; Κανείς δεν μπορεί να αναλάβει την ευθύνη της ζωής κάποιου» («Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). Όσα αποκάλυψαν οι λόγοι του Θεού ήταν πολύ θλιβερά και δύσκολα. Ήμουν μια ψευδο-επικεφαλής που δεν κάνει πραγματικό έργο, αμελής στα καθήκοντά μου και ανεύθυνη, κι έτσι οι νεοφώτιστοι δεν προσέρχονταν ενώ μερικοί αποχωρούσαν κιόλας επειδή τα προβλήματά τους δεν λύνονταν. Με τέτοιο πότισμα, δεν έβλαπτα τους νεοφώτιστους; Ακόμα κι αν κάποιοι δεν άφηναν την πίστη, οι ζωές τους βλάπτονταν από εμμονή σε αντιλήψεις και τις απουσίες στις συναθροίσεις. Αυτό είναι κακό που δεν μπορώ να επανορθώσω. Αν δεν είχα νοιαστεί τόσο πολύ για τη σάρκα μου, αλλά πλήρωνα τίμημα και έδινα σημασία στα προβλήματα των νεοφώτιστων, τότε ίσως κάποιοι να είχαν μπορέσει νωρίτερα να ριζώσουν στην αληθινή οδό και να μάθουν την αλήθεια, να ζούσαν εκκλησιαστική ζωή, να έκαναν καθήκον και καλές πράξεις και τα πράγματα δεν θα είχαν εξελιχθεί έτσι. Αλλά σε εκείνο το σημείο, ήταν αργά για λόγια. Όταν σκεφτόμουν τους νεοφώτιστους που δεν έρχονταν σε συναθροίσεις, στενοχωριόμουν και ένιωθα τύψεις και απίστευτα υπόχρεη στο Θεό. Επρόκειτο για μια παράβαση, έναν λεκέ στο καθήκον μου! Ήμουν γεμάτη τύψεις και φόβο επίσης. Ένιωθα ότι προκάλεσα προβλήματα. Με δάκρυα προσευχήθηκα: «Θεέ μου, ποθώ την ευκολία κι είμαι επιπόλαιη στο καθήκον κι αυτό Σε αηδιάζει. Θέλω να μετανοήσω ενώπιόν Σου και να επανορθώσω για τις παραβάσεις μου. Εξέτασε την καρδιά μου και αν συνεχίσω να είμαι επιπόλαιη, να με τιμωρήσεις και να με πειθαρχήσεις».

Έπειτα βρήκα νεοφώτιστους που ήταν αρνητικοί, αδύναμοι και απείχαν από συναθροίσεις και έψαξα λόγια του Θεού για να λύσω τα προβλήματά τους. Ρώτησα αδελφές που ήταν καλές στο πότισμα να μου πουν αρχές και προσεγγίσεις. Μετά στράφηκα στη νεοφώτιστη με τις αντιλήψεις που έλειπε από συναθροίσεις. Της έστειλα αρκετά μηνύματα αλλά δεν απάντησε σε κανένα από αυτά. Ένιωσα κάπως απογοητευμένη και σκέφτηκα μήπως να το ξεχάσω. Τέλος πάντων, αυτή είχε σταματήσει να απαντά. Αυτή ήταν και η αλήθεια. Έστειλα και στη νεοφώτιστη που είχε πολλή δουλειά άλλο ένα μήνυμα και όταν απέρριψε την πρόσκληση στη συνάθροιση, δεν ήθελα να πληρώσω άλλο τίμημα για να την υποστηρίξω. Τότε σκέφτηκα την προσευχή μου και τα εξής λόγια του Θεού: «Όταν οι άνθρωποι εκτελούν το καθήκον τους, στην πραγματικότητα κάνουν αυτό που πρέπει να κάνουν. Αν το κάνεις ενώπιον του Θεού, αν εκτελείς το καθήκον σου και υποτάσσεσαι στον Θεό με στάση ειλικρίνειας και με την καρδιά σου, δεν θα είναι αυτή η στάση πολύ πιο σωστή; Πώς θα πρέπει, λοιπόν, να εφαρμόζεις αυτήν τη στάση στην καθημερινή σου ζωή; Πρέπει να κάνεις πραγματικότητά σου τη “λατρεία του Θεού με την καρδιά και με ειλικρίνεια”. Όποτε θέλεις να είσαι χαλαρός και απλώς να κρατάς τα προσχήματα, όποτε θέλεις να ενεργήσεις ύπουλα και να τεμπελιάσεις, και όποτε αποσπάται η προσοχή σου και θα προτιμούσες να διασκεδάσεις, σκέψου το καλύτερα: “Μήπως η συμπεριφορά αυτή με καθιστά αναξιόπιστο; Μοιάζω να εκτελώ το καθήκον μου με την καρδιά μου; Μήπως η ενέργεια αυτή με καθιστά άπιστο; Μήπως αποτυγχάνω έτσι να ανταποκριθώ στην αποστολή που μου εμπιστεύθηκε ο Θεός;” Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο πρέπει να κάνεις την αυτοκριτική σου. Αν μπορέσεις να συνειδητοποιήσεις ότι είσαι πάντα απρόσεκτος και επιπόλαιος στο καθήκον σου, και μη αφοσιωμένος, και ότι έχεις πληγώσει τον Θεό, τι θα πρέπει να κάνεις; Θα πρέπει να πεις: “Αισθάνθηκα εκείνη τη στιγμή ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, αλλά δεν το αντιμετώπισα ως πρόβλημα· απλώς το προσπέρασα απρόσεκτα. Δεν είχα συνειδητοποιήσει μέχρι τώρα ότι ήμουν πραγματικά απρόσεκτος και επιπόλαιος, ότι δεν είχα ανταποκριθεί στην ευθύνη μου. Μου λείπει πραγματικά η συνείδηση και η λογική!” Έχεις διαπιστώσει το πρόβλημα και όπως μάθει λίγα πράγματα για τον εαυτό σου —τώρα, λοιπόν, πρέπει να αλλάξεις τον εαυτό σου! Η στάση σου απέναντι στην εκτέλεση του καθήκοντός σου ήταν λανθασμένη. Ήσουν απρόσεκτος μ’ αυτό, όπως με μια παράλληλη δουλειά, και δεν το έκανες με την καρδιά σου. Αν είσαι ξανά απρόσεκτος και επιπόλαιος όπως τώρα, πρέπει να προσευχηθείς στον Θεό, ώστε να σε πειθαρχήσει και να σε συμμορφώσει. Πρέπει κανείς να έχει τέτοια θέληση στην εκτέλεση του καθήκοντός του. Μόνο τότε μπορεί να μετανοήσει πραγματικά. Μεταστρέφεται κανείς μόνο όταν είναι καθαρή η συνείδησή του και έχει μεταμορφωθεί η στάση του απέναντι στην εκτέλεση του καθήκοντός του» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο με τη συχνή ανάγνωση των λόγων του Θεού και την περισυλλογή για την αλήθεια υπάρχει δρόμος προς τα εμπρός). Με τα λόγια του Θεού είδα ότι εύκολα κάνουμε το καθήκον σωστά. Πρέπει να είμαστε έντιμοι, να δεχόμαστε τον έλεγχο του Θεού, και να πασχίζουμε να κάνουμε όσα γνωρίζουμε και μπορούμε, χωρίς τεχνάσματα ή επιπολαιότητα, και με αυτή τη συμπεριφορά θα κάνουμε το καθήκον καλά. Έτσι αποφάσισα πως αυτή τη φορά δεν θα απογοητεύσω τον Θεό. Έπρεπε να δείξω στον Θεό μεταμέλεια, ότι ήμουν πραγματικά εργατική και ειλικρινής και αν αυτοί οι νεοφώτιστοι δεν προσέρχονταν παρά τη βοήθεια και την στήριξή μου, εγώ θα είχα κάνει την υποχρέωσή μου και δεν θα είχα τύψεις.

Μίλησα με μια αδελφή που αναζητούσε μονοπάτι άσκησης και συναναστράφηκα με εκείνη τη νεοφώτιστη που είχε θρησκευτικές αντιλήψεις. Της ανοίχτηκα για το δικό μου μονοπάτι πίστης. Εξεπλάγην όταν είδα να απαντά στα μηνύματά μου. Όντως απολάμβανε πολύ τις συναθροίσεις, αλλά είχε μερικές ανεπίλυτες αντιλήψεις και συγχύσεις. Συγκινήθηκα βαθιά με τα εγκάρδια λόγια που μου είπε και τη συναναστράφηκα για τις αντιλήψεις της. Στο τέλος, δέχτηκε να έρχεται σε συναθροίσεις και σύντομα ανέλαβε ένα καθήκον. Όταν είδα τα πράγματα να εξελίσσονται έτσι ένιωσα κάτι το απερίγραπτο. Ένιωσα χαρά και μεταμέλεια. Χωρίς τη διαφώτιση των λόγων του Θεού με την οποία γνώρισα τον εαυτό μου και άλλαξα στάση για το καθήκον μου, θα είχα διαπράξει άλλη μία παράβαση ακόμα. Έπειτα, προσπάθησα να βρω ξανά τη νεοφώτιστη που είχε πολλή δουλειά. Πριν, την πίεζα να έρχεται σε συναθροίσεις χωρίς να λαμβάνω υπόψη τις δυσκολίες που είχε. Τη συναναστράφηκα με τα λόγια του Θεού με βάση την κατάστασή της και προσάρμοσα της ώρες των συναθροίσεων. Όταν δεν είχε χρόνο να έρθει σε συνάθροιση, της διάβαζα λόγια του Θεού όταν μπορούσε και τη συναναστρεφόμουν υπομονετικά. Μετά αποφάσισε να μου ανοιχτεί και να μιλήσει για τα λόγια του Θεού που είχε διαβάσει. Επίσης, μου είπε με χαρά πως, ό,τι και αν γινόταν, θα συνέχιζε τις συναθροίσεις και να τρώει και να πίνει τα λόγια του Θεού. Μετά από αυτό, ποτέ δεν έχασε άλλη συνάθροιση και όση δουλειά κι αν είχε, έβρισκε χρόνο να συλλογιστεί τα λόγια του Θεού. Μετά, υποστήριξα άλλους νεοφώτιστους και τους επανέφερα στην εκκλησία. Μόλις διόρθωσα τη στάση μου, βασίστηκα στο Θεό και κατέβαλα προσπάθεια, είχα αποτελέσματα στο καθήκον.

Παλιότερα ήμουν συνεχώς δόλια και επιπόλαια στο καθήκον μου. Παρόλο που δεν υπέφερα σωματικά, ζούσα μονίμως με κακουχίες. Δεν ένιωθα την καθοδήγηση του Θεού, πετύχαινα όλο και λιγότερα στο καθήκον, μου έλειπε παντελώς η διαφώτιση και διαρκώς ανησυχούσα ότι ο Θεός θα με εγκατέλειπε και θα με απέκλειε. Στενοχωριόμουν και πονούσα πολύ. Όταν αφοσιώθηκα στο καθήκον, ένιωσα την παρουσία και την καθοδήγηση του Θεού. Προόδευσα και στο καθήκον μου και άρχισα να νιώθω γαλήνη και παρηγοριά. Πραγματικά βίωσα πόσο σημαντική είναι η στάση προς το καθήκον μας. Στις δυσκολίες, μόνο πληρώνοντας τίμημα και υπακούοντας το θέλημα του Θεού θα κερδίσουμε τη διαφώτιση του Αγίου Πνεύματος και θα πετύχουμε στο καθήκον.