Πριν λίγα χρόνια, συνέθετα τραγούδια στην εκκλησία. Όσο κατανοούσα τη δουλειά και τις αρχές, τόσο καλύτερα απέδιδα στο καθήκον. Σταδιακά, οι άλλοι είχαν καλή γνώμη για μένα. Με ρωτούσαν όποτε είχαν πρόβλημα στη σύνθεση τραγουδιών τους. Γενικά, όλοι συμφωνούσαν με τις απόψεις που εξέφραζα, επομένως, ήμουν περήφανη για εμένα. Νόμιζα ότι ήμουν καλύτερη από αυτούς, ότι ήμουν ιδιοφυΐα, αναγκαία για την ομάδα. Πάντα είχα μια αίσθηση ανωτερότητας. Τότε, η αδελφή Σίλα ήρθε να συνεργαστούμε στη σύνθεση. Η επόπτρια μας έβαλε μαζί προκειμένου να την καθοδηγήσω και να τη βοηθήσω. Στην αρχή, πήγα όντως να τη διδάξω. Έκανα μια σύνοψη της εμπειρίας μου και της είπα τι να προσέχει, αλλά μπέρδευε ακόμα μερικά πράγματα που είχα τονίσει. Είχα ενοχληθεί κάπως μαζί της, σκεπτόμενη πως της τα είχα ήδη πει αυτά τα πράγματα, αλλά έκανε ακόμα λάθη. Έδινε την ψυχή της σε αυτό; Έπειτα, όταν επεσήμανα τα λάθη της, την επέπληττα παρορμητικά: «Σου έχω ξαναναφέρει αυτό το πρόβλημα. Γιατί κάνεις ακόμα το ίδιο λάθος; Κάνεις καμία προσπάθεια;» Σε μια συνάθροιση, η Σίλα είπε ότι φοβόταν να κάνει λάθη στο καθήκον της και να αντιμετωπιστεί. Στο άκουσμα αυτού, ανησύχησα. Είχα επισημάνει πολλά προβλήματα στο καθήκον της και την είχα επιπλήξει. Μήπως έτσι την περιόριζα; Αλλά τότε σκέφτηκα, ότι έκανε συνέχεια λάθη, οπότε δεν ήταν λάθος μου να τα επισημάνω. Αν δεν μιλούσα, θα ήξερε τα λάθη της και θα άλλαζε αρκετά γρήγορα; Δεν είναι ότι είχα κακή πρόθεση. Ήθελα απλώς να μπει στο νόημα και να μη θέσει σε κίνδυνο το έργο. Με τον καιρό, είδα σταδιακά ότι όταν η Σίλα δυσκολευόταν στο καθήκον της ή όποτε είχε σκέψεις ή ιδέες, δεν μου έλεγε τίποτα πια. Ήταν αρνητική και δεν ένιωθε ποτέ ικανή για το καθήκον. Στην πραγματικότητα, δεν συνεργαζόμουν έτσι μόνο μ’ εκείνη. Φερόμουν το ίδιο και σ’ άλλους αδελφούς κι αδελφές. Αφιέρωνα όλο τον χρόνο και την ενέργεια στο καθήκον, και ενίοτε εργαζόμουν ως αργά τη νύχτα για να το κάνω καλά. Ένιωθα ότι έφερα φορτίο κι αφοσιωνόμουν στο καθήκον μου. Όταν έβλεπα τους γύρω μου να κοιμούνται νωρίς, ένιωθα ότι δεν έφεραν φορτίο στο καθήκον τους και τους επέπληττα: «Πρέπει να φέρετε φορτίο και να πληρώνετε τίμημα, όχι να λαχταράτε ανέσεις!» Όταν οι αδελφές σηκώνονταν να ξεπιαστούν ή κουβέντιαζαν χαλαρά για λίγο, ένιωθα πως δεν συγκεντρώνονταν στο καθήκον. Τις σνόμπαρα και τις επέπληττα: «Όταν έρχεται η ώρα του καθήκοντος, εκεί πρέπει να εστιάζετε την ενέργειά σας. Η κουβέντα δεν καθυστερεί τη δουλειά;» Οι άλλοι αδελφοί κι αδελφές άρχισαν σιγά-σιγά να απομακρύνονται από μένα και δεν έρχονταν πια να μου μιλήσουν, όταν είχαν προβλήματα ή δυσκολίες. Ένιωθα απομονωμένη και αποκομμένη από όλους. Ένιωθα τόσο άκεφη, αλλά δεν ήξερα τι προκαλούσε το πρόβλημα.

Λίγους μήνες αργότερα, ο επικεφαλής ήρθε ξαφνικά να μου μιλήσει και μου είπε αυστηρά: «Κάποιοι ανέφεραν ότι τείνεις να επιπλήττεις και να περιορίζεις τους άλλους. Οι αδελφοί νιώθουν ότι τους καταπιέζεις κι ότι δεν ασκούν ελεύθερα το καθήκον. Επιδεικνύεις κακή ανθρώπινη φύση». Ακούγοντας τον επικεφαλής, ένιωσα σαν να με χαστούκισαν, και το κεφάλι μου βούιζε. Τα λόγια «περιορίζεις τους άλλους» και «κακή ανθρώπινη φύση» ήταν σαν μαχαιριά στην καρδιά μου. Ο νους μου ήταν σε ταραχή. Πώς είχα αποκήσει κακή ανθρώπινη φύση; Πώς περιόριζα τους άλλους; Πώς τους καταπίεζα; Δεν κοιμήθηκα εκείνο το βράδυ. Ξανάφερνα τα πάντα στο μυαλό μου κι ήμουν πολύ μπερδεμένη. Σκεφτόμουν ότι είμαι φύσει ευθύς άνθρωπος —τα λέω στα ίσια. Μα όσα λέω είναι αλήθεια. Όταν βλέπω ένα πρόβλημα σε κάποιον, έχω τα κότσια να το πω άμεσα. Δεν φοβάμαι μην τον προσβάλω. Ένιωθα ότι αυτό είναι το δίκαιο. Σημαίνει αυτό ότι περιορίζω τους άλλους κι έχω κακή ανθρώπινη φύση; Αφού ο επικεφαλής είπε πως περιόριζα τους άλλους, θα πάσχιζα να αλλάξω για να δουν όλοι τη μεταμόρφωσή μου. Κανείς δεν θα έλεγε πια ότι τον περιόριζα ή ότι είχα κακή ανθρώπινη φύση. Κατόπιν, εστίαζα στον τόνο της φωνής μου και δούλευα το πώς μιλούσα. Πάντα σκεφτόμουν πώς να τοποθετούμαι λίγο πιο λεπτά, για να μην πλήττω την περηφάνεια των άλλων και τους θίγω. Ενίοτε, έβλεπα ένα πρόβλημα μα δεν το επεσήμαινα η ίδια, μην τυχόν πει κανείς ότι τον περιορίζω. Έβαζα την επόπτρια να συναναστραφεί. Σταδιακά, σταμάτησα να επιπλήττω τους ανθρώπους όπως πριν, και οι άλλοι είπαν ότι είχα αλλάξει κάπως. Μα δεν ένιωθα ήρεμα ή άνετα. Ήμουν πολύ θλιμμένη, δεν ένιωθα καθόλου ελεύθερη. Πρόσεχα πολύ, ζύγιζα επανειλημμένα και συλλογιζόμουν κάθε μου λέξη. Έπρεπε τότε να αναρωτηθώ: «Αυτή η συμπεριφορά δείχνει αληθινή μετάνοια και αλλαγή; Οι άλλοι δεν νιώθουν πια περιορισμένοι όταν αλληλεπιδρώ μαζί τους, μα γιατί νιώθω εγώ περιορισμό;» Μες στον πόνο και τη σύγχυση, προσευχήθηκα στον Θεό να με φωτίσει και να με καθοδηγήσει, για να στοχαστώ και να κατανοήσω την κατάστασή μου.

Στην πνευματική μου άσκηση, διάβασα κάποια λόγια του Θεού. «Το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνεται κατά τη μετάνοια είναι να αναγνωρίζεις τι έκανες λάθος: να αντιλαμβάνεσαι πού ήταν το λάθος σου, την ουσία του προβλήματος και τη διεφθαρμένη διάθεση που αποκάλυψες· πρέπει να αναλογίζεσαι αυτά τα πράγματα και να αποδέχεσαι την αλήθεια, κι έπειτα να ασκείσαι σύμφωνα με την αλήθεια. Μόνο αυτή είναι στάση μετάνοιας. Αν, από την άλλη πλευρά, σκέφτεσαι διεξοδικά πονηρούς τρόπους, γίνεσαι πιο ύπουλος από πριν, οι τεχνικές σου είναι πιο έξυπνες και πιο συγκαλυμμένες και έχεις πιο πολλές μεθόδους αντιμετώπισης των πραγμάτων, τότε το πρόβλημα δεν είναι τόσο απλό όσο το να ήσουν απλώς δόλιος. Χρησιμοποιείς ύπουλα μέσα και έχεις μυστικά τα οποία δεν μπορείς να φανερώσεις. Αυτό είναι κακό. Όχι μόνο δεν έχεις μετανοήσει, μα έχεις γίνει πιο ύπουλος και δόλιος. Ο Θεός βλέπει πως είσαι υπερβολικά ισχυρογνώμων και κακός, κάποιος που παραδέχεται επιφανειακά ότι έσφαλλε και αποδέχεται την αντιμετώπιση και το κλάδεμα, μα στην πραγματικότητα, δεν έχει την παραμικρή στάση μετάνοιας. Γιατί το λέμε αυτό; Διότι κατά τη διάρκεια αυτού του γεγονότος ή στον απόηχο αυτού, δεν αναζήτησες καθόλου την αλήθεια, δεν έκανες αυτοκριτική ούτε προσπάθησες να γνωρίσεις τον εαυτό σου και δεν ασκήθηκες σύμφωνα με την αλήθεια. Η στάση σου είναι στάση χρησιμοποίησης των φιλοσοφιών, της λογικής και των μεθόδων του Σατανά για την επίλυση του προβλήματος. Στην πραγματικότητα, αποφεύγεις το πρόβλημα και το τυλίγεις με ένα ωραίο περιτύλιγμα για να μην δουν οι άλλοι κανένα ίχνος αυτού, χωρίς να σου ξεφεύγει τίποτα. Στο τέλος, αισθάνεσαι ιδιαίτερα έξυπνος. Αυτά είναι τα πράγματα που βλέπει ο Θεός, αντί να βλέπει να έχεις αναλογιστεί, εξομολογηθεί και μετανοήσει πραγματικά για την αμαρτία σου εν όψει του ζητήματος που σου έχει συμβεί, κι έπειτα να αναζητάς την αλήθεια και να ασκείσαι σύμφωνα μ’ αυτήν. Η στάση σου δεν είναι στάση αναζήτησης της αλήθειας ή άσκησης της αλήθειας, ούτε είναι στάση υποταγής στην κυριαρχία και στις διευθετήσεις του Θεού, μα είναι στάση χρησιμοποίησης των τεχνικών και των μεθόδων του Σατανά για την επίλυση του προβλήματός σου. Δίνεις στους άλλους μια ψευδή εντύπωση και αντιστέκεσαι στο να εκτεθείς από τον Θεό, ενώ είσαι αμυντικός και εριστικός αναφορικά με τις περιστάσεις που έχει ενορχηστρώσει ο Θεός για σένα. Η καρδιά σου είναι πιο κλειστή από πριν και αποκομμένη από τον Θεό. Ως εκ τούτου, μπορεί να προκύψει κανένα καλό αποτέλεσμα απ’ αυτό; Μπορείς ακόμα να ζεις στο φως, απολαμβάνοντας γαλήνη και χαρά; Δεν μπορείς. Αν αποφεύγεις την αλήθεια και αποφεύγεις τον Θεό, σίγουρα θα βυθιστείς στο σκοτάδι και θα κλαις και θα τρίζεις τα δόντια σου» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο επιδιώκοντας την αλήθεια μπορεί κανείς να διαλύσει τις αντιλήψεις και τις παρανοήσεις του για τον Θεό). Απ’ τον λόγο Του, έμαθα ότι η αληθινή μετάνοια κι αλλαγή απαιτούν αληθινή αυτοκριτική, και κατανόηση της διεφθαρμένης σου διάθεσης και της ουσίας των θεμάτων σου. Πρέπει να ξέρεις πού σφάλλεις, ν’ αναζητάς την αλήθεια για να διορθώσεις τη διαφθορά σου. Εγώ για παράδειγμα, όταν ο επικεφαλής έθιξε το πρόβλημα ότι περιόριζα τους άλλους, δεν στοχάστηκα καν, δεν αναζήτησα την αλήθεια για να δω τι είναι ο περιορισμός των άλλων, ποιες συμπεριφορές μου ήταν περιοριστικές, τι αποκαλύπτουν τα λόγια του Θεού γι’ αυτό, ή ποια είναι η στάση του Θεού προς τέτοια άτομα. Έπραξα σύμφωνα με όσα φανταζόμουν, ότι δηλαδή οι άλλοι καταπιέζονταν, επειδή μιλούσα ευθέως και δεν είχα ωραίο τόνο. Για να δουν όλοι ότι είχα αλλάξει, δούλεψα τον τόνο και τη συμπεριφορά μου. Δεν μιλούσα πια ευθέως για τα προβλήματα, αντιθέτως, ήμουν ευγενική, λέγοντας ό,τι δεν θα ταπείνωνε κάποιον. Ενίοτε, έβλεπα καθαρά ότι κάποιος παραβίαζε τις αρχές, αλλά φοβόμουν ότι αν μιλούσα οι άλλοι θα με έλεγαν καταπιεστική. Οπότε έκανα τα στραβά μάτια ή έλεγα στην επόπτρια να το χειριστεί. Αφού ασκήθηκα έτσι για λίγο, παρότι οι άλλοι έλεγαν ότι δεν τους περιόριζα όπως πριν, απλώς άλλαξα τη συμπεριφορά μου κι όχι τη διάθεση της ζωής μου. Όταν μ’ αντιμετώπισαν, δεν αναζήτησα την αλήθεια για να φτιάξω τη διεφθαρμένη μου διάθεση κι απλώς αυτοσυγκρατούμουν. Γι’ αυτό ήμουν τόσο θλιμμένη και καταπιεσμένη. Ήμουν επιφυλακτική και υπερβολικά προσεκτική με κάθε μου λέξη. Ήταν ένας εξαντλητικός τρόπος ζωής. Τ’ ότι δεν αναζητούσα την αλήθεια και δεν ακολουθούσα κανόνες μού ’φερε τόση δυστυχία. Σκέφτηκα, λοιπόν, τότε ότι δεν έπρεπε να συνεχίσω έτσι, μα ν’ αναζητήσω την αλήθεια ενώπιον του Θεού, να σκεφτώ τα θέματά μου και να βγω από την αρνητική μου κατάσταση.

Έπειτα, έψαξα λόγια του Θεού για τον περιορισμό των άλλων, κι εφάρμοσα τις αποκαλύψεις, κάνοντας αυτοκριτική. Μια μέρα, διάβασα κάτι στα λόγια του Θεού: «Μπορείς να κάνεις τους ανθρώπους να κατανοήσουν την αλήθεια και να εισέλθουν στην πραγματικότητά της, αν επαναλαμβάνεις μόνο λόγια δόγματος, και δίνεις διαλέξεις στους ανθρώπους και τους αντιμετωπίζεις; Αν η αλήθεια σχετικά με την οποία συναναστρέφεσαι δεν είναι πραγματική, αν δεν είναι παρά λόγια δόγματος, τότε όσο κι αν τους αντιμετωπίζεις και τους δίνεις διαλέξεις, αυτό δεν θα έχει κανένα αποτέλεσμα. Πιστεύεις ότι το να σε φοβούνται οι άνθρωποι και να κάνουν ό,τι τους λες εσύ και να μην τολμούν να εκφράσουν αντιρρήσεις είναι το ίδιο με το να κατανοούν την αλήθεια και να είναι υπάκουοι; Αυτό αποτελεί σπουδαίο λάθος· η είσοδος στη ζωή δεν είναι τόσο απλή. Ορισμένοι επικεφαλής μοιάζουν με έναν νέο διευθυντή που προσπαθεί να κάνει μεγάλη εντύπωση· προσπαθούν να επιβάλουν τη νεοαποκτηθείσα εξουσία τους στους εκλεκτούς του Θεού, ώστε όλοι να υποταχθούν στους ίδιους, νομίζοντας ότι αυτό θα κάνει τη δουλειά τους ευκολότερη. Αν στερείσαι της πραγματικότητας της αλήθειας, τότε σε λίγο καιρό θα εκτεθεί το πραγματικό σου ανάστημα, θα αποκαλυφθεί το πραγματικό σου πρόσωπο και θα μπορούσες κάλλιστα να αποκλειστείς. Σε κάποιο διοικητικό έργο, λίγη αντιμετώπιση, κλάδεμα και πειθαρχία είναι αποδεκτά. Αλλά αν είσαι ανίκανος να συναναστραφείς σχετικά με την αλήθεια, τελικά, θα εξακολουθείς να μην μπορείς να επιλύσεις το πρόβλημα και θα επηρεάσεις τα αποτελέσματα του έργου. Εάν, ανεξάρτητα από τα ζητήματα που εμφανίζονται στην εκκλησία, εξακολουθείς να δίνεις διαλέξεις στους ανθρώπους και να τους κατηγορείς —αν μόνο χάνεις την ψυχραιμία σου— αποκαλύπτεται έτσι η διεφθαρμένη σου διάθεση, και έχεις δείξει το άσχημο πρόσωπο της διαφθοράς σου. Αν στέκεσαι συνέχεια σε ένα βάθρο και δίνεις διαλέξεις στους ανθρώπους με αυτόν τον τρόπο, τότε με την πάροδο του χρόνου, ο λαός του Θεού δεν θα είναι σε θέση να λάβει την παροχή ζωής από εσένα, δεν θα κερδίσει τίποτα πραγματικό, και αντίθετα θα σε αποστρέφεται, θα σε απεχθάνεται. Επιπλέον, θα υπάρξουν και μερικοί που, έχοντας επηρεαστεί από σένα λόγω έλλειψης διάκρισης, θα δίνουν ομοίως διαλέξεις σε άλλους και θα τους αντιμετωπίζουν και θα τους κλαδεύουν. Ομοίως, πάλι, θα θυμώνουν και θα χάνουν την ψυχραιμία τους. Όχι μόνο δεν θα είσαι σε θέση να επιλύεις τα προβλήματα των άλλων, αλλά και θα ενθαρρύνεις τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους. Και δεν ισοδυναμεί αυτό με το να τους οδηγείς στο μονοπάτι προς την απώλεια; Δεν είναι μια πράξη κακή; Ο επικεφαλής θα πρέπει να ηγείται, κυρίως, με τη συναναστροφή της αλήθειας και την παροχή ζωής. Αν στέκεσαι συνέχεια σε ένα βάθρο και δίνεις διαλέξεις στους άλλους, θα μπορέσουν να κατανοήσουν την αλήθεια; Εάν εργαστείς για λίγο κατ’ αυτόν τον τρόπο, όταν οι άνθρωποι δουν καθαρά ποιος είσαι, θα σ’ εγκαταλείψουν. Μπορείς να τους φέρεις ενώπιον του Θεού δουλεύοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο; Σίγουρα δεν μπορείς. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κάνεις άνω-κάτω το έργο της εκκλησίας και ν’ αναγκάσεις τον εκλεκτό λαό του Θεού στο σύνολό του να σε αποστρέφεται και να σ’ εγκαταλείψει» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Καθώς στοχαζόμουν τα λόγια Του, κατάλαβα ότι το να βλέπεις προβλήματα, χωρίς να συναναστρέφεσαι την αλήθεια ή να υποδεικνύεις μονοπάτι άσκησης, αλλά να επιπλήττεις τους άλλους υπεροπτικά για τις ατέλειές τους, πιέζοντάς τους να κάνουν αυτό που θέλεις, είναι ασφυκτική συμπεριφορά. Συγκρίνοντάς με με τα λόγια του Θεού, είδα ότι ήμουν έτσι. Όταν η Σίλα ξεκίνησε στη σύνθεση τραγουδιών, δεν γνώριζε ακόμη πολλές διαδικασίες εργασίας, άρα ήταν λογικό να κάνει λάθη. Ως συνεργάτιδά της, θα έπρεπε να τη βοηθήσω και να τη στηρίξω με αγάπη, να συνοψίσουμε με συνεργασία τους λόγους πίσω από τα λάθη της, και να τα αλλάξουμε. Μα δεν λάμβανα υπ’ όψιν το αληθινό ανάστημα ή τις δυσκολίες της. Δεν την καταλάβαινα ούτε τη σκεφτόμουν καθόλου, και δεν έψαξα για την πηγή των λαθών της. Απλώς την περιφρονούσα και τη χαρακτήριζα ως μη αφοσιωμένη στο καθήκον της. Την επέπληττα μάλιστα παρορμητικά και τη μάλωνα συνεχώς, έτσι ένιωσε περιορισμό κι η κακή της κατάσταση επηρέασε το καθήκον. Φερόμουν το ίδιο στις αλληλεπιδράσεις μου με άλλους αδελφούς. Αν έβλεπα κάποιον να κοιμάται πριν από μένα, να κάνει διάλειμμα, να σηκώνεται ή να κουβεντιάζει, τον θεωρούσα χαλαρό στο καθήκον του, προσκολλημένο στη σάρκα και τον περιφρονούσα. Πάντα μάλωνα τους άλλους, κι έτσι με απεχθάνονταν ή και με απέφευγαν. Μια τέτοια αλληλεπίδραση και συνεργασία με άλλους όχι μόνο δεν τους διαπαιδαγώγησε ούτε τους ωφέλησε, μα τους τρόμαξε και τους περιόρισε. Δεν ήμουν στοργική και δεν είχα ανθρώπινη φύση. Το να σηκωθείς λίγο μετά από πολλή ώρα δουλειάς, να κουβεντιάσεις και να χαλαρώσεις για μια στιγμή είναι φυσιολογικό. Μα επέμεινα να είναι όλοι σαν εμένα, να κοιμούνται αργά και να μην κουβεντιάζουν. Ήμουν τόσο αλαζονική και αυτάρεσκη. Οι πράξεις μου βασιζόνταν στη διαφθορά μου κι όχι στα λόγια του Θεού ή στις αρχές της αλήθειας. Και οι άλλοι καταπιέζονταν και περιορίζονταν. Καθώς στοχαζόμουν, ένιωσα ενοχή και αναστάτωση. Είδα ότι ήμουν παράλογη κι υστερούσα πολύ σε ανθρώπινη φύση.

Διάβασα άλλο ένα χωρίο του λόγου του Θεού, που με βοήθησε να δω πιο καθαρά ποια ήταν η ρίζα του. Τα λόγια του Θεού λένε: «Αν, μέσα στην καρδιά σου, κατανοείς πραγματικά την αλήθεια, τότε θα γνωρίζεις πώς να κάνεις πράξη την αλήθεια και να υπακούς στον Θεό, και θα εισέλθεις φυσικά στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Αν το μονοπάτι στο οποίο βαδίζεις είναι το σωστό και συμφωνεί με το θέλημα του Θεού, τότε το έργο του Αγίου Πνεύματος δεν θα σε εγκαταλείψει —και σε μια τέτοια περίπτωση θα υπάρχουν όλο και λιγότερες πιθανότητες να προδώσεις τον Θεό. Χωρίς την αλήθεια, είναι εύκολο να πράξεις το κακό, και θα το κάνεις άθελά σου. Για παράδειγμα, αν έχεις αλαζονική και επηρμένη διάθεση, τότε το να σου λένε να μην εναντιώνεσαι στον Θεό δεν έχει καμία σημασία, δεν μπορείς να συγκρατηθείς, είναι πέρα από τον έλεγχό σου. Δεν θα το έκανες σκόπιμα, θα το έκανες υπό την κυριαρχία της αλαζονικής και επηρμένης φύσης σου. Η αλαζονεία και η έπαρσή σου θα σε ανάγκαζαν να κοιτάζεις τον Θεό αφ’ υψηλού και να Τον βλέπεις ως ανάξιο· θα σε έκαναν να εξυμνείς τον εαυτό σου, να επιδεικνύεσαι μονίμως· θα σε έκαναν να περιφρονείς τους άλλους, δεν θα άφηναν κανέναν στην καρδιά σου παρά μόνο τον εαυτό σου· θα σου στερούσαν τη θέση του Θεού στην καρδιά σου και τελικά θα σε έκαναν να καθίσεις στη θέση του Θεού και να απαιτείς από τους ανθρώπους να υποταχθούν σ’ εσένα, θα σε έκαναν να τιμάς τις δικές σου σκέψεις, ιδέες και αντιλήψεις ως την αλήθεια. Τόσο κακό γίνεται από τους ανθρώπους όταν αυτοί κυριαρχούνται από την αλαζονική και υπεροπτική τους φύση!» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο αναζητώντας την αλήθεια, μπορεί να επιτύχει κανείς αλλαγή στη διάθεσή του). Απ’ τα λόγια Του κατάλαβα ότι ήμουν τόσο αυταρχική και καταπιεστική προς τους άλλους καθαρά λόγω της αλαζονικής, σατανικής μου φύσης. Έγραφα τραγούδια καιρό, κι ήμουν εξοικειωμένη με τις αρχές και τις δεξιότητες, και η επόπτρια με έβαζε συχνά να καθοδηγώ τους άλλους. Το είδα ως προσωπικό κεφάλαιο, νομίζοντας ότι ήμουν ξεχωριστή και καλύτερη από κάθε άλλον. Πριν καν το καταλάβω, είχα βάλει τον εαυτό μου σε βάθρο και υποτιμούσα τους πάντες. Όταν η Σίλα συνέχισε να κάνει λάθη στα τραγούδια, έχασα την ψυχραιμία μου και την επέπληξα, μα στην ουσία την υποτιμούσα κι εξύψωνα τον εαυτό μου, για να βλέπουν όλοι ότι είμαι καλύτερή της. Έκανε λάθη και προκαλούσε προβλήματα που εγώ δεν θα προκαλούσα. Ήταν απρόσεκτη και ανεύθυνη, ενώ εγώ ήμουν σοβαρή και υπεύθυνη στο καθήκον μου. Μα τώρα που το σκέφτομαι, η Σίλα είχε και πολλά προτερήματα. Είχε καλό επίπεδο, βελτιωνόταν γρήγορα στη σύνθεση κι έκανε πολλές καλές προτάσεις. Μα είχα κολλήσει στα ελαττώματά της, δεν έβλεπα τα καλά της. Είχα υψηλά πρότυπα και αυστηρές απαιτήσεις από κείνη. Δεν θα της επέτρεπα να κάνει λάθος σε κάτι όπου την είχα ήδη διορθώσει. Όταν έβλεπα άλλους να κουβεντιάζουν ή να κοιμούνται νωρίς, τους επέπληττα κι εκείνους. Θεωρούσα τις προσωπικές μου απαιτήσεις αρχές της αλήθειας κι έκανα τους άλλους να τις ακολουθούν, επιπλήττοντάς τους, όταν δεν τα κατάφερναν. Έπραττα λες και δεν είχα ελαττώματα λες κι ήμουν τέλεια και καλύτερη όλων. Ήμουν τόσο αλαζονική και παράλογη. Η αλήθεια είναι ότι συχνά έκανα λάθη στο καθήκον μου. Μερικές φορές, η απροσεξία και η επιπολαιότητά μου επηρέαζαν αρνητικά το έργο μας. Στις προκλήσεις στο καθήκον μου, γινόμουν παθητική κι υποχωρούσα. Δεν ήθελα να πληρώσω το τίμημα. Δεν υπερτερούσα των άλλων, μα δεν έβλεπα τα δικά μου προβλήματα και ελαττώματα. Πάντα ένιωθα ότι ήμουν καλύτερη όλων. Πραγματικά, δεν είχα καμία αυτογνωσία. Όταν το αντιλήφθηκα, ντράπηκα πολύ. Μίσησα το πόσο πολύ αλαζονικη ήμουν, το ότι δεν βίωνα ανθρώπινη φύση.

Στην αναζήτησή μου έπειτα, είδα ότι πάντα ένιωθα ότι το να επισημαίνω προβλήματα που έβλεπα, και να λέω μόνο την αλήθεια, σήμαινε ότι τολμούσα να μιλήσω και δεν φοβόμουν να προσβάλω κάποιον. Και αυτό έδειχνε ένα αίσθημα δικαιοσύνης. Μα στην πραγματικότητα, δεν διέκρινα τη δικαιοσύνη από την αλαζονεία. Το έθεσα αυτό στον Θεό με προσευχή και αναζήτηση. Σε μια συνάθροιση, ένας επικεφαλής εκκλησίας συναναστράφηκε στην κατανόησή του. Βασικά, είπε ότι δικαιοσύνη είναι η στήριξη της αλήθειας κι η προστασία του έργου του Θεού. Αν όντως κατανοείς την αλήθεια και ξέρεις τι συμφωνεί με την αλήθεια και τον λόγο του Θεού, πρέπει να το στηρίζεις. Μα αν στηρίζεις τον λόγο του Θεού ή την αλήθεια, τότε δεν έχεις αίσθημα δικαιοσύνης. Η αλαζονεία κι η έπαρση αναφέρονται στη σατανική διάθεση να επαναστατείς και ν’ αντιστέκεσαι κατά του Θεού. Αν αγνοείς τον λόγο, το έργο και τις απαιτήσεις του Θεού, σκέφτεσαι πολύ τον εαυτό σου, εμμένεις στις δικές σου απόψεις και αντιλήψεις, νομιζεις ότι ξέρεις τα πάντα —τότε είσαι αλαζόνας κι επηρμένος. Η αλαζονεία έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το δίκαιο και την τήρηση των αρχών. Δεν σχετίζονται καθόλου. Με τη συναναστροφή του επικεφαλής, απέκτησα την ικανότητα να διακρίνω κάπως την αλαζονεία από τη δικαιοσύνη. Ένας δίκαιος μπορεί να στηρίξει τις αρχές της αλήθειας, να προστατεύσει το έργο της εκκλησίας. Όταν κάποιος βλάπτει τα συμφέροντα της εκκλησίας, ορθώνει το ανάστημά του και το σταματά, κι αποκαλύπτει τα προβλήματα τρίτων. Μερικές φορές, μπορεί να μιλά σκληρά, μα όσα λέει είναι αντικειμενικά και πρακτικά, κι ωφελούν το έργο της εκκλησίας. Ωφελούν την είσοδο των άλλων στη ζωή, δεν κρύβουν προσωπικές προθέσεις. Αυτή είναι μια έκφραση δικαιοσύνης. Σκέφτηκα πως όταν ο επικεφαλής βλέπει κάποιον να είναι ανεύθυνος στο καθήκον και να βλάπτει το έργο, μπορεί να τον επιπλήξει και να τον αντιμετωπίσει. Αν κι ο τόνος του είναι ίσως σκληρός κι ωμός, υπογραμμίζει τη φύση και τις συνέπειες του προβλήματος, ώστε οι άλλοι να σκεφτούν και να μετανοήσουν γρήγορα, να μην πληγεί το έργο και να τους βοηθήσει να αποκτήσουν αυτογνωσία. Το αποτέλεσμα είναι θετικό. Αλλά ο περιορισμός των άλλων είναι μια επίδειξη αλαζονείας. Ωθεί τους άλλους να πράττουν σύμφωνα με τα πρότυπα και τις ιδέες σου. Η πρόθεσή σου είναι να δείξεις πόσο ανώτερος είσαι. Συνεπώς, επιβάλλεις πολλούς κανόνες στους ανθρώπους, κι έτσι νιώθουν φόβο, περιορισμό, καταπίεση ή αρνητικότητα. Στο έργο μου με τη Σίλα, όταν την είδα να κάνει πολλά λάθη, δεν έμαθα τι προκαλούσε τα λάθη της, ούτε της προσέφερα θετική συναναστροφή και βοήθεια. Όρμησα στα προβλήματά της και την επέπληξα, κι έτσι ένιωσε πολύ περιορισμένη. Είχα ξεκάθαρα μια αλαζονική διάθεση, χωρίς να στηρίζω δίκαια το έργο της εκκλησίας. Αν κάποιος έχει σωστή πρόθεση, αρχές, προσπαθεί να στηρίξει το έργο της εκκλησίας, κι επισημαίνει αντικειμενικά τα προβλήματα, ακόμη και αν μιλά σκληρά, δεν είναι αλαζόνας. Αυτή η άσκηση διαπαιδαγωγεί τους άλλους και ωφελεί το έργο. Αποτελεί άσκηση της αλήθειας και επίδειξη δικαιοσύνης. Αν θες να επιλύσεις το θέμα του ότι είσαι αλαζονική και περιοριστική, μην εστιάζεις μόνο στο να μιλάς με λεπτότητα, ή να μη μιλάς, όταν βλέπεις τα προβλήματα. Να εστιάζεις στην αυτοκριτική και στη διόρθωση της αλαζονικής σου διάθεσης, να ελέγχεις την πρόθεση πίσω από τα λόγια σου και να μένεις στη θέση σου, μην έχεις απαιτήσεις και μην κρίνεις τους άλλους βάσει των προτιμήσεων και αντιλήψεών σου.

Διάβασα κάποια λόγια του Θεού που μου διασαφήνισαν ένα μονοπάτι άσκησης. Τα λόγια του Θεού λένε: «Τουλάχιστον, οι εκλεκτοί του Θεού θα πρέπει να διαθέτουν συνείδηση και σύνεση, και να εμπλέκονται και να αλληλεπιδρούν με τους ανθρώπους —και να χειρίζονται τα πράγματα— σύμφωνα με τα πρότυπα της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Φυσικά, το καλύτερο είναι να ασκούνται σύμφωνα με τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας που απαιτεί ο Θεός, αυτό ικανοποιεί τον Θεό. Ποιες είναι, λοιπόν, οι θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας που απαιτεί ο Θεός; Να κατανοούν οι άνθρωποι την αδυναμία και την αρνητικότητα των άλλων όταν αυτοί είναι αδύναμοι και αρνητικοί, να λαμβάνουν υπόψη τους τον πόνο και τις δυσκολίες των άλλων, και στη συνέχεια να ρωτούν γι’ αυτά τα πράγματα και να προσφέρουν βοήθεια και υποστήριξη, καθώς και να τους διαβάζουν τα λόγια του Θεού για να τους βοηθήσουν να λύσουν τα προβλήματα, ώστε να μην είναι πλέον αδύναμοι και να οδηγηθούν ενώπιον του Θεού. Είναι αυτός ένας τρόπος άσκησης που συνάδει με τις αρχές; Η άσκηση με αυτόν τον τρόπο είναι σύμφωνη με τη θεμελιώδη αρχή της αλήθειας. Φυσικά, οι σχέσεις αυτού του είδους είναι επίσης εναρμονισμένες με τις αρχές. Όταν οι άνθρωποι παρεμβαίνουν και διαταράσσουν σκόπιμα ή είναι σκόπιμα απρόσεκτοι και επιπόλαιοι καθώς εκτελούν το καθήκον τους, αν το βλέπεις αυτό και είσαι σε θέση να χειριστείς τα πράγματα σύμφωνα με τις αρχές, και μπορείς να τους υποδείξεις αυτά τα πράγματα, να τους επιπλήξεις και να τους βοηθήσεις, τότε αυτό συμφωνεί με τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας. Αν κάνεις τα στραβά μάτια ή είσαι ανεκτικός απέναντί τους και τους καλύψεις, και φτάσεις ακόμη και στο σημείο να πεις ωραία πράγματα για να τους επαινέσεις και να τους επιδοκιμάσεις, καλοπιάνοντας τους με ψεύτικα λόγια, τότε τέτοιες συμπεριφορές, τέτοιοι τρόποι αλληλεπίδρασης με τους ανθρώπους, αντιμετώπισης των ζητημάτων και χειρισμού των προβλημάτων είναι σαφώς αντίθετοι με τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας και δεν έχουν κανένα θεμέλιο στα λόγια του Θεού —οπότε αυτές οι συμπεριφορές και οι τρόποι αλληλεπίδρασης με τους ανθρώπους, και χειρισμού των θεμάτων είναι σαφώς αθέμιτα» («Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). Σκέφτηκα τι είπε ο Θεός και συνειδητοποίησα ότι όταν αλληλεπιδρούμε και εργαζόμαστε με αδελφούς, πρέπει να τους φερόμαστε δίκαια και να βλέπουμε τις δυνάμεις τους, όχι να τους υποτιμάμε απλώς επειδή έχουν κάποια ελαττώματα και προβλήματα. Αυτό δεν είναι λογικό. Το ανάστημα, το επίπεδο κι η ικανότητα κατανόησης του καθενός διαφέρουν. Δεν μπορούμε να απαιτούμε και να αξιολογούμε βάσει προσωπικών προτιμήσεων. Όταν εντοπίζουμε προβλήματα άλλων, πρέπει να να συναναστρεφόμαστε στην αλήθεια για να τους στηρίζουμε, ώστε να κατανοήσουν τις αρχές της αλήθειας και να βρουν ένα μονοπάτι άσκησης. Έτσι μόνο θα λυθούν τα προβλήματα. Και όσοι είναι συχνά επιπόλαιοι και διαταράσσουν στο καθήκον τους ας αντιμετωπιστούν κι ας εκτεθούν. Έτσι πράττεις υπεύθυνα εκ μέρους του έργου της εκκλησίας, δεν περιορίζεις. Μόλις τα κατάλαβα όλα αυτά, άρχισα να ασκώ τα λόγια του Θεού. Όταν έβλεπα προβλήματα στα καθήκοντα άλλων, πρώτα πήγαινα να συνομιλήσω μαζί τους και να καταλάβω τι τα προκαλούσε, αν οφείλονταν σε προχειρότητα ή σε μη κατανόηση των αρχών. Μετά, συναναστρεφόμουν με σχετικά λόγια του Θεού κι αναζητούσα μονοπάτι επίλυσης. Αν δεν άλλαζαν μετά την πολλαπλή συναναστροφή για το ίδιο πράγμα, και καθυστερούσαν κι επηρέαζαν το έργο της εκκλησίας, τους επέπληττα και τους αντιμετώπιζα όπως αρμόζει. Δεν ένιωθα πια περιορισμένη.

Θυμάμαι ότι μια αδελφή, η Κλάρα, δεν έφερε φοτίο στο καθήκον της ούτε έδινε τα πάντα. Έτσι, δεν ήταν αποτελεσματική στη σύνθεση. Της επεσήμανα τα προβλήματά της, αλλά δεν το δεχόταν και έβρισκε κάθε είδους δικαιολογίες για την ίδια. Είδα ότι ήταν σε επικίνδυνη κατάσταση, και αν δεν άλλαζε και δεν εισερχόταν, το έργο σίγουρα θα δεχόταν πλήγμα. Αν ήταν σοβαρό το θέμα, ίσως την έδιωχναν απ’ τη θέση. Έτσι, ήμουν ξεκάθαρη για τα προβλήματά της, εκθέτοντας τη φύση της συμπεριφοράς της και τις συνέπειές της, αν συνέχιζε έτσι. Τότε, κατάλαβε τελικά πόσο σοβαρό ήταν το πρόβλημα και ήταν έτοιμη να μετανοήσει και να αλλάξει. Η στάση της Κλάρα προς στο καθήκον της άλλαξε πολύ, και έγινε πολύ πιο παραγωγική. Τώρα, όταν βλέπω άλλους να παραβιάζουν αρχές και να θέτουν σε κίνδυνο το έργο της εκκλησίας, έχω ακόμα την παρόρμηση να επιδείξω αλαζονεία. Μα προσεύχομαι γρήγορα στον Θεό και μου θυμίζω να φέρομαι δίκαια, ν’ αναζητώ τον καλύτερο τρόπο να τους βοηθήσω. Αφού ασκήθηκα έτσι για λίγο, η σχέση μου με τους άλλους ομαλοποιήθηκε σταδιακά. Μια μέρα, άκουσα μια αδελφή να λέει ότι η συναναστροφή μου τη βοήθησε ν’ αλλάξει λίγο την κατάστασή της. Ένιωσα απίστευτα χαρούμενη.

Αναπολώντας τα τελευταία δύο χρόνια, η αντιμετώπιση που βίωσα μου επέτρεψε να κατανοήσω την περιοριστική συμπεριφορά μου, κι απέκτησα μερικά μονοπάτια άσκησης για αλληλεπίδραση με τους αδελφούς, βιώνοντας κανονική ανθρώπινη φύση. Αυτή η κατανόηση και αλλαγή οφείλονται στη σωτηρία του Θεού για μένα!