Παλιότερα, όταν πίστευα στον Κύριο Ιησού, διάβαζα συχνά τη Βίβλο και διέδιδα το ευαγγέλιο του Κυρίου. Αφού πίστεψα στον Παντοδύναμο Θεό και διάβασα τα λόγια Του, έμαθα ότι εκφράζει την αλήθεια τις έσχατες ημέρες για να κάνει το έργο της κρίσης των ανθρώπων —να τους εξαγνίσει και να τους σώσει. Έτσι, άρχισα να εκτελώ ακόμα πιο ενεργά το καθήκον της διάδοσης του ευαγγελίου. Μέσω της άσκησης, κατάλαβα πιο καθαρά την αλήθεια της μαρτυρίας για το έργο του Θεού, κατανόησα τις αρχές του κηρύγματος του ευαγγελίου και απέκτησα κάποια εμπειρία, κι έτσι το κήρυγμά μου έγινε αρκετά αποτελεσματικό. Όλοι οι αδελφοί κι οι αδελφές μου έλεγαν ότι ήμουν πολύ καλή σ’ αυτό, ότι κατανοούσα τις αντιλήψεις των υποψήφιων αποδεκτών του ευαγγελίου και τις ανέτρεπα μέσω της συναναστροφής. Έλυνα με σχετική ευκολία τα προβλήματα που εκείνοι θεωρούσαν δύσκολα. Αργότερα, ενώ κήρυττα το ευαγγέλιο, με συνέλαβε η αστυνομία και καταδικάστηκα σε φυλάκιση ενός έτους. Μόλις βγήκα, άρχισα γρήγορα να κηρύττω ξανά το ευαγγέλιο. Πολλοί από τους αδελφούς και τις αδελφές μου είχαν μόλις μάθει πώς να κηρύττουν το ευαγγέλιο και δεν είχαν ιδιαίτερα καλά αποτελέσματα, οπότε η επικεφαλής με έβαλε υπεύθυνη για το ευαγγελικό έργο. Μαζί με τους αδελφούς και τις αδελφές μου, ανέλυσα ορισμένες αντιλήψεις που είχαν συνήθως οι υποψήφιοι αποδέκτες του ευαγγελίου, και τους εξήγησα πώς να τις ανατρέψουμε μέσω της συναναστροφής. Μερικές φορές συναντούσαμε υποψήφιους αποδέκτες με πολλές θρησκευτικές αντιλήψεις, και οι αδελφοί κι οι αδελφές μου συναναστρέφονταν συχνά μαζί τους αλλά μάταια. Όταν, όμως, συναναστρεφόμουν εγώ μαζί τους, ανέτρεπα γρήγορα τις αντιλήψεις τους. Με τον καιρό, το ευαγγελικό έργο της εκκλησίας μας είχε όλο και καλύτερα αποτελέσματα. Σιγά σιγά, άρχισα να θαυμάζω τον εαυτό μου. Πίστευα ότι είχα πραγματικά υψηλό επίπεδο και ότι μπορούσα εύκολα να λύσω προβλήματα που δεν μπορούσαν να λύσουν οι αδελφοί κι οι αδελφές μου. Πίστευα ότι ήμουν σπάνιο ταλέντο, κι έτσι άρχισα να υπερεκτιμώ τον εαυτό μου και περιφρονούσα τους άλλους για την επιπολαιότητα και το κακό τους επίπεδο.

Μια φορά, με πλησίασε μια αδελφή που πότιζε νέους πιστούς. Είπε ότι μια νέα πιστή έθετε ορισμένα ερωτήματα και ότι ήθελε να συναναστραφώ μαζί της. Με εκνεύρισε πολύ. Σκέφτηκα: «Γιατί δεν μπορείς να λύσεις εσύ ένα τόσο απλό πρόβλημα; Τόσο επιπόλαια είσαι στο καθήκον σου, δεν έχεις φορτίο; Τόσο κακό είναι το επίπεδό σου που δεν μπορείς ν’ ανατρέψεις τις αντιλήψεις ενός νέου πιστού;» Έτσι την κατσάδιασα λέγοντας: «Αν δεν μπορείς καν να ποτίσεις καλά έναν νέο πιστό, τι έχεις να προσφέρεις;» Η αδελφή μου έσκυψε το κεφάλι και δεν είπε τίποτα. Δάκρυα κύλησαν από τα μάτια της. Ήξερα ότι αυτό που είπα δεν ήταν σωστό. Και πάλι, όμως, σκέφτηκα: «Αν δεν φανώ σκληρή μαζί της, δεν θα το πάρει στα σοβαρά και δεν θα βελτιωθεί». Μετά από αυτό, δεν ερχόταν σ’ εμένα όταν είχε πρόβλημα. Ένιωθε αρνητική και περιορισμένη. Θεωρούσε ότι είχε πολύ χαμηλό επίπεδο για να κάνει το καθήκον της και να ποτίσει νέους πιστούς. Ήξερα πώς ένιωθε, αλλά δεν έκανα αυτοκριτική. Δεν τη συναναστράφηκα ούτε προσπάθησα να τη βοηθήσω. Στο μυαλό μου, την υποτιμούσα: Εφόσον δεν μπορεί να λύσει τόσο απλά προβλήματα, δεν προκαλεί καθυστερήσεις αναλαμβάνοντας αυτό το έργο; Μετά από αυτό, της είπα να σταματήσει να ποτίζει τον νέο πιστό. Μια άλλη φορά, μαζί με μια επικεφαλής εκκλησίας οργανώσαμε μια συνάθροιση για τους νέους πιστούς. Μετά τη συναναστροφή με την επικεφαλής, όμως, τα προβλήματα των νέων πιστών δεν είχαν επιλυθεί. Σκέφτηκα: «Είσαι επικεφαλής, και δεν μπορείς καν να ποτίσεις νέους πιστούς». Έτσι, πήρα την πρωτοβουλία και τους ρώτησα: «Καταλάβατε όλοι τι είπε μόλις τώρα η αδελφή;» Κούνησαν το κεφάλι τους και είπαν ότι δεν είχαν καταλάβει. Στη συνέχεια, μίλησα μαζί τους εκτενώς για τα τρία στάδια του έργου του Θεού. Με άκουσαν με χαρά, και πολλοί είπαν: «Έτσι όπως τα είπες, καταλάβαμε». Ένιωσα μεγάλη χαρά που είχαν αυτήν τη στάση απέναντί μου. Ένιωσα ότι ήμουν καλύτερη από την επικεφαλής στο κήρυγμα του ευαγγελίου και στο πότισμα.

Στη συνέχεια, επιδεικνυόμουν συνεχώς και υποτιμούσα τους άλλους. Η διάθεσή μου γινόταν όλο και πιο αλαζονική. Επέβαλα τη θέλησή μου για καθετί σχετικό με το έργο, μεγάλο ή μικρό. Πίστευα ότι ήμουν καλύτερη από τους αδελφούς και τις αδελφές μου, και ότι ακόμα και αν συζητούσα κάτι μαζί τους, εγώ θα είχα τον τελευταίο λόγο, οπότε καλύτερα να αποφάσιζα μόνη και να μην έχανα χρόνο. Και στο έργο του κηρύγματος και του ποτίσματος, ένιωθα ότι όλοι οι άλλοι ήταν κατώτεροί μου και ότι ήταν καλύτερα να τα κάνω όλα μόνη μου. Έτσι, άρχισα να κηρύττω και να ποτίζω ταυτόχρονα. Ανέλαβα ένα σωρό δουλειές μόνη μου. Ήμουν τόσο απασχολημένη που είχα βγάλει φτερά στα πόδια. Αλλά τότε η επικεφαλής ανακάλυψε ότι δεν εκπαίδευα κανέναν, ότι δεν άφηνα τους άλλους να ασκηθούν, και με κλάδεψε. Μου είπε: «Φροντίζεις τα πάντα μόνη σου. Δεν νομίζεις ότι αυτό δείχνει αλαζονεία;» Παρότι ήρθα αντιμέτωπη με κλάδεμα και επίπληξη, δεν πίστεψα ότι υπήρχε πρόβλημα. Ένιωθα ότι κάθε μέρα, από το πρωί ως το βράδυ, ασχολούμουν με το κήρυγμα και το πότισμα των νέων πιστών, πράγμα που έδειχνε κατά τη γνώμη μου ότι επωμιζόμουν φορτίο για το καθήκον μου. Θεωρούσα, επίσης, ότι είχα καλό επίπεδο και ότι ήμουν καλή στη δουλειά μου, και ότι, όσο είχα αποτελέσματα, η αλαζονεία μου δεν ήταν πρόβλημα. Συνέχισα να δουλεύω με τον δικό μου τρόπο. Ό,τι κι αν προέκυπτε, το αντιμετώπιζα μόνη, χωρίς να μιλήσω στους άλλους. Μερικοί από τους αδελφούς και τις αδελφές μου ένιωθαν περιορισμένοι. Πίστευαν ότι δεν ήταν αρκετά καλοί και ζούσαν μέσα στην αρνητικότητα. Άλλοι άρχισαν να εξαρτώνται πολύ από εμένα. Δεν αναλάμβαναν κανένα φορτίο στα καθήκοντά τους, περίμεναν πάντα οδηγίες μου, και αυτό επηρέαζε το ευαγγελικό έργο και το πότισμα. Λίγο καιρό μετά, τα μάτια μου άρχισαν να δακρύζουν ασταμάτητα. Μερικές φορές δεν μπορούσα καν να δω. Ο γιατρός είπε ότι οι δακρυϊκοί μου πόροι είχαν φράξει και χρειαζόμουν επέμβαση. Καθώς πήγαινα στο σπίτι, άρχισα να σκέφτομαι: «Πίσω από αυτήν την ξαφνική ασθένεια, πρέπει να βρίσκεται η πρόθεση του Θεού. Μήπως προσέβαλα με κάποιον τρόπο τον Θεό;» Άρχισα τότε να αναλογίζομαι την κατάσταση κατά την οποία έκανα το καθήκον μου. Προσευχήθηκα στον Θεό μέσα από την καρδιά μου να με διαφωτίσει, για να καταλάβω το πρόβλημά μου.

Όταν γύρισα σπίτι, διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Κάποιοι που έχουν κάνει λίγη δουλειά και ηγήθηκαν αρκετά καλά μιας εκκλησίας πιστεύουν ότι είναι ανώτεροι από τους άλλους και συχνά διαδίδουν κουβέντες όπως: “Γιατί ο Θεός με βάζει σε μια σημαντική θέση; Γιατί αναφέρει συνέχεια το όνομά μου; Γιατί συνεχίζει να μου μιλάει; Ο Θεός με έχει σε εκτίμηση επειδή έχω επίπεδο και είμαι ανώτερος από τους απλούς ανθρώπους. Ζηλεύετε που ο Θεός μού φέρεται καλύτερα. Γιατί να ζηλεύετε όμως; Δεν βλέπετε πόση δουλειά κάνω και πόσες θυσίες; Δεν πρέπει να ζηλεύετε τα όποια καλά μού δίνει ο Θεός, γιατί τα αξίζω. Δουλεύω πολλά χρόνια και έχω υποφέρει πάρα πολύ. Αξίζω τα εύσημα, τα δικαιούμαι”. Άλλοι πάλι λένε: “Ο Θεός μού έδωσε τη δυνατότητα να συμμετέχω σε συναντήσεις συναδέλφων και να ακούω τη συναναστροφή Του. Είμαι ικανός για αυτό —εσείς είστε; Καταρχάς, έχω υψηλό επίπεδο και επιδιώκω την αλήθεια περισσότερο από εσάς. Επιπλέον, δαπανώ εαυτόν περισσότερο από εσάς και μπορώ να διεκπεραιώνω το έργο της εκκλησίας —εσείς μπορείτε;” Αυτό είναι αλαζονεία. Τα αποτελέσματα στην εκτέλεση των καθηκόντων των ανθρώπων και στην εργασία τους είναι διαφορετικά. Ορισμένοι έχουν καλά αποτελέσματα, ενώ άλλοι κακά. Μερικοί άνθρωποι γεννιούνται με καλό επίπεδο και μπορούν, επίσης, να αναζητήσουν την αλήθεια, επομένως τα αποτελέσματα των καθηκόντων τους βελτιώνονται γρήγορα. Αυτό οφείλεται στο καλό τους επίπεδο, το οποίο είναι προκαθορισμένο από τον Θεό. Πώς επιλύεται όμως το πρόβλημα των κακών αποτελεσμάτων από την εκτέλεση του καθήκοντός σας; Πρέπει να αναζητάτε συνεχώς την αλήθεια και να εργάζεστε σκληρά, και τότε θα μπορέσετε κι εσείς σταδιακά να επιτύχετε καλά αποτελέσματα. Όσο αγωνίζεστε για την αλήθεια και φτάνετε στα όρια των δυνατοτήτων σας, ο Θεός θα το εγκρίνει. Είτε όμως τα αποτελέσματα της δουλειάς σας είναι καλά είτε όχι, δεν θα πρέπει να έχετε λανθασμένες ιδέες. Μη σκέφτεστε: “Είμαι ικανός να είμαι ίσος με τον Θεό”, “Είμαι ικανός να απολαμβάνω αυτό που μου έχει δώσει ο Θεός”, “Είμαι ικανός να κάνω τον Θεό να με επαινεί”, “Είμαι ικανός να ηγούμαι άλλων” ή “Είμαι ικανός να κάνω διαλέξεις σε άλλους”. Μην πεις ότι είσαι ικανός. Οι άνθρωποι δεν θα πρέπει να κάνουν τέτοιες σκέψεις. Εάν κάνεις τέτοιες σκέψεις, αυτό αποδεικνύει ότι δεν είσαι στη σωστή σου θέση, δεν έχεις καν τη βασική σύνεση που θα πρέπει να έχει ένας άνθρωπος. Πώς μπορείς λοιπόν να αποβάλεις την αλαζονική σου διάθεση; Δεν μπορείς» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μια αλαζονική φύση είναι η βασική αιτία της αντίστασης του ανθρώπου στον Θεό). Τα λόγια του Θεού φανέρωσαν την κατάστασή μου. Συνειδητοποίησα ότι η αλαζονική μου φύση όριζε τη συμπεριφορά μου. Όταν το κήρυγμα και το πότισμα που έκανα είχαν αποτέλεσμα, ήμουν ευδιάθετη. Νόμιζα ότι είχα τόσο καλές ικανότητες και επίπεδο που ήμουν απαραίτητη για το ευαγγελικό έργο. Θεωρούσα αυτές τις δεξιότητες πλεονέκτημα. Ήμουν τόσο αλαζόνας που δεν υπολόγιζα τους άλλους. Φερόμουν λες κι ήμουν ανώτερή τους, τους επέπληττα και τους περιόριζα. Όταν η αδελφή μου δυσκολευόταν να ποτίσει τους νέους πιστούς, δεν τη βοήθησα να λύσει το πρόβλημα, αλλά την επέπληξα ως ανώτερή της. Κι όταν πότιζα τους νέους πιστούς με την επικεφαλής, κι αυτή δεν έλυνε τα προβλήματά τους, δεν συνεργαζόμουν στη συναναστροφή. Αντίθετα, περιφρονούσα την επικεφαλής και την ντρόπιαζα επίτηδες στους νέους πιστούς. Όταν προέκυπταν προβλήματα στο έργο, δεν αναζητούσα τις αλήθεια-αρχές ούτε συζητούσα με τους αδελφούς και τις αδελφές. Νόμιζα ότι είχα την εμπειρία να διακρίνω τα πράγματα καθαρά, κι ότι μπορούσα να αποφασίσω και να τα φροντίσω όλα μόνη μου. Δεν έδινα σε κανέναν την ευκαιρία να ασκηθεί, κι ακόμα κι όταν με κλάδευαν, δεν το θεωρούσα πρόβλημα αυτό. Νόμιζα ότι επωμιζόμουν ένα φορτίο στο καθήκον μου. Προφασιζόμουν ότι ήμουν αρχαιότερη και δεν δεχόμουν κλάδεμα. Ήμουν όντως πολύ αλαζόνας. Μέσα μου, δεν είχα φόβο Θεού ούτε υποτασσόμουν σ’ Αυτόν. Ήμουν υπεύθυνη του ευαγγελικού έργου, κι έπρεπε να εκπαιδεύω και τους αδελφούς και τις αδελφές μου στο κήρυγμα του ευαγγέλιο. Αντί γι’ αυτό, τους περιφρονούσα και τους υποτιμούσα, και τα φρόντιζα όλα μόνη μου, με αποτέλεσμα να τους περιορίζω, και κάποιοι να εξαρτώνται πολύ από μένα και να μην μπορούν να επωμιστούν φορτίο στο καθήκον τους. Αυτό είχε συνέπειες στο ευαγγελικό έργο. Δεν έκανα έτσι το καθήκον μου. Έκανα κακό κι εμπόδιζα το ευαγγελικό έργο. Παλιότερα, πίστευα ότι επωμιζόμουν φορτίο στο καθήκον όταν τα έκανα όλα μόνη μου. Στην ουσία, φερόμουν αλαζονικά. Έβαζα τον εαυτό μου πάνω από τους άλλους, τους φερόμουν λες κι ήταν ασήμαντοι, κι αναλάμβανα εγώ τα πάντα. Ήμουν πεισματάρα κι απερίσκεπτη, είχα αλαζονική διάθεση και δεν σκεφτόμουν καθόλου τον Θεό ή τους άλλους. Δεν ήταν αυτή η διάθεση του αρχάγγελου; Αν δεν μετανοούσα, θα με αποστρεφόταν και θα με απέρριπτε ο Θεός, θα με απέκλειε. Αυτά σκεφτόμουν και κατάλαβα ότι με την αρρώστια αυτή, ο Θεός με συμμόρφωνε και με πειθαρχούσε. Αν ο Θεός δεν είχε επινοήσει αυτές τις συνθήκες για χάρη μου, θα συνέχιζα να φέρομαι με αλαζονική διάθεση. Θα συνέχιζα να κάνω κακά πράγματα, να προσβάλλω τη διάθεση του Θεού και να τιμωρούμαι. Όταν το κατάλαβα αυτό, έκλαψα και προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου! Είμαι τόσο αλαζόνας που δεν έχω ανθρώπινη φύση ή λογική. Είμαι ανάξια να ζω ενώπιόν Σου. Θεέ μου! Δεν θέλω να Σου αντιστέκομαι ούτε να επαναστατώ εναντίον Σου. Θέλω να μετανοήσω!» Κατόπιν, συζήτησα ανοιχτά για την κατάστασή μου με τους αδελφούς και τις αδελφές. Ξεσκέπασα και ανέλυσα το ότι τους είχα κάνει κακό εξαιτίας της αλαζονικής μου διάθεσης, και ζήτησα συγγνώμη. Μετά, άρχισα να εκτελώ πιο ταπεινά το καθήκον μου. Συζητούσα τα πάντα με τους αδελφούς και τις αδελφές μου, και πριν το καταλάβω, γιατρεύτηκα. Ευχαρίστησα τον Θεό από τα βάθη της καρδιάς μου.

Μετά από λίγο καιρό, λόγω των αναγκών του ευαγγελικού έργου, η εκκλησία μού ανέθεσε να διαδώσω το ευαγγέλιο κάπου αλλού. Δεν μπόρεσα και πάλι να μη θαυμάσω τον εαυτό μου. Μάλλον τα πήγαινα καλά στο κήρυγμα του ευαγγελίου. Ειδάλλως, γιατί με έστελναν αλλού να το διαδώσω; Μια μέρα, πήγα να κηρύξω το ευαγγέλιο σε δύο θρησκευόμενους πιστούς. Δεν θεωρούσα ότι ήταν κάτι δύσκολο, γι’ αυτό δεν προσπάθησα να καταλάβω εκ των προτέρων την κατάσταση ή τις αντιλήψεις τους. Αντιθέτως, έκανα ό,τι και πριν. Κατέθεσα μαρτυρία για τα τρία στάδια του έργου του Θεού. Μόλις το άκουσαν, κατάλαβαν ότι πίστευα στον Παντοδύναμο Θεό, οπότε ήταν επιφυλακτικοί. Δεν ήθελαν να ακούσουν τίποτα άλλο. Τότε, έμεινα άναυδη. Έκανα τόσο δρόμο για να φτάσω εδώ, και πίστευα ότι μπορούσα να επεκτείνω γρήγορα το ευαγγελικό έργο. Δεν περίμενα με τίποτα να αποτύχω τόσο σύντομα. Πώς θα επέκτεινα το ευαγγελικό έργο τώρα; Δεν ήμουν, όμως, διατεθειμένη να τα παρατήσω ακόμα. Ίσως να τα έκανα θάλασσα αυτήν τη φορά μόνο και να ήταν ένα μεμονωμένο πρόβλημα. Διέδιδα το ευαγγέλιο πολλά χρόνια και ήμουν σίγουρη ότι μπορούσα να κερδίσω ανθρώπους. Αλλά όπου κι αν πήγαινα, αποτύγχανα. Ένιωθα τεράστια απογοήτευση και βρισκόμουν σε κατάσταση απόγνωσης. Αργότερα, λοιπόν, απολύθηκα. Πονούσα που σκεφτόμουν ότι το κήρυγμά μου ήταν τόσο αναποτελεσματικό. Ένιωθα ότι ήμουν άχρηστη. Εάν συνεχιζόταν αυτό, δεν θα με απέκλειαν; Μου έλειπαν οι μέρες που κήρυττα με πάθος το ευαγγέλιο. Αν και το έργο ήταν σκληρό και κουραστικό, χαιρόμουν που είχα τόσο καλά αποτελέσματα. Γιατί, όμως, δεν είχα τα ίδια αποτελέσματα και τώρα; Στη σκέψη αυτήν, ένιωθα έναν αφόρητο πόνο στην καρδιά. Μέσα στον πόνο μου, προσευχόμουν στον Θεό ξανά και ξανά: «Θεέ μου! Τι πρέπει να μάθω από αυτήν την κατάσταση; Σε παρακαλώ, διαφώτισέ με και καθοδήγησέ με για να καταλάβω τον εαυτό μου».

Ενώ αναζητούσα, είδα το εξής χωρίο των λόγων του Θεού: «Όταν κάποιος είναι χαρισματικός ή έχει ένα ταλέντο, αυτό σημαίνει ότι έχει μια έμφυτη ευχέρεια σε κάτι ή ότι υπερέχει με κάποιον τρόπο έναντι των άλλων. Λόγου χάρη, μπορεί να έχεις πιο γρήγορες αντιδράσεις απ’ τους άλλους, να καταλαβαίνεις πιο γρήγορα απ’ τους υπόλοιπους, να έχεις κατακτήσει ορισμένες επαγγελματικές δεξιότητες ή να μπορείς να μιλήσεις με ευφράδεια και ούτω καθεξής. Αυτά είναι κάποια χαρίσματα και ταλέντα που μπορεί να έχει κανείς. Αν έχεις ορισμένα ταλέντα και δυνατότητες, είναι πολύ σημαντικό το πώς τα κατανοείς και τα χειρίζεσαι. Αν νομίζεις ότι είσαι αναντικατάστατος επειδή κανένας άλλος δεν έχει τα δικά σου ταλέντα και χαρίσματα, και ότι αν τα χρησιμοποιείς για να εκτελέσεις το καθήκον σου, τότε κάνεις πράξη την αλήθεια, είναι άραγε σωστή η λάθος αυτή η άποψη; (Είναι λάθος.) Γιατί λες ότι είναι λάθος; Τι ακριβώς είναι τα ταλέντα και τα χαρίσματα; Πώς θα πρέπει να τα κατανοήσεις, να τα χρησιμοποιήσεις και να τα αντιμετωπίσεις; Το γεγονός είναι ότι, όποιο κι αν είναι το χάρισμα ή το ταλέντο σου, δεν σημαίνει ότι έχεις την αλήθεια και ζωή. Αν οι άνθρωποι έχουν ορισμένα χαρίσματα και ταλέντα, είναι σωστό να εκτελούν ένα καθήκον που αξιοποιεί αυτά τα χαρίσματα και τα ταλέντα· αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι κάνουν πράξη την αλήθεια ούτε και ότι ενεργούν σύμφωνα με τις αρχές. Λόγου χάρη, αν γεννηθείς με το χάρισμα να τραγουδάς, αντιπροσωπεύει αυτή σου η ικανότητα την άσκηση της αλήθειας; Σημαίνει ότι τραγουδάς σύμφωνα με τις αρχές; Όχι. Ας πούμε, για παράδειγμα, ότι έχεις ένα φυσικό ταλέντο με τις λέξεις και γράφεις καλά. Αν δεν κατανοήσεις την αλήθεια, τότε τα γραπτά σου θα συμφωνούν μ’ αυτήν; Σημαίνει αυτό απαραίτητα ότι έχεις και βιωματική μαρτυρία; (Όχι, δεν σημαίνει κάτι τέτοιο.) Επομένως, τα χαρίσματα και τα ταλέντα είναι διαφορετικά απ’ την αλήθεια και δεν συγκρίνονται μαζί της. Όποιο κι αν είναι το χάρισμά σου, αν δεν επιδιώξεις την αλήθεια, τότε δεν πρόκειται να εκτελέσεις σωστά το καθήκον σου. Κάποιοι άνθρωποι επιδεικνύουν συχνά τα χαρίσματά τους και γενικά θεωρούν ότι είναι καλύτεροι απ’ τους άλλους, κι έτσι τους περιφρονούν και δεν είναι πρόθυμοι να συνεργαστούν μαζί τους όταν εκτελούν τα καθήκοντά τους. Θέλουν πάντα να έχουν το γενικό πρόσταγμα, κι αυτό τους οδηγεί να παραβιάζουν συχνά τις αρχές όταν εκτελούν τα καθήκοντά τους, ενώ έχουν και χαμηλή απόδοση στο έργο τους. Εξαιτίας των χαρισμάτων τους, έχουν γίνει αλαζόνες και αυτάρεσκοι, περιφρονούν τους άλλους, θεωρούν πάντα ότι είναι καλύτεροι απ’ τους υπόλοιπους και ότι κανένας δεν τους φτάνει· έτσι, έχουν γίνει ξιπασμένοι. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν καταστραφεί, άραγε, απ’ τα χαρίσματά τους; Πράγματι, έχουν καταστραφεί. Οι άνθρωποι που είναι χαρισματικοί κι έχουν ταλέντα είναι πολύ πιθανότερο να γίνουν αλαζόνες και αυτάρεσκοι. Αν δεν επιδιώξουν την αλήθεια και βασίζουν διαρκώς τη ζωή τους στα χαρίσματά τους, κινδυνεύουν. Όποιο καθήκον κι αν εκτελεί κάποιος στον οίκο του Θεού, ό,τι ταλέντο κι αν έχει, αν δεν επιδιώξει την αλήθεια, τότε σίγουρα δεν πρόκειται να καταφέρει να εκπληρώσει το καθήκον του. Όποιο χάρισμα και ταλέντο κι αν έχει κανείς, θα πρέπει να εκτελεί σωστά το αντίστοιχο καθήκον. Αν μπορεί, επιπλέον, να κατανοήσει την αλήθεια και να ενεργήσει σύμφωνα με τις αρχές, τότε τα χαρίσματα και τα ταλέντα του θα παίξουν έναν ρόλο στην εκτέλεση αυτού του καθήκοντος. Εκείνοι που δεν αποδέχονται την αλήθεια, που δεν αναζητούν τις αλήθεια-αρχές και για να κάνουν κάτι βασίζονται μόνο στα χαρίσματά τους, δεν πρόκειται να πετύχουν αποτελέσματα ενώ εκτελούν τα καθήκοντά τους, και διακινδυνεύουν να αποκλειστούν. […] Οι άνθρωποι που είναι χαρισματικοί και έχουν ταλέντα νομίζουν ότι είναι πολύ έξυπνοι, ότι καταλαβαίνουν τα πάντα —αλλά δεν γνωρίζουν ότι τα χαρίσματα και τα ιδιαίτερα ταλέντα δεν αντιπροσωπεύουν την αλήθεια, ότι αυτά τα πράγματα δεν συνδέονται καθόλου με την αλήθεια. Όταν οι άνθρωποι βασίζουν τις πράξεις τους στα χαρίσματα και στις φαντασιοκοπίες τους, τότε οι σκέψεις και οι απόψεις τους έρχονται συχνά σε αντίθεση με την αλήθεια —αλλά αυτοί δεν το βλέπουν αυτό, εξακολουθούν να πιστεύουν το εξής: “Κοίτα πόσο έξυπνος είμαι· έχω κάνει τόσο έξυπνες επιλογές! Έχω πάρει τόσο σοφές αποφάσεις! Κανείς από σας δεν με φτάνει”. Ζουν διαρκώς σε μια κατάσταση ναρκισσισμού και μεγάλης εκτίμησης για τον εαυτό τους. Δυσκολεύονται να γαληνέψουν την καρδιά τους και να αναλογιστούν αυτά που τους ζητά ο Θεός, αλλά και το ποια είναι η αλήθεια και ποιες είναι οι αλήθεια-αρχές. Δυσκολεύονται να κατανοήσουν την αλήθεια, και παρόλο που εκτελούν καθήκοντα, δεν είναι σε θέση να κάνουν πράξη την αλήθεια, κι έτσι, επίσης, είναι πολύ δύσκολο να εισέλθουν στην αλήθεια-πραγματικότητα. Με λίγα λόγια, αν κάποιος δεν μπορεί να επιδιώξει και να αποδεχθεί την αλήθεια, τότε, όποια κι αν είναι τα χαρίσματα ή τα ταλέντα του, δεν θα μπορέσει να εκτελέσει καλά το καθήκον του· δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία γι’ αυτό» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Τι ακριβώς είναι αυτό στο οποίο βασίζονται οι άνθρωποι για να ζήσουν;). Αφού συλλογίστηκα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι το να έχεις ταλέντα και χαρίσματα δεν σημαίνει ότι κατέχεις και την αλήθεια. Εάν δεν καταλαβαίνεις την αλήθεια ή εκτελείς το καθήκον σου χωρίς να αναζητάς αρχές, και μονίμως χρησιμοποιείς τα ταλέντα και τα χαρίσματά σου ως κεφάλαιο, με τον καιρό γίνεσαι όλο και πιο αλαζόνας. Κατάλαβα ότι, από τότε που ξεκίνησα το καθήκον μου, βασιζόμουν στα χαρίσματά μου για να ζήσω. Γνώριζα καλά τη Βίβλο και είχα εμπειρία στο κήρυγμα του ευαγγελίου, οπότε τα αντιμετώπιζα αυτά ως κεφάλαιο, και γινόμουν όλο και πιο αλαζόνας. Περιφρονούσα τους πάντες. Τους φερόμουν λες και ήταν ασήμαντοι. Η επικεφαλής με κλάδεψε για την αλαζονεία μου, κι εγώ δεν το αποδέχτηκα. Χρησιμοποιούσα τα χαρίσματά μου ως κεφάλαιο και απέρριψα τις προτάσεις της. Όταν κήρυττα αλλού, δεν αναζητούσα τις αλήθεια-αρχές. Βασιζόμουν στα χαρίσματα και την εμπειρία μου κι ήθελα να πετύχω σπουδαία πράγματα. Και, ως αποτέλεσμα, αποτύγχανα ξανά και ξανά. Αλλά ακόμα και τότε, δεν πίστευα ότι η στάση μου ήταν πρόβλημα. Δεν στοχαζόμουν. Σκεφτόμουν ξεδιάντροπα ότι αφού είχα χαρίσματα και εμπειρία, μπορούσα να κάνω μια χαρά το καθήκον μου. Ήμουν τόσο αλαζόνας και παράλογη. Σκέφτηκα τον Παύλο, που είχε χαρίσματα, ήταν έξυπνος και εύγλωττος. Είχε βαθιά γνώση των Γραφών και ήταν εξαιρετικός στο κήρυγμα του ευαγγελίου και στο να φέρνει κόσμο στην εκκλησία. Μα τα χρησιμοποιούσε όλα αυτά ως κεφάλαιο. Η διάθεσή του γινόταν όλο και πιο αλαζονική και περιφρονούσε τους άλλους ανθρώπους. Ισχυριζόταν ότι δεν υπολειπόταν των αποστόλων, και εργαζόταν μόνο για χάρη των ανταμοιβών και του στεφάνου. Ισχυρίστηκε μάλιστα ότι γι’ αυτόν το να ζει είναι ο Χριστός. Και, στο τέλος, τιμωρήθηκε από τον Θεό. Η ιστορία του δείχνει ότι το να έχεις χαρίσματα δεν σημαίνει ότι κατέχεις την αλήθεια-πραγματικότητα. Εάν δεν επιδιώξεις την αλήθεια, η διεφθαρμένη διάθεσή σου δεν θα αλλάξει, θα αποκαλυφθείς και θα αποκλειστείς. Αργότερα, είδα ένα άλλο χωρίο των λόγων του Θεού, που με έκανε να καταλάβω καλύτερα. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Μπορείτε να αισθανθείτε την καθοδήγηση του Θεού και τη διαφώτιση του Αγίου Πνεύματος την ώρα που εκτελείτε το καθήκον σας; (Ναι.) Εάν μπορείτε να αισθανθείτε το έργο του Αγίου Πνεύματος, κι όμως έχετε και πάλι μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σας και να νομίζετε ότι έχετε την πραγματικότητα, τότε τι συμβαίνει εδώ; (Όταν η εκτέλεση του καθήκοντός μας έχει αποφέρει κάποιους καρπούς, θεωρούμε ότι τα εύσημα ανήκουν κατά το ήμισυ στον Θεό και κατά το ήμισυ σ’ εμάς. Μεγαλοποιούμε απεριόριστα τη συνεργασία μας και θεωρούμε ότι τίποτα δεν είναι σημαντικότερο απ’ αυτήν, ότι χωρίς αυτήν δεν θα ήταν δυνατή η διαφώτιση του Θεού.) Γιατί λοιπόν σε διαφώτισε ο Θεός; Μπορεί να διαφωτίσει κι άλλους ανθρώπους; (Ναι.) Όταν ο Θεός διαφωτίζει κάποιον, αυτό γίνεται με τη χάρη Του. Και τι είναι αυτή η λίγη συνεργασία σου; Είναι κάτι που αξίζει τα εύσημα ή είναι το καθήκον, η ευθύνη σου; (Είναι το καθήκον και η ευθύνη μας.) Όταν αναγνωρίσεις ότι είναι καθήκον και ευθύνη σου, τότε έχεις τη σωστή νοοτροπία και δεν θα σκέφτεσαι να προσπαθήσεις να πάρεις τα εύσημα. Κάνεις λάθος αν πιστεύεις συνεχώς τα εξής: “Αυτή είναι η συνεισφορά μου. Θα ήταν δυνατή η διαφώτιση του Θεού χωρίς τη συνεργασία μου; Αυτό το έργο απαιτεί τη συνεργασία του ανθρώπου· στη συνεργασία μας οφείλεται κυρίως το επίτευγμα”. Αν δεν σε είχε διαφωτίσει το Άγιο Πνεύμα, αν κανείς δεν είχε συναναστραφεί μαζί σου σχετικά με τις αλήθεια-αρχές, τότε πώς θα μπορούσες να συνεργαστείς; Δεν θα ήξερες τι απαιτεί ο Θεός ούτε θα γνώριζες το μονοπάτι της άσκησης. Ακόμη κι αν ήθελες να υποταχθείς στον Θεό και να συνεργαστείς, δεν θα ήξερες πώς να το κάνεις. Δεν είναι άραγε απλώς κούφια λόγια αυτή η “συνεργασία” σου; Χωρίς αληθινή συνεργασία, ενεργείς μόνο σύμφωνα με τις δικές σου ιδέες, οπότε, σ’ αυτήν την περίπτωση, θα μπορούσε το καθήκον που εκτελείς να πληροί τις προδιαγραφές; Σίγουρα όχι, κι αυτό υποδηλώνει το επίμαχο ζήτημα. Ποιο είναι αυτό το ζήτημα; Ό,τι καθήκον κι αν εκτελεί κάποιος, το αν θα πετύχει ή δεν θα πετύχει αποτελέσματα, αν θα εκτελέσει ή δεν θα εκτελέσει το καθήκον του σύμφωνα με τις προδιαγραφές, καθώς επίσης και αν θα κερδίσει ή δεν θα κερδίσει την έγκριση του Θεού, εξαρτάται από τις πράξεις του Θεού. Ακόμη και αν εκπληρώνεις τις ευθύνες και το καθήκον σου, εάν δεν εργαστεί ο Θεός, εάν δεν σε διαφωτίσει και δεν σε καθοδηγήσει Εκείνος, τότε δεν θα γνωρίζεις το μονοπάτι σου, την κατεύθυνσή σου ή τους στόχους σου. Τι προκύπτει, τελικά, από αυτό; Αφού κοπιάσεις όλο αυτό το διάστημα, δεν θα έχεις εκτελέσει σωστά το καθήκον σου ούτε θα έχεις κερδίσει την αλήθεια και ζωή —όλα θα είναι μάταια. Επομένως, η ικανοποιητική εκτέλεση του καθήκοντος, με τρόπο εποικοδομητικό για τους αδελφούς και τις αδελφές σου, αλλά και το αν θα κερδίσεις την έγκρισή Του, όλα αυτά εξαρτώνται από Εκείνον! Οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν μόνο εκείνα τα πράγματα για τα οποία είναι ικανοί οι ίδιοι, αυτά που οφείλουν να κάνουν και αυτά περιλαμβάνουν οι έμφυτες ικανότητές τους, τίποτα περισσότερο. Τελικά, λοιπόν, το αν θα εκτελέσεις αποτελεσματικά τα καθήκοντά σου εξαρτάται από την καθοδήγηση των λόγων του Θεού και από τη διαφώτιση και τον συντονισμό του Αγίου Πνεύματος. Μόνο τότε μπορείς να καταλάβεις την αλήθεια και να ολοκληρώσεις την ανάθεση από τον Θεό σύμφωνα με το μονοπάτι που σου έχει δώσει και τις αρχές που έχει θέσει Εκείνος. Αυτό είναι η χάρη και η ευλογία του Θεού, και αν οι άνθρωποι δεν αυτό το βλέπουν, είναι τυφλοί» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Οι αρχές που θα πρέπει να καθοδηγούν τη συμπεριφορά σας). Όταν διάβασα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι όσα πέτυχα όταν κήρυττα το ευαγγέλιο και πότιζα τους νέους πιστούς δεν αποτελούσαν εύσημα που έπρεπε να μου αποδοθούν ούτε κεφάλαιό μου, αλλά στη χάρη του Θεού και στην καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος. Αν η συναναστροφή των λόγων του Θεού δεν αφορούσε κάθε πτυχή των αλήθεια-αρχών, για να μας δώσει μια κατεύθυνση κι ένα μονοπάτι άσκησης, τι θα καταλάβαινα τότε; Χωρίς τη διαφώτιση του Αγίου Πνεύματος και την καθοδήγηση από τα λόγια του Θεού, όση ευφράδεια, όσο υψηλό επίπεδο κι όση εξοικείωση με τη Βίβλο κι αν είχα, δεν θα ανέτρεπα ποτέ τις αντιλήψεις αυτών των θρησκευόμενων ανθρώπων. Με την αποκάλυψη των γεγονότων, είδα ότι, χωρίς τη διαφώτιση του Αγίου Πνεύματος, ήμουν απλώς μια ανόητη που δεν μπορούσε να ανατρέψει τίποτα, που δεν μπορούσε να φέρει στην εκκλησία ούτε ένα άτομο. Πάντα πίστευα ότι η επίτευξη αποτελεσμάτων στο καθήκον μου σήμαινε ότι είχα καλό επίπεδο, ότι ήμουν ικανή. Στην πραγματικότητα, δεν καταλάβαινα το έργο του Θεού ούτε καταλάβαινα πόσο μετράω. Χρησιμοποιούσα αυτά τα πράγματα ως κεφάλαιο για να επιδεικνύομαι. Ήμουν εντελώς ξεδιάντροπη.

Αργότερα, διάβασα περισσότερα από τα λόγια του Θεού: «Ο Θεός αγαπά την ανθρωπότητα, ενδιαφέρεται και ανησυχεί για αυτήν, καθώς επίσης τη φροντίζει, συνεχώς και αδιαλείπτως. Ποτέ δεν νοιώθει μέσα Του ότι πρόκειται για επιπρόσθετη δουλειά ή για κάτι που αξίζει εύσημα. Ούτε και αισθάνεται ότι η σωτηρία της ανθρωπότητας, ο εφοδιασμός και η παροχή των πάντων αποτελεί τεράστια συμβολή στο ανθρώπινο γένος. Απλώς φροντίζει το ανθρώπινο γένος ήσυχα και σιωπηλά, με τον δικό Του τρόπο και μέσα από τη δική Του ουσία και από όσα έχει και είναι. Ανεξάρτητα από το πόση φροντίδα και βοήθεια λαμβάνει η ανθρωπότητα από Αυτόν, ο Θεός δεν σκέφτεται ποτέ ούτε και προσπαθεί να πάρει τα εύσημα. Τούτο καθορίζεται από την ουσία του Θεού, και αποτελεί ακριβώς μια πραγματική έκφραση της διάθεσης του Θεού» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Α΄). Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, συγκινήθηκα. Η διάθεση του Θεού είναι τόσο καλή και όμορφη! Για να σώσει εμάς, που έχουμε διαφθαρεί βαθιά από τον Σατανά, ο Θεός έχει ενσαρκωθεί δύο φορές. Έχει κάνει τόσο έργο, έχει πει τόσα λόγια, κι έχει ταπεινωθεί και πονέσει πάρα πολύ. Ο Θεός, όμως, ποτέ δεν το εξέφρασε στην ανθρωπότητα. Ποτέ δεν αισθάνθηκε ότι αποτελεί ζήτημα που αξίζει πολλή αναγνώριση. Η ουσία του Θεού δεν αποκαλύπτει ίχνος αλαζονείας και επίδειξης. Αντιθέτως, εργάζεται αθόρυβα για να ολοκληρώσει το έργο Του. Είναι αξιοθαύμαστη η ταπεινότητα και η απόκρυψη του Θεού. Ακόμα κι ένα μυρμήγκι είναι καλύτερο από μένα. Είχα κάποια καλά αποτελέσματα στο καθήκον μου και νόμιζα ότι ήμουν φοβερή. Πίστευα ότι είχα πετύχει τόσο πολλά που περιφρονούσα όλους τους άλλους. Όταν σκέφτηκα πώς ενεργούσα όταν έκανα διάλεξη στους άλλους και τους μείωνα —τον τόνο μου και τους τρόπους μου— ένιωσα αηδία. Αν ο Θεός δεν τα είχε διευθετήσει όλα αυτά για να με αποκαλύψει και να με κλαδέψει, η αλαζονική μου φύση θα είχε διαταράξει και αναστατώσει το έργο της εκκλησίας. Αλλά ο Θεός σταμάτησε την πορεία μου προς αυτό το κακό μονοπάτι και μου επέτρεψε να μετανοήσω και ν’ αλλάξω. Ο Θεός με έσωζε. Του ήμουν απίστευτα ευγνώμων! Προσευχήθηκα, λοιπόν, στον Θεό: «Θεέ μου! Δεν θέλω να ζω σύμφωνα με την αλαζονική μου διάθεση. Μακάρι να με καθοδηγήσεις και να με σώσεις, και να με βοηθήσεις να ζήσω ως άνθρωπος».

Λίγο αργότερα, η κατάστασή μου βελτιώθηκε λίγο. Η επικεφαλής μού ανέθεσε να ποτίσω ξανά τους νέους πιστούς. Κάποια στιγμή, μια από τις αδελφές μου δυσκολευόταν να ποτίσει έναν νέο πιστό και δεν ήξερε τι να κάνει. Έτσι, ήρθε να συναναστραφεί μαζί μου. Τελικά, δεν είχε κατανοήσει σωστά την αιτία των προβλημάτων του νέου πιστού, και άρχισα να νιώθω περιφρόνηση προς εκείνη. Σκέφτηκα: «Το επίπεδό σου είναι πολύ χαμηλό. Δεν βλέπεις καν τα προβλήματα του νέου πιστού. Αν πότιζαν όλοι τους νέους πιστούς σαν εσένα, δεν θα καθυστερούσε το έργο της εκκλησίας;» Αλλά, αυτήν τη φορά, γνώριζα ότι αποκάλυπτα την αλαζονική μου διάθεση. Επαναστάτησα ενάντια στον εαυτό μου και προσευχήθηκα στον Θεό. Αργότερα, διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Αν έχεις κατακτήσει τις επαγγελματικές γνώσεις, δεν πρέπει να καμαρώνεις ούτε να καυχιέσαι για τα προσόντα σου· πρέπει να διδάξεις ενεργά τις δεξιότητες και τις γνώσεις σου στους αρχάριους, για να εκτελούν όλοι μαζί καλά τα καθήκοντά τους. Μπορεί να έχεις τις περισσότερες γνώσεις σχετικά με το επάγγελμά σου και να ξεπερνάς τους άλλους σε δεξιότητες, αλλά αυτό είναι ένα χάρισμα που σου έδωσε ο Θεός και πρέπει να το χρησιμοποιήσεις για να εκτελέσεις το καθήκον σου και να αξιοποιήσεις τα προτερήματά σου. Όσο ικανός ή ταλαντούχος κι αν είσαι, δεν μπορείς να αναλάβεις το έργο μόνος σου· ένα καθήκον εκτελείται πιο αποτελεσματικά αν μπορούν όλοι να καταλάβουν τις δεξιότητες και τις γνώσεις κάθε επαγγέλματος. Όπως λέει και το ρητό, ένας ικανός άνδρας χρειάζεται τρεις ανθρώπους να τον στηρίζουν. Όσο ικανός κι αν είναι ένας άνθρωπος, αν δεν βοηθήσουν όλοι, η ικανότητά του δεν φτάνει. Κανείς, λοιπόν, δεν πρέπει να είναι αλαζόνας και κανείς δεν πρέπει να θέλει να ενεργεί ή να λαμβάνει αποφάσεις μόνος του. Οι άνθρωποι πρέπει να επαναστατήσουν ενάντια στη σάρκα, να παραμερίσουν τις ιδέες και τις απόψεις τους, και να εργαστούν αρμονικά με όλους τους άλλους. Όποιος έχει επαγγελματικές γνώσεις πρέπει να βοηθάει τους άλλους με αγάπη, ώστε να κατακτήσουν κι αυτοί τις συγκεκριμένες δεξιότητες και γνώσεις. Αυτό ωφελεί την εκτέλεση του καθήκοντος. […] Αν λαμβάνεις υπόψη σου τις προθέσεις του Θεού και θέλεις να είσαι αφοσιωμένος στο έργο του οίκου Του, τότε να προσφέρεις όλα σου τα προτερήματα και τις δεξιότητες, για να τις μάθουν και να τις καταλάβουν οι άλλοι, και να εκτελέσουν καλύτερα τα καθήκοντά τους. Αυτό συμφωνεί με τις προθέσεις του Θεού· μόνο τέτοιοι άνθρωποι έχουν ανθρώπινη φύση· αυτούς αγαπάει και ευλογεί ο Θεός» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η σωστή εκπλήρωση του καθήκοντος απαιτεί αρμονική συνεργασία). Τα λόγια του Θεού μού έδειξαν ένα μονοπάτι άσκησης. Η αδελφή μου μόλις τώρα εκπαιδευόταν στο πότισμα νέων πιστών. Ήταν φυσικό να μην είναι σε θέση να κατανοήσει ή να επιλύσει ορισμένα ζητήματα. Έπρεπε να κάνω ό,τι μπορούσα για να τη βοηθήσω και να τη διδάξω πώς να επιλύει αυτά τα ζητήματα. Έτσι, συναναστράφηκα μαζί της και βρήκαμε σχετικά χωρία των λόγων του Θεού. Αργότερα, τα ζητήματα του νέου πιστού επιλύθηκαν και ήταν πρόθυμος να κηρύξει το ευαγγέλιο. Η αδερφή μου κι εγώ χαρήκαμε πολύ. Στη συνέχεια, όταν συνεργαζόμουν με αδελφούς και αδελφές μου, ήμουν πιο ταπεινή. Μερικές φορές, όταν κηρύττουν το ευαγγέλιο και ποτίζουν νέους πιστούς, δεν είναι σε θέση να επιλύσουν τα προβλήματα των υποψηφίων αποδεκτών του ευαγγελίου και των νέων πιστών. Αλλά δεν τους υποτιμώ πια. Αντίθετα, συναναστρεφόμαστε και αναζητούμε αρχές μαζί. Όταν προσφέρουν εναλλακτικές προτάσεις, αρνούμαι συνειδητά τον εαυτό μου και τους ακούω. Δεν επιβάλλομαι ούτε τους περιφρονώ πια. Αυτό μου έχει φέρει γαλήνη και ελευθερία στην καρδιά μου.