Όντας επικεφαλής σε μια εκκλησία το 2019, γνώρισα κάποιες ανώτερες επικεφαλής. Όταν συναναστρέφονταν την αλήθεια και ασχολούνταν με θέματα, έφταναν στην ουσία τους, με συναναστροφή και ανάλυση, ξεκινώντας από την επιφάνεια και προχωρώντας σε βάθος, με πολλή τάξη. Ένιωθα ότι ωφελούμουν ακούγοντάς τες. Πίστευα ότι είχαν βαθιά οπτική για τα πράγματα και κατείχαν την πραγματικότητα της αλήθειας. Με τη μικρή εμπειρία μου, νόμιζα ότι με τέτοιους ανθρώπους να με καθοδηγούν, θα προόδευα γρήγορα και θα μάθαινα περισσότερη αλήθεια, και η σωτηρία μου θα ήταν εγγυημένη. Έπειτα, όποια ζητήματα ή δυσκολίες κι αν αντιμετώπιζα στο έργο μου, το πρώτο που έκανα ήταν να τους γράψω, ζητώντας τους βοήθεια. Στις απαντήσεις τους ήταν πολύ λεπτομερείς και παρείχαν οδηγίες καθοδήγησης, δίνοντας λύσεις για τα προβλήματά μου. Τις θαύμαζα και στηριζόμουν σ’ αυτές ακόμη περισσότερο. Με τον καιρό, τις αναζητούσα για βοήθεια σε κάθε πρόβλημα, μικρό και μεγάλο, ακόμη και για γενικές υποθέσεις. Όποτε ήμουν σε αρνητική κατάσταση, δεν διάβαζα λόγια του Θεού, δεν αναζητούσα την αλήθεια, δεν συναναστρεφόμουν με τη συνεργάτιδά μου, μα περίμενα μια συνάθροιση με αυτές τις επικεφαλής για να τη διαλύσω. Όταν συναναστρέφονταν σε συναθροίσεις, άκουγα με προσοχή και κρατούσα σημειώσεις, φοβούμενη μήπως χάσω κάτι. Στις συναθροίσεις, υποδείκνυαν και ανέλυαν τα προβλήματά μας, και αν διαφωνούσαμε όταν μας αντιμετώπιζαν, μας εξέθεταν επί τόπου. Κάποιες φορές, όταν έδειχνα κάποια διαφθορά που δεν γνώριζα, επεσήμαιναν τα κίνητρα πίσω από αυτό και ανέλυαν τη φύση των πράξεών μου. Αυτό ενίσχυε το αίσθημά μου ότι κατανοούσαν την αλήθεια και κατείχαν την πραγματικότητά της, έτσι τις θαύμαζα όλο και περισσότερο. Αλλά αφού τις γνώρισα για λίγο καιρό, συνειδητοποίησα ότι όταν έλυναν προβλήματα, απλώς υποδείκνυαν τη διεφθαρμένη διάθεση που είχαμε δείξει, μα σπάνια συναναστρέφονταν για τη δική τους διαφθορά ή τις πραγματικές τους εμπειρίες. Κυρίως μιλούσαν απλώς για τη δική τους θετική είσοδο, λες και δεν είχαν διαφθορά και έκαναν πραγματικά πράξη την αλήθεια. Διαισθανόμουν ότι έμοιαζαν αποκλειστικά επικεντρωμένες στο έργο και δεν είχαν είσοδο στη ζωή, μα μετά σκεφτόμουν ότι έβλεπαν τα θέματα των άλλων και καθοδηγούσαν το έργο, άρα αυτό ήταν ένα είδος εισόδου στη ζωή και στην πραγματικότητα. Έτσι, συνέχισα, να τις θαυμάζω, και μιμούμουν ακόμη και τον τρόπο εργασίας τους. Όταν έβλεπα ζητήματα στα καθήκοντα των αδελφών, ή μια διεφθαρμένη διάθεση που αποκάλυπταν, όπως εκείνες οι επικεφαλής, τα εξέθετα και τα αντιμετώπιζα αμείλικτα. Έτσι, ορισμένοι βυθίζονταν στην αρνητικότητα και άρχισαν να με φοβούνται· τους περιόριζα. Τις θαύμαζα πάρα πολύ, έτσι στα προβλήματα δεν στηριζόμουν στον Θεό ούτε αναζητούσα την αλήθεια, μα αναζητούσα αυτές. Σιγά-σιγά, ένιωθα ότι η σκέψη μου γινόταν όλο και πιο θολή και ένιωθα πιο μπερδεμένη. Με τις καταστάσεις των αδελφών και τα ζητήματα στο έργο, απλώς δεν μπορούσα να βγάλω άκρη. Δεν ήξερα πώς να χειριστώ προβλήματα που πρώτα κατάφερνα να επιλύσω. Δεν αισθανόμουν το έργο του Αγίου Πνεύματος και γινόμουν όλο και πιο αδέξια, μα δεν έκανα αυτοκριτική.

Μια μέρα του Απριλίου, έμαθα πως οι δύο επικεφαλής είχαν παραδεχτεί τα λάθη τους και είχαν παραιτηθεί, ότι είχαν εκτεθεί ως ψευδοεπικεφαλής που δεν αναζητούσαν την αλήθεια. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Για λίγες μέρες, αναρωτιόμουν πώς έγινε να παραδεχτούν το λάθος και να παραιτηθούν. Ήξεραν τόσα πράγματα και ήταν ικανές στο έργο. Αποκαλύφθηκαν ως άνθρωποι που δεν αναζητούσαν την αλήθεια και εγώ ήμουν χειρότερη απ’ αυτές· θα μπορούσα, λοιπόν, να κάνω καλά το καθήκον μου και να σωθώ αν συνέχιζα έτσι; Αναστατώθηκα πολύ εκείνη τη στιγμή. Σκέφτηκα μέχρι και να παραδεχτώ τα λάθη μου και να παραιτηθώ. Μα έβλεπα καθαρά ότι δεν ήμουν στη σωστή κατάσταση. Αναρωτήθηκα αν πίστευα στον Θεό ή σε ανθρώπους. Γιατί η παραίτηση δύο ανώτερων επικεφαλής είχε τέτοιον αντίκτυπο σ’ εμένα, σε σημείο που ένιωθα ότι δεν είχα ελπίδα να σωθώ από τον Θεό; Συνειδητοποίησα ότι είχα θέση στην καρδιά μου για ανθρώπους, πράγμα που προσέβαλλε τη διάθεση του Θεού. Φοβισμένη, προσευχήθηκα στον Θεό να με καθοδηγήσει να γνωρίσω τη διαφθορά μου. Την επομένη, διάβασα αυτά τα λόγια Του: «Όσοι ισχυρίζονται ότι ακολουθούν τον Θεό, καλά θα έκαναν να ανοίξουν τα μάτια τους και να κοιτάξουν καλά για να δουν σε ποιον ακριβώς πιστεύουν: Όντως πιστεύεις στον Θεό ή μήπως πιστεύεις στον Σατανά; Αν ξέρεις ότι αυτό στο οποίο πιστεύεις δεν είναι ο Θεός, αλλά τα δικά σου είδωλα, τότε καλύτερα να μην ισχυρίζεσαι ότι είσαι πιστός. Εάν πραγματικά δεν γνωρίζεις σε ποιον πιστεύεις, τότε πάλι, καλά θα κάνεις να μην ισχυρίζεσαι ότι είσαι πιστός. Θα ήταν βλασφημία! Κανείς δεν σε αναγκάζει να πιστεύεις στον Θεό. Μη λέτε ότι πιστεύετε σ’ Εμένα· έχω ακούσει αυτά τα λόγια αρκετές φορές, και δεν επιθυμώ να τα ακούσω ξανά, επειδή αυτό στο οποίο πιστεύετε είναι τα είδωλα μέσα στις καρδιές σας και οι ντόπιοι νταήδες ανάμεσά σας» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Προειδοποίηση σε όσους δεν κάνουν πράξη την αλήθεια). Τα λόγια του Θεού με συγκλόνισαν, ειδικά το μέρος: «να ανοίξουν τα μάτια τους και να κοιτάξουν καλά για να δουν σε ποιον ακριβώς πιστεύουν». Αυτό με πόνεσε πολύ —ένιωσα ότι ο Θεός με εξέθετε. Αναπολώντας τις αλληλεπιδράσεις μου με τις επικεφαλής, βλέποντας πόσο ξεκάθαρες και συστηματικές ήταν στην επίλυση ζητημάτων, όπως και εύγλωττες, ένιωσα ότι γνώριζαν την αλήθεια και είχαν την πραγματικότητά της, και αν συναναστρεφόμουν μαζί τους περισσότερο θα αναπτυσσόμουν ταχύτερα στη ζωή μου και θα σωζόμουν. Έτσι, όποια ζητήματα ή δυσκολίες κι αν αντιμετώπιζα, αντί να στηριχθώ στον Θεό και να αναζητήσω την αλήθεια, πάντα αναζητούσα αυτές και στηριζόμουν σ’ αυτές, και έκανα ό,τι μου έλεγαν. Είχαν ήδη γίνει τα είδωλά μου, οι πυλώνες μου. Τώρα που είχαν παραδεχτεί τα λάθη τους και είχαν παραιτηθεί, ένιωθα χωρίς κατεύθυνση, χωρίς μονοπάτι στο καθήκον μου. Τότε κατάλαβα ότι όλο αυτό το διάστημα στηριζόμουν σε ανθρώπους, όχι στον Θεό. Φαινομενικά, είχα πίστη στον Θεό, έκανα το καθήκον μου και προσευχόμουν κάθε μέρα, αλλά δεν είχα θέση για τον Θεό στην καρδιά μου. Όταν αντιμετώπιζα προβλήματα, αναζητούσα και άκουγα ανθρώπους. Πίστευα ξεκάθαρα σε ανθρώπους, μα έλεγα ότι πίστευα στον Θεό. Εξαπατούσα τον Θεό, Τον βλασφημούσα! Σκέφτηκα αυτά τα λόγια του Θεού: «Οι άνθρωποι που πιστεύουν στον Θεό θα πρέπει να υπακούουν τον Θεό και να Τον προσκυνούν. Να μην εξυμνείς ή εξαίρεις κανένα άτομο. Μην δίδεις την πρώτη θέση στον Θεό, τη δεύτερη θέση στους ανθρώπους που εξαίρεις και την τρίτη θέση στον εαυτό σου. Κανένας άνθρωπος δεν θα πρέπει να κατέχει θέση στην καρδιά σου και δεν θα πρέπει να θεωρείς τους ανθρώπους —ιδίως εκείνους που σέβεσαι— ισότιμους με τον Θεό, ίσους με Αυτόν. Αυτό είναι ανυπόφορο για τον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι δέκα κανονιστικές διατάξεις που πρέπει να τηρεί ο εκλεκτός λαός του Θεού την Εποχή της Βασιλείας). Αισθάνθηκα ότι η δίκαιη διάθεση του Θεού δεν μπορεί να προσβληθεί. Ο Θεός μάς λέει ξεκάθαρα ότι στην πίστη μας πρέπει να λατρεύουμε τον Θεό και να Τον τιμούμε. Πρέπει να στηριζόμαστε στον Θεό, όχι σε ανθρώπους. Δεν θα επιτρέψει σε κανέναν να λατρεύει έναν άνθρωπο με το πρόσχημα της πίστης σ’ Αυτόν. Είναι προσβλητικό για τη διάθεση του Θεού και δεν θα το ανεχθεί. Για κάποιο διάστημα, προσευχόμουν πολύ στον Θεό, και αναλογιζόμουν γιατί λάτρευα τόσο αυτές τις δύο επικεφαλής. Κάποια λόγια του Θεού με βοήθησαν να κατανοήσω λίγο το ζήτημα. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Αυτό που θαυμάζεις δεν είναι η ταπεινοφροσύνη του Χριστού, αλλά εκείνοι οι ψεύτικοι διακεκριμένοι ποιμένες. Δεν λατρεύεις το κάλλος ή τη σοφία του Χριστού, αλλά εκείνους τους ελευθεριάζοντες που κυλιούνται στη βρομιά του κόσμου. Γελάς με τον πόνο του Χριστού, που δεν έχει πού να γείρει το κεφάλι Του, αλλά θαυμάζεις αυτά τα πτώματα που κυνηγούν προσφορές και ζουν στην ακολασία. Δεν είσαι πρόθυμος να υποφέρεις μαζί με τον Χριστό, αλλά ρίχνεσαι μετά χαράς στην αγκαλιά εκείνων των απερίσκεπτων αντίχριστων, παρόλο που σου παρέχουν μόνο σάρκα, λόγια και έλεγχο. Ακόμα και τώρα, η καρδιά σου εξακολουθεί να στρέφεται προς εκείνους, προς τη φήμη τους, προς το κύρος τους και προς την επιρροή τους. Κι όμως συνεχίζεις να διατηρείς μια στάση, κατά την οποία σου είναι δύσκολο να χωνέψεις το έργο του Χριστού και είσαι απρόθυμος να το αποδεχθείς. Γι’ αυτό λέω ότι δεν έχεις την πίστη που απαιτείται για να αναγνωρίσεις τον Χριστό. Ο λόγος που Τον ακολουθείς ως σήμερα είναι απλώς επειδή δεν είχες άλλη επιλογή. Στην καρδιά σου δεσπόζει πάντα μια σειρά υπεροπτικών εικόνων· δεν μπορείς να ξεχάσεις κάθε τους λέξη και πράξη, ούτε τις γεμάτες επιρροή λέξεις και τα χέρια τους. Είναι, στην καρδιά σας, για πάντα υπέρτατοι και για πάντα ήρωες. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει για τον σύγχρονο Χριστό. Είναι για πάντα ασήμαντος στην καρδιά σου και για πάντα ανάξιος σεβασμού. Γιατί Αυτός είναι πάρα πολύ συνηθισμένος, έχει πολύ μικρή επιρροή και απέχει πολύ από την υπεροψία» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Πιστεύεις αληθινά στον Θεό;). «Ανεξάρτητα από το επίπεδο ενός επικεφαλής ή ενός εργάτη, αν τον λατρεύετε επειδή κατανοεί ένα μέρος της αλήθειας και επειδή έχει μερικά χαρίσματα, και πιστεύετε ότι κατέχει την πραγματικότητα της αλήθειας και μπορεί να σας βοηθήσει, και αν τον τιμάτε και βασίζεστε σε αυτόν στα πάντα, και προσπαθείτε να επιτύχετε τη σωτηρία μέσω αυτού, τότε αυτό είναι ανοησία και άγνοια εκ μέρους σας, και στο τέλος, όλα θα καταλήξουν στο κενό, επειδή η αφετηρία είναι εκ προοιμίου λανθασμένη. Όσες αλήθειες κι αν κατανοήσει κάποιος, κανείς δεν μπορεί να σταθεί στη θέση του Χριστού, και όσο προικισμένος κι αν είναι, αυτό δεν σημαίνει ότι κατέχει την αλήθεια —και έτσι όσοι λατρεύουν, τιμούν και ακολουθούν ανθρώπους, τελικά όλοι θα αποκλειστούν, όλοι θα καταδικαστούν. Όταν οι άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό, μπορούν μόνο να τιμούν και να ακολουθούν τον Θεό. Ανεξάρτητα από το αξίωμά τους στην ηγεσία, οι επικεφαλής και οι εργάτες εξακολουθούν να είναι απλοί άνθρωποι. Αν τους βλέπεις ως άμεσους ανώτερούς σου, αν νιώθεις ότι είναι ανώτεροι από σένα, ότι είναι ικανότεροι από σένα και ότι θα πρέπει να σε καθοδηγούν, ότι είναι απ’ όλες τις απόψεις μια κλάση πάνω από τον οποιονδήποτε άλλον, τότε αυτό είναι λάθος. Πλανάσαι πλάνην οικτράν. Και ποιες είναι οι συνέπειες στις οποίες οδηγεί αυτή η πλάνη; Θα σε οδηγήσει να μετράς ασυναίσθητα τους επικεφαλής σου με προδιαγραφές που δεν συνάδουν με την πραγματικότητα, και να μην είσαι σε θέση να χειρίζεσαι σωστά τα προβλήματα και τις ελλείψεις τους. Ταυτόχρονα, χωρίς να το γνωρίζεις, θα σε ελκύει επίσης τόσο πολύ ο αέρας τους, τα χαρίσματά τους και τα ταλέντα τους, που μέχρι να πεις κύμινο, τους λατρεύεις και γίνονται οι Θεοί σου. Αυτό το μονοπάτι, από τη στιγμή που αρχίζουν να γίνονται πρότυπό σου, το αντικείμενο λατρείας σου, έως τη στιγμή που γίνεσαι ακόλουθός τους, θα σε οδηγήσει ασυναίσθητα μακριά από τον Θεό. Κι ακόμα και καθώς απομακρύνεσαι σταδιακά από τον Θεό, θα εξακολουθείς να πιστεύεις ότι Τον ακολουθείς, ότι είσαι στον οίκο Του, ότι βρίσκεσαι υπό την παρουσία Του. Στην πραγματικότητα όμως, έχεις παρασυρθεί από τα τσιράκια του Σατανά, από τους αντίχριστους, και δεν το καταλαβαίνεις καν —πράγμα που αποτελεί μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση. Η επίλυση αυτού του προβλήματος απαιτεί, αφενός, να είσαι σε θέση να διακρίνεις τη φύση και ουσία των αντίχριστων, να μπορείς να διακρίνεις το άσχημο πρόσωπο του μίσους των αντίχριστων για την αλήθεια και της εναντίωσής τους στον Θεό· απαιτεί, επίσης, να είσαι εξοικειωμένος με τις συνήθεις τεχνικές που χρησιμοποιούν οι αντίχριστοι για να παραπλανούν και να παγιδεύουν τους ανθρώπους, καθώς και με τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν. Από την άλλη πλευρά, πρέπει να επιδιώκετε να γνωρίσετε τη διάθεση και την ουσία του Θεού, πρέπει να σας γίνει σαφές ότι μόνο ο Χριστός είναι η αλήθεια, η οδός και η ζωή, και ότι η λατρεία οποιουδήποτε ατόμου θα σας επιφέρει καταστροφή και δυστυχία. Πρέπει να είστε βέβαιοι ότι μόνο ο Χριστός μπορεί να σώσει τους ανθρώπους, και πρέπει να ακολουθείτε και να υπακούτε στον Χριστό με απόλυτη πίστη. Μόνο αυτό είναι το ορθό μονοπάτι της ανθρώπινης ύπαρξης. Κάποιοι μπορεί να πουν: “Όμως, έχω κάποιους λόγους να λατρεύω τους επικεφαλής τους οποίους λατρεύω —μέσα μου, λατρεύω φυσικά οποιονδήποτε είναι ταλαντούχος, λατρεύω κάθε επικεφαλής που συμφωνεί με τις αντιλήψεις μου”. Γιατί επιμένεις να λατρεύεις τον άνθρωπο, ενώ πιστεύεις στον Θεό; Σε τελική ανάλυση, ποιος θα σε σώσει; Ποιος είναι Αυτός που σ’ αγαπά αληθινά και σε προστατεύει; Όντως δεν το βλέπεις; Αν πιστεύεις στον Θεό και ακολουθείς τον Θεό, θα πρέπει να ακούς τον λόγο Του, και αν κάποιος μιλά και δρα σωστά, και αυτό ανταποκρίνεται στις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας, δεν είναι εντάξει το να υπακούς στην αλήθεια; Γιατί είσαι τόσο ποταπός; Γιατί επιμένεις να βρεις κάποιον που λατρεύεις για να ακολουθήσεις; Γιατί σου αρέσει να είσαι σκλάβος του Σατανά; Γιατί να μην είσαι, αντ’ αυτού, υπηρέτης της αλήθειας; Αυτό δείχνει αν κάποιος έχει σύνεση και αξιοπρέπεια» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο έκτο: Συμπεριφέρονται με δόλιους τρόπους, είναι αυθαίρετοι και δικτατορικοί, δεν συναναστρέφονται ποτέ με τους άλλους και αναγκάζουν τους άλλους να τους υπακούσουν). Όταν τα διάβασα, ένιωσα σκλάβα του Σατανά, όπως περιέγραψε ο Θεός. Λάτρευα και ακολουθούσα ανθρώπους. Λάτρευα όσους είχαν κύρος, χαρίσματα, τους εύγλωττους. Αυτοί οι ανώτεροι επικεφαλής έμπαιναν στην καρδιά των ζητημάτων κατά τη συναναστροφή τους, η οποία ήταν σαφής και καλά οργανωμένη, και με προσέλκυσαν τα χαρίσματά τους και οι εργασιακές τους ικανότητες. Ένιωσα ότι κατανοούσαν την αλήθεια και είχαν την πραγματικότητά της, έτσι τις λάτρευα τυφλά και βασιζόμουν σ’ αυτές. Πίστευα ότι αν με καθοδηγούσαν, θα μάθαινα την αλήθεια, θα αναπτυσσόμουν γρήγορα στη ζωή μου και θα είχα ελπίδα να σωθώ, και χωρίς την καθοδήγησή τους, θα είχα ελάχιστες ελπίδες σωτηρίας. Ήμουν τόσο μπερδεμένη, τόσο τυφλή! Ο Θεός είναι η πηγή της αλήθειας. Μόνο ο Θεός παρέχει την αλήθεια, επιλύει όλα τα προβλήματα και τις δυσκολίες μας, και μας σώζει απ’ τις δυνάμεις του Σατανά. Όσο υψηλή κι αν είναι η θέση κάποιου, όσα χαρίσματα ή ικανότητες κι αν έχει, είναι και πάλι διεφθαρμένος απ’ τον Σατανά. Δεν πρέπει να στηριχτούμε σ’ αυτόν ή να τον λατρεύουμε. Ακόμη και ως πιστός, ο Θεός δεν είχε θέση στην καρδιά μου. Στα προβλήματα, δεν βασιζόμουν στον Θεό ούτε αναζητούσα την αλήθεια· περίμενα αυτούς τους ανθρώπους. Δεν ήταν αυτό ανόητο; Αυτές οι επικεφαλής είχαν εικόνα για κάποια προβλήματα και μπορούσαν να τα εξηγήσουν, αλλά όλα τα είχαν μάθει από τα λόγια του Θεού. Επίσης, όσο προικισμένες ή εύγλωττες κι αν ήταν, ήταν απλώς διεφθαρμένοι άνθρωποι και δεν κατείχαν καθόλου την αλήθεια. Έπρεπε κι αυτές να δεχτούν την κρίση και την παίδευση του Θεού, είχαν ανάγκη τη σωτηρία Του. Μα εγώ τις λάτρευα και τις θαύμαζα. Ήθελα ακόμη και να βασιστώ σ’ αυτές στην πορεία μου προς τη σωτηρία. Ήμουν πραγματικά ανόητη. Η συνειδητοποίηση με τρομοκράτησε. Δεν πίστευα ότι θα έπαυα να αναζητώ την αλήθεια, ότι θα λάτρευα ανθρώπους, ότι θα έβαζα κάποιον στην καρδιά μου ψηλότερα από τον Θεό. Είχα ήδη απομακρυνθεί από τον Θεό και Τον είχα προδώσει —ήμουν σε μονοπάτι κατά του Θεού! Αυτή η σκέψη με γέμισε ενοχές και τύψεις, και ήθελα να μετανοήσω στον Θεό.

Αργότερα, έμαθα γιατί παραιτήθηκαν αυτές οι δύο ανώτερες επικεφαλής. Η μία από αυτές κυνηγούσε το όνομα και το κύρος, και ήθελε να επιδεικνύεται και να τη θαυμάζουν. Όταν δεν είχε αποτελέσματα στο έργο της, στεναχωριόταν και χαλάρωνε. Οι αδελφοί προσπάθησαν πολλές φορές να τη συναναστραφούν και να τη βοηθήσουν, αλλά δεν άλλαξε. Τελικά, δεν μπορούσε να κάνει πραγματικό έργο και παραιτήθηκε. Η άλλη είχε εμπόδια από την οικογένειά της και παραπονιόταν για τη δυσκολία της πίστης στον Θεό, έτσι εγκατέλειψε το καθήκον της και επέστρεψε στο σπίτι της. Σοκαρίστηκα όταν το άκουσα αυτό. Στις συναναστροφές έλεγαν μεγάλα λόγια και ήταν εύγλωττες στην επίλυση των προβλημάτων των άλλων· πώς, λοιπόν, οι ίδιες σε παρόμοια ζητήματα αμφιταλαντεύονταν; Γιατί δεν μπορούσαν να εκτελέσουν την αλήθεια; Πριν πίστευα ότι μπορούσαν να κάνουν πράξη την αλήθεια, ότι είχαν την πραγματικότητά της, αλλά τελικά είδα ότι δεν είχαν καθόλου την πραγματικότητα της αλήθειας. Όταν κάτι έθετε σε κίνδυνο τα συμφέροντά τους, απέρριπταν τα καθήκοντά τους. Δεν επιδίωκαν καθόλου την αλήθεια. Η καλή εικόνα που είχα γι’ αυτές κατέρρευσε σε μια στιγμή.

Αργότερα, διάβασα κάποια λόγια του Θεού σχετικά με το θέμα. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Το να στηρίζεις τον λόγο του Θεού και να είσαι σε θέση να τον εξηγείς ξεκάθαρα δεν σημαίνει ότι κατέχεις την πραγματικότητα· τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο φανταζόσουν. Το αν κατέχεις ή όχι την πραγματικότητα δεν στηρίζεται σε όσα λες· αντιθέτως, βασίζεται σ’ αυτά που βιώνεις. Μόνο όταν ο λόγος του Θεού γίνει η ζωή σου και η φυσική σου έκφραση, μπορεί να ειπωθεί ότι κατέχεις την πραγματικότητα, και μόνο τότε μπορείς να λογίζεσαι πως έχεις κερδίσει αληθινή κατανόηση και πραγματικό ανάστημα. Πρέπει να είσαι σε θέση να αντέξεις την εξέταση για μεγάλα χρονικά διαστήματα και να είσαι σε θέση να βιώσεις την ομοιότητα που ο Θεός απαιτεί. Αυτό δεν πρέπει να είναι απλώς μια προσποίηση· πρέπει να πηγάζει με φυσικότητα από μέσα σου. Μόνο τότε θα κατέχεις στ’ αλήθεια την πραγματικότητα και μόνο τότε θα έχεις κερδίσει τη ζωή. […] Όσο άγριος κι αν είναι ο άνεμος και όσο άγρια κι αν είναι τα κύματα, αν μπορείς να παραμείνεις όρθιος χωρίς ούτε ένα ψήγμα αμφιβολίας να εισέλθει στο μυαλό σου, και μπορείς να σταθείς ακλόνητος και χωρίς να είσαι σε κατάσταση άρνησης, ακόμη κι όταν δεν θα έχει μείνει κανείς άλλος, τότε λογίζεσαι ότι έχεις αληθινή κατανόηση και ότι κατέχεις στ’ αλήθεια την πραγματικότητα» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Κατέχεις την πραγματικότητα μόνο όταν κάνεις πράξη την αλήθεια). «Οι καλοί στρατιώτες της βασιλείας δεν εκπαιδεύονται για να γίνουν μια ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι μπορούν μόνο να μιλούν για την πραγματικότητα ή μόνο να καυχώνται· αντιθέτως, εκπαιδεύονται για να βιώνουν τον λόγο του Θεού ανά πάσα στιγμή, να παραμένουν ακλόνητοι ασχέτως από τα εμπόδια τα οποία αντιμετωπίζουν, και να ζουν σύμφωνα με τον λόγο του Θεού συνεχώς και να μην επιστρέφουν στα εγκόσμια. Αυτή είναι η πραγματικότητα για την οποία μιλάει ο Θεός· αυτή είναι η απαίτηση του Θεού από τους ανθρώπους. Γι’ αυτό, μην αντιμετωπίζεις την πραγματικότητα για την οποία μιλάει ο Θεός σαν να είναι υπερβολικά απλή. Το να έχει κανείς την απλή διαφώτιση του Αγίου Πνεύματος δεν ισοδυναμεί με το να κατέχει την πραγματικότητα. Δεν πρόκειται για το ανάστημα των ανθρώπων —πρόκειται για τη χάρη του Θεού, στην οποία οι άνθρωποι δεν συνεισφέρουν καθόλου. Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να αντέξει τα δεινά του Πέτρου και, ακόμη περισσότερο, να κατέχει τη δόξα του Πέτρου, την οποία βιώνουν αφότου έχουν κερδίσει το έργο του Θεού. Μόνο αυτό μπορεί να ονομαστεί πραγματικότητα» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Κατέχεις την πραγματικότητα μόνο όταν κάνεις πράξη την αλήθεια). «Το αν η γνώση την οποία εκφράζεις συμφωνεί με την αλήθεια εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το εάν έχεις πρακτική εμπειρία αυτής. Όπου υπάρχει αλήθεια στην εμπειρία σου, οι γνώσεις σου θα είναι πρακτικές και πολύτιμες. Μέσα από την εμπειρία σου, μπορείς επίσης να αποκτήσεις διάκριση και διορατικότητα, να εμβαθύνεις τις γνώσεις σου και να αυξήσεις τη σοφία και την κοινή λογική σου όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να συμπεριφέρεσαι. Η γνώση που εκφράζεται από ανθρώπους που δεν κατέχουν την αλήθεια είναι δόγμα, ανεξάρτητα από το πόσο ευγενές είναι. Αυτός ο τύπος ανθρώπου μπορεί να είναι πολύ έξυπνος όταν πρόκειται για θέματα της σάρκας, αλλά δεν μπορεί να κάνει διακρίσεις όταν πρόκειται για πνευματικά ζητήματα. Αυτό συμβαίνει επειδή τέτοιοι άνθρωποι δεν έχουν καθόλου εμπειρία σε πνευματικές υποθέσεις. Αυτοί είναι άνθρωποι που δεν είναι διαφωτισμένοι στις πνευματικές υποθέσεις και δεν καταλαβαίνουν τα πνευματικά ζητήματα. Όποιο είδος γνώσης κι αν εκφράζεις, εφόσον είναι η ίδια η ύπαρξή σου, τότε είναι η προσωπική σου εμπειρία, η πραγματική σου γνώση. Αυτό που συζητούν όσοι μιλάνε μόνο για δόγμα —όσοι άνθρωποι δεν κατέχουν ούτε την αλήθεια ούτε την πραγματικότητα— μπορεί επίσης να αποκληθεί το είναι τους, επειδή έχουν φτάσει στο δόγμα τους μόνο μέσα από βαθιά σκέψη και είναι το αποτέλεσμα της βαθιάς περισυλλογής τους. Ωστόσο, είναι μόνο δόγμα, τίποτα περισσότερο από φαντασία!» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το έργο του Θεού και το έργο του ανθρώπου).

Η ανάγνωση των λόγων του Θεού με αφύπνισε. Λάτρευα τόσο αυτές τις δύο επικεφαλής επειδή δεν καταλάβαινα τι ήταν δόγμα και τι πραγματικότητα. Βλέποντας τη βαρύγδουπη συναναστροφή τους στις συναθροίσεις, και ότι εξέθεταν και ανέλυαν τη διαφθορά των άλλων, νόμιζα ότι είχαν την πραγματικότητα της αλήθειας. Μα μετά έμαθα από αυτά τα χωρία ότι η συναναστροφή των λόγων του Θεού και η ανάλυση κάποιων θεμάτων δεν είναι κατοχή της πραγματικότητας της αλήθειας. Αυτό έχει να κάνει με το να διαβάζεις τα λόγια του Θεού, να τα αποδέχεσαι και να τα κάνεις πράξη, να μπορείς να Του υποτάσσεσαι, όποιες δοκιμασίες κι αν αντιμετωπίζεις, και να έχεις μαρτυρία από την άσκηση της αλήθειας. Εκείνοι που έχουν την πραγματικότητα κατανοούν τη διεφθαρμένη φύση τους, και έχουν προσωπική εμπειρία των λόγων του Θεού. Χρησιμοποιούν τις πρακτικές τους εμπειρίες για να καθοδηγήσουν τους αδελφούς στην πραγματικότητα των λόγων του Θεού. Όσοι έχουν την πραγματικότητα της αλήθειας ενεργούν με αρχές και εκτελούν το καθήκον τους πιστά. Όποια κατάσταση κι αν αντιμετωπίζουν, μπορούν να στηρίξουν το έργο της εκκλησίας και να κάνουν το καθήκον τους. Αυτές οι δύο επικεφαλής ήταν συνήθως εύγλωττες στη συναναστροφή τους και φαινόταν ότι μπορούσαν να επιλύουν τα προβλήματα των άλλων. Μα εν όψει των πραγματικών ζητημάτων, εγκατέλειψαν τα καθήκοντά τους για να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους. Μοιράζονταν μόνο το δόγμα, αυτό δεν ήταν πρακτικό, και κατέρρευσαν με την πρώτη δόση της πραγματικότητας. Άρα δεν επιδίωκαν την αλήθεια, δεν είχαν καθόλου την πραγματικότητα της αλήθειας. Επίσης, σχετικά με τα προβλήματα των άλλων, συνέκριναν αυτά τα ζητήματα με τα λόγια του Θεού για να τους βοηθήσουν στην κατανόησή τους, αλλά σχεδόν ποτέ δεν μιλούσαν για τη δική τους διαφθορά και ελλείψεις ούτε ανέλυαν τα λάθος κίνητρά τους. Σπάνια μιλούσαν για τις εμπειρίες τους από την αναζήτηση και την άσκηση της αλήθειας. Τις περισσότερες φορές ήταν αλαζονικές, απλώς αναλύοντας και καταδικάζοντας τους άλλους, σαν να μην ήταν διεφθαρμένοι άνθρωποι με διεφθαρμένες διαθέσεις. Κάποιοι έκλαιγαν από την κριτική τους και ζούσαν μέσα στην αρνητικότητα και την αδυναμία, φοβούμενοι να τις δουν και νιώθοντας περιορισμένοι από αυτές. Τότε, τελικά, είδα καθαρά ότι δεν μπορούσαν ούτε κατά διάνοια να λύσουν τα προβλήματα με την αλήθεια. Χρησιμοποιούσαν κενό δόγμα και βασίζονταν στο μυαλό και την εμπειρία τους. Δεν μπορούσαν να λύσουν τα προβλήματά μας στην είσοδο στη ζωή. Πρώτα, δεν είχα διάκριση, απλώς τις λάτρευα και τις θαύμαζα, και μιμούνταν ακόμα και τον τρόπο εργασίας τους. Ήμουν τόσο τυφλή!

Στη συνέχεια, όταν αντιμετώπιζα δυσκολίες στο έργο μου, στηριζόμουν και στρεφόμουν στον Θεό, και αναζητούσα τις αρχές της αλήθειας. Για λίγο, υπήρχε κάποιο έργο που δεν ήξερα πώς να κάνω και υπήρχαν κάποια ζητήματα που δεν ήξερα πώς να αντιμετωπίσω. Προσευχήθηκα στον Θεό, αναζήτησα και συναναστράφηκα με τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Έτσι, επιλύθηκαν κάποια από αυτά τα ζητήματα. Κατάλαβα, επίσης, κάποιες αρχές της αλήθειας και προόδευσα λίγο στο έργο μου. Με τον καιρό, απέκτησα αυτοπεποίθηση στο καθήκον μου και προόδευσα στην είσοδο στη ζωή. Ένιωθα πραγματικά γεμάτη. Τότε, αισθάνθηκα ενδόμυχα ότι θα προχωρούσα μόνο με το να βασίζομαι στον Θεό στο καθήκον μου. Αν ήθελα να κάνω καλά το καθήκον μου και να κερδίσω την αλήθεια, δεν μπορούσα να απομακρυνθώ από την καθοδήγησή Του.