Το 2021, ήμουν υπεύθυνη για το πότισμα της εκκλησίας. Τότε, ο επικεφαλής μας ρωτούσε συχνά για την πρόοδο του έργου μας, για να επιβλέπει και να ενημερώνεται για το έργο μας. Ο επικεφαλής με ρωτούσε και αν υπήρχαν προβλήματα στο έργο. Στην αρχή, απαντούσα ενεργά, αλλά μετά από λίγο, έχανα την υπομονή μου. Σκεφτόμουν: «Είναι ενοχλητικό να ενημερώνουμε συνεχώς τον επικεφαλής για την πρόοδό μας και χάνουμε χρόνο. Δεν θα επηρεαστεί η απόδοση στο έργο μου; Αν έχω κακή απόδοση στο έργο, δεν θα με απολύσει ο επικεφαλής;» Συνειδητοποιώντας αυτό, άρχισα να αντιστέκομαι πολύ στην επίβλεψη.

Μια φορά, ο επικεφαλής με ρώτησε πώς πήγαινε το έργο. Με ρώτησε πόσοι άνθρωποι είχαν δεχτεί το ευαγγέλιο εκείνον τον μήνα, πόσα μέλη δεν συναθροίζονταν τακτικά και γιατί, ποιες θρησκευτικές αντιλήψεις είχαν και πώς τις επιλύαμε με συναναστροφή. Μπροστά σε όλες αυτές τις ερωτήσεις, ένιωσα λίγη ανησυχία. Ήταν τόσο πολλά που έπρεπε να τα συζητήσω και να τα ξανακάνω με τους εργάτες του ποτίσματος. Θα καθυστερούσε πάρα πολύ το έργο μας, και ένιωθα απρόθυμη: «Ζητάς πολλές λεπτομέρειες —πόσο θα μας καθυστερήσει αυτό; Αν δεν παράγουμε αποτελέσματα στο έργο ποτίσματος, θα πεις ότι δεν κάνω πρακτικό έργο και ότι δεν είμαι ικανή;» Όταν είδα ότι οι αδελφές με τις οποίες συνεργαζόμουν είχαν κι αυτές ενδοιασμούς, σκέφτηκα: «Αν πιστεύουν κι αυτές ότι θα προκαλέσει καθυστέρηση, μπορούμε να προτείνουμε κάτι από κοινού, και τότε η επικεφαλής δεν θα κάνει τόσο λεπτομερείς ερωτήσεις όταν συμβαδίζει με το έργο. Έτσι οι ανεπάρκειες στη δουλειά μου δεν θα εκτεθούν τόσο πολύ». Έτσι, είπα μεταξύ σοβαρού και αστείου: «Ο επικεφαλής πρέπει να ανησυχεί για μας, με τόσες λεπτομερείς ερωτήσεις που κάνει». Μόλις το είπα, μια αδελφή συμφώνησε, λέγοντας: «Είναι σαν εξέταση!» Μόλις συμφώνησε η αδελφή, απάντησα γελώντας: «Είμαστε ήδη αρκετά απασχολημένες. Οι τόσο λεπτομερείς ερωτήσεις είναι πολύ ενοχλητικές. Δεν θα επηρεαστούν τα αποτελέσματα του έργου;» Οι άλλες αδελφές έγνεψαν συμφωνώντας. Εγώ χάρηκα κρυφά: «Μάλλον δεν είμαι η μόνη που αντιτίθεται. Μπορούμε να θέσουμε μαζί τις προτάσεις μας στον επικεφαλής, και τότε δεν θα ζητάει συνέχεια ενημέρωση για το έργο μας». Με την υποκίνησή μου, κάθε φορά που ο επικεφαλής ερχόταν για να ενημερωθεί, οι συνεργάτες μου έπαιρναν μια έκφραση, και ακόμη και όταν απαντούσαν, έκαναν μόνο μερικά επιπόλαια σχόλια. Δεν έδιναν λεπτομερείς αναφορές για τα θέματα και τα προβλήματα στο έργο κι έτσι, ο επικεφαλής δεν κατανοούσε τα ζητήματα που αντιμετωπίζαμε και το έργο του ποτίσματος δεν βελτιωνόταν.

Μια φορά, ο επικεφαλής είδε ότι δεν εστιάζαμε στην καλλιέργεια εργατών ποτίσματος, και μας έστειλε επιστολή όπου μας ενημέρωνε για τη σημασία αυτής της πτυχής του έργου, δίνοντάς μας κάποια μονοπάτια άσκησης. Επισήμανε και ότι δεν φέραμε την ευθύνη για αυτό το έργο, ήμασταν νωχελικές και αναποτελεσματικές. Έτσι, οι νεοφώτιστοι δεν εκπαιδεύονταν και αυτό επηρέαζε άμεσα το έργο του ποτίσματος. Μας είπε να επικεντρωθούμε σε αυτό το θέμα. Απαίτησε, επίσης, να βελτιωθούν τα αποτελέσματά μας τον επόμενο μήνα και να εκπαιδεύσουμε γρήγορα κάποιους νεοφώτιστους ως ποτιστές. Αντιστάθηκα λίγο όταν είδα την επιστολή: «Ζητάει πάρα πολλά. Αυτοί οι νεοφώτιστοι μόλις ξεκίνησαν τα καθήκοντά —δεν είναι τόσο εύκολο να καλλιεργηθούν! Έχεις μεγάλη εμπειρία στην καλλιέργεια ανθρώπων, δεν μπορείς να απαιτείς τα ίδια κι από εμάς!» Μα μετά σκέφτηκα: «Αν παραπονεθώ άμεσα, δεν θα σκεφτεί ότι δεν είμαι ικανή εργάτης; Δεν γίνεται! Πρέπει να δει ότι ολόκληρη η ομάδα δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις, έτσι δεν θα έχει επιλογή παρά να υποχωρήσει, και δεν θα είμαι μόνο εγώ υπόλογη». Έτσι, συνοφρυώθηκα και είπα αγχωμένη: «Οι απαιτήσεις του επικεφαλής είναι λίγο υψηλές. Δεν έχουμε τόση εμπειρία όσο αυτός». Οι άλλες αδελφές έγνεψαν αμέσως και συμφώνησαν. Μία από αυτές είπε: «Ο επικεφαλής έχει καλό επίπεδο και είναι αποτελεσματικός στο έργο του, πώς να συγκριθούμε μαζί του;» Μια άλλη είπε: «Ο επικεφαλής ζητάει πολλά από εμάς. Πώς να ολοκληρώσουμε αυτό το έργο;» Χάρηκα που είδα ότι όλες συμφωνούσαν. Ο επικεφαλής δεν θα είχε επιλογή παρά να υποχωρήσει. Εξάλλου, δεν μπορούσε να απολύσει όλη την ομάδα! Την επόμενη μέρα, απάντησα στην επιστολή του και περιέγραψα τα προβλήματα που είχαμε στο έργο μας για να του δώσω μια ιδέα για την κατάστασή μας. Στο τέλος, πρόσθεσα μια γραμμή που έλεγε: «Αυτή είναι η βέλτιστη απόδοση του έργου μας προς το παρόν. Θα ήταν δύσκολο να την αυξήσουμε» και φρόντισα να τονίσω τη λέξη «μας,» ώστε να δει ότι αυτή ήταν η συλλογική μας γνώμη. Έτσι, ο επικεφαλής δεν θα είχε τέτοιες απαιτήσεις. Ωστόσο, προς έκπληξή μου, στην επόμενη συνάθροιση, ο επικεφαλής με αντιμετώπισε και με εξέθεσε, λέγοντας ότι δεν έφερα φορτίο στο καθήκον, δεν είχα κίνητρο να βελτιωθώ, διέδιδα αρνητικές ιδέες μεταξύ των αδελφών, δημιουργούσα κλίκες και προκαλούσα τους άλλους να αντισταθούν μαζί μου. Είπε ότι αργούσα να καλλιεργήσω τους νεοφώτιστους, διαταράσσοντας το έργο της εκκλησίας και δεν έπαιζα κανέναν ρόλο στο έργο της ομάδας. Τελικά, μετά από αυτό απολύθηκα.

Μετά την απόλυσή μου, ένιωσα ένοχές και αναστάτωση. Είχα δημιουργήσει προβλήματα, είχα κάνει κακό και είχα προσβάλει τον Θεό. Δεν αναζητούσα την αλήθεια στα προβλήματα και είχα διαδώσει αντιλήψεις που τους έφεραν όλους σε αρνητικότητα και παθητικότητα. Είχα παρεμποδίσει το έργο της εκκλησίας. Αργότερα, ενώ σκεφτόμουν, βρήκα αυτά τα λόγια του Θεού: «Επειδή, μέσα τους, οι αντίχριστοι πάντα αμφιβάλλουν για τη θεία ουσία του Χριστού και έχουν πάντα ανυπάκουη διάθεση, όταν ο Χριστός τούς εμπιστεύεται να κάνουν πράγματα, πάντα τα εξετάζουν εξονυχιστικά και τα συζητούν, και ζητούν από τους ανθρώπους να προσδιορίσουν αν είναι σωστά ή λάθος. Αυτό είναι τεράστιο πρόβλημα, έτσι δεν είναι; (Ναι.) Δεν προσεγγίζουν αυτά τα πράγματα από τη σκοπιά της υπακοής στην αλήθεια· αντίθετα, τα προσεγγίζουν σε αντίθεση με τον Θεό. Αυτή είναι η διάθεση των αντίχριστων. Όταν ακούν τις εντολές και τις εργασιακές ρυθμίσεις του Χριστού, δεν τις αποδέχονται και δεν τις υπακούν· αντίθετα, αρχίζουν να συζητούν. Και τι είναι αυτό που συζητούν; Συζητούν αν τα λόγια και οι εντολές του Χριστού είναι σωστά ή λάθος, και εξετάζουν αν θα πρέπει να εκτελεστούν ή όχι. Είναι η στάση τους τέτοια που να θέλουν πραγματικά να εκτελούν αυτά τα πράγματα; Όχι —θέλουν να ενθαρρύνουν περισσότερους ανθρώπους να είναι σαν κι αυτούς, να μην κάνουν αυτά τα πράγματα. Και το να μην τα κάνουν είναι άσκηση της αλήθειας της υπακοής; Προφανώς όχι. Τι κάνουν, λοιπόν; (Επαναστατούν.) Όχι μόνο επαναστατούν οι ίδιοι εναντίον του Θεού, αλλά επιδιώκουν και τη συλλογική επανάσταση. Αυτή είναι η φύση των πράξεών τους, έτσι δεν είναι; Συλλογική επανάσταση: να κάνουν τους πάντες ίδιους με αυτούς, να κάνουν τους πάντες να σκέφτονται το ίδιο με αυτούς, να λένε το ίδιο με αυτούς, να αποφασίζουν το ίδιο με αυτούς, να αντιτίθενται συλλογικά στην απόφαση και τις εντολές του Χριστού. Αυτός είναι ο τρόπος δράσης των αντίχριστων. Οι αντίχριστοι πιστεύουν το εξής: “Δεν είναι έγκλημα αν το κάνουν όλοι”. Κι έτσι, παροτρύνουν τους άλλους να επαναστατήσουν εναντίον του Θεού, νομίζοντας ότι με αυτό το σκεπτικό, ο οίκος του Θεού δεν θα μπορεί να τους κάνει τίποτα. Δεν είναι ανόητο αυτό; Η ικανότητα των ίδιων των αντίχριστων να πολεμήσουν εναντίον του Θεού είναι εξαιρετικά περιορισμένη, είναι ολομόναχοι. Έτσι, προσπαθούν να επιστρατεύσουν ανθρώπους για να αντιταχθούν συλλογικά στον Θεό, σκεπτόμενοι μέσα τους: “Θα σαγηνεύσω μια ομάδα ανθρώπων και θα τους κάνω να σκέφτονται και να ενεργούν όπως κι εγώ. Μαζί θα απορρίψουμε τα λόγια του Χριστού, θα εμποδίσουμε τα λόγια του Θεού και θα τα αποτρέψουμε να καρποφορήσουν. Και όταν κάποιος έρθει να ελέγξει το έργο μου, θα πω ότι όλοι αποφάσισαν να το κάνουν έτσι —και τότε θα δούμε πώς θα το χειριστείς. Δεν πρόκειται να το κάνω για Σένα, δεν πρόκειται να το εκτελέσω αυτό —και ας δούμε τι θα μου κάνεις!” […] Αυτά τα πράγματα που εκδηλώνονται στους αντίχριστους δεν είναι μισητά; (Είναι εξαιρετικά μισητά.) Και τι τα κάνει μισητά; Αυτοί οι αντίχριστοι επιθυμούν να καταλάβουν την εξουσία στον οίκο του Θεού, εκεί που βρίσκονται δεν εκτελούνται τα λόγια του Χριστού, δεν τα εκτελούν. Φυσικά, θα μπορούσε να εμπλέκεται και ένα άλλο είδος κατάστασης όταν οι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να υπακούσουν στα λόγια του Χριστού: Μερικοί άνθρωποι είναι χαμηλού επιπέδου, δεν μπορούν να καταλάβουν τα λόγια του Θεού όταν τα ακούνε και δεν ξέρουν πώς να τα εκτελέσουν· ακόμη κι αν τους διδάξεις πώς να το κάνουν, πάλι δεν μπορούν. Αυτό είναι άλλο θέμα. Το θέμα σχετικά με το οποίο συναναστρεφόμαστε τώρα είναι η ουσία των αντίχριστων, το οποίο δεν σχετίζεται με το αν οι άνθρωποι είναι ικανοί να κάνουν πράγματα ή με το ποιο είναι το επίπεδό τους· σχετίζεται με τη διάθεση και την ουσία των αντίχριστων. Αντιτίθενται εντελώς στον Χριστό, στις εργασιακές ρυθμίσεις του οίκου του Θεού και στις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας. Δεν έχουν καμία υπακοή, παρά μόνο εναντίωση. Αυτό ακριβώς είναι ένας αντίχριστος» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο δέκατο (Μέρος τέταρτο)]. Τα λόγια Του χτύπησαν φλέβα. Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι είχα κάνει τόσο σοβαρό αδίκημα. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η έκθεση του Θεού για την επαναστατική διάθεση των αντίχριστων, δεν είναι δεκτικοί ούτε πρόθυμοι να υποταχθούν στα αιτήματα του Θεού και τις διευθετήσεις του έργου, αντιστέκονται, και μάλιστα εξαπατούν τους άλλους να αντιστέκονται μαζί τους. Σκεπτόμενη όσα είχαν συμβεί, είχα κι εγώ κάνει το ίδιο. Όταν ο επικεφαλής ήθελε να εξετάσει λεπτομερώς την πρόοδο του έργου μας, ενοχλούμουν και ανησυχούσα ότι αυτό θα καθυστερούσε το καθήκον μου και θα επηρέαζε την απόδοση του έργου μου, οπότε δεν μπορούσα να το δεχτώ, διέδωσα προκαταλήψεις για τον επικεφαλής, και συσπείρωσα τις άλλες αδελφές να επαναστατήσουν εναντίον του μαζί μου. Όταν ο επικεφαλής επισήμανε ότι η πρόοδός μας ήταν πολύ αργή και δεν είχαμε αποτελέσματα, και είπε πώς να βελτιώσουμε την αποδοτικότητα του έργου μας, αντιστάθηκα, διαφώνησα και δεν υποτάχθηκα. Πίστευα ότι είχε υπερβολικές απαιτήσεις και δεν καταλάβαινε τα πραγματικά μας προβλήματα. Όταν μοιραζόταν τρόπους βελτίωσης της αποδοτικότητάς μας, δεν άκουγα. Για να τον κάνω να υποχωρήσει και να μειώσει τις απαιτήσεις του, και να του δείξω πως τα κακά αποτελέσματα του έργου δεν οφείλονταν μόνο σ’ εμένα, διέδωσα στις άλλες την ιδέα ότι οι απαιτήσεις του ήταν πολύ υψηλές, τις έκανα να πιστέψουν ότι ο επικεφαλής μάς πίεζε πολύ και τις παρακίνησα να αντισταθούν μαζί μου, ώστε να μην θεωρηθώ υπεύθυνη. Ήμουν τόσο δόλια και μιλούσα με κρυφά κίνητρα και σατανική προδοσία. Σκεφτόμουν μόνο πώς να χρησιμοποιήσω άλλους για να επιτύχω τα κίνητρά μου. Ο επικεφαλής ζητούσε τις λεπτομέρειες του έργου μας για να διαπιστώσει και να διορθώσει εγκαίρως τα ζητήματα που είχαμε, για να αυξήσουμε την αποδοτικότητά μας και να εκπαιδεύσουμε σύντομα νεοφώτιστους να κάνουν το καθήκον. Εργαζόταν σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού και τις διευθετήσεις της εκκλησίας, μα εγώ δεν υποτασσόμουν, αντιστεκόμουν. Δεν επρόκειτο για διαφωνία με τον επικεφαλής μου, ήταν αντίσταση στο έργο της εκκλησίας και στις απαιτήσεις του Θεού. Ενεργούσα σε πλήρη αντίθεση με τον Θεό. Εξαπάτησα και υποκίνησα τους πάντες να σταθούν στο πλευρό μου, για να έχουμε τις ίδιες πεποιθήσεις στην αντίθεσή μας προς τον Θεό. Είχα επιδείξει τη διάθεση του αντίχριστου, ήμουν τσιράκι του Σατανά. Μιλούσα αρνητικά για να εξαπατήσω αδελφούς και αδελφές, κάνοντάς τους να χάσουν το κίνητρο να βελτιωθούν, να συμβιβαστούν με το τωρινό τους επίπεδο και απλώς να κάνουν τα τυπικά στο έργο τους. Έτσι, το έργο του ποτίσματος δεν παρείχε αποτελέσματα. Παρεμποδίζοντας την εκπαίδευση των νεοφώτιστων έπραττα το κακό! Αφού το συνειδητοποίησα, φοβήθηκα λίγο. Αν συνέχιζα έτσι, θα έκανα ακόμη περισσότερο κακό, τελικά θα γινόμουν αντίχριστη, θα με εξέθεταν και θα με απέκλειαν. Η απόλυσή μου ήταν η δικαιοσύνη και η προστασία του Θεού. Προσευχήθηκα ενώπιον του Θεού: «Θεέ μου, η απόλυσή μου ήταν σημάδι της δικαιοσύνης Σου. Μέσω της έκθεσης και της κρίσης από τα λόγια Σου, αναγνώρισα τη διάθεση αντίχριστου που είχα. Μέσω της απόλυσης, με προστάτευες και με έσωζες και Σε ευχαριστώ!»

Βρήκα κάποια άλλα λόγια του Θεού που αποκάλυπταν αυτό το είδος διεφθαρμένης διάθεσης: «Οι αντίχριστοι διαδίδουν συχνά θεωρίες για να ξεγελάσουν τους ανθρώπους. Όποιο έργο κι αν εκτελούν, πρέπει πάντα να έχουν τον τελευταίο λόγο. Είναι σε πλήρη αντιδιαστολή με τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας. Κρίνοντας, λοιπόν, από αυτά που εκδηλώνονται στους αντίχριστους, ποια ακριβώς είναι η διάθεση των αντίχριστων; Αγαπούν τα θετικά πράγματα, αγαπούν την αλήθεια; Έχουν αληθινή υπακοή στον Θεό; (Όχι.) Η ουσία τους είναι ότι έχουν κουραστεί από την αλήθεια και τη μισούν. Επιπλέον, είναι τόσο αλαζόνες που έχουν χάσει κάθε λογική και στερούνται ακόμη και της παραμικρής συνείδησης και σύνεσης· δεν είναι κατάλληλοι να αποκαλούνται άνθρωποι. Το μόνο που μπορεί να ειπωθεί είναι ότι ανήκουν στο ίδιο είδος με τον Σατανά —είναι δαίμονες. Όλοι όσοι δεν αποδέχονται την αλήθεια είναι δαίμονες, γι’ αυτό δεν υπάρχει καμία αμφιβολία» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο δέκατο (Μέρος τέταρτο)]. «Στην καρδιά των αντίχριστων, ποια είναι η στάση τους απέναντι στην άσκηση της αλήθειας και την υπακοή στον Χριστό; Μια λέξη: εναντίωση. Συνέχεια εναντιώνονται. Και ποια είναι η διάθεση που εμπεριέχεται σ’ αυτήν την εναντίωση; Τι την προκαλεί; Αυτό που την προκαλεί είναι η ανυπακοή. Από την άποψη της διάθεσης, πρόκειται για κούραση από την αλήθεια, πρόκειται για ανυπακοή στην καρδιά τους, πρόκειται για απροθυμία να υπακούσουν. Και έτσι, τι σκέφτονται οι αντίχριστοι, μέσα τους, όταν ο οίκος του Θεού ζητάει από τους επικεφαλής και τους εργάτες να μάθουν να συνεργάζονται αρμονικά, αντί να κάνει ένα άτομο κουμάντο, και να μάθουν να συζητούν τα πράγματα; “Είναι πάρα πολύ δύσκολο να συζητάμε τα πάντα με τους ανθρώπους! Μπορώ να πάρω εγώ τις αποφάσεις γι’ αυτά τα πράγματα. Να συνεργάζομαι με άλλους, να τα συζητώ μαζί τους, να κάνω τα πράγματα σύμφωνα με τις αρχές —πόσο ανόητο και ντροπιαστικό!” Οι αντίχριστοι νομίζουν ότι κατανοούν την αλήθεια, ότι όλα είναι ξεκάθαρα γι’ αυτούς, ότι έχουν τις δικές τους γνώσεις και τρόπους να ενεργήσουν, και έτσι είναι ανίκανοι να συνεργαστούν με άλλους, δεν συζητούν τίποτα με τους ανθρώπους, κάνουν τα πάντα με τον δικό τους τρόπο και δεν ακούνε κανέναν άλλον! Παρόλο που τα στόματα των αντίχριστων λένε ότι είναι πρόθυμοι να υπακούσουν και ότι είναι πρόθυμοι να συνεργαστούν με τους άλλους, όσο καλές κι αν φαίνονται οι απαντήσεις τους εξωτερικά, όσο ωραία κι αν ακούγονται τα λόγια τους, δεν είναι σε θέση να αλλάξουν την επαναστατική τους κατάσταση, δεν είναι σε θέση να αλλάξουν τις σατανικές τους διαθέσεις. Εσωτερικά, ωστόσο, είναι σφοδρά επαναστατικοί —σε τι βαθμό; Αν το εξηγήσουμε βάσει της γλώσσας της γνώσης, πρόκειται για ένα φαινόμενο που συμβαίνει όταν δύο πράγματα διαφορετικής φύσης τοποθετούνται μαζί: απόρριψη, την οποία μπορούμε να ερμηνεύσουμε ως “αντίσταση”. Αυτή ακριβώς είναι η διάθεση των αντίχριστων: εναντίωση προς τον Άνωθεν. Αρέσκονται να εναντιώνονται στον Άνωθεν και δεν υπακούν σε κανέναν» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο δέκατο (Μέρος τέταρτο)]. Τα λόγια Του ήταν σαν μαχαίρι στην καρδιά μου. Λέει ότι η φύση και η υπόσταση των αντίχριστων μισούν την αλήθεια και αντιστέκονται στον Θεό. Συνειδητοποίησα ότι η διάθεσή μου ήταν η ίδια με του αντίχριστου. Ενοχλούμουν και αντιστεκόμουν στην επίβλεψη του επικεφαλής, θεωρώντας ότι θα καθυστερούσε το έργο και πίστευα ότι ζητούσε πολλά απαιτώντας να αυξήσουμε την απόδοσή μας, οπότε δεν υποτάσσονταν και συνεχώς φώναζα και διαμαρτυρόμουν. Θα έπρεπε να ήμουν δεκτική στον επικεφαλής που επισήμαινε τα προβλήματα στο έργο μας και να σκεφτώ γιατί δεν είχαμε αποτελέσματα στο έργο μας, αν έφταιγε ότι ήμασταν πολύ αδιάφορες στο καθήκον μας, ή δεν είχαμε διορατικότητα και ήμασταν ανίκανες να επιλύσουμε τα προβλήματα των αδελφών με την αλήθεια. Αφού βρήκα το πρόβλημα, έπρεπε να κινηθώ γρήγορα για να το διορθώσω. Μα δεν αποδέχτηκα την αλήθεια ούτε προβληματίστηκα, δεν κατηγόρησα τον εαυτό μου ούτε αισθάνθηκα ένοχές. Για να μην απολυθώ, προσπάθησα να κάνω τις άλλες να αντισταθούν μαζί μου στον επικεφαλής. Ήταν κάτι θετικό και απαίτηση του Θεού να παρακολουθεί ο επικεφαλής το έργο, μα εγώ αντιστεκόμουν και διαμαρτυρόμουν. Εξωτερικά, ήμουν σε σύγκρουση με τον επικεφαλής, μα στην ουσία, είχα κουραστεί από την αλήθεια και μισούσα καθετί θετικό. Είχα αναστατώσει και διαταράξει το έργο της εκκλησίας. Βλέποντας πως είχα βαρεθεί την αλήθεια και επαναστατούσα εναντίον του Θεού, τρομοκρατήθηκα από τη σατανική μου διάθεση. Σκέφτηκα κάποιους αντίχριστους που είχαν αποκλειστεί από την εκκλησία. Όταν τους επέκριναν, τους βοηθούσαν, τους κλάδευαν και τους αντιμετώπιζαν, ποτέ δεν δέχονταν την αλήθεια ούτε έκαναν αυτοκριτική. Αν κάποιος επέβλεπε το έργο τους ή τους έκανε υποδείξεις, θύμωναν απ’ τη ντροπή και θεωρούσαν αυτούς τους ανθρώπους εχθρούς τους. Διαμαρτύρονταν πεισματικά και αντιστέκονταν μέχρι τέλους. Ακόμη κι όταν διέπραξαν κακά που προκαλούσαν σοβαρή ζημιά στο έργο, πάλι δεν μετανόησαν και τελικά αποβλήθηκαν από την εκκλησία. Όλα αυτά λόγω της διάθεσης αντίχριστου που είχαν, η οποία μισούσε την αλήθεια. Δεν ήταν η διάθεσή μου σαν αυτή των αντίχριστων; Αν δεν μετανοούσα, τελικά με εξέθεταν και θα με απέκλειαν.

Αργότερα, αναλογίστηκα και γιατί υποκίνησα τις άλλες να αντισταθούν στον επικεφαλής. Ποια ήταν η βασική αιτία πίσω απ’ όλα αυτά; Κατά την αναζήτησή μου, βρήκα αυτά τα λόγια του Θεού: Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Μέχρι να βιώσουν οι άνθρωποι το έργο του Θεού και να κατανοήσουν την αλήθεια, η φύση του Σατανά είναι αυτή που αναλαμβάνει τον έλεγχο και τους εξουσιάζει εκ των έσω. Τι περιλαμβάνει ακριβώς αυτή η φύση; Για παράδειγμα, γιατί είσαι εγωιστής; Γιατί προστατεύεις τη θέση σου; Γιατί έχεις τόσο ισχυρά συναισθήματα; Γιατί απολαμβάνεις εκείνα τα άδικα πράγματα; Γιατί σου αρέσουν εκείνα τα κακά πράγματα; Πού βασίζεται η αρέσκειά σου για αυτά τα πράγματα; Από πού προέρχονται αυτά τα πράγματα; Γιατί αποδέχεσαι αυτά τα πράγματα με τόση χαρά; Τώρα πια έχετε όλοι σας φτάσει στο σημείο να καταλάβετε ότι ο κύριος λόγος πίσω από όλα αυτά τα πράγματα είναι ότι βρίσκεται μέσα στον άνθρωπο το δηλητήριο του Σατανά. Ποιο είναι λοιπόν το δηλητήριο του Σατανά; Πώς μπορεί να εκφραστεί; Για παράδειγμα, αν ρωτήσεις τους ανθρώπους, “Πώς θα πρέπει να ζουν οι άνθρωποι; Για ποιον λόγο θα πρέπει να ζουν οι άνθρωποι;” αυτοί θα απαντήσουν: “Ο σώζων εαυτόν σωθήτω”. Αυτή η μία φράση εκφράζει την ίδια τη ρίζα του προβλήματος. Η φιλοσοφία και η λογική του Σατανά έχει γίνει η ζωή των ανθρώπων. Ό,τι και να επιδιώκουν οι άνθρωποι, το κάνουν για τον εαυτό τους —και έτσι ζουν μονάχα για τον εαυτό τους. “Ο σώζων εαυτόν σωθήτω” —αυτή είναι η φιλοσοφία της ζωής του ανθρώπου, κι αυτό αντιπροσωπεύει και την ανθρώπινη φύση. Αυτά τα λόγια έχουν ήδη γίνει η φύση της διεφθαρμένης ανθρωπότητας, το αληθινό πορτρέτο της σατανικής φύσης της διεφθαρμένης ανθρωπότητας, και αυτή η σατανική φύση έχει ήδη γίνει η βάση για την ύπαρξη της διεφθαρμένης ανθρωπότητας: για αρκετές χιλιάδες χρόνια, η διεφθαρμένη ανθρωπότητα ζει με αυτό το δηλητήριο του Σατανά, μέχρι σήμερα. Όλα όσα κάνει ο Σατανάς γίνονται προς χάρη της όρεξης, των φιλοδοξιών και των στόχων του. Επιθυμεί να ξεπεράσει τον Θεό, να απελευθερωθεί από τον Θεό και να πάρει τον έλεγχο όλων των πραγμάτων που δημιουργήθηκαν από τον Θεό. Σήμερα, είναι τόσο μεγάλος ο βαθμός που οι άνθρωποι έχουν διαφθαρεί από τον Σατανά, ώστε όλοι έχουν σατανική φύση, όλοι προσπαθούν να αρνηθούν και να εναντιωθούν στον Θεό, θέλουν να ελέγχουν τη μοίρα τους και προσπαθούν να αντιταχθούν στις ενορχηστρώσεις και τις ρυθμίσεις του Θεού —οι φιλοδοξίες και οι ορέξεις τους είναι ακριβώς οι ίδιες με του Σατανά. Επομένως, η φύση του ανθρώπου είναι φύση του Σατανά» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Πώς να περπατήσει κανείς στο μονοπάτι του Πέτρου). Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, είδα πως το ότι διέπραξα μια τόσο σοβαρή πράξη αντίστασης στον Θεό δεν έδειχνε απλώς τη διεφθαρμένη μου διάθεση, μα οφειλόταν στη σατανική μου φύση και τη σατανική μου διάθεση. Έτσι, ήμουν ικανή να αντισταθώ στον Θεό ανά πάσα στιγμή. Είδα πως είχα διαφθαρεί βαθιά από τον Σατανά. Ζούσα σύμφωνα με τη σατανική φιλοσοφία «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω» και είχα γίνει απίστευτα εγωίστρια και δόλια. Ό,τι έκανα και έλεγα ήταν για να προστατεύσω τον εαυτό μου και το συμφέρον μου. Όταν ο επικεφαλής ανακάλυψε θέματα και προβλήματα στο έργο μου, καθώς ανησυχούσα ότι θα έλεγε ότι ήμουν ανίκανη και θα με απέλυε, συνωμότησα, σπέρνοντας τη δυσαρέσκεια απέναντί του και υποκίνησα τις άλλες να συμπαραταχθούν μαζί μου, για να διαμαρτυρηθούμε κατά της επίβλεψης του και να του δείξω ότι δεν ήμουν η μόνη που εργαζόταν αναποτελεσματικά, ότι αυτό ήταν πρόβλημα όλων μας. Για να διατηρήσω το κύρος μου, συνωμότησα για να τα βάλω μαζί του και να προστατεύσω τον εαυτό μου. Αυτό προκάλεσε σοβαρή ζημία στο έργο της εκκλησίας. Όσο αναλογιζόμουν, τόσο έβλεπα πόσο εγωίστρια, κατάπτυστη και ξεδιάντροπη ήμουν. Για να κάνω κάτι τόσο μοχθηρό —σαφώς και δεν είχα ανθρώπινη φύση! Ένιωσα τύψεις και προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου! Έχω διαπράξει κακό και έχω διαταράξει το έργο της εκκλησίας. Είμαι έτοιμη να μετανοήσω, να δεχτώ την επίβλεψη του επικεφαλής μου, και να εκπληρώσω το καθήκον μου ως δημιουργημένο ον».

Έπειτα, διάβασα κάποια λόγια του Θεού που μου έδειξαν ποια στάση να έχω απέναντι στην επίβλεψη και την καθοδήγηση του επικεφαλής. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Αν και σήμερα πολλοί άνθρωποι εκτελούν ένα καθήκον, υπάρχουν μόνο λίγοι που επιδιώκουν την αλήθεια. Σπάνια οι άνθρωποι επιδιώκουν την αλήθεια και εισέρχονται στην πραγματικότητα της αλήθειας καθώς εκτελούν το καθήκον τους· για τους περισσότερους, δεν υπάρχουν ακόμη αρχές στον τρόπο με τον οποίο ενεργούν, δεν είναι ακόμη άνθρωποι που υπακούν πραγματικά τον Θεό· το στόμα τους απλώς λέει ότι αγαπούν την αλήθεια, ότι είναι πρόθυμοι να επιδιώξουν την αλήθεια και ότι είναι πρόθυμοι να πασχίσουν για την αλήθεια, ωστόσο είναι ακόμη άγνωστο πόσο θα διαρκέσει η αποφασιστικότητά τους. Οι άνθρωποι που δεν επιδιώκουν την αλήθεια είναι πιθανό να έχουν ανά πάσα στιγμή και σε κάθε τόπο ξεσπάσματα μιας διεφθαρμένης διάθεσης. Οι άνθρωποι που δεν επιδιώκουν την αλήθεια στερούνται κάθε αίσθημα ευθύνης απέναντι στο καθήκον τους, είναι συχνά απρόσεκτοι και επιπόλαιοι, ενεργούν όπως θέλουν, και είναι μάλιστα ανίκανοι να δεχτούν κλάδεμα και αντιμετώπιση. Μόλις γίνουν αρνητικοί και αδύναμοι, οι άνθρωποι που δεν επιδιώκουν την αλήθεια είναι πιθανό να πετάξουν λευκή πετσέτα —αυτό συμβαίνει συχνά, είναι πολύ συνηθισμένο· έτσι συμπεριφέρονται όλοι όσοι δεν επιδιώκουν την αλήθεια. Και έτσι, όταν οι άνθρωποι δεν έχουν ακόμη κερδίσει την αλήθεια, είναι αφερέγγυοι και αναξιόπιστοι. Τι σημαίνει ότι είναι αναξιόπιστοι; Σημαίνει ότι όταν αντιμετωπίζουν δυσκολίες ή αναποδιές, είναι πιθανό να καταρρεύσουν και να γίνουν αρνητικοί και αδύναμοι. Είναι αξιόπιστος κάποιος που είναι συχνά αρνητικός και αδύναμος; Σίγουρα όχι. Αλλά οι άνθρωποι που κατανοούν την αλήθεια είναι διαφορετικοί. Οι άνθρωποι που κατανοούν πραγματικά την αλήθεια είναι βέβαιο ότι έχουν καρδιά που έχει φόβο Θεού, καρδιά που υπακούει τον Θεό, και μόνο οι άνθρωποι με καρδιά που έχει φόβο Θεού είναι αξιόπιστοι· οι άνθρωποι χωρίς καρδιά που έχει φόβο Θεού δεν είναι αξιόπιστοι. Πώς θα πρέπει να προσεγγίζονται οι άνθρωποι χωρίς καρδιά που έχει φόβο Θεού; Θα πρέπει, φυσικά, να τους παρέχεται στοργική βοήθεια και υποστήριξη. Θα πρέπει να ελέγχονται περισσότερο καθώς εκτελούν το καθήκον τους και να τους παρέχεται περισσότερη βοήθεια και καθοδήγηση· μόνο τότε μπορεί να διασφαλιστεί ότι θα εκτελέσουν αποτελεσματικά το καθήκον τους. Και ποιος είναι ο στόχος αυτού; Ο κύριος στόχος είναι να υποστηριχθεί το έργο του οίκου του Θεού. Δευτερεύων στόχος είναι να εντοπίζονται αμέσως τα προβλήματα, να παρέχεται αμέσως φροντίδα σ’ αυτούς, να υποστηρίζονται, να αντιμετωπίζονται και να κλαδεύονται, διορθώνοντας τις αποκλίσεις τους και αναπληρώνοντας τις ελλείψεις και τις αδυναμίες τους. Αυτό είναι ωφέλιμο για τους ανθρώπους· δεν υπάρχει τίποτα κακόβουλο σ’ αυτό. Η επίβλεψη των ανθρώπων, το να τους παρακολουθεί κανείς, το να τους γνωρίζει —όλα αυτά γίνονται για να βοηθηθούν να εισέλθουν στον σωστό δρόμο της πίστης στον Θεό, για να μπορέσουν να εκτελέσουν το καθήκον τους όπως ζητά ο Θεός και σύμφωνα με τις αρχές, ώστε να μην προκαλούν καμία αναστάτωση ή διαταραχή, για να μην χάνεται χρόνος. Ο σκοπός αυτού πηγάζει αποκλειστικά από υπευθυνότητα απέναντί τους και απέναντι στο έργο του οίκου του Θεού· δεν υπάρχει καμία κακία σ’ αυτό» («Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). «Ο οίκος του Θεού επιβλέπει, παρατηρεί και ελέγχει όσους εκτελούν ένα καθήκον. Είστε σε θέση να αποδεχτείτε αυτήν την αρχή του οίκου του Θεού; (Ναι.) Είναι θαυμάσιο πράγμα να μπορείς να επιτρέψεις στον οίκο του Θεού να σε εποπτεύει, να σε παρατηρεί και να σε ελέγχει. Αυτό σε βοηθάει στην εκτέλεση του καθήκοντός σου, στο να καταφέρεις να εκτελέσεις το καθήκον σου ικανοποιητικά και να ικανοποιήσεις το θέλημα του Θεού. Ωφελεί και βοηθά τους ανθρώπους, χωρίς κανένα απολύτως μειονέκτημα. Μόλις κάποιος κατανοήσει τις αρχές από αυτή την άποψη, θα πρέπει ή δεν θα πρέπει τότε να μην έχει πλέον κανένα αίσθημα αντίστασης ή άμυνας απέναντι στην εποπτεία των επικεφαλής, των εργαζομένων και του εκλεκτού λαού του Θεού; Μπορεί κατά καιρούς να σε ελέγχουν και να σε παρατηρούν, και μπορεί να παρακολουθείται το έργο σου, αλλά αυτό δεν είναι κάτι που πρέπει να το παίρνεις προσωπικά. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή οι εργασίες που είναι πλέον δικές σου, το καθήκον που εκτελείς και κάθε έργο που κάνεις δεν είναι προσωπικές υποθέσεις ή προσωπική δουλειά κάποιου ατόμου· έχουν σχέση με το έργο του οίκου του Θεού και αφορούν ένα μέρος του έργου του Θεού. Επομένως, όταν ο οποιοσδήποτε περνά κάποιο χρόνο παρακολουθώντας σε ή παρατηρώντας σε, ή σου κάνει αναλυτικές ερωτήσεις, προσπαθώντας να κάνει μαζί σου μια ειλικρινή κουβέντα και να ανακαλύψει ποια ήταν η κατάστασή σου όλον αυτόν τον καιρό, και ακόμα και κάποιες φορές η στάση του είναι λιγάκι πιο αυστηρή, και σε αντιμετωπίζει και σε κλαδεύει λίγο, και σε πειθαρχεί, και σε αποδοκιμάζει, όλο αυτό γίνεται επειδή επιδεικνύει ευσυνείδητη και υπεύθυνη στάση απέναντι στο έργο του οίκου του Θεού. Δεν θα πρέπει να έχεις αρνητικές σκέψεις ή συναισθήματα απέναντι σ’ αυτό. Τι σημαίνει αν μπορείς να αποδεχτείς την επίβλεψη, την παρατήρηση και την εξέταση των άλλων; Ότι στην καρδιά σου αποδέχεσαι την εξονυχιστική εξέταση από τον Θεό. Αν δεν αποδέχεσαι την επίβλεψη, την παρατήρηση και την εξέταση από τους ανθρώπους προς το μέρος σου —αν τα αποκρούεις όλα αυτά— είσαι τότε σε θέση να αποδεχτείς την εξονυχιστική εξέταση από τον Θεό; Η εξονυχιστική εξέταση από τον Θεό είναι πάρα πολύ πιο λεπτομερής, διεξοδική και ακριβής από την εξέταση των ανθρώπων· αυτά που ζητά ο Θεός είναι πιο συγκεκριμένα, απαιτητικά και αναλυτικά από αυτό. Έτσι, αν δεν μπορείς να αποδεχτείς την παρακολούθηση από τους εκλεκτούς του Θεού, δεν είναι κούφια λόγια οι ισχυρισμοί σου ότι μπορείς να αποδεχτείς την εξονυχιστική εξέταση από τον Θεό; Για να είσαι σε θέση να αποδεχτείς την εξονυχιστική εξέταση του Θεού, πρέπει πρώτα να είσαι σε θέση να αποδεχτείς την παρακολούθηση από τον οίκο του Θεού, από τους επικεφαλής και τους εργάτες, και από τους αδελφούς και τις αδελφές» («Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). Από τα λόγια του Θεού είδα ότι επειδή υπάρχουν μέσα μας σατανικές, διεφθαρμένες διαθέσεις, ενεργούμε συχνά πεισματικά στο έργο μας. Επιπλέον, λόγω της άθλιας και νωθρής φύσης μας, είμαστε συχνά επιπόλαιοι στα καθήκοντά μας και δεν επιδιώκουμε αποτελέσματα. Επίσης, πηγαίνουμε συχνά ενάντια στις αρχές, γι’ αυτό χρειαζόμαστε επικεφαλής και εργάτες να επιβλέπουν για να διασφαλίσουν την ομαλή διεξαγωγή του έργου της εκκλησίας. Αυτό απαιτεί ο Θεός από τους επικεφαλής και τους εργάτες, μια σημαντική πτυχή του έργου τους. Άρα, πρέπει να υποταχθώ και να δεχτώ την επίβλεψη των επικεφαλής και των εργατών. Επιπλέον, είχα μια λανθασμένη αντίληψη, νομίζοντας ότι η επίβλεψη του επικεφαλής θα με καθυστερούσε στο καθήκον μου και θα επηρέαζε την απόδοσή μου στο έργο. Όμως, οι επικεφαλής εξετάζουν το έργο για να βρουν προβλήματα, μας βοηθούν να επιλύσουμε τα θέματά μας και τα προβλήματα. Αυτό βελτιώνει την απόδοση στο έργο μας —δεν καθυστερεί την πρόοδό μας. Για παράδειγμα, μια φορά, όταν ο επικεφαλής έλεγχε το έργο μας, είδε ότι δεν ποτίζαμε τους νεοφώτιστους με αγάπη και υπομονή, και είχαμε πολύ υψηλές απαιτήσεις απ’ αυτούς. Κάποιοι γίνονταν αρνητικοί και δεν έκαναν τα καθήκοντά τους. Μόνο με τη συναναστροφή του επικεφαλής είδαμε τα προβλήματα στο έργο μας. Έπειτα, συναναστραφήκαμε με τους νεοφώτιστους τα λόγια του Θεού για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματά τους, τους ενημερώσαμε για το νόημα της εκτέλεσης των καθηκόντων τους και τους αναθέσαμε το έργο με βάση το πραγματικό τους ανάστημα. Έπειτα, η κατάστασή τους βελτιώθηκε και έκαναν κανονικά τα καθήκοντά τους. Είδα ότι η επίβλεψη του επικεφαλής όχι μόνο δεν επηρέασε αρνητικά το έργο μας, αλλά μου επέτρεψε να έχω καλύτερη κατανόηση των αρχών στο καθήκον μου. Όλα αυτά ήταν οφέλη από την αποδοχή της επίβλεψης του έργου μας από τον επικεφαλής. Κατάλαβα ότι η αποδοχή της επίβλεψης του επικεφαλής είναι στάση ευθύνης απέναντι στο έργο της εκκλησίας και είναι μια αρχή άσκησης που πρέπει να έχει κανείς στο καθήκον του.

Λίγο καιρό μετά, ο επικεφαλής μού ανέθεσε ξανά να ποτίζω νεοφώτιστους και ένιωσα απίστευτα ευγνώμων προς τον Θεό. Κατόπιν, όταν ο επικεφαλής μας έλεγχε και μας καθοδηγούσε στο έργο μας, δεν αισθανόμουν τόσο απρόθυμη και ήμουν σε θέση να σημειώσω τα ζητήματα που έβρισκε και να συζητήσω ενεργά τα προβλήματα με τις συνεργάτιδές μου. Καθώς κατανοούσαμε όλο και περισσότερο τα ζητήματα στο έργο μας, η απόδοσή μας άρχισε σταδιακά να αλλάζει. Ένιωθα πραγματικά ότι μόνο με την αποδοχή της επίβλεψης των επικεφαλής στα καθήκοντά μας, με στάση αποδοχής απέναντι στην αλήθεια και εκτελώντας το έργο σύμφωνα με τις αρχές, μπορούμε να έχουμε καλά αποτελέσματα στα καθήκοντά μας. Δόξα τω Θεώ!