Τον Μάιο του 2021, επιλέχθηκα να υπηρετήσω ως επικεφαλής εκκλησίας και ανέλαβα κυρίως το έργο της παραγωγής βίντεο. Ανησύχησα λίγο για το πώς θα έκανα αυτό το καθήκον και είπα μέσα μου: «Έχω κάνει παραγωγή βίντεο στο παρελθόν, αλλά οι δεξιότητές μου σε αυτό το πεδίο ακόμη υστερούν λίγο. Θα καταφέρω να εποπτεύσω καλά αυτό το έργο; Αν δεν ανταποκριθώ στις προσδοκίες και αντικατασταθώ, τι θα σκεφτούν για μένα οι αδελφοί και οι αδελφές μου; Επίσης, όλοι οι άνθρωποι που εποπτεύω έχουν περισσότερες τεχνικές γνώσεις από μένα. Αν δεν αναγνωρίσω τα ζητήματα στα καθήκοντά τους και δεν μπορέσω να δώσω ουσιαστικές προτάσεις, θα σκεφτούν σίγουρα ότι είμαι μια ερασιτέχνης που δεν είναι αποτελεσματική επόπτρια και δεν είναι κατάλληλη για επικεφαλής». Αυτή η σκέψη με ανησύχησε λίγο, αλλά ήξερα ότι προείχε να αποδεχθώ αυτό το καινούργιο καθήκον και να υποταχθώ στις διευθετήσεις της εκκλησίας.

Για να ενημερωθώ για το έργο το συντομότερο δυνατόν, συμμετείχα σε κάθε συζήτηση που έκαναν οι αδελφοί και οι αδελφές μου σχετικά με το έργο. Στην αρχή, άκουγα προσεκτικά, αλλά σταδιακά, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι δεν καταλάβαινα πολλές απ’ τις επαγγελματικές δεξιότητες που χρησιμοποιούνταν και δεν μπορούσα ούτε λέξη να αρθρώσω συμπληρωματικά. Φοβήθηκα πως αν οι αδελφοί και οι αδελφές ζητούσαν την άποψή μου και δεν προσέφερα ουσιαστικές προτάσεις, μπορεί να σκέφτονταν ότι υπερεκτιμούσα τις ικανότητές μου και ότι δεν είχα τα προσόντα να ελέγχω το έργο τους απ’ τη στιγμή που δεν το καταλάβαινα καθόλου. Θα έπεφτα στα μάτια τους; Για να διατηρήσω την εικόνα μου ως επικεφαλής, εκτός απ’ το να μοιράζομαι την κατανόηση των λόγων του Θεού, δεν έλεγα τίποτα άλλο κατά τη διάρκεια των συζητήσεων και των επισκοπήσεων του έργου στις συναθροίσεις. Δεν ήθελα να συμμετέχω ή να δίνω μεγάλη σημασία σε συζητήσεις που αφορούσαν την επαγγελματική πλευρά της παραγωγής βίντεο. Σταμάτησα να κουβαλώ ακόμη και το παραμικρό φορτίο, και σκεφτόμουν πάντα: «Ούτως ή άλλως, δεν καταλαβαίνω την τεχνική πλευρά των πραγμάτων, οπότε, θα λύνω κυρίως όποια ζητήματα έχουν σχετικά με τη ζωή-είσοδο. Όσο για τα τεχνικά ζητήματα, θα τους αφήνω να βασίζονται και να προσεύχονται στον Θεό, και να τα συζητούν μεταξύ τους». Κάποτε, θυμάμαι ότι μια αδελφή έστειλε στην ομάδα ένα βίντεο πάνω στο οποίο δούλευε, ζητώντας προτάσεις. Τότε, σκέφτηκα ότι αφού δεν καταλάβαινα την τεχνική πλευρά της παραγωγής, δεν θα κατάφερνα να βρω ζητήματα στο βίντεο και, επιπλέον, θα ρεζιλευόμουν πέρα για πέρα αν έλεγα κάτι λάθος μπροστά σε όλους, οπότε, δεν σχεδίασα να κάνω προτάσεις και δεν παρακολούθησα το βίντεο πολύ προσεκτικά. Στη συνέχεια, ένας επικεφαλής ομάδας βρήκε ένα ζήτημα στο βίντεο της αδελφής και με ρώτησε αν το είχα παρατηρήσει. Ένιωσα να κοκκινίζω επειδή δεν είχα παρακολουθήσει το βίντεο προσεκτικά. Για να αποφύγω να με ανακαλύψουν, περίμενα το τέλος κάθε συζήτησης για να κάνω μια επισκόπηση και να συνοψίσω τι είπαν όλοι, αλλιώς, παρενέβαινα με ένα σύντομο, επιπόλαιο σχόλιο: «Συμφωνώ πάνω-κάτω με όλα όσα ειπώθηκαν και δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω». Δεν έλεγα σχεδόν τίποτα κατά τη διάρκεια της συνάθροισης και ένιωθα τρομερή ντροπή και αγωνία. Ένιωθα, μάλιστα, ότι δεν ήταν ανάγκη να βρίσκομαι εκεί. Στη συνέχεια, άρχισα να αποφεύγω τις τεχνικές πτυχές του έργου ακόμη περισσότερο και έλεγχα σπανίως το έργο του επικεφαλής ομάδας. Κατά τη διάρκεια των συναθροίσεων, έπαιρνα απλώς μια ιδέα των καταστάσεων των ανθρώπων εκείνη τη στιγμή, παρατηρώντας αν κουβαλούσαν φορτίο στο καθήκον τους ή αν κρατούσαν απλώς τα προσχήματα. Όσο για τα ζητήματα και τις δυσκολίες που σχετίζονταν με την παραγωγή βίντεο, δεν έκανα τον κόπο να μπω σε λεπτομέρειες μαζί τους, πιστεύοντας ότι μπορούσε να το χειριστεί ο επικεφαλής ομάδας και ότι θα ήταν καλύτερα να άφηνα αυτούς που είχαν τις κατάλληλες τεχνικές δεξιότητες να λύσουν τα ζητήματα. Έτσι, θα απέφευγα επίσης να εκτεθώ ως άχρηστη αν δεν κατάφερνα να λύσω τα ζητήματά τους. Για να δίνω την εντύπωση ότι μπορούσα ακόμη να κάνω πραγματικό έργο, όποτε παρατηρούσα ή άκουγα ότι κάποιος ήταν σε κακή κατάσταση ή είχε γίνει αρνητικός, έσπευδα να βρω λόγια του Θεού για να συναναστραφώ μαζί του και να τον στηρίξω. Παρ’ όλα αυτά, αμέσως μόλις ανέφερε τυχόν δυσκολίες που είχαν στο έργο του, απαντούσα απλώς επιπόλαια: «Όταν διορθώσουμε την κατάστασή μας και βασιστούμε στον Θεό, ο Θεός θα μας οδηγήσει στη λύση αυτών των προβλημάτων». Όποτε το έλεγα αυτό, οι καταστάσεις των ανθρώπων βελτιώνονταν προσωρινά, αλλά αμέσως μόλις συναντούσαν ένα νέο πρόβλημα στο καθήκον τους και τα ζητήματά τους παρέμεναν άλυτα, γίνονταν ξανά αρνητικοί. Εφόσον δεν έλυνα πραγματικά ζητήματα και δεν έλεγχα ούτε επόπτευα το έργο, ανέκυψαν πολλά προβλήματα στο έργο της παραγωγής βίντεο. Οι αδελφοί και οι αδελφές δεν βελτίωσαν ορατά τις τεχνικές τους δεξιότητες, δεν κατανόησαν τις σχετικές αρχές στο καθήκον και έκαναν επανειλημμένως τα ίδια λάθη. Κατά συνέπεια, η ποιότητα του έργου υποβαθμίστηκε. Παρά το γεγονός ότι ο ανώτερος επικεφαλής μου μου επισήμανε αυτό το ζήτημα και προσπάθησε να με βοηθήσει, δεν είχα πραγματική αυτογνωσία. Λίγο αργότερα, αντικαταστάθηκα επειδή είχα αποτύχει να κάνω πραγματικό έργο στο καθήκον μου.

Ένιωσα πραγματικά απαίσια μετά την ξαφνική αντικατάστασή μου και αναρωτιόμουν συνεχώς: «Γιατί κατέληξα να γίνω μια ψευδοεπικεφαλής που δεν έκανα πραγματικό έργο αν και ήμουν πολύ απασχολημένη με το καθήκον μου κάθε μέρα; Ποιος ήταν ο λόγος της αποτυχίας μου;» Εκείνη την περίοδο, διάβασα πολλές αλήθειες που αφορούσαν τη διάκριση των ψευδοεπικεφαλής και είδα ότι όλες σχεδόν οι συμπεριφορές των ψευδοεπικεφαλής που αποτυγχάνουν να κάνουν πραγματικό έργο, όπως τις ανέλυσε ο Θεός, ήταν πράγματα που είχα κάνει. Ήταν σαν να με ξεσκέπαζε προσωπικά ο Θεός. Αυτό ίσχυε κυρίως στα ακόλουθα χωρία: «Ένα χαρακτηριστικό των ψευδοεπικεφαλής είναι η ανικανότητά τους να εξηγήσουν ή να διευκρινίσουν σε βάθος τυχόν ζητήματα που αφορούν τις αλήθεια-αρχές. Εάν κάποιος αναζητήσει από αυτούς, το μόνο που μπορούν να κάνουν εκείνοι είναι να του πουν μερικά κούφια λόγια και δόγματα. Όταν έρχονται αντιμέτωποι με προβλήματα που χρειάζονται λύση, συχνά αποκρίνονται με δηλώσεις του τύπου: “Είστε όλοι ειδικοί στο να κάνετε αυτό το καθήκον. Εάν έχετε προβλήματα, θα πρέπει να τα λύσετε μόνοι σας. Μη ρωτάτε εμένα· εγώ δεν είμαι ειδικός, και δεν καταλαβαίνω. Βρείτε τη λύση μόνοι σας”. […] Οι ψευδοεπικεφαλής συχνά χρησιμοποιούν λόγους και δικαιολογίες του τύπου “Δεν καταλαβαίνω, δεν το έμαθα ποτέ, δεν είμαι ειδικός” για να ξεφορτωθούν τους ανθρώπους και να αποφύγουν τις ερωτήσεις. Μπορεί να μοιάζουν αρκετά ταπεινοί· αυτό, όμως, φανερώνει ένα σοβαρό πρόβλημα που έχουν οι ψευδοεπικεφαλής: δεν κατανοούν καθόλου τα προβλήματα που σχετίζονται με την επαγγελματική γνώση σε συγκεκριμένα έργα, αισθάνονται αδύναμοι και δείχνουν να νιώθουν εντελώς αμήχανα και άβολα. Τι κάνουν τότε; Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να συγκεντρώσουν αρκετά χωρία με τα λόγια του Θεού για να συναναστραφούν με όλους στις συναθροίσεις, μιλώντας για κάποια δόγματα με σκοπό να ενθαρρύνουν τους ανθρώπους. Οι επικεφαλής που χαρακτηρίζονται από λίγη καλοσύνη μπορεί να δείχνουν κάποιο ενδιαφέρον για τους ανθρώπους και να τους ρωτούν πότε πότε: “Έχετε αντιμετωπίσει τυχόν δυσκολίες στη ζωή σας τελευταία; Έχετε αρκετά ρούχα να φορέσετε; Μήπως υπάρχουν κάποιοι ανάμεσά σας που δεν συμπεριφέρονται σωστά;” Εάν όλοι πουν ότι δεν έχουν τέτοια προβλήματα, εκείνοι απαντούν: “Τότε δεν υπάρχει πρόβλημα. Συνεχίστε το έργο σας· εγώ έχω άλλα πράγματα να φροντίσω”. Φεύγουν, λοιπόν, βιαστικά, από φόβο μην τυχόν και θέσει κανείς ερωτήματα και τους ζητήσει να τα απαντήσουν, φέρνοντάς τους σε δύσκολη θέση. Έτσι εργάζονται οι ψευδοεπικεφαλής: δεν μπορούν να λύσουν τα πραγματικά προβλήματα. Πώς να μπορούν να εκτελέσουν αποτελεσματικά το έργο της εκκλησίας; Κατά συνέπεια, η συσσώρευση ανεπίλυτων ζητημάτων παρεμποδίζει τελικά το έργο της εκκλησίας. Αυτό αποτελεί περίφημο χαρακτηριστικό και εκδήλωση του πώς εργάζονται οι ψευδοεπικεφαλής» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών», Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών (2)]. «Φυσικά, το να είναι κανείς επικεφαλής δεν σημαίνει απαραίτητα ότι μπορεί να κατανοήσει κάθε είδος επαγγέλματος. Θα πρέπει, όμως, να συναναστρέφεται με σαφήνεια πάνω στις αλήθεια-αρχές που είναι αναγκαίες για να λυθούν τα προβλήματα, ανεξάρτητα από το είδος του επαγγέλματος με το οποίο σχετίζονται αυτά. Από τη στιγμή που οι άνθρωποι κατανοούν τις αλήθεια-αρχές, μπορούν αντίστοιχα να επιλυθούν και τα προβλήματα. Προκείμενου οι ψευδοεπικεφαλής να αποφύγουν να συναναστραφούν πάνω στις αλήθεια-αρχές για την επίλυση προβλημάτων, λένε την εξής δικαιολογία: “Είμαι αμύητος σε αυτό· δεν κατανοώ αυτό το επάγγελμα”. Δεν κάνουν έτσι, όμως, αληθινό έργο. Αν οι ψευδοεπικεφαλής χρησιμοποιούν συνέχεια τη δικαιολογία “Είμαι αμύητος σε αυτό· δεν κατανοώ αυτό το επάγγελμα” για να αποφύγουν να λύσουν προβλήματα, τότε δεν είναι κατάλληλοι για το έργο του επικεφαλής. Το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να παραιτηθούν και να αφήσουν κάποιον άλλον να πάρει τη θέση τους. Διαθέτουν, όμως, οι ψευδοεπικεφαλής αυτό το είδος λογικής; Θα είναι ικανοί να παραιτηθούν; Δεν θα είναι. Μάλιστα, σκέφτονται: “Γιατί λένε πως δεν κάνω κανένα έργο; Οργανώνω συναθροίσεις κάθε μέρα, κι είμαι τόσο απασχολημένος που δεν μπορώ ούτε να γευματίσω στην ώρα μου· άσε που και κοιμάμαι και λιγότερο. Ποιος λέει ότι τα προβλήματα δεν λύνονται; Οργανώνω συναθροίσεις και συναναστρέφομαι μαζί τους, ενώ εντοπίζω γι’ αυτούς και χωρία με τα λόγια του Θεού”. […] Βλέπεις, οι ψευδοεπικεφαλής δεν μπορούν να κάνουν πραγματικό έργο και παρ’ όλα αυτά συνεχίζουν να λένε ένα σωρό δικαιολογίες. Είναι στ’ αλήθεια ξεδιάντροπο και αηδιαστικό! Έχεις πολύ χαμηλό επίπεδο, δεν κατανοείς κανένα επάγγελμα ούτε αντιλαμβάνεσαι τις αλήθεια-αρχές που αφορούν κάθε πτυχή του επαγγελματικού έργου· σε τι χρησιμεύει να σε έχουμε ως επικεφαλής; Είσαι απλώς ανόητος και άχρηστος! Αφού δεν μπορείς να κάνεις καθόλου αληθινό έργο, γιατί συνεχίζεις να υπηρετείς ως επικεφαλής της εκκλησίας; Απλούστατα δεν έχεις ίχνος λογικής. Απ’ τη στιγμή που δεν έχεις αυτεπίγνωση, θα πρέπει να ακούς την ανατροφοδότηση από τον εκλεκτό λαό του Θεού και να αξιολογείς κατά πόσο πληροίς τα πρότυπα για να είναι επικεφαλής. Κι όμως, οι ψευδοεπικεφαλής δεν τα σκέφτονται ποτέ αυτά. Ανεξάρτητα απ’ το πόσο έχει καθυστερήσει το έργο της εκκλησίας και πόση ζημιά έχει προκληθεί στη ζωή-είσοδο του εκλεκτού λαού του Θεού στα τόσα χρόνια που υπηρετούν ως επικεφαλής, δεν τους νοιάζει. Αυτή είναι η άσχημη όψη των πέρα για πέρα ψευδοεπικεφαλής» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών», Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών (2)]. Τα λόγια του Θεού με αναστάτωσαν. Οι συμπεριφορές και τα χαρακτηριστικά των ψευδοεπικεφαλής που ξεσκέπασε ο Θεός συμβάδιζαν απολύτως με την πραγματική μου κατάσταση. Ο Θεός λέει ότι οι ψευδοεπικεφαλής θα χρησιμοποιήσουν την έλλειψη τεχνικών γνώσεων ως δικαιολογία για να μην ασχοληθούν πραγματικά με την εποπτεία και τον έλεγχο όλων των πτυχών του έργου, και ως δικαιολογία για να μη λύσουν τα πραγματικά ζητήματα και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι αδελφοί και οι αδελφές στα καθήκοντά τους. Αρκούνται μόνο στο να λένε λόγια και δόγματα, και αποφεύγουν ή αρνούνται να ασχοληθούν με συγκεκριμένα, πραγματικά ζητήματα. Έτσι ακριβώς ενεργούσα. Απ’ τη στιγμή που επιλέχθηκα ως επικεφαλής, φοβόμουν πως αφού δεν είχα τεχνικές γνώσεις παραγωγής βίντεο, οι ανεπάρκειές μου θα ξεσκεπάζονταν όταν έλεγχα το έργο. Με τρομοκρατούσε η σκέψη ότι οι αδελφοί και οι αδελφές θα με διέκριναν και ότι θα ντροπιαζόμουν μπροστά σε όλους. Για να διατηρήσω τη θέση και τη φήμη μου, χρησιμοποιούσα την έλλειψη τεχνικών γνώσεων ως δικαιολογία για να μη συμμετέχω σε συζητήσεις για το έργο. Έμπαινα σπανίως στον κόπο να ρωτήσω τους αδελφούς και τις αδελφές μου για τα ζητήματα και τις δυσκολίες τους, καθώς φοβόμουν ότι δεν θα κατάφερνα να λύσω τα προβλήματά τους και θα ρεζιλευόμουν κατά τη διαδικασία. Μερικές φορές, όταν μου έκαναν ερωτήσεις, απλώς τις απέφευγα με κάποια λόγια και δόγματα. Δεν τους εξαπατούσα; Εξωτερικά, φαινόμουν αρκετά απασχολημένη. Συναθροιζόμουν, συναναστρεφόμουν, έλυνα φαινομενικά τα ζητήματα των ανθρώπων και έκανα πραγματικό έργο. Στην πραγματικότητα, εργαζόμουν μόνο για να ενισχύω τη φήμη μου, και μιλούσα μόνο για λόγια και δόγματα. Παρουσίαζα ένα προσωπείο στους ανθρώπους. Στην πραγματικότητα, προσπαθούσα να αποφεύγω όποτε μπορούσα να ασχολούμαι με τα πιο πραγματικά ζητήματα που αντιμετώπιζαν οι αδελφοί και οι αδελφές. Ακόμη και όταν έβλεπα ξεκάθαρα αδελφούς και αδελφές να φορτώνονται ζητήματα που επηρέαζαν τις καταστάσεις τους και τα αποτελέσματα του καθήκοντός τους, δεν είχα αίσθημα φορτίου για να λύσω τα ζητήματά τους. Αντιθέτως, χρησιμοποιούσα την έλλειψη τεχνικών γνώσεων ως δικαιολογία για να αναβάλλω ή να βάζω στην άκρη ζητήματα, ακόμη και να εκχωρώ την ευθύνη σε επικεφαλής ομάδων και να αναγκάζω εκείνους να ασχολούνται με αυτά. Όταν αναλογίστηκα τη συμπεριφορά μου, είδα ότι δεν έκανα καθόλου πραγματικό έργο. Απλώς ενεργούσα επιπόλαια, κρατούσα τα προσχήματα και ήμουν δόλια. Ως επικεφαλής, δεν ήμουν αυτό που ο Θεός αποκαλεί «ανόητη» και «άχρηστη»; Κατείχα τον τίτλο της επικεφαλής, αλλά δεν είχα το παραμικρό αίσθημα ευθύνης. Ενεργούσα μόνο για να διατηρώ τη φήμη και τη θέση μου, δεν έκανα το πραγματικό έργο που έπρεπε να κάνω ως επικεφαλής και δεν εκπλήρωνα καμία απ’ τις ευθύνες που έπρεπε να εκπληρώνω, πράγματα που επηρέαζαν σοβαρά το έργο της παραγωγής βίντεο. Ήμουν μια κανονική ψευδοεπικεφαλής και δεν άξιζα καμία εμπιστοσύνη. Όταν το συνειδητοποίησα, ένιωσα απίστευτες τύψεις και προσευχήθηκα μεταμελημένη στον Θεό: «Ω Θεέ μου, γνωρίζω ότι οι πράξεις μου Σε πλήγωσαν και Σε αηδίασαν. Είμαι πρόθυμη να μετανοήσω. Ζητώ απλώς να με καθοδηγήσεις και να με διαφωτίσεις έτσι ώστε να γνωρίσω τη διαφθορά και την επανάστασή μου».

Αργότερα, είδα ένα χωρίο των λόγων του Θεού που έλεγε: «Η λατρεία των αντίχριστων για τη φήμη και τη θέση τους ξεπερνά αυτήν των κανονικών ανθρώπων και είναι κάτι που εμπεριέχεται στη διάθεση-ουσία τους· δεν είναι κάποιο προσωρινό ενδιαφέρον ούτε η παροδική συνέπεια του περιβάλλοντός τους —είναι κάτι που βρίσκεται μέσα στη ζωή τους, στα κόκαλά τους, άρα είναι η ουσία τους. Αυτό σημαίνει πως σε ό,τι κάνουν οι αντίχριστοι, το πρώτο πράγμα που τους ενδιαφέρει είναι η δική τους φήμη και θέση, τίποτε άλλο. Για τους αντίχριστους, η φήμη και η θέση είναι η ζωή τους και ο ισόβιος στόχος τους. Ό,τι κι αν κάνουν, το πρώτο πράγμα που σκέφτονται είναι το εξής: “Τι θα συμβεί στη θέση μου; Στη φήμη μου; Αν το κάνω αυτό, θα αποκτήσω καλή φήμη; Θα εξυψώσει αυτό τη θέση μου στο μυαλό των ανθρώπων;” Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτονται, πράγμα που αποτελεί επαρκή απόδειξη ότι έχουν τη διάθεση και την ουσία των αντίχριστων· γι’ αυτό σκέφτονται τα πράγματα μ’ αυτόν τον τρόπο. Μπορεί να πει κανείς πως για τους αντίχριστους, η φήμη και η θέση δεν αποτελούν κάποια επιπλέον απαίτηση, πόσο μάλλον κάτι εξωγενές χωρίς το οποίο θα άντεχαν. Αποτελούν μέρος της φύσης των αντίχριστων, βρίσκονται στα κόκαλά τους, στο αίμα τους, τα έχουν έμφυτα. Οι αντίχριστοι δεν αδιαφορούν για το αν έχουν φήμη και θέση· δεν είναι αυτή η στάση τους. Τότε, ποια είναι η στάση τους; Η φήμη και η θέση είναι στενά συνδεδεμένες με την καθημερινότητά τους, με την καθημερινή κατάστασή τους, με όσα επιδιώκουν σε καθημερινή βάση. Και έτσι για τους αντίχριστους, η φήμη και η θέση είναι η ζωή τους. Όπως κι αν ζουν, σε όποιο περιβάλλον κι αν ζουν, ό,τι έργο κι αν κάνουν, ό,τι κι αν επιδιώκουν, όποιος κι αν είναι ο στόχος τους, όποια κι αν είναι η κατεύθυνση της ζωής τους, όλα περιστρέφονται γύρω από την απόκτηση καλής φήμης και υψηλής θέσης. Κι αυτός ο στόχος δεν αλλάζει· δεν μπορούν ποτέ να παραβλέψουν τέτοια πράγματα. Αυτό είναι το αληθινό πρόσωπο των αντίχριστων και η ουσία τους» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος τρίτο)]. Ο Θεός αποκάλυψε ότι οι αντίχριστοι έχουν σε μεγάλη εκτίμηση τη φήμη και τη θέση και ότι αυτά τα πράγματα αποτελούν γι’ αυτούς κινητήρια δύναμη. Σε όποια κατάσταση και αν βρίσκονται ή ότι και αν τυχαίνει να κάνουν, το κίνητρο και η αφετηρία τους περιστρέφονται πάντα γύρω απ’ τη φήμη και τη θέση. Κάνοντας αυτοκριτική, συνειδητοποίησα ότι δεν διέφερα καθόλου. Αφού επιλέχθηκα ως επικεφαλής, δεν σκέφτηκα πόσο σημαντικό ήταν το έργο ούτε πώς θα μπορούσα να λάβω υπόψη τις προθέσεις του Θεού και να κάνω το έργο καλά. Αντιθέτως, σκέφτηκα τη φήμη και τη θέση μου. Φοβόμουν πως οι αδελφοί και οι αδελφές θα παρατηρούσαν ότι δεν καταλάβαινα την τεχνική πλευρά του έργου και ότι δεν μπορούσα να κάνω το έργο μου καλά. Φοβόμουν ακόμη ότι θα ξεσκεπαζόμουν και ότι θα με αντικαθιστούσαν. Κατά τη διάρκεια της θητείας μου ως επικεφαλής, εργαζόμουν αδιαλείπτως για να διατηρήσω τη φήμη και τη θέση μου. Προκειμένου να κρύβω τις ανεπάρκειές μου, απέφευγα πάντα το τεχνικό έργο και δεν ρωτούσα καθόλου γι’ αυτό. Φοβόμουν πως οι άνθρωποι θα έβλεπαν τις πραγματικές τεχνικές μου ικανότητες και θα σκέφτονταν ότι δεν ήμουν ικανή να εποπτεύσω το έργο και ότι δεν ήμουν κατάλληλη για επικεφαλής. Επιπλέον, για να αποκρύψω το γεγονός ότι δεν έκανα πραγματικό έργο και για να διατηρήσω τη θέση μου ως επικεφαλής, ασχολούμουν με το να καλώ σε συναθροίσεις, να κάνω έργο που ενίσχυε τη φήμη μου, να μιλάω για δόγματα, να φωνάζω συνθήματα και να ενεργώ επιπόλαια. Προσπαθούσα να δείχνω εξωτερικά ότι ήμουν απασχολημένη και ότι κουβαλούσα φορτίο για να παραπλανήσω τους αδελφούς και τις αδελφές μου, και να τους εξαπατήσω προκειμένου να πιστέψουν ότι έκανα πραγματικό έργο. Μόνο σε αυτήν την απατηλή και δόλια συμπεριφορά επιδιδόμουν και, ως αποτέλεσμα, το έργο της παραγωγής βίντεο καθυστέρησε. Συνειδητοποίησα ότι με είχε διαφθείρει βαθύτατα ο Σατανάς. Σατανικά δηλητήρια όπως «Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη την υπόληψή τους όπως το δέντρο τον φλοιό του» και «Ένας άνθρωπος αφήνει το όνομά του οπουδήποτε μένει, όπως ακριβώς μια χήνα βγάζει την κραυγή της όπου πετάει» είχαν γίνει φύση μου. Ζούσα σύμφωνα με αυτά τα δηλητήρια και σκεφτόμουν μόνο τη φήμη και τη θέση μου όταν έκανα το καθήκον μου στο πλαίσιο της πίστης μου στον Θεό. Δεν με ένοιαζε καθόλου το έργο της εκκλησίας ούτε η ζωή-είσοδος των αδελφών μου. Απέφευγα ακόμη και να κάνω καθήκοντα που ήξερα ότι έπρεπε να κάνω. Τι εγωίστρια, ποταπή, δόλια και πονηρή που ήμουν!

Σκέφτηκα ότι, ως επικεφαλής εκκλησίας, μπορεί μεν να μην είχα τεχνικές γνώσεις παραγωγής βίντεο, αλλά έπρεπε να είχα συνεργαστεί με τους αδελφούς και τις αδελφές μου για να λύσω τα πραγματικά ζητήματα που αντιμετωπίζαμε στο έργο μας. Αυτή ήταν η ευθύνη μου και το λιγότερο που έπρεπε να κάνω ως κομμάτι του καθήκοντός μου. Παρ’ όλα αυτά, δεν έλαβα καθόλου υπόψη τις προθέσεις του Θεού και με ένοιαζε μόνο η διατήρηση της φήμης και της θέσης μου. Χρησιμοποιούσα πάντα την έλλειψη γνώσεων ως δικαιολογία για να προσπερνώ, να αποφεύγω και να μην εκτελώ πραγματικό έργο, πράγμα που οδήγησε σε καθυστέρηση λύσης των ζητημάτων που αντιμετώπιζαν οι αδελφοί και οι αδελφές μου. Τους εμπόδισε να βρουν ένα μονοπάτι άσκησης και επηρέασε αρνητικά το έργο της παραγωγής βίντεο. Αυτές ήταν οι παραβάσεις μου. Συνειδητοποίησα ότι η δίκαιη διάθεση του Θεού δεν προσβάλλεται. Η αντικατάστασή μου ήταν η φυσική συνέπεια των πράξεων μου, αφού επιζητούσα φήμη και θέση, και βάδιζα στο μονοπάτι ενός αντίχριστου. Αν δεν μετανοούσα και δεν άλλαζα, θα ξεσκεπαζόμουν και θα αποκλειόμουν σίγουρα.

Στυ συνέχεια, έπεσα πάνω σε αυτό το χωρίο των λόγων του Θεού: «Στην πραγματικότητα, ως επικεφαλής, αφού διευθετήσεις το έργο, πρέπει να παρακολουθείς σε δεύτερο χρόνο την εξέλιξή του. Ακόμα κι αν δεν είσαι εξοικειωμένος μ’ αυτόν τον κλάδο του έργου —ακόμα κι αν δεν έχεις καμία γνώση για το θέμα— μπορείς να βρεις έναν τρόπο να επιτελέσεις τέτοιο έργο. Μπορείς να βρεις κάποιον που το κατανοεί πραγματικά, που γνωρίζει το συγκεκριμένο επάγγελμα, για να πραγματοποιεί εξονυχιστικούς ελέγχους και να κάνει προτάσεις. Από τις προτάσεις του μπορείς να αναγνωρίσεις τις κατάλληλες αρχές, κι έτσι θα είσαι σε θέση να παρακολουθείς το έργο σε δεύτερο χρόνο. Είτε είσαι εξοικειωμένος με το εν λόγω επάγγελμα και το κατανοείς είτε όχι, πρέπει, τουλάχιστον, να έχεις τη γενική επιστασία του έργου, να το παρακολουθείς σε δεύτερο χρόνο και διαρκώς να ενημερώνεσαι και να κάνεις ερωτήσεις για την πρόοδό του. Πρέπει να διατηρείς κατανόηση για τέτοια ζητήματα· είναι ευθύνη σου, είναι μέρος της δουλειάς σου. Το να μην παρακολουθείς σε δεύτερο χρόνο το έργο, το να μην κάνεις τίποτα άλλο αφού ανατεθεί, νίπτοντας τας χείρας σου επ’ αυτού, αποτελεί τον τρόπο με τον οποίο πράττουν οι ψεύτικοι επικεφαλής. Το να μην παρακολουθούν σε δεύτερο χρόνο ούτε να παρέχουν μια κατεύθυνση σχετικά με το έργο, να μην διερευνούν ούτε να επιλύουν τα ζητήματα που προκύπτουν και να μην κατανοούν την πρόοδο ή την αποτελεσματικότητα του έργου —κι αυτά είναι εκδηλώσεις των ψευδοεπικεφαλής» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών», Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών (4)]. Τα λόγια του Θεού με βοήθησαν να συνειδητοποιήσω ότι δεν χρειάζεται κανείς να τα καταλαβαίνει όλα και να είναι ικανός για όλα για να γίνει επικεφαλής εκκλησίας. Οι επικεφαλής και οι εργάτες, ανεξάρτητα απ’ το αν έχουν τεχνογνωσία, πρέπει να συμμετέχουν ενεργά στο έργο, να παρακολουθούν την πρόοδο, να εποπτεύουν, να αναγνωρίζουν ζητήματα εγκαίρως και να τα λύνουν. Αυτήν τη στάση που πρέπει να έχουν απέναντι στο καθήκον τους οι επικεφαλής και οι εργάτες, και αυτό απαιτεί ο Θεός απ’ αυτούς. Μου ήρθαν στο μυαλό κάποιοι επικεφαλής και εργάτες στην εκκλησία, υπεύθυνοι για κάποια πεδία του έργου που απαιτούσαν τεχνικές δεξιότητες. Παρά τις συγκεκριμένες ανεπάρκειες και ελλείψεις τους, κουβαλούσαν φορτίο στο έργο τους, κατάφερναν να εποπτεύουν το έργο και να παρακολουθούν την πρόοδό του εγκαίρως, έδιναν έμφαση στο να καθοδηγούν αδελφούς και αδελφές να κάνουν τα καθήκοντά τους σύμφωνα με τις αρχές, και συνεργάζονταν με αδελφούς και αδελφές για να συμπληρώνουν τα προτερήματα και τις αδυναμίες ο ένας του άλλου. Σταδιακά, άρχιζαν να μαθαίνουν κάποιες τεχνικές δεξιότητες, όπως επίσης και αλήθεια-αρχές, και τα αποτελέσματα που εμφάνιζαν στο καθήκον τους βελτιώνονταν σταθερά. Αυτό με έκανε να θυμηθώ την ιστορία του Νώε. Όταν ο Νώε έβαλε μπρος να φτιάξει την κιβωτό, δεν είχε ξαναφτιάξει κιβωτό και δεν ήξερε καν πώς έμοιαζε μια κιβωτός. Παρ’ όλα αυτά, είχε αγνή καρδιά, κουβαλούσε φορτίο και λάμβανε υπόψη τις προθέσεις του Θεού. Όταν ο Θεός τού είπε να κάνει κάτι, ενήργησε σύμφωνα με τις εντολές Του. Στο τέλος, η κιβωτός φτιάχτηκε κομμάτι-κομμάτι και ο Νώε εκτέλεσε με επιτυχία την ανάθεση απ’ τον Θεό. Όσο για μένα, πώς αντιμετώπιζα το καθήκον μου; Ως επικεφαλής εκκλησίας, δεν λάμβανα υπόψη τις προθέσεις του Θεού, δεν έκανα καλά το έργο της εκκλησίας και δεν εκπλήρωνα το καθήκον μου. Αντιθέτως, στρογγυλοκαθόμουν στη θέση μου ως επικεφαλής και επιζητούσα πάντα τρόπους να φαίνομαι καλύτερη και ικανότερη απ’ τους άλλους. Επειδή φοβόμουν πως αν συμμετείχα στο τεχνικό έργο, θα αποκαλύπτονταν οι ανεπάρκειες και οι ελλείψεις μου και οι αδελφοί και οι αδελφές θα με περιφρονούσαν, χρησιμοποιούσα πάντα την έλλειψη γνώσεων για τις τεχνικές πτυχές της παραγωγής βίντεο ως δικαιολογία για να μη συμμετέχω. Τι αλαζονική υποκρίτρια που ήμουν! Μόνο τότε συνειδητοποίησα ότι ένας επικεφαλής δεν αναλαμβάνει τίτλο ή θέση, αλλά ευθύνη και φορτίο. Έπρεπε να αντιμετωπίσω κατάλληλα τις ανεπάρκειες και τις ελλείψεις μου, και να απαλλαγώ απ’ την εμμονή μου με τον τίτλο και τη θέση της επικεφαλής. Έπρεπε να νοιαστώ για τις προθέσεις του Θεού, να κουβαλήσω φορτίο για το έργο της εκκλησίας, να συνεργαστώ αρμονικά με τους αδελφούς και τις αδελφές μου για να αλληλοσυμπληρωθούν τα προτερήματα και οι αδυναμίες μας, και να κάνω καλά το έργο της εκκλησίας. Δεν ήμουν εξοικειωμένη με συγκεκριμένες τεχνικές πτυχές του έργου, αλλά μπορούσα να βρω αδελφούς και αδελφές που ήταν, να επιζητήσω και να συζητήσω μαζί τους. Μπορούσα να τους ζητήσω να παράσχουν περισσότερες προτάσεις και ιδέες και να συνεργαστούμε όλοι μαζί για να επιζητήσουμε μονοπάτια άσκησης και να λύσουμε τα ζητήματά μας. Η εργασία με αυτόν τον τρόπο θα επέτρεπε σε όλες τις πτυχές του έργου να προχωρήσουν κανονικά. Αν, παρ’ όλα αυτά, δεν μπορούσαμε να λύσουμε τα ζητήματά μας αφού επιζητούσαμε και συζητούσαμε, θα μπορούσαμε να ζητήσουμε βοήθεια απ’ τους ανώτερους επικεφαλής. Αυτό θα διασφάλιζε ότι τυχόν προβλήματα στο έργο μας θα αναγνωρίζονταν και θα λύνονταν εγκαίρως, και δεν θα προκαλούσαν καθυστερήσεις στο έργο της εκκλησίας. Αυτό έπρεπε να κάνω και αυτό ήμουν απολύτως ικανή να κάνω. Έπρεπε να έχω υπεύθυνη στάση απέναντι στο έργο της εκκλησίας και να κάνω το παν για να πετύχω αυτό που μπορούσα. Μόνο έτσι θα εκπλήρωνα το καθήκον και την ευθύνη μου. Συνειδητοποίησα ότι στο παρελθόν, έδινα υπερβολική έμφαση στη φήμη και τη θέση. Χρησιμοποιούσα πάντα την έλλειψη τεχνικών γνώσεων ως δικαιολογία, εργαζόμουν ενεργά για να διατηρήσω τη φήμη και τη θέση μου, και προκαλούσα τελικά καθυστερήσεις στο έργο της παραγωγής βίντεο της εκκλησίας.

Στη συνέχεια, έπεσα πάνω σε αυτό το χωρίο των λόγων του Θεού: «Όσο βαθιά ή επιφανειακά κι αν κατανοούν την αλήθεια όσοι εκτελούν κάποιο καθήκον, ο πιο απλός τρόπος να κάνουν πράξη την είσοδο στην αλήθεια-πραγματικότητα είναι να σκέφτονται τα συμφέροντα του οίκου του Θεού σε όλες τις περιπτώσεις και να εγκαταλείψουν τις εγωιστικές τους επιθυμίες, τις προσωπικές τους προθέσεις και κίνητρα, την περηφάνια και τη θέση τους. Το ελάχιστο που οφείλει να κάνει κανείς είναι να βάλει τα συμφέροντα του οίκου του Θεού πάνω απ’ όλα. Εάν κάποιος που εκτελεί ένα καθήκον δεν μπορεί να κάνει ούτε καν αυτό, τότε πώς μπορεί να πει κανείς ότι αυτός ο άνθρωπος εκτελεί το καθήκον του; Δεν είναι εκτέλεση καθήκοντος αυτό. Πρέπει πρώτα να σκέφτεσαι τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, να νοιάζεσαι για τις προθέσεις Του και να λαμβάνεις υπόψη το έργο της εκκλησίας. Αυτά να τα έχεις ως προτεραιότητα· μόνο τότε μπορείς να σκεφτείς πόσο σταθερή είναι η θέση σου ή πώς σε βλέπουν οι άλλοι. Δεν νομίζετε ότι γίνεται λίγο πιο εύκολο όταν το διαχωρίζετε σε δύο στάδια και κάνετε ορισμένους συμβιβασμούς; Εάν ασκηθείς έτσι για λίγο, θα καταλάβεις ότι δεν είναι τόσο δύσκολο να ικανοποιήσεις τον Θεό. Επιπλέον, θα πρέπει να μπορείς να εκπληρώνεις τις ευθύνες σου, να εκτελείς τις υποχρεώσεις και το καθήκον σου, και να παραμερίζεις τις εγωιστικές σου επιθυμίες, προθέσεις και κίνητρα. Θα πρέπει να υπολογίζεις τις προθέσεις του Θεού και να δίνεις προτεραιότητα στα συμφέροντα του οίκου Του, στο έργο της εκκλησίας και στο καθήκον που έχεις να εκτελέσεις. Αφού το βιώσεις αυτό για λίγο, θα καταλάβεις ότι είναι καλή αυτή η συμπεριφορά. Αν συμπεριφέρεσαι έτσι, ζεις ανοιχτά και ειλικρινά, και δεν είσαι ευτελής ή ελεεινός· ζεις δίκαια και έντιμα και δεν είσαι ποταπός, ευτελής και άχρηστος. Θα καταλάβεις ότι έτσι πρέπει να ενεργεί κάποιος και αυτήν την εικόνα θα πρέπει να βιώνει. Η επιθυμία σου να ικανοποιήσεις τα προσωπικά σου συμφέροντα θα γίνεται σιγά σιγά όλο και μικρότερη» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η ελευθερία και η απελευθέρωση κερδίζονται μόνο αποβάλλοντας τη διεφθαρμένη διάθεση). Όταν αναλογίστηκα τα λόγια του Θεού, συνειδητοποίησα ότι όποιο καθήκον και αν κάνουμε, πρέπει πάντα να έχουμε σωστές προθέσεις, να βάζουμε στην άκρη τις προσωπικές επιθυμίες ή φιλοδοξίες μας για φήμη και θέση, να πασχίζουμε να διατηρήσουμε το έργο της εκκλησίας. Δεν πρέπει να ανησυχούμε για τη γνώμη των άλλων. Πρέπει να καταφέρνουμε να αποδεχόμαστε την εξονυχιστική εξέταση του Θεού και να εκπληρώνουμε τις ευθύνες μας. Μόνο έτσι μπορούμε να ζήσουμε τίμια και ειλικρινά. Σκέφτηκα ότι η επιλογή μου ως επικεφαλής δεν ήταν παρά μια ευκαιρία να ασκηθώ και δεν σήμαινε ότι είχα όλα τα προσόντα για τη θέση. Έπρεπε ακόμη να επιζητώ συνεχώς την αλήθεια κάνοντας το καθήκον μου και να συνεργάζομαι με τους αδελφούς και τις αδελφές μου για να κάνω το καθήκον μου καλά. Παρ’ όλα αυτά, ήμουν υπερβολικά επαναστατική, σκεφτόμουν μόνο τη θέση και τη φήμη μου, και απέτυχα να κάνω πραγματικό έργο, πράγματα που προκάλεσαν ζημιές στο έργο της εκκλησίας και οδήγησαν στην αντικατάστασή μου. Αφού κατανόησα τις προθέσεις του Θεού, αποφάσισα στο εξής να ενεργώ σύμφωνα με τα λόγια του Θεού στο καθήκον μου, να σταματήσω να σκέφτομαι τη φήμη και τη θέση μου, και να εκπληρώνω το καθήκον μου για να ικανοποιώ τον Θεό.

Σύντομα, η εκκλησία μού ανέθεσε το πότισμα νεοφώτιστων και, μετά από μερικούς μήνες, πήρα προαγωγή σε επικεφαλής ομάδας. Για άλλη μια φορά, δεν μπορούσα παρά να ανησυχήσω: «Δεν έχω πολύ καιρό που ποτίζω νεοφώτιστους, δεν έχω εμπειρία και δεν έχω μεγαλύτερη ικανότητα απ’ τους άλλους αδελφούς και αδελφές στο να ποτίζω νεοφώτιστους. Θα καταφέρω να υπηρετήσω ως αποτελεσματική επικεφαλής ομάδας; Αν δεν κάνω καλά τη δουλειά μου και δεν μπορέσω να προτείνω πραγματικά μονοπάτια άσκησης για τους αδελφούς και τις αδελφές μου, θα σκεφτούν, άραγε, ότι δεν έχω τα προσόντα για επικεφαλής ομάδας; Άραγε, ο επικεφαλής μου θα σκεφτεί ότι μου λείπει το επίπεδο και η επάρκεια;» Συνειδητοποίησα ότι για άλλη μια φορά επιθυμούσα να διατηρήσω τη φήμη και τη θέση μου. Σκέφτηκα τα μαθήματα που πήρα απ’ την περασμένη αποτυχία μου και προσήλθα βιαστικά ενώπιον του Θεού για να προσευχηθώ. Αφού τελείωσα την προσευχή μου, είδα αυτό το χωρίο των λόγων του Θεού: «Πρέπει να αναζητάς την αλήθεια για να επιλύεις οποιοδήποτε πρόβλημα προκύπτει, ανεξάρτητα από το τι είναι, και ποτέ να μη μεταμφιέζεσαι ή να φοράς προσωπείο. Για τα ελαττώματά σου, τις ελλείψεις σου, τις ατέλειές σου, τις διεφθαρμένες διαθέσεις σου —να είσαι εντελώς ανοιχτός για όλα αυτά και να συναναστρέφεσαι σχετικά με όλα αυτά. Μην τα κρατάς μέσα σου. Το να μάθεις πώς να ανοίγεσαι είναι το πρώτο βήμα προς τη ζωή-είσοδο και είναι το πρώτο εμπόδιο, το οποίο είναι και το πιο δύσκολο να ξεπεραστεί. Μόλις το ξεπεράσεις, είναι εύκολη η είσοδος στην αλήθεια. Τι σημαίνει αυτό το βήμα; Σημαίνει ότι ανοίγεις την καρδιά σου και δείχνεις όλα όσα έχεις, καλά ή κακά, θετικά ή αρνητικά· ότι εκθέτεις τον εαυτό σου για να τον δουν οι άλλοι και ο Θεός· ότι δεν κρύβεις τίποτα από τον Θεό, δεν αποκρύπτεις τίποτα, δεν συγκαλύπτεις τίποτα, δεν ενεργείς με δόλο και απάτη, και ότι είσαι εξίσου ανοιχτός και ειλικρινής με τους άλλους ανθρώπους. Με αυτόν τον τρόπο, ζεις στο φως και όχι μόνο θα σε εξετάζει σχολαστικά ο Θεός, αλλά και οι υπόλοιποι άνθρωποι θα είναι σε θέση να δουν ότι ενεργείς βάσει αρχών και με έναν βαθμό διαφάνειας. Δεν χρειάζεται να χρησιμοποιείς καμία μέθοδο για να προστατεύσεις τη φήμη, την εικόνα και το κύρος σου ούτε χρειάζεται να καλύπτεις ή να υποκρύπτεις τα λάθη σου. Δεν χρειάζεται να εμπλακείς σε αυτές τις άχρηστες προσπάθειες. Εάν μπορείς να μην ασχολείσαι με αυτά, θα είσαι πολύ χαλαρός, θα ζεις χωρίς περιορισμούς ή πόνο, θα ζεις ολοκληρωτικά στο φως» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Η ανάγνωση των λόγων του Θεού με βοήθησε να αποκτήσω διαύγεια και μου έδωσε ένα μονοπάτι άσκησης. Δεν πρέπει να μεταμφιέζομαι και να κρύβω τις ανεπάρκειες και ελλείψεις μου για χάρη της φήμης και της θέσης. Αντιθέτως, πρέπει να έχω σωστή στάση απέναντι στις ανεπάρκειές μου, να ασκούμαι ως ειλικρινής άνθρωπος, να εκτελώ ό,τι καταλαβαίνω και να εκπληρώνω το καθήκον και την ευθύνη μου. Στη συνέχεια, παρακολουθούσα ενεργά την πρόοδο του έργου και όταν συναντούσα ζητήματα που δεν γνώριζα ή ήμουν ανίκανη να χειριστώ, αναζητούσα με τους αδελφούς και τις αδελφές μου για να λύσουμε το πρόβλημα μαζί. Κάθε φορά που οι αδελφοί και οι αδελφές συναθροίζονταν για συζητήσεις, μάθαινα σχολαστικά απ’ αυτούς και απορροφούσα τα χρήσιμα μονοπάτια άσκησης που ανέφεραν. Οπλιζόμουν επίσης συχνά με την αλήθεια των οραμάτων. Αφού ασκήθηκα με αυτόν τον τρόπο για ένα χρονικό διάστημα, κατανόησα σταδιακά κάποιες αρχές, η απόδοση στο καθήκον μου σταδιακά βελτιώθηκε και ένιωσα ήρεμη και χαλαρή.

Όταν αναλογίστηκα την εμπειρία της αντικατάστασής μου, τα λόγια του Θεού με διαφώτισαν και με καθοδήγησαν, ενσταλάζοντάς μου γνώση της αλήθειας της λαχτάρας μου για φήμη και θέση, και τις συνέπειες αυτών των πράξεων. Τα λόγια Του με βοήθησαν επίσης να διορθώσω τις παράλογες απόψεις μου. Αυτή είναι η αγάπη και η σωτηρία του Θεού!