Πότιζα τους νεοφερμένους στην εκκλησία για πάνω από ένα χρόνο. Κατά τη διάρκεια του καθήκοντός μου, κατέκτησα σταδιακά κάποιες αρχές, επίσης το πότισμα των νεοφερμένων βελτιώθηκε. Ένιωσα ότι είχα κάποια εμπειρία στο να κάνω αυτό το καθήκον, και ότι ακόμη και χωρίς βοήθεια, μπορούσα να ποτίζω τους νεοφερμένους καλά. Όταν οι νεοφερμένοι είχαν προβλήματα και δυσκολίες, μπορούσα να βοηθήσω στην επίλυσή τους αναζητώντας την αλήθεια οπότε νόμιζα ότι ήδη ήξερα πώς να κάνω το καθήκον μου καλά. Νόμιζα ότι δεν είχα ανάγκη κανέναν να με καθοδηγήσει, και πως δεν χρειαζόταν να επιβλέπουν και να παρακολουθούν τη δουλειά μου άλλοι. Έτσι, δεν δεχόμουν επίβλεψη και συμβουλές από τους αδελφούς και τις αδελφές μου και δεν ενημέρωνα για τη συγκεκριμένη κατάσταση των νεοφερμένων που πότιζα. Απλώς έκανα τη δουλειά μου με τους δικούς μου όρους.

Μια μέρα, η επόπτης Φιολίε, με ρώτησε για κάποιους νεοφερμένους, και μου έκανε και μερικές ερωτήσεις. Για παράδειγμα, πώς ενημέρωνα τους νεοφερμένους για τις συγκεντρώσεις; Γιατί αυτή η αδελφή ή αυτός ο αδελφός δεν παρευρίσκονταν στις συγκεντρώσεις; Συναναστρεφόμουν συχνά τους νεοφερμένους για να καταλάβω την κατάσταση τους ή τις δυσκολίες τους; Όταν άκουσα αυτές τις ερωτήσεις, αντέδρασα. Σκέφτηκα, «Νομίζει ότι κάνω το καθήκον μου ανεύθυνα; Δεν με εμπιστεύεται;» Έγινα πολύ προκλητικός, δεν μπορούσα να κρύψω τη διεφθαρμένη διάθεσή μου και την αγνοούσα. Με ρώτησε αν οι νεοφερμένοι ενδιαφέρονται να έρχονται σε συγκεντρώσεις, είπα επιπόλαια «ναι» και δεν έδωσα καμία εξήγηση. Με ρώτησε πώς ειδοποιώ τους νεοφερμένους για τις συγκεντρώσεις, και της είπα ότι τους στέλνω γραπτά μηνύματα, αλλά δεν εξήγησα με λεπτομέρειες πώς τους ειδοποιώ, ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζουν και τα λοιπά. Έπειτα με ρώτησε ποιες πτυχές της αλήθειας συναναστράφηκα με τους νεοφερμένους, και είπα ανυπόμονα ότι ξέρω πώς να συναναστρέφομαι με τους νεοφερμένους, αλλά δεν έδωσα λεπτομέρειες για το τι είπα, πώς αντέδρασαν, ή ποιες ερωτήσεις είχαν. Δεν ικανοποιήθηκε με την απάντησή μου, και ήθελε να μάθει περισσότερα για το αν υποστήριζα και αν βοηθούσα τους νεοφερμένους. Σκέφτηκα ότι με υποτιμούσε, σαν να μην ήξερα πώς να κάνω το καθήκον μου, και αυτό με έκανε να νιώσω πολύ άβολα. Όταν, σε μια ομιλία μου, αντιλήφθηκε ότι δεν υπολογίζω τα συναισθήματα των νεοφερμένων, είπε, «Πρέπει να σκέφτεσαι από την οπτική γωνία των νεοφερμένων. Εάν ήσουν νεοφερμένος, θα ήσουν ευχαριστημένος με αυτά τα λόγια; Θα ήθελες να τους δώσεις απαντήσεις;» Τα λόγια της με τάραξαν. Είπα ότι κατάλαβα, αλλά δεν το δέχτηκα πραγματικά. Δεν θεωρούσα ότι υπήρχε πρόβλημα στον τρόπο που μιλούσα στους νεοφερμένους. Από μέσα μου, είπα στον εαυτό μου, «Ξέρω πώς να κάνω αυτούς τους νεοφερμένους να παρευρεθούν σε συγκεντρώσεις, οπότε θα το κάνω με τον δικό μου τρόπο». Μια άλλη φορά, με ρώτησε πώς συναναστρέφομαι συνήθως με τους νεοφερμένους, και είπα στέλνοντας ένα μήνυμα. Μου ζήτησε να τηλεφωνώ στους νεοφερμένους, λέγοντας ότι οι κλήσεις είναι πιο άμεσες, διευκολύνουν την κατανόηση πρακτικών ζητημάτων και βοηθούν στη δημιουργία δεσμών. Αλλά δεν το δέχτηκα τότε, νόμιζα ότι η μέθοδός μου ήταν καλύτερη. Προτιμούσα να στέλνω μηνύματα στους νεοφερμένους και δεν ήθελα να την ακούσω. Στις συζητήσεις μας, δεν ήθελα πια να μιλάω, έτσι έμενα σιωπηλός ή απαντούσα με συντομία. Διαπίστωσα ότι αν κάποιος ήθελε να συζητήσει μαζί μου για το πώς πότιζα τους νεοφερμένους, γινόμουν πολύ αρνητικός και ταραγμένος. Ένιωθα ότι με κορόιδευαν, με υποτιμούσαν και με θεωρούσαν άχρηστο, ότι δεν ήξερα πώς να κάνω το καθήκον μου ή ήμουν αναξιόπιστος. Νόμιζα ότι έκανα καλά το καθήκον μου, ότι ήξερα πώς να ποτίζω τους νεοφερμένους, ότι είχα τις δικές μου μεθόδους παρακολούθησης, και ότι ήμουν πιο προικισμένος από την επόπτη, οπότε δεν μπορούσα να δεχτώ τις συμβουλές της. Αν και συμφωνούσα προφορικά, σπάνια έκανα αυτό που υποσχέθηκα, και επικεντρώθηκα στο να συνεχίσω να ποτίζω και να συναναστρέφομαι τους νεοφερμένους με τους δικούς μου όρους.

Κατά τη διάρκεια μιας συνάθροισης, διάβασα τα λόγια του Θεού και τελικά απέκτησα κάποια κατανόηση για τον εαυτό μου. Ο Θεός λέει: « » («Η αλαζονική φύση του ανθρώπου είναι η βασική αιτία της εναντίωσής του στον Θεό» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). «Κανείς να μη θεωρεί τον εαυτό του τέλειο, ή διακεκριμένο και ευγενή, ή ξεχωριστό από τους άλλους: όλα αυτά προκαλούνται από την αλαζονική διάθεση και την άγνοια του ανθρώπου. Το να σκέφτεται πάντα κανείς ότι είναι ξεχωριστός —αυτό είναι αλαζονική διάθεση· το να μην μπορεί ποτέ να αποδεχτεί τις ελλείψεις του, ούτε και να αντιμετωπίσει τα λάθη και τις αποτυχίες του —αυτό οφείλεται σε αλαζονική διάθεση· το να μην επιτρέπει ποτέ στους άλλους να είναι ανώτεροι ή καλύτεροι από αυτόν —αυτό οφείλεται σε αλαζονική διάθεση· το να μην επιτρέπει ποτέ στους άλλους να είναι ανώτεροι ή δυνατότεροι από αυτόν —αυτό προέρχεται από αλαζονική διάθεση· το να μην επιτρέπει ποτέ στους άλλους να έχουν καλύτερες σκέψεις, προτάσεις και απόψεις από αυτόν για ένα θέμα και, όταν έχουν, να γίνεται αρνητικός, να μη θέλει να μιλήσει, να αισθάνεται άγχος και απόγνωση και να αναστατώνεται —όλα αυτά οφείλονται σε αλαζονική διάθεση. Η αλαζονική διάθεση μπορεί να σε κάνει να αγαπάς τη φήμη σου, να σε κάνει ανίκανο να αποδεχτείς την καθοδήγηση των άλλων, ανίκανο να αντιμετωπίσεις τις ελλείψεις σου, αλλά και να αποδεχτείς τις αποτυχίες και τα λάθη σου. Ακόμη χειρότερα, όταν κάποιος είναι καλύτερος από σένα, αυτό μπορεί να γίνει η αιτία να γεννηθούν μίσος και ζήλια στην καρδιά σου και να αισθανθείς περιορισμένος, τόσο ώστε να μη θέλεις να κάνεις το καθήκον σου και να το εκτελείς τσαπατσούλικα. Η αλαζονική διάθεση μπορεί να σε οδηγήσει σε τέτοιου είδους συμπεριφορές και πρακτικές. Εάν είστε σε θέση, σιγά-σιγά, να επιτύχετε σημαντική πρόοδο σε όλες αυτές τις λεπτομέρειες, να τις κατανοήσετε και να τις ερευνήσετε βαθύτερα, και αν είστε κατόπιν σε θέση να απαρνηθείτε σταδιακά αυτές τις σκέψεις, αυτές τις αντιλήψεις, ακόμη και αυτές τις συμπεριφορές, και δεν περιορίζεστε από αυτές, και αν, κατά την εκτέλεση του καθήκοντός σας, μπορείτε να βρείτε την κατάλληλη θέση για εσάς και να ενεργείτε σύμφωνα με τις αρχές και να εκτελείτε το καθήκον που μπορείτε και πρέπει να εκτελείτε, τότε, με την πάροδο του χρόνου, θα μπορείτε να εκτελείτε τα καθήκοντά σας καλύτερα. Αυτό είναι είσοδος στην πραγματικότητα της αλήθειας. Εάν μπορείς να εισέλθεις στην πραγματικότητα της αλήθειας, θα φανεί στους άλλους ότι έχεις ανθρώπινη ομοιότητα και θα πουν: “Αυτός ο άνθρωπος συμπεριφέρεται σύμφωνα με τη θέση του και κάνει το καθήκον του προσγειωμένος. Δεν βασίζεται στη φυσικότητα, στον θερμόαιμο χαρακτήρα ή στη διεφθαρμένη, σατανική του διάθεση για να κάνει το καθήκον του. Ενεργεί με αυτοσυγκράτηση, έχει θεοσεβούμενη καρδιά, αγαπά την αλήθεια και η συμπεριφορά και οι εκφράσεις του αποκαλύπτουν ότι έχει απαρνηθεί τη σάρκα και τις προτιμήσεις του”. Πόσο υπέροχο είναι να συμπεριφερόμαστε έτσι! Όποτε οι άλλοι αναφέρουν τις ελλείψεις σου, όχι μόνο είσαι σε θέση να τις αποδεχτείς, αλλά είσαι και αισιόδοξος, αντιμετωπίζοντας τις ελλείψεις και τα ελαττώματά σου με σταθερότητα. Η ψυχική σου κατάσταση είναι εντελώς φυσιολογική, χωρίς ακραίες ή εν θερμώ αντιδράσεις. Αυτό δεν είναι να έχει κανείς ανθρώπινη ομοιότητα; Μόνο τέτοιου είδους άνθρωποι έχουν μεγάλη σύνεση» («Οι αρχές που θα πρέπει να καθοδηγούν τη συμπεριφορά σας» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Στο παρελθόν, νόμιζα ότι δεν ήμουν αλαζόνας, αλλά μέσα από τις αποκαλύψεις του λόγου του Θεού, είδα ότι ήμουν πολύ αλαζόνας. Όταν η επόπτης μού είπε μερικούς καλούς τρόπους για να ποτίζω τους νεοφερμένους, καθόλου δεν το δέχτηκα. Όταν με ρωτούσε πώς ποτίζω τους νεοφερμένους, έμενα σιωπηλός ή απαντούσα με συντομία, επειδή δεν ήθελα να ρεζιλευτώ ή να δουν οι άλλοι την ανεπάρκειά μου στο πότισμα των νεοφερμένων. Ήθελα να βλέπουν οι άλλοι ότι ήμουν εντάξει σε όλα, ότι δεν υπήρχε κανένα λάθος στο καθήκον μου, και ότι μπορώ να εκτελέσω το καθήκον μου χωρίς την επίβλεψη ή τη βοήθεια άλλων. Ήμουν πραγματικά πολύ αλαζόνας. Ένιωθα επίσης ότι ήμουν πιο προικισμένος από την αδελφή που επέβλεπε τη δουλειά μου, ότι ήξερα πώς να ποτίζω τους νεοφερμένους, ότι είχα τις δικές μου μεθόδους και ότι δούλευαν καλά, οπότε ήμουν απρόθυμος να δεχτώ τις προτάσεις της. Βαθιά μέσα στην καρδιά μου, πίστευα πως αν δεχόμουν τις συμβουλές της, αυτό θα σήμαινε ότι η ικανότητές μου είναι λιγότερες από τις δικές της. Αυτό θα ήταν ντροπή. Τι θα σκέφτονταν οι άλλοι για μένα; Έτσι, φαινομενικά συμφώνησα με τις προτάσεις της, αλλά σπάνια τις έκανα πράξη. Η αλαζονική μου διάθεση με κρατούσε μακριά από την αλήθεια, με εμπόδιζε να δεχτώ τις συμβουλές των άλλων και με έκανε να εμμένω στις δικές μου απόψεις. Αυτό ήταν εξέγερση εναντίον του Θεού. Μετά από αυτό, ηρέμησα και σκέφτηκα την πρόταση της αδελφής μου. Σκέφτηκα ότι ήταν σωστή και πως άξιζε να τη δοκιμάσω. Έτσι, τηλεφώνησα στους νεοφερμένους. Ένιωσα ότι θα ήταν ευκολότερο να επικοινωνήσω μαζί τους και να καταλάβω τα προβλήματά τους στο τηλέφωνο, και να τους βοηθήσω άμεσα. Όταν έκανα πράξη τις συμβουλές της, και είδα ότι το έργο μου στο πότισμα των νεοφερμένων έγινε πιο αποτελεσματικό, ένιωσα μεγάλη ντροπή. Σε αυτό το θέμα, είδα ότι παρόλο που είχα κάνει το καθήκον μου για πολύ καιρό, είχα ακόμα πολλές ελλείψεις. Χωρίς τη βοήθεια και την καθοδήγηση της αδελφής μου, τα αποτελέσματα της δουλειάς μου δεν θα είχαν βελτιωθεί. Συνειδητοποίησα επίσης ότι δεν ήμουν καλύτερος από τους άλλους και ότι δεν μπορούσα να κάνω το καθήκον μου καλά μόνος μου.

Μια μέρα, η επόπτης με ρώτησε για την κατάσταση ενός νεοφερμένου και γιατί δεν ήρθε στις συγκεντρώσεις για μερικές ημέρες. Αφού της εξήγησα, μου έκανε και κάποιες άλλες ερωτήσεις, θέλοντας να μάθει περισσότερες λεπτομέρειες για το πώς έκανα το καθήκον μου. Ένιωσα αμηχανία και ήμουν πολύ αντιδραστικός. Δεν θέλησα να απαντήσω σε καμία από τις ερωτήσεις της, γιατί δεν ήθελα να δεχτώ την επίβλεψη της και την αμφισβήτηση της δουλειάς μου. Συνειδητοποίησα ότι αυτή ήταν πάλι η διεφθαρμένη διάθεσή μου, έτσι προσευχήθηκα στον Θεό στην καρδιά μου να με καθοδηγήσει, στο να μάθω να υπακούω σε τέτοια περιβάλλοντα, αναγνωρίζοντας τη δική μου διαφθορά και αποδεχόμενος την εποπτεία και την καθοδήγηση των άλλων. Μετά από αυτό, διάβασα μερικά από τα λόγια του Θεού. « » («Θα έκαναν τους άλλους να υπακούν μόνο σ’ αυτούς, όχι στην αλήθεια ή στον Θεό (Μέρος δεύτερο)» στο βιβλίο «Εκθέτοντας τους αντίχριστους»). « » («Θα έκαναν τους άλλους να υπακούν μόνο σ’ αυτούς, όχι στην αλήθεια ή στον Θεό (Μέρος δεύτερο)» στο βιβλίο «Εκθέτοντας τους αντίχριστους»). Ένιωσα ότι αυτά τα λόγια ήταν η κρίση του Θεού για μένα. Κατάλαβα ότι συμπεριφερόμουν όπως αποκάλυψε ο Θεός. Μου ήταν πολύ δύσκολο να δεχτώ τις συμβουλές και την εποπτεία άλλων στο καθήκον μου. Ακόμα και όταν είχα δυσκολίες, ποτέ δεν τις αποκάλυπτα ούτε ενημέρωνα τους άλλους, επειδή ένιωθα ότι εφόσον μου δόθηκε αυτή η δουλειά, εγώ είχα την ευθύνη, είχα τον τελευταίο λόγο και μπορούσα να την κάνω με τον δικό μου τρόπο. Ένιωθα ότι ήξερα πώς να κάνω το καθήκον μου, και δεν χρειαζόμουν επόπτη, ούτε κάποιον να με παρακολουθεί ή να μου δίνει συμβουλές. Θεωρούσα τις συμβουλές των άλλων ως καταδίκη των ανεπαρκειών μου ή ως αμφισβήτηση των ικανοτήτων μου, οπότε δεν ήθελα να τις ακούσω. Τώρα έβλεπα πως αυτό ήταν αλαζονεία και ανοησία. Δεν ήταν η λογική που θα πρέπει να κατέχει η κανονική ανθρώπινη φύση. Η αλαζονική μου φύση με έκανε να μην υπακούω κανέναν, και να μη δέχομαι ποτέ την επίβλεψη και τις συμβουλές των άλλων. Ήθελα να έχω πάντα τον τελευταίο λόγο και να ποτίζω τους νεοφερμένους σύμφωνα με τη δική μου βούληση. Στο παρελθόν, απλώς παρακολουθούσα τους νεοφερμένους με τον δικό μου τρόπο, δηλαδή, έστελνα απλώς μηνύματα στους νεοφερμένους και σπάνια τους μιλούσα. Όταν κάποιοι νεοφερμένοι δεν μου απαντούσαν για μερικές μέρες, τους άφηνα στην άκρη, και συνέχιζα να συναντώ τους νεοφερμένους που ήθελαν να επικοινωνήσουν μαζί μου, και ως αποτέλεσμα, κάποιοι νεοφερμένοι δεν μπόρεσαν να ποτιστούν εγκαίρως. Οι νεοφερμένοι είναι εύθραυστοι και μπορεί να αποσυρθούν και να σταματήσουν να πιστεύουν ανά πάσα στιγμή, Μερικοί, μάλιστα, εγκατέλειψαν την ομάδα μας. Δεν ήταν οι πράξεις μου ίδιες με ενός αντίχριστου; Στους αντίχριστους δεν αρέσει να εποπτεύονται από άλλους και δεν δέχονται ποτέ συμβουλές από άλλους. Θέλουν να ελέγχουν τα πάντα μόνοι τους, να κάνουν τα πράγματα με τον δικό τους τρόπο ή σύμφωνα με τις δικές τους απόψεις, δεν υπακούουν κανέναν και δεν συνεργάζονται με άλλους για να κάνουν τη δουλειά τους καλά. Είδα ότι προχωρούσα στο μονοπάτι του αντίχριστου, και φοβήθηκα. Αν συνέχιζα με αυτόν τον τρόπο, ο Θεός θα με μισούσε. Δεν υπάρχει καμία αξία στη ζωή εκείνων που μισούνται από τον Θεό και είναι εχθροί στα μάτια του Θεού. Έμαθα επίσης από τον λόγο του Θεού ότι όλοι έχουν τις δικές τους αδυναμίες και ελλείψεις, οπότε χρειαζόμαστε τις συμβουλές και τη βοήθεια των άλλων. Πρέπει να συνεργαζόμαστε με τους ανθρώπους για να εκτελούμε τα καθήκοντά μας καλά. Η επόπτης με βοηθούσε παρακολουθώντας τη δουλειά μου και προσφέροντας προτάσεις. Είδα επίσης ότι ήταν χρήσιμες, όταν τις εφήρμοσα, αλλά δεν ήθελα να το δεχτώ, και με αυτόν τον τρόπο έβλαψα το έργο της εκκλησίας. Αυτό ήταν ένα πολύ σοβαρό θέμα.

Στη συνέχεια, διάβασα μερικά από τα λόγια του Θεού. «Επομένως, όταν ο οποιοσδήποτε περνά κάποιο χρόνο παρακολουθώντας σε ή παρατηρώντας σε, ή σου κάνει αναλυτικές ερωτήσεις, προσπαθώντας να κάνει μαζί σου μια ειλικρινή κουβέντα και να ανακαλύψει ποια ήταν η κατάστασή σου όλον αυτόν τον καιρό, και ακόμα και κάποιες φορές η στάση του είναι λιγάκι πιο αυστηρή, και σε αντιμετωπίζει και σε κλαδεύει λίγο, και σε πειθαρχεί, και σε αποδοκιμάζει, όλο αυτό γίνεται επειδή επιδεικνύει ευσυνείδητη και υπεύθυνη στάση απέναντι στο έργο του οίκου του Θεού. Δεν θα πρέπει να έχεις αρνητικές σκέψεις ή συναισθήματα απέναντι σ’ αυτό. Τι σημαίνει αν μπορείς να αποδεχτείς την επίβλεψη, την παρατήρηση και την εξέταση των άλλων; Ότι στην καρδιά σου αποδέχεσαι την εξονυχιστική εξέταση από τον Θεό. Αν δεν αποδέχεσαι την επίβλεψη, την παρατήρηση και την εξέταση από τους ανθρώπους προς το μέρος σου —αν τα αποκρούεις όλα αυτά— είσαι τότε σε θέση να αποδεχτείς την εξονυχιστική εξέταση από τον Θεό; Η εξονυχιστική εξέταση από τον Θεό είναι πάρα πολύ πιο λεπτομερής, διεξοδική και ακριβής από την εξέταση των ανθρώπων· αυτά που ζητά ο Θεός είναι πιο συγκεκριμένα, απαιτητικά και αναλυτικά από αυτό. Έτσι, αν δεν μπορείς να αποδεχτείς την παρακολούθηση από τους εκλεκτούς του Θεού, μήπως δεν είναι οι ισχυρισμοί σου ότι μπορείς να αποδεχτείς την εξονυχιστική εξέταση από τον Θεό κούφια λόγια; Για να είσαι σε θέση να αποδεχτείς την εξονυχιστική εξέταση του Θεού, πρέπει πρώτα να είσαι σε θέση να αποδεχτείς την παρακολούθηση από τον οίκο του Θεού, από τους επικεφαλής και τους εργάτες, και από τους αδελφούς και τις αδελφές» (Αναγνωρίζοντας τους ψευδείς επικεφαλής). «Αν έχεις καρδιά που έχει φόβο Θεού, τότε θα είσαι φυσικά ικανός να δεχθείς την εξονυχιστική εξέταση του Θεού, αλλά πρέπει και να μάθεις να δέχεσαι την επίβλεψη του εκλεκτού λαού του Θεού, πράγμα που απαιτεί να έχεις ανοχή και αποδοχή. Αν βλέπεις κάποιον να σε επιβλέπει, να επιθεωρεί το έργο σου ή να σε ελέγχει εν αγνοία σου και θυμώνεις, μεταχειρίζεσαι αυτό το άτομο σαν εχθρό και το σιχαίνεσαι, ή ακόμη και του επιτίθεσαι και το αντιμετωπίζεις σαν προδότη, θέλοντας να εξαφανιστεί, τότε αυτό είναι πρόβλημα. Δεν είναι εξαιρετικά άθλιο; Σε τι διαφέρει αυτή η στάση από ενός διαβόλου; Είναι αυτή δίκαιη μεταχείριση των ανθρώπων; Αν βαδίζεις στο σωστό μονοπάτι και ενεργείς με τον σωστό τρόπο, τι έχεις να φοβηθείς από τον έλεγχο των ανθρώπων; Υπάρχει κάτι που ελλοχεύει στην καρδιά σου. Αν γνωρίζεις μέσα σου ότι έχεις πρόβλημα, τότε θα πρέπει να δεχτείς την κρίση και την παίδευση του Θεού. Αυτό είναι λογικό. Αν γνωρίζεις ότι έχεις πρόβλημα, μα δεν επιτρέπεις σε κανέναν να σε επιβλέπει, να επιθεωρεί το έργο σου ή να ερευνά το πρόβλημά σου, τότε είσαι εξαιρετικά παράλογος, επαναστατείς και αντιστέκεσαι στον Θεό, και σε αυτήν την περίπτωση το πρόβλημά σου είναι ακόμη πιο σοβαρό. Εάν ο εκλεκτός λαός του Θεού διακρίνει ότι είσαι κακοποιός ή μη πιστός, τότε οι συνέπειες θα είναι ακόμη πιο δυσάρεστες. Έτσι, όσοι είναι σε θέση να δέχονται την επίβλεψη, την εξέταση και τον έλεγχο των άλλων είναι οι πιο λογικοί από όλους, έχουν ανοχή και κανονική ανθρώπινη φύση. Όταν ανακαλύπτεις ότι κάνεις κάτι λάθος ή έχεις την έκρηξη μιας διεφθαρμένης διάθεσης, αν μπορέσεις να ανοιχτείς και να επικοινωνήσεις με τους ανθρώπους, αυτό θα βοηθήσει τους γύρω σου να σε προσέχουν. Σίγουρα είναι απαραίτητο να δέχεσαι την επίβλεψη, αλλά το κυριότερο είναι να προσεύχεσαι στον Θεό και να στηρίζεσαι σ’ Αυτόν, υποβάλλοντας τον εαυτό σου σε συνεχή προβληματισμό. Ιδιαίτερα όταν έχεις πάρει λάθος δρόμο ή έχεις κάνει κάποιο λάθος, ή όταν είσαι έτοιμος να προβείς σε μια δικτατορική και μονομερή ενέργεια, και κάποιος κοντινός σου το αναφέρει και σε προειδοποιήσει, πρέπει να το αποδεχτείς αυτό και να σπεύσεις να κάνεις αυτοκριτική, να παραδεχτείς το λάθος σου και να το διορθώσεις. Αυτό μπορεί να σε αποτρέψει από το να βαδίσεις στο μονοπάτι των αντίχριστων. Εάν υπάρχει κάποιος που σε βοηθάει και σε προειδοποιεί με αυτόν τον τρόπο, μήπως δεν συντηρείσαι εν αγνοία σου; Ναι —αυτή είναι η συντήρησή σου» («Η σωστή εκπλήρωση του καθήκοντος απαιτεί αρμονική συνεργασία» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Ο λόγος του Θεού κάνει τη σημασία και τα οφέλη της εποπτείας από τους άλλους ξεκάθαρα. Προηγουμένως, δεν καταλάβαινα πραγματικά τα οφέλη της εποπτείας, κι αυτό με έκανε να αντισταθώ σε εκείνους που με επέβλεπαν. Νόμιζα ότι προσπαθούσαν να ελέγξουν τη δουλειά μου ή έδειχναν περιφρόνηση για μένα. Στο μυαλό μου, αν κάποιος ερχόταν να μάθει για τη δουλειά, ήταν σαν να με θεωρούσε ανεύθυνο και ανίκανο να εργαστώ, και ότι δεν μπορούσα να κάνω το καθήκον μου καλά, ή τόσο καλά όσο οι άλλοι. Έτσι αντιδρούσα πολύ στην εποπτεία των άλλων σε μένα. Όμως, από τον λόγο του Θεού, είδα ότι η γνώμη μου ήταν λανθασμένη και ότι δεν ήταν σύμφωνη με την αλήθεια. Είχα κάποιες ελλείψεις στη δουλειά μου, και χρειαζόμουν βοήθεια από τους αδελφούς και τις αδελφές για να βελτιωθώ, όμως αρνήθηκα να δεχτώ την εποπτεία. Με αυτόν τον τρόπο, θα μπορούσα ποτέ να διορθώσω τα λάθη στη δουλειά μου και να κάνω τη δουλειά μου καλύτερα; Ήταν πολύ σημαντικό για τους αδελφούς και τις αδελφές να ρωτούν για το έργο μου, γιατί σήκωναν το βάρος της δουλειάς και έκαναν το καθήκον τους. Δεν θα έπρεπε να έχω στάση σιωπής και απόρριψης. Θα έπρεπε να ανοιχτώ και να τους πω τις δυσκολίες μου και την πραγματική κατάσταση στη δουλειά μου. Αυτό είναι το καλύτερο για το έργο της εκκλησίας. Αποδεχόμενος την εποπτεία, μπορώ να δω τις δικές μου ελλείψεις και να αναλογιστώ αν κάνω το καθήκον μου σύμφωνα με τις αρχές. Τώρα, κατάλαβα το θέλημα του Θεού. Οι άλλοι, με τη συχνή εποπτεία και τον έλεγχο της δουλειάς μου μπορούν να με εμποδίσουν να παραπλανήσω, να εγκαταλείψω ή να βλάψω τους νεοφερμένους λόγω των δικών μου επιθυμιών. Πράγματι, έτσι με προστατεύει ο Θεός.

Διάβασα και άλλο απόσπασμα του λόγου του Θεού, «Πιστεύετε ότι κάποιος είναι τέλειος; Ανεξάρτητα από το πόσο δυνατοί είναι οι άνθρωποι ή πόσο ικανοί και ταλαντούχοι, και πάλι δεν είναι τέλειοι. Ο κόσμος πρέπει να το αναγνωρίσει αυτό, είναι γεγονός. Αυτή είναι και η στάση που θα πρέπει να έχουν οι άνθρωποι απέναντι στα δικά τους πλεονεκτήματα και δυνατά σημεία ή ελαττώματα· αυτός είναι ο ορθολογισμός που θα πρέπει να διαθέτουν οι άνθρωποι. Με αυτού του είδους τον ορθολογισμό, μπορείς να αντιμετωπίσεις σωστά τα δυνατά σου σημεία και τις αδυναμίες σου, καθώς και των άλλων, κι αυτό θα σου επιτρέψει να εργάζεσαι αρμονικά μαζί τους. Εάν έχεις κατανοήσει αυτήν την πτυχή της αλήθειας και μπορείς να εισέλθεις σε αυτήν την πτυχή της πραγματικότητας της αλήθειας, τότε μπορείς και συνεννοείσαι αρμονικά με τους αδελφούς και τις αδελφές σου, αντλώντας ο ένας από τα δυνατά σημεία του άλλου για να αντισταθμίσετε τυχόν αδυναμίες που έχετε. Με αυτόν τον τρόπο, ανεξάρτητα από το καθήκον που εκτελείς ή το τι κάνεις, θα γίνεσαι συνεχώς καλύτερος σε αυτό και θα έχεις την ευλογία του Θεού» (Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών). Μέσω του λόγου του Θεού, κατάλαβα πως ο καθένας έχει τα δικά του πλεονεκτήματα και αδυναμίες, και πως δεν υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι σ’ αυτόν τον κόσμο. Όσο δυνατοί κι αν είναι οι άνθρωποι, εξακολουθούν να έχουν ελλείψεις και χρειάζονται τη βοήθεια των άλλων. Όποιο καθήκον κι αν εκτελούμε στην εκκλησία, είναι αδιαχώριστο από τη βοήθεια και τη συνεργασία των άλλων. Έχουμε διαφθαρεί τόσο βαθιά από τον Σατανά που πάντα ενεργούμε μέσω των διεφθαρμένων διαθέσεών μας, οπότε χρειαζόμαστε υπενθυμίσεις και εποπτεία από τους αδελφούς και τις αδελφές μας για να αποφύγουμε την παρέκκλιση από τις αρχές και να περιορίσουμε τα λάθη μας. Όταν οι άλλοι ήρθαν σε μένα για να καταλάβουν τα προβλήματά μου στη δουλειά, έπρεπε να το είχα χρησιμοποιήσει ως ευκαιρία για να βελτιωθώ και να μάθω από τα δυνατά τους σημεία για να αναπληρώσω τις αδυναμίες μου. Αυτό θα είχε βοηθήσει και εμένα και το έργο της εκκλησίας. Είδα καθαρά ότι δεν ήμουν καλύτερος από κανέναν άλλον, συμπεριλαμβανομένης της αδελφής που επέβλεπε τη δουλειά μου. Θα πρέπει να δέχομαι την καθοδήγηση και τις συμβουλές των άλλων, να διορθώνω τις παραδρομές και τα λάθη μου, και να τολμήσω να αποκαλύψω τις δικές μου αδυναμίες και να ζητήσω βοήθεια από άλλους. Έτσι είναι ένα άτομο με κανονική ανθρώπινη φύση και λογική. Με αυτή τη γνώση, άρχισα να εγκαταλείπω τις λανθασμένες απόψεις μου. Πλέον, δεν ένιωθα ότι μπορώ να ποτίζω τους νεοφερμένους χωρίς την επίβλεψη κανενός. Αντίθετα, ένιωθα ότι είχα πολλές ελλείψεις και ότι δεν ήμουν τέλειος. Έπειτα, άρχισα να δέχομαι τις συμβουλές της αδελφής μου, και όταν έκανε ερωτήσεις ή ήθελε να μάθει οτιδήποτε σχετικά με την κατάσταση των νεοφερμένων, το συζητούσα ανοιχτά και με λεπτομέρειες. Έτσι, έγινα πιο αποτελεσματικός στο καθήκον μου.

Μια μέρα, η αδελφή με ρώτησε για την κατάσταση των νεοφερμένων. Απάντησα στις ερωτήσεις της χωρίς επιφυλάξεις και με λεπτομέρειες σχετικά με τους λόγους της παράτυπης προσέλευσης ορισμένων νεοφερμένων. Μου υπενθύμισε κάποια βασικά σημεία, και τα έγραψα και τα εφάρμοσα. Είδα ότι είναι πολύ καλό να δεχόμαστε συμβουλές από τους άλλους. Αν και μερικές φορές όταν επεσήμανε τις αδυναμίες μου, δεν μπόρεσα να το δεχτώ αμέσως, Κατάλαβα ότι ήρθε για να με βοηθήσει, οπότε δεν θα έπρεπε να είμαι αρνητικός και να αντιδρώ. Χρειάστηκε να σταθώ ενώπιον του Θεού, να προσευχηθώ και να αναζητήσω, το οποίο ήταν ευεργετικό και για μένα και για το έργο της εκκλησίας. Η ευθύνη μου είναι να ποτίζω καλά τους νεοφερμένους ώστε να θέσουν τα θεμέλιά τους στον αληθινό δρόμο, και είμαι πρόθυμος να δεχτώ την εποπτεία των άλλων και να εκτελέσω καλά το καθήκον μου.