Ντάνι, Μιανμάρ

Από μικρή ενδιαφερόμουν για τον Χριστιανισμό, αλλά επειδή η οικογένειά μου ήταν βουδιστική, δεν έγινα χριστιανή. Είχα ακούσει για την κόλαση, αλλά δεν πίστευα πραγματικά σ’ αυτήν.

Το 2022, ένας φίλος με προσκάλεσε σε μια διαδικτυακή συνάθροιση, και πρώτη φορά διάβασα τα λόγια του Παντοδύναμου Θεού, τα οποία θεώρησα ως λόγια του ουράνιου Δημιουργού στην ανθρωπότητα. Έπειτα διάβασα στο διαδίκτυο πολλά λόγια του Παντοδύναμου Θεού. Έμαθα ότι ο Παντοδύναμος Θεός είναι ο ένας, αληθινός Θεός, και ότι ο Θεός κατήλθε στη γη για να σώσει την ανθρωπότητα. Μα καθώς με εμπόδιζε η οικογένειά μου, και ήμουν προσκολλημένη σε κοσμικά πράγματα, δεν παρακολουθούσα τακτικά συναθροίσεις και μάλιστα εγκατέλειψα για λίγο την ομάδα συνάθροισης.

Στις 3 Φεβρουαρίου του 2023, γύρω στις 9:30 το πρωί, ήμουν κουρασμένη μετά από μια συνάθροιση και ξάπλωσα. Αργότερα, ο μικρός μου αδερφός μου είπε ότι η οικογένειά μου δεν μπορούσε να με ξυπνήσει από εκείνο τον υπνάκο, έτσι με πήγαν εσπευσμένα στο νοσοκομείο. Ο γιατρός είπε ότι είχα σταματήσει να αναπνέω, οπότε εξέδωσε πιστοποιητικό θανάτου. Η οικογένειά μου δεν είχε άλλη επιλογή, παρά να με πάρει σπίτι. Ειδοποίησαν συγγενείς και γείτονες, και ετοίμασαν την κηδεία και την ταφή τρεις μέρες αργότερα.

Δεν ήξερα τι συνέβαινε τότε στο σπίτι μας. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι πήγα σε έναν άλλο κόσμο. Φορούσα μια λευκή ρόμπα, περπατούσα μόνη μου σε ένα σκοτεινό, καπνισμένο μονοπάτι. Δεν έβλεπα τον ουρανό ούτε τι υπήρχε μπροστά μου. Το μονοπάτι ήταν κατηφορικό, κακοτράχαλο, τραχύ και γεμάτο τρύπες. Και απ’ τις δύο πλευρές, έβλεπα κάθε λογής παράξενα φυτά που δεν είχα ξαναδεί, γεμάτα με αγκάθια. Επίσης, άκουγα παντού κραυγές ζώων… Περπατούσα ξυπόλητη στο μονοπάτι και μου γδέρνονταν τα πόδια. Ολόκληρο το σώμα μου έκαιγε και μου είχε κοπεί λίγο η ανάσα. Περπατούσα, και τότε συνάντησα έναν δαίμονα ντυμένο στα μαύρα. Ήταν κατάμαυρος —δεν έβλεπα το πρόσωπο ή τα πόδια του. Είπε: «Έλα μαζί μου!» Η φωνή του με κατατρόμαξε. Φοβισμένη, ψέλλισα: «Πού με πας; Δεν έχω πάει ποτέ, δεν πάω. Θέλω να πάω σπίτι». Ήθελα να τρέξω. Τότε, τέσσερις-πέντε δαίμονες με μπλε-μαύρους χιτώνες αιωρήθηκαν από πάνω μου, με άρπαξαν και είπαν: «Είσαι νεκρή —δεν μπορείς να γυρίσεις. Έχεις αμαρτήσει πολύ και πρέπει να τιμωρηθείς για τις αμαρτίες της ζωής σου».

Έπειτα, με πήγαν μπροστά σε μια μεγάλη πύλη, όπου πολλοί δαίμονες στέκονταν φρουροί. Ήταν ψηλοί, με μεγάλα μάτια και αυτιά, και μερικοί είχαν μυτερά δόντια· είχαν σοκαριστική εμφάνιση. Κρατούσαν όπλα και ήταν γυμνοί απ’ τη μέση και πάνω, φορώντας περιδέραια από κόκαλα και με κρανία νεκρών να κρέμονται απ’ τα σώματά τους. Ήταν γεμάτοι ουλές. Μόλις οι φύλακες άνοιξαν την πύλη, άκουσα πάρα πολλές αγωνιώδεις κραυγές. Παντού γύρω μου ακούγονταν κοντινοί και μακρινοί ήχοι τρομερού πόνου. Έκανε πολλή ζέστη εκεί, καυτή ζέστη. Φοβήθηκα πολύ και ρώτησα τους δαίμονες: «Τι έκανα; Δεν έπρεπε να βρίσκομαι εδώ». Μου έδειξαν όλες τις αμαρτίες της ζωής μου, μία προς μία, τη μέρα, την ώρα, ακόμα και το λεπτό και το δευτερόλεπτο που έκανα αυτά τα πράγματα. Ακόμη κι ένα μου ψέμα που θεωρούσα ασήμαντο είχε καταγραφεί με σαφήνεια. Ορίστε μερικά παραδείγματα. Στις 5 Σεπτεμβρίου 2022, αδελφοί και αδελφές με κάλεσαν σε μια συνάθροιση, αλλά ένιωθα πιεσμένη απ’ την οικογένεια και δεν πήγα. Στις 10 Σεπτεμβρίου 2022, δεν πήγα σε μια συνάθροιση και δεν απαντούσα στις κλήσεις των αδελφών ούτε ήθελα να τους δω. Στις 5 Οκτωβρίου 2022, εγκατέλειψα τις ομάδες συνάθροισης και έκοψα επαφές με άλλα μέλη της εκκλησίας. Στις 6 Οκτωβρίου 2022, άφησα τον Θεό για τις εγκόσμιες τάσεις και τη διασκέδαση. Έμεινα άναυδη. Βλέποντας πόσες αμαρτίες είχα διαπράξει, τρόμαξα πολύ.

Τότε, ο δαίμονας που φορούσε μαύρα με πήγε κάπου που είχε μια ξύλινη πινακίδα, η οποία έλεγε ότι εδώ τιμωρούνται όσοι εξαπατούν, κρίνουν ή βλασφημούν τον Θεό. Εκεί ήταν που είδα την πιο αυστηρή τιμωρία. Το πρώτο είδος τιμωρίας ήταν να βγαίνουν έντομα απ’ το στόμα και το δέρμα αυτών που τιμωρούνταν και να τους δαγκώνουν, τα έντομα τους ροκάνιζαν παντού —ήταν πολύ τρομακτικό. Στο δεύτερο είδος, οι τιμωρημένοι ήταν γυμνοί, και τους οδηγούσαν σε μια μακριά σανίδα έναν-έναν, όπου χωρούσαν 10 άτομα ταυτόχρονα. Έπρεπε να γονατίσουν, με χέρια δεμένα πίσω από την πλάτη, και τα πηγούνια πάνω στη σανίδα. Είχαν σχοινιά γύρω απ’ τον λαιμό τους, και όταν αυτά τραβιόντουσαν προς τα πίσω, έβγαιναν έξω οι γλώσσες τους. Απέναντι απ’ τη σανίδα, ένας φρικτός δαίμονας με κέρατα έβαζε γάντζους στις γλώσσες τους, και μετά τραβούσε με δύναμη· σε μερικούς η γλώσσα έβγαινε έξω στο διπλάσιο μήκος. Έπειτα, ο δαίμονας με ένα καρφί μακρύ όσο ένα στυλό τούς κάρφωνε στη σανίδα, κάτω από την οποία έκαιγε μια φωτιά. Έριχνε, επίσης ασταμάτητα καυτό νερό στις γλώσσες τους. Αυτό το σαν φωτιά νερό το έφερναν από μια μακρινή δεξαμενή, και το έδιναν συνεχώς σε όλους τους δαίμονες. Όταν χυνόταν στη γλώσσα κάποιου, αυτή καταστρεφόταν εντελώς. Σε κάποιους έπεφταν και οι βολβοί των ματιών. Έπειτα, οι δαίμονες έριχναν πύρινο νερό σ’ όλο τους το σώμα, καταστρέφοντάς το τελείως. Οι τιμωρημένοι ούρλιαζαν απ’ τον πόνο, μέχρι που πέθαιναν. Ήταν ένα τρομακτικό θέαμα. Μερικοί άνθρωποι δεν άντεχαν και πέθαιναν σύντομα, μα αν χρειάζονταν περαιτέρω τιμωρία για περισσότερες αμαρτίες, τους επανέφεραν στη ζωή για να συνεχίσουν να τιμωρούνται. Αν δεν είχαν πεθάνει όταν τελείωνε η τιμωρία τους, έβγαιναν έντομα απ’ το σώμα τους και τους έτρωγαν, και μετά επανέρχονταν στη ζωή και τιμωρούνταν με άλλο τρόπο.

Το τρίτο είδος τιμωρίας ήταν να τους ρίχνουν σε μια λίμνη με φλεγόμενο νερό. Είδα μια τεράστια στρογγυλή σιδερένια πλάκα με τέσσερα σχοινιά συνδεδεμένα. Εκατό-διακόσιοι άνθρωποι ήρθαν από έναν άλλο τόπο τιμωρίας μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα και εμφανίστηκαν στην πλάκα. Γονάτισαν πάνω στην καυτή πλάκα χωρίς ρούχα ενώ σχοινιά με αγκάθια έδεσαν αυτόματα τα χέρια και το πάνω μέρος του σώματός τους. Αυτοί οι άνθρωποι προέρχονταν από διαφορετικές θρησκείες και εθνικότητες. Κάποιοι δεν πίστευαν στον Θεό, άλλοι ήταν χριστιανοί ή βουδιστές. Τιμωρούνταν επειδή δεν είχαν αποδεχτεί το νέο έργο του Θεού και είχαν βλασφημήσει και κρίνει τον Θεό. Αν και κάποιοι είχαν αποδεχτεί το νέο έργο του Θεού, η πίστη τους ήταν επιφανειακή, επιπόλαιη και δόλια προς τον Θεό. Και αυτά τα άτομα τιμωρούνταν απ’ τον Θεό. Όλοι τους αναφωνούσαν στον θεό της πίστης τους. Κάποιοι καλούσαν τον έναν θεό, άλλοι τον άλλον. Ήταν μια κακοφωνία από φωνές και δεν τις άκουγα καθαρά. Ωστόσο, όσο κι αν φώναζαν, δεν έπαιρναν καμία απάντηση. Μετά απ’ αυτό, οδηγήθηκαν σε μια μεγάλη πισίνα, και εκεί μέσα υπήρχε καυτό νερό που έβραζε. Τα δεσμά τους χαλάρωσαν, η σιδερένια πλάκα έγειρε και έπεσαν μέσα. Έβραζαν και ψήνονταν, καίγονταν σε σημείο που ούρλιαζαν από αφόρητο πόνο. Κάποιοι ήταν στην άκρη, παλεύοντας με κάθε τρόπο να συρθούν έξω απ’ τη λίμνη, μα ξανάπεφταν μέσα. Σύντομα, ο ήχος των κραυγών είχε εξαφανιστεί. Όλοι ήταν νεκροί, στην επιφάνεια της λίμνης με το φλεγόμενο νερό. Όταν πέθαναν όλοι, τους μάζεψε ένα γιγάντιο δίχτυ, και επανήλθαν στη ζωή για την επόμενη τιμωρία.

Μετά με πήγαν κάπου αλλού. Όσοι ήταν εκεί τιμωρούνταν επειδή πρόσβαλαν τους γονείς, τους πρεσβύτερους ή τους δασκάλους τους. Κάποιοι ήταν γυμνοί, δεμένοι στον λαιμό, στα χέρια και στα πόδια με αλυσίδες με καρφιά. Τους είχαν μαστιγώσει τόσο πολύ, που η σάρκα και το αίμα τους έτρεχαν προς τα κάτω. Βασανίζονταν και ούρλιαζαν από τον πόνο. Οι δαίμονες της κόλασης τους έκοβαν τα χέρια και τα πόδια με τσεκούρια, και τα συνέτριβαν χρησιμοποιώντας κάτι σαν σφυρί. Ενώ τους τιμωρούσαν, τους ρωτούσαν: «Σκεφτήκατε τότε να μη διαπράξετε αυτή την αμαρτία;» Είχαν μετανιώσει, μα δεν γινόταν να σωθούν και βασανίζονταν μέχρι θανάτου. Έπειτα, επέστρεφαν στη ζωή και δέχονταν την επόμενη τιμωρία. Μερικοί θάβονταν ζωντανοί. Το έδαφος εκεί κινούταν, αναδευόταν, και στο χώμα υπήρχε φωτιά που έκαιγε. Οι τιμωρημένοι τραβιούνταν αργά προς τα κάτω, βυθίζονταν στη γη μέχρι να πεθάνουν.

Στη συνέχεια, με πήγαν στο μέρος όπου τιμωρούνταν οι μοιχοί. Έτρεχαν να σωθούν. Κάποιοι σκοτώνονταν από βέλη, ενώ άλλοι μαχαιρώνονταν μέχρι θανάτου. Κάποιους κυνηγούσαν ζώα και τους δάγκωναν μέχρι θανάτου. Τελικά, κανείς δεν μπόρεσε να ξεφύγει και όλοι τους πέθαναν. Αυτοί που είχαν πεθάνει επέστρεφαν στη ζωή για να λάβουν την επόμενη τιμωρία.

Είδα ένα άλλο μέρος που ήταν για την τιμωρία όσων είχαν εξαπατήσει ή είχαν κακές προθέσεις για τους άλλους, ή είχαν εκμεταλλευτεί τους ανθρώπους, ή που ήταν ραδιούργοι ή ζήλευαν τους άλλους. Υπήρχε μια κρεμαστή γέφυρα με ξύλινο κατάστρωμα και σχοινιά με καρφιά στις δύο πλευρές. Αν κρατούσαν τα αγκυλωτά σχοινιά, μάτωναν, αν δεν τα κρατούσαν, θα έπεφταν, και από κάτω υπήρχε μια λίμνη φωτιάς. Κι αν δεν έπεφταν, έπρεπε να περάσουν να αλεστούν μέσα από μια κρεατομηχανή, και μετά πάλι κατέληγαν στη λίμνη της φωτιάς.

Κάποιοι νοιάζονταν πολύ για την εμφάνιση, σπαταλώντας χρόνο για να ντυθούν καλά, μα δεν πίστευαν καθόλου στον Θεό, και μάλιστα Τον είχαν κρίνει και βλασφημήσει. Έντομα έτρωγαν λίγο-λίγο τα πρόσωπά τους. Υπήρχαν επίσης άνθρωποι που τιμωρούνταν επειδή έβριζαν τους άλλους, έκλεβαν και ούτω καθεξής. Ανάλογα με τις αμαρτίες τους, τιμωρούνταν επανειλημμένα με έναν τρόπο πριν προχωρήσουν σε ένα άλλο είδος τιμωρίας. Βλέποντας αυτό το θέαμα, όλο μου το σώμα έτρεμε από φόβο. Θα ήταν τρομερό να τιμωρηθώ όντως με αυτόν τον τρόπο! Μετάνιωσα για τις αμαρτίες μου, αλλά δεν ήξερα ποιον να παρακαλέσω, ποιος μπορούσε να με σώσει. Τότε, μες στη ζάλη μου απήγγειλα κάποιες σούτρες, μα δεν υπήρξε καμία ανταπόκριση ούτε μειώθηκε ο φόβος μου. Θυμήθηκα ότι πίστευα στον έναν αληθινό Θεό —τον Παντοδύναμο Θεό. Θυμήθηκα κάτι που είπε ο Παντοδύναμος Θεός. «Στην καθημερινή σου ζωή, όποιες δυσκολίες κι αν αντιμετωπίζεις, πρέπει να έρχεσαι ενώπιον του Θεού· το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνεις είναι να προσεύχεσαι γονυπετής ενώπιον του Θεού· αυτό είναι το πιο κρίσιμο» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Κατά την πίστη στον Θεό, το πιο κρίσιμο είναι να κερδίσεις την αλήθεια). Ήξερα ότι ο Θεός κυβερνά τα πάντα, και ότι αυτό που αντιμετώπιζα ήταν με την άδειά Του, οπότε έπρεπε να Τον επικαλεστώ. Σκέφτηκα τις διάφορες αμαρτίες μου. Ήμουν επιπόλαιη με τον Θεό και Τον αψήφησα. Ασκούσα την πίστη μου και πήγαινα σε συναθροίσεις όταν ήμουν καλά, μα όταν δεν ήμουν καλά, τις παρέλειπα. Ήμουν χριστιανή, μα δεν είχα αληθινή πίστη στον Θεό. Ήμουν επιπόλαιη και δόλια απέναντί Του. Προτιμούσα να σπαταλώ τον χρόνο μου διασκεδάζοντας, παρά λατρεύοντας τον Θεό. Όταν τα σκέφτηκα όλα αυτά, ένιωσα πολλές τύψεις και προσευχήθηκα στον Θεό μέσα μου: «Παντοδύναμε Θεέ, έχω κάνει πολλές αμαρτίες. Ήμουν αδιάφορη και ψυχρή απέναντί σου, απολάμβανα την αμαρτία και δεν έκανα καλά το καθήκον μου. Τώρα φοβάμαι πολύ και είμαι γεμάτη τύψεις. Δεν θέλω να έρθω εδώ και να τιμωρηθώ γι’ αυτές τις αμαρτίες. Είμαι έτοιμη να μετανοήσω —δώσε μου μια ευκαιρία να το κάνω. Θέλω να υποταχθώ στις ρυθμίσεις Σου και να κάνω τα πάντα σύμφωνα με το θέλημά Σου». Προσευχήθηκα και εξομολογήθηκα έτσι ξανά και ξανά, μετανοώντας στον Θεό για τις αμαρτίες μου, μία προς μία. Σιγά-σιγά ηρέμησα και δεν αισθανόμουν πια τόσο φόβο. Αργότερα, ένιωσα σαν μια φωνή να καλούσε το όνομά μου. Τότε είδα μια ακτίνα φωτός και μια φωνή βγήκε απ’ το φως και μου είπε: «Ντάνι, έχεις μετανοήσει; Έχεις διαπράξει πολλές αμαρτίες. Να βασιστείς στον Θεό και να πάψεις να αμαρτάνεις —μην περιμένεις μέχρι την τιμωρία για να μετανοήσεις. Χάραξε τα λόγια του Θεού στην καρδιά σου και επιδίωξε την αλήθεια. Αυτό που καταλαβαίνεις και κάνεις πράξη πρέπει να είναι σωστό. Αυτή είναι η τελευταία σου ευκαιρία, την επόμενη φορά δεν θα έχεις τη σωτηρία. Όσο είσαι ζωντανή, να εκτελείς καλά το καθήκον σου για να εισέλθεις στη βασιλεία του Θεού. Μην κάνεις τις ίδιες αμαρτίες ή λάθη ούτε πράγματα που θα μετανιώσεις. Εφόσον δεν έχεις ολοκληρώσει το καθήκον σου, δεν θα πεθάνεις. Θα σώσεις αυτούς που πέφτουν στην καταστροφή».

Αυτή η φωνή δεν ανήκε σε κάποιον που ήξερα. Φαινόταν να μιλάει με τον ήχο του ανέμου. Δεν ακουγόταν εντελώς καθαρά, αλλά τη διέκρινα. Αν και τα λόγια ήταν σκληρά, ήταν προτρεπτικά και με έκαναν να νιώσω γαλήνη. Ήταν ένθερμα, με ένα αίσθημα ασφάλειας. Ένιωσα μια ευτυχία που δεν είχα ξαναγνωρίσει. Ήξερα ότι ο Θεός με έσωζε, δίνοντάς μου δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. Αφού άκουσα αυτήν τη φωνή, ανέκτησα τις αισθήσεις μου.

Αφού ξύπνησα, έτρεμα, νιώθοντας ακόμη μεγάλο φόβο. Ένιωθα απαίσια και είχα τύψεις για τις τόσες αμαρτίες μου. Ήξερα ότι ήταν η προειδοποίηση του Θεού. Όλα όσα είπε ο Θεός ήταν αλήθεια. Έπρεπε να πιστέψω όσα έλεγε και να Τον ακούσω. Δεν γινόταν να Τον αψηφώ πια και να είμαι επιπόλαιη. Μου έδινε μια ευκαιρία που δεν θα μπορούσα να χάσω ξανά. Είπα στον μικρό μου αδερφό: «Θέλω να μιλήσω στην αδελφή Σάμερ». Ήταν ποτίστρια στην Εκκλησία του Παντοδύναμου Θεού, και συναθροιζόταν συχνά μαζί μου στο διαδίκτυο. Η Σάμερ, μόλις έμαθε την κατάστασή μου, μου έστειλε μερικά λόγια του Θεού. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Ο Θεός είναι υπεύθυνος για κάθε ανθρώπινη ζωή και είναι υπεύθυνος μέχρι τέλους. Ο Θεός μεριμνά για σένα, ακόμα κι αν, σ’ αυτό το περιβάλλον που κατέστρεψε ο Σατανάς, έχεις αρρωστήσει ή μολυνθεί ή πληγεί, δεν έχει σημασία —ο Θεός θα μεριμνήσει για σένα και ο Θεός θα σε αφήσει να συνεχίσεις να ζεις. Πρέπει να έχετε πίστη σ’ αυτό. Ο Θεός δεν θα επιτρέψει ελαφρά τη καρδία να πεθάνει ένα ανθρώπινο ον» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Ζ΄). «Από τη στιγμή της γέννησής σας μέχρι σήμερα, ο Θεός έχει επιτελέσει πολύ έργο επάνω σας, αλλά δεν σας δίνει λεπτομερή αναφορά για τα όσα έχει κάνει. Ο Θεός δεν σας επέτρεψε να το γνωρίζετε αυτό και ούτε σας το είπε. Ωστόσο, για την ανθρωπότητα, οτιδήποτε κάνει Εκείνος είναι σημαντικό. Για τον Θεό, είναι κάτι που πρέπει να κάνει. Μέσα στην καρδιά Του υπάρχει κάτι σημαντικό που πρέπει να κάνει, το οποίο υπερβαίνει κατά πολύ οποιοδήποτε από αυτά τα πράγματα. Αυτό είναι ότι από τη στιγμή της γέννησης ενός ανθρώπου μέχρι σήμερα, ο Θεός πρέπει να εγγυηθεί την ασφάλειά τους. […] Αυτή η “ασφάλεια” σημαίνει ότι δεν θα σε κατασπαράξει ο Σατανάς. Είναι σημαντικό αυτό; Το ότι δεν θα σε κατασπαράξει ο Σατανάς αφορά την ασφάλειά σου ή όχι; Ναι, αφορά την προσωπική σου ασφάλεια και δεν μπορεί να υπάρξει τίποτα πιο σημαντικό. Από τη στιγμή που θα σε κατασπαράξει ο Σατανάς, η ψυχή σου και η σάρκα σου δεν ανήκουν πλέον στον Θεό. Ο Θεός δεν θα σε σώσει πια. Ο Θεός εγκαταλείπει ψυχές και ανθρώπους που έχει κατασπαράξει ο Σατανάς. Οπότε, αυτό που λέω είναι ότι το πιο σημαντικό πράγμα που έχει να κάνει ο Θεός είναι να εγγυηθεί αυτήν την ασφάλειά σου, να εγγυηθεί ότι δεν θα σε κατασπαράξει ο Σατανάς. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, έτσι δεν είναι;» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός ΣΤ΄).

Απ’ τα λόγια του Παντοδύναμου Θεού ένιωσα ασφαλής, σαν να είχα κάτι στο οποίο μπορούσα να βασιστώ. Αυτή η εμπειρία μού έδειξε ακόμη πιο ξεκάθαρα ότι από τη γέννηση μέχρι και αυτήν τη στιγμή, ο Θεός μάς καθοδηγεί, μας προσέχει και μας προστατεύει ανά πάσα στιγμή. Θα πρέπει να προσέλθω ενώπιόν Του, να κάνω το καθήκον μου και ν’ ανταποδώσω τη χάρη Του. Έπρεπε να μαρτυρήσω ότι ο Θεός κυβερνά τα πάντα, μαζί και τον πνευματικό κόσμο που είναι αόρατος για μας. Η κόλαση υπάρχει πραγματικά. Δεν βίωσα τη δυστυχία της τιμωρίας της κόλασης, αλλά είδα τους ανθρώπους που τιμωρούνται στην κόλαση. Πολλοί άνθρωποι γύρω μου ακολουθούν τις κοσμικές τάσεις και τον Σατανά. Δεν έχουν προσέλθει ενώπιον του Θεού. Ανησυχώ πολύ γι’ αυτούς, και δεν θέλω όσοι γνωρίζω να πάνε στην κόλαση, να υποφέρουν έτσι. Είτε δέχονται το έργο του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες είτε όχι, θα εκπληρώσω την ευθύνη μου και θα μαρτυρήσω ότι η κόλαση και η εξουσία του Θεού υπάρχουν πραγματικά. Μόνο ο Παντοδύναμος Θεός μπορεί να μας σώσει απ’ τη δυστυχία της κόλασης. Θα ήθελα να διαβάσω κάποια λόγια του Παντοδύναμου Θεού για όσους δεν έχουν προσέλθει ενώπιόν Του και για όσους έχουν αποδεχτεί τον Παντοδύναμο Θεό, μα δεν εκτιμούν τη σωτηρία Του.

Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Το τελικό Μου έργο δεν είναι μόνο για χάρη της τιμωρίας του ανθρώπου αλλά και για να καθορίσω τον προορισμό του ανθρώπου. Επιπλέον, είναι για να αναγνωρίσουν όλοι οι άνθρωποι τις πράξεις και τις ενέργειές Μου. Θέλω κάθε άτομο να δει ότι όλα όσα έχω πράξει είναι σωστά και όλα όσα έχω πράξει είναι έκφραση της διάθεσής Μου. Δεν είναι το έργο του ανθρώπου, πόσο μάλλον η φύση του που έφτιαξε την ανθρωπότητα, μα είμαι Εγώ, που τρέφω κάθε πλάσμα που βρίσκεται στη δημιουργία. Χωρίς την ύπαρξή Μου, η ανθρωπότητα θα χανόταν και θα υπέφερε τη μάστιγα της συμφοράς. Κανένας άνθρωπος δεν θα δει ξανά τον όμορφο ήλιο και το φεγγάρι ή τον καταπράσινο κόσμο· η ανθρωπότητα θα βιώνει μόνο την παγερή νύχτα και την αδυσώπητη κοιλάδα της σκιάς του θανάτου. Εγώ είμαι η μοναδική σωτηρία της ανθρωπότητας. Εγώ είμαι η μόνη ελπίδα της ανθρωπότητας και, ακόμη περισσότερο, είμαι Εκείνος στον οποίο στηρίζεται όλη η ανθρωπότητα. Χωρίς Εμένα, η ανθρωπότητα θα ακινητοποιηθεί. Χωρίς Εμένα, η ανθρωπότητα θα υποφέρει από καταστροφές και θα ποδοπατηθεί από κάθε είδους φαντάσματα, παρόλο που κανένας δεν Μου δίνει προσοχή. Έχω επιτελέσει έργο που δεν μπορεί να γίνει από κανέναν άλλον και ελπίζω μόνο ότι ο άνθρωπος θα Με ξεπληρώσει με ορισμένες καλές πράξεις. Παρόλο μόνο λίγοι μπορούν να Με ξεπληρώσουν, θα φέρω εις πέρας το έργο Μου στον ανθρώπινο κόσμο και θα ξεκινήσω το επόμενο βήμα παράθεσης του έργου Μου, διότι όλο το πυρετώδες έργο Μου στον κόσμο των ανθρώπων όλα αυτά τα χρόνια, έχει αποφέρει καρπούς κι είμαι πολύ ευχαριστημένος. Δεν ενδιαφέρομαι για τον αριθμό των ανθρώπων, αλλά για τις καλές πράξεις τους. Σε κάθε περίπτωση, εύχομαι να προετοιμάσετε αρκετές καλές πράξεις για τον προορισμό σας. Τότε θα είμαι ευχαριστημένος. Διαφορετικά, κανένας σας δεν θα μπορεί να διαφύγει της καταστροφής που θα σας χτυπήσει την πόρτα. Η καταστροφή έχει τις απαρχές της σ’ Εμένα και φυσικά ενορχηστρώνεται από Εμένα. Αν δεν μπορείτε να είστε τόσο καλοί μπροστά στα μάτια Μου, τότε δεν θα μπορέσετε να διαφύγετε της καταστροφής» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Προετοίμασε αρκετές καλές πράξεις για τον προορισμό σου).