Τον Οκτώβρη του 2020, δέχτηκα το έργο των εσχάτων ημερών του Παντοδύναμου Θεού. Άρχισα να πηγαίνω σε συναθροίσεις και να συναναστρέφομαι για την κατανόηση του λόγου του Θεού, και δύο μήνες αργότερα, έγινα επικεφαλής ομάδας συναθροίσεων. Την πρώτη φορά που διοργάνωσα μια συνάθροιση, ήμουν ενθουσιασμένη και νευρική. Ανυπομονούσα να κάνω το καθήκον μου, αλλά ανησυχούσα ότι αν δεν τη διοργάνωνα καλά, μπορεί να με περιφρονούσαν. Σκέφτηκα ότι η επικεφαλής μου διοργάνωνε καλά τις συναθροίσεις, οπότε αν το έκανα με τον τρόπο της, σίγουρα θα το έκανα καλά, και τότε αυτή θα με επαινούσε και οι αδελφοί και οι αδελφές μου θα με θαύμαζαν. Έτσι, στη συνάθροιση ακολούθησα τη μέθοδο της επικεφαλής μου. Όταν έκανα ερωτήσεις στους αδελφούς και τις αδελφές, μπορούσαν να μιλήσουν και όταν συναναστρεφόμουν, έλεγαν «Αμήν» και συμφωνούσαν. Μετά τη συνάθροιση, η επικεφαλής μου ήταν χαρούμενη και είπε ότι ήμουν πολύ καλή σ’ αυτό. Ένιωσα χαρά και υπερηφάνεια όταν άκουσα τον έπαινό της. Δεν άργησα να προαχθώ σε διακόνισσα ποτίσματος. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένη· μάλλον η επικεφαλής μού ανέθεσε το καθήκον επειδή θεωρούσε ότι είχα καλό επίπεδο. Στην αρχή, δεν ήξερα πώς να το κάνω, αλλά δεν ήθελα να απογοητεύσω τους αδελφούς και τις αδελφές. Σε κάθε συνάθροιση, εστίαζα στο να βρω τα κρίσιμα στοιχεία που πραγματευόταν ο λόγος του Θεού. Έτσι, η συναναστροφή μου θα ήταν σαφής και θα κάλυπτε τα βασικά, οι άλλοι θα πίστευαν ότι καταλάβαινα τον λόγο του Θεού και θα με θαύμαζαν. Μα μετά τη δική μου συναναστροφή, ακούγοντας αυτές των άλλων, παρατήρησα ότι η δική μου δεν ήταν τόσο σαφής όσο εκείνων. Ανησύχησα και σκέφτηκα: «Τώρα οι νεοφώτιστοι θα πουν ότι δεν συναναστρέφομαι καλά και θα στραφούν σε άλλους αδελφούς και αδελφές». Φοβήθηκα ότι οι νεοφώτιστοι δεν θα με θαύμαζαν και έψαξα πολύ να βρω καλύτερους τρόπους συναναστροφής. Μα δεν γαλήνευα αρκετά για να συλλογιστώ τον λόγο του Θεού. Όσο περισσότερο ήθελα να συναναστρέφομαι καλά, τόσο χειρότερα το έκανα. Ανησυχούσα: «Τι θα πουν οι αδελφοί και οι αδελφές μου; Θα απογοητεύσω την επικεφαλής; Γιατί η δική μου συναναστροφή δεν είναι τόσο ξεκάθαρη; Γιατί των άλλων είναι τόσο καλή, και η δική μου όχι;» Τότε, ήμουν πολύ αναστατωμένη και ήθελα να εργαστώ πιο σκληρά και να τους ξεπεράσω.

Λίγους μήνες αργότερα, προέκυψαν ανάγκες και στάλθηκα να κηρύξω το ευαγγέλιο. Μόλις μπήκα στην ομάδα, ρώτησα ποιος ήταν ο επικεφαλής της ομάδας και ποιος της εκκλησίας. Σκέφτηκα ότι εφόσον έκανα ό,τι μπορούσα, θα με ενέκρινε ο επικεφαλής της εκκλησίας και ίσως γινόμουν επικεφαλής ομάδας. Έτσι, θα με θαύμαζαν ακόμη περισσότεροι αδελφοί και αδελφές. Στο κήρυγμα μου, προσευχόμουν και στηριζόμουν στον Θεό όταν δεν καταλάβαινα κάτι. Μετά από λίγο, είχα κάποια καλά αποτελέσματα στο καθήκον και αυτό με χαροποίησε πολύ. Ταυτόχρονα, όμως, είχα και ενοχές, επειδή ήξερα ότι είχα λάθος στάση. Ήθελα μόνο να με θαυμάζουν, όχι να κάνω καλά το καθήκον μου, αλλά ο Θεός βλέπει στις καρδιές μας και σίγουρα το μισούσε αυτό. Προσευχήθηκα ενώπιον του Θεού, για να με κάνει να εγκαταλείψω τις λανθασμένες προθέσεις μου. Αφού προσευχήθηκα, ένιωσα λίγο καλύτερα. Ωστόσο, ακούσια επεδίωκα ακόμη τον θαυμασμό των άλλων ανθρώπων. Όταν άλλοι έκαναν καλά το καθήκον τους, ήθελα να τους ξεπεράσω. Ήξερα ότι δεν σκεφτόμουν σωστά, μα δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Δεν μπορούσα να γαληνέψω, ώστε να κάνω το καθήκον μου. Η κατάστασή μου χειροτέρευε και γινόμουν αναποτελεσματική. Αργότερα, προσευχήθηκα στον Θεό, για να με καθοδηγήσει να απαλλαγώ από αυτήν τη λανθασμένη πρόθεση. Μια μέρα, είδα σ’ ένα βίντεο μαρτυρίας κάποια λόγια του Θεού που μου έδωσαν λίγη αυτογνωσία. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Οι αντίχριστοι εκτελούν απρόθυμα το καθήκον τους προκειμένου να αποκτήσουν ευλογίες. Επίσης, εξετάζουν το αν θα μπορέσουν να προβάλουν τον εαυτό τους και να γίνουν αντικείμενο θαυμασμού εκτελώντας ένα καθήκον, και το αν θα το μάθουν ο Άνωθεν ή ο Θεός αν εκείνοι εκτελέσουν αυτό το καθήκον. Όλα αυτά είναι πράγματα που εξετάζουν όταν εκτελούν ένα καθήκον. Το πρώτο πράγμα που θέλουν να εξακριβώσουν είναι τα οφέλη που μπορούν να αποκομίσουν εκτελώντας ένα καθήκον και αν μπορούν να ευλογηθούν. Αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα γι’ αυτούς. Ποτέ δεν σκέφτονται πώς να λάβουν υπόψη τους το θέλημα του Θεού και να ανταποδώσουν την αγάπη του Θεού, πώς να κηρύξουν το ευαγγέλιο και να μαρτυρήσουν περί του Θεού, ώστε οι άνθρωποι να κερδίσουν τη σωτηρία του Θεού και την ευτυχία. Επίσης, δεν επιδιώκουν ποτέ να κατανοήσουν την αλήθεια ή να επιζητήσουν πώς να διορθώσουν τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους και να βιώσουν ανθρώπινη ομοιότητα. Ποτέ δεν εξετάζουν αυτά τα πράγματα. Σκέφτονται μόνο αν μπορούν να ευλογηθούν και να κερδίσουν οφέλη, πώς να αποκτήσουν ένα στήριγμα στην εκκλησία και στο πλήθος, πώς να αποκτήσουν κοινωνική θέση, πώς να κάνουν τους ανθρώπους να τους θαυμάζουν και πώς να ξεχωρίσουν και να γίνουν οι καλύτεροι. Δεν είναι πρόθυμοι να είναι συνηθισμένοι ακόλουθοι. Θέλουν πάντα να είναι οι πρώτοι στην εκκλησία, να έχουν τον τελευταίο λόγο, να γίνουν ο επικεφαλής και να κάνουν τους πάντες να τους ακούνε. Μόνο τότε μπορούν να ικανοποιηθούν. Μπορείτε να δείτε ότι οι καρδιές των αντίχριστων είναι γεμάτες από αυτά τα πράγματα. Δαπανούν ειλικρινά εαυτόν για τον Θεό; Εκτελούν πραγματικά τα καθήκοντά τους ως δημιουργημένα όντα; (Όχι.) Τότε, τι θέλουν να κάνουν; (Να έχουν την εξουσία.) Σωστά. Λένε: “Όσο για μένα, στα εγκόσμια θέλω να ξεπεράσω όλους τους άλλους. Πρέπει να είμαι ο πρώτος σε οποιαδήποτε ομάδα. Αρνούμαι να έρθω δεύτερος και δεν θα έχω ποτέ δευτερεύοντα ρόλο. Θέλω να είμαι επικεφαλής και να έχω τον τελευταίο λόγο σε κάθε ομάδα ανθρώπων στην οποία βρίσκομαι. Αν δεν έχω εγώ τον τελευταίο λόγο, τότε θα βρω έναν τρόπο να σας πείσω όλους, να σας κάνω όλους να με θαυμάζετε και να με επιλέξετε ως επικεφαλής. Μόλις αποκτήσω κοινωνική θέση, θα έχω τον τελικό λόγο, όλοι θα είναι αναγκασμένοι να με ακούνε. Θα πρέπει να κάνετε τα πράγματα με τον τρόπο μου και θα πρέπει να τελείτε υπό τον έλεγχό μου”. Όποιο καθήκον κι αν εκτελούν οι αντίχριστοι, θα προσπαθήσουν να τοποθετηθούν σε ανώτερη θέση και να αναλάβουν την ηγεσία. Δεν θα μπορούσαν ποτέ να είναι ήρεμα συνηθισμένοι ακόλουθοι. Και τι είναι αυτό που τους συναρπάζει περισσότερο; Είναι το να στέκονται μπροστά σε ανθρώπους και να δίνουν εντολές, να τους επιπλήττουν, αναγκάζοντάς τους να κάνουν ό,τι λένε αυτοί. Ποτέ δεν σκέφτονται πώς να εκτελέσουν σωστά το καθήκον τους —πόσο μάλλον, ενώ εκτελούν το καθήκον τους, αναζητούν τις αρχές της αλήθειας προκειμένου να κάνουν πράξη την αλήθεια και να ικανοποιήσουν τον Θεό. Αντιθέτως, στύβουν το μυαλό τους για να βρουν τρόπους να διακριθούν, να κάνουν τους επικεφαλής να τους εκτιμήσουν και να τους προαγάγουν, ώστε να γίνουν οι ίδιοι επικεφαλής ή εργάτες και να ηγηθούν άλλων ανθρώπων. Αυτό ακριβώς σκέφτονται και ελπίζουν όλη μέρα. Οι αντίχριστοι δεν είναι πρόθυμοι να καθοδηγηθούν από άλλους, ούτε είναι πρόθυμοι να γίνουν συνηθισμένοι ακόλουθοι, πόσο μάλλον να εκπληρώνουν τα καθήκοντά τους ήσυχα και χωρίς τυμπανοκρουσίες. Όποια κι αν είναι τα καθήκοντά τους, αν δεν μπορούν να είναι πρωταγωνιστές, αν δεν μπορούν να είναι πάνω από τους άλλους και επικεφαλής, δεν βρίσκουν σκοπό στο να εκπληρώσουν τα καθήκοντά τους, και γίνονται αρνητικοί και αρχίζουν να αδρανούν. Χωρίς τον έπαινο ή τον θαυμασμό των άλλων, ενδιαφέρονται ακόμα λιγότερο και έχουν ακόμη λιγότερη επιθυμία να εκπληρώσουν τα καθήκοντά τους. Μα, αν μπορούν να είναι πρωταγωνιστές κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους και να έχουν τον τελευταίο λόγο, αισθάνονται ενδυναμωμένοι και είναι πρόθυμοι να υποστούν την οποιαδήποτε δυσχέρεια. Πάντοτε έχουν προσωπικά κίνητρα για την εκτέλεση των καθηκόντων τους και θέλουν να έχουν θέση ανώτερη από τους άλλους, ως μέσο ικανοποίησης της ανάγκης τους να ξεπεράσουν τους άλλους και ικανοποίησης των επιθυμιών και των φιλοδοξιών τους» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος έβδομο)].

Διαβάζοντας τον λόγο του Θεού, σκέφτηκα αμέσως όλα όσα είχα κάνει. Ένιωσα ότι είχαν εκτεθεί στο φως όλες οι σκέψεις και οι πράξεις μου. Ο λόγος του Θεού αποκάλυψε ότι στο καθήκον, οι αντίχριστοι δεν σκέφτονται να επιδιώξουν την αλήθεια και να το κάνουν καλά. Επιδιώκουν υψηλές θέσεις, όπου μπορούν να ηγούνται των άλλων. Δεν θέλουν να τους ξεπερνάει κανείς, βαδίζουν στο μονοπάτι της αντίστασης στον Θεό. Σκέφτηκα όλες τις εκδηλώσεις μου, που ήταν ίδιες με τους αντίχριστους: Από τη στιγμή που ξεκίνησα το καθήκον, ήθελα όλοι να με θαυμάζουν και να με επαινούν, έτσι στις συναθροίσεις, μιμούμουν την επικεφαλής μου. Αφού έγινα διακόνισσα ποτίσματος, συλλογιζόμουν τον λόγο του Θεού για κάθε συνάθροιση, ελπίζοντας να μεταφέρω τα βασικά κατά τη συναναστροφή μου, έτσι ώστε όλοι να πουν ότι η συναναστροφή μου προσέφερε φως. Στην ευαγγελική ομάδα, δεν σκέφτηκα πώς να ικανοποιήσω τον Θεό, μα ρώτησα ποιοι ήταν οι επικεφαλής της ομάδας και της εκκλησίας, ελπίζοντας ότι αν προσπαθούσα, θα με έκαναν επικεφαλής ομάδας. Έκανα το παν για να κάνω επίδειξη ενώπιον των αδελφών μου, συγκρίνοντας την αποτελεσματικότητά μου με τη δική τους. Όταν οι άλλοι έκαναν καλά το καθήκον τους, ζήλευα, ένιωθα άβολα, και ήθελα να τους ξεπεράσω και να γίνω η καλύτερη. Έκανα τα πάντα με σκοπό το κύρος και τη θέση, και για να ικανοποιήσω την ανταγωνιστική μου φύση. Πώς να μη μισεί ο Θεός μια τέτοια επιδίωξη; Το καθήκον είναι αποστολή από τον Θεό, είναι υποχρέωση και ευθύνη μας, μα εγώ το έβλεπα ως σταδιοδρομία μου. Το χρησιμοποιούσα για να επιδιώξω το κύρος και τον θαυμασμό των άλλων. Πώς θα μπορούσε να συμφωνεί ο Θεός με αυτές τις προθέσεις που έκρυβα; Μισούσα τον εαυτό μου που ήμουν τόσο διεφθαρμένη. Δεν ήθελα να ζήσω έτσι πια. Ήθελα να αλλάξω.

Λίγες ημέρες αργότερα, μεταφέρθηκα σε μια άλλη ομάδα για να διαδώσω το ευαγγέλιο. Όταν έφτασα, ήθελα να επικεντρωθώ μόνο στο έργο και στο καθήκον μου. Παρατήρησα ότι όλοι τους εκεί εκτελούσαν τα καθήκοντά τους πολύ καλά. Όταν κήρυτταν το ευαγγέλιο, μετέδιδαν πολύ καθαρά την αλήθεια του έργου του Θεού και πολλοί στόχοι του ευαγγελίου ήθελαν να ερευνήσουν. Το δικό μου κήρυγμα και η συναναστροφή σχετικά με την αλήθεια ήταν αρκετά ασαφή, έτσι για πρώτη φορά ένιωσα κατώτερη. Σιγά σιγά, δεν ήμουν τόσο αλαζονική όσο πριν. Δεν τολμούσα να με θεωρώ τόσο ανώτερη και δεν ήθελα να κάνω τους άλλους να με θαυμάζουν. Στην αρχή, νόμιζα ότι είχα πετύχει κάποια αλλαγή, μα όταν είδα αδελφούς και αδελφές να επαινούνται για την εκτέλεση των καθηκόντων τους, αποκαλύφθηκε ξανά η διαφθορά μου. Σκέφτηκα: «Θέλω κι εγώ να με επαινούν οι αδελφοί και οι αδελφές μου». Έπειτα, κατά το καθήκον μου, προσκαλούσα μανιωδώς στόχους του ευαγγελίου σε κηρύγματα, αλλά δεν έψαχνα αν πίστευαν πραγματικά στον Θεό ή αν πληρούσαν τις προϋποθέσεις για κήρυγμα. Έτσι, προσκάλεσα στα κηρύγματα μερικούς μη πιστούς. Αλλά τότε, λυπήθηκα πολύ: «Έκανα το καθήκον μου αναποτελεσματικά. Τι θα σκεφτούν τα αδέλφια μου για μένα; Θα νομίζουν ότι είμαι χείριστη;» Εκείνες τις ημέρες, ήμουν πολύ αρνητική και ήθελα να κλάψω στις συναθροίσεις, αλλά πάντα θυμόμουν αυτά τα λόγια του Θεού. «Δεν γνωρίζετε πως μιλώ διαρκώς για πράγματα χωρίς να μασάω τα λόγια Μου; Γιατί είστε μονίμως αργόστροφοι, απαθείς και ανόητοι; Πρέπει να εξετάσετε τον εαυτό σας περισσότερο και πρέπει να έρχεστε ενώπιόν Μου πιο συχνά αν υπάρχει κάτι που δεν κατανοείτε» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 63). Ο λόγος του Θεού μού θύμισε το εξής: «Σωστά, Θα πρέπει να εξετάσω αν έχω λανθασμένες προθέσεις στο καθήκον μου». Αναλογιζόμενη, είδα ότι είχε επιστρέψει το παλιό μου πρόβλημα: Θέλω να κερδίζω την εκτίμηση των άλλων κάνοντας το καθήκον μου. Όταν το συνειδητοποίησα, ταράχτηκα. Γιατί είχα τόσο μεγάλη επιθυμία για κύρος και διαφθορά; Ακόμα χειρότερα, ήμουν αναίσθητη. Δεν είχα καν συνειδητοποιήσει τη λανθασμένη κατάστασή μου.

Όταν συζητούσα την κατάστασή μου με μια αδελφή, μου έστειλε κάποια λόγια του Θεού. Επιτέλους, αφού τα διάβασα, απέκτησα κάποια αυτογνωσία. Τα λόγια του Θεού λένε: «Μερικοί άνθρωποι εξιδανικεύουν ιδιαιτέρως τον Παύλο. Τους αρέσει να βγαίνουν έξω και να δίνουν ομιλίες και να κάνουν έργο· τους αρέσει να παρευρίσκονται σε συγκεντρώσεις και να κηρύττουν, τους αρέσει να τους ακούν οι άνθρωποι, να τους λατρεύουν και να περιστρέφονται γύρω τους. Τους αρέσει να έχουν κύρος στο μυαλό των άλλων και το εκτιμούν όταν οι άλλοι τιμούν την εικόνα που παρουσιάζουν. Ας αναλύσουμε τη φύση τους μέσα από αυτές τις συμπεριφορές: Ποια είναι η φύση τους; Αν πράγματι συμπεριφέρονται έτσι, τότε αρκεί να δείξουν ότι είναι αλαζόνες και επηρμένοι. Δεν λατρεύουν καθόλου τον Θεό· επιδιώκουν υψηλότερη θέση και επιθυμούν να έχουν εξουσία πάνω στους άλλους, να τους καταλαμβάνουν και να έχουν κύρος στο μυαλό τους. Αυτή είναι η κλασική εικόνα του Σατανά. Οι πτυχές της φύσης τους που ξεχωρίζουν είναι η αλαζονεία και η έπαρση, μια απροθυμία να λατρεύουν τον Θεό και μια επιθυμία να λατρεύονται από τους άλλους. Τέτοιες συμπεριφορές μπορούν να σας προσφέρουν μια πολύ ξεκάθαρη εικόνα της φύσης τους» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Πώς να γνωρίσουμε τη φύση του ανθρώπου). Αφού διάβασα τον λόγο του Θεού, άρχισα να προβληματίζομαι. Ο Θεός λέει ότι ο Παύλος έκανε τους ανθρώπους να τον λατρεύουν, ότι ήθελε να έχει θέση στην καρδιά τους και να εστιάζουν στην εικόνα του. Ομοίως, ήθελα κι εγώ να με θαυμάζουν οι αδελφοί και οι αδελφές μου. Ήθελα να συναναστρέφομαι καλύτερα από τους άλλους. Όταν έβλεπα άλλους να εργάζονται καλύτερα από μένα, ξυπνούσε η ανταγωνιστική μου φύση. Ήθελα να ξεπεράσω, να νικήσω τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Ό,τι έλεγα κι έκανα ήταν γεμάτο φιλοδοξία, επιθυμία, είχα αλαζονική διάθεση. Οι προθέσεις και οι συμπεριφορές μου ήταν σαν του Παύλου. Η φύση του ήταν υπερήφανη και αλαζονική. Δεν λάτρευε τον Θεό, επιδεικνυόταν και μαρτυρούσε παντού για τον εαυτό του, επιδίωκε να τον θαυμάζουν και να τον λατρεύουν οι άλλοι, και ήθελε να έχει μια θέση στην καρδιά των άλλων. Το ίδιο ήμουν κι εγώ. Όποιο καθήκον κι αν εκτελούσα, το έκανα για τη φήμη και το κύρος, και όχι για να ικανοποιήσω τον Θεό. Η επιδίωξή μου ήταν αντίσταση στον Θεό, καταδικαστέα απ’ τον Θεό. Η επιδίωξη του κύρους δεν είναι μόνο να αποκτήσεις θέση ή τίτλο. Ο σκοπός είναι μια θέση στις καρδιές των ανθρώπων, να σε λατρεύουν και να πάρεις τη θέση του Θεού στην καρδιά τους. Όπως λέει ο Θεός: «Αυτή είναι η κλασική εικόνα του Σατανά». Είναι πραγματικά τρομακτικό! Θυμήθηκα, επίσης, ότι για να αποκτήσω κύρος και να με εκτιμούν οι άλλοι, επιδίωκα γρήγορη επιτυχία στο καθήκον μου και κήρυττα το ευαγγέλιο χωρίς αρχές, κι έτσι μπήκαν στην ομάδα κάποιοι μη πιστοί, και σπατάλησαν τον χρόνο και την ενέργεια των αδελφών. Αν αυτοί είχαν τότε εισέλθει στην εκκλησία, ίσως να διατάρασσαν το έργο της, πράγμα που θα ήταν πολύ χειρότερο. Οι συνέπειες ήταν σοβαρές! Αν δεν μετανοούσα και δεν άλλαζα, ο Θεός θα με απεχθανόταν, γι’ αυτό δεν ήθελα πλέον το κύρος και την υψηλή εκτίμηση των άλλων.

Στις επόμενες συναθροίσεις, άκουσα προσεκτικά τη συναναστροφή των αδελφών μου και είδα ότι όλοι πάσχιζαν να κάνουν καλά το καθήκον τους. Υπήρχε μια αδελφή, της οποίας η εμπειρία με συγκίνησε. Συναναστράφηκε για το πώς βασίστηκε στον Θεό όταν είχε δυσκολίες στα καθήκοντά της και πώς έκανε το έργο της διάδοσης του ευαγγελίου. Αφού το άκουσα αυτό, αναρωτήθηκα: «Παίρνω στα σοβαρά το καθήκον μου; Ασκούμαι σύμφωνα με τον λόγο του Θεού; Όλοι οι άλλοι έχουν πρακτική εμπειρία και μαρτυρία άσκησης της αλήθειας σε διάφορα περιβάλλοντα. Εγώ γιατί δεν τα έχω αυτά; Γιατί δεν έχω την πρόθεση να εκτελώ καλά το καθήκον;» Ένιωσα πολλές ενοχές. Δεν εκτέλεσα το καθήκον μου ευσυνείδητα. Αντί να εργάζομαι σωστά, επιδίωξα ολόθερμα τον θαυμασμό των άλλων. Πραγματικά δεν άξιζα να μου δοθεί ένα τέτοιο καθήκον. Εκείνη την περίοδο, προβληματίστηκα σοβαρά και θυμήθηκα και την εμπειρία του Πέτρου. Ο Πέτρος δεν έκανε ποτέ επίδειξη ούτε επιδίωκε τον θαυμασμό. Εστίαζε στην αναζήτηση της αλήθειας, στον προβληματισμό για τη διαφθορά του και στην αλλαγή της διάθεσης της ζωής του. Βάδιζε σ’ ένα επιτυχημένο μονοπάτι πίστης. Ήθελα κι εγώ να αλλάξω διάθεση, έτσι προσευχόμουν συχνά στον Θεό να μου δώσει αυτογνωσία. Όποτε ήθελα να με θαυμάζουν οι άνθρωποι στο καθήκον, εγκατέλειπα συνειδητά τις λανθασμένες προθέσεις μου, για να ξεφύγω από τη διεφθαρμένη διάθεση και να εκτελέσω καλά το καθήκον.

Μια μέρα, διάβασα κάποια λόγια του Θεού και βρήκα μονοπάτι άσκησης. Τα λόγια του Θεού λένε: «Αν ο Θεός σε έκανε ανόητο, τότε υπάρχει νόημα στην ανοησία σου· αν σε έκανε έξυπνο, τότε υπάρχει νόημα στην εξυπνάδα σου. Ό,τι εξειδίκευση κι αν σου δίνει ο Θεός, όποια κι αν είναι τα δυνατά σου σημεία, όσο υψηλός κι αν είναι ο δείκτης ευφυίας σου, όλα έχουν κάποιον σκοπό για τον Θεό. Όλα αυτά τα πράγματα προκαθορίστηκαν από τον Θεό. Ο ρόλος που διαδραματίζεις στη ζωή σου και το καθήκον που εκπληρώνεις καθορίστηκαν από τον Θεό εδώ και πολύ καιρό. Κάποιοι άνθρωποι βλέπουν ότι άλλοι κατέχουν εξειδίκευση που δεν θέλουν και είναι δυσαρεστημένοι. Θέλουν ν’ αλλάξουν τα πράγματα μαθαίνοντας περισσότερα, βλέποντας περισσότερα και όντας πιο επιμελείς. Αλλά υπάρχει ένα όριο στο τι μπορεί να επιτύχει η επιμέλειά τους, και δεν μπορούν να ξεπεράσουν εκείνους που έχουν χαρίσματα και εξειδίκευση. Όσο κι αν πολεμάς, είναι μάταιο. Ο Θεός έχει καθορίσει τι θα γίνεις και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να το αλλάξεις. Σε ό,τι είσαι καλός, γι’ αυτό είναι που οφείλεις να προσπαθείς. Όποιο καθήκον σού ταιριάζει, αυτό είναι το καθήκον που θα πρέπει να εκτελείς. Μην προσπαθήσεις να αφοσιωθείς με το ζόρι σε τομείς που δεν εμπίπτουν στις δεξιότητές σου και μην φθονείς τους άλλους. Όλοι έχουν τη λειτουργία τους. Μη νομίζεις ότι μπορείς να τα κάνεις όλα καλά, ή ότι είσαι πιο τέλειος ή καλύτερος απ’ τους άλλος, επιθυμώντας πάντοτε να αντικαταστήσεις τους άλλους και να προβάλεις τον εαυτό σου. Αυτή είναι μια διεφθαρμένη διάθεση. Υπάρχουν εκείνοι που πιστεύουν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτε καλά και ότι δεν έχουν καθόλου δεξιότητες. Αν ισχύει αυτό, τότε οφείλεις να είσαι ένα άτομο που ακούει και υπακούει προσγειωμένα. Κάνε αυτό που μπορείς να κάνεις και κάνε το καλά, με όλη σου τη δύναμη. Αυτό αρκεί. Ο Θεός θα ικανοποιηθεί» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Οι αρχές που θα πρέπει να καθοδηγούν τη συμπεριφορά σας). Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, συγκινήθηκα. Κατάλαβα ότι ήμουν τόσο εξαντλημένη και είχα περάσει τόσα βάσανα, επειδή δεν αφιέρωνα την ενέργειά μου στο καθήκον μου. Αντίθετα, την αφιέρωνα στην επιδίωξη φήμης και κύρους. Το αν έχει κανείς υψηλό ή χαμηλό επίπεδο, μα και τα ταλέντα, τα χαρίσματα, τις ικανότητές του όλα τα έχει προκαθορίσει ο Θεός. Θέλει μόνο να κάνουν οι άνθρωποι ό,τι μπορούν στο πλαίσιο των δυνατοτήτων τους. Δεν μας ζητάει να ξεχωρίζουμε από το πλήθος και να είμαστε ανώτεροι απ’ όλους. Ακόμη και πριν γεννηθώ, ο Θεός είχε ρυθμίσει τα πάντα για μένα. Είχε προκαθορίσει τα ταλέντα μου, το επίπεδο, τα χαρίσματά μου, ποια καθήκοντα μου ταίριαζαν και όλα τα άλλα. Έπρεπε να υποταχθώ στην κυριαρχία και τις ρυθμίσεις Του, να διατηρήσω τη θέση μου, να βάζω τα δυνατά μου προσγειωμένα και να εκτελώ καλά το καθήκον μου. Κατόπιν σκέψης, κατάλαβα ότι δεν έχω ιδιαίτερες ικανότητες, αλλά αρκεί να κάνω αυτό που λέει ο λόγος του Θεού, «Αν ισχύει αυτό, τότε οφείλεις να είσαι ένα άτομο που ακούει και υπακούει προσγειωμένα. Κάνε αυτό που μπορείς να κάνεις και κάνε το καλά, με όλη σου τη δύναμη. Αυτό αρκεί. Ο Θεός θα ικανοποιηθεί». Τώρα, μπορούσα να ασκηθώ σύμφωνα με τον λόγο Του και να παίξω ειλικρινά τον ρόλο μου.

Μια αδελφή έκανε το καθήκον της πολύ αποτελεσματικά. Ένιωσα λίγη ζήλεια και φθόνο. Σκέφτηκα: «Πώς το κάνει;» Ένιωσα πάλι την επιθυμία να την ξεπεράσω, μα κατάλαβα ότι εξέθετα τη διαφθορά μου, έτσι προσευχήθηκα στον Θεό για να απαρνηθώ εαυτόν. Μετά την προσευχή, σκέφτηκα: «Όλοι έχουμε διαφορετικούς ρόλους, όπως μια μηχανή έχει διαφορετικά μέρη και κάθε μέρος διαφορετική λειτουργία. Αυτή έχει τα προτερήματά της και φέρνει αποτελέσματα στο καθήκον της. Αυτό είναι κάτι καλό. Δεν πρέπει να συγκρίνομαι μαζί της, πρέπει να μάθω απ’ αυτήν». Έπειτα, κάθε φορά που μοιραζόταν την εμπειρία και τις πρακτικές της στο καθήκον, άκουγα προσεκτικά και σημείωνα. Στρεφόμουν και σ’ άλλους για εμπειρία στο ευαγγελικό έργο. Στις συναθροίσεις, γαλήνευα και συλλογιζόμουν τον λόγο του Θεού, συναναστρεφόμουν για ό,τι καταλάβαινα από αυτόν και δεν έψαχνα πια τον θαυμασμό. Όταν ασκήθηκα έτσι, διαπίστωσα ότι μειώθηκε η επιθυμία μου για φήμη και κύρος. Δεν αισθανόμουν τόση ζήλεια όσο πριν, και ήμουν πολύ πιο χαλαρή και άνετη. Το ότι έχω τώρα αυτή τη γνώση και την πρακτική οφείλεται εξ ολοκλήρου στο έργο του Θεού. Δόξα τω Θεώ!