Από την Γιουσίν, Νότια Κορέα

Όταν ήμουν υπεύθυνη του ευαγγελικού έργου, η ομάδα μας δεν τα πήγαινε καλά και ήμουν αγχωμένη. Τότε, η Γου Πινγκ μεταφέρθηκε στην εκκλησία μας. Άκουσα πως πίστευε πάνω από είκοσι χρόνια και είχε κάνει πολλές θυσίες για τον Θεό, πως είχε κηρύξει παντού και είχε περάσει πολλούς κινδύνους χωρίς ποτέ να τα παρατήσει. Την είχα σε μεγάλη υπόληψη. Σύντομα, η επικεφαλής μου κανόνισε να συνεργαστώ με τη Γου Πινγκ στο ευαγγελικό έργο, και ήμουν κατενθουσιασμένη! Η πρώτη της συνάθροιση μαζί μας έχει πραγματικά χαραχτεί στη μνήμη μου. Μίλησε για τις διαταράξεις που αντιμετώπισε από θρησκευτικούς επικεφαλής όταν διέδιδε το ευαγγέλιο, για τη συναναστροφή και αντιπαράθεση μαζί τους, που τους άφησε άφωνους, και για τη συναναστροφή της με εκείνους είχαν πολλές αντιλήψεις και βιβλική γνώση και πώς επέλυσε τη σύγχυσή τους. Μίλησε επίσης για τις πολλές δυσκολίες που είχε στον κήρυγμα του ευαγγελίου, για το τίμημα που μαζί με άλλους αδελφούς και αδελφές είχαν πληρώσει για να διαδώσουν το ευαγγέλιο, για το πόσο την εκτιμούσαν και την καλλιεργούσαν οι ανώτεροι επικεφαλής και της έδιναν σημαντικά καθήκοντα. Πιο πολύ εντυπωσιάστηκα όταν, με δάκρυα στα μάτια, μίλησε για την αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο, λέγοντας πως πρέπει να σκεφτόμαστε το θέλημα του Θεού, και παρά τις κακουχίες, πρέπει να διαδίδουμε το ευαγγέλιο των εσχάτων ημερών, πως αυτή είναι η αποστολή μας. Εκείνη τη στιγμή, μου φάνηκε να είναι γεμάτη αγάπη για τον Θεό κι αμέσως ένιωσα σεβασμό για εκείνη. Ένιωθα πως εφόσον πίστευε πολύ καιρό, κατανοούσε περισσότερες αλήθειες από εμάς και είχε μεγαλύτερο ανάστημα, έπρεπε να διδαχτώ από εκείνη.

Έπειτα, αρχίσαμε να κάνουμε μαζί τα καθήκοντά μας, και κατά τη συνεργασία μας, παρατήρησα πως η Γου Πινγκ όντως άντεχε στις κακουχίες και ξενυχτούσε συχνά για να συνεχίσει το έργο και να επιλύσει προβλήματα. Επισήμαινε λάθη και παραλείψεις στο έργο μου και συναναστρεφόταν μονοπάτια άσκησης. Όταν διέδιδε το ευαγγέλιο στους άλλους, χρησιμοποιούσε παραδείγματα και μεταφορές που έδιναν έμφαση σε όσα έλεγε, και μπορούσε να επιλύει τη σύγχυση των άλλων. Όταν μιλούσε για την ανεπάρκεια του έργου της στις συναθροίσεις, δάκρυζε και έλεγε πως χρωστούσε πολλά στον Θεό. Μερικές φορές, όταν το προσωπικό ποτίσματος είχε απορίες εκείνη έσπευδε να βρει χρόνο να τους βοηθήσει. Κι όταν έβλεπε πως δεν ήμουν καλά, με φρόντιζε. Εκείνη την περίοδο, τη συμπαθούσα όλο και περισσότερο. Αργότερα, όταν εκλέχτηκε επικεφαλής εκκλησίας, ένιωθα πως όντως είχε την πραγματικότητα της αλήθειας, και τη θαύμαζα και την εκτιμούσα περισσότερο. Έβλεπα πως συνεχώς έτρεχε πάνω κάτω στην εκκλησία για να βοηθήσει τους αδελφούς και τις αδελφές στα προβλήματά τους, κι ένιωθα πως είχε πολύ σημαντικό ρόλο στην εκκλησία, και πως σίγουρα δεν θα τα καταφέρναμε χωρίς αυτήν. Όταν αντιμετώπιζα προβλήματα, την έψαχνα να με συναναστραφεί και κρατούσα με ενθουσιασμό σημειώσεις με τις απόψεις της και όσα έλεγε, κι έπειτα, πήγαινα και εφάρμοζα όσα συνέστησε. Αντέγραφα μάλιστα κάποιες συμπεριφορές της, όπως όταν έβλεπα πως έμενε ξύπνια μέχρι αργά, το θεωρούσα ταλαιπωρία για το καθήκον και πνευματική άσκηση, έτσι ξενυχτούσα κι εγώ. Μερικές φορές, δεν υπήρχε κάτι επείγον και θα μπορούσα να πάω για ύπνο νωρίς, όμως καθώς έβλεπα πως η Γου Πινγκ έμενε ξύπνια, έκανα το ίδιο. Έβλεπα πως έμενε δυνατή όταν αντιμετωπιζόταν και συνέχιζε να ασχολείται με το καθήκον της. Θεωρούσα πως είχε ανάστημα και πραγματικότητα. Εγώ αναστατωνόμουν πολύ όταν αντιμετωπιζόμουν και χρειαζόμουν πνευματική άσκηση και περισυλλογή, όμως μόλις σκεφτόμουν τη συμπεριφορά της Γου Πινγκ, έτρεχα πίσω στο καθήκον μου χωρίς να εστιάσω σε περισσότερη αυτογνωσία. Ζούσα σε μια κατάσταση λατρείας και αποθέωσης της Γου Πινγκ, χωρίς την παραμικρή επίγνωση. Τότε, ο Θεός δημιούργησε κάποιες καταστάσεις που σταδιακά με έκαναν να διακρίνω κάπως τη Γου Πινγκ.

Ενόσω ήταν επικεφαλής εκκλησίας, είχε πολύ ενεργό ρόλο και μπορούσε να κάνει τα πάντα, όμως τα προβλήματα στο έργο μας ξεφύτρωναν σαν μανιτάρια, και η αποτελεσματικότητα του έργου της εκκλησίας σιγά-σιγά μειωνόταν. Μια μέρα, η διακόνισσα ποτίσματος, αδελφή Γιάνγκ, μου είπε πως είχε δει κάποια προβλήματα στο έργο της Γου Πινγκ, πως αναλάμβανε τα πάντα και δεν άφηνε τους αδελφούς και τις αδελφές να ασκηθούν, και πως δεν καλλιεργούσε ταλέντα. Καθώς έκανε το έργο της διακόνισσας και της επικεφαλής ομάδας, κανείς δεν ασκούταν. Με τον καιρό, όλοι ένιωθαν εντελώς άχρηστοι και τη θαύμαζαν πολύ. Δεν ήταν μια υγιής ατμόσφαιρα. Η αδελφή Γιάνγκ είπε πως ήθελε να αναφέρει στη Γου Πινγκ να δίνει στους άλλους περισσότερες ευκαιρίες άσκησης, ώστε όλοι να μάθουν από τα ελαττώματά τους και να έχουν γρηγορότερη πρόοδο. Τότε, θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν και τα ταλέντα τους, και η απόδοσή τους στα καθήκοντά τους σίγουρα θα βελτιωνόταν. Ήμουν πολύ υποστηρικτική στην ιδέα της αδελφής Γιάνγκ, έτσι πήγα μαζί της να μιλήσουμε στη Γου Πινγκ. Παραδόξως, η Γου Πινγκ δυσαρεστήθηκε πολύ. Κατέβασε τα μούτρα και δεν συμφώνησε μαζί μας. Είπε πως οι άλλοι είχαν πάρα πολλά προβλήματα, και θα ήταν μπελάς και χάσιμο χρόνου να τους διδάξουμε. Θα ήταν καλύτερο και πιο αποτελεσματικό να τα κάνει όλα μόνη της. Μας εξήγησε τα πράγματα με ευγλωττία και δεν ήξερα τι να πω, όμως μετά, όταν το σκέφτηκα, ένιωσα πως δεν χειριζόταν τα πράγματα σωστά. Δεν θα καλλιεργούσαμε ανθρώπους έτσι. Οι αδελφοί και οι αδελφές δεν θα εκπαιδεύονταν, θα εξαρτιόμασταν από εκείνη, και δεν θα γινόταν καλή δουλειά. Όμως τότε, σκέφτηκα πως δεν κατανοούσαμε την αλήθεια, κι έτσι, θα ήταν ανώφελο να την ακολουθούμε για να επιλύουμε προβλήματα. Θα καθυστερούσαμε. Κατανοούσε καλύτερα την αλήθεια, άρα ας τα φρόντιζε όλα εκείνη. Έτσι, η Γου Πινγκ δούλευε πολύ καθημερινά, όμως πολλά προβλήματα παρέμεναν. Οι αδελφοί και οι αδελφές ήταν παθητικοί στα καθήκοντά και περίμεναν εκείνη να διορθώσει τα προβλήματα. Οι περισσότεροι ήταν συνεχώς πεσμένοι και καταθλιπτικοί. Αργότερα, μια ανώτερη επικεφαλής έμαθε πως υπήρχαν πολλά προβλήματα στην εκκλησία μας και συνέλεξε αξιολογήσεις για τη Γου Πινγκ, που έδειξαν πως ήταν πολύ αλαζονική και αυταρχική και δεν δεχόταν καμία υπόδειξη. Επίσης, αυτοπροβαλλόταν, επιδεικνυόταν πάντα και έφερνε τους άλλους ενώπιόν της. Την έβγαλαν αμέσως απ’ τη θέση της. Η επικεφαλής είπε πως δεν είχαμε διάκριση κι απλώς κολακεύαμε τυφλά τη Γου Πινγκ, και μας είπε να αναζητούμε τις αρχές της αλήθειας στα καθήκοντά μας και να μη λατρεύουμε κανέναν. Τότε αντιλήφθηκα πως ζούσα σε μια κατάσταση αποθέωσης ενός ανθρώπινου όντος, και δεν είχα μια κανονική σχέση με τον Θεό. Θυμήθηκα το όγδοο διοικητικό διάταγμα: «Οι άνθρωποι που πιστεύουν στον Θεό θα πρέπει να υπακούουν τον Θεό και να Τον προσκυνούν. Να μην εξυμνείς ή εξαίρεις κανένα άτομο. Μην δίδεις την πρώτη θέση στον Θεό, τη δεύτερη θέση στους ανθρώπους που εξαίρεις και την τρίτη θέση στον εαυτό σου. Κανένας άνθρωπος δεν θα πρέπει να κατέχει θέση στην καρδιά σου και δεν θα πρέπει να θεωρείς τους ανθρώπους —ιδίως εκείνους που σέβεσαι— ισότιμους με τον Θεό, ίσους με Αυτόν. Αυτό είναι ανυπόφορο για τον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι δέκα κανονιστικές διατάξεις που πρέπει να τηρεί ο εκλεκτός λαός του Θεού την Εποχή της Βασιλείας). Φοβήθηκα λίγο, σαν να είχα προσβάλει τη διάθεση του Θεού. Σκέφτηκα πως θαύμαζα τη Γου Πινγκ απ’ όταν ήρθα σε επαφή μαζί της, και πως δεν αναζητούσα τις αρχές της αλήθειας στο καθήκον μου, αλλά απλώς βασιζόμουν σ’ εκείνη. Αυτήν γύρευα σε κάθε μου πρόβλημα και έκανα ό,τι έλεγε. Την είχα σε μεγάλη υπόληψη κι ο Θεός δεν είχε θέση στην καρδιά μου. Ένιωθα πως το έργο μας δεν θα μπορούσε να γίνει χωρίς εκείνη στην εκκλησία, σαν να μην πείραζε που δεν είχαμε την καθοδήγηση του Θεού και τις αρχές της αλήθειας, αρκούσε που είχαμε εκείνη. Θεωρούμουν καν πιστή; Δεν λάτρευα και ακολουθούσα απλώς έναν άνθρωπο; Αυτό πραγματικά αηδίαζε τον Θεό. Ήταν λογικό που δεν λάμβανα το έργο του Αγίου Πνεύματος στο καθήκον μου και δεν έβλεπα κάποια πρόοδο μετά από τόσο καιρό. Προσευχήθηκα στον Θεό, καθώς ήθελα να αλλάξω την κατάστασή μου και να πάψω να αποθεώνω ανθρώπους.

Έπειτα, συνέβησαν κάποια πράγματα που μου έδειξαν το πραγματικό πρόσωπο της Γου Πινγκ. Μετά την απομάκρυνσή της, ξέροντας πολύ καλά πως πολλοί άλλοι την αποθέωναν, δεν ανέλυσε ούτε γνώρισε τον εαυτό της στις συναθροίσεις. Αντιθέτως, συμπεριφερόταν σαν να είχε αδικηθεί κι έλεγε πως θαύμαζε τη συνεργάτιδά της, αδελφή Ζιού, κι άκουγε όσα έλεγε. Συγκλονίστηκα όταν την είδα να ρίχνει το φταίξιμο στην αδελφή Ζιού. Σκέφτηκα πως η επικεφαλής είχε αποκαλύψει και αναλύσει σαφώς τα προβλήματά της, άρα γιατί δεν είχε αυτοκατανόηση και δεν αναλάμβανε καμιά ευθύνη; Αυτό έδειχνε πως δεν αποδεχόταν την αλήθεια. Αργότερα, η επικεφαλής της ανάθεσε ξανά να κάνει ευαγγελικό έργο μαζί μου, και παρ’ όλο που δεν τη θαύμαζα όπως πριν, ήμουν πολύ χαρούμενη. Λένε πως μια αδύνατη καμήλα είναι μεγαλύτερη από ένα άλογο, κι εγώ ένιωθα ακόμα πως η Γου Πινγκ με ξεπερνούσε. Όμως στη συνέχεια, στο έργο μου μαζί της, δεν ήταν το ίδιο χαλαρή και προσιτή όπως πριν, αλλά σε μεγάλη ένταση. Όταν συζητούσαμε για το έργο, δεν άκουγε καμιά από τις προτάσεις μου και συχνά τις απέρριπτε αμέσως. Πολλές φορές, με απέφευγε και πήγαινε να συζητήσει με την αδελφή με την οποία εργαζόταν πριν. Ένιωθα πολύ περιορισμένη και αισθανόμουν απόρριψη. Για λίγο καιρό, δεν καταφέρναμε τίποτα στο καθήκον μας, έτσι πήγα να της μιλήσω γι’ αυτά τα ζητήματα που έβλεπα στον συντονισμό μας. Συγκλονίστηκα που δεν αποδεχόταν τίποτα απ’ αυτά και θεωρούσε πως ήταν άψογη. Απλώς μου είπε: «Θα είμαι ευθύς και μη στεναχωρηθείς. Δεν έχω συνηθίσει να δουλεύω μαζί σου. Δεν μου αρέσει και πολύ ο τρόπος που εργάζεσαι και με αγχώνει». Όταν την άκουσα, έπεσα πολύ ψυχολογικά. Ένιωθα επίσης πως την παρακώλυα.

Μόλις η επικεφαλής άκουσε γι’ αυτά τα προβλήματα, την αντιμετώπισε για την αλαζονεία και μη αποδοχή της αλήθειας. Τότε, σε μια συνάθροιση, η Γου Πινγκ είπε πως η αντιμετώπισή της ήταν χάριν της αγάπης του Θεού και κλαίγοντας είπε πως ήταν υπόχρεη στον Θεό που δεν έκανε καλά το καθήκον της. Φαινόταν να γνώριζε τον εαυτό της. Όμως σε προσωπικές μας αλληλεπιδράσεις, έβγαζε την αρνητικότητά της κι έλεγε πως ήταν τελειωμένη και δεν είχε κουράγιο να κάνει πια το καθήκον της. Δεν άκουγε καμιά μου συναναστροφή. Ειδικά όταν η επικεφαλής είπε πως κάποιοι αδελφοί και αδελφές είχαν προοδέψει και έκαναν καλά το καθήκον τους, έγινε πιο καταθλιπτική και νόμιζε πως η επικεφαλής εκτιμούσε τους άλλους κι όχι αυτήν. Με ρωτούσε πάντα προσωπικά αν οι άλλοι γελούσαν εις βάρος της. Ενοχλούμουν πολύ κάθε φορά που μιλούσαμε γι’ αυτό. Έβλεπα την κατάθλιψή της. Σωματικά και νοητικά, δεν ήταν καλά, όμως προσποιούταν τη μεγάλη και δυνατή στις συναθροίσεις, πως αποδεχόταν την αλήθεια και νοιαζόταν για το θέλημα του Θεού. Μου φαινόταν πολύ εξαντλητικό. Μερικές φορές, αναρωτιόμουν: Αυτό είναι το άτομο που είχα αποθεώσει τόσο; Δεν έμοιαζε να έχει την πραγματικότητα της αλήθειας. Εστίαζε στο όνομα και στο κύρος και δεν αποδεχόταν την αλήθεια. Όταν ανέκυπταν προβλήματα, δεν γνώριζε τον εαυτό της, αλλά προσποιούταν. Δεν ήταν στα καλά της. Μετά απ’ αυτό, η κατάστασή της χειροτέρευε. Η επικεφαλής συναναστράφηκε μαζί της αρκετές φορές, και έδειχνε να το αποδέχεται, όμως δεν άλλαξε καθόλου. Μισούσε μάλιστα τους άλλους και τους κοίταζε με κακία. Η επικεφαλής την αντιμετώπισε και εξέθεσε τα προβλήματά της, όμως εκείνη μισούσε και κατηγορούσε μέσα της τον Θεό. Δεν μπορούσε να σταματήσει να ρίχνει όλο το φταίξιμο στον Θεό. Είδα πως είχε μοχθηρή φύση, πως μισούσε τον Θεό και την αλήθεια. Ήταν ένας δαίμονας, ένας αντίχριστος. Αργότερα, δεν της επιτρεπόταν πια να ζει μια εκκλησιαστική ζωή ούτε να εκτελεί καθήκοντα.

Για αρκετό καιρό μετά την αποχώρησή της, δεν μπορούσα να ηρεμήσω. Αναρωτιόμουν γιατί την είχα λατρέψει τόσο πολύ, σε σημείο μάλιστα να θέλω να της μοιάσω. Όποτε συναντούσα κάποιον καλό ομιλητή, που υπέφερε, εγκατέλειπε και δαπανούσε τα πάντα για τον Θεό, που ενώ είχε συλληφθεί και βασανιστεί, δεν πρόδωσε τον Θεό, πραγματικά, τον αποθέωνα. Γιατί λάτρευα αυτούς τους ανθρώπους τόσο πολύ; Ποια ιδέα με κυβερνούσε; Έπειτα, είδα δύο χωρία των λόγων του Θεού. «Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που μπορούν να υπομείνουν κακουχίες, που μπορούν να πληρώσουν το τίμημα, που η εξωτερική συμπεριφορά τους είναι πολύ καλή, που είναι αξιοσέβαστοι και που έχουν το θαυμασμό των άλλων. Μήπως εσείς θα λέγατε ότι η εξωτερική αυτή συμπεριφορά μπορεί να θεωρηθεί άσκηση της αλήθειας; Θα μπορούσε κανείς να διαπιστώσει ότι τέτοιοι άνθρωποι ικανοποιούν το θέλημα του Θεού; Γιατί βλέπουν οι άνθρωποι ξανά και ξανά τέτοια άτομα και πιστεύουν ότι αυτά ικανοποιούν τον Θεό, ότι περπατούν στο μονοπάτι της άσκησης της αλήθειας, ότι παραμένουν στην οδό του Θεού; Γιατί κάποιοι άνθρωποι σκέφτονται έτσι; Μόνο μία εξήγηση υπάρχει γι’ αυτό. Ποια είναι αυτή; Είναι ότι, για πάρα πολλούς ανθρώπους, κάποιες ερωτήσεις —όπως τι σημαίνει να κάνει κανείς την αλήθεια πράξη, τι σημαίνει να ικανοποιεί τον Θεό και τι σημαίνει να κατέχει αληθινά την πραγματικότητα της αλήθειας— δεν είναι πολύ ξεκάθαρες. Επομένως, υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που συχνά πέφτουν θύματα εξαπάτησης από εκείνους που εξωτερικά φαίνονται πνευματικοί, ευγενείς, μεγαλοπρεπείς και σπουδαίοι. Όσο για τους ανθρώπους που μπορούν να μιλούν με ευφράδεια για γράμματα και δόγματα, και ο λόγος και οι ενέργειές τους φαίνονται αξιοθαύμαστα, εκείνοι που εξαπατώνται από αυτούς δεν έχουν εξετάσει ποτέ την ουσία των πράξεών τους, τις αρχές πίσω από τα έργα τους ή τους στόχους τους. Επιπλέον, δεν εξέτασαν ποτέ αν αυτοί οι άνθρωποι υποτάσσονται πραγματικά στον Θεό ούτε διαπίστωσαν ποτέ αν αυτοί οι άνθρωποι σέβονται στ’ αλήθεια τον Θεό και αποφεύγουν το κακό. Ποτέ δεν διέκριναν την υπόσταση της ανθρώπινης φύσης των συγκεκριμένων ανθρώπων. Αντίθετα, από το πρώτο κιόλας βήμα της γνωριμίας μαζί τους, λίγο-λίγο, έχουν φτάσει να θαυμάζουν και να σέβονται τους ανθρώπους αυτούς, και τελικά αυτοί οι άνθρωποι γίνονται είδωλά τους. Επιπλέον, στο μυαλό κάποιων ανθρώπων, τα είδωλα που λατρεύουν —και που πιστεύουν πως μπορούν να εγκαταλείψουν οικογένεια και δουλειά, και που επιφανειακά φαίνεται ότι μπορούν να πληρώσουν το τίμημα— είναι εκείνοι που ικανοποιούν πραγματικά τον Θεό και που επιτυγχάνουν καλά αποτελέσματα και καλούς προορισμούς. Στο μυαλό τους, τα είδωλα αυτά είναι αυτοί που επαινεί ο Θεός» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Πώς να γνωρίσει κανείς τη διάθεση του Θεού και τα αποτελέσματα που θα επιτύχει το έργο Του).

«Υπάρχει μία και μόνο βασική αιτία που ωθεί τους ανθρώπους να προβαίνουν σε τέτοιες αδαείς ενέργειες και να διαθέτουν τέτοιες αδαείς απόψεις ή μονόπλευρες γνώμες και πρακτικές —και σήμερα θα σας μιλήσω γι’ αυτήν: Ο λόγος είναι ότι, παρόλο που οι άνθρωποι μπορεί να ακολουθούν τον Θεό, να προσεύχονται σε Αυτόν κάθε μέρα και να διαβάζουν καθημερινά τις ομιλίες Του, δεν καταλαβαίνουν πραγματικά το θέλημά Του. Εδώ βρίσκεται η ρίζα του προβλήματος. Αν κάποιος κατανοούσε την καρδιά του Θεού και γνώριζε τι αρέσει σ' Αυτόν, τι αποστρέφεται, τι θέλει, τι απορρίπτει, τι είδους ανθρώπους αγαπά, τι είδους ανθρώπους αντιπαθεί, τι πρότυπα χρησιμοποιεί όταν θέτει απαιτήσεις στους ανθρώπους και ποια προσέγγιση λαμβάνει για την τελείωσή τους, θα μπορούσε, τότε, το άτομο αυτό να έχει ακόμα τις δικές του προσωπικές γνώμες; Θα μπορούσαν τέτοιοι άνθρωποι να πάνε να λατρέψουν κάποιον άλλον; Θα μπορούσε ένας συνηθισμένος άνθρωπος να καταστεί είδωλό τους; Οι άνθρωποι που κατανοούν το θέλημα του Θεού διαθέτουν μια λίγο πιο ορθολογική άποψη από αυτήν. Δεν πρόκειται να ειδωλοποιήσουν αυθαίρετα κάποιο διεφθαρμένο πρόσωπο, ούτε πρόκειται, ενώ βαδίζουν στο μονοπάτι της άσκησης της αλήθειας, να πιστέψουν ότι η τυφλή τήρηση λίγων απλών κανόνων ή αρχών ισοδυναμεί με την άσκηση της αλήθειας» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Πώς να γνωρίσει κανείς τη διάθεση του Θεού και τα αποτελέσματα που θα επιτύχει το έργο Του). Τα λόγια του Θεού έπεσαν διάνα για μένα. Είδα πως όλα αυτά τα χρόνια είχα εσφαλμένη θεώρηση στην πίστη μου. Θεωρούσα πως όποιος πίστευε καιρό, πλήρωνε με ενθουσιασμό κάποιο τίμημα και εργαζόταν πολύ, έκανε πράξη την αλήθεια και είχε την πραγματικότητα της αλήθειας. Νόμιζα πως ένα τέτοιο άτομο θα έφερνε χαρά στον Θεό και θα εδραιωνόταν στον οίκο του Θεού. Έτσι, κατά τις αλληλεπιδράσεις μου με τη Γου Πινγκ, όταν είδα πως πίστευε στον Θεό για χρόνια και είχε κάνει πολλές θυσίες, πως είχε υποφέρει πολλά για να διαδώσει το ευαγγέλιο και είχε ευγλωττία στη συναναστροφή της, με συνεπήρε η μεγαλοπρεπής εικόνα της και η εντυπωσιακή της συμπεριφορά, κι έτσι τη λάτρεψα. Τελικά, είδα πόσο ανόητη και αδαής ήμουν, τι παράλογη θεώρηση είχα. Όταν κάποιος κάνει θυσίες και υποφέρει στο καθήκον του, αυτό είναι μια εξωτερικά καλή συμπεριφορά. Δεν σημαίνει πως έχει καλή ανθρώπινη φύση, αγαπά την αλήθεια ή έχει την πραγματικότητά της. Η Γου Πινγκ πίστευε πάνω από 20 χρόνια. Είχε κάνει πολλές θυσίες και ήταν καλή ομιλήτρια, όμως τα χρησιμοποιούσε όλα αυτά ως προσωπικό κεφάλαιο, πάντα επιδεικνυόταν και έφερνε τους άλλους ενώπιόν της. Δεν αποδεχόταν ούτε έκανε καθόλου πράξη την αλήθεια. Όση κριτική κι αποτυχίες κι αν αντιμετώπισε, ποτέ δεν έκανε αυτοκριτική ούτε μετανόησε αληθινά. Όταν την εκτιμούσαν και είχε κύρος, είχε ενέργεια στο καθήκον της, ξενυχτούσε και τα έδινε όλα σ’ αυτό. Όμως, όταν την έβγαλαν απ’ τη θέση της, έχασε κάθε κίνητρο. Αντιστεκόταν και παραπονιόταν συνεχώς, και στα κρυφά, ήταν αρνητική. Όμως, φαινομενικά έλεγε πως χρωστούσε στον Θεό και φαινόταν πολύ μετανιωμένη, για να νομίζουν όλοι πως νοιαζόταν για το θέλημα του Θεού, πως είχε ανάστημα και πραγματικότητα, και να την σέβονται. Μετά το κλάδεμα και την αντιμετώπισή της, είπε πως ήταν χάριν της αγάπης του Θεού, όμως ενδόμυχα, κατηγορούσε και μισούσε τον Θεό. Δεν ήταν ένας αντίχριστος που μισούσε την αλήθεια και τον Θεό; Τώρα ξέρω πως αν κάποιος πιστεύει πολύ καιρό, κάνει θυσίες και μιλά ωραία, έχει εμπειρία και χαίρει εκτίμησης, δεν σημαίνει πως έχει και την πραγματικότητα της αλήθειας, πόσο μάλλον να φέρνει χαρά στον Θεό. Όσο καιρό κι αν πιστεύει κάποιος, κι όσο σκληρά κι αν έχει εργαστεί, αν δεν κάνει πράξη την αλήθεια και δεν έχει αλλάξει τις σατανικές του διαθέσεις, στην ουσία, συνεχίζει να αντιστέκεται στον Θεό και τελικά, θα εξαλειφθεί. Αυτό εκπληρώνει τα λεγόμενα του Κυρίου Ιησού: «Πολλοί θέλουσιν ειπεί προς εμέ εν εκείνη τη ημέρα, Κύριε, Κύριε, δεν προεφητεύσαμεν εν τω ονόματί σου, και εν τω ονόματί σου εξεβάλομεν δαιμόνια, και εν τω ονόματί σου εκάμομεν θαύματα πολλά; Και τότε θέλω ομολογήσει προς αυτούς ότι ποτέ δεν σας εγνώρισα· φεύγετε απ’ εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν» (Κατά Ματθαίον 7:22-23). Αργότερα, θυμήθηκα τα λόγια του Θεού: «Δεν Με νοιάζει πόσο αξιέπαινη είναι η σκληρή δουλειά σου, πόσο εντυπωσιακά είναι τα προσόντα σου, πόσο στενά Με ακολουθείς, πόσο γνωστός είσαι ή πόσο έχεις βελτιώσει τη συμπεριφορά σου. Εφόσον δεν έχεις ικανοποιήσει τις απαιτήσεις Μου, δεν θα μπορέσεις ποτέ να κερδίσεις τον έπαινό Μου. Ξεγράψτε όλες αυτές τις ιδέες και τους υπολογισμούς σας όσο πιο άμεσα γίνεται, και αρχίστε να αντιμετωπίζετε τις απαιτήσεις Μου με σοβαρότητα· διαφορετικά, θα σας μετατρέψω όλους σε στάχτη προκειμένου να βάλω ένα τέλος στο έργο Μου και, στη χειρότερη περίπτωση, θα μετατρέψω τα δικά Μου χρόνια έργου και πόνου σε ένα τίποτα, γιατί δεν μπορώ να φέρω τους εχθρούς Μου και τους ανθρώπους εκείνους που αναδίδουν την μπόχα του κακού και διαθέτουν την εμφάνιση του Σατανά στη βασιλεία Μου ούτε να τους μεταφέρω στην επόμενη εποχή» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι παραβάσεις θα οδηγήσουν τον άνθρωπο στην κόλαση). «Εγώ αποφασίζω τον προορισμό του κάθε ανθρώπου όχι με βάση την ηλικία, την ιεραρχία, τον βαθμό στον οποίο κάποιος υπέφερε και λιγότερο απ’ όλα, τον βαθμό στον οποίο προκαλούν τον οίκτο, αλλά σύμφωνα με το αν κατέχουν την αλήθεια. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή, μόνο αυτή. Πρέπει να συνειδητοποιήσετε ότι όλοι όσοι δεν ακολουθούν το θέλημα του Θεού θα τιμωρηθούν κι αυτοί. Αυτό είναι σίγουρο» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Προετοίμασε αρκετές καλές πράξεις για τον προορισμό σου). Τα λόγια του Θεού με συγκίνησαν πολύ. Ο Θεός δεν καθορίζει τον προορισμό κάποιου σύμφωνα με τις προσπάθειές του, πόσο καλά συμπεριφέρθηκε ή πόσο έργο έχει κάνει, αλλά σύμφωνα με το αν έχει την αλήθεια, Ο Θεός δεν κρίνει τους ανθρώπους απ’ το περίβλημά τους, αλλά από την ουσία τους. Κοιτά αν αγαπούν την αλήθεια και την κάνουν πράξη, αν υποτάσσονται στον Θεό και κάνουν το θέλημά Του. Είδα πως ο Θεός έχει πράγματι δίκαια, άγια διάθεση. Έχει κριτήρια και αρχές για να κρίνει τους ανθρώπους χωρίς καθόλου συναισθηματισμούς. Ο Θεός δεν αποφασίζει πως κάποιος είναι δίκαιος ή καλός, απλώς επειδή είναι ενθουσιώδης ή συνεισφέρει ή υποφέρει κάπως. Απ’ την άλλη, όσο καιρό κι αν πιστεύει κάποιος, όσο έργο κι αν έχει κάνει ή όσο δημοφιλής κι αν είναι, αν δεν κάνει πράξη την αλήθεια και δεν έχει αλλάξει τις διαθέσεις του, είναι σίγουρο πως ο Θεός θα τον εξαλείψει. Μόλις το κατανόησα, είδα πόσο αδαής και αξιολύπητη ήμουν. Κατά τα χρόνια μου στην πίστη, δεν επιδίωκα την αλήθεια ούτε κατανοούσα το θέλημα του Θεού. Βάσιζα την πίστη μου στις δικές μου αντιλήψεις και λάτρευα άλλους ανθρώπους. Είδα πόσο τυφλή και ανόητη ήμουν. Αργότερα, διάβασα το εξής χωρίο των λόγων του Θεού: «Σε όλη την ανθρωπότητα, δεν υπάρχει ούτε ένας που να μπορεί να αποτελέσει υπόδειγμα για τους άλλους, επειδή όλοι οι άνθρωποι είναι κατά βάση ίδιοι μεταξύ τους και δεν διαφέρει ο ένας από τον άλλον, με ελάχιστα στοιχεία τα οποία τους διαχωρίζουν. Γι’ αυτόν τον λόγο, ακόμα και σήμερα, οι άνθρωποι εξακολουθούν να μην μπορούν να γνωρίσουν πλήρως τα έργα Μου. Μόνο όταν το παίδεμά Μου κατέλθει επάνω σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, θα μπορέσουν, εν αγνοία τους, να μάθουν για τα έργα Μου, και χωρίς να κάνω Εγώ τίποτα ή χωρίς να το επιβάλλω σε κανέναν, ο άνθρωπος θα καταφέρει να Με γνωρίσει και, έτσι, θα καταφέρει να γίνει μάρτυρας των έργων Μου. Αυτό είναι το σχέδιό Μου, είναι η πτυχή των έργων Μου που εκδηλώνεται και αυτό είναι που θα πρέπει να γνωρίζει ο άνθρωπος» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τα λόγια του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 26). Τα λόγια του Θεού είναι απολύτως ξεκάθαρα. Οι άνθρωποι έχουμε διαφθαρεί απ’ τον Σατανά και έχουμε σατανική ουσία. Φανερώνουμε μόνο σατανική διάθεση. Ούτε ένας από εμάς δεν είναι άξιος λατρείας. Αν το είχα κατανοήσει αυτό πριν, δεν θα είχα λατρέψει ή εξιδανικεύσει κανέναν.

Λίγο αργότερα, απομακρύνθηκα, διότι δεν κατάφερνα τίποτα στο καθήκον μου. Εκείνο το διάστημα, προβληματίστηκα πολύ πάνω στο γιατί είχα αποτύχει. Σκέφτηκα πως είχα κολλήσει σε μια κατάσταση λατρείας της Γου Πινγκ, και για πολύ καιρό, θεωρούσα πως εφόσον είχε πίστη, κήρυττε το ευαγγέλιο για χρόνια, υπέφερε πολύ και είχε μεγάλη εμπειρία στο έργο, θα έπρεπε να κατανοεί την αλήθεια και να έχει την πραγματικότητα. Προσπαθούσα, επομένως, πάντα να αντιγράψω τη συμπεριφορά της και πήγαινα σ’ εκείνη με όλες τις απορίες μου. Ό,τι κι αν έλεγε, το αφομοίωνα χωρίς δεύτερη σκέψη και έκανα ό,τι έλεγε. Ο Θεός δεν είχε καμία θέση στην καρδιά μου. Δεν αναζητούσα την αλήθεια όταν αντιμετώπιζα προβλήματα και δεν ακολουθούσα τις αρχές. Άκουγα απλώς ένα άτομο, τη Γου Πινγκ. Δεν ακολουθούσα τον Θεό, αλλά ένα άτομο. Όπως λέει κι ο Θεός: «Αυτό που θαυμάζεις δεν είναι η ταπεινοφροσύνη του Χριστού, αλλά εκείνοι οι ψεύτικοι διακεκριμένοι ποιμένες. Δεν λατρεύεις το κάλλος ή τη σοφία του Χριστού, αλλά εκείνους τους ελευθεριάζοντες που κυλιούνται στη βρομιά του κόσμου. Γελάς με τον πόνο του Χριστού, που δεν έχει πού να γείρει το κεφάλι Του, αλλά θαυμάζεις αυτά τα πτώματα που κυνηγούν προσφορές και ζουν στην ακολασία. Δεν είσαι πρόθυμος να υποφέρεις μαζί με τον Χριστό, αλλά ρίχνεσαι μετά χαράς στην αγκαλιά εκείνων των απερίσκεπτων αντίχριστων, παρόλο που σου παρέχουν μόνο σάρκα, λόγια και έλεγχο. Ακόμα και τώρα, η καρδιά σου εξακολουθεί να στρέφεται προς εκείνους, προς τη φήμη τους, προς το κύρος τους και προς την επιρροή τους. Κι όμως συνεχίζεις να διατηρείς μια στάση, κατά την οποία σου είναι δύσκολο να χωνέψεις το έργο του Χριστού και είσαι απρόθυμος να το αποδεχθείς. Γι’ αυτό λέω ότι δεν έχεις την πίστη που απαιτείται για να αναγνωρίσεις τον Χριστό. Ο λόγος που Τον ακολουθείς ως σήμερα είναι απλώς επειδή δεν είχες άλλη επιλογή. Στην καρδιά σου δεσπόζει πάντα μια σειρά υπεροπτικών εικόνων· δεν μπορείς να ξεχάσεις κάθε τους λέξη και πράξη, ούτε τις γεμάτες επιρροή λέξεις και τα χέρια τους. Είναι, στην καρδιά σας, για πάντα υπέρτατοι και για πάντα ήρωες. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει για τον σύγχρονο Χριστό. Είναι για πάντα ασήμαντος στην καρδιά σου και για πάντα ανάξιος σεβασμού. Γιατί Αυτός είναι πάρα πολύ συνηθισμένος, έχει πολύ μικρή επιρροή και απέχει πολύ από την υπεροψία» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Πιστεύεις αληθινά στον Θεό;). Τα λόγια του Θεού αποκάλυψαν την πραγματική μου κατάσταση. Ανατρέχοντας στα χρόνια μου στην πίστη, απλώς εκθείαζα όσους γύρω μου είχαν επίπεδο και χαρίσματα και έχαιραν υποστήριξης και εκτίμησης. Έβλεπα κάθε λέξη και πράξη τους ως παραδείγματα προς μίμηση, χωρίς καν να αναζητώ το θέλημα του Θεού ή αν ήταν αυτό που ήθελε ο Θεός κι αν συμφωνούσε με τις αρχές της αλήθειας. Λάτρευα και ακολουθούσα τυφλά άλλους και μάλιστα, ήθελα να τους μοιάσω. Πάντοτε ήμουν στο στραβό μονοπάτι κι ζητούσα να υποφέρω και να εργάζομαι όσο μπορούσα. Στο καθήκον μου, βασιζόμουν στο επίπεδο και την εμπειρία, και ποτέ δεν εστίαζα στην αναζήτηση των αρχών της αλήθειας ή στην είσοδό μου στη ζωή, έτσι δεν είχα μάθει πολλή αλήθεια όλα τα χρόνια μου στην πίστη, και η ζωή μου είχε πληγεί. Ένιωθα πόσο αδαής και αξιολύπητη ήμουν. Ο Θεός μάς έχει δώσει τόσο πολλά λόγια, και δεν συγκράτησα κανένα. Όμως, ό,τι έλεγε η Γου Πινγκ, κι ό,τι άποψη είχε τα εντύπωνα καλά στο μυαλό μου και τα εκτελούσα αμέσως. Βασιζόμουν πάντα σ’ εκείνη στο καθήκον μου, όμως ο Θεός δεν είχε θέση στην καρδιά μου. Είχα εκτεθεί εντελώς μέσα απ’ το όλο θέμα με τη Γου Πινγκ. Ειδικά όταν απομακρύνθηκε, τα προβλήματά της ήρθαν στο φως και τα γνώριζα, όμως όταν εργαστήκαμε ξανά μαζί, ακόμα είχα τη μεγαλοπρεπή και ευυπόληπτη εικόνα της στο μυαλό μου. Ακόμα βασιζόμουν σ’ εκείνη στα καθήκοντά μου, σκεφτόμουν πως μια αδύνατη καμήλα είναι μεγαλύτερη από ένα άλογο, πως παρά τα προβλήματά της, ήταν καλύτερη από μένα. Έτσι έβλεπα τα πράγματα. Λάτρευα ένα άτομο υπερβολικά. Δεν αναζητούσα τις αρχές της αλήθειας στις αλληλεπιδράσεις μου και δεν είχα διάκριση. Έβλεπα τα πράγματα βάσει των σατανικών ψεμάτων. Αργότερα, περισσότερα προβλήματα της Γου Πινγκ ήρθαν στο φως. Ακόμα δεν είχα κάποια διάκριση, συνέχιζα να την ακολουθώ και να περιορίζομαι απ’ αυτήν. Έτσι, ήμουν σε μια μόνιμη κατάσταση αρνητικότητας και θλίψης. Πραγματικά, το άξιζα. Εκτιμούσα τη Γου Πινγκ και βασιζόμουν σ’ εκείνη στο καθήκον μου, και τι κέρδισα απ’ αυτό; Παραπλάνηση, περιορισμό και απόρριψη. Ήμουν αξιολύπητη, ένιωθα περιορισμένη, και απομακρυνόμουν όλο και περισσότερο απ’ τον Θεό Είχα πίστη, αλλά δεν βασιζόμουν στον Θεό ούτε Τον σεβόμουν, και δεν επιδίωκα καθόλου την αλήθεια. Απλώς λάτρευα και ακολουθούσα ένα άτομο. Ήμουν ανόητη, χωρίς καθόλου διάκριση. Η αποτυχία και η πτώση μου τότε, ήταν χάριν της δικαιοσύνης και σωτηρίας του Θεού. Αυτή η αποκάλυψη με έκανε να κοιτάξω προσεκτικά το στραβό μονοπάτι όπου βάδιζα, να εξετάσω τις παρανοήσεις μου και να μπορώ να αναζητήσω την αλήθεια για να επιλύσω αυτά τα προβλήματα. Βίωσα επίσης τη σημασία της επιδίωξης της αλήθειας. Αυτό που λέει ο Θεός, «Όσοι δεν επιδιώκουν την αλήθεια δεν μπορούν να ακολουθήσουν μέχρι τέλους» είναι τόσο αληθινό. Όσοι δεν επιδιώκουν την αλήθεια ο Θεός θα τους εκθέσει και θα τους εξαλείψει. Η εμπειρία της αποτυχίας της δικής μου και του ατόμου που είχα θαυμάσει ήταν η καλύτερη απόδειξη.

Δύο μήνες αργότερα, με έβαλαν με τη Γουάνγκ Λι για το ευαγγελικό έργο. Είχα ακούσει παλιά πως μόλις απέκτησε πίστη, άφησε μια καλή δουλειά για να κάνει το καθήκον της, έπεφτε με τα μούτρα στη δουλειά και είχε υψηλό επίπεδο. Είχε κάνει πολύ ευαγγελικό έργο και ήταν πεπειραμένη. Τη γνώριζα λίγο καιρό και έβλεπα πως νοιαζόταν για το έργο της εκκλησίας. Συναναστρεφόταν ενεργά στις συναθροίσεις και ήταν αυθόρμητη ανεξάρτητα από τις περιστάσεις και τον αριθμό των ατόμων. Μιλούσε με μεγάλη άνεση και χωρίς καθόλου φόβο. Συναναστρεφόταν ενεργά για να βοηθήσει όσους αντιμετώπιζαν πρόβλημα, και όλοι τη συμπαθούσαν πολύ. Ένιωθα πως επιδίωκε την αλήθεια και τη σεβόμουν. Χαιρόμουν που είχα την ευκαιρία να εργαστώ μαζί της, όμως θυμήθηκα την προηγούμενη αποτυχία μου, που είχα εκτιμήσει το επίπεδο και τα χαρίσματα της Γου Πινγκ, τη λάτρεψα και την ακολούθησα. Το στραβό μονοπάτι που πήρα ήταν επιζήμιο για τη ζωή μου. Ήξερα πως στις αλληλεπιδράσεις μου με τη Γουάνγκ Λι, δεν έπρεπε να βασιστώ ξανά σε παρανοήσεις, αλλά να την προσεγγίσω σύμφωνα με τις αρχές της αλήθειας. Η Γουάνγκ Λι είχε καλό επίπεδο και εμπειρία στη διάδοση του ευαγγελίου, έτσι θα μάθαινα πολλά και θα αντιστάθμιζα τις ελλείψεις μου. Όμως, ήταν κι εκείνη διεφθαρμένη, με διεφθαρμένες διαθέσεις και ελαττώματα. Δεν έπρεπε να τη λατρέψω και να βασιστώ σ’ αυτήν. Αν είχε προβλήματα και λάθη στα καθήκοντά της, δεν έπρεπε να την ακολουθήσω τυφλά. Έπρεπε να έχω διάκριση και να της φέρομαι βάσει των αρχών της αλήθειας. Αργότερα, στις συζητήσεις μας για το έργο, παρατήρησα πως οι περισσότερες προτάσεις της Γουάνγκ Λι δεν ήταν πολύ πρακτικές. Εγώ και δύο άλλες αδελφές νιώθαμε πως δεν θα λειτουργούσαν, όμως εκείνη δεν έκανε πίσω. Κόλλησε σ’ αυτό για το οποίο δεν συμφωνήσαμε, κι έτσι, ήμασταν σε αδιέξοδο για πολύ καιρό, κι αυτό καθυστέρησε την πρόοδο του έργου μας. Σταδιακά, είδα πως η Γουάνγκ Λι ήταν πολύ αλαζονική και πεισματάρα, και κατσούφιαζε όποτε οι προτάσεις της απορρίπτονταν. Κρατούσε μούτρα, και οι άλλοι πιέζονταν έτσι. Προκαλούσε διαταραχή στην ευαγγελική ομάδα και εμπόδιζε την πρόοδο του έργου. Είπα στην επικεφαλής για τη συμπεριφορά της. Μόλις ενημερώθηκε, η επικεφαλής εξέθεσε και ανέλυσε τα ζητήματά της, αλλά εκείνη αρνήθηκε να τα αποδεχτεί, και μετά απ’ αυτό, το καθήκον της άλλαξε. Μετά απ’ αυτό που συνέβη, ένιωθα μεγάλη γαλήνη. Είχα επιτέλους αλλάξει τις εσφαλμένες ιδέες μου και δεν λάτρευα ούτε ακολουθούσα ανθρώπους όπως πριν. Ήμουν ευγνώμων στον Θεό που δημιούργησε αυτές τις καταστάσεις για να αποκτήσω διάκριση και να πάρω αυτά τα μαθήματα. Δόξα τω Θεώ!