Από την Τζέιν, Φιλιππίνες

To 2019, αποδέχτηκα το έργο του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες. Αργότερα, διάβασα πολλά λόγια του Παντοδύναμου Θεού, και κάθε φορά που το έκανα, ένιωθα σαν να ήταν αντίκρυ μου ο Θεός και να μου μιλά. Ήταν πολύ θρεπτικό και το απολάμβανα. Δεν είχα ξανανιώσει έτσι. Έμαθα μέσα από συναναστροφές, πως πρέπει να έχουμε πίστη, να διαβάζουμε τα λόγια του Θεού και να κάνουμε το καθήκον ενός δημιουργήματος. Αν και ο μπαμπάς μου εναντιωνόταν στην πίστη μου και εκνευριζόταν, εγώ πήγαινα στις συναθροίσεις, γιατί είναι ο μόνος τρόπος να κατανοήσει κανείς τα λόγια του Θεού. Πριν διαβασω τα λόγια του Θεού, η ζωή μου ήταν κενή. Τα λόγια Του με γέμισαν και μου έδωσαν κατεύθυνση στη ζωή. Είναι σημαντικό να συναθροιζόμαστε και να διαβάζουμε τα λόγια του Θεού.

Δεν άργησα να έρθω αντιμέτωπη με πειρασμό. Μια γειτόνισσα μού ζήτησε να πάω πωλήτρια στο κατάστημα όπου εργαζόταν, λέγοντας πως θα έβγαζα πάνω από 500 πέσος την ημέρα. Είπε πως σίγουρα θα με προσλάμβαναν. Μου φάνηκε καλό το εισόδημα. Με αυτά τα λεφτά, θα μπορούσα να κάνω αγορές και θα βοηθούσα και τους γονείς μου. Όμως, δεν θα είχα χρόνο για να πηγαίνω τακτικά στις συναθροίσεις. Ωστόσο, ήθελα τα χρήματα και δεν ήθελα να χάσω την ευκαιρία. Τελικά, δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό. Πήρα τη δουλειά. Υπέγραψα σύμβαση ενός μήνα μόνο. Μετά το πέρας του μήνα, θα πήγαινα κανονικά στις συναθροίσεις, και ως τότε, θα έκανα ό,τι μπορούσα για να πηγαίνω. Όμως να που τα πράγματα δεν ήρθαν έτσι. Ήταν αδύνατο να πηγαίνω στις συναθροίσεις, όπως ήλπιζα. Δεν επιτρεπόταν το κινητό στη δουλειά, και σχόλαγα στις έξι. Η διαδρομή για το σπίτι ήταν μεγάλη και έφτανα κατάκοπη. Δεν είχα πια ενέργεια. Αν αργούσα να φτάσω σπίτι, έχανα τις συναθροίσεις. Ένιωθα να απομακρύνομαι από τον Θεό και αισθανόμουν ανείπωτο φόβο και άγχος. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ήμουν λυπημένη. Σχεδόν συνέχεια. Ψευτοχαμογελούσα, αλλά μέσα μου πονούσα. Ενιωθα σαν να είχε χαθεί το φως απ’ τη ζωή μου. Κάποιες φορές ένιωθα τόσο θλιμμένη που με πιάναν κλάματα. Μου έλειπαν πολύ οι συναθροίσεις. Όταν δεν είχαμε πελάτες, προσπαθούσα να γράψω ό,τι θυμόμουν από τα λόγια του Θεού, για να τα διαβάζω και να τα σκέφτομαι. Ένιωθα έτσι τη βοήθεια και καθοδήγηση του Θεού. Μετρούσα συνέχεια στο ημερολόγιο τις ημέρες που απέμεναν ως τη λήξη της σύμβασής μου. Ήθελα να τελειώσω με τη δουλειά και να αρχίσω τις συναθροίσεις.

Μια μέρα, ήμουν στο Φέισμπουκ, κι ένας αδελφός είχε στείλει ένα απόσπασμα των λόγων του Θεού. «Όλες οι συμφορές θα συμβούν η μία μετά την άλλη· όλα τα έθνη και όλοι οι τόποι θα βιώσουν συμφορές: Παντού συμβαίνουν επιδημίες, λιμοί, πλημμύρες, ξηρασίες και σεισμοί. Αυτές οι καταστροφές δεν συμβαίνουν απλώς σε ένα ή δύο μέρη, ούτε θα τελειώσουν μέσα σε μία ή δύο ημέρες. Αντιθέτως, θα επεκταθούν σε όλο και περισσότερες περιοχές και θα γίνουν όλο και πιο σφοδρές. Σ’ αυτό το χρονικό διάστημα, κάθε είδους επιδρομές εντόμων θα συμβαίνουν αλλεπάλληλα και το φαινόμενο του κανιβαλισμού θα εμφανιστεί παντού. Αυτή είναι η κρίση Μου πάνω σε όλα τα έθνη και τους λαούς» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 65). «Το έλεός Μου εκφράζεται σ’ εκείνους που Με αγαπούν και απαρνιούνται τον εαυτό τους. Η τιμωρία που επέρχεται στους πονηρούς, στο μεταξύ, είναι ακριβώς απόδειξη της δίκαιης διάθεσής Μου και, ακόμη περισσότερο, μαρτυρία της οργής Μου. Όταν έρθουν οι καταστροφές, όλοι όσοι Μου αντιστέκονται θα θρηνούν και θα πέσουν θύματα πείνας και λιμού. Όλοι όσοι έχουν διαπράξει κάθε μορφή πονηρίας, αλλά Μ’ έχουν ακολουθήσει για πολλά χρόνια, δεν θα αποφύγουν να πληρώσουν για τις αμαρτίες τους· και εκείνοι θα ριχτούν στην καταστροφή, που όμοιά της σπάνια έχει συμβεί καθ’ όλη τη διάρκεια εκατομμυρίων ετών, και θα ζουν σε ένα συνεχές καθεστώς πανικού και φόβου. Και όσοι από τους ακόλουθούς Μου έχουν δείξει πίστη σ’ Εμένα θα χαίρονται και θα επικροτούν τη δύναμή Μου. Θα βιώσουν απερίγραπτη ικανοποίηση και θα ζουν μέσα σε μια τέτοια αγαλλίαση που όμοιά της δεν έδωσα ποτέ ξανά στην ανθρωπότητα. Διότι εκτιμώ τις καλές πράξεις του ανθρώπου και απεχθάνομαι τις σατανικές. Από τότε που ξεκίνησα να ηγούμαι της ανθρωπότητας, επιθυμώ διακαώς να κερδίσω μια ομάδα ανθρώπων που έχουν τις ίδιες απόψεις μ’ Εμένα. Εκείνους που δεν έχουν τις ίδιες απόψεις μ’ Εμένα, εν τω μεταξύ, δεν τους ξεχνώ ποτέ· πάντοτε τους αποστρέφομαι στην καρδιά Μου, αναμένοντας την ευκαιρία να τους αποδώσω αντίποινα, γεγονός το οποίο θα χαρώ πολύ να δω. Τώρα ήρθε επιτέλους η ημέρα Μου και δεν χρειάζεται πλέον να περιμένω!» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Προετοίμασε αρκετές καλές πράξεις για τον προορισμό σου). Ένιωσα πόσο αληθινά είναι τα λόγια του Θεού και τρόμαξα. Έβλεπα να εκπληρώνονται όσα έλεγε. Φοβερές καταστροφές συνέβαιναν σε όλον τον κόσμο. Ηφαίστεια, τυφώνες, σεισμοί και πανδημίες… Και συνέβαιναν σε όλον τον πλανήτη. Κι εγώ είχα αποτραβηχτεί από τον Θεό για να βγάλω χρήματα. Αν συνέβαινε μια καταστροφή και δεν με προστάτευε ο Θεός, μπορεί να έχανα τη ζωή μου. Έτσι, είπα μια προσευχή, «Θεέ μου, έβαλα το χρήμα πάνω από Σένα. Συγχώρα με. Ξέρω ότι πήγα ενάντια στο θέλημά Σου, αλλά μετανοώ». Είπα μέσα μου ότι δεν ήταν αργά για να μετανοήσω, και ότι θα μπορούσα να πηγαίνω σε συναθροίσεις. Δεν έβλεπα την ώρα να λήξει η σύμβασή μου, για να αναλάβω καθήκον.

Όμως, στις δεκαπέντε Δεκεμβρίου, ένιωσα μια ανησυχία. Δεν ξέρω γιατί, αλλά είχα ένα προαίσθημα. Ήθελα να πάω σπίτι, να απομακρυνθώ απ’ το εμπορικό κέντρο. Δεν ήθελα να μείνω στη δουλειά. Μία συνάδελφος κι εγώ πήγαμε στις τουαλέτες. Λίγο μετά, καθώς γυρνούσαμε πίσω, το έδαφος άρχισε να τραντάζεται. Είδα μπουλούκια να βγαίνουν απ’ το εμπορικό κέντρο τρέχοντας. Άλλοι παρέλυσαν από τον φόβο. Ολόγυρα, έπεφταν πράγματα από τα ράφια. Ευτυχώς, ήμασταν δίπλα στην έξοδο, οπότε βγήκαμε γρήγορα από το κτήριο. Ήταν τόσο ισχυρή η δόνηση που ήταν σαν να ήμουν σε κούνια, και ήταν δύσκολο να βρω ασφαλές μέρος. Ανατρέχοντας στα γεγονότα πριν το συμβάν, είχα βγει από το εμπορικό για να πάω στις τουαλέτες και είχε πολύ κόσμο εκεί, οπότε έπρεπε να περιμένουμε απ’ έξω. Μόλις μπήκα μέσα, άρχισε ο σεισμός. Τέλειος συγχρονισμός. Η προστασία του Θεού ήταν που με έσωσε από τον κίνδυνο. Μετά από αυτό, συγκλονίστηκα. Όχι επειδή γλίτωσα, αλλά επειδή είχα τον Θεό μαζί μου. Είδα την αγάπη Του. Με έσωσε από εκείνον τον σεισμό. Μέσα από την καρδιά μου, φώναζα στον Θεό, «Ευχαριστώ, Παντοδύναμε Θεέ, που με έσωσες». Όσο στεκόμουν εκεί έξω, έκανα πολλές σκέψεις. Με τη δουλειά αυτή, έβγαζα λεφτά. Ωστόσο, ήμουν κακόκεφη και ταραγμένη. Τα λεφτά δεν είναι σημαντικά. Αν γίνει σεισμός, δεν θα σε βοηθήσουν. Σημασία έχει να έρχεσαι ενώπιόν Του και να λαμβάνεις τη σωτηρία Του. Λαχταρούσα να πάω σπίτι και να παρευρεθώ σε συνάθροιση. Ήθελα να πω σε όλους πώς με οδήγησε ο Θεός μακριά από την καταστροφή και πως είχα γίνει μάρτυρας της αγάπης και των έργων Του.

Πηγαίνοντας σπίτι εκείνη την ημέρα, αναρωτιόμουν: Αφού απομακρύνθηκα από τον Θεό, γιατί με προστατεύει ακόμα; Άνοιξα την εφαρμογή της εκκλησίας και είδα κάποια λόγια του Παντοδύναμου Θεού. «Η αγάπη του Θεού είναι πρακτική: Μέσα από τη χάρη του Θεού, ο άνθρωπος αποφεύγει τη μία συμφορά μετά την άλλη, και ταυτόχρονα ο Θεός δείχνει την ανοχή Του απέναντι στην αδυναμία του ανθρώπου ξανά και ξανά. Η κρίση και το παίδεμα του Θεού δίνουν τη δυνατότητα στους ανθρώπους να γνωρίσουν σταδιακά τη διαφθορά της ανθρωπότητας και τη σατανική τους ουσία. Αυτά που παρέχει ο Θεός, η διαφώτισή Του και η καθοδήγησή Του στον άνθρωπο, δίνουν τη δυνατότητα στους ανθρώπους να γνωρίζουν όλο και πιο πολύ την ουσία της αλήθειας και να γνωρίζουν συνεχώς καλύτερα τι χρειάζονται, ποιον δρόμο πρέπει να πάρουν, τον λόγο της ύπαρξής τους, την αξία και το νόημα της ζωής τους και πώς να διαβούν τον δρόμο μπροστά. Όλα όσα κάνει ο Θεός είναι αναπόσπαστα από τον έναν αρχικό σκοπό Του. Ποιος είναι, τότε, αυτός ο σκοπός; Γιατί χρησιμοποιεί ο Θεός αυτές τις μεθόδους για να φέρει εις πέρας το έργο Του επάνω στον άνθρωπο; Τι αποτελέσματα θέλει να επιτύχει; Με άλλα λόγια, τι θέλει να δει στον άνθρωπο; Τι θέλει να αποκτήσει από τον άνθρωπο; Αυτό που θέλει να δει ο Θεός είναι ότι η καρδιά του ανθρώπου μπορεί να αναζωογονηθεί. Αυτές οι μέθοδοι που χρησιμοποιεί για να εργαστεί επάνω στον άνθρωπο αποτελούν μια συνεχή προσπάθεια αφύπνισης της καρδιάς του ανθρώπου, αφύπνισης του πνεύματος του ανθρώπου, γνωστοποίηση στον άνθρωπο από πού προέρχεται, ποιος τον καθοδηγεί, τον στηρίζει, τον φροντίζει και του έχει επιτρέψει να υπάρχει μέχρι σήμερα· είναι μέσο για να γνωστοποιήσουν στον άνθρωπο ποιος είναι ο Δημιουργός, ποιον θα πρέπει να λατρεύει, τι είδους δρόμο θα πρέπει να διαβεί και με ποιον τρόπο θα πρέπει ο άνθρωπος να παρουσιαστεί ενώπιον του Θεού· αυτές οι μέθοδοι χρησιμοποιούνται για να αναζωογονήσουν σταδιακά την καρδιά του ανθρώπου, ώστε ο άνθρωπος να γνωρίσει την καρδιά του Θεού, να κατανοήσει την καρδιά του Θεού και να αντιληφθεί πόσο πολλή έγνοια και περίσκεψη εμπεριέχει το έργο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου. Όταν έχει αναζωογονηθεί η καρδιά του ανθρώπου, ο άνθρωπος δεν θέλει πλέον να ζει με εκφυλισμένη, διεφθαρμένη διάθεση. Αντιθέτως, επιθυμεί να επιδιώκει την αλήθεια για να κατανοήσει τον Θεό. Όταν έχει αφυπνιστεί η καρδιά του ανθρώπου, τότε αυτός μπορεί να αποσχιστεί πλήρως από τον Σατανά. Δεν θα τον βλάψει πλέον ο Σατανάς, ούτε θα τον ελέγχει και θα τον κοροϊδεύει. Αντιθέτως, ο άνθρωπος μπορεί να συνεργαστεί ενεργά στο έργο του Θεού και στα λόγια Του, για να ικανοποιήσει την καρδιά του Θεού, ώστε να φτάσει στο σημείο να σέβεται τον Θεό και να αποφεύγει το κακό. Αυτός είναι ο αρχικός σκοπός του έργου του Θεού» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός ΣΤ΄). Όταν το άκουσα αυτό, με άγγιξε βαθιά. Έβλεπα την αγάπη και το έλεος του Θεού. Επέλεξα να αφήσω τις συναθροίσεις για το κυνήγι του χρήματος, οπότε νόμιζα πως ο Θεός δεν θα με έσωζε. Μα όταν χτύπησε ο σεισμός, με προφύλαξε θαυματουργά και δεν με παραμέρισε. Ο Θεός ήθελε να πάψω να ποθώ το χρήμα για να ξυπνήσω επιτέλους. Ήθελε να έρθω ενώπιόν Του, να επιδιώξω την αλήθεια και να κάνω ένα καθήκον. Ένιωθα απίστευτα τυχερή. Δεν θα χαράμιζα την ευκαιρία που μου έδινε ο Θεός. Έπρεπε να μετανοήσω, να αφήσω τις σαρκικές απολαύσεις και να κάνω πάλι το καθήκον μου στην εκκλησία.

Μετά τη λήξη της σύμβασής μου τον Δεκέμβριο, δόθηκα σχεδόν εξ ολοκλήρου στο καθήκον μου. Με έπιαναν κάτι αδυναμίες όταν έπεφτα σε προβλήματα, και κουραζόμουν πολύ κάποιες φορές. Έφερνα τότε στη μνήμη μου πώς με είχε προστατέψει ο Θεός στον σεισμό. Ήξερα, λοιπόν, πως ανεξαρτήτως των δυσκολιών, έπρεπε να κοπιάσω και να κάνω το καθήκον μου για να ξεπληρώσω την αγάπη Του. Σκέφτηκα πως αν το έκανα αυτό, θα είχα έναν καλό προορισμό και θα γλίτωνα την καταστροφή. Μια μέρα, έβλεπα το «Μέσω μιας ασθένειας αποκαλύφθηκε το κίνητρό μου για ευλογίες». Το βίντεο έδειχνε έναν αδελφό, έναν πιστό που μοχθούσε και δούλευε σκληρά κάνοντας το καθήκον του, ώσπου αρρώστησε. Μιζέριασε και έφτασε να κατηγορεί τον Θεό. Θεωρούσε ότι είχε προσφέρει τόσα που δεν θα ’πρεπε να αρρωστήσει και δεν καταλάβαινε γιατί δεν τον είχε προστατεύσει ο Θεός. Όμως, αφού διάβασε τα λόγια του Θεού, συνειδητοποίησε ότι δεν έκανε το καθήκον του για να επιδιώκει την αλήθεια. Ήθελε μόνο να ευλογηθεί και να εισέλθει στη βασιλεία του Θεού. Αφού είδα την εμπειρία του, συνειδητοποίησα πως ούτε τα δικά μου κίνητρα στο καθήκον μου ήταν καθαρά. Ήλπιζα πάντα ότι ο Θεός θα με έσωζε από μια καταστροφή. Φοβήθηκα ότι έκανα παζάρια με τον Θεό, όπως και ο αδελφός. Εκείνη τη νύχτα, αναρωτήθηκα: «Κάνω το καθήκον μου για να Τον ικανοποιώ ή για να έχω τη χάρη Του;» Σκέφτηκα τον σεισμό, την προστασία που είχα και τον τρόμο που ένιωσα μετά το συμβάν. Φοβόμουν πολύ μη βρεθώ κάποτε σε καταστροφή. Οπότε, ήθελα διακαώς να αναλάβω πάλι καθήκον, ελπίζοντας ότι ο Θεός θα με έσωζε από καταστροφές. Είχα τα ίδια κίνητρα και την ίδια νοοτροπία με τον αδελφό στο βίντεο. Εκείνος πέρασε μια αρρώστια, εγώ έναν σεισμό. Η θυσία που έκανα δεν ήταν για να ικανοποιήσω τον Θεό. Ήταν απλώς για να με προστατεύει από καταστροφές. Ήθελα ένα αίσιο αποτέλεσμα και να εισέλθω στη βασιλεία Του. Εκείνη τη νύχτα, δεν έβρισκα ησυχία. Δεν μπορούσα να δεχτώ πως έκανα το καθήκον μου μόνο και μόνο για να έχω τις ευλογίες του Θεού. Ήθελα πολύ να είμαι ειλικρινής σε αυτό. Η αλήθεια ήταν, όμως, ότι η πίστη μου ήταν για το όφελός μου. Δεν είχα ευλάβεια, δεν λάτρευα τον Θεό ούτε Τον υπάκουα ως Δημιουργό μας.

Αργότερα, αναζήτησα σχετικές αλήθειες γι’ αυτό, και βρήκα αυτά τα λόγια του Θεού. «Τα έργα Μου είναι περισσότερα σε αριθμό από τους κόκκους της άμμου στις παραλίες και η σοφία Μου ξεπερνά αυτήν όλων των γιων του Σολομώντα, κι όμως οι άνθρωποι Με θεωρούν απλώς έναν ασήμαντο γιατρό και έναν άγνωστο δάσκαλο των ανθρώπων! Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο και μόνο για να τους θεραπεύσω. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο και μόνο για να χρησιμοποιήσω τις δυνάμεις Μου και να βγάλω τα ακάθαρτα πνεύματα από το σώμα τους και τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα απλώς και μόνο για να λάβουν ειρήνη και χαρά από Εμένα. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο για να απαιτήσουν από Εμένα μεγαλύτερο υλικό πλούτο. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο και μόνο για να περάσουν τη ζωή αυτή με ειρήνη και να είναι σώοι και αβλαβείς στον κόσμο που έρχεται. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο για να αποφύγουν τα δεινά της κόλασης και να λάβουν τις ευλογίες του ουρανού. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο για προσωρινή άνεση, αλλά δεν αποζητούν να κερδίσουν τίποτα από τον κόσμο που έρχεται. Όταν έστρεψα το μένος Μου στον άνθρωπο και απομάκρυνα όλη τη χαρά και την ειρήνη που είχε κάποτε, ο άνθρωπος άρχισε να αμφιβάλει. Όταν έδωσα στον άνθρωπο τα δεινά της κόλασης και πήρα πίσω τις ευλογίες του ουρανού, η ντροπή του ανθρώπου μετατράπηκε σε θυμό. Όταν ο άνθρωπος Μού ζήτησε να τον θεραπεύσω, Εγώ δεν του έδωσα καμία σημασία και ένιωσα αποστροφή για εκείνον· ο άνθρωπος αναχώρησε από Εμένα για να αναζητήσει, αντ’ αυτού, την οδό της κακής ιατρικής και της μαγείας. Όταν πήρα όλα όσα ο άνθρωπος είχε απαιτήσει από Εμένα, όλοι εξαφανίστηκαν χωρίς ίχνος. Συνεπώς, λέω ότι ο άνθρωπος πιστεύει σ’ Εμένα, γιατί δίνω μεγάλη χάρη και γιατί έχει πάρα πολλά να κερδίσει» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τι γνωρίζεις περί πίστης;). Αυτά τα λόγια του Θεού αποκάλυψαν την κατάστασή μου. Είχα πίστη αλλά μόνο για να έχω τη χάρη Του, για να με σώσει από την καταστροφή. Μετά τον σεισμό, παραμέρισα τις επιθυμίες μου για χρήματα και απολαύσεις και γύρισα στο καθήκον μου, μα όσο σκληρά κι αν δούλευα, ήθελα απλώς να με προστατεύει ο Θεός από τις καταστροφές. Μέσω του καθήκοντός μου, ήθελα να αποκτήσω τις ευλογίες Του. Έκανα το καθήκον μου για προσωπικό όφελος Έκανα παζάρια με τον Θεό. Ένιωσα ντροπή και ενοχή μόλις είδα τα εγωιστικά κίνητρά μου. Η αντίληψή μου ήταν εσφαλμένη. Προσευχήθηκα στον Θεό. «Θεέ μου, είμαι πολύ διεφθαρμένη. Όλες οι προσπάθειές μου είναι μια συναλλαγή. Σε εξαπατώ. Είμαι ευγνώμων, Θεέ μου, που εξέθεσες τη διαφθορά μου και είδα μέσα μου. Δεν θέλω πια να κάνω το καθήκον μου για ευλογίες. Θέλω μόνο να Σε ευχαριστώ».

Αργότερα, μια αδελφή μού έστειλε κάποια λόγια του Θεού. Με βοήθησαν να καταλάβω πού είχα παραστρατήσει στην επιδίωξή μου. Τα λόγια του Θεού λένε: «Κατά την πίστη σας στον Θεό, σε τι μονοπάτι βαδίζετε τώρα; Αν δεν αναζητάς, όπως ο Πέτρος, τη ζωή και την κατανόηση του εαυτού σου και τη γνώση του Θεού, τότε δεν βαδίζεις στο μονοπάτι του Πέτρου. Στις μέρες μας, οι περισσότεροι άνθρωποι βρίσκονται στην εξής κατάσταση: “Προκειμένου να αποκτήσω ευλογίες, πρέπει να δαπανήσω τον εαυτό μου για τον Θεό και να πληρώσω κάποιο τίμημα γι’ Αυτόν. Προκειμένου να αποκτήσω ευλογίες, πρέπει να εγκαταλείψω τα πάντα για τον Θεό· πρέπει να ολοκληρώσω αυτά που μου έχει εμπιστευθεί και να εκτελέσω καλά το καθήκον μου”. Σε αυτό κυριαρχεί η πρόθεση του να κερδίσει κανείς ευλογία, πράγμα που αποτελεί παράδειγμα του να δαπανά κανείς τον εαυτό του αποκλειστικά για την απόκτηση ανταμοιβών από τον Θεό και για να κερδίσει ένα στέμμα. Τέτοιου είδους άνθρωποι δεν κατέχουν την αλήθεια στην καρδιά τους και σίγουρα η κατανόησή τους αποτελείται απλώς από μερικά λόγια του δόγματος τα οποία οι ίδιοι επιδεικνύουν όπου πάνε. Το μονοπάτι τους είναι το μονοπάτι του Παύλου. Η πίστη τέτοιου είδους ανθρώπων αποτελεί πράξη ενός αδιάκοπου μόχθου, και βαθιά μέσα τους νιώθουν πως όσο περισσότερα πράττουν, τόσο περισσότερο θα αποδειχθεί η αφοσίωσή τους στον Θεό· πως όσο περισσότερα πράττουν, τόσο περισσότερο θα ικανοποιηθεί σίγουρα Αυτός· πως όσο περισσότερα πράττουν, τόσο περισσότερο θα αξίζουν να τους παραχωρηθεί το στέμμα ενώπιον του Θεού και θα λάβουν τις σπουδαιότερες ευλογίες στον οίκο Του. Πιστεύουν πως αν μπορούν να υπομείνουν βάσανα, να κηρύξουν και να πεθάνουν για τον Χριστό, αν μπορούν να θυσιάσουν την ίδια τους τη ζωή κι αν μπορούν να ολοκληρώσουν όλα τα καθήκοντα τα οποία τους έχει εμπιστευθεί ο Θεός, τότε θα βρεθούν μεταξύ των πιο ευλογημένων του Θεού —όσων κερδίζουν τις σπουδαιότερες ευλογίες— και τότε σίγουρα θα τους παραχωρηθούν στέμματα. Αυτό ακριβώς είναι που φανταζόταν και αυτό που επιζητούσε ο Παύλος· είναι ακριβώς το μονοπάτι που βάδισε, και υπό την καθοδήγηση τέτοιων σκέψεων εργάστηκε ώστε να υπηρετήσει τον Θεό. Μήπως εκείνες οι σκέψεις και προθέσεις δεν πηγάζουν από τη σατανική φύση;» («Πώς να περπατήσει κανείς στο μονοπάτι του Πέτρου» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). «Όλοι οι διεφθαρμένοι άνθρωποι ζουν για τον εαυτό τους. Κάθε άνθρωπος για τον εαυτό του και την πληρώνει πάντα ο πιο αδύναμος —αυτό είναι το συμπέρασμα της ανθρώπινης φύσης. Οι άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό προς ίδιον όφελος· όταν απαρνούνται πράγματα και δαπανούν τον εαυτό τους για τον Θεό, το κάνουν προκειμένου να ευλογηθούν, και όταν είναι πιστοί σ’ Αυτόν, το κάνουν προκειμένου να ανταμειφθούν. Εν συντομία, όλα γίνονται με σκοπό να ευλογηθούν, να ανταμειφθούν και να εισέλθουν στη βασιλεία των ουρανών. Στην κοινωνία, οι άνθρωποι εργάζονται για δικό τους όφελος, και στον οίκο του Θεού, εκτελούν κάποιο καθήκον προκειμένου να ευλογηθούν. Για να κερδίσουν ευλογίες απαρνιούνται οι άνθρωποι τα πάντα και υπομένουν τόσα βάσανα. Δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη της σατανικής φύσης του ανθρώπου» («Η διαφορά μεταξύ των εξωτερικών αλλαγών και των αλλαγών στη διάθεση» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Έμαθα πολλά απ’ τα λόγια του Θεού. Πολλοί εγκαταλείπουν τα πάντα για να πληρώσουν ένα τίμημα για τον Θεό, μα δεν αποβλέπουν στην ικανοποίησή Του αλλά στις ευλογίες Του. Είναι σαν τον Παύλο. Ο Παύλος πέρασε πολλά και ταξίδεψε πολύ διαδίδοντας το ευαγγέλιο, αλλά ήθελε απλώς να ανταλλάξει το έργο και την προσπάθεια με τις ευλογίες του Θεού. Και αφού έκανε μεγάλο έργο, είπε, «Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα· του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος» (Προς Τιμόθεον Β΄ 4:7-8). Όσα έκανε ο Παύλος ήταν μια συναλλαγή. Ήταν όλα για το στεφάνι, όλα για τις ευλογίες και τις ανταμοιβές. Μόνο για το έργο νοιαζόταν, όχι να εισέλθει στην πραγματικότητα των λόγων του Θεού. Γι’ αυτό διόλου δεν άλλαξε ποτέ η διάθεση του Παύλου. Γι’ αυτό ο Θεός δεν του έδωσε ποτέ την έγκρισή Του, κι ας διέδιδε το ευαγγέλιο και έφερνε πολλούς ανθρώπους. Κάνοντας την αυτοκριτική μου, είδα ότι ήμουν σαν τον Παύλο. Όταν έφυγα απ’ τη δουλειά, δόθηκα σχεδόν εξ ολοκλήρου στην άσκηση του καθήκοντός μου. Όταν είχα πολλά να κάνω, έτρωγα ένα γεύμα μόνο. Όχι για να επιδιώξω την αλήθεια ή να ικανοποιήσω τον Θεό, αλλά για να πάρω τις ευλογίες Του. Δεν προσπαθούσα να γνωρίσω εαυτόν ή να εξαλείψω τη διαφθορά μου, ήθελα μόνο να δει ο Θεός πόσα έκανα και να με προστατεύσει, ώστε να έχω μια καλή έκβαση και να εισέλθω στη βασιλεία Του. Είδα πόσο βαθιά διεφθαρμένη ήμουν από τον Σατανά, πόσο εγωίστρια και πως όσα έκανα τα έκανα για τον εαυτό μου. Δεν είχα αφοσίωση ούτε αληθινή αγάπη για τον Θεό. Για μένα μόνο. Όταν το διαπίστωσα αυτό, ταράχτηκα πολύ. Προσευχήθηκα στον Θεό, «Θεέ μου, Σε παρακαλώ, βοήθησέ με ν’ αλλάξω. Έχω λάθος οπτική στο καθήκον μου. Θέλω να κάνω το καθήκον μου όπως θες Εσύ, όχι για μένα την ίδια».

Λίγο αργότερα, διάβασα ένα άλλο απόσπασμα των λόγων του Θεού που με άγγιξε πολύ. Τα λόγια του Θεού λένε, «Δεν έχω άλλη επιλογή κι έτσι έχω αφιερωθεί ολόψυχα σ’ εσάς, όμως εσείς τρέφετε πονηρές προθέσεις και είστε χλιαροί απέναντί Μου. Ως εκεί φτάνει το καθήκον σας, η μόνη σας λειτουργία. Δεν είναι έτσι; Δεν γνωρίζετε πως έχετε παταγωδώς αποτύχει να εκτελέσετε το καθήκον ενός δημιουργημένου όντος; Πώς μπορείτε να θεωρείστε δημιουργημένα όντα; Δεν σας είναι ξεκάθαρο τι είναι αυτό που εκφράζετε και βιώνετε; Έχετε αποτύχει να εκπληρώσετε το καθήκον σας, αλλά επιζητάτε να αποκτήσετε την ανοχή και την άφθονη χάρη του Θεού. Μια τέτοια χάρη δεν έχει ετοιμαστεί για κάποιους τόσο ανάξιους και ποταπούς όσο εσείς, αλλά γι’ αυτούς που δεν ζητούν τίποτα και κάνουν θυσίες ευχαρίστως. Άνθρωποι σαν εσάς, τέτοιας μετριότητας, είναι εντελώς ανάξιοι ν’ απολαμβάνουν την ουράνια χάρη. Μόνο κακουχίες και ατέλειωτη τιμωρία θα συνοδεύει τις μέρες σας! Αν δεν μπορείτε να είστε πιστοί σ’ Εμένα, η μοίρα σας θα είναι γεμάτη ταλαιπωρίες. Αν δεν μπορείτε να είστε υπόλογοι του λόγου και του έργου Μου, το αποτέλεσμά σας θα είναι η τιμωρία. Όλη η χάρη, όλες οι ευλογίες και η υπέροχη ζωή της βασιλείας δεν θα έχουν καμιά σχέση μ’ εσάς. Αυτό είναι το τέλος που σας αξίζει να έχετε και η συνέπεια για την οποία ευθύνεστε εσείς! Όχι μόνον δεν βάζουν τα δυνατά τους ούτε εκτελούν το καθήκον τους αυτοί οι αδαείς και αλαζόνες, αλλά, απλώνουν τα χέρια τους για να λάβουν χάρη, σαν να αξίζουν αυτό που ζητούν. Κι αν αποτύχουν να αποκτήσουν αυτό που ζητούν, γίνονται όλο και λιγότερο πιστοί. Πώς μπορούν τέτοιοι άνθρωποι να θεωρηθούν λογικοί; Είστε χαμηλού επιπέδου και στερείστε σύνεσης, εντελώς ανίκανοι να εκπληρώσετε το καθήκον που οφείλετε να εκπληρώσετε κατά το έργο της διαχείρισης. Η αξία σας έχει ήδη πέσει κατακόρυφα. Η αποτυχία σας να Με ξεπληρώσετε που σας έδειξα τέτοια χάρη είναι ήδη μια πράξη ακραίας επαναστατικότητας, ικανής να σας καταδικάσει και να δείξει τη δειλία σας, την ανικανότητά σας, τον ξεπεσμό σας και την αναξιότητά σας. Τι σας δίνει το δικαίωμα να κρατάτε τα χέρια σας απλωμένα;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η διαφορά μεταξύ της διακονίας του ενσαρκωμένου Θεού και του καθήκοντος του ανθρώπου). Όταν το διάβασα, αντιλήφθηκα πόσο άπληστη είχα φανεί. Είχα διαθέσει πολύ χρόνο στο καθήκον μου, αλλά αποσπούσα διαρκώς ευλογίες από τον Θεό, κάνοντας παζάρια. Δεν έκανα ουσιαστικά το καθήκον μου και δεν ήμουν πραγματικά ένα δημιουργημένο ον. Με ποιο δικαίωμα απαιτούσα τη χάρη του Θεού, για να έχω προστασία από καταστροφές ή για να εισέλθω στη βασιλεία Του; Χωρίς την αποκάλυψη των λόγων του Θεού, δεν θα είχα αντιληφθεί ποτέ πόσο ανυπότακτη και διεφθαρμένη ήμουν ούτε πόσο απεχθανόταν ο Θεός τα ποταπά μου κίνητρα για ευλογίες. Μόνο τον εαυτό μου σκεφτόμουν, όχι το θέλημα του Θεού. Άνθρωποι σαν εμένα δεν αξίζουν τη σωτηρία του Θεού. Ο Θεός είναι δίκαιος και άγιος. Συμπαθεί αυτούς που Του είναι αφοσιωμένοι. Αυτούς που κάνουν ένα καθήκον με αγνή καρδιά. Είχα εγώ αγνή καρδιά; Δεν είχα. Ντράπηκα πολύ για τα ποταπά κίνητρά μου και τις υπερβολικές επιθυμίες μου. Δεν άξιζα τη χάρη του Θεού. Ήθελα να αλλάξω τον εαυτό μου και τα σφαλερά κίνητρά μου, για να τα δώσω όλα στο καθήκον μου ώστε να ικανοποιήσω τον Θεό.

Αργότερα, σε μια συνάθροιση που ήμουν, διάβασα λόγια του Θεού που βοήθησαν πολύ. Τα λόγια του Θεού λένε: «Δεν υπάρχει συσχέτιση μεταξύ του καθήκοντος του ανθρώπου και του αν αυτός είναι ευλογημένος ή καταραμένος. Καθήκον είναι αυτό που ο άνθρωπος οφείλει να εκπληρώσει· είναι η αποστολή που του στάλθηκε από τον ουρανό και δεν πρέπει να εξαρτάται από την ανταμοιβή, τους όρους ή την αιτία. Μόνο τότε κάνει το καθήκον του. Ευλογία είναι όταν κάποιος τελειώνεται και απολαμβάνει τις ευλογίες του Θεού αφότου κριθεί. Κατάρα είναι όταν η διάθεση κάποιου δεν αλλάζει αφότου παιδευτεί και κριθεί, είναι όταν δεν βιώνει την τελείωση, αλλά τιμωρείται. Όμως, ανεξάρτητα από το αν ευλογούνται ή δέχονται κατάρα, τα δημιουργημένα όντα οφείλουν να εκπληρώνουν το καθήκον τους, κάνοντας αυτά που οφείλουν να κάνουν και κάνοντας αυτά που μπορούν να κάνουν· αυτό είναι το ελάχιστο που οφείλει να κάνει ένας άνθρωπος που αναζητά τον Θεό. Δεν θα έπρεπε να κάνεις το καθήκον σου μόνο για να είσαι ευλογημένος και δεν θα έπρεπε να αρνείσαι να ενεργήσεις από φόβο μη γίνεις καταραμένος. Επιτρέψτε Μου να σας πω το εξής: Το να εκτελεί ο άνθρωπος το καθήκον του είναι αυτό που οφείλει να κάνει, και αν είναι ανίκανος να εκτελέσει το καθήκον του, τότε αυτό συνιστά την παρακοή του. Ο άνθρωπος αλλάζει σταδιακά μέσα από τη διαδικασία της εκτέλεσης του καθήκοντός του, και μέσω αυτής της διαδικασίας επιδεικνύει την αφοσίωσή του. Ως εκ τούτου, όσο περισσότερο είσαι σε θέση να κάνεις το καθήκον σου, τόσο μεγαλύτερο μέρος της αλήθειας θα λαμβάνεις και τόσο πιο πραγματική θα γίνεται η έκφρασή σου» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η διαφορά μεταξύ της διακονίας του ενσαρκωμένου Θεού και του καθήκοντος του ανθρώπου). Όταν το διάβασα, κατάλαβα ότι αφού είμαι δημιουργημένο ον, πρέπει να κάνω το καθήκον μου. Είναι χρέος μου. Δεν πρέπει να ζητώ ευλογίες από τον Θεό. Δεν πρέπει να σκέφτομαι αν θα σωθώ ή θα τιμωρηθώ. Πρέπει να σκέφτομαι μόνο πώς να κάνω καλά το καθήκον μου. Παλιά, νόμιζα πως αν έκανα ένα καθήκον, δεν θα με τιμωρούσε ο Θεός. Και δεν θα έπεφτα σε καταστροφή. Νόμιζα πως τιμωρεί μόνο αυτούς που δεν Τον ακολουθούν ή δεν κάνουν καθήκον, κι έτσι, χρησιιμοποιούσα το καθήκον για να παζαρεύω την προστασία του Θεού. Συνειδητοποίησα πλέον πως το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι το καθήκον μας. Δεν έχει καμία σχέση με τις ευλογίες. Και για να δει αν τελικά θα σωθώ ή θα τιμωρηθώ, ο Θεός κοιτά αν έχω αποκτήσει την αλήθεια, αν έχω αλλάξει. Αυτή είναι η δικαιοσύνη του Θεού. Στις καταστροφές, ακόμη κι αν τραυματιστώ ή πεθάνω, πρέπει να υποταχθώ στην εξουσία του Θεού και μην Τον κατηγορώ ποτέ. Δεν πρέπει ποτέ να προσπαθήσω να γλιτώσω από καταστροφές κάνοντας ένα καθήκον. Δεν κάνει έτσι καθήκον ένα δημιουργημένο ον. Πρέπει να προσφέρω τον εαυτό μου στον Θεό χωρίς αντάλλαγμα, γιατί Εκείνος με δημιούργησε. Στο καθήκον μου από κει και μετά, αυτο θύμιζα στον εαυτό μου όσο πιο συχνά μπορούσα. Δεν γινόταν να το κάνω εγωιστικά. Έπρεπε να ικανοποιήσω τον Θεό και να Του δώσω χαρά.

Δόξα τω Θεώ. Μέσα από αυτά, ο Θεός φανέρωσε τη διαφθορά μου, τις ανάρμοστες επιδιώξεις μου, για να μπορέσω να δω τα ποταπά μου κίνητρα για ευλογίες και αλλάξω τον τρόπο που επιδιώκω την πίστη. Και τώρα, δεν κάνω ένα καθήκον για να λάβω περισσότερη χάρη ή για να αποφύγω καταστροφές. Θα επιδιώκω την αλήθεια, θα κάνω το καθήκον μου και θα ανταποδίδω την αγάπη Του.