Τον Οκτώβριο του 2022, η Σέλι κι εγώ επιλεγήκαμε ως επικεφαλής της εκκλησίας. Μιας κι είχαμε μόλις αρχίσει να ασκούμαστε και δεν ήμασταν εξοικειωμένες με πολλές εργασίες, συζητούσαμε μαζί κάθε θέμα. Μετά από λίγο, το έργο μας άρχισε να έχει αποτελέσματα. Το επίπεδο της Σέλι ήταν σχετικά καλό. Απαντούσε γρήγορα σε κάθε ερώτηση της επικεφαλής. Τις περισσότερες φορές, και η επικεφαλής την παραδεχόταν. Το αποτέλεσμα ήταν η επικεφαλής να ζητά πρώτα τη γνώμη της Σέλι σε πολλά θέματα, ενώ εγώ έμοιαζα αναλώσιμη στο περιθώριο. Σκέφτηκα: «Η Σέλι έχει καλό επίπεδο και η επικεφαλής έχει καλή άποψη γι’ αυτήν, ενώ εγώ κάθομαι πολλή ώρα σιωπηλή. Ίσως η επικεφαλής να πιστεύει ότι δεν έχω ικανότητες και μπορώ μόνο να κάνω βοηθητικό έργο». Ένιωσα λίγο αποκαρδιωμένη, αλλά μετά σκέφτηκα ότι εφόσον μόλις ξεκίνησα να ασκούμαι και το επίπεδό μου δεν ήταν τόσο καλό, ήταν φυσιολογικό να μη με χρησιμοποιούν σε σημαντικά έργα. Παρηγορήθηκα και σταμάτησα να νιώθω έτσι.

Αργότερα, αυξήθηκε ο όγκος του έργου για το οποίο ήμασταν υπεύθυνες. Όταν ανέθετε έργο, η επικεφαλής καλούσε και τις δυο μας. Αλλά για την υλοποίηση ορισμένων πιο δύσκολων εργασιών, η επικεφαλής ζητούσε από τη Σέλι να παρακολουθεί το έργο, ενώ εμένα με ανέφερε σπάνια. Στην καλύτερη περίπτωση, τελείωνε λέγοντας: «Σέλι, εσύ και οι άλλες θα παρακολουθείτε αυτήν την εργασία». Εξωτερικά, προσποιούμουν ότι δεν με ένοιαζε, αλλά μέσα μου έβραζα: «Με παραβλέπει συνέχεια, ίσα που ανήκω στους ’άλλους.’ Στο μυαλό της επικεφαλής δεν υπάρχω καν. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Στην τελική, δεν έχω τόσο καλό επίπεδο όπως η Σέλι. Θα κάνω απλώς ό,τι μπορώ». Στη συνέχεια, έγινα όλο και πιο παθητική όταν παρακολουθούσα εργασίες και δεν ήθελα να εμπλέκομαι στο έργο για το οποίο ήταν υπεύθυνη η Σέλι. Όταν ερχόταν να συζητήσουμε το έργο, της απαντούσα με μισή καρδιά. Μερικές φορές, συμμετείχαν όλοι στη συζήτηση ενός προβλήματος, κι εγώ ένιωθα ξένη, ίσα που έλεγα μια λέξη όλο το απόγευμα. Μερικές φορές, είχα κάποιες ιδέες, αλλά δεν ήμουν σίγουρη αν ήταν όντως σωστές. Δεν θα γελοιοποιούμουν αν έλεγα κάτι λάθος; Το ξανασκεφτόμουν κι αποφάσιζα να μη μιλήσω. Έτσι, ένιωθα όλο και περισσότερο ότι είχα κακό επίπεδο και ότι δεν ήμουν πολύ χρήσιμη, οπότε δεν ήθελα πια να είμαι υπεύθυνη για πολύ έργο. Στη συνέχεια, επικεντρώθηκα στο έργο του ποτίσματος. Εκείνον τον καιρό, η εκκλησία δεν είχε επικεφαλής της ομάδας ποτίσματος και εγώ σκέφτηκα την αδελφή Ρόουζ, που είχε ήδη φέρει κάποια αποτελέσματα στο πότισμα νέων πιστών. Ωστόσο, οι αδελφοί και οι αδελφές ανέφεραν ότι δεν έφερε φορτίο στο καθήκον της και δεν ήταν κατάλληλη για επικεφαλής ομάδας. Ήθελα να το συζητήσω αυτό με τη Σέλι, αλλά έβλεπα πόσο απασχολημένη ήταν και δεν της είπα κάτι. Φοβήθηκα ότι θα έλεγε πως έχω πολύ χαμηλό επίπεδο, αφού δεν μπορούσα να χειριστώ κάτι τόσο μικρό. Σκέφτηκα: «Η Ρόουζ έχει καλό επίπεδο και μπορεί να συναναστραφεί ώστε να λύσει κάποια προβλήματα. Αν και μπορεί να μη φέρει φορτίο τώρα επειδή την περιορίζει ο σύζυγός της, με περισσότερη παρακολούθηση και συναναστροφή μαζί μου, δεν θα καθυστερήσει το έργο». Έτσι, επέλεξα τη Ρόουζ ως επικεφαλής της ομάδας ποτίσματος. Αλλά, λίγες μέρες αργότερα, έμαθα ότι η Ρόουζ εγκατέλειψε τα καθήκοντά της και πήγε σπίτι επειδή την περιόριζε ο σύζυγός της. Όταν το άκουσα, ένιωσα να παραλύω και σκέφτηκα: «Αυτό ήταν. Εγώ την επέλεξα. Αυτό δεν δείχνει ότι δεν έχω την ικανότητα να διακρίνω; Έκανα λάθη ακόμη και όταν εργαζόμουν μόνη σε κάτι μικρό· είναι πραγματικά τρομερό. Εάν έτσι καθυστερούσε το πότισμα των νέων πιστών, είχα διαταράξει το έργο της εκκλησίας». Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο χειρότερα ένιωθα και πίστευα ότι ήμουν ανίκανη να κάνω κάτι καλά. Δεδομένου ότι μου έλειπε το επίπεδο και η διάκριση, και ότι δεν μπορούσα να δω τα πράγματα καθαρά, έπρεπε να παραιτηθώ άμεσα, πριν προκαλούσα μεγαλύτερη ζημιά στους αδελφούς και τις αδελφές και καθυστερούσα το έργο της εκκλησίας. Έτσι, έγραψα την επιστολή παραίτησής μου και την έστειλα στην επικεφαλής και τη Σέλι. Λίγο αργότερα, η Σέλι μού έστειλε ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Ανεξάρτητα από την κατάσταση ή το εργασιακό περιβάλλον στο οποίο βρίσκονται οι άνθρωποι, υπάρχουν φορές που κάνουν λάθη, ενώ υπάρχουν και τομείς όπου το επίπεδο, οι γνώσεις ή οι οπτικές τους είναι ανεπαρκή. Αυτό είναι φυσιολογικό, και πρέπει να μάθεις πώς να το χειρίζεσαι σωστά. Σε κάθε περίπτωση, όπως κι αν ασκείσαι, να το αντιμετωπίζεις και να το χειρίζεσαι σωστά και ενεργά. Μην πέφτεις σε κατάθλιψη όταν αντιμετωπίζεις μια μικρή δυσκολία, μη νιώθεις αρνητικός και καταπιεσμένος, και μη βυθίζεσαι σε αρνητικά συναισθήματα. Μην το κάνεις θέμα, όλα αυτά είναι αχρείαστα. Αντίθετα, κάνε αμέσως αυτοκριτική, για να διαπιστώσεις αν υπάρχει κάποιο θέμα με τις επαγγελματικές σου δεξιότητες ή κάποιο πρόβλημα με τις προθέσεις σου. Εξέτασε αν οι πράξεις σου είναι ακάθαρτες ή αν φταίνε ορισμένες αντιλήψεις σου. Κάνε αυτοκριτική από κάθε σκοπιά. Αν το πρόβλημα οφείλεται σε έλλειψη ικανοτήτων, συνέχισε να μαθαίνεις, βρες κάποιον να σε βοηθήσει να αναζητήσεις λύσεις ή συμβουλέψου ανθρώπους που βρίσκονται στον ίδιο τομέα. Αν, εκτός των άλλων, οφείλεται και σε λανθασμένες προθέσεις, και το πρόβλημα μπορεί να επιλυθεί χρησιμοποιώντας την αλήθεια, τότε στρέψου για συμβουλές και συναναστροφή στους επικεφαλής εκκλησίας ή σε κάποιον που κατανοεί την αλήθεια. Μίλα μαζί τους για την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι και άφησέ τους να σε βοηθήσουν να τη διορθώσεις. Αν το πρόβλημα έχει να κάνει με τυχόν αντιλήψεις, τότε μόλις τις εξετάσεις και τις αντιληφθείς, ανάλυσε και κατανόησέ τες, διόρθωσε τες και επαναστάτησε ενάντιά τους. Αυτό δεν είναι όλο κι όλο; Έχεις ακόμα μέρες μπροστά σου, ο ήλιος θα ανατείλει πάλι αύριο, και πρέπει να συνεχίσεις να ζεις. Εφόσον ζεις κι είσαι άνθρωπος, συνέχισε να εκτελείς το καθήκον σου. Όσο ζεις και σκέφτεσαι, πάσχισε να εκπληρώνεις και να ολοκληρώνεις το καθήκον σου. Αυτός ο στόχος δεν πρέπει να αλλάξει ποτέ κατά τη διάρκεια της ζωής του ανθρώπου. Όποτε κι αν συμβεί κάτι, όποιες δυσκολίες κι αν αντιμετωπίσεις, με ό,τι κι αν έχεις να κάνεις, δεν θα πρέπει να νιώσεις καταπιεσμένος. Ειδάλλως, θα βαλτώσεις και θα ηττηθείς. Ποιοι άνθρωποι νιώθουν συνεχώς καταπιεσμένοι; Οι αδύναμοι και οι ανόητοι» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας Α΄», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (6)]. Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, ένιωσα μέσα μου θαλπωρή. Ο Θεός είπε ότι όταν οι άνθρωποι κάνουν τα καθήκοντά τους, κάποιες στιγμές μπορεί να μπερδευτούν, να κάνουν λάθη ή να παραβιάσουν αρχές, επειδή δεν κατανοούν την αλήθεια. Έτσι, όταν προκύπτουν προβλήματα που προκαλούν απώλειες στο έργο ή όταν κλαδεύονται οι άνθρωποι, είναι φυσιολογικό και θα πρέπει να αντιμετωπίζονται σωστά. Το βασικό είναι να αντλούμε διδάγματα από τις αποτυχίες, να κάνουμε αυτοκριτική, να μετανοούμε και να αλλάζουμε. Εάν οι απώλειες στο έργο προκαλούνται λόγω διεφθαρμένων διαθέσεων, τότε πρέπει κανείς να αναζητά την αλήθεια για να διαλύσει τις διεφθαρμένες διαθέσεις. Εάν το έργο δεν έχει αποτέλεσμα λόγω έλλειψης δεξιοτήτων, θα πρέπει κανείς να μαθαίνει γρήγορα ή να συμβουλεύεται κάποιον με περισσότερες δεξιότητες. Εάν, λόγω της εμφάνισης αυτών των αποκλίσεων ή των λαθών, νομίζει κανείς ότι αποκαλύπτεται και έτσι γίνεται αρνητικός και οριοθετεί τον εαυτό του και είναι απρόθυμος να κάνει τα καθήκοντά του, αυτό δείχνει ότι είναι ανόητος και αδύναμος. Σκέφτηκα το θέμα με την επιλογή της Ρόουζ και συνειδητοποίησα ότι με απασχολούσε πολύ η φήμη και η θέση μου. Κατά τη διάρκεια της συνεργασίας μου με τη Σέλι ένιωθα να επισκιάζομαι παντού, οπότε ήθελα να ολοκληρώσω μια εργασία μόνη μου για να αποδείξω ότι είχα ακόμα κάποιες εργασιακές ικανότητες. Ως εκ τούτου, στο θέμα της επιλογής μιας επικεφαλής ομάδας ποτίσματος, αν και μου έλειπαν σαφώς οι αρχές και δεν μπορούσα να διακρίνω τους ανθρώπους, από φόβο ότι αν ρωτούσα τους αδελφούς και τις αδελφές μου, θα πίστευαν ότι ήμουν τόσο ανίκανη που δεν μπορούσα να αναλάβω ούτε κάτι τόσο μικρό, επέλεξα τη Ρόουζ σύμφωνα με τη δική μου φαντασία. Δεν μπορούσα να διακρίνω τους ανθρώπους και δεν ακολουθούσα αρχές στην επιλογή και τη χρήση τους. Στην πραγματικότητα, ο οίκος του Θεού έχει συναναστραφεί καιρό σχετικά με την επιλογή και τη χρήση ανθρώπων, και θα πρέπει να συμβουλευόμαστε και να ρωτάμε εκείνους που γνωρίζουν το υπόβαθρό τους ώστε να διασφαλιστεί ότι αυτοί που επιλέγουμε έχουν αίσθημα ευθύνης και ορισμένο επίπεδο πριν τους καλλιεργήσουμε, και ότι μόλις προκύψει ένα ζήτημα με ένα άτομο, θα πρέπει να το διερευνούμε αμέσως για να κατανοήσουμε την κατάσταση. Αν δεν μπορούμε να το δούμε καθαρά, θα πρέπει να μιλήσουμε με κάποιον που καταλαβαίνει την αλήθεια. Μόνο έτσι θα είμαστε πιο ακριβείς στην επιλογή και τη χρήση των ανθρώπων. Ωστόσο, για να προστατεύσω τη ματαιοδοξία και τη θέση μου, προήγαγα τη Ρόουζ σύμφωνα με τη βούλησή μου. Ενήργησα αυθαίρετα και δεν ανέλαβα καμία ευθύνη για το έργο. Τώρα που το έργο είχε καθυστερήσει, έπρεπε να σκεφτώ γρήγορα τρόπους επίλυσης του προβλήματος κι όχι να βυθίζομαι στην απελπισία και να ξεγράφω τον εαυτό μου. Με αυτόν τον τρόπο απέφευγα την ευθύνη μου. Φερόμουν πολύ εγωιστικά!

Σε μια συνάθροιση, διάβασα ένα χωρίο των λόγων του Θεού που με βοήθησε πολύ. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Αν είσαι άνθρωπος με αποφασιστικότητα, αν μπορείς να αντιμετωπίζεις ως στόχους και σκοπούς της επιδίωξής σου τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις που θα πρέπει να αναλαμβάνουν οι άνθρωποι, τα πράγματα που πρέπει να επιτυγχάνουν οι άνθρωποι με κανονική ανθρώπινη φύση και τα πράγματα που πρέπει να κατορθώνουν οι ενήλικες και μπορείς να επωμιστείς τις ευθύνες σου, τότε, όποιο τίμημα κι αν πληρώσεις και όσο πόνο κι αν υπομείνεις, δεν θα παραπονεθείς και, εφόσον τα αναγνωρίζεις αυτά ως τις απαιτήσεις και τις προθέσεις του Θεού, θα είσαι σε θέση να υπομείνεις κάθε ταλαιπωρία και να εκπληρώσεις καλά το καθήκον σου. Πώς θα ήταν η ψυχική σου κατάσταση εκείνη την ώρα; Θα ήταν διαφορετική· θα ένιωθες γαλήνη και σταθερότητα μέσα στην καρδιά σου και θα βίωνες ευχαρίστηση. Όπως βλέπεις, αν οι άνθρωποι επιζητούν απλώς να βιώσουν την κανονική ανθρώπινη φύση και επιδιώκουν τις ευθύνες, τις υποχρεώσεις και την αποστολή που οφείλουν να αναλάβουν και να αντέχουν οι άνθρωποι με κανονική ανθρώπινη φύση, τότε νιώθουν γαλήνη και χαρά μέσα στην καρδιά τους και βιώνουν ευχαρίστηση. Χωρίς να έχουν φτάσει καν στο σημείο να διεκπεραιώνουν τις υποθέσεις τους σύμφωνα με τις αρχές και να αποκτήσουν την αλήθεια, έχουν ήδη αλλάξει ως ένα βαθμό. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που έχουν συνείδηση και λογική· είναι έντιμοι άνθρωποι που μπορούν να ξεπεράσουν κάθε δυσκολία και να αναλάβουν κάθε εργασία. Είναι οι καλοί στρατιώτες του Χριστού, έχουν περάσει από εκπαίδευση και δεν μπορεί να τους καταβάλει καμία δυσκολία. Πείτε Μου, τι γνώμη έχετε για αυτήν τη συμπεριφορά; Δεν έχουν ψυχικό σθένος αυτοί οι άνθρωποι; (Ναι.) Έχουν όντως ψυχικό σθένος και οι άλλοι τους θαυμάζουν. Θα εξακολουθούσαν να νιώθουν καταπιεσμένοι αυτοί οι άνθρωποι; (Όχι.) Πώς άλλαξαν, λοιπόν, αυτά τα συναισθήματα καταπίεσης; Γιατί δεν θα τους προβληματίσουν ούτε θα τους βρουν αυτά τα συναισθήματα καταπίεσης; (Επειδή αγαπούν τα θετικά πράγματα και επωμίζονται φορτίο στα καθήκοντά τους.) Σωστά, έχει να κάνει με το να φροντίζει κανείς για το κανονικό έργο του. […] Αν ένας άνθρωπος φροντίζει για το κανονικό έργο του και ακολουθεί το σωστό μονοπάτι, δεν θα γεννηθούν μέσα του αυτά τα συναισθήματα. Ακόμη κι αν πού και πού βιώνει συναισθήματα καταπίεσης λόγω παροδικών ειδικών συνθηκών, αυτά θα είναι μόνο περαστικές ψυχικές καταστάσεις, αφού οι άνθρωποι που έχουν σωστό τρόπο ζωής και σωστή οπτική για την ύπαρξη θα παρακάμψουν γρήγορα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα. Ως εκ τούτου, δεν θα βρίσκεσαι συχνά παγιδευμένος σε συναισθήματα καταπίεσης. Αυτό σημαίνει πως δεν θα σε ενοχλούν τέτοια συναισθήματα καταπίεσης. Μπορεί να βιώσεις προσωρινά κακές ψυχικές καταστάσεις, αλλά δεν θα παγιδευτείς σε αυτές. Αυτό αναδεικνύει τη σημασία της επιδίωξης της αλήθειας. Αν επιζητείς να φροντίζεις για το κανονικό έργο σου, αναλαμβάνεις τις ευθύνες που θα πρέπει να αναλαμβάνουν οι ενήλικες και επιζητείς να έχεις έναν κανονικό, καλό, θετικό και ενεργό τρόπο ύπαρξης, τότε δεν θα γεννιούνται μέσα σου αυτά τα αρνητικά συναισθήματα. Αυτά τα συναισθήματα καταπίεσης δεν θα σε βρουν ούτε θα φωλιάσουν μέσα σου» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας Β΄», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (5)]. Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, ένιωσα μεγάλη ντροπή. Από τα λόγια του Θεού, είδα ότι οι ενήλικες και όσοι φροντίζουν το έργο που πρέπει έχουν στο μυαλό τους τα σωστά θέματα. Κάθε μέρα, σκέφτονται πράγματα που σχετίζονται με τα καθήκοντά τους, όπως πώς να κάνουν καλά τα καθήκοντά τους, ποια προβλήματα υπάρχουν ακόμα, πώς να κάνουν καλύτερα το έργο τους και ούτω καθεξής. Ακόμα κι αν υπάρχουν αποκλίσεις ή λάθη στα καθήκοντά τους, και να αντιμετωπίσουν αναποδιές και να νιώσουν αδύναμοι ή αποκαρδιωμένοι για λίγο, δεν διατηρούν τα αρνητικά συναισθήματα, αλλά αντ’ αυτού, αναζητούν ενεργά την αλήθεια για να επιλύσουν τα προβλήματά τους. Ωστόσο, εκείνη τη στιγμή, ήμουν ένας άχρηστος άνθρωπος που δεν μπορούσε να επωμιστεί ευθύνες. Αντιμετώπισα κάποιες αναποδιές, έγινα αρνητική και παραιτήθηκα, χωρίς να έχω το σθένος που θα έπρεπε να έχει ένας ενήλικας. Επιπλέον, φανερώθηκε ότι είχα αποτύχει να φροντίσω όσα είχα να κάνω τον τελευταίο καιρό. Από τότε που ανέλαβα το έργο της εκκλησίας, κι έβλεπα ότι η αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν ήταν καλύτερη από μένα από πολλές απόψεις, ένιωθα ότι είχα χαμηλό επίπεδο και ότι δεν με εκτιμούσαν. Έτσι, ήλπιζα ότι θα μου δινόταν η ευκαιρία να αποδείξω τις ικανότητές μου. Όταν η επικεφαλής συναθροιζόταν μαζί μας, παρατηρούσα συνεχώς τις εκφράσεις της και προσπαθούσα να κρίνω από τον τόνο της αν με εκτιμούσε. Εάν η επικεφαλής μού ζητούσε να κάνω κάποιο έργο, χαιρόμουν, πίστευα ότι η επικεφαλής με εκτιμούσε και είχα κίνητρο να κάνω τα καθήκοντά μου. Αλλά όταν η επικεφαλής ανέθετε τις κύριες ευθύνες στην αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν, ένιωθα υποτιμημένη. Με στενοχωρούσε όταν δεν ικανοποιούταν η επιθυμία μου για φήμη και θέση. Όταν συνεργαζόμουν με αδελφούς και αδελφές, οι σκέψεις μου δεν ήταν στα καθήκοντά μου, αλλά στο πόσο συμφωνούσαν οι άλλοι με όσα έλεγα εγώ. Μερικές φορές, όταν μοιραζόμουν μια άποψη και δεν απαντούσε κανείς, ένιωθα αμηχανία. Αν μου πρότειναν κάτι το αντίθετο, γινόμουν ακόμα πιο αρνητική και διαπίστωνα ότι το επίπεδό μου ήταν πολύ χαμηλό, και δεν ήθελα καν να συμμετέχω στη συζήτηση. Ειδικά όσον αφορά το θέμα με τη Ρόουζ, ενήργησα απερίσκεπτα, σύμφωνα με τη δική μου βούληση, παρά την αδυναμία διάκρισης, και δεν έκανα αυτοκριτική μετά από το λάθος μου, αλλά είχα αρνητικά συναισθήματα και ήθελα να παραιτηθώ. Αυτό συνέβαινε επειδή δεν εστίαζα στο έργο που έπρεπε κατά την εκτέλεση των καθηκόντων μου, αλλά πάντα επιδίωκα τη φήμη και τη θέση. Τα μάτια και οι σκέψεις μου επικεντρώνονταν μόνο στη φήμη και τη θέση μου. Όταν δεν λάμβανα τον θαυμασμό των ανθρώπων, γινόμουν αρνητική και στενοχωριόμουν, κι έβαζα στην άκρη το έργο της εκκλησίας. Δεν μπορούσα να κάνω καθόλου καλά το καθήκον μου με αυτόν τον τρόπο. Ο Θεός αποστρεφόταν πραγματικά αυτήν τη στάση. Θυμήθηκα ότι ο Θεός είπε: «Ιδίως όσοι εκτελούν αυτήν τη στιγμή τα καθήκοντά τους στον οίκο του Θεού, υπάρχει χρόνος να νιώσουν καταπιεσμένοι; Δεν υπάρχει χρόνος. Τι τρέχει, λοιπόν, με όσους αισθάνονται καταπιεσμένοι, χαλάει η διάθεσή τους και νιώθουν κακοκεφιά ή κατάθλιψη όποτε αντιμετωπίζουν κάτι ελαφρώς δυσάρεστο; Δεν ασχολούνται με τα σωστά πράγματα και είναι αδρανείς» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας Β΄», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (5)]. Όταν είδα ότι όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές γύρω μου ήταν απασχολημένοι με τα καθήκοντά τους, ενώ εγώ παρέμενα εγκλωβισμένη στις έγνοιες μου σχετικά με τη φήμη και τη θέση μου, χωρίς να αναζητώ την αλήθεια για να επιλύσω αυτά τα ζητήματα, ενώ γινόμουν πιο αρνητική και απρόθυμη, συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν κάποια που επιδίωκε την αλήθεια. Ιδιαίτερα όταν σκεφτόμουν ότι η Σέλι ανέφερε πως τα αποτελέσματα του ευαγγελικού έργου για το οποίο ήταν υπεύθυνη δεν ήταν καλά, και όλοι περνούσαν δυσκολίες, και πως ήλπιζε πραγματικά ότι θα μπορούσαμε να έχουμε σύμπνοια για να ξεπεράσουμε αυτές τις δυσκολίες μαζί, ένιωθα πολλές ενοχές και στενοχωριόμουν μέσα μου. Ο Θεός δημιούργησε το περιβάλλον ώστε να συνεργαζόμαστε και να είμαστε υπεύθυνες για το έργο της εκκλησίας, αλλά αντί να επικεντρωθώ στο πώς να κάνω καλά τα καθήκοντά μου, εγώ χανόμουν στις ασήμαντες σκέψεις μου, γινόμουν αρνητική, απομακρυνόμουν και ήθελα να παραιτηθώ. Πραγματικά, δεν είχα ανθρώπινη φύση! Προσευχήθηκα λοιπόν στον Θεό: «Θεέ μου, είμαι πολύ εγωίστρια. Αντιμετωπίζουμε τόσες δυσκολίες στο έργο της εκκλησίας, κι εμένα δεν με νοιάζουν τα θέματα που πρέπει, αλλά ανταγωνίζομαι την αδελφή μου κάθε μέρα. Όταν δεν μπορώ να είμαι καλύτερη από εκείνη, γίνομαι αρνητική. Αισθάνομαι σαν βόθρος μέσα μου και δεν έχω καμιά θετική επιδίωξη. Δεν υποφέρω μόνο εγώ, καθυστερώ και το έργο της εκκλησίας. Έχω καταλάβει πια τα προβλήματά μου. Αν και το επίπεδό μου δεν είναι πολύ καλό, θα πρέπει να κάνω ό,τι μπορώ για να συνεργαστώ και να εργαστώ αρμονικά με την αδελφή μου. Τουλάχιστον, δεν πρέπει να καθυστερώ με τη στάση μου το έργο. Μακάρι να εξετάσεις εξονυχιστικά την καρδιά μου. Είμαι πρόθυμη να μετανοήσω!» Κατόπιν, η στάση μου απέναντι στην εκτέλεση των καθηκόντων μου έγινε πιο ενεργή. Άρχισα να συζητώ ενεργά και να επιλύω προβλήματα στο έργο με τη Σέλι. Για κάποιες δύσκολες εργασίες τις οποίες φοβόμουν συνήθως, προσευχόμουν στον Θεό και συμμετείχα όσο μπορούσα. Όταν έβλεπα άλλους να δυσκολεύονται στα καθήκοντά τους, κι αν δεν μπορούσα να βοηθήσω πραγματικά, έβρισκα κάποιον που καταλάβαινε την αλήθεια για να συνεργαστεί για την επίλυσή τους. Μερικές φορές, παρόλο που η επικεφαλής ανέθετε συγκεκριμένα στη Σέλι να παρακολουθήσει μια εργασία, χωρίς να αναφέρει το όνομά μου, εφόσον η Σέλι επικοινωνούσε μαζί μου, συμμετείχα και έκανα προτάσεις, χωρίς να νοιάζομαι αν η επικεφαλής θα τις πρόσεχε ή όχι. Ασκήθηκα στο να κάνω πράγματα ενώπιον του Θεού, εστίασα στο να εκτελώ ευσυνείδητα κάθε εργασία και στο να πιστεύω ότι το βασικό ήταν να κάνω πράξη την αλήθεια και να ικανοποιώ τον Θεό. Όταν συνειδητά επαναστάτησα ενάντια στις δικές μου προθέσεις και εστίασα την καρδιά μου στα καθημερινά καθήκοντά μου, ένιωσα ακλόνητη και άρχισα να διώχνω λίγο τα αρνητικά μου συναισθήματα.

Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, κλαδεύτηκα και ξαναέπεσα σε αρνητικά συναισθήματα. Εκείνον τον καιρό, η επικεφαλής μού ζήτησε να οργανώσω κάποια υλικά. Ήμουν άπειρη και συνεργάστηκα με αδελφούς και αδελφές. Αφού τελειώσαμε το προσχέδιο, η επικεφαλής το διάβασε και το βρήκε καλό, αλλά πρότεινε να προστεθούν κάποιες λεπτομέρειες σε ορισμένα σημεία. Χάρηκα όταν είδα ότι δεν υπήρχαν μεγάλα προβλήματα, και σκέφτηκα ότι το έργο είχε γίνει καλά, κι ότι οι λεπτομέρειες θα ήταν εύκολο να προστεθούν και θα αρκούσε να προστεθεί λίγο περισσότερο περιεχόμενο. Έτσι, δεν συναναστράφηκα για τις αρχές με τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Απροσδόκητα, μετά τις προσθήκες, η επικεφαλής θεώρησε το νέο περιεχόμενο μακροσκελές και ασυνάρτητο, γεγονός που έκανε το περιεχόμενο χειρότερο. Ρώτησε αν είχαμε σκεφτεί προσεκτικά και αν είχαμε κατανοήσει σαφώς το πρόβλημα. Στη συνέχεια ζήτησε από άλλους να οργανώσουν διαφορετικά τα υλικά. Όταν το άκουσα το αυτό, έμεινα έκπληκτη, «Ήθελα να το κάνω καλά, γιατί κατέληξε έτσι;» Συλλογιζόμενη πάνω σε αυτό, ένιωσα ότι έφταιγε το χαμηλό μου επίπεδο και η ρηχή κατανόηση της αλήθειας. Νόμιζα ότι μπορούσα να χειριστώ κάποιες γενικές υποθέσεις, αλλά δεν ήμουν σε θέση να κάνω δουλειά που απαιτούσε την κατανόηση της αλήθειας. Βασικά, δεν ήταν ότι ήθελα σκόπιμα να κάνω πίσω· είχα πραγματικά τη θέληση, αλλά δεν ήμουν ικανή. Από εκεί και πέρα, δίσταζα να συνεργαστώ για το έργο. Όταν παρατηρούσα κάποια προβλήματα στο έργο, ήθελα να τα επισημάνω, αλλά σταματούσα τον εαυτό μου και σκεφτόμουν, «Μπορώ εγώ, που έχω κακό επίπεδο, να εντοπίσω προβλήματα; Είμαι ικανή για αυτή τη δουλειά; Το επίπεδό μου είναι χαμηλό και είμαι ανεπαρκής στο να διακρίνω πράγματα, αλλιώς το έργο δεν θα είχε γίνει τόσο άσχημα· οπότε, καλύτερα να μην επισημαίνω προβλήματα για τους άλλους». Κατά συνέπεια, έπεσα και πάλι σε αρνητικά συναισθήματα, έγινα παθητική στα καθήκοντά μου, ανησυχούσα συνεχώς για το μέλλον και τις προοπτικές μου, και δεν μπορούσα να βρω ηρεμία στην καρδιά μου.

Μέχρι που σε μια συνάθροιση διάβασα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού που συνέβαλε στη βελτίωση της κατάστασής μου. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Όλα τα πράγματα που προκύπτουν καθημερινά, είτε είναι μεγάλα είτε μικρά, τα οποία μπορούν να κλονίσουν την αποφασιστικότητά σου, να κυριέψουν την καρδιά σου ή να περιορίσουν την ικανότητά σου να εκτελείς το καθήκον σου και την πρόοδό σου, απαιτούν προσεκτική αντιμετώπιση· θα πρέπει να τα εξετάζεις με προσοχή και να αναζητάς την αλήθεια. Όλα αυτά αποτελούν προβλήματα που πρέπει να επιλυθούν κατά την εμπειρία σου. Ορισμένοι άνθρωποι γίνονται αρνητικοί, παραπονιούνται και παραιτούνται από τα καθήκοντά τους όταν αντιμετωπίζουν δυσκολίες, και είναι ανήμποροι να σταθούν και πάλι στα πόδια τους μετά από κάθε αναποδιά. Όλοι αυτοί είναι ανόητοι άνθρωποι που δεν αγαπούν την αλήθεια, και δεν θα την κέρδιζαν ακόμη κι αν είχαν πίστη καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους. Πώς θα μπορούσαν τέτοιοι ανόητοι να ακολουθήσουν ως το τέλος; Αν σου συμβεί το ίδιο πράγμα δέκα φορές, μα δεν αποκομίσεις τίποτα απ’ αυτό, τότε είσαι ένας μέτριος, άχρηστος άνθρωπος. Οι οξυδερκείς άνθρωποι και εκείνοι που διαθέτουν αληθινό επίπεδο και έχουν πνευματική κατανόηση είναι άνθρωποι που αναζητούν την αλήθεια· αν κάτι τους συνέβαινε δέκα φορές, τότε, πιθανώς στις οκτώ από τις περιπτώσεις αυτές, θα ήταν σε θέση να αποκτήσουν κάποια διαφώτιση, να αντλήσουν κάποιο δίδαγμα, να κατανοήσουν κάποια αλήθεια και να σημειώσουν κάποια πρόοδο. Όταν κάτι συμβαίνει σε έναν ανόητο δέκα φορές —σε κάποιον που δεν έχει πνευματική κατανόηση —δεν θα ωφελήσει τη ζωή του ούτε μία φορά, δεν θα τον αλλάξει ούτε μία φορά και δεν θα τον κάνει να γνωρίσει το άσχημο πρόσωπό του ούτε μία φορά, οπότε αυτό θα είναι το τέλος του. Κάθε φορά που του συμβαίνει κάτι, πέφτει κάτω, και κάθε φορά που πέφτει κάτω, χρειάζεται τη στήριξη και το καλόπιασμα κάποιου άλλου· δίχως στήριξη και καλόπιασμα, δεν μπορεί να σηκωθεί και κάθε φορά που συμβαίνει κάτι, κινδυνεύει να πέσει και να εκφυλιστεί. Αυτό δεν είναι το τέλος του; Συντρέχει άλλος λόγος για να σωθούν τέτοιοι άχρηστοι άνθρωποι; Η σωτηρία της ανθρωπότητας από τον Θεό είναι η σωτηρία εκείνων που αγαπούν την αλήθεια, η σωτηρία του μέρους τους που διαθέτει θέληση και αποφασιστικότητα, και του μέρους τους που λαχταρά την αλήθεια και τη δικαιοσύνη μες στην καρδιά τους. Η αποφασιστικότητα ενός ανθρώπου είναι το μέρος του μες στην καρδιά του που λαχταρά τη δικαιοσύνη, την καλοσύνη και την αλήθεια, και το οποίο έχει συνείδηση. Ο Θεός σώζει αυτό το μέρος των ανθρώπων και, μέσα από αυτό, αλλάζει τη διεφθαρμένη διάθεσή τους, έτσι ώστε να μπορέσουν να κατανοήσουν και να κερδίσουν την αλήθεια, έτσι ώστε να μπορέσει να καθαρθεί η διαφθορά τους και να μεταμορφωθεί η ζωή-διάθεσή τους. Αν δεν έχεις τα πράγματα αυτά μέσα σου, δεν μπορείς να σωθείς. […] Μερικοί άνθρωποι αισθάνονται ότι το επίπεδό τους είναι πολύ χαμηλό και ότι τους λείπει η ικανότητα κατανόησης, γι’ αυτό και οριοθετούν τον εαυτό τους και πιστεύουν ότι όσο κι αν επιδιώκουν την αλήθεια, δεν θα μπορέσουν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του Θεού. Νομίζουν ότι όσο σκληρά κι αν προσπαθούν, είναι ανώφελο, ότι αυτό είναι όλο κι όλο, κι έτσι είναι συνεχώς αρνητικοί και, ως αποτέλεσμα αυτού, ακόμη και μετά από χρόνια πίστης στον Θεό, δεν έχουν κερδίσει καμία αλήθεια. Χωρίς να επιτελείς το δύσκολο έργο της επιδίωξης της αλήθειας, λες ότι το επίπεδό σου είναι πολύ χαμηλό, παύεις να πιστεύεις στον εαυτό σου και ζεις διαρκώς σε μια αρνητική κατάσταση. Κατά συνέπεια, δεν κατανοείς την αλήθεια που θα έπρεπε να κατανοείς, ούτε κάνεις πράξη την αλήθεια μέσα στο πλαίσιο των δυνατοτήτων σου —εσύ δεν είσαι αυτός που παρεμποδίζει τον εαυτό σου; Εάν λες διαρκώς ότι το επίπεδό σου δεν είναι αρκετά καλό, δεν αποφεύγεις και αποποιείσαι την ευθύνη; Εάν μπορείς να υποφέρεις, να πληρώσεις ένα τίμημα και να κερδίσεις το έργο του Αγίου Πνεύματος, τότε αναπόφευκτα θα μπορέσεις να κατανοήσεις κάποιες αλήθειες και να εισέλθεις σε κάποιες πραγματικότητες. Εάν δεν προσβλέπεις στον Θεό ούτε βασίζεσαι σ’ Εκείνον, και δεν πιστεύεις πια στον εαυτό σου, δεν καταβάλλεις προσπάθεια ούτε πληρώνεις κάποιο τίμημα, και απλώς παραδίδεσαι, τότε είσαι άχρηστος και δεν έχεις ίχνος συνείδησης και λογικής. Ανεξάρτητα από το αν το επίπεδό σου είναι κακό ή εξαιρετικό, εάν έχεις λίγη συνείδηση και λογική, θα πρέπει να ολοκληρώνεις σωστά αυτό που οφείλεις να κάνεις και την αποστολή σου. Το να είσαι λιποτάκτης είναι τρομερό, είναι προδοσία κατά του Θεού. Αυτό είναι ανεπανόρθωτο. Η επιδίωξη της αλήθειας απαιτεί σταθερή θέληση, και οι άνθρωποι που είναι πολύ αρνητικοί ή αδύναμοι δεν θα καταφέρουν τίποτα. Δεν θα μπορέσουν να πιστεύουν στον Θεό μέχρι τέλους, ενώ έχουν ακόμη λιγότερες ελπίδες εάν επιθυμούν να αποκτήσουν την αλήθεια και να επιτύχουν αλλαγή διάθεσης. Μόνο όσοι είναι αποφασισμένοι και επιδιώκουν την αλήθεια μπορούν να την αποκτήσουν και να οδηγηθούν στην τελείωση από τον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, τα συσχέτισα με τον εαυτό μου. Συνειδητοποίησα ότι όταν αντιμετώπιζα αναποδιές και αποτυχίες, ήμουν πάντα ιδιαίτερα εύθραυστη και αρνητική κι ένιωθα σαν ένα τσαλακωμένο κομμάτι χαρτί. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν πάντα να σκέφτομαι: «Άσε τους άλλους να το χειριστούν» ή «Το επίπεδό μου είναι πολύ χαμηλό», και στη συνέχεια έδινα το έργο σε άλλους για να επιλυθεί. Έτσι, φαινόμουν λογική και έδειχνα ότι είχα αυτογνωσία, αλλά στην πραγματικότητα, οριοθετούσα και εγκατέλειπα τον εαυτό μου. Φαινόταν ότι δεν αποδεχόμουν ούτε αγαπούσα την αλήθεια. Όταν αντιμετωπίζουμε αναποδιές και αποτυχίες, ο Θεός θέλει να αναζητούμε την αλήθεια για να επιλύουμε τα προβλήματα και να σημειώνουμε πρόοδο. Μέσω της θέλησης και της λαχτάρας μας για δικαιοσύνη ο Θεός μάς οδηγεί στην τελείωση. Οι άνθρωποι που αγαπούν την αλήθεια και έχουν καλό επίπεδο είναι δραστήριοι. Είναι καλοί στο να συνοψίζουν εμπειρίες από αποτυχίες, να εξετάζουν τις ελλείψεις τους, και μπορούν να κατανοούν αλήθειες αναζητώντας, να αποκτούν κάποια αυτογνωσία και να προοδεύουν στη ζωή. Αυτήν τη φορά, όταν κλαδεύτηκα, δεν ανέλυσα τους λόγους της αποτυχίας μου, αλλά αντ’ αυτού σκαρφίστηκα δικαιολογίες. Ένιωσα ότι δεν έφταιγε που δεν ήθελα να τα πάω καλά, αλλά ότι το κακό μου επίπεδο επέφερε πολλά προβλήματα στην εκτέλεση των καθηκόντων μου. Αυτό υπονοούσε πως είχα κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσα μέσα στις δυνατότητές μου και δεν είχα κάτι άλλο να αναλογιστώ. Αλλά μετά από προσεκτικότερη εξέταση, ήταν, άραγε, αλήθεια ότι πραγματικά δεν είχα κανένα πρόβλημα; Όταν η επικεφαλής επισήμανε ότι τα υλικά δεν ήταν λεπτομερή, δεν αναλογίστηκα ούτε αναζήτησα, μόνο πρόσθεσα πολύ περιττό περιεχόμενο από τη φαντασία μου, κι έτσι τα υλικά μετά την επιμέλεια έγινα υπερβολικά μακροσκελή και ανούσια. Δεν αναζήτησα αρχές ούτε σκέφτηκα πώς να επιτύχω καλύτερα αποτελέσματα. Απλώς ακολούθησα τους κανόνες μηχανικά. Προσέγγιζα τα καθήκοντά μου με μισή καρδιά. Έπρεπε γρήγορα να συνοψίσω και να διορθώσω την προσέγγισή μου. Είχα χαμηλό επίπεδο και αν δεν είχα ούτε καν τη νοοτροπία να είμαι ενεργή και απλώς υποχωρούσα παθητικά κάθε φορά που αντιμετώπιζα δυσκολίες, θα ήταν δύσκολο να βελτιωθώ.

Αργότερα, αναλογίστηκα γιατί ήθελα πάντα να ξεφεύγω από αναποδιές και αποτυχίες που αντιμετώπιζα. Μετά από πολλή σκέψη, συνειδητοποίησα ότι ο λόγος ήταν πως με ένοιαζε πολύ η φήμη και η θέση, και το μονοπάτι που είχα πάρει στην πίστη μου στον Θεό δεν ήταν σωστό. Θυμήθηκα ένα χωρίο στο οποίο ο Θεός αναλύει τους αντίχριστους. Τα λόγια του Θεού λένε: «Η λατρεία των αντίχριστων για τη φήμη και τη θέση τους ξεπερνά αυτήν των κανονικών ανθρώπων και είναι κάτι που εμπεριέχεται στη διάθεση-ουσία τους· δεν είναι κάποιο προσωρινό ενδιαφέρον ούτε η παροδική συνέπεια του περιβάλλοντός τους —είναι κάτι που βρίσκεται μέσα στη ζωή τους, στα κόκαλά τους, άρα είναι η ουσία τους. Αυτό σημαίνει πως σε ό,τι κάνουν οι αντίχριστοι, το πρώτο πράγμα που τους ενδιαφέρει είναι η δική τους φήμη και θέση, τίποτε άλλο. Για τους αντίχριστους, η φήμη και η θέση είναι η ζωή τους και ο ισόβιος στόχος τους. Ό,τι κι αν κάνουν, το πρώτο πράγμα που σκέφτονται είναι το εξής: “Τι θα συμβεί στη θέση μου; Στη φήμη μου; Αν το κάνω αυτό, θα αποκτήσω καλή φήμη; Θα εξυψώσει αυτό τη θέση μου στο μυαλό των ανθρώπων;” Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτονται, πράγμα που αποτελεί επαρκή απόδειξη ότι έχουν τη διάθεση και την ουσία των αντίχριστων· αλλιώς δεν θα σκέφτονταν αυτά τα προβλήματα. Μπορεί να πει κανείς πως για τους αντίχριστους, η φήμη και η θέση δεν αποτελούν κάποια επιπλέον απαίτηση, πόσο μάλλον κάτι εξωγενές χωρίς το οποίο θα άντεχαν. Αποτελούν μέρος της φύσης των αντίχριστων, βρίσκονται στα κόκαλά τους, στο αίμα τους, τα έχουν έμφυτα. Οι αντίχριστοι δεν αδιαφορούν για το αν έχουν φήμη και θέση· δεν είναι αυτή η στάση τους. Τότε, ποια είναι η στάση τους; Η φήμη και η θέση είναι στενά συνδεδεμένες με την καθημερινότητά τους, με την καθημερινή κατάστασή τους, με όσα επιδιώκουν σε καθημερινή βάση. Και έτσι για τους αντίχριστους, η φήμη και η θέση είναι η ζωή τους. Όπως κι αν ζουν, σε όποιο περιβάλλον κι αν ζουν, ό,τι έργο κι αν κάνουν, ό,τι κι αν επιδιώκουν, όποιος κι αν είναι ο στόχος τους, όποια κι αν είναι η κατεύθυνση της ζωής τους, όλα περιστρέφονται γύρω από την απόκτηση καλής φήμης και υψηλής θέσης. Κι αυτός ο στόχος δεν αλλάζει· δεν μπορούν ποτέ να παραβλέψουν τέτοια πράγματα. Αυτό είναι το αληθινό πρόσωπο των αντίχριστων και η ουσία τους» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος τρίτο)]. Ο Θεός λέει ότι οι αντίχριστοι εκτιμούν τη φήμη και τη θέση περισσότερο από τους κανονικούς ανθρώπους, και ότι η φήμη και η θέση είναι οι δια βίου επιδιώξεις τους και η αφετηρία και ο στόχος όλων των πράξεών τους. Όταν οι άνθρωποι τους θαυμάζουν και τους επαινούν, βρίσκουν κίνητρο να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους και είναι πρόθυμοι να κάνουν οτιδήποτε. Αλλά μόλις χάσουν τον θαυμασμό των ανθρώπων, γίνονται αρνητικοί και τεμπελιάζουν, και αισθάνονται ότι η πίστη στον Θεό και η εκτέλεση των καθηκόντων τους δεν έχουν νόημα. Έβλεπα τις επιδιώξεις μου όπως ακριβώς και οι αντίχριστοι. Όταν οι απόψεις μου αναγνωρίζονταν και υιοθετούνταν από όλους, μπορούσα να κάνω ενεργά έργο. Ωστόσο, όταν εκτιμούσαν την αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν και εμένα με αγνοούσαν, ένιωθα πολύ χαμένη και απογοητευμένη και δεν είχα κίνητρο να κάνω τα καθήκοντά μου. Όταν αντιμετώπιζα περισσότερες αποτυχίες, οριοθετούσα κι άλλο τον εαυτό μου, έλεγα ότι δεν είχα επίπεδο κι ήμουν ακατάλληλη για το έργο, και ήθελα να ξεφύγω. Σκεφτόμουν συνέχεια ότι ήθελα να παραιτηθώ επειδή ήμουν πραγματικά ανίκανη για αυτό το έργο, και αυτό έδειχνε ότι είχα αυτογνωσία, αλλά στην πραγματικότητα, έφταιγε που εκτιμούσα υπερβολικά τη φήμη και τη θέση μου. Ήξερα ότι αν έκανα αυτό το καθήκον, θα δυσκολευόμουν να κρατήσω το κεφάλι μου ψηλά, και αν συνέχιζα αυτό το καθήκον, πιθανότατα θα αποτύγχανα και θα αποκαλυπτόμουν πολλές φορές, και οι άλλοι θα με διέκριναν εντελώς. Έτσι, θέλησα να κάνω ένα απλούστερο καθήκον για να διατηρήσω τη φήμη και τη θέση μου. Εξαρχής, είτε όταν επέλεγα καθήκον, είτε πού θα σπούδαζα ή που θα εργαζόμουν, το πρωταρχικό μου κριτήριο ήταν αν θα φαινόμουν καλή και θα ξεχώριζα. Όταν έκανα αιτήσεις σε κολέγια, ήταν ένα πανεπιστήμιο με καλό πρόγραμμα σπουδών και ένα άλλο με σχετικά πιο αδύναμο πρόγραμμα. Ωστόσο, οι εκπαιδευτικοί από το τελευταίο μού ζητούσαν επίμονα να κάνω αίτηση για εκεί και ένιωσα ότι θα με εκτιμούσαν. Τελικά, επέλεξα το πανεπιστήμιο με το πιο αδύναμο πρόγραμμα σπουδών. Το ίδιο έκανα και στο πανεπιστήμιο. Έκανα προσπάθεια στα μαθήματα στα οποία οι δάσκαλοι με εκτιμούσαν και απέφευγα τα μαθήματα στα οποία δεν με εκτιμούσαν. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μου, τα έκρινα όλα με βάση το αν θα αποκτούσα φήμη και θέση. Μου άρεσαν τα μέρη όπου με εκτιμούσαν και ξεχώριζα και απέφευγα μέρη όπου με παραμελούσαν ή με ταπείνωναν. Τώρα, συνειδητοποίησα ότι είχε ριζώσει βαθιά μέσα μου η έγνοια για τη φήμη και τη θέση· είχε ποτίσει μέσα μου, και ήθελα συνεχώς να την προστατεύω. Για παράδειγμα, τώρα, ήξερα σαφώς ότι το να είσαι επικεφαλής σήμαινε να αποκαλύπτεσαι και να κλαδεύεσαι πολύ, πράγμα που ήταν επωφελές για την κατανόηση των αλήθεια-αρχών και για τη ζωή-είσοδό μου. Ωστόσο, για να διατηρήσω τη φήμη και τη θέση μου, σκέφτηκα ακόμη και να παραιτηθώ από το καθήκον μου. Είδα ότι εκτιμούσα τη φήμη και τη θέση περισσότερο από την αλήθεια, και αποκάλυπτα τη διάθεση ότι αποστρέφομαι την αλήθεια. Αν συνέχιζα έτσι, τι θα κέρδιζα τελικά; Δεν θα ήμουν σε θέση να ασκήσω τις δεξιότητές μου ή να σημειώσω πρόοδο στη ζωή-είσοδό μου, και στο τέλος, θα ήμουν απλώς μια άχρηστη, την οποία ο Θεός θα περιφρονούσε και θα απέκλειε. Εκείνη τη στιγμή, συνειδητοποίησα ότι η επιδίωξη της φήμης και της θέσης οδηγεί σε αδιέξοδο, και ότι πρέπει να αναζητήσω την αλήθεια και να αφήσω την επιδίωξη της φήμης και της θέσης, και να ξεφύγω από αυτήν την κατάσταση.

Αργότερα, διάβασα ένα χωρίο των λόγων του Θεού και βρήκα οδό άσκησης. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Ποιο είναι το σημαντικότερο πράγμα όπου πρέπει να εστιάσει κανείς όταν πιστεύει στον Θεό; Δεν έχει σημασία το επίπεδό του, είτε υψηλό είτε χαμηλό, το αν έχει ή δεν έχει πνευματική κατανόηση και το πώς έχει κλαδευτεί. Ποιο είναι το σημαντικό στις μέρες μας; Το πώς εισέρχεστε στις αλήθεια-πραγματικότητες. Ποιο είναι το βασικότερο χαρακτηριστικό που πρέπει να έχει κάποιος για να το πετύχει αυτό; Πρέπει να έχει ειλικρινή καρδιά. Τι σημαίνει να είσαι ειλικρινής; Σημαίνει να μην είσαι πονηρός όταν σου συμβαίνουν κακοτυχίες, να μη σκέφτεσαι το συμφέρον σου, να μην καταστρώνεις σχέδια και πλεκτάνες με άλλους και να μην παίζεις δόλια παιχνίδια με τον Θεό. Αν μπορείς να εξαπατήσεις τον Θεό και να μην είσαι ειλικρινής απέναντί Του, τότε είσαι εντελώς καταδικασμένος και ο Θεός δεν πρόκειται να σε σώσει. Άρα, τι νόημα έχει να κατανοήσεις την αλήθεια; Μπορεί να έχεις πνευματική κατανόηση και καλό επίπεδο, να είσαι ευφραδής και να έχεις την ικανότητα να κατανοείς γρήγορα τα πράγματα, να βγάζεις συμπεράσματα και να κατανοείς όλα όσα λέει ο Θεός, αλλά αν παίζεις δόλια παιχνίδια με τον Θεό όταν σου συμβαίνουν κακοτυχίες, τότε έχεις σατανική διάθεση· αυτό είναι πολύ επικίνδυνο. Όσο καλό κι αν είναι το επίπεδό σου, δεν χρησιμεύει σε τίποτα και ο Θεός δεν θα σε θέλει. Θα σου πει: “Μιλάς ωραία, έχεις καλό επίπεδο, είσαι εύστροφος και έχεις πνευματική κατανόηση, υπάρχει όμως μόνο ένα πρόβλημα —δεν αγαπάς την αλήθεια”. Αυτοί που δεν αγαπούν την αλήθεια δημιουργούν προβλήματα και ο Θεός δεν τους θέλει. Όποιος δεν έχει καλή καρδιά θα απορριφθεί με τον ίδιο τρόπο που θα απορριφθεί τελείως ένα αυτοκίνητο που εξωτερικά φαίνεται να είναι σε καλή κατάσταση, αλλά έχει χαλασμένο κινητήρα. Και οι άνθρωποι έτσι είναι: Δεν έχει σημασία πόσο καλό επίπεδο φαίνεται να έχεις, πόσο έξυπνος, ευφραδής ή ικανός είσαι, ή πόσο καλά χειρίζεσαι τα προβλήματα. Όλα αυτά είναι ανώφελα, γιατί δεν είναι το σημαντικότερο πράγμα. Άρα, ποιο είναι το σημαντικότερο πράγμα; Είναι το αν η καρδιά ενός ανθρώπου αγαπά την αλήθεια. Δεν έχει να κάνει με το πώς μιλάει, αλλά με το πώς ενεργεί. Ο Θεός δεν κοιτάζει τι λες ή τι υπόσχεσαι ενώπιόν Του· κοιτάζει αν ό,τι κάνεις έχει αλήθεια-πραγματικότητα. Επίσης, ο Θεός δεν ενδιαφέρεται για το πόσο υψηλές, βαθιές ή ισχυρές είναι οι πράξεις σου, και ακόμη κι αν κάνεις ένα μικρό πραγματάκι, αν δει ειλικρίνεια στην κάθε κίνησή σου, θα πει: “Αυτός ο άνθρωπος πιστεύει ειλικρινά σ’ Εμένα. Ποτέ δεν έχει περηφανευτεί. Συμπεριφέρεται σύμφωνα με τη θέση του. Παρόλο που μπορεί να μην έχει συνεισφέρει πολλά στον οίκο του Θεού και να είναι χαμηλού επιπέδου, είναι σταθερός και ειλικρινής σε ό,τι κάνει”. Τι περιέχει αυτή η “ειλικρίνεια”; Περιέχει φόβο Θεού και υποταγή σ’ Αυτόν, καθώς και αληθινή πίστη και αγάπη· περιέχει όλα όσα θέλει να δει ο Θεός. Ένας τέτοιος άνθρωπος μπορεί να μοιάζει ασήμαντος στους άλλους, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι κάποιος που φτιάχνει φαγητό ή κάνει την καθαριότητα, κάποιος που εκτελεί ένα συνηθισμένο καθήκον. Τέτοιοι άνθρωποι είναι αδιάφοροι για τους άλλους, δεν έχουν πετύχει κάτι σπουδαίο και δεν έχουν τίποτα το αξιόλογο, το αξιοθαύμαστο ή το αξιοζήλευτο πάνω τους —είναι απλώς συνηθισμένοι άνθρωποι. Και όμως, όλα όσα απαιτεί ο Θεός βρίσκονται μέσα τους και τα βιώνουν μέσα τους, και τα δίνουν όλα στον Θεό. Πείτε μου, τι παραπάνω θέλει ο Θεός; Είναι ικανοποιημένος μαζί τους» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Παλιά, έδινα μεγάλη σημασία αν ένα άτομο είχε επίπεδο και χαρίσματα, και πίστευα ότι μόνο όσοι έχουν καλό επίπεδο θα χρησιμοποιούνταν σε μεγάλο βαθμό στον οίκο του Θεού. Όταν αποκαλύφθηκα επανειλημμένα για το ότι δεν είχα επίπεδο και δεν μπορούσα να δω τα πράγματα καθαρά, έγινα αρνητική, οριοθέτησα τον εαυτό μου, και δεν μπορούσα να εκτελέσω ακόμη και τα καθήκοντα για τα οποία ήμουν ικανή. Διαβάζοντας τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι οι πιστοί δεν πρέπει να επικεντρώνονται στο επίπεδό τους, ή στο αν έχουν ευγλωττία ή κοφτερό μυαλό— δεν τα εκτιμά αυτά ο Θεός. Ο Θεός νοιάζεται για την καρδιά ενός ατόμου και αν η καρδιά του είναι ειλικρινής προς τον Θεό και το έργο της εκκλησίας. Το επίπεδο και η ευγλωττία που μου έδωσε ο Θεός δεν καθορίζουν το αν θα είμαι καλή στα καθήκοντά μου. Αν είμαι εύγλωττη και ικανή, αλλά αποφεύγω τις ευθύνες και ενεργώ ανέντιμα κατά την άσκησή μου, τότε, ανεξάρτητα από το πόσο καλό είναι το επίπεδό μου, ο Θεός θα με απεχθάνεται. Ενώ το επίπεδο μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους να κάνουν καλά τα καθήκοντά τους, το πιο σημαντικό είναι η στάση ενός ατόμου απέναντι στην αλήθεια και τα καθήκοντά του, το αν έχει δραστήρια καρδιά που αγαπά την αλήθεια, το αν μπορεί να αναζητά την αλήθεια όταν αποτυγχάνει και αποκαλύπτεται, το αν μαθαίνει από τις εμπειρίες του και επιδιώκει να αναπτυχθεί στη ζωή του— αυτά είναι που εκτιμά ο Θεός. Στο παρελθόν, υπήρξαν επικεφαλής της εκκλησίας άνθρωποι με χαρίσματα και επίπεδο, αλλά πολλοί δεν έκαναν σωστά τα καθήκοντά τους. Μετά από κάποιο διάστημα, ήθελαν την άνεση και την ευκολία, δεν έκαναν πραγματικό έργο, ή αγωνίζονταν για φήμη και οφέλη, διαταράσσοντας το έργο της εκκλησίας, και τελικά αποκλείονταν. Ωστόσο, μερικοί άνθρωποι φαίνονταν ασήμαντοι, χωρίς χαρίσματα, με μέτριο επίπεδο, αλλά έκαναν τα καθήκοντά τους προσγειωμένοι, αναζητούσαν αρχές σε όλα, και σημείωναν πρόοδο στην εκτέλεση των καθηκόντων τους χωρίς να αντικατασταθούν ή να αποκλειστούν. Αυτό δείχνει ότι ο Θεός είναι δίκαιος, και ότι δεν βγάζει ετυμηγορία για κάποιον με βάση το επίπεδό του, αλλά εκτιμά το αν εκείνος επιδιώκει και ασκεί την αλήθεια και το αν μπορεί να ολοκληρώσει κάθε έργο με προσγειωμένο και υπεύθυνο τρόπο. Αφού το κατανόησα αυτό, είπα μέσα μου ότι από τότε και στο εξής, έπρεπε να επικεντρωθώ στα καθήκοντά μου και να εργαστώ ευσυνείδητα, και ότι εφόσον το έργο ανατέθηκε σε εμένα, θα πρέπει να το κάνω ειλικρινά και υπεύθυνα, καταβάλλοντας τη μέγιστη προσπάθεια, και να είμαι ένα προσγειωμένο και αξιόπιστο άτομο που φροντίζει να κάνει το έργο του.

Στη συνέχεια, άρχισα να επικεντρώνομαι στο να μαθαίνω από κάθε αποτυχία, κι άλλαζα τη νοοτροπία μου κάθε φορά που αποκαλυπτόμουν. Παλιότερα, κάθε φορά που αντιμετώπιζα αποτυχία ή κλάδεμα σκεφτόμουν: «Ωχ, η επικεφαλής μάλλον με έχει καταλάβει», ή «Όλοι θα νομίζουν ότι δεν έχω επίπεδο». Όποτε βυθιζόμουν σ’ αυτές τις σκέψεις, μελαγχολούσα πολύ. Αργότερα, άρχισα να συλλογίζομαι τον λόγο που αποκαλυπτόμουν, ποια προβλήματα μπορούσα να ανακαλύψω στον εαυτό μου και ποιες ελλείψεις μπορούσα να αναπληρώσω. Με αυτήν τη νέα νοοτροπία, επικεντρώθηκα περισσότερο στα σωστά θέματα στην καρδιά μου. Αργότερα, για ένα χρονικό διάστημα, αντιμετώπισα διαδοχικά κλαδέματα, μερικές φορές λόγω χαμηλής απόδοσης όταν έκανα κάποια πράγματα, άλλες φορές επειδή δεν είχα κατανοήσει τις αρχές όταν χειριζόμουν εργασίες, και άλλες φορές επειδή έβλεπα μονόπλευρα ένα συγκεκριμένο θέμα και δεν το είχα κατανοήσει σωστά. Έτσι, αναλογίστηκα τα προβλήματά μου, κι αναζήτησα μεθόδους για να βελτιώσω την αποδοτικότητά μου στο έργο αν είχε σχέση με τις δεξιότητές μου, ενώ αν ήταν θέμα κατανόησης, συλλογιζόμουν τα δικά μου προβλήματα, εξέταζα τι είχα κατανοήσει λάθος, και στη συνέχεια αναζητούσα βοήθεια από αδελφούς και αδελφές που κατανοούσαν την αλήθεια και είχαν εμπειρία. Όταν συλλογίστηκα με αυτόν τον τρόπο, βελτιώθηκε η στάση μου απέναντι στο κλάδεμα. Αν και τώρα εξακολουθώ να νιώθω πού και πού αποκαρδιωμένη, δεν κολλάω πλέον σε αυτό, και κάθε μέρα, δεν βαραίνει τόσο το μυαλό μου ενώ κάνω τα καθήκοντά μου, και μπορώ κανονικά να βιώσω τις περιστάσεις που αντιμετωπίζω.

Όταν αναλογίζομαι αυτήν την περίοδο, που ήμουν παγιδευμένη στην αρνητικότητα και βυθιζόμουν στη μιζέρια και την κούραση, χωρίς την καθοδήγηση των λόγων του Θεού, δεν θα μπορούσα να αφήσω πίσω μου αυτό το αρνητικό συναίσθημα, και θα συνέχιζα να χειροτερεύω, οπότε θα απομακρυνόμουν από τον Θεό, και θα έχανα μάλιστα τα καθήκοντά μου. Ευχαριστώ από καρδιάς τον Θεό, γιατί στις πιο αδύναμες στιγμές μου, μου έστελνε υπενθυμίσεις μέσω των ανθρώπων γύρω μου και με καθοδηγούσε μέσα από τα λόγια Του, και με βοήθησε με να αφήσω αυτό το συναίσθημα πίσω μου. Στο εξής, θέλω απλώς να ηρεμήσω και να κάνω τα καθήκοντά μου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.