Το καλοκαίρι του 2017, υπηρετούσα ως επικεφαλής εκκλησίας. Για τις ανάγκες του έργου, η ανώτερη επικεφαλής κανόνισε να εργαστούν μαζί μου οι αδελφές Γιανκγ και Γουανγκ, και μου είπε να τις βοηθήσω. Μετά από λίγο καιρό, είδα ότι οι δύο αδελφές είχαν φορτίο στο καθήκον τους και προόδευαν γρήγορα. Δεν χρειαζόταν ν’ ανησυχώ για κάποια πράγματα —τα χειρίζονταν αυτές. Στην αρχή χαιρόμουν πολύ γι’ αυτό, αλλά μετά από λίγο, άρχισε να μου αφήνει μια άσχημη γεύση. Εγώ ήμουν η επικεφαλής, οπότε για τα θέματα της εκκλησίας, μικρά-μεγάλα, έπρεπε πρώτα να με ρωτούν. Μα τώρα, έκαναν ρυθμίσεις χωρίς να μου μιλήσουν. Δεν με έπαιρναν πια στα σοβαρά! Αν συνεχιζόταν αυτό, θα ήμουν επικεφαλής μόνο κατ’ όνομα.

Σε μια συνάθροιση, μια προϊσταμένη ανέφερε τις δύο αυτές αδελφές. Είπε: «Φέρουν πράγματι φορτίο στο καθήκον τους. Παλαιότερα, πάντα μας έλειπαν οι ποτιστές, αλλά από τότε που ήρθαν, προσαρμόστηκαν γρήγορα και η ομάδα είναι αποτελεσματική». Ευχαρίστησα λεκτικά τον Θεό, αλλά μέσα μου δεν ήμουν ευχαριστημένη. Είχα φουντώσει. Φαινόταν ότι οι άλλοι σκέφτονταν περισσότερο αυτές παρά εμένα. Ήμουν επικεφαλής για αρκετά χρόνια, αλλά αυτές είχαν μόλις λίγες μέρες. Ήταν καλύτερες από μένα; Δεν ήθελα να το δεχτώ. Δεν άκουσα τίποτα από όσα είπε η προϊσταμένη μετά απ’ αυτό. Σύρθηκα στο σπίτι μετά τη συνάθροιση. Στο κρεβάτι, στριφογύριζα, δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Αναστατωνόμουν πολύ όποτε σκεφτόμουν τα λόγια της προϊσταμένης. Αν και επικεφαλής για χρόνια, δεν συγκρινόμουν μ’ εκείνες τις αδελφές που μόλις είχαν ενταχθεί. Τι θα σκεφτόταν η ανώτερη επικεφαλής για μένα αν το μάθαινε; Θα έλεγε ότι ήμουν ανίκανη και ακατάλληλη για επικεφαλής; Οι άλλοι παλιά με θαύμαζαν, μα τώρα πίστευαν ότι αυτές οι αδελφές ήταν καλύτερες. Θα υποστήριζαν αυτές αντί εμού μετά απ’ αυτό; Ένιωθα ότι οι αδελφές Γιανγκ και Γουανγκ μού είχαν κλέψει τη δόξα, και τις ζήλευα και αγανακτούσα μαζί τους. Το μυαλό τότε ήταν αναστατωμένο και φοβόμουν ότι κινδύνευε η θέση μου. Ενθάρρυνα σιωπηλά τον εαυτό μου ότι έπρεπε να κάνω καλή δουλειά και να προσπαθήσω να κάνω καλά όλα τα έργα, ώστε να δουν όλοι ότι δεν ήμουν χειρότερη απ’ αυτές. Μετά από αυτό, κάθε μέρα ξυπνούσα νωρίς και ξενυχτούσα. Έβγαινα μπροστά για κάθε σημαντικό έργο και έλυνα γρήγορα κάθε πρόβλημα, φοβούμενη ότι οι αδελφές θα ήταν στην πρώτη γραμμή. Κάποιες φορές, ήλπιζα να κάνουν λάθος και να χάσουν το κύρος τους. Μια μέρα, ενώ ελέγχαμε τα βιβλία της εκκλησίας, διαπιστώσαμε αποκλίσεις στους αριθμούς αποστολής και παραλαβής. Αυτές είχαν αναλάβει τη διανομή και την παραλαβή των βιβλίων, και βλέποντάς τες να ψάχνουν με τόση αγωνία την αιτία, όχι μόνο δεν τις βοήθησα, αλλά απολάμβανα την ατυχία τους, σκεπτόμενη: «Νόμιζα ότι ήσασταν τόσο ικανές —τώρα τι θα κάνετε;» Είπα με επιτιμητικό τόνο: «Ένα πρόβλημα με τα βιβλία της εκκλησίας είναι μεγάλη υπόθεση». Αυτό που άκουσαν τις άγχωσε και είχε αντίκτυπο στις καταστάσεις τους. Χάρηκα κρυφά: «Για να δούμε αν η επικεφαλής τις θεωρεί καλύτερες, μετά από ένα τέτοιο λάθος! Αν παραμείνουν σε αρνητική κατάσταση, δεν θα ανησυχώ πια για τη θέση μου». Τότε αισθάνθηκα κάποιες ενοχές και πως είχα ξεπεράσει τα όρια, αλλά δεν το αναλογίστηκα πραγματικά.

Αργότερα, η αδελφή Γουανγκ άλλαξε καθήκον, κι έμεινα να εργάζομαι με την αδελφή Γιανγκ. Μια μέρα, σε μια συζήτηση για το έργο, η ανώτερη επικεφαλής ζητούσε πάντα τη γνώμη της αδελφής Γιανγκ, ενώ εμένα με είχαν αφήσει στην άκρη απαξιωμένη. Υπέθεσα ότι η επικεφαλής πίστευε ότι ήταν νεότερη και με περισσότερα προσόντα, άρα ήθελε να την εκπαιδεύσει. Καταρρακώθηκα στη σκέψη αυτή. Η επικεφαλής πάντα συζητούσε μαζί μου στο παρελθόν, μα τώρα εκτιμούσε την αδελφή Γιανγκ. Αυτό δεν την έκανε να φαίνεται καλύτερη από μένα; Η ζήλια μου εμφανιζόταν και πάλι. Τότε, κάθε φορά που έβλεπα λάθη στο έργο της, την επέπληττα και μερικές φορές απλώς τη σνόμπαρα. Και σε κάθε συνάθροιση, ήθελα να προεδρεύω εγώ, ώστε να λύνω τα προβλήματα όλων, χωρίς να την αφήνω να συναναστραφεί. Η κατάστασή της χειροτέρευε και δεν έφερε πλέον φορτίο για το έργο της εκκλησίας. Κάποια πράγματα δεν τακτοποιούνταν εγκαίρως, και αυτό έβλαπτε το έργο της εκκλησίας. Εκείνη την εποχή, αισθανόμουν κάπως ένοχη. Ένιωθα ότι είχα σχέση με την αρνητική της κατάσταση, αλλά δεν έκανα αυτοκριτική. Δεν είχα καμία κατανόηση της κατάστασής μου, μέχρι που ήρθε η πειθαρχία του Θεού.

Μια μέρα αισθάνθηκα άρρωστη και με πυρετό, και αργότερα άρχισα να βήχω. Σκέφτηκα ότι ήταν πάλι το άσθμα μου, μα μια αδελφή με προειδοποίησε: «Τελευταία παρατηρώ ότι μόνο εσύ συναναστρέφεσαι στις συναθροίσεις. Η αδελφή Γιανγκ δεν λέει λέξη. Θα πρέπει να προβληματιστείς. Αν συνεχίσεις έτσι, είναι επικίνδυνο!» Όχι μόνο δεν το δέχτηκα, αλλά υποστήριξα σθεναρά την άποψή μου: «Δεν την ξέρεις καλά, δεν είναι καλή στα λόγια. Κάποιες φορές στις συναθροίσεις, αν δεν συναναστρεφόμουν εγώ, επικρατούσε σιωπή». Δεν είπε τίποτα άλλο. Αργότερα, ο βήχας μου χειροτέρευε και τα φάρμακα δεν βοηθούσαν. Όσο κι αν το ήθελα, δεν μπορούσα να συναναστρέφομαι. Πήγα στον γιατρό να με εξετάσει. Αυτός είπε ότι είχα σοβαρή βρογχεκτασία και φυματίωση, και ότι πρόκειται σοβαρές ασθένειες· χρειαζόταν ένας χρόνος αγωγής για να τεθούν υπό έλεγχο. Όταν το άκουσα αυτό, έμεινα σοκαρισμένη, πολύ δυστυχισμένη. Είχα ξαναπάθει φυματίωση και ήταν πολύ σοβαρό. Δεν καταλάβαινα πώς έγινε να ξαναπάθω, και μάλιστα τόσο σοβαρή. Μιας και ήταν μεταδοτικό, δεν μπορούσα να έχω επαφή με αδελφούς και αδελφές. Άρα δεν θα μπορούσα να κάνω το καθήκον μου. Έκανα καθήκον όλα τα χρόνια της πίστης μου, είχα αφήσει τα πάντα πίσω μου για να δαπανήσω εαυτόν. Ειδικά εκείνη την περίοδο, υπήρχε μεγάλος φόρτος στο έργο και ήμουν στο επίκεντρο όλων. Γιατί έπαθα τόσο σοβαρή ασθένεια; Ποιο ήταν το θέλημα του Θεού; Όσο το σκεφτόμουν, ένιωθα χειρότερα και έκλαιγα κάτω από την κουβέρτα μου. Μια φορά, προσευχήθηκα στον Θεό, μέσα στα δάκρυα: «Θεέ μου! Πονάω τόσο πολύ. Δεν ξέρω πώς να το ξεπεράσω. Διαφώτισέ με να καταλάβω το θέλημά Σου, για να πάρω το μάθημά μου μέσα απ’ αυτήν την αρρώστια».

Διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού κατά την πνευματική μου άσκηση. Ο Θεός λέει: «Τις περισσότερες φορές, όταν ταλαιπωρείσαι από σοβαρή νόσο ή κάποια ασυνήθιστη ασθένεια και αυτό σου προκαλεί μεγάλο πόνο, αυτά τα πράγματα δεν συμβαίνουν τυχαία· είτε είσαι άρρωστος είτε υγιής, πίσω από όλα αυτά βρίσκεται το θέλημα του Θεού» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Κατά την πίστη στον Θεό, το πιο κρίσιμο είναι να κερδίσεις την αλήθεια). Αναλογιζόμενη αυτό, συνειδητοποίησα πως το ότι με έκανε ο Θεός να αρρωστήσω δεν ήταν αυθαίρετο· σίγουρα ενείχε το θέλημα του Θεού. Έπρεπε να κάνω σοβαρή αυτοκριτική. Προσευχήθηκα και αναζήτησα ξανά και ξανά. Κατά την αυτοκριτική μου, συνειδητοποίησα ξαφνικά ότι η συνεχής ζήλια μου για την αδελφή Γιανγκ και ο αγώνας μου για το όνομα και το κέρδος την έκαναν να αισθάνεται περιορισμένη, επηρεάζοντας το έργο της εκκλησίας. Ένιωσα ενοχές και τύψεις. Διάβασα αυτό στα λόγια του Θεού: «Σκληρή ανθρωπότητα! Η συνωμοσία και η μηχανορραφία, το άρπαγμα του ενός από τον άλλον, το κυνήγι για φήμη και περιουσία, η κοινή σφαγή —πότε επιτέλους θα σταματήσουν όλα αυτά; Παρά τα εκατοντάδες χιλιάδες λόγια που έχει πει ο Θεός, κανείς δεν έχει λογικευτεί. Οι άνθρωποι δρουν για χάρη των οικογενειών τους, για τους γιους και τις κόρες τους, για την καριέρα τους, τις μελλοντικές προοπτικές τους, τη θέση τους, τη ματαιοδοξία, τα χρήματα, για χάρη του φαγητού, των ρούχων και της σάρκας. Μα υπάρχει κανείς που δρα για χάρη του Θεού; Ακόμη και μεταξύ αυτών που οι πράξεις τους είναι για χάρη του Θεού, υπάρχουν μόνο λίγοι που γνωρίζουν τον Θεό. Πόσοι άνθρωποι δεν δρουν για χάρη των δικών τους συμφερόντων; Πόσοι δεν καταπιέζουν ή εξοστρακίζουν άλλους για να προστατέψουν τη θέση τους;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι πονηροί θα τιμωρηθούν σίγουρα). «Υπάρχουν κάποιοι που μονίμως ανησυχούν ότι οι άλλοι είναι καλύτεροι απ’ αυτούς και υψηλότεροι απ’ αυτούς, ότι οι άλλοι θα τύχουν σεβασμού, ενώ αυτοί παραμελούνται. Αυτό τους ωθεί να επιτίθενται και να αποκλείουν τους άλλους. Τούτο δεν σημαίνει ότι ζηλεύουν ανθρώπους πιο ικανούς από τους ίδιους; Αυτή η συμπεριφορά δεν είναι εγωιστική και άξια περιφρόνησης; Τι είδους διάθεση είναι αυτή; Είναι κακόβουλη! Το να σκέφτεται κανείς μόνο τα δικά του συμφέροντα, ικανοποιώντας μόνο τις δικές του επιθυμίες, χωρίς να δείχνει κανένα ενδιαφέρον για τους άλλους ή για τα συμφέροντα του οίκου του Θεού —τέτοιοι άνθρωποι έχουν κακή διάθεση και ο Θεός δεν αισθάνεται αγάπη για αυτούς» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Προσφέροντας κανείς την καρδιά του στον Θεό, μπορεί να αποκτήσει την αλήθεια). Η ανάγνωση των λόγων του Θεού με πόνεσε πολύ. Αποκάλυπτε ακριβώς την κατάστασή μου. Από τότε που είδα τις δύο αδελφές να κάνουν καλά το καθήκον τους και να προοδεύουν, να τα καταφέρνουν χωρίς να συζητούν μαζί μου, ένιωθα άβολα και πίστευα ότι δεν με υπολόγιζαν. Όταν η προϊσταμένη τις επαίνεσε ως αποτελεσματικές στο καθήκον, αισθάνθηκα περισσότερο ότι απειλούσαν τη θέση μου και θα μου έκλεβαν τη δόξα. Για να αποδείξω ότι ήμουν καλύτερη και να διασφαλίσω τη θέση μου, γινόμουν το επίκεντρο στις συναναστροφές και έλυνα τα προβλήματα των άλλων στις συναθροίσεις, χωρίς να τις αφήνω να συναναστραφούν. Όταν υπήρξε πρόβλημα με την ισοσκέλιση των βιβλίων, αντί να τις βοηθήσω να βρουν την αιτία, χάρηκα με τη δυστυχία τους κι έκανα δηκτικά σχόλια, αφήνοντάς τες πιεσμένες και ζώντας στην αρνητικότητα. Ήμουν τόσο κακόβουλη. Μ’ αυτήν τη σκέψη, ένιωσα ενοχές και τύψεις, και προσευχήθηκα δακρυσμένη στον Θεό, «Θεέ μου Όχι μόνο δεν το έκανα καλά και δεν ανταπέδωσα την αγάπη Σου, μα ζήλεψα αυτές που είχαν ικανότητες και αγωνίστηκα για το κέρδος. Η συμπεριφορά μου Σου προκάλεσε αηδία. Θεέ μου, θέλω να μετανοήσω και να αλλάξω». Διάβασα τα εξής λόγια του Θεού. «Όταν έρχονται αντιμέτωποι με ένα πρόβλημα, μερικοί άνθρωποι αναζητούν απάντηση από τους άλλους, όταν όμως ο άλλος μιλά σύμφωνα με την αλήθεια, δεν την αποδέχονται, δεν μπορούν να υπακούσουν και σκέφτονται μέσα τους: “Κανονικά, είμαι καλύτερος από αυτόν. Αν ακούσω την πρότασή του αυτήν τη φορά, δεν θα φαίνεται ότι εκείνος είναι ανώτερος από εμένα; Όχι, δεν μπορώ να τον ακούσω στο συγκεκριμένο ζήτημα. Θα το κάνω με τον δικό μου τρόπο”. Στη συνέχεια, βρίσκουν έναν λόγο και μια δικαιολογία για να καταρρίψουν την άποψη του άλλου. Τι είδους διάθεση είναι αυτή, όταν ένα άτομο βλέπει κάποιον που είναι καλύτερος από αυτόν και προσπαθεί να τον υποβιβάσει, διαδίδοντας φήμες γι’ αυτόν ή επιστρατεύοντας βδελυρά μέσα για να τον κακολογήσει και να υπονομεύσει τη φήμη του —ακόμη και να τον ποδοπατήσει— προκειμένου να προστατεύσει τη θέση του στο μυαλό των ανθρώπων; Αυτό δεν είναι απλώς αλαζονεία και έπαρση, είναι η διάθεση του Σατανά, είναι κακόβουλη διάθεση. Το ότι το άτομο αυτό μπορεί να επιτεθεί και να αποξενώσει ανθρώπους που είναι καλύτεροι και ισχυρότεροι από αυτό είναι ύπουλο και κακό. Και το ότι δεν θα σταματήσει μπροστά σε τίποτα προκειμένου να υποβιβάσει κάποιους ανθρώπους δείχνει ότι έχει σε μεγάλο βαθμό τον διάβολο μέσα του! Ζώντας σύμφωνα με τη διάθεση του Σατανά, μπορεί να μειώνει τους ανθρώπους, να προσπαθεί να τους τη φέρει, να τους δυσκολεύει τα πράγματα. Δεν διαπράττει έτσι το κακό; Και ζώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο, εξακολουθεί να πιστεύει ότι είναι εντάξει, ότι είναι καλός άνθρωπος —ωστόσο, όταν βλέπει κάποιον ισχυρότερο από αυτόν, είναι πιθανό να του κάνει τη ζωή δύσκολη, να τον ποδοπατά. Ποιο είναι το θέμα εδώ; Δεν είναι αδίστακτοι και ισχυρογνώμονες όσοι είναι ικανοί να διαπράττουν τέτοιου είδους κακές πράξεις; Τέτοιοι άνθρωποι σκέφτονται μόνο τα δικά τους συμφέροντα, εξετάζουν μόνο τα δικά τους συναισθήματα, το μόνο που θέλουν είναι να επιτύχουν τις δικές τους επιθυμίες, φιλοδοξίες και στόχους. Δεν τους νοιάζει πόση ζημιά προκαλούν στο έργο της εκκλησίας και θα προτιμούσαν να θυσιάσουν τα συμφέροντα του οίκου του Θεού για να προστατεύσουν την κοινωνική τους θέση στο μυαλό των ανθρώπων και τη φήμη τους. Δεν είναι αλαζονικοί και αυτάρεσκοι, εγωιστές και ποταποί οι άνθρωποι αυτοί; Τέτοιοι άνθρωποι δεν είναι μόνο αλαζονικοί και αυτάρεσκοι, είναι και εξαιρετικά εγωιστές και μοχθηροί. Δεν νοιάζονται καθόλου για το θέλημα του Θεού. Τέτοιου είδους άνθρωποι έχουν καθόλου φόβο Θεού; Δεν έχουν τον παραμικρό φόβο Θεού. Γι’ αυτό ενεργούν ανεύθυνα και κάνουν ό,τι τους αρέσει, χωρίς καμία αίσθηση ενοχής, χωρίς κανέναν φόβο, χωρίς καμία νευρικότητα ή ανησυχία, και χωρίς να υπολογίζουν τις συνέπειες. Έτσι ενεργούν συχνά και έτσι συμπεριφέρονταν ανέκαθεν. Ποια είναι η φύση μιας τέτοιας συμπεριφοράς; Για να το θέσουμε ήπια, τέτοιοι άνθρωποι ζηλεύουν υπερβολικά και η επιθυμία τους για προσωπική φήμη και προσωπικό κύρος είναι πολύ έντονη· είναι πολύ δόλιοι και ύπουλοι. Για να μιλήσουμε έξω από τα δόντια, η ουσία του προβλήματος είναι ότι τέτοιοι άνθρωποι δεν έχουν ούτε ελάχιστο φόβο Θεού στην καρδιά τους. Δεν σέβονται τον Θεό, πιστεύουν ότι οι ίδιοι είναι κάτι πολύ σπουδαίο και θεωρούν κάθε πτυχή του εαυτού τους ως υψηλότερη του Θεού και της αλήθειας. Μέσα τους, ο Θεός είναι ανάξιος αναφοράς και ασήμαντος, και δεν κατέχει απολύτως καμία θέση στις καρδιές τους. Μπορούν όσοι δεν έχουν τον Θεό στην καρδιά τους και δεν σέβονται τον Θεό να κάνουν πράξη την αλήθεια; Με κανένα τρόπο. Άρα, όταν κυκλοφορούν ως συνήθως χαρούμενοι, όντας πολυάσχολοι και καταναλώνοντας πάρα πολλή ενέργεια, τι κάνουν; Αυτοί οι άνθρωποι ισχυρίζονται μάλιστα ότι έχουν εγκαταλείψει τα πάντα για να δαπανήσουν για τον Θεό και ότι υπέφεραν πολλά, αλλά στην πραγματικότητα, το κίνητρο, η αρχή και ο στόχος όλων των ενεργειών τους είναι η κοινωνική τους θέση και το κύρος τους, είναι να προστατεύσουν όλα τα συμφέροντά τους. Θα λέγατε ή όχι ότι ένας τέτοιος άνθρωπος είναι απαίσιος; Τι είδους άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό για πολλά χρόνια, αλλά δεν έχουν φόβο Θεού; Δεν είναι αλαζονικοί; Δεν είναι ο Σατανάς; Και σε ποια πράγματα λείπει περισσότερο ο φόβος του Θεού; Εκτός από τα ζώα, στους πονηρούς και τους αντίχριστους, στους όμοιους των διαβόλων και του Σατανά. Δεν αποδέχονται καθόλου την αλήθεια· στερούνται φόβου Θεού. Είναι ικανοί για κάθε κακό· είναι οι εχθροί του Θεού, αλλά και οι εχθροί των εκλεκτών Του» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Οι πέντε προϋποθέσεις που πρέπει να πληρούνται για την είσοδο στον σωστό δρόμο της πίστης στον Θεό). Διαβάζοντας τα λόγια του Θεού, ένιωσα ότι ήταν μπροστά μου και με έκρινε. Πίστευα ότι ως επί χρόνια επικεφαλής, έπρεπε να είμαι καλύτερη από τους άλλους, γι’ αυτό ζήλευα και απέκλεια τους πιο ικανούς από μένα. Οι δύο αδελφές είχαν επίπεδο και φορτίο στο καθήκον τους, έφερναν αποτελέσματα, πράγμα καλό για το έργο της εκκλησίας και την είσοδο των αδελφών στη ζωή, μα δεν λάμβανα υπόψη μου τίποτε από αυτά —νοιαζόμουν μόνο για το δικό μου όνομα και θέση. Αγωνιζόμουν σιωπηλά εναντίον τους, αναζητώντας λάθη στο έργο τους, αναστατώνοντάς τες, κάνοντάς τες να φαίνονται κακές, αφήνοντάς τες σε άσχημη κατάσταση και χωρίς φορτίο πλέον στο καθήκον τους. Αυτό έβλαπτε και το έργο της εκκλησίας. Για να διατηρήσω τη θέση μου, ζήλευα τους πιο ταλαντούχους και στεναχωρούσα τις αδελφές που έκαναν πραγματικό έργο. Αυτό διέκοπτε το έργο της εκκλησίας και έβλαπτε τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Δεν είχα καθόλου ανθρώπινη φύση, και αποκάλυπτα σατανική διάθεση. Ο Σατανάς δεν αντέχει να βλέπει τους ανθρώπους να τα πηγαίνουν καλά, θέλει να τους βλέπει να προδίδουν τον Θεό. Ήμουν τσιράκι του Σατανά, ήμουν αντίθετη στον Θεό. Ως επικεφαλής εκκλησίας, έπρεπε να σκεφτώ το θέλημα του Θεού και να καλλιεργήσω περισσότερους ταλαντούχους. Αλλά αντ’ αυτού, όχι μόνο δεν καλλιεργούσα ταλαντούχους, αλλά ζήλευα και τους καταπίεζα. Τι εκτέλεση του καθήκοντος ήταν αυτή; Απλώς έκανα το κακό και εναντιωνόμουν στον Θεό! Μισούσα τον εαυτό μου —ένιωθα ότι δεν ήμουν άνθρωπος, ότι δεν άξιζα να ζω.

Μια μέρα, συναναστράφηκα με μια αδελφή για τη ζήλια μου. Αφού με άκουσε, έφερε το παράδειγμα της ζήλειας του Σαούλ για τον Δαβίδ. Είπε: «Όταν ο Σαούλ είδε ότι ο Θεός κέρδιζε πολέμους με τον Δαβίδ και όλοι οι Ισραηλίτες τον υποστήριζαν, τον ζήλεψε και τον κυνήγησε για να τον σκοτώσει. Κατέληξε να τον απεχθάνεται και να τον απορρίπτει ο Θεός». Όταν το άκουσα αυτό, ανατρίχιασα. Σκέφτηκα όλη την πρόσφατη συμπεριφορά μου. Βλέποντας τις αδελφές να φέρνουν αποτελέσματα στο καθήκον τους, τις ζήλευα και τις καθυστερούσα σε κάθε ευκαιρία. Δεν είναι ότι δεν τα πήγαινα καλά με τους ανθρώπους· πήγαινα ενάντια στον Θεό. Δεν ήμουν ακριβώς σαν τον Σαούλ; Από αυτήν την οπτική, ήταν τρομακτικό. Συνειδητοποίησα ότι η έγκαιρη πειθαρχία του Θεού ανέκοψε την κακή πορεία μου. Αν συνέχιζα έτσι, οι συνέπειες θα ήταν αδιανόητες. Αργότερα, το σκέφτηκα αυτό ξανά και ξανά. Γιατί, αν και γνώριζα ότι στον Θεό δεν αρέσει η ζήλια, δεν σταματούσα να παραγκωνίζω τους άλλους; Διάβασα κάποια λόγια του Θεού. «Ένα από τα πιο προφανή χαρακτηριστικά της ουσίας ενός αντίχριστου είναι ότι μοιάζει με τύραννο που κυβερνά τη δική του δικτατορία: Δεν ακούει κανέναν, υποτιμά τους πάντες και όποια κι αν είναι τα δυνατά σημεία των άλλων, ό,τι κι αν λένε, ό,τι κι αν κάνουν ή ό,τι γνώσεις και απόψεις κι αν έχουν, δεν δίνει σημασία· είναι λες και κανείς δεν είναι κατάλληλος να εργαστεί μαζί του ή να συμμετάσχει σε αυτά που θέλει να κάνει. Αυτό είναι το είδος της διάθεσης ενός αντίχριστου. Κάποιοι άνθρωποι λένε ότι αυτό δείχνει πως έχουν κακή ανθρώπινη φύση —πώς γίνεται να είναι απλώς συνηθισμένη κακή ανθρώπινη φύση; Αυτό αποτελεί εξολοκλήρου σατανική διάθεση· αυτού του είδους η διάθεση είναι τρομερά άγρια. Γιατί λέω ότι η διάθεσή τους είναι τρομερά άγρια; Οι αντίχριστοι θεωρούν τα συμφέροντα του οίκου του Θεού και της εκκλησίας εξ ολοκλήρου δικά τους, προσωπική τους περιουσία που θα πρέπει να διαχειρίζονται αυτοί συνολικά, χωρίς να παρεμβαίνει κανένας άλλος. Το μόνο που σκέφτονται όταν κάνουν το έργο της εκκλησίας είναι τα δικά τους συμφέροντα, η δική τους κοινωνική θέση και εικόνα. Δεν επιτρέπουν σε κανέναν να βλάψει τα συμφέροντά τους, πόσο μάλλον αφήνουν όποιον έχει επίπεδο, και είναι σε θέση να μιλήσει για τις εμπειρίες και τη μαρτυρία του να απειλήσει την κοινωνική τους θέση και το κύρος τους. […] Όταν κάποιος διακρίνεται με κάποιο έργο, όταν κάποιος μπορεί να μιλήσει για αληθινές εμπειρίες και μαρτυρία προκειμένου να ωφελήσει, να διαπαιδαγωγήσει και να στηρίξει τους εκλεκτούς, και κερδίζει μεγάλο έπαινο από όλους, ο φθόνος και το μίσος μεγαλώνουν στην καρδιά των αντίχριστων, οι οποίοι προσπαθούν να τον αποξενώσουν και να τον υπονομεύσουν, και σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπουν σε τέτοιου είδους ανθρώπους να αναλάβουν οποιοδήποτε έργο, για να μην απειλήσουν την κοινωνική τους θέση. […] Οι αντίχριστοι σκέφτονται μέσα τους: “Δεν υπάρχει περίπτωση να το ανεχτώ. Θέλεις να έχεις ρόλο στη σφαίρα επιρροής μου, να με ανταγωνιστείς. Αυτό είναι αδύνατο, ούτε να το σκέφτεσαι. Είσαι πιο ικανός από εμένα, πιο ευφραδής από μένα, πιο μορφωμένος από μένα και πιο δημοφιλής από μένα. Θέλεις να εργαστώ εγώ δίπλα σου; Τι θα έκανα αν μου έκλεβες τη δόξα;” Σκέφτονται τα συμφέροντα του οίκου του Θεού; Όχι. Τι σκέφτονται; Σκέφτονται μόνο πώς να διατηρήσουν την κοινωνική θέση τους. Παρόλο που γνωρίζουν ότι είναι ανίκανοι να κάνουν πραγματικό έργο, δεν καλλιεργούν ούτε προάγουν ανθρώπους με καλό επίπεδο που επιδιώκουν την αλήθεια· οι μόνοι τους οποίους προάγουν είναι οι άνθρωποι που τους κολακεύουν, οι άνθρωποι που είναι πρόθυμοι να λατρεύουν τους άλλους, που τους επαινούν και τους θαυμάζουν μέσα στην καρδιά τους, οι άνθρωποι που χειρίζονται επιδέξια τις καταστάσεις, που δεν έχουν κατανόηση της αλήθειας και είναι ανίκανοι να διακρίνουν» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο όγδοο (Μέρος πρώτο)]. Ο Θεός εκθέτει τους αντίχριστους ότι δεν σκέφτονται καν το έργο του οίκου Του και θέλουν όλη την εξουσία. Έχουν την εκκλησία στον έλεγχό τους και δεν αφήνουν κανέναν άλλον να εμπλακεί. Αποκλείουν και καταπιέζουν όποιον απειλεί τη θέση τους, και πασχίζουν να καλύψουν τα δυνατά σημεία των άλλων. Συμπεριφερόμουν ακριβώς όπως ένας αντίχριστος. Για να εδραιώσω τη θέση μου, ήθελα να μονοπωλώ την εξουσία και να έχω τον τελικό λόγο στην εκκλησία, υποστηρίζοντας τη θεωρία ότι «Μπορεί να υπάρξει μόνο ένα κυρίαρχο αρσενικό», και «Είμαι κύριος του εαυτού μου τόσο στον ουρανό όσο και στη γη». Δεν άφηνα κανέναν να με ξεπεράσει. Αντιμετώπιζα αυτές τις αδελφές σαν ανταγωνιστές, έψαχνα ευκαιρίες να τους επιτεθώ, απολάμβανα τα λάθη τους. Είχα τόσο μοχθηρή διάθεση και βάδιζα σε μονοπάτι αντίχριστου. Αν δεν μετανοούσα και δεν άλλαζα, δεν θα κατέληγα σαν κι αυτούς; Τότε είδα ότι χωρίς την πειθαρχία του Θεού, την κρίση και τις αποκαλύψεις των λόγων Του, δεν θα είχα δει τη σοβαρότητα της φύσης των πράξεών μου. Για ένα διάστημα, ένιωθα τύψεις κι ενοχές, μισούσα τον εαυτό μου. Μετάνιωσα που δεν είχα κάνει το καθήκον μου, ένιωσα χρέος προς τον Θεό.

Έπειτα, διάβασα περισσότερα λόγια του Θεού. «Το να είσαι επικεφαλής της εκκλησίας, δεν σημαίνει μόνο να μαθαίνεις να χρησιμοποιείς την αλήθεια για να επιλύεις προβλήματα, μα και να ανακαλύπτεις και να καλλιεργείς ανθρώπους με ταλέντο, τους οποίους δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να φθονείς ή να καταπιέζεις. Το να ασκείσαι με αυτόν τον τρόπο είναι ευεργετικό για το έργο της εκκλησίας. Αν μπορείς να καλλιεργήσεις μερικούς ανθρώπους που αναζητούν την αλήθεια ώστε να συνεργάζονται καλά μαζί σου σε όλο το έργο που κάνεις, και στο τέλος, όλοι σας να έχετε βιωματικές μαρτυρίες, τότε θα είσαι ικανός επικεφαλής. Αν αναπτύξεις την ικανότητα να ενεργείς σε όλα τα πράγματα σύμφωνα με τις αρχές, τότε θα επιβεβαιώσεις την αφοσίωσή σου. […] Αν πραγματικά μπορείτε να υπολογίζετε το θέλημα του Θεού, τότε είστε και ικανοί να αντιμετωπίζετε δίκαια τους άλλους ανθρώπους. Αν προτείνεις έναν καλό άνθρωπο και τον αφήσεις να υποβληθεί σε εκπαίδευση και να εκτελέσει ένα καθήκον, προσθέτοντας έτσι ένα ταλαντούχο άτομο στον οίκο του Θεού, δεν θα γίνει, τότε, ευκολότερο το έργο σου; Δεν θα έχεις επιβεβαιώσει την αφοσίωσή σου στο καθήκον αυτό; Αυτή είναι μια καλή πράξη ενώπιον του Θεού· είναι η ελάχιστη συνείδηση και σύνεση από την οποία οφείλει να διακατέχεται ένας επικεφαλής» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Προσφέροντας κανείς την καρδιά του στον Θεό, μπορεί να αποκτήσει την αλήθεια). Από τα λόγια του Θεού, έμαθα ότι οι επικεφαλής και οι εργάτες πρέπει ν’ ανακαλύπτουν και να εκπαιδεύουν ταλέντα. Το να τους καταπιέζουν και να τους ζηλεύουν για τα δικά τους συμφέροντα αηδιάζει τον Θεό. Έχοντας κατά νου τις τύψεις από τη συνεργασία μου με αυτές τις αδελφές, αποφάσισα ότι, με όποιον κι αν συνεργαζόμουν στο μέλλον, θα έβαζα πρώτα τα συμφέροντα του οίκου του Θεού και θα σύστηνα αμέσως όποιο ταλέντο ανακάλυπτα, εκπληρώνοντας την ευθύνη στο καθήκον μου. Σε μια μετέπειτα συνάθροιση, αποκάλυψα και ανέλυσα τη διαφθορά μου· συνεχώς υπενθύμιζα στον εαυτό μου όταν εργαζόμουν με άλλους να μην κάνω κάτι που παρεμποδίζει το έργο της εκκλησίας. Μετά από λίγο, η εκκλησία κανόνισε να φτιάχνω βίντεο.

Σύντομα, η εκκλησία κανόνισε να εκπαιδεύσω μια άλλη αδελφή. Είχε καλό επίπεδο και μάθαινε εύκολα. Σκέφτηκα: «Αν γίνει καλή σ’ αυτό, θα πάρει τη θέση μου; Θα με υποτιμήσει η επικεφαλής αν δει ότι μαθαίνω πιο αργά από εκείνη;» Με αυτές τις σκέψεις, δεν αφοσιωνόμουν πλήρως στην εκπαίδευσή της. Τότε, συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν στη σωστή κατάσταση· έτσι, έσπευσα να προσευχηθώ στον Θεό να προσέχει την καρδιά μου. Θυμήθηκα κάτι που λέει ο Θεός: «Θα πρέπει πρώτα να λάβεις υπόψη τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, να μεριμνήσεις για το θέλημά Του και να λάβεις υπόψη το έργο της εκκλησίας, και να θέσεις αυτά τα θέματα σε πρώτη προτεραιότητα· μόνο κατόπιν αυτού μπορείς να σκεφτείς τη σταθερότητα του κύρους σου ή τον τρόπο που σε βλέπουν οι άλλοι» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Προσφέροντας κανείς την καρδιά του στον Θεό, μπορεί να αποκτήσει την αλήθεια). Με αυτή τη σκέψη, εγκατέλειψα αυτό το σκεπτικό και την εκπαίδευσα καλά, και λίγες μέρες αργότερα μπορούσε να κάνει το καθήκον μόνη της. Με τη συνεργασία, βελτιώθηκε και η αποδοτικότητα στο καθήκον μας. Προσωπικά βίωσα ότι η αρμονική συνεργασία φέρνει βαθύτατη ελευθερία και ειρήνη. Φέρνει τις ευλογίες του Θεού. Αυτήν την αλλαγή μου την έφερε εξ ολοκλήρου τα λόγια του Θεού. Δόξα τω Θεώ!