Από την Τζανγκ Τσαν, επαρχία Λιάονινγκ

Στην οικογένειά μου, όλοι τα πάμε πολύ καλά πάντα. Ο σύζυγός μου είναι ένας πολύ συνετός και στοργικός άντρας, και ο γιος μου είναι πολύ λογικός και πάντα δείχνει σεβασμό στους μεγαλύτερούς του. Επιπλέον, είμαστε αρκετά ευκατάστατοι. Θεωρητικά, θα έπρεπε να ήμουν πολύ ευτυχής, αλλά στην πραγματικότητα δεν ήταν έτσι. Ανεξάρτητα από το πόσο καλά μου φέρονταν ο σύζυγος και ο γιος μου και άσχετα από το πόσο πλούσιοι ήμαστε, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν μπορούσε να με κάνει ευτυχισμένη. Τις νύχτες δεν μπορούσα ποτέ να κοιμηθώ, επειδή ανέπτυξα αρθρίτιδα, και επίσης υπόφερα από σοβαρή αϋπνία, κάτι που οδήγησε σε μειωμένη κυκλοφορία του αίματος στον εγκέφαλό μου και γενική αδυναμία στα άκρα μου. To μαρτύριο από αυτές τις ασθένειες, σε συνδυασμό με τη συνεχή πίεση της διεύθυνσης μιας επιχείρησης, μ’ έκαναν να ζω σε απερίγραπτο πόνο. Προσπάθησα να τον ξεπεράσω με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, αλλά τίποτα δεν φαινόταν να βοηθάει.

Τον Μάρτιο του 1999, ένας φίλος μού μετέδωσε το ευαγγέλιο του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες. Μέσα από την καθημερινή ανάγνωση του λόγου του Θεού, τη συνεπή συμμετοχή σε συναντήσεις και τη συναναστροφή με τους αδερφούς και τις αδερφές μου, έφτασα στο σημείο να κατανοήσω ορισμένες αλήθειες, έμαθα πολλά μυστήρια που μου ήταν άγνωστα έως τότε και απέκτησα την ακλόνητη πεποίθηση ότι ο Παντοδύναμος Θεός είναι ο Κύριος Ιησούς που έχει επιστρέψει. Ήμουν εξαιρετικά συνεπαρμένη απ’ όλο αυτό και πεινασμένα καταβρόχθιζα τον λόγο του Θεού κάθε μέρα. Συμμετείχα, επίσης, στη ζωή της εκκλησίας, συναντώντας τακτικά τους αδερφούς και τις αδερφές μου, και προσευχόμενη, τραγουδώντας ύμνους και χορεύοντας προς δόξα του Θεού μαζί τους. Ένιωθα μια αίσθηση γαλήνης και ευτυχίας μέσα στην καρδιά μου, και το ηθικό και η στάση μου απέναντι στη ζωή μου βελτιώνονταν κάθε μέρα που περνούσε. Αργά, αλλά σταθερά, άρχισα επίσης να αναρρώνω από τις διάφορες παθήσεις μου. Συχνά πρόσφερα τις ευχαριστίες μου και δόξαζα τον Θεό για αυτές τις θετικές εξελίξεις στη ζωή μου και ήθελα να μεταδώσω το ευαγγέλιο του Παντοδύναμου Θεού σε ακόμη περισσότερους ανθρώπους, ώστε να μπορέσουν όλοι να αποκτήσουν τη σωτηρία του Θεού. Λίγο αργότερα, η εκκλησία μ’ έκανε υπεύθυνη του έργου της διάδοσης του ευαγγελίου. Ρίχτηκα σε αυτό το έργο με ένθερμο ζήλο, αλλά συνέβη κάτι που δεν είχα ποτέ φανταστεί…

Το απόγευμα της 15^ης Δεκεμβρίου 2012, πάνω που είχα τελειώσει μια συνάντηση με τέσσερις αδερφές και ήμουν έτοιμη να φύγω, ακούσαμε έναν κρότο, καθώς εφτά ή οχτώ αστυνομικοί με πολιτικά άνοιξαν την πόρτα της εισόδου με κλωτσιές και όρμησαν μέσα στο δωμάτιο φωνάζοντάς μας: «Ακίνητοι, ψηλά τα χέρια!» Χωρίς να δείξουν κανένα έγγραφο, προχώρησαν στη βίαιη έρευνά μας, κατάσχοντας την ταυτότητά μου και μια απόδειξη συναλλαγής 70.000 RMB από το κεφάλαιο της εκκλησίας. Ξεσηκώθηκαν πραγματικά μόλις είδαν την απόδειξη και, στη συνέχεια, μας έσπρωξαν και μας έσυραν στο περιπολικό και μας πήγαν στο τμήμα. Στο αστυνομικό τμήμα, κατάσχεσαν τα κινητά τηλέφωνά μας, τις συσκευές αναπαραγωγής MP5 και 200 RMB σε μετρητά από τις τσάντες μας. Υποπτεύθηκαν, τότε, ότι μία από τις αδερφές κι εγώ ήμαστε επικεφαλής στην εκκλησία, έτσι, εκείνο το βράδυ, μετέφεραν τις δυο μας στη Μονάδα Διερεύνησης Εγκλημάτων της Δημοτικής Υπηρεσίας Δημόσιας Ασφάλειας.

Όταν φτάσαμε, η αστυνομία μάς χώρισε και μας ανέκρινε ξεχωριστά. Με έδεσαν με χειροπέδες σ’ ένα μεταλλικό σκαμπό και μετά ένας αξιωματικός με ρώτησε αυστηρά: «Τι είναι αυτά τα 70.000RMB; Ποιος έστειλε τα χρήματα; Πού είναι τώρα τα χρήματα; Ποιος είναι ο επικεφαλής της εκκλησίας σου;» Μέσα στην καρδιά μου, προσευχόμουν συνεχώς στον Θεό: «Θεέ μου! Αυτός ο αστυνομικός προσπαθεί να με αναγκάσει να καρφώσω τους επικεφαλής της εκκλησίας και να παραδώσω τα χρήματα της εκκλησίας. Σε καμία απολύτως περίπτωση δεν μπορώ να γίνω Ιούδας και να Σε προδώσω. Θεέ μου! Είμαι πρόθυμη να αφεθώ στα χέρια Σου. Σε ικετεύω να μου δώσεις πίστη, κουράγιο και σοφία. Με όποιον τρόπο κι αν προσπαθήσει η αστυνομία να μου αποσπάσει πληροφορίες, είμαι πρόθυμη να παραμείνω σταθερή στη μαρτυρία μου για Σένα». Μετά, τους δήλωσα αποφασιστικά: «Δεν ξέρω!» Αυτό εξόργισε τον αστυνομικό· πήρε μια παντόφλα από το πάτωμα και άρχισε να με χτυπάει άγρια στο κεφάλι ενώ με κατσάδιαζε θυμωμένα: «Για τόλμα να κρατήσεις το στόμα σου κλειστό. Για κάνει ότι πιστεύεις στον Παντοδύναμο Θεό! Θα δούμε για πόσο θα συνεχίσεις να πιστεύεις!» Το πρόσωπό μου έκαιγε και πονούσε από τα χτυπήματα και γρήγορα άρχισε να πρήζεται, και είχα πολύ έντονο πονοκέφαλο. Τέσσερις ή πέντε αστυνομικοί με χτυπούσαν εναλλάξ προκειμένου να με αναγκάσουν να τους πω που φυλάσσονταν τα χρήματα της εκκλησίας. Κάποιοι από αυτούς με κλωτσούσαν στα πόδια, κάποιοι άρπαζαν τα μαλλιά μου, τα τραβούσαν και τα κουνούσαν μπρος-πίσω, και άλλοι με χαστούκιζαν στο στόμα. Το στόμα μου άρχισε να ματώνει, αλλά αυτοί απλώς σκούπισαν το αίμα και συνέχισαν να με ξυλοκοπούν. Επιπλέον, με χτύπησαν ξαφνικά με μια ράβδο ηλεκτροσόκ και, όσο με χτυπούσαν, φώναζαν: «Θα μιλήσεις ή όχι; Μολόγα!» Όταν είδαν ότι αρνούμουν ακόμη να μιλήσω, με χτύπησαν με τέιζερ στον βουβώνα και τον θώρακα —ο πόνος ήταν φρικτός. Η καρδιά μου σφυροκοπούσε, άρχισα να δυσκολεύομαι να ανασάνω και, τρέμοντας, κουλουριάστηκα σαν μπάλα. Ένιωθα ότι ο θάνατος με πλησιάζει αργά, βήμα-βήμα. Παρότι κράτησα το στόμα μου κλειστό και δεν είπα λέξη, μέσα στην καρδιά μου ένιωθα απίστευτα αδύναμη και σκεφτόμουν ότι δεν θα καταφέρω να αντέξω πολύ περισσότερο. Μέσα στον πόνο μου, δεν σταμάτησα ποτέ να προσεύχομαι στον Θεό: «Ω, Θεέ μου! Παρά την απόφασή μου να Σε ευχαριστήσω, η σάρκα μου είναι αδύναμη και ανίσχυρη. Προσεύχομαι σε Σένα να μου δώσεις δύναμη, ώστε να μπορέσω να μείνω σταθερή στη μαρτυρία μου για Σένα». Εκείνη τη στιγμή, σκέφτηκα ξαφνικά πως ο Ιησούς Χριστός, πριν καρφωθεί στον σταυρό, χτυπήθηκε άσχημα από τους Ρωμαίους στρατιώτες: Τον χτύπησαν και Τον σακάτεψαν, αφήνοντας τον ίδιο καταματωμένο και ολόκληρο το σώμα Του καλυμμένο με πληγές… Και όμως δεν είπε λέξη. Ο Θεός είναι άγιος και αθώος, ωστόσο υπέστη τεράστια ταπείνωση και μαρτύριο, και ήταν πρόθυμος να σταυρωθεί για να λυτρώσει την ανθρωπότητα. Είπα μέσα μου: «Αφού ο Θεός μπόρεσε να προσφέρει το σώμα Του για να σώσει τη διεφθαρμένη ανθρωπότητα, κι εγώ επίσης θα πρέπει να υποστώ μαρτύριο για να ξεπληρώσω την αγάπη του Θεού». Ενθαρρυμένη από την αγάπη του Θεού, ανέκτησα την αυτοπεποίθησή μου και ορκίστηκα στον Θεό: «Θεέ μου, ό,τι μαρτύριο περνάς, θα πρέπει να το περάσω κι εγώ. Πρέπει να πιώ από το ίδιο ποτήρι παθημάτων με Εσένα. Θα προσφέρω τη ζωή μου για να μείνω ακλόνητη στη μαρτυρία μου για Σένα!»

Μετά από αυτό το βασανιστήριο, που κράτησε σχεδόν όλη τη νύχτα, με είχαν χτυπήσει σε σημείο που δεν απόμεινε ούτε ίχνος δύναμης στο σώμα μου. Ήμουν τόσο κουρασμένη, που με δυσκολία κρατούσα τα μάτια μου ανοιχτά, μόλις όμως άρχισα να τα κλείνω, μου πετούσαν νερό. Έτρεμα από το κρύο. Όταν αυτό το μάτσο κτήνη με είδαν σε αυτήν την κατάσταση, γρύλισαν μοχθηρά: «Ακόμη δεν θες ν’ ανοίξεις το στόμα σου; Εδώ μέσα, μπορούμε να σε βασανίσουμε μέχρι θανάτου και κανείς ποτέ δεν θα το μάθει!» Τους αγνόησα. Τότε, ένας από εκείνους τους σατανικούς μπάτσους πήρε ένα τσόφλι ηλιόσπορου και το έμπηξε μέσα στο νύχι μου· ήταν αβάσταχτα οδυνηρό και δεν μπορούσα να σταματήσω το τρέμουλο στο δάχτυλό μου. Στη συνέχεια, μου πέταξαν νερό στο πρόσωπο και έχυσαν νερό στον σβέρκο μου. Το διαπεραστικά παγωμένο νερό μ’ έκανε να τρέμω· υπέφερα φρικτά. Εκείνο το βράδυ, προσευχόμουν συνεχώς στον Θεό, φοβούμενη ότι αν Τον εγκαταλείψω, θα ήμουν ανίκανη να συνεχίσω να ζω. Ο Θεός ήταν πάντα στο πλευρό μου και τα λόγια Του μου έδιναν συνεχή ενθάρρυνση: «Όταν οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τη ζωή τους, όλα γίνονται ασήμαντα» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τα λόγια του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 36). «Η πίστη μοιάζει με γέφυρα που αποτελείται από έναν κορμό δέντρου: Όσοι προσκολλώνται επίμονα στη ζωή θα δυσκολευτούν να τη διασχίσουν, αλλά όσοι είναι πρόθυμοι να θυσιαστούν, θα μπορέσουν να περάσουν απέναντι με σιγουριά και δίχως ανησυχία» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 6). Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν ανεξάντλητη δύναμη. Είπα μέσα μου: «Ακριβώς. Ο Θεός είναι ο κυρίαρχος άρχων των πάντων, και όλα τα πράγματα είναι στα χέρια Του. Ακόμη και αν η σατανική αστυνομία βασανίσει τη σάρκα μου μέχρι θανάτου, το πνεύμα μου είναι υπό τον έλεγχο του Θεού». Με τον Θεό να με υποστηρίζει, δεν φοβόμουν πια τον Σατανά, πολύ λιγότερο δε, ήμουν πρόθυμη να γίνω προδότρια και να ζήσω μια ανούσια ζωή ικανοποιώντας τη σάρκα. Ως εκ τούτου, κατά τη διάρκεια της προσευχής, ορκίστηκα στον Θεό: «Θεέ μου! Παρότι αυτοί οι δαίμονες βασανίζουν τη σάρκα μου, συνεχίζω να είμαι πρόθυμη να Σε ευχαριστήσω και να αφεθώ ολοκληρωτικά στα χέρια Σου. Ακόμη και αν αυτό σημαίνει τον θάνατό μου, θα παραμείνω σταθερή στη μαρτυρία μου για Σένα και δεν θα γονατίσω ποτέ μπροστά στον Σατανά!» Με την καθοδήγηση από τα λόγια του Θεού, ένιωσα γεμάτη αυτοπεποίθηση και πίστη. Μολονότι η αστυνομία βασάνιζε και ταλαιπωρούσε τη σάρκα μου, και είχα ήδη φτάσει στα όρια της αντοχής μου, με τον λόγο του Θεού να με στηρίζει, πριν το καταλάβω, πονούσα πολύ λιγότερο.

Το επόμενο πρωί, οι σατανικοί αστυνομικοί συνέχισαν να με ανακρίνουν και με απείλησαν, επίσης, λέγοντας: «Αν δεν μιλήσεις σήμερα, θα σε παραδώσουμε στην ειδική αστυνομική μονάδα —έχουν 18 διαφορετικά όργανα βασανισμού που σε περιμένουν εκεί». Όταν άκουσα ότι σκόπευαν να με παραδώσουν στην ειδική αστυνομική μονάδα, μου ήταν αδύνατο να μη φοβηθώ, και είπα μέσα μου: «Οι αστυνομικοί της ειδικής μονάδας είναι σίγουρα πιο σκληροπυρηνικοί από αυτούς τους τύπους· πώς θα επιβιώσω 18 διαφορετικά είδη βασανισμού;» Τη στιγμή ακριβώς που πήγαινα να πανικοβληθώ, σκέφτηκα ένα απόσπασμα από τον λόγο του Θεού: «Τι είναι οι νικητές; Οι καλοί στρατιώτες του Χριστού πρέπει να είναι γενναίοι και να βασίζονται πάνω Μου για να είναι δυνατοί πνευματικά· πρέπει να αγωνίζονται για να γίνουν μαχητές και να πολεμούν τον Σατανά μέχρι θανάτου» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 12). Τα λόγια του Θεού σύντομα ηρέμησαν την ταραγμένη, πανικόβλητη καρδιά μου. Με βοήθησαν να συνειδητοποιήσω ότι αυτή ήταν μια πνευματική μάχη και ότι είχε φτάσει η στιγμή που ο Θεός ήθελε να γίνω μάρτυρας. Με τον Θεό να με υποστηρίζει, δεν υπήρχε τίποτα να φοβηθώ. Ό,τι ανισόρροπες τακτικές κι αν χρησιμοποιούσε η σατανική αστυνομία, εγώ έπρεπε να βασιστώ στον Θεό για να είμαι ένας καλός στρατιώτης του Χριστού και να πολεμήσω τον Σατανά μέχρι θανάτου, χωρίς ποτέ να παραδοθώ.

Εκείνο το απόγευμα, ήρθαν να με ανακρίνουν δύο αξιωματικοί, υπεύθυνοι για τις θρησκευτικές υποθέσεις στη Δημοτική Υπηρεσία Δημόσιας Ασφάλειας: «Ποιος είναι ο επικεφαλής της εκκλησίας σου;» ρώτησαν. «Δεν ξέρω», απάντησα. Βλέποντας ότι αρνούμαι να μιλήσω, έκαναν εναλλαγές ανάμεσα σε ήπιες και σκληρές τακτικές. Ένας από αυτούς έχωσε τη γροθιά του μέσα στον ώμο μου πολύ δυνατά, ενώ ο άλλος άρχισε να πετάει ασυνάρτητες θεωρίες αρνούμενος την ύπαρξη του Θεού, στην προσπάθειά του να με καλοπιάσει: «Όλα τα πράγματα μέσα στο σύμπαν προκύπτουν από φυσικές διαδικασίες. Πρέπει να είσαι πιο πρακτική: Η πίστη στον Θεό δεν πρόκειται να σε βοηθήσει να λύσεις κανένα από τα προβλήματα στη ζωή σου· αυτό μπορείς να το κάνεις μόνο βασιζόμενη στον εαυτό σου και εργαζόμενη σκληρά. Εμείς μπορούμε να βοηθήσουμε να βρείτε δουλειά εσύ και ο γιος σου…» Εγώ απλώς συνέχισα να είμαι σε επικοινωνία με τον Θεό μέσα στην καρδιά μου, και μετά σκέφτηκα ένα εδάφιο από τον λόγο Του: «Πρέπει να είστε σε επαγρύπνηση και να περιμένετε διαρκώς, και πρέπει να προσεύχεστε περισσότερο ενώπιόν Μου. Πρέπει να αναγνωρίζετε τις διάφορες σκευωρίες και τα πανούργα σχέδια του Σατανά, να αναγνωρίζετε τα πνεύματα, να γνωρίζετε τους ανθρώπους και να είστε σε θέση να διακρίνετε κάθε είδους ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 17). Τα λόγια του Θεού με διαφώτισαν αμέσως, επιτρέποντάς μου να μην εξαπατηθώ από το ύπουλο σχέδιο του Σατανά. Είπα μέσα μου: «Ο σατανικός αστυνομικός προσπαθεί να με εξαπατήσει με τις ασυνάρτητες θεωρίες του και να με δωροδοκήσει με ασήμαντες χάρες. Δεν πρέπει να ξεγελαστώ από τα κόλπα του Σατανά και, ακόμη περισσότερο, δεν πρέπει να προδώσω τον Θεό και να γίνω Ιούδας». Η διαφώτιση του Θεού μού επέτρεψε να διακρίνω τις δόλιες προθέσεις της σατανικής αστυνομίας, επομένως, όποιες ήπιες και σκληρές τακτικές κι αν χρησιμοποιούσαν μαζί μου, εγώ απλώς τους αγνοούσα. Εκείνο το βράδυ, άκουσα ότι θα ερχόταν κάποιος άλλος να με ανακρίνει και πως ισχυρίζονταν ότι είχα ποινικό μητρώο. Δεν ήξερα τι να περιμένω ή τι επρόκειτο να συμβεί, επομένως, το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να απευθύνω μια έκκληση στον Θεό μέσα στην καρδιά μου για καθοδήγηση. Ήξερα ότι άσχετα από την όποια δίωξη και τις όποιες δυσκολίες αντιμετώπιζα, εγώ δεν μπορούσα να προδώσω τον Θεό. Λίγο αργότερα, όταν ήμουν στην τουαλέτα, μ’ έπιασε ξαφνικά ταχυκαρδία, κατόπιν ζαλάδα και λιποθύμησα στο πάτωμα. Όταν η αστυνομικοί άκουσαν ότι κάτι δεν πάει καλά, ήρθαν γρήγορα μέσα και συγκεντρώθηκαν γύρω μου. Άκουσα κάποιον να λέει με κακία: «Πάν’ τη στο κρεματόριο, και κάψ’ τη να τελειώνουμε!» Ωστόσο, φοβούμενοι ότι μπορεί να πεθάνω και ότι μετά θα έφεραν ευθύνη για τον θάνατό μου, κατέληξαν να τηλεφωνήσουν στα επείγοντα περιστατικά και κάλεσαν ένα ασθενοφόρο να με πάει στο νοσοκομείο για εξέταση. Όπως αποδείχθηκε, είχα υποστεί καρδιακή προσβολή νωρίτερα, και παρουσίασα υπολειμματική ισχαιμία του μυοκαρδίου. Εφόσον η ανάκριση έπρεπε να ματαιωθεί, με πήγαν σ’ ένα κρατητήριο. Βλέποντας τις απογοητευμένες εκφράσεις στα πρόσωπα της σατανικών αστυνομικών, ήμουν πανευτυχής· ο Θεός είχε δημιουργήσει μια διέξοδο για μένα, κι έτσι, για την ώρα, δεν χρειαζόταν να περάσω περαιτέρω ανάκριση. Το γεγονός ότι κατάφερα να τη γλιτώσω στο παρά πέντε, μου επέτρεψε να γίνω μάρτυρας των πράξεων του Θεού· ευχαρίστησα και δόξασα τον Θεό από τα βάθη της καρδιάς μου.

Τις επόμενες δέκα περίπου ημέρες, γνωρίζοντας ότι η κυβέρνηση του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας δεν θα το έβαζε κάτω μέχρι να τους πω πού βρίσκονται τα χρήματα της εκκλησίας, προσευχόμουν κάθε μέρα στον Θεό, ζητώντας Του να περιφρουρήσει το στόμα και την καρδιά μου, έτσι ώστε, ό,τι κι αν γίνει, εγώ να σταθώ ακλόνητη στο πλευρό του Θεού και σε καμία απολύτως περίπτωση να μην Τον προδώσω και εγκαταλείψω την αληθινή οδό. Μια μέρα, μετά από μια προσευχή, ο Θεός με διαφώτισε, επιτρέποντάς μου να θυμηθώ έναν ύμνο των λόγων Του: «Ασχέτως του τι σας ζητά ο Θεός, εσείς πρέπει απλώς να δίνετε τα πάντα. Καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα είσαι ικανός να δείξεις την αφοσίωσή σου ενώπιον του Θεού στο τέλος, και εφόσον θα μπορέσεις να δεις το χαμόγελο ικανοποίησης του Θεού επάνω στον θρόνο Του, ακόμα κι αν είναι η στιγμή του θανάτου σου, θα πρέπει να μπορείς να γελάς και να χαμογελάς, καθώς τα μάτια σου θα κλείνουν. Πρέπει να εκτελέσεις το τελευταίο σου καθήκον για τον Θεό κατά το χρονικό σου διάστημα στη γη. Στο παρελθόν, ο Πέτρος σταυρώθηκε ανάποδα για τον Θεό. Ωστόσο, εσύ πρέπει να ικανοποιήσεις τον Θεό στο τέλος και να εξαντλήσεις όλη σου την ενέργεια για τον Θεό» («Ένα πλάσμα πρέπει να βρίσκεται στο έλεος του Θεού» στο βιβλίο «Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια»). Τραγούδησα και στοχάστηκα τον ύμνο μέσα στην καρδιά μου ξανά και ξανά και, μέσα από τα λόγια του Θεού, έφτασα στο σημείο να καταλάβω τις απαιτήσεις και τις προσδοκίες του Θεού από εμένα. Σκέφτηκα πως, απ’ όλα τα πλάσματα στο σύμπαν που ζουν υπό τη διακυβέρνηση του Θεού, και απ’ όλους τους ανθρώπους επάνω στη γη που ακολουθούν τον Θεό, μόνο ένας εξαιρετικά μικρός αριθμός μπορούν πραγματικά να σταθούν μπροστά στον Σατανά και να γίνουν μάρτυρες για τον Θεό. Το ότι ήμουν αρκετά τυχερή να αντιμετωπίσω μια τέτοιου είδους κατάσταση οφειλόταν στο ότι ο Θεός με εξύψωνε μ’ έναν εξαίρετο τρόπο, και αυτό έδειχνε την εύνοιά Του για μένα. Ιδιαίτερα αυτά τα λόγια από τον Θεό ήταν βαθύτατα ενθαρρυντικά για μένα: «Στο παρελθόν, ο Πέτρος σταυρώθηκε ανάποδα για τον Θεό. Ωστόσο, εσύ πρέπει να ικανοποιήσεις τον Θεό στο τέλος και να εξαντλήσεις όλη σου την ενέργεια για τον Θεό». Δεν μπορούσα να συγκρατήσω μια προσευχή προς τον Θεό: «Ω, Παντοδύναμε Θεέ! Στο παρελθόν, ο Πέτρος μπόρεσε να σταυρωθεί ανάποδα στον σταυρό για Σένα και, έτσι, να γίνει μάρτυρας για την αγάπη του για Σένα μπροστά στον Σατανά. Και τώρα, η σύλληψή μου από το κυβερνών κόμμα της Κίνας περιέχει τις καλές Σου προθέσεις. Μολονότι το ανάστημά μου είναι υπερβολικά μικρό και δεν θα μπορούσα ποτέ να συγκριθώ με τον Πέτρο, είναι μεγάλη μου τιμή που έχω την ευκαιρία να μείνω σταθερή στη μαρτυρία μου για Σένα. Είμαι πρόθυμη να παραδώσω τη ζωή μου σε Σένα και θα πεθάνω πρόθυμα για να καταθέσω μαρτυρία για Σένα, ώστε να μπορέσεις να βρεις λίγη παρηγοριά μέσα από εμένα».

Το πρωί της 30^ης Δεκεμβρίου, η Δημοτική Υπηρεσία Δημόσιας Ασφάλειας έστειλε κάποιους αστυνομικούς για να με ανακρίνουν. Μόλις μπήκα στην αίθουσα ανακρίσεων, ένας μοχθηρός αστυνομικός με έβαλε να βγάλω παντελόνι και μπουφάν, που είχαν βαμβακερή επένδυση, και μου είπε: «Κρατάμε τώρα τη μικρή αδερφή σου και τον γιο σου. Ξέρουμε ότι είστε όλοι στην οικογένεια πιστοί. Πήγαμε στη δουλειά του άντρα σου και μάθαμε ότι αρχίσατε να πιστεύετε στον Παντοδύναμο Θεό το 2008…» Τα λόγια του με χτύπησαν στο πιο αδύναμο σημείο και έσπειραν τον όλεθρο στη διανοητική μου κατάσταση. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα έθεταν υπό κράτηση και τον γιο μου και την αδερφή μου. Κυριευμένη ξαφνικά από το συναίσθημα, άρχισα να ανησυχώ αν είναι καλά, και η καρδιά μου, άθελά μου, ξεστράτισε από τον Θεό. Αναρωτιόμουν διαρκώς: «Τους χτυπάνε; Θα αντέξει ο γιος μου τέτοια μεταχείριση;…» Εκείνη τη στιγμή ακριβώς, θυμήθηκα ένα απόσπασμα του λόγου του Θεού: «Πως ο βαθμός στον οποίο πρέπει να υποφέρει ένας άνθρωπος και η απόσταση που πρέπει διανύσει πάνω στο μονοπάτι του καθορίζονται από τον Θεό, και πως κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει πραγματικά κάποιον άλλο» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το μονοπάτι… (6)). Τα λόγια του Θεού με απέσπασαν πάραυτα από τη συναισθηματική μου κατάσταση και με έκαναν να συνειδητοποιήσω ότι ο δρόμος της πίστης κάθε ανθρώπου προκαθορίζεται από τον Θεό. Όλοι οφείλουν να μένουν σταθεροί στη μαρτυρία τους για τον Θεό ενώπιον του Σατανά. Δεν είναι μεγάλη ευλογία γι’ αυτούς να μείνουν αμετακίνητοι στη μαρτυρία τους για τον Θεό ενώπιον του Σατανά; Με αυτή τη σκέψη, έπαψα να ανησυχώ και δεν είχα πια την έγνοια τους· ένιωθα πρόθυμη να τους παραδώσω στον Θεό και να αφήσω τον Θεό να κυβερνήσει και να κάνει τις ρυθμίσεις Του. Εκείνη τη στιγμή, ένας άλλος αστυνομικός κατονόμασε μερικές άλλες αδελφές και ρώτησε αν αναγνώριζα τα ονόματα. Όταν είπα πως δεν αναγνώριζα κανένα όνομα, πετάχτηκε από την καρέκλα του, με έσυρε θυμωμένος σε ένα μεταλλικό σκαμνί δίπλα σε ένα παράθυρο, με έδεσε με χειροπέδες σε αυτό και άνοιξε βιαστικά το παράθυρο ώστε να αρχίσει να φυσά επάνω μου ο παγωμένος αέρας από έξω. Ύστερα, με κατάβρεξε με κρύο νερό ενώ με καταριόταν με βρισιές, προτού με χτυπήσει με μια παντόφλα στο πρόσωπο δεκάδες φορές στη σειρά. Με χτύπησε τόσο άσχημα, που άρχισα να βλέπω αστεράκια, τα αφτιά μου βούιζαν και αίμα έτρεξε από το στόμα μου.

Εκείνη τη νύχτα, μερικοί αστυνομικοί με μετέφεραν στην πιο κρύα αίθουσα· τα παράθυρα ήταν πλήρως καλυμμένα από πάγο. Μου έβγαλαν διά της βίας όλα τα ρούχα και με έβαλαν να κάτσω, ολόγυμνη, σε ένα μεταλλικό σκαμνί δίπλα στο παράθυρο. Έφεραν τα χέρια μου πίσω από την πλάτη μου και τα έδεσαν με χειροπέδες στη ράχη του σκαμνιού, ώστε να μη σαλεύω ούτε πόντο. Ένας από τους αχρείους αστυνομικούς μού είπε με ένα παγερό, απειλητικό ύφος: «Δεν αλλάζουμε τις μεθόδους ανάκρισης ανάλογα με το φύλο». Άνοιξε το παράθυρο όσο το έλεγε αυτό, και ένας αέρας που σου τρύπαγε τα κόκαλα φύσηξε επάνω μου· ένιωθα λες και χιλιάδες μαχαίρια έσχιζαν το σώμα μου. Τουρτουρίζοντας από το κρύο, είπα με δόντια που κροτάλιζαν: «Δεν κάνει να εκτίθεμαι σε τέτοιο κρύο, έχω επιλόχεια ρευματοειδή αρθρίτιδα». Απάντησε αγριωπά: «Ω, αυτό θα περιποιηθεί μια χαρά την αρθρίτιδά σου! Θα αποκτήσεις και διαβήτη και νεφροπάθεια από πάνω! Από όσους γιατρούς κι αν περάσεις, δεν θα γιάνεις ποτέ!» Με αυτά τα λόγια, έβαλε κάποιον να φέρει έναν κουβά γεμάτο με κρύο νερό και με ανάγκασε να βάλω τα πόδια μου μέσα. Με διέταξε τότε: «Μην τυχόν και αφήσεις ούτε σταγόνα να πεταχτεί από τον κουβά». Μου έριξε κι άλλο κρύο νερό στην πλάτη, και ύστερα έκανε αέρα στην πλάτη μου με ένα κομμάτι χαρτόνι. Η θερμοκρασία ήταν –20 βαθμοί Κελσίου· το νερό που περόνιαζε τα κόκαλα με πάγωσε τόσο, που ενστικτωδώς τράβηξα τα πόδια μου από τον κουβά, αλλά ένας αστυνομικός μού τα βούτηξε αμέσως πάλι μέσα και μου απαγόρευσε να τα ξανακουνήσω. Κρύωνα τόσο, που όλο μου το κορμί ήταν σφιγμένο και δεν μπορούσα να πάψω να τρέμω. Ένιωθα λες και το αίμα είχε στερεοποιηθεί στις φλέβες μου. Ήταν περιχαρείς που με έβλεπαν σε αυτή την κατάσταση και ξέσπασαν σε ένα φρικιαστικό γέλιο, ενώ με κορόιδευαν λέγοντας: «Χορεύεις στον ρυθμό!» Μίσησα απεριόριστα αυτή τη συμμορία υπάνθρωπων δαιμόνων και κτηνών. Θυμήθηκα ξαφνικά ένα βίντεο που έδειχνε δαίμονες της κόλασης που βασάνιζαν ανθρώπους για πλάκα και αντλούσαν ευχαρίστηση από τον πόνο των άλλων. Στερούνταν αισθημάτων και ανθρωπιάς, και άλλο δεν ήξεραν παρά βία και βασανισμό. Αυτοί οι μοχθηροί αστυνομικοί δεν διέφεραν από τους δαίμονες της κόλασης —ήταν μάλιστα ακόμα χειρότεροι. Μέσα στο πέρασμα ενός μερόνυχτου, με είχαν χτυπήσει στο πρόσωπο αμέτρητες φορές, προσπαθώντας να με αναγκάσουν να αποκαλύψω πληροφορίες σχετικά με τα χρήματα της εκκλησίας. Όταν το πρόσωπό μου πρήστηκε από τα ραπίσματά τους, μου έβαλαν πάγο για να υποχωρήσει το πρήξιμο, και έπειτα συνέχισαν να με χτυπούν. Αν δεν ήταν η προστασία του Θεού, θα είχα πεθάνει πολύ πριν από αυτό. Όταν οι μοχθηροί αστυνομικοί είδαν πως, παρ’ όλα αυτά, δεν σκόπευα να μιλήσω, άρχισαν να με χτυπούν με ρεύμα στους μηρούς και τη βουβωνική χώρα με μια ράβδο ηλεκτρικής εκκένωσης. Κάθε φορά που με χτυπούσαν με ρεύμα, όλο μου το κορμί σφάδαζε και συσπόταν από τον πόνο. Επειδή με είχαν δέσει με τις χειροπέδες στο μεταλλικό σκαμνί, ήταν αδύνατο να το αποφύγω, οπότε δεχόμουν όποια βάναυσα χτυπήματα, ποδοπατήματα και όποιους εξευτελισμούς μού κατάφερναν. Οι λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν την έντονη αγωνία που βίωνα και, παρά ταύτα, μέσα σε όλα αυτά, οι αστυνομικοί γελούσαν τρανταχτά. Κάτι ακόμα πιο φρικιαστικό ήταν όταν ένας νεότερος αστυνομικός πήρε ένα ζευγάρι τσόπστικς, έπιασε με αυτά τη θηλή μου και την περιέστρεψε όσο πιο δυνατά μπορούσε. Πόνεσα τόσο, που φώναξα με όση δύναμη είχαν τα πνευμόνια μου. Μου έβαλαν επίσης ένα μπουκάλι παγωμένο νερό ανάμεσα στα πόδια μου, στη βουβωνική χώρα, και κατόπιν, μου έριξαν στη μύτη νερό στο οποίο είχαν διαλύσει σκόνη γουασάμπι. Όλη η ρινική μου κοιλότητα έκαιγε τρομερά και ένιωθα λες και το κάψιμο περνούσε κατευθείαν στον εγκέφαλό μου. Δεν τολμούσα να εισπνεύσω. Ένας άλλος μοχθηρός αστυνομικός τράβηξε μια βαθιά ρουφηξιά από το τσιγάρο του και μου φύσηξε τον καπνό στη μύτη —κάτι που μου προκάλεσε έναν τρομακτικό παροξυσμό βήχα. Προτού καλά καλά προλάβω να πάρω ανάσα, ένας άλλος έστησε όρθιο ένα ξύλινο σκαμνί και έβαλε τα πόδια μου επάνω, έτσι ώστε να είναι εκτεθειμένα τα πέλματά μου. Πήρε μετά μια ατσάλινη ράβδο και χτύπησε τα πέλματα και των δύο ποδιών μου δεκάδες φορές. Ο πόνος ήταν τόσο οξύς, που νόμιζα ότι τα πόδια μου θα αποκολλούνταν από το σώμα μου· ούρλιαζα από τον πόνο ξανά και ξανά. Όχι πολύ αργότερα, οι πατούσες μου πρήστηκαν και κοκκίνισαν. Η μοχθηρή αστυνομία με βασάνιζε αμείλικτα. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά και νόμιζα πως ήμουν στα πρόθυρα του θανάτου. Μου χορήγησαν τότε ένα ταχείας δράσης παραδοσιακό κινεζικό τονωτικό για την καρδιά, και μόλις άρχισα να συνέρχομαι, βάλθηκαν πάλι να με χτυπούν και να με απειλούν, λέγοντας: «Αν δεν μιλήσεις, θα παγώσεις και θα σε σκοτώσουμε στο ξύλο! Εξάλλου, κανείς δεν θα το πάρει είδηση! Αν δεν ομολογήσεις σήμερα, θα κάνουμε παρέα μερικές ακόμα ημέρες και θα δούμε ποιος θα αντέξει. Θα φέρουμε τον άντρα σου και το παιδί σου να δουν τα χάλια σου και αν, παρ’ όλα αυτά, δεν μας πεις, θα φροντίσουμε να απολυθούν και οι δύο από τις δουλειές τους!» Μου έριχναν επίσης μπηχτές, σαρκάζοντας: «Στον Θεό δεν πιστεύεις; Γιατί δεν έρχεται ο Θεός σου να σε σώσει; Μάλλον ο Θεός σου δεν είναι και τόσο σπουδαίος τελικά!» Σιχάθηκα αυτή τη συμμορία εχθρικών, μοχθηρών και βάρβαρων κτηνών με όλη μου την καρδιά και την ψυχή. Ήταν εξαιρετικά δύσκολο να αντέξω τα βάναυσα βασανιστήριά τους, και ακόμη πιο δύσκολο να αντέξω τα συκοφαντικά σχόλιά τους για τον Θεό. Ως εκ τούτου, έκανα μες στην απόγνωσή μου έκκληση στον Θεό, εκλιπαρώντας Τον να με προστατεύσει, να με διαποτίσει με πίστη, δύναμη και τη θέληση να υπομείνω τον πόνο, ώστε να μπορώ να μείνω ακλόνητη. Εκείνη τη στιγμή, τα λόγια του Θεού μού ήρθαν κατά νου: «Κατά τις έσχατες αυτές ημέρες, πρέπει να γίνετε μάρτυρες του Θεού. Άσχετα από το πόσο υποφέρετε, θα πρέπει να προχωρήσετε μέχρι το τέλος και, ακόμα και στην τελευταία σας πνοή, πρέπει να είστε ακόμα πιστοί στον Θεό, να είστε στο έλεός Του. Μόνο έτσι αγαπά κανείς αληθινά τον Θεό και μόνο αυτή είναι η δυνατή και ηχηρή μαρτυρία» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Την ομορφιά του Θεού μπορείς να τη γνωρίσεις μόνο βιώνοντας επίπονες δοκιμασίες). Σκέφτηκα μέσα μου: «Σωστά! Το θέλημα του Θεού είναι να γίνω μάρτυρας για Εκείνον ενώπιον του Σατανά, οπότε οφείλω να υπομείνω όλον αυτόν τον πόνο και την ταπείνωση για να ικανοποιήσω τον Θεό. Ακόμα κι αν μου απομένει μία ανάσα μόνο, πρέπει να παραμείνω πιστή στον Θεό, διότι αυτό είναι το υλικό μιας ισχυρής και ηχηρής μαρτυρίας, και αυτό είναι που θα ντροπιάσει τον παλιοδιάβολο». Με την καθοδήγηση του λόγου του Θεού, ένιωσα τη σιγουριά και την πίστη μου να αναπτερώνονται στην καρδιά μου. Ήμουν διατεθειμένη να διασπάσω τις δυνάμεις του σκότους· ακόμα κι αν αυτό σήμαινε τον θάνατό μου, έπρεπε να ικανοποιήσω τον Θεό αυτή τη φορά. Ένας εκκλησιαστικός ύμνος μού ήρθε κατά νου: «Την αγάπη μου, την πίστη μου θα Του δώσω και την αποστολή μου θα ολοκληρώσω για να Τον δοξάσω. Είμαι έτοιμος με σθένος να σταθώ, μαρτυρία να δώσω γι’ Αυτόν, ποτέ στον Σατανά να μην ενδώσω. Ω, κι αν σπάσει το κεφάλι μου, κι αν κυλήσει αίμα, το θάρρος του λαού του Θεού δεν θα χαθεί. Του Θεού η αποστολή βασίζεται στην καρδιά· είμαι αποφασισμένος τον διάβολο, τον Σατανά να εξευτελίσω. Πόνος και κακουχίες είναι απ’ τον Θεό ορισμένες· ταπεινώσεις θα υποστώ για να είμαι πιστός σ’ Αυτόν. Ποτέ ξανά δεν θα Τον κάνω να κλάψει ή ν’ ανησυχεί» («Θέλω να δω την ημέρα της δόξας του Θεού» στο βιβλίο «Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια»). «Σωστά!» σκέφτηκα μέσα μου. «Δεν πρέπει να υποδουλωθώ στη σάρκα μου. Όσο μου δίνεται η ευκαιρία να ταπεινώσω τον Σατανά και να φέρω ανακούφιση στην καρδιά του Θεού, είμαι πρόθυμη να προσφέρω τη ζωή μου στον Θεό». Από τη στιγμή που αποφάσισα να μην παρεκκλίνω από τις προθέσεις μου, όσο και να με βασάνιζαν εκείνοι οι δαίμονες ή να προσπαθούσαν να με ξεγελάσουν με τα δόλια σχέδιά τους, μέσα μου στηριζόμουν στον Θεό από την αρχή έως το τέλος. Τα λόγια του Θεού με διαφώτιζαν και με καθοδηγούσαν εκ των έσω, δίνοντάς μου πίστη και δύναμη, και επιτρέποντάς μου να υπερνικώ την αδυναμία της σάρκας μου. Οι μοχθηροί αστυνομικοί συνέχισαν να με βασανίζουν με το κρύο. Έτριβαν παγάκια σε όλο μου το σώμα, με αποτέλεσμα να κρυώνω και να τρέμω τόσο, που ήταν σαν να ήμουν εγκλωβισμένη σε μια σπηλιά από πάγο. Τα δόντια μου κροτάλιζαν δυνατά και το δέρμα μου έγινε μαβί. Γύρω στις δύο το πρωί, αφού με είχαν βασανίσει σε σημείο που αποζητούσα τον θάνατο, αναπόφευκτα άρχισα να λιποψυχώ για άλλη μια φορά. Καθώς δεν ήξερα πόσο ακόμα θα άντεχα αυτό το μαρτύριο, δεν μπορούσα παρά να ικετεύω ενδόμυχα τον Θεό ξανά και ξανά: «Αγαπητέ Θεέ, η σάρκα μου είναι πολύ αδύναμη και δεν θα αντέξω για πολύ ακόμα. Σε παρακαλώ, σώσε με!» Δόξα τω Θεώ που εισάκουσε την προσευχή μου· πάνω που είχε εξαντληθεί η αντοχή μου, οι μοχθηροί αστυνομικοί αποφάσισαν να ματαιώσουν την ανάκριση, μια και δεν απέδιδε καρπούς.

Κάποια στιγμή μετά τις δύο το απόγευμα στις 31 Δεκεμβρίου, οι μοχθηροί αστυνομικοί με έσυραν πίσω στο κελί μου. Ήμουν μελανιασμένη και δαρμένη από την κορυφή ως τα νύχια. Τα χέρια μου είχαν γίνει σαν μπαλόνια από το πρήξιμο και είχαν μπλαβίσει. Το πρήξιμο είχε κάνει το πρόσωπό μου μεγαλύτερο κατά το ένα τρίτο από το φυσιολογικό μέγεθός του, ήταν γαλαζοπράσινο, τραχύ στην αφή και εντελώς μουδιασμένο. Σε διάφορα σημεία στο σώμα μου υπήρχαν εγκαύματα από τις ηλεκτρικές εκκενώσεις. Υπήρχαν πάνω από είκοσι κρατούμενες στο κελί εκείνη τη στιγμή, και όταν είδαν πόσο είχα βασανιστεί από εκείνους τους δαίμονες, δάκρυσαν όλες. Κάποιες δεν τολμούσαν καν να με κοιτάξουν, και ένα νεαρό μέλος του Κομουνιστικού Κόμματος είπε: «Όταν βγω από εδώ, θα ζητήσω τη διαγραφή μου από το Κόμμα». Μία νομική εκπρόσωπος με ρώτησε: «Σε ποιο τμήμα ανήκουν αυτοί που σε χτύπησαν; Πώς λέγονται; Πες μου, κι εγώ θα αναρτήσω τα πάντα σε ιστοσελίδες του εξωτερικού και θα τους εκθέσω. Λένε ότι η Κίνα είναι ένα ανθρωπιστικό μέρος, αλλά πού είναι η ανθρωπιά σε αυτό; Αυτό είναι καθαρή βαναυσότητα!» Το δράμα μου συδαύλισε την οργή πολλών από τις κρατούμενες, και αναφώνησαν θυμωμένα: «Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι το Κομουνιστικό Κόμμα θα ήταν τόσο βάναυσο —δεν το διανοούμαι ότι διέπραξαν τόσο ύπουλες πράξεις. Η πίστη στον Θεό είναι καλό πράγμα. Αποτρέπει τους ανθρώπους από εγκληματικές ενέργειες. Δεν λένε ότι η Κίνα έχει ανεξιθρησκία; Αυτό πάντως δεν είναι ανεξιθρησκία! Στην Κίνα, αν έχεις χρήμα και δύναμη, έχεις τα πάντα. Οι πραγματικοί εγκληματίες κυκλοφορούν ακόμη ελεύθεροι και κανείς δεν τολμά να τους συλλάβει. Θανατοποινίτες αποφυλακίζονται μόλις χρηματίσουν κυβερνητικά στελέχη. Δεν υπάρχει δικαιοσύνη ούτε ισότητα σε αυτή τη χώρα!…» Εκείνη τη στιγμή, αναπόφευκτα θυμήθηκα το εξής απόσπασμα από τα λόγια του Θεού: «Τώρα είναι η ώρα: ο άνθρωπος έχει από καιρό συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις του, έχει αφιερώσει όλες του τις προσπάθειες και έχει πληρώσει κάθε τίμημα για έναν λόγο, για να ξεσκίσει το φρικτό πρόσωπο αυτού του δαίμονα και να δώσει τη δυνατότητα στους ανθρώπους, που έχουν τυφλωθεί και έχουν υποστεί κάθε είδους δυστυχία και δυσκολίες, να ξεσηκωθούν από τον πόνο τους και να γυρίσουν την πλάτη σε αυτόν τον σατανικό διάβολο» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το μονοπάτι… (8)). «Μισείτε πραγματικά τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα; Ειλικρινά τον μισείτε; Γιατί σας έχω ρωτήσει τόσες φορές; Γιατί εξακολουθώ να σας κάνω αυτήν την ερώτηση ξανά και ξανά; Ποια είναι η εικόνα που έχετε για τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα στην καρδιά σας; Τον έχετε πραγματικά διαγράψει; Πραγματικά δεν τον θεωρείτε πατέρα σας; Όλοι οι άνθρωποι θα πρέπει να αντιλαμβάνονται την πρόθεσή Μου στις ερωτήσεις που κάνω. Δεν αποσκοπούν στο να προκαλέσουν την οργή των ανθρώπων ή να ξεσηκώσουν επανάσταση ανάμεσα στους ανθρώπους, ούτε στο να βοηθήσουν τον άνθρωπο να βρει τη δική του διέξοδο, παρά αποσκοπούν στο να δώσουν τη δυνατότητα σε όλους τους ανθρώπους να απελευθερωθούν από τα δεσμά του μεγάλου κόκκινου δράκοντα» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τα λόγια του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 28). Τα λόγια του Θεού ήταν μεγάλη παρηγοριά για εμένα. Δεν φανταζόμουν ποτέ πως τα βάναυσα βασανιστήρια που υπέφερα θα εξέθεταν τη βάναυση, μοχθηρή, δαιμονική ουσία της κυβέρνησης του ΚΚΚ, ότι θα επέτρεπαν στους άπιστους να δουν την κυβέρνηση του ΚΚΚ όπως ακριβώς είναι, θα τους έκαναν να σιχαθούν και να απαρνηθούν σύσσωμοι εκείνον τον παλιοδιάβολο. Αυτό ήταν πραγματικά το έργο της σοφίας και παντοδυναμίας του Θεού. Παλιά, θεωρούσα το ΚΚΚ τον μεγάλο κόκκινο ήλιο, τον σωτήρα του λαού, αλλά αφού έπεσα θύμα απάνθρωπου διωγμού και βασανισμού από την κυβέρνηση του ΚΚΚ, η γνώμη μου γι’ αυτήν έχει αλλάξει άρδην. Είδα πραγματικά την πλήρη απαξίωσή της για την ανθρώπινη ζωή, ότι κακοποιεί βάναυσα τους εκλεκτούς του Θεού, πάει κόντρα στους Ουρανούς και είναι ένα μοχθηρό πνεύμα που διαπράττει τερατώδη εγκλήματα —είναι ενσάρκωση του διαβόλου και ένας δαίμονας που αντιστέκεται στον Θεό. Ο Θεός είναι ο Κύριος της δημιουργίας, και οι άνθρωποι είναι πλάσματά Του. Είναι φυσικό και πρέπον να πιστεύει κανείς στον Θεό και, παρά ταύτα, η κυβέρνηση του ΚΚΚ σκαρφίζεται ψευδείς κατηγορίες για να συλλαμβάνει και να βασανίζει αδικαιολόγητα τους πιστούς του Θεού, ελπίζοντας απεγνωσμένα να εξουδετερώσει ως και τον τελευταίο ακόλουθο του Θεού. Με αυτές τις ενέργειες, έχουν εκθέσει πλήρως τη διαβολική φύση της εχθρικής και ανταγωνιστικής απέναντι στον Θεό δράσης τους. Με την κυβέρνηση του ΚΚΚ να λειτουργεί ως αντιθετικό στοιχείο, μου έγινε ακόμα πιο εμφανής η ουσία της καλοσύνης και αγάπης του Θεού. Ο Θεός ενσαρκώθηκε δύο φορές· και στις δύο περιπτώσεις, υπέστη άγριο διωγμό, δυσκολίες, καθώς και καταδίωξη από τον διάβολο. Ωστόσο, μέσα από όλα αυτά, ο Θεός υπέμεινε αγόγγυστα κάθε επίθεση και βάσανο, εκτελώντας το έργο Του για να σώσει την ανθρωπότητα. Η αγάπη του Θεού για το ανθρώπινο γένος είναι πραγματικά μεγάλη! Εκείνη τη στιγμή, περιφρόνησα με όλη μου την καρδιά και την ψυχή εκείνη την αγέλη δαιμόνων και μετάνιωσα οικτρά που παλαιότερα δεν επεδίωκα ένθερμα την αλήθεια ούτε εκπλήρωνα το καθήκον μου για να ανταποδώσω την αγάπη του Θεού. Σκέφτηκα μέσα μου πως, αν κάποτε έβγαινα ζωντανή από εκείνο το μέρος, θα αφιέρωνα τον εαυτό μου ακόμα περισσότερο στην εκπλήρωση των καθηκόντων μου και θα άφηνα τον Θεό να κερδίσει την καρδιά μου.

Αργότερα, η μοχθηρή αστυνομία με ανέκρινε άλλες τέσσερις φορές. Δεν μπόρεσαν να μου αποσπάσουν τίποτα, οπότε σκαρφίστηκαν μια κατηγορία «διατάραξης της δημόσιας τάξης» και, εν αναμονή της δίκης, με άφησαν ελεύθερη με εγγύηση ενός έτους έναντι 5.000 γουάν. Αφέθηκα τελικά ελεύθερη στις 22 Ιανουαρίου 2013, αφού η οικογένειά μου κατέβαλε το ποσό της εγγύησης. Αφού πια γύρισα στο σπίτι, κάθε φορά που έβλεπα πάγο στα παράθυρα, η καρδιά μου χτυπούσε ξέφρενα. Η όρασή μου είχε εξασθενήσει αισθητά, η αρθρίτιδά μου επιδεινώθηκε επίσης, και έπαθα νεφροπάθεια. Κρύωνα σε μόνιμη βάση, ήμουν επιρρεπής σε κρίσεις πανικού, είχα μούδιασμα και στα δύο χέρια, το πρόσωπό μου είχε χάσει το πρώτο στρώμα της επιδερμίδας και είχα συχνά αφόρητους πόνους στο εσωτερικό των μηρών μου, σε σημείο που ξυπνούσα από τον ύπνο μου. Αυτά ήταν όλα πειστήρια του βασανισμού από εκείνους τους διαβόλους.

Αφού βίωσα την απάνθρωπα βάναυση δίωξη της κυβέρνησης του ΚΚΚ, μολονότι είχα υποστεί κάθε είδους βασανισμό της σάρκας, ήρθα πιο κοντά στη σχέση μου με τον Θεό, κατανόησα πιο πρακτικά τη σοφία, την παντοδυναμία, την αγάπη και τη σωτηρία του Θεού και δυνάμωσα την απόφασή μου να ακολουθήσω τον Παντοδύναμο Θεό. Αποφάσισα να ακολουθώ τον Θεό για το υπόλοιπο της ζωής μου και να επιζητώ να γίνω άνθρωπος που αγαπά τον Θεό. Μέσα από τη βάναυση δίωξη της κυβέρνησης του ΚΚΚ, βίωσα προσωπικά την αγάπη, τη φροντίδα και την προστασία του Θεού. Αν ο λόγος του Θεού δεν με είχε καθοδηγήσει βήμα-βήμα, δίνοντάς μου δύναμη και πίστη, δεν θα είχα καταφέρει ποτέ να αντέξω όλο το απάνθρωπο μαρτύριο και τα βασανιστήρια που υπέφερα. Το βίωμα αυτής της μοναδικής κατάστασης με έκανε να δω πλήρως ότι η κυβέρνηση του ΚΚΚ δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο Σατανάς, ο διάβολος, που αντιστέκεται στον Θεό και Τον ανταγωνίζεται. Στην προσπάθειά του να μετατρέψει την Κίνα σε αθεϊστική χώρα και να κατακτήσει τον κόσμο, δεν τον σταματά τίποτα και κάνει τα αδύνατα δυνατά για να απομακρύνει τον Θεό από τον κόσμο τούτον. Καταδιώκει, συλλαμβάνει και διώκει με μένος όσους ακολουθούν τον Θεό, με στόχο να εξαλείψει όλους τους ακόλουθους του Θεού, να τους πιάσει όλους στα δίχτυα του και, με αυτόν τον τρόπο, να καταλύσει ολοκληρωτικά το έργο του Θεού. Η κυβέρνηση του ΚΚΚ είναι πράγματι απίστευτα μοχθηρή! Δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα δαιμονικό κτήνος που καταβροχθίζει ανθρώπους —είναι μια διεστραμμένη, σατανική δύναμη του σκότους, που αψηφά τους Ουρανούς, παρακωλύει τη δικαιοσύνη και πυροδοτεί το κακό. Στην Κίνα, η κυβέρνηση του ΚΚΚ αφήνει τους εγκληματίες που καταπιέζουν και κακοποιούν καλούς, καθημερινούς ανθρώπους, να κυκλοφορούν ελεύθεροι και τους δίνει μάλιστα μερίδιο στη νομική και την πολιτική εξουσία. Διατηρούν σχέσεις και κυκλοφορούν με συμμορίτες και λωποδύτες που εμπλέκονται σε πορνεία, τυχερά παιχνίδια και λαθρεμπόριο ναρκωτικών· τους βοηθούν μάλιστα να προασπίζουν τα συμφέροντά τους. Μόνο οι ακόλουθοι του Θεού που πορεύονται στον σωστό δρόμο της ζωής είναι αυτοί που η κυβέρνηση του ΚΚΚ θεωρεί εχθρούς της. Τους καταπιέζει και τους συλλαμβάνει χωρίς αιτία και τους διώκει βάναυσα, σε βαθμό που πολλές οικογένειες πιστών διαλύονται, αγαπημένα πρόσωπα σκορπίζονται στους τέσσερις ανέμους και δεν μπορούν να γυρίσουν πίσω. Πολλοί από αυτούς αδυνατούν να στεριώσουν και αναγκάζονται να ζουν περιπλανώμενοι μακριά από την πατρίδα. Άλλοι πάλι υποβάλλονται σε βάναυσα βασανιστήρια και ξυλοδαρμό, σε σημείο που μένουν παράλυτοι ή πεθαίνουν για την πίστη τους στον Θεό… Είναι ηλίου φαεινότερον ότι η κυβέρνηση του ΚΚΚ είναι ο σφόδρα απάνθρωπος μακελάρης, ο διάβολος Σατανάς. Στο τέλος, δεν θα γλιτώσει από τη δίκαιη τιμωρία του Θεού για τα τερατώδη αμαρτήματα που έχει διαπράξει. Διότι ο Παντοδύναμος Θεός είπε προ καιρού: «Ο Θεός θα κομματιάσει σίγουρα τη φωλιά των δαιμόνων και εσείς θα σταθείτε στο πλευρό του Θεού —ανήκετε στον Θεό και όχι σε αυτήν την αυτοκρατορία σκλάβων. Εδώ και πολύ καιρό, ο Θεός απεχθάνεται μέχρι το κόκκαλο αυτήν τη σκοτεινή κοινωνία. Τρίζει τα δόντια Του, ανυπομονώντας να λιώσει με το πόδι Του αυτόν τον αχρείο, ειδεχθή όφιν, ώστε να μην μπορέσει ποτέ ξανά να σηκώσει κεφάλι και να μην κακομεταχειριστεί ποτέ ξανά τον άνθρωπο. Δεν θα τον συγχωρέσει για τις πράξεις του στον παρελθόν, δεν θα ανεχθεί το ότι εξαπατά τον άνθρωπο και θα πάρει το αίμα Του πίσω για κάθε μία από τις αμαρτίες που έχει κάνει κατά το πέρασμα των αιώνων. Ο Θεός δεν θα αφήσει ούτε στο ελάχιστο αυτόν τον αρχισυμμορίτη όλου του κακού^[1] στο απυρόβλητο, θα τον καταστρέψει ολοκληρωτικά» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το μονοπάτι… (8)). Η δικαιοσύνη του Θεού αξίζει δοξολογίες και επαίνους, και Αυτός θα καταλύσει και θα διαλύσει τη βασιλεία του Σατανά. Η βασιλεία του Θεού θα εδραιωθεί επί γης και η δόξα του Θεού σίγουρα θα διαποτίσει ολόκληρο το σύμπαν!

Υποσημειώσεις:

1. Η φράση «αρχισυμμορίτη όλου του κακού» αναφέρεται στον κακό διάβολο. Αυτή η φράση εκφράζει ακραία αποστροφή.