Οι επιδιώξεις και οι απολαβές του Ιώβ στη ζωή, του επιτρέπουν να αντιμετωπίσει ήρεμα τον θάνατο

Στις Γραφές λέει για τον Ιώβ: «Και ετελεύτησεν ο Ιώβ, γέρων και πλήρης ημερών» (Ιώβ 42:17). Αυτό σημαίνει πως όταν πέθανε ο Ιώβ, δεν μετάνιωνε για τίποτα και δεν αισθανόταν πόνο, αλλά αναχώρησε από τον κόσμο αυτό με φυσικό τρόπο. Όπως γνωρίζουν όλοι, ο Ιώβ ήταν άνθρωπος που, όσο ζούσε, σεβόταν τον Θεό και απέφευγε το κακό· ο Θεός επιδοκίμαζε τις δίκαιές του πράξεις, οι άνθρωποι τις θυμούνταν, και η ζωή του, περισσότερο από κάθε άλλου, είχε αξία και σημασία. Ο Ιώβ απολάμβανε τις ευλογίες του Θεού, ο Θεός τον αποκαλούσε δίκαιο στη γη, ενώ δοκιμάστηκε, επίσης, από τον Θεό και τον Σατανά· κατέθεσε μαρτυρία για τον Θεό και δίκαια αποκαλούταν δίκαιος άνθρωπος. Κατά τις πολλές δεκαετίες που ακολούθησαν μετά τη δοκιμασία του από τον Θεό, έζησε μια ζωή που ήταν ακόμα πιο πολύτιμη, γεμάτη νόημα, σταθερή και ήρεμη από πριν. Λόγω των δίκαιων πράξεών του, ο Θεός τον δοκίμασε· λόγω των δίκαιων πράξεών του, ο Θεός του εμφανίστηκε και του μίλησε απευθείας. Έτσι, στα χρόνια που ακολούθησαν μετά τη δοκιμασία του, ο Ιώβ κατάλαβε και εκτίμησε την αξία της ζωής με πιο απτό τρόπο, απέκτησε βαθύτερη κατανόηση για την κυριαρχία του Δημιουργού, όπως και απέκτησε πιο ακριβή και σαφή γνώση του τρόπου με τον οποίο ο Δημιουργός απονέμει και παίρνει πίσω τις ευλογίες Του. Η Βίβλος καταγράφει πως ο Ιεχωβά Θεός απένειμε ακόμα μεγαλύτερες ευλογίες στον Ιώβ από αυτές που του είχε απονείμει πριν, βάζοντας έτσι τον Ιώβ σε ακόμα καλύτερη θέση για να γνωρίσει την κυριαρχία του Δημιουργού και να αντιμετωπίσει ήρεμα τον θάνατο. Έτσι, όταν ο Ιώβ γέρασε και αντιμετώπισε τον θάνατο, σίγουρα δεν ήταν αγχωμένος για την περιουσία του. Δεν είχε ανησυχίες, τίποτα για το οποίο να μετάνιωνε και, φυσικά, δεν φοβόταν τον θάνατο· διότι πέρασε όλη τη ζωή του βαδίζοντας στον δρόμο του σεβασμού στον Θεό και της αποφυγής του κακού, και δεν είχε λόγο να ανησυχεί για το τέλος του. Πόσοι άνθρωποι σήμερα θα μπορούσαν να ενεργήσουν κατά τον ίδιο τρόπο που ενήργησε ο Ιώβ όταν ήταν αντιμέτωπος με τον θάνατό του; Γιατί δεν είναι κανείς ικανός να διατηρήσει μια τέτοια απλή εξωτερική συμπεριφορά; Υπάρχει μόνο ένας λόγος: ο Ιώβ έζησε τη ζωή του στην υποκειμενική επιδίωξη της πίστης, της αναγνώρισης και της υποταγής στην κυριαρχία του Θεού, και ήταν με αυτήν την πίστη, την αναγνώριση και την υποταγή που πέρασε τις σημαντικές καμπές στη ζωή, βίωσε τα τελευταία του χρόνια και υποδέχτηκε την τελική καμπή της ζωής του. Ανεξάρτητα από ό,τι δοκίμασε ο Ιώβ, οι επιδιώξεις και οι στόχοι του στη ζωή ήταν ευτυχισμένοι, όχι επώδυνοι. Ήταν ευτυχισμένος, όχι μόνο λόγω των ευλογιών ή της επιδοκιμασίας που του απονεμήθηκαν από τον Δημιουργό, αλλά, ιδίως, λόγω των επιδιώξεων και των στόχων της ζωής του, λόγω της σταδιακής γνώσης και της πραγματικής κατανόησης της κυριαρχίας του Δημιουργού που απέκτησε μέσω του σεβασμού του στον Θεό και της αποφυγής του κακού και, επιπλέον, λόγω των θαυμαστών πράξεών Του που δοκίμασε προσωπικά ο Ιώβ κατά τον χρόνο που υπαγόταν στην κυριαρχία του Δημιουργού, καθώς και των ζεστών και αλησμόνητων εμπειριών και αναμνήσεων της συνύπαρξης, της γνωριμίας και της αμοιβαίας κατανόησης μεταξύ ανθρώπου και Θεού· λόγω της παρηγοριάς και της ευτυχίας που πήγαζαν από τη γνώση του θελήματος του Δημιουργού· λόγω του φόβου Θεού που ανέκυψε αφού είδε πως Αυτός είναι μεγάλος, θαυμάσιος, αγαπητός και πιστός. Ο λόγος που ο Ιώβ ήταν ικανός να αντιμετωπίσει τον θάνατο δίχως μαρτύριο ήταν επειδή ήξερε πως πεθαίνοντας θα επέστρεφε στο πλευρό του Δημιουργού. Επιπλέον, ήταν οι επιδιώξεις και οι απολαβές του στη ζωή που του επέτρεψαν να αντιμετωπίσει ήρεμα τον θάνατο, να αντιμετωπίσει την προοπτική να του πάρει πίσω τη ζωή ο Δημιουργός με γαλήνια καρδιά και, επιπλέον, να σταθεί όρθιος, άσπιλος και αμέριμνος, ενώπιον του Δημιουργού. Στις μέρες μας, μπορούν οι άνθρωποι να επιτύχουν το είδος της ευτυχίας που κατείχε ο Ιώβ; Εσείς, είστε σε θέση να το κάνετε; Εφόσον οι άνθρωποι στις μέρες μας μπορούν, τότε γιατί αδυνατούν να ζήσουν ευτυχισμένοι, όπως ζούσε ο Ιώβ; Γιατί αδυνατούν να ξεφύγουν από το μαρτύριο του φόβου του θανάτου; Όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με τον θάνατο, μερικοί άνθρωποι κατουριούνται πάνω τους· άλλοι τρέμουν, λιποθυμούν, επιτίθενται φραστικά κατά Ουρανού και ανθρώπου ή ακόμα θρηνούν και κλαίνε. Αυτά, σε καμία περίπτωση δεν είναι οι ξαφνικές αντιδράσεις που σημειώνονται όταν πλησιάζει ο θάνατος. Οι άνθρωποι συμπεριφέρονται κατά τους ντροπιαστικούς αυτούς τρόπους κυρίως επειδή, βαθιά μέσα στην καρδιά τους, φοβούνται τον θάνατο, επειδή δεν έχουν σαφή γνώση και εκτίμηση της κυριαρχίας και των διευθετήσεων του Θεού και, πόσο μάλλον, πραγματική υποταγή σε αυτά· επειδή οι άνθρωποι δεν θέλουν τίποτε άλλο παρά να διευθετούν και να κυβερνούν τα πάντα οι ίδιοι, να ελέγχουν τη μοίρα τους, την ίδια τους τη ζωή και τον θάνατο. Δεν είναι περίεργο, λοιπόν, που οι άνθρωποι δεν είναι ποτέ ικανοί να ξεφύγουν από τον φόβο του θανάτου.

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Γ΄

Μόνον όσοι σέβονται τον Θεό είναι ευτυχείς

Ⅰ

Ήταν μια φορά ένας άνθρωπος δίκαιος, που τον λέγαν Ιώβ, που τον Θεό σεβόταν και το κακό απέφευγε, τις πράξεις του ο Θεός επαινούσε, ο άνθρωπος τις θυμόταν. Του Ιώβ η ζωή νόημα είχε κι αξία. Ο Θεός τον ευλόγησε, μα ο Σατανάς τον έβαλε σε πειρασμό, κι ο Θεός τον δοκίμασε. Αφού κατέθεσε μαρτυρία για τον Θεό που σεβόταν, άξιζε ν’ αποκαλείται δίκαιος άνθρωπος. Ανεξαρτήτως από ό,τι είχε περάσει ο Ιώβ, η ζωή του ήταν όλο χαρά, δεν υπήρχε πόνος. Ευτυχής ήταν ο Ιώβ, όχι μόνο επειδή τον ευλόγησε ο Θεός ή τον ενέκρινε, αλλά και λόγω της επιδίωξής του, τον σεβασμό για τον Θεό επειδή επεδίωξε. Ο Ιώβ ήταν ευτυχής.

Ⅱ

Τις δεκαετίες μετά του Ιώβ τη δοκιμασία, ήταν η ζωή του σταθερή και με νόημα. Αναγνώριση επιδίωξε και πίστη, κι ακόμη, υποταγή στου Θεού την κυριαρχία. Η επιδίωξη αυτή, της ζωής του τις καμπές σημάδεψε. Μ’ αυτή έζησε προς το τέλος εν ειρήνη και με χαρά το δέχτηκε. Ανεξαρτήτως από ό,τι είχε περάσει ο Ιώβ, η ζωή του ήταν όλο χαρά, δεν υπήρχε πόνος. Ευτυχής ήταν ο Ιώβ, όχι μόνο επειδή τον ευλόγησε ο Θεός ή τον ενέκρινε, αλλά και λόγω της επιδίωξής του, τον σεβασμό για τον Θεό επειδή επεδίωξε. Ο Ιώβ ήταν ευτυχής. Σεβόμενος τον Θεό κι αποφεύγοντας το κακό, ο Ιώβ την κυριαρχία Του είχε γνωρίσει. Είδε, μ’ αυτή την εμπειρία, πόσο θαυμάσιες ήταν οι πράξεις του Δημιουργού. Ευτυχής ο Ιώβ απ’ τον συσχετισμό και την κατανόηση μεταξύ αυτού και του Θεού. Ο Ιώβ ήταν ευτυχής. Ευτυχής ήταν ο Ιώβ, όχι μόνο επειδή τον ευλόγησε ο Θεός ή τον ενέκρινε, αλλά και λόγω της επιδίωξής του, τον σεβασμό για τον Θεό επειδή επεδίωξε. Ο Ιώβ ήταν ευτυχής. Ο Ιώβ ευτυχής απ’ τη χαρά και την παρηγοριά που πήγαζε απ’ τη γνώση του θελήματός Του, χάρη στον φόβο Θεού που είχε, αφού είδε τι πιστός, υπέροχος κι αγαπητός είναι. Ο Ιώβ ήταν ευτυχής.

από το βιβλίο «Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια»