Στέκομαι πάνω από το σύμπαν μέρα με τη μέρα, παρατηρώντας, και κρύβομαι ταπεινά μέσα στην κατοικία Μου για να βιώσω την ανθρώπινη ζωή, μελετώντας προσεκτικά κάθε πράξη του ανθρώπου. Κανείς δεν έχει προσφερθεί ποτέ πραγματικά σε Μένα. Κανείς δεν έχει επιδιώξει ποτέ την αλήθεια. Κανείς δεν ήταν ποτέ προσεκτικός για χάρη Μου. Κανείς δεν έχει πάρει ποτέ αποφάσεις ενώπιόν Μου και δεν παρέμεινε πιστός στο καθήκον του. Κανείς δεν Μου επέτρεψε ποτέ να κατοικήσω μέσα του. Κανείς δεν Με εκτίμησε όσο τη δική του ζωή. Κανείς δεν έχει δει στην πράξη ολόκληρο το Είναι της θεϊκής φύσης Μου. Κανείς δεν υπήρξε ποτέ πρόθυμος να έρθει σε επαφή με τον ίδιο τον πρακτικό Θεό. Όταν τα ύδατα καταπίνουν τους ανθρώπους μεμιάς, τους σώζω από το έλος και τους δίνω την ευκαιρία να ξεκινήσουν μια νέα ζωή. Όταν οι άνθρωποι χάνουν την εμπιστοσύνη τους στη ζωή, τους τραβάω από το χείλος του θανάτου, δίνοντάς τους το θάρρος να ζήσουν, ώστε να Με θεωρούν ως το θεμέλιο της ύπαρξής τους. Όταν οι άνθρωποι Με παρακούν, τους κάνω να Με γνωρίσουν στην ανυπακοή τους. Υπό το φως της παλαιάς φύσης της ανθρωπότητας και υπό το φως του ελέους Μου, αντί να στείλω τους ανθρώπους στον θάνατο, τους επιτρέπω να μετανοήσουν και να κάνουν μια νέα αρχή. Όταν οι άνθρωποι υποφέρουν από λιμό, τους αποσπώ από τον θάνατο, αρκεί να τους έχει μείνει έστω και μια ανάσα, εμποδίζοντάς τους να πέσουν θύματα της εξαπάτησης του Σατανά. Πόσες φορές έχουν δει οι άνθρωποι τα χέρια Μου. Πόσες φορές έχουν δει την καλόκαρδη όψη Μου, είδαν το χαμογελαστό Μου πρόσωπο. Και πόσες φορές έχουν δει την μεγαλοπρέπειά Μου, έχουν δει την οργή Μου. Παρόλο που η ανθρωπότητα δεν Με γνώρισε ποτέ, δεν εκμεταλλεύομαι την αδυναμία της για να προκαλέσω περιττά προβλήματα. Βιώνοντας τα δεινά της ανθρωπότητας, συμπάσχω με την αδυναμία του ανθρώπου. Μόνο ως απάντηση στην ανυπακοή των ανθρώπων, την αχαριστία τους, επιβάλλω παιδέματα σε διάφορους βαθμούς.

Κρύβομαι το διάστημα που οι άνθρωποι είναι απασχολημένοι και αποκαλύπτομαι στον ελεύθερο χρόνο τους. Η ανθρωπότητα φαντάζεται ότι είμαι παντογνώστης και ο ίδιος ο Θεός που ανταποκρίνεται σε όλες τις δεήσεις. Οι περισσότεροι λοιπόν έρχονται ενώπιόν Μου μόνο για να αναζητήσουν τη βοήθεια του Θεού, όχι εξαιτίας της επιθυμίας να Με γνωρίσουν. Όταν ταλαιπωρούνται από μια ασθένεια, οι άνθρωποι κάνουν επειγόντως δέηση ζητώντας την αρωγή Μου. Όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με αντιξοότητες, Μου εκμυστηρεύονται τις δυσκολίες τους με όλο τους το σθένος, για να καταφέρουν να ξεφορτωθούν τον πόνο τους. Ωστόσο, ούτε ένας άνθρωπος δεν ήταν σε θέση να Με αγαπήσει, όσο απολάμβανε τις ανέσεις του. Ούτε ένας άνθρωπος δεν προσπάθησε να έρθει σε επαφή μαζί Μου όσο ήταν σε κατάσταση γαλήνης και αγαλλίασης, ώστε να συμμετάσχω στη χαρά του. Όταν η οικογένειά τους είναι ευτυχισμένη και υγιής, οι άνθρωποι Με έχουν ήδη παραμερίσει ή Μου έχουν κλείσει την πόρτα, απαγορεύοντάς Μου να εισέλθω, και συνεπώς να απολαύσω την ευλογημένη ευτυχία της οικογένειας. Ο ανθρώπινος νους είναι υπερβολικά στενός, τόσο στενός ακόμη και για να χωρέσει έναν Θεό τόσο στοργικό, ελεήμονα και απτό όπως Εγώ. Πόσες φορές απορρίφθηκα από τους ανθρώπους όταν γελούσαν χαρούμενα. Πόσες φορές στηρίχτηκαν οι άνθρωποι πάνω Μου σαν να ήμουν δεκανίκι, όταν σκόνταφταν. Πόσες φορές Με ανάγκασαν άνθρωποι που νοσούσαν να παίξω τον ρόλο του γιατρού. Πόσο σκληροί είναι οι άνθρωποι! Άκρως παράλογοι και ανήθικοι. Δεν φανερώνουν ούτε τα συναισθήματα που υποτίθεται ότι διαθέτουν οι άνθρωποι. Δεν διαθέτουν σχεδόν κανένα ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Αναλογιστείτε το παρελθόν και συγκρίνετέ το με το παρόν. Γίνονται αλλαγές μέσα σας; Το παρελθόν επηρεάζει λιγότερο το παρόν; Ή αυτό το παρελθόν δεν έχει αντικατασταθεί ακόμα;

Έχω γυρίσει όλον τον κόσμο, κι έχω βιώσει τα σκαμπανεβάσματα του κόσμου. Μεταξύ των ανθρώπων έχω περιπλανηθεί και μεταξύ των ανθρώπων έχω ζήσει για πολλά χρόνια, αλλά φαίνεται ότι η διάθεση της ανθρωπότητας έχει αλλάξει ελάχιστα. Λες και η παλαιά φύση των ανθρώπων έχει ριζώσει και έχει βλαστήσει μέσα τους. Ποτέ δεν θα είναι σε θέση να αλλάξουν εκείνη την παλαιά φύση, μόνο να την βελτιώσουν κάπως επί της αρχικής της βάσης. Όπως λένε οι άνθρωποι, η ουσία έχει μείνει απαράλλακτη, όμως η μορφή έχει αλλάξει πολύ. Ο καθένας, φαίνεται, προσπαθεί να Με εξαπατήσει, να Με θαμπώσει, ώστε να μπορέσει να ξεγλιστρήσει και να κερδίσει την εκτίμησή Μου. Δεν θαυμάζω ούτε δίνω προσοχή στα κόλπα των ανθρώπων. Αντί να ξεσπάω με οργή, υιοθετώ μια στάση κατά την οποία κοιτάζω αλλά δεν βλέπω. Σκοπεύω να δώσω στην ανθρωπότητα έναν ορισμένο βαθμό χαλαρότητας και, στη συνέχεια, να αντιμετωπίσω ενιαία όλους τους ανθρώπους. Εφόσον όλοι οι άνθρωποι στερούνται αυτοσεβασμού και είναι άχρηστα αποβράσματα, που δεν αγαπούν τον εαυτό τους, γιατί τότε να χρειάζονται καν Εμένα να τους δείξω και πάλι έλεος και αγάπη; Όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως δεν γνωρίζουν τον εαυτό τους, και δεν γνωρίζουν το βάρος τους. Θα πρέπει να ανεβούν σε ζυγαριά για να ζυγιστούν. Η ανθρωπότητα δεν Μου δίνει σημασία, επομένως ούτε κι Εγώ την παίρνω στα σοβαρά. Οι άνθρωποι δεν Μου δίνουν προσοχή, οπότε δεν χρειάζεται να καταβάλω προσπάθεια γι’ αυτούς. Δεν είναι αυτό το καλύτερο και για τους δύο κόσμους; Δεν περιγράφουν αυτά εσάς, τον λαό Μου; Ποιος έχει πάρει αποφάσεις ενώπιόν Μου και δεν τις έχει αναιρέσει στη συνέχεια; Ποιος έχει πάρει μακροπρόθεσμες αποφάσεις ενώπιόν Μου αντί να παίρνει συχνά αποφάσεις για το τάδε και το δείνα; Πάντα, οι άνθρωποι παίρνουν αποφάσεις ενώπιόν Μου σε εύκολες στιγμές και τις παραγράφουν όλες σε δύσκολους καιρούς. Αργότερα ξαναπαίρνουν την ίδια απόφαση και τη θέτουν ενώπιόν Μου. Είμαι άραγε τόσο ανάξιος σεβασμού που θα δεχόμουν δίχως σκέψη τη σαβούρα που έχει μαζέψει ο άνθρωπος από τον σωρό σκουπιδιών; Λίγοι άνθρωποι μένουν πιστοί στις αποφάσεις τους, λίγοι είναι αγνοί, και λίγοι προσφέρουν ό,τι πιο πολύτιμο έχουν ως θυσία σε Μένα. Δεν είστε όλοι σας ίδιοι; Αν, ως μέρος του λαού Μου στη βασιλεία, δεν είστε σε θέση να τηρήσετε το καθήκον σας, θα λάβετε την απέχθεια και την απόρριψή Μου!

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τα λόγια του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 14