Από την Ζου Τζι, Κίνα

Ήμουν 15 ετών όταν η μαμά μου κι εγώ φύγαμε όπως όπως από το σπίτι. Θυμάμαι ότι φύγαμε αργά ένα βράδυ το 2002. Η μαμά μου ξαφνικά μου ψιθύρισε ότι η αστυνομία ερχόταν να τη συλλάβει, κι ότι δεν μπορούσαμε να μείνουμε σπίτι και έπρεπε να φύγουμε αμέσως. Μαζέψαμε πανικόβλητες μερικά πράγματα και φύγαμε από το σπίτι βιαστικά. Η μαμά μου κι εγώ δεν έχουμε επιστρέψει ποτέ σπίτι από τότε. Έτσι η μαμά μου δεν με πήρε μαζί της, κανόνισε να μείνω με κάποιους συγγενείς ενώ εκείνη κρυβόταν σε άλλη πόλη. Η μαμά μου βοηθούσε πολύ αυτούς τους συγγενείς όταν έκανε ακόμα δουλειές, τώρα είχαμε εμείς πρόβλημα, όμως ανησυχούσαν για το τι μπορεί να συμβεί και δεν ήθελαν να μπλέξουν. Δεν ήθελαν να με κρατήσουν και μάλιστα την είπαν στη μαμά μου, λέγοντας ότι η πίστη της στον Θεό την είχε αφήσει άστεγη και ανήμπορη να με φροντίσει. Ήθελαν να με πάρει η μαμά μου. Ήμουν πολύ θυμωμένη με το πώς παρεξηγούσαν τη μαμά μου. Όλα προφανώς γίνονταν λόγω της αστυνομίας, δεν έφταιγε η μαμά μου. Ήθελα πολύ να φύγω αμέσως από εκεί. Δεν ήθελα να μείνω ούτε λεπτό παραπάνω. Ήλπιζα ότι η μαμά μου θα επέστρεφε για να με πάρει σύντομα. Όταν πρωτοέφυγε η μητέρα μου, ήταν πολύ δύσκολο για μένα. Ένιωσα ότι δεν είχα κανέναν να στηριχτώ και υπέφερα πολύ. Είμαι από μονογονεϊκή οικογένεια, οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν μόλις τριών ετών. Η μητέρα μου κι εγώ δεθήκαμε πολύ, δεν χωρίσαμε ποτέ. Όποτε σκεφτόμουν πως η μαμά μου δεν θα μπορούσε να με φροντίσει άλλο, άρχιζα να κλαίω. Όταν ένιωθα λυπημένη και αβοήθητη, προσευχόμουν στον Θεό. Έλεγα: «Θεέ μου, η μητέρα μου δεν μπορεί να με φροντίσει πια. Βοήθησέ με σε παρακαλώ, δώσε μου δύναμη». Μετά την προσευχή, είδα τυχαία ένα απόσπασμα του λόγου του Θεού: «Μη φοβάσαι· ο Παντοδύναμος Θεός των δυνάμεων θα είναι σίγουρα μαζί σου· φυλάει τα νώτα σας και είναι η ασπίδα σας» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 26). «Να προχωράς εμπρός με γενναιότητα· Εγώ είμαι ο ισχυρός σου βράχος, οπότε βασίσου πάνω Μου!» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 10). Τα λόγια του Θεού ξεκαθάρισαν τα πράγματα. Η μητέρα μου δεν ήταν πια δίπλα μου, όμως ο Θεός στεκόταν πίσω μου και μπορούσα να βασιστώ σε Αυτόν. Δεν έπρεπε να με καταβάλει αυτή η δυσκολία και δεν μπορούσα να βασίζομαι πια στη μαμά μου. Έπρεπε να μάθω να είμαι δυνατή —ανεξάρτητα από το πόσο δύσκολα θα γίνονταν τα πράγματα, έπρεπε να βασιστώ στον Θεό και να επιμείνω. Αργότερα, πήγα να ζήσω με την οικογένεια της αδελφής Ζανγκ. Και τα τρία μέλη της οικογένειας είναι πιστοί. Δεν είχαμε συγγένεια αίματος, όμως και πάλι μου συμπεριφέρθηκαν πολύ καλά. Η κόρη της αδελφής Ζανγκ μού διάβαζε συχνά τον λόγο του Θεού και συναναστρεφόταν σχετικά με την αλήθεια. Μπορεί να μην ήταν δίπλα μου η μαμά μου, αλλά δεν ένιωθα μοναξιά. Μου άρεσε πολύ να είμαι με τους αδελφούς και τις αδερφές μου.

Αυτό έγινε το 2003. Η μητέρα μου διέδιδε το ευαγγέλιο σε άλλη πόλη. Μία μέρα, μου έστειλε ένα γράμμα λέγοντας ότι θα ήθελε να συναντηθούμε και μου είπε να την περιμένω στον καθορισμένο τόπο και χρόνο. Το γράμμα της με γέμισε χαρά και ενθουσιασμό. Μετά βίας κοιμήθηκα εκείνο το βράδυ. Την ημέρα της συνάντησης, έφτασα εγκαίρως, όμως μολονότι περίμενα μια ώρα, δεν εμφανίστηκε καθόλου. Την κάλεσα μερικές φορές στο μπίπερ, όμως δεν απάντησε ποτέ. Τελικά την περίμενα από το μεσημέρι μέχρι τις 8 εκείνο το βράδυ, αλλά δεν ήλθε ποτέ. Απογοητεύτηκα πολύ και ένιωσα ότι κάτι δεν πάει καλά. Την επόμενη μέρα, ο επικεφαλής μου με ενημέρωσε ότι την προηγουμένη είχαν συλληφθεί 8 αδελφοί και αδελφές ενώ διέδιδαν το ευαγγέλιο και ότι μία από αυτούς ήταν η μητέρα μου. Μου είπε να καταστρέψω αμέσως το μπίπερ με το οποίο επικοινωνούσα με τη μαμά μου. Ανησύχησα πολύ όταν άκουσα αυτά τα νέα. Προσευχήθηκα ξανά και ξανά στον Θεό, ζητώντας να την προστατεύσει και να τη βοηθήσει να παραμείνει αμετακίνητη στη μαρτυρία της. Εκείνο το διάστημα, όποτε σκεφτόμουν τη μαμά μου, δεν μπορούσα να μην κλάψω. Συχνά ανησυχούσα ότι τη χτυπούσαν ή τη βασάνιζαν. Πρέπει να υπέφερε πολύ στη φυλακή. Πότε θα αποφυλακιζόταν; Ανησυχούσα τόσο πολύ, που μία μέρα ξαφνικά λιποθύμησα. Όταν τελικά συνήλθα, γύρισα παραπατώντας στο δωμάτιό μου, στηριζόμενη στον τοίχο κι έπειτα έμεινα ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου κι έκλαψα, αναλογιζόμενη πόσο μόνη κι αβοήθητη ήμουν. Στο αποκορύφωμα της δυστυχίας μου, με καθοδήγησε ο Θεός. Θυμήθηκα έναν ύμνο: «Κατά τον εξευγενισμό μου, η καρδιά Σου πονά για εμένα. Τα λόγια Σου μου παρέχουν ό,τι μου λείπει· όταν είμαι στενοχωρημένος, τα λόγια Σου με παρηγορούν…» («Η αγάπη του Θεού έχει λιώσει την καρδιά μου» στο βιβλίο «Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια»). Είδα καθαρά ότι επρόκειτο για την καθοδήγηση του Θεού. Συνειδητοποίησα αμέσως ότι δεν είμαι μόνη —ο Θεός είναι μαζί μου. Λόγω της δίωξης του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, η μητέρα μου δεν μπορούσε να είναι μαζί μου. Δεν μπορούσε να με φροντίσει και να με παρηγορήσει, όμως ο Θεός ήταν δίπλα μου. Στην πιο σκοτεινή στιγμή, ο Θεός ήταν εκεί για να με παρηγορήσει. Αισθάνθηκα ότι ήταν πολύ κοντά, και συνειδητοποίησα ότι μόνο σε Εκείνον μπορώ να βασίζομαι. Σκέφτηκα μέσα μου: «Αν μπορεί ο Θεός να καθοδηγεί εμένα έτσι, είμαι σίγουρη ότι μπορεί να βοηθά και τη μαμά μου στις δυσκολίες της». Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, ζωήρεψα λίγο κι ένιωσα λιγότερο ανήσυχη και αγχωμένη για την κατάσταση της μαμάς μου. Αργότερα, πήγα να δω τη μαμά μου. Ήταν στη φυλακή τέσσερις μήνες και βγήκε μόνο χάρη σε κάποιον γνωστό της. Όταν συναντηθήκαμε, ήταν γεμάτη ανησυχία για μένα και μου έδωσε πολλές συμβουλές. Συναναστραφήκαμε και ενθαρρύναμε η μία την άλλη και κάναμε μια συμφωνία πως ό,τι κι αν μας συμβεί, θα ακολουθούμε πάντα τον Θεό και θα εκπληρώνουμε τα καθήκοντά μας.

Ήταν Σεπτέμβριος, θυμάμαι, και η μαμά μου ήταν ακόμα σε άλλη πόλη. Είχα ακούσει ότι συνελήφθη μια αδελφή που είχε ένα σημαντικό καθήκον και πολλοί από όσους είχαν έλθει σε επαφή μαζί της κινδύνευαν και έπρεπε να μετακομίσουν. Αναρωτιόμουν ποια θα μπορούσε να είναι αυτή η αδελφή. Τότε ήλθε ο επικεφαλής μου και μου είπε ότι έπρεπε να καταστρέψω την κάρτα SIM που χρησιμοποιούσα για να επικοινωνώ με τη μαμά μου. Συνειδητοποίησα αμέσως ότι η μαμά μου είχε συλληφθεί. Ήξερα ότι αυτή τη φορά συνελήφθη επειδή εκτύπωνε βιβλία με τον λόγο του Θεού και ότι μπορεί να υποβάλλετο σε βάναυσους ξυλοδαρμούς και βασανιστήρια. Τις επόμενες μέρες ανησυχούσα πολύ και δεν μπορούσα να κοιμηθώ το βράδυ. Λίγο αργότερα, έμαθα ότι είχαν ήδη συλληφθεί περισσότεροι από είκοσι αδελφοί και αδελφές και όλοι είχαν βασανιστεί. Όταν το άκουσα, ανησύχησα ακόμη περισσότερο. Βασάνιζαν τη μαμά μου εκείνη τη στιγμή; Ήταν ζωντανή ή νεκρή; Η μαμά μου κινδύνευε σοβαρά, όμως το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να ανησυχώ και να πανικοβάλλομαι. Ένιωθα τρομερά. Δεν μπορούσα να μη σκέφτομαι ότι αν η μαμά μου δεν είχε αναλάβει ένα τόσο επικίνδυνο καθήκον, ίσως να μην είχε συλληφθεί και βασανιστεί. Είναι τόσο δύσκολο και τόσο επικίνδυνο να πιστεύεις στον Θεό στην Κίνα. Εκείνο το διάστημα, ήμουν πολύ αδύναμη. Ήμουν αφηρημένη και χαμένη και δεν είχα όρεξη να κάνω τίποτα. Δεν είχα ενέργεια και ήμουν χωρίς κίνητρο στο καθήκον μου. Κάθε μέρα προσευχόμουν στον Θεό για να προστατεύει τη μαμά μου.

Μία μέρα, είδα ένα απόσπασμα του λόγου του Θεού που έλεγε: «Όταν ο Ιώβ έχασε τα ζώα του που γέμιζαν τα βουνά, καθώς και ανείπωτες ποσότητες πλούτου, και το κορμί του γέμισε με οδυνηρές πληγές, αυτό έγινε λόγω της πίστης του. Όταν μπόρεσε να ακούσει τη δική Μου φωνή, του Ιεχωβά, και να δει τη δική Μου δόξα, του Ιεχωβά, αυτό έγινε λόγω της πίστης του. Το γεγονός ότι ο Πέτρος μπόρεσε να ακολουθήσει τον Ιησού Χριστό οφειλόταν στην πίστη του. Το γεγονός ότι μπόρεσε να καρφωθεί στον σταυρό για χάρη Μου και να καταθέσει ένδοξη μαρτυρία οφειλόταν, επίσης, στην πίστη του. […] Οι άνθρωποι έχουν λάβει πάρα πολλά λόγω της πίστης τους, κι αυτά δεν είναι πάντοτε ευλογίες. Μπορεί να μη δέχονται το είδος της ευτυχίας και της χαράς που ένιωθε ο Δαβίδ ή να μην τους παρέχεται νερό από τον Ιεχωβά, όπως έγινε με τον Μωυσή. Για παράδειγμα, ο Ιώβ ευλογήθηκε από τον Ιεχωβά λόγω της πίστης του, αλλά υπέστη και καταστροφή. Είτε ευλογείσαι είτε υφίστασαι καταστροφή, και τα δύο αποτελούν ευλογημένα γεγονότα. Χωρίς πίστη, δεν θα είχες την ικανότητα να λάβεις αυτό το έργο της κατάκτησης, πόσο μάλλον δε, να δεις τις πράξεις του Ιεχωβά να παρουσιάζονται σήμερα μπρος στα μάτια σου. Δεν θα είχες την ικανότητα να βλέπεις, πόσο μάλλον δε, να λαμβάνεις» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η πραγματική αλήθεια του έργου της κατάκτησης (1)). Σκέφτηκα: «Σωστά, όλα είναι στα χέρια του Θεού, είτε ευλογηθούμε είτε υποφέρουμε από δεινά. Με τις δυσκολίες και τις δοκιμασίες που περνάμε στην πίστη μας ο Θεός μας εξυψώνει και μας δοκιμάζει». Ακριβώς όπως ο Ιώβ —ο Σατανάς στοιχημάτισε ότι μπορούσε να βάλει τον Ιώβ σε πειρασμό στερώντας του τα παιδιά και τα ζώα του και γεμίζοντας το σώμα του φουσκάλες και πληγές, έτσι ώστε να αρνηθεί και να εγκαταλείψει τον Θεό. Με αυτήν τη δοκιμασία, ο Θεός δοκίμαζε τον Ιώβ και τελείωνε την πίστη του. Ο Ιώβ όχι μόνο δεν κατηγόρησε τον Θεό, αλλά Τον εξύμνησε και είπε: «Τα αγαθά μόνον θέλομεν δεχθή εκ του Θεού, και τα κακά δεν θέλομεν δεχθή;» (Ιώβ 2:10). «Ο Ιεχωβά έδωκε και ο Ιεχωβά αφήρεσεν· είη το όνομα Ιεχωβά ευλογημένον» (Ιώβ 1:21). Ο Ιώβ παρέμεινε σταθερός στη μαρτυρία του για τον Θεό και κέρδισε τον έπαινό Του και μάλιστα άκουσε και τη φωνή του Θεού σε μια δίνη. Έτσι, η πίστη του προς τον Θεό έγινε ακόμη πιο αληθινή κι αυτό είναι μια ακόμη μεγαλύτερη ευλογία από Εκείνον. Σκέφτηκα ότι, επιφανειακά, φαινόταν καταστροφικό ότι η μαμά μου υπέφερε δεινά από τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα, όμως ο Θεός το χρησιμοποιούσε για να μας δοκιμάσει και να τελειώσει την πίστη μας. Έτσι μας εξυψώνει ο Θεός. Ξαφνικά κατάλαβα ότι ο Σατανάς με παρακολουθούσε και ο Θεός με περίμενε να κάνω γνωστή τη θέση μου. Περίμεναν να δουν αν θα χάσω την πίστη μου στον Θεό, αν θα Τον αρνηθώ και θα Τον προδώσω επειδή συνελήφθη η μητέρα μου. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, ήθελα να σταθώ στο πλευρό Του, να μην Τον κατηγορήσω, ούτε να Τον προδώσω και να εκπληρώσω το καθήκον μου για να Τον ικανοποιήσω. Μόλις κατάλαβα την πρόθεση του Θεού, σταμάτησα να αγχώνομαι και να ανησυχώ τόσο για τη μητέρα μου και ήμουν πρόθυμη να υποταχθώ στις ενορχηστρώσεις και τις ρυθμίσεις του Θεού.

Καταδικάστηκε σε δύο χρόνια αναμόρφωση με καταναγκαστικά έργα. Σοκαρίστηκα όταν το έμαθα. Δύο χρόνια είναι πολύ μεγάλο διάστημα. Οι συνθήκες διαβίωσης και το φαγητό στη φυλακή είναι απαίσια και πρέπει να εργάζεσαι κάθε μέρα. Πώς θα κατάφερνε η μαμά μου ν’ αντέξει αυτές τις συνθήκες κόλασης και τη βάναυση κακομεταχείριση; Ήταν ήδη πάνω από 50 —μπορούσε πραγματικά ν’ αντέξει το σώμα της κι άλλα τέτοια βασανιστήρια; Μία μέρα, είδα ένα απόσπασμα του λόγου του Θεού που λέει: «Από τη στιγμή που έρχεσαι σ’ αυτόν τον κόσμο κλαίγοντας, αρχίζεις να εκπληρώνεις το καθήκον σου. Για το σχέδιο του Θεού και τη χειροτονία Του, εκτελείς τον ρόλο σου και ξεκινάς το ταξίδι της ζωής σου. Όποιο και αν είναι το παρελθόν σου και όποιο ταξίδι και αν απλώνεται μπροστά σου, κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Ουρανού, και κανείς δεν έχει τον έλεγχο του δικού του πεπρωμένου, διότι μόνον Εκείνος που κυβερνάει όλη την πλάση είναι ικανός για ένα τέτοιο έργο» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο Θεός είναι η πηγή της ζωής του ανθρώπου). Τα λόγια του Θεού με βοήθησαν να καταλάβω ότι κάθε άτομο έχει έναν ρόλο και σκοπό στη ζωή του κι η πορεία που θα πάρει η ζωή του έχει προαποφασιστεί εδώ και καιρό από τον Θεό. Η μητέρα μου είχε έναν ρόλο να διαδραματίσει και μια αποστολή να ολοκληρώσει. Δύο χρόνια στη φυλακή ήταν πολλά, έπρεπε όμως να τα βγάλει πέρα. Εναπόκειτο στον Θεό πώς θα αντεπεξερχόταν το σώμα της και πόσα δεινά θα υπέμενε. Ο Θεός επέτρεψε να συλληφθεί και να φυλακιστεί η μητέρα μου από τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα για να τη δοκιμάσει. Ο Θεός τής έδινε την ευκαιρία να παραμείνει σταθερή στη μαρτυρία της γι’ Αυτόν. Θα έπρεπε να νιώθω περήφανη. Έπρεπε επίσης να αντλήσω διδάγματα από αυτήν την κατάσταση. Όφειλα να μάθω να μην παραπονιέμαι, ούτε να κατηγορώ τον Θεό όταν αντιμετωπίζω δυσκολίες και να υποτάσσομαι και να εκπληρώνω το καθήκον μου. Αφού κατάλαβα τις προθέσεις του Θεού, προσευχήθηκα σ’ Αυτόν, λέγοντας ότι η μαμά μου ήταν στα χέρια Του και ζητώντας να την προστατεύει ώστε να μείνει σταθερή στη μαρτυρία της.

Ενάμιση χρόνο μετά, άκουσα ότι η μαμά μου είχε βγει από τη φυλακή νωρίτερα κι έτσι επικοινώνησα μαζί της. Για να μη μας ακολουθεί και επιτηρεί η αστυνομία, αποφασίσαμε να βρεθούμε σε μια σάουνα. Εκείνη τη μέρα, έφτασα μια ώρα νωρίτερα. Η καρδιά μου χτυπούσε ανυπόμονα: ήμουν πολύ ενθουσιασμένη που θα έβλεπα τη μαμά μου. Είχα τα μάτια μου κολλημένα στην είσοδο και τότε, μέσα από ένα παράθυρο, είδα μια σκελετωμένη μεσήλικη γυναίκα. Καθώς έμπαινε, είπε σε κάποιον του προσωπικού ότι την περίμενε μέσα η κόρη της. Σκέφτηκα: «Αυτή δεν είναι η φωνή της μαμάς μου;» Μου πήρε ένα δευτερόλεπτο να το συνειδητοποιήσω. Αν δεν είχε μιλήσει, δεν θα την είχα αναγνωρίσει καθόλου. Η μαμά μου ήταν ψηλή, με ευθυτενή στάση και μια εκλεπτυσμένη κομψότητα, όμως είχε χάσει πολύ βάρος και φαινόταν πιο καμπουριασμένη. Δεν ήταν καθόλου όπως πριν. Έτρεξα κοντά της και φώναξα: «Μαμά!» Η μαμά μου γύρισε να με κοιτάξει και το πρόσωπό της ήταν τόσο κάτισχνο που δεν την αναγνώρισα. Ήταν χλωμή στην όψη και φαινόταν αδύνατη και καταβεβλημένη. Είχε ένα θαμπό βλέμμα στα μάτια σαν να ήταν σε υπερδιέγερση. Κόντεψα να καταρρεύσω όταν την είδα έτσι. Δεν μπορούσα να φανταστώ τι πρέπει να είχε περάσει στη φυλακή —δεν άντεχα να το σκέφτομαι. Δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια μου. Η μαμά μου που καθόταν δίπλα μου μού έσφιξε το χέρι και με ρώτησε πώς ήμουν τα τελευταία χρόνια. Είπε ότι ενόσω ήταν στη φυλακή, ανησυχούσε περισσότερο για μένα και συχνά προσευχόταν για μένα. Φοβόταν ότι δεν θα μπορούσα να αντέξω το τραύμα και θα απομακρυνόμουν από τον Θεό. Όταν άκουσε ότι εξακολουθούσα να πιστεύω στον Θεό και εκπλήρωνα το καθήκον μου, χάρηκε πολύ. Η καρδιά μου πονούσε για τη μαμά μου όταν είδα πόσο είχε αδυνατίσει ενώ ήμασταν στα αποδυτήρια. Όταν γύρισε, είδα ότι είχε μια ουλή στην αριστερή κλείδα. Η ουλή ήταν μαύρη και το κόκαλο βυθισμένο στη μέση σαν να είχε σπάσει. Δεν άντεχα να τη βλέπω έτσι. Έπνιξα τα δάκρυα και τη ρώτησα: «Πώς έγινε αυτή η ουλή; Σε χτύπησε η αστυνομία; Πονάει ακόμα;» Η μαμά μου φοβόταν ότι θα ανησυχούσα, είπε λοιπόν ότι ήταν καλά κι είχε ήδη κλείσει. Μόνο μετά από χρόνια έμαθα ότι η μαμά μου είχε βασανιστεί βάναυσα μετά τη σύλληψή της κι ότι ένας επαγγελματικά εκπαιδευμένος αστυνομικός την είχε γρονθοκοπήσει 30 φορές στον ώμο, προκαλώντας κατάγματα και ρήξεις σε πολλά οστά, εξάρθρωση του ώμου της και μετατόπιση πολλών σπονδύλων. Ευτυχώς, με την προστασία του Θεού, η μαμά μου από θαύμα ανάρρωσε πλήρως και επουλώθηκαν εντελώς όλα τα κατάγματα. Ακόμα και οι γιατροί της φυλακής έμειναν έκπληκτοι από το πόσο γρήγορα θεραπεύτηκε.

Λίγο μετά αναγκαστικά χώρισαν οι δρόμοι μας επειδή η μαμά μου είχε μόλις αποφυλακιστεί, οπότε η αστυνομία πιθανότατα την παρακολουθούσε ακόμα. Για τη δική μου ασφάλεια, έπρεπε να χωρίσουμε για λίγο ακόμα. Ήταν πολύ δύσκολο για μένα εκείνη την εποχή, ήθελα να μείνω πλάι της και να τη φροντίσω. Όμως λόγω της δίωξης του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, δεν μπορούσα καν να εκπληρώσω την ευθύνη μου ως κόρη. Ένιωθα απαίσια. Επιστρέφοντας σπίτι, συνέχιζαν να περνούν από το μυαλό μου ξανά και ξανά εικόνες του αδύναμου σώματος της μητέρας μου και της ουλής στην κλείδα της. Κάθε φορά που περνούσε μια εικόνα, με βασάνιζε ξανά. Δεν μπορούσα να φανταστώ πώς τη βασάνισαν και την κακοποίησαν αυτοί οι αστυνομικοί. Αγανάκτησα πολύ. Ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας είναι πολύ μοχθηρός και κακός! Ένα απόσπασμα του λόγου του Θεού πέρασε από το μυαλό μου: «Δεν προκαλεί έκπληξη, λοιπόν, το γεγονός ότι η ενσάρκωση του Θεού παραμένει εντελώς κρυμμένη: σε μια σκοτεινή κοινωνία σαν κι αυτήν, όπου οι δαίμονες είναι ανελέητοι και απάνθρωποι, πώς θα μπορούσε ο βασιλιάς των δαιμόνων, ο οποίος σκοτώνει ανθρώπους ανενδοίαστα, να ανεχτεί την ύπαρξη ενός Θεού που είναι αξιαγάπητος, ευγενικός, αλλά και άγιος; Πώς θα μπορούσε να χειροκροτεί και να ζητωκραυγάζει για την άφιξη του Θεού; Αυτοί οι λακέδες! Ανταποδίδουν την καλοσύνη με μίσος, εδώ και καιρό έχουν απαξιώσει τον Θεό, Τον κακομεταχειρίζονται, είναι σε ακραίο βαθμό βάναυσοι, δεν έχουν την παραμικρή εκτίμηση για τον Θεό, λεηλατούν και πλιατσικολογούν, έχουν χάσει κάθε ευσυνειδησία και δρουν αντίθετα με τη συνείδηση, ενώ παρασύρουν τους αθώους στην ανοησία. Προπάτορες των αρχαίων; Πολυαγαπημένοι ηγέτες; Όλοι τους αντιτίθενται στον Θεό! Η ανάμειξή τους έχει αφήσει τα πάντα κάτω από τους ουρανούς σε μια κατάσταση σκότους και χάους! Θρησκευτική ελευθερία; Τα νόμιμα δικαιώματα και συμφέροντα των πολιτών; Όλα είναι κόλπα συγκάλυψης της αμαρτίας!» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το μονοπάτι… (8)). Είδα τη δαιμονική ουσία του μεγάλου κόκκινου δράκοντα που αντιστέκεται στον Θεό. Αυτοί οι αστυνομικοί επιτέθηκαν βάναυσα σε μια μεσήλικη γυναίκα, μόνο και μόνο επειδή πιστεύει στον Θεό, αδιαφορώντας αν θα ζήσει ή θα πεθάνει. Αυτό με θύμωσε πάρα πολύ. Ο Θεός μάς δημιούργησε· φυσικά και θα πρέπει να πιστεύουμε σ’ Αυτόν και να Τον λατρεύουμε, όμως ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας κάνει τα πάντα για να βασανίσει τους ανθρώπους ώστε να αρνηθούν και να προδώσουν τον Θεό. Είναι απαίσιοι, κακοί και σκληροί! Παλιά νόμιζα ότι όλοι οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι και οι αστυνομικοί ήταν καλοί άνθρωποι. Μόνο μετά τη δίωξη από τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα συνειδητοποίησα ότι όλοι οι ισχυρισμοί τους πως οι πολίτες έχουν νόμιμα δικαιώματα και θρησκευτική ελευθερία δεν είναι παρά απάτη και ψέματα. Συλλαμβάνουν με μανία, διώκουν, βασανίζουν και χτυπούν πιστούς και λαχταρούν να τους σκοτώσουν όλους. Δεν είναι παρά μια αγέλη δαιμόνων που αντιστέκονται στον Θεό. Τους μισώ όλους από τα βάθη της καρδιάς μου. Θέλω να δώσω την καρδιά μου στον Θεό, να Τον ακολουθώ και να εκπληρώνω το καθήκον μου.

Το 2013, η μαμά μου συνελήφθη ξανά. Στην αρχή ανησυχούσα λίγο. Σκεφτόμουν: «Θα βασανίσουν ξανά τη μαμά; Θα καταδικαστεί σε φυλάκιση; Μπορεί το σώμα της ν’ αντέξει κι άλλη φυλακή;» Τη στιγμή ακριβώς που το σκεφτόμουν αυτό, συνειδητοποίησα αμέσως ότι η μαμά μου συνελήφθη με την άδεια του Θεού. Θα έπρεπε να υποταχθώ και να αναζητήσω την πρόθεση του Θεού. Σκέφτηκα τα λόγια του Θεού, που λένε: «Αποδεχθήκατε ποτέ τις ευλογίες που σας δόθηκαν; Γυρέψατε ποτέ τις υποσχέσεις που σας δόθηκαν; Είναι σίγουρο ότι, υπό την καθοδήγηση του φωτός Μου, θα σπάσετε αυτήν τη θηλιά με την οποία σας στραγγαλίζουν οι δυνάμεις του σκότους. Είναι σίγουρο ότι, εν μέσω του σκότους, δεν θα χάσετε το φως που σας καθοδηγεί. Θα είστε σίγουρα οι κυρίαρχοι όλης της δημιουργίας. Θα είστε σίγουρα νικητές ενώπιον του Σατανά. Είναι σίγουρο ότι, με την πτώση της βασιλείας του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, θα ξεχωρίσετε ανάμεσα στις ορδές των μυριάδων για να δώσετε τη μαρτυρία της νίκης Μου. Θα μείνετε σίγουρα σταθεροί και ακλόνητοι στη γη του Σινείμ. Μέσα από τα δεινά που υπομένετε, θα κληρονομήσετε τις ευλογίες Μου και θα ακτινοβολήσετε σίγουρα τη δόξα Μου σ’ ολόκληρο το σύμπαν» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τα λόγια του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 19). Τα λόγια του Θεού με βοήθησαν να συνειδητοποιήσω ότι η μαμά μου συνελήφθη αυτήν τη φορά με την άδεια του Θεού. Ο Θεός χρησιμοποιεί τη δίωξη του ΚΚΚ για να τελειώσει την πίστη μας, να μας δώσει την αλήθεια, ώστε να μείνουμε σταθεροί στη μαρτυρία μας. Άκουσα επίσης τη συναναστροφή των αδελφών μου σχετικά με πιστούς που είχαν συλληφθεί αρκετές φορές και όταν βρέθηκαν τελικά αντιμέτωποι με φυλάκιση, δεν περιορίζονταν πια από την επιρροή του Σατανά. Όσες φορές κι αν συνέβη, δεν έχασαν την πίστη τους, εκπλήρωσαν το καθήκον τους, κι αισθάνονταν απελευθερωμένοι και ελεύθεροι. Αυτή ήταν η σωτηρία του Θεού. Μόλις κατάλαβα την πρόθεση του Θεού, ένιωσα πολύ πιο γαλήνια. Προσευχήθηκα στον Θεό για τη μαμά, ζητώντας να τη βοηθήσει να μη φοβάται την επιρροή του μεγάλου κόκκινου δράκοντα και να καταθέσει ηχηρή μαρτυρία γι’ Αυτόν. Δεν ήξερα πόσον καιρό θα ήμουν χώρια από τη μαμά μου αυτήν τη φορά, όμως ένιωθα γαλήνια την καρδιά μου. Λίγο αργότερα, ρίχτηκα στην εκπλήρωση του καθήκοντός μου.

Αργότερα, μου είπε η μαμά μου ότι όταν ο αστυνομικός έλεγξε τα προηγούμενα αδικήματά της, ως εκ θαύματος δεν υπήρχε τίποτα στο μητρώο. Η μαμά μου είπε ότι στις δύο προηγούμενες συλλήψεις της, είχε βιώσει προσωπικά πως την καθοδήγησε ο Θεός μέσα από τις δυσκολίες κι έκανε θαυμαστά έργα. Κατανόησε επίσης καλύτερα την παντοδύναμη κυριαρχία του Θεού και η πίστη της σ’ Εκείνον έγινε ισχυρότερη. Όταν ο αστυνομικός τη ρώτησε πώς διαδίδουν το ευαγγέλιο, η μαμά μου κατέθεσε ανοιχτά μαρτυρία για το έργο του Θεού. Μέσα από την εμπειρία της μαμάς μου, είδα πόσο σοφός είναι ο Θεός. Χρησιμοποιεί τη δίωξη του μεγάλου κόκκινου δράκοντα για να μας δώσει κουράγιο, σοφία και πίστη, κάτι που βελτιώνει και τη διάκρισή μας, ώστε να δούμε τη δαιμονική ουσία του, να τον σιχαθούμε και να τον εγκαταλείψουμε εντελώς. Ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας είναι απλά ένα πιόνι στο χέρι του Θεού. Χρησιμοποιεί κάθε δυνατή μέθοδο για να διαταράξει και να εκτροχιάσει το έργο του Θεού, μα εξυπηρετεί απλώς την τελείωση του εκλεκτού λαού του Θεού. Είναι μια χάρτινη τίγρη. Έχοντας δει τη δύναμη και τη σοφία του Θεού, έχω περισσότερη πίστη να Τον ακολουθώ και να βιώνω το έργο Του. Αυτό με έκανε να σκεφτώ τον λόγο του Θεού, που λέει: «Όταν ξεκινώ επίσημα το έργο Μου, όλοι οι άνθρωποι κινούνται όπως κινούμαι, ώστε οι άνθρωποι σε όλο το σύμπαν να βρίσκονται σε αρμονία μ’ Εμένα, να υπάρχει “αγαλλίαση” στο σύμπαν και ο άνθρωπος να ωθείται πλέον από Μένα. Κατά συνέπεια, ο ίδιος ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας χτυπιέται σε μια κατάσταση φρενίτιδας και παραζάλης από Μένα και υπηρετεί το έργο Μου και, παρά την απροθυμία του, δεν μπορεί να ακολουθήσει τις επιθυμίες του και δεν έχει επιλογή παρά να υποταχθεί στον έλεγχό Μου. Σε όλα τα σχέδιά Μου, ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας είναι το αντιθετικό στοιχείο Μου, ο εχθρός Μου, κι επίσης ο υπηρέτης Μου· ως εκ τούτου, δεν έχω ποτέ χαλαρώσει τις “απαιτήσεις” Μου γι’ αυτόν. Επομένως, το τελικό στάδιο του έργου της ενσάρκωσής Μου ολοκληρώνεται στον οίκο του. Με τον τρόπο αυτόν, ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας μπορεί καλύτερα να Μου παρέχει σωστά υπηρεσίες, και μέσω αυτού θα τον κατακτήσω και θα ολοκληρώσω το σχέδιό Μου» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τα λόγια του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 29).

Η δίωξη του μεγάλου κόκκινου δράκοντα μπορεί να με έκανε να υποφέρω περισσότερο από άλλα παιδιά, όμως παρά τις δυσκολίες και τις στιγμές αδυναμίας, έγινα πιο δυνατή. Αυτές οι εμπειρίες ήταν πολύτιμες για μένα. Με βοήθησαν δίνοντάς μου τη βαθιά πεποίθηση ότι μόνο ο Θεός είναι πάντα εκεί να με βοηθά και να με στηρίζει. Όσο δεν χάνουμε την πίστη μας στον Θεό, μας καθοδηγεί στις δυσκολίες και μπορούμε να είμαστε μάρτυρες του έργου Του. Είμαι πρόθυμη να βασιστώ στον Θεό για να Τον ακολουθώ σταθερά, να εκπληρώνω το καθήκον μου και να Του ανταποδίδω την Αγάπη Του!