Τον Οκτώβριο, πήγα σε μια εκκλησία για να κάνω το καθήκον μου. Η επικεφαλής, η αδελφή Λιανγκ, μου ζήτησε να ηγηθώ πρώτα μερικών ομάδων συνάθροισης. Μετά από κάθε συνάθροιση, ανοιγόμουν στην Αδελφή Λιανγκ ρωτώντας πράγματα που δεν καταλάβαινα, και αυτή συναναστρεφόταν μαζί μου υπομονετικά. Την περίοδο εκείνη, ένιωθα ότι κέρδιζα κάτι νέο κάθε μέρα. Μια εβδομάδα μετά, η ανώτερή μας Αδελφή Τσεν, ήρθε για συναναστροφή. Είχα ακούσει την Αδελφή Λιανγκ να λέει ότι ήμουν νέα, είχα καλό επίπεδο, είχα ώριμη ανθρώπινη φύση και έφερα φορτίο στο καθήκον μου. Ξαφνιάστηκα. Δεν περίμενα η Αδελφή Λιανγκ να με αξιολογήσει τόσο καλά. Η Αδελφή Τσεν είπε ότι σκόπευε να με καλλιεργήσει ως επικεφαλής της εκκλησίας και ζήτησε από την Αδελφή Λιανγκ να μου δείξει τις εργασίες της εκκλησίας. Τότε, εξωτερικά ήμουν ήρεμη, μα κατά βάθος ήμουν τόσο ευτυχισμένη. Πρέπει να ήμουν πολύτιμο ταλέντο στην εκκλησία! Αφού όλοι με εκτιμούσαν τόσο πολύ, ένιωθα ότι έπρεπε να εκτελώ καλά στο μέλλον· δεν μπορούσα να δείχνω αδυναμίες. Διαφορετικά, κανείς δεν θα με σεβόταν.

Σύντομα, στην επόμενη συνάθροιση, όταν είδα την αδελφή Τσεν, αθέλητα ήμουν νευρική. Φοβόμουν πως αν εκτελούσα άσχημα μπροστά της, θα χάλαγα την εικόνα της για μένα και δεν θα με καλλιεργούσε πια. Ξαφνικά, η Αδελφή Τσεν μάς ρώτησε τι είχαμε κερδίσει κατά την περίοδο εκείνη. Σκέφτηκα: «Αυτόν τον καιρό, μόλις ξεκίνησα να εργάζομαι στην εκκλησία. Ήμουν πολύ απασχολημένη κάθε μέρα, δεν έδωσα προσοχή στην είσοδο στη ζωή, οπότε δεν έχω τίποτα να πω. Αλλά αν είμαι ειλικρινής, δεν θα πει η Αδελφή ότι δεν προσέχω την είσοδο στη ζωή και ότι δεν επιδιώκω την αλήθεια; Θα με καλλιεργήσει, τότε; Όχι, δεν μπορώ να της δείξω ότι δεν έχω είσοδο στη ζωή». Προσπάθησα να θυμηθώ μικρές πρόσφατες εμπειρίες για τις οποίες είχα κάποια κατανόηση και τις μοιράστηκα με όλους. Μετά τη συναναστροφή μου, όταν η Αδελφή Τσεν δεν είπε τίποτα για μένα, αναστέναξα από ανακούφιση.

Κατόπιν, όποτε ερχόταν σε συναθροίσεις η Αδελφή Τσεν, ήμουν πολύ προσεκτική, και σκεφτόμουν πολύ πριν μιλήσω. Αν ένιωθα ότι δεν υπήρχαν κενά, μιλούσα. Επίσης, δεν ανέφερα σοβαρά προβλήματα σχετικά με την κατάστασή μου και σπάνια έπαιρνα την πρωτοβουλία να εκφράσω τις απόψεις μου για διάφορα θέματα. Σε μια συνάθροιση, η Αδελφή Τσεν ρώτησε για έναν πιθανό αποδέκτη του ευαγγελίου. Αφού μίλησε η συνεργάτιδα αδελφή μου, η Αδελφή Τσεν επισήμανε αποκλίσεις στο κήρυγμά της για το ευαγγέλιο και μετά μας ρώτησε: «Τι θα κάνατε αν σας ζητούσαν να κηρύξετε;» Έμεινα εμβρόντητη και αγχώθηκα, «Γιατί μας ρωτάει η αδελφή Τσεν τι πιστεύουμε; Για να δει αν έχουμε το μυαλό και το επίπεδο να γίνουμε επικεφαλής;» Προσπάθησα να θυμηθώ ευαγγελικό υλικό που είχα διαβάσει παλιά κι έψαχνα τη σωστή απάντηση. Τότε, είχα κάποιες ιδέες, αλλά δεν ήμουν σίγουρη αν ήταν σωστές και δεν είπα τίποτα. Άρχισα να σκέφτομαι: «Αν οι ιδέες µου λειτουργήσουν, καλώς, αλλά αν όχι, αν μια άλλη αδελφή έχει καλύτερη ιδέα, θα σκεφτεί η επικεφαλής ότι δεν έχω επίπεδο, ότι έχω πολύ απλή σκέψη; Δεν θα καταστρέψει αυτό την καλή μου εικόνα;» Καθώς σκεφτόμουν αυτό, κοίταξα ασυναίσθητα τις δύο αδελφές-συνεργάτιδές μου, και άρχισα να κάνω υπολογισμούς, «Ας ακούσω πρώτα τι θα πουν. Αν έχουν καλύτερες ιδέες από μένα, θα αναπτύξω τις σκέψεις τους. Αν δεν έχουν τόσο καλές ιδέες, τότε θα πω αυτά που σκέφτομαι. Έτσι, κανείς δεν θα προσέξει τις αδυναμίες μου και δεν θα επηρεαστεί η καλή εικόνα της επικεφαλής για μένα». Έτσι, γύρισα το κεφάλι και έκανα ότι σκεφτόμουν, καθώς περίμενα σιωπηλά να απαντήσουν οι δύο αδελφές. Αφού ολοκλήρωσαν, συνδύασα τη σκέψη τους με τη δική μου και μίλησα σ’ όλους. Όταν είδα ότι η αδελφή Τσεν είχε μόνο καλά λόγια να πει, χάρηκα πολύ, λες και άνθιζαν λουλούδια στην καρδιά μου. Ένιωσα ότι η εικόνα μου στα μάτια της Αδελφής Τσεν είχε βελτιωθεί. Μα αργότερα, όταν ηρέμησα και θυμήθηκα πως ήμουν πάντα προσεκτική στις συναθροίσεις, αισθάνθηκα ένα βάρος στη συνείδησή μου: «Γιατί σκέφτομαι τόσο περίπλοκα όταν συναθροίζομαι με την επικεφαλής; Ίσως θα έπρεπε να ανοιχτώ γι’ αυτό στην αδελφή Τσεν». Αν ανοιγόμουν τώρα για την κατάσταση και τις δυσκολίες μου, θα έλεγε η Αδελφή Τσεν ότι ήμουν δόλια και ότι έκρυβα πολλά; Θα συνέχιζε να με καλλιεργεί; Αφού πάλεψα για λίγο με τον εαυτό μου, κατάπια τα λόγια μου.

Εκείνη την περίοδο, πάσχιζα συνεχώς να καλυφθώ, γιατί πίστευα ότι αυτοί που καλλιεργούνται δεν πρέπει να έχουν ελλείψεις. Κάποιες φορές, είχα δυσκολίες που δεν ήξερα πώς να λύσω· ήθελα να ανοιχτώ και να αναζητήσω με την Αδελφή Λιανγκ, μα ξανά και ξανά, δίσταζα: «Η Αδελφή Λιανγκ πάντα με αξιολογούσε καλά. Αν ανοιχτώ και αναζητήσω, θα σκεφτεί ότι έχω πολύ μικρό ανάστημα για να γίνω επικεφαλής;» Όταν σκεφτόμουν έτσι, δεν ήθελα να μιλήσω, μα προσποιούμουν ότι είμαι ενεργή στο καθήκον μου, σαν να μην είχα δυσκολίες ή αδυναμίες. Σταδιακά, στις συναθροίσεις, μιλούσα όλο και λιγότερο για την κατάσταση και τις δυσκολίες μου. Όποτε άκουγα αδελφούς και αδελφές να λένε ότι ήμουν αντικείμενο καλλιέργειας, μεταμφιεζόμουν καλά και ήμουν πολύ προσεκτική. Αν και οι αδελφοί και οι αδελφές μου με εκτιμούσαν και όπου πήγαινα δεχόμουν φιλοφρονήσεις, ένιωθα μια απερίγραπτη πικρία. Συχνά ένιωθα σαν να ζούσα με προσωπείο. Έπρεπε να σκέφτομαι πολύ πριν μιλήσω. Ένιωθα σαν να υπήρχε ένα βάρος στην καρδιά μου, η σχέση μου με τον Θεό γινόταν απόμακρη, δεν πρόσφερα φως στις συναθροίσεις και η κατάστασή μου χειροτέρευε συνεχώς. Ένιωθα να βαδίζω προς ένα αδιέξοδο. Τότε, μπορούσα μόνο να προσευχηθώ στον Θεό για να με βοηθήσει να αλλάξω την κατάσταση.

Έπειτα, διάβασα στον λόγο του Θεού, «Κάποιοι άνθρωποι φοβούνται ότι οι αδελφοί και οι αδελφές τους, ενώ αλληλεπιδρούν ή συνευρίσκονται μαζί τους, θα ανακαλύψουν ότι υπάρχουν προβλήματα μέσα τους, ενώ φοβούνται και ότι οι αδελφοί και οι αδελφές θα πουν ότι έχουν χαμηλό ανάστημα ή θα τους περιφρονήσουν. Καθώς μιλούν, προσπαθούν πάντα να δίνουν την εντύπωση ότι είναι ενθουσιώδεις, ότι λαχταρούν τον Θεό και ότι έχουν μεγάλη προθυμία να κάνουν πράξη την αλήθεια, αλλά στην πραγματικότητα, μέσα τους, είναι αρκετά αδύναμοι και εξαιρετικά αρνητικοί. Παριστάνουν τους δυνατούς, ώστε να μην μπορεί να τους καταλάβει κανείς. Και αυτό είναι απάτη. Εν ολίγοις, σε οτιδήποτε κάνεις, είτε στη ζωή είτε στην εκτέλεση του καθήκοντος, αν επιδίδεσαι σε ψέματα και υποκρισία, αν εξαπατάς ή ξεγελάς τους άλλους με ψεύτικη συμπεριφορά, έτσι ώστε να σε εκτιμούν και να σε λατρεύουν ή να μην σε περιφρονούν, τότε όλα αυτά που κάνεις είναι απάτη» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η πιο θεμελιώδης πράξη του να είναι κανείς ειλικρινής). Ο λόγος του Θεού αποκαλύπτει ξεκάθαρα ότι όταν δεν δείχνετε τις δυσκολίες ή τις κακές καταστάσεις σας, για να κερδίσετε την εκτίμηση των γύρω σας, και εξαπατάτε τους άλλους με την εμφάνιση και την ψευδαίσθηση της δύναμης, και δεν δείχνετε τις πραγματικές σας καταστάσεις, αυτό είναι απάτη. Θυμήθηκα τη συμπεριφορά μου και συνειδητοποίησα ότι αυτό ακριβώς έκανα τότε. Από τότε που άκουσα ότι η επικεφαλής ήθελε να με καλλιεργήσει, άρχισα να νοιάζομαι για την εικόνα μου στο μυαλό της. Όταν η επικεφαλής με ρώτησε για την κατάστασή μου, και δεν είχα καμία είσοδο στη ζωή, ανησύχησα ότι αν το έλεγα, θα κατέστρεφα την καλή μου εικόνα στα μάτια της, έτσι έψαξα να βρω κάποιες μικρές εμπειρίες και δεν μιλούσα για τα σοβαρά μου προβλήματα, για να κρύψω την πραγματικότητα. Όταν η επικεφαλής μάς ζήτησε ιδέες για το κήρυγμα του ευαγγελίου, φοβήθηκα ότι θα έκανα λάθος και δεν θα με καλλιεργούσε αν έβλεπε το πραγματικό μου διαμέτρημα· έτσι έκανα επίτηδες ότι σκεφτόμουν, περιμένοντας να μιλήσουν πρώτα οι αδελφές μου, ώστε να αναπτύξω τα κυριότερα σημεία. Μεταμφιεζόμουν όλο και πιο πολύ, δεν ανοιγόμουν για την αρνητική μου κατάσταση, προσποιούμουν ότι είχα θετική κατάσταση. Ζούσα μια ψεύτικη ζωή. Αυτό δεν ήταν υποκριτική εξαπάτηση των ανθρώπων; Μόλις το αναγνώρισα αυτό, προσευχήθηκα στον Θεό, «Θεέ μου, δεν θέλω να ζω πια σ’ αυτήν την κατάσταση. Βοήθησέ με ν’ ανοιχτώ γι’ αυτήν και να γίνω ειλικρινής άνθρωπος».

Την επόμενη ημέρα, η αδελφή Τσεν ήρθε για συνάθροιση και μίλησα για την κατάστασή μου. Έπειτα, διαβάσαμε μαζί κάποια λόγια του Θεού. Ο Θεός λέει: «Εάν επιθυμείς να αναζητήσεις την αλήθεια, εάν επιθυμείς να επιφέρεις μια γενικότερη αλλαγή σε διάφορες πτυχές, όπως τα λάθος κίνητρα, οι λάθος καταστάσεις ή τα λάθος ενδόμυχα συναισθήματά σου, τότε, πριν από όλα, πρέπει να μάθεις να ανοίγεσαι και να συναναστρέφεσαι. […] Το να ανοίγεται κανείς και να αποκαλύπτει τον εαυτό του είναι, καταρχάς, ένα είδος στάσης που θα πρέπει να έχει ένα άτομο ενώπιον του Θεού, και η στάση αυτή είναι κρίσιμης σημασίας. Μην κρατάς πράγματα μέσα σου, λέγοντας: “Αυτά είναι τα δικά μου κίνητρα, αυτές είναι οι δικές μου δυσκολίες, είμαι σε κακή κατάσταση, είμαι αρνητικός, αλλά και πάλι δεν θα το πω σε κανέναν, απλά θα τα κρατήσω όλα για τον εαυτό μου”. Εάν δεν ανοίγεσαι ποτέ όσον αφορά την κατάστασή σου όταν προσεύχεσαι, θα είναι δύσκολο να λάβεις τη διαφώτιση του Αγίου Πνεύματος και, με την πάροδο του χρόνου, θα σταματήσεις να θέλεις να προσεύχεσαι, θα σταματήσεις να θέλεις να τρως και να πίνεις τον λόγο του Θεού· η κατάστασή σου θα ολισθαίνει όλο και περισσότερο προς τον γκρεμό και θα γίνει δύσκολο να ανατραπούν τα πράγματα. Και έτσι, ανεξάρτητα από το ποια είναι η κατάστασή σου, ανεξάρτητα από το αν είσαι αρνητικός ή αντιμετωπίζεις δυσκολίες, ανεξάρτητα από τα προσωπικά σου κίνητρα ή σχέδια, ανεξάρτητα από το τι έχεις γνωρίσει ή συνειδητοποιήσει μέσω της εξέτασης, πρέπει να μάθεις να ανοίγεσαι και να συναναστρέφεσαι και, καθώς συναναστρέφεσαι, το Άγιο Πνεύμα εργάζεται. Και πώς εργάζεται το Άγιο Πνεύμα; Σε διαφωτίζει και σου επιτρέπει να δεις τη σοβαρότητα του προβλήματος, σε κάνει να συνειδητοποιήσεις τη ρίζα και την ουσία του προβλήματος, και στη συνέχεια σε διαφωτίζει για να σε κάνει να κατανοήσεις σιγά σιγά την αλήθεια και τις αρχές της άσκησης, ώστε να μπορέσεις να κάνεις πράξη την αλήθεια και από εκεί να εισέλθεις στις πραγματικότητες της αλήθειας. Αυτό είναι το αποτέλεσμα που επιτυγχάνεται με το έργο του Αγίου Πνεύματος. Όταν ένα άτομο μπορεί να συναναστρέφεται ανοιχτά, αυτό σημαίνει ότι έχει ειλικρινή στάση έναντι της αλήθειας. Το εάν κάποιος είναι τίμιος ή αν είναι έντιμος, μετριέται από τη στάση του απέναντι στην αλήθεια και τον Θεό, καθώς και από το εάν μπορεί να αποδεχθεί την αλήθεια και να υπακούσει στον Θεό. Αυτό είναι που έχει τη μεγαλύτερη σημασία» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Μόνο διαβάζοντας τα λόγια του Θεού κατάλαβα τη σημασία του να ανοίγεσαι και να αναζητάς την αλήθεια. Έτσι εισέρχεται κανείς στην πραγματικότητα της αλήθειας. Το να ανοίγεται και να συναναστρέφεται κανείς σημαίνει ότι έχει ειλικρινή στάση απέναντι στην αλήθεια, μια στάση αναζήτησης και αποδοχής. Μόνο αν ανοιγόμαστε και συναναστρεφόμαστε λαμβάνουμε τη διαφώτιση του Αγίου Πνεύματος, μόνο τότε αναγνωρίζουμε τις διεφθαρμένες διαθέσεις μας και λύνουμε τις δυσκολίες μας. Αναλογιζόμενος τον εαυτό μου εκείνη την περίοδο, είδα ότι πάντα ήθελα να έχω τέλεια εικόνα για τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Έπρεπε πάντα να σκέφτομαι καλά πριν μιλήσω, πώς να μην με διακρίνουν ή να με υποτιμούν οι άλλοι. Αυτό έκανε τη σκέψη μου τόσο περίπλοκη. Η κατάστασή μου σαφώς δεν ήταν καλή, αλλά το αποκάλυπτα. Ήταν δυσάρεστη και εξαντλητική, σωστό βασανιστήριο, γινόταν όλο και χειρότερη, και γι’ αυτό έφταιγα εγώ. Η ουσία του Θεού είναι η πίστη, Αυτός συμπαθεί τους ειλικρινείς. Ό,τι σκέψεις κι αν έχουν, ό,τι διαφθορά κι αν αποκαλύπτουν, οι ειλικρινείς μπορούν ν’ ανοιχτούν στους αδελφούς και τις αδελφές τους, χωρίς προσχήματα. Μπορούν να δεχτούν τον έλεγχο του Θεού, να κάνουν πράξη την αλήθεια, να ζήσουν με ακεραιότητα. Έτσι πρέπει να συμπεριφέρεται ένας πιστός στον Θεό. Μετά από αυτό, όταν συζητούσαμε για το έργο, εξέφραζα την άποψή μου, και όταν δεν καταλάβαινα κάτι, αναζητούσα με τους άλλους. Κατά τις συναθροίσεις, ήμουν επίσης σε θέση να ανοιχτώ για την κατάστασή μου. Μόλις το έκανα, το βάρος στην καρδιά μου ελάφρυνε.

Αργότερα, είδα ένα απόσπασμα λόγων του Θεού που με βοήθησε να καταλάβω την ουσία του ότι πάντα αναζητούσα την εκτίμηση των άλλων. Ο Θεός λέει: «Ανεξάρτητα από το περιβάλλον, ανεξάρτητα από το καθήκον που εκτελούν, οι αντίχριστοι θα προσπαθήσουν να δώσουν την εντύπωση ότι δεν είναι αδύναμοι, ότι είναι πάντα δυνατοί, γεμάτοι αυτοπεποίθηση, ποτέ αρνητικοί. Ποτέ δεν αποκαλύπτουν το πραγματικό τους ανάστημα ή την πραγματική τους στάση απέναντι στον Θεό. Στην πραγματικότητα, στα βάθη της καρδιάς τους, όντως πιστεύουν ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορούν να κάνουν; Πιστεύουν ειλικρινά ότι δεν έχουν αδυναμίες, αρνητικότητα ή εκρήξεις διαφθοράς; Σίγουρα όχι. Είναι καλοί στο να προσποιούνται, ικανοί στο να κρύβουν πράγματα. Τους αρέσει να δείχνουν στους ανθρώπους την ισχυρή και αξιόλογη πλευρά τους· δεν θέλουν να βλέπουν οι άνθρωποι την πλευρά τους που είναι αδύναμη και αληθινή. Ο σκοπός τους είναι προφανής: είναι, πολύ απλά, να διατηρήσουν το γόητρο, να προστατεύσουν τη θέση που έχουν στις καρδιές των ανθρώπων. Σκέφτονται ότι αν ανοιχτούν ενώπιον των άλλων σχετικά με την αρνητικότητα και την αδυναμία τους, αν αποκαλύψουν την πλευρά τους που είναι επαναστατική και διεφθαρμένη, αυτό θα επιφέρει σοβαρή ζημία στο κύρος και τη φήμη τους —δεν αξίζει τον κόπο. Προτιμούν, λοιπόν, να κρατήσουν παντελώς κρυφή από τους άλλους την αδυναμία, την παρακοή και την αρνητικότητά τους. Και αν έρθει μια μέρα που όλοι δουν την πλευρά τους που είναι αδύναμη και επαναστατική, που δουν ότι είναι διεφθαρμένοι και δεν έχουν αλλάξει καθόλου, θα συνεχίσουν και πάλι να προσποιούνται. Νομίζουν ότι αν παραδεχτούν ότι έχουν διεφθαρμένη διάθεση, ότι είναι συνηθισμένοι άνθρωποι, μικροί και ασήμαντοι, τότε θα χάσουν τη θέση τους στις καρδιές των ανθρώπων, θα χάσουν τον σεβασμό και τη λατρεία όλων, κι έτσι θα έχουν αποτύχει τελείως. Έτσι λοιπόν, ό,τι κι αν συμβεί, δεν ανοίγονται στους ανθρώπους· ό,τι κι αν συμβεί, δεν δίνουν την εξουσία και την κοινωνική τους θέση σε κανέναν άλλον· αντίθετα, προσπαθούν όσο μπορούν να ανταγωνίζονται και δεν τα παρατούν ποτέ. […] Εάν συμβεί κάτι σημαντικό, και κάποιος τους ρωτήσει τι καταλαβαίνουν από το γεγονός, είναι επιφυλακτικοί στο να αποκαλύψουν τις απόψεις τους, αφήνοντας τους άλλους να μιλήσουν πρώτοι αντ’ αυτών. Η επιφυλακτικότητά τους έχει τους λόγους της: είτε έχουν άποψη, αλλά φοβούνται ότι η άποψή τους είναι λανθασμένη, ότι αν την πουν φωναχτά, οι άλλοι θα την αντικρούσουν, κάνοντάς τους να ντραπούν, και γι’ αυτό δεν τη λένε· είτε δεν έχουν άποψη και, μην μπορώντας να αντιληφθούν καθαρά το θέμα, δεν τολμούν να μιλήσουν αυθαίρετα, από φόβο μην τους περιγελάσουν για το λάθος τους —έτσι η μόνη τους επιλογή είναι η σιωπή. Εν ολίγοις, δεν μιλούν εύκολα για να εκφράσουν τις απόψεις τους, επειδή φοβούνται μην αποκαλυφθεί αυτό που πραγματικά είναι, μην αφήσουν τους ανθρώπους να δουν ότι είναι ξεπεσμένοι και άθλιοι, μεταβάλλοντας έτσι την εικόνα που έχουν οι άλλοι για αυτούς. Έτσι, αφότου όλοι οι άλλοι έχουν ολοκληρώσει τη συναναστροφή ως προς τις απόψεις, τις σκέψεις και τις γνώσεις τους, αξιοποιούν κάποιους πιο μεγαλόπνοους και πιο βάσιμους ισχυρισμούς, τους οποίους πλασάρουν για δικούς τους. Τους συνοψίζουν και τους προσφέρουν στην ομάδα στη συναναστροφή, κερδίζοντας έτσι υψηλή θέση στις καρδιές των άλλων. […] Όποιοι περνιούνται για άψογοι και άγιοι είναι, όλοι τους, απατεώνες. Γιατί λέω ότι όλοι αυτοί είναι απατεώνες; Πείτε Μου, υπάρχει κάποιος άψογος μέσα στη διεφθαρμένη ανθρωπότητα; Υπάρχει κάποιος που να είναι αληθινά άγιος; (Όχι.) Φυσικά όχι. Πώς μπορεί ο άνθρωπος να επιτύχει την τελειότητα, όταν είναι τόσο βαθιά διεφθαρμένος από τον Σατανά και, επιπλέον, δεν κατέχει από τη φύση του την αλήθεια; Μόνο ο Θεός είναι άγιος, ενώ όλη η διεφθαρμένη ανθρωπότητα είναι ρυπαρή. Εάν κάποιος παρουσιάζεται ως άγιος, λέγοντας ότι είναι άψογος, τι είναι αυτό το άτομο; Είναι ένας διάβολος, ο Σατανάς, ο αρχάγγελος —ένας αληθινός αντίχριστος. Οι αντίχριστοι παριστάνουν ότι είναι πανίσχυροι, ότι είναι τέλειοι» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος δέκατο)]. Ο Θεός αποκαλύπτει ότι οι αντίχριστοι δεν φανερώνουν τις αληθινές τους σκέψεις, σκέφτονται καλά πριν μιλήσουν, πάντα ωραιοποιούν και παραποιούν· δημιουργούν μια εικόνα ότι είναι τέλειοι και καλύτεροι από όλους τους άλλους, ελπίζοντας να αποκτήσουν κύρος και να απολαύσουν τα οφέλη του. Ένιωθα ότι συμπεριφερόμουν με τον ίδιο τρόπο με αυτούς. Μόλις άκουσα ότι η επικεφαλής μου ήθελε να με καλλιεργήσει, ένιωσα μεγάλη περηφάνια. Ένιωσα ότι αφού θα καλλιεργούμουν, ήμουν καλύτερη από τον μέσο άνθρωπο, κι απολάμβανα το αίσθημα θαυμασμού και εκτίμησης απ’ τους άλλους. Έτσι, στις συναθροίσεις με την επικεφαλής ή στη συνεννόηση με τους αδελφούς και τις αδελφές, σκεφτόμουν μόνο πώς να διατηρήσω μια καλή εικόνα στις καρδιές όλων και να τους κάνω όλους να με θαυμάζουν. Έπρεπε πάντα να σκέφτομαι καλά πριν μιλήσω, δεν εξέφραζα εύκολα τις απόψεις μου ούτε τις αδυναμίες μου, και μ’ αυτό το κατάπτυστο μέσο εξαπατούσα τους πάντες για μια θέση στην καρδιά τους. Ήμουν τόσο υποκριτική. Είχα καθόλου ανθρώπινη ομοιότητα; Πρέπει να τιμούμε τον Θεό πάνω απ’ όλα και να Τον έχουμε στην καρδιά μας, αλλά εγώ πάντα θέλω να παρουσιάζω τον εαυτό μου ως τέλειο για με θαυμάζουν οι άνθρωποι και να με έχουν στην καρδιά τους. Ήμουν τόσο ξεδιάντροπος! Ειδικά όταν διάβασα τα λόγια του Θεού, «Υπάρχει κάποιος άψογος μέσα στη διεφθαρμένη ανθρωπότητα; Υπάρχει κάποιος που να είναι αληθινά άγιος; (Όχι.) Φυσικά όχι. Πώς μπορεί ο άνθρωπος να επιτύχει την τελειότητα, όταν είναι τόσο βαθιά διεφθαρμένος από τον Σατανά και, επιπλέον, δεν κατέχει από τη φύση του την αλήθεια; Μόνο ο Θεός είναι άγιος, ενώ όλη η διεφθαρμένη ανθρωπότητα είναι ρυπαρή. Εάν κάποιος παρουσιάζεται ως άγιος, λέγοντας ότι είναι άψογος, τι είναι αυτό το άτομο; Είναι ένας διάβολος, ο Σατανάς, ο αρχάγγελος —ένας αληθινός αντίχριστος. Οι αντίχριστοι παριστάνουν ότι είναι πανίσχυροι, ότι είναι τέλειοι». Ένιωσα σ’ αυτά τα λόγια τη μεγαλοπρέπεια και την οργή του Θεού, ήταν αιχμηρά. Ήταν λες και με καταδίκαζε ο Θεός. Σ’ αυτό το σύμπαν, μόνο ο Θεός είναι παντοδύναμος. Ήμουν απλώς ένα άτομο διεφθαρμένο απ’ τον Σατανά, με διεφθαρμένες διαθέσεις, αλλά δεν είχα την παραμικρή αυτογνωσία. Δεν συμπεριφερόμουν σωστά, ήμουν υποκριτική, και πάντα προσπαθούσα να δείχνω καλή εικόνα στους ανθρώπους, για να με θαυμάζουν. Ήμουν πολύ αλαζονική και ξεδιάντροπη, και γι’ αυτό ο Θεός με αποστρεφόταν και να με απεχθανόταν! Μόνο αφού γνώρισα έτσι τον εαυτό μου είδα την ποταπότητα και την ασχήμια που έκρυβε η «τέλεια» εικόνα μου. Τώρα, αναλογιζόμενη πόσο περήφανη και αυτάρεσκη ήμουν όταν με επαινούσαν οι αδελφοί και οι αδελφές, και την κατάσταση του μυαλού μου όταν μεταμφιεζόμουν, αηδίαζα με τον εαυτό μου και ένιωθα ότι ήμουν εντελώς παράλογη. Στ’ αλήθεια, ακόμα κι αν με εκτιμούσαν και με ενέκριναν πολλοί, αν δεν άλλαζε η διάθεσή μου, και βίωνα μόνο την υποκριτική και δόλια εικόνα του Σατανά, και τότε στο τέλος εξαλειφόμουν, δεν θα ήταν όλα μάταια;

Έπειτα, είδα ένα άλλο απόσπασμα λόγων του Θεού. «Πώς θα πρέπει να ασκείσαι για να είσαι συνηθισμένος και κανονικός άνθρωπος; Πώς μπορεί να γίνει αυτό; […] Καταρχάς, μην παρασύρεσαι από τον τίτλο σου. Μην πεις: “Είμαι ο επικεφαλής, είμαι ο αρχηγός της ομάδας, είμαι ο προϊστάμενος, κανείς δεν ξέρει αυτήν τη δουλειά καλύτερα από εμένα, κανείς δεν κατανοεί τις δεξιότητες περισσότερο από εμένα”. Μην παρασύρεσαι από τον τίτλο που ο ίδιος έδωσες στον εαυτό σου. Μόλις γίνει αυτό, θα σε δέσει χεροπόδαρα και θα επηρεάζει ό,τι λες και κάνεις· θα επηρεαστεί, επίσης, η κανονική σου σκέψη και κρίση. Πρέπει να απαλλαγείς από τα δεσμά αυτής της κατάστασης· κατέβα, καταρχάς, από αυτήν την επίσημη θέση που φαντάζεσαι ότι έχεις και στάσου στη θέση ενός συνηθισμένου ανθρώπου· εάν το κάνεις, η στάση σου θα γίνει κανονική. Πρέπει, επίσης, να παραδεχτείς και να πεις: “Δεν ξέρω πώς να το κάνω αυτό, ούτε το καταλαβαίνω —θα πρέπει να κάνω κάποια έρευνα και να το μελετήσω” ή “Δεν το έχω βιώσει ποτέ αυτό, οπότε δεν ξέρω τι να κάνω”. Όταν είσαι σε θέση να πεις αυτό που πραγματικά σκέφτεσαι και να μιλήσεις με ειλικρίνεια, έχεις κανονική σύνεση. Οι άλλοι θα γνωρίζουν τον πραγματικό σου εαυτό, κι έτσι θα έχουν μια φυσιολογική άποψη για σένα και δεν θα χρειάζεται να υποκρίνεσαι ούτε θα ασκείται μεγάλη πίεση επάνω σου, κι έτσι θα μπορείς να επικοινωνείς κανονικά με τους ανθρώπους. Το να ζεις έτσι είναι άνετο και εύκολο· όποιος βρίσκει εξαντλητική τη ζωή το έχει προκαλέσει μόνος του. Μην προσποιείσαι, μην βάζεις προσωπείο· ανοίξου πρώτα ως προς το τι σκέφτεσαι μέσα σου, ως προς τις αληθινές σου σκέψεις, ώστε όλοι να τις γνωρίζουν και να τις κατανοούν. Ως αποτέλεσμα αυτού, όλες οι ανησυχίες σου, και τα εμπόδια και οι υποψίες μεταξύ εσένα και των άλλων θα εξαλειφθούν. Σε περιορίζει και κάτι ακόμη. Πάντα θεωρείς τον εαυτό σου αρχηγό της ομάδας, επικεφαλής, εργάτη ή άτομο με τίτλο και κύρος: εάν πεις ότι δεν καταλαβαίνεις κάτι ή δεν μπορείς να κάνεις κάτι, δεν υποτιμάς τον εαυτό σου; Όταν παραμερίσεις αυτά τα δεσμά από μέσα σου, όταν σταματήσεις να σκέφτεσαι τον εαυτό σου ως επικεφαλής ή εργάτη και να πιστεύεις ότι είσαι καλύτερος από τους άλλους, και νιώσεις ότι είσαι ένα συνηθισμένο άτομο, ίδιο με όλους τους άλλους, ότι υπάρχουν μερικοί τομείς στους οποίους είσαι κατώτερος από τους άλλους —όταν συναναστρέφεσαι την αλήθεια και θέματα σχετικά με την εργασία με αυτήν τη στάση, το αποτέλεσμα θα είναι διαφορετικό, η ατμόσφαιρα θα είναι επίσης διαφορετική. Εάν, μέσα σου, έχεις διαρκώς ενδοιασμούς, εάν αισθάνεσαι συνεχώς αγχωμένος και περιορισμένος, και θέλεις να απαλλαγείς από αυτά τα πράγματα, αλλά δεν μπορείς, τότε μπορείς να είσαι αποτελεσματικός σε αυτό με το να προσεύχεσαι σοβαρά στον Θεό, να κάνεις την αυτοκριτική σου, να βλέπεις τα ελαττώματά σου, να αγωνίζεσαι για την αλήθεια και να κάνεις την αλήθεια πράξη» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η εκτίμηση των λόγων του Θεού είναι το θεμέλιο της πίστης στον Θεό). Πάντα πίστευα ότι αφού θα καλλιεργούμουν, έπρεπε να είμαι η καλύτερη, η πιο τέλεια. Τώρα ξέρω ότι αυτό είναι λάθος. Ο οίκος του Θεού δεν προωθεί ούτε καλλιεργεί τέλειους, σπουδαίους ανθρώπους ή υπεράνθρωπους. Προωθεί και καλλιεργεί συνηθισμένους ανθρώπους με ελλείψεις και διαφθορά. Η καλλιέργεια δεν είναι παρά ευκαιρία που δίνει ο Θεός να ασκηθείς. Δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι δεν έχουν ελλείψεις ή ότι είναι καλύτεροι απ’ τους συνηθισμένους. Στην πραγματικότητα, ό,τι καθήκον κι αν εκτελώ, είτε καλλιεργούμαι είτε όχι, είμαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος με διαφθορά και ελλείψεις, και κάποια πράγματα με ξεπερνούν. Πρέπει να χειρίζομαι σωστά τα δυνατά και αδύνατα σημεία μου, να μάθω να κατεβαίνω από την υψηλή θέση, να έρχομαι ενώπιον του Θεού για να εξετάζομαι, και ταυτόχρονα, να μπορώ να ανοίγομαι για όσα φανερώνω και σκέφτομαι, έτσι ώστε όλοι να βλέπουν τη διαφθορά και τις αδυναμίες μου. Μόνο αυτό είναι λογικό. Παλιά, πάντα κάλυπτα τις ελλείψεις και τις αδυναμίες μου, και φοβόμουν ότι όλοι θα με περιφρονούσαν αν έβγαιναν στη φόρα. Στην πραγματικότητα, έβλαπτα μόνο τον εαυτό μου. Όχι μόνο δεν είχα φυσιολογική σχέση με τον Θεό, μα αν οι άνθρωποι δεν έβλεπαν τις αδυναμίες στο καθήκον μου, δεν μπορούσαν να με βοηθήσουν ή να τις αντισταθμίσουν, άρα, όσο καιρό κι αν έκανα το καθήκον μου, δεν θα σημείωνα ποτέ πρόοδο. Μόλις αναγνώρισα αυτό, προσπάθησα να γίνω ειλικρινής, όπως απαιτεί ο Θεός, και όπως λέει ο Θεός, να είμαι καθαρή σαν ένα ποτήρι νερό, να λέω αυτό που έχω στην καρδιά μου και να μην μεταμφιέζομαι πια. Ενώπιον του Θεού, ορκίστηκα: «Θέλω να γίνω συνηθισμένος άνθρωπος, να δουν όλοι το πραγματικό μου πρόσωπο!» Λίγες μέρες μετά, κανονίστηκε να κάνω καθήκον σε μια άλλη εκκλησία. Σκέφτηκα όλες τις στιγμές που μεταμφιεζόμουν όταν βρισκόμουν με τους άλλους, κι ένιωσα απερίγραπτη θλίψη και τύψεις σκεπτόμενη: «Εξαπάτησα τους αδελφούς και τις αδελφές μου για καιρό. Πριν φύγω, πρέπει να τους ανοιχτώ και να δείξω ποια είμαι πραγματικά». Κατά τη συνάθροιση, μίλησα για την τότε κατάστασή μου και τα μαθήματα που πήρα, και ανοίχτηκα μαζί τους για όλα. Αφού ανοίχτηκα, εξαφανίστηκε το παλιό αίσθημα εγκλωβισμού, και αντικαταστάθηκε από αίσθημα απελευθέρωσης. Προς έκπληξή μου, οι αδελφοί και οι αδελφές όχι μόνο δεν με περιφρόνησαν, αλλά με ενθάρρυναν. Συγκινήθηκα πολύ και δάκρυα έτρεξαν στο πρόσωπό μου. Επιστρέφοντας στο σπίτι εκείνη την ημέρα, ένιωθα τον χειμωνιάτικο ήλιο ιδιαίτερα ζεστό, και ευχαρίστησα και δόξασα τον Θεό από καρδιάς. Έπειτα από αυτό, στο νέο μου έργο, δεν εστίαζα πλέον στην καλή μου εικόνα. Όποτε είχα κάποια δυσκολία, ανοιγόμουν κι αναζητούσα με τους άλλους. Στις συναθροίσεις, έλεγα όσα καταλάβαινα, κι αν δεν καταλάβαινα, ζητούσα βοήθεια από αδελφούς και αδελφές. Μέσα από τη συναναστροφή και τη βοήθειά τους, κατάλαβα σταδιακά πράγματα που δεν είχα καταλάβει. Αφού το έκανα αυτό για λίγο καιρό, διαπίστωσα ότι σημείωνα κάποια πρόοδο στο καθήκον μου και ένιωσα απελευθερωμένη. Συνειδητοποίησα και το αίσθημα ασφάλειας και γαλήνης που φέρνει η άσκηση του να είσαι ειλικρινής. Από τα βάθη της καρδιάς μου, ένιωσα υπέροχα!