Από μικρή, έβλεπα τους γονείς μου ως πρότυπα πίστης στον Θεό. Έδειχναν ενθουσιώδεις στην πίστη τους και πρόθυμοι να κάνουν θυσίες. Μόλις αποδέχτηκε τον Παντοδύναμο Θεό, η μαμά μου άφησε μια καλή δουλειά κι έκανε το καθήκον της. Είχε δεξιότητες και γνώσεις και πλήρωνε τίμημα, έτσι είχε πάντα σημαντικά καθήκοντα. Αργότερα, ένας Ιούδας μάς πρόδωσε, έτσι οι γονείς μου κι εγώ κρυβόμασταν για να μη μας συλλάβει το ΚΚΚ. Όμως, συνέχιζαν τα καθήκοντά τους. Λόγω του απλού τρόπου ζωής τους κι επειδή επιδείκνυαν μια ευσεβή και πνευματική συμπεριφορά, άκουγα συχνά μέλη της εκκλησίας να λένε πως οι γονείς μου είχαν καλή ανθρώπινη φύση, πίστη κι επιδίωκαν την αλήθεια. Στα 10 μου, χωρίστηκα από τους γονείς μου εξαιτίας της καταπίεσης του Κόμματος και δεν βλεπόμασταν πια, όμως διατηρούσα πάντα αυτήν την εντύπωση για εκείνους. Τους θαύμαζα κι ένιωθα πως είχαν τεράστια πίστη στον Θεό, πως με τις θυσίες τους και τα σημαντικά καθήκοντά τους, επιδίωκαν την αλήθεια, είχαν καλή ανθρώπινη φύση, κι ο Θεός τούς επιδοκίμαζε. Θεωρούσα μάλιστα πως θα μπορούσαν να σωθούν. Ήμουν πολύ υπερήφανη που είχα τέτοιους γονείς.

Αργότερα, διαφύγαμε όλοι στο εξωτερικό λόγω της καταδίωξης του Κόμματος. Όταν ήρθα σε επαφή μαζί τους, είδα πως έκαναν ακόμη τα καθήκοντά τους. Ειδικά όταν έμαθα πως η μαμά μου είχε αρκετούς ρόλους ως προϊσταμένη, τη θαύμαζα πιο πολύ. Όλα αυτά τα χρόνια, οι γονείς μου πίστευαν, έκαναν πολλές θυσίες και είχαν σημαντικά καθήκοντα. Νόμιζα πως αναζητούσαν την αλήθεια, είχαν ανάστημα, κι έτσι στο μέλλον θα με βοηθούσαν αν είχα κάποια δυσκολία. Ήταν υπέροχο. Μερικές φορές, μιλούσαμε για τις πρόσφατες καταστάσεις μας.

Κάποτε ο μπαμπάς μου είπε πως έκανε ένα καθήκον που δεν απαιτούσε τεχνικές δεξιότητες και πάντα ήθελε να αλλάζει καθήκοντα. Εκείνη την περίοδο, είχα ακριβώς την ίδια εμπειρία, έτσι συναναστραφήκαμε και μοιραστήκαμε κάποια λόγια του Θεού. Πολύ σύντομα, με βρώση και πόση των λόγων του Θεού κι αναζήτηση της αλήθειας, είδα πως ήμουν εκλεκτική στο καθήκον μου. Ήθελα καθήκοντα που με αναδείκνυαν, αλλιώς ήμουν απρόσεκτη σ’ αυτά. Ήμουν πολύ εγωίστρια και δεν έδειχνα αληθινή πίστη. Σιχάθηκα τον εαυτό μου και κατάφερα να βγω απ’ αυτήν την κατάσταση. Μα ο μπαμπάς μου είχε κολλήσει και δεν είχε κίνητρο στο καθήκον του. Ήμουν μπερδεμένη. Εφόσον πίστευε πάνω από μια δεκαετία, θα έπρεπε να είχε ανάστημα. Γιατί δεν επέλυε το πρόβλημα της εκλεκτικότητας στο καθήκον του; Αντιλήφθηκα πως όταν μιλούσα με τους γονείς μου για τα προβλήματά μου, μου έστελναν κάποια λόγια του Θεού και μου έλεγαν την άποψή τους, όμως όσα έλεγαν δεν με βοηθούσαν ουσιαστικά. Άρχισα να έχω μια ασαφή αίσθηση πως δεν κατανοούσαν την αλήθεια όπως νόμιζα. Αργότερα, μετά από συναναστροφή αδελφών πάνω στις εκθέσεις μαρτυρίας, σκέφτηκα πως ως παλιοί πιστοί, οι γονείς μου θα είχαν πολλές εμπειρίες, ειδικά η μαμά μου. Είχε καταπιεστεί από έναν αντίχριστο και είχε αποβληθεί άδικα, όμως συνέχισε να διαδίδει το ευαγγέλιο. Όταν γύρισε πίσω, έβαζε τα δυνατά της σε ό,τι καθήκον κι αν είχε, και το καθήκον της άλλαξε πολλές φορές, άρα θα είχε τεράστια εμπειρία. Θα έπρεπε να την καταγράψει ως μαρτυρία για τον Θεό. Άρχισα να την προτρέπω να γράψει μια έκθεση, μα συνεχώς το απέφευγε, λέγοντας πως ήθελε, αλλά είχε πολλή δουλειά στο καθήκον της και δεν ηρεμούσε στιγμή. Την πίεζα συνεχώς, όμως δεν έγραψε ποτέ τίποτα. Κάποτε μου ζήτησε, επειδή δεν μπορούσε να οργανώσει τις σκέψεις της και δεν ήξερε πώς ν’ αρχίσει, να το συζητήσουμε. Χάρηκα πολύ. Ήθελα πολύ να ακούσω τις εμπειρίες της όλα αυτά τα χρόνια. Όμως έμεινα έκπληκτη που όταν μιλούσε για όσα συνέβησαν και τη διαφθορά που φανέρωσε, δεν μοιραζόταν μια αληθινή κατανόηση, αλλά μιλούσε αρνητικά και οριοθετούνταν. Μιλούσε για τις παλιές εμπειρίες της σαν την πονούσαν πολύ, σαν να είχε υποταχτεί μην έχοντας επιλογή. Δεν αναφέρθηκε σε κάτι που αποκόμισε απ’ αυτό. Μετά τη συζήτησή μας, ήμουν πολύ απογοητευμένη. Σκεφτόμουν πως αν είχε αποκομίσει κάτι, όσο οδυνηρό κι αν ήταν τότε, με τα λόγια του Θεού, την αναζήτηση της αλήθειας και του θελήματός Του, θα κατανοούσε τον εαυτό της και τον Θεό και τελικά, θα το απολάμβανε αληθινά. Όμως μιλούσε για τις παλιές εμπειρίες της σαν να την πονούσαν πολύ και κατανοούσε τον εαυτό της αντιληπτικά, μη πρακτικά. Άρα η εμπειρία της δεν ήταν μη πρακτική; Τότε κατάλαβα πως γι’ αυτό δεν ήθελε να καταγράψει μια μαρτυρία για τον Θεό. Η έλλειψη χρόνου ήταν μια πρόφαση. Απλώς δεν είχε αποκτήσει την αλήθεια ή κάποιο κέρδος, κι έτσι δεν μπορούσε να τη γράψει. Ο μπαμπάς μου ήθελε να γράψει κάτι, μα έγραφε μόνο αοριστίες και δεν αναφερόταν τόσο στην αυτογνωσία του ή στα όσα αποκόμισε. Δεν δικαιολογούνταν μετά από χρόνια πίστης. Θυμήθηκα πως ο Θεός είπε: «Το αν μπορείς να σωθείς δεν εξαρτάται από το πόση αρχαιότητα έχεις ή από το πόσα χρόνια εργάζεσαι, πόσο μάλλον δε, από το πόσα διαπιστευτήρια έχεις συγκεντρώσει. Αντίθετα, εξαρτάται από το αν έχει αποδώσει καρπούς η επιδίωξή σου. Οφείλεις να γνωρίζεις ότι εκείνοι που σώζονται είναι τα “δέντρα” που αποδίδουν καρπούς, όχι τα δέντρα που έχουν μεν πλούσιο φύλλωμα και άφθονα άνθη, αλλά δεν αποδίδουν καρπούς. Ακόμα κι αν έχεις περάσει πολλά χρόνια περιπλανώμενος στους δρόμους, τι σημασία έχει; Πού είναι η μαρτυρία σου;» [«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Άσκηση (7)]. Αυτό με αφύπνισε. Όντως. Όση προϋπηρεσία, έργο ή εμπειρία κι αν κουβαλά κάποιος, αν δεν αποκομίζει κάτι απ’ αυτά που περνά, αν δεν αποκτά την αλήθεια και δεν δίνει μαρτυρία, τότε δεν έχει ζωή. Ένα τέτοιο άτομο δεν θα σωθεί ποτέ. Μόλις το συνειδητοποίησα, αυτό που ένιωσα δεν περιγράφεται. Η εντύπωσή μου πως οι γονείς μου κατανοούσαν την αλήθεια και είχαν ανάστημα γκρεμίστηκε. Δεν καταλάβαινα. Με τόσα χρόνια πίστης και τόσες θυσίες, γιατί δεν είχαν αποκτήσει την αλήθεια; Δεν κρατήθηκα κι έβαλα τα κλάματα. Έκτοτε, δεν τους θαύμαζα πια τόσο, αλλά ακόμα θεωρούσα πως ό,τι κι αν συνέβη, τόσα χρόνια είχαν δώσει πάρα πολλά και είχαν μια αξιοπρεπή ανθρώπινη φύση κι αληθινή πίστη. Αν εκτελούσαν καλά ένα καθήκον κι άρχιζαν να επιδιώκουν την αλήθεια, ίσως να σώζονταν. Έπειτα όμως συνέβη κάτι, που άλλαξε τη γνώμη μου για εκείνους.

Έμαθα πως ο μπαμπάς μου είχε απομακρυνθεί απ’ το καθήκον του, επειδή ήταν αδιάφορος και τεμπέλης και δεν το εκτελούσε καλά. Σύντομα, έμαθα πως κι η μαμά μου είχε απομακρυνθεί για κακή ανθρώπινη φύση, μη προάσπιση των συμφερόντων της εκκλησίας, μεγάλη αλαζονεία και διατάραξη στο καθήκον της. Συγκλονίστηκα και δεν το πίστευα. Πώς έγινε αυτό; Η μη επιτέλεση καθήκοντος δεν συνεπαγόταν την εξάλειψη; Είχαν κακή ανθρώπινη φύση; Όσοι τους ήξεραν, έλεγαν πως είχαν εξαιρετική ανθρώπινη φύση, αλλιώς πώς θα είχαν στερηθεί τόσο πολλά; Ήμουν πολύ ταραγμένη και μου έβγαιναν κάθε λογής ανησυχίες. Αναρωτιόμουν τι έκαναν, αν υπέφεραν. Ολοένα βυθιζόμουν στην κατάθλιψη, κι ενώ ήξερα πως είχαν τηρηθεί οι αρχές της αλήθειας κι είχε γίνει το σωστό, δυσκολευόμουν να το δεχτώ. Οι γονείς μου είχαν περάσει πολλά, τους κυνηγούσε το Κομμουνιστικό Κόμμα και είχαμε περάσει πολύ καιρό χώρια όλα αυτά τα χρόνια. Ήλπιζα πως θα ξανασμίγαμε στη βασιλεία μόλις ο Θεός ολοκλήρωνε το έργο Του. Όμως, μετά από τόσα σκαμπανεβάσματα και τόση δουλειά, γιατί απομακρύνθηκαν τόσο εύκολα; Η στενοχώρια μου συνεχώς μεγάλωνε και ξεσπούσα σε κλάματα. Για κάποιες μέρες, αναστέναζα συνεχώς και δεν είχα ενέργεια στο καθήκον μου. Όποτε το σκεφτόμουν, στενοχωριόμουν και παρέλυα τελείως. Έχασα κάθε κίνητρο για επιδίωξη. Ήξερα πως η κατάστασή μου δεν ήταν καλή και συνεχώς σκεφτόμουν: «Υπήρχε λόγος που απομακρύνθηκαν. Ο Θεός είναι δίκαιος». Μα δεν μπορούσα να το δεχτώ και ένοιωθα πως διαφωνώ με τον Θεό. Υπήρχαν αδελφοί και αδελφές που δεν είχαν συνεισφέρει πολλά στην εκκλησία ούτε έκαναν σημαντικό καθήκον, μα κράτησαν το καθήκον τους. Γιατί δεν το κράτησαν κι οι γονείς μου; Ό,τι πρόβλημα κι αν είχαν, ακόμα κι αν δεν είχαν συνεισφέρει κάτι, είχαν προσπαθήσει, άρα δεν θα έπρεπε να τους δοθεί μια ευκαιρία λόγω της ταλαιπωρίας τους και του έργου που είχαν κάνει; Ήξερα πως η κατάστασή μου δεν ήταν καλή, πως ήμουν σκληρή και δεν είχα κίνητρο να αναζητήσω την αλήθεια. Προσήλθα στον Θεό και προσευχήθηκα: «Θεέ μου, μου είναι πολύ δύσκολο. Καθοδήγησέ με να γνωρίσω το θέλημά Σου».

Αργότερα, ρώτησα μια αδελφή πώς να αντιμετωπίσω την κατάστασή μου, και με κλάματα, της τα εξήγησα όλα. Εκείνη μου είπε: «Οι γονείς σου έχασαν τα καθήκοντά τους, αλλά δεν αποβλήθηκαν. Γιατί στενοχωριέσαι τόσο; Πρέπει να δεις την αγάπη του Θεού σ’ αυτό. Τους δίνει μια ευκαιρία να μετανοήσουν». Μόλις το είπε αυτό, μου άνοιξε τα μάτια. Όντως. Ο Θεός ποτέ δεν είπε πως όποιος χάνει το καθήκον του, εξαλείφεται. Και κάποιοι αδελφοί και αδελφές, κάνουν αυτοκριτική, μετανιώνουν, αλλάζουν και μετανοούν μόνον αφότου απομακρυνθούν. Έπειτα, αναλαμβάνουν ξανά ένα καθήκον. Το ότι έχεις ένα καθήκον δεν σημαίνει πως έχεις σωθεί εντελώς. Αν δεν επιδιώκεις την αλήθεια, ο Θεός και πάλι θα σε εκθέσει και θα σε εξαλείψει. Με την απομάκρυνση των γονιών μου, ο Θεός τους έδινε μια ευκαιρία να μετανοήσουν, όμως εγώ θεωρούσα πως ήταν ίδιο με την εξάλειψη. Αυτό δεν συνάδει με την αλήθεια. Στη σκέψη αυτή, ένιωσα κάπως καλύτερα, όμως στενοχωριόμουν ακόμα όποτε το σκεφτόμουν. Ένιωθα πως η εκκλησία ήταν πολύ σκληρή μαζί τους.

Διάβασα τα εξής λόγια του Θεού: «Όσο περισσότερο σου λείπει η κατανόηση σε ένα συγκεκριμένο θέμα, τόσο περισσότερο πρέπει να έχεις ευσεβή και θεοφοβούμενη καρδιά, και να προσέρχεσαι συχνά ενώπιον του Θεού για να αναζητάς το θέλημα του Θεού και την αλήθεια. Όταν δεν κατανοείς τα πράγματα, χρειάζεσαι τη διαφώτιση και την καθοδήγηση του Θεού. Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με πράγματα που δεν καταλαβαίνεις, χρειάζεται να γίνει περισσότερο έργο του Θεού πάνω σου, και αυτή είναι η καλή πρόθεση του Θεού. Όσο περισσότερο προσέρχεσαι ενώπιον του Θεού, τόσο πιο κοντά βρίσκεται η καρδιά σου στον Θεό. Και δεν είναι αλήθεια ότι όσο πιο κοντά είναι η καρδιά σου στον Θεό, τόσο περισσότερο ο Θεός κατοικεί μέσα της; Όσο περισσότερο βρίσκεται ο Θεός στην καρδιά των ανθρώπων, τόσο καλύτερη γίνεται η επιδίωξή τους, το μονοπάτι που βαδίζουν και η κατάσταση της καρδιάς τους» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η εκτίμηση των λόγων του Θεού είναι το θεμέλιο της πίστης στον Θεό). Με τα λόγια αυτά, ηρέμησα κάπως. Ο Θεός λέει, όσο λιγότερα κατανοείς, τόσο να αναζητάς με ευλάβεια την αλήθεια, ώστε η κατάστασή σου να βελτιώνεται. Όσο για την απομάκρυνση των γονιών μου, ήξερα πως αυτό ήταν το πρέπον απ’ την πλευρά της εκκλησίας, και δεν έπρεπε να παραπονιέμαι. Προσπαθούσα να μην το σκέφτομαι, όμως δεν επέλυα τις παρανοήσεις μου και την απόστασή μου απ’ τον Θεό. Όποτε το σκεφτόμουν, ακόμα ένιωθα να με πληγώνει. Τότε κατάλαβα πως όταν κάτι μας μπερδεύει, πρέπει να αναζητούμε την αλήθεια, όχι να υπακούμε κανόνες, να συγκρατούμαστε και να το αφήνουμε να περνά αψήφιστα. Δεν λύνονται έτσι τα προβλήματα. Δεν ήξερα τους γονείς μου πολύ καλά. Ήξερα μόνο πως είχαν θυσιάσει πολλά και πως οι άλλοι μιλούσαν καλά για εκείνους, όμως αυτή ήταν μια μονομερής οπτική. Ήθελα να δω τι έλεγαν για εκείνους οι αδελφοί και οι αδελφές που είχαν επαφές μαζί τους, και να αγνοήσω το πώς ένιωθα. Άρχισα να διερευνώ τη συμπεριφορά των γονιών μου στα καθήκοντά τους. Διαβάζοντας τις αξιολογήσεις των άλλων, είδα πως ο μπαμπάς μου ήταν πάντα αδιάφορος, απέφευγε τα δύσκολα, και δεν κοπίαζε σε ό,τι αφορούσε να πληρώσει τίμημα. Είχε ικανότητες, αλλά ήταν παθητικός στο καθήκον και δεν πετύχαινε πολλά. Είχε αλλάξει πολλές φορές καθήκον, αλλά δεν έκανε κανένα καλά. Στο καθήκον του ευαγγελίου, έδειχνε αδιαφορία, δεν δούλευε σκληρά. Δεν κατάφερνε τίποτα αν δεν τον επέβλεπε ο προϊστάμενος. Όταν οι άλλοι του επισήμαναν τα προβλήματά του, δεν έκανε αυτοκριτική, αλλά επικαλέστηκε την προχωρημένη ηλικία του, προβλήματα υγείας, κι ότι δεν του ανατέθηκε ταιριαστό καθήκον, εξού και τα προβλήματα. Οι άλλοι είχαν υπερβολικές προσδοκίες. Ποτέ δεν είχε αποτελέσματα, κι έτσι απομακρύνθηκε. Η μαμά μου πάλι φαινόταν δραστήρια και πλήρωνε τίμημα, όμως φαινομενικά μόνο. Απλώς ψευτοδούλευε. Δεν ήταν πρακτική και καθυστέρησε την πρόοδο του έργου. Δούλευε πολύ, όμως υπήρχαν πολλά προβλήματα και αβλεψίες. Έτσι η εκκλησία υπέστη ζημιές. Πάντα κάλυπτε τα νώτα της και προστάτευε τα συμφέροντά της αντί το έργο της εκκλησίας. Ενίοτε, αντί να αντιμετωπίσει επείγοντα ζητήματα, έστελνε άλλον, από φόβο μην προσβάλει κάποιον. Έτσι παρακώλυε το έργο. Αδελφοί και αδελφές έλεγαν πως ήταν πολύ αλαζόνας και πεισματάρα. Με δεκανίκι την εμπειρία, έκανε ό,τι ήθελε χωρίς να το συζητά. Αντιδρούσε σε προτάσεις άλλων, ήταν κτητική στη δουλειά της και στερούνταν διαφάνεια. Κάποιοι δεν γνώριζαν τις λεπτομέρειες σε διάφορα. Κι όταν κάποιος έκανε κάτι που δεν της άρεσε, έχανε την ψυχραιμία της και επέπληττε τους άλλους. Εκείνοι ένιωθαν πως περιορίζονταν, κι ένας αδελφός έφτασε σε τέτοιο σημείο, που της είπε: «Αδελφή, δεν έχω επίπεδο. Πρέπει να σου είμαι μεγάλο βάρος. Λυπάμαι». Κάποιοι άλλοι είπαν πως αν δεν ήταν το καθήκον τους, δεν θα είχαν επαφές μαζί της. Είχε σοβαρά προβλήματα, μα δεν τα παραδεχόταν όταν της τα επισήμαιναν οι άλλοι. Ήταν προκατειλημμένη κι αντιδραστική απέναντι στην επόπτρια του έργου της. Νόμιζε πως οι άλλοι ήταν δύσκολοι χαρακτήρες και άδικοι.

Είχα μείνει έκπληκτη. Δεν ήθελα να πιστέψω πως οι γονείς μου ήταν έτσι. Έπειτα, διάβασα κάποια λόγια του Θεού. «Η συνείδηση και η λογική θα πρέπει αμφότερα να αποτελούν τα συστατικά της ανθρώπινης φύσης ενός ατόμου. Είναι και τα δύο άκρως θεμελιώδη και άκρως σημαντικά. Τι είδους άνθρωπος είναι εκείνος που στερείται συνείδησης και δεν διαθέτει τη λογική της κανονικής ανθρώπινης φύσης; Σε γενικές γραμμές, είναι κάποιος που στερείται ανθρώπινης φύσης, κάποιος με εξαιρετικά κακή ανθρώπινη φύση. Μπαίνοντας σε περισσότερες λεπτομέρειες, ποιες εκδηλώσεις χαμένης ανθρώπινης φύσης παρουσιάζει αυτό το άτομο; Δοκιμάστε να αναλύσετε ποια χαρακτηριστικά απαντώνται σε αυτούς τους ανθρώπους και ποιες συγκεκριμένες εκδηλώσεις παρουσιάζουν αυτοί. (Είναι εγωιστές και μοχθηροί.) Οι εγωιστές και μοχθηροί άνθρωποι είναι επιπόλαιοι στις ενέργειές τους και αποστασιοποιούνται από οτιδήποτε δεν τους αφορά προσωπικά. Δεν αναλογίζονται τα συμφέροντα του οίκου του Θεού ούτε και ενδιαφέρονται καθόλου για το θέλημα του Θεού. Δεν αναλαμβάνουν καμία ευθύνη μαρτυρίας για τον Θεό ή εκτέλεσης του καθήκοντός τους, και δεν έχουν κανένα αίσθημα ευθύνης» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Προσφέροντας κανείς την καρδιά του στον Θεό, μπορεί να αποκτήσει την αλήθεια). «Όταν κάποιος έχει καλή ανθρώπινη φύση, αληθινή καρδιά, συνείδηση και λογική, αυτά δεν είναι κενά ή ασαφή πράγματα που δεν μπορούν να φανούν ή να ψηλαφηθούν, αντιθέτως είναι πράγματα που μπορούν ν’ ανακαλυφθούν οπουδήποτε στην καθημερινή ζωή. Είναι όλα θέματα της πραγματικότητας. Ας πούμε ότι κάποιος είναι υπέροχος και τέλειος: είναι αυτό κάτι που μπορείς να δεις; Δεν μπορείς να δεις, ν’ αγγίξεις ή ακόμη και να φανταστείς τι είναι να είσαι τέλειος ή υπέροχος. Εάν όμως λες ότι κάποιος είναι εγωιστής, μπορείς να δεις τις πράξεις του ατόμου αυτού —και ανταποκρίνεται αυτός στην περιγραφή; Εάν κάποιος λέγεται ότι είναι ειλικρινής με αληθινή καρδιά, μπορείς να δεις αυτήν τη συμπεριφορά; Εάν κάποιος λέγεται ότι είναι δόλιος, διεφθαρμένος και ευτελής, μπορείς να δεις αυτά τα πράγματα; Ακόμη κι αν κλείσεις τα μάτια σου, μπορείς να διαισθανθείς εάν η ανθρώπινη φύση του ατόμου είναι κανονική ή απεχθής μέσα απ’ όσα λέει και το πώς ενεργεί. Επομένως, η “καλή ή κακή ανθρώπινη φύση” δεν είναι μια φράση κενή περιεχομένου. Για παράδειγμα, ο εγωισμός και η ευτέλεια, η ατιμία και ο δόλος, η αλαζονεία και η αυταρέσκεια, όλα αυτά μπορείτε να τα αντιληφθείτε στη ζωή όταν έλθετε σ’ επαφή μ’ ένα άτομο. Είναι τα αρνητικά στοιχεία της ανθρώπινης φύσης. Άρα, μπορούν να γίνουν αντιληπτά στην καθημερινή ζωή τα θετικά στοιχεία της ανθρώπινης φύσης που θα πρέπει να διαθέτουν οι άνθρωποι —όπως η ειλικρίνεια κι η αγάπη για την αλήθεια; Το εάν κάποιος έχει τη διαφώτιση του Αγίου Πνεύματος ή όχι, εάν μπορεί να λάβει την καθοδήγηση του Θεού, εάν διαθέτει το έργο του Αγίου Πνεύματος —μπορείτε να τα δείτε όλα αυτά; Μπορείτε να τα διακρίνετε όλα αυτά; Διαθέτοντας ποια χαρακτηριστικά μπορεί ένα άτομο να κερδίσει τη διαφώτιση του Αγίου Πνεύματος, να λάβει την καθοδήγηση του Θεού και να ενεργεί σύμφωνα με τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας σε όλα τα θέματα; Πρέπει να έχει ειλικρινή καρδιά, ν’ αγαπά την αλήθεια, ν’ αναζητά την αλήθεια στα πάντα και να μπορεί να την κάνει πράξη αφού την κατανοήσει. Εάν έχει αυτά τα χαρακτηριστικά, σημαίνει ότι έχει τη διαφώτιση του Αγίου Πνεύματος, μπορεί να κατανοήσει τα λόγια του Θεού κι είναι σε θέση να κάνει εύκολα πράξη την αλήθεια. Εάν κάποιος δεν είναι ειλικρινής ούτε αγαπά μέσα του την αλήθεια, θα αγωνίζεται να κερδίσει το έργο του Αγίου Πνεύματος, και ακόμη κι αν συναναστρέφεστε μαζί του για την αλήθεια, δεν θα βγει τίποτα. Πώς μπορείτε να καταλάβετε αν κάποιος είναι ειλικρινής; Δεν πρέπει να εξετάζετε μόνο αν λέει ψέματα και εξαπατά· το σημαντικότερο είναι να εξετάσετε εάν είναι σε θέση ν’ αποδεχτεί την αλήθεια και να την κάνει πράξη. Αυτό είναι το πιο βασικό. Ο οίκος του Θεού πάντοτε απέκλειε ανθρώπους και, αυτήν τη στιγμή, πολλοί έχουν ήδη αποκλειστεί. Δεν ήταν ειλικρινείς, ήταν όλοι δόλιοι. Αγαπούσαν τα άδικα, δεν αγαπούσαν καθόλου την αλήθεια. Όσα χρόνια κι αν πίστευαν στον Θεό, δεν μπορούσαν να κατανοήσουν την αλήθεια ούτε να εισέλθουν στις πραγματικότητές της. Ακόμη λιγότερο οι άνθρωποι του είδους αυτού ήταν ικανοί για γνήσια αλλαγή. Επομένως, ήταν αναπόφευκτο να αποκλειστούν. Όταν έρχεστε σε επαφή με κάποιον, τι κοιτάτε πρώτα; Να κοιτάτε εάν είναι ειλικρινής στα λόγια και στις πράξεις, εάν αγαπά την αλήθεια και μπορεί να την αποδεχτεί. Αυτά είναι αποφασιστικής σημασίας. Βασικά, μπορείτε να δείτε την ουσία ενός ατόμου, αρκεί να μπορείτε να προσδιορίσετε εάν είναι ειλικρινής, εάν είναι σε θέση ν’ αποδεχτεί την αλήθεια και να την κάνει πράξη. Εάν κάποιος είναι όλο ευχάριστα λόγια, αλλά δεν κάνει τίποτα αληθινό —όταν έρχεται η ώρα να κάνει κάτι αληθινό, σκέφτεται μόνο τον εαυτό του και ποτέ τους άλλους— τότε τι είδους ανθρώπινη φύση είναι αυτή; (Εγωισμός κι ευτέλεια. Δεν έχει ανθρώπινη φύση.) Είναι εύκολο για κάποιον χωρίς ανθρώπινη φύση να κερδίσει την αλήθεια; Του είναι δύσκολο. […] Μη δίνεις προσοχή σε αυτά που λέει ένα τέτοιο άτομο· πρέπει να βλέπεις τι βιώνει, τι αποκαλύπτει, και ποια στάση διατηρεί ενόσω εκτελεί τα καθήκοντά του, καθώς και ποια είναι η εσωτερική του κατάσταση και τι αγαπά. Αν η αγάπη του για τη δική του φήμη και το κέρδος ξεπερνά την αφοσίωσή του στον Θεό, αν η αγάπη του για τη δική του φήμη και το κέρδος ξεπερνά τα συμφέροντα του οίκου του Θεού ή αν η αγάπη του για τη δική του φήμη και το κέρδος ξεπερνά το ενδιαφέρον που δείχνει για τον Θεό, τότε ένα τέτοιο άτομο διακατέχεται από ανθρώπινη φύση; Δεν είναι έτσι κάποιος με ανθρώπινη φύση. Η συμπεριφορά του γίνεται φανερή τόσο στους άλλους όσο και στον Θεό. Είναι πολύ δύσκολο να κερδίσει ένας τέτοιος άνθρωπος την αλήθεια» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Προσφέροντας κανείς την καρδιά του στον Θεό, μπορεί να αποκτήσει την αλήθεια). Απ’ τα λόγια αυτά είδα πως πρέπει να αξιολογούμε την ανθρώπινη φύση, βάσει της στάσης απέναντι στην αλήθεια και την αποστολή από τον Θεό. Με καλή ανθρώπινη φύση, αγαπάς την αλήθεια και σκέφτεσαι το θέλημα του Θεού. Είσαι υπεύθυνος στην αποστολή από τον Θεό και φυλάττεις τα συμφέροντα της εκκλησίας. Με κακή ανθρώπινη φύση, είσαι εγωιστής και αχρείος και σκέφτεσαι μόνο τα συμφέροντά σου. Ψευτοδουλεύεις στο καθήκον σου, είσαι πανούργος και μόνο λόγια κι όχι έργα. Μπορεί ακόμα και να θίξεις τα συμφέροντα της εκκλησίας για να επωφεληθείς. Υπό το πρίσμα των λόγων του Θεού, οι γονείς μου δεν ήταν οι καλοί άνθρωποι που νόμιζα. Ο μπαμπάς μου έκανε επιφανειακές θυσίες, αλλά δεν έφερε φορτίο στο καθήκον του, ήταν αδιάφορος και δεν κοπίαζε. Όταν έπρεπε να πληρώσει τίμημα, με προφάσεις σκεφτόταν τη σάρκα του, κι όχι τις ανάγκες της εκκλησίας. Στο καθήκον του, χρειαζόταν συνεχή επίβλεψη και προτροπή. Ήταν παθητικός. Όσο για τη μαμά μου, αν και συνεχώς είχε δουλειά, μπορούσε να υποφέρει για το καθήκον της και φαινόταν να κάνει κάποια δουλειά, δεν είχε αποτελέσματα στα καθήκοντά της και τα έκανε για το θεαθήναι. Φαινόταν απίστευτα πολυάσχολη, αλλά έψαχνε το εύκολο κέρδος κι όσα έκανε ήταν για όνομα και κύρος. Δεν είχε την παραμικρή ευλάβεια προς τον Θεό όταν δούλευε, ζημιώνοντας πολύ το έργο της εκκλησίας. Όταν διακυβεύονταν συμφέροντα της εκκλησίας, αν και ήξερε πως ήταν η πιο κατάλληλη να το χειριστεί, έβαζε άλλον να το κάνει. Δεν τα προστάτευε σε κρίσιμα ζητήματα και δεν ήταν σε σύμπνοια με τον Θεό. Είχε κάνει πολλή δουλειά και είχε πληρώσει μεγάλο τίμημα, όμως δεν κοίταζα τα κίνητρά της ούτε αν είχε πετύχει τίποτα, αν είχε όντως συνεισφέρει κάτι ή αν έκανε περισσότερο ζημιά παρά καλό. Αντιλήφθηκα πως η αξιολόγηση της ανθρώπινης φύσης κάποιου δεν αφορά επιφανειακές θυσίες και προσπάθειες, αλλά αν τα κίνητρά του είναι σωστά, αν σκέφτεται το έργο της εκκλησίας ή αν ενεργεί για το όνομα και το κύρος του. Με καλή ανθρώπινη φύση, ίσως δεν κατανοείς την αλήθεια, αλλά έχεις καλές προθέσεις κι ακολουθείς τη συνείδησή σου. Στηρίζεις τον οίκο του Θεού και σκέφτεσαι τα συμφέροντά του, γι’ αυτό μπορείς να πετυχαίνεις πολλά. Μα με κακή ανθρώπινη φύση, όσο κι αν υποφέρεις και μοχθείς, ή όσο καλά κι αν μιλάς, είσαι επιπόλαιος σε ό,τι κάνεις, και εξετάζεις και σχεδιάζεις μόνο το κέρδος σου, χωρίς να σκέφτεσαι το έργο της εκκλησίας. Γι’ αυτό υπάρχουν πολλές αβλεψίες στη δουλειά σου και δεν πετυχαίνεις κάτι. Ή ίσως κάνεις κάποια πράγματα χάρη στα χαρίσματα ή την εμπειρία σου, όμως με τον καιρό, οι ζημιές υπερτερούν των κερδών, λόγω κακής ανθρώπινης φύσης και χαρακτήρα. Είσαι αναξιόπιστος και δεν κάνεις έργο. Ποτέ δεν ξέρεις πότε μπορεί να βλάψεις το έργο της εκκλησίας. Όταν το αντιλήφθηκα, πείστηκα εντελώς πως οι γονείς μου δεν είχαν καλή ανθρώπινη φύση.

Πάντα σκεφτόμουν πως είχαν θυσιάσει πολλά, μαζί και μια πολύ άνετη ζωή, έκαναν το καθήκον τους για σχεδόν δύο δεκαετίες παρά τις δυσκολίες, έτσι ακόμα κι αν δεν επιδίωκαν την αλήθεια, ήταν αληθινοί πιστοί, καλοί άνθρωποι. Μα υπάρχουν πολλοί που δείχνουν να αντέχουν στις κακουχίες, αλλά τα κίνητρα και η ουσία σ’ αυτό ποικίλλουν. Δεν έβλεπα αυτό που τους ωθούσε να εργάζονται σκληρά ή αν πετύχαιναν κάτι. Κοίταζα μόνο τις επιφανειακές προσπάθειες και τους θεωρούσα πιστούς με καλή ανθρώπινη φύση. Η θεώρησή μου ήταν πολύ επιφανειακή και ανόητη. Όλα αυτά τα χρόνια ως πιστοί, υπομείναμε την καταπίεση του Κομμουνιστικού Κόμματος και τον πόνο της διάλυσης της οικογένειάς μας, όμως απολαμβάναμε μεγάλη χάρη απ’ τον Θεό. Ο Θεός δεν μας δίνει μόνο πολλές αλήθειες, αλλά κι όσα χρειαζόμαστε στη ζωή σε αφθονία. Κάποιος με συνείδηση και λογική θα ανταπέδιδε την αγάπη του Θεού στο καθήκον του. Όμως οι γονείς μου πίστευαν για χρόνια και είχαν μάθει τόσα δόγματα, όμως δεν είχαν την παραμικρή υπευθυνότητα απέναντι στα καθήκοντά τους. Δεν προστάτευαν τα συμφέροντα της εκκλησίας. Βάσει των πράξεών τους, η αφαίρεση των καθηκόντων τους ήταν η δικαιοσύνη του Θεού. Δεν ήταν καλό μόνο για το έργο της εκκλησίας, αλλά και για τους ίδιους. Αν μετά την αποτυχία τους, έκαναν αυτοκριτική, στρέφονταν στον Θεό και άλλαζαν στάση στο καθήκον τους, θα σώζονταν, κι αυτό θα ήταν ένα σημείο καμπής στην πίστη τους. Αν συνέχιζαν έτσι, χωρίς αυτοκριτική, μετάνοια και αλλαγή, θα εκθέτονταν και θα εξαλείφονταν. Σκέφτηκα τα λόγια του Θεού: «Ο βαθμός στον οποίο πρέπει να υποφέρει ένας άνθρωπος και η απόσταση που πρέπει διανύσει πάνω στο μονοπάτι του καθορίζονται από τον Θεό, και κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει πραγματικά κάποιον άλλο» [«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το μονοπάτι… (6)]. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να επισημάνω τα προβλήματα που είδα και να τους βοηθήσω, όμως δεν θα έπρεπε να ανησυχώ για το μονοπάτι που εκείνοι θα επέλεγαν. Όταν το αντιλήφθηκα, φωτίστηκα ακόμα περισσότερο. Έπαψα να ανησυχώ και να κλαίω γι’ αυτούς και το προσέγγισα σωστά.

Αργότερα, διάβασα αυτά τα δύο χωρία: «Πρέπει να ξέρεις τι είδους ανθρώπους επιθυμώ· όσοι δεν είναι αγνοί δεν επιτρέπεται να εισέλθουν στη βασιλεία, όσοι είναι ακάθαρτοι δεν επιτρέπεται να σπιλώσουν το ιερό έδαφος. Παρόλο που μπορεί να έχεις κάνει πολύ έργο και να έχεις εργαστεί εδώ και πολλά χρόνια, αν τελικά είσαι θλιβερά βρόμικος, τότε ο νόμος του Ουρανού δεν θα ανεχτεί την επιθυμία σου να εισέλθεις στη βασιλεία Μου! Από την ίδρυση του κόσμου μέχρι σήμερα, δεν έχω προσφέρει ποτέ εύκολη πρόσβαση στη βασιλεία Μου σε όσους προσπαθούν να κερδίσουν την εύνοιά Μου. Αυτός είναι ένας ουράνιος κανόνας και κανείς δεν μπορεί να τον παραβιάσει!» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η επιτυχία ή η αποτυχία εξαρτάται από το μονοπάτι που βαδίζει ο άνθρωπος). «Αποφασίζω τον προορισμό του κάθε ανθρώπου όχι με βάση την ηλικία, την ιεραρχία ή τον βαθμό στον οποίο υπέφερε, και λιγότερο απ’ όλα, τον βαθμό στον οποίο προκαλεί τον οίκτο, αλλά σύμφωνα με το αν κατέχει την αλήθεια. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή, μόνο αυτή. Πρέπει να συνειδητοποιήσετε ότι όλοι όσοι δεν ακολουθούν το θέλημα του Θεού θα τιμωρηθούν κι αυτοί. Αυτό είναι ένα αμετάβλητο γεγονός» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Προετοίμασε αρκετές καλές πράξεις για τον προορισμό σου). Αυτά τα χωρία με συγκίνησαν πολύ. Το κριτήριο του Θεού για το αν κάποιος θα σωθεί είναι αν κατέχει την αλήθεια κι έχει αλλάξει διαθέσεις. Όλα αυτά τα χρόνια, ο Θεός εργάζεται και εκφράζει αλήθειες, δίνοντάς μας συγκεκριμένη και λεπτομερή συναναστροφή για να εισέλθουμε στην αλήθεια και να σωθούμε. Αν κάποιος αγαπά κι αποδέχεται την αλήθεια, ο Θεός μπορεί να τον σώσει. Όμως, αν κάνει επιφανειακές θυσίες ακόμα και μετά από χρόνια πίστης, χωρίς να κάνει πράξη την αλήθεια ή να αλλάζει τη διάθεσή του, τότε δεν αποδέχεται την αλήθεια, αλλά τη μισεί. Ένα τέτοιο άτομο, όσα κι αν θυσιάζει κι όσα χρόνια κι αν εργάζεται, όσο σημαντικά κι αν είναι τα καθήκοντά του, τελικά, αν δεν έχει αποκτήσει την αλήθεια και δεν έχει αλλαγή διάθεσης, αλλά αντιστέκεται στον Θεό, διαταράσσοντας το έργο της εκκλησίας, δεν θα σωθεί. Ο Θεός θα τιμωρήσει όσους κάνουν πολύ κακό, κι αυτό καθορίζεται απ’ τη δικαιοσύνη Του. Απ’ αυτό, μου έγινε πιο σαφές πώς έφτασαν οι γονείς μου σ’ αυτό το σημείο. Είχαν παρατήσει σπίτι και δουλειά, κι εργάζονταν σκληρά, μα δεν αγαπούσαν την αλήθεια. Ήταν επιπόλαιοι και πεισματάρηδες στα καθήκοντά τους και δεν έκαναν αυτοκριτική βάσει των λόγων του Θεού. Όταν τους ανέφεραν τα προβλήματά τους, απλώς δικαιολογούνταν, θεωρούσαν πάντα πως ήταν άλλου πρόβλημα, πως τους ζητούσαν πολλά. Κατάλαβα πως μισούσαν και δεν αποδέχονταν την αλήθεια, γι’ αυτό οι διαθέσεις τους δεν είχαν αλλάξει μετά από τόσα χρόνια. Με τον καιρό, όσο αποκτούσαν εργασιακή εμπειρία, γίνονταν όλο και πιο αλαζόνες. Βάσει της στάσης τους απέναντι στην αλήθεια, οι θυσίες τους δεν ήταν για να αποκτήσουν την αλήθεια και τη ζωή, αλλά τις έκαναν απρόθυμα, για να ευλογηθούν. Όπως ο Παύλος, που με τις πράξεις του έκανε δοσοληψίες με τον Θεό. Δεν δαπανούσε εαυτόν για τον Θεό ως αληθινός πιστός. Μου έγινε σαφές πως το αν κάποιος επιδιώκει την αλήθεια, έχει καλή ανθρώπινη φύση και μπορεί να σωθεί κρίνεται βάσει της στάσης του απέναντι στην αλήθεια. Οι επιφανειακές συνεισφορές του, η δουλειά του και τα καθήκοντα που έχει κάνει είναι αδιάφορα. Κάποιοι αδελφοί και αδελφές μπορεί να μη συνεισφέρουν πολλά στην εκκλησία και τα καθήκοντά τους να φαίνονται ασήμαντα, αλλά είναι ακλόνητοι και δίνουν την ψυχή τους σ’ αυτά. Αν εστιάζεις στην αναζήτηση της αλήθειας, αναλογίζεσαι τη διαφθορά σου, μετανιώνεις, κάνεις πράξη την αλήθεια κι αλλάζεις τη διεφθαρμένη σου διάθεση, θα μείνεις ακλόνητος στον οίκο του Θεού. Όσο το σκέφτομαι, βλέπω τη δικαιοσύνη Του. Το κριτήριό Του στην αξιολόγησή μας δεν έχει αλλάξει. Απλώς εγώ θεωρούσα τη σωτηρία θέμα τύχης. Πως ο Θεός δεν θα εγκατέλειπε όσους είχαν κάνει μεγάλες θυσίες και δούλευαν σκληρά, ακόμα κι αν δεν είχαν συνεισφέρει κάτι. Όμως είδα τη δικαιοσύνη Του στην περίπτωση των γονιών μου. Δεν μας κρίνει βάσει ανθρώπινων συναισθημάτων και αντιλήψεων, αλλά μετρά και κοιτά το κάθε άτομο βάσει των προτύπων της αλήθειας. Κι όσοι έχουν σημαντικούς ρόλους στην εκκλησία δεν αποτελούν εξαίρεση.

Αργότερα, διάβασα δύο ακόμα χωρία, που με διαφώτισαν και με ανακούφισαν πολύ. Ο Θεός λέει: «Κάποια μέρα, όταν κατανοήσεις μέρος της αλήθειας, δεν θα πιστεύεις πλέον ότι η μητέρα σου είναι το καλύτερο άτομο ή ότι οι γονείς σου είναι οι καλύτεροι άνθρωποι. Θα συνειδητοποιήσεις ότι και αυτοί είναι μέλη της διεφθαρμένης ανθρωπότητας και ότι οι διεφθαρμένες διαθέσεις τους είναι όλες ίδιες. Το μόνο που τους ξεχωρίζει είναι η εξ αίματος συγγένεια μαζί σου. Αν δεν πιστεύουν στον Θεό, τότε είναι ίδιοι με τους άπιστους. Δεν θα τους βλέπεις πλέον από την οπτική ενός μέλους της οικογένειας ή από την οπτική της εξ αίματος συγγένειας σας, αλλά από την πλευρά της αλήθειας. Ποιες είναι οι κύριες πτυχές που θα πρέπει να εξετάσεις; Θα πρέπει να εξετάσεις τις απόψεις τους σχετικά με την πίστη στον Θεό, τις απόψεις τους για τον κόσμο, τις απόψεις τους σχετικά με τον χειρισμό των ζητημάτων και, κυρίως, τη στάση τους απέναντι στον Θεό. Αν εξετάσεις με ακρίβεια αυτές τις πτυχές, θα μπορέσεις να δεις ξεκάθαρα αν είναι καλοί ή κακοί άνθρωποι. Αν μια μέρα μπορέσεις να διακρίνεις καθαρά ότι είναι ακριβώς σαν κι εσένα, ότι είναι άνθρωποι με διεφθαρμένες διαθέσεις, και ακόμη περισσότερο ότι δεν είναι οι καλόκαρδοι άνθρωποι που φαντάζεσαι ότι είναι, οι οποίοι έχουν πραγματική αγάπη για σένα, και ότι δεν είναι καθόλου ικανοί να σε οδηγήσουν στην αλήθεια ή στο ορθό μονοπάτι της ζωής, και αν μπορέσεις να διακρίνεις καθαρά πως ό,τι έχουν κάνει για σένα δεν σου προσφέρει κανένα μεγάλο όφελος και δεν έχει καμία απολύτως σημασία για να ακολουθήσεις το ορθό μονοπάτι στη ζωή, και αν διαπιστώσεις, επίσης, ότι πολλές από τις πρακτικές και τις απόψεις τους είναι αντίθετες με την αλήθεια, ότι είναι της σάρκας, και ότι αυτό σε κάνει να τους σιχαίνεσαι, και να νιώθεις αποστροφή και μίσος απέναντί τους, τότε, υπό το πρίσμα αυτών των παραγόντων, θα είσαι σε θέση να τους μεταχειριστείς σωστά στην καρδιά σου, και δεν θα σου λείπουν πλέον, δεν θα ανησυχείς γι’ αυτούς, και θα είσαι πλέον σε θέση να διαχωριστείς από αυτούς. Έχουν ολοκληρώσει την αποστολή τους ως γονείς, και δεν θα τους θεωρείς πλέον ως τους πιο κοντινούς σου ανθρώπους ούτε θα τους ειδωλοποιείς. Αντίθετα, θα τους θεωρήσεις συνηθισμένους ανθρώπους, και εκείνη τη στιγμή, θα ξεφύγεις εντελώς από τα δεσμά των συναισθημάτων και θα απελευθερωθείς πραγματικά από τα συναισθήματά σου και την αγάπη σου για την οικογένεια» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο η διάλυση της διεφθαρμένης διάθεσης μπορεί να επιφέρει αληθινή μεταμόρφωση). «Πολλοί άνθρωποι υπομένουν πολλά ανούσια συναισθηματικά βάσανα. Όλα αυτά είναι περιττά και άχρηστα βάσανα. Γιατί το λέω αυτό; Επειδή οι άνθρωποι περιορίζονται πάντα από τα συναισθήματά τους, οπότε δεν μπορούν να κάνουν πράξη την αλήθεια και να υπακούσουν στον Θεό. Το να περιορίζεται κανείς από τα συναισθήματά του είναι πολύ επιζήμιο όσον αφορά το να εκπληρώνει τα καθήκοντά του και να ακολουθεί τον Θεό, και είναι επίσης μεγάλο εμπόδιο για την είσοδο στη ζωή. Ως εκ τούτου, τα βάσανα που οφείλονται σε συναισθηματικούς περιορισμούς δεν έχουν κανένα νόημα, και ο Θεός δεν τα μνημονεύει. Πώς μπορείς, λοιπόν, να απαλλαγείς από αυτά τα άσκοπα βάσανα; Πρέπει να κατανοήσεις την αλήθεια. Μόλις δεις και καταλάβεις την ουσία αυτών των σαρκικών σχέσεων, θα ξεφύγεις εύκολα από τους περιορισμούς της σάρκας. […] Ο Σατανάς χρησιμοποιεί την οικογενειακή αγάπη για να περιορίσει και να δεσμεύσει τους ανθρώπους. Αν οι άνθρωποι δεν κατανοήσουν την αλήθεια, θα εξαπατηθούν εύκολα. Οι άνθρωποι συχνά πληρώνουν το τίμημα και υποφέρουν, κλαίνε και υπομένουν κακουχίες για χάρη των γονέων και των συγγενών τους. Αυτό είναι άγνοια και ανοησία. Είσαι πρόθυμος να υποφέρεις με αυτόν τον τρόπο, είναι αποκλειστικά κάτι που προκάλεσες εσύ στον εαυτό σου, είναι ανώφελο και μάταιο να το υπομείνεις· δεν μνημονεύεται καθόλου από τον Θεό, και μπορεί να ειπωθεί ότι δεν είναι τίποτα άλλο παρά καθαρό βασανιστήριο! Την ημέρα που θα κατανοήσεις την αλήθεια, θα απελευθερωθείς, και θα νιώσεις ότι ήσουν αδαής και ανόητος καθώς υπέφερες αυτές τις δυσκολίες, και ότι δεν έφταιγε κανείς άλλος παρά μόνο η δική σου τύφλωση, η άγνοια, η έλλειψη κατανόησης της αλήθειας και η έλλειψη διαύγειας στον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο η διάλυση της διεφθαρμένης διάθεσης μπορεί να επιφέρει αληθινή μεταμόρφωση). Διαβάζοντάς τα, συγκινήθηκα πολύ. Ο Θεός μάς καταλαβαίνει πολύ καλά! Έκλαιγα και υπέφερα άσκοπα, επειδή ήμουν συναισθηματική και δεν καταλάβαινα. Δεν κατανοούσα την αλήθεια ούτε διέκρινα τους γονείς μου. Τους θεωρούσα εξαιρετικούς κι αξιοθαύμαστους, πρότυπα στα οποία έπρεπε να μοιάσω. Πίστευα μάλιστα πως θα μπορούσαν να σωθούν, όμως υπό το πρίσμα της αλήθειας και των λόγων του Θεού, κατάλαβα πόσο λάθος έκανα, και τελικά διέκρινα τι είδους άτομα ήταν. Είδα πολλά σ’ εκείνους που όχι μόνο δεν θαύμασα, αλλά και σιχάθηκα. Δεν τους εκθείαζα ούτε τους θαύμαζα πια, και δεν υπέφερα ούτε έκλαιγα για εκείνους. Κατάφερα να τους δω σωστά και αντικειμενικά.

Μέσα απ’ αυτήν την κατάσταση, είδα ότι υπολόγιζα πολύ το πώς ένιωθα, κι όσο ζούσα με κοσμικούς συναισθηματισμούς, απλώς σκεφτόμουν πόσο πολύ θα έπρεπε να υπέφεραν οι γονείς μου, και δεν αποδεχόμουν τους χειρισμούς της εκκλησίας. Αντιδρούσα και θεωρούσα πως ο Θεός δεν ήταν δίκαιος. Τότε αντιλήφθηκα γιατί ο Θεός μισεί τους συναισθηματισμούς. Διότι μπερδεύουμε το σωστό με το λάθος, το καλό με το κακό και απομακρυνόμαστε απ’ τον Θεό. Παλιά, δεν είχα αυτογνωσία. Όταν αδελφοί και αδελφές έβλεπαν συγγενείς τους να διώχνονται ή να αποβάλλονται και έκλαιγαν για μέρες, τους περιφρονούσα. Σκεφτόμουν πως αν αυτό συνέβαινε σ’ εμένα, δεν θα ήμουν τόσο αδύναμη. Όμως όταν τελικά αντιμετώπισα το ίδιο, ήμουν πολύ πιο αδύναμη κι εντελώς συντετριμμένη. Έκλαιγα, έγινα ράκος κι επηρεάστηκε το καθήκον μου. Είδα πως ήμουν αφελής, ανόητη και εντελώς παράλογη. Μέσα απ’ αυτήν την εμπειρία, κατανόησα κάπως όσους πάσχιζαν να ξεφύγουν απ’ τους κοσμικούς συναισθηματισμούς, και ντράπηκα για την προηγούμενη άγνοια και τον κομπασμό μου. Έμαθα επίσης πως πρέπει να αναζητούμε την αλήθεια σε ό,τι συμβαίνει. Μπορούμε να διδαχτούμε και να αποκτήσουμε διάκριση. Πρέπει να φερόμαστε σε όλους γύρω μας, ακόμα και στους γονείς μας, σύμφωνα με τα λόγια του Θεού και την αλήθεια. Έτσι δεν θα τους βλέπουμε συναισθηματικά και δεν θα αντιτασσόμαστε στον Θεό. Δόξα τω Θεώ!