Το 2018, εργαζόμουν στην εκκλησία ως μοντέρ ταινιών. Στην αρχή, επειδή δεν είχα υπόβαθρο στο μοντάζ ταινιών και δεν ήμουν εξοικειωμένος με τις σχετικές αρχές, μελέτησα πολύ για να κατακτήσω τις σχετικές δεξιότητες. Λίγο καιρό μετά, η τεχνική μου ικανότητα βελτιώθηκε πολύ και επιλέχθηκα ως επικεφαλής ομάδας. Ήμουν πολύ πρόθυμος να εργαστώ σκληρά για να κάνω το καθήκον μου. Αργότερα, προέκυψε πρόβλημα σ’ ένα από τα πιο περίπλοκα πρότζεκτ ταινιών, και ο επικεφαλής μου με έστειλε να επιλύσω το πρόβλημα. Αντιμέτωπος μ’ ένα περίπλοκο έργο κι έχοντας φτωχές δεξιότητες, στην αρχή συνεργάστηκα με τους αδελφούς για να βρούμε λύσεις. Μα μετά από μια περίοδο σκληρής δουλειάς όπου τα πράγματα άρχισαν να πάνε καλύτερα και βελτιώθηκαν οι δεξιότητές μου, άρχισα να τεμπελιάζω. Σκέφτηκα: «Αυτό το έργο μπορεί να μην τρέχει ακόμα ιδανικά, μα πάει πολύ καλύτερα από πριν. Πρέπει απλώς να διατηρήσω τα πράγματα ως έχουν. Δεν χρειάζεται να το ελέγχω τόσο συχνά. Είναι κουραστικό να είσαι συνέχεια σε εγρήγορση». Έπειτα, σπάνια αναζητούσα νέες δεξιότητες και δεν μάθαινα περισσότερα για τη δουλειά. Κάποιες φορές, τα βίντεο που επεξεργαζόμουν είχαν προβλήματα και οι άλλοι με συμβούλευαν να βελτιωθώ. Αν και ήξερα ότι είχαν δίκιο, σκεφτόμουν μέσα μου: «Έχω ήδη αρκετή δουλειά. Αν διέθετα κι άλλο χρόνο για μελέτη ―εκτός του ότι θα ήταν κουραστικό― τι θα γινόταν αν, έχοντας ξοδέψει τόσο χρόνο και ενέργεια, δεν βελτιωνόμουν; Δεν θα ήταν μάταιη η επιπλέον δουλειά;» Έτσι δεν έδινα καμία σημασία στις συμβουλές τους. Έπειτα, ο επικεφαλής μου παρατήρησε ότι το έργο μας είχε αργή πρόοδο και μου ζήτησε να εντοπίσω το πρόβλημα. Ο συνεργάτης μου μου υπενθύμιζε συνέχεια να επιλύσω το ζήτημα. Εκείνη τη στιγμή, αντιστάθηκα λίγο. Σκέφτηκα: «Μπορεί να προχωράμε λίγο αργά, αλλά έχουμε καλύτερα αποτελέσματα από ό,τι πριν. Δεν πρέπει να βιαστούμε». Αλλά βαθιά μέσα μου ήξερα ότι αν προχωρούσα και σχεδίαζα τη δουλειά πιο προσεκτικά, υπήρχαν περισσότερα περιθώρια βελτίωσης. Μα όποτε σκεφτόμουν το εργασιακό άγχος που ήδη είχα και το πόσο κουραστικό θα ήταν να ξοδέψω κι άλλο χρόνο σ’ αυτό, το ανέβαλλα. Αργότερα, ο επικεφαλής μού ανέφερε το πρόβλημα άλλες δύο φορές, και μόνο τότε αναθεώρησα απρόθυμα την κατάσταση. Τελικά, όμως, και πάλι δεν έβρισκα την κατάλληλη λύση.

Έπειτα, δεν ήμουν διατεθειμένος να αφιερώσω σκέψη στο έργο της ομάδας ή να κάνω θυσίες για την πρόοδο. Στον ελεύθερο χρόνο μου, ήθελα να ξεκουραστώ, και μάλιστα κάποιες φορές παρακοιμόμουν, καθυστερώντας το έργο. Όταν έκανα εξωτερικές δουλειές, κάποιες φορές καθυστερούσα, αποφεύγοντας για λίγο το καθήκον. Όταν είχαμε κενό, δεν σκεφτόμουν πώς να βελτιώσω τις ικανότητές μου, όποτε είχα την ευκαιρία, ξεκουραζόμουν. Κάπως έτσι, γινόμουν όλο και πιο τεμπέλης, κάνοντας τα βασικά όταν παρακολουθούσα κι ανέθετα εργασίες. Σπανίως βοηθούσα τους άλλους να εξετάσουν λάθη στη δουλειά τους, και δεν ήθελα να σκεφτώ καθόλου πώς να λύσω τα προβλήματα που προέκυπταν. Έτσι, τελικά κωλυσιεργούσαμε στο έργο ταινιών που θα μπορούσαν να είχαν τελειώσει νωρίτερα απ’ το χρονοδιάγραμμα. Εκείνη την περίοδο, προέκυπταν συνεχώς προβλήματα στα βίντεό μου και κανένας από την ομάδα μου δεν βελτιωνόταν στη δουλειά του. Αν προέκυπτε έστω και η παραμικρή δυσκολία, όλοι παραπονιόντουσαν. Όχι μόνο δεν το έλυνα αυτό μέσω συναναστροφής, μα ακόμη και εγώ παραπονιόμουν. Επειδή απέτυχα στο πρακτικό μου έργο και δεν βελτιώθηκα αφότου ο επικεφαλής μου με συναναστράφηκε αρκετές φορές, σύντομα απολύθηκα από επικεφαλής ομάδας. Ένιωσα απαίσια, οπότε προσευχήθηκα στον Θεό και προβληματίστηκα.

Σε μια πνευματική άσκηση, είδα ότι τα λόγια του Θεού έλεγαν: «Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που δεν είναι καθόλου πρόθυμοι να υποφέρουν στα καθήκοντά τους, που διαρκώς παραπονιούνται όποτε αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα και αρνούνται να πληρώσουν τίμημα. Τι είδους στάση είναι αυτή; Είναι επιπόλαιη. Πού οδηγεί η βιαστική εκτέλεση του καθήκοντός σου και η αντιμετώπισή του με ελαφρότητα; Στην κακή εκτέλεση του καθήκοντός σου, παρά το γεγονός ότι είσαι ικανός να το εκτελείς καλά —η απόδοσή σου δεν θα είναι αρκετά καλή, και ο Θεός δεν θα είναι ικανοποιημένος με τη στάση σου προς το καθήκον σου. Εάν μπορούσες να είχες προσευχηθεί στον Θεό, να είχες αναζητήσει την αλήθεια και να είχες βάλεις σε αυτό όλη σου την καρδιά και το μυαλό, εάν μπορούσες να ήσουν ικανός για μια τέτοια συνεργασία, τότε ο Θεός θα τα είχε προετοιμάσει όλα εκ των προτέρων για σένα, ώστε όλα να έμπαιναν στη θέση τους όταν θα το έκανες, και τα αποτελέσματα θα ήταν καλά. Δεν χρειάζεται να ασκείς μεγάλη δύναμη· όταν δεν φείδεσαι προσπαθειών κατά τη συνεργασία, ο Θεός θα έχει ήδη κανονίσει τα πάντα για σένα. Αν είσαι πονηρός και δολερός, αν είσαι αδιάφορος προς το καθήκον σου και διαρκώς λοξοδρομείς, τότε ο Θεός δεν θα ενεργήσει. Θα χάσεις αυτήν την ευκαιρία, και ο Θεός θα πει: “Δεν είσαι αρκετά καλός· είσαι άχρηστος. Πήγαινε να σταθείς στην άκρη. Σου αρέσει να είσαι πονηρός και δολερός, έτσι δεν είναι; Σου αρέσει να είσαι τεμπέλης και χαλαρός, έτσι δεν είναι; Τότε, λοιπόν, χαλάρωσε για πάντα”. Ο Θεός θα δώσει αυτήν τη χάρη και την ευκαιρία σε κάποιον άλλο. Τι λέτε; Είναι απώλεια ή κέρδος; (Απώλεια.) Είναι τεράστια απώλεια!» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Αφού τα διάβασα, σκέφτηκα τότε που ήμουν επικεφαλής ομάδας. Ήμουν ακριβώς όπως αποκάλυπταν τα λόγια του Θεού. Ήμουν ασεβής, ανεύθυνος και απρόσεκτος προς το καθήκον μου, δεν κατέβαλλα προσπάθεια. Όταν πρωτοέγινα επικεφαλής ομάδας, αφιέρωνα χρόνο και προσπάθεια, μα μόλις οι ικανότητές μου βελτιώθηκαν και είχα κάποια αποτελέσματα, επαναπαύθηκα στις δάφνες μου και ικανοποιούσα πάντα τη σάρκα. Σκεφτόμουν μόνο πώς να χαλαρώσω και να περάσω άνετα. Δεν ήθελα να προσπαθήσω καθόλου στη δουλειά για να την κάνω καλύτερη. Ακόμη και όταν έβλεπα ότι υπήρχαν προβλήματα, δεν τα έλυνα αμέσως, και όταν άλλοι τα επισήμαιναν, τα αγνοούσα. Ως επικεφαλής ομάδας, όταν έβλεπα άλλους να παραπονιούνται για τα προβλήματά τους, όχι μόνο δεν συναναστρεφόμουν επί της αλήθειας για να τα επιλύσω, αλλά συμφωνούσα μάλιστα μαζί τους. Ήταν λες και όσο κι αν καθυστερούσε το έργο των ταινιών, όσα προβλήματα κι αν είχαν οι άνθρωποι, δεν με αφορούσε καθόλου. Ήθελα μόνο να αισθάνομαι καλά και να μην κουράζομαι. Έτσι, προέκυπταν συνεχώς προβλήματα στις ταινίες που παρήγαμε, που καθυστερούσαν σοβαρά την πρόοδο της παραγωγής. Έπαιζα με ένα πολύ σημαντικό καθήκον. Για χάρη της άνεσης και της ευκολίας της σάρκας μου, ενεργούσα επιπόλαια κι εξαπατούσα τον Θεό και τους άλλους. Πού ήταν ο σεβασμός μου προς τον Θεό; Ο Θεός απεχθανόταν και σιχαινόταν μια τέτοια στάση απέναντι στο έργο. Αναλογιζόμενος όλα τα ζητήματα στο έργο μου, αν είχα αφιερώσει χρόνο και είχα κάνει θυσίες, τα πράγματα δεν θα είχαν πάει τόσο άσχημα. Μα ήμουν τεμπέλης, δεν ήθελα να υποφέρω ή να κουραστώ. Οπότε, έβλαψα το έργο της παραγωγής βίντεο. Ήμουν τόσο εγωιστής, κατάπτυστος και ασυνείδητος! Είχα εκφυλιστεί τόσο πολύ και δεν το είχα καν συνειδητοποιήσει! Ο Θεός είχε ενορχηστρώσει υπενθυμίσεις για μένα κι εγώ δεν αναλογιζόμουν ούτε μετανοούσα. Πώς μπόρεσα να είμαι τόσο αδρανής και αδιάλλακτος; Συνειδητοποιώντας όλα αυτά, ένιωσα τύψεις και λύπη. Δεν μου άξιζε να είμαι επικεφαλής, τόσο ανεύθυνος και ασυνείδητος που ήμουν. Ήταν δικό μου λάθος που είχα απολυθεί.

Σε μια πνευματική άσκηση, είδα κάποια ακόμα λόγια του Θεού: «Πάρε ως παράδειγμα κάποιον με αίσθημα ευθύνης, που όποτε του λένε κάτι ή του δίνεται κάποια οδηγία, ανεξάρτητα από το αν προέρχεται από επικεφαλής, εργάτη ή τον Άνωθεν, αυτός σκέφτεται πάντα: “Αφού λοιπόν με έχουν σε τέτοια εκτίμηση, πρέπει να το χειριστώ καλά αυτό το ζήτημα και να μην τους απογοητεύσω”. Θα τολμούσες να εμπιστευτείς κάποιο θέμα σ’ ένα τόσο ευσυνείδητο και συνετό άτομο; Το άτομο που μπορείς να εμπιστευτείς για τη διαχείριση ενός θέματος είναι κάποιος που πιστεύεις ότι είναι αξιόπιστος και που τον εκτιμάς. Έχεις καλή γνώμη γι’ αυτό το είδος ανθρώπου και τον εκτιμάς πολύ. Ιδιαίτερα εάν τα όσα έχει κάνει για σένα έχουν εκτελεστεί όλα με μεγάλη ευσυνειδησία κι έχουν καλύψει πλήρως τις απαιτήσεις σου, θα θεωρείς ότι πρόκειται για άτομο άξιο εμπιστοσύνης. Μέσα σου θα τον θαυμάζεις πραγματικά και θα τον εκτιμάς πολύ. Οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να έχουν επαφές με αυτό το είδος ανθρώπου, πόσο μάλλον ο Θεός. Πιστεύετε ότι ο Θεός θα εμπιστευόταν ένα καθήκον που είναι υποχρεωμένος να εκτελέσει ο άνθρωπος σε κάποιον που δεν είναι αξιόπιστος; (Όχι, δεν θα το έκανε.) Τι προσδοκά ο Θεός από κάποιον στον οποίο έχει αναθέσει μια συγκεκριμένη εργασία στην εκκλησία; Πρώτον, ο Θεός ελπίζει ότι είναι υπεύθυνος και επιμελής, ότι αντιμετωπίζει την εργασία δίνοντας μεγάλη σημασία και ότι την κάνει καλά. Δεύτερον, ο Θεός ελπίζει ότι είναι άξιος εμπιστοσύνης, ότι όσο χρόνο κι αν του πάρει, και ανεξάρτητα από το πώς αλλάζει το περιβάλλον του, το αίσθημα ευθύνης του δεν αμφιταλαντεύεται κι ο χαρακτήρας του αντέχει στη δοκιμασία. Εάν είναι αξιόπιστο άτομο, αυτό καθησυχάζει τον Θεό. Δεν εποπτεύει πλέον ούτε παρακολουθεί αυτό το θέμα, επειδή, μέσα Του, ο Θεός τον εμπιστεύεται. Όταν ο Θεός τού αναθέτει αυτήν την εργασία, είναι βέβαιο ότι θα την ολοκληρώσει χωρίς κανένα ολίσθημα» («Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). Από τα λόγια του Θεού, έμαθα ότι ένα άτομο με ανθρώπινη φύση είναι υπεύθυνο στο έργο του, ικανό να δεχτεί τον έλεγχο του Θεού και να παραμείνει σταθερό στο καθήκον του, ακολουθώντας τα καθήκοντά του ακριβώς σύμφωνα με τις αρχές, σε όποια κατάσταση και αν βρεθεί. Αυτή είναι η στάση που οφείλουμε να έχουμε στα καθήκοντά μας. Εφόσον η εκκλησία με είχε αναθέσει υπεύθυνο για το έργο των ταινιών της, τουλάχιστον θα έπρεπε να είχα κάνει ό,τι μπορούσα, και να εντοπίζω και να επιλύω εγκαίρως τα προβλήματα που προέκυπταν στο έργο για να προχωρήσει κανονικά. Αλλά ενώ δέχτηκα με χαρά να αναλάβω το καθήκον μου, αργότερα, νοιαζόμουν μόνο για την άνεση και την ευκολία, και δεν έκανα πρακτικό έργο, ακόμη και όταν με παρακινούσαν και με παρότρυναν επανειλημμένα. Ήμουν «επικεφαλής ομάδας», αλλά δεν έκανα τίποτα, δεν έκανα ούτε το ελάχιστο των καθηκόντων που μου είχαν ανατεθεί. Έτσι, καθυστέρησα το έργο παραγωγής ταινιών της εκκλησίας. Ήμουν πραγματικά ασυνείδητος και αναξιόπιστος! Βάσει του πώς είχα ενεργήσει, θα έπρεπε να είχα αποκλειστεί πολύ νωρίτερα. Μόνο χάρη στο έλεος και την ανοχή του Θεού μού επετράπη να συνεχίσω να εργάζομαι σ’ εκείνη την ομάδα. Εκείνη την εποχή, σκέφτηκα: «Πρέπει να εκτιμήσω την ευκαιρία και να κάνω ό,τι μπορώ για το καθήκον μου». Έπειτα, έπαψα να αρκούμαι στο πώς ήταν τα πράγματα στο καθήκον μου και εκτός από το έργο των ταινιών που μου είχαν ανατεθεί, έψαχνα τρόπους για να αυξήσω την αποδοτικότητά μου, εντόπιζα προβλήματα και τα ανέφερα εγκαίρως στον επικεφαλής της ομάδας. Συζητούσα και τρόπους επίλυσης των προβλημάτων με όλους τους άλλους. Αν και ήταν πιο κουραστικό να εργάζομαι έτσι, ένιωθα πολύ πιο γαλήνια και άνετα, γνωρίζοντας ότι είχα εκπληρώσει τις ευθύνες μου.

Βλέποντας τη βελτίωσή μου, ο επικεφαλής της εκκλησίας μού ανέθεσε την επίβλεψη μιας ταινίας. Εκτίμησα την ευκαιρία και ήθελα να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό. Έλεγχα το έργο κάθε μέρα και συγκέντρωνα όλα τα προβλήματα. Όταν έβλεπα προβλήματα, έβρισκα τρόπο να τα λύσω αμέσως και αν δεν μπορούσα, συμβουλευόμουν και συζητούσα με τον επικεφαλής της ομάδας. Μα λίγο αργότερα, όταν πηγαίναμε καλά στη δουλειά μας και οι δεξιότητές μου είχαν βελτιωθεί, επανήλθε η προηγούμενη τεμπελιά μου. Σκέφτηκα: «Το έργο πάει σύμφωνα με το πρόγραμμα και δεν υπάρχουν μεγάλα προβλήματα. Ας ξεκουραστώ λίγο. Αν δουλεύω τόσο πολύ κάθε μέρα και έχω τόσες έγνοιες, τελικά δεν θα μπορέσω να το χειριστώ». Μόλις το σκέφτηκα αυτό, άρχισα να εφησυχάζω, κάνοντας μόνο τα βασικά στο έργο μου. Δεν ανησυχούσα πια για τη βελτίωση των δεξιοτήτων μου ή την επίλυση ζητημάτων, και δεν έμπαινα καν στον κόπο να ελέγχω πώς προχωρούσε η δουλειά των άλλων. Όποτε είχα ελεύθερο χρόνο, ήθελα απλώς να χαλαρώσω και μερικές φορές, κατά το έργο ή τη μελέτη, έβλεπα αστεία βίντεο ή ταινίες για να περάσει η ώρα. Έτσι, ταινίες που θα μπορούσαν να είχαν τελειώσει νωρίτερα, καθυστερούσαν και άρχισε να πέφτει η απόδοσή μου στη δουλειά. Εκείνες τις μέρες, ήμουν ζαλισμένος και μπερδεμένος. Δεν είχα σαφή διαδικασία σκέψης στο μοντάζ των ταινιών, δεν μου άρεσε να διαβάζω τα λόγια του Θεού και ένιωθα σκοτάδι μέσα μου. Όταν προσευχόμουν στον Θεό, δεν ένιωθα την παρουσία Του. Αν και ήξερα ότι ήταν επικίνδυνο το να συνεχίσω έτσι, δεν μπορούσα να ελέγξω τον εαυτό μου, και ένιωθα πόνο και βάσανα. Εκείνη τη στιγμή, έτυχε να δω κάποια λόγια του Θεού: «Αν η ομιλία και η συμπεριφορά των πιστών είναι το ίδιο χαλαρή και ασυγκράτητη όσο και των άπιστων, τότε αυτοί είναι ακόμη πιο μοχθηροί από τους άπιστους· είναι κλασικοί δαίμονες» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Προειδοποίηση σε όσους δεν κάνουν πράξη την αλήθεια). Ήταν σαν να είχαν αποκαλύψει την ακριβή μου κατάσταση. Πίστευα στον Θεό για πολλά χρόνια, μα και πάλι δεν έκανα τα καθήκοντά μου και χαλάρωνα, ενώ θα έπρεπε να εργάζομαι. Δεν ήταν απλώς έλλειψη αφοσίωσης· δεν πληρούσα καν τα βασικά κριτήρια για το έργο μας. Στα εγκόσμια, πρέπει κανείς να συμμορφώνεται με τους κανόνες της εταιρείας του, και ενώ εργάζεται, πρέπει να το κάνει με επιμέλεια και να μη χαλαρώνει. Αλλά ενώ έκανα το καθήκον μου στην εκκλησία, δεν είχα ούτε το στοιχειώδες αίσθημα ευθύνης, και άφηνα τα καθήκοντά μου στην άκρη για να ικανοποιήσω τη σάρκα μου. Έτσι αλόγιστα και ασυγκράτητα που είχα ενεργήσει, άξιζα να ονομάζομαι χριστιανός; Δεν προσέφερα καν υπηρεσία στο καθήκον μου, πόσο μάλλον το εκπλήρωνα επαρκώς. Μισούσα τον εαυτό μου που ικανοποιούσα τη σάρκα μου· γιατί δεν είχα την αποφασιστικότητα να εγκαταλείψω τη σάρκα μου; Σκέφτηκα τους αδελφούς και τις αδελφές μου στην Κίνα, που θα ρίσκαραν να συλληφθούν και να βασανιστούν από το ΚΚΚ παρά να εγκαταλείψουν το καθήκον τους, μα εγώ έκανα το καθήκον μου σε μια ελεύθερη και δημοκρατική χώρα, έχοντας δραπετεύσει από την Κίνα, και δεν ήμουν καν πρόθυμος να σκεφτώ λίγο περισσότερο για το έργο μου ή να κάνω κάποιες θυσίες. Συμπεριφερόμουν σαν τελείως άχρηστος, δεν είχα την παραμικρή αξιοπρέπεια ή χαρακτήρα. Όσο το σκεφτόμουν, τόσο ντρεπόμουν να αντιμετωπίσω τον Θεό ή τους άλλους. Τότε άρχισα να προβληματίζομαι: «Έχω ήδη αποτύχει μια φορά επειδή ικανοποιούσα τη σάρκα μου και απέφευγα τα καθήκοντά μου. Γιατί δεν είχα μάθει από τα λάθη μου; Γιατί ήμουν τόσο επιπόλαιος και ασταθής στο έργο μου;» Προσευχήθηκα ξανά και ξανά στο Θεό να με διαφωτίσει να βρω τη βασική αιτία του προβλήματός μου.

Σε μια πνευματική άσκηση, είδα αυτά τα αποσπάσματα. «Γιατί οι άνθρωποι είναι διαρκώς απείθαρχοι κι οκνηροί, σαν να περνούν τη ζωή τους υπνοβατώντας; Αυτό θίγει ένα πρόβλημα στη φύση τους. Υπάρχει ένα είδος οκνηρίας στην ανθρώπινη φύση. Ανεξάρτητα από το τι εργασία κάνουν, οι άνθρωποι πάντοτε χρειάζονται κάποιον να τους παρακολουθεί και να τους ενθαρρύνει. Μερικές φορές, ανησυχούν για τη σάρκα, λαχταρούν τις σωματικές ανέσεις και αφήνουν πάντα μια διέξοδο για τον εαυτό τους —αυτοί οι άνθρωποι είναι πολύ πανούργοι και πράγματι δεν είναι καλοί άνθρωποι. Κάνουν πάντα λιγότερα απ’ όσα μπορούν, όποιο σημαντικό καθήκον κι αν εκτελούν. Αυτό είναι ανεύθυνο και άπιστο. Είπα αυτά τα πράγματα σήμερα για να σας υπενθυμίσω να μην είστε παθητικοί στη δουλειά. Πρέπει να μπορείτε να κάνετε ό,τι σας λέω» («Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). «Οι ψευδείς επικεφαλής δεν κάνουν πραγματικό έργο, ξέρουν όμως πώς να είναι αξιωματούχοι. Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνουν μόλις γίνουν επικεφαλής; Αρχίζουν να προσπαθούν να κερδίσουν κόσμο. Ακολουθούν την προσέγγιση ότι “ένας νέος διευθυντής πρέπει να κάνει ισχυρή εντύπωση”: Πρώτα κάνουν μερικά πράγματα για να κερδίσουν ανθρώπους, εισάγουν κάποια πράγματα για να κάνουν τη ζωή των ανθρώπων ευκολότερη, προσπαθούν να κάνουν καλή εντύπωση στους άλλους, να δείχνουν σε όλους ότι είναι συντονισμένοι με τις μάζες, ώστε ο καθένας να τους επαινεί και να λέει ότι είναι σαν γονιός γι’ αυτόν, και μετά αναλαμβάνουν επίσημα καθήκοντα. Νιώθουν ότι τώρα που έχουν λαϊκό έρεισμα και η θέση τους είναι ασφαλής, είναι σωστό και πρέπον να απολαύσουν τα οφέλη του κύρους. Τα συνθήματά τους είναι: “Η ζωή έχει να κάνει μόνο με το φαγητό και το ντύσιμο”, “Άδραξε τη μέρα για ευχαρίστηση, γιατί η ζωή είναι σύντομη” και “Πιες το σημερινό κρασί σήμερα και ανησύχησε για το αύριο, αύριο”. Απολαμβάνουν την κάθε μέρα χωρίς έγνοιες, διασκεδάζουν όσο περισσότερο μπορούν και δεν σκέφτονται καθόλου το μέλλον, πόσο μάλλον εξετάζουν ποιες ευθύνες θα πρέπει να εκπληρώνει ένας επικεφαλής και ποια καθήκοντα θα πρέπει να εκτελεί. Παπαγαλίζουν μερικά λόγια και λίγες φράσεις του δόγματος και κάνουν κάποιες εργασίες για το θεαθήναι, διαδικαστικά και μόνο, δεν κάνουν όμως πραγματικό έργο. Δεν προσπαθούν να εμβαθύνουν στα πραγματικά προβλήματα στην εκκλησία για να τα επιλύσουν πλήρως. Τι νόημα έχει να κάνεις τόσο επιφανειακή δουλειά; Δεν είναι δόλιο αυτό; Μπορούν να ανατεθούν σοβαρές ευθύνες σ’ έναν τέτοιου είδους ψευδή επικεφαλής; Συνάδουν με τις θεμελιώδεις αρχές και τις προϋποθέσεις του οίκου του Θεού για την επιλογή επικεφαλής και εργατών; (Όχι.) Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν συνείδηση ή λογική, στερούνται οποιασδήποτε αίσθησης ευθύνης, παρ’ όλα αυτά, όμως, εξακολουθούν να επιθυμούν να υπηρετούν υπό επίσημη ιδιότητα ως επικεφαλής της εκκλησίας —γιατί είναι τόσο ξεδιάντροποι; Μερικοί άνθρωποι που έχουν αίσθημα ευθύνης δεν έχουν καλό επίπεδο και δεν μπορούν να είναι επικεφαλής —κι αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά στα ανθρώπινα σκουπίδια που δεν έχουν καμία απολύτως αίσθηση ευθύνης· έχουν ακόμη λιγότερα προσόντα να είναι επικεφαλής. Πόσο τεμπέληδες είναι οι οκνοί αυτοί ψευδείς επικεφαλής; Ανακαλύπτουν ένα ζήτημα, και γνωρίζουν ότι είναι ζήτημα, όμως το αντιμετωπίζουν σαν να μην είναι τίποτα και δεν του δίνουν σημασία. Είναι εντελώς ανεύθυνοι! Μπορεί να είναι καλοί ομιλητές και να φαίνεται ότι έχουν κάποιο επίπεδο, όταν όμως προκύπτουν διάφορα προβλήματα στην εκκλησία, είναι ανίκανοι να τα επιλύσουν. Αν και τα προβλήματα της εκκλησίας συσσωρεύονται συνεχώς και γίνονται σαν οικογενειακά κειμήλια, οι επικεφαλής αυτοί δεν νοιάζονται, ωστόσο εξακολουθούν να επιμένουν να εκτελούν διαδικαστικά και μόνο ορισμένα ασήμαντα καθήκοντα. Και ποιο είναι το τελικό αποτέλεσμα; Δεν αναστατώνουν το εκκλησιαστικό έργο, δεν το χαλάνε; Δεν προκαλούν χάος και κατακερματισμό στην εκκλησία; Αυτό είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα» («Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). Από τα λόγια του Θεού, συνειδητοποίησα ότι ήμουν εφησυχασμένος και δεν έπαιρνα πρωτοβουλίες στο καθήκον επειδή εκ φύσεως ήμουν τεμπέλης και αναζητούσα την ευχαρίστηση. Το μυαλό μου ήταν γεμάτο σατανικές φιλοσοφίες όπως «Η ζωή είναι μόνο για να τρως και να ζεσταίνεσαι,» «Πιες το σημερινό κρασί σήμερα και ανησύχησε για το αύριο, αύριο,» και «Φάε, πιες και διασκέδασε, γιατί η ζωή είναι μικρή». Ζούσα σύμφωνα με αυτές τις σατανικές πλάνες, σκεπτόμενος ότι σ’ αυτή τη ζωή στη γη, θα ’πρεπε να διασκεδάζω. Δεν μπορούσα να δικαιολογήσω τον συνεχή πόνο και την εξάντληση. Έτσι, δεν ήμουν σε θέση να επιμείνω σε οτιδήποτε έκανα. Έπαιρνα το ελάχιστο αποτέλεσμα στη δουλειά μου ως κεφάλαιο και εφησύχαζα. Ήταν ακριβώς όπως στο σχολείο: Όποτε έπαιρνα καλούς βαθμούς και με επαινούσαν καθηγητές και συμμαθητές, δεν ήθελα αφιερώσω άλλη σκέψη και ενέργεια στο διάβασμα, ήθελα απλώς να διασκεδάζω. Δεν με ένοιαζε πια να προσέχω στο μάθημα ή να κάνω τα μαθήματά μου, μα μόλις οι βαθμοί μου άρχιζαν να πέφτουν και οι γονείς και οι καθηγητές μου γίνονταν πιο αυστηροί, διάβαζα πιο πολύ και κατέβαλλα προσπάθεια, έως ότου οι βαθμοί μου ανέβαιναν και πάλι, οπότε και πάλι εφησύχαζα και ήθελα πάλι να διασκεδάσω. Εκείνα τα χρόνια, με ήλεγχαν αυτές οι παρακμιακές φιλοσοφίες και γινόμουν όλο και πιο τεμπέλης, πιο αποκαρδιωμένος και χωρίς πρωτοβουλίες. Ήμουν ασταθής σε ό,τι έκανα, δεν ήθελα να υποφέρω ή να κάνω θυσίες και γινόμουν όλο και λιγότερο πρόθυμος να καταβάλω προσπάθεια. Τόσο πριν ως επικεφαλής ομάδας όσο και μετά ως μέλος της ομάδας που ελέγχει την πρόοδο του έργου, ήμουν εξίσου τεμπέλης και χωρίς πρωτοβουλίες. Μόλις έφερνα αποτελέσματα, τεμπέλιαζα· εναλλασσόμουν μεταξύ δουλειάς και ξεκούρασης, ώστε να μην υποστώ απώλειες και να μην εξαντληθώ. Ακόμα και όταν γνώριζα ότι υπήρχαν ζητήματα στο έργο, δεν τα έλυνα, προτιμούσα να σπαταλάω τον χρόνο μου σε ασήμαντη διασκέδαση, παρά να θυσιάζω λίγο περισσότερα για το καθήκον μου. Απλώς κρατούσα τα προσχήματα και εξαπατούσα τον επικεφαλής μου. Δεν ήμουν μόνο τεμπέλης, αλλά και πανούργος και δόλιος, δεν ήθελα τίποτα άλλο από το να ζήσω τη ζωή μου χαλαρά και άνετα. Είχα απολαύσει τόσο πότισμα των λόγων του Θεού, αλλά και την προστασία Του, μα εξακολουθούσα να μην κάνω ούτε το ελάχιστο. Δεν ήμουν απλώς ένα άεργο σκουπίδι, ένα παράσιτο στην εκκλησία; Δεν είχα ανθρώπινη φύση και ορθολογισμό! Μου θυμίζει μια φράση από τη Βίβλο που λέει: «Και η αμεριμνησία των αφρόνων θέλει αφανίσει αυτούς» (Παροιμίαι 1:32). Αν δεν μετανοούσα, ακόμα κι αν η εκκλησία δεν με απέκλειε κατευθείαν, το Άγιο Πνεύμα θα έπαυε να εργάζεται μέσα μου, καθώς ο Θεός εξετάζει τα πάντα. Αργά ή γρήγορα θα αποκλειόμουν.

Έπειτα, τρώγοντας και πίνοντας τα λόγια του Θεού, άρχισα να αλλάζω στάση απέναντι στο καθήκον μου. Τα λόγια του Θεού λένε: «Το πώς βλέπεις τις αποστολές από τον Θεό είναι εξαιρετικά σημαντικό, είναι πολύ σοβαρό ζήτημα. Αν αδυνατείς να ολοκληρώσεις όσα εμπιστεύτηκε ο Θεός στους ανθρώπους, τότε δεν είσαι ικανός να ζεις στην παρουσία Του και θα πρέπει να τιμωρηθείς. Έχει οριστεί από τον Ουρανό και αναγνωρίζεται από τη γη ότι οι άνθρωποι θα πρέπει να ολοκληρώνουν όποιες αποστολές τούς εμπιστεύεται ο Θεός· τούτη είναι η υπέρτατη ευθύνη τους, τόσο σημαντική όσο και η ίδια η ζωή τους. Αν δεν πάρεις στα σοβαρά τις αποστολές από τον Θεό, τότε Τον προδίδεις με τον πλέον σοβαρό τρόπο· συνεπώς, είσαι πιο αξιοθρήνητος κι από τον Ιούδα, και θα πρέπει να υποστείς κατάρες. Οι άνθρωποι πρέπει να κατανοήσουν σε βάθος το πώς πρέπει να βλέπουν αυτό που τους εμπιστεύεται ο Θεός και πρέπει τουλάχιστον να κατανοούν ότι οι αποστολές που ο Θεός εμπιστεύεται στην ανθρωπότητα είναι εξύψωση και ιδιαίτερη χάρη από τον Θεό· είναι τα πιο ένδοξα πράγματα. Οτιδήποτε άλλο μπορεί να εγκαταλειφθεί· ακόμα κι αν κάποιος πρέπει να θυσιάσει την ίδια τη ζωή του, πρέπει και πάλι να εκπληρώσει την αποστολή από τον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Πώς να γνωρίσουμε τη φύση του ανθρώπου). «Ο άνθρωπος πρέπει να επιδιώξει να βιώσει μια ζωή με νόημα, και δεν πρέπει να είναι ικανοποιημένος με τις τρέχουσες συνθήκες του. Για να βιώσεις το παράδειγμα του Πέτρου, πρέπει να διαθέτεις τις γνώσεις και τις εμπειρίες του Πέτρου. Ο άνθρωπος πρέπει να επιδιώκει πράγματα που είναι υψηλότερα και πιο βαθιά. Πρέπει να επιδιώκει μια βαθύτερη, καθαρότερη αγάπη για τον Θεό και μια ζωή που έχει αξία και νόημα. Μόνο αυτό είναι η ζωή και μόνο τότε ο άνθρωπος θα είναι ίδιος με τον Πέτρο. Πρέπει να εστιάσεις στην ενεργό είσοδό σου στην θετική πλευρά και δεν πρέπει να επιτρέψεις υποτακτικά στον εαυτό σου να υποχωρήσει για λόγους στιγμιαίας ευκολίας, ενώ αγνοείς πιο βαθιές, πιο συγκεκριμένες και πιο πρακτικές αλήθειες. Η αγάπη σου πρέπει να είναι έμπρακτη και πρέπει να βρεις τρόπους για να απελευθερωθείς από αυτήν την αλλοτριωμένη, ξέγνοιαστη ζωή που δεν διαφέρει από τη ζωή ενός ζώου. Πρέπει να βιώσεις μια ζωή με νόημα, μια ζωή με αξία και δεν πρέπει να ξεγελάς τον εαυτό σου ή να μεταχειρίζεσαι τη ζωή σου σαν ένα παιχνίδι με το οποίο παίζεις. Για όλους όσοι φιλοδοξούν να αγαπήσουν τον Θεό, δεν υπάρχουν άπιαστες αλήθειες ούτε μια δικαιοσύνη για την οποία δεν μπορούν να παραμείνουν πιστοί. Πώς πρέπει να ζήσεις τη ζωή σου; Πώς πρέπει να αγαπάς τον Θεό και να χρησιμοποιήσεις αυτή την αγάπη για να ικανοποιήσεις την επιθυμία Του; Δεν υπάρχει πιο σημαντικό θέμα από αυτό στη ζωή σου. Πάνω απ’ όλα, πρέπει να έχεις τέτοιες φιλοδοξίες και επιμονή, και δεν θα πρέπει να είσαι σαν εκείνους που είναι δειλοί, που είναι αδύναμοι. Πρέπει να μάθεις πώς να αποκτάς εμπειρία μιας ουσιαστικής ζωής και να βιώνεις ουσιαστικές αλήθειες και να μην συμπεριφέρεσαι στον εαυτό σου επιπόλαια με αυτόν τον τρόπο» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι εμπειρίες του Πέτρου: η γνώση του για την παίδευση και την κρίση). Από τα λόγια του Θεού κατάλαβα ότι η αξία και το νόημα της ζωής είναι στο να κάνει κανείς το καθήκον του ως δημιουργημένο ον. Αν αναζητάς την άνεση, δεν παίρνεις πρωτοβουλίες και είσαι τσαπατσούλης στο καθήκον σου, προδίδεις τον Θεό και Εκείνος καταριέται και απεχθάνεται μια τέτοια συμπεριφορά. Σκέφτηκα τον Πέτρο που προσπαθούσε μια ζωή να αγαπήσει και να ικανοποιήσει τον Θεό, τηρώντας πάντα αυστηρά τα λόγια Του και προσπαθώντας να βελτιώνεται. Προσπαθούσε να κάνει πράξη την αλήθεια και να ικανοποιεί τον Θεό· τελικά σταυρώθηκε ανάποδα και έδωσε ηχηρή μαρτυρία. Το ίδιο και ο Νώε. Αφού αποδέχτηκε την αποστολή από τον Θεό, κατασκεύαζε την κιβωτό επί 120 χρόνια, χωρίς ποτέ να διστάσει ακόμα και όταν αντιμετώπιζε δυσκολίες και τεράστια βάσανα, πασχίζοντας μέχρι να τελειώσει η κιβωτός. Συγκρίνοντας τον εαυτό μου με τον Νώε και τον Πέτρο, ένιωσα απίστευτη ντροπή. Συνειδητοποίησα ότι ήμουν εγωιστής και τεμπέλης, και δεν είχα ίχνος ανθρώπινης φύσης. Δεν είχα την παραμικρή αίσθηση ευθύνης απέναντι στο καθήκον μου, ήμουν απρόσεκτος και χρονοτριβούσα. Μόλις μου ζητούσαν περισσότερα ή είχε πολλή δουλειά, παραπονιόμουν ότι κουραζόμουν, χαλάρωνα και ικανοποιούσα τη σάρκα μου ακόμα και όταν με παρακινούσε ο επικεφαλής μου. Δεν είχα τον παραμικρό σεβασμό για τον Θεό. Δεν διέφερα καθόλου από έναν μη πιστό! Έτσι που αντιμετώπιζα τα πράγματα, τελικά θα έβλαπτα μόνο τον εαυτό μου. Αλλά πάντα πίστευα ότι είχα δίκιο και αρκούμουν στο να καταβάλλω την ελάχιστη προσπάθεια. Ήμουν τόσο αδρανής, ανόητος και αδαής. Παρόλο που έκανα έτσι το καθήκον μου, ο Θεός δεν με είχε εγκαταλείψει ακόμα και μου έδινε ευκαιρίες να μετανοήσω. Δεν μπορούσα να συνεχίσω να πληγώνω τον Θεό με την παρακμή μου. Έτσι, προσευχήθηκα στον Θεό, λέγοντας: «Θεέ μου, ξέρω ότι η φύση μου είναι νωθρή και δεν έχω ανθρώπινη φύση. Δεν θέλω να συνεχίσω να ζω έτσι, μα να αναζητήσω την αλήθεια και να κάνω το καθήκον μου. Εξέτασε την καρδιά μου».

Έκτοτε, αφιέρωνα περισσότερο χρόνο και ενέργεια στο καθήκον μου, και παρόλο που το πρόγραμμά μου ήταν συνήθως γεμάτο, αφιέρωνα λίγο χρόνο στη μελέτη και τη βελτίωση των δεξιοτήτων μου. Επίσης, συνόψιζα τα προβλήματα στη δουλειά μου και πάσχιζα αδιάκοπα να βελτιώνομαι. Λίγο μετά, άρχισα να έχω καλύτερα αποτελέσματα στις ταινίες που παρήγαγα. Παρατήρησα ότι όταν μοιραζόμουν με τους αδελφούς μου όσα είχα μάθει, φαινόταν να είναι χρήσιμο και γι’ αυτούς. Ένιωθα πραγματικά γαλήνια και άνετα. Αυτό απαιτούσε περισσότερο κόπο, και υπήρχε λιγότερος χρόνος για ξεκούραση, αλλά δεν αισθανόμουν κουρασμένος ούτε υπέφερα. Μάλιστα, ένιωθα πιο διαυγής και γεμάτος ενέργεια, καμία σχέση με το παρελθόν, που κάθε μέρα ήμουν μπερδεμένος και αφηρημένος. Επίσης, έβλεπα πιο εύκολα τυχόν προβλήματα στη δουλειά μας και με τη συναναστροφή με τους αδελφούς και τις αδελφές και τη διαφώτιση του Θεού, επιλύαμε πολλά ζητήματα εγκαίρως. Μα καθώς είχα διαφθαρεί πολύ βαθιά από τον Σατανά, καμιά φορά εξακολουθούσαν να με επηρεάζουν οι φιλοσοφίες της νωθρότητας. Όταν άρχισα να έχω καλά αποτελέσματα, εφησύχασα λιγάκι και ήθελα να ικανοποιήσω τη σάρκα μου. Κάποτε, καθώς επιθεωρούσα μια ταινία, είδα μια ταινία δράσης στα προτεινόμενά μου. Σκέφτηκα: «Είχα τόσο άγχος στη δουλειά τελευταία, δεν θα έβλαπτε να δω λίγο και να εκτονωθώ». Καθώς έβλεπα, συνειδητοποίησα ξαφνικά ότι έκανα πάλι τα ίδια. Σκέφτηκα κάποια λόγια του Θεού. «Ήθελες να είσαι απρόσεκτος και πρόχειρος κατά την εκτέλεση του καθήκοντός σου. Προσπαθούσες να τεμπελιάσεις και προσπαθούσες να αποφύγεις τον εξονυχιστικό έλεγχο του Θεού. Σε τέτοιες στιγμές, σπεύσε ενώπιον του Θεού να προσευχηθείς και να σκεφτείς αν αυτός ήταν ο σωστός τρόπος να ενεργήσεις. Στη συνέχεια, σκέψου: “Γιατί πιστεύω στον Θεό; Μια τέτοια προχειρότητα μπορεί να την προσπεράσουν οι άνθρωποι, αλλά θα την προσπεράσει ο Θεός; Επιπλέον, η πίστη μου στον Θεό δεν είναι για να χαλαρώσω —είναι για να σωθώ. Η συμπεριφορά μου αυτή δεν αποτελεί έκφραση της κανονικής ανθρώπινης φύσης ούτε την αγαπάει ο Θεός. Όχι, μπορώ να χαλαρώνω και να κάνω ό,τι θέλω στον έξω κόσμο, αλλά τώρα βρίσκομαι στον οίκο του Θεού, είμαι υπό την κυριαρχία του Θεού, υπό τον εξονυχιστικό έλεγχο των ματιών του Θεού. Είμαι άνθρωπος, πρέπει να ενεργώ σύμφωνα με τη συνείδησή μου, δεν μπορώ να κάνω ό,τι μου αρέσει. Πρέπει να ενεργώ σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, δεν πρέπει να είμαι απρόσεκτος και επιπόλαιος, δεν γίνεται να τεμπελιάζω. Πώς θα πρέπει, λοιπόν, να ενεργώ για να μην χαλαρώνω, να μην είμαι απρόσεκτος και επιπόλαιος; Πρέπει να καταβάλλω κάποια προσπάθεια. Μόλις τώρα ένιωθα ότι ήταν πολύ μεγάλος κόπος να ενεργήσω κατ’ αυτόν τον τρόπο, ήθελα να αποφύγω τις δυσκολίες, μα τώρα καταλαβαίνω: Μπορεί να είναι μεγάλη ταλαιπωρία να ενεργώ έτσι, αλλά είναι αποτελεσματικό, και έτσι θα πρέπει να γίνεται”. Όταν εργάζεσαι και εξακολουθείς να φοβάσαι τις δυσκολίες, σε τέτοιες στιγμές πρέπει να προσεύχεσαι στον Θεό: “Θεέ μου! Είμαι τεμπέλης και δόλιος, Σε ικετεύω να με πειθαρχήσεις, να με επιπλήξεις, ώστε να έχω μια αίσθηση στη συνείδησή μου και ένα αίσθημα ντροπής. Δεν θέλω να είμαι απρόσεκτος και επιπόλαιος. Σε ικετεύω να με καθοδηγήσεις και να με διαφωτίσεις, να μου δείξεις την παρακοή μου και την ασχήμια μου”. Όταν προσεύχεσαι έτσι, κάνεις αυτοκριτική και προσπαθείς να γνωρίσεις τον εαυτό σου, αυτό δημιουργεί ένα αίσθημα μεταμέλειας, και είσαι σε θέση να μισήσεις την ασχήμια σου, οπότε αρχίζει να αλλάζει η λανθασμένη κατάσταση στην καρδιά σου και είσαι σε θέση να το συλλογιστείς αυτό και να πεις μέσα σου: “Γιατί είμαι απρόσεκτος και επιπόλαιος; Γιατί είμαι πάντα χαλαρός; Ενεργώντας έτσι στερούμαι κάθε συνείδησης ή σύνεσης —είμαι ακόμα κάποιος που πιστεύει στον Θεό; Γιατί δεν παίρνω τα πράγματα στα σοβαρά; Δεν θα έπρεπε να αφιερώνω λίγο περισσότερο χρόνο και προσπάθεια; Δεν είναι μεγάλο φορτίο. Αυτό οφείλω να κάνω· αν δεν μπορώ να κάνω ούτε αυτό, είμαι άξιος να ονομάζομαι άνθρωπος;” Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να πάρεις μια απόφαση και να ορκιστείς: “Ω Θεέ μου! Σε απογοήτευσα, είμαι πραγματικά πολύ βαθιά διεφθαρμένος, δεν έχω συνείδηση ή σύνεση, δεν έχω ανθρώπινη φύση, επιθυμώ να μετανοήσω. Σε ικετεύω να με συγχωρέσεις, θα αλλάξω σίγουρα. Αν δεν μετανοήσω, θα ήθελα να με τιμωρήσεις”. Στη συνέχεια, υπάρχει μια αλλαγή στη νοοτροπία σου και αρχίζεις να αλλάζεις. Ενεργείς και εκτελείς τα καθήκοντά σου με ευσυνειδησία, με λιγότερη απροσεξία και επιπολαιότητα, και είσαι πλέον σε θέση να υποφέρεις και να πληρώσεις το τίμημα. Αισθάνεσαι ότι το να εκτελείς το καθήκον σου με αυτόν τον τρόπο είναι υπέροχο, και η καρδιά σου είναι γαλήνια και χαρούμενη. Όταν κάποιος μπορεί να δεχτεί την εξονυχιστική εξέταση του Θεού, όταν μπορεί να προσευχηθεί σ’ Αυτόν και να βασιστεί σ’ Αυτόν, η κατάστασή του σύντομα αλλάζει» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η εκτίμηση των λόγων του Θεού είναι το θεμέλιο της πίστης στον Θεό). Αφού σκέφτηκα τα λόγια Του, βρήκα τρόπο να προχωρήσω. Ήμουν νωθρός απ’ τη φύση μου, προτιμούσα την άνεση και δεν ήθελα να υποφέρω. Μόνος μου, δεν θα μπορούσα να επιλύσω αυτό το ζήτημα· έπρεπε να βασιστώ στον Θεό και να δεχτώ τον έλεγχό Του. Όταν θα ήθελα ξανά να ικανοποιήσω τη σάρκα και να χαλαρώσω, θα έπρεπε να προσευχηθώ στον Θεό για να με πειθαρχήσει και να με συμμορφώσει. Μόνο τότε θα εγκατέλειπα τη σάρκα μου και θα έκανα καλά το καθήκον μου. Έτσι, προσευχήθηκα στον Θεό για την κατάστασή μου και Του ζήτησα να με πειθαρχήσει. Μετά απ’ αυτό, με κατέλαβε μια ξαφνική ηρεμία και συνέχισα να εξετάζω το βίντεο, σκεπτόμενος τις αρχές και αναζητώντας σχετικές πληροφορίες. Όταν σκεφτόμουν τη δουλειά μου, ένιωθα την καθοδήγηση του Θεού, εντόπισα γρήγορα τα ζητήματα στην ταινία και βρήκα τρόπο να τα λύσω. Από αυτό, απέκτησα πιο πολλή πίστη να αντιμετωπίσω την τεμπελιά μου. Έπρεπε απλώς να βασιστώ στον Θεό και να δεχτώ τον έλεγχό Του στη δουλειά μου. Αν άρχιζα να ικανοποιώ ξανά τη σάρκα μου, μπορούσα να βασιστώ στον Θεό για να συγκρατηθώ. Έτσι, θα είχα τη δύναμη να επικρατήσω και να κάνω γαλήνια το καθήκον μου.

Αυτές τις μέρες, αν και ακόμα έχω συχνά τη διεφθαρμένη επιθυμία για άνεση, ξέρω ότι εφόσον ακολουθώ τα λόγια του Θεού και τα ασκώ αδιάκοπα, τελικά θα καθάρω τον εαυτό μου από αυτή τη διεφθαρμένη διάθεση και θα μεταστραφώ.