Ήμουν υπεύθυνη για το έργο του ποτίσματος. Με την αποδοχή κι άλλων του έργου του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες, η εκκλησία μας χωρίστηκε σε τρεις κι εγώ ανέλαβα μια απ’ αυτές. Μετά τον χωρισμό, ανακάλυψα πως πολλοί νεοφώτιστοι που δεν συναθροίζονταν τακτικά, υπήχθησαν στην εκκλησία μου. Σκέφτηκα πως, εφόσον μας έλειπε προσωπικό ποτίσματος, η στήριξη όλων όσων δεν συναθροίζονταν σωστά θα απαιτούσε πολύ χρόνο και ενέργεια. Αν εγκατέλειπαν επειδή δεν είχαν ποτιστεί καλά, οι άλλοι ίσως έλεγαν πως ήμουν ανίκανη και με κακό επίπεδο. Αυτό θα ήταν ντροπιαστικό. Μπορεί να κλαδευόμουν και να αντιμετωπιζόμουν ή να μου καταλόγιζαν την αποχώρησή τους. Αν δεν ήμουν υπεύθυνη αλλά μια απλή ποτίστρια, δεν θα επωμιζόμουν αυτήν την ευθύνη. Ένιωθα να πιέζομαι πολύ, σαν να μου είχαν φορτώσει βαρύ φορτίο, κι είχα ένα βάρος στην καρδιά μου. Ο επικεφαλής ήθελε να καλλιεργήσουμε κι άλλους, για να αντιμετωπίσουμε την έλλειψη ποτιστών. Όμως επειδή πολλοί νέοι πιστοί δεν συναθροίζονταν σωστά, είχα πελαγώσει. Σκεφτόμουν πως δεν θα μπορούσα να τους εκπαιδεύσω σύντομα και αποθαρρυνόμουν. Έπειτα, έγινα πολύ παθητική στη δουλειά μου. Δεν εκπαίδευα ούτε πότιζα όσους το χρειάζονταν, κι έβλαψα το έργο μας. Μέσα στη στενοχώρια και τις ενοχές μου, προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, υστερώ σε ανάστημα, Στις δυσκολίες και τα προβλήματα της νέας εκκλησίας, θέλησα να τα παρατήσω. Ξέρω πως δεν είναι το θέλημά Σου αυτό. Καθοδήγησέ με να κάνω αυτοκριτική, να αλλάξω την κατάστασή μου και να αναλάβω αυτό το έργο».

Στην πνευματική άσκηση, διάβασα τα λόγια του Θεού. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Ορισμένοι άνθρωποι φοβούνται να αναλάβουν την ευθύνη κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους. Αν η εκκλησία τούς αναθέσει μια δουλειά, θα εξετάσουν πρώτα αν η δουλειά απαιτεί να αναλάβουν ευθύνη, και αν ναι, δεν θα δεχτούν τη δουλειά. Οι όροι τους για την εκτέλεση ενός καθήκοντος είναι, πρώτον, ότι πρέπει να είναι μια χαλαρή δουλειά· δεύτερον, ότι δεν είναι φορτωμένη ή κουραστική· και τρίτον, πως ό,τι κι αν κάνουν, δεν θα επωμιστούν καμία ευθύνη. Αυτό είναι το μόνο είδος καθήκοντος που αναλαμβάνουν. Τι είδους άνθρωπος είναι αυτός; Δεν είναι ένα πονηρό, δόλιο άτομο; Δεν θέλει να επωμιστεί ούτε την παραμικρή ευθύνη. Όταν τα φύλλα πέφτουν από τα δέντρα, φοβάται ότι πέφτει ο ουρανός. Ποιο καθήκον μπορεί να εκτελέσει ένα τέτοιο άτομο; Ποια είναι η χρησιμότητά του στον οίκο του Θεού; Το έργο του οίκου του Θεού έχει να κάνει με το έργο της καταπολέμησης του Σατανά, καθώς και με τη διάδοση του ευαγγελίου της βασιλείας. Ποιο καθήκον δεν συνεπάγεται ευθύνες; Θα λέγατε ότι το να είσαι επικεφαλής συνεπάγεται ευθύνη; Δεν είναι οι ευθύνες τους ακόμη μεγαλύτερες, και δεν πρέπει να φέρουν ευθύνη ακόμη περισσότερο; Εσύ διαδίδεις το ευαγγέλιο, καταθέτεις μαρτυρίες, φτιάχνεις βίντεο και άλλα παρόμοια. Στην πραγματικότητα, το έργο που κάνεις, όποιο κι αν είναι αυτό, φέρει ευθύνες εφόσον αφορά τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας. Εάν η εκτέλεση του καθήκοντός σου δεν έχει αρχές, αυτό θα επηρεάσει το έργο του οίκου του Θεού, και εάν φοβάσαι να αναλάβεις ευθύνες, τότε δεν μπορείς να εκτελέσεις κανένα καθήκον. Είναι δειλός κάποιος που φοβάται ν’ αναλάβει την ευθύνη κατά την εκτέλεση του καθήκοντός του ή υπάρχει πρόβλημα με τη διάθεσή του; Πρέπει να μπορείς να ξεχωρίσεις τη διαφορά. Είναι γεγονός ότι δεν πρόκειται για θέμα δειλίας. Εάν το άτομο αυτό κυνηγούσε πλούτη, ή έκανε κάτι προς το συμφέρον του, εκεί πώς θα μπορούσε να είναι τόσο γενναίο; Θα έπαιρνε οποιοδήποτε ρίσκο. Όταν όμως πράττει για την εκκλησία, για τον οίκο του Θεού, δεν παίρνει κανένα απολύτως ρίσκο. Τέτοιοι άνθρωποι είναι εγωιστές και μοχθηροί, οι πιο ύπουλοι όλων. Όποιος δεν αναλαμβάνει την ευθύνη κατά την εκτέλεση ενός καθήκοντος δεν είναι στο ελάχιστο ειλικρινής προς τον Θεό, για να μη μιλήσω για την αφοσίωσή του. Ποιο είδος ατόμου τολμά ν’ αναλάβει την ευθύνη; Ποιο είδος ανθρώπου έχει το θάρρος να σηκώσει ένα βαρύ φορτίο; Κάποιος που πρωτοστατεί και βγαίνει με γενναιότητα μπροστά την κρίσιμη στιγμή στο έργο του οίκου του Θεού, που δεν φοβάται να φέρει κάποια βαριά ευθύνη και να υπομείνει μεγάλες δυσκολίες όταν βλέπει το πλέον σημαντικό και κρίσιμο έργο. Αυτός είναι αφοσιωμένος στον Θεό, ένας καλός στρατιώτης του Χριστού. Είναι αλήθεια ότι όλοι όσοι φοβούνται ν’ αναλάβουν ευθύνες στο καθήκον τους το κάνουν επειδή δεν κατανοούν την αλήθεια; Όχι· το πρόβλημα έγκειται στην ανθρώπινη φύση τους. Δεν έχουν κανένα αίσθημα δικαιοσύνης ή ευθύνης. Είναι εγωιστές και μοχθηροί άνθρωποι, που δεν πιστεύουν ειλικρινά στον Θεό. Δεν αποδέχονται στο ελάχιστο την αλήθεια, και γι’ αυτούς τους λόγους, δεν μπορούν να σωθούν. Οι πιστοί στον Θεό πρέπει να πληρώσουν μεγάλο τίμημα για να κερδίσουν την αλήθεια και θα συναντήσουν πολλά εμπόδια για να την κάνουν πράξη. Θα χρειαστεί να απαρνηθούν πράγματα, να εγκαταλείψουν τα σαρκικά τους συμφέροντα και να υπομείνουν κάποια βάσανα. Μόνο τότε θα μπορέσουν να κάνουν πράξη την αλήθεια. Άρα, μπορεί κάποιος που φοβάται να αναλάβει ευθύνες να κάνει πράξη την αλήθεια; Σίγουρα δεν μπορεί να το κάνει, πόσο μάλλον να κερδίσει την αλήθεια. Φοβάται να κάνει πράξη την αλήθεια, να υποστεί κάποια ζημιά στα συμφέροντά του· φοβάται μήπως ταπεινωθεί, φοβάται την απαξίωση και την κρίση. Δεν τολμά να κάνει πράξη την αλήθεια, επομένως δεν μπορεί και να την αποκτήσει και, όσα χρόνια κι αν πιστεύει στον Θεό, δεν μπορεί να επιτύχει τη σωτηρία Του» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο όγδοο (Μέρος πρώτο)]. Ένιωσα πολύ άβολα με όσα αποκαλυψαν τα λόγια του Θεού. Ο Θεός λέει πως όσοι φοβούνται την ευθύνη στο καθήκον τους είναι εγωιστές, αχρείοι πονηροί και δόλιοι. Δεν ασκούν την αλήθεια και πιθανόν δεν θα σωθούν. Έτσι συμπεριφερόμουν. Καθώς πολλοί νεοφώτιστοι δεν συναθροίζονταν τακτικά και υπήρχαν λίγοι εκπαιδευόμενοι, δεν σκεφτόμουν το θέλημα του Θεού, την καλλιέργεια κατάλληλων μελών και το πότισμα νέων πιστών, ώστε να εδραιωθούν γρήγορα στην αληθινή οδό. Τους αντιμετώπιζα ως βάρος. Σκεφτόμουν τον χρόνο και την ενέργεια που απαιτούνταν για να τους στηρίξω, και πως οι άλλοι θα με περιφρονούσαν αν δεν το έκανα καλά. Θα κλαδευόμουν, θα αντιμετωπιζόμουν και θα με θεωρούσαν υπαίτια. Φαινόταν επίπονη δουλεία με αμφίβολα αποτελέσματα, κι ένιωθα απρόθυμη. Αν και πίεζα τον εαυτό μου, ήμουν παθητική. Επειδή ήμουν ανεύθυνη, δεν είχα εκπαιδεύσει τα άτομα που έπρεπε, ενώ κάποια δεν έρχονταν πια τακτικά. Το ευαγγέλιο του Θεού τις έσχατες ημέρες διαδίδεται ραγδαία και πολλοί στρέφονται σ’ Εκείνον. Το πότισμα και η στήριξη νέων πιστών επείγουν για τον Θεό, όμως σκεφτόμουν μόνο τα συμφέροντά μου, όχι το θέλημά Του ούτε τη ζωή των νεοφώτιστων. Ήμουν πολύ εγωίστρια και απογοήτευσα τον Θεό! Στις άλλες νέες εκκλησίες, οι άλλοι στήριζαν το έργο της εκκλησίας χωρίς να υπολογίζουν προσωπικά κέρδη ή ζημιές. Πότιζαν όσο μπορούσαν τους νέους πιστούς όσο δύσκολο κι αν ήταν. Ήταν αληθινοί πιστοί, αφοσιωμένοι στο καθήκον τους. Ένιωθα ντροπή και ταπείνωση. Αντί να σκέφτομαι τα συμφέροντά μου, έπρεπε να στηρίξω το έργο. Να επωμιστώ την ευθύνη και να βάλω τα δυνατά μου στο πότισμα των νεοφώτιστων. Στη συνέχεια, συνεργαζόμουν ενεργά και προσπαθούσα να ποτίζω άτομα καλλιεργήσιμα. Μόλις κατανοούσαν το θέλημα του Θεού, δραστηριοποιούνταν στο καθήκον. Συνεργαζόμασταν και στηρίζαμε τους νέους πιστούς. Λίγο μετά, αρκετοί νεοφώτιστοι συναθροίζονταν τακτικά. Ήμουν πολύ χαρούμενη και ευγνώμων στον Θεό.

Όμως σύντομα, ξαναβρέθηκα στην ίδια κατάσταση. Ο επικεφαλής μού είπε: «Στη νεοϊδρυθείσα εκκλησία της Σουιγουάν, οι νέοι πιστοί δεν συναθροίζονται σωστά και δεν υπάρχουν καλοί ποτιστές. Το έργο προχωρά αργά. Θα αναθέσουμε σε εσένα αυτήν την εκκλησία». Όταν το άκουσα, κατάλαβα πως πίσω απ’ αυτό βρισκόταν το θέλημα του Θεού. Όταν χωρίστηκε η εκκλησία, φοβόμουν την ευθύνη κι έτσι καθυστέρησε το έργο της. Τώρα έπρεπε να υποταχτώ και να κάνω το καθήκον μου. Όμως δίστασα όταν είδα την κατάσταση της εκκλησίας της Σουιγουάν. Η δική μου εκκλησία είχε μόλις αρχίσει να βελτιώνεται κι έπρεπε ακόμα να γίνουν πολλά. Αν αναλάμβανα άλλη εκκλησία, θα έπαιρνε χρόνο και ενέργεια. Αν δεν μπορούσα να στηρίξω επαρκώς τη Σουιγουάν και δεν φρόντιζα το έργο της τωρινής εκκλησίας μου, τι θα σκέφτονταν οι άλλοι για μένα; Η διαχείριση μίας εκκλησίας δεν θα ήταν κουραστική και θα εστίαζα στο να κάνω καλά τη δουλειά μου. Τότε όλοι θα με έβλεπαν με άλλο μάτι και ίσως μάλιστα προαγόμουν. Στη σκέψη αυτή, ένιωθα πως δεν θα τα έβγαζα πέρα στην εκκλησία του Σουιγουάν. Δεν θα με ωφελούσε και δεν ήθελα να τη δεχτώ. Μα αν την απέρριπτα και κανείς δεν την αναλάμβανε, θα επηρεαζόταν το έργο της εκκλησίας. Ένιωθα διχασμένη. Ο επικεφαλής είδε την κατάστασή μου και μοιράστηκε κάποια λόγια του Θεού μαζί μου: «Αν είσαι αρκετά καλός σε ένα συγκεκριμένο επαγγελματικό έργο και το κάνεις για λίγο περισσότερο καιρό από άλλους, τότε θα πρέπει να σου ανατεθούν πιο δύσκολες εργασίες. Θα πρέπει να το δέχεσαι αυτό από τον Θεό και να υπακούς. Μην είσαι επιλεκτικός και μην παραπονιέσαι, λέγοντας: “Γιατί οι άνθρωποι κάνουν πάντα τα πράγματα δύσκολα για μένα; Δίνουν όλες τις εύκολες εργασίες σε άλλους ανθρώπους και σ’ εμένα δίνουν τις δύσκολες. Δεν προσπαθούν απλώς να μου κάνουν τη ζωή δύσκολη;” Τι εννοείς “προσπαθούν να σου κάνουν τη ζωή δύσκολη”; Οι εργασιακές ρυθμίσεις προσαρμόζονται στο κάθε άτομο —όσοι είναι ικανοί θα πρέπει να κάνουν περισσότερη δουλειά. Έχεις μάθει πολλά και ο Θεός σού έχει δώσει πολλά, οπότε είναι σωστό να σου ανατεθεί βαρύτερο φορτίο. Αυτό δεν έγινε για να σου κάνουν τα πράγματα δύσκολα, το φορτίο που σου δόθηκε είναι ακριβώς το κατάλληλο για σένα: Αυτό είναι το καθήκον σου, γι’ αυτό μην προσπαθήσεις να διαλέξεις ή να αρνηθείς ή να ξεφύγεις από αυτό. Γιατί το θεωρείς δύσκολο; Στην πραγματικότητα, αν το κάνεις με την καρδιά σου, θα είσαι απόλυτα ικανός να το καταφέρεις. Το ότι το θεωρείς δύσκολο και νομίζεις πως σου φέρονται άδικα, πως σε δυσκολεύουν επίτηδες, είναι η έκφανση μιας διεφθαρμένης διάθεσης, είναι άρνηση να κάνεις το καθήκον σου, και δείχνει ότι δεν δέχεσαι από τον Θεό· δεν κάνεις έτσι πράξη την αλήθεια. Όταν είσαι επιλεκτικός στο καθήκον σου, κάνοντας αυτό που είναι άνετο και εύκολο, αυτό που σε κάνει να φαίνεσαι καλός, τότε αυτό είναι η διεφθαρμένη διάθεση του Σατανά. Αν είσαι ανίκανος να αποδεχτείς το καθήκον σου και να υποταχθείς, αυτό αποδεικνύει ότι είσαι ακόμα επαναστατικός απέναντι στον Θεό, ότι αντιστέκεσαι, απορρίπτεις, αποφεύγεις —πράγμα που αποτελεί διεφθαρμένη διάθεση» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Αυτό το χωρίο με συγκίνησε. Ο επικεφαλής δεν ήθελε να με δυσκολέψει με την ανάθεση κι άλλης εκκλησίας. Έκανα το έργο του ποτίσματος για αρκετό καιρό, άρα θα μπορούσα να το διαχειριστώ με λίγες ακόμα θυσίες. Ήμουν εγωίστρια, σκεφτόμουν το συμφέρον μου και δεν ήθελα να θυσιάσω κι άλλα. Θα φαινόμουν κακή αν δεν έκανα καλή δουλειά, έτσι δεν ήθελα να το αναλάβω και το απέρριψα. Δεν ήμουν καθόλου υπάκουη. Το ότι η εκκλησία μου εμπιστεύτηκε κάτι τόσο σημαντικό όσο το πότισμα των νέων πιστών ήταν η χάρη κι η εξύψωση του Θεού. Έπρεπε να υποταχτώ άνευ όρων και να κάνω ό,τι καλύτερο μπορούσα. Αυτό θα έκανε κάποιος με συνείδηση και λογική. Αν βασιζόμουν στον Θεό και συνεργαζόμουν μαζί Του, ήξερα πως θα με καθοδηγούσε να κάνω σωστά τη δουλειά μου. Τότε προσευχήθηκα μέσα μου στον Θεό, έτοιμη να αφήσω τις ανησυχίες μου και να αναλάβω την ευθύνη.

Έκανα περισυλλογή και αναζήτησα. Γιατί πάντα απέρριπτα καθήκοντα και δεν επωμιζόμουν ένα φορτίο; Τα λόγια του Θεού λένε: «Ό,τι κι αν κάνουν, οι αντίχριστοι σκέφτονται πρώτα τα δικά τους συμφέροντα και ενεργούν μόνο αφού τα έχουν σκεφτεί όλα· δεν υπακούν αληθινά, ειλικρινά και απόλυτα στην αλήθεια χωρίς συμβιβασμούς, αλλά το κάνουν επιλεκτικά και υπό όρους. Υπό ποιον όρο; Να διαφυλαχθούν η θέση και η φήμη τους, και να μην υποστούν καμία απώλεια. Μόνο αφότου ικανοποιηθεί αυτός ο όρος θα αποφασίσουν και θα επιλέξουν τι θα κάνουν. Δηλαδή, οι αντίχριστοι σκέφτονται σοβαρά πώς να αντιμετωπίσουν τις αρχές της αλήθειας, τις αποστολές από τον Θεό και το έργο του οίκου του Θεού ή πώς να αντιμετωπίσουν τα πράγματα που βρίσκονται απέναντί τους. Δεν σκέφτονται πώς να εκπληρώσουν το θέλημα του Θεού, πώς να μη βλάψουν τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, πώς να ικανοποιήσουν τον Θεό ή πώς να ωφελήσουν τους αδελφούς και τις αδελφές· αυτά δεν είναι τα πράγματα που λαμβάνουν υπόψη τους. Τι λαμβάνουν υπόψη τους οι αντίχριστοι; Αν θα επηρεαστεί η θέση και η φήμη τους, και αν θα μειωθεί το κύρος τους. Αν το να κάνουν κάτι σύμφωνα με τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας είναι επωφελές για το έργο της εκκλησίας και για τους αδελφούς και τις αδελφές, αλλά θα προκαλούσε πλήγμα στη δική τους φήμη και θα έκανε πολλούς ανθρώπους να συνειδητοποιήσουν το πραγματικό τους ανάστημα και να μάθουν τι είδους φύση και ουσία έχουν, τότε σίγουρα δεν θα ενεργήσουν σύμφωνα με τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας. Εάν η εκτέλεση πρακτικού έργου πρόκειται να κάνει περισσότερους ανθρώπους να τους εκτιμούν, να τους σέβονται και να τους θαυμάζουν, ή να δώσει στα λόγια τους κύρος και κάνει περισσότερους ανθρώπους να τους υποταχθούν, τότε θα επιλέξουν να ενεργήσουν με αυτόν τον τρόπο· διαφορετικά, δεν θα επιλέξουν ποτέ να αγνοήσουν τα δικά τους συμφέροντα από ενδιαφέρον για τα συμφέροντα του οίκου του Θεού ή των αδελφών. Αυτή είναι η φύση και η ουσία των αντίχριστων. Δεν είναι αυτό εγωιστικό και ποταπό;» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος τρίτο)]. «Μέχρι να βιώσουν οι άνθρωποι το έργο του Θεού και να κατανοήσουν την αλήθεια, η φύση του Σατανά είναι αυτή που αναλαμβάνει τον έλεγχο και τους εξουσιάζει εκ των έσω. Τι περιλαμβάνει ακριβώς αυτή η φύση; Για παράδειγμα, γιατί είσαι εγωιστής; Γιατί προστατεύεις τη θέση σου; Γιατί έχεις τόσο ισχυρά συναισθήματα; Γιατί απολαμβάνεις εκείνα τα άδικα πράγματα; Γιατί σου αρέσουν εκείνα τα κακά πράγματα; Πού βασίζεται η αρέσκειά σου για αυτά τα πράγματα; Από πού προέρχονται αυτά τα πράγματα; Γιατί αποδέχεσαι αυτά τα πράγματα με τόση χαρά; Τώρα πια έχετε όλοι σας φτάσει στο σημείο να καταλάβετε ότι ο κύριος λόγος πίσω από όλα αυτά τα πράγματα είναι ότι βρίσκεται μέσα στον άνθρωπο το δηλητήριο του Σατανά. Ποιο είναι λοιπόν το δηλητήριο του Σατανά; Πώς μπορεί να εκφραστεί; Για παράδειγμα, αν ρωτήσεις τους ανθρώπους, “Πώς θα πρέπει να ζουν οι άνθρωποι; Για ποιον λόγο θα πρέπει να ζουν οι άνθρωποι;” αυτοί θα απαντήσουν: “Ο σώζων εαυτόν σωθήτω”. Αυτή η μία φράση εκφράζει την ίδια τη ρίζα του προβλήματος. Η φιλοσοφία και η λογική του Σατανά έχει γίνει η ζωή των ανθρώπων. Ό,τι και να επιδιώκουν οι άνθρωποι, το κάνουν για τον εαυτό τους —και έτσι ζουν μονάχα για τον εαυτό τους. “Ο σώζων εαυτόν σωθήτω” —αυτή είναι η φιλοσοφία της ζωής του ανθρώπου, κι αυτό αντιπροσωπεύει και την ανθρώπινη φύση. Αυτά τα λόγια έχουν ήδη γίνει η φύση της διεφθαρμένης ανθρωπότητας, το αληθινό πορτρέτο της σατανικής φύσης της διεφθαρμένης ανθρωπότητας, και αυτή η σατανική φύση έχει ήδη γίνει η βάση για την ύπαρξη της διεφθαρμένης ανθρωπότητας: για αρκετές χιλιάδες χρόνια, η διεφθαρμένη ανθρωπότητα ζει με αυτό το δηλητήριο του Σατανά, μέχρι σήμερα» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Πώς να περπατήσει κανείς στο μονοπάτι του Πέτρου). Βρήκα την απάντηση στα λόγια του Θεού. Δεν επωμιζόμουν ένα βαρύ φορτίο, επειδή ζούσα βάσει της διάθεσης ενός αντίχριστου, ήμουν εγωίστρια και δόλια. Ό,τι έκανα, το συνέδεα με τα συμφέροντά μου, με την προϋπόθεση ότι δεν θα έθιγε τα προσωπικά μου συμφέροντα. Δεν σκεφτόμουν το θέλημα του Θεού ούτε υποστήριζα το έργο της εκκλησίας. Επειδή πολλοί νεοφώτιστοι στη νέα μου εκκλησία δεν συναθροίζονταν τακτικά, φοβόμουν πως θα επηρεαζόταν η επιτυχία στο καθήκον μου και αυτό θα έβλαπτε τη φήμη μου. Σχετικά με την επίβλεψη της εκκλησίας της Σουιγουάν, ήξερα πως αν οι νέοι πιστοί δεν ποτίζονταν σύντομα, μπορεί να διαταράσσονταν από πάστορες και να εγκατέλειπαν. Μα δεν ήθελα να τους ποτίσω. Ζύγιζα τα υπέρ και τα κατά για τον εαυτό μου, και σκεφτόμουν μόνο πώς θα έκανα το έργο για το οποίο ήμουν ήδη υπεύθυνη. Έτσι, δεν θα ήταν πολύ αγχωτικό και δεν θα χρειαζόταν να υποφέρω πολύ. Αν στο τέλος κατόρθωνα κάτι, θα είχα την αποδοχή των άλλων και θα τους έκανα καλή εντύπωση. Ζούσα βάσει του σατανικού δηλητηρίου «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Το πρώτο που σκεφτόμουν στα πάντα ήταν αν θα ήταν καλό για τη φήμη μου. Αν τα συμφέρονταν μου θίγονταν, ακόμα κι αν ήταν καλό για το έργο της εκκλησίας, δεν το έκανα. Αντιστεκόμουν και αρνιόμουν χωρίς ειλικρίνεια και υποταγή στον Θεό. Όσοι μόλις είχαν αποδεχτεί το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες δεν γνώριζαν ακόμη την αλήθεια. Ήταν επιρρεπείς στην εξαπάτηση των παστόρων και ίσως έφευγαν. Έπρεπε να τους ποτίσω και να τους στηρίξω. Σε ένα τόσο σημαντικό έργο, δεν ανέλαβα την ευθύνη και δεν εκπλήρωσα το καθήκον μου, αλλά φοβήθηκα για τη φήμη μου αν δεν έκανα καλή δουλειά. Είναι η ίδια διάθεση με ενός αντίχριστου —εγωιστική, απεχθής και ιδιοτελής. Ήμουν γεμάτη τύψεις και ενοχές. Ένιωθα υπόχρεη στον Θεό και ήθελα να μετανοήσω.

Διάβασα κι άλλα λόγια του Θεού. «Ποιο είναι το πρότυπο βάσει του οποίου οι πράξεις ενός ανθρώπου κρίνονται ως καλές ή κακές; Εξαρτάται από το κατά πόσο μέσα στις σκέψεις, τις εκφράσεις και τις ενέργειές του κατέχει μαρτυρία στο να κάνει πράξη την αλήθεια και να βιώνει την πραγματικότητα της αλήθειας. Αν δεν έχεις αυτήν την πραγματικότητα ή δεν το βιώνεις αυτό, τότε είσαι αδιαμφισβήτητα ένα κακοποιό στοιχείο. Ποια είναι η άποψη του Θεού για τα κακοποιά στοιχεία; Οι σκέψεις και οι εξωτερικές σου πράξεις δεν γίνονται μάρτυρες για τον Θεό, ούτε ντροπιάζουν τον Σατανά, ούτε τον νικούν· αντιθέτως, ντροπιάζουν τον Θεό, και είναι γεμάτες σημάδια που κάνουν τον Θεό να ντρέπεται. Δεν καταθέτεις μαρτυρία για τον Θεό, δεν ξοδεύεις τον εαυτό σου για τον Θεό, ούτε εκπληρώνεις την ευθύνη σου και τις υποχρεώσεις σου απέναντι στον Θεό· αντιθέτως, ενεργείς για χάρη του εαυτού σου. Τι υπονοεί η φράση “για χάρη του εαυτού σου”; Για την ακρίβεια, σημαίνει για χάρη του Σατανά. Συνεπώς, στο τέλος ο Θεός θα πει: “φεύγετε απ’ εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν”. Στα μάτια του Θεού, δεν έχεις διαπράξει καλές πράξεις, αλλά αντιθέτως, η συμπεριφορά σου έχει γίνει κακή. Όχι μόνο δεν θα τύχει της έγκρισης του Θεού, αλλά θα καταδικαστεί. Τι επιδιώκει να κερδίσει κάποιος με μια τέτοια πίστη στον Θεό; Δεν θα καταλήξει, τελικά, στο κενό μια τέτοια πίστη;» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η ελευθερία και η απελευθέρωση κερδίζονται μόνο αποβάλλοντας τη διεφθαρμένη διάθεση). Τα λόγια του Θεού είναι σαφή. Ο Θεός δεν κοιτάζει πόσο υποφέρουμε, αλλά τι έχουμε στην καρδιά μας, τι φανερώνουμε στο καθήκον μας κι αν έχουμε μαρτυρία άσκησης της αλήθειας. Αν κίνητρο κάποιου δεν είναι να ικανοποιεί τον Θεό, αν δεν ασκεί την αλήθεια, όσα κι αν δίνει στο καθήκον του, κατά τον Θεό κάνει κακό και εναντιώνεται σ’ Εκείνον. Βάσει της στάσης μου εκείνη την περίοδο, σκεφτόμουν και σχεδίαζα βάζει των συμφερόντων μου και απέφευγα το καθήκον μου. Αν και το αποδεχόμουν απρόθυμα, δεν ήμουν υπεύθυνη. Δεν εκπαίδευα όσους έπρεπε και νέοι πιστοί δεν συναθροίζονταν τακτικά, επειδή δεν τους πότισα εγκαίρως. Τα κίνητρα κι η συμπεριφορά μου αηδίαζαν τον Θεό. Στα μάτια Του, έκανα κακό και Του αντιστεκόμουν. Υπήρξα πιστή για χρόνια κι είχα απολαύσει τόση θρέψη της αλήθειας απ’ τον Θεό, μα δεν ανταπέδιδα την αγάπη Του. Δεν ήθελα να στηρίξω το έργο της εκκλησίας όταν το χρειαζόταν. Δεν ικανοποιούσα τον Θεό. Δεν είχα συνείδηση ή ανθρώπινη φύση. Προσευχήθηκα νοερά: «Θεέ μου, στο καθήκον μου επιδιώκω όνομα και κύρος και δεν προστατεύω καθόλου το έργο της εκκλησίας. Είμαι πολύ εγωίστρια. Δεν έκανα καλά το καθήκον μου και Σου είμαι υπόχρεη. Θεέ μου, Σε ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δίνεις. Θέλω να μετανοήσω, να αναλάβω το φορτίο και να κάνω ό,τι μπορώ για να επανορθώσω για τις παραβάσεις μου».

Αργότερα, σε κάποια λόγια του Θεού, βρήκα μονοπάτι άσκησης. Ο Θεός λέει: «Για όλους όσοι εκπληρώνουν το καθήκον τους, όσο βαθιά ή ρηχή κι αν είναι η κατανόησή τους για την αλήθεια, ο πιο απλός τρόπος άσκησης με τον οποίο μπορούν να εισέλθουν στην πραγματικότητα της αλήθειας είναι να σκέφτονται στα πάντα τα συμφέροντα του οίκου του Θεού και να εγκαταλείψουν τις εγωιστικές επιθυμίες, τις ατομικές προθέσεις και κίνητρα, την περηφάνια και τη θέση. Βάλε τα συμφέροντα του οίκου του Θεού πάνω απ’ όλα —αυτό είναι το ελάχιστο που οφείλει να κάνει κανείς. Εάν ένα άτομο που εκτελεί το καθήκον του δεν μπορεί να το κάνει ούτε αυτό, τότε πώς μπορεί να ειπωθεί ότι εκτελεί το καθήκον του; Αυτό δεν είναι εκτέλεση καθήκοντος. Θα πρέπει πρώτα να λάβεις υπόψη τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, να μεριμνήσεις για το θέλημά Του και να λάβεις υπόψη το έργο της εκκλησίας, και να θέσεις αυτά τα θέματα σε πρώτη προτεραιότητα· μόνο κατόπιν αυτού μπορείς να σκεφτείς τη σταθερότητα του κύρους σου ή τον τρόπο που σε βλέπουν οι άλλοι. Δεν νιώθετε άραγε ότι γίνεται λίγο πιο εύκολο όταν το διαχωρίζετε σε αυτά τα στάδια και κάνετε ορισμένους συμβιβασμούς; Εάν ασκηθείς έτσι για λίγο, θα καταφέρεις να νιώσεις ότι δεν είναι δύσκολο να ικανοποιήσεις τον Θεό. Επιπροσθέτως, θα πρέπει να μπορείς να εκπληρώνεις τις αρμοδιότητές σου, να εκτελείς τις υποχρεώσεις και τα καθήκοντά σου, να παραμερίζεις τις εγωιστικές σου επιθυμίες, αλλά και τις ίδιες σου τις προθέσεις και τα κίνητρα, να υπολογίζεις το θέλημα του Θεού και να δίνεις προτεραιότητα στα συμφέροντα του οίκου του Θεού, στο έργο της εκκλησίας και στο καθήκον που θα πρέπει να εκτελέσεις. Αφού το βιώσεις αυτό για λίγο, θα αισθανθείς ότι είναι ωραία να συμπεριφέρεσαι έτσι. Να ζεις απλά και ειλικρινά, χωρίς να είσαι ποταπός ή άχρηστος άνθρωπος, και να ζεις δίκαια και έντιμα, αντί να είσαι απεχθής και κακός. Θα νιώσεις ότι έτσι πρέπει να ζει και να ενεργεί κάποιος. Η επιθυμία μέσα σου για ικανοποίηση των προσωπικών σου συμφερόντων σταδιακά θα ελαττωθεί» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η ελευθερία και η απελευθέρωση κερδίζονται μόνο αποβάλλοντας τη διεφθαρμένη διάθεση). Στα λόγια Του, βρήκα μονοπάτι άσκησης. Αν προέκυπτε κάτι, θα παραμέριζα τα συμφέροντά μου και θα έβαζα πρώτα εκείνα της εκκλησίας Ήθελα να κάνω πράξη τον λόγο Του: να μη σκέφτομαι αν θίγονταν τα συμφέροντά μου ούτε τι θα έλεγαν οι άλλοι για μένα. Να εκπληρώσω τις ευθύνες μου και να αναλάβω το έργο. Αντιλήφθηκα πως ποτέ δεν ήθελα τις δύσκολες δουλειές, από φόβο μη με αντιμετωπίσουν αν δεν τις έκανα καλά. Δεν κατανοούσα τις αγαθές προθέσεις του Θεού για τη σωτηρίας μας. Ήταν η χάρη του Θεού να μου αναθέσουν πιο δύσκολο έργο. Μ’ αυτήν την πρόκληση, ο Θεός με μάθαινε να βασίζομαι σ’ Εκείνον και να αναζητώ την αλήθεια. Στο καθήκον μου, το σήκωμα βαρύ φορτίου, το κλάδεμα, η αντιμετώπιση ή η έκθεση είναι καλά πράγματα. Βλέπω καλύτερα τα ελαττώματα και τις ελλείψεις μου, ώστε να επικεντρωθώ στην αναζήτηση της αλήθειας, να εξοπλιστώ με αυτήν, και να τα αντισταθμίσω. Έτσι κατανοώ την αλήθεια και προοδεύω στη ζωή. Είναι η αγάπη του Θεού.

Μόλις κατάλαβα το θέλημά Του, άλλαξα στάση στο καθήκον. Για το έργο δύο εκκλησιών, δεν έπρεπε να βασίζομαι στις ικανότητές μου. Λίγα μπορούσα να κάνω, έτσι έπρεπε να εστιάσω στην εκπαίδευση. Μόλις οι αδελφοί μάθαιναν το θέλημα του Θεού, θα αναλάμβαναν καθήκοντα, και το έργο θα ήταν πιο εύκολο. Τότε, θα μπορούσα να εστιάζω σε σημαντικές εργασίες. Έτσι, συζήτησα με το προσωπικό ποτίσματος και βρήκαμε άτομα για εκπαίδευση, και μέσα από συναθροίσεις και συναναστροφή στα λόγια του Θεού, επέλυα τις δυσκολίες και τα προβλήματά τους. Εξεπλάγην όταν κάποιοι κατανόησαν το έργο του Θεού, απέκτησαν πίστη και ήθελαν να κάνουν ένα καθήκον. Όταν συνεργαζόμασταν, έγινα πολύ πιο αποτελεσματική στο καθήκον μου, και κάποιες εργασίες γίνονταν στη στιγμή. Επίσης απέκτησαν πείρα και ενέργεια στο καθήκον τους. Μετά από κάποιο καιρό ποτίσματος και στήριξης, πολλοί νέοι πιστοί είχαν κατανοήσει το έργο του Θεού, είχαν γερές βάσεις στην αληθινή οδό και συναθροίζονταν ενεργά. Όλα αυτά με συγκίνησαν πολύ. Παραμέρισα τα συμφέροντά μου, ανέλαβα ένα φορτίο κι έβαλα τα δυνατά μου, και πριν το καταλάβω, είχα κάνει πρόοδο και κατάφερνα πολλά παραπάνω στο καθήκον μου. Τώρα, δεν φοβάμαι πια την ευθύνη. Ασκώ την αλήθεια και ικανοποιώ τον Θεό στο καθήκον μου.