Τον Ιούνιο του 2022, εκλέχτηκα επικεφαλής εκκλησίας. Σκεπτόμενη όλο το έργο που θα αναλάμβανα, τις τόσες εμπειρίες που θα κέρδιζα, και πώς θα ωφελούνταν η ωρίμανσή μου στη ζωή, είχα ενθουσιαστεί. Ευγνωμονούσα τον Θεό γι’ αυτήν την ευκαιρία άσκησης Μα όντας νέα επικεφαλής, δεν γνώριζα πολλές αρχές. Δεν αναζητούσα αρχές στα προβλήματα κι απλώς προχωρούσα στα τυφλά κάνοντας ό,τι θεωρούσα καλύτερο. Έτσι έκανα και όταν επέλεγα ανθρώπους για θέσεις. Λίγο αργότερα, μια επόπτρια που επέλεξα έκανε απρόσεκτα το καθήκον, καθυστερώντας το έργο. Μια ανώτερη επικεφαλής με επέπληξε: «Η επιλογή προσωπικού είναι πολύ σημαντική, γιατί αγνοείς τις αρχές και αποφασίζεις μόνη σου χωρίς να το συζητάς με τους συνεργάτες σου; Έχεις τόση αλαζονεία κι αυτοπεποίθηση!» Ένιωσα απαίσια όταν το είπε αυτό. Παραδέχτηκα ότι ήμουν αλαζόνας, μα ανησυχούσα πραγματικά. Τώρα που το πρόβλημά μου είχε εκτεθεί, η επικεφαλής και οι άλλοι αδελφοί και αδελφές θα έβλεπαν ποια ήμουν. Αν προέκυπτε ξανά το ίδιο πρόβλημα, θα με απάλλασσε εκείνη απ’ το καθήκον; Προς έκπληξή μου, λίγο μετά μέρος του έργου μου έπρεπε να γίνει ξανά, επειδή είχα ενεργήσει με τον δικό μου τρόπο. Αυτό καθυστέρησε το έργο, και κλαδεύτηκα και αντιμετωπίστηκα ξανά. Μου είπε: «Ως επικεφαλής, δεν χειρίζεσαι προσωπικά θέματα, μα κάνεις έργο που αφορά όλη την εκκλησία. Οι επικεφαλής πρέπει ν’ αναζητούν τις αρχές της αλήθειας, να συζητούν με τους συνεργάτες τους. Γιατί κάνεις πάντα του κεφαλιού σου; Είσαι πολύ αλαζόνας». Τα λόγια που είπε ήταν σαν μαχαιριά στην καρδιά, και δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω. Είχε δίκιο —η επικεφαλής είχε ήδη επισημάνει αυτό ακριβώς το πρόβλημα. Γιατί έκανα το ίδιο λάθος; Αν ενεργούσα πάντα όπως ήθελα και τα θαλάσσωνα, αργά ή γρήγορα θα με αντικαθιστούσαν σίγουρα. Τον καιρό εκείνο, παρατήρησα ότι κάποιοι γύρω μου δεν αναζητούσαν τις αρχές της αλήθειας στο καθήκον τους, μα έκαναν τα δικά τους. Έτσι, το έργο διαταράχθηκε και τους ασκήθηκε κριτική, ενώ κάποιοι αντικαταστάθηκαν. Όταν το έμαθα, αγχώθηκα και φοβήθηκα περισσότερο. Ένιωθα ότι έπρεπε να προσέχω πολύ στο εξής και να μην κάνω λάθη. Αλλιώς, θα μ’ αντικαθιστούσαν κι εμένα. Αν όντως έχανα το καθήκον μου, θα είχα και πάλι καλή έκβαση και προορισμό; Έγινα πολύ νευρική στη δουλειά μετά. Ακόμα και σε συνηθισμένες συζητήσεις για το έργο, που έπρεπε να πω τη γνώμη μου, δίσταζα να μιλήσω μην τυχόν κι έλεγα κάτι λάθος κι αποκάλυπτα το πρόβλημά μου. Όταν έβλεπα κάτι κι έκανα προτάσεις, αμφισβητούσα τον εαυτό μου, σκεπτόμενη: «Είναι όντως πρόβλημα; Αν κάνω λάθος, θα μ’ αντιμετωπίσει η επικεφαλής; Άσε —καλύτερα να μην το αναφέρω. Τουλάχιστον έτσι δεν θα κάνω λάθος και δεν θα με επικρίνουν». Απλώς αγνοούσα τα πράγματα για τα οποία δεν ήμουν σίγουρη. Μα κατέληγα να νιώθω ενοχές, και αντιλήφθηκα ότι ήμουν ανεύθυνη στο έργο μου. Έπρεπε να ρωτώ τους συνεργάτες μου και αφού δω τι σκέφτονται, να χειρίζομαι τα θέματα. Έτσι, η επικεφαλής δεν θα έλεγε ότι ήμουν αλαζόνας και αυθαίρετη. Κάποτε, χρειαζόταν επικεφαλής ομάδας για το έργο του ευαγγελίου. Ένας αδελφός είχε χάρισμα στη διάδοσή του, μα κάποιοι έλεγαν ότι είχε κακή ανθρώπινη φύση και ξεσπούσε στους άλλους και τους εκδικούνταν. Δεν ήξερα αν έκανε ως υποψήφιος, κι έτσι το συζήτησα με τους συνεργάτες μου. Όλοι είπαν να δοκιμάσει. Ένιωσα κάπως άβολα τότε, μα μετά σκέφτηκα, αφού όλοι είπαν να δοκιμάσει τη δουλειά, δεν θα υπήρχε μεγάλο πρόβλημα. Έτσι δεν ανέφερα τις ανησυχίες μου, και παρηγορούσα τον εαυτό μου: Είχα ήδη ζητήσει τη γνώμη όλων, άρα αν κάτι πήγαινε στραβά, δεν θα ήμουν η μόνη υπεύθυνη. Σύντομα, η ανώτερη επικεφαλής εξέτασε το έργο μας και είδε ότι δεν είχε καλή ανθρώπινη φύση. Δεν δεχόταν τις υποδείξεις των άλλων, ενώ ξεσπούσε σ’ αυτούς και τους εκδικούνταν. Η επικεφαλής είπε: «Αν δεν απομακρυνθεί αμέσως, το έργο θα επηρεαστεί». Αναστατώθηκα πολύ όταν το είπε αυτό, επειδή είχα αντιληφθεί το πρόβλημα από πριν, μα φοβόμουν ότι είχα λάθος οπτική και θ’ αντιμετωπιζόμουν αν υπήρχε πρόβλημα, γι’ αυτό δεν είχα πει τίποτα. Ευτυχώς η επικεφαλής το είδε και τον απομάκρυνε, αλλιώς το έργο θα είχε σίγουρα πληγεί. Είχα πολλές ενοχές. Ένιωθα ξεκάθαρα πως υπήρχε πρόβλημα, γιατί δεν τόλμησα να το αναφέρω; Γιατί δεν προστάτευσα το έργο της εκκλησίας; Γιατί φοβόμουν τόσο το κλάδεμα και την αντιμετώπιση; Προσευχήθηκα στον Θεό να με καθοδηγήσει να κατανοήσω το πρόβλημά μου.

Έπειτα, διάβασα ένα χωρίο των λόγων του Θεού. «Κάποιοι άνθρωποι ακολουθούν τη δική τους βούληση όταν ενεργούν. Παραβιάζουν τις αρχές και αφού κλαδευτούν και αντιμετωπιστούν, παραδέχονται μόνο στα λόγια ότι είναι αλαζόνες και ότι έκαναν λάθος μόνο και μόνο επειδή δεν κατέχουν την αλήθεια. Μα στην καρδιά τους, εξακολουθούν να παραπονιούνται: “Κανείς άλλος δεν ρισκάρει, μόνο εγώ —και στο τέλος, όταν κάτι πάει στραβά, μου φορτώνουν όλες τις ευθύνες. Δεν είναι αυτό ανόητο εκ μέρους μου; Την επόμενη φορά δεν γίνεται να κάνω το ίδιο πράγμα, να ρισκάρω έτσι. Το καρφί που προεξέχει το χτυπάει το σφυρί!” Τι γνώμη έχεις γι’ αυτήν τη στάση; Είναι στάση μετάνοιας; (Όχι.) Τι στάση είναι; Δεν έχουν γίνει ύπουλοι και δόλιοι; Σκέφτονται μέσα τους: “Είμαι τυχερός που αυτή τη φορά δεν κατέληξε σε καταστροφή. Το πάθημα θα μου γίνει μάθημα, κατά κάποιον τρόπο. Θα πρέπει να είμαι πιο προσεκτικός στο μέλλον”. Δεν αναζητούν την αλήθεια, ενώ χρησιμοποιούν τη μικρότητά τους και τις πονηρές μηχανορραφίες τους για να φροντίσουν και να χειριστούν το ζήτημα. Μπορούν μ’ αυτόν τον τρόπο να κερδίσουν την αλήθεια; Δεν μπορούν, επειδή δεν έχουν μετανοήσει. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνεται κατά τη μετάνοια είναι να αναγνωρίζεις τι έκανες λάθος: να αντιλαμβάνεσαι πού ήταν το λάθος σου, την ουσία του προβλήματος και τη διεφθαρμένη διάθεση που αποκάλυψες· πρέπει να αναλογίζεσαι αυτά τα πράγματα και να αποδέχεσαι την αλήθεια, κι έπειτα να ασκείσαι σύμφωνα με την αλήθεια. Μόνο αυτή είναι στάση μετάνοιας. Αν, από την άλλη πλευρά, σκέφτεσαι διεξοδικά πονηρούς τρόπους, γίνεσαι πιο ύπουλος από πριν, οι τεχνικές σου είναι πιο έξυπνες και πιο συγκαλυμμένες και έχεις πιο πολλές μεθόδους αντιμετώπισης των πραγμάτων, τότε το πρόβλημα δεν είναι τόσο απλό όσο το να ήσουν απλώς δόλιος. Χρησιμοποιείς ύπουλα μέσα και έχεις μυστικά τα οποία δεν μπορείς να φανερώσεις. Αυτό είναι κακό. Όχι μόνο δεν έχεις μετανοήσει, μα έχεις γίνει πιο ύπουλος και δόλιος. Ο Θεός βλέπει πως είσαι υπερβολικά ισχυρογνώμων και κακός, κάποιος που παραδέχεται επιφανειακά ότι έσφαλλε και αποδέχεται την αντιμετώπιση και το κλάδεμα, μα στην πραγματικότητα, δεν έχει την παραμικρή στάση μετάνοιας. Γιατί το λέμε αυτό; Διότι κατά τη διάρκεια αυτού του γεγονότος ή στον απόηχο αυτού, δεν αναζήτησες καθόλου την αλήθεια, δεν έκανες αυτοκριτική ούτε προσπάθησες να γνωρίσεις τον εαυτό σου και δεν ασκήθηκες σύμφωνα με την αλήθεια. Η στάση σου είναι στάση χρησιμοποίησης των φιλοσοφιών, της λογικής και των μεθόδων του Σατανά για την επίλυση του προβλήματος. Στην πραγματικότητα, αποφεύγεις το πρόβλημα και το τυλίγεις με ένα ωραίο περιτύλιγμα για να μην δουν οι άλλοι κανένα ίχνος αυτού, χωρίς να σου ξεφεύγει τίποτα. Στο τέλος, αισθάνεσαι ιδιαίτερα έξυπνος. Αυτά είναι τα πράγματα που βλέπει ο Θεός, αντί να βλέπει να έχεις αναλογιστεί, εξομολογηθεί και μετανοήσει πραγματικά για την αμαρτία σου εν όψει του ζητήματος που σου έχει συμβεί, κι έπειτα να αναζητάς την αλήθεια και να ασκείσαι σύμφωνα μ’ αυτήν. Η στάση σου δεν είναι στάση αναζήτησης της αλήθειας ή άσκησης της αλήθειας, ούτε είναι στάση υποταγής στην κυριαρχία και στις διευθετήσεις του Θεού, μα είναι στάση χρησιμοποίησης των τεχνικών και των μεθόδων του Σατανά για την επίλυση του προβλήματός σου. Δίνεις στους άλλους μια ψευδή εντύπωση και αντιστέκεσαι στο να εκτεθείς από τον Θεό, ενώ είσαι αμυντικός και εριστικός αναφορικά με τις περιστάσεις που έχει ενορχηστρώσει ο Θεός για σένα. Η καρδιά σου είναι πιο κλειστή από πριν και αποκομμένη από τον Θεό. Ως εκ τούτου, μπορεί να προκύψει κανένα καλό αποτέλεσμα απ’ αυτό; Μπορείς ακόμα να ζεις στο φως, απολαμβάνοντας γαλήνη και χαρά; Δεν μπορείς. Αν αποφεύγεις την αλήθεια και αποφεύγεις τον Θεό, σίγουρα θα βυθιστείς στο σκοτάδι και θα κλαις και θα τρίζεις τα δόντια σου» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο επιδιώκοντας την αλήθεια μπορεί κανείς να διαλύσει τις αντιλήψεις και τις παρανοήσεις του για τον Θεό). Ο Θεός αποκαλύπτει ότι απ’ όσους παραβιάζουν τις αρχές και διαταράσσουν το έργο, αν κλαδευτούν κι αντιμετωπιστούν, όσοι αγαπούν την αλήθεια, μπορούν να την αναζητήσουν απ’ αυτό, να κάνουν αυτοκριτική και να μάθουν πού έκαναν λάθος, ποιες διεφθαρμένες διαθέσεις επέδειξαν και πώς να τις διορθώσουν. Έπειτα, μπορούν να κάνουν το καθήκον τους βάσει αρχών. Αυτό είναι αληθινή αποδοχή της αντιμετώπισης κι επίδειξη ειλικρινούς μετάνοιας. Μα όταν αντιμετωπίζονται όσοι δεν αποδέχονται την αλήθεια, μπορεί να αναγνωρίσουν στα λόγια ότι έκαναν λάθος, μα δεν αναζητούν την αλήθεια, δεν κάνουν αυτοκριτική. Αντ’ αυτού, καλύπτονται με επιδέξιους και πονηρούς τρόπους, κρύβουν τα προβλήματά τους ώστε να προστατευθούν. Τέτοια άτομα δεν είναι απλώς πανούργα, είναι και κακά. Συνέκρινα τον εαυτό μου μ’ όσα αποκαλύπτονται στα λόγια του Θεού. Όταν πρωτοέγινα επικεφαλής, δεν γνώριζα πολλές αρχές και δεν τις ερεύνησα· ενεργούσα απλώς όπως έκρινα. Αυτό διατάρασσε το έργο. Η επικεφαλής με επέκρινε και μου επισήμανε το πρόβλημά μου για να με βοηθήσει. Μα ενώ παραδέχτηκα ότι τα θαλάσσωσα, δεν έκανα αυτοκριτική ούτε κατέβαλα προσπάθεια να κατανοήσω τις αρχές. Απλώς έκανα εικασίες κι ήμουν σε επιφυλακή, σκεπτόμενη ότι αφού η επικεφαλής με είχε ήδη διακρίνει, θα με έδιωχνε απ’ τη θέση αν έκανα κι άλλο λάθος, και τότε δεν θα είχα καλό αποτέλεσμα. Μεταμφιεζόμουν με κάθε ευκαιρία για να προστατευτώ, έκρυβα τα θέματα και τις αδυναμίες μου. Ήμουν πολύ προσεκτική σε ό,τι έλεγα και έκανα. Ζύγιζα τα υπέρ και τα κατά προτού αναφέρω ένα θέμα ή εκφράσω μια γνώμη, σκεπτόμενη αν θα αντιμετωπιζόμουν γι’ αυτό. Μιλούσα μόνο αν ήμουν σιγουρότατη ότι όλα θα ήταν εντάξει. Αλλά δεν θα έβγαζα λέξη για κάτι για το οποίο δεν ήμουν σίγουρη, χωρίς να σκεφτώ πώς θα έπληττε το έργο το να αγνοηθεί το πρόβλημα. Για να αποφύγω την κριτική, στην επιλογή ατόμων, ζητούσα τη γνώμη των συνεργατών μου, αλλά μόνο για το φαίνεσθαι. Αν και ανησυχούσα για την πρότασή τους, δεν ερεύνησα περαιτέρω, με αποτέλεσμα να επιλεγεί το λάθος άτομο. Αυτό έβλαψε τους αδελφούς και τις αδελφές καθώς και το έργο. Όταν κλαδεύτηκα και αντιμετωπίστηκα, δεν έδειξα καθόλου μετάνοια. Απλώς έγινα πιο ύπουλη και δόλια, σκεφτόμουν διαρκώς πώς να αποφύγω το να σφάλλω και να εκτεθώ, φυλαγόμουν πάντα από τον Θεό και τους επικεφαλής. Αυτό το φέρσιμο ήταν αηδιαστικό και απεχθές για τον Θεό. Δεν θα λάμβανα το έργο και την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος. Αν δεν μετανοούσα, τελικά ο Θεός θα με εγκατέλειπε και θα με απέκλειε.

Στην πνευματική μου άσκηση, διάβασα τα λόγια του Θεού για το πώς φέρονται οι αντίχριστοι όταν αντιμετωπίζονται και κατάλαβα το πρόβλημά μου. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Μερικοί αντίχριστοι που εργάζονται στον οίκο του Θεού αποφασίζουν σιωπηλά να δρουν με σχολαστική επιμέλεια, ν’ αποφεύγουν να κάνουν λάθη, να τους κλαδεύουν και να τους αντιμετωπίζουν, να εξοργίζουν τον Άνωθεν ή να τους τσακώνει ο επικεφαλής τους να κάνουν κάτι κακό, και φροντίζουν να έχουν κοινό γύρω τους όταν κάνουν καλές πράξεις. Όμως, όσο σχολαστικοί κι αν είναι, επειδή ξεκινούν από λάθος αφετηρία και παίρνουν λάθος δρόμο, ενεργώντας μόνο για χάρη της φήμης και του κύρους και μην αναζητώντας ποτέ την αλήθεια, συχνά παραβιάζουν τις αρχές, διαταράσσουν και αναστατώνουν το έργο της εκκλησίας, λειτουργούν ως υπηρέτες του Σατανά και μάλιστα συχνά προβαίνουν σε παραβάσεις. Είναι πολύ συνηθισμένο τέτοιοι άνθρωποι συχνά να παραβιάζουν τις αρχές και να προβαίνουν σε παραβάσεις. Οπότε, φυσικά, είναι δύσκολο ν’ αποφύγουν το κλάδεμα και την αντιμετώπιση. Γιατί λοιπόν οι αντίχριστοι ενεργούν τόσο προσεκτικά όταν δεν τους κλαδεύουν και δεν τους αντιμετωπίζουν; Ένας λόγος, σίγουρα, είναι ότι σκέφτονται: “Πρέπει να είμαι προσεκτικός —στο κάτω-κάτω, ‘Η προσοχή είναι η μήτηρ της ασφάλειας’ και ‘Οι καλοί έχουν μια ήσυχη ζωή’. Πρέπει να ακολουθώ αυτές τις αρχές και να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ανά πάσα στιγμή ν’ αποφεύγω τα λάθη ή τους μπελάδες, πρέπει να καταστέλλω τη διαφθορά και τις προθέσεις μου. Εφόσον δεν κάνω λάθη και μπορέσω να επιμείνω μέχρι τέλους, θα κερδίσω ευλογίες, θ’ αποφύγω τις καταστροφές και θα έχω επιτυχία στην πίστη μου στον Θεό!” Συχνά παροτρύνουν, παρακινούν κι ενθαρρύνουν τον εαυτό τους κατ’ αυτόν τον τρόπο. Πιστεύουν ότι αν κάνουν λάθη, θα μειώσουν σημαντικά τις πιθανότητές τους να κερδίσουν ευλογίες. Δεν είναι γεμάτα τα βάθη της καρδιάς τους με τέτοιους υπολογισμούς και πεποιθήσεις; Εάν αφήσουμε στην άκρη το αν αυτός ο υπολογισμός ή αυτή η πεποίθηση των αντίχριστων είναι ορθά ή λανθασμένα, με βάση αυτήν την πεποίθηση, για ποιο ζήτημα θ’ ανησυχούν περισσότερο όταν τους αντιμετωπίζουν και τους κλαδεύουν; (Για τις προοπτικές και τη μοίρα τους.) Συσχετίζουν την αντιμετώπιση και το κλάδεμα με τις προοπτικές και τη μοίρα τους —αυτό έχει να κάνει με τη μοχθηρή τους φύση. Σκέφτονται μέσα τους: “Αντιμετωπίζομαι έτσι επειδή ο Θεός θα με αποκλείσει; Μήπως επειδή ο Θεός δεν με θέλει; Θα με εμποδίσει ο οίκος του Θεού να εκτελέσω αυτό το καθήκον; Μήπως δεν φαίνομαι αξιόπιστος; Θα αντικατασταθώ από κάποιον καλύτερο; Εάν αποκλειστώ, μπορώ να εξακολουθήσω να λαμβάνω ευλογίες; Μπορώ ακόμα να εισέλθω στη βασιλεία των ουρανών; Φαίνεται ότι η εκτέλεσή μου δεν ήταν πολύ ικανοποιητική, γ’ αυτό πρέπει να είμαι πιο προσεκτικός στο μέλλον και να μάθω να είμαι υπάκουος και φρόνιμος, και να μη δημιουργώ προβλήματα. Πρέπει να μάθω να είμαι υπομονετικός και να επιβιώνω κρατώντας χαμηλά το κεφάλι. Κάθε μέρα, όταν κάνω κάτι, πρέπει να βαδίζω πολύ προσεκτικά. Δεν μπορώ να χαλαρώσω. Παρόλο που αυτή τη φορά πρόδωσα απρόσεκτα τον εαυτό μου και αντιμετωπίστηκα και κλαδεύτηκα, φαίνεται ότι το πρόβλημα δεν είναι πολύ σοβαρό. Φαίνεται ότι έχω ακόμα μια ευκαιρία —μπορώ ακόμα να ξεφύγω από τις καταστροφές και να λάβω ευλογίες, οπότε θα πρέπει απλώς να το δεχτώ ταπεινά. Δεν είναι ότι πρόκειται να αντικατασταθώ, πόσο μάλλον να αποκλειστώ ή να αποβληθώ, οπότε μπορώ να δεχτώ μια τέτοια αντιμετώπιση και ένα τέτοιο κλάδεμα”. Είναι αυτή μια στάση αποδοχής της αντιμετώπισης και του κλαδέματος; Είναι αυτή αληθινή γνώση της διεφθαρμένης διάθεσης του ατόμου; Είναι πραγματικά η επιθυμία να μετανοήσει και να γυρίσει σελίδα; Είναι πραγματική αποφασιστικότητα να ενεργήσει σύμφωνα με τις αρχές; Όχι, δεν είναι. Τότε γιατί ενεργούν με αυτόν τον τρόπο; Λόγω αυτής της αμυδρής ελπίδας ότι μπορούν να αποφύγουν τις καταστροφές και να λάβουν ευλογίες. Όσο υπάρχει ακόμα αυτή η αμυδρή ελπίδα, δεν μπορούν να προδώσουν τον εαυτό τους, δεν μπορούν να αποκαλύψουν τον πραγματικό τους εαυτό, δεν μπορούν να αποκαλύψουν στους άλλους τι κρύβουν στα βάθη της καρδιάς τους και δεν μπορούν να αφήσουν τους άλλους να μάθουν για την πικρία που κρύβουν μέσα τους. Πρέπει να κρυφτούν, πρέπει να βάλουν την ουρά στα σκέλια και να μην επιτρέψουν στους άλλους να καταλάβουν ποιοι είναι πραγματικά. Ως εκ τούτου, μετά το κλάδεμα και την αντιμετώπισή τους δεν αλλάζουν καθόλου και συνεχίζουν να ενεργούν όπως έκαναν και πριν. Ποια είναι λοιπόν η αρχή που κρύβεται πίσω από τις πράξεις τους; Απλώς προστατεύουν στα πάντα τα δικά τους συμφέροντα. Όποια λάθη κι αν κάνουν, δεν το γνωστοποιούν στους άλλους· πρέπει να κάνουν τους πάντες γύρω τους να πιστεύουν ότι είναι τέλεια άτομα χωρίς ελαττώματα και ατέλειες, και ότι δεν κάνουν ποτέ λάθη. Με αυτόν τον τρόπο μεταμφιέζονται. Αφού διατηρήσουν τις μεταμφιέσεις τους για μεγάλο χρονικό διάστημα, έχουν τη σιγουριά ότι είναι σχεδόν βέβαιο πως θα αποφύγουν τις καταστροφές, πως θα ευλογηθούν και πως θα εισέλθουν στη βασιλεία των ουρανών» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος όγδοο)]. Απ’ τα λόγια Του είδα ότι όταν οι αντίχριστοι αντιμετωπίζονται που παραβιάζουν τις αρχές ή κάνουν κακό, τους απασχολεί κυρίως το να μην αποκλειστούν και δεν κερδίσουν ευλογίες. Έτσι, γίνονται απίστευτα προσεκτικοί σε ό,τι κάνουν στο εξής, φυλάγονται απ’ τον Θεό και τους ανθρώπους. Νομίζουν ότι εφόσον δεν κάνουν τίποτα κακό και δεν εκθέτουν τα ελαττώματά τους στους άλλους, μπορούν να διατηρήσουν τη θέση τους και σίγουρα θα λάβουν ευλογίες. Οι αντίχριστοι είναι τρομερά εγωιστές, άθλιοι, πανούργοι και κακοί. Απλώς πιστεύουν στον Θεό για χάρη των ευλογιών. Όταν αντιμετωπίζονται, σκέφτονται μόνο το μέλλον και τα συμφέροντά τους. Μπορεί να είναι φρόνιμοι και υπάκουοι για λίγο, μα απλώς προσποιούνται, για να κρυφτούν στην εκκλησία και ν’ αποφύγουν τις καταστροφές. Είδα ότι η στάση μου στην αντιμετώπιση ήταν σαν αυτήν των αντίχριστων, συνέδεα την κριτική με τη λήψη ευλογιών. Όταν μ’ επέπληξε η επικεφαλής, έκανα εικασίες για το αν θα μ’ αντικαθιστούσε, και ανησυχούσα για το αν θα είχα καλό μέλλον και προορισμό. Έπειτα, ήμουν άκρως προσεκτική στο καθήκον. Σκεφτόμουν ξανά και ξανά κάθε πρόταση ή θέμα που ανέφερα, φοβόμουν πολύ μην κάνω κάποιο λάθος κι εκθέσω τις ελλείψεις μου. Τότε η επικεφαλής θα ’βλεπε το ανάστημά μου και θα μ’ έδιωχνε. Αμυνόμουν ακόμη πιο πολύ στον Θεό όταν έβλεπα άλλους αδελφούς να αντικαθίστανται, μην τυχόν κάνω λάθος και αντιμετωπιστώ ξανά ή με διώξουν. Είδα ότι δεν είχα αποδεχτεί την προηγούμενη αντιμετώπιση, δεν έκανα αυτοκριτική ούτε είδα τα λάθη μου. Φυλαγόμουν στα τυφλά από τον Θεό και μεταμφιεζόμουν με ακόμη πιο δόλιες τακτικές. Πίστευα ότι όσο έκρυβα το αληθινό μου πρόσωπο και δεν έκανα λάθη ούτε δεχόμουν κριτική, δεν θα με αντικαθιστούσαν, και τότε θα παρέμενα στην εκκλησία και θα είχα ένα καλό αποτέλεσμα και προορισμό. Πρόσεχα πάντα με τον Θεό, υπολογίζοντας τα προσωπικά μου κέρδη και απώλειες. Έβλεπα θέματα, μα δεν αναζητούσα ούτε τα ανέφερα. Απλώς πρόσεχα τα νώτα μου και δεν σκεφτόμουν καθόλου το έργο της εκκλησίας. Ήμουν εγωίστρια και πανούργα. Μεταμφιεζόμενη έτσι, αν και ίσως ξεγελούσα την επικεφαλής για λίγο και δεν με αντικαθιστούσε αμέσως, αν δεν έκανα αυτοκριτική, αν δεν μετανοούσα και δεν άλλαζα, αργά ή γρήγορα ο Θεός θα με εξέθετε και θα με απέκλειε. Όταν το κατάλαβα, προσευχήθηκα, ώστε να μετανοήσω και να αναζητήσω την αλήθεια.

Στην αναζήτησή μου, διάβασα κάποια λόγια του Θεού για το πώς να χειρίζομαι σωστά την αντιμετώπιση. «Είναι γεγονός ότι ο οίκος του Θεού κλαδεύει και αντιμετωπίζει τους ανθρώπους αποκλειστικά λόγω του ότι οι άνθρωποι αυτοί ενεργούν εκ προθέσεως κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους, αναστατώνουν και διαταράσσουν το έργο του οίκου του Θεού, και δεν κάνουυν αυτοκριτική ούτε μετανοούν. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο κλαδεύονται και αντιμετωπίζονται. Όταν οι άνθρωποι κλαδεύονται και αντιμετωπίζονται σε τέτοιου είδους καταστάσεις, αποκλείονται; (Όχι.) Φυσικά και όχι, οι άνθρωποι πρέπει να έχουν θετική κατανόηση αυτών των πραγμάτων. Σε αυτό το πλαίσιο, το κλάδεμα και η αντιμετώπιση δεν είναι κακόβουλες ενέργειες και ωφελούν το έργο της εκκλησίας, είτε προέρχονται από τον Θεό είτε από άλλους ανθρώπους, είτε από τους επικεφαλής και τους εργάτες είτε από τους αδελφούς και τις αδελφές. Το να είσαι σε θέση να κλαδέψεις και να αντιμετωπίσεις ένα άτομο όταν ενεργεί εκ προθέσεως και διαταράσσει το έργο του οίκου του Θεού είναι κάτι δίκαιο και θετικό. Είναι αυτό που πρέπει να κάνουν οι έντιμοι άνθρωποι και εκείνοι που αγαπούν την αλήθεια» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος όγδοο)]. «Σε ό,τι αφορά το κλάδεμα και την αντιμετώπιση, ποιο είναι το ελάχιστο που θα πρέπει να γνωρίζουν οι άνθρωποι; Πρέπει κανείς να βιώσει το κλάδεμα και την αντιμετώπιση ώστε να εκτελεί επαρκώς το καθήκον του —είναι απαραίτητο. Είναι κάτι που οι άνθρωποι πρέπει να αντιμετωπίζουν σε καθημερινή βάση και να βιώνουν συχνά κατά την πίστη τους στον Θεό και την επίτευξη της σωτηρίας. Κανείς δεν μπορεί να απέχει από το κλάδεμα και την αντιμετώπιση. Είναι το κλάδεμα και η αντιμετώπιση κάποιου κάτι που αφορά το μέλλον και τη μοίρα του; (Όχι.) Σε τι αποσκοπούν, λοιπόν, το κλάδεμα και η αντιμετώπιση κάποιου; Στο να καταδικαστούν οι άνθρωποι; (Όχι, στο να βοηθηθούν οι άνθρωποι να κατανοήσουν την αλήθεια και να κάνουν το καθήκον τους με βάση τις αρχές.) Σωστά. Αυτή είναι η πιο σωστή κατανόηση του θέματος. Το κλάδεμα και η αντιμετώπιση κάποιου είναι ένα είδος πειθαρχίας, ένα είδος συμμόρφωσης, μα είναι επίσης μια μορφή βοήθειας προς τους ανθρώπους. Το να κλαδεύεσαι και να αντιμετωπίζεσαι σου επιτρέπει να αλλάξεις τη λανθασμένη σου επιδίωξη εγκαίρως. Σου επιτρέπει να αναγνωρίζεις άμεσα τα προβλήματα που έχεις στο παρόν, και σου επιτρέπει να αναγνωρίζεις εγκαίρως τις διεφθαρμένες διαθέσεις που εκθέτεις. Ό,τι κι αν συμβεί, το να κλαδεύεσαι και να αντιμετωπίζεσαι σε βοηθά να εκπληρώνεις τα καθήκοντά σου σύμφωνα με τις αρχές, σε σώζει εγκαίρως από το να κάνεις λάθη και να παρεκκλίνεις, και σε αποτρέπει από το να προκαλείς καταστροφές. Αυτό δεν είναι η μεγαλύτερη βοήθεια για τους ανθρώπους, η μεγαλύτερη θεραπεία τους; Όσοι έχουν συνείδηση και λογική θα πρέπει να είναι σε θέση να διαχειρίζονται σωστά το κλάδεμα και την αντιμετώπιση» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος όγδοο)]. Έμαθα από τα λόγια Του ότι είναι ένας τρόπος εξαγνισμού και τελείωσης των ανθρώπων. Πρέπει να το αντιμετωπίσουμε και να το υποστούμε κατά την ωρίμανσή μας στη ζωή. Το κλάδεμα κι η αντιμετώπιση μπορεί ενίοτε να είναι σκληρά και οδυνηρά, μα απευθύνονται στις διεφθαρμένες μας διαθέσεις. Εκθέτουν και αναλύουν άμεσα τη διαφθορά και την ανυπακοή μας. Δεν εμπεριέχουν καθόλου κακία απέναντί μας, δεν αποσκοπούν στην καταδίκη ή τον αποκλεισμό μας, δεν επηρεάζουν το μέλλον μας. Εγώ πίστευα λανθασμένα ότι η αντιμετώπιση είναι καταδίκη, ότι θα έχανα τη θέση μου και θ’ αποκλειόμουν. Αυτή η παρερμήνευση του Θεού ήταν άρνηση της δικαιοσύνης Του και βλασφημία εναντίον Του! Η επικεφαλής με κλάδευσε και με αντιμετώπισε κυρίως γιατί ήμουν αλαζόνας και αυθαίρετη, διατάρασσα το έργο της εκκλησίας, κι αυτό ήταν πολύ εξοργιστικό. Η επικεφαλής ήθελε να αλλάξω άμεσα για να προστατευθεί το έργο της εκκλησίας. Το να έχει αυστηρό τόνο ήταν απολύτως φυσιολογικό, και δεν με έδιωχνε απ’ τη θέση. Τα επικριτικά της λόγια κατέδειξαν τα προβλήματα και τη διαφθορά μου και με έκαναν να δω τη σοβαρότητα του θέματος. Η καρδιά μου ήταν τόσο μουδιασμένη, και χωρίς αυτά, θα είχα αγνοήσει εντελώς τις ευγενικές συμβουλές και θα συνέχιζα να κάνω το ίδιο λάθος. Δεν θα έκανα ποτέ πρόοδο στο καθήκον μου. Θα έκανα ακόμη κακό, θα διατάρασσα το έργο. Με κάθε μου αντιμετώπιση, διορθώνονταν αμέσως οι αποκλίσεις και τα λάθη μου, βάζοντας τέλος στο κακό μου. Αυτό είναι το πιο χρήσιμο για μένα. Σκέφτηκα προσεκτικά πότε απέκτησα την πιο πολλή αλήθεια. Ήταν τις φορές που είχα αποτυχίες και με αντιμετώπισαν. Ένιωσα ότι η αντιμετώπιση είναι η καλύτερη μέθοδος του Θεού για την κρίση και την κάθαρσή μας. Η βίωσή της είναι η χάρη και η ευλογία του Θεού και η ιδιαίτερη εύνοιά Του για μένα. Μα δεν αναζήτησα την αλήθεια, δεν έκανα αυτοκριτική. Απλώς συνέχισα να ζω με παρανοήσεις για τον Θεό, ανησυχώντας για το μέλλον μου. Ήμουν τόσο παράλογη και δεν ήξερα τι ήταν καλό για μένα.

Κάποτε, διάβασα τα εξής λόγια του Θεού σε μια συνάθροιση, και μ’ επηρέασαν πολύ. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Εάν κάποιος πάντα κάνει σχέδια για τα δικά του συμφέροντα και τις δικές του προοπτικές όταν εκτελεί το καθήκον του, και δεν σκέφτεται καθόλου το έργο της εκκλησίας ή τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, τότε αυτός δεν εκτελεί καθήκον, επειδή έχει αλλάξει η ουσία και η φύση των πράξεών του. Αυτό είναι τυχοδιωκτισμός, ενέργεια για ίδιον όφελος και για την απόκτηση προσωπικών ευλογιών. Με αυτόν τον τρόπο, αλλάζει η φύση πίσω από την εκτέλεση του καθήκοντός του. Πρόκειται απλώς για τη σύναψη συμφωνίας με τον Θεό, και θέλει να χρησιμοποιήσει την εκτέλεση του καθήκοντός του για να επιτύχει τους στόχους του. Αυτός ο τρόπος δράσης διαταράσσει πολύ εύκολα το έργο του οίκου του Θεού. Αν αυτό προκαλέσει μόνο μικρές απώλειες στο έργο της εκκλησίας, τότε υπάρχει ακόμα περιθώριο για εξιλέωση και μπορεί να του δοθεί ακόμα μια ευκαιρία να εκτελέσει το καθήκον του, αντί να αποπεμφθεί· αν όμως προκαλέσει μεγάλες απώλειες στο έργο της εκκλησίας και προκαλέσει την οργή του Θεού και των ανθρώπων, τότε θα εκτεθεί και θα αποκλειστεί, χωρίς άλλη ευκαιρία να εκτελέσει τα καθήκοντά του. Μερικοί άνθρωποι αποδεσμεύονται και αποκλείονται με αυτόν τον τρόπο. Γιατί αποκλείονται; Έχετε εντοπίσει τη βασική αιτία; Η βασική αιτία είναι ότι πάντα σκέφτονται τα δικά τους κέρδη και τις δικές τους απώλειες, παρασύρονται από τα δικά τους συμφέροντα, δεν μπορούν να απαρνηθούν τη σάρκα και δεν έχουν καθόλου υποτακτική στάση απέναντι στον Θεό, οπότε τείνουν να συμπεριφέρονται απερίσκεπτα. Πιστεύουν στον Θεό μόνο για να αποκτήσουν κέρδος, χάρη και ευλογίες, και όχι για να κερδίσουν οποιαδήποτε ελάχιστη αλήθεια, οπότε η πίστη τους στον Θεό δεν αποδίδει. Αυτή είναι η βασική αιτία του προβλήματος. Πιστεύετε ότι είναι άδικο να εκτεθούν και να αποκλειστούν; Δεν είναι καθόλου άδικο, το καθορίζει εξ ολοκλήρου η φύση τους. Όποιος δεν αγαπάει την αλήθεια ή δεν επιδιώκει την αλήθεια τελικά θα εκτεθεί και θα αποκλειστεί» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο αν αναζητά κανείς τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας μπορεί να εκτελέσει καλά το καθήκον του). Ο Θεός λέει πως αν πάντα σκέφτεσαι το συμφέρον και το μέλλον σου στο καθήκον, η φύση αυτού που κάνεις έχει αλλάξει και δεν είναι πλέον καθήκον. Στο τέλος, θα κάνεις κακό, θα διαταράξεις το έργο, θα χάσεις τη θέση σου και θ’ αποκλειστείς. Ήμουν νέα επικεφαλής και δεν γνώριζα τις αρχές. Έκανα κατά βάση ό,τι ήθελα. Δεν μετανόησα αφού αντιμετωπίστηκα, μα συνέχισα να σκέφτομαι τη μοίρα μου και φοβόμουν μήπως μετατεθώ. Έβλεπα ξεκάθαρα τα προβλήματα, αλλά για να μην κάνω λάθος, προτιμούσα να καθυστερώ το έργο απ’ το να τα επισημαίνω. Δεν έκανα έτσι καθήκον· έθετα σε κίνδυνο το έργο της εκκλησίας κι έκανα το κακό. Κάποιοι που είδα να χάνουν τη θέση τους και ν’ αποκλείονται προστάτευαν πάντα το συμφέρον τους στο καθήκον. Αφού προέκυψαν προβλήματα και αντιμετωπίστηκαν, δεν κατέβαλαν προσπάθεια για τις αρχές της αλήθειας, μα απλώς μεταμφιέστηκαν, φυλάγονταν από τον Θεό και τους επικεφαλής. Ανησυχούσαν μήπως αντικατασταθούν κι αποκλειστούν, ζώντας διαρκώς σ’ έναν φαύλο κύκλο. Η σχέση τους με τον Θεό δεν ήταν κανονική και δεν είχαν αποτελέσματα στο καθήκον. Κάποιοι έκαναν κακό και διατάραξαν το έργο και στο τέλος εκτέθηκαν κι αποκλείστηκαν. Έβλεπα απ’ τις αποτυχίες τους ότι το κίνητρο κι η αφετηρία κάποιου στην πίστη και το καθήκον, και το μονοπάτι που επιλέγει, είναι σημαντικά. Επηρεάζουν το αποτέλεσμα και τον προορισμό του. Η κατάσταση, η συμπεριφορά και το μονοπάτι μου ήταν τα ίδια με εκείνων. Πάντα φοβόμουν μην κάνω λάθη και με επιπλήξουν, ήμουν δειλή και φυλαγόμουν απ’ τον Θεό, εστίαζα στα συμφέροντα και στο μέλλον μου, μα σπάνια αναζητούσα τις αρχές της αλήθειας για να λύσω τα όποια θέματά μου ανέφερε η επικεφαλής. Αν αυτό συνεχιζόταν, όχι μόνο δεν θα είχα σημειώσει πρόοδο στο καθήκον μου, αλλά θα πληττόταν το έργο και θα άφηνα πίσω μου μια παράβαση. Η φύση και οι συνέπειες αυτού είναι σοβαρές. Δεν είναι πως θα μ’ εξέθετε ή θα μ’ απέκλειε ο Θεός· μόνη θα κατέστρεφα το μέλλον μου. Τότε κατάλαβα ότι δεν χρειαζόταν να ανησυχώ για το αν θα χάσω τη θέση μου και θα αποκλειστώ, μα να αναλογιστώ τα θέματα που τόνισε η επικεφαλής, να πασχίσω ν’ αναζητήσω και να μελετήσω τις αρχές της αλήθειας, και να ακολουθήσω τις αρχές. Αν και πάλι δεν τα πήγαινα καλά δίνοντας τα πάντα, κι έχανα τη θέση μου, θα όφειλα να υποταχθώ στις ρυθμίσεις του Θεού.

Βρήκα μερικά ακόμη λόγια του Θεού για άσκηση και είσοδο. Τα λόγια του Θεού λένε: «Ο προορισμός και η μοίρα σας είναι πολύ σημαντικοί για σας —αποτελούν ζητήματα σοβαροτάτης ανησυχίας. Πιστεύετε ότι αν δεν ενεργείτε με μεγάλη προσοχή, θα σημαίνει ότι παύετε να έχετε έναν προορισμό, ότι έχετε καταστρέψει την ίδια σας τη μοίρα. Αλλά έχετε σκεφθεί ποτέ ότι οι άνθρωποι που καταβάλλουν προσπάθειες αποκλειστικά προς χάριν του προορισμού τους, απλώς μοχθούν ματαίως; Τέτοιες προσπάθειες δεν είναι αληθινές —είναι κίβδηλες και απατηλές. Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε όσοι εργάζονται μόνο για χάρη του προορισμού τους βρίσκονται στο κατώφλι της τελικής τους ήττας, διότι η αποτυχία στην πίστη κάποιου στον Θεό προκαλείται από τον δόλο. Έχω πει προηγουμένως ότι δεν αρέσκομαι στην κολακεία, τη δουλοπρέπεια ή στην ενθουσιώδη μεταχείρισή Μου από τους ανθρώπους. Θέλω οι έντιμοι άνθρωποι να αντιμετωπίσουν την αλήθεια Μου και τις προσδοκίες Μου. Πολύ δε περισσότερο, Μου αρέσει όταν οι άνθρωποι είναι ικανοί να δείχνουν τη μέγιστη προσοχή και φροντίδα για την καρδιά Μου, και όταν είναι, μάλιστα, ικανοί να παραιτηθούν από τα πάντα για χάρη Μου. Μονάχα έτσι μπορεί η καρδιά Μου να νοιώσει παρηγοριά» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Περί προορισμού). «Απέναντι στον Θεό και απέναντι στο καθήκον τους, οι άνθρωποι πρέπει να έχουν ειλικρινή καρδιά. Αν έχουν, θα έχουν φόβο Θεού. Τι είδους στάση έχουν απέναντι στον Θεό όσοι έχουν ειλικρινή καρδιά; Κατ’ ελάχιστον, έχουν μια καρδιά που έχει φόβο Θεού, μια καρδιά που υπακούει στον Θεό στα πάντα, δεν ρωτούν για ευλογίες ή για κακοτυχίες, δεν λένε τίποτα για τις καταστάσεις, αφήνονται στο έλεος του Θεού —αυτοί είναι άνθρωποι με ειλικρινή καρδιά» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο αν αναζητά κανείς τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας μπορεί να εκτελέσει καλά το καθήκον του). Ο Θεός λέει πως όσοι σκέφτονται πάντα το μέλλον και τον προορισμό τους στο καθήκον και μόνο τα δικά τους συμφέροντα, δεν είναι ειλικρινείς στον Θεό· Τον χρησιμοποιούν, Τον εξαπατούν. Αηδιάζουν τον Θεό· τους μισεί. Ο Θεός συμπαθεί τους έντιμους, οι οποίοι δεν νοιάζονται για ευλογίες ή κατάρες, δεν θέτουν όρους και είναι ειλικρινείς. Μόνο αυτοί παίρνουν την έγκριση του Θεού. Μόλις κατάλαβα το θέλημα του Θεού, βρήκα μονοπάτι άσκησης. Στο καθήκον μου, έπρεπε να εστιάσω στο να είμαι έντιμη, ν’ ανοίξω την καρδιά μου στον Θεό και να ξεχάσω τα κέρδη μου. Όταν αντιμετωπίζομαι, όποια κι αν είναι η στάση της επικεφαλής απέναντί μου και είτε αντικατασταθώ είτε όχι, πρέπει να αναζητώ αρχές για να κάνω καλά το καθήκον μου. Τότε η επικεφαλής με είχε κυρίως αντιμετωπίσει επειδή ήμουν αλαζόνας και ενεργούσα όπως έκρινα εγώ σωστό. Αν δεν θιγόταν αυτό το πρόβλημα, πιθανώς να φερόμουν ακόμη έτσι. Έτσι, συνόψισα καθένα από τα προβλήματα που είχαν προκύψει, και τα συνέκρινα με τις αρχές ένα προς ένα. Αν δεν ήμουν σίγουρη για κάτι, συναναστρεφόμουν με άλλους. Έκτοτε, αν συναντούσα κάτι και δεν ήμουν σίγουρη γι’ αυτό, δεν έσπευδα να εμπιστευτώ τον εαυτό μου και δεν ενεργούσα όπως ήθελα. Προσευχόμουν και αναζητούσα τις αρχές. Συζητούσα με τους συνεργάτες μου μέχρι να καταλήξουμε σε ομοφωνία. Αφού το έκανα αυτό για λίγο, γίνονταν λιγότερα λάθη. Για προκλήσεις που δεν μπορούσα να επιλύσω, στρεφόμουν στους ανώτερους επικεφαλής. Μια φορά, όταν έκανα μια ερώτηση, ένιωθα ακόμα αβέβαιη μετά τη συναναστροφή ενός ανώτερου επικεφαλής. Ένιωθα ότι είχα ακόμα κάποιες απορίες και ήθελα να τις αναφέρω, μα φοβόμουν πως αν δεν ήταν καλές ερωτήσεις, ο επικεφαλής ίσως έλεγε πως ήμουν ανίκανη, χωρίς διορατικότητα. Καθώς δίσταζα, κατάλαβα ότι ανησυχούσα πάλι για τα κέρδη και τις απώλειές μου. Άρχισα να προσεύχομαι ξανά και ξανά, έτοιμη να ασκήσω την αλήθεια και να γίνω έντιμη. Είτε έβλεπα το θέμα σωστά είτε όχι, θα διόρθωνα τα κίνητρά μου και θα κατανοούσα αυτήν την πτυχή της αλήθειας. Τελικά, βρήκα το θάρρος να κάνω τις ερωτήσεις μου. Αφού με άκουσε, ο επικεφαλής είπε ότι αυτά ήταν όντως θέματα. Συναναστράφηκε μάλιστα: «Αν κάτι ακόμα δεν είναι ξεκάθαρο, αν δεν έχει αναλυθεί πλήρως, πρέπει να το αναφέρετε αμέσως. Αυτό θα βοηθήσει το έργο της εκκλησίας». Ακούγοντάς τον, ήμουν τόσο ευγνώμων στον Θεό, κι ένιωσα την εσωτερική γαλήνη του να αφήνεις τα προσωπικά συμφέροντα και να είσαι έντιμος.

Μέσα από αυτές τις εμπειρίες, έμαθα πως η αντιμετώπιση είναι όντως καλή για μας. Μπορεί να είναι δύσκολη τη στιγμή που γίνεται, μα τώρα μπορώ να τη χειριστώ κατάλληλα, να υποταχθώ, να αναζητήσω τις αρχές της αλήθειας και να λύσω το πρόβλημά μου. Νιώθω πολύ πιο ήρεμη.