Από τη Φενιόνγκ, επαρχία Σανσί

Παρά το γεγονός ότι μεγάλωσα με την τρυφερή φροντίδα των γονιών μου, από τότε που ήμουν παιδί, στην καρδιά μου, αισθανόμουν συχνά μόνη κι ότι δεν είχα κανέναν στον οποίο να μπορώ να βασιστώ. Πάντα φαινόταν να με πιάνει κάποια ανεξήγητη θλίψη που δεν κατάφερνα να ξεπεράσω. Συχνά ρωτούσα τον εαυτό μου: Γιατί ζουν οι άνθρωποι; Πώς πρέπει να ζούμε; Αλλά δεν μπορούσα ποτέ να βρω μια απάντηση. Το 1999, τελικά είχα την τύχη να αποδεχτώ το έργο των εσχάτων ημερών του Παντοδύναμου Θεού. Η τροφή και η παροχή του λόγου του Θεού παρηγόρησαν τη μοναχική καρδιά μου, και ένιωσα ότι τελικά έφτασα στο σπίτι μου. Ένιωσα ιδιαίτερα ασφαλής και προστατευμένη. Μόνο τότε κατάλαβα τελικά τι σημαίνει να είσαι ευτυχισμένος. Αργότερα, διάβασα στον λόγο του Θεού ότι: «Ένας κόσμος στην καρδιά του ανθρώπου χωρίς καμιά θέση για τον Θεό είναι σκοτεινός, κενός, χωρίς ελπίδα. […] Η θέση κι η ζωή του Θεού δεν μπορούν να αντικατασταθούν από οποιονδήποτε άνθρωπο. Η ανθρωπότητα δεν απαιτεί απλώς μια δίκαιη κοινωνία, στην οποία όλοι είναι καλοταϊσμένοι, ίσοι και ελεύθεροι, αλλά τη σωτηρία του Θεού και την δική Του παροχή ζωής σε αυτούς» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Παράρτημα Β΄: Ο Θεός προΐσταται της μοίρας όλης της ανθρωπότητας). Εδώ, τελικά ανακάλυψα ότι το να τρώει κανείς καλά, να φοράει ακριβά ρούχα και να διασκεδάζει δεν είναι αυτό που οι άνθρωποι χρειάζονται για να ζήσουν. Αυτό που χρειάζονται οι άνθρωποι είναι η σωτηρία και η παροχή ζωής του Θεού. Μόνο με αυτά τα πράγματα μπορεί να γεμίσει το κενό στα πνεύματα των ανθρώπων. Τα ερωτήματα που με απασχολούσαν για τόσον καιρό τελικά απαντήθηκαν: ο Θεός φροντίζει για κάθε ζωντανό πλάσμα στη δημιουργία· οι άνθρωποι θα πρέπει να ζουν βασιζόμενοι στον Θεό και θα πρέπει να ζουν για τον Θεό, γιατί μόνο αν ζουν κατ’ αυτόν τον τρόπο, οι ζωές των ανθρώπων έχουν νόημα. Καθώς διάβαζα περισσότερο τον λόγο του Θεού, σταδιακά κατάλαβα ένα μέρος της αλήθειας, και αργότερα ανέλαβα καθήκοντα στην εκκλησία. Συχνά πήγαινα σε συναντήσεις και συναναστρεφόμουν με τους αδελφούς και τις αδελφές μου, και περνούσα τις ημέρες μου νιώθοντας ότι ζούσα μια πλήρη, ικανοποιητική ζωή. Αλλά μια ξαφνική σύλληψη κατέστρεψε την ήσυχη ζωή μου και με έριξε σε ένα λημέρι δαιμόνων…

Ήταν μια βροχερή, καλοκαιρινή μέρα στις 17 Ιουλίου 2009, όταν εγώ και τρεις από τις αδελφές μου ξυπνήσαμε από τον απογευματινό μας ύπνο ακούγοντας τον σκύλο στην αυλή που ξαφνικά άρχισε να γαυγίζει συνεχώς. Κοίταξα έξω για να δω τι συνέβαινε και είδα περισσότερους από 20 αστυνομικούς με πολιτικά να σκαρφαλώνουν πάνω από τον τοίχο και να μπαίνουν στην αυλή. Πριν προλάβω να αντιδράσω, όρμησαν μέσα στο σπίτι και μας έσυραν στο σαλόνι. Η ξαφνική αλλαγή στις συνθήκες με άφησε πανικόβλητη, καθώς αναρωτιόμουν πώς θα απαντούσα στην ανάκριση της αστυνομίας. Αλλά τότε, αντιλήφθηκα το εξής: ο Θεός είχε επιτρέψει να προκύψουν αυτές οι περιστάσεις, οπότε έπρεπε να υποταχτώ. Μετά από αυτό, η αστυνομία μάς διέταξε να κάτσουμε στις φτέρνες μας, και δύο από αυτούς έστριψαν τα χέρια μου πίσω από την πλάτη μου, πίεσαν ένα ηλεκτρικό κλομπ στον σβέρκο μου και έβαλαν ένα παλτό πάνω από το κεφάλι μου. Συνέχισαν να με πιέζουν και τα πόδια μου μούδιασαν. Η παραμικρή κίνηση προκαλούσε έναν ωκεανό βωμολοχιών και επιπλήξεων. Αυτοί οι σατανικοί αστυνομικοί ψαχούλευαν φρενιασμένα το σπίτι σαν ληστές, και συνεχώς προσευχόμουν στον Θεό μες στην καρδιά μου λέγοντας: «Θεέ μου! Ξέρω ότι όλα είναι στα χέρια Σου και ότι μέσα από τις καλές προθέσεις Σου αντιμετωπίζω αυτήν την κατάσταση. Παρόλο που δεν καταλαβαίνω τώρα, είμαι πρόθυμη να υποταχτώ. Θεέ μου! Είμαι πολύ πανικοβλημένη τώρα, φοβάμαι πολύ και δεν ξέρω τι είδους περιστάσεις θα έχω να αντιμετωπίσω στη συνέχεια. Ξέρω ότι το ανάστημά μου είναι πολύ μικρό και ότι καταλαβαίνω πολύ λίγα για την αλήθεια, γι’ αυτό εκλιπαρώ για την προστασία και την καθοδήγησή Σου. Δώσε μου πίστη και δύναμη, ώστε να μπορώ να μείνω ανυποχώρητη και να μη γίνω Ιούδας και Σε προδώσω». Προσευχόμουν ξανά και ξανά, και δεν τολμούσα να αφήσω τον Θεό ούτε για μια στιγμή. Κατά την έρευνά της, η αστυνομία βρήκε τέσσερις φορητούς υπολογιστές, πολλά κινητά τηλέφωνα, αρκετά στικάκια USB και συσκευές αναπαραγωγής MP3, καθώς και περισσότερα από 1.000 RMB σε μετρητά. Αφού ολοκλήρωσαν την έρευνα στο σπίτι, κατάσχεσαν ό,τι βρήκαν, έβγαλαν φωτογραφίες την κάθε μία από εμάς και, στη συνέχεια, μας ανάγκασαν να μπούμε στο όχημά τους. Κατά την έξοδο, είδα αμέτρητα αστυνομικά αυτοκίνητα και αστυνομικούς.

Η αστυνομία μάς πήγε σε έναν ξενώνα σε μια στρατιωτική υποπεριοχή, όπου μας χώρισαν για να μας ανακρίνουν ατομικά. Υπήρχαν δύο αστυνομικοί που φρουρούσαν την πόρτα. Με το που με έσπρωξαν μέσα στο δωμάτιο, άρχισαν να με ανακρίνουν τρεις άνδρες αξιωματικοί και μία γυναίκα αξιωματικός. Ένας από τους άνδρες αξιωματικούς άρχισε ρωτώντας «Από πού είσαι; Πώς ονομάζεσαι; Τι κάνεις σε αυτή την περιοχή; Πού είναι τα χρήματα της εκκλησίας;» Προσευχόμουν συνεχώς στον Θεό μες στην καρδιά μου και, ό,τι και να με ρωτούσαν, αρνούμουν να βγάλω λέξη. Βλέποντας αυτό, έχασαν όλοι την ψυχραιμία τους. Μου έδωσαν εντολή να σταθώ με το κορμί σε απόλυτη ευθεία και δεν με άφηναν να γείρω στον τοίχο. Με αυτόν τον τρόπο, συνέχισαν να με ανακρίνουν εκ περιτροπής για τρεις μέρες και τρεις νύχτες και, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, δεν μου επέτρεπαν να φάω ή να κοιμηθώ. Το ήδη λεπτό, αδύναμο σώμα μου δεν μπορούσε να αντέξει τέτοια κακομεταχείριση. Ένιωθα ότι το κεφάλι μου ήταν έτοιμο να εκραγεί, ένιωθα σαν να είχαν τρυπήσει την καρδιά μου, ήμουν κουρασμένη και πεινασμένη, και δεν μπορούσα να κρατήσω την ισορροπία μου. Αλλά, κάθε φορά που έκλεινα τα μάτια μου, με σκουντούσαν και μου έλεγαν: «Δεν θα κοιμηθείς πριν απαντήσεις στις ερωτήσεις μας! Με τιποτα! Έχουμε όλο τον χρόνο του κόσμου. Ας δούμε πόσο μπορείς να αντέξεις!» Μου έκαναν συχνά ερωτήσεις για την εκκλησία. Ήμουν πολύ αγχωμένη κατά τη διάρκεια της δύσκολης δοκιμασίας, και τρομοκρατημένη μήπως μου ξεφύγει κάτι σε μια στιγμή απροσεξίας. Ένιωθα σωματικά και πνευματικά βασανισμένη, αλλά όταν νόμιζα ότι είχα υποφέρει όλα όσα μπορούσα και δεν μπορούσα να αντέξω άλλο, ο Θεός με διαφώτισε κάνοντάς με να θυμηθώ αυτό το απόσπασμα του λόγου Του: «Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με βάσανα, πρέπει να είσαι σε θέση να παραμερίζεις το ενδιαφέρον για τη σάρκα και να μην κάνεις παράπονα κατά του Θεού. Όταν ο Θεός σού κρύβεται, πρέπει να είσαι σε θέση να έχεις την πίστη να Τον ακολουθείς, να διατηρείς την πρότερη αγάπη σου χωρίς να την αφήνεις να εξασθενήσει ή να εξαφανιστεί. Ό,τι κι αν κάνει ο Θεός, εσύ πρέπει να υποτάσσεσαι στο σχέδιό Του και να είσαι προετοιμασμένος να καταραστείς την ίδια σου τη σάρκα αντί να κάνεις παράπονα εναντίον Του. Όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με δοκιμασίες, πρέπει να ικανοποιείς τον Θεό, παρόλο που μπορεί να κλαις πικρά ή να διστάζεις να αποχωριστείς κάποιο αγαπημένο σου αντικείμενο. Αυτή μόνο είναι αληθινή αγάπη και πίστη. Όποιο κι αν είναι το πραγματικό σου ανάστημα, πρέπει πρώτα να κατέχεις και τη θέληση να υποστείς κακουχίες αλλά και αληθινή πίστη, και πρέπει, επίσης, να έχεις τη θέληση να απαρνηθείς τη σάρκα» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Όσοι πρόκειται να οδηγηθούν στην τελείωση πρέπει να υποβληθούν σε εξευγενισμό). Κάθε γραμμή των λόγων του Θεού με ενθάρρυνε. Σωστά, ο Σατανάς χρησιμοποιούσε τη σωματική μου αδυναμία για να μου επιτεθεί. Ήλπιζε να χρησιμοποιήσει την επιθυμία μου να προστατέψω τη σάρκα μου και να ζήσω με άνεση και ηρεμία για να με κάνει να του υποταχτώ. Δεν μπορούσα να τον αφήσω να με εξαπατήσει και να με κάνει να ζήσω ως δειλός, εξευτελισμένος Ιούδας. Ήμουν πρόθυμη να ζήσω σύμφωνα με τον λόγο του Θεού, να απαρνηθώ τη σάρκα και να κάνω πράξη την αγάπη για τον Θεό. Προτιμούσα να καταραστώ την ίδια μου τη σάρκα από το να παραπονεθώ ενάντια στον Θεό ή να Τον προδώσω. Τα λόγια του Θεού ήταν μια πηγή αβυσσαλέας δύναμης και μου έδωσαν την αποφασιστικότητα να υποφέρω τα δεινά μου. Τα μεσάνυχτα της τρίτης ημέρας, ήρθε ένας μεσήλικας άνδρας, προφανώς ο ανώτερός τους, και όταν είδε ότι δεν μπόρεσαν να μου πάρουν ούτε κουβέντα, ήρθε ακριβώς απέναντί μου και είπε: «Είσαι μια νεαρή γυναίκα και όμορφη. Θα μπορούσες να κάνεις ό,τι θέλεις. Γιατί επιμένεις να πιστεύεις στον Θεό; Γιατί δεν μας λες απλώς αυτά που ξέρεις; Το να καθυστερείς τα πράγματα δεν θα σου κάνει καλό. Όσο περισσότερο καθυστερείς, τόσο περισσότερο θα υποφέρεις». Τη στιγμή εκείνη, η σάρκα μου ήταν εξαιρετικά αδύναμη και η αποφασιστικότητά μου άρχισε να κλονίζεται. Σκέφτηκα: «Ίσως θα έπρεπε να τους πω κάτι ασήμαντο. Αν συνεχίσω να αναβάλλω έτσι τα πράγματα, ποιος ξέρει τι άλλα μέσα θα χρησιμοποιήσουν για να με βασανίσουν;» Αλλά αμέσως σκέφτηκα: «Όχι! Δεν μπορώ να πω τίποτα! Αν αφήσω κάτι να μου ξεφύγει, θα ρωτάνε όλο και περισσότερα. Τίποτα δεν θα μπορεί να το σταματήσει πια μόλις το κάνω, και τότε θα γίνω πραγματικά ένας Ιούδας». Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, κατάλαβα ότι είχα σχεδόν ξεγελαστεί από το τέχνασμα του Σατανά. Αυτό ήταν επικίνδυνο! Τι μοχθηροί, άθλιοι διάβολοι! Εκμεταλλεύονταν την αδυναμία μου, χρησιμοποιώντας σκληρές και ήπιες τεχνικές για να με κάνουν να προδώσω την εκκλησία. Δεν μπορούσα να αφήσω τον εαυτό μου να εξαπατηθεί από τον Σατανά. Θα προτιμούσα να πεθάνω πριν κάνω κάτι για να προδώσω τον Θεό.

Την τέταρτη ημέρα, όταν αυτοί οι σατανικοί αστυνομικοί είδαν ότι δεν τους είχα πει ακόμα τίποτα, δοκίμασαν μια άλλη τακτική. Με πήγαν σε ένα άλλο δωμάτιο και έκλεισαν την πόρτα. Τότε, θυμήθηκα ότι κάποτε άκουσα κάποιον να περιγράφει πώς η αστυνομία πήγε μια αδελφή σε ένα κελί φυλακής γεμάτο από άντρες και επέτρεψε στους αρσενικούς φυλακισμένους να την εξευτελίσουν. Αισθάνθηκα βαθιά φοβισμένη, σαν να ήμουν ένα αρνί μέσα στο στόμα μιας τίγρης, χωρίς καμία ελπίδα διαφυγής, και σκέφτηκα: «Πώς θα με βασανίσουν τώρα; Θα πεθάνω σε αυτό το δωμάτιο;… Θεέ μου, Σε παρακαλώ προστάτεψέ με και δώσε μου δύναμη!» Ξανά και ξανά προσευχόμουν και επικαλούμουν τον Θεό, και δεν τολμούσα να Τον αφήσω ούτε για μια στιγμή. Οι σατανικοί αστυνομικοί κάθισαν στο κρεβάτι. Μου είπαν να σταθώ μπροστά τους και μου έθεσαν τα ίδια ερωτήματα. Όταν είδαν ότι ακόμα δεν μιλούσα, ένας από αυτούς έγινε έξαλλος. Άρπαξε τα χέρια μου, τα έστριψε πίσω από την πλάτη μου, μου πέρασε χειροπέδες και μου έδωσε εντολή να σταθώ σε στάση ιππέα. Τα πόδια μου ήταν ήδη αδύναμα, ακόμα και για να με κρατήσουν όρθια, πόσο μάλλον για να με στηρίξουν στη στάση του ιππέα. Δεν μπορούσα να διατηρήσω τη στάση αυτή ούτε για ένα λεπτό. Όταν η στάση μου δεν ανταποκρινόταν πλέον στις απαιτήσεις τους, ένας από αυτούς με κλώτσησε άγρια στην κνήμη, ρίχνοντάς με στο πάτωμα. Ένας άλλος μεγαλόσωμος αξιωματικός της αστυνομίας ήρθε μπροστά και με τράβηξε πάνω από τις χειροπέδες μου, και μετά ύψωσε τα χέρια μου πίσω από την πλάτη μου ψηλά στον αέρα, επιπλήττοντάς με την ώρα που το έκανε: «Θα μιλήσεις τώρα; Μη δοκιμάζεις την υπομονή μου!» Όσο ψηλότερα με σήκωνε, τόσο πιο σφιχτές γίνονταν οι χειροπέδες μου, και ούρλιαζα από τον πόνο. Όσο περισσότερο ούρλιαζα, τόσο ψηλότερα με σήκωνε και τόσο πιο βάναυσα με επιτιμούσε, αλλά δεν μπορούσα να αισθανθώ τίποτα εκτός από το ότι τα χέρια και οι καρποί μου ήταν έτοιμα να σπάσουν. Μέσα στη δυστυχία μου, στο μυαλό μου εμφανίστηκε ένα απόσπασμα του λόγου του Θεού. «Κατά τις έσχατες αυτές ημέρες, πρέπει να γίνετε μάρτυρες του Θεού. Άσχετα από το πόσο υποφέρετε, θα πρέπει να προχωρήσετε μέχρι το τέλος και, ακόμα και στην τελευταία σας πνοή, πρέπει να είστε ακόμα πιστοί στον Θεό, να είστε στο έλεός Του. Μόνο έτσι αγαπά κανείς αληθινά τον Θεό και μόνο αυτή είναι η δυνατή και ηχηρή μαρτυρία» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Την ομορφιά του Θεού μπορείς να τη γνωρίσεις μόνο βιώνοντας επίπονες δοκιμασίες). Εκείνη τη στιγμή, ειλικρινά ένιωσα παρηγοριά και ενθάρρυνση από τον Θεό. Ένιωσα ότι ο Θεός ήταν δίπλα μου, ότι ήταν μαζί μου, ενθαρρύνοντάς με να μείνω ακλόνητη ανεξάρτητα από το πόσο μεγάλος ήταν ο πόνος, και να είμαι πιστή σ’ Αυτόν μέχρι το τέλος, γιατί μόνο αυτή είναι μια ισχυρή, ηχηρή μαρτυρία. Προσευχήθηκα σιωπηλά στον Θεό: «Θεέ μου, τώρα απαιτείς να μείνω ακλόνητη στη μαρτυρία μου για Σένα. Ανεξάρτητα από το πόσο υποφέρω, θα γίνω μάρτυρας για Σένα μπροστά στον Σατανά και, ακόμα κι αν πεθάνω, δεν θα Σε προδώσω! Δεν θα υποταχθώ στον Σατανά!» Μετά από έναν ακόμη γύρο μαρτυρίων, ο αστυνομικός είδε ότι και πάλι δεν μιλούσα, κι έτσι με πέταξε βάναυσα στο πάτωμα. Μετά, είδα ότι οι χειροπέδες είχαν κάνει δύο βαθιές πληγές στους καρπούς μου και ο πόνος έμοιαζε να με διαπερνά. Ακόμα και σήμερα, δεν μπορώ να σηκώσω βαριά πράγματα με τον δεξιό καρπό μου.

Η αστυνομία με βασάνιζε ανά διαστήματα για δέκα και πλέον μέρες, για να πάρει πληροφορίες για την εκκλησία. Όταν είδαν ότι οι επιθετικές τακτικές τους δεν δούλευαν, δοκίμασαν μια διαφορετική στρατηγική. Μια μέρα, έστειλαν μία γυναίκα αξιωματικό να με πλησιάσει. Μου έφερε μερικά προϊόντα καθημερινής χρήσης και, στη συνέχεια, προσπάθησε να κερδίσει την εύνοιά μου, λέγοντας: «Κοίτα τον εαυτό σου —μια νέα γυναίκα, όμορφη, με ένα, κατά τα φαινόμενα, καλό πτυχίο. Εάν δεν πίστευες στον Θεό, θα μπορούσαμε να είμαστε φίλες. Αν δεν έχεις πού να πας, μπορείς να μείνεις στο σπίτι μου. Μπορώ να σε βοηθήσω να βρεις μια καλή δουλειά εδώ, και να σου συστήσω έναν καλό σύντροφο. Θα μπορούσες να έχεις το δικό σου σπίτι, τον σύζυγό σου, ένα παιδί και να απολαμβάνεις τις μέρες με την οικογένειά σου. Δεν θα ήταν ωραίο αυτό; Όπως είναι τώρα τα πράγματα, δεν μπορείς να πας σπίτι. Δεν σου λείπουν το σπίτι και οι γονείς σου;» Ο άνδρας αξιωματικός δίπλα πήρε μέρος κι αυτός, λέγοντας: «Έτσι είναι. Γιατί περνάς τις μέρες σου κρυμμένη, μετακινούμενη από μέρος σε μέρος; Γιατί υποβάλλεις τον εαυτό σου σε αυτό; Εφόσον συνεργαστείς μαζί μας, σου υπόσχομαι ότι υπάρχει μια διέξοδος από όλα αυτά για σένα». Τους άκουσα να με δελεάζουν και η καρδιά μου δεν μπορούσε παρά να γίνει αδύναμη. «Έχουν δίκιο. Έχω περάσει τα τελευταία χρόνια κρυμμένη, φοβούμενη μήπως συλληφθώ από την αστυνομία. Δεν είχα σταθερή διεύθυνση και φοβόμουν συνεχώς. Πότε θα τελειώσουν αυτές οι ημέρες δίωξης; Το να ζει κανείς έτσι είναι πραγματικά άθλιο!» Αλλά αυτή η σκέψη έφερε αμέσως σκοτάδι στην καρδιά μου, κι έτσι επικαλέστηκα τον Θεό: «Θεέ μου! Ξέρω ότι η κατάστασή μου είναι λανθασμένη. Σου προβάλλω απαιτήσεις και διαμαρτύρομαι για Σένα. Αυτή είναι η επαναστατικότητα και η αντίστασή μου. Θεέ μου! Σε ικετεύω να με διαφωτίσεις για να μπορέσω να απομακρυνθώ από αυτή τη λανθασμένη κατάσταση, να εμποδίσω να πετύχει το σχέδιο του Σατανά και να αποτρέψω τον εαυτό μου από το να πέσει στην παγίδα του Σατανά». Αφότου προσευχήθηκα, θυμήθηκα ένα απόσπασμα από τον λόγο του Θεού: «Ίσως όλοι σας θυμάστε αυτά τα λόγια: “Διότι η προσωρινή ελαφρά θλίψις ημών εργάζεται εις ημάς καθ’ υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης”. Στο παρελθόν, όλοι σας είχατε ακούσει αυτό το ρητό, όμως κανείς δεν κατάλαβε το αληθινό νόημα των λέξεων. Σήμερα, γνωρίζετε καλά την αληθινή τους σημασία. Αυτά τα λόγια είναι αυτό που θα επιτύχει ο Θεός τις έσχατες ημέρες. Και θα επιτελεστούν πάνω σε αυτούς που πλήττονται σκληρά από τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα στη γη που βρίσκεται. Ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας διώκει τον Θεό και είναι εχθρός Του, έτσι, σε αυτήν τη γη, εκείνοι που πιστεύουν στον Θεό ταπεινώνονται και διώκονται. Αυτός είναι ο λόγος που αυτά τα λόγια θα γίνουν πραγματικότητα στη δική σας ομάδα ανθρώπων» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Είναι το έργο του Θεού τόσο απλό όσο φαντάζεται ο άνθρωπος;). Η διαφώτιση από τα λόγια του Θεού φώτισε την καρδιά μου. Κατάλαβα τη σημασία του να βιώσω δίωξη και δεινά. Ο Θεός χρησιμοποιεί τους διωγμούς από αυτούς τους δαίμονες για να μας δώσει την αποφασιστικότητα να υποφέρουμε τον πόνο και να οδηγήσει στην τελείωση την ειλικρίνεια και την πίστη μας ενόσω Τον ακολουθούμε, έτσι ώστε η εμπειρία και η μαρτυρία μας να καταστούν ισχυρή απόδειξη ότι ο Θεός υπερνικά τον Σατανά, κι όλοι οι άνθρωποι να μπορούν να δουν τη μαρτυρία ότι το έργο των εσχάτων ημερών του Παντοδύναμου Θεού δεν είναι έργο ανθρώπου, αλλά το έργο του ίδιου του Θεού. Χωρίς το έργο του Θεού και την καθοδήγηση και την παροχή των λόγων του Θεού, κανένας άνθρωπος δεν θα μπορούσε να αντέξει τη μακροχρόνια κι απάνθρωπη σκληρότητα και τα βασανιστήρια αυτών των δαιμόνων. Το να είναι κανείς σε θέση να πιστεύει στον Θεό και να ακολουθεί τον Θεό ακόμα και με κόστος τη ζωή του, είναι το αποτέλεσμα του έργου του Παντοδύναμου Θεού πάνω στους ανθρώπους. Είναι η μαρτυρία της δόξας που κέρδισε ο Θεός και η παντοδύναμη ισχύς του Θεού. Σε αυτό το τελευταίο στάδιο του έργου Του, ο Θεός θέλει να κερδίσει μια ομάδα νικητών που να μπορούν να αντέξουν τον διωγμό και τα σκληρά χτυπήματα του Σατανά και να στραφούν θαρραλέα προς τη δικαιοσύνη. Αυτοί είναι οι νικητές που θέλει τελικά ο Θεός να κερδίσει! Ο λόγος του Θεού λέει: «Έχω απονείμει όλη τη δόξα Μου σ’ εσάς και σας έστειλα τη ζωή που ο εκλεκτός λαός, οι Ισραηλίτες, δεν έλαβε ποτέ. Δικαιωματικά, οφείλετε να γίνετε μάρτυρές Μου, να αφιερώσετε τα νιάτα σας σ’ Εμένα και να παραδώσετε τη ζωή σας. Σε όποιον δίνω τη δόξα Μου, πρέπει να γίνει μάρτυράς Μου και να δίνει τη ζωή του για Εμένα. Αυτό είναι εδώ και καιρό προκαθορισμένο. Είναι προς όφελός σας που σάς απονέμω τη δόξα Μου, και καθήκον σας είναι να επιμαρτυρείτε για τη δόξα Μου» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τι γνωρίζεις περί πίστης;). Στο έξι χιλιάδων χρόνων σχέδιο διαχείρισής Του, ο Θεός έχει κάνει τρία στάδια έργου και έχει ενσαρκωθεί δύο φορές. Στην τελευταία Του ενσάρκωση, έχει έρθει να δουλέψει στην Κίνα, μια άθεη χώρα που διώκει τον Θεό πάρα πολύ, και πετυχαίνει, σε εκείνους από εμάς που βλάπτονται βαθιά και βάναυσα από τον Σατανά, ένα μέρος της δόξας που κερδίζει τις έσχατες μέρες, νικώντας, έτσι, τον Σατανά και, ενσταλάζοντας, ταυτόχρονα, την αλήθεια και τη ζωή μέσα μας. Αληθινά κερδίζουμε πολλά από τον Θεό, και έτσι πρέπει να γίνουμε μάρτυρες για τον Θεό. Αυτή είναι η αποστολή από τον Θεό, καθώς και η χάρη και η εξύψωσή Του, και είναι τιμή μας. Έτσι, ο πόνος που υποφέρουμε σήμερα έχει νόημα, είναι πολύτιμος και αντιπροσωπεύει την εύνοια του Θεού για εμάς. Μέσα από τη διαφώτιση και την καθοδήγηση των λόγων του Θεού, κατάλαβα το θέλημα του Θεού, είδα τα κόλπα του Σατανά και βρήκα την αποφασιστικότητα να αντέξω κάθε πόνο για να μείνω ακλόνητη στη μαρτυρία μου για τον Θεό. Μετά από αυτό, η αστυνομία συνέχισε να με ανακρίνει για άλλες δύο εβδομάδες, αλλά ποτέ δεν τους είπα καμία πληροφορία για την εκκλησία.

Μετά, με μετέφεραν στο τοπικό κρατητήριο. Μόλις έφτασα, μια γυναίκα αστυνομικός με διέταξε να γδυθώ για να με ψάξει, κι επιπλέον κατέσχεσε τα χρήματα που είχα πάνω μου. Όταν μπήκα στο κελί, η δυσωδία ήταν απαίσια. Περισσότεροι από είκοσι άνθρωποι ήταν στριμωγμένοι σε μια μόνο πλατφόρμα ύπνου. Όλοι τρώγαμε, πίναμε, ουρούσαμε και αφοδεύαμε στο ίδιο δωμάτιο. Τον επόμενο μήνα, αυτοί οι σατανικοί αστυνομικοί με διέταξαν να εργάζομαι υπερωρίες και να αναλαμβάνω καθημερινά πρόσθετα καθήκοντα. Είχαν πάρει τα γυαλιά μου, οπότε τα έβλεπα όλα θολά και, όπως δούλευα, έπρεπε να φέρνω τα πράγματα πολύ κοντά στα μάτια μου για να τα βλέπω καθαρά. Επιπλέον, τα φώτα στο κρατητήριο ήταν μικρά και αμυδρά. Ενώ οι άλλοι κοιμούνταν, έπρεπε να συνεχίσω να εργάζομαι μέχρι αργά τη νύχτα, επειδή μου έπαιρνε τόσο πολλή ώρα να ολοκληρώσω τα καθήκοντά μου. Τα μάτια μου ήταν εξαιρετικά εξαντλημένα και φοβόμουν ότι η δουλειά θα με έκανε να τυφλωθώ. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ καλά τη νύχτα, και κάθε βράδυ έπρεπε να κάνω μια ώρα υπηρεσίας στο κελί. Πέρα από τον βαρύ φόρτο εργασίας κάθε μέρα, επιπλέον με ανέκριναν δύο φορές την εβδομάδα, και κάθε φορά, αυτή η σατανική αστυνομία μού έβαζε χειροπέδες και δεσμά στα πόδια, καθώς και τη στολή κρατουμένου με χρώμα «αυτοκρατορικό κίτρινο». Θυμάμαι, μια τέτοια μέρα, έβρεχε. Περπατούσα δίπλα σε έναν άνδρα αστυνομικό, ο οποίος κρατούσε μια ομπρέλα πάνω απ’ το κεφάλι του. Περπατούσα με εξαιρετική δυσκολία, με χειροπέδες, δεσμά στα πόδια και φορώντας τη λεπτή στολή της φυλακής, τρέμοντας καθώς η παγωμένη βροχή έπεφτε πάνω μου. Τα δεσμά ήταν πολύ βαριά, έγδερναν τους αστραγάλους μου και έκαναν δυνατό θόρυβο με κάθε βήμα. Στο παρελθόν, είχα δει τέτοια πράγματα μόνο στην τηλεόραση, μα πλέον τα βίωνα προσωπικά. Δεν μπορούσα παρά να απεχθάνομαι την κατάστασή μου, και αναφώνησα μέσα μου: «Έτσι ανακρίνονται οι δολοφόνοι και οι βιαστές! Τι έκανα για να το αξίζω αυτό;» Τότε ήταν που ο Θεός με διαφώτισε και θυμήθηκα τα λόγια του Θεού: «Προπάτορες των αρχαίων; Πολυαγαπημένοι ηγέτες; Όλοι τους αντιτίθενται στον Θεό! Η ανάμειξή τους έχει αφήσει τα πάντα κάτω από τους ουρανούς σε μια κατάσταση σκότους και χάους! Θρησκευτική ελευθερία; Τα νόμιμα δικαιώματα και συμφέροντα των πολιτών; Όλα είναι κόλπα συγκάλυψης της αμαρτίας! […] Τώρα είναι η ώρα: ο άνθρωπος έχει από καιρό συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις του, έχει αφιερώσει όλες του τις προσπάθειες και έχει πληρώσει κάθε τίμημα για έναν λόγο, για να ξεσκίσει το φρικτό πρόσωπο αυτού του δαίμονα και να δώσει τη δυνατότητα στους ανθρώπους, που έχουν τυφλωθεί και έχουν υποστεί κάθε είδους δυστυχία και δυσκολίες, να ξεσηκωθούν από τον πόνο τους και να γυρίσουν την πλάτη σε αυτόν τον σατανικό διάβολο» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το μονοπάτι… (8)). Όταν σύγκρινα τα λόγια του Θεού με την πραγματικότητα που αντιμετώπισα, τελικά είδα ότι αν και το ΚΚΚ δηλώνει με κάθε τρόπο στον εξωτερικό κόσμο ότι όλοι οι άνθρωποι αξίζουν τη θρησκευτική ελευθερία, τη στιγμή που κάποιος πραγματικά πιστεύει στον Θεό, απαντά με κάθε είδους διώξεις, συλλήψεις, βία, προσβολές, καταδίκη και φυλάκιση. Δεν αντιμετωπίζει τους ανθρώπους με ανθρωπιστικό τρόπο. Οι αξίες της «ελευθερίας των θρησκευτικών πεποιθήσεων» και της «δημοκρατίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων» είναι κόλπα που προορίζονται αποκλειστικά για να εξαπατούν, να ρίχνουν στάχτη στα μάτια των άλλων και να παίζουν μαζί τους! Αυτό το σατανικό κόμμα εξωραΐζεται με κάθε είδους ευγλωττία, αλλά στην πραγματικότητα, είναι τόσο σκληρό και βάναυσο όσο ένα δαιμονικό θηρίο, αληθινά τόσο καταχθόνιο και μοχθηρό όσο γίνεται! Το ΚΚΚ εσκεμμένα αγνοεί και αποστρέφει τα μάτια από τους κακούς και τους κακοποιούς στον κόσμο, που κλέβουν, εξαπατούν, δολοφονούν και ληστεύουν, και μερικές φορές ακόμα και τους προστατεύει, αλλά διώκει αμείλικτα και σκοτώνει ανθρώπους που πιστεύουν στον Θεό και περπατούν στο σωστό μονοπάτι. Το ΚΚΚ είναι πραγματικά ένας δαίμονας που κάνει τον εαυτό του εχθρό του Θεού! Όπως σκεφτόμουν αυτά τα πράγματα, δεν μπορούσα παρά να μισήσω αυτόν τον κακό δαίμονα. Ορκίστηκα να επαναστατήσω εναντίον του ακόμα κι αν μου κόστιζε τη ζωή μου, και παρέδωσα τον εαυτό μου στον Θεό! Μετά από έναν μήνα, παρά την έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων, η αστυνομία με καταδίκασε σε ένα έτος αναμόρφωσης μέσω εργασίας, με την κατηγορία της «διατάραξης της δημόσιας τάξης».

Όταν έφτασα στο στρατόπεδο εργασίας, συνειδητοποίησα ότι αυτό ήταν ένα ακόμη πιο σκοτεινό μέρος. Εδώ δεν υπήρχε καθόλου ελευθερία. Οι κρατούμενοι μπορούσαν να φάνε, να πιουν ή να πάνε στην τουαλέτα μόνο κατόπιν διαταγής των φρουρών της μονάδας τους, και έπρεπε να υπακούμε τους φρουρούς σε όλα, ειδάλλως τιμωρούμασταν. Όταν μπαίναμε και βγαίναμε από το δωμάτιο, έπρεπε να αναφέρουμε με τη σειρά τον αριθμό φυλακισμένου που είχαμε, και αν κάποιος ανέφερε λάθος αριθμό, ολόκληρη η μονάδα τιμωρούνταν περνώντας δύο ώρες κάτω από τον ανελέητο ήλιο ή μουσκεύοντας στη βροχή. Όταν πηγαίναμε στην τραπεζαρία για φαγητό, αν κάποιος ανέφερε λάθος αριθμό, ολόκληρη η μονάδα τιμωρούνταν με το να μας αναγκάζουν να περιμένουμε έξω και να μη μας επιτρέπεται να φάμε. Μπορούσαμε μόνο να κοιτάμε αβοήθητοι, καθώς οι άλλοι κρατούμενοι έτρωγαν τα γεύματά τους. Επίσης, έπρεπε να τραγουδάμε ένα στρατιωτικό τραγούδι πριν από κάθε γεύμα, με όλη μας τη δύναμη, και αν κάποιος τραγουδούσε φάλτσα ή όχι αρκετά δυνατά, έπρεπε να ξεκινήσουμε το τραγούδι από την αρχή, μία, δύο φορές… Μπορούσαμε να φάμε μόνο όταν οι φρουροί της μονάδας μας ήταν ικανοποιημένοι. Αυτό το λεγόμενο «σύστημα διαχείρισης» υπάρχει μόνο για να ικανοποιήσει τις επιθυμίες εκείνων των κακών φρουρών να εξουσιάζουν τους άλλους, να τους διατάζουν και να απολαμβάνουν το κύρος τους. Κάθε μέρα έφερναν τους άλλους στα όριά τους. Εκεί, πέρα ​​από το καθάρισμα για τους φρουρούς και το δίπλωμα των κουβερτών τους, οι κρατούμενοι έπρεπε να φέρνουν νερό για τα ποδόλουτρα και να κάνουν μασάζ στις πλάτες των φρουρών. Οι φρουροί φέρονταν σαν αυτοκράτορες και βασίλισσες· σου χαμογελούσαν αν τους εξυπηρετούσες καλά, αλλά σε επέπλητταν άγρια ή σε χτυπούσαν αν τους υπηρετούσες άσχημα. Ανεξάρτητα από το τι κάναμε, ακόμα κι αν βρισκόμασταν στο μπάνιο, τη στιγμή που ακούγαμε τους φρουρούς να φωνάζουν, έπρεπε να απαντήσουμε δυνατά «παρών» και να τρέξουμε εκεί για να ακούσουμε τις διαταγές τους. Έτσι διοικούνται τα στρατόπεδα εργασίας υπό το καθεστώς του ΚΚΚ. Είναι σκοτεινά, καταπιεστικά, σκληρά και ταπεινωτικά. Αντιμέτωπη με όλα αυτά, δεν ένιωθα τίποτα παρά δυσαρέσκεια και αδυναμία. Και πέρα από αυτά, αυτή η σατανική αστυνομία αντιμετώπιζε τους κρατούμενους στο στρατόπεδο εργασίας ως υποζύγια και σκλάβους, σαν απλά εργαλεία για να κερδίζει χρήματα. Μας υπερφόρτωναν με δουλειά κάθε μέρα, μέχρι το σημείο που, εκτός από το φαγητό και τον ύπνο, περνούσαμε το υπόλοιπο της μέρας μας δουλεύοντας για να δημιουργήσουμε πλούτο γι’ αυτούς. Κάθε μέρα, πέρα από τους διάφορους κανονισμούς που έπρεπε να ακολουθήσουμε, έπρεπε επίσης να αντιμετωπίσουμε έναν βαρύ φόρτο εργασίας, και δεν ξέραμε πότε θα τιμωρούμασταν ή θα μας επέπλητταν. Πραγματικά δεν άντεχα να ζω έτσι, και δεν ξέρω πόσες φορές σκέφτηκα μέσα μου: «Θα πεθάνω σε αυτό το στρατόπεδο; Κάθε μέρα, μας οδηγούν στην εξάντληση. Πώς θα τα βγάλω πέρα αυτό το τόσο κοπιαστικό έτος; Πότε θα τελειώσει επιτέλους αυτό; Δεν αντέχω ούτε ένα ακόμα λεπτό, ένα ακόμα δευτερόλεπτο, σ’ αυτό το διαβολεμένο μέρος…» Επιπλέον, δεν υπήρχε κανένας με τον οποίον να μπορούσα να μοιραστώ ανοιχτά τα συναισθήματά μου. Κάθε μέρα, έπρεπε να αντέχω τα πάντα σιωπηλά και να δουλεύω ασταμάτητα, και ένιωθα άθλια. Τη νύχτα, όταν όλοι κοιμόντουσαν, καθώς κοίταζα έξω από τα κάγκελα του παραθύρου τα αστέρια, με κατελάμβανε η θλίψη. Ένιωθα απομονωμένη και μόνη, και δεν μπορούσα παρά να κλαίω με αναφιλητά στο μαξιλάρι μου. Αλλά τη στιγμή που ένιωθα πιο αδύναμη, ξαφνικά θυμήθηκα τον λόγο του Θεού: «Πόσες άγρυπνες νύχτες πέρασε ο Θεός, λόγω του έργου για την ανθρωπότητα. Από τα πιο υψηλά σημεία μέχρι τα πιο μεγάλα βάθη, Εκείνος κατέβηκε στην ζωντανή κόλαση όπου ζει ο άνθρωπος, προκειμένου να περάσει τις ημέρες Του με τον άνθρωπο. Ποτέ Του δεν παραπονέθηκε για την αθλιότητα ανάμεσα στους ανθρώπων, ποτέ Του δεν τους επέκρινε για την ανυπακοή τους, παρά υπομένει μέγιστο εξευτελισμό, την ώρα που φέρει ο ίδιος εις πέρας το έργο Του. Πώς θα μπορούσε ο Θεός να ανήκει στην κόλαση; Πώς θα μπορούσε να περάσει τη ζωή Του στην κόλαση; Όμως, για χάρη όλη της ανθρωπότητας, ώστε όλη η ανθρωπότητα να βρει πιο σύντομα ανάπαυση, Εκείνος υπέμενε τον εξευτελισμό και την αδικία για να έρθει στη γη και εισήλθε ο ίδιος στην “κόλαση” και στον “Άδη”, μέσα στο στόμα του λύκου, για να σώσει τον άνθρωπο» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Έργο και είσοδος (9)). Κάθε γραμμή του λόγου του Θεού παρηγορούσε τη βασανισμένη καρδιά μου. Ναι! Ένιωθα τόσο μόνη και απομονωμένη σε αυτή τη δαιμονική φυλακή γιατί δεν είχα κανέναν να εμπιστευτώ, αλλά ο Θεός κατέβηκε στη γη από τον ουρανό και υπέφερε από φρικτές προσβολές και μαρτύρια για να σώσει εμάς, την ανθρωπότητα, που επαναστατήσαμε εναντίον Του και Του αντισταθήκαμε, και κανείς δεν μπορούσε να Τον καταλάβει ή να ενδιαφερθεί για το θέλημά Του. Αντίθετα, αντιμετώπισε παρανόηση, παράπονα, παραμέληση, επιθέσεις, εξαπάτηση και προδοσία από τους ανθρώπους. Ο Θεός δεν αισθάνθηκε την ίδια απομόνωση και μοναξιά; Δεν βασανίστηκε και πληγώθηκε και ο Θεός; Αλλά παρ’ όλα αυτά, δεν υπολόγισα το θέλημα του Θεού καθόλου, και έγινα αρνητική και αδύναμη μετά από λίγη μόνο δυστυχία. Ήθελα μόνο να αποσυρθώ και να ξεφύγω. Ήμουν αληθινά στασιαστική! Ο Θεός επέτρεψε να πέσουν πάνω μου οι διωγμοί από αυτούς τους δαίμονες, όχι γιατί σκόπιμα ήθελε να με κάνει να υποφέρω, αλλά επειδή ήθελε να δω καθαρά το σατανικό πρόσωπο του ΚΚΚ μέσα από το τη βίωση των βίαιων διώξεών του, να μπορώ πραγματικά να το απαρνηθώ και να στραφώ τελικά πλήρως στον Θεό. Όλα αυτά έγιναν με τις καλές προθέσεις και τη σωτηρία του Θεού. Και ούτως ή άλλως, ο Χριστός υπέφερε τώρα μαζί μου, οπότε δεν ήμουν πλέον μόνη. Μόνο τότε ένιωσα ότι, σε όλα όσα κάνει ο Θεός στον άνθρωπο, υπάρχει μόνο σωτηρία και αγάπη. Αν και υπέφερα βασανιστήρια στη σάρκα, ήταν απίστευτα ευεργετικό για την είσοδό μου στη ζωή! Μόλις κατάλαβα αυτά τα πράγματα, άρχισα σιγά-σιγά να βγαίνω από την αρνητική, αδύναμη κατάστασή μου και βρήκα την αποφασιστικότητα να είμαι ικανοποιημένη με το να βασανίζομαι για να γίνω μάρτυρας για τον Θεό.

Στα τέλη του Ιουνίου του 2010, απελευθερώθηκα έναν μήνα νωρίτερα. Μέσα από τη βίωση αυτού του διωγμού και της δυσκολίας, ένιωσα πραγματικά ότι η σωτηρία του Θεού για τους ανθρώπους είναι ειλικρινής και πρακτική, και ότι η αγάπη του Θεού για τους ανθρώπους είναι βαθιά και αληθινή! Αν δεν είχα βιώσει τον διωγμό και τη σύλληψη από αυτούς τους διαβόλους, η πίστη μου, το θάρρος και η αποφασιστικότητά μου να υποφέρω δεν θα μπορούσαν να έχουν τελειωθεί και ποτέ δεν θα μπορούσα να δω καθαρά το πραγματικό, άσχημο πρόσωπο του δαίμονα. Ποτέ δεν θα τον απεχθανόμουν ειλικρινά και ποτέ δεν θα ήμουν σε θέση να στρέψω την καρδιά μου στον Θεό και να παραδώσω τον εαυτό μου εξ ολοκλήρου στον Θεό. Χωρίς πραγματική εμπειρία της πικρίας του διωγμού και της δυσκολίας, ποτέ δεν θα ήμουν σε θέση να καταλάβω ή να εκτιμήσω τη δυστυχία που αισθάνεται ο Θεός ή το τίμημα που πληρώνει για να έρθει ενσαρκωμένος σε αυτό το βρώμικο μέρος και να μας σώσει. Αυτό μου επέτρεψε να νιώσω βαθύτερα την αγάπη του Θεού και έφερε την καρδιά μου πιο κοντά σε Αυτόν. Είμαι ευγνώμων στα λόγια του Θεού για την καθοδήγηση που μου παρείχαν ξανά και ξανά, και που με συντρόφευσαν κατά τη διάρκεια ενός χρόνου ζωής στο σκοτάδι στη φυλακή. Σήμερα, έχω επιστρέψει στην εκκλησία, διαβάζω τον λόγο του Θεού και συναναστρέφομαι τους αδελφούς και τις αδερφές μου σχετικά με την αλήθεια, ανέλαβα πάλι τα καθήκοντά μου και η καρδιά μου είναι γεμάτη με ατελείωτη χαρά και ευτυχία. Είμαι ευγνώμων στον Θεό από τα βάθη της καρδιάς μου, και έχω ορκιστεί στον εαυτό μου: Ανεξάρτητα από τις περιστάσεις ή τις δοκιμασίες που θα μου συμβούν στο μέλλον, θέλω μόνο να επιδιώκω την αλήθεια με όλη μου τη δύναμη και να ακολουθήσω τον Θεό μέχρι το τέλος!