Από τον Γιανγκ Τζενγκ, επαρχία Χεϊλονγκτζιάνγκ

Γεννήθηκα σε μια εξαθλιωμένη αγροτική οικογένεια, η οποία διακατεχόταν από έναν οπισθοδρομικό τρόπο σκέψης. Από μικρός ήμουν ματαιόδοξος και η επιθυμία μου για απόκτηση κύρους ήταν ιδιαιτέρως έντονη. Με τον καιρό, μέσα από την επιρροή του κοινωνικού περιβάλλοντος και τη διδασκαλία της παράδοσης, υιοθέτησα κάθε είδους κανόνες του Σατανά για την επιβίωση. Κάθε είδους πλάνες τροφοδοτούσαν την επιθυμία μου για φήμη, κέρδος και κύρος, με συνθήματα όπως «Η φήμη θα σε κάνει αθάνατο», «Πρόκοψε και τίμησε τους προγόνους σου», «Οι άνθρωποι χρειάζονται κύρος στην κοινωνία όπως το δέντρο χρειάζεται τον φλοιό του», «Να είσαι το μεγάλο αφεντικό» και «Χτίσε ένα όμορφο σπιτικό με τα δικά σου χέρια». Αυτά τα συνθήματα έγιναν σταδιακά η ζωή μου και με έκαναν να πιστεύω ακράδαντα ότι, από τη στιγμή που ζούμε σ’ αυτόν τον κόσμο, πρέπει να εργαστούμε ώστε να μας έχουν οι άλλοι σε υψηλή εκτίμηση. Ασχέτως τι είδους κόσμο έχουμε γύρω μας, θα πρέπει να έχουμε κύρος, θα πρέπει να ξεχωρίζουμε απ’ όλους. Μόνο ζώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο μπορούμε να έχουμε ακεραιότητα και αξιοπρέπεια. Μόνο έτσι έχει αξία η ζωή. Προκειμένου να υλοποιήσω την επιθυμία μου να προκόψω, άρχισα από το δημοτικό να μελετάω επιμελώς. Δεν λογάριαζα ούτε καταιγίδες ούτε αρρώστιες και δεν έχανα ποτέ μάθημα. Μέρα με τη μέρα, τα κατάφερα τελικά να φτάσω μ’ αυτόν τον τρόπο στο γυμνάσιο. Όταν είδα ότι πλησίαζα ολοένα περισσότερο στο όνειρό μου, δεν τολμούσα να χαλαρώσω. Έλεγα συχνά στον εαυτό μου ότι έπρεπε να επιμένω, ότι έπρεπε να είμαι ευπαρουσίαστος στους δασκάλους και τους συμμαθητές μου. Ωστόσο, ακριβώς εκείνη τη στιγμή, συνέβη κάτι το αναπάντεχο. Υπήρξε ένα σκάνδαλο σχετικά με τη βασική καθηγήτριά μας και τον διευθυντή του σχολείου, το οποίο προκάλεσε σάλο. Όλοι οι καθηγητές και οι μαθητές το ήξεραν. Μια μέρα στην τάξη, η εν λόγω καθηγήτρια μάς ρώτησε αν είχαμε ακούσει κάτι σχετικά και όλοι οι άλλοι μαθητές είπαν «Όχι». Εγώ ήμουν ο μόνος που απάντησε ειλικρινά και είπα «Το άκουσα». Από εκείνη τη στιγμή, εκείνη η καθηγήτρια με έβλεπε σαν μπελά και έβρισκε συχνά δικαιολογίες για να μου κάνει τη ζωή δύσκολη, για να με πλήξει. Οι συμμαθητές μου άρχισαν να κρατούν αποστάσεις από εμένα και με άφηναν στην απ’ έξω. Με κορόιδευαν και με γελοιοποιούσαν. Στο τέλος, δεν μπορούσα να ανεχτώ άλλο αυτού του είδους το μαρτύριο και παράτησα το σχολείο. Το όνειρο που είχα για να προκόψω και να γίνω το μεγάλο αφεντικό είχε γίνει κομμάτια. Σκεπτόμενος το μέλλον μου, να περνάω τις μέρες μου με το κεφάλι σκυφτό προς το έδαφος και την πλάτη μου να κοιτά προς τον ουρανό, ένιωσα μια απερίγραπτη θλίψη και μελαγχολία. Σκέφτηκα: «Είναι δυνατόν να περάσει η ζωή μου τόσο αδιάφορα; Χωρίς κύρος, χωρίς αίγλη, χωρίς μέλλον. Τι νόημα έχει να ζει κανείς έτσι;» Δεν ήθελα με τίποτα να δεχθώ αυτό το γεγονός εκείνο τον καιρό, αλλά ήμουν ανήμπορος να αλλάξω τις συνθήκες της ζωής μου. Τη στιγμή που ζούσα μέσα στον πόνο και την απελπισία, ανήμπορος να απαλλαχτώ από αυτά, ήρθε και με βρήκε η σωτηρία του Παντοδύναμου Θεού και αναζωπύρωσε την ελπίδα στην καρδιά μου που είχε σβήσει. Από τότε, ξεκίνησα μια εντελώς νέα ζωή.

Ήταν Μάρτιος του 1999, όταν χάρη σε μια ευτυχή συγκυρία άκουσα το ευαγγέλιο των εσχάτων ημερών του Παντοδύναμου Θεού. Έμαθα ότι ο ενσαρκωμένος Θεός είχε έρθει στη γη για να εκφράσει αυτοπροσώπως την αλήθεια, για να κρίνει και να εξαγνίσει τους ανθρώπους, να τους οδηγήσει έξω από τη σφαίρα επιρροής του Σατανά, ώστε να μπορέσουν να αποτινάξουν από τη ζωή τους τον πόνο και την εξαχρείωση, και να ζήσουν ελεύθεροι και απελευθερωμένοι. Και μέσα από την υπομονετική και επίπονη συναναστροφή των αδελφών μου, γνώρισα πολλές αλήθειες που δεν είχα ξανακούσει, όπως: Το έξι χιλιάδων ετών σχέδιο διαχείρισης του Θεού, το μυστήριο της ενσάρκωσης του Θεού, το ότι οι διεφθαρμένοι άνθρωποι χρειάζονται τη σωτηρία του ενσαρκωμένου Θεού, τι είδους λογική θα πρέπει να έχουν τα δημιουργημένα όντα, πώς να λατρεύουμε τον Κύριο όλης της δημιουργίας, πώς να βιώνουμε μια σωστή ανθρώπινη φύση και ποια είναι στην πραγματικότητα η ανθρώπινη ζωή. Ένιωσα βαθιά έλξη από αυτές τις αλήθειες και με έκαναν να πιστεύω ακράδαντα ότι αυτό ήταν το έργο του αληθινού Θεού. Οι αδελφοί και οι αδελφές μου τραγουδούσαν επίσης έναν ύμνο, «Ο Θεός μάς αγαπά τόσο βαθιά»: «Παντοδύναμε Θεέ, Σου ανοίγω την καρδιά μου. Αναλογιζόμενος το πώς περιπλανιόμουν στον κόσμο, αισθάνομαι βαθιά το ευμετάβλητο και την αδιαφορία των ανθρώπων. Μόχθησα και ψηλάφισα στο σκοτάδι. Τα βάσανα της ζωής δεν έχουν τέλος· πλένοντας με δάκρυα το πρόσωπό μου, μαράζωνα με το πέρασμα των χρόνων. Χωρίς καμία ελπίδα, μπορούσα μόνο να ζω αβοήθητος, σε απόγνωση. Παντοδύναμε Θεέ, Εσύ μας αγαπάς τόσο βαθιά. Τα λόγια Σου με ξυπνούν. Επιτέλους επανέρχομαι σ’ Εσένα και ξεφορτώνομαι την οδυνηρή μου ζωή. Τα λόγια Σου με φωτίζουν, βλέπω μια φωτεινή ζωή. Απολαμβάνω τα λόγια Σου και ζω στην παρουσία Σου, η καρδιά μου είναι γεμάτη γαλήνη και ευτυχία» (από το βιβλίο «Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια»). Αυτό, σαν μια αχτίδα φωτός, φώτισε την ψυχή μου, η οποία ήταν για καιρό στο σκοτάδι, και άθελά μου ξέσπασα σε λυγμούς. Η καταπίεση, οι αδικίες και η θλίψη τόσων ετών έδειχναν να εξαφανίζονται στη στιγμή. Ένιωθα πολύ πιο ανάλαφρος μέσα μου. Πέρα από τον ενθουσιασμό, ένιωθα ακόμα πιο ευγνώμων στον Θεό που με επέλεξε και έδωσε τη δυνατότητα στην κουρασμένη, θλιμμένη ψυχή μου να βρει ένα ζεστό καταφύγιο. Από τότε, η ζωή μου άλλαξε άρδην. Δεν ήμουν πλέον απαρηγόρητος και αποκαρδιωμένος, παρά διάβαζα τον λόγο του Θεού με όλη τη δύναμη του μυαλού μου, πήγαινα στις συνάξεις και συναναστρεφόμουν σχετικά με την αλήθεια. Η κάθε μέρα μου ήταν γεμάτη και χαρούμενη.

Αργότερα άρχισα να εκτελώ το καθήκον του κηρύγματος του ευαγγελίου στην εκκλησία. Επειδή ήμουν αρκετά ενθουσιώδης και θετικός, καθώς και λόγω του γεγονότος ότι είχα ένα ορισμένο επίπεδο, το έργο μου απέδιδε κάποιους καρπούς. Κέρδισα τον έπαινο του επικεφαλής της ευαγγελικής ομάδας μου, ενώ και οι αδελφοί και οι αδελφές στην εκκλησία με είχαν επίσης σε εκτίμηση. Έρχονταν πάντοτε και μου ζητούσαν να συναναστραφώ μαζί τους και να τους ξεδιαλύνω πράγματα που δεν κατανοούσαν σχετικά με το κήρυγμα του ευαγγελίου. Χωρίς να το συνειδητοποιώ, άρχισα να νιώθω μια κάποια αυτοϊκανοποίηση και σκεφτόμουν: «Στην εκκλησία απέκτησα τόσο γρήγορα τη φήμη και το κύρος που επί τόσα χρόνια ήλπιζα να βρω στον κόσμο. Ο ‘ήρωας’ μέσα μου βρήκε επιτέλους τη θέση του!» Βλέποντας τα «επιτεύγματά» μου ένιωθα πολύ πλήρης. Από τότε, εκτελούσα το καθήκον μου ακόμα πιο σκληρά. Ό,τι είδους καθήκον κι αν μου ανέθετε η εκκλησία, εγώ υπάκουα και το έφερνα εις πέρας όσο καλύτερα μπορούσα. Ασχέτως πόσο μεγάλες ήταν οι δυσκολίες που αντιμετώπιζα κατά την εκτέλεση του καθήκοντός μου, έκανα ό,τι μπορούσα για να τις ξεπεράσω και ποτέ μου δεν παραπονιόμουν για οποιαδήποτε ταλαιπωρία. Μερικές φορές ο επικεφαλής της εκκλησίας με κλάδευε και με αντιμετώπιζε επειδή δεν είχα κάνει καλά το καθήκον μου. Όσο κι αν ταραζόμουν, εξωτερικά δεν θα έβρισκα δικαιολογίες για τον εαυτό μου. Παρόλο που υπέφερα αρκετά κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, σκεφτόμουν ότι εφόσον είχα κύρος ανάμεσα στους αδελφούς και τις αδελφές μου και έχαιρα της εκτίμησής τους, άξιζε πάρα πολύ να πληρώσω αυτό το τίμημα.

Το 2003 εξελέγην επικεφαλής της ευαγγελικής μας ομάδας. Μαζί με αυτήν την ανύψωση του κύρους μου, διευρύνθηκε επίσης το πεδίο του έργου μου και ένιωσα ακόμα πιο ευχαριστημένος από τον εαυτό μου, σκεπτόμενος: Ο χρυσός λάμπει παντού. Πρέπει να κάνω καλά τη δουλειά μου και να έχω μια σταθερή ανέλιξη, ώστε οι αδελφοί και οι αδελφές μου σίγουρα να με θαυμάζουν και να με λατρεύουν. Αυτό θα ήταν τόσο υπέροχο! Όταν έφτασα εκεί όπου έπρεπε να εκτελέσω το καθήκον μου, ο επικεφαλής έλαβε υπόψη του ότι μόλις είχα αναλάβει αυτό το έργο και ότι δεν είχα ούτε εμπειρία ούτε κάποια μεθοδολογία, οπότε μάζεψε διάφορους άλλους επικεφαλής ευαγγελικών ομάδων από τις γύρω περιοχές για να μάθουμε ο ένας από τον άλλον. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της συναναστροφής, είδα ότι όλοι ήταν μεγαλύτεροι από μένα και χαμηλότερου επιπέδου. Κατά τη συναναστροφή σχετικά με τα λόγια του Θεού, επίσης, δεν επικοινωνούσαν τόσο ξεκάθαρα όσο εγώ. Άθελά μου έγινα αλαζόνας και δεν τους είχα σε καμία υπόληψη. Ένιωθα ότι σίγουρα θα μπορούσα να κάνω καλή δουλειά, βασιζόμενος στις δικές μου δυνάμεις. Μετά τη συνάντηση, πήγα αμέσως σε κάθε ομάδα για να καταλάβω πώς εργάζονταν. Όταν ανακάλυψα κάποια λάθη και παραλείψεις στο έργο τους, και ότι κάποιοι από αυτούς δεν ήταν ικανοί να κηρύξουν το ευαγγέλιο και να γίνουν μάρτυρες για τον Θεό, αγχώθηκα και νευρίασα. Άθελά μου άρχισα να επιπλήττω τους αδελφούς και τις αδελφές μου: «Είναι δυνατόν η εκπλήρωση του καθήκοντός σας κατ’ αυτόν τον τρόπο να συνάδει με το θέλημα του Θεού; Δεν θέλετε να πληρώσετε κάποιο τίμημα, παρά θέλετε να σωθείτε από τον Θεό. Δεν έχετε καμία λογική; …» Και μερικές φορές κατά τη διάρκεια της συναναστροφής έκανα επίδειξη, λέγοντας στους πάντες πώς έκανα το ευαγγελικό έργο, τι τίμημα είχα πληρώσει και πόσα καλά ήταν τα αποτελέσματα που είχα πετύχει... Όταν έβλεπα ότι οι αδελφοί και οι αδελφές μου με ζήλευαν, ένιωθα πολύ ικανοποιημένος από τον εαυτό μου και ότι ήμουν πιο ικανός από τους άλλους. Με τον καιρό, οι αδελφοί και οι αδελφές μου άρχισαν να συζητάνε τυχόν προβλήματα μαζί μου και δεν επικεντρώνονταν πλέον στην προσευχή προς τον Θεό ούτε στηρίζονταν σ’ Αυτόν. Όμως εγώ δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι είχα ήδη μπει στο λανθασμένο μονοπάτι και δεν ένιωθα φόβο, αντιθέτως, το απολάμβανα. Τελικά, έχασα εντελώς το έργο του Αγίου Πνεύματος και πραγματικά δεν μπορούσα πλέον να εργαστώ. Με απάλλαξαν από τα καθήκοντά μου και με έστειλαν σπίτι μου για πνευματική περισυλλογή. Αντιμέτωπος με αυτό το αποτέλεσμα, ένιωθα σαν να είχα πέσει πολύ γρήγορα μέσα στο πηγάδι της αβύσσου. Όλο μου το σώμα ήταν πλαδαρό και αδύναμο λόγω ενός έντονου αισθήματος απόγνωσης, και δεν μπορούσα παρά να σκέφτομαι: Ήταν τόσο υπέροχα όταν πρωτάρχισα να εκτελώ το καθήκον μου. Και τώρα, γυρνώντας πίσω τόσο ντροπιασμένος, πώς μπορώ να αντικρίσω την οικογένειά μου και τους αδελφούς και τις αδελφές στη γενέτειρά μου; Τι θα σκεφτούν για μένα; Θα με χλευάζουν, θα με περιφρονούν; Με το που σκέφτηκα ότι θα έχανα την εικόνα και το κύρος μου στο μυαλό των άλλων ανθρώπων, ένιωσα αφόρητο πόνο, σαν να επρόκειτο να γίνει κομμάτια όλη μου η ύπαρξη. Ζούσα μέσα στην αρνητικότητα, από την οποία δεν μπορούσα να απαλλαχτώ, και δεν μπορούσα ακόμα και να συνεχίσω να διαβάζω τα λόγια του Θεού. Μέσα σ’ αυτή την αγωνιώδη κατάσταση, το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να προσευχηθώ στον Θεό: «Ω, Θεέ μου! Έχω γίνει τόσο αδύναμος τώρα και το πνεύμα μου είναι στο σκοτάδι. Δεν μπορώ να δεχθώ το γεγονός ότι με αντικατέστησαν. Είμαι επίσης πρόθυμος να υπακούσω στις διευθετήσεις της εκκλησίας, όμως ξέρω πως ό,τι κάνεις Εσύ είναι καλό και περιέχει το καλοπροαίρετο θέλημά Σου. Εύχομαι να με διαφωτίσεις για να κατανοήσω το θέλημά Σου». Αφού προσευχήθηκα, τα ακόλουθα λόγια του Θεού με διαφώτισαν: «Κατά την αναζήτησή σας, έχετε πάρα πολλές προσωπικές αντιλήψεις, ελπίδες και μέλλον. Το παρόν έργο είναι για να αντιμετωπίσει την επιθυμία σας για κύρος και τις εξωφρενικές επιθυμίες σας. Οι ελπίδες, η επιθυμία για^[α] κύρος και οι αντιλήψεις αποτελούν όλα κλασικές αναπαραστάσεις σατανικής διάθεσης. […] Παρόλο που έχετε φτάσει στο στάδιο αυτό σήμερα, ακόμη δεν έχετε εγκαταλείψει το κύρος σας αλλά πάντοτε πασχίζετε να ρωτάτε γι’ αυτό και να το παρατηρείτε καθημερινά, με μεγάλο φόβο ότι μία μέρα ίσως το κύρος σας χαθεί και το όνομά σας καταστραφεί. […] Είστε τώρα ακόλουθοι και έχετε κάποια κατανόηση για το στάδιο αυτό του έργου. Ωστόσο, δεν έχετε παραμερίσει ακόμη την επιθυμία σας για κύρος. Όταν το κύρος σας είναι υψηλό, αναζητάτε σωστά, αλλά όταν το κύρος σας είναι χαμηλό, δεν αναζητάτε πλέον. Οι ευλογίες του κύρους είναι πάντοτε στον νου σας. Γιατί η πλειονότητα των ανθρώπων δεν μπορεί να βγει από την αρνητικότητα; Δεν είναι λόγω των θλιβερών προοπτικών;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Γιατί είσαι απρόθυμος να είσαι αντιθετικό στοιχείο;). Η κρίση που αποκαλύφθηκε στα λόγια του Θεού με έκανε να αφυπνιστώ απότομα και με έκανε να καταλάβω ότι το έργο του Θεού εκείνον τον καιρό ήταν να αντιμετωπιστεί η επιθυμία μου για κύρος και να με κάνει να δω καθαρά το λανθασμένο μονοπάτι που ακολουθούσα κατά την πίστη μου στον Θεό, ώστε να μπορέσω να γνωρίσω το σφάλμα μου και να γυρίσω πίσω για να ξεκινήσω στο σωστό μονοπάτι στη ζωή για την επιδίωξη της αλήθειας. Σκεπτόμενος τον καιρό που είχα αρχίσει την εκτέλεση του καθήκοντός μου, ήμουν πολύ θετικός το διάστημα που είχα κύρος. Είχα τρομερή αυτοπεποίθηση και δεν φοβόμουν τον πόνο ή τις δυσκολίες. Όταν ερχόμουν αντιμέτωπος με κάποιον που με αντιμετώπιζε ή με κλάδευε, δεν αντιστεκόμουν. Όμως, όταν με απάλλαξαν και έπρεπε να γυρίσω σπίτι μου, δεν μπορούσα να βγω από την αρνητικότητά μου. Κατά την εκτέλεση του καθήκοντός μου, προκειμένου να ικανοποιήσω την επιθυμία μου για φήμη και κύρος, έκανα ό,τι μπορούσα για να επιδεικνύομαι και να αποδεικνύω ότι είμαι άξιος, και εργαζόμουν και ξόδευα τον εαυτό μου χωρίς να λογαριάζω οποιοδήποτε κόστος. Όταν είδα ότι οι αδελφοί και οι αδελφές ήταν ανεπαρκείς στα καθήκοντά τους, εγώ δεν τους βοήθησα ούτε τους στήριξα με αγάπη στην καρδιά, ούτε τους καθοδήγησα να αναζητήσουν την αλήθεια και να λύσουν τα προβλήματά τους μέσα από τα λόγια του Θεού, παρά τους έκανα κήρυγμα κοιτώντας τους αφ’ υψηλού. Επίσης, σκοπίμως παίνευα τον εαυτό μου και γινόμουν μάρτυρας στον εαυτό μου, ώστε να κάνω τους άλλους με εκτιμούν και να με λατρεύουν, και οδηγούσα τους αδελφούς και τις αδελφές ενώπιόν μου. Είδα ότι επιφανειακά φαινόταν ότι έκανα το καθήκον μου, όμως στην πραγματικότητα ασχολούμουν με τις δικές μου υποθέσεις, εις το όνομα της εκτέλεσης του καθήκοντός μου, και χρησιμοποιούσα πλήρως την ευκαιρία να κάνω το καθήκον μου για να ικανοποιήσω τη φιλοδοξία και την επιθυμία μου να προκόψω και να κάνω τους άλλους να με εκτιμούν. Έπρεπε να αναρωτηθώ: Δεν αψηφούσα αναίσχυντα τον Θεό; Η ανθρωπότητα δημιουργήθηκε από τον Θεό, οπότε θα πρέπει να Tον λατρεύουμε και να Tον εκτιμούμε. Οι καρδιές μας θα πρέπει να περιέχουν μόνο το κύρος του Θεού, όμως εγώ, που ήμουν ένα μιαρό και διεφθαρμένο, ένα άθλιο άτομο, ήθελα πάντοτε να έχω μια θέση στην καρδιά των άλλων. Αυτό δεν είναι τρομερά αλαζονικό; Δεν είναι εξωφρενικό και αντίθετο προς τον Θεό; Δεν αποτελεί σοβαρή ύβρη προς τη διάθεση του Θεού; Όταν τα σκέφτηκα αυτά, δεν μπορούσα παρά να τρέμω από τον φόβο για τις πράξεις μου. Η διάθεση του Θεού είναι δίκαιη και άγια και δεν ανέχεται τις ύβρεις των ανθρώπων. Πώς θα μπορούσε Εκείνος να μου επιτρέπει να μην Τον υπακούω και να Τον αψηφώ κατ’ αυτόν τον τρόπο; Μόνο τότε συνειδητοποίησα πως το γεγονός της απαλλαγής μου από τα καθήκοντά μου ήταν η μεγάλη ανοχή και αγάπη του Θεού. Διαφορετικά, θα είχα κάνει ακόμα περισσότερα και χειρότερα πράγματα για να Του εναντιώνομαι, και όταν Εκείνος θα έφτανε στο σημείο όπου δεν θα μπορούσε πλέον να με συγχωρέσει, τότε θα ήταν πολύ αργά. Όσο περισσότερο τα σκεφτόμουν αυτά, τόσο περισσότερο τρόμαζα και τόσο περισσότερο ένιωθα ότι ήμουν υπόχρεος στον Θεό. Δεν μπορούσα παρά να πέσω μπρούμυτα ενώπιόν Του και να προσευχηθώ: «Ω, Θεέ μου! Η φύση μου είναι τόσο αλαζονική, τόσο επιφανειακή. Δεν επεδίωκα την αλήθεια ενόσω εκπλήρωνα το καθήκον μου και δεν σκεφτόμουν να ανταποδώσω την αγάπη Σου. Ήμουν απασχολημένος να τρέχω από δω κι από κει για χάρη της φήμης και του κύρους, να βάζω τα δυνατά μου για να προκόψω στην εκκλησία, και πήρα το μονοπάτι του αντίχριστου, οπότε πώς να μη σκοντάψω και πέσω κατά την πορεία της εκπλήρωσης του καθήκοντός μου κατ’ αυτόν τον τρόπο; Αν δεν μου είχαν επιβληθεί εγκαίρως η κρίση και η παίδευσή Σου, η αντιμετώπιση και το κλάδεμά Σου, εγώ σίγουρα θα είχα συνεχίσει στο μονοπάτι του αντίχριστου. Στο τέλος θα είχα καταστρέψει την ευκαιρία μου για σωτηρία. Ω, Θεέ μου! Σε ευχαριστώ για το έλεος που μου έδειξες και για τη σωτηρία μου. Από τώρα και στο εξής, είμαι πρόθυμος να εγκαταλείψω τις φιλόδοξες επιθυμίες μου και να επιδιώκω την αλήθεια, και να αποδέχομαι περισσότερη από την κρίση και την παίδευσή Σου ώστε να μπορέσω να αλλάξω σύντομα τη διεφθαρμένη διάθεσή μου». Η διαφώτιση και η καθοδήγηση του Θεού με έβγαλαν από την αρνητικότητά μου και μου έδωσαν τη δυνατότητα να αποκτήσω κάποια γνώση για την αλαζονική φύση και την ουσία της εναντίωσής μου στον Θεό. Επίσης απέκτησα κάποια κατανόηση για τη δίκαιη διάθεση του Θεού και ένιωσα τεράστια ανακούφιση μέσα μου. Είμαι επίσης πρόθυμος να συνεχίσω να αναζητώ την αλήθεια σε οποιοδήποτε περιβάλλον κανονίζει ο Θεός για μένα, και να καταλάβω πιο βαθιά το θέλημά Του.

Στις μετέπειτα επιδιώξεις μου, διάβασα τα λόγια του Θεού που έλεγαν: «Εγώ αποφασίζω τον προορισμό του κάθε ανθρώπου όχι με βάση την ηλικία, την ιεραρχία, τον βαθμό στον οποίο κάποιος υπέφερε και λιγότερο απ’ όλα, τον βαθμό στον οποίο προκαλούν τον οίκτο, αλλά σύμφωνα με το αν κατέχουν την αλήθεια. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή, μόνο αυτή. Πρέπει να συνειδητοποιήσετε ότι όλοι όσοι δεν ακολουθούν το θέλημα του Θεού θα τιμωρηθούν. Αυτό είναι σίγουρο» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Προετοίμασε αρκετές καλές πράξεις για τον προορισμό σου). «Ως πλάσμα του Θεού, ο άνθρωπος πρέπει να επιδιώξει να εκτελέσει το καθήκον ενός πλάσματος του Θεού και να επιδιώξει να αγαπά τον Θεό χωρίς να κάνει άλλες επιλογές, γιατί ο Θεός είναι άξιος της αγάπης του ανθρώπου. Όσοι επιδιώκουν να αγαπήσουν τον Θεό δεν θα πρέπει να αναζητούν οποιεσδήποτε προσωπικές απολαβές ή αυτό που αυτοί επιθυμούν προσωπικά· αυτό είναι το πιο σωστό μέσο επιδίωξης» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η επιτυχία ή η αποτυχία εξαρτάται από το μονοπάτι που βαδίζει ο άνθρωπος). Τα λόγια του Θεού είχαν ήδη πει στους ανθρώπους με τρόπο απολύτως ξεκάθαρο και κατανοητό ποιο ήταν το θέλημά Του και ποιες οι απαιτήσεις Του, προκειμένου οι άνθρωποι να κατανοήσουν ποιος είναι ένας σωστός τρόπος επιδίωξης και ποιο είναι το λανθασμένο μονοπάτι. Εκείνον τον καιρό, είχα βάλει τη φήμη και το κύρος πάνω απ’ όλα, όμως στην πραγματικότητα, ο Θεός δεν κοιτούσε ποιο ήταν το κύρος κάποιου, τι είδους παλαιότητα είχε ή πόσο είχε υποφέρει για την πίστη του στον Θεό. Κοιτούσε εάν και κατά πόσο αναζητούσε κάποιος την αλήθεια και είχε μια γνήσια κατανόηση του Θεού. Όσοι κατέχουν την αλήθεια, αλλά δεν έχουν μεγάλο κύρος, μπορούν επίσης να κερδίσουν τον έπαινό Του, αλλά εκείνοι που δεν έχουν την αλήθεια, αλλά έχουν μεγάλο κύρος, είναι εκείνοι που απεχθάνεται και απορρίπτει ο Θεός. Αυτό αποφασίζεται από τη δίκαιη διάθεση του Θεού. Το κύρος δεν μπορεί να καθορίσει τη μοίρα ενός ανθρώπου, ούτε αποτελεί σύμβολο της σωτηρίας κάποιου κατά την πίστη του στον Θεό. Ειδικότερα, δεν αποτελεί σημάδι ότι κάποιος έχει τελειωθεί από τον Θεό. Όμως εγώ χρησιμοποιούσα πάντοτε το κύρος μου για να μετράω τη δική μου αξία και η μεγαλύτερη ευχαρίστησή μου ήταν να με εκτιμούν και να με λατρεύουν οι άλλοι. Αυτό δεν πήγαινε εντελώς ενάντια στις απαιτήσεις του Θεού; Δεν ήταν εντελώς ανώφελο να πιστεύω στον Θεό κατ’ αυτόν τον τρόπο; Όχι μόνο δεν θα μπορούσα να σωθώ από τον Θεό, αλλά στο τέλος θα είχα υποστεί την τιμωρία του Θεού εξαιτίας του μοχθηρού τρόπου που λειτουργούσα. Ο Θεός μού ανέθεσε ένα καθήκον ώστε να μου δώσει τη δυνατότητα να εισέλθω στην αλήθεια, για να μπορέσω να επιδιώξω μια αλλαγή στη διάθεσή μου, να επιδιώξω την υπακοή στον Θεό και την αγάπη για τον Θεό και, στο τέλος, να σωθώ και να τελειωθώ από Αυτόν. Μόνο αυτό ήταν το σωστό μονοπάτι. Αφού τα κατάλαβα όλα αυτά, η καρδιά μου γέμισε με ευγνωμοσύνη για τον Θεό. Χάρη στην κρίση και την παίδευσή Του που με τράβηξαν έξω από το λανθασμένο μονοπάτι και με έκαναν να κατανοήσω το θέλημά Του, μου δόθηκε η δυνατότητα να δω επιτέλους καθαρά τον κίνδυνο και τις συνέπειες από την επιδίωξη της φήμης και του κύρους. Μόνο τότε κατάφερα να ξυπνήσω και να γυρίσω πίσω στον χρόνο. Μέσω αυτής της εμπειρίας απέκτησα κάποια γνώση σχετικά με τις λανθασμένες απόψεις μου για την επιδίωξη, καθώς και για τις ευγενείς προθέσεις του Θεού, και ανέκτησα και πάλι την κατάστασή μου. Ρίχτηκα και πάλι στην εκπλήρωση του καθήκοντός μου.

Τον Ιούλιο του 2004, πήγα σε μια απομακρυσμένη ορεινή περιοχή και συνεργάστηκα με έναν αδελφό για να αναλάβουμε το ευαγγελικό έργο. Στην αρχή, είχα κατά νου το μάθημα που πήρα από τις προηγούμενες αποτυχίες. Υπενθύμιζα συχνά στον εαυτό μου να μην επιδιώκω τη φήμη ή το κύρος, αλλά να εκπληρώνω ειλικρινά το καθήκον μου ως δημιουργημένο ον. Έτσι, όποτε προέκυπταν τυχόν ζητήματα που δεν καταλάβαινα ή δεν μου ήταν ξεκάθαρα, έβαζα τον εαυτό μου κατά μέρος και αναζητούσα ενεργά τη συναναστροφή με τον αδελφό μου για να τα συζητήσουμε και να τα επιλύσουμε. Όμως, καθώς το έργο μου απέφερε ολοένα περισσότερους καρπούς, η αλαζονική μου φύση έκανε και πάλι την εμφάνισή της και άρχισα να επικεντρώνομαι ξανά στην εικόνα μου και στο κύρος μου. Μια φορά, κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης, ένας αδελφός της τοπικής ευαγγελικής ομάδας μού είπε χαρούμενος: «Χάρη σε σένα που ήρθες εδώ, προσηλυτίσαμε περισσότερους πιστούς...» Το στόμα μου είπε ότι αυτό ήταν το αποτέλεσμα από το έργο του Αγίου Πνεύματος, αλλά μέσα μου ήμουν πολύ ευχαριστημένος από τον εαυτό μου. Όταν τελείωσε η συνάντηση και γύρισα στην οικογένεια που με φιλοξενούσε, κάθισα στο κρεβάτι μου και έπαιξα ξανά στο μυαλό μου κάθε σκηνή από την εκτέλεση του καθήκοντός μου εκείνο το χρονικό διάστημα. Δεν μπορούσα παρά να συγχαίρω τον εαυτό μου και να σκέφτομαι: Απ’ ό,τι φαίνεται είμαι πραγματικά ικανός γι’ αυτό το έργο. Αν συνεχίσω να εργάζομαι σκληρά, σίγουρα θα πάρω και πάλι προαγωγή. Θεωρούσα εντελώς ότι ήμουν κάτι σαν ήρωας και το κύρος του Θεού είχε ήδη εξαφανιστεί από την καρδιά μου. Στη συνέχεια, όταν εκτελούσα το καθήκον μου, άρχισα να ανταγωνίζομαι για κύρος και να συγκρίνω τη θέση μου με τους συνεργάτες μου. Άρχισα να κάνω κατάφωρη επίδειξη μπροστά στους αδελφούς και τις αδελφές μου, λες και όποιο αποτέλεσμα είχε το έργο μας οφειλόταν εξ ολοκλήρου στις προσπάθειές μου. Τη στιγμή που γλιστρούσα σιγά-σιγά και πάλι μέσα στην άβυσσο, ο Θεός μού έτεινε και πάλι μια χείρα σωτηρίας. Ένα απόγευμα με κατέβαλε ξαφνικά μια σοβαρή γρίπη. Ανέβασα 39 πυρετό και, παρόλο που έπαιρνα φάρμακα για πολλές ημέρες, δεν γινόμουν καλύτερα. Πήγα στο νοσοκομείο για να μου κάνουν ένεση, αλλά η κατάστασή μου αντί να βελτιωθεί έγινε ακόμα πιο σοβαρή. Δεν μπορούσα να κρατήσω τίποτα μέσα μου, ούτε καν νερό. Τέλος, ήμουν καθηλωμένος στο κρεβάτι και ένιωθα πώς ήμουν ένα βήμα πριν από τον θάνατο. Μέσα στο βάσανο εκείνης της ασθένειας, δεν σκεφτόμουν πλέον ποιο θα ήταν το κύρος μου την επόμενη μέρα. Γρήγορα γονάτισα και προσευχήθηκα στον Θεό: «Ω, Θεέ μου! Αυτή η ασθένεια που με έχει βρει είναι το καλό Σου θέλημα και η δίκαιη διάθεσή Σου. Δεν θέλω να Σε παρεξηγήσω ή να Σε κατηγορήσω. Το μόνο για το οποίο Σε ικετεύω είναι να με διαφωτίσεις και να με φωτίσεις για άλλη μια φορά, ώστε να μπορέσω να καταλάβω το θέλημά Σου και να κατανοήσω καλύτερα τη διαφθορά μου». Αφού προσευχήθηκα, η καρδιά μου ήταν πολύ πιο γαλήνια. Τότε, μου ήρθαν ξαφνικά αυτά τα λόγια του Θεού: «Η υπεροπτική κι αλαζονική φύση σας σας οδηγεί να προδώσετε την ίδια τη συνείδησή σας, να επαναστατήσετε και να αντισταθείτε στον Χριστό και να αποκαλύψετε την ασχήμια σας, εκθέτοντας έτσι στο φως τις προθέσεις σας, τις αντιλήψεις, τις υπερβολικές επιθυμίες και τα μάτια γεμάτα απληστία» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Πιστεύεις αληθινά στον Θεό;). Κάθε μία από αυτές τις λέξεις του Θεού ήταν σαν μια μαχαιριά στην καρδιά μου, μου επέφεραν θανάσιμο χτύπημα. Μου ήρθε στο νου με απόλυτη διαύγεια, κάθε είδος ασχήμιας και αλαζονείας που είχα αποκαλύψει. Η καρδιά μου πονούσε και εγώ ένιωθα απίστευτη αμηχανία και ντροπή. Ήταν τότε που είδα ξεκάθαρα ότι ήταν η αλαζονική φύση μου που έκανε τη συνείδησή μου να χάσει την αρχική λειτουργία της, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να υπακούω και να λατρεύω ειλικρινά τον Θεό. Αυτό με έκανε να τρέφω πάντοτε μέσα μου φιλοδοξίες και επιθυμίες, και μόλις έβρισκα την ευκαιρία επιδίωκα να αποκτήσω κύρος, ήθελα να κάνω επίδειξη και να καταπιέζω τους άλλους. Απλώς δεν γινόταν να έχω καλή συμπεριφορά. Ήταν ξεκάθαρο πως ό,τι καρπούς απέφερε το έργο μου, εξαρτώνταν από το έργο του Αγίου Πνεύματος, ήταν ευλογία του Θεού. Ωστόσο, εγώ ξεδιάντροπα έκλεψα τη δόξα του Θεού, εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία να εξυψώσω τον εαυτό μου και απολάμβανα να με εκτιμούν και να με λατρεύουν οι αδελφοί και οι αδελφές μου· έγινα τόσο αλαζόνας που έχασα τα λογικά μου. Μόνο τότε συνειδητοποίησα ότι αυτή η αλαζονική φύση μου ήταν ακριβώς η ρίζα της αντίστασής μου στον Θεό. Αν δεν τη διέλυα, δεν θα κατάφερνα ποτέ να υπακούσω στον Θεό ή να αφοσιωθώ στην εκπλήρωση του καθήκοντός μου.

Υπό την καθοδήγηση του Θεού, σκέφτηκα για άλλη μια φορά τα λόγια Του: «Όταν κάποιος αναγνωρίζει ποια είναι η πραγματική φύση του — πόσο άσχημη, απεχθής και αξιολύπητη είναι — τότε δεν είναι ιδιαίτερα περήφανος για τον εαυτό του, δεν είναι τόσο αχαλίνωτα αλαζόνας και ούτε τόσο ευχαριστημένος με τον εαυτό του όπως πριν. Ένας τέτοιος άνθρωπος πιστεύει: “πρέπει να κάνω πράξη κάποιο μέρος από τον λόγο του Θεού με έναν ειλικρινή και προσγειωμένο τρόπο. Αν δεν το κάνω, τότε δεν θα ανταποκρίνομαι στο πρότυπο του να είμαι άνθρωπος και θα ντρέπομαι να ζω υπό την παρουσία του Θεού”. Τότε θεωρεί πραγματικά τον εαυτό του ως ευτελή, ως πραγματικά ασήμαντο. Εκείνη τη στιγμή καθίσταται εύκολο για αυτόν να υλοποιήσει την αλήθεια και εκείνος θα έχει κάπως την όψη που θα έπρεπε να έχει ο άνθρωπος» (από «Το να γνωρίζει κανείς τον εαυτό του σημαίνει κυρίως να γνωρίζει την ανθρώπινη φύση» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Τα λόγια του Θεού μού υπέδειξαν το μονοπάτι της πράξης και της εισόδου, και αν ήθελα να εγκαταλείψω πλήρως τις σκέψεις μου για φήμη και κύρος, έπρεπε να καταβάλλω προσπάθεια για να γνωρίσω τη φύση μου. Όταν θα μπορούσα να δω πραγματικά πόσο άθλιος, πόσο ασήμαντος και πόσο άχρηστος είμαι, δεν θα ήμουν πλέον αλαζόνας. Όταν θα ερχόταν εκείνη η στιγμή, θα μπορούσα να γίνω ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων και να επιδιώκω την αλήθεια πατώντας γερά στα πόδια μου. Στην πραγματικότητα, η παροχή αυτής της κρίσης και της παίδευσης από τον Θεό, αυτού του χτυπήματος και της πειθαρχίας, αποσκοπούσε να καταλάβω πραγματικά τη διεφθαρμένη ουσία μου και την έμφυτη ταυτότητα και κατάστασή μου. Αποσκοπούσε να μου δώσει τη δυνατότητα να αποκτήσω αυτογνωσία ενώπιον του Θεού, να αναγνωρίσω την πνευματική μου πενία, τη μηδαμινότητά μου. Αποσκοπούσε να μου δώσει τη δυνατότητα να καταλάβω ότι αυτό που χρειαζόμουν ήταν η αλήθεια, η σωτηρία του Θεού, από την οποία θα μπορούσα να πέσω κάτω ενώπιον του Θεού και να έχω καλή συμπεριφορά. Αποσκοπούσε να με κάνει να μπορώ να εκπληρώνω το καθήκον μου για να ικανοποιώ τον Θεό, και να μην επιδιώκω άλλο την απόκτηση κύρους, πληγώνοντας την καρδιά Του. Υπό την καθοδήγηση των λόγων Του, είχα μπροστά μου μια οδό, όπως και την αυτοπεποίθηση να επιδιώξω την αλήθεια. Παρόλο που είχα διαφθαρεί βαθιά από τον Σατανά και η αλαζονική φύση μου ήταν βαθιά παγιωμένη, εφόσον θα ήμουν ικανός να δεχθώ την κρίση και την παίδευση του Θεού, τη δοκιμασία και τον εξευγενισμό του, να υπακούσω σε αυτά και μέσω αυτών να καταφέρω να γνωρίσω τη φύση και την ουσία μου, και στη συνέχεια να επιδιώκω ακούραστα την αλήθεια, τότε σίγουρα θα μπορούσα απαλλαχτώ από τα δεσμά και τα δεινά της φήμης και του κύρους, και να εισέλθω στο μονοπάτι της σωτηρίας, της τελείωσης. Αφότου επέστρεψα στον Θεό, ανάρρωσα από την ασθένειά μου μέσα σε δύο μέρες. Αυτό με έκανε ακόμα περισσότερο να συνειδητοποιήσω ότι Εκείνος είχε χρησιμοποιήσει αυτή την ασθένεια ως έναν τρόπο πειθάρχησής μου. Ο σκοπός δεν ήταν να με κάνει επίτηδες να υποφέρω, ούτε υπήρχε κάποια τιμωρία σ’ αυτό. Ο σκοπός ήταν να αφυπνιστεί η απαθής καρδιά μου, να εγκαταλείψω τις εσφαλμένες επιδιώξεις μου το συντομότερο δυνατό και να μπω στο σωστό μονοπάτι της πίστης στον Θεό. Η αγάπη του Θεού με συγκίνησε βαθύτατα και με κινητοποίησε. Ευχαρίστησα και δόξασα ειλικρινά τον Θεό.

Μόλις ανάρρωσα από την ασθένεια, ρίχτηκα και πάλι στο έργο. Αποφάσισα ήρεμα μέσα μου ότι όταν θα ερχόμουν αντιμέτωπος με κάτι που θα είχε να κάνει με φήμη ή με κύρος, θα κατέθετα σίγουρα μαρτυρία για τον Θεό. Μερικούς μήνες αργότερα, έμαθα ότι κάποια άλλη ευαγγελική ομάδα είχε πολύ καλά αποτελέσματα και είχε βιώσει κάποιες θαυμαστές ενέργειες του Θεού, και είχε συνοψίσει κάποιες από τις εμπειρίες που αποκόμισε από τις επιτυχίες της και το μονοπάτι της πράξης που ακολουθούσε. Από την άλλη, το έργο για το οποίο ήμουν υπεύθυνος εγώ ήταν σε ύφεση. Όταν είδα την απογοήτευση στα πρόσωπα των αδελφών μου, και ειδικά όταν άκουσα μια αδελφή να λέει: «Απολαμβάνουμε τώρα τόσο μεγάλη σωτηρία από τον Θεό, αλλά δεν είμαστε ικανοί να γίνουμε μάρτυρες για το έργο Του, Τού είμαστε πραγματικά υπόχρεοι», ενώ όλοι έκλαιγαν ασταμάτητα, η καρδιά μου πόνεσε πάρα πολύ. Δεν ήξερα πώς να βγω από αυτή τη δυσχερή θέση και προσευχόμουν επανειλημμένως στον Θεό: «Ω, Θεέ μου! Είμαστε όλοι αδύναμοι όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με πρακτικές δυσκολίες, όμως ξέρω ότι Εσύ δοκιμάζεις την εμπιστοσύνη μας, ελέγχεις την αφοσίωσή μας. Όμως το ανάστημά μου είναι πολύ χαμηλό και δεν μπορώ πραγματικά να σηκώσω αυτό το βάρος. Σε ικετεύω να με διαφωτίσεις για να κατανοήσω το θέλημά Σου. Είμαι πρόθυμος να ενεργήσω σύμφωνα με την καθοδήγησή Σου». Αφού προσευχήθηκα, μου πέρασε ξαφνικά μια σκέψη από το μυαλό: Θα έπρεπε να ζητήσω από τον συνεργάτη εκεί να έρθει και να συναναστραφεί μαζί μας, ώστε να αξιοποιήσουμε κάποια από τα δυνατά σημεία και τις εμπειρίες του. Με αυτόν τον τρόπο, οι αδελφοί και οι αδελφές θα μπορέσουν επίσης να απολαύσουν τη διαφώτιση και την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος και θα μάθουν πώς να κηρύττουν το ευαγγέλιο για να έχουν καλά αποτελέσματα. Ήξερα ότι αυτή η ιδέα ήρθε μέσα από την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος, όμως είχα ακόμα κάποιες αμφιβολίες μέσα μου. Σκέφτηκα: Εγώ παλιότερα είχα από κάθε πλευρά καλύτερα αποτελέσματα στο έργο μου από αυτόν τον αδελφό, και όταν ήμασταν μαζί στις συναντήσεις, πάντοτε τον περιφρονούσα. Όμως τώρα, η απόδοσή του είναι καλύτερη από τη δική μου. Αν με δει τώρα απεγνωσμένο και ντροπιασμένο, δεν θα γελάσει μαζί μου; Δεν θα με περιφρονήσουν οι αδελφοί και οι αδελφές; Πώς θα διαφυλάξω την εικόνα μου; Το σκέφτηκα και το ξανασκέφτηκα, αλλά πάλι δεν μπορούσα να εγκαταλείψω την ιδέα για την εικόνα και το κύρος μου. Όμως, μόλις σκέφτηκα το επείγον θέλημα του Θεού να σώσει την ανθρωπότητα, και ότι οι αδελφοί και οι αδελφές μου δεν είχαν την καθοδήγηση και την ηγεσία από το έργο του Αγίου Πνεύματος, ένιωσα την παίδευση μέσα μου. Τη στιγμή που αμφιταλαντευόμουν, με διαφώτισαν τα ακόλουθα λόγια του Θεού: «Το Άγιο Πνεύμα δεν εργάζεται μονάχα μέσα σε ορισμένους ανθρώπους τους οποίους χρησιμοποιεί ο Θεός, αλλά ακόμα περισσότερο μέσα στην εκκλησία. Εκείνος θα μπορούσε να εργάζεται μέσα στον οποιονδήποτε. Μπορεί να εργάζεται μέσα σε εσένα προς το παρόν, κι όταν εσύ πλέον θα το έχεις βιώσει, Εκείνος μπορεί να συνεχίσει το έργο Του μέσα σε κάποιον άλλον. Βιαστείτε να ακολουθήσετε∙ όσο πιο στενά ακολουθείτε το παρόν φως, τόσο περισσότερο η ζωή σας δύναται να ωριμάσει και να αναπτυχθεί. Ό,τι είδος ανθρώπου κι αν είναι, από τη στιγμή που το Άγιο Πνεύμα εργάζεται μέσα του, φροντίστε να ακολουθήσετε. Δέξου τις εμπειρίες του μέσα από τις δικές σου και θα λάβεις ακόμη υψηλότερα πράγματα. Έτσι, η πρόοδός σου θα είναι ταχύτερη. Τούτο είναι το μονοπάτι της τελείωσης για τον άνθρωπο, καθώς κι ένας τρόπος μέσα από τον οποίο αναπτύσσεται η ζωή. Το μονοπάτι προς την τελείωση κατακτάται μέσω της υπακοής σου στο έργο του Αγίου Πνεύματος. Εσύ δεν γνωρίζεις μέσω τίνος ανθρώπου ο Θεός θα εργαστεί για την τελείωσή σου, ούτε μέσα από ποιο άτομο, περιστατικό ή πράγμα θα σε καταστήσει Εκείνος ικανό να περιέλθει στην κατοχή σου και να αποκτήσεις γνώση» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Εκείνοι που υπακούουν στον Θεό με ειλικρινή καρδιά θα κερδηθούν σίγουρα από τον Θεό). Υπό την ηγεσία των λόγων του Θεού, κατάλαβα το θέλημά Του και απέκτησα κάποια κατανόηση σχετικά με το πώς εργάζεται το Άγιο Πνεύμα για να καθοδηγήσει και να οδηγήσει στην τελείωση τους ανθρώπους. Συνειδητοποίησα: Το έργο και η σοφία του Θεού είναι θαυμαστά και ασύλληπτα. Δεν ξέρω μέσα από τι είδους άνθρωπο ή πράγματα θα με διαφωτίσει και θα με καθοδηγήσει για να κατανοήσω το θέλημά Του, ούτε ξέρω μέσα από τι είδους περιβάλλον θα αντιμετωπίσει τη διεφθαρμένη διάθεσή μου. Πρέπει να μάθω να υπακούω στο έργο του Αγίου Πνεύματος και, ασχέτως πόσο μεγάλο ή μικρό είναι το κύρος κάποιου, τι ηλικία έχει ή για πόσο καιρό πιστεύει στον Θεό, εφόσον η συναναστροφή μαζί του συνάδει με την αλήθεια, τότε είναι το τρέχον θέλημα του Θεού και μπορεί να υποδείξει το πρακτικό μονοπάτι, το οποίο προέρχεται από το έργο και τη διαφώτιση του Αγίου Πνεύματος. Πρέπει να δέχομαι, να υπακούω και να κάνω πράξη — αυτή είναι η ανθρώπινη φύση και η λογική που πρέπει να κατέχω. Αν δεν υπακούω στο έργο του Αγίου Πνεύματος, τότε είμαι διατεθειμένος να αφήσω το έργο μου να κινδυνεύσει, προκειμένου να διατηρήσω τη δική μου ματαιοδοξία. Είμαι διατεθειμένος να αφήσω τους αδελφούς και τις αδελφές μου να ζουν στο σκοτάδι, προκειμένου να διατηρήσω την εικόνα και το κύρος μου. Σε μια τέτοια περίπτωση, είμαι ένας πραγματικός υπηρέτης του κακού και ένας αντίχριστος! Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, δεν μπορούσα παρά να νιώσω φόβο και δεν τόλμησα να φανώ και πάλι πεισματάρης και να πάω ενάντια στη διαφώτιση και την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος. Ήμουν διατεθειμένος να απαρνηθώ τη σατανική φύση μου και να παρηγορήσω την καρδιά του Θεού μέσα από πρακτικές ενέργειες. Έτσι, έγραψα αμέσως σ’ εκείνον τον συνεργάτη και του ζήτησα να έρθει για να επικοινωνήσει μαζί μας. Αυτό που με έκανε να νιώσω ντροπή ήταν ότι αφότου συναντήθηκα με αυτόν τον αδελφό, αυτός κάθε άλλο παρά με περιφρόνησε ή γέλασε μαζί μου. Με τρόπο ειλικρινή μοιράστηκε μαζί μας κατά τη συναναστροφή το πώς είχαν εργαστεί όλοι μαζί, ενώ το Άγιο Πνεύμα εργαζόταν ανάμεσά τους, το πώς στηρίζονταν και προσεύχονταν στον Θεό όταν αντιμετώπιζαν αναποδιές και αποτυχίες, τι είδους ενέργειες είχαν δει μετέπειτα από τον Θεό, τι είδους πραγματική κατανόηση είχαν αποκτήσει σχετικά με τον Θεό, και πολλά άλλα. Βλέποντας τη χαλαρή και χαρούμενη εμφάνιση του αδελφού μου και παρατηρώντας στη συνέχεια ότι οι αδελφοί και οι αδελφές μου έδειχναν να ακούνε με προσοχή και ενθουσιασμό, και βλέποντας μετά να εμφανίζεται σταδιακά ένα χαμόγελο στο πρόσωπό τους, εγώ ένιωσα έναν οξύ πόνο, σαν να είχε ραγίσει η καρδιά μου. Ωστόσο, αυτή τη φορά δεν ήταν προς ικανοποίηση της εικόνας ή του κύρους μου, αλλά επειδή ένιωσα μια επίπληξη μέσα μου λόγω της υποχρέωσής μου στον Θεό. Χάρη σ’ αυτό, βίωσα ειλικρινά την ευθύνη και το καθήκον που επωμίζεται ένας επικεφαλής. Αν ο δρόμος που παίρνω εγώ προσωπικά δεν είναι σωστός, θα βλάψει και θα καταστρέψει τις ζωές τόσων πολλών ανθρώπων. Θα κάνει τόσους αδελφούς και αδελφές να υποφέρουν πνευματικά. Σε αυτήν την περίπτωση, δεν θα γίνω ο κύριος ένοχος για την αντίσταση στον Θεό; Όταν ολοκληρωθεί το έργο του Θεού, τι είδους αναφορά θα Του δώσω εγώ; Εκείνη τη στιγμή σιχάθηκα επιτέλους πραγματικά τον εαυτό μου ολόψυχα. Μίσησα το γεγονός ότι όταν εκτελούσα το καθήκον μου παλιότερα δεν είχα δοθεί ειλικρινά στο έργο μου, παρά μόνο σκεφτόμουν να επιδιώξω φήμη και κύρος και χαιρόμουν με τις ευλογίες του κύρους. Αυτό όχι μόνο παρεμβαλλόταν με την είσοδο στη ζωή των αδελφών μου, αλλά ακόμα περισσότερο παρεμβαλλόταν στην πραγματοποίηση του θελήματος του Θεού. Επίσης έχασα πολλές φορές το έργο του Αγίου Πνεύματος και έπεσα στο σκοτάδι. Είδα ότι η επιδίωξη της φήμης και του κύρους έκανε πολύ περισσότερο κακό παρά καλό. Όμως, τη στιγμή που ένιωθα ενοχές και μετάνιωνα, ένιωσα επίσης ένα ίχνος ανακούφισης. Αυτό οφειλόταν στο γεγονός ότι, υπό την ηγεσία του Θεού, είχα εγκαταλείψει επιτέλους την προσωπική φήμη, το κέρδος και το κύρος, ώστε αυτή τη φορά να κάνω πράξη την αλήθεια. Είχα κάνει κάτι ωφέλιμο για το ευαγγελικό έργο, για τη ζωή των αδελφών μου και για τη δική μου ζωή. Είχα ντροπιάσει τον Σατανά μέσα από πρακτικές ενέργειες και αυτή τη φορά κατέθεσα μαρτυρία για τον Θεό.

Μέσα από την εμπειρία μου από το έργο του Θεού και εξαιτίας της επιδίωξής μου για φήμη και κύρος, είχα βιώσει πολλές αναποδιές και αποτυχίες. Είχα κάνει πολλά λανθασμένα βήματα και λόγω αυτού είχα υποστεί αντιμετώπιση και εξευγενισμό. Σταδιακά, είδα ότι το κύρος είχε πολύ μικρότερη σημασία, ενώ αυτά που πίστευα παλιότερα, ότι χωρίς κύρος δεν υπάρχει μέλλον και κανένας δεν θα σε εκτιμάει, αυτή η εσφαλμένη προοπτική αντιστράφηκε. Ακολουθώ τον Θεό εδώ και 15 χρόνια. Κάθε φορά που σκέφτομαι το έργο του Θεού επάνω μου, με κατακλύζει πάντοτε ένα γλυκό συναίσθημα. Ποτέ μου δεν θα μπορέσω να ξεχάσω την αγάπη και τη σωτηρία του Θεού για μένα. Αν δεν είχε σχεδιάσει ο Θεός το περιβάλλον μου και δεν είχε αντιμετωπίσει τις επιθυμίες μου για φήμη, κέρδος και κύρος στα πρώιμα στάδια της ζωής μου, πώς θα ήμουν πρόθυμος να εγκαταλείψω την πίστη βάσει της οποίας ζούσα επί τόσα χρόνια και που είχε γίνει η ζωή μου; Αν δεν μου ερχόταν εγκαίρως η σωτηρία του Θεού, θα ζούσα ακόμα σύμφωνα με τα δηλητήρια του Σατανά και θα χαράμιζα τη ζωή μου για χάρη ενός ονείρου που δεν θα μπορούσε να γίνει ποτέ πραγματικότητα. Και αν δεν ήταν οι επανειλημμένες αποκαλύψεις και οι εξευγενισμοί του Θεού, εγώ θα προχωρούσα ακόμα στο λανθασμένο μονοπάτι και δεν θα γνώριζα ποτέ πόσο σοβαρή είναι η ματαιοδοξία μου και πόσο έντονη είναι η επιθυμία για κύρος. Ειδικότερα, δεν θα είχα συνειδητοποιήσει ότι είμαι εχθρός του Θεού. Ήταν το αξιοθαύμαστο έργο του Θεού που με έκανε να δω καλά την ουσία της επιδίωξης της φήμης, του κέρδους και του κύρους και το κακό που αυτή προκαλεί. Έδωσε τη δυνατότητα να αλλάξουν οι εσφαλμένες αξίες και η εσφαλμένη οπτική που είχα για τη ζωή, και μου έδωσε τη δυνατότητα να καταλάβω ότι μόνο η αναζήτηση της αλήθεια και η εκπλήρωση του καθήκοντος που έχει ένα δημιουργημένο ον αποτελούν μια αληθινή ανθρώπινη ζωή, και μόνο αν αποτινάξω τη σκοτεινή επιρροή του Σατανά και ζω σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, θα μπορέσω να ζήσω μια ζωή με νόημα και αξία. Αποτελεί αποκλειστικά καρπό της κρίσης και της παίδευσης του Θεού το γεγονός ότι μπορώ να έχω αυτή την κατανόηση και αυτές τις αλλαγές σήμερα. Παρόλο που για να υποστώ την κρίση και την παίδευση του Θεού έπρεπε να υποστώ τον πόνο του εξευγενισμού, απέκτησα κάποια κατανόηση για το έργο του Θεού, για την καλή ουσία Του και για τη δίκαιη και άγια διάθεσή Του. Μπορώ τώρα να δω καθαρά, να μισήσω και να ξεφορτωθώ τα δηλητήρια του Σατανά που με έβλαπταν για τόσα χρόνια, και μπορώ να έχω μια αληθινή ανθρώπινη ζωή. Δεν τα πέρασα όλα αυτά χωρίς λόγο. Ήταν το πιο σημαντικό, το πιο πολύτιμο πράγμα! Από τώρα και στο εξής, είμαι διατεθειμένος να δεχθώ στο μονοπάτι ακόμα περισσότερη κρίση και παίδευση, καθώς και τις δοκιμασίες και τον εξευγενισμό που μου στέλνει ο Θεός, ώστε να εξαγνιστεί σύντομα κάθε πλευρά της διεφθαρμένης διάθεσής μου και να μπορέσω να γίνω κάποιος που συνάδει με το θέλημα του Θεού.

Υποσημειώσεις:

α. Το αρχικό κείμενο δεν περιέχει τη φράση «επιθυμία για».