Όταν ήμουν νέα, η οικογένειά μου ήταν φτωχή. Η μητέρα μου ήταν παράλυτη, κατάκοιτη και έπαιρνε φάρμακα ενώ ο πατέρας μου δούλευε για χρόνια εκτός χωριού. Οι άνθρωποι του χωριού μάς περιφρονούσαν, και τα αδέλφια μου συχνά εκφοβίζονταν από κακοποιούς του χωριού. Όταν ήμουν εφτά ετών, ένας νταής του χωριού με κυνήγησε και με έδειρε. Απ’ τον φόβο, έπαθα καρδιοπάθεια. Επειδή δεν είχαμε χρήματα για θεραπεία, υπήρχαν επιπλοκές. Έτσι, από τότε, αποφάσισα ότι όταν μεγάλωνα, θα γινόμουν μια εξαιρετική γιατρός, θα θεράπευα τη μητέρα μου κι εμένα και θα έβγαζα πολλά χρήματα, ώστε η οικογένειά μου να έχει μια καλή ζωή και να τη σέβονται.

Μετά την αποφοίτησή μου από την ιατρική σχολή, έπιασα δουλειά σε μια κλινική του δήμου. Ήμουν ευχαριστημένη μ’ αυτήν τη δουλειά και προσπαθούσα να βελτιωθώ για να μεταφερθώ στο νοσοκομείο της πόλης. Προκειμένου να το διασφαλίσω, πήγα σε ένα μεγάλο νοσοκομείο και έμαθα εφαρμοσμένη πρακτική. Όταν επέστρεψα στην κλινική, δούλευα πολύ σκληρά για να προαχθώ. Δούλευα σχεδόν μέρα-νύχτα και καθημερινά, κουραζόμουν τόσο, που πονούσε η πλάτη μου. Όταν γύριζα σπίτι, απλώς σωριαζόμουν στο κρεβάτι. Τελικά, μεταφέρθηκα σε ένα ειδικευμένο νοσοκομείο στην πόλη. Τρία χρόνια αργότερα, προάχθηκα σε γιατρό. Επειδή ήμουν ευσυνείδητη, υπεύθυνη και με εξαιρετικές ικανότητες, ήμουν πολύ δημοφιλής στο νοσοκομείο και έρχονταν πολλοί να με δουν. Σιγά-σιγά, έβγαζα χρήματα και χρηματοδοτούσα την επιχείρηση των αδελφών μου. Τα πεθερικά μου συχνά με επαινούσαν μπροστά σε άλλους, και ο σύζυγός μου ήταν τρυφερός μαζί μου. Όλα αυτά ικανοποιούσαν πολύ τη ματαιοδοξία μου, και νόμιζα πως ζούσα μια απίστευτη ζωή.

Όμως όλα τα πράγματα έχουν ένα τίμημα. Λόγω της μακροχρόνιας πίεσης και του ακανόνιστου ωραρίου εργασίας και ανάπαυσης, εμφάνισα αϋπνία. Σταδιακά χειροτέρευε και με τίποτα δεν περνούσε. Έπειτα, απέκτησα στομαχικά προβλήματα και οσφυϊκή σπονδύλωση, και σύντομα, είχα και καρδιακά προβλήματα. Μόλις άκουγα ένα παιδί να κλαίει, με έπιανε πονοκέφαλος, είχα ταχυπαλμία και τα χέρια μου έτρεμαν. Οι ειδικοί του περιφερειακού νοσοκομείου διέγνωσαν κοιλιακή μαρμαρυγή στην καρδιά, δεν διαχειριζόμουν την παραμικρή διέγερση και δεν υπήρχε καμιά τεκμηριωμένη θεραπεία. Μπορούσε μόνο να ελεγχθεί με ειδική καρδιαγγειακή φροντίδα. Τα λόγια τους ήρθαν σαν κεραυνός εν αιθρία. Ένιωθα απελπισμένη. Σκεφτόμουν πως ήμουν πολύ νέα για να έχω μια ανίατη ασθένεια. Σε τι χρησίμευαν τα χρήματα και η φήμη; Δεν μου απάλυναν καθόλου τον πόνο. Τότε σκέφτηκα πως καθημερινά θεράπευα τις αρρώστιες των άλλων, αλλά δεν μπορούσα να θεραπεύσω τη δική μου. Ένιωθα βασανισμένη και μελαγχολική. Τις άγρυπνες νύχτες, κοιτούσα απλώς το ταβάνι και έκλαιγα σιωπηρά. Μια τέτοια ζωή θα ήταν δύσκολη και εξαντλητική. Ένιωθα επίσης πολύ απελπισμένη. Πως η ζωή μου μόλις τώρα άρχιζε, όμως με αυτήν την ασθένεια, δεν ήξερα πώς θα ζούσα στο μέλλον. Ποιος ο λόγος να συνεχίζω έτσι;

Μέσα στον πόνο και την απελπισία μου, ήρθε η σωτηρία του Κυρίου Ιησού. Μόλις πίστεψα στον Κύριο, η χρόνια καρδιοπάθεια και η αϋπνία μου ως εκ θαύματος θεραπεύτηκαν. Ήμουν πολύ ευγνώμων στον Κύριο για την τεράστια χάρη Του. Για να ανταποδώσω την αγάπη Του, πήγαινα σε συναθροίσεις και κήρυττα το ευαγγέλιο. Τον Ιούλιο του 2006, αποδέχτηκα το έργο του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες και υποδέχτηκα τον Κύριο. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένη. Τρώγοντας και πίνοντας τον λόγο του Παντοδύναμου Θεού, κατανόησα το μυστήριο των τριών σταδίων του έργου του Θεού, τον σκοπό του σχεδίου διαχείρισής Του, κι επίσης πως ο Θεός επιτελεί το έργο της κρίσεως τις έσχατες ημέρες για να μας σώσει από την αμαρτία και τη σκοτεινή επιρροή του Σατανά και τελικά να μας φέρει στη βασιλεία Του. Στα λόγια του Θεού, είδα την ελπίδα της σωτηρίας και της εισόδου στη βασιλεία Του και πως ο λόγος του Παντοδύναμου Θεού ήταν η τροφή της ψυχής. Μια μέρα, διάβασα το εξής χωρίο των λόγων Του: «Έχεις συναίσθηση του φορτίου που έχεις επωμιστεί, της αποστολής και της ευθύνης σου; Πού είναι η αίσθηση της ιστορικής αποστολής σου; Πώς θα υπηρετήσεις ικανοποιητικά ως κύριος στην επόμενη εποχή; Έχεις ισχυρό αίσθημα κυριαρχίας; Πως θα εξηγούσες τι είναι ο κύριος των πάντων; Είναι όντως ο κύριος όλων των έμβιων όντων και όλων των αντικειμένων στον κόσμο; Ποια είναι τα σχέδιά σου για την εξέλιξη της επόμενης φάσης του έργου; Πόσοι άνθρωποι περιμένουν να γίνεις ο ποιμένας τους; Είναι βαρύ το καθήκον σου; Πρόκειται για ανθρώπους κακόμοιρους, αξιολύπητους, τυφλούς, που τα έχουν χαμένα και θρηνούν στο σκοτάδι —πού είναι ο δρόμος; Πόσο λαχταρούν το φως, σαν έναν διάττοντα αστέρα που θα κατέλθει ξαφνικά και θα διαλύσει τις δυνάμεις του σκότους που καταπιέζουν τους ανθρώπους για τόσο πολλά χρόνια. Ποιος μπορεί να γνωρίζει την πλήρη έκταση της αγωνιώδους ελπίδας, και πόσο το λαχταρούν αυτό μέρα-νύχτα; Αυτοί οι άνθρωποι που υποφέρουν βαθιά, παραμένουν φυλακισμένοι σε ένα σκοτεινό μπουντρούμι, χωρίς ελπίδα να απελευθερωθούν, ακόμα και την ημέρα που το φως θα λάμψει στιγμιαία· πότε θα πάψουν να θρηνούν; Τρομερή είναι η ατυχία αυτών των εύθραυστων πνευμάτων που δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να αναπαυτούν, και τόσο πολύς ο καιρός που έχουν μείνει καθηλωμένοι σε αυτήν την κατάσταση εξαιτίας ανήλεων δεσμών και της αμετάβλητης ιστορίας. Και ποιος έχει ακούσει τον θρήνο τους; Ποιος έχει αντικρίσει τη θλιβερή τους κατάσταση; Σου πέρασε ποτέ από το μυαλό πόσο θλιμμένη και ανήσυχη είναι η καρδιά του Θεού; Πώς μπορεί να αντέχει να βλέπει την αθώα ανθρωπότητα που Αυτός δημιούργησε με τα ίδια Του τα χέρια να βασανίζεται τόσο; Εξάλλου, τα ανθρώπινα όντα είναι θύματα που έχουν δηλητηριαστεί. Και παρόλο που έχουν επιβιώσει μέχρι σήμερα, ποιος να ήξερε ότι η ανθρωπότητα έχει εδώ και πολύ καιρό δηλητηριαστεί από τον πονηρό; Έχεις ξεχάσει πως είσαι ένα από τα θύματα; Δεν είσαι διατεθειμένος να αγωνιστείς, λόγω της αγάπης σου για τον Θεό, για να σώσεις εκείνους που έχουν επιβιώσει; Δεν είσαι πρόθυμος να βάλεις τα δυνατά σου, ώστε να ξεπληρώσεις τον Θεό, που αγαπά την ανθρωπότητα σαν την ίδια τη σάρκα και το αίμα Του;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Πώς θα πρέπει να επιληφθείς της μελλοντικής αποστολής σου;). Τα λόγια του Θεού με ενέπνευσαν. Ελπίζει πως θα διαδώσουμε το ευαγγέλιό Του σε όσους είναι ακόμα στο σκοτάδι και απεγνωσμένα λαχταρούν την εμφάνιση του Θεού, ώστε να επιστρέψουν στον οίκο Του, να αποδεχτούν τη σωτηρία Του και μη βλάπτονται απ’ τον Σατανά. Η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο είναι πολύ μεγάλη! Όσο σκεφτόμουν πόσο τυχερή ήμουν που άκουγα τη φωνή του Κυρίου και Τον υποδεχόμουν, ήθελα να κηρύξω το ευαγγέλιο στην παλιά μου εκκλησία και να τους πω πως ο Θεός είχε επιστρέψει. Έτσι, παράλληλα με τη δουλειά μου, κήρυττα το ευαγγέλιο. Τότε, χάρη στο έργο του Αγίου Πνεύματος, οι επικεφαλής και οι συνεργάτες και κάποιοι πιστοί πέντε εκκλησιών του παλιού μου δόγματος αποδέχτηκαν το νέο έργο του Θεού και αποτέλεσαν μια νέα εκκλησία. Εγώ εκλέχτηκα διακόνισσα και υπεύθυνη του εκκλησιαστικού έργου. Είδα τις ευλογίες και την καθοδήγηση του Θεού κι αυτό με ενθουσίασε. Σκεφτόμουν: «Θα βάλω τα δυνατά μου για να κάνω το έργο της εκκλησίας, για να φέρω ανθρώπους πίσω στον οίκο του Θεού».

Τον Μάρτιο του 2007, η επικεφαλής μού είπε πως ήθελαν να με εκπαιδεύσουν για επικεφαλής εκκλησίας. Δίστασα κάπως. Είναι καλό, όμως σημαίνει να είσαι υπεύθυνος για το έργο ολόκληρης της εκκλησίας, κι έτσι ίσως να μην είχα χρόνο να δουλεύω κι έπρεπε να αφήσω τη δουλειά μου. Άρα τόσα χρόνια σκληρής δουλειάς δεν θα πήγαιναν στράφι; Κι ο σύζυγός μου σίγουρα θα αντιδρούσε. Έτσι, στη σκέψη αυτή, δεν αποδέχτηκα το καθήκον αυτό. Έπειτα, ένιωσα ενοχές. Πάντα ένιωθα υπόχρεη στον Θεό. Προσευχήθηκα στον Θεό για να γνωρίσω τον εαυτό μου. Μετά την προσευχή, διάβασα ένα χωρίο του λόγου του Θεού: «Αν τοποθετούσα κάποια χρήματα μπροστά σας αυτήν τη στιγμή και σας έδινα την ελευθερία να διαλέξετε —και αν δεν σας καταδίκαζα για την επιλογή σας— τότε οι περισσότεροι από εσάς θα διάλεγαν τα χρήματα και θα απαρνούνταν την αλήθεια. Οι καλύτεροι από εσάς θα παρατούσαν τα χρήματα και θα διάλεγαν διστακτικά την αλήθεια, ενώ εκείνοι που βρίσκονται στο μεταίχμιο θα άρπαζαν τα χρήματα στο ένα χέρι και την αλήθεια στο άλλο. Μ’ αυτό τον τρόπο, δεν θα φαινόταν ο πραγματικός σας εαυτός; Όταν πρόκειται για την επιλογή μεταξύ της αλήθειας και του οτιδήποτε στο οποίο είστε αφοσιωμένοι, θα κάνατε όλοι αυτήν την επιλογή και η στάση σας θα παρέμενε ίδια. Δεν είναι έτσι; Δεν είναι πολλοί ανάμεσά σας που ταλαντεύονται μεταξύ σωστού και λάθους; Στις αναμετρήσεις μεταξύ θετικού και αρνητικού, μαύρου και άσπρου, σίγουρα γνωρίζετε τις επιλογές που έχετε κάνει μεταξύ της οικογένειας και του Θεού, των παιδιών και του Θεού, της ειρήνης και της διατάραξης, του πλούτου και της φτώχειας, της κοινωνικής θέσης και μιας συνηθισμένης κατάστασης, της υποστήριξης και του παραγκωνισμού, και τα συναφή. […] Τόσα χρόνια αφοσίωσης και προσπάθειας επέφεραν προφανώς σ’ Εμένα αποκλειστικά και μόνο την εγκατάλειψη και την απελπισία σας, αλλά οι ελπίδες Μου για εσάς αυξάνονται κάθε μέρα που περνάει, διότι η μέρα Μου έχει ήδη αποκαλυφθεί πλήρως ενώπιον όλων. Παρ’ όλα αυτά, επιμένετε να αναζητάτε σκοτεινά και μοχθηρά πράγματα, και αρνείστε να αποκοπείτε από αυτά. Ποιο θα είναι, λοιπόν, το αποτέλεσμά σας; Το σκεφτήκατε ποτέ αυτό προσεκτικά; Αν σας ζητούνταν να διαλέξετε ξανά, ποια θα ήταν τότε η θέση σας;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Σε ποιον είσαι αφοσιωμένος;). Καθώς αναλογίστηκα τα λόγια του Θεού, ένιωσα μεγάλη ντροπή. Ήταν σαν να με έκρινε ο Θεός κατά πρόσωπο. Ισχυριζόμουν πως ήθελα να ικανοποιώ τον Θεό, όμως όταν έπρεπε να διαλέξω, προκειμένου να κρατήσω την αξιοζήλευτη δουλειά της γιατρού, απέρριψα το καθήκον μου. Είδα πως δεν εκτιμούσα τόσο τον Θεό, όσο το γόητρο και το κύρος. Ακολουθούσα τον Σατανά, του ήμουν αφοσιωμένη και επαναστατούσα στον Θεό. Όταν το σκέφτηκα, ένιωσα πολλές ενοχές. Ήθελα πολύ να επιλέξω να απαρνηθώ τη δουλειά μου και να δαπανώ για τον Θεό. Όμως ήξερα πως αν άφηνα τη δουλειά μου, η οικογένειά μου σίγουρα θα διαφωνούσε, και δεν μπορούσα ακόμα να την αφήσω. Προσήλθα ενώπιον του Θεού και προσευχήθηκα να με καθοδηγήσει. Μετά την προσευχή, θυμήθηκα τον ύμνο του λόγου του Θεού «Η πλέον ουσιώδης ζωή». «Εσύ είσαι ένα δημιουργημένο ον —φυσικά και θα πρέπει να λατρεύεις τον Θεό και να επιδιώκεις μια ζωή γεμάτη νόημα. Εφόσον είσαι άνθρωπος, θα πρέπει να δαπανήσεις τον εαυτό σου για τον Θεό και να υπομείνεις κάθε βάσανο! Θα πρέπει να αποδεχτείς με χαρά και σιγουριά τα λίγα βάσανα στα οποία υποβάλλεσαι σήμερα και να ζήσεις μια ζωή γεμάτη νόημα, όπως ο Ιώβ και ο Πέτρος. Είστε άνθρωποι που επιδιώκουν το σωστό μονοπάτι, αυτοί που επιζητούν τη βελτίωση. Είστε άνθρωποι που ανέρχονται στο έθνος του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, αυτοί που ο Θεός αποκαλεί δίκαιους. Δεν έχει αυτή η ζωή το μέγιστο νόημα;» (Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια). Καθώς έψαλλα αυτόν τον ύμνο, ένιωσα μέσα μου αυτοκατάκριση. Είμαι ένα δημιούργημα, όσα έχω προέρχονται απ’ τον Θεό, Έχω απολαύσει άπειρη χάρη απ’ τον Θεό και έχω εφοδιαστεί με τόσα λόγια ζωής από Εκείνον, κι όμως δεν ήθελα να ανταποδώσω την αγάπη Του. Για χάρη της δουλειάς και του μέλλοντός μου, απέρριψα το καθήκον. Πώς λοιπόν είχα συνείδηση; Θυμήθηκα τον Ιώβ. Ήταν γνωστός στην Ανατολή και είχε πολλά πλούτη, όμως δεν έδινε αξία στη φήμη και στα πλούτη. Υπάκουσε στις ενορχηστρώσεις και ρυθμίσεις του Θεού ακόμα κι όταν έχασε τα πάντα. Ακλόνητος στη μαρτυρία του, ντρόπιασε τον Σατανά. Κι ο Πέτρος, όταν άκουσε το κάλεσμα του Κυρίου Ιησού, άφησε τα πάντα και Τον ακολούθησε. Κήρυξε και μαρτύρησε το ευαγγέλιό Του παντού, επιδίωξε να αγαπά και να ικανοποιεί τον Θεό και οδηγήθηκε στην τελείωση. Σκέφτηκα: «Πρέπει να τους μοιάσω, να αποδεχτώ το καθήκον, να αφήσω τα συμφέροντά μου και να μην σκέφτομαι τις μελλοντικές μου προοπτικές». Μόλις το σκέφτηκα, προσευχήθηκα στον Θεό να μου δώσει αυτοπεποίθηση και δύναμη και να μου ανοίξει έναν δρόμο. Αργότερα, εξαιτίας των συνεχών θορύβων από ασθενείς στο τμήμα νοσηλείας, έπαθα καρδιακή προσβολή. Έτσι, ζήτησα από το νοσοκομείο μισό χρόνο αναρρωτική άδεια κι άρχισα το καθήκον μου με πλήρες ωράριο.

Όμως, η αναρρωτική μου άδεια πέρασε γρήγορα, και ο επικεφαλής του νοσοκομείου με κάλεσε να επιστρέψω. Τότε, το ευαγγελικό έργο της εκκλησίας ήταν φορτωμένο, έτσι με τον σύζυγό μου αποφασίσαμε να επιστρέψω την άλλη χρονιά. Όμως δύο μήνες αργότερα, το νοσοκομείο με παρότρυνε επανειλημμένα να επιστρέψω, ειδάλλως δεν μου εγγυούνταν τη θέση μου. Ο σύζυγός μου άρχισε κι εκείνος να με παροτρύνει να επιστρέψω. Εκείνη τη στιγμή, ανησύχησα κάπως: «Τι να κάνω; Αν δεν επιστέψω, στο τέλος του έτους θα τεθώ σε διαθεσιμότητα. Έτσι, τόσα χρόνια σκληρής δουλειάς θα πάνε στράφι. Όμως αν επιστρέψω στη δουλειά, θα έχω λίγο χρόνο για το καθήκον μου. Αν δεν βάλω όλη μου την ψυχή μου σ’ αυτό, το έργο της εκκλησίας θα επηρεαστεί». Έτσι, δεν συμφώνησα να επιστρέψω. Ο σύζυγός μου δεν μπορούσε πια να με πείσει, έτσι φώναξε τον αδελφό μου και τη σύζυγό του να με πείσουν. Ο αδελφός μου είπε: «Κράτα τη στο σπίτι. Μην την αφήνεις να βγαίνει. Αν δεν τη ελέγχεις, σπάσε της τα πόδια. Αν μείνει παράλυτη, ακόμα κι αν μένει σπίτι, θα μπορεί να κρατήσει τη δουλειά της. Αν χάσει τη δουλειά της, τα χάνουμε όλα». Όταν το άκουσα, η καρδιά μου ράγισε. Σκέφτηκα: «Μου φέρεστε έτσι επειδή πιστεύω στον Θεό και βαδίζω στο σωστό μονοπάτι. Στο παρελθόν, όταν ήμουν επιτυχημένη, απολαμβάνατε όλοι την επιτυχία μου και με χαιρετούσατε με χαμόγελο. Τώρα βλέπετε πως δεν μπορείτε να αποκομίσετε κάτι από την πίστη μου και το καθήκον μου, κι έτσι συνασπιστήκατε για να με εμποδίσετε και μιλάτε άκαρδα». Όσο το σκεφτόμουν, στενοχωριόμουν. Ένιωσα την αδιαφορία της ανθρώπινης στοργής. Όμως τότε σκέφτηκα: «Τι θα κάνω αν το νοσοκομείο όντως με απολύσει;» Προσευχήθηκα νοερά στον Θεό, και τότε θυμήθηκα ένα χωρίο του λόγου Του: «Οι προθέσεις Μου σου έχουν αποκαλυφθεί και δεν επιτρέπεται να τις αγνοήσεις. Αντιθέτως, πρέπει να τους δώσεις όλη την προσοχή σου και να παραμερίσεις τα πάντα, για να τις ακολουθήσεις ολόψυχα. Θα σε κρατώ πάντοτε στα χέρια Μου. Μην είσαι πάντα άτολμος και μη σε ελέγχει ο άνδρας ή η γυναίκα σου· πρέπει να επιτρέπεις να επιτελείται το θέλημά Μου» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 9). Ο λόγος του Θεού μού έδωσε αυτοπεποίθηση και δύναμη. Ο Θεός είναι ο δημιουργός και ο κυρίαρχος των πάντων. Το αν αποδεσμευόμουν από το νοσοκομείο εξαρτιόταν από τις κυρίαρχες ρυθμίσεις Του. Πίστευα πως ο Θεός θα μου άνοιγε έναν δρόμο. Δεν μπορούσα να ελέγχομαι από τον σύζυγό μου. Στην καταδίωξη της οικογένειάς μου, ήθελα να μείνω ακλόνητη για να ικανοποιήσω τον Θεό. Σκέφτηκα την αγάπη και την ανιδιοτέλεια του Θεού και είχα ακόμη πιο ισχυρό κίνητρο. Ο Θεός λέει: «Ο Θεός κοπιάζει αιώνια για την επιβίωση του ανθρωπίνου γένους, ενώ ο άνθρωπος δεν συνεισφέρει ποτέ τίποτα προς χάριν του φωτός ή του δικαίου. Ακόμη και αν ο άνθρωπος καταβάλει κάποια προσπάθεια για ένα χρονικό διάστημα, αυτή δεν μπορεί να αντέξει το παραμικρό χτύπημα, διότι η προσπάθεια του ανθρώπου αφορά μόνο το δικό του καλό και όχι των άλλων. Ο άνθρωπος είναι παντοτινά εγωιστής, ενώ ο Θεός είναι αιώνια ανιδιοτελής» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Είναι πολύ σημαντική η κατανόηση της διάθεσης του Θεού). Η διεφθαρμένη ανθρωπότητα είναι πάντα ιδιοτελής, όμως ο Θεός είναι ανιδιοτελής. Όπως κι αν εργάζεται ο Θεός, όσα κάνει είναι για χάρη της ζωής μας και για να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την αλήθεια, να μας οδηγήσει στο σωστό μονοπάτι και να μας σώσει. Όσα κι αν κάνει ο Θεός για τον άνθρωπο, ποτέ δεν ζητά κάτι από εμάς. Τα κάνει όλα αυτά για μας εν κρυπτώ. Στο μεταξύ, εγώ έκανα τα πάντα για μένα, για το δικό μου όφελος. Ήξερα πως το καθήκον μου και η διαχείριση του έργου της εκκλησίας ήταν η ευθύνη και η υποχρέωσή μου, όμως φοβόμουν πως αν έχανα τη δουλειά μου, θα έχανα φήμη, περιουσία και οικογενειακή γαλήνη, έτσι απέρριψα το καθήκον. Ήμουν εγωίστρια, ποταπή και δεν είχα ανθρώπινη φύση! Πέραν τούτου, μέσα από την καταδίωξή τους, απέκτησα επίσης κάποια εμβάθυνση στα συναισθήματα μεταξύ των ανθρώπων. Στο παρελθόν, η οικογένειά μου μού φερόταν καλά επειδή είχα καλή δουλειά. Τους βοηθούσα και τους αναδείκνυα, έτσι με χαιρετούσαν με χαμόγελο. Τώρα που κήρυττα το ευαγγέλιο και έχανα τη δουλειά μου, δεν είχαν κάτι να κερδίσουν, έτσι με καταδίωκαν και με περιόριζαν. Υπάρχει αγάπη μεταξύ των ανθρώπων; Μόνο συναλλαγή και ανταλλαγή. Η οικογενειακή αγάπη βασίζεται επίσης στα συμφέροντα. Με πίεζαν να επιδιώκω χρήματα, φήμη και σαρκικές απολαύσεις. Έτσι δεν με αγαπούσαν. Με έβλαπταν και με κατέστρεφαν. Μόλις το κατάλαβα, δεν ήθελα πια να υπηρετώ τον Σατανά, αλλά να κάνω το καθήκον μου και να ανταποδώσω την αγάπη του Θεού.

Ξαφνικά, ο σύζυγός μου μού απαγόρευσε να βγαίνω απ’ το σπίτι. Μάλιστα, με απείλησε: «Αν δεν συμφωνήσεις να επιστρέψεις στη δουλειά, δεν θα σε αφήσω να πιστεύεις στον Θεό, κι όσοι πιστεύουν στον Θεό δεν θα έρχονται σπίτι μας». Είπε επίσης: «Αν χάσεις τη δουλειά σου, μην κατηγορείς εμένα για το φέρσιμό μου». Όταν το άκουσα αυτό, σκέφτηκα: «Αν δεν συμφωνήσω με τις απαιτήσεις του, θα με κλειδώσει στο σπίτι. Δεν θα έχω εκκλησιαστική ζωή και δεν θα κάνω το καθήκον μου». Έτσι του υποσχέθηκα πως θα επέστρεφα στη δουλεία μου. Όμως, ο επικεφαλής του νοσοκομείου, από φόβο μην πάθω κι άλλη καρδιακή προσβολή απ’ τον θόρυβο, με μετέφερε στα εξωτερικά περιστατικά του γενικού νοσοκομείου. Ακόμα κι όταν δεν είχε δουλειά, καθόμουν στο γραφείο και δεν μπορούσα να εκτελώ το καθήκον μου. Κάθε μέρα, καθόμουν μόνη στο γραφείο και ήμουν ανήσυχη. Σκεφτόμουν πόσο επείγον έργο είχε η εκκλησία κι εγώ ήμουν κολλημένη εκεί. Ήξερα πως το έργο της εκκλησίας θα καθυστερούσε και η ζωή των αδελφών θα δεχόταν πλήγμα, κι ένιωθα πολύ ένοχη. Ισχυριζόμουν πως ήθελα να κάνω το καθήκον μου για να ικανοποιώ τον Θεό, όμως μόλις ο σύζυγός μου με καταδίωξε και με εμπόδισε, τα παράτησα. Πώς λοιπόν ήμουν πιστή και υπάκουη στον Θεό; Όσο το σκεφτόμουν, στενοχωριόμουν και έκλαιγα. Τότε, προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, θέλω να κάνω το καθήκον μου και να δαπανώ για Σένα, όμως ο σύζυγός μου και το περιβάλλον μου με περιορίζουν. Δώσε μου αυτοπεποίθηση και δύναμη». Έπειτα, διάβασα ένα χωρίο του λόγου του Θεού: «Όταν οι άνθρωποι έχουν πραγματική κατανόηση της διάθεσης του Θεού, όταν μπορούν να δουν ότι η διάθεση του Θεού είναι αληθινή, ότι είναι πραγματικά άγια και πραγματικά δίκαιη, και όταν μπορούν να υμνούν την αγιοσύνη και τη δικαιοσύνη του Θεού μέσα από την καρδιά τους, τότε θα γνωρίσουν πραγματικά τον Θεό και θα έχουν κερδίσει την αλήθεια. Μόνο όταν γνωρίζουν τον Θεό ζουν στο φως οι άνθρωποι. Και το άμεσο αποτέλεσμα της αληθινής γνώσης του Θεού είναι να μπορεί κανείς να αγαπάει αληθινά τον Θεό και να υπακούει αληθινά στον Θεό. Στους ανθρώπους που κατανοούν την αλήθεια και κερδίζουν την αλήθεια, υπάρχει μια πραγματική αλλαγή στην κοσμοθεωρία τους και στην οπτική τους για τη ζωή, μετά από την οποία πραγματοποιείται και μια πραγματική αλλαγή στη διάθεση της ζωής τους. Όταν οι άνθρωποι έχουν τους σωστούς στόχους ζωής, όταν είναι σε θέση να επιδιώκουν την αλήθεια και συμπεριφέρονται σύμφωνα με την αλήθεια, όταν υποτάσσονται απόλυτα στον Θεό και ζουν σύμφωνα με τα λόγια Του, όταν νοιώθουν γαλήνιοι και φωτίζονται ως τα βάθη της ψυχής τους, όταν η καρδιά τους έχει απαλλαγεί από το σκοτάδι και όταν μπορούν να ζουν εντελώς ελεύθερα και δίχως περιορισμούς υπό την παρουσία του Θεού, τότε μόνο διάγουν όντως γνήσια ανθρώπινη ζωή και μόνο τότε καθίστανται άνθρωποι που κατέχουν την αλήθεια και μια ανθρώπινη φύση. Επιπλέον, όλες οι αλήθειες που έχεις κατανοήσει και κερδίσει έχουν προέλθει από τα λόγια του Θεού και από τον ίδιο τον Θεό. Μόνο όταν κερδίσεις την έγκριση του Ύψιστου Θεού —του Κυβερνήτη του σύμπαντος και των πάντων, και Εκείνος πει πως είσαι πραγματικό άτομο που βιώνει στ’ αλήθεια την ανθρώπινη ομοιότητα, θα αποκτήσει η ζωή σου περισσότερο νόημα από οτιδήποτε άλλο. Η απόκτηση της έγκρισης του Θεού σημαίνει πως έχεις αποκτήσει την αλήθεια και είσαι κάποιος που κατέχει την αλήθεια και ανθρώπινη φύση» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Πώς να γνωρίσουμε τη φύση του ανθρώπου). Μόλις σκέφτηκα τον λόγο του Θεού, κατάλαβα πως στη ζωή μας, μόνο η επιδίωξη της αλήθεια, η γνωριμία του Θεού και η αποδοχή του δημιουργού μπορούν να θεωρηθούν ένδοξα. Μόνο αυτή είναι αληθινή ζωή κι αυτή πρέπει να επιλέξω. Σπούδαζα απεγνωσμένα ιατρική επιδιώκοντας κοσμική φήμη και πλούτη. Μόλις το κατάφερα, οι επικεφαλής και οι συνάδελφοί μου με εκτιμούσαν και οι συγγενείς και οι φίλοι μου με σέβονταν, όμως σε τι με ωφέλησαν όλα αυτά; Όση φήμη ή υλικό πλούτο κι αν είχα, δεν μπορούσαν να γεμίσουν την άδεια μου ψυχή. Το σώμα μου κουράστηκε και αρρώστησε, η ζωή μου ήταν ακόμα ανούσια και θλιβερή και δεν ένιωθα γαλήνη και χαρά. Σκεφτόμουν πως, μετά την αποδοχή του έργου του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες, τρώγοντας και πίνοντας τα λόγια του Θεού, με την εκκλησιαστική ζωή και την εκτέλεση του καθήκοντός μου, άρχισα ασυναίσθητα να κατανοώ την αλήθεια. Ήξερα πώς να συμπεριφέρομαι, πώς να λατρεύω τον Θεό και πώς να αποτινάζω τις διεφθαρμένες διαθέσεις μου και να βιώνω την κανονική ανθρώπινη φύση. Εξαιτίας όλων αυτών, ένιωθα πολύ χαλαρή και απελευθερωμένη. Κατανοούσα πως οι άνθρωποι είναι δημιουργήματα, και μόνο ζώντας στην παρουσία του Θεού και κατανοώντας την αλήθεια θα έχουν οι άνθρωποι γαλήνη και ευτυχία. Διαφορετικά, όπως και να ζουν, η ζωή τους είναι πάντα κενή και γεμάτη πόνο. Τότε, κατάλαβα ότι ο Θεός επέτρεψε τη δίωξη που πέρασα από την οικογένειά μου. Μέσα απ’ αυτό το περιβάλλον, αναγκάστηκα να βασιστώ στον Θεό και να αναζητήσω την αλήθεια, κι έτσι είδα τον πόνο του να ζεις υπό τη σφαίρα επιρροής του Σατανά, και επέλεξα να ακολουθώ τον Θεό και να πάρω το μονοπάτι της αλήθειας. Μόλις κατανόησα τις καλές προθέσεις του Θεού, η καρδιά μου φωτίστηκε. Απελευθερώθηκα από τους περιορισμούς τις οικογένειάς μου, έφυγα απ’ το νοσοκομείο κι έκανα το καθήκον μου με πλήρες ωράριο.

Μια μέρα, τον Δεκέμβριο του 2007, όταν μετά το καθήκον μου γύρισα σπίτι, ο σύζυγός μου ήταν πολύ θυμωμένος. Είπε: «Τηλεφώνησαν απ’ το νοσοκομείο. Είπαν πως αν δεν πας στη δουλειά, θα τεθείς σε διαθεσιμότητα. Πρέπει να επιστρέψεις στη δουλειά σου αμέσως. Αν χάσεις τη δουλειά σου, θα χάσεις τη σύνταξή σου και όλα τα προνόμια!» Όταν το άκουσα, αναστατώθηκα κάπως. Σκέφτηκα: «Πράγματι. Από παιδί, ονειρευόμουν να γίνω καλή γιατρός και να αποκτήσω όνομα. Μετά από σκληρό αγώνα, έχω και φήμη και περιουσία. Αν τα παρατήσω τώρα, δεν θα μου μείνει τίποτα». Στη σκέψη αυτή, δεν ήμουν σίγουρη τι να κάνω, έτσι προσευχήθηκα νοερά στον Θεό: «Θεέ μου, νόμιζα πως είχα παρατήσει το γόητρο, τα πλούτη και το κύρος. Όμως τώρα που πρέπει να αφήσω τη δουλειά μου, είμαι ακόμα κάπως λυπημένη. Θεέ μου, καθοδήγησέ με να κατανοήσω την αλήθεια και να μη με κυβερνούν αυτά τα πράγματα». Έπειτα, διάβασα ένα χωρίο του λόγου του Θεού: «Ο Σατανάς χρησιμοποιεί τη φήμη και το κέρδος για να ελέγχει τις σκέψεις των ανθρώπων, σε σημείο που να μη σκέφτονται τίποτε άλλο από τη φήμη και το κέρδος. Πασχίζουν για φήμη και κέρδος, ταλαιπωρούνται για τη φήμη και το κέρδος, υπόκεινται σε εξευτελισμό για τη φήμη και το κέρδος, θυσιάζουν ό,τι έχουν και δεν έχουν και προβαίνουν σε κάθε είδους κρίσεις και αποφάσεις για τη φήμη και το κέρδος. Με αυτόν τον τρόπο, ο Σατανάς κρατά τους ανθρώπους δέσμιους με αόρατες αλυσίδες και αυτοί δεν έχουν ούτε τη δύναμη ούτε το κουράγιο να τις αποτινάξουν. Χωρίς να το καταλάβουν, κουβαλάνε αυτές τις αλυσίδες και σέρνονται συνεχώς με μεγάλη δυσκολία. Χάριν της φήμης και του κέρδους, η ανθρωπότητα αποφεύγει τον Θεό και Τον προδίδει, καθίσταται ολοένα πιο φαύλη. Επομένως, με αυτόν τον τρόπο, η μία γενιά μετά την άλλη καταστρέφονται μέσα στη φήμη και το κέρδος του Σατανά. Αν εξετάσουμε τώρα τις ενέργειες του Σατανά, δεν είναι τα μοχθηρά κίνητρά του άκρως απεχθή; Ίσως να μην μπορείτε σήμερα να διακρίνετε ακόμα τα μοχθηρά κίνητρα του Σατανά, επειδή πιστεύετε ότι δεν μπορεί να ζήσει κανείς χωρίς φήμη και κέρδος. Πιστεύετε ότι, αν οι άνθρωποι εγκαταλείψουν τη φήμη και το κέρδος, δεν θα μπορούν πλέον να δουν τον δρόμο μπροστά τους, δεν θα μπορούν να διακρίνουν τους στόχους τους, ότι το μέλλον τους θα προδιαγράφεται σκοτεινό, θολό και ζοφερό. Όμως, σιγά-σιγά, μια μέρα, θα αναγνωρίσετε όλοι σας ότι η φήμη και το κέρδος είναι πελώριες αλυσίδες τις οποίες χρησιμοποιεί ο Σατανάς για να κρατάει δέσμιους τους ανθρώπους. Όταν έρθει εκείνη η ημέρα, θα αντισταθείς σθεναρά στον έλεγχο του Σατανά και θα αντισταθείς σθεναρά στις αλυσίδες που χρησιμοποιεί ο Σατανάς για να σε έχει δέσμιο. Όταν θα έρθει η στιγμή που θα επιθυμήσεις να αποτινάξεις όλα όσα σου έχει ενσταλάξει ο Σατανάς, θα αποχωριστείς πλήρως όλα όσα σε συνδέουν με τον Σατανά κι επίσης, θα σιχαθείς πραγματικά όλα εκείνα που σου έχει επιφέρει. Μόνο τότε θα έχει η ανθρωπότητα πραγματική αγάπη και λαχτάρα για τον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός ΣΤ΄). Μόλις διάβασα τον λόγο του Θεού, αντιλήφθηκα πόσο βαθιά με είχε βλάψει ο Σατανάς. Η φήμη και το κέρδος είχαν γίνει ζωή μου και εμπόδιο στο να κάνω πράξη την αλήθεια. Από παιδί, οι γονείς μου με δίδαξαν να «ξεχωρίζω» και «να τιμώ τους προγόνους μας», και νόμιζα πως έχοντας φήμη και κέρδος, ζούσα μια ουσιαστική ζωή. Έβλεπα τη φήμη, το κέρδος και το κύρος ως θετικά, ως μοναδικό στόχο μου στη ζωή, έτσι επιδίωκα φήμη, κέρδος, χρήμα και απόλαυση. Τελικά, βασάνισα τον εαυτό μου σε σημείο εξάντλησης. Το γόητρο και το κύρος δεν είναι παρά τεχνάσματα του Σατανά για να μας διαφθείρει. Θυμήθηκα την περίπτωση του συναδέλφου μου που βρήκε τραγικό θάνατο επιδιώκοντας φήμη και πλούτη. Ήταν διευθυντής στα εξωτερικά περιστατικά, αφοσιωμένος στην καριέρα του. Πάντα επέστρεφε σπίτι αργά. Έμενα για να περιθάλπει ασθενείς και να βγάζει χρήματα. Τελικά, απέκτησε φήμη και χρήματα, όμως μια νύχτα, τέλειωσε τη δουλειά του πολύ αργά, και καθώς περπατούσε στον δρόμο εξαντλημένος, ένα αμάξι τον χτύπησε και σκοτώθηκε. Μια άλλη συνάδελφός μου έγινε προϊσταμένη νοσοκόμα πολύ νέα. Για τους άλλους, είχε πολύ μέλλον, όμως ήταν πολύ απασχολημένη στη δουλειά. Όταν γύριζε σπίτι, ενώ μιλούσε με μια συνάδελφό της για τη δουλειά, πέρασε αφηρημένη τις γραμμές του τραίνου και σκοτώθηκε από ένα τραίνο που έτρεχε, ενώ ήταν μόλις είκοσι ετών. Καθώς σκεφτόμουν τις εμπειρίες των συναδέλφων μου, άρχισα να τρέμω από φόβο. Τα άτομα στο νοσοκομείο τούς σέβονταν και τους εκτιμούσαν. Όμως χωρίς τη φροντίδα και την προστασία του Θεού, τι ωφελούν η φήμη και τα πλούτη; Το γόητρο και το κύρος είναι τα μέσα για να μας διαφθείρει και να μας βλάπτει ο Σατανάς. Είναι παγίδες που στήνει ο Σατανάς, για να μας βάλει σε πειρασμό να επιδιώκουμε τη φήμη και τα πλούτη όλη μας τη ζωή, έτσι τελικά, απομακρυνόμαστε απ’ τον Θεό και τη σωτηρία του δημιουργού. Ήμουν δέσμια των περιορισμών του γοήτρου και του κύρους, έτσι δεν μπορούσα ποτέ να διαλέξω σωστά ανάμεσα στη δουλειά και το καθήκον μου. Ήταν πολύ κρίμα! Το έργο της σωτηρίας του Θεού τις έσχατες ημέρες αποτελεί ευκαιρία ζωής. Είχα αποδεχτεί την αληθινή οδό με τη χάρη του Θεού, όμως δεν έκανα το καθήκον μου για να αποκτήσω την αλήθεια. Αν έχανα αυτήν την ευκαιρία, δεν θα καταστρεφόμουν; Δεν θα ήταν ανόητο;

Θυμήθηκα ένα χωρίο του λόγου του Θεού: «Ως κάποιος που είναι κανονικός και που επιδιώκει την αγάπη προς τον Θεό, η είσοδος στη Βασιλεία για να καταστείτε μέλη του λαού του Θεού είναι το αληθινό μέλλον σας, καθώς και μια ζωή που έχει ύψιστη αξία και σπουδαιότητα· κανείς δεν είναι πιο ευλογημένος από εσάς. Γιατί το λέω αυτό; Επειδή όσοι δεν πιστεύουν στον Θεό, ζουν για τη σάρκα και για τον Σατανά, αλλά σήμερα, εσείς ζείτε για τον Θεό, και ζείτε για να κάνετε το θέλημά Του. Γι’ αυτό λέω ότι η ζωή σας είναι υψίστης σημασίας» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Γνώρισε το νεότερο έργο του Θεού και ακολούθησε τα βήματά Του). Ο λόγος του Θεού μού έδωσε ένα μονοπάτι άσκησης. Σήμερα, η εκπλήρωση του καθήκοντος ενός δημιουργήματος στην εκκλησία είναι το πιο σωστό μονοπάτι για να επιλέξω και η πιο ουσιαστική ζωή. Παλιά, είχα διαφθαρεί και εξαπατηθεί απ’ τον Σατανά, και ζούσα με σατανικές φιλοσοφίες. Επιδίωκα ολόψυχα τη φήμη και τα πλούτη, και ο Σατανάς με εξαπατούσε και με έβλαπτε. Ο λόγος του Θεού μού έδειξε τις συνέπειες και την ουσία της επιδίωξης φήμης, πλούτου και κύρους, και κατάλαβα πως είναι τα μέσα με τα οποία ο Σατανάς διαφθείρει και κατασπαράζει ανθρώπους. Τώρα, το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες πλησιάζει στο τέλος του, όπως και το σχέδιο διαχείρισης του Θεού, και οι μεγάλες συμφορές έχουν ήδη αρχίσει. Θα επιβιώσουμε στην καταστροφή μόνο αν επιδιώξουμε την αλήθεια. Αν δεν επιδίωκα την αλήθεια, και στον πολύτιμο αλλά λίγο χρόνο μου επιδίωκα τη φήμη και τα πλούτη, τελικά, ποτέ δεν θα αποκτούσα την αλήθεια και τη ζωή απ’ τον Θεό ούτε θα με έσωζε. Τότε η πίστη μου στον Θεό θα ήταν μάταιη και θα το μετάνιωνα όλη μου τη ζωή. Όπως είπε ο Κύριος Ιησούς: «Επειδή τι ωφελείται άνθρωπος εάν τον κόσμον όλον κερδήση, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθή; ή τι θέλει δώσει άνθρωπος εις ανταλλαγήν της ψυχής αυτού;» (Κατά Ματθαίον 16:26). Ήξερα πως έπρεπε να εκτιμήσω αυτήν την ευκαιρία ζωής. Δεν έπρεπε πια να τρέχω για χάρη της σάρκας μου. Την κρίσιμη περίοδο του έργου σωτηρίας του Θεού, έπρεπε να επιδιώξω την αλήθεια και να κάνω το καθήκον ενός δημιουργήματος. Αυτός είναι ο πιο πολύτιμος και ουσιαστικός τρόπος ζωής. Στη σκέψη αυτή, αποφάσισα να αφήσω τη δουλειά μου και να κάνω το καθήκον μου με πλήρες ωράριο. Όταν είπα στον σύζυγό μου την απόφασή μου, είπε ανέλπιδα: «Τα τελευταία χρόνια, προσπαθούσα με κάθε τρόπο να σε κάνω να κρατήσεις τη δουλειά σου. Ήθελα μόνο να βγάζει χρήματα για να ζούμε μια καλή ζωή. Όμως στην καρδιά σου υπάρχει μόνο ο Θεός. Δεν μπορώ να σε ελέγξω πια. Στο μέλλον, εξαρτάται από σένα». Έπειτα, πήγα στο νοσοκομείο για να παραιτηθώ. Ο διευθυντής του νοσοκομείου με εμπόδιζε, λέγοντας: «Ο γιατρός έχει μια σίγουρη δουλειά, και το νοσοκομείο δεν κλείνει ποτέ. Δεν βρίσκεις εύκολα δουλειά σε νοσοκομείο. Εξάλλου, είσαι σημαντική υπάλληλος εδώ και έχεις λαμπρό μέλλον. Οι μισθοί ανεβαίνουν τώρα, και θα υπάρχουν πολλά νέα προνόμια. Σκέψου το καλά!» Ήξερα πως ήταν πειρασμός του Σατανά. Ο Σατανάς τον έβαζε για να με δελεάσει να εγκαταλείψω και να προδώσω τον Θεό. Δεν θα έπεφτα στις παγίδες του. Έτσι, εξέφρασα τη στάση μου στον διευθυντή, κι εκείνος απλώς προχώρησε τη διαδικασία. Μόλις άφησα τη δουλειά μου και επένδυσα ξανά στο καθήκον μου, ένιωσα βαθιά ανακούφιση. Δεν δεσμευόμουν ούτε ελεγχόμουν πια από τη δουλειά μου, και είχα χρόνο να τρώω και να πίνω τον λόγο του Θεού και να κάνω το καθήκον μου. Η καθοδήγηση των λόγων του Θεού με απελευθέρωσε απ’ τα δεσμά και τους περιορισμούς της φήμης και του κύρους και μου έδωσε τη σωστή κατεύθυνση στη ζωή.