Κάποτε είχα μια αρμονική, ευτυχισμένη οικογένεια, και ήμουν προϊσταμένη προσωπικού σε μια εταιρία. Ο σύζυγός μου ήταν προϊστάμενος στην υπηρεσία ηλεκτροδότησης. Επρόκειτο σύντομα να προαχθεί σε υποδιευθυντή. Κι ο γιος μας ήταν πολύ έξυπνος. Όσοι γνωρίζαμε μας θαύμαζαν. Ενώ απολάμβανα αυτήν την ευτυχία και αρμονία, συνέβη κάτι τρομερό. Ο σύζυγός μου τα έμπλεξε με τη σύζυγο του προσωπικού του οδηγού. Με συντάραξε συθέμελα αυτό το ξαφνικό χτύπημα. Για αρκετές μέρες, δεν έτρωγα ούτε κοιμόμουν. Ήμουν γεμάτη θυμό και αγανάκτηση και ένιωθα πολύ ντροπιασμένη. Πονούσα τόσο, που ήθελα να πεθάνω. Ενώ κρατούσα το μπουκάλι με το δηλητήριο στα χέρια μου και ήμουν έτοιμη να αυτοκτονήσω, σκέφτηκα τη μητέρα μου και τον γιο μου. Αν πέθαινα, πώς θα μπορούσε να αντέξει η ηλικιωμένη μητέρα μου τον πόνο να θάψει την κόρη της; Ο γιος μου, τόσο μικρός, θα έπρεπε να περάσει πολλές κακουχίες στη ζωή. Τον μπαμπά του δεν ήταν πια να τον εμπιστεύεσαι, έτσι αν έχανε τη μαμά του, ουσιαστικά δεν θα ήταν ορφανό; Στις σκέψεις αυτές, η καρδιά μου μαλάκωσε. Έπεσα στα γόνατα κι έκλαιγα.

Μετά από λίγο καιρό, κατάφερα να βγω από αυτήν την οδύνη μεταξύ ζωής και θανάτου, όμως δεν ανέκτησα τη γαλήνια ζωή που είχα κάποτε. Μισούσα εκείνη τη γυναίκα ως το μεδούλι μου κι ένιωθα πως εκείνη ήταν η αιτία όλου του πόνου μου, πως είχε καταστρέψει την ευτυχισμένη οικογένειά μας. Σκεφτόμουν: «Εξαιτίας σου δεν έχω καλή ζωή. Δεν θα σε αφήσω σε ησυχία. Εφόσον με κάνεις να υποφέρω έτσι, θα φροντίσω να το πληρώσεις στο διπλάσιο». Της επιτέθηκα και έβαλα ανθρώπους να κάνουν γυαλιά καρφιά το σπίτι της, κι έτσι φοβόταν να επιστρέψει σ’ αυτό. Παρόλο που την έφερα σ’ αυτήν την απαίσια κατάσταση, εξακολουθούσα να πονάω. Παρέμενα στη σκιά του διαλυμένου μου σπιτικού. Τότε, ένας γνωστός μοιράστηκε μαζί μου το ευαγγέλιο του Κυρίου Ιησού και μου έδωσε μια Βίβλο. Διαβάζοντάς τη, η ανοχή, η υπομονή και η συγχωρητικότητα του Κυρίου Ιησού με συγκίνησαν. Αναρωτήθηκα γιατί δεν μπορούσα να συγχωρήσω τον σύζυγό μου κι αυτήν τη γυναίκα. Προσευχήθηκα στον Κύριο να μου δώσει δύναμη, ανοχή και υπομονή για να τους συγχωρήσω. Ο σύζυγός μου κι εγώ σταματήσαμε τους τσακωμούς κι ούτε χιμούσα σ’ εκείνη όποτε την έβλεπα. Όμως δεν μπορούσα να πάψω να κρατώ κακία. Απλώς πίεζα τον εαυτό μου να το ανέχεται για χάρη της οικογένειας, του γιο μου και για να συνεχίσω τη ζωή μου. Όμως προς έκπληξή μου, ο σύζυγός μου όχι μόνο δεν συγκρατήθηκε, αλλά έκανε χειρότερα. Παράτησε τη δουλειά του και έφυγε μαζί της. Σκεφτόμουν πως πριν, εξαιτίας του, είχα χάσει την ευκαιρία να μπω στην εισαγγελία και να προαχθώ, φρόντιζα το παιδία μας, τους μαγείρευα και έκανα όλες τις δουλειές του σπιτιού, ενώ έτρεχα παντού και έβαζα μέσα για να πάρει εκείνος προαγωγή. Και για ευχαριστώ, εκείνος με πρόδωσε και με πλήγωσε. Δεν μπορούσα να το δεχτώ. Μισούσα τον σύζυγό μου που ήταν τόσο ασυνείδητος, τόσο άκαρδος. Μισούσα κι εκείνη και ήθελα τον θάνατό της, ακόμα κι αν έπρεπε να πεθάνω κι εγώ. Έκανα τα πάντα για να τους κόψω τις πηγές των ειδοσημάτων τους, για να μην τα φέρνουν βόλτα. Πολύ σύντομα, γύρισαν καταστραμμένοι οικονομικά πίσω στην πόλη. Μια μέρα, ο σύζυγός μου ξέσπασε σε κλάματα, παραδέχτηκε το λάθος του, ζήτησε συγνώμη, και ορκίστηκε πως θα γύριζε σελίδα και θα άλλαζε. Μου ζήτησε να βάλω κάποιους φίλους να τον βοηθήσουν να μετατεθεί στην επαρχία της κομητείας, για να αρχίσει μια νέα ζωή σε άλλο περιβάλλον. Βλέποντας πόσο πονεμένος έδειχνε, κι ακούγοντας τη φαινομενικά ειλικρινή συγνώμη του, η καρδιά μου λύγισε. Ήθελα επίσης να ξεχάσω καθετί δυσάρεστο απ’ το παρελθόν και να κάνω μια νέα αρχή, έτσι αποδέχτηκα το αίτημά του. Ήρθα αμέσως σε επαφή με τους φίλους μου για να μας μεταθέσουν. Αρχίσαμε να ζούμε ξανά μαζί, κι αν και έκανε τα πάντα για να με ευχαριστεί και να με κάνει χαρούμενη, ένιωθα πως δεν είχα κάτι να του πω. Παρόλα αυτά, ακόμα έτρεφα αυταπάτες για τον γάμο μας, θεωρώντας πως με τον καιρό θα επουλωνόταν η πληγή. Όμως συγκλονίστηκα ακόμα περισσότερο όταν, ενώ εγώ προσπαθούσα να μετατεθούμε, ανακάλυψα τυχαία πως εκείνος είχε πάει να δει ξανά την άλλη. Δεν μπορούσα πια να συγκρατήσω την οργή μου και του φώναξα να βγει έξω. Δύο μέρες αργότερα, έφυγε χωρίς να πει λέξη και δεν ξαναγύρισε. Τότε επιτέλους αφυπνίστηκα. Κατάλαβα πως ποτέ δεν ήθελε να μετανοήσει αληθινά. Είχε επιστρέψει επειδή είχε καταστραφεί και δεν είχε τα προς το ζην. Ήταν καλός μαζί μου και ήθελε να τα ξαναβρούμε, όμως όλα ήταν προσποιητά. Ήθελε μόνο να με χρησιμοποιήσει για να τον βοηθήσω με τη μετάθεσή του. Όταν το αντιλήφθηκα, η καρδιά μου ράγισε. Μισούσα τον σύζυγό μου απ’ τα βάθη της καρδιάς μου, αλλά κι εκείνη. Σχεδίαζα να τη σακατέψω και την παραμορφώσω.

Αν δεν μου είχαν κηρύξει το ευαγγέλιο του Θεού τις έσχατες ημέρες, πραγματικά δεν ξέρω τι ανοησία θα είχα κάνει. Μόλις αποδέχτηκα το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες, απ’ τα λόγια του Θεού έμαθα τους λόγους πίσω από το σκοτάδι και το κακό στον κόσμο και τη δυστυχία και τη μοναξιά στην κοινωνία. Τα λόγια του Θεού λένε: «Έχοντας γεννηθεί σε τόσο βρόμικη γη, ο άνθρωπος έχει σημαδευτεί σοβαρά από την κοινωνία, έχει επηρεαστεί από φεουδαρχική δεοντολογία και έχει διδαχτεί σε “ιδρύματα υψηλής μόρφωσης”. Ο οπισθοδρομικός τρόπος σκέψης, η διεφθαρμένη ηθική, η μοχθηρή άποψη ζωής, η ελεεινή φιλοσοφία για τη ζωή, η απολύτως ανάξια ύπαρξη κι ο διεφθαρμένος τρόπος ζωής και τα έθιμα, όλα έχουν εισβάλει βαθιά στην καρδιά του ανθρώπου και επιτίθενται άγρια και υπονομεύουν τη συνείδησή του. Ως αποτέλεσμα, ο άνθρωπος έχει απομακρυνθεί περισσότερο από τον Θεό και Του εναντιώνεται ακόμη περισσότερο. Ημέρα με την ημέρα, η διάθεση του ανθρώπου γίνεται όλο και πιο μοχθηρή και δεν υπάρχει ούτε ένας που πρόθυμα θα εγκαταλείψει τα πάντα για τον Θεό, ούτε ένας που πρόθυμα θα υπακούσει Εκείνον και, επιπλέον, ούτε ένας που θα αναζητήσει πρόθυμα την εμφάνιση Του. Αντίθετα, υπό την σφαίρα επιρροής του Σατανά, ο άνθρωπος δεν κάνει τίποτε άλλο από το να επιδιώκει την απόλαυση, παραδίδοντας τον εαυτό του στη διαφθορά της σάρκας στη γη της λάσπης. Ακόμη κι όταν ακούν την αλήθεια, εκείνοι που ζουν στο σκότος δεν σκέφτονται να την εφαρμόσουν στην πράξη, και ούτε τείνουν να αναζητήσουν τον Θεό, ακόμη και αν έχουν αντικρίσει την εμφάνιση Του. Πώς θα μπορούσε μια τόσο διεφθαρμένη ανθρωπότητα να έχει οποιαδήποτε ευκαιρία για σωτηρία; Πώς θα μπορούσε μια τόσο παρηκμασμένη ανθρωπότητα να ζήσει στο φως;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το να έχετε μια αμετάβλητη διάθεση σημαίνει πως είστε εχθρικοί προς τον Θεό). «Το ανθρώπινο γένος δεν είναι άλλος από τον εχθρό Μου. Το ανθρώπινο γένος είναι ο πονηρός που Μου εναντιώνεται και Με παρακούει. Το ανθρώπινο γένος δεν είναι άλλο από τα τέκνα του πονηρού που έχω καταραστεί. Το ανθρώπινο γένος δεν είναι άλλο από τους απογόνους του αρχαγγέλου που Με πρόδωσε. Το ανθρώπινο γένος δεν είναι άλλο από την κληρονομιά του διαβόλου ο οποίος, όταν τον απέρριψα προ αμνημονεύτων χρόνων, έγινε από τότε ο αδιάλλακτος πολέμιός Μου. Διότι ο ουρανός πάνω απ’ όλη την ανθρωπότητα είναι θολός και σκοτεινός, χωρίς να δίνει καθόλου την εντύπωση του ανέφελου, και ο ανθρώπινος κόσμος είναι βυθισμένος σε πισσώδες έρεβος, τόσο που όποιος ζει εκεί, δεν μπορεί να δει ούτε το τεντωμένο του χέρι μπροστά στο πρόσωπό του ούτε τον ήλιο όταν σηκώνει το κεφάλι του. Ο δρόμος κάτω από τα πόδια του, λασπωμένος και γεμάτος λακκούβες, ελίσσεται βασανιστικά· όλος ο τόπος είναι γεμάτος πτώματα. Οι σκοτεινές του άκρες είναι γεμάτες με υπολείμματα νεκρών και στις κρύες και σκιερές γωνίες κατοικούν πλήθη δαιμόνων. Και παντού μες στον κόσμο των ανθρώπων ορδές δαιμόνων πηγαίνουν κι έρχονται. Τα τέκνα κάθε είδους θηρίου, καλυμμένα με βρομιά, βρίσκονται σε εκ παρατάξεως μάχη, της οποίας ο ήχος εμπνέει τρόμο στην καρδιά. Σε τέτοιους καιρούς, σ’ έναν τέτοιον κόσμο, σ’ έναν τέτοιο “επίγειο παράδεισο”, πού να στραφεί κάποιος για να γυρέψει ευτυχία στη ζωή; Πού θα μπορούσε να στραφεί για να βρει τον προορισμό της ζωής του;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τι σημαίνει να είσαι αληθινός άνθρωπος). Διαβάζοντας τα λόγια του Θεού, η καρδιά μου φωτίστηκε. Είδα πως απ’ όταν ο Σατανάς διέφθειρε τον άνθρωπο, έχουμε χάσει τη συνείδηση και τη λογική μας και δεν έχουμε ανθρώπινη φύση, αξιοπρέπεια και ακεραιότητα. Είμαστε όλοι δόλιοι, εγωιστές, ποταποί, μοχθηροί και κακόβουλοι. Συνωμοτούμε για το προσωπικό μας όφελος και είμαστε υπολογιστές με τους άλλους. Νοιαζόμαστε μόνο για την απόλαυση και δεν μας απασχολεί αν οι άλλοι ζουν ή πεθαίνουν. Χτίζουμε την ευτυχία μας πάνω στον πόνο των άλλων. Παντού διαμάχες και σκοτωμοί. Όλοι ζουν στην αμαρτία, αντιστέκονται στον Θεό, σιχαίνονται την αλήθεια, λατρεύουν το κακό και απολαμβάνουν την αμαρτία χωρίς να τη θεωρούν αμαρτία. Οι σύζυγοι προδίδουν τις συζύγους και αντίστροφα, ο ένας προδίδει τον άλλον. Επιδίδονται στην ακολασία για να διασκεδάσουν. Πού υπάρχει ανθρώπινη φύση; Όλοι είναι ζωντανοί νεκροί. Κατάλαβα πως η προδοσία του συζύγου μου ήταν αποτέλεσμα των δηλητηρίων του Σατανά. Όπως κι εγώ. Όταν οι άλλοι πρόσβαλλαν τα συμφέροντά μου, αγανακτούσα, βασανιζόμουν κάθε λεπτό απ’ το μαρτύριο του μίσους μου, χωρίς προθυμία να δουλέψω και να ζήσω. Ακόμα κι ο γιος μου είχε μπλεχτεί σ’ αυτό. Όλες αυτές οι συμφορές ήταν βλαβερά καμώματα του Σατανά. Η κατανόηση όλων αυτών ήταν αρκετά διαφωτιστική. Αργότερα, μέσα από την προσευχή και την ανάγνωση των λόγων του Θεού, άρχισα να εμβαθύνω στη ζωή. Είδα πως όλοι είμαστε κακοί και διεφθαρμένοι, εκμεταλλευόμαστε και εξαπατούμε ο ένας τον άλλον και δεν υπάρχει αληθινή αγάπη. Σταδιακά, απέβαλα το μίσος που είχα για τον σύζυγό μου κι εκείνη τη γυναίκα κι εγκατέλειψα το σχέδιο για εκδίκηση. Τότε άρχισα μια ολοκαίνουρια ζωή. Καθημερινά, έτρωγα και έπινα τα λόγια του Θεού, και σε συναθροίσεις με αδελφούς και αδελφές, διαβάζαμε τα λόγια του Θεού και ψάλλαμε δοξολογίες. Ένιωθα ανακούφιση και ελευθερία. Σταδιακά, άρχισα να νιώθω καλύτερα και χαμογελούσα ξανά.

Σύντομα όμως, συνέβη κάτι άλλο και κόντεψα να πέσω στον πειρασμό. Ένα απόγευμα, μου τηλεφώνησε ένας φίλος και μου είπε πως έπρεπε οπωσδήποτε να με δει. Όταν τον συνάντησα, μου είπε με πολύ σοβαρό ύφος: «Χώρισα με τη σύζυγό μου. Μου αρέσεις από τότε που σε πρωτοαντίκρισα, και τώρα μου που δίνεται τελικά η ευκαιρία, θέλω να σε φροντίζω για όλη μου τη ζωή». Ταράχτηκα όταν το άκουσα, όμως του είπα πολύ ήρεμα: «Αποκλείεται!» Μου είπε πως το εννοούσε, και πως θα φρόντιζε για τη δουλειά του γιου μου, τον γάμο, για όλα, πως θα ήταν δίκαιος με τον γιο μου. Είπε έναν σωρό πράγματα, όμως βλέποντας πως δεν έλεγα τίποτα, μου είπε πως θα μου έδινε τρεις μέρες να το ξανασκεφτώ και να του απαντήσω. Εκείνο το βράδυ, στριφογύριζα στο κρεβάτι και ένιωθα πολύ διχασμένη. Ήταν αρκετά πλούσιος. Τα πηγαίναμε πάντα καλά και καταλαβαινόμασταν. Επίσης, ο γιος μου είχε μόλις τελειώσει το κολλέγιο και δεν είχε ακόμα δουλειά. Επιπλέον, ήμουν μόνη μου, χωρίς κάποιον στο σπίτι να συζητώ. Ήθελα να είμαι μαζί του. Στη σκέψη αυτή, ένιωσα έναν διαπεραστικό πόνο στην καρδιά μου. Ήξερα πολύ καλά πως οι πιστοί και οι μη πιστοί βρίσκονται σε διαφορετικά μονοπάτια. Αν ήμουν μαζί του, δεν θα μπορούσα να κάνω πράξη την πίστη μου κι αυτό σήμαινε πως θα πρόδιδα τον Θεό. Πώς μπορούσα να ξεχάσω τη σωτηρία του Θεού για μένα; Όμως όποτε έκλεινα τα μάτια μου και σκεφτόμουν τα ειλικρινή του λόγια και το ικετευτικό του βλέμμα, μου ήταν ανυπόφορο. Εκείνο το βράδυ, δεν έκλεισα μάτι. Για ώρα, αμφιταλαντευόμουν και ταλανιζόμουν. Μόλις πήρα την απόφαση να είμαι μαζί του, μου ήρθαν στο μυαλό κάποια λόγια του Θεού: «Σε τι σας ωφελούν οι άντρες; Μπορούν να σας σώσουν πραγματικά από τον ωκεανό των δεινών;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Άσκηση (7)). Μετά τη διαφώτιση των λόγων αυτών, άρχισα να κλαίω. Θυμήθηκα όλες εκείνες τις στιγμές με τον σύζυγό μου, από την αγάπη στην προδοσία, από τους όρκους στην εχθρότητα. Στεναχωρήθηκα πολύ που τα ξανασκέφτηκα! Πράγματι. Σε τι με ωφελούσε ένας άνδρας; Μπορούσε να μου δώσει αληθινή αγάπη και ευτυχία; Μπορούσε να με σώσει από τη θάλασσα της θλίψης μου; Δεν υπάρχει αληθινή στοργή και αγάπη μεταξύ των ανθρώπων. Τα συναισθήματα και η αγάπη των ανθρώπων είναι μόνο για τα μάτια. Είναι φευγαλέα και δεν διαρκούν. Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν και εξαπατούν τους άλλους για να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες της σάρκας. Ο σύζυγός μου ήταν έτσι, άρα γιατί αυτό το άτομο να είναι διαφορετικό; Δεν είχε την ίδια φύση και ουσία; Δεν είχα ήδη πληγωθεί αρκετά από τον σύζυγό μου; Ήθελα στ’ αλήθεια να περάσω το μαρτύριο ενός νέου γάμου; Μόλις επουλώθηκε η πληγή, ξέχασα τον πόνο και κόντεψα να παραπλανηθώ, να ξεγελαστώ από όμορφα λόγια και να ξελογιαστώ ξανά. Τότε, μίσησα τον εαυτό μου που δεν είχα συνείδηση, που ήμουν αχάριστη. Αν δεν ήταν η σωτηρία του Θεού, θα ήμουν εδώ σήμερα; Ο Θεός έχει εκφράσει τόσες αλήθειες, μα δεν τις επιδίωξα. Αντ’ αυτού, κυνηγούσα αυτά τα ανώφελα, τιποτένια πράγματα. Ήμουν πολύ ανόητη! Για άλλη μια φορά, τα λόγια του Θεού με αφύπνισαν. Δεν έπρεπε εξαιτίας ενός άνδρα, να χάσω την ευκαιρία να επιδιώξω την αλήθεια και να σωθώ. Πρωί πρωί, του τηλεφώνησα και τον απέρριψα. Τη στιγμή που έκλεισα το τηλέφωνο, ένιωσα μεγάλη ανακούφιση. Αλλιώς, σίγουρα ο Σατανάς θα με με είχε πιάσει κορόιδο και θα με έβλαπτε. Τότε μια μέρα, συνάντησα μια φίλη μου με την οποία ήμασταν πολύ κοντά. Έδειχνε πολύ αδυνατισμένη και καταβεβλημένη. Συγκλονίστηκα. Μου είπε πως ο σύζυγός της την είχε προδώσει, κι ενώ συζητούσαν για το διαζύγιο, στην απελπισία της, επιχείρησε να δηλητηριαστεί, όμως τελικά την επανέφεραν στη ζωή. Όταν άκουσα τι της είχε συμβεί, θυμήθηκα τη δική μου απελπισία και θλίψη όταν ο γάμος μου διαλύθηκε. Αν δεν ήταν η προστασία του Θεού, τώρα θα ήμουν νεκρή. Αργότερα, διάβασα το εξής στα λόγια του Θεού: «Γιατί ένας σύζυγος αγαπά τη γυναίκα του; Γιατί μια σύζυγος αγαπά τον άντρα της; Γιατί τα παιδιά έχουν χρέος προς τους γονείς τους; Γιατί οι γονείς λατρεύουν τα παιδιά τους; Τι λογής προθέσεις τρέφουν στην πραγματικότητα οι άνθρωποι; Δεν έχουν πρόθεση να ικανοποιήσουν τα δικά τους σχέδια και τις εγωιστικές τους επιθυμίες;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο Θεός και ο άνθρωπος θα εισέλθουν στην ανάπαυση μαζί). Τα λόγια του Θεού μού έδειξαν γιατί μετά από σχεδόν δύο δεκαετίες, τα συναισθήματά μας ήταν τόσο εύθραυστα στο παραμικρό χτύπημα. Επειδή δεν υπάρχει αληθινή στοργή και αγάπη μεταξύ των ανθρώπων. Απλώς ικανοποιούμε τις προσωπικές μας επιθυμίες ή χρησιμοποιούμε τον άλλον. Όταν κάποιος μάς είναι χρήσιμος, τον παραμυθιάζουμε, κι όταν τον χρησιμοποιήσουμε, τον πετάμε, λες και ήταν παλιό πουκάμισο ή σωρός σκουπιδιών. Η «ευτυχισμένη οικογένεια» και η «αγάπη μεταξύ των συζύγων» είναι απλώς ψέματα για να μας ξεγελάσουν και παγίδες του Σατανά για να μας εξαπατήσει. Δυστυχώς, δεν πίστευα τότε στον Θεό. Δεν κατανοούσα την αλήθεια και δεν διέκρινα τα κόλπα του Σατανά. Με ξεγέλασαν λίγα πονηρά ψέματα του συζύγου μου και λιγα ψεύτικα δάκρυα. Ήμουν εντελώς τυφλωμένη από μια ψευδή αίσθηση ευτυχίας και είχα χάσει το μυαλό μου, ξεγελασμένη από κενά συναισθήματα. Παραλίγο να χάσω τη ζωή μου απ’ αυτό. Ήμουν πολύ ανόητη! Τότε αντιλήφθηκα πως μόνο η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο είναι αληθινή, κι όταν ήμουν γεμάτη μίσος, τα λόγια του Θεού διέλυσαν το μίσος απ’ την καρδιά μου, απάλυναν τον πόνο μου, κι έδωσαν γαλήνη και χαρά στην ψυχή μου. Ποιος στον κόσμο με αγαπά έτσι; Ποιού η αγάπη ξεπερνά αυτήν του Θεού; Οι σκέψεις αυτές με καθησύχασαν και ήμουν ευγνώμων για τη σωτηρία του Θεού.

Έπειτα, διάβασα κάποια χωρία των λόγων του Θεού, και κατανόησα την αλήθεια της διαφθοράς του ανθρώπου απ’ τον Σατανά. Ο Θεός λέει: «Η ολέθρια επιρροή που έχει ασκήσει “το μεγαλόπνοο πνεύμα του εθνικισμού” επί χιλιάδες χρόνια κι έχει ριζώσει για τα καλά στις καρδιές των ανθρώπων, καθώς και ο φεουδαρχικός τρόπος σκέψης, ο οποίος δεσμεύει και αλυσοδένει τους ανθρώπους, αφήνοντάς τους χωρίς την παραμικρή ελευθερία, χωρίς θέληση για αγώνα ή επιμονή, χωρίς επιθυμία για πρόοδο, και κάνοντάς τους, αντιθέτως, να παραμένουν παθητικοί και οπισθοδρομικοί, με μια παγιωμένη νοοτροπία δούλου, και ούτω καθεξής —αυτοί οι αντικειμενικοί παράγοντες έχουν μεταδώσει μια ανεξίτηλα βρωμερή και αποκρουστική χροιά στην ιδεολογική στάση, τα ιδανικά, το ήθος και τη διάθεση των ανθρώπων. Θα έλεγε κανείς ότι οι άνθρωποι είναι σαν να ζουν σε έναν σκοτεινό κόσμο της τρομοκρατίας, τον οποίον κανένας τους δεν επιζητά να υπερβεί, και κανένας τους δεν σκέφτεται να μεταβεί σε έναν ιδανικό κόσμο. Αντιθέτως, είναι ευχαριστημένοι με το ριζικό τους να περνάνε τις ημέρες τους γεννώντας και μεγαλώνοντας παιδιά, πασχίζοντας, ιδρώνοντας, τρέχοντας για τις δουλειές τους, ονειρευόμενοι μια άνετη και ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή και ονειρευόμενοι τη συζυγική στοργή, την ευσέβεια από τα παιδιά και την ευδαιμονία στη δύση της ζωής τους, καθώς θα τη βιώνουν ειρηνικά… Επί δεκάδες, χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες χρόνια μέχρι σήμερα, οι άνθρωποι κατασπαταλούν τον χρόνο τους με αυτόν τον τρόπο, χωρίς κανένας να δημιουργεί μια τέλεια ζωή, με μοναδικό σκοπό τους την αλληλοσφαγή σ’ αυτόν τον σκοτεινό κόσμο, τον αγώνα για φήμη και πλούτη και τις δολοπλοκίες του ενός για τον άλλο. Ποιος έχει αναζητήσει το θέλημα του Θεού; Έχει δώσει ποτέ κανείς βάση στο έργο του Θεού; Όλα τα στοιχεία των ανθρώπων που έχουν καταληφθεί από την επιρροή του σκότους έχουν από καιρό γίνει ανθρώπινη φύση, οπότε είναι αρκετά δύσκολο να εκτελεστεί το έργο του Θεού, και οι άνθρωποι έχουν ακόμα λιγότερα αποθέματα καρδιάς για να δίνουν προσοχή σ’ αυτά που τους έχει εμπιστευτεί σήμερα ο Θεός» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Έργο και είσοδος (3)). «Ο άνθρωπος ζει ολόκληρη τη ζωή του υπό τη σφαίρα επιρροής του Σατανά και δεν υπάρχει ούτε ένα άτομο που μπορεί να απελευθερωθεί από την επιρροή του Σατανά από μόνο του. Όλοι ζουν σε έναν βρόμικο κόσμο, μες στη διαφθορά και το κενό, χωρίς το παραμικρό νόημα ή αξία· ζουν τέτοιες ξέγνοιαστες ζωές για τη σάρκα, για τη λαγνεία και για τον Σατανά. Δεν υπάρχει η παραμικρή αξία στην ύπαρξή τους. Ο άνθρωπος δεν είναι σε θέση να βρει την αλήθεια που θα τον ελευθερώσει από την επιρροή του Σατανά. Αν και ο άνθρωπος πιστεύει στον Θεό και διαβάζει τη Βίβλο, δεν καταλαβαίνει πώς να απελευθερωθεί από τον έλεγχο της επιρροής του Σατανά. Κατά τη διάρκεια των αιώνων, πολύ λίγοι άνθρωποι έχουν ανακαλύψει αυτό το μυστικό, πολύ λίγοι το έχουν κατανοήσει. Ως εκ τούτου, αν και ο άνθρωπος απεχθάνεται τον Σατανά και απεχθάνεται τη σάρκα, δεν ξέρει πώς να απαλλαγεί από την παγιδευτική επιρροή του Σατανά» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι εμπειρίες του Πέτρου: η γνώση του για την παίδευση και την κρίση). Τα λόγια του Θεού αποκαλύπτουν την πραγματικότητα της ζωής μας. Δεν βίωνα τόσο μεγάλο πόνο επειδή κυνηγούσα την υποτιθέμενη «ευτυχισμένη ζωή»; Για την αγάπη μεταξύ των συζύγων, για μια ευτυχισμένη οικογένεια, πάσχιζα να γίνω μια ενάρετη σύζυγος, το άλλο μισό του συζύγου μου. Θα του έδινα το αίμα, τον ιδρώτα και τα δάκρυά μου, ακόμα κι αν μου κόστιζε τη ζωή. Ήμουν σαν ένα κουρδιστό ρολόι και μοχθούσα ακατάπαυστα για τον σύζυγο και την οικογένειά μου. Όταν ο σύζυγός μου προόδευε, ήμουν ενθουσιασμένη. Όταν με πρόδωσε, ήμουν συντετριμμένη, έκλαιγα ανόητα στο σπίτι, κι ένιωθα πως η ζωή είναι μια δυστυχία. Προσπαθώντας να ενώσω τη οικογένειά μου, ήρθα στα χέρια με αυτήν τη γυναίκα, χωρίς να σκεφτώ την αξιοπρέπεια και την ακεραιότητά μου. Κατέπνιξα επίσης την κακία στην καρδιά μου και έδωσα στον σύζυγό μου την ευκαιρία να μετανοήσει. Τώρα μπορώ να δω πως ζούσα υπό τη σφαίρα επιρροής του Σατανά, κι ο Σατανάς με έπαιζε και με μεταχειριζόταν σαν κούκλα, ενώ ζούσα χωρίς ανθρώπινη φύση. Η ζωή μου ήταν μια κόλαση. Όμως εγώ σαγηνευμένη, θεωρούσα πως ήταν ο μόνος τρόπος να ζήσω μια ουσιαστική ζωή. Τα λόγια του Θεού άνοιξαν την καρδιά μου και με έκαναν να δω πως η υποτιθέμενη «ευτυχισμένη ζωή» που επιδίωκα ήταν τιποτένια και ανούσια. Ακόμα κι αν τα πετύχαινα όλα αυτά, ποιο το νόημα; Δεν ήταν όλα εντελώς ανώφελα;

Αργότερα, διάβασα το εξής στα λόγια του Θεού: «Εσύ είσαι ένα δημιουργημένο ον —φυσικά και θα πρέπει να λατρεύεις τον Θεό και να επιδιώκεις μια ζωή γεμάτη νόημα. Εάν δεν λατρεύεις τον Θεό αλλά ζεις μέσα στη μιαρή σάρκα σου, τότε δεν είσαι απλώς ένα κτήνος με ανθρώπινη ενδυμασία; Εφόσον είσαι άνθρωπος, θα πρέπει να δαπανήσεις τον εαυτό σου για τον Θεό και να υπομείνεις κάθε βάσανο! Θα πρέπει να αποδεχτείς με χαρά και σιγουριά τα λίγα βάσανα στα οποία υποβάλλεσαι σήμερα και να ζήσεις μια ζωή γεμάτη νόημα, όπως ο Ιώβ και ο Πέτρος. Σε αυτόν τον κόσμο, ο άνθρωπος φοράει τα ρούχα του διαβόλου, τρώει φαγητό από τον διάβολο, και εργάζεται και υπηρετεί υπό τον έλεγχο του διαβόλου, ο οποίος τον ποδοπατά και τον βυθίζει πλήρως στην ακαθαρσία του. Εάν δεν αντιλαμβάνεσαι το νόημα της ζωής και δεν αποκτήσεις την αληθινή οδό, τότε τι σημασία έχει να ζεις έτσι; Είστε άνθρωποι που επιδιώκουν το σωστό μονοπάτι, αυτοί που επιζητούν τη βελτίωση. Είστε άνθρωποι που ανέρχονται στο έθνος του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, αυτοί που ο Θεός αποκαλεί δίκαιους. Δεν έχει αυτή η ζωή το μέγιστο νόημα;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Άσκηση (2)). Έξω στον κόσμο, είχα δεχτεί τη φθορά του Σατανά για χάρη του γάμου μου. Ο Παντοδύναμος Θεός με έσωσε και είχα να την καλή τύχη να επιστρέψω στον οίκο του Θεού. Τα λόγια του Θεού με πότισαν και με έθρεψαν, ώστε να κατανοήσω κάποια αλήθεια, να διακρίνω κάπως το κακό και το σκοτάδι στον κόσμο, να δω την αλήθεια της διαφθοράς των ανθρώπων και να προσπεράσω τον πόνο μου. Η αγάπη του Θεού είναι πολύ μεγάλη. Πρέπει να Του την ανταποδώσω. Έπειτα, άρχισα να κηρύττω το ευαγγέλιο και να κάνω το καθήκον μου, κι ένιωθα μεγάλη γαλήνη και ευτυχία. Δόξα τω Θεώ! Υπάρχει ένας ύμνος που μιλά στην καρδιά μου: «Αν δεν είχα σωθεί από τον Θεό». «Αν δεν είχα σωθεί από τον Θεό, θα εξακολουθούσα να περιπλανιόμουν άσκοπα σε αυτόν τον κόσμο, παλεύοντας σκληρά και οδυνηρά στην αμαρτία, κάθε μέρα θα ήταν ζοφερή και απελπιστική. Αν δεν είχα σωθεί από τον Θεό, θα ήμουν ακόμα συνθλιμμένος κάτω από τα πόδια του διαβόλου, παγιδευμένος στην αμαρτία και τις απολαύσεις της, αγνοώντας τι θα γίνει η ζωή μου. Ο Παντοδύναμος Θεός μού δείχνει έλεος· ο ήχος των λόγων Του με καλεί. Ακούω τη φωνή του Θεού και έχω ανυψωθεί ενώπιον του θρόνου Του. Κάθε μέρα τρώω και πίνω τα λόγια του Θεού, και έχω κατανοήσει πολλές αλήθειες. Βλέπω τη μεγάλη διαφθορά της ανθρωπότητας. Χρειαζόμαστε πραγματικά τη σωτηρία του Θεού. […]» (Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια).