Γιατί συναναστρεφόμαστε σχετικά με τη διαφορά ανάμεσα στην εκτέλεση του καθήκοντος και στο εγκόσμιο έργο; Είναι σημαντικό αυτό; (Ναι.) Γιατί είναι σημαντικό; Έχει να κάνει με τη στάση που έχουν οι άνθρωποι προς την εκτέλεση του καθήκοντός τους. Μη φέρνεις στην εκτέλεση του καθήκοντός σου τις στάσεις και τις αρχές που έχεις στο εγκόσμιο έργο. Ποιες θα είναι οι συνέπειες αν το κάνεις αυτό; (Θα φέρεται κανείς όπως θέλει.) Είναι συνηθισμένο ζήτημα να φέρεται κανείς όπως θέλει. Σημαίνει πως αυτός ο άνθρωπος δεν θέλει να συμβουλεύεται τους άλλους όταν εκτελεί εργασίες, θέλει να έχει τον τελευταίο λόγο και να κάνει ό,τι θέλει, πιστεύοντας ότι αν φέρεται έτσι, θα εξασφαλίσει άνεση και ευχαρίστηση, χωρίς καμία αίσθηση καταπίεσης ή στενοχώριας. Επίσης, αυτό οδηγεί συχνά σε ίντριγκα, σε ζήλια, σε διενέξεις και σε δημιουργία κλίκας, καθώς και στην αναζήτηση επιβραβεύσεων και αναγνώρισης, στην επίδειξη, σε επιπόλαιη συμπεριφορά, σε ανευθυνότητα, σε εξαπάτηση των ανωτέρων ή των υφισταμένων και στο να ιδρύσει κανείς το δικό του βασίλειο. Με λίγα λόγια, η εκτέλεση του καθήκοντος διαφέρει από τη συμμετοχή σε εγκόσμιο έργο. Η εκτέλεση του καθήκοντος είναι απαίτηση του Θεού και διευθέτηση από τον Θεό. Αυτή είναι η μεγαλύτερη διαφορά ανάμεσα στην εκτέλεση του καθήκοντος και στο εγκόσμιο έργο. Η εκτέλεση του καθήκοντος θα πρέπει να γίνεται σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού και με βάση τις αλήθεια-αρχές. Δεν αποτελεί προσωπική διαχείριση ούτε προσωπική δουλειά, ενώ σίγουρα δεν είναι προσωπική υπόθεση κανενός. Δεν έχει καμία σχέση με τα ενδιαφέροντα, την περηφάνια, το κύρος, την επιρροή ή τις μελλοντικές δυνατότητες των ανθρώπων. Αφορά μόνο τη ζωή-είσοδό τους και την αλλαγή της διάθεσής τους, και σχετίζεται με το έργο διαχείρισης του Θεού. Αντίθετα, όταν κάποιος συμμετέχει σε εγκόσμιο έργο, εστιάζει αποκλειστικά στη δική του διαχείριση. Είτε κάνεις μια δουλειά είτε έχεις μια επιχείρηση, όσο μεγάλο κόστος κι αν καταβάλλεις, όσα κι αν υπάρχει περίπτωση να εγκαταλείψεις κι όσο κι αν υποφέρεις —συναισθηματικά ή σωματικά— ή κι αν σε εκφοβίσουν, σε ταπεινώσουν ή σε παρεξηγήσουν, ή ακόμη κι αν αντιμετωπίσεις φοβερή δημόσια πίεση, όλα όσα κάνεις περιστρέφονται γύρω από τη δική σου βούληση, τις βλέψεις, τις φιλοδοξίες και τις επιθυμίες σου. Αυτή είναι η αποκλειστική φύση όλων αυτών. Αυτή η φύση περιλαμβάνει μόνο την προσωπική διαχείριση και το προσωπικό εγχείρημα. Στην ανθρωπότητα δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος που θα κάνει ένα βήμα μπροστά και θα πει: «Επιτελώ μια κοινωφελή υπηρεσία για το καλό της ανθρωπότητας. Θέλω να φέρομαι σύμφωνα με τα θεϊκά αξιώματα και τις αρχές που ορίζει ο Ουρανός». Δεν υπάρχει τέτοιος άνθρωπος. Ακόμη κι αν κάποιος κάνει ένα βήμα μπροστά και πει: «Θέλω να κάνω την πιο αλτρουιστική και σημαντική προσπάθεια για την ανθρωπότητα, να φέρω την ευημερία και να κάνω καλές πράξεις για τους ανθρώπους», ο στόχος του δεν είναι τόσο αγνός. Το κάνει για τη δόξα. Δεν κάνει, λοιπόν, προσωπική διαχείριση; Όλα είναι για την προσωπική διαχείριση. Όσο καλά κι αν ακούγονται τα λόγια ενός τέτοιου ανθρώπου, όσο κι αν έχει υποφέρει, όσο μεγάλο τίμημα κι αν έχει πληρώσει, όσο μεγάλη προσφορά κι αν έχει κάνει ή ακόμη κι αν έχει αλλάξει την ανθρωπότητα, αν έχει μεταμορφώσει μια ολόκληρη περίοδο ή ξεκινήσει μια νέα εποχή, ό,τι κι αν έκανε, ο σκοπός του δεν ήταν άλλος παρά το καλό του εαυτού του. Όλα τα διεφθαρμένα ανθρώπινα όντα φέρονται με αυτόν τον τρόπο. Είτε κάποιος κάνει κάτι μεγάλο είτε κάτι μικρό, η πρόθεσή του είναι η φήμη ή το κέρδος. Ποια είναι η φύση των ενεργειών των ανθρώπων; Η προσωπική διαχείριση. Έχει καμία σχέση η προσωπική διαχείριση με τη διαχείριση του Θεού; Δεν έχει καμία απολύτως σχέση. Μερικοί άνθρωποι λένε: «Αυτό δεν ισχύει. Κάποιοι έρχονται σ’ αυτόν τον κόσμο κι αλλάζουν την εποχή τους. Κι αυτό δεν έχει προκαθοριστεί από τον Θεό; Κι αυτό δεν έχει σχέση με τη διαχείρισή Του;» Σχετίζονται αυτά τα πράγματα; (Όχι.) Γιατί λες πως δεν έχουν σχέση; (Επειδή κάτι τέτοιο δεν έχει καμία σχέση με το έργο διαχείρισης του Θεού για τη σωτηρία της ανθρωπότητας.) Πολύ σωστά. Δεν έχει καμία σχέση με το έργο του Θεού για τη σωτηρία της ανθρωπότητας, οπότε δεν σχετίζεται με τη διαχείριση του Θεού. Ωστόσο, αυτή η δήλωση είναι μόνο κατά το ήμισυ σωστή. Υπάρχει άλλη μια προϋπόθεση εδώ, ένα ζήτημα ουσίας. Αν δεν σχετίζεται με το σχέδιο διαχείρισης του Θεού, τότε όλο αυτό δεν είναι παρά ανθρώπινη διαχείριση. Αυτή είναι μία πτυχή, αλλά να προσθέσω και κάτι ακόμη: η φύση όσων κάνουν αυτοί οι άνθρωποι αφορά τη φήμη και το συμφέρον τους. Ο τελικός ωφελούμενος είναι οι ίδιοι. Τίνος το καλό εξυπηρετεί η φύση, οι αρχές και το τελικό αποτέλεσμα όλων όσα κάνουν; (Το δικό τους καλό.) Είναι για το δικό τους καλό. Και με πιο συγκαλυμμένο τρόπο, ποιον εξυπηρετούν συγκεκριμένα; (Τον Σατανά.) Σωστά, τον Σατανά. Ποια είναι η φύση του να κάνεις πράγματα για τον Σατανά; (Το να είσαι εχθρός του Θεού.) Και ποια είναι η ουσία κρύβει κάποιος που είναι εχθρός του Θεού; Γιατί λέμε πως έτσι γίνεται κανείς εχθρός του Θεού; (Η αφετηρία, η απαρχή και οι αρχές των ενεργειών του αντιβαίνουν τα λόγια του Θεού.) Αυτή είναι μία πτυχή κι ένα βασικό ζήτημα. Η αφετηρία, η απαρχή κι οι αρχές όσων κάνουν είναι όλες του Σατανά και μοχθηρές. Ποιο είναι, λοιπόν, το τελικό αποτέλεσμα; Για ποιον καταθέτουν μαρτυρία; (Για τον Σατανά.) Σωστά, καταθέτουν μαρτυρία για τον Σατανά. Σε όλη την πορεία της ανθρώπινης ιστορίας, έχει υπάρξει ποτέ κάποιος ιστορικός ή συγγραφέας που να καταλόγισε τα επιτεύγματα των ανθρώπων κάθε εποχής στον Δημιουργό; (Όχι.) Λένε μόνο πως αυτά είναι τα κληροδοτήματα ή τα μεγάλα επιτεύγματα που άφησαν πίσω τους τα σπουδαία εγχειρήματα της ανθρωπότητας. Ποιον εκπροσωπούν στα μάτια της ανθρωπότητας αυτοί οι σπουδαίοι άνθρωποι και οι διάσημες μορφές που αφήνουν πίσω τους αυτά τα πράγματα; Κάθε διάσημη μορφή ή σπουδαίος άνθρωπος, ή όσοι έχουν πετύχει σημαντικές συνεισφορές για την ανθρωπότητα λατρεύονται όλοι από διεφθαρμένους ανθρώπους. Ο χώρος που καταλαμβάνουν στην καρδιά των ανθρώπων είναι ο χώρος που οι άνθρωποι θεωρούν ότι αποτελεί τη θέση του Θεού. Αυτή δεν είναι η ουσία του θέματος; (Ναι.) Συζητήσαμε μόλις τώρα ότι οι απαρχές, τα κίνητρα, οι αφετηρίες και οι αρχές που κρύβουν οι ενέργειες των ανθρώπων είναι όλες ριζωμένες στη σατανική λογική και δεν είναι σύμφωνες με την αλήθεια. Οι άνθρωποι πετυχαίνουν κάτι με ανθρώπινα μέσα ή με τα χαρίσματά τους και γίνονται διάσημοι, με τελική συνέπεια να τα καταλογίζει η ανθρωπότητα όλα αυτά στον Σατανά. Ακριβώς όπως πολλοί άνθρωποι σήμερα λατρεύουν διάσημες μορφές και σπουδαίους ανθρώπους από την ιστορία, όπως ο Κομφούκιος και ο Γκουάν Γιου. Όσο σπουδαίες κι αν είναι οι πράξεις που έχουν κάνει αυτοί οι άνθρωποι, θεμελιωδώς, ο Θεός ήταν Αυτός που έκανε τις κατάλληλες διευθετήσεις ώστε να έρθουν σ’ αυτόν τον κόσμο αυτοί οι διάφοροι χαρακτήρες και να εκτελέσουν συγκεκριμένες πράξεις σε διάφορες εποχές. Ωστόσο, σε όλη την καταγεγραμμένη ανθρώπινη ιστορία, αρχαία ή σύγχρονη, δεν υπάρχει ούτε μία περίσταση που να καταθέτει μαρτυρία για τις πράξεις του Δημιουργού. Μόνο η Βίβλος καταγράφει κάποια στοιχεία των δύο σταδίων του έργου του Θεού, την Εποχή του Νόμου και την Εποχή της Χάριτος, αλλά ακόμη και τα λόγια του Θεού που καταγράφονται εκεί είναι αρκετά περιορισμένα. Στην πραγματικότητα, ο Θεός εξέφρασε πολλά λόγια και έκανε πολλές πράξεις, αλλά όσα κατέγραψαν οι άνθρωποι είναι πολύ περιορισμένα. Αντίθετα, υπάρχουν άπειρα βιβλία που καταγράφουν, καταθέτουν μαρτυρίες ή επαινούν διάσημους και σπουδαίους ανθρώπους. Αυτό δεν ξεκαθαρίζει την ουσία του θέματος που μόλις συζητήσαμε; Αναφέραμε τώρα ότι οι διάσημοι κι οι σπουδαίοι άνθρωποι σε όλη την πορεία της ιστορίας ενεργούσαν για τον εαυτό τους. Άρα, στην ουσία, ενεργούσαν για τον Σατανά. Αυτό δείχνει ότι δεν εκτελούσαν τα καθήκοντά τους, αλλά πραγματοποιούσαν τη δική τους διαχείριση ή έκαναν τα δικά τους εγχειρήματα. Ποια είναι η φύση, η ουσία οποιουδήποτε έργου αναλαμβάνουν οι άνθρωποι στον κόσμο; (Η προσωπική διαχείριση.) Γιατί θεωρείται προσωπική διαχείριση; Ποια είναι η βασική αιτία; Επειδή καταθέτουν μαρτυρία για τον Σατανά. Όλες οι αρχές και τα κίνητρά τους προέρχονται από τον Σατανά και δεν έχουν καμία σχέση με την αλήθεια ή με τις απαιτήσεις του Θεού. Ποια είναι όμως η φύση του καθήκοντος; Αφορά το έργο που επιτελείται σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού. Ότι, δηλαδή, το έργο θα πρέπει να βασίζεται στην αλήθεια, να εκτελείται σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές και να επιτελείται σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού. Το αποτέλεσμα είναι να μπορούν οι άνθρωποι να καταθέτουν μαρτυρία για τον Θεό, να διαθέτουν υποταγή προς Εκείνον και να έχουν γνώση του Θεού. Να έχουν μια βαθύτερη κατανόηση του Δημιουργού και μεγαλύτερη, ειλικρινή υποταγή σ’ Εκείνον. Κι ακόμη περισσότερο, να μπορούν να κάνουν αυτό που πρέπει να κάνουν τα δημιουργήματα. Αυτή είναι η μεγαλύτερη διαφορά ανάμεσα στα δύο. Όταν οι άνθρωποι αναλαμβάνουν τα καθήκοντά τους σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού, τότε η σχέση τους με τον Θεό γίνεται όλο και πιο κανονική. Μπορεί οποιαδήποτε δουλειά που κάνουν οι άνθρωποι στον κόσμο να πετύχει αυτό το αποτέλεσμα; Με τίποτα, το αποτέλεσμα είναι ακριβώς το αντίθετο. Όσο περισσότερα χρόνια περνάει κάποιος κάνοντας εγκόσμιο έργο, τόσο περισσότερο επαναστατεί ενάντια στον Θεό και τόσο πιο πολύ απομακρύνεται από Εκείνον. Όσο καλύτερα πηγαίνει η προσωπική διαχείριση κάποιου, τόσο πιο πολύ απομακρύνεται αυτός από τον Θεό. Όσο πιο πετυχημένη γίνεται η προσωπική διαχείριση κάποιου, τόσο πιο πολύ ξεστρατίζει αυτός από τις απαιτήσεις του Θεού. Επομένως, είναι τελείως διαφορετική η φύση της εκτέλεσης του καθήκοντος και αυτή της εκτέλεσης εγκόσμιου έργου.

Μόλις τώρα συζητούσαμε τη διαφορά ανάμεσα στο ατομικό καθήκον και το εγκόσμιο έργο ενός ανθρώπου. Ποια πλευρά της αλήθειας θα κατανοήσουν οι άνθρωποι μετά απ’ αυτήν τη συζήτηση; Όποιο καθήκον κι αν λάβεις, πρέπει να το εκτελείς όπως ζητάει ο Θεός. Για παράδειγμα, όταν επιλέγεσαι ως επικεφαλής μιας εκκλησίας, το καθήκον σου είναι να εκτελέσεις το έργο του επικεφαλής εκκλησίας. Και τι πρέπει να κάνεις με το που αναλαμβάνεις αυτό το έργο ως καθήκον σου; Πρώτα, πρέπει να γνωρίζεις ότι επίτευξη του καθήκοντός σου είναι μόνο η εκπλήρωση του έργου σου ως επικεφαλής. Δεν εργάζεσαι ως κάποιος αξιωματούχος στον έξω κόσμο. Εάν γίνεις επικεφαλής και μετά θεωρείς τον εαυτό σου αξιωματούχο, τότε έχεις παραστρατήσει. Αλλά εάν πεις: «Τώρα που έγινα επικεφαλής της εκκλησίας, δεν πρέπει να είμαι επικριτικός. Πρέπει να βάζω τον εαυτό μου κάτω απ’ όλους, να έχω τους άλλους πιο ψηλά και να τους αντιμετωπίζω ως πιο σημαντικούς από εμένα», τότε κι αυτή η νοοτροπία είναι λάθος. Αν δεν κατανοείς την αλήθεια, είναι άσκοπο να προσποιείσαι. Μόνο η σωστή κατανόηση του καθήκοντός σου θα έχει αποτέλεσμα. Πρώτον, πρέπει να εκτιμήσεις τη σημασία του έργου του επικεφαλής της εκκλησίας: μια εκκλησία μπορεί να έχει δεκάδες μέλη κι εσύ πρέπει να σκεφτείς πώς θα καθοδηγήσεις αυτούς τους ανθρώπους ενώπιον του Θεού, πώς θα βοηθήσεις τους περισσότερους να κατανοήσουν την αλήθεια και να εισέλθουν στην αλήθεια-πραγματικότητα. Πρέπει ακόμα να ξοδεύεις περισσότερο χρόνο για να ποτίζεις και να υποστηρίζεις όσους είναι αρνητικοί και αδύναμοι, να διορθώνεις την αρνητικότητα και την αδυναμία τους, και να τους βοηθάς στο να εκτελούν το καθήκον τους. Πρέπει επίσης να καθοδηγείς όλους εκείνους που είναι ικανοί να εκτελούν το καθήκον τους προς την κατανόηση της αλήθειας και προς την είσοδο στην πραγματικότητα, προς μια συμπεριφορά σύμφωνη με αρχές και προς τη σωστή εκτέλεση του καθήκοντός τους, πράγμα που θα φέρει καλύτερα αποτελέσματα. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που πιστεύουν στον Θεό εδώ και χρόνια, αλλά έχουν πολύ μοχθηρή ανθρώπινη φύση, οι οποίοι μονίμως διαταράσσουν και αναστατώνουν το έργο της εκκλησίας. Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να κλαδευτούν αναλόγως. Όσοι αρνούνται πεισματικά να μετανοήσουν πρέπει ν’ αποπεμφθούν. Πρέπει να αντιμετωπιστούν με βάση την αρχή και να διευθετηθούν αναλόγως. Και το πιο σημαντικό απ’ όλα: κάποιοι από την εκκλησία διαθέτουν σχετικά καλή ανθρώπινη φύση και κάποιο επίπεδο, και είναι ικανοί ν’ αναλάβουν μια συγκεκριμένη πτυχή του έργου. Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να θρέφονται χωρίς καθυστέρηση· όσο νωρίτερα τόσο το καλύτερο. Θα χρειαστούν εκπαίδευση για να γίνουν ικανοί, ενώ αν δεν εκπαιδευτούν, δεν θα μπορέσουν να κάνουν τίποτα σωστά. Αυτές δεν είναι δουλειές που επείγει να εκτελεί σωστά ένας επικεφαλής ή εργάτης; Μπορείς να εκπληρώσεις καλά το καθήκον σου αν έχεις γίνει επικεφαλής, αλλά δεν έχεις αυτά κατά νου τα ζητήματα και δεν εκτελείς το έργο αναλόγως; (Όχι.) Ως επικεφαλής, είναι απαραίτητο να τακτοποιείς κάθε πτυχή του έργου της εκκλησίας: πρώτον, το πιο σημαντικό είναι να καλλιεργείς ταλαντούχους ανθρώπους. Να εξυψώνεις όσους έχουν καλή ανθρώπινη φύση και επίπεδο, να τους καλλιεργείς και να τους εκπαιδεύεις. Δεύτερον, να καθοδηγείς τους αδελφούς και τις αδελφές να εισέλθουν στην αλήθεια-πραγματικότητα, και να τους βοηθάς να κάνουν αυτοκριτική, να γνωρίσουν τον εαυτό τους, να ξεχωρίζουν αιρέσεις και πλάνες, να διακρίνουν τους ανθρώπους και να εκτελούν καλά τα καθήκοντά τους —αυτό είναι μέρος της ζωής-εισόδου. Τρίτον, να βοηθάς τους περισσότερους απ’ όσους που μπορούν να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους να το κάνουν στ’ αλήθεια (εξαιρώντας αυτούς που έχουν κατώτερη ανθρώπινη φύση), και να φροντίζεις να πετύχουν αποτελέσματα στην εκτέλεση των καθηκόντων και να μη φέρονται επιπόλαια. Τέταρτον, να διαχειρίζεσαι άμεσα αυτούς που διαταράσσουν και αναστατώνουν το έργο της εκκλησίας. Εάν απορρίπτουν την αλήθεια κατά τη συναναστροφή, τότε πρέπει να κλαδεύονται. Κι αν όλο αυτό το διάστημα παραμένουν αμετανόητοι, πρέπει ν’ απομονώνονται για να κάνουν αυτοκριτική ή ακόμα και να αποπέμπονται ή να αποβάλλονται. Πέμπτον, να βοηθάς τον εκλεκτό λαό του Θεού να ξεχωρίζει τους δύσπιστους, τους ψευδοεπικεφαλής και τους αντίχριστους, φροντίζοντας να μην παραπλανηθούν και να εισέλθουν στο σωστό μονοπάτι της πίστης στον Θεό όσο πιο άμεσα γίνεται. Και τα πέντε παραπάνω σημεία είναι σημαντικά, είναι εγγενείς εργασίες για έναν επικεφαλής. Η εκπλήρωση αυτών των πέντε πτυχών του έργου είναι αυτή που καθιστά κάποιον κατάλληλο για επικεφαλής της εκκλησίας. Επιπλέον, πρέπει ν’ αντιμετωπίζει σωστά και τις ιδιαίτερες συνθήκες. Για παράδειγμα, η αρνητικότητα και η αδυναμία κάποιων ανθρώπων μπορεί να είναι προσωρινές, οπότε πρέπει να τους αντιμετωπίζεις αναλόγως. Δεν μπορείς να προβαίνεις σε υπεργενικευμένες κρίσεις. Αν κάποιος είναι αρνητικός μόνο για λίγο, δεν είναι σωστό να του βάλεις την ταμπέλα του «αρνητικού» ή του «χρόνια αρνητικού» και να λες ότι ο Θεός δεν τον θέλει πια. Επιπλέον, ο καθένας οφείλει να εκπληρώνει τον ρόλο του και να συνεισφέρει ανάλογα με τις δυνατότητές του. Οι διευθετήσεις σχετικά με την εκτέλεση του καθήκοντος θα πρέπει να γίνονται σύμφωνα με τα ατομικά χαρίσματα, τα ταλέντα, το επίπεδο, την ηλικία και το διάστημα της πίστης στον Θεό. Αυτή η προσέγγιση πρέπει να προσαρμόζεται για να ταιριάζει στα διάφορα είδη ανθρώπων, έτσι ώστε να μπορούν να εκτελούν τα καθήκοντά τους στον οίκο του Θεού και να βελτιστοποιήσουν την αποτελεσματικότητα. Αν κρατάς αυτά τα θέματα κατά νου, τότε θα σχηματιστεί ένα φορτίο για σένα και θα πρέπει να επικεντρώνεσαι μονίμως στην παρατήρηση. Τι θα πρέπει να παρατηρείς; Όχι ποιος φαίνεται καλός, ώστε να έχεις περισσότερες επαφές μαζί του. Όχι ποιος πιστεύεις ότι είναι άσχημος, ώστε να τον αποκλείσεις. Όχι ποιος φαίνεται να έχει ικανότητα κι ανάστημα, ώστε να τον καλοπιάνεις. Και σίγουρα όχι ποιος δεν υποκλίνεται μπροστά σου, ώστε να προσπαθήσεις να τον τιμωρήσεις. Τίποτα απ’ αυτά. Τότε τι πρέπει να παρατηρείς; Πρέπει να ξεχωρίζεις τους ανθρώπους σύμφωνα με τα λόγια, τις στάσεις και τις απαιτήσεις του Θεού απέναντι στα διάφορα είδη ανθρώπων, και να τους αντιμετωπίζεις με βάση τις αρχές. Αυτό συμφωνεί με την αλήθεια. Πρώτον, κατηγοριοποίησε όλα τα είδη ανθρώπων της εκκλησίας: αυτούς που έχουν καλό επίπεδο και ικανότητα ν’ αποδέχονται την αλήθεια σε μία κατηγορία, εκείνους που έχουν κακό επίπεδο κι δεν μπορούν ν’ αποδεχτούν την αλήθεια σε μία άλλη, εκείνους που μπορούν να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους σ’ άλλη κι εκείνους που δεν μπορούν σε μια ακόμη. Τέλος, θα πρέπει και οι δύσπιστοι που μονίμως παραπονιούνται, διαδίδουν αντιλήψεις, γίνονται αρνητικοί και προκαλούν αναστάτωση να μπουν στην ίδια κατηγορία. Αφού τους κατηγοριοποιήσεις όλους και έχεις καταλάβει καλά την πραγματική κατάσταση κάθε ομάδας σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, και έχεις καταλάβει ξεκάθαρα ποιος μπορεί να σωθεί και ποιος όχι, τότε θα μπορείς να ξεχωρίσεις τους ανθρώπους κάθε είδους. Θα κατανοείς τις προθέσεις του Θεού και θα ξέρεις ποιον θέλει Εκείνος να σώσει και ποιον ν’ αποκλείσει. Όλα αυτά δεν προκύπτουν απ’ το φορτίο σου; Αυτή δεν είναι η σωστή στάση απέναντι στο καθήκον σου; Εάν διαθέτεις αυτήν τη σωστή στάση και δημιουργείται ένα βάρος μέσα σου, τότε μπορείς να κάνεις τη δουλειά σου καλά. Εάν δεν αντιμετωπίζεις με αυτόν τον τρόπο τα καθήκοντά σου, και αντιθέτως τα βλέπεις σαν να έχεις μία θέση αξιωματούχου και σκέφτεσαι μονίμως: «Το να είμαι επικεφαλής είναι σαν να έχω κάποιο αξίωμα. Είναι μια ευλογία απ’ τον Θεό! Τώρα που έχω κύρος, οι άνθρωποι θα μ’ ακούνε και αυτό είναι καλό!», εάν νομίζεις ότι το να είσαι επικεφαλής είναι το ίδιο με το να είσαι αξιωματούχος, τότε έχεις πρόβλημα. Τότε θα ηγείσαι όπως ένας αξιωματούχος με τον τρόπο που λειτουργούν εκείνοι. Μπορείς να επιτελέσεις σωστά το έργο της εκκλησίας μ’ αυτόν τον τρόπο; Με τέτοια οπτική, είναι βέβαιο ότι θα αποκαλυφθείς και θ’ αποκλειστείς. Πάντα θα φαντάζεσαι τον εαυτό σου ως αξιωματούχο, περιτριγυρισμένο από ανθρώπους σε κάθε σου βήμα, οι οποίοι θα συμμορφώνονται με ό,τι πεις. Επίσης, θα προσπαθείς να λαμβάνεις πρώτος τα οφέλη της εκκλησίας. Ό,τι έργο και αν έχει η εκκλησία, εσύ απλώς θα δίνεις εντολές και δεν θα κάνεις τίποτα. Τι νοοτροπία είναι αυτή; Δεν απολαμβάνεις έτσι τα οφέλη της θέσης; Δεν είναι διεφθαρμένη διάθεση; Όλοι όσοι δεν επιδιώκουν την αλήθεια εκτελούν τα καθήκοντά τους σύμφωνα με μια σατανική διάθεση. Πολλοί επικεφαλής και εργάτες έχουν αποκαλυφθεί και αποκλειστεί επειδή μονίμως εκτελούσαν τα καθήκοντά τους σύμφωνα με μια σατανική διάθεση, χωρίς να αποδέχονται ούτε ίχνος της αλήθειας. Και τώρα ακόμη, κάποιοι επικεφαλής συνεχίζουν να φέρονται έτσι. Αφού έγιναν επικεφαλής, νιώθουν περιχαρείς και ικανοποιημένοι με τον εαυτό τους. Είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς το συναίσθημα, αλλά σε κάθε περίπτωση, πιστεύουν ότι τα έχουν καταφέρει πολύ καλά. Παρ’ όλα αυτά, μετά αναλογίζονται: «Δεν γίνεται να είμαι φαντασμένος. Το να είσαι φαντασμένος είναι σημάδι αλαζονείας και η αλαζονεία θα φέρει την αποτυχία. Πρέπει να είμαι χαμηλών τόνων». Φαινομενικά, φέρονται σαν άνθρωποι χαμηλών τόνων και λένε σ’ όλους ότι αυτό είναι εξύψωση κι ανάθεση από τον Θεό, ότι δεν έχουν άλλη επιλογή απ’ το να το κάνουν. Μέσα τους, όμως, χαίρονται κρυφά: «Επιτέλους, με διάλεξαν! Ποιος λέει ότι δεν έχω καλό επίπεδο; Θα με είχαν διαλέξει αν δεν είχα καλό επίπεδο; Γιατί δεν διάλεξαν κάποιον άλλον; Μάλλον έχω πιο πολλά προτερήματα απ’ τους άλλους». Όταν λαμβάνουν αυτό το καθήκον, αυτά πρώτα βαθιά μέσα τους. Δεν αναλογίζονται: «Τώρα που έλαβα αυτό το καθήκον, πώς πρέπει να το εκτελέσω; Ποιος έχει κάνει καλή δουλειά στο παρελθόν για να μάθω απ’ αυτόν; Ποιες είναι οι απαιτήσεις του Θεού για την εκτέλεση αυτού του καθήκοντος; Υπάρχουν τέτοιες απαιτήσεις στις εργασιακές ρυθμίσεις της εκκλησίας; Ποτέ δεν ανησυχούσα γι’ αυτές τις πτυχές του έργου της εκκλησίας, αλλά τι πρέπει να κάνω τώρα που έχω επιλεγεί ως επικεφαλής;» Για την ακρίβεια, όσο έχεις την απαραίτητη αποφασιστικότητα και μπορείς ν’ αναζητήσεις την αλήθεια, υπάρχει μονοπάτι. Εάν αντιμετωπίζεις το έργο ως καθήκον σου, θα είναι εύκολο να το κάνεις καλά. Κάποιοι άνθρωποι γίνονται επικεφαλής και λένε: «Εγώ είμαι πλέον υπεύθυνος γι’ αυτούς τους ανθρώπους; Εγώ θα επιλέγω πώς θα συναθροίζονται και τι έργο θα διευθετείται γι’ αυτούς; Ποπο... Τώρα νιώθω ένα μεγάλο βάρος στην καρδιά μου». Τι υπονοούν αυτά τα λόγια; Μιλούν λες και μπορούν να πετύχουν φοβερά πράγματα. Όλα αυτά είναι απλώς κενά λόγια και δόγματα. Δεν είναι λίγο υποκριτής ένας τέτοιος άνθρωπος; Εσείς έχετε πει ποτέ τέτοια πράγματα; (Ναι.) Τότε, κι εσείς είστε λίγο υποκριτές. Παρ’ όλα αυτά, αυτού του είδους η συμπεριφορά είναι φυσιολογική για τους ανθρώπους. Ακόμα κι όσοι λαμβάνουν κάποιο μικρό αξίωμα καυχιούνται έστω και λίγο. Νιώθουν ξαφνικά πως ανέβηκε η αξία τους. Αμέσως μόλις πάρουν μια γεύση κύρους, φήμης και κέρδους, έρχονται τα πάνω κάτω στην καρδιά τους, σαν να βρίσκονται σε φουρτουνιασμένη θάλασσα, και γίνονται άλλοι άνθρωποι. Έρχονται στην επιφάνεια οι διεφθαρμένες διαθέσεις τους και οι υπερβολικές επιθυμίες τους. Όλοι έχουν αυτές τις αρνητικές, παθητικές συμπεριφορές. Είναι κάτι το συνηθισμένο στη διεφθαρμένη ανθρωπότητα. Όποιος είναι διεφθαρμένος άνθρωπος, τις έχει. Όταν κάποιοι γίνονται επικεφαλής, δεν ξέρουν πώς να βαδίζουν από εδώ και πέρα. Κάποιοι δεν ξέρουν καν πώς να μιλούν στους άλλους. Φυσικά, όχι λόγω ντροπής, απλώς δεν ξέρουν πώς πρέπει να φέρεται ένας επικεφαλής. Άλλοι, αφού γίνουν επικεφαλής, δεν ξέρουν τι να τρώνε ή τι να φοράνε. Υπάρχουν ένα σωρό συμπεριφορές. Εσείς έχετε κάποια από αυτές τις συμπεριφορές; Σίγουρα όλοι τις έχετε, σε κάποιον βαθμό ο καθένας. Πόσο θα σας πάρει, λοιπόν, να ξεπεράσετε αυτές τις καταστάσεις και συμπεριφορές; Ένα με δύο χρόνια, τρία με πέντε ή δέκα χρόνια; Αυτό εξαρτάται από την αποφασιστικότητα κάποιου να επιδιώκει την αλήθεια και τον βαθμό στον οποίο το κάνει.

Κατά τη διαδικασία της επιδίωξης της αλήθειας, το πόσο κάποιοι άνθρωποι καταλαβαίνουν την αλήθεια είναι ανάλογο με την είσοδό τους· και τα δύο είναι ίσα. Μπορούν να εισέλθουν σε τόση αλήθεια όση μπορούν να κατανοήσουν. Όσο βαθιά κατανοούν την αλήθεια, τόσο βαθιά εισέρχονται, ενώ ίδιο είναι και το βάθος της αντίληψής τους, των συναισθημάτων και των εμπειριών τους. Παρ’ όλα αυτά, κάποιοι άνθρωποι καταλαβαίνουν πολλά δόγματα, αλλά έχουν μηδενική άσκηση και είσοδο. Επομένως, όσα κηρύγματα κι αν έχουν ακούσει, ποτέ δεν μπορούν να λύσουν τις εσωτερικές τους δυσκολίες. Όταν έρχονται αντιμέτωποι μ’ ένα μικρό ζήτημα, έρχεται αμέσως στην επιφάνεια η άσχημη πλευρά τους και δεν μπορούν να την ελέγξουν ό,τι κι αν κάνουν. Όπως κι αν τη συγκαλύψουν, η διαφθορά τους εξακολουθεί να αποκαλύπτεται. Παραμένουν ανίκανοι να αποδεχτούν την αλήθεια ή ν’ αναζητήσουν λύσεις σ’ αυτήν. Μαθαίνουν μέχρι και να φορούν προσωπείο, να εξαπατούν και να προσποιούνται τους καλούς. Απ’ την αρχή ως το τέλος, οι διεφθαρμένες τους διαθέσεις δεν αποτινάσσονται και δεν αλλάζουν. Αυτό είναι το αποτέλεσμα αν κάποιος δεν επιδιώκει την αλήθεια. Οπότε στο τέλος, όλα καταλήγουν στην ίδια φράση: η επιδίωξη της αλήθειας είναι κάτι πολύ σημαντικό. Το ίδιο ισχύει και για την εκτέλεση των καθηκόντων. Όποιο καθήκον και αν λάβεις, όποιο καθήκον κι αν σου δοθεί, είτε περιλαμβάνει μεγάλη ευθύνη είτε είναι απλούστερο, ή ακόμα κι αν δεν είναι πολύ μεγαλόπνοο, εάν μπορέσεις να αναζητήσεις την αλήθεια και να το αντιμετωπίσεις σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές, τότε θα καταφέρεις να το εκπληρώσεις καλά. Επιπλέον, καθώς εκτελείς τα καθήκοντά σου, θα αναπτυχθείς σε διαφορετικούς βαθμούς, τόσο στη ζωή-είσοδό σου όσο και στην αλλαγή της διάθεσής σου. Όμως, εάν δεν επιδιώκεις την αλήθεια και αντιμετωπίζεις απλώς το καθήκον σου ως δική σου διαχείριση, ως δική σου εργασία, ή ως προτιμήσεις σου ή ως προσωπική σου δουλειά, τότε θα έχεις πρόβλημα. Είναι διαφορετικό να αντιμετωπίζεις το καθήκον σου σαν προσωπική σου δουλειά από το να το αντιμετωπίζεις σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές. Όταν αντιμετωπίζεις το καθήκον σου ως δική σου διαχείριση, τι επιδιώκεις; Επιδιώκεις φήμη, κέρδος και θέση, και περιμένεις οι άλλοι ν’ ανταποκριθούν στις απαιτήσεις σου. Ποιο θα είναι το τελικό αποτέλεσμα εάν εκτελείς έτσι το καθήκον σου; Από τη μία, όταν εκτελείς το καθήκον σου έτσι, δεν ανταποκρίνεται στα πρότυπα· είναι μάταιη προσπάθεια. Ακόμα κι αν έκανες μεγάλη προσπάθεια φαινομενικά, δεν αναζήτησες την αλήθεια, οπότε το καθήκον σου δεν θα έχει καλά αποτελέσματα και ο Θεός δεν θα είναι ικανοποιημένος. Από την άλλη, πολλές φορές θα κάνεις παραβάσεις, θα διαταράσσεις και θ’ αναστατώνεις, και θα κάνεις συχνά λάθη που θα έχουν ως αποτέλεσμα αρνητικές συνέπειες. Πολλοί άνθρωποι δεν ανταποκρίνονται καλά στην εκτέλεση των καθηκόντων τους. Φέρονται πεισματικά κι αυθαίρετα, χωρίς να καταφέρνουν ουσιαστικά τίποτα, μέχρι που κάποιες φορές προκαλούν ακόμα κι απώλειες στο έργο της εκκλησίας. Η εκτέλεση του καθήκοντος με τέτοιον τρόπο διαταράσσει κι αναστατώνει πραγματικά το έργο της εκκλησίας. Είναι ξεκάθαρα συμπεριφορά κακού ανθρώπου. Αυτοί που επί μονίμου βάσεως εκτελούν τα καθήκοντά τους επιπόλαια πρέπει να φανερώνονται, ώστε να κάνουν αυτοκριτική. Εάν μπορέσουν πράγματι να κάνουν αυτοκριτική, ν’ αναγνωρίσουν τα λάθη τους και να μισήσουν τον εαυτό τους, μπορούν να παραμείνουν και να συνεχίσουν να εκτελούν τα καθήκοντά τους. Αν όμως δεν παραδέχονται ποτέ τα λάθη τους, κι εξακολουθούν ν’ υπερασπίζονται και να δικαιολογούν τον εαυτό τους, λέγοντας ότι δεν υπάρχει αγάπη στον οίκο του Θεού κι ότι τους φέρονται άδικα, τότε αυτό δείχνει πεισματική άρνηση να μετανοήσουν και πρέπει ν’ αποπέμπονται από την εκκλησία. Ποια είναι η βασική αιτία για την οποία αναστατώνουν και διαταράσσουν αυτοί οι άνθρωποι; Το ότι σχεδίαζαν σκόπιμα να διαταράξουν και να αναστατώσουν; Όχι. Ο βασικός λόγος είναι ότι δεν αγαπούν καθόλου την αλήθεια και έχουν πολύ κακή ανθρώπινη φύση τους. Μερικοί απ’ αυτούς τους ανθρώπους έχουν κάποιο επίπεδο και κατανοούν την αλήθεια, αλλά δεν την αποδέχονται καθόλου, πόσο μάλλον την κάνουν πράξη. Η ανθρώπινη φύση τους είναι τρομερά μοχθηρή. Ανεξάρτητα απ’ το καθήκον που εκτελούν, μονίμως προκαλούν διαταράξεις και αναστάτωση, κι έτσι καταστρέφουν το έργο της εκκλησίας και φέρνουν πολλά κακά αποτελέσματα με απαίσια επιρροή. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι δύσπιστοι και κακοί άνθρωποι. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που αποκλείονται. Οι πιο πολλοί άνθρωποι μπορούν να ξεχωρίσουν τους δύσπιστους. Όταν βλέπουν τις διάφορες συμπεριφορές τους, εξαγριώνονται. Πώς γίνεται αυτοί οι άνθρωποι να θεωρηθούν πιστοί του Θεού; Είναι τσιράκια του Σατανά, κι έχουν σταλεί για να διαταράξουν και ν’ αναστατώσουν το έργο της εκκλησίας. Κάποιοι είναι τζαμπατζήδες, απ’ αυτούς που λατρεύουν την ευκολία και μισούν τη δουλειά. Δεν θέλουν να κάνουν καθόλου έργο, αλλά μόνο να τρώνε καλά κάθε μέρα. Παράσιτα δεν είναι; Είναι χειρότεροι ακόμα κι από σκυλιά. Γι’ αυτό έχουν αποκλειστεί αυτοί οι άνθρωποι. Όλοι όσοι πραγματικά πιστεύουν στον Θεό είναι πρόθυμοι να εκτελέσουν το καθήκον τους. Παρ’ όλο που οι περισσότεροι δεν ξέρουν τι σημαίνει πραγματικά το καθήκον, τουλάχιστον ξέρουν βαθιά μέσα τους ότι είναι υποχρέωση των ανθρώπων να εκτελούν το καθήκον τους, και είναι πρόθυμοι να το κάνουν. Το να είσαι όμως πρόθυμος να εκτελέσεις τα καθήκοντά σου σημαίνει αυτόματα κι ότι κάνεις πράξη την αλήθεια; Αυτή η εσωτερική προθυμία ισούται με το να εκπληρώνει κάποιος καλά τα καθήκοντά του; Όχι βέβαια. Για να θεωρηθεί ότι κάποιος έχει εκπληρώσει καλά τα καθήκοντά του, πρέπει να κάνει πράξη την αλήθεια και να καλύπτει τα πρότυπα της συμπεριφοράς που είναι σύμφωνη με τις αρχές. Πριν κάνεις πράξη την αλήθεια, όση πίστη κι αν ισχυρίζεσαι ότι έχεις και όση προθυμία κι αν λες ότι διαθέτεις —ότι προτίθεσαι να ρισκάρεις τη ζωή σου, ότι δεν διστάζεις να περάσεις διά πυρός και σιδήρου— όλα αυτά είναι απλώς συνθήματα χωρίς νόημα. Πρέπει, με βάση αυτήν την προθυμία, να φέρεσαι και σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές. Λες: «Δεν αγαπώ ιδιαίτερα την αλήθεια ούτε την επιδιώκω και δεν έχω αλλάξει ιδιαίτερα τη διάθεσή μου ενώ εκτελώ τα καθήκοντά μου. Αλλά έχω καταφέρει ένα πράγμα: κάνω ό,τι μου πουν. Δεν προκαλώ διατάραξη και αναστάτωση. Μπορεί να μην είμαι ικανός να επιτύχω την υποταγή, αλλά ακούω». Δεν θα μπορούσε κάποιος που κάνει αυτό το πράγμα να παραμείνει στην εκκλησία και να συνεχίσει να εκτελεί κανονικά τα καθήκοντά του; Αλλά αυτοί οι κακοί άνθρωποι και δύσπιστοι που αποπέμφθηκαν δεν μπορούσαν ν’ ανταποκριθούν ούτε στις πιο χαμηλές προσδοκίες και δημιουργούσαν αναστάτωση. Δεν πρέπει να επιτρέπεται σε τέτοιους δύσπιστους και κακούς ανθρώπους να παραμένουν στην εκκλησία για να εκτελούν τα καθήκοντά τους. Ο εκλεκτός λαός του Θεού πρέπει να ξεχωρίζει τους δύσπιστους και τους κακούς ανθρώπους. Διαφορετικά, θα παραπλανηθεί απ’ αυτούς. Οποιοσδήποτε έχει συνείδηση και λογική πρέπει να υιοθετήσει μια στάση απόρριψης απέναντι στους δύσπιστους και στους κακούς ανθρώπους.

Η εκτέλεση του καθήκοντος είναι η πιο κομβική πτυχή της πίστης στον Θεό. Πρώτον, πρέπει κανείς να καταλάβει τι είναι το καθήκον, και, σιγά-σιγά, να το βιώσει και να το κατανοήσει αληθινά. Ποιο είναι η ελάχιστη στάση που πρέπει να έχει κανείς απέναντι στο καθήκον του; Είναι αποδεκτό να πεις: «Ο οίκος του Θεού μού έδωσε αυτό το καθήκον, άρα μου ανήκει. Μπορώ να κάνω ό,τι θέλω, επειδή αυτό είναι δική μου δουλειά και δεν μπορεί κανείς ν’ ανακατευτεί»; Όχι βέβαια. Εάν αυτή είναι η στάση σου όσο εκτελείς το καθήκον σου, τότε θα έχεις πρόβλημα, επειδή η στάση σου δεν συμβαδίζει με την αλήθεια-αρχή. Η στάση σου είναι να κάνεις ό,τι θέλεις αντί ν’ αναζητάς την αλήθεια, και φυσικά δεν έχεις θεοφοβούμενη καρδιά. Εάν κάποιος είναι υπερβολικά πεισματάρης, θα αμελήσει να εκτελέσει σωστά το έργο του καθώς εκτελεί το καθήκον του. Τι στάση πρέπει να έχει κάποιος ενώ εκτελεί το καθήκον του; Πρέπει να επιθυμεί να υποτάσσεται στον Θεό και να Τον ικανοποιεί. Εάν δεν ολοκληρώσει την ανάθεση που του δόθηκε από τον Θεό, πιστεύει ότι Τον απογοήτευσε. Κι αν δεν εκτελεί σωστά το καθήκον του, θεωρεί ότι δεν είναι άξιος ν’ αποκαλείται άνθρωπος. Αυτή η στάση όσο εκτελείς το καθήκον σου είναι που σε κάνει πιστό. Για να εκτελέσεις το καθήκον σας καλά, πρέπει πρώτα να μάθεις τι απαιτεί ο Θεός, ν’ αναζητήσεις την αλήθεια και τις αρχές. Μόλις έχεις διαπιστώσει ότι η ανάθεση που σου έδωσε ο Θεός είναι το καθήκον σου, πρέπει να σκεφτείς: «Πώς μπορώ να κάνω το καθήκον μου καλά; Ποιες αλήθειες-αρχές πρέπει να κάνω πράξη; Τι ζητάει ο Θεός απ’ τους ανθρώπους; Ποιο έργο πρέπει να κάνω; Πώς να φέρομαι ώστε να επιτελώ τις ευθύνες μου και να είμαι πιστός;» Σε ποιον είσαι πιστός; Στον Θεό. Πρέπει να είσαι πιστός στον Θεό και να εκπληρώνεις τις ευθύνες σου για τους ανθρώπους. Πρέπει να εκτελείς το καθήκον σου σύμφωνα με τα λόγια του Θεού και την αλήθεια-αρχές, και να μείνεις προσηλωμένος στο καθήκον σου. Και τι σημαίνει να μείνεις προσηλωμένος το καθήκον σου; Για παράδειγμα, τι πρέπει να κάνεις αν σου έχει ανατεθεί κάποιο καθήκον για ένα ή δύο χρόνια, αλλά ως τώρα, κανείς δεν σε έχει ελέγξει; Αν δεν σε ελέγχει κανείς, αυτό σημαίνει πως το καθήκον έχει τελειώσει; Όχι. Μη δίνεις καμία σημασία στο αν σε ελέγχει κάποιος ή αν επιθεωρεί κανείς τι κάνεις· αυτήν την εργασία σ’ την εμπιστεύτηκαν, οπότε είναι δική σου ευθύνη. Θα πρέπει να σκεφτείς πώς να γίνει αυτή η δουλειά και πώς μπορεί να γίνει καλά, κι έτσι θα πρέπει να την κάνεις. Αν περιμένεις όλη την ώρα τον έλεγχο, την επίβλεψη και την παρότρυνση των άλλων, τέτοια είναι η στάση που πρέπει να έχεις απέναντι στο καθήκον σου; Τι στάση είναι αυτή; Πρόκειται για αρνητική στάση· δεν είναι η στάση που θα πρέπει να υιοθετείς απέναντι στο καθήκον σου. Εάν υιοθετήσεις αυτήν τη στάση, είναι σίγουρο ότι θα εκτελείς ανεπαρκώς το καθήκον σου. Για να εκτελείς επαρκώς το καθήκον σου, πρέπει πρώτα να έχεις τη σωστή στάση, η οποία πρέπει να συμβαδίζει με τις αλήθεια-αρχές. Αυτός είναι ο μόνος σίγουρος τρόπος να εκτελέσει κανείς καλά το καθήκον του.

Όσον αφορά το τι είναι το καθήκον, τη στάση του καθενός προς αυτό, αλλά και τη διαφορά ανάμεσα στην εκτέλεση του καθήκοντος και τη συμμετοχή σε οποιαδήποτε εγκόσμια εργασία, η συναναστροφή μας πάνω σε αυτά τα θέματα προς το παρόν θα ολοκληρωθεί εδώ. Θα πρέπει όλοι να αναλογιστείτε το περιεχόμενο πάνω στο οποίο συναναστραφήκαμε. Για παράδειγμα, γιατί συζητήσαμε για τη σχέση ανάμεσα στην εκτέλεση του καθήκοντος και την ενασχόληση με προσωπική διαχείριση; Σε ποιο αποτέλεσμα στοχεύει συζήτηση αυτών των θεμάτων; Απ’ τη θετική πλευρά, μπορεί να προσφέρει στους ανθρώπους ένα σωστό μονοπάτι, μια σωστή κατεύθυνση και σωστές αρχές για την εκτέλεση του καθήκοντός τους. Απ’ την αρνητική πλευρά, μπορεί και να τους βοηθήσει να αναγνωρίζουν ποιες συμπεριφορές θεωρείται ότι αποτελούν ενασχόληση με προσωπική διαχείριση. Αυτές οι δύο πτυχές είναι και αλληλένδετες και ξεχωριστές η μία από την άλλη. Η κατανόηση αυτών των δύο πτυχών δεν αφορά την κατανόηση λόγων της αλήθειας. Θα πρέπει να κατανοείς ποιες καταστάσεις και ποιες εκδηλώσεις αφορούν αυτά. Αφού κατανοήσεις πλήρως αυτές τις καταστάσεις, και τις εκδηλώσεις και μπορείς να τις ξεχωρίζεις, τότε, την επόμενη φορά που θα τις παρουσιάσεις, αν είσαι άνθρωπος που επιδιώκει την αλήθεια, θα την αναζητήσεις για να βρεις διέξοδο απ’ αυτές. Αν δεν κατανοήσεις αυτήν την πτυχή της αλήθειας, μπορεί να ασχολείσαι με τη δική σου διαχείριση και να νομίζεις ότι δαπανάς τον εαυτό σου για τον Θεό ή ακόμα και να πιστεύεις ότι εκτελείς το καθήκον σου και ότι δείχνεις μεγάλη αφοσίωση. Αυτές οι συνέπειες προκύπτουν όταν δεν κατανοείς την αλήθεια. Για παράδειγμα, όταν την ώρα που εκτελείς το καθήκον σου αποκαλύπτονται κάποιες απ’ τις σκέψεις και τις μεθόδους σου, καθώς και οι προθέσεις και τα κίνητρα που κρύβουν οι πράξεις σου, τότε θα συνειδητοποιείς ότι δεν εκτελείς το καθήκον σου κι ότι έχεις ήδη παρεκκλίνει από τις αρχές και το πεδίο της εκτέλεσης του καθήκοντος. Η φύση της εργασίας έχει αλλάξει και στην πραγματικότητα ασχολείσαι με προσωπική διαχείριση. Μόνο όταν κατανοήσεις αυτές τις αλήθειες θα μπορέσεις να βρεις μια διέξοδο από εκεί και να δώσεις τέλος σε τέτοιες σκέψεις, πράξεις και εκδηλώσεις. Ωστόσο, αν δεν κατανοήσεις την αλήθεια και ασχολείσαι με τη δική σου διαχείριση την ώρα που εκτελείς το καθήκον σου, δεν θα καταλαβαίνεις ότι έχεις ήδη παραβιάσει τις αρχές. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Παύλο. Ενώ εργαζόταν κι έτρεχε από εδώ κι από εκεί για πολλά χρόνια, στο τέλος έβαλε τις φωνές στον Θεό και είπε: «Αν δεν μου δώσεις στεφάνι, τότε δεν είσαι εσύ ο θεός!» Όπως βλέπεις, ήταν ικανός να ξεστομίσει τέτοια λόγια. Σήμερα, αν οι άνθρωποι, παρόλο που έχουν κατανοήσει την αλήθεια, εξακολουθούν να ακολουθούν το μονοπάτι του Παύλου, τότε δεν αγαπούν την αλήθεια. Αν είσαι κάποιος που πιστεύει ειλικρινά στον Θεό, είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσεις την αλήθεια. Αν δεν την κατανοήσεις, τότε σίγουρα θα ζεις σύμφωνα με μια σατανική διάθεση. Στην καλύτερη περίπτωση, θα τηρείς απλώς μερικούς κανονισμούς και θα αποφεύγεις τις προφανείς παρατυπίες, και μ’ αυτά θα πιστεύεις ότι κάνεις πράξη την αλήθεια. Κάτι τέτοιο θα ήταν ελεεινό. Επομένως, αν κάποιος θέλει να επιδιώκει την αλήθεια και έχει στόχο να εισέλθει στην αλήθεια-πραγματικότητα, θα πρέπει πρώτα να κατανοήσει την αλήθεια. Οι άνθρωποι πρέπει να κατανοήσουν την αλήθεια, με σκοπό να μπορούν να αντιληφθούν με ακρίβεια τους άλλους ανθρώπους και τα γεγονότα, να έχουν ικανότητα διάκρισης, να ενεργούν με αρχές, να έχουν μονοπάτι άσκησης και να πετυχαίνουν υποταγή στον Θεό. Όταν κατανοείς την αλήθεια, μπορείς να ξεχωρίζεις κάθε είδους ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα, να επιλέγεις το σωστό μονοπάτι άσκησης, να μιλάς και να φέρεσαι σύμφωνα με τις αρχές, να απαλλάσσεσαι από τις διεφθαρμένες διαθέσεις σου και να πετυχαίνεις την υποταγή στον Θεό. Αν δεν κατανοείς την αλήθεια, τότε το μονοπάτι που βαδίζεις θα είναι σίγουρα λανθασμένο και δεν θα έχεις καθόλου ζωή-είσοδο ούτε θα μπορείς να σωθείς. Κάποιοι άνθρωποι είναι πολύ καλοί στο να κρύβονται και δείχνουν φαινομενικά ότι επιδιώκουν την αλήθεια, αλλά χωρίς να έχουν αρχές στις πράξεις τους. Το μόνο που κάνουν είναι να προκαλούν διατάραξη κι αναστάτωση και να δημιουργούν μεγάλα προβλήματα στο έργο της εκκλησίας. Τέτοιοι άνθρωποι δεν μπορούν να σωθούν. Επομένως, όταν ακούει κανείς συχνά κηρύγματα, και τρώει και πίνει τακτικά τα λόγια του Θεού, σκοπός δεν είναι η επιφανειακή συμμετοχή ή να γεμίσει η καρδιά του, ούτε να εφοδιαστεί με δόγματα ή να ασκηθεί στην ευφράδεια. Σκοπός είναι να εφοδιαστεί με την αλήθεια και να πετύχει μια κατανόησή της. Αυτά που συζητήσαμε μόλις τώρα δεν είναι και ιδιαίτερα βαθιά όσον αφορά την αλήθεια της γνώσης του Θεού. Είναι η πιο βασική αλήθεια. Οι άνθρωποι κατανοούν πολύ περιορισμένα την αλήθεια, ενώ η κατανόηση αυτή ποικίλλει σε βάθος, ανάλογα και με το επίπεδο του καθενός. Κάποιοι κατανοούν σε μεγαλύτερο βάθος, δηλαδή έχουν την ικανότητα κατανόησης. Άλλοι έχουν αρκετά επιφανειακή κατανόηση. Όσο βαθιά κατανόηση κι αν έχει κανείς, το σημαντικότερο είναι να κάνει πράξη την αλήθεια. Ωστόσο, η αλήθεια δεν μπορεί να χωριστεί σε μεγάλη ή μικρή, ευγενή ή ποταπή, ούτε σε βαθιά ή ρηχή. Δηλαδή, η αλήθεια μπορεί να κατηγοριοποιηθεί ως το βασικότερη ή το πιο στοιχειώδες, αλλά δεν μπορεί να διακριθεί σε επίπεδα βάθους. Απλώς οι άνθρωποι την κατανοούν και τη βιώνουν σε διαφορετικά επίπεδα, άλλος πιο βαθιά, άλλος λιγότερο. Καθετί που αφορά την ουσία της αλήθειας είναι εξίσου βαθύ και δεν μπορεί κάποιος να το βιώσει πλήρως ή να το έχει σε απόλυτο βαθμό. Όποια πτυχή της αλήθειας κι αν εμπλέκεται, οι άνθρωποι πρέπει στην κατανόηση και την άσκησή τους να ξεκινούν από το πιο ρηχό επίπεδο και, σταδιακά, να προχωρούν από τα ρηχά στα βαθιά, φτάνοντας σε μια πραγματική κατανόηση της αλήθειας και στην είσοδο στην πραγματικότητα. Το πιο ρηχό μέρος της αλήθειας είναι όσα μπορούν να γίνουν κατανοητά κυριολεκτικά. Αν οι άνθρωποι δεν μπορούν να τα κάνουν πράξη ή να εισέλθουν σ’ αυτά, τότε κατανοούν μόνο μερικά λόγια και δόγματα, πράγμα που δεν προσεγγίζει καθόλου την ουσία της αλήθειας. Οι άνθρωποι που δεν κατανοούν την αλήθεια θεωρούν πάντα ότι η ικανότητά τους να εξηγούν την κυριολεκτική σημασία των πραγμάτων σημαίνει ότι κατανοούν την αλήθεια, πράγμα που δεν είναι παρά ανθρώπινη άγνοια. Αν κατά την άσκηση της αλήθειας απλώς ακολουθείς και εφαρμόζεις αυστηρά κανονισμούς, χωρίς καθόλου αρχές, να μη νομίζεις ότι αυτό είναι άσκηση της αλήθειας και είσοδος στην πραγματικότητα. Απέχεις ακόμη πολύ από αυτά. Αν συνεχίσεις να κάνεις πράξη και να βιώνεις πράγματα για αρκετά ακόμη χρόνια κι ανακαλύπτεις περισσότερο φως, που θα σου αρκεί για να κάνεις πράξη και να βιώνεις πράγματα για αρκετούς ακόμη μήνες ή χρόνια, κι αν αργότερα, έχοντας αποκτήσει ακόμη μεγαλύτερη εμπειρία, μπορείς να ανακαλύπτεις νέο φως, προχωρώντας έτσι βήμα-βήμα απ’ τα ρηχά στα βαθιά, τότε θα έχεις εισέλθει πραγματικά στην αλήθεια-πραγματικότητα. Μόνο κάποιος που έχει εισέλθει πλήρως στην αλήθεια-πραγματικότητα έχει αποκτήσει την αλήθεια. Ακόμη κι αν μία μέρα βιώσεις την αλήθεια-πραγματικότητα και μπορούμε να πούμε ότι έχεις αποκτήσει την αλήθεια, στην πραγματικότητα εξακολουθείς να έχεις βιώσει και να έχεις γνωρίσει περιορισμένα πράγματα. Δεν μπορείς να λες ότι είσαι η αλήθεια ούτε να ισχυρίζεσαι όπως ο Παύλος ότι «εις εμέ το ζην είναι ο χριστός» (Φιλιππησίους 1:21). Η αλήθεια είναι υπερβολικά βαθιά και η βίωση και η κατανόησή της σε μερικές δεκαετίες μιας ζωής είναι εξαιρετικά περιορισμένη. Προφανώς, λοιπόν, η κατανόηση της αλήθειας μπορεί να επιτευχθεί από τους ανθρώπους σε κάποιον βαθμό, αλλά η απόκτηση της αλήθειας σίγουρα δεν είναι εύκολο ζήτημα. Αν κάποιος δεν μπορεί να κατανοήσει ή να κάνει πράξη ακόμη και τις πιο ρηχές αλήθειες, τότε δεν αγαπάει την αλήθεια και σίγουρα δεν έχει πνευματική κατανόηση. Όσοι δεν βρίσκονται κοντά στην αλήθεια δεν μπορούν να σωθούν. Όσοι δεν κατανοούν ποτέ την αλήθεια δεν μπορούν να εκτελέσουν καλά τα καθήκοντά τους. Σπαταλούν τη ζωή τους, είναι κτήνη με ανθρώπινη περιβολή. Μερικοί πιστεύουν ότι κατανοούν την αλήθεια μόνο και μόνο επειδή κατανοούν κάποια δόγματα. Αν κατανοούν πραγματικά μερικές αλήθειες, τότε γιατί δεν μπορούν να εκτελέσουν σωστά τα καθήκοντά τους; Γιατί δεν έχουν αρχές στις πράξεις τους; Αυτό δείχνει ότι είναι άχρηστο να κατανοείς δόγματα. Η κατανόηση περισσότερων δογμάτων δεν σημαίνει και κατανόηση της αλήθειας.

Αφού συναναστραφήκαμε πάνω στο θέμα του καθήκοντος, θα συνεχίσουμε τώρα στο θέμα της επαρκούς εκτέλεσης του καθήκοντος. Όσον αφορά την «επαρκή εκτέλεση του καθήκοντος», η έμφαση δίνεται στη λέξη «επαρκής». Πώς πρέπει, λοιπόν, να οριστεί ο όρος «επαρκής»; Εμπεριέχονται και σ’ αυτό αλήθειες που πρέπει να αναζητηθούν. Είναι επαρκές το να κάνει τα πηγαίνει κάποιος απλώς ικανοποιητικά; Για να βρείτε συγκεκριμένες λεπτομέρειες σχετικά με το πώς να κατανοείτε και να αντιμετωπίζετε τη λέξη «επαρκής», πρέπει να κατανοήσετε πολλές αλήθειες και να συναναστραφείτε περισσότερο πάνω στην αλήθεια. Καθώς εκτελείτε το καθήκον σας, πρέπει να κατανοείτε την αλήθεια και τις αρχές· μόνο τότε μπορείτε να επιτύχετε επαρκή εκτέλεση του καθήκοντος. Γιατί πρέπει να εκτελούν τα καθήκοντά τους οι άνθρωποι; Μόλις πιστέψουν στον Θεό και αποδεχθούν την ανάθεση από Εκείνον, φέρουν και οι ίδιοι μερίδιο ευθύνης και υποχρέωσης στο έργο του οίκου του Θεού και στην τοποθεσία του έργου του Θεού και, ακολούθως, λόγω αυτής της ευθύνης και υποχρέωσης, έχουν γίνει στοιχείο του έργου του Θεού, αποδέκτες του έργου Του και αποδέκτες της σωτηρίας Του. Υπάρχει μια αρκετά ουσιαστική σχέση μεταξύ της σωτηρίας των ανθρώπων και του πώς εκτελούν τα καθήκοντά τους, με το αν μπορούν να τα κάνουν καλά και αν μπορούν να τα κάνουν επαρκώς. Αφού έχεις ενταχθεί στον οίκο του Θεού και έχεις αποδεχθεί την ανάθεση από Αυτόν, τώρα έχεις ένα καθήκον. Δεν είναι δουλειά σου να πεις πώς θα πρέπει να εκπληρωθεί αυτό το καθήκον· αρμόδιος να το πει αυτό είναι ο Θεός και η αλήθεια· το κατευθύνουν τα πρότυπα της αλήθειας. Επομένως, οι άνθρωποι θα πρέπει να γνωρίσουν, να κατανοήσουν και να τους είναι ξεκάθαρο το πώς αξιολογεί ο Θεός τα καθήκοντα των ανθρώπων, σύμφωνα με τι τα υπολογίζει —αυτό αξίζει να το αναζητήσει κανείς. Στο έργο του Θεού, διαφορετικοί άνθρωποι λαμβάνουν διαφορετικά καθήκοντα. Δηλαδή, άνθρωποι που έχουν διαφορετικά χαρίσματα, επίπεδα, ηλικίες και καταστάσεις λαμβάνουν διαφορετικά καθήκοντα σε διαφορετικές χρονικές στιγμές. Όποιο καθήκον κι αν έχεις λάβει, όποια κι αν είναι η εποχή ή σε όποιες συνθήκες κι αν το λαμβάνεις, το καθήκον σου δεν είναι παρά μια ευθύνη και μια υποχρέωση που πρέπει να εκπληρώσεις. Δεν είναι δικιά σου διαχείριση, πόσο μάλλον είναι δουλειά σου. Το πρότυπο που απαιτεί ο Θεός όταν εκτελείς το καθήκον σου σου ορίζει να είναι «επαρκές». Και τι σημαίνει να είναι «επαρκές»; Σημαίνει να καλύπτει τις απαιτήσεις του Θεού και να Τον ικανοποιεί. Ο Θεός θα πρέπει να πει ότι είναι επαρκές και πρέπει να λάβει την έγκρισή Του. Μόνο τότε θα θεωρείται επαρκής η εκτέλεση του καθήκοντος. Αν ο Θεός πει ότι δεν είναι επαρκής, τότε όσο χρόνο κι αν το εκτελείς ή όποιο τίμημα κι αν έχεις πληρώσει, δεν θα είναι αρκετό. Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα τότε; Όλα θα θεωρηθούν απλή δουλειά. Ελάχιστοι μόνο από τους απλούς δουλευτές με αφοσιωμένη καρδιά θα γλιτώσουν. Αν δεν είναι αφοσιωμένοι στη δουλειά τους, τότε δεν έχουν καμία ελπίδα να γλιτώσουν. Για να το πούμε απλά, θα καταστραφούν. Αν κάποιος δεν ανταποκρίνεται ποτέ στην εκτέλεση του καθήκοντός του, θα του αφαιρεθεί το δικαίωμα να εκτελεί καθήκον. Και μόλις τους αφαιρεθεί αυτό το δικαίωμα, κάποιοι άνθρωποι θα παραμεριστούν. Μόλις γίνει αυτό, θα αντιμετωπιστούν με άλλα μέσα. Όταν λέμε «θα αντιμετωπιστούν με άλλα μέσα» σημαίνει ότι θα αποκλειστούν; Όχι απαραίτητα. Ο Θεός εξετάζει κυρίως αν κάποιος έχει μετανοήσει. Είναι, λοιπόν, πολύ σημαντικό το πώς εκτελείτε το καθήκον σας κι όλοι θα πρέπει να αντιμετωπίζουν αυτό το ζήτημα σοβαρά και ενσυνείδητα. Εφόσον η εκτέλεση του καθήκοντος σχετίζεται άμεσα με τη ζωή-είσοδο και την είσοδο στις αλήθεια-πραγματικότητες, καθώς και με σπουδαία ζητήματα, όπως είναι η σωτηρία και η τελείωση, θα πρέπει να αντιμετωπίζετε την εκτέλεση του καθήκοντός σας ως την πρώτη και βασική εργασία σας κατά την πίστη σας στον Θεό. Δεν γίνεται να είστε μπερδεμένοι σχετικά μ’ αυτό. Οι άνθρωποι, όταν εκτελούν τα καθήκοντά τους, παρουσιάζουν πολλές διαφορετικές συμπεριφορές. Αυτές οι διαφορετικές συμπεριφορές είναι ορατές όχι μόνο από τους ανθρώπους, αλλά και από τον Θεό. Δεν βαθμολογεί κι αξιολογεί μόνο η εκκλησία. Στο τέλος, και ο Θεός θα βαθμολογήσει και θα αξιολογήσει όλους όσοι εκτελούν τα καθήκοντά τους. Κάποιοι άνθρωποι πληρούν με το ζόρι τις προδιαγραφές, ενώ άλλοι είναι τελείως ανεπαρκείς. Κάποιοι ανεπαρκείς άνθρωποι συνεχίζουν να παρακολουθούνται, ενώ άλλοι έχουν ήδη κατηγοριοποιηθεί οριστικά από τον Θεό. Ποιοι είναι εκείνοι τους οποίους ο Θεός θεωρεί ανεπαρκείς; Είναι αυτοί που έχουν κακή ανθρώπινη φύση και δεν έχουν συνείδηση και λογική, που εκτελούν συνεχώς τα καθήκοντά τους με επιπόλαιο τρόπο. Όση χάρη του Θεού κι αν απολαμβάνουν, δεν ενδιαφέρονται να την ανταποδώσουν και δεν είναι ευγνώμονες. Φυσικά, σ’ αυτήν την κατηγορία περιλαμβάνονται και οι κακοί άνθρωποι. Μπορεί να πει κανείς ότι οποιοσδήποτε έχει κακή ανθρώπινη φύση και δεν έχει συνείδησης και λογική εκτελεί ανεπαρκώς τα καθήκοντά του. Όσοι είναι ξεκάθαρα κακοί είναι αναπόφευκτο ότι θα κάνουν αμέτρητες κακές πράξεις την ώρα που εκτελούν τα καθήκοντά τους. Εάν δεν αποπεμφθούν, θα συνεχίσουν να κάνουν κακό. Τέτοιοι άνθρωποι θα πρέπει να αποπέμπονται αμέσως. Φυσικά, είναι και μερικοί που φαίνεται να έχουν κάποια επίφαση ανθρώπινης φύσης και δεν μοιάζουν να είναι κακοί άνθρωποι, αλλά στην εκτέλεση του καθήκοντός τους είναι επιπόλαιοι, και αυτό δεν φέρνει αποτέλεσμα. Αφού κλαδευτούν και λάβουν συναναστροφή πάνω στην αλήθεια, όλα θα εξαρτηθούν από το πώς είναι τελικά η απόδοσή τους και απ’ το αν έχουν ή δεν έχουν μετανοήσει ειλικρινά. Για αυτούς τους ανθρώπους, ο Θεός περιμένει και τους παρακολουθεί. Όσο για τους ανθρώπους που έχουν κακή ανθρώπινη φύση και δεν έχουν συνείδηση και λογική, καθώς και γι’ αυτούς που είναι ξεκάθαρα κακοί, ο Θεός έχει ήδη βγάλει μια οριστική ετυμηγορία για εκείνους: θα πρέπει να αποκλειστούν εξ ολοκλήρου.