Ⅰ

Tη ζεστασιά Μου βιώσαν οι άνθρωποι·

Με υπηρετούσαν παλιά με ειλικρίνεια,

αληθινά σ’ Εμένα ήταν υπάκουοι,

τα πάντα έκαναν για Μένα.

Μα τώρα δεν μπορούν να το κάνουν·

θρηνούν πνευματικά.

Ζητούν βοήθεια και Με κοιτούν·

μα δεν ξεφεύγουν απ’ τα δεινά.

Ⅱ

Όρκους έδιναν στο παρελθόν,

στη γη και τον ουρανό ορκίζονταν,

την καλοσύνη Μου να ξεπληρώσουν

με όλη τη στοργή της καρδιάς τους.

Έκλαιγαν ενώπιον Μου·

κλάμα σπαραχτικό και δυσβάσταχτο.

Συχνά τους βοηθούσα λόγω της αποφασιστικότητάς τους.

Όταν οι άνθρωποι λυπούνται, Εγώ τους παρηγορώ·

κι όταν είναι αδύναμοι, Εγώ τους βοηθώ.

Όταν είναι χαμένοι, τον δρόμο τούς δείχνω·

και όταν κλαίνε, τα δάκρυά τους σκουπίζω.

Μα όταν λυπάμαι Εγώ, ποιος Με παρηγορεί;

Όταν ανησυχώ, Με νοιάζεται κανείς;

Ⅲ

Αμέτρητες φορές Με υπάκουσαν,

το κάλλος τους αξιομνημόνευτο.

Στην αγάπη τους για Μένα ήταν πιστοί,

τα ειλικρινή αισθήματά τους, αξιέπαινα.

Αμέτρητες φορές Με αγάπησαν,

τις ζωές τους θυσίαζαν.

Λόγω της ειλικρίνειάς τους,

την αγάπη τους αποδέχτηκα.

Ⅳ

Αμέτρητες φορές τον εαυτό τους προσέφεραν,

ήρεμοι για χάρη Μου απέναντι στον θάνατο.

Τους απάλυνα απ’ όλες τους τις έγνοιες,

προσεκτικά τους κοιτούσα.

Αμέτρητες φορές τους αγάπησα,

λες και ήταν ο θησαυρός Μου.

Αμέτρητες φορές τους μίσησα,

λες και ήταν εχθροί.

Ακόμα δεν μπορούν να συλλάβουν τι σκέφτομαι.

Όταν οι άνθρωποι λυπούνται, Εγώ τους παρηγορώ·

κι όταν είναι αδύναμοι, Εγώ τους βοηθώ.

Όταν είναι χαμένοι, τον δρόμο τούς δείχνω·

και όταν κλαίνε, τα δάκρυά τους σκουπίζω.

Μα όταν λυπάμαι Εγώ, ποιος Με παρηγορεί;

Όταν ανησυχώ, Με νοιάζεται κανείς;

Όταν Εγώ λυπάμαι,

ποιος κοιτάζει τις πληγές της καρδιάς Μου;

Ποιος ενεργεί από κοινού μαζί Μου όταν κάποιον χρειάζομαι Εγώ;

Η παλιά συμπεριφορά του ανθρώπου απέναντί Μου

μήπως για πάντα έχει χαθεί;

Γιατί δεν έχει μείνει τίποτα πλέον στη μνήμη τους;

Οι άνθρωποι τα ξέχασαν όλα αυτά

επειδή έχουν διαφθαρεί απ’ τον εχθρό τους.

Όταν οι άνθρωποι λυπούνται, Εγώ τους παρηγορώ·

κι όταν είναι αδύναμοι, Εγώ τους βοηθώ.

Όταν είναι χαμένοι, τον δρόμο τούς δείχνω·

και όταν κλαίνε, τα δάκρυά τους σκουπίζω.

Μα όταν λυπάμαι Εγώ, ποιος Με παρηγορεί;

Όταν ανησυχώ, Με νοιάζεται κανείς;

από το βιβλίο «Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια»