Το έργο διαχείρισης του Θεού ξεκίνησε με τη δημιουργία του κόσμου και στο επίκεντρό του βρίσκεται ο άνθρωπος. Η δημιουργία των πάντων από τον Θεό, μπορεί να πει κανείς, έγινε για χάρη του ανθρώπου. Επειδή το έργο της διαχείρισής Του διαρκεί χιλιάδες χρόνια και δεν γίνεται μέσα σε λίγα λεπτά ή δευτερόλεπτα, ή εν ριπή οφθαλμού, ή μέσα σ’ ένα ή δύο χρόνια, έπρεπε να δημιουργήσει περισσότερα πράγματα απαραίτητα για την επιβίωση της ανθρωπότητας, όπως τον ήλιο, το φεγγάρι, όλα τα είδη ζωντανών πλασμάτων, την τροφή κι ένα φιλόξενο περιβάλλον. Αυτή ήταν η αρχή της διαχείρισης του Θεού.

Μετά από αυτό, ο Θεός παρέδωσε την ανθρωπότητα στον Σατανά και ο άνθρωπος ζούσε υπό τη σφαίρα επιρροής του, κάτι το οποίο οδήγησε σταδιακά στο έργο του Θεού της πρώτης εποχής: την ιστορία της Εποχής του Νόμου… Επί μερικές χιλιάδες χρόνια κατά την Εποχή του Νόμου, η ανθρωπότητα εξοικειώθηκε με την καθοδήγηση της Εποχής του Νόμου και τη θεωρούσε δεδομένη. Σταδιακά, ο άνθρωπος εγκατέλειψε τη φροντίδα του Θεού και έτσι, ενώ τηρούσε τον νόμο, λάτρευε και είδωλα και διέπραττε κακές πράξεις. Έμεινε χωρίς την προστασία του Ιεχωβά, και απλώς ζούσε τη ζωή του ενώπιον του βωμού στον ναό. Στην πραγματικότητα, το έργο του Θεού τον είχε εγκαταλείψει πολύ καιρό πριν και, μολονότι οι Ισραηλίτες εξακολουθούσαν να τηρούν τον νόμο και επικαλούνταν το όνομα του Ιεχωβά, και μάλιστα πίστευαν περήφανοι ότι μόνο αυτοί ήταν ο λαός του Ιεχωβά και οι εκλεκτοί Του, η δόξα του Θεού τούς εγκατέλειψε αθόρυβα…

Όταν ο Θεός επιτελεί το έργο Του, πάντοτε αφήνει ήσυχα το ένα μέρος και επιτελεί αθόρυβα το νέο έργο που ξεκινά Αυτός σε άλλο μέρος. Αυτό φαίνεται απίστευτο στους ανθρώπους, οι οποίοι μένουν μουδιασμένοι. Οι άνθρωποι πάντοτε τιμούσαν τα παλαιά και αντιμετώπιζαν τα νέα, άγνωστα πράγματα με εχθρότητα, ή τα έβλεπαν ως όχληση. Έτσι λοιπόν, οποιοδήποτε νέο έργο κάνει ο Θεός, από την αρχή μέχρι το τέλος, ο άνθρωπος είναι ο τελευταίος, μεταξύ όλων των πραγμάτων, που το γνωρίζει.

Όπως συμβαίνει πάντα, μετά το έργο του Ιεχωβά την Εποχή του Νόμου, ο Θεός ξεκίνησε το νέο Του έργο του δεύτερου σταδίου ενδυόμενος τη σάρκα —αφού ενσαρκώθηκε ως άνθρωπος για δέκα, είκοσι χρόνια— και μιλώντας και επιτελώντας το έργο Του μεταξύ των πιστών. Ωστόσο, χωρίς εξαίρεση, κανείς δεν το ήξερε, και μόνο ένας μικρός αριθμός ανθρώπων αναγνώριζε ότι ήταν ο Θεός που ενσαρκώθηκε αφότου ο Κύριος Ιησούς σταυρώθηκε και αναστήθηκε. […] Μόλις περατώθηκε το δεύτερο στάδιο του έργου του Θεού —μετά τη σταύρωση— ολοκληρώθηκε το έργο Του για την ανάκτηση του ανθρώπου από την αμαρτία (δηλαδή, την ανάκτησή του από τα χέρια του Σατανά). Έτσι, λοιπόν, από εκείνη τη στιγμή και μετά, ο άνθρωπος χρειαζόταν απλώς να αποδεχτεί τον Κύριο Ιησού ως Σωτήρα, και οι αμαρτίες του θα συγχωρούνταν. Θεωρητικά, οι αμαρτίες του ανθρώπου δεν αποτελούσαν πλέον εμπόδιο για να επιτύχει τη σωτηρία του και να έλθει ενώπιον του Θεού, ούτε ήταν πλέον το μέσο με το οποίο ο Σατανάς κατηγορούσε τον άνθρωπο. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο ίδιος ο Θεός είχε κάνει πραγματικό έργο, είχε καταστεί η ομοιότητα και η πρόγευση της αμαρτωλής σάρκας, και ο ίδιος ο Θεός ήταν η προσφορά περί αμαρτίας. Με αυτόν τον τρόπο, ο άνθρωπος κατέβηκε από τον σταυρό και λυτρώθηκε και σώθηκε μέσω της σάρκας του Θεού —της ομοιότητας αυτής της αμαρτωλής σάρκας. Και έτσι, αφού αιχμαλωτίστηκε από τον Σατανά, ο άνθρωπος ήλθε ένα βήμα πιο κοντά στην αποδοχή της σωτηρίας Του ενώπιον του Θεού. Φυσικά, αυτό το στάδιο του έργου ήταν βαθύτερο και πιο ανεπτυγμένο από τη διαχείριση του Θεού κατά την Εποχή του Νόμου.

Τέτοια είναι η διαχείριση του Θεού: να παραδίδει την ανθρωπότητα στον Σατανά —μια ανθρωπότητα που δεν ξέρει τι είναι Θεός, ποιος είναι ο Δημιουργός, πώς να λατρεύει τον Θεό ή γιατί είναι απαραίτητο να υποτάσσεται σ’ Αυτόν— και να επιτρέπει στον Σατανά να τη διαφθείρει. Βήμα-βήμα, ο Θεός ανακτά έπειτα τον άνθρωπο από τα χέρια του Σατανά, έως ότου να λατρέψει πλήρως τον Θεό και να απορρίψει τον Σατανά. Αυτή είναι η διαχείριση του Θεού. Μπορεί να ακούγεται σαν μύθος και να φαίνεται περίπλοκη. Οι άνθρωποι αισθάνονται ότι είναι μύθος επειδή δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για το πόσα έχουν συμβεί στον άνθρωπο τα τελευταία χιλιάδες χρόνια, και πολύ περισσότερο επειδή δεν γνωρίζουν πόσες ιστορίες έχουν συμβεί στο σύμπαν και το στερέωμα. Και επιπλέον, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι δεν μπορούν να εκτιμήσουν τον πιο εκπληκτικό, τον πιο τρομακτικό κόσμο που υπάρχει πέρα από τον υλικό κόσμο, τον οποίο, όμως, τα θνητά τους μάτια τούς εμποδίζουν να δουν. Μοιάζει ακατανόητο για τον άνθρωπο, επειδή ο άνθρωπος δεν καταλαβαίνει καθόλου τη σημασία της σωτηρίας της ανθρωπότητας από τον Θεό ή τη σημασία του έργου της διαχείρισής Του και δεν κατανοεί πώς επιθυμεί τελικά ο Θεός να είναι η ανθρωπότητα. Να μην έχει διαφθαρεί καθόλου από τον Σατανά, όπως ο Αδάμ και η Εύα; Όχι! Σκοπός της διαχείρισης του Θεού είναι να κερδίσει μια ομάδα ανθρώπων που Τον λατρεύουν και υποτάσσονται σε Αυτόν. Αν και οι άνθρωποι αυτοί έχουν διαφθαρεί από τον Σατανά, δεν βλέπουν πλέον τον Σατανά ως πατέρα τους· αναγνωρίζουν το αποκρουστικό του πρόσωπο και τον απορρίπτουν και έρχονται ενώπιον του Θεού για να αποδεχτούν την κρίση και την παίδευσή Του. Μαθαίνουν τελικά τι είναι άσχημο και πώς έρχεται σε αντίθεση με αυτό που είναι άγιο, και αναγνωρίζουν το μεγαλείο του Θεού και τη μοχθηρία του Σατανά. Μια ανθρωπότητα όπως αυτή δεν θα εργάζεται πλέον για τον Σατανά, ούτε θα τον λατρεύει ή θα τον προσκυνά. Αυτό συμβαίνει επειδή είναι μια ομάδα ανθρώπων που τους κέρδισε πραγματικά ο Θεός. Αυτή είναι η σημασία του έργου του Θεού για τη διαχείριση της ανθρωπότητας. Κατά τη διάρκεια του έργου διαχείρισης του Θεού αυτής της εποχής, η ανθρωπότητα είναι το αντικείμενο τόσο της διαφθοράς του Σατανά όσο και της σωτηρίας του Θεού, και ο άνθρωπος είναι το προϊόν για το οποίο αντιπαλεύουν ο Θεός κι ο Σατανάς. Καθώς ο Θεός εκτελεί το έργο Του, ανακτά σταδιακά τον άνθρωπο από τα χέρια του Σατανά, κι έτσι ο άνθρωπος προσεγγίζει όλο και περισσότερο τον Θεό…

Ήλθε τότε η Εποχή της Βασιλείας, η οποία αποτελεί ένα πιο πρακτικό στάδιο του έργου, είναι όμως και το πιο δύσκολο να το αποδεχτεί ο άνθρωπος. Αυτό συμβαίνει επειδή όσο πιο κοντά έρχεται ο άνθρωπος στον Θεό, τόσο πιο πολύ πλησιάζει η ράβδος του Θεού τον άνθρωπο και τόσο πιο ξεκάθαρα αποκαλύπτεται το πρόσωπό Του στον άνθρωπο. Μετά τη λύτρωση της ανθρωπότητας, ο άνθρωπος επιστρέφει επισήμως στην οικογένεια του Θεού. Ο άνθρωπος πίστεψε ότι αυτή ήταν η ώρα της απόλαυσης, υφίσταται, όμως, μια ολομέτωπη επίθεση από τον Θεό που όμοιά της δεν θα μπορούσε κανείς να προβλέψει ποτέ: Όπως αποδεικνύεται, πρόκειται για ένα βάπτισμα που πρέπει να «απολαύσουν» οι άνθρωποι του Θεού. Εξαιτίας της μεταχείρισης αυτής, οι άνθρωποι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να σταματήσουν και να αναλογιστούν: «Είμαι το αρνί που χάθηκε για πολλά χρόνια και που ο Θεός ξόδεψε πολλά για να ξαναγοράσει, γιατί, λοιπόν, με αντιμετωπίζει έτσι; Είναι ο τρόπος Του να με περιγελά και να με αποκαλύπτει;…» Αφού περάσουν χρόνια, ο άνθρωπος σκληραγωγείται έχοντας βιώσει τις δυσκολίες του εξευγενισμού και της παίδευσης. Αν και έχει χάσει τη «δόξα» και την «αίγλη» του παρελθόντος, χωρίς να το γνωρίζει, έχει τελικά κατανοήσει τις αρχές της ανθρώπινης συμπεριφοράς και έχει εκτιμήσει τα χρόνια που αφοσίωσε ο Θεός για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Ο άνθρωπος αρχίζει σιγά σιγά να αποστρέφεται τη βαρβαρότητά του. Αρχίζει να μισεί το πόσο άγριος είναι, όλες του τις παρανοήσεις απέναντι στον Θεό και τις παράλογες απαιτήσεις που είχε από Αυτόν. Το ρολόι δεν μπορεί να γυρίσει πίσω. Τα περασμένα γίνονται οδυνηρές αναμνήσεις του ανθρώπου, και τα λόγια και η αγάπη του Θεού γίνονται η κινητήρια δύναμη στη νέα του ζωή. Οι πληγές του ανθρώπου γιατρεύονται μέρα με την ημέρα, η δύναμή του επιστρέφει, και σηκώνεται και ατενίζει το πρόσωπο του Παντοδύναμου… μόνο και μόνο για να ανακαλύψει ότι ήταν πάντα στο πλευρό μου και ότι το χαμόγελο και η όμορφη όψη Του εξακολουθούν να ξεσηκώνουν πολύ τις αισθήσεις. Η καρδιά Του εξακολουθεί να ανησυχεί για την ανθρωπότητα που δημιούργησε και τα χέρια Του εξακολουθούν να είναι τόσο ζεστά και δυνατά όσο ήταν στην αρχή. Είναι σαν να επέστρεψε ο άνθρωπος στον κήπο της Εδέμ, όμως αυτήν τη φορά δεν ακούει πλέον τα δελεαστικά λόγια του φιδιού και δεν απομακρύνεται πλέον από το πρόσωπο του Ιεχωβά. Ο άνθρωπος γονατίζει ενώπιον του Θεού, αντικρίζει το χαμογελαστό πρόσωπό Του και προσφέρει την πιο πολύτιμη θυσία του —Ω! Κύριέ μου, Θεέ μου!

Η αγάπη και η συμπόνια του Θεού διαπερνούν καθεμία λεπτομέρεια του έργου διαχείρισής Του και, ανεξάρτητα από το αν οι άνθρωποι είναι σε θέση να κατανοήσουν τις καλές προθέσεις Του, Εκείνος εξακολουθεί να κάνει ακούραστα το έργο που σχεδιάζει να ολοκληρώσει. Ανεξάρτητα από το πόσο κατανοούν οι άνθρωποι τη διαχείριση του Θεού, η βοήθεια και τα οφέλη που αποφέρει στον άνθρωπο το έργο Του μπορούν να εκτιμηθούν από όλους. Ίσως, σήμερα, δεν έχεις νιώσει καθόλου την αγάπη ή τη ζωή που παρέχει ο Θεός, όμως εφόσον δεν Τον εγκαταλείψεις και δεν παραιτηθείς της αποφασιστικότητάς σου να επιδιώκεις την αλήθεια, θα έλθει μια μέρα που θα σου αποκαλυφθεί το χαμόγελό Του. Γιατί στόχος του έργου διαχείρισης του Θεού είναι να ανακτήσει τους ανθρώπους που βρίσκονται υπό τη σφαίρα επιρροής του Σατανά, όχι να εγκαταλείψει όσους έχουν διαφθαρεί από τον Σατανά και αντιτάσσονται στον Θεό.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Παράρτημα Γ΄: Ο άνθρωπος μπορεί να σωθεί μόνο μέσα από τη διαχείριση του Θεού