Πόσο μεγάλα είναι τα εμπόδια στο έργο του Θεού; Το έχει μάθει ποτέ κανείς; Με τους ανθρώπους εγκλωβισμένους από βαθιά ριζωμένες αποχρώσεις δεισιδαιμονίας, ποιος είναι ικανός να γνωρίζει το πραγματικό πρόσωπο του Θεού; Με αυτήν την τόσο ρηχή και παράλογη οπισθοδρομική πολιτιστική γνώση, πώς θα μπορούσαν να καταλάβουν πλήρως τα λόγια που λέει ο Θεός; Ακόμα και αν τους πει κατ’ ιδίαν και τους τα ταΐσει από το στόμα στο στόμα, πώς θα μπορούσαν να καταλάβουν; Μερικές φορές φαίνεται λες και τα λόγια του Θεού προσπίπτουν εις ώτα μη ακουόντων: οι άνθρωποι δεν έχουν την παραμικρή αντίδραση, απλώς κουνάνε το κεφάλι χωρίς να καταλαβαίνουν τίποτα. Πώς θα μπορούσε αυτό να μην είναι ανησυχητικό; Αυτή η «μακρινή αρχαία πολιτιστική ιστορία και πολιτιστική γνώση» έχει διαπαιδαγωγήσει μια τόσο άχρηστη ομάδα ανθρώπων. Αυτή η αρχαία κουλτούρα —η πολύτιμη κληρονομιά— είναι σκέτη σαβούρα! Έχει γίνει αιώνια ντροπή εδώ και τόσο καιρό, είναι ανάξια αναφοράς! Έχει διδάξει στους ανθρώπους τα κόλπα και τις τεχνικές να αντιτίθενται στον Θεό και η «διατεταγμένη, ευγενής καθοδήγηση» από την εθνική εκπαίδευση έχει καταστήσει τους ανθρώπους ακόμα πιο ανυπάκουους απέναντι στον Θεό. Κάθε τμήμα του έργου του Θεού είναι εξαιρετικά δύσκολο και κάθε στάδιο του έργου Του στη γη Τού ήταν βασανιστικό. Πόσο δύσκολο είναι το έργο Του στη γη! Τα στάδια του έργου του Θεού στη γη εμπεριέχουν τεράστιες δυσκολίες: Για την αδυναμία, τις ανεπάρκειες, τα παιδιαρίσματα, την ασχετοσύνη του ανθρώπου και όλα όσα τον χαρακτηρίζουν, ο Θεός κάνει επιμελή σχέδια και τα λαμβάνει υπόψη με κάθε σχολαστικότητα. Ο άνθρωπος είναι σαν μια χάρτινη τίγρη, που κανένας δεν τολμά να παγιδέψει ή να προκαλέσει· με το παραμικρό άγγιγμα δαγκώνει, αλλιώς πέφτει κάτω και χάνει τον δρόμο του, και είναι λες και με την ελάχιστη απώλεια συγκέντρωσης υποτροπιάζει, ή αλλιώς αγνοεί τον Θεό, ή καταφεύγει στα γουρούνια και στα σκυλιά που έχει για γονείς για να ενδώσουν στην ανηθικότητα των σωμάτων τους. Τι τεράστιο εμπόδιο! Πρακτικά σε κάθε στάδιο του έργου Του, ο Θεός υποβάλλεται σε πειρασμό και σχεδόν σε κάθε στάδιο ο Θεός διακινδυνεύει πολύ. Τα λόγια του είναι ειλικρινή και τίμια, χωρίς μοχθηρία, όμως ποιος είναι πρόθυμος να τα αποδεχθεί; Ποιος είναι πρόθυμος να υποταχθεί πλήρως; Αυτό ραγίζει την καρδιά του Θεού. Πασχίζει νυχθημερόν για τον άνθρωπο, ταλαιπωρείται από την αγωνία για τη ζωή του ανθρώπου και συμπονάει τον άνθρωπο για την αδυναμία του. Έχει υπομείνει πολλές ανατροπές και αναποδιές σε κάθε στάδιο του έργου Του, για κάθε λέξη που εκφέρει. Βρίσκεται μονίμως μεταξύ σφύρας και άκμωνος και σκέφτεται την αδυναμία, την ανυπακοή, τα παιδιαρίσματα και την ευπάθεια του ανθρώπου… επί εικοσιτετραώρου βάσης, ξανά και ξανά. Ποιος το ξέρει αυτό; Σε ποιον μπορεί να το εκμυστηρευτεί; Ποιος θα ήταν ικανός να καταλάβει; Απεχθάνεται τις αμαρτίες του ανθρώπου και την έλλειψη πυγμής, τη δειλία του ανθρώπου, και ανησυχεί πάντοτε για την ευπάθεια του ανθρώπου και μελετά το μονοπάτι που ανοίγεται μπροστά στον άνθρωπο. Πάντοτε, καθώς παρατηρεί τα λόγια και τις πράξεις του ανθρώπου, γεμίζει με ένα αίσθημα ελέους, αλλά και θυμού, και πάντοτε η θέα αυτών των πραγμάτων Τού φέρνει πόνο στην καρδιά. Οι αθώοι, εξάλλου, έχουν γίνει αναίσθητοι· γιατί πρέπει ο Θεός να τους τα κάνει πάντοτε όλα δύσκολα; Ο ασθενικός άνθρωπος στερείται πλήρως επιμονής· γιατί πρέπει ο Θεός να νιώθει πάντοτε τέτοια αδιάπτωτη οργή απέναντί του; Ο αδύναμος και ανίσχυρος άνθρωπος δεν έχει πλέον την παραμικρή ζωτικότητα· γιατί πρέπει ο Θεός να τον επιπλήττει μονίμως για την ανυπακοή του; Ποιος μπορεί να αντέξει τις απειλές του Θεού στους ουρανούς; Ο άνθρωπος, εξάλλου, είναι εύθραυστος και ο Θεός, σε απελπιστικά δύσκολη κατάσταση, έχει θάψει τον θυμό βαθιά μέσα στην καρδιά Του, ώστε ο άνθρωπος να μπορέσει σιγά-σιγά να σκεφτεί για τον εαυτό του. Ωστόσο, ο άνθρωπος, ο οποίος βρίσκεται σε δεινή θέση, δεν έχει την παραμικρή εκτίμηση για το θέλημα του Θεού. Έχει ποδοπατηθεί από τον παλιό βασιλιά των διαβόλων, μα έχει πλήρη άγνοια περί αυτού και τάσσεται πάντοτε κατά του Θεού ή αλλιώς είναι αδιάφορος απέναντι στον Θεό. Ο Θεός έχει εκστομίσει τόσα λόγια, όμως ποιος τα έχει πάρει ποτέ στα σοβαρά; Ο άνθρωπος δεν κατανοεί τα λόγια του Θεού, ωστόσο παραμένει ατάραχος και χωρίς καμία επιθυμία, ενώ δεν έχει γνωρίσει ποτέ του πραγματικά την ουσία του κακού διαβόλου. Οι άνθρωποι ζούνε στον Άδη, στην κόλαση, όμως πιστεύουν ότι ζούνε σ’ ένα παλάτι στον βυθό της θάλασσας· τους καταδιώκει ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας, όμως θεωρούν για τους εαυτούς τους ότι είναι «ευνοημένοι» από τη χώρα· γίνονται ο περίγελος του διαβόλου, όμως πιστεύουν ότι απολαμβάνουν την υπέρτατη επιδεξιότητα της σάρκας. Τι τσούρμο από βρωμερούς, άθλιους φουκαράδες! Ο άνθρωπος έχει έρθει αντιμέτωπος με τη δυστυχία, όμως δεν το γνωρίζει, και σε αυτήν τη σκοτεινή κοινωνία τον βρίσκουν απανωτές, η μία μετά την άλλη, οι κακοτυχίες, όμως αυτός δεν λέει να ξυπνήσει. Πότε θα απαλλαχτεί από αυτήν την καλοσύνη που δείχνει για τον εαυτό του και αυτήν τη δουλοπρεπή διάθεσή του; Γιατί είναι τόσο άσπλαχνος απέναντι στην καρδιά του Θεού; Ανέχεται σιωπηρά αυτήν την καταδυνάστευση και τις δυσκολίες; Δεν επιθυμεί να έρθει η μέρα που θα μπορεί να αλλάξει το σκοτάδι σε φως; Δεν επιθυμεί να διορθώσει για άλλη μια φορά τις αδικίες απέναντι στη δικαιοσύνη και την αλήθεια; Είναι πρόθυμος να κάθεται και να κοιτάει, χωρίς να κάνει τίποτα, καθώς οι άνθρωποι εγκαταλείπουν την αλήθεια και διαστρεβλώνουν τα γεγονότα; Είναι ευχαριστημένος που εξακολουθεί να υπομένει αυτήν την κακομεταχείριση; Είναι πρόθυμος να είναι σκλάβος; Είναι πρόθυμος να σβήσει και να χαθεί στα χέρια του Θεού, μαζί με τους σκλάβους αυτού του αποτυχημένου κράτους; Πού είναι η αποφασιστικότητά σου; Πού είναι η φιλοδοξία σου; Πού είναι η αξιοπρέπειά σου; Πού είναι η ακεραιότητά σου; Πού είναι η ελευθερία σου; Είσαι πρόθυμος να παραμείνεις σκυφτός σε όλη σου τη ζωή για τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα, τον βασιλιά των διαβόλων; Χαίρεσαι να τον αφήνεις να σε βασανίζει μέχρι θανάτου; Το πρόσωπο της αβύσσου είναι χαοτικό και σκοτεινό, ενώ οι κοινοί άνθρωποι, οι οποίοι υποφέρουν τρομερά, αναφωνούν στον ουρανό και παραπονιούνται στη γη. Πότε θα μπορέσει ο άνθρωπος να κρατήσει ψηλά το κεφάλι του; Ο άνθρωπος είναι ισχνός και αποστεωμένος· πώς θα μπορούσε να τα βάλει με αυτόν τον βάρβαρο και τυρρανικό διάβολο; Γιατί δεν δίνει τη ζωή του στον Θεό το συντομότερο δυνατό; Γιατί εξακολουθεί να αμφιταλαντεύεται; Πότε μπορεί να τελειώσει το έργο του Θεού; Έτσι, δεχόμενος άσκοπα εκφοβισμό και καταδυνάστευση, ολόκληρη η ζωή του θα πάει τελικά στράφι. Γιατί βιάζεται τόσο να έρθει και μετά βιάζεται τόσο να αναχωρήσει; Γιατί δεν κρατάει κάτι πολύτιμο για να το δώσει στον Θεό; Έχει ξεχάσει τις χιλιετίες του μίσους;

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Έργο και είσοδος (8)