Πόσες άγρυπνες νύχτες πέρασε ο Θεός, λόγω του έργου για την ανθρωπότητα. Από τα πιο υψηλά σημεία μέχρι τα πιο μεγάλα βάθη, Εκείνος κατέβηκε στην ζωντανή κόλαση όπου ζει ο άνθρωπος, προκειμένου να περάσει τις ημέρες Του με τον άνθρωπο. Ποτέ Του δεν παραπονέθηκε για την αθλιότητα των ανθρώπων, ποτέ Του δεν τους επέκρινε για την ανυπακοή τους, παρά υπομένει μέγιστο εξευτελισμό, την ώρα που φέρει ο ίδιος εις πέρας το έργο Του. Πώς θα μπορούσε ο Θεός να ανήκει στην κόλαση; Πώς θα μπορούσε να περάσει τη ζωή Του στην κόλαση; Όμως, για χάρη όλη της ανθρωπότητας, ώστε όλη η ανθρωπότητα να βρει πιο σύντομα ανάπαυση, Εκείνος υπέμενε τον εξευτελισμό και την αδικία για να έρθει στη γη και εισήλθε ο ίδιος στην «κόλαση» και στον «Άδη», μέσα στο στόμα του λύκου, για να σώσει τον άνθρωπο. Με τι προσόντα μπορεί ο άνθρωπος να αντιτίθεται στον Θεό; Τι λόγο έχει να παραπονιέται ακόμα μια φορά για τον Θεό; Πώς έχει το θράσος να αντικρίσει και πάλι τον Θεό; Ο Θεός του ουρανού ήρθε σε αυτόν τον κατάπτυστο τόπο της ακολασίας, χωρίς να εκφράσει ποτέ τη στεναχώρια Του ή να παραπονεθεί για τον άνθρωπο· αντιθέτως, αποδέχεται στωικά τα χτυπήματα και την καταπίεση του ανθρώπου. Δεν αντεπιτέθηκε ποτέ στις παράλογες απαιτήσεις του ανθρώπου, ποτέ δεν είχε υπερβολικές απαιτήσεις από τον άνθρωπο και ποτέ δεν είχε παράλογες απαιτήσεις από τον άνθρωπο. Εκείνος απλώς κάνει αδιαμαρτύρητα όλο το έργο που απαιτεί ο άνθρωπος: διδάσκει, διαφωτίζει, επιπλήττει, εξευγενίζει μέσω των λόγων, υπενθυμίζει, προτρέπει, παρηγορεί, κρίνει και αποκαλύπτει. Ποιο από τα στάδια που Εκείνος κάνει δεν είναι για τη ζωή του ανθρώπου; Παρόλο που έχει καταργήσει τις προοπτικές και τη μοίρα του ανθρώπου, ποιο από τα στάδια που κάνει ο Θεός δεν είναι για τη μοίρα του ανθρώπου; Ποιο από τα στάδια δεν γίνεται χάριν της επιβίωσης του ανθρώπου; Ποιο από τα στάδια δεν γίνεται για να ελευθερώσει τον άνθρωπο από τα βάσανα και την καταπίεση που επιφέρουν οι δυνάμεις του σκότους, οι οποίες είναι μαύρες σαν τη νύχτα; Ποιο από τα στάδια δεν γίνεται χάριν του ανθρώπου; Ποιος μπορεί να καταλάβει την καρδιά του Θεού, η οποία είναι σαν αυτή μιας στοργικής μητέρας; Ποιος μπορεί να κατανοήσει την ένθερμη καρδιά του Θεού; Η παθιασμένη καρδιά του Θεού και οι φλογερές προσδοκίες Του έχουν λάβει ως ανταπόδοση κρύες καρδιές με σκληρά, αδιάφορα βλέμματα, επαναλαμβανόμενες επιτιμήσεις και ύβρεις από τον άνθρωπο, αιχμηρά σχόλια, σαρκασμό και απαξίωση, έχουν λάβει ως ανταπόδοση τον χλευασμό του ανθρώπου, το ποδοπάτημα και την απόρριψή του, παρανόηση και γκρίνια, αποξένωση και αποφυγή, και τίποτα άλλο παρά εξαπάτηση, επιθέσεις και πίκρα. Τα θερμά λόγια έχουν αντιμετωπιστεί με άγρια βλέμματα και ψυχρή απείθεια από χιλιάδες που του κουνούν το δάχτυλο. Ο Θεός μπορεί να υπομείνει πολλά, υπηρετώντας τους ανθρώπους με το κεφάλι σκυφτό, σαν ένα πειθήνιο βόδι. Πόσους ήλιους και φεγγάρια, πόσες φορές είδε τα αστέρια, πόσες έφυγε την αυγή και γύρισε το σούρουπο, στριφογυρνάει άγρυπνος νιώθοντας μια αγωνία χίλιες φορές μεγαλύτερη από τον πόνο που ένιωσε όταν έφυγε από τον Πατέρα Του, υπομένοντας τις επιθέσεις και το σπάσιμο του ανθρώπου, την αντιμετώπιση και το κλάδεμα του ανθρώπου. Η ταπεινότητα και η απόκρυψη του Θεού ανταποδόθηκαν με την προκατάληψη του ανθρώπου, με τις άδικες απόψεις και αντιμετώπιση του ανθρώπου, ενώ η ανωνυμία, η μακροθυμία και η ανεκτικότητα Του έλαβαν ως ανταπόδοση το άπληστο βλέμμα του ανθρώπου. Ο άνθρωπος προσπαθεί να ποδοπατήσει τον Θεό μέχρι θανάτου, χωρίς ενδοιασμούς, και προσπαθεί να συνθλίψει τον Θεό. Η στάση του ανθρώπου, όσον αφορά τον τρόπο που αντιμετωπίζει τον Θεό, είναι «σπάνιας ευφυΐας», ενώ ο Θεός, ο οποίος δέχεται τον εκφοβισμό και την περιφρόνηση του ανθρώπου, συνθλίβεται κάτω από τα πόδια δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων, τη στιγμή που ο άνθρωπος στέκεται ψηλά, σαν να ήταν ο βασιλιάς του κάστρου, σαν να θέλει να αναλάβει την απόλυτη εξουσία, να είναι στο επίκεντρο της προσοχής, πίσω από το παραπέτασμα, να κάνει τον Θεό έναν ευσυνείδητο σκηνοθέτη που τηρεί τους κανόνες και βρίσκεται στο παρασκήνιο, στον οποίον δεν θα επιτρέπεται να αντεπιτίθεται ή να προκαλεί προβλήματα. Ο Θεός πρέπει να παίξει τον ρόλο του Τελευταίου Αυτοκράτορα, πρέπει να είναι μια μαριονέτα, στερημένος κάθε ελευθερίας. Οι πράξεις των ανθρώπων είναι ανείπωτες, οπότε, με τι προσόντα μπορεί να ζητάει το ένα ή το άλλο από τον Θεό; Με τι προσόντα μπορεί να κάνει υποδείξεις στον Θεό; Με τι προσόντα μπορεί να ζητά από τον Θεό να συμμεριστεί την αδυναμία του; Πώς είναι κατάλληλος να λάβει το έλεος του Θεού; Πώς είναι κατάλληλος να λάβει τη μεγαλοψυχία του Θεού, ξανά και ξανά; Πώς είναι κατάλληλος να λάβει τη συγχώρεση του Θεού, ξανά και ξανά; Πού είναι η συνείδησή του; Έχει καιρό που ράγισε την καρδιά του Θεού, έχει καιρό που διέλυσε την καρδιά του Θεού. Ο Θεός ήρθε στους ανθρώπους γεμάτος ζωντάνια και ενθουσιασμό, ελπίζοντας ότι ο άνθρωπος θα ήταν πονετικός απέναντί Του, και θα Του έδειχνε λίγη θέρμη. Όμως, η καρδιά του Θεού δεν παρηγορείται εύκολα από τον άνθρωπο, και το μόνο που έχει λάβει είναι ολοένα εντεινόμενες επιθέσεις και βασανιστήρια. Η καρδιά του ανθρώπου είναι υπερβολικά άπληστη, η επιθυμία του είναι υπερβολικά μεγάλη, δεν χορταίνει με τίποτα, είναι πάντοτε κακόβουλος και απερίσκεπτος, δεν δίνει ποτέ οποιαδήποτε ελευθερία στον Θεό ή δικαίωμα λόγου, ενώ δεν αφήνει καμία επιλογή στον Θεό από το να υποβληθεί σε εξευτελισμό, ενώ επιτρέπει στον ίδιον να χειραγωγεί τον Θεό όπως επιθυμεί.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Έργο και είσοδος (9)