Όταν, κατά την Εποχή της Χάριτος, ο Θεός επέστρεψε στον τρίτο ουρανό, το έργο της λύτρωσης όλης της ανθρωπότητας από τον Θεό είχε, στην πραγματικότητα, περάσει ήδη στο τελικό του μέρος. Τα μόνα που απέμεναν στη γη ήταν ο σταυρός που κουβάλησε ο Ιησούς στην πλάτη Του, η εκλεκτή σινδόνη με την οποία σαβανώθηκε ο Ιησούς, και το ακάνθινο στεφάνι και ο κόκκινος μανδύας τα οποία φορούσε ο Ιησούς (αυτά ήταν αντικείμενα τα οποία χρησιμοποίησαν οι Ιουδαίοι για να Τον χλευάσουν). Με άλλα λόγια, αφότου το έργο της σταύρωσης του Ιησού προκάλεσε μεγάλη αίσθηση, τα πράγματα ηρέμησαν και πάλι. Έκτοτε, οι μαθητές του Ιησού δρομολόγησαν τη συνέχιση του έργου Του, ποιμαίνοντας και ποτίζοντας τις απανταχού εκκλησίες. Το περιεχόμενο του έργου τους είχε ως εξής: Ζήτησαν από όλους τους ανθρώπους να μετανοήσουν, να εξομολογηθούν τις αμαρτίες τους και να βαπτιστούν· και όλοι οι απόστολοι ξεκίνησαν να διαδίδουν την πραγματική ιστορία, την ωμή καταγραφή, της σταύρωσης του Ιησού, κι έτσι οι πάντες δεν μπορούσαν παρά να προσπέσουν ενώπιον του Ιησού για να εξομολογηθούν τις αμαρτίες τους. Επιπλέον, οι απόστολοι πήγαν παντού για να μεταδώσουν τα λόγια που εξέφερε ο Ιησούς. Από εκείνο το σημείο ξεκίνησε η οικοδόμηση των εκκλησιών κατά την Εποχή της Χάριτος. Αυτό που έκανε ο Ιησούς κατά τη διάρκεια εκείνης της εποχής ήταν να μιλήσει, επίσης, για τη ζωή του ανθρώπου και το θέλημα του ουράνιου Πατέρα, όμως, επειδή η εποχή ήταν διαφορετική, πολλές από εκείνες τις ρήσεις και τις ασκήσεις διέφεραν κατά πολύ από τις σημερινές. Ωστόσο, στην ουσία είναι ίδιες: Είναι και οι δύο, επακριβώς και απολύτως, έργο του ενσαρκωμένου Πνεύματος του Θεού. Αυτού του είδους το έργο και η ομιλία έχουν συνεχιστεί μέχρι τη σήμερον ημέρα, κι έτσι κάτι τέτοιο εξακολουθεί να διαδίδεται μεταξύ των θρησκευτικών ιδρυμάτων του σήμερα, και παραμένει ίδιο κι απαράλλακτο. Όταν ολοκληρώθηκε το έργο του Ιησού και οι εκκλησίες είχαν ήδη μπει στον σωστό δρόμο του Ιησού Χριστού, ο Θεός, μολαταύτα, δρομολόγησε το σχέδιό Του για ένα άλλο στάδιο του έργου Του, το οποίο ήταν το ζήτημα της ενσάρκωσής Του κατά τις έσχατες ημέρες. Από τη σκοπιά του ανθρώπου, η σταύρωση του Θεού είχε ήδη περατώσει το έργο της ενσάρκωσης του Θεού, είχε λυτρώσει ολόκληρη την ανθρωπότητα και Του είχε δώσει τη δυνατότητα να πάρει υπό την κατοχή Του τα κλειδιά για τον Άδη. Όλοι νομίζουν ότι το έργο του Θεού έχει υλοποιηθεί απόλυτα. Στην πραγματικότητα, από την άποψη του Θεού, είχε υλοποιηθεί μονάχα ένα μικρό μέρος του έργου Του. Το μόνο που είχε κάνει ήταν να λυτρώσει την ανθρωπότητα· δεν είχε κατακτήσει την ανθρωπότητα, πόσο μάλλον δε, είχε αλλάξει τη σατανική όψη του ανθρώπου. Γι’ αυτό και λέει ο Θεός: «Παρόλο που η ενσάρκωσή Μου βίωσε τον πόνο του θανάτου, αυτός δεν ήταν ο μοναδικός στόχος της ενσάρκωσής Μου. Ο Ιησούς είναι ο αγαπητός Μου Υιός και σταυρώθηκε για Μένα, μα δεν ολοκλήρωσε εντελώς το έργο Μου. Επιτέλεσε μόνο ένα μέρος του». Έτσι, ο Θεός δρομολόγησε τον δεύτερο γύρο σχεδίων για να συνεχίσει το έργο της ενσάρκωσης. Η απώτερη πρόθεση του Θεού ήταν να οδηγήσει στην τελείωση και να αποκτήσει όλους τους ανθρώπους που διασώθηκαν από τα νύχια του Σατανά, και αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο ο Θεός ετοιμάστηκε, για ακόμα μία φορά, να αψηφήσει τον κίνδυνο και να ενσαρκωθεί. Αυτό που νοείται ως «ενσάρκωση» αναφέρεται σε Εκείνον που δεν φέρνει δόξα (επειδή το έργο του Θεού δεν έχει τελειώσει ακόμα), μα που εμφανίζεται με την ταυτότητα του αγαπητού Υιού, και είναι ο Χριστός, με τον οποίο ο Θεός είναι πολύ ευχαριστημένος. Γι’ αυτό λέγεται ότι «αψηφά τον κίνδυνο». Η ενσάρκωση έχει ελάχιστη δύναμη και πρέπει να είναι πολύ προσεκτική, και η δύναμή Του απέχει παρασάγγας από την εξουσία του Πατέρα στον ουρανό· εκπληρώνει μονάχα τη διακονία της σάρκας, ολοκληρώνοντας το έργο του Θεού Πατέρα και την αποστολή Του, χωρίς να εμπλέκεται σε άλλο έργο, και ολοκληρώνει μόνο ένα μέρος του έργου. Γι’ αυτόν τον λόγο ονομάστηκε ο Θεός «Χριστός» μόλις ήλθε στη γη —αυτό το νόημα ενσωμάτωνε το όνομα. Ο λόγος για τον οποίο λέγεται ότι η έλευση συνοδεύεται από πειρασμούς είναι επειδή ολοκληρώνεται μόνο ένα τμήμα του έργου. Επιπλέον, ο λόγος για τον οποίο ο Θεός Πατέρας Τον αποκαλεί μόνο «Χριστό» και «αγαπητό Υιό», αλλά δεν Του έχει δώσει όλη τη δόξα, είναι ακριβώς επειδή η ενσάρκωση έρχεται να επιτελέσει ένα τμήμα του έργου, όχι να εκπροσωπήσει τον Πατέρα στον ουρανό, μα, αντ’ αυτού, να εκπληρώσει τη διακονία του αγαπητού Υιού. Όταν ο αγαπητός Υιός ολοκληρώσει ολόκληρη την αποστολή που έχει επωμιστεί, ο Πατέρας θα Του δώσει τότε πλήρη δόξα, καθώς και την ταυτότητα του Πατέρα. Μπορεί κανείς να πει πως αυτός είναι ο «κώδικας του ουρανού». Επειδή Εκείνος που έχει ενσαρκωθεί και ο Πατέρας στον ουρανό βρίσκονται σε δύο διαφορετικά βασίλεια, ο ένας ατενίζει τον άλλο μόνο εν Πνεύματι· ο Πατέρας προσέχει τον αγαπητό Υιό, αλλά ο Υιός αδυνατεί να δει τον Πατέρα από μακριά. Επειδή οι λειτουργίες για τις οποίες είναι ικανή η σάρκα είναι μηδαμινές και Εκείνος ενδέχεται να σκοτωθεί ανά πάσα στιγμή, μπορεί κανείς να πει ότι η έλευση αυτή διατρέχει τεράστιο κίνδυνο. Αυτό ισοδυναμεί με τον Θεό να εγκαταλείπει για άλλη μια φορά τον αγαπητό Του Υιό στο στόμα της τίγρης, όπου η ζωή Του βρίσκεται σε κίνδυνο, τοποθετώντας Τον σε έναν τόπο όπου η παρουσία του Σατανά είναι περισσότερο έντονη. Ακόμη και υπό αυτές τις δυσχερείς συνθήκες, ο Θεός και πάλι παρέδωσε τον αγαπητό Του Υιό στους ανθρώπους ενός τόπου που έβριθε από βρομιά και ανηθικότητα, ώστε να «Τον αναθρέψουν έως ότου ενηλικιωθεί». Κι αυτό γιατί μόνο έτσι θα μοιάζει το έργο του Θεού κατάλληλο και φυσικό, και είναι ο μόνος τρόπος να εκπληρωθούν όλες οι επιθυμίες του Θεού Πατέρα και να ολοκληρωθεί το τελευταίο μέρος του έργου Του ανάμεσα στην ανθρωπότητα. Ο Ιησούς δεν έκανε κάτι άλλο πέρα από το να πραγματοποιήσει ένα στάδιο του έργου του Θεού Πατέρα. Εξαιτίας του εμποδίου που επέβαλλε η ενσάρκωση και των διαφορών στο έργο προς ολοκλήρωση, ο ίδιος ο Ιησούς δεν γνώριζε πως θα υπήρχε δεύτερη ενσάρκωση. Επομένως, κανένας ερμηνευτής της Βίβλου και κανένας προφήτης δεν τόλμησε να προφητεύσει σαφώς ότι ο Θεός θα ενσαρκωνόταν ξανά κατά τις έσχατες ημέρες, ότι θα ενδυόταν, δηλαδή, και πάλι τη σάρκα για να επιτελέσει το δεύτερο μέρος του έργου Του στη σάρκα. Συνεπώς, κανείς δεν συνειδητοποίησε ότι ο Θεός είχε ήδη από καιρό κρυφτεί στη σάρκα. Αυτό δεν είναι άξιο απορίας, καθώς ο Ιησούς αποδέχθηκε αυτήν την αποστολή μόνο αφότου αναστήθηκε και αναλήφθηκε στον ουρανό, επομένως δεν υπάρχει κάποια ξεκάθαρη προφητεία για τη δεύτερη ενσάρκωση του Θεού και είναι κάτι το αστάθμητο για τον ανθρώπινο νου. Σε όλα τα πολυάριθμα βιβλία προφητειών στη Βίβλο, δεν υπάρχουν λόγια που να το αναφέρουν αυτό ξεκάθαρα. Όταν, όμως, ήλθε ο Ιησούς για να εργαστεί, είχε ήδη υπάρξει μια σαφής προφητεία που έλεγε πως μία παρθένος θα κυοφορούσε και θα γεννούσε υιό, πράγμα που σημαίνει πως η σύλληψή Του είχε γίνει μέσω του Αγίου Πνεύματος. Παρόλα αυτά, ο Θεός και πάλι είπε πως αυτό συνέβη διατρέχοντας τον κίνδυνο του θανάτου, οπότε πόσο περισσότερο θα ίσχυε σήμερα; Δεν είναι άξιο απορίας που ο Θεός λέει ότι αυτή η ενσάρκωση διατρέχει κινδύνους χιλιάδες φορές μεγαλύτερους από εκείνους που υπήρχαν κατά τη διάρκεια της Εποχής της Χάριτος. Σε πολλούς τόπους, ο Θεός έχει προφητεύσει ότι πρόκειται να αποκτήσει μια ομάδα νικητών στη γη της Σινείμ. Εφόσον οι νικητές πρόκειται να αποκτηθούν στην Ανατολή του κόσμου, ο τόπος όπου πατά ο Θεός το πόδι Του κατά τη δεύτερη ενσάρκωσή Του είναι, δίχως αμφιβολία, η γη της Σινείμ —το ακριβές σημείο όπου κείτεται κουλουριασμένος ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας. Εκεί, ο Θεός θα αποκτήσει τους απογόνους του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, ούτως ώστε να τον νικήσει και να τον ντροπιάσει ολοκληρωτικά. Ο Θεός πρόκειται να αφυπνίσει τους ανθρώπους αυτούς, οι οποίοι φέρουν βαρύ φορτίο δεινών, για να τους κάνει να ξυπνήσουν για τα καλά, να εξέλθουν από την ομίχλη και να απορρίψουν τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα. Θα ξυπνήσουν από το όνειρό τους, θα δουν ποιος είναι πραγματικά ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας, θα μπορέσουν να δώσουν όλη την καρδιά τους στον Θεό, να εγερθούν από την καταδυνάστευση των σκοτεινών δυνάμεων, να σταθούν όρθιοι στην Ανατολή του κόσμου και να γίνουν απόδειξη της νίκης του Θεού. Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο θα αποκτήσει δόξα ο Θεός. Γι’ αυτόν και μόνο τον λόγο, ο Θεός έφερε το έργο το οποίο ολοκληρώθηκε στο Ισραήλ στον τόπο όπου κείτεται κουλουριασμένος ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας και, σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια αφότου έφυγε, έχει ενσαρκωθεί για ακόμα μία φορά για να συνεχίσει το έργο της Εποχής της Χάριτος. Στο γυμνό μάτι του ανθρώπου, ο Θεός ξεκινά νέο έργο όντας ενσαρκωμένος. Από την άποψη του Θεού, όμως, συνεχίζει το έργο της Εποχής της Χάριτος, αλλά μόνο κατόπιν μιας μεσοβασιλείας μερικών χιλιάδων ετών και μόνο με μια αλλαγή στην τοποθεσία και στο πρόγραμμα του έργου Του. Παρόλο που η εικόνα που έχει υιοθετήσει το σαρκικό σώμα στο σημερινό έργο φαίνεται να είναι τελείως διαφορετική από εκείνη του Ιησού, Αυτοί προέρχονται από την ίδια ουσία και ρίζα, όπως και από την ίδια πηγή. Ίσως να έχουν πολλές διαφορές εξωτερικά, μα τα πραγματικά γεγονότα του έργου Τους είναι ολόιδια. Οι εποχές, στο κάτω-κάτω, διαφέρουν όσο η μέρα απ’ τη νύχτα. Πώς μπορεί, λοιπόν, το έργο του Θεού να ακολουθεί ένα αμετάβλητο μοτίβο; Ή πώς μπορούν τα διαφορετικά στάδια του έργου Του να παρεμποδίζουν το ένα το άλλο;

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Έργο και είσοδος (6)