Οι έξι καμπές στην ανθρώπινη ζωή (Επιλεγμένα εδάφια)

Απόγονοι: Η πέμπτη καμπή

Αφού κανείς παντρευτεί, ξεκινά να γαλουχεί την επόμενη γενιά. Δεν έχει κανέναν λόγο στο πόσα και τι είδους παιδιά θα αποκτήσει· και αυτό καθορίζεται από τη μοίρα του ανθρώπου, προκαθορίζεται από τον Δημιουργό. Αυτή είναι η πέμπτη καμπή από την οποία πρέπει να περάσει ένας άνθρωπος.

Αν κάποιος γεννιέται ώστε να εκπληρώσει τον ρόλο του παιδιού κάποιου άλλου, τότε κάποιος ανατρέφει την επόμενη γενιά ώστε να εκπληρώσει τον ρόλο του γονέα κάποιου άλλου. Αυτή η αλλαγή ρόλων κάνει κάποιον να δοκιμάσει διαφορετικές φάσεις της ζωής από διαφορετικές πλευρές. Του δίνει επίσης διαφορετικές σειρές εμπειριών ζωής, κατά τις οποίες καταφέρνει να γνωρίσει την ίδια την κυριαρχία του Δημιουργού, όπως και το γεγονός πως κανείς δεν μπορεί να υπερβεί ή να τροποποιήσει το πεπρωμένο του Δημιουργού.

1. Ο άνθρωπος δεν έχει κανέναν έλεγχο στο τι θα απογίνουν τα παιδιά του

Η γέννηση, το μεγάλωμα και ο γάμος, προσφέρουν όλα διάφορα είδη και διαφορετικούς βαθμούς απογοήτευσης. Μερικοί άνθρωποι είναι δυσαρεστημένοι με την οικογένειά τους ή με την εξωτερική τους εμφάνιση· μερικοί αντιπαθούν τους γονείς τους· μερικοί αισθάνονται δυσαρέσκεια με το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσαν ή έχουν πολλά παράπονα από αυτό. Όσο για τους περισσότερους, ανάμεσα σε όλες αυτές τις απογοητεύσεις, ο γάμος είναι ο πιο απογοητευτικός. Όσο δυσαρεστημένος κι αν είναι κάποιος με τη γέννησή του, με τα χρόνια που μεγάλωνε ή με τον γάμο του, κάθε άνθρωπος που τα έχει περάσει γνωρίζει πως κανείς δεν μπορεί να επιλέξει τον τόπο και τον χρόνο της γέννησής του, την εμφάνισή του, τους γονείς του και τον σύντροφό του, απλώς πρέπει να δεχθεί το θέλημα του Ουρανού. Ωστόσο, όταν έρχεται η ώρα να αναθρέψουν οι άνθρωποι την επόμενη γενιά, θα προβάλλουν όλες τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες του πρώτου μισού της ζωής τους στους απογόνους τους, ελπίζοντας πως τα παιδιά τους θα αναπληρώσουν όλες τις απογοητεύσεις που δοκίμασαν κατά το πρώτο μισό της ζωής τους. Έτσι, οι άνθρωποι παραδίδονται σε κάθε λογής φαντασιώσεις για τα παιδιά τους: πως όταν μεγαλώσουν οι κόρες τους θα γίνουν εκθαμβωτικές καλλονές, ενώ οι γιοι τους γοητευτικοί κύριοι· πως οι κόρες τους θα είναι καλλιεργημένες και ταλαντούχες, ενώ οι γιοι τους λαμπροί μαθητές και κορυφαίοι αθλητές· πως οι κόρες τους θα είναι ευγενικές, ενάρετες και λογικές, ενώ οι γιοι τους ευφυείς, ικανοί και ευαίσθητοι. Ελπίζουν πως, είτε πρόκειται για κόρες, είτε για γιους, θα σέβονται τους πρεσβυτέρους τους, θα ενδιαφέρονται για τους γονείς τους, θα είναι αγαπητοί σε όλους και όλοι θα τους επαινούν… Στο σημείο αυτό, γεννιούνται νέες ελπίδες για τη ζωή και πυροδοτούνται νέα πάθη στις καρδιές των ανθρώπων. Οι άνθρωποι γνωρίζουν πως είναι ανίσχυροι και ανέλπιδοι στη ζωή αυτή, πως δεν θα έχουν άλλη ευκαιρία, άλλη ελπίδα, να ξεχωρίσουν από τους άλλους και πως δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να δεχθούν τη μοίρα τους. Έτσι, προβάλλουν όλες τις ελπίδες τους, όλες τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες και τα ιδανικά τους, στην επόμενη γενιά, ελπίζοντας πως τα παιδιά τους μπορούν να τους βοηθήσουν να εκπληρώσουν τα όνειρά τους και να πραγματοποιήσουν τις επιθυμίες τους· πως οι κόρες και οι γιοι τους θα φέρουν δόξα στο οικογενειακό όνομα, θα γίνουν σημαντικοί, πλούσιοι ή διάσημοι· εν ολίγοις, θέλουν να δουν τις περιουσίες των παιδιών τους να εκτινάσσονται στα ύψη. Τα ανθρώπινα σχέδια και οι φαντασιώσεις είναι τέλεια· δεν γνωρίζουν πως ο αριθμός των παιδιών που θα αποκτήσουν, η εμφάνιση και οι ικανότητες των παιδιών τους, και ούτω καθεξής, δεν είναι δική τους απόφαση και πως οι μοίρες των παιδιών τους δεν βρίσκονται ούτε στο ελάχιστο στα δικά τους χέρια; Οι άνθρωποι δεν είναι οι κύριοι της ίδιας τους της μοίρας, ωστόσο, ελπίζουν πως θα αλλάξουν τη μοίρα της νεότερης γενιάς· είναι ανήμποροι να ξεφύγουν από την ίδια τους τη μοίρα, αλλά προσπαθούν να ελέγξουν εκείνη των γιων και των θυγατέρων τους. Δεν υπερεκτιμούν τους εαυτούς τους; Αυτή δεν είναι η ανθρώπινη ανοησία και άγνοια; Οι άνθρωποι κάνουν τα πάντα για χάρη των παιδιών τους, αλλά, εν τέλει, ο αριθμός των παιδιών που αποκτά κανείς και η εμφάνισή τους, δεν ανταποκρίνονται στα σχέδια και τις επιθυμίες του. Κάποιοι άνθρωποι είναι απένταροι, κι όμως αποκτούν πολλά παιδιά· άλλοι είναι πλούσιοι, κι όμως δεν έχουν κανένα παιδί. Μερικοί θέλουν κόρη, αλλά η επιθυμία τους δεν πραγματοποιείται· άλλοι θέλουν γιο, αλλά δεν κατορθώνουν να κάνουν αγόρι. Για μερικούς, τα παιδιά είναι ευλογία· για άλλους, είναι κατάρα. Μερικά ζευγάρια είναι έξυπνα, κι όμως τα παιδιά τους γεννιούνται αργόστροφα· μερικοί γονείς είναι εργατικοί και έντιμοι, κι όμως τα παιδιά που ανατρέφουν είναι νωθρά. Μερικοί γονείς είναι ευγενικοί και τίμιοι, αλλά τα παιδιά τους γίνονται πανούργα και μοχθηρά. Μερικοί γονείς είναι σωματικά και πνευματικά υγιείς, κι όμως γεννούν παιδιά με αναπηρία. Μερικοί γονείς είναι συνηθισμένοι και αποτυχημένοι, κι όμως τα παιδιά τους κατορθώνουν σπουδαία πράγματα. Μερικοί γονείς είναι της κατώτερης τάξης, κι όμως τα παιδιά τους διαπρέπουν…

2. Αφού αναθρέψουν την επόμενη γενιά, οι άνθρωποι αποκτούν νέα κατανόηση για τη μοίρα

Οι περισσότεροι άνθρωποι που παντρεύονται, το κάνουν γύρω στα τριάντα και, σ’ αυτό το σημείο της ζωής, ο άνθρωπος δεν κατανοεί καθόλου την ανθρώπινη μοίρα. Ωστόσο, όταν οι άνθρωποι ξεκινούν να ανατρέφουν παιδιά και καθώς οι απόγονοί τους μεγαλώνουν, βλέπουν τη νέα γενιά να επαναλαμβάνει τη ζωή και όλες τις εμπειρίες της προηγούμενης γενιάς, βλέπουν πως το δικό τους παρελθόν αντικατοπτρίζεται σ’ αυτούς και συνειδητοποιούν πως ο δρόμος στον οποίο βαδίζει η νεότερη γενιά, όπως ακριβώς και ο δικός τους, δεν είναι κάτι που μπορεί να σχεδιαστεί και να επιλεχθεί. Αντιμέτωποι με το γεγονός αυτό, δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να παραδεχθούν πως η μοίρα κάθε ανθρώπου είναι προκαθορισμένη· έτσι, χωρίς καλά-καλά να το καταλάβουν, παραμερίζουν σταδιακά τις δικές τους επιθυμίες, και τα πάθη στην καρδιά τους τρεμοπαίζουν και σβήνουν… Κατά το χρονικό αυτό διάστημα, ο άνθρωπος έχει, ως επί το πλείστον, περάσει τα σημαντικά ορόσημα στη ζωή, έχει αποκτήσει νέα κατανόηση για τη ζωή και έχει υιοθετήσει μια νέα στάση. Πόσα μπορεί να προσδοκά ένας άνθρωπος αυτής της ηλικίας από το μέλλον και τι προοπτικές έχει; Ποια πενηντάχρονη γυναίκα ονειρεύεται ακόμα τον πρίγκιπα του παραμυθιού; Ποιος πενηντάρης αναζητά ακόμα τη Χιονάτη του; Ποια γυναίκα μέσης ηλικίας εξακολουθεί να ελπίζει πως θα μεταμορφωθεί από ασχημόπαπο σε κύκνο; Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία άνθρωποι έχουν την ίδια επαγγελματική θέληση με τους νεότερους ανθρώπους; Εν ολίγοις, είτε κάποιος είναι άντρας, είτε γυναίκα, κάθε άνθρωπος που φτάνει σ’ αυτήν την ηλικία είναι πιθανόν πως διατηρεί μια σχετικά ορθολογική και πρακτική στάση προς τον γάμο, την οικογένεια και τα παιδιά. Σε έναν τέτοιο άνθρωπο, ουσιαστικά δεν μένουν άλλες επιλογές, καμία παρόρμηση να προκαλέσει τη μοίρα. Όσον αφορά την ανθρώπινη εμπειρία, μόλις κάποιος φτάσει σ’ αυτήν την ηλικία, αναπτύσσει εκ φύσεως αυτήν τη στάση: «Πρέπει κανείς να δέχεται τη μοίρα του· τα παιδιά του καθενός έχουν το δικό τους πεπρωμένο· η ανθρώπινη μοίρα ορίζεται από τον Ουρανό». Οι περισσότεροι άνθρωποι που δεν κατανοούν την αλήθεια, αφού έχουν αντεπεξέλθει σε όλα τα σκαμπανεβάσματα, τις απογοητεύσεις και τις κακουχίες αυτού του κόσμου, θα συνοψίσουν την επίγνωσή τους για την ανθρώπινη ζωή χρησιμοποιώντας δυο λέξεις: «Είναι μοιραίο!» Παρόλο που η φράση αυτή εμπεριέχει το συμπέρασμα και τη συνειδητοποίηση των κοσμικών ανθρώπων για την ανθρώπινη μοίρα, παρόλο που εκφράζει την ανημποριά της ανθρωπότητας και μπορεί να ειπωθεί πως είναι οξυδερκής και ακριβής, απέχει παρασάγγας από την κατανόηση της κυριαρχίας του Δημιουργού και πολύ απλά δεν αποτελεί υποκατάστατο για τη γνώση της εξουσίας του Δημιουργού.

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Γ΄