Η μοίρα της ανθρωπότητας και η μοίρα του σύμπαντος είναι αναπόσπαστες από την κυριαρχία του Δημιουργού

Είσαστε όλοι ενήλικες. Κάποιοι από εσάς είστε μεσήλικες, ενώ άλλοι έχετε φτάσει στην τρίτη ηλικία. Από άπιστος έως πιστός και από την αρχή της πίστης στον Θεό έως την αποδοχή του λόγου του Θεού και της εμπειρίας του έργου Του, πόση γνώση είχατε για την κυριαρχία του Θεού; Τι επίγνωση αποκτήσατε για την ανθρώπινη μοίρα; Μπορεί κανείς να επιτύχει όλα όσα επιθυμεί στη ζωή; Στο πέρας των μερικών δεκαετιών της ύπαρξής σας, πόσα πράγματα κατορθώσατε να επιτύχετε όπως ελπίζατε; Πόσα πράγματα δεν συμβαίνουν κατά το αναμενόμενο; Πόσα αποτελούν ευχάριστες εκπλήξεις; Πόσα πράγματα περιμένουν ακόμα οι άνθρωποι να αποφέρουν καρπούς —περιμένοντας ασυναίσθητα την κατάλληλη στιγμή, περιμένοντας το θέλημα του Ουρανού; Πόσα πράγματα κάνουν τους ανθρώπους να αισθάνονται αβοήθητοι και αποθαρρυμένοι; Ο καθένας είναι γεμάτος ελπίδες για τη μοίρα του και προσδοκά πως τα πάντα στη ζωή του θα πάνε όπως επιθυμεί, πως δεν θα του λείπει η τροφή ή ο ρουχισμός και πως η περιουσία του θα αυξηθεί θεαματικά. Κανείς δεν θέλει μια ζωή φτωχή και καταπιεσμένη, γεμάτη κακουχίες και ταλανισμένη από συμφορές. Ωστόσο, οι άνθρωποι δεν μπορούν να προβλέψουν ή να ελέγξουν τα πράγματα αυτά. Ίσως για κάποιους το παρελθόν να αποτελεί απλώς ένα συνονθύλευμα εμπειριών· ποτέ τους δεν μαθαίνουν ποιο είναι το θέλημα του Ουρανού, ούτε τους νοιάζει ποιο είναι αυτό. Βιώνουν τις ζωές τους ασυλλόγιστα, σαν ζώα, ζώντας από μέρα σε μέρα, δίχως να ενδιαφέρονται για το ποια είναι η μοίρα της ανθρωπότητας, για τον λόγο που ζουν οι άνθρωποι ή για το πώς πρέπει να ζουν. Οι άνθρωποι αυτοί φτάνουν στη γεροντική ηλικία χωρίς να έχουν αποκτήσει καμία κατανόηση για την ανθρώπινη μοίρα και, μέχρι τη στιγμή που πεθαίνουν, δεν έχουν ιδέα για το ποιο είναι το νόημα της ζωής. Τέτοιοι άνθρωποι είναι νεκροί· είναι όντα δίχως πνεύμα· είναι θηρία. Παρόλο που ζουν ανάμεσα στα πάντα, οι άνθρωποι αντλούν ευχαρίστηση από τους ποικίλους τρόπους με τους οποίους ο κόσμος ικανοποιεί τις υλικές τους ανάγκες· παρόλο που βλέπουν τον υλικό αυτόν κόσμο να προοδεύει διαρκώς, η δική τους εμπειρία —αυτό που νιώθει και δοκιμάζει η καρδιά και το πνεύμα τους— δεν έχει καμία σχέση με πράγματα υλικά και τίποτα το υλικό δεν είναι υποκατάστατό του. Είναι μια αναγνώριση βαθιά στην καρδιά τους, κάτι που δεν είναι ορατό με γυμνό μάτι. Η αναγνώριση αυτή έγκειται στην κατανόηση και στο αίσθημα που έχει κανείς για την ανθρώπινη ζωή και την ανθρώπινη μοίρα. Επιπλέον, οδηγεί συχνά τον άνθρωπο στην αντίληψη πως κάποιος αόρατος Άρχοντας διευθετεί τα πάντα, ενορχηστρώνει τα πάντα για τον άνθρωπο. Εν μέσω όλων αυτών, δεν μπορεί κανείς παρά να δεχθεί τις διευθετήσεις και τις ενορχηστρώσεις της μοίρας· την ίδια ώρα, δεν μπορεί παρά να δεχθεί το μονοπάτι εμπρός που του χάραξε ο Δημιουργός, την κυριαρχία του Δημιουργού επί της μοίρας του. Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός. Όποια επίγνωση και στάση κι αν έχει κανείς προς τη μοίρα, κανείς δεν μπορεί να αλλάξει το γεγονός αυτό.

Πού θα πας κάθε μέρα, τι θα κάνεις, ποιον ή τι θα συναντήσεις, τι θα πεις, τι θα σου συμβεί —μπορεί να προβλεφθεί τίποτε απ’ αυτά; Οι άνθρωποι δεν μπορούν να προβλέψουν όλα αυτά τα περιστατικά, πόσο μάλλον να ελέγξουν πώς θα εξελιχθούν. Στη ζωή, τα απρόβλεπτα αυτά γεγονότα συμβαίνουν όλη την ώρα και αποτελούν καθημερινό φαινόμενο. Τα καθημερινά αυτά σκαμπανεβάσματα και οι τρόποι που ξεδιπλώνονται ή τα μοτίβα σύμφωνα με τα οποία διαδραματίζονται, αποτελούν, για την ανθρωπότητα, συνεχείς υπενθυμίσεις πως τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία και πως η εξελικτική πορεία που παίρνουν αυτά τα πράγματα και το αναπόφευκτο των πραγμάτων αυτών δεν μπορούν να μεταβληθούν από την ανθρώπινη θέληση. Κάθε συμβάν μεταφέρει μια νουθεσία από τον Δημιουργό στην ανθρωπότητα, ενώ στέλνει επίσης το μήνυμα πως τα ανθρώπινα όντα δεν μπορούν να ελέγξουν την ίδια τους τη μοίρα· την ίδια ώρα, κάθε γεγονός αποτελεί ανταπάντηση στην τρελή και άκαρπη φιλοδοξία και επιθυμία της ανθρωπότητας να πάρει τη μοίρα της στα ίδια της τα χέρια. Είναι σαν ισχυρά, επαναλαμβανόμενα ραπίσματα στην ανθρωπότητα, που αναγκάζουν τους ανθρώπους να επανεξετάσουν το ποιος είναι, εν τέλει, αυτός που κυβερνά και ελέγχει τη μοίρα τους. Επιπλέον, καθώς οι φιλοδοξίες και οι επιθυμίες τους καταπνίγονται και γκρεμίζονται ξανά και ξανά, οι άνθρωποι φτάνουν ανεπιτήδευτα σε μια ασυναίσθητη αποδοχή αυτού που τους επιφυλάσσει η μοίρα, μια αποδοχή της πραγματικότητας, του θελήματος του Ουρανού και της κυριαρχίας του Δημιουργού. Από τα καθημερινά αυτά σκαμπανεβάσματα έως τη μοίρα ολόκληρων ανθρωπίνων ζωών, δεν υπάρχει τίποτα που να μην αποκαλύπτει τα σχέδια και την κυριαρχία του Δημιουργού· δεν υπάρχει τίποτα που να μη στέλνει το μήνυμα πως «η εξουσία του Δημιουργού είναι κάτι που δεν υπερβαίνεται», που δεν μεταφέρει την αιώνια αλήθεια πως «η εξουσία του Δημιουργού είναι υπέρτατη».

Η μοίρα της ανθρωπότητας και η μοίρα του σύμπαντος είναι στενά συνυφασμένες με την κυριαρχία του Δημιουργού, άρρηκτα συνδεδεμένες με τις ενορχηστρώσεις του Δημιουργού· στο τέλος, δεν μπορούν να διαχωριστούν από την εξουσία του Δημιουργού. Μέσα από τους νόμους για τα πάντα, ο άνθρωπος κατανοεί την ενορχήστρωση και την κυριαρχία του Δημιουργού· μέσα από τους κανόνες επιβίωσης, αντιλαμβάνεται τη διακυβέρνηση του Δημιουργού· από τη μοίρα των πάντων, εξάγει συμπεράσματα για τους τρόπους με τους οποίους ο Δημιουργός ασκεί την κυριαρχία Του και τον έλεγχό Του πάνω τους· τέλος, στους κύκλους ζωής των ανθρώπινων όντων και των πάντων, ο άνθρωπος δοκιμάζει πραγματικά τις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Δημιουργού για τα πάντα και τα ζωντανά όντα, και βλέπει πραγματικά πώς αυτές οι ενορχηστρώσεις και οι διευθετήσεις αντικαθιστούν όλους τους επίγειους νόμους, κανόνες και θεσμούς, όλες τις άλλες ενέργειες και δυνάμεις. Υπό το πρίσμα αυτό, η ανθρωπότητα αναγκάζεται να αναγνωρίσει πως κανένα δημιούργημα δεν μπορεί να παραβεί την κυριαρχία του Δημιουργού και πως καμία δύναμη δεν μπορεί να επέμβει ή να τροποποιήσει τα γεγονότα και τα πράγματα που έχουν προκαθοριστεί από τον Δημιουργό. Είναι υπό τους θεϊκούς αυτούς νόμους και κανόνες που ζουν και πολλαπλασιάζονται, επί γενεές γενεών, οι άνθρωποι και τα πάντα. Αυτή δεν είναι η πραγματική προσωποποίηση της εξουσίας του Δημιουργού; Παρόλο που, στους αντικειμενικούς νόμους, ο άνθρωπος βλέπει την κυριαρχία και το θέλημα του Δημιουργού για όλα τα γεγονότα και τα πάντα, πόσοι άνθρωποι είναι ικανοί να συλλάβουν την αρχή της κυριαρχίας του Δημιουργού επί του σύμπαντος; Πόσοι άνθρωποι είναι ικανοί να γνωρίσουν, να αναγνωρίσουν, να δεχθούν και να υποταχθούν πραγματικά στην κυριαρχία και στη διευθέτηση του Δημιουργού επί της ίδιας τους της μοίρας; Ποιος, αφού έχει πιστέψει στο γεγονός της κυριαρχίας του Δημιουργού επί των πάντων, θα πιστέψει και θα αναγνωρίσει πραγματικά πως ο Δημιουργός υπαγορεύει και τη μοίρα μιας ανθρώπινης ζωής; Ποιος μπορεί να κατανοήσει πραγματικά το γεγονός πως η μοίρα του ανθρώπου βρίσκεται στην παλάμη του Δημιουργού; Το τι είδους στάση πρέπει να υιοθετεί η ανθρωπότητα προς την κυριαρχία του Δημιουργού όταν έρχεται αντιμέτωπη με το γεγονός πως Αυτός κυβερνά και ελέγχει τη μοίρα της ανθρωπότητας, είναι μια απόφαση που κάθε ανθρώπινο ον, που βρίσκεται τώρα αντιμέτωπο με το γεγονός αυτό, πρέπει να πάρει μόνο του.

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Γ΄