I

Τα στάδια του έργου του Θεού στη γη είναι δύσκολα πολύ.

Του ανθρώπου οι αδυναμίες,

οι ελλείψεις, τα παιδιαρίσματα,

η άγνοια, κι όλα όσα χαρακτηριστικά του είναι,

έχουν σχεδιαστεί προσεκτικά, με σκέψη, απ’ τον Θεό.

Σαν μια χάρτινη τίγρη ο άνθρωπος,

κανείς δεν τον προκαλεί.

Αντεπιτίθεται, χάνεται, τον Θεό αγνοεί,

ή σπεύδει στους γονείς του το «γουρούνι» και τη «σκύλα» να ριχτεί

στις ακαθαρσίες των σωμάτων τους.

Τι εμπόδιο μεγάλο!

Σ’ όλα τα στάδια δοκιμάζεται ο Θεός και κινδυνεύει.

Ο λόγος Του είναι ειλικρινής, δίχως μοχθηρία.

Τον θλίβει τ’ ότι κανείς δεν δέχεται, δεν υποτάσσεται.

Εργάζεται νυχθημερόν, για του ανθρώπου τη ζωή ανησυχεί.

Συμπάσχει με την ανθρώπινη αδυναμία.

Υπομένει ανατροπές με κάθε λέξη, κάθε έργο.

Ξέροντας πώς ο άνθρωπος είν’ αδύναμος, απείθαρχος,

παιδαριώδης κι εύθραυστος, νυχθημερόν γι' αυτά ανησυχεί.

Ποιος ποτέ το έμαθε αυτό;

Σε ποιον μπορεί να το εκμυστηρευτεί;

Ποιος μπορεί να καταλάβει; Ω!

Το έργο Του είναι τόσο δύσκολο.

II

Πάντα απεχθάνεται ο Θεός

τις αμαρτίες του ανθρώπου, τις πράξεις τις δειλές.

Ανησυχεί για την αδυναμία τους, για τον δρόμο που τους περιμένει.

Μιας και παρατηρεί όλα τα λόγια, όλες τις πράξεις τους,

Τον γεμίζουν μ’ έλεος, με οργή και πόνο στην καρδιά.

Τώρα ανάλγητοι έχουν γίνει όλοι οι αθώοι,

γιατί, άραγε, ο Θεός πρέπει τόσο να τους δυσκολεύει;

Ο άνθρωπος ο ασθενικός δεν μπορεί να αντέξει.

Γιατί, λοιπόν, πρέπει ο Θεός να του έχει τόση οργή;

Ο άνθρωπος ειν’ ασθενικός, αδύναμος, δίχως ζωτικότητα.

Γιατί να επιπλήττεται η ανυπακοή;

Ποιος αντέχει του Θεού τις απειλές;

III

Εύθραυστος είν’ ο άνθρωπος,

και έτσι, απελπισμένος ο Θεός έπνιξε τον θυμό μες στην καρδιά Του,

ώστε ο άνθρωπος ν' αναλογιστεί την κατάστασή του.

Μα είναι σε θέση δεινή, του Θεού το θέλημα δεν εκτιμά.

Δίχως να γνωρίζει πως απ’ τον διάβολο

έχει ποδοπατηθεί,

πάντοτε στον Θεό εναντιώνεται,

είτε είναι χλιαρός απέναντί Του.

Ποιος ποτέ έλαβε στα σοβαρά τα τόσα λόγια του Θεού;

Ωωωω, ωωωω.

από το βιβλίο «Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια»