Η συμπεριφορά κατά την οποία κάποιος δεν μπορεί να Με υπακούσει πλήρως συνιστά προδοσία. Η συμπεριφορά κατά την οποία κάποιος δεν μπορεί να είναι πιστός σε Εμένα συνιστά προδοσία. Το να με εξαπατά κανείς και να χρησιμοποιεί ψέματα για να Με ξεγελάσει συνιστά προδοσία. Το να τρέφει κανείς πολλές αντιλήψεις και να τις διαδίδει δεξιά και αριστερά συνιστά προδοσία. Το να μην μπορεί κανείς να στηρίξει τις μαρτυρίες και τα συμφέροντά Μου συνιστά προδοσία. Το να χαμογελάει κανείς ψεύτικα όταν βρίσκεται μακριά από Εμένα μέσα στην καρδιά του συνιστά προδοσία. Όλα αυτά συνιστούν πράξεις προδοσίας για τις οποίες ήσασταν ανέκαθεν ικανοί και είναι κάτι το συνηθισμένο ανάμεσά σας. Ενδεχομένως κανείς από εσάς να μη σκέφτεται ότι αυτό αποτελεί πρόβλημα, αλλά Εγώ δεν το βλέπω έτσι. Δεν μπορώ να αντιμετωπίσω την προδοσία κάποιου εις βάρος Μου ως ασήμαντο ζήτημα και σίγουρα δεν μπορώ να την αγνοήσω. Τώρα, όταν εργάζομαι ανάμεσά σας, εσείς συμπεριφέρεστε έτσι —αν έρθει η μέρα που δεν θα υπάρχει κανείς να σας προσέχει, δεν θα είστε σαν ληστές που έχουν αυτοανακηρυχθεί βασιλιάδες; Όταν συμβεί αυτό και προκαλέσετε κάποια καταστροφή, ποιος θα είναι εκεί για να καθαρίσει το χάλι σας; Νομίζετε ότι κάποιες πράξεις προδοσίας είναι απλώς περιστασιακά περιστατικά και όχι η μόνιμη συμπεριφορά σας, και ότι δεν σας αξίζει να συζητιέστε με τέτοια αυστηρότητα, με τρόπο που πληγώνει την υπερηφάνεια σας. Αν στ’ αλήθεια το πιστεύετε αυτό, τότε δεν έχετε σύνεση. Το να το σκέφτεται κανείς αυτό σημαίνει πως είναι δείγμα και αρχέτυπο παρακοής. Η φύση του ανθρώπου είναι η ζωή του· είναι μια αρχή στην οποία βασίζεται για να επιζήσει και δεν μπορεί να την αλλάξει. Το ίδιο είναι και η φύση της προδοσίας —αν μπορείς να κάνεις κάτι που θα προδώσει έναν συγγενή ή φίλο, αυτό αποδεικνύει ότι αποτελεί μέρος της ζωής σου και μια φύση με την οποία γεννήθηκες. Αυτό δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς. Για παράδειγμα, εάν κάποιος απολαμβάνει να κλέβει πράγματα από τους άλλους, τότε αυτή η «ευχαρίστηση που απορρέει από την κλοπή» είναι μέρος της ζωής του, παρόλο που κάποιες φορές μπορεί να κλέβει και κάποιες άλλες όχι. Ανεξάρτητα από το αν κλέβει ή όχι, αυτό δεν μπορεί να αποδείξει ότι το γεγονός ότι κλέβει είναι μόνο ένα είδος συμπεριφοράς. Αντιθέτως, αποδεικνύει ότι η κλοπή είναι μέρος της ζωής του, δηλαδή η φύση του. Κάποιοι θα ρωτήσουν: Εφόσον είναι στη φύση του, τότε γιατί όταν βλέπει ωραία αντικείμενα, ενίοτε δεν τα κλέβει; Η απάντηση είναι πολύ απλή. Οι λόγοι για τους οποίους δεν κλέβει είναι πολλοί. Μπορεί να μην κλέψει κάτι επειδή είναι πολύ μεγάλο για να μπορέσει να το κλέψει ενώ τον παρακολουθούν στενά ή επειδή δεν υπάρχει η κατάλληλη στιγμή να δράσει ή επειδή το αντικείμενο είναι πολύ ακριβό και φυλάσσεται πολύ καλά ή ίσως το αντικείμενο να μην τον ενδιαφέρει ιδιαίτερα ή να μην έχει κάποια χρησιμότητα για εκείνον και ούτω καθεξής. Όλοι αυτοί οι λόγοι είναι πιθανοί. Αλλά όπως και να ’χει, είτε κλέψει κάτι είτε όχι, δεν αποδεικνύεται ότι η σκέψη αυτή είναι μόνο στιγμιαία και φευγαλέα. Αντιθέτως, είναι μέρος της φύσης του που είναι δύσκολο να αλλάξει προς το καλύτερο. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν είναι ικανοποιημένος με το να κλέψει μόνο μια φορά· η σκέψη να ιδιοποιηθεί τα υπάρχοντα των άλλων προκύπτει κάθε φορά που βλέπει κάτι ωραίο ή παρουσιάζεται η κατάλληλη περίσταση. Γι αυτό λέω ότι η προέλευση αυτής της σκέψης δεν προκύπτει μόνο περιστασιακά, μα είναι στη φύση αυτού του ανθρώπου.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα: η προδοσία (1)