Η γνώση σχετικά με την αρχαία κουλτούρα και ιστορία, που εκτείνονται σε χρονική περίοδο αρκετών χιλιάδων ετών, έχει σφραγίσει τόσο ερμητικά το σκεπτικό, τις αντιλήψεις και τη διανοητική στάση του ανθρώπου, που τα κατέστησε αδιαπέραστα και μη βιοδιασπώμενα. Οι άνθρωποι ζουν στον δέκατο όγδοο κύκλο της κόλασης, όπου, σαν να έχουν εξοριστεί στα μπουντρούμια από τον Θεό, το φως δεν είναι ποτέ ορατό. Το φεουδαρχικό σκεπτικό έχει καταπιέσει τους ανθρώπους σε τέτοιο βαθμό, που μετά βίας μπορούν να αναπνεύσουν και ασφυκτιούν. Δεν έχουν το παραμικρό ίχνος δύναμης για να αντισταθούν· το μόνο που κάνουν είναι να υπομένουν αδιάκοπα μες στη σιωπή… Κανείς δεν έχει τολμήσει ποτέ να αγωνιστεί ή να υπερασπιστεί τη δικαιοσύνη και το δίκαιο· οι άνθρωποι απλώς διάγουν μια ζωή χειρότερη των ζώων, υπό τα πλήγματα και την κακοποίηση της φεουδαρχικής ηθικής, μέρα με τη μέρα, χρόνο με τον χρόνο. Δεν έχουν σκεφτεί ποτέ τους να αναζητήσουν τον Θεό ώστε να απολαύσουν την ευτυχία στον κόσμο των ανθρώπων. Είναι θαρρείς και οι άνθρωποι είναι τόσο χτυπημένοι που είναι σαν τα πεσμένα φύλλα του φθινοπώρου —μαραμένα, ξερά και καστανοκίτρινα. Πάει καιρός που οι άνθρωποι έχουν χάσει τη μνήμη τους· ζουν αβοήθητοι στην κόλαση που ονομάζεται «κόσμος των ανθρώπων», περιμένοντας την έλευση της έσχατης ημέρας ώστε να μπορέσουν να χαθούν μαζί μ’ αυτήν την κόλαση, θαρρείς και η έσχατη ημέρα την οποία λαχταρούν είναι η μέρα που ο άνθρωπος θα απολαύσει τη γαλήνη της ανάπαυσης. Η φεουδαρχική ηθική έχει οδηγήσει τη ζωή του ανθρώπου στον «Άδη», εξασθενίζοντας κι άλλο τη δύναμη του ανθρώπου να αντισταθεί. Κάθε λογής καταπίεση ωθεί τον άνθρωπο, βήμα προς βήμα, να πέσει πιο βαθιά στον Άδη, όλο και πιο μακριά από τον Θεό, στο σημείο που σήμερα έχει γίνει παντελώς άγνωστος στον Θεό και σπεύδει να Τον αποφύγει όταν συναντιούνται. Ο άνθρωπος δεν Του δίνει προσοχή και Τον αφήνει να στέκεται μόνος Του παράμερα, θαρρείς κι ο άνθρωπος δεν Τον έχει γνωρίσει ποτέ, δεν Τον έχει ξαναδεί ποτέ. Ο Θεός, ωστόσο, περιμένει τον άνθρωπο καθ’ όλο το μακρύ ταξίδι της ανθρώπινης ζωής, χωρίς να εξαπολύει ποτέ την ασυγκράτητη οργή Του προς αυτόν, περιμένοντας απλώς ήσυχα και δίχως να λέει κουβέντα να μετανοήσει ο άνθρωπος και να κάνει ένα νέο ξεκίνημα. Ο Θεός ήλθε στον κόσμο των ανθρώπων πριν από πολύ καιρό για να μοιραστεί τα βάσανα του κόσμου αυτού με τον άνθρωπο. Καθ’ όλη τη διάρκεια των ετών που ζει με τον άνθρωπο, κανείς δεν έχει ανακαλύψει την ύπαρξή Του. Ο Θεός υπομένει απλώς σιωπηλά τη δυστυχία της αθλιότητας στον κόσμο των ανθρώπων, καθώς επιτελεί το έργο που έφερε αυτοπροσώπως. Συνεχίζει να υπομένει για χάρη του θελήματος του Θεού Πατέρα και για χάρη των αναγκών της ανθρωπότητας, υποβαλλόμενος σε βάσανα που δεν είχε βιώσει ποτέ άλλοτε ο άνθρωπος. Υπηρετεί τον άνθρωπο ήσυχα υπό την παρουσία του και έχει ταπεινώσει τον εαυτό Του υπό την παρουσία του ανθρώπου, για χάρη του θελήματος του Θεού Πατέρα και για χάρη των αναγκών της ανθρωπότητας. Η γνώση περί αρχαίας κουλτούρας έχει κλέψει στα κρυφά τον άνθρωπο από την παρουσία του Θεού και τον έχει παραδώσει στον βασιλιά των διαβόλων και στους απογόνους του. Τα Τέσσερα Βιβλία και τα Πέντε Κλασικά έχουν μεταφέρει το σκεπτικό και τις αντιλήψεις του ανθρώπου σε μια άλλη εποχή παρακοής, κάνοντάς τον να λατρεύει ακόμη περισσότερο από πριν εκείνους που συνέταξαν το Βιβλίο των Πηγών και επιδεινώνοντας, ως εκ τούτου, περαιτέρω τις αντιλήψεις του για τον Θεό. Εν αγνοία του ανθρώπου, ο βασιλιάς των διαβόλων απέκλεισε άσπλαχνα τον Θεό από την καρδιά του κι έπειτα την κατέλαβε ο ίδιος, με θριαμβευτική χαρά. Από τότε, ο άνθρωπος απέκτησε μια άσχημη και μοχθηρή ψυχή, καθώς και την όψη του βασιλιά των διαβόλων. Μίσος για τον Θεό γέμισε το στήθος του, και η κακεντρέχεια του βασιλιά των διαβόλων εξαπλωνόταν μέρα με τη μέρα μες στον άνθρωπο, έως ότου τον κυρίευσε ολότελα. Ο άνθρωπος δεν είχε πια ούτε την παραμικρή ελευθερία και δεν είχε τον τρόπο να ξεφύγει από τα δίχτυα του βασιλιά των διαβόλων. Δεν είχε άλλη επιλογή παρά να πιαστεί επιτόπου αιχμάλωτος, να παραδοθεί και να πέσει κάτω υποταγμένος ενώπιόν του. Πριν από πολύ καιρό, όταν η καρδιά και η ψυχή του ανθρώπου ήταν ακόμη στο πρώιμο στάδιό τους, ο βασιλιάς των διαβόλων φύτεψε μέσα τους τον σπόρο του καρκινώματος του αθεϊσμού, διδάσκοντάς του πλάνες όπως «μελέτησε τις επιστήμες και την τεχνολογία· υλοποίησε τους Τέσσερις Εκσυγχρονισμούς· στον κόσμο Θεός δεν υπάρχει». Και πέραν τούτων, δεν χάνει ευκαιρία να φωνάξει: «Ας βασιστούμε στον σκληρό μας μόχθο για να χτίσουμε μια όμορφη πατρίδα», ζητώντας από τον καθένα να είναι προετοιμασμένος από την παιδική του ηλικία να υπηρετήσει πιστά την πατρίδα του. Ο άνθρωπος, όντας ανυποψίαστος, ήρθε στην παρουσία του, όπου εκείνος σφετερίστηκε δίχως δισταγμό όλα τα εύσημα (τα εύσημα, δηλαδή, που ανήκουν στον Θεό για το γεγονός πως κρατά όλη την ανθρωπότητα στα χέρια Του). Ποτέ του δεν ένιωσε καμία ντροπή. Επιπλέον, άρπαξε αναίσχυντα τον λαό του Θεού και έσυρε τους ανθρώπους αυτούς στο σπίτι του, όπου πήδησε σαν ποντικός πάνω στο τραπέζι κι έβαλε τον άνθρωπο να τον λατρεύει ως Θεό. Τέτοιος κακοποιός είναι! Αναφωνεί σκανδαλώδη, σοκαριστικά πράγματα, όπως: «Στον κόσμο Θεός δεν υπάρχει. Ο άνεμος προέρχεται από μετασχηματισμούς σύμφωνα με φυσικούς νόμους· η βροχή προκαλείται όταν οι υδρατμοί, αφού έρθουν σε επαφή με κρύες θερμοκρασίες, συμπυκνώνονται σε σταγόνες και πέφτουν στη γη· ο σεισμός είναι η δόνηση της επιφάνειας της γης λόγω γεωλογικών αλλαγών· η ξηρασία οφείλεται στην ξηρότητα του αέρα που προκαλείται από νουκλεονικές διαταραχές στην επιφάνεια του ήλιου. Πρόκειται για φυσικά φαινόμενα. Πού βρίσκεται, σε όλα αυτά, κάποια πράξη του Θεού;» Υπάρχουν, μάλιστα, εκείνοι που φωνάζουν δηλώσεις που δεν θα έπρεπε να εκφράζονται, όπως οι ακόλουθες: «Ο άνθρωπος εξελίχθηκε από τον πίθηκο κατά την αρχαιότητα, και ο σημερινός κόσμος προέρχεται από μια διαδοχή πρωτόγονων κοινωνιών που ξεκίνησαν πριν από περίπου ένα δισεκατομμύριο χρόνια. Το αν μια χώρα θα ακμάσει ή θα παρακμάσει εξαρτάται εξ ολοκλήρου από τον λαό της». Στο παρασκήνιο, κάνει τον άνθρωπο να τον κρεμάσει στον τοίχο ή να τον τοποθετήσει πάνω στο τραπέζι προκειμένου να του αποτίνει φόρο τιμής και να του κάνει προσφορές. Ενώ αναφωνεί «δεν υπάρχει Θεός», ταυτόχρονα πλασάρει τον εαυτό του ως Θεό, διώχνοντας τον Θεό από τα όρια της γης με συνοπτική βαναυσότητα, καθώς στέκεται στη θέση του Θεού και αναλαμβάνει τον ρόλο του βασιλιά των διαβόλων. Είναι πέρα για πέρα παράλογος! Κάνει τον άνθρωπο να τον μισεί ως το μεδούλι. Φαίνεται πως ο Θεός κι αυτός είναι ορκισμένοι εχθροί, και οι δυο τους δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Μηχανορραφεί για να ξεφορτωθεί τον Θεό ενώ ο ίδιος κυκλοφορεί ελεύθερος, πέρα από την εμβέλεια του νόμου. Τέτοιος βασιλιάς διαβόλων είναι! Πώς μπορεί να γίνει ανεκτή η ύπαρξή του; Δεν θα ησυχάσει έως ότου κάνει άνω-κάτω το έργο του Θεού και το ρημάξει τελείως, θαρρείς και θέλει να εναντιώνεται στον Θεό μέχρις εσχάτων, μέχρις ότου είτε πεθάνει το ψάρι είτε κοπεί το δίχτυ, πηγαίνοντας σκόπιμα κόντρα στον Θεό και ασκώντας όλο και μεγαλύτερη πίεση. Το αποκρουστικό πρόσωπό του, έχοντας αποκαλυφθεί τελείως από καιρό, είναι τώρα μελανιασμένο, δαρμένο και σε άσχημη κατάσταση, κι όμως το μίσος του για τον Θεό παραμένει ανυποχώρητο, θαρρείς και μόνο αν καταβροχθίσει τον Θεό με μια χαψιά θα μπορέσει να απαλλαγεί από το μίσος που είναι συσσωρευμένο μες στην καρδιά του. Πώς είναι δυνατόν να τον ανεχτούμε, αυτόν τον εχθρό του Θεού! Μονάχα η εξάλειψη και η πλήρης εξόντωσή του θα εκπληρώσουν την επιθυμία της ζωής μας. Πώς είναι δυνατόν να του επιτραπεί να συνεχίσει να δρα ανεξέλεγκτος; Έχει διαφθείρει τον άνθρωπο σε τέτοιο βαθμό, που ο άνθρωπος δεν γνωρίζει τον ουρανοήλιο, έχει νεκρωθεί και δεν νιώθει τίποτα. Ο άνθρωπος έχει χάσει την κανονική ανθρώπινη σύνεσή του. Γιατί να μην προσφέρουμε όλο μας το είναι για να τον καταστρέψουμε και να τον κατακάψουμε, ώστε να εξαλείψουμε κάθε ανησυχία για το μέλλον και να δώσουμε τη δυνατότητα στο έργο του Θεού να φτάσει συντομότερα σε άνευ προηγουμένου μεγαλείο; Αυτή η συμμορία αχρείων έχει έλθει στον κόσμο των ανθρώπων και τον έχει βυθίσει στο χάος. Οι αχρείοι αυτοί έχουν φέρει όλους τους ανθρώπους στην άκρη ενός γκρεμού, σχεδιάζοντας στα κρυφά να τους σπρώξουν απ’ το χείλος για να γίνουν κομμάτια, ώστε τότε να καταβροχθίσουν τα πτώματά τους. Τρέφουν τη μάταιη ελπίδα να καταστρέψουν το σχέδιο του Θεού και να αναμετρηθούν μαζί Του, ποντάροντας τα πάντα σε μια ζαριά. Αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο! Ο σταυρός, εξάλλου, έχει ετοιμαστεί για τον βασιλιά των διαβόλων, ο οποίος είναι ένοχος για τα πιο ειδεχθή εγκλήματα. Ο Θεός δεν ανήκει στον σταυρό. Τον έχει ήδη παραμερίσει για τον διάβολο. Πάει πολύς καιρός που ο Θεός έχει βγει νικητής και δεν νιώθει πια λύπη για τις αμαρτίες της ανθρωπότητας, μα θα φέρει τη σωτηρία σε όλη την ανθρωπότητα.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Έργο και είσοδος (7)