Το βασικότερο για τον αυτοστοχασμό και τη γνώση του εαυτού σου είναι το εξής: Όσο περισσότερο αισθάνεσαι ότι τα έχεις πάει καλά ή ότι έχεις πράξει το σωστό, και όσο περισσότερο νομίζεις ότι μπορείς να ικανοποιήσεις το θέλημα του Θεού ή ότι είσαι σε θέση να καυχιέσαι για συγκεκριμένους τομείς, τόσο περισσότερο αξίζει τον κόπο να γνωρίσεις τον εαυτό σου σε εκείνους τους τομείς και τόσο περισσότερο αξίζει τον κόπο να σκάψεις βαθιά μέσα τους για να δεις τι ανηθικότητες υπάρχουν μέσα σου, καθώς και ποια πράγματα μέσα σου δεν μπορούν να ικανοποιήσουν το θέλημα του Θεού. Ας πάρουμε τον Παύλο ως παράδειγμα. Ο Παύλος ήταν πολύ μορφωμένος και υπέφερε πολύ κατά το έργο του κηρύγματος. Πολλοί άνθρωποι τον λάτρεψαν ιδιαιτέρως. Ως εκ τούτου, αφού ολοκλήρωσε πολύ έργο, υπέθεσε ότι θα υπήρχε γι’ αυτόν ένας στέφανος. Αυτό τον έκανε να προχωράει όλο και πιο μακριά στο λανθασμένο μονοπάτι, μέχρι που τελικά τιμωρήθηκε από τον Θεό. Αν, εκείνον τον καιρό, είχε αναλογιστεί τον εαυτό του και τον είχε αναλύσει, δεν θα είχε σκεφτεί κάτι τέτοιο. Με άλλα λόγια, ο Παύλος δεν είχε επικεντρωθεί στην αναζήτηση της αλήθειας μέσα από τα λόγια του Κυρίου Ιησού· είχε πιστέψει μόνο στις δικές του αντιλήψεις και φαντασιώσεις. Είχε σκεφτεί ότι εφόσον έκανε μερικά καλά πράγματα και έδειχνε καλή συμπεριφορά, ο Θεός θα τον επαινούσε και θα τον αντάμειβε. Τελικά, οι δικές του αντιλήψεις και φαντασιώσεις τύφλωσαν το πνεύμα του και κάλυψαν το αληθινό του πρόσωπο. Ωστόσο, οι άνθρωποι δεν το γνώριζαν αυτό, και επειδή ο Θεός δεν το αποκάλυψε, συνέχιζαν να παρουσιάζουν τον Παύλο ως πρότυπο, ως παράδειγμα προς μίμηση, και τον έβλεπαν ως κάποιον στον οποίο λαχταρούσαν να μοιάσουν, ως το αντικείμενο της επιδίωξής τους και ως κάποιον που πρέπει να μιμούνται. Αυτή η ιστορία σχετικά με τον Παύλο χρησιμεύει ως προειδοποίηση για τον καθένα που πιστεύει στον Θεό, ότι δηλαδή όποτε αισθανόμαστε πως έχουμε κάνει κάτι ιδιαίτερα καλά ή πιστεύουμε πως είμαστε ιδιαίτερα χαρισματικοί σε κάποια πτυχή, ή νομίζουμε πως δεν χρειάζεται να αλλάξουμε ή να δεχθούμε αντιμετώπιση σε κάποια πτυχή, θα πρέπει να αγωνιστούμε να αναλογιστούμε και να γνωρίσουμε περισσότερο τον εαυτό μας σε αυτήν την πτυχή· αυτό έχει κρίσιμη σημασία. Αυτό συμβαίνει επειδή σίγουρα δεν έχεις φέρει στην επιφάνεια, δεν έχεις δώσει προσοχή ούτε και αναλύσει διεξοδικά τις πτυχές του εαυτού σου στις οποίες πιστεύεις ότι είσαι καλός, ώστε να δεις αν πράγματι περιέχουν οτιδήποτε που αντιστέκεται στον Θεό. Για παράδειγμα, υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως είναι εξαιρετικά καλόκαρδοι. Δεν μισούν ποτέ τους άλλους, ούτε τους κάνουν κακό, και τείνουν πάντα μια χείρα βοηθείας στους αδελφούς ή τις αδελφές, οι οικογένειες των οποίων έχουν ανάγκη, μήπως μείνει ανεπίλυτο το πρόβλημά τους· διαθέτουν μεγάλο βαθμό καλής θέλησης και κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να βοηθήσουν όποιον μπορούν. Ποιο είναι το αποτέλεσμα αυτής της εξυπηρετικότητας; Βάζουν τη ζωή τους σε αναμονή, κι όμως είναι πολύ ευχαριστημένοι με τον εαυτό τους και τρομερά ικανοποιημένοι με όλα όσα έχουν κάνει. Επιπλέον, νιώθουν πολύ υπερήφανοι γι’ αυτά, καθώς πιστεύουν πως όλα όσα έχουν κάνει είναι οπωσδήποτε αρκετά για να ικανοποιήσουν το θέλημα του Θεού, και πως έχουν αληθινή πίστη στον Θεό. Βλέπουν τη φυσική καλοσύνη τους ως κάτι προς αξιοποίηση και, μόλις την εκλάβουν έτσι, καταλήγουν αναπόφευκτα να την αντιλαμβάνονται ως την αλήθεια. Στην πραγματικότητα, ό,τι κάνουν είναι ανθρωπίνως καλό. Δεν έχουν αναζητήσει την αλήθεια καθόλου και όλες οι πράξεις τους είναι μάταιες, διότι τις κάνουν ενώπιον του ανθρώπου, όχι ενώπιον του Θεού, ενώ πολύ λιγότερο δε, ασκούνται σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού και την αλήθεια. Τίποτε απ’ όσα κάνουν δεν αποτελεί άσκηση της αλήθειας και τίποτα δεν αποτελεί άσκηση των λόγων του Θεού, πόσο μάλλον δε, ακολουθούν εκείνοι το θέλημά Του. Αντίθετα, χρησιμοποιούν την ανθρώπινη καλοσύνη και την καλή συμπεριφορά για να βοηθήσουν τους άλλους. Συνοψίζοντας, δεν αναζητούν το θέλημα του Θεού σε αυτά που κάνουν, ούτε ενεργούν σύμφωνα με τις απαιτήσεις Του. Επομένως, από τη σκοπιά του Θεού, η καλή συμπεριφορά του ανθρώπου είναι καταδικαστέα και δεν αξίζει να τη θυμάται Εκείνος.

«Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο αναγνωρίζοντας τις πλανεμένες απόψεις του μπορεί κανείς να αλλάξει πραγματικά