Ο άνθρωπος κατανοεί λίγα πράγματα από το έργο του σήμερα και το έργο του μέλλοντος, αλλά δεν κατανοεί τον προορισμό στον οποίο πρόκειται να εισέλθει το ανθρώπινο γένος. Ως δημιούργημα, ο άνθρωπος πρέπει να επιτελεί το καθήκον του δημιουργήματος: Ο άνθρωπος πρέπει να ακολουθεί τον Θεό σε ό,τι Εκείνος πράττει· πρέπει να προχωρείτε με όποιον τρόπο σας λέω Εγώ. Δεν έχεις κανέναν τρόπο να διαχειρίζεσαι τον εαυτό σου μόνος σου και δεν έχεις κανέναν έλεγχο πάνω στον εαυτό σου· τα πάντα πρέπει να αφήνονται στο έλεος του Θεού, κι Εκείνος κρατά τα πάντα στα χέρια Του. Αν το έργο του Θεού παρείχε εκ των προτέρων στον άνθρωπο ένα αποτέλεσμα, έναν θαυμαστό προορισμό, κι αν ο Θεός χρησιμοποιούσε τούτο, προκειμένου να δελεάσει τον άνθρωπο και να τον ωθήσει να Τον ακολουθήσει —αν Εκείνος είχε κάνει κάποια συμφωνία με τον άνθρωπο— τότε αυτό δεν θα αποτελούσε κατάκτηση, ούτε θα ήταν αναγκαίο να κατεργαστεί τη ζωή του ανθρώπου. Αν ο Θεός χρησιμοποιούσε το αποτέλεσμα του ανθρώπου προκειμένου να τον ελέγξει και να κερδίσει την καρδιά του, με την πράξη Του αυτή, δεν θα οδηγούσε τον άνθρωπο στην τελείωση, ούτε και θα μπορούσε να τον κερδίσει, αλλά αντ’ αυτού, θα χρησιμοποιούσε τον προορισμό, προκειμένου να τον ελέγχει. Ο άνθρωπος ενδιαφέρεται αποκλειστικά και μόνον για το μελλοντικό αποτέλεσμα, τον τελικό προορισμό, και για το αν υπάρχει κάτι καλό στο οποίο μπορεί να ελπίζει. Εάν, κατά τη διάρκεια της κατάκτησης, χαριζόταν στον άνθρωπο κάποια ωραία ελπίδα, και εάν, πριν από την κατάκτηση του ανθρώπου, του δινόταν κάποιος κατάλληλος προορισμός για να επιδιώξει, τότε, όχι μόνον η κατάκτηση του ανθρώπου δεν θα επιτύγχανε τον σκοπό της, αλλά θα επηρεαζόταν και το αποτέλεσμα του έργου της κατάκτησης. Δηλαδή, το έργο της κατάκτησης επιτυγχάνει τον σκοπό του, με το να απομακρύνει τη μοίρα και τις προοπτικές του ανθρώπου και να κρίνει και να παιδεύει την επαναστατική του διάθεση. Δεν επιτυγχάνεται μέσα από συμφωνία με τον άνθρωπο, δηλαδή με την παροχή ευλογιών και χάριτος στον άνθρωπο, αλλά αντίθετα επιτυγχάνεται με την αποκάλυψη της αφοσίωσης του ανθρώπου, απογυμνώνοντάς τον από την «ελευθερία» του και εκριζώνοντας τις προοπτικές του. Τούτη είναι η ουσία του έργου της κατάκτησης. Εάν είχε δοθεί εξαρχής στον άνθρωπο κάποια ωραία ελπίδα, και το έργο της παίδευσης και της κρίσης ερχόταν εν συνεχεία, τότε ο άνθρωπος θα αποδεχόταν αυτή την παίδευση και την κρίση με βάση το γεγονός ότι είχε προοπτικές και, τελικά, η άνευ όρων υπακοή και λατρεία προς τον Δημιουργό εκ μέρους όλων των πλασμάτων Του δεν θα επιτυγχάνετο· θα υπήρχε μόνο τυφλή, αδαής υπακοή, ή αλλιώς, ο άνθρωπος θα είχε στα τυφλά απαιτήσεις από τον Θεό, και θα καθίστατο αδύνατη η ολοκληρωτική κατάκτηση της καρδιάς του ανθρώπου. Συνεπώς, θα ήταν αδύνατο ένα τέτοιο έργο κατάκτησης να κερδίσει τον άνθρωπο ή, επιπλέον, να καταθέσει μαρτυρία για τον Θεό. Τέτοιου είδους πλάσματα θα ήσαν ανίκανα να εκτελέσουν το καθήκον τους και το μόνο που θα έκαναν, θα ήταν να διαπραγματεύονται με τον Θεό· τούτο δεν θα αποτελούσε κατάκτηση, αλλά οίκτο και ευλογία. Το μεγαλύτερο πρόβλημα με τον άνθρωπο είναι ότι δεν σκέφτεται τίποτε άλλο παρά τη μοίρα και τις προοπτικές του και ότι εξιδανικεύει αυτά τα πράγματα. Ο άνθρωπος επιδιώκει τον Θεό προς χάριν της μοίρας και των προοπτικών του· δεν λατρεύει τον Θεό λόγω της αγάπης του για Εκείνον. Κι έτσι, κατά την κατάκτηση του ανθρώπου, ο εγωισμός, η απληστία του, καθώς και όλα τα πράγματα που εμποδίζουν περισσότερο τη λατρεία του προς τον Θεό, πρέπει να αντιμετωπιστούν και, ακολούθως, να εξαλειφθούν. Με τον τρόπο αυτόν, οι στόχοι της κατάκτησης του ανθρώπου θα επιτευχθούν. Ως αποτέλεσμα, στα πρώτα στάδια της κατάκτησης του ανθρώπου, είναι απαραίτητο να καθαρθούν οι ανεξέλεγκτες φιλοδοξίες και οι πιο μοιραίες αδυναμίες του ανθρώπου και, μέσα από αυτό, να αποκαλυφθεί η αγάπη του ανθρώπου για τον Θεό, καθώς και να μεταβληθεί η γνώση του για την ανθρώπινη ζωή, η άποψή του για τον Θεό, αλλά και το νόημα της ύπαρξής του. Με αυτόν τον τρόπο, εξαγνίζεται η αγάπη του ανθρώπου για τον Θεό, δηλαδή, η καρδιά του ανθρώπου κατακτάται. Αλλά μέσα από τη στάση του Θεού απέναντι σε όλα τα πλάσματα, ο Θεός δεν κατακτά μόνο προς χάριν της κατάκτησης· αντιθέτως, κατακτά προκειμένου να κερδίσει τον άνθρωπο προς χάριν της δικής Του δόξας, αλλά και για να ανακτήσει την παλαιότερη, πρωταρχική ομοίωση του ανθρώπου. Αν κατακτούσε μονάχα προς χάριν της κατάκτησης, τότε η σημασία του έργου της κατάκτησης θα χανόταν. Δηλαδή, αν ο Θεός, μετά την κατάκτηση του ανθρώπου, ένιπτε τας χείρας Του σχετικά με αυτόν και δεν έδινε καμία προσοχή στη ζωή ή τον θάνατο του ανθρώπου, τότε αυτό δεν θα αποτελούσε διαχείριση του ανθρωπίνου γένους, ούτε και η κατάκτηση του ανθρώπου θα γινόταν προς χάριν της σωτηρίας του. Η απόκτηση του ανθρώπου μετά την κατάκτησή του και η τελική άφιξή του σε θαυμαστό προορισμό, αποτελεί το επίκεντρο ολόκληρου του έργου της σωτηρίας, και μόνον τούτο δύναται να επιτύχει τον σκοπό της σωτηρίας του ανθρώπου. Με άλλα λόγια, η άφιξη του ανθρώπου στον ωραίο προορισμό και η είσοδός του στην ανάπαυση αποτελούν τις προοπτικές που πρέπει να κατέχουν όλα τα πλάσματα, καθώς και το έργο που πρέπει να πραγματοποιήσει ο Δημιουργός. Εάν ο άνθρωπος ήταν εκείνος που έπρεπε να πραγματώσει το εν λόγω έργο, τότε αυτό θα ήταν πολύ περιορισμένο: Θα μπορούσε να φθάσει τον άνθρωπο μέχρις ενός σημείου, αλλά δεν θα μπορούσε να τον φέρει στον αιώνιο προορισμό. Ο άνθρωπος δεν είναι ικανός να αποφασίζει για τη μοίρα του και, ακόμα λιγότερο, να εξασφαλίζει τις προοπτικές και τον μελλοντικό προορισμό του. Ωστόσο, το έργο που επιτελείται από τον Θεό, είναι διαφορετικό. Αφού Εκείνος ήταν που έπλασε τον άνθρωπο, Εκείνος και τον καθοδηγεί· αφού Εκείνος είναι που σώζει τον άνθρωπο, τότε θα τον σώσει τελείως και θα τον κερδίσει απόλυτα· αφού Εκείνος καθοδηγεί τον άνθρωπο, τότε θα τον φέρει και στον σωστό προορισμό· και, αφού Εκείνος έπλασε και διαχειρίζεται τον άνθρωπο, Εκείνος πρέπει να αναλάβει και την ευθύνη για τη μοίρα και τις προοπτικές του. Τούτο είναι το έργο που επιτελείται από τον Δημιουργό. Αν και το έργο της κατάκτησης επιτυγχάνεται με τον καθαρμό του ανθρώπου από τις προοπτικές του, ο άνθρωπος πρέπει τελικά να φτάσει στον σωστό προορισμό, που έχει προετοιμάσει γι’ αυτόν ο Θεός. Ο άνθρωπος έχει έναν προορισμό και η μοίρα του είναι εξασφαλισμένη, ακριβώς επειδή ο Θεός κατεργάζεται τον άνθρωπο. Ο σωστός προορισμός, για τον οποίον γίνεται λόγος εδώ, δεν είναι οι ελπίδες και οι προοπτικές του ανθρώπου που έχουν καθαρθεί σε παρελθόντες χρόνους· πρόκειται για δύο διαφορετικά μεταξύ τους πράγματα. Αυτά τα πράγματα στα οποία ελπίζει ο άνθρωπος και τα οποία επιδιώκει, είναι οι πόθοι που προκύπτουν από την επιδίωξή του για τις υπερβολικές επιθυμίες της σάρκας, παρά ο προορισμός, ο οφειλόμενος στον άνθρωπο. Εν τω μεταξύ, εκείνο που έχει προετοιμάσει ο Θεός για τον άνθρωπο, είναι οι ευλογίες και οι υποσχέσεις, οι οφειλόμενες στον άνθρωπο από τη στιγμή του καθαρμού του, τις οποίες ο Θεός προετοίμασε γι’ αυτόν εν συνεχεία της δημιουργίας του κόσμου, και οι οποίες δεν μιαίνονται από τις επιλογές, τις αντιλήψεις, τις φαντασιοπληξίες ή τη σάρκα του ανθρώπου. Ο προορισμός αυτός δεν έχει ετοιμαστεί για ένα συγκεκριμένο άτομο, αλλά είναι ο τόπος ανάπαυσης ολόκληρου του ανθρώπινου γένους. Κι έτσι, ο προορισμός αυτός είναι ο καταλληλότερος για το ανθρώπινο γένος.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Αποκαθιστώντας την κανονική ζωή του ανθρώπου και οδηγώντας τον σε έναν θαυμαστό προορισμό