Η διάθεση του Θεού είναι ένα θέμα πολύ αφηρημένο σε όλους και, επιπλέον, είναι κάτι που δεν είναι εύκολο να αποδεχτεί ο καθένας, καθώς η διάθεσή Του δεν ομοιάζει με την προσωπικότητα του ανθρώπου. Ο Θεός έχει και Εκείνος τα δικά του συναισθήματα χαράς, θυμού, θλίψης και ευδαιμονίας, αλλά αυτά τα συναισθήματα διαφέρουν από εκείνα του ανθρώπου. Ο Θεός είναι αυτό που είναι και κατέχει αυτό που κατέχει. Όλα αυτά που εκφράζει και αποκαλύπτει, αποτελούν αναπαραστάσεις της ουσίας Του και της ταυτότητάς Του. Αυτό που είναι και που έχει, ομοίως με την ουσία και την ταυτότητά Του, αποτελούν πράγματα που δεν δύνανται να αντικατασταθούν από κανέναν. Η διάθεσή Του συμπεριλαμβάνει την αγάπη Του για τον άνθρωπο, την παρηγοριά για τον άνθρωπο, το μίσος για τον άνθρωπο και, ακόμη περισσότερο, μια πλήρη κατανόηση του ανθρώπου. Η προσωπικότητα του ανθρώπου, ωστόσο, μπορεί να είναι αισιόδοξη, ζωντανή ή σκληρή. Η διάθεση του Θεού είναι η διάθεση του Κυβερνώντα των έμβιων όντων μεταξύ όλων των πραγμάτων, του Κυρίου ολόκληρης της δημιουργίας. Η διάθεσή Του αντιπροσωπεύει την τιμή, την εξουσία, την ευγένεια, το μεγαλείο και, πάνω απ’ όλα, την υπεροχή. Η διάθεσή Του είναι το σύμβολο της εξουσίας, το σύμβολο κάθε τι δικαίου, το σύμβολο όλων των ωραίων και αγαθών πραγμάτων. Περισσότερο από αυτό, είναι ένα σύμβολο Εκείνου που δεν είναι δυνατόν να παρακαμφθεί ή κατακλυσθεί από το σκοτάδι ούτε από καμία εχθρική δύναμη, καθώς και ένα σύμβολο Εκείνου που δεν είναι δυνατόν να προσβληθεί (ούτε και θα ανεχθεί ποτέ να προσβληθεί) από οποιοδήποτε δημιούργημα. Η διάθεσή Του είναι το σύμβολο της ύψιστης δύναμης. Κανένας απολύτως δεν μπορεί ή δεν πρέπει να διαταράξει το έργο ή τη διάθεσή Του. Αλλά η προσωπικότητα του ανθρώπου δεν είναι παρά ένα απλό σύμβολο της μικρής υπεροχής του ανθρώπου επί του ζώου. Ο άνθρωπος μέσα και έξω από τον εαυτό του δεν έχει καμία εξουσία, καμία αυτονομία ούτε την ικανότητα να υπερβεί εαυτόν, αλλά είναι στην ουσία του εκείνος που ζαρώνει στο έλεος όλων των ανθρώπων, γεγονότων και πραγμάτων. Η χαρά του Θεού οφείλεται στην ύπαρξη και την ανάδυση του δικαίου και του φωτός∙ λόγω της καταστροφής του σκότους και του κακού. Αντλεί χαρά επειδή Εκείνος έφερε το φως και την ευημερία στο ανθρώπινο γένος∙ η χαρά Του είναι δίκαιη, σύμβολο της ύπαρξης όλων των θετικών πραγμάτων και, ακόμη περισσότερο, σύμβολο ελπίδας. Η οργή του Θεού οφείλεται στην ύπαρξη της αδικίας και στην ενόχληση που αυτή προκαλεί, οι οποίες βλάπτουν το ανθρώπινο γένος που Εκείνος έχει δημιουργήσει, εξαιτίας της ύπαρξης του κακού και του σκότους, εξαιτίας της ύπαρξης όλων των πραγμάτων που απομακρύνουν την αλήθεια και, ακόμη περισσότερο, εξαιτίας της ύπαρξης των πραγμάτων που αντιτίθενται σε ό,τι καλό και ωραίο. Η οργή Του αποτελεί σημάδι πώς όλα τα αρνητικά παύουν να υπάρχουν και, ακόμη περισσότερο, αποτελεί σημάδι της αγιότητάς Του. Η θλίψη Του οφείλεται στον άνθρωπο, για τον οποίο έχει ελπίδες αλλά αυτός έχει περιπέσει στο σκότος, επειδή το έργο Του για τον άνθρωπο δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες Του και επειδή το ανθρώπινο γένος που αγαπά δεν μπορεί να ζει εξ ολοκλήρου υπό το φως. Αισθάνεται θλίψη για το αθώο ανθρώπινο γένος, για τον ειλικρινή αλλά αδαή άνθρωπο και για τον άνθρωπο που είναι καλός αλλά στερείται των δικών του απόψεων. Η θλίψη Του αποτελεί σημάδι της καλοσύνης και του ελέους Του, σημάδι του ωραίου και της αγαθότητας. Η ευδαιμονία Του, βεβαίως, προέρχεται από τη νίκη επί των εχθρών Του και την κατάκτηση της καλής πίστης του ανθρώπου. Πολύ δε περισσότερο, προκύπτει από την εκδίωξη και καταστροφή όλων των εχθρικών δυνάμεων, και από το γεγονός ότι το ανθρώπινο γένος διάγει έναν καλό και ειρηνικό βίο. Η ευδαιμονία του Θεού είναι διαφορετική από τη χαρά του ανθρώπου∙ είναι, μάλλον, το συναίσθημα της συγκέντρωσης καλών καρπών, ένα συναίσθημα πολύ μεγαλύτερο από τη χαρά. Η ευδαιμονία Του αποτελεί σύμβολο της εφεξής λύτρωσης του ανθρώπου από τον πόνο, αλλά και σημάδι της εισόδου του σε έναν κόσμο φωτός. Τα συναισθήματα του ανθρώπου, από την άλλη πλευρά, προκύπτουν προς ίδιον όφελος, όχι υπέρ του δικαίου, του φωτός ή του ωραίου, και πολύ λιγότερο προς όφελος της χάρης του Παραδείσου. Τα συναισθήματα του ανθρώπου είναι εγωιστικά και ανήκουν στον κόσμο του σκότους. Δεν υφίστανται προς όφελος του θελήματος και πολύ λιγότερο προς όφελος του σχεδίου του Θεού∙ έτσι, άνθρωπος και Θεός δεν μπορούν να εκφερθούν ποτέ στην ίδια πρόταση. Ο Θεός είναι αιώνια υπέρτατος και έντιμος, ενώ ο άνθρωπος είναι αιώνια μικρός, παντοτινά ανάξιος. Τούτο συμβαίνει επειδή ο Θεός κάνει πάντοτε θυσίες και αφιερώνει τον εαυτό Του στον άνθρωπο. O άνθρωπος, από την άλλη πλευρά, θέλει μόνο να λαμβάνει και αγωνίζεται μόνο για τον εαυτό του. Ο Θεός κοπιάζει αιώνια για την επιβίωση του ανθρωπίνου γένους, ενώ ο άνθρωπος δεν συνεισφέρει ποτέ τίποτα προς χάριν του φωτός ή του δικαίου. Ακόμη και αν ο άνθρωπος καταβάλει κάποια προσπάθεια για ένα χρονικό διάστημα, αυτή είναι τόσο αδύναμη ώστε δεν μπορεί να αντέξει το παραμικρό χτύπημα∙ διότι η προσπάθεια του ανθρώπου αφορά μόνο το δικό του καλό και όχι των άλλων. Ο άνθρωπος είναι παντοτινά εγωιστής, ενώ ο Θεός είναι αιώνια ανιδιοτελής. Ο Θεός είναι η πηγή του δικαίου, του καλού και του ωραίου, ενώ ο άνθρωπος είναι αυτός που πετυχαίνει να καταστήσει εμφανές το άσχημο και το κακό. Ο Θεός δεν θα αλλάξει ποτέ την ουσία Του, τη γεμάτη δίκαιο και ομορφιά, ενώ ο άνθρωπος είναι απολύτως ικανός, ανά πάσα στιγμή και σε κάθε περίπτωση, να προδώσει το δίκαιο και να απομακρυνθεί από τον Θεό.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Είναι πολύ σημαντική η κατανόηση της διάθεσης του Θεού