Για να δεις αν κάποιος έχει πραγματική πίστη στον Θεό, το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει να παρατηρήσεις είναι η συμπεριφορά του απέναντι σ’ Αυτόν. Αν Του συμπεριφέρεται με καρδιά φόβου και υποταγής στον Θεό, τότε έχει πραγματική πίστη σ’ Αυτόν. Αν όμως δεν έχει φόβο απέναντι στον Θεό και δεν υποτάσσεται σ’ Αυτόν, τότε δεν έχει πραγματική πίστη. Ποια στάση πρέπει να έχουν οι άνθρωποι απέναντι στον Θεό; Πρέπει να έχουν φόβο Θεού και να Τον υπακούν. Όσοι έχουν φόβο Θεού μπορούν να αναζητήσουν και να αποδεχθούν την αλήθεια. Όσοι υποτάσσονται σ’ Αυτόν λαμβάνουν υπόψη τις προθέσεις Του· πασχίζουν να Τον ικανοποιήσουν με κάθε τους πράξη. Όλοι όσοι επιδιώκουν την αλήθεια διαθέτουν αυτά τα δύο χαρακτηριστικά. Όσοι δεν έχουν καρδιά που έχει φόβο Θεού και υποτάσσεται σ’ Αυτόν σίγουρα δεν επιδιώκουν την αλήθεια.

Πώς πρέπει κανείς να κάνει πράξη την επιδίωξη της αλήθειας; Βιώνετε το έργο του Θεού κάθε μέρα που εκτελείτε το καθήκον σας; Έχετε προσευχηθεί στον Θεό όταν αντιμετωπίζατε προβλήματα; Μπορείτε να τα λύσετε αναζητώντας την αλήθεια; Αυτό σχετίζεται με το ζήτημα της ζωής-εισόδου. Όταν αποκαλύπτετε τη διαφθορά σας ενώ εκτελείτε το καθήκον σας, μπορείτε να κάνετε αυτοκριτική και να λύσετε το πρόβλημα της διεφθαρμένης διάθεσής σας σύμφωνα με τα λόγια του Θεού; Εάν δεν μπορείς να ασκηθείς και να βιώσεις μ’ αυτόν τον τρόπο, τότε δεν έχει καμία σχέση με την πίστη στον Θεό. Ό,τι καθήκον κι αν εκτελείς, ό,τι κι αν κάνεις, πρέπει να προσπαθείς να αντιληφθείς ποιες πτυχές των λόγων του Θεού που σχετίζονται με αυτό, καθώς και τις δικές σου σκέψεις, απόψεις ή λάθος προθέσεις, τα οποία συνιστούν όλα μέρος της ανθρώπινης κατάστασης. Τι περιλαμβάνει η ανθρώπινη κατάσταση; Περιλαμβάνει τις οπτικές, τις στάσεις, τις προθέσεις και τις απόψεις των ανθρώπων, καθώς επίσης και ορισμένες σατανικές φιλοσοφίες, λογική και γνώση —και όλα αυτά τα πράγματα, εν συντομία, σχετίζονται με τους συνήθεις τρόπους και μεθόδους βάσει των οποίων οι άνθρωποι ενεργούν και μεταχειρίζονται τους άλλους. Όταν βρίσκεται κανείς αντιμέτωπος με μια κατάσταση, πρέπει πρώτα να εξετάσει ποια είναι η άποψή του· αυτό είναι το πρώτο βήμα. Το δεύτερο βήμα είναι να εξετάσεις αν η άποψή σου είναι σωστή. Πώς, λοιπόν, θα πρέπει να προσδιορίσει αν η άποψή του είναι ή δεν είναι σωστή; Από τη μία, αυτό προσδιορίζεται βάσει των λόγων του Θεού, και από την άλλη, σύμφωνα με τις αρχές της συγκεκριμένης κατάστασης. Για παράδειγμα, χρησιμοποίησε τις εργασιακές ρυθμίσεις, τα συμφέροντα και τους κανόνες του οίκου του Θεού, καθώς και τα ακριβή λόγια του Θεού, για να προσδιορίσεις αν μια άποψη είναι σωστή. Αυτά είναι τα πρότυπα μέτρησης. Εξετάζετε τις απόψεις σας όταν έρχεστε αντιμέτωποι με μια κατάσταση; Είτε μπορείς όντως να αναγνωρίσεις αυτές τις απόψεις είτε όχι, το πρώτο βήμα είναι να ασκηθείς με αυτόν τον τρόπο. Όλοι οι άνθρωποι έχουν μια ορισμένη άποψη για οποιαδήποτε πράξη τους. Και πώς διαμορφώνεται αυτή η άποψη; Πώς βλέπεις την κατάσταση, πού βασίζεις την οπτική σου, πώς σχεδιάζεις να χειριστείς το ζήτημα και πώς μεθοδεύεις τους χειρισμούς σου. Όλα αυτά αποτελούν την άποψή σου. Λόγου χάρη, τι πιστεύεις για τη διαφθορά της ανθρωπότητας; Πού βασίζεται η οπτική σου; Πώς προσεγγίζεις αυτό το ζήτημα; Όλα αυτά σχετίζονται με τις απόψεις που έχει κανείς για το ζήτημα. Άσχετα με την κατάσταση, ο καθένας κρύβει μια άποψη πίσω από τη στάση και τη μέθοδο που έχει για να διαχειρίζεται κάθε ζήτημα. Αυτή η άποψη καθοδηγεί και διέπει τον τρόπο δράσης του. Και η προέλευση αυτής της άποψης είναι αυτή που καθορίζει αν θα είναι σωστή ή λανθασμένη. Για παράδειγμα, αν η άποψή σου βασίζεται σε σατανική φιλοσοφία και λογική, και μιλάς με την πρόθεση να κερδίσεις δόξα και υπερηφάνεια, καθώς και να σε γνωρίσουν, να σε καταλάβουν, να σε θυμούνται και να σε εγκρίνουν περισσότεροι άνθρωποι, τότε αυτό είναι και το σημείο εκκίνησης των πράξεών σου. Αν έχεις μια τέτοια λανθασμένη πρόθεση, τότε οι απόψεις και οι μέθοδοι που πηγάζουν από αυτήν θα είναι σίγουρα το ίδιο λανθασμένες και δεν θα συνάδουν σε καμία περίπτωση με την αλήθεια. Μπορείς να αναγνωρίσεις τις λανθασμένες απόψεις, στάσεις και μεθόδους που δημιουργούνται μέσα σου; Αν μπορείς να αξιολογήσεις κατά πόσο είναι σωστές ή λανθασμένες, τότε πληροίς μια βασική προϋπόθεση για να ικανοποιήσεις τις προθέσεις του Θεού· δεν είναι όμως η μία και απόλυτη προϋπόθεση. Και ποια είναι η απόλυτη προϋπόθεση; Αφού αξιολογήσεις ότι οι απόψεις σου είναι λανθασμένες, και επιπλέον έχεις λανθασμένες προθέσεις, προσωπικά σχέδια και επιθυμίες, πώς μπορείς να αποφύγεις να κάνεις πράξη αυτές τις λανθασμένες απόψεις; Για να το κάνεις αυτό, πρέπει να εγκαταλείψεις τις λανθασμένες προθέσεις και απόψεις σου και, ταυτόχρονα, να αναζητήσεις την αλήθεια. Αφού ξέρεις πολύ καλά ότι οι απόψεις σου είναι λανθασμένες και δεν συνάδουν ούτε με την αλήθεια ούτε με τις προθέσεις του Θεού, και επιπλέον ότι Εκείνος τις απεχθάνεται, για όλους αυτούς τους λόγους πρέπει να επαναστατήσεις εναντίον τους. Για ποιον λόγο πρέπει να επαναστατήσεις ενάντια στη σάρκα; Για να κάνεις πράξεις που συμφωνούν με το θέλημα του Θεού και συνάδουν με την αλήθεια, κι έτσι να μπορείς να κάνεις πράξη την αλήθεια. Αν, ωστόσο, δεν μπορείς να επαναστατήσεις ενάντια στις λανθασμένες απόψεις σου, τότε δεν μπορείς να κάνεις πράξη την αλήθεια ούτε να βιώσεις την αλήθεια-πραγματικότητα· αυτό σημαίνει ότι το μόνο που καταλαβαίνεις είναι το δόγμα. Όσα συζητάς δεν μπορούν να συγκρατήσουν τη συμπεριφορά σου, να καθοδηγήσουν τις πράξεις σου ή να διορθώσουν τις λανθασμένες απόψεις σου. Αυτό αποδεικνύει ακόμα πιο καθαρά ότι πρόκειται για σκέτο δόγμα. Επομένως, το πρώτο βήμα είναι να εξετάσεις τις απόψεις σου. Το δεύτερο είναι να μετρήσεις πόσο σωστές είναι αυτές οι απόψεις: τις λανθασμένες πρέπει να επαναστατείς εναντίον τους και να τις απορρίπτεις, ενώ τις σωστές να τις τηρείς και να τις κρατάς. Πού αντιμετωπίζεις εσύ δυσκολία αυτήν τη στιγμή; Από τη μια μεριά, εξετάζεις σπάνια τον εαυτό σου, δεν το έχεις κάνει συνήθεια. Από την άλλη, ακόμα κι όταν το κάνεις, δεν ξέρεις αν οι προθέσεις και οι απόψεις σου είναι ή δεν είναι σωστές. Σου φαίνεται ότι μπορεί να είναι και σωστές και λανθασμένες, κι έτσι στο τέλος μένεις ζαλισμένος και μπερδεμένος, και ενεργείς όπως θέλεις. Αυτή είναι μία πιθανή κατάσταση. Ποιες άλλες καταστάσεις υπάρχουν; (Κάποιες φορές καταφέρνω να αναγνωρίσω τις προθέσεις και τις απόψεις μου, και επιθυμώ να επαναστατήσω εναντίον τους, αλλά δεν μπορώ να ξεπεράσω τη διεφθαρμένη διάθεσή μου. Έτσι, συμβιβάζομαι και βρίσκω λόγους και δικαιολογίες που με βολεύουν. Δεν ασκούμαι, λοιπόν, και μετά νιώθω τύψεις.) Αυτό δείχνει ότι δεν έχεις αρκετό θάρρος να υποταχθείς στην αλήθεια και να την αγαπήσεις. Όσοι νιώθουν μέσα στην καρδιά τους μεγάλη αγάπη για την αλήθεια, μπορούν συχνά να υπερνικήσουν και να επαναστατήσουν ενάντια σε κάποιες λανθασμένες προθέσεις και απόψεις. Φυσικά, υπάρχουν ειδικές καταστάσεις τις οποίες οι περισσότεροι δυσκολεύονται να υπερνικήσουν. Αυτές είναι φυσιολογικό να μην τις έχεις υπερνικήσει κι εσύ. Τι αποδεικνύεται όμως αν υπάρχει κάτι που ο μέσος άνθρωπος μπορεί να υπερνικήσει, αλλά εσένα σε δυσκολεύει πολύ; Αυτό δείχνει ότι δεν έχεις μεγάλη αγάπη για την αλήθεια, και ότι δεν θεωρείς τόσο σημαντική την άσκησή της. Τι θεωρείς σημαντικό; Να επιμένεις στις απόψεις σου, να καθησυχάζεις το μυαλό σου και να ικανοποιείς τις επιθυμίες σου. Αυτά θεωρείς σημαντικά. Μέσα σου δεν νιώθεις σημαντικό το να εκπληρώνεις τις απαιτήσεις του Θεού, το να κάνεις πράξη την αλήθεια και το να ικανοποιείς την καρδιά Του. Έτσι αποκαλύπτονται οι βαθύτερες προθέσεις σου και οι απόψεις που επιδιώκεις.

Ποια είναι τα κύρια στοιχεία της κατάστασης ενός ανθρώπου; (Οι προθέσεις του, η οπτική του και οι απόψεις του.) Αυτά τα στοιχεία περιλαμβάνονται κυρίως. Ποιο είναι το πιο κοινό στοιχείο στην κατάσταση των ανθρώπων; Εμφανίζεται συχνά μέσα τους όταν αντιμετωπίζουν κάτι, και το αναγνωρίζουν συνειδητά στις σκέψεις τους. Ποιο λέτε ότι είναι; (Οι προθέσεις τους.) Πολύ σωστά. Οι προθέσεις είναι ένα σαφές και ένα από τα πιο κοινά κομμάτια της κατάστασης των ανθρώπων· στα περισσότερα ζητήματα, οι άνθρωποι έχουν τις δικές τους σκέψεις και προθέσεις. Όταν εμφανίζονται τέτοιες σκέψεις και προθέσεις, οι άνθρωποι τις θεωρούν θεμιτές, αλλά τις περισσότερες φορές αφορούν το δικό τους όφελος, τη δική τους υπερηφάνεια και τα συμφέροντά τους, ή αλλιώς αποσκοπούν στο να καλύψουν κάτι ή να ικανοποιήσουν τον εαυτό τους με κάποιον τρόπο. Σε τέτοιες στιγμές, πρέπει να εξετάζεις πώς προέκυψε η πρόθεσή σου, τι την προκάλεσε. Για παράδειγμα, ο οίκος του Θεού σού ζητά να κάνεις το έργο της εκκαθάρισης της εκκλησίας, και υπάρχει κάποιος που ήταν πάντα επιπόλαιος στο καθήκον του, και έψαχνε πάντα τρόπους για να χαλαρώσει. Σύμφωνα με τις αρχές, αυτός ο άνθρωπος θα πρέπει να απομακρυνθεί, αλλά εσύ έχεις καλή σχέση μαζί του. Τι σκέψεις και προθέσεις θα προκύψουν λοιπόν μέσα σου; Πώς θα ασκηθείς; (Θα πράξω σύμφωνα με τις δικές μου προτιμήσεις.) Και τι προκαλεί αυτές τις προτιμήσεις; Αυτός ο άνθρωπος σου έχει φερθεί καλά ή έχει κάνει πράγματα για σένα, και γι’ αυτό έχεις καλή εντύπωση γι’ αυτόν, οπότε αυτήν τη στιγμή θέλεις να τον προστατεύσεις και να τον υπερασπιστείς. Αυτό δεν το προκαλούν τα συναισθήματα; Έχεις συναισθήματα γι’ αυτόν τον άνθρωπο, και έτσι υιοθετείς την προσέγγιση «ενώ οι ανώτερες αρχές έχουν τις πολιτικές τους, οι κοινότητες έχουν τα αντίμετρά τους». Είναι μεθοδεύσεις αυτά τα πράγματα. Από τη μία πλευρά, του λες: «Πρέπει να προσπαθείς λίγο περισσότερο όταν ενεργείς. Σταμάτα να είσαι επιπόλαιος, πρέπει να υποφέρεις λίγο· αυτό είναι το καθήκον μας». Από την άλλη, απαντάς στον Άνωθεν και λες: «Έχει αλλάξει προς το καλύτερο, τώρα εκτελεί πιο αποτελεσματικά το καθήκον του». Αλλά αυτό που σκέφτεσαι στην πραγματικότητα είναι: «Ο λόγος είναι ότι εργάστηκα πάνω του. Αν δεν το είχα κάνει, θα ήταν ακόμα όπως παλιά». Μέσα σου, σκέφτεσαι πάντα: «Ήταν καλός μαζί μου, δεν γίνεται να αποπεμφθεί!» Τι συμβαίνει όταν βρίσκονται τέτοια πράγματα στις προθέσεις σου; Βλάπτεις το έργο της εκκλησίας προστατεύοντας τις δικές σου συναισθηματικές σχέσεις. Συνάδει αυτή η συμπεριφορά με τις αλήθεια-αρχές; Και αν το κάνεις αυτό, δείχνει υποταγή; (Όχι.) Δεν υπάρχει υποταγή· στην καρδιά σου υπάρχει αντίσταση. Σε όσα σου συμβαίνουν και στο έργο που πρέπει να κάνεις, οι ιδέες σου περιλαμβάνουν υποκειμενικές κρίσεις, και μ’ αυτό εμπλέκονται και συναισθηματικοί παράγοντες. Ενεργείς με βάση τα συναισθήματα, κι όμως παρ’ όλα αυτά, πιστεύεις ότι ενεργείς αμερόληπτα, ότι δίνεις στους ανθρώπους την ευκαιρία να μετανοήσουν και ότι τους βοηθάς με αγάπη· έτσι, πράττεις όπως επιθυμείς εσύ, όχι όπως λέει ο Θεός. Αυτός ο τρόπος εργασίας μειώνει την ποιότητα του έργου, μειώνει την αποτελεσματικότητα και βλάπτει το έργο της εκκλησίας —και όλα αυτά τα προκαλεί το γεγονός ότι ενεργεί σύμφωνα με το συναίσθημα. Αν δεν εξετάσεις τον εαυτό σου, θα μπορέσεις να εντοπίσεις το πρόβλημα; Ποτέ δεν θα το καταφέρεις. Μπορεί να γνωρίζεις ότι είναι λάθος να ενεργείς με αυτόν τον τρόπο, ότι πρόκειται για έλλειψη υποταγής, αλλά το σκέφτεσαι και μονολογείς: «Πρέπει να τον βοηθήσω με αγάπη, και αφού τον βοηθήσω και βελτιωθεί, δεν θα χρειαστεί να αποπεμφθεί. Δεν δίνει ο Θεός στους ανθρώπους την ευκαιρία να μετανοήσουν; Ο Θεός αγαπάει τους ανθρώπους, γι’ αυτό πρέπει να τον βοηθήσω με αγάπη και να κάνω ό,τι ζητάει ο Θεός». Αφού σκεφτείς αυτά τα πράγματα, ενεργείς με τον δικό σου τρόπο, κι έπειτα νιώθεις γαλήνη στην καρδιά σου· νομίζεις ότι κάνεις πράξη την αλήθεια. Σε όλη αυτήν την κατάσταση, ασκήθηκες σύμφωνα με την αλήθεια ή ενήργησες σύμφωνα με τις δικές σου προτιμήσεις και προθέσεις; Οι ενέργειές σου ήταν εξ ολοκλήρου σύμφωνες με τις δικές σου προτιμήσεις και προθέσεις. Σε όλη τη διάρκεια, προσπαθούσες χρησιμοποιώντας δήθεν καλοσύνη και αγάπη, καθώς και τα συναισθήματα και τις φιλοσοφίες για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις, να εξομαλύνεις τα πράγματα και να κρατήσεις ίσες αποστάσεις. Φαινόταν λες και τον βοηθούσες αυτόν τον άνθρωπο με αγάπη, αλλά στην πραγματικότητα μέσα σου σε κυρίευε το συναίσθημα —και, επειδή φοβόσουν μην το ανακαλύψει ο Άνωθεν, προσπαθούσες να τον κερδίσεις με συμβιβασμούς, ώστε να μην προσβληθεί κανείς και να γίνει η δουλειά —έτσι όπως προσπαθούν να κρατήσουν ίσες αποστάσεις και οι άπιστοι. Στην πραγματικότητα, πώς αξιολογεί ο Θεός αυτήν την κατάσταση; Θα σε κατατάξει σ’ αυτούς που δεν υποτάσσονται στην αλήθεια, ενώ συχνά υιοθετούν απέναντι στην αλήθεια και τις απαιτήσεις Του μια στάση εξονυχιστικής εξέτασης και ανάλυσης. Τι ρόλο παίζουν οι προθέσεις σου όταν προσεγγίζεις την αλήθεια και τις απαιτήσεις του Θεού μ’ αυτήν τη μέθοδο, και όταν εκτελείς τα καθήκοντά σου μ’ αυτήν τη στάση; Σου χρησιμεύουν για να προστατεύσεις τα συμφέροντά σου, την υπερηφάνεια σου και τις διαπροσωπικές σου σχέσεις χωρίς να σε νοιάζουν καθόλου οι απαιτήσεις του Θεού, χωρίς να έχεις κανέναν θετικό αντίκτυπο στα καθήκοντά σου ή στο έργο της εκκλησίας. Όποιος κάνει κάτι τέτοιο ζει αποκλειστικά με βάση τις φιλοσοφίες για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις. Όλα όσα λέει και όλα όσα κάνει έχουν στόχο να διαφυλάξουν την υπερηφάνεια, τα συναισθήματα και τις διαπροσωπικές σχέσεις του, όμως στην πραγματικότητα δεν υποτάσσεται καθόλου στην αλήθεια και στον Θεό, ούτε και προσπαθεί καθόλου να δηλώσει αυτά τα προβλήματα ή να αναλάβει την ευθύνη τους. Δεν κατηγορεί σε καμία περίπτωση τον εαυτό του, ενώ παραμένει τυφλός και ανίδεος ως προς τη φύση των προβλημάτων. Αν οι άνθρωποι δεν έχουν θεοφοβούμενη καρδιά, κι αν δεν έχουν καμία θέση στην καρδιά τους για τον Θεό, τότε δεν μπορούν ποτέ να ενεργήσουν βάσει αρχών, ό,τι καθήκοντα κι αν εκτελούν και όποια προβλήματα κι αν αντιμετωπίζουν. Οι άνθρωποι που ζουν μέσα στις δικές τους προθέσεις και εγωιστικές επιθυμίες είναι ανήμποροι να εισέλθουν στην αλήθεια-πραγματικότητα. Αφού ισχύει αυτό, τι γίνεται τελικά αν, όταν αντιμετωπίζουν ένα πρόβλημα, δεν εξετάζουν τις προθέσεις τους και δεν αναγνωρίζουν τι λάθος έχουν αυτές, αλλά, αντίθετα, χρησιμοποιούν ένα σωρό αιτιολογήσεις για να σκαρφιστούν ψέματα και δικαιολογίες για τον εαυτό τους; Προστατεύουν πολύ καλά τα συμφέροντά τους, την περηφάνια τους και τις διαπροσωπικές τους σχέσεις, μα έχουν χάσει την κανονική τους σχέση με τον Θεό. Κάποιοι πιστεύουν στον Θεό για πολύ καιρό, όταν όμως τους ζητούν να συναναστραφούν πάνω σε κάποιες προσωπικές τους εμπειρίες, δεν έχουν τίποτα να πουν. Δεν έχουν να μοιραστούν καμία βιωματική μαρτυρία σχετικά με την αλλαγή της διάθεσής τους. Για ποιον λόγο; Επειδή πολύ σπάνια εξετάζουν τον εαυτό τους, και το ίδιο σπάνια ασκούνται σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές. Προτιμούν αντ’ αυτού να πάρουν τον δικό τους δρόμο και να ζουν μέσα σε μια διεφθαρμένη διάθεση. Τις πράξεις τους καθοδηγούν οι προθέσεις, οι απόψεις, οι επιθυμίες και τα σχέδιά τους, ενώ οι ίδιοι παραμένουν αμετανόητοι. Στον Θεό πιστεύουν και τα λόγια Του ακούνε· την αλήθεια λαμβάνουν, και σχετικά με αυτήν συναναστρέφονται και κάνουν κηρύγματα. Όμως τι κάνουν πράξη στ’ αλήθεια; Ασκούνται μόνο σύμφωνα με τις προθέσεις και τις φαντασιοκοπίες τους και όχι σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού. Ποια είναι, λοιπόν, η στάση τους απέναντι στα λόγια του Θεού; Πώς αντιμετωπίζουν τις απαιτήσεις Του; Ποια όψη του έργου Του πρέπει να βιώνουν οι άνθρωποι με τη μεγαλύτερη προσοχή; Το πιο κρίσιμο ζήτημα είναι πώς να βιώνουν τα λόγια του Θεού και να κάνουν πράξη την αλήθεια. Πιστεύει αληθινά στον Θεό κάποιος που, αφού ακούσει τα λόγια Του και τα κηρύγματα, δεν τα κάνει πράξη; Βιώνει αληθινά το έργο Του; Γιατί δεν είναι προσεκτικός ως προς το πού πρέπει να βρίσκεται; Γιατί αμφισβητεί τον Θεό και τα λόγια Του ενώ θα έπρεπε να κάνει πράξη την αλήθεια; «Γιατί έχει ο Θεός αυτές τις απαιτήσεις; Συμφωνούν αυτές με τα λόγια Του; Άραγε ο Θεός είναι αγάπη ακόμα κι αν έχει τέτοιες απαιτήσεις; Δεν φαίνονται να Του ταιριάζουν, έτσι δεν είναι; Δεν μπορώ να το δεχτώ. Οι απαιτήσεις Του δείχνουν μάλλον αδιαφορία, και είναι εντελώς αντίθετες με τις ανθρώπινες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες». Πείτε Μου, μπορεί να αποδεχθεί την αλήθεια κάποιος που ζυγίζει έτσι τα πράγματα; (Όχι.) Αυτή δεν είναι στάση αποδοχής της αλήθειας. Όταν κάποιος υπολογίζει και προσεγγίζει τις απαιτήσεις του Θεού με αυτήν τη στάση και με αυτές τις προθέσεις, ανοίγει η κλείνει την καρδιά του στον Θεό; (Την κλείνει.) Δεν δείχνει λοιπόν αποδοχή αυτή η στάση, αλλά αντίσταση. Όσον αφορά τις απαιτήσεις του Θεού, ένας τέτοιος άνθρωπος πρώτα τις εξετάζει εξονυχιστικά. Κάποιοι κάνουν ακόμα και ειρωνικά σχόλια, όπως τα εξής: «Ο θεός δεν έχει και πολλές επαφές με τους αδελφούς και τις αδελφές της εκκλησίας· δεν γνωρίζει τις υποθέσεις της. Δεν διαχειρίζεται κάπως υπερβολικά δογματικά τα πράγματα ο οίκος του θεού; Εμείς δεν ενεργούμε με αυτόν τον τρόπο. Ενεργούμε ανάλογα με την κατάσταση των αδελφών μας και τους δίνουμε ευκαιρίες. Άσε που ο ενσαρκωμένος θεός θα έπρεπε να κατανοεί την ανθρώπινη αδυναμία! Αν δεν ενδιαφέρεται εκείνος, θα ενδιαφερθούμε εμείς. Υπάρχουν πράγματα για τα οποία ο θεός δεν δείχνει ενδιαφέρον, αλλά θα δείξουμε εμείς». Τι στάση υιοθετούν αυτοί οι άνθρωποι; Μια στάση που δείχνει ότι αντιστέκονται, κρίνουν και καταδικάζουν. Εξετάζουν εξονυχιστικά τα θέματα και έπειτα διατυπώνουν την κρίση τους. Και πώς κρίνουν; Λένε: «Όπως και να ’χει, ο θεός είναι δίκαιος και εγώ πιστεύω σ’ εκείνον, όχι σε κάποιον άνθρωπο. Ο θεός εξετάζει εξονυχιστικά τα βάθη της καρδιάς των ανθρώπων». Τι σημαίνει αυτό; (Ότι απαρνούνται τον ενσαρκωμένο Θεό.) Πολύ σωστά. Μέσα τους, απαρνούνται τον Χριστό, και έτσι υπονοούν ότι τα λόγια του Χριστού δεν αντιπροσωπεύουν κατ’ ανάγκη τον Θεό. Κάθε φορά που οι πράξεις και τα λόγια του Χριστού αντιτίθενται στα συμφέροντα, τις προθέσεις και τις απόψεις τους ή αντικρούονται με αυτά, εκείνοι απαρνούνται τον Θεό. «Σε κάθε περίπτωση, στον θεό πιστεύω, και εκείνος είναι δίκαιος. Εξετάζει εξονυχιστικά τα βάθη της καρδιάς των ανθρώπων». Τι είναι αυτές οι δηλώσεις; Είναι κρίσεις; Ποια είναι η φύση τους; (Είναι βλασφημίες.) Το να μιλάει κανείς για τους άλλους πίσω από την πλάτη τους δείχνει επικριτικότητα. Το να μιλάει κανείς για τον Θεό πίσω από την πλάτη Του δεν είναι απλώς επικριτικό, αλλά βλάσφημο. Μπορεί να πιστεύει αληθινά κάποιος που είναι ικανός να βλασφημήσει τον Θεό; Μπορεί να έχει συνείδηση και λογική; Και θα τον σώσει ο Θεός; Είναι ξεκάθαρα υπηρέτης του Σατανά, ένας κακός άνθρωπος, που θα πρέπει να απορριφθεί και να αποκλειστεί.

Στις εκκλησίες, εκδηλώνονται σχόλια σχετικά με τον Θεό και κρίσεις για το έργο Του; Δεν είναι ο κανόνας, αλλά σίγουρα συμβαίνει, γιατί σε κάθε εκκλησία υπάρχουν δύσπιστοι και κακοί άνθρωποι. Τώρα, σε ειδικές περιστάσεις, μπορεί αυτή η κατάσταση να προκύψει μέσα σε όσους έχουν ειλικρινή πίστη στον Θεό; Αν προκύψει μέσα σας κρίση, αντίσταση και βλασφημία, πώς αντιδράτε εσωτερικά; Μπορείτε να συλλάβετε πόσο σοβαρή είναι η φύση του προβλήματος; Λόγου χάρη, ας πούμε ότι δεν έχεις παντρευτεί ποτέ, αλλά βρίσκεσαι σε κατάλληλο περιβάλλον και γνωρίζεις έναν καλό πιθανό σύντροφο, με τον οποίο θα ήθελες να αρχίσεις να βγαίνεις. Ενώ στο παρελθόν έχεις υποσχεθεί στον Θεό ότι θα Του αφιέρωνες ολόκληρη τη ζωή σου και δεν θα αναζητούσες σύντροφο, μέσα σου αισθάνεσαι κάτι γι’ αυτό το άτομο, κι έτσι αποφασίζεις να βγείτε. Αφού βγείτε, όμως, ανακαλύπτεις ότι υπάρχουν πολλά εμπόδια. Συνειδητοποιείς ότι δεν είναι σωστό να βγαίνεις μαζί του και ότι ο Θεός δεν το επιτρέπει. Θέλεις να διακόψεις τη σχέση σας, αλλά δεν μπορείς να το εγκαταλείψεις, κι έτσι προσεύχεσαι στον Θεό και επαναστατείς ενάντια στον εαυτό σου. Στο τέλος, χωρίζετε και μετά τον χωρισμό, βρίσκεσαι σε μεγάλη ψυχολογική αναταραχή. Αυτό είναι φυσιολογικό, είναι η φυσιολογική αδυναμία της ανθρώπινης φύσης. Δεν πρέπει, όμως, να παραπονιέσαι για τον Θεό. Θα μπορούσαν οι περισσότεροι άνθρωποι να βιώσουν αυτήν την εμπειρία χωρίς να παραπονιούνται για τον Θεό; Όχι, και αυτό αντανακλά τη στάση τους απέναντι στην αλήθεια και απέναντί Του. Πόσο λανθασμένες πρέπει να είναι οι σκέψεις σου για να παραπονιέσαι για τον Θεό σε μια τέτοια κατάσταση; (Αν δεν πίστευα στον Θεό, θα μπορούσα να βρω σύντροφο.) Είναι μεγάλο πρόβλημα μια τέτοια σκέψη; Κατά κάποιον τρόπο, όσοι σκέφτονται έτσι δεν θέλουν να πιστεύουν στον Θεό, θέλουν να τα παρατήσουν. Κάνουν τις εξής σκέψεις: «Γιατί έπρεπε να διαλέξω αυτό το μονοπάτι και να πιστεύω στον Θεό; Τι καλά που θα ήταν να μην πίστευα σ’ Αυτόν και να έκανα ό,τι ήθελα. Δεν είναι εύκολο να βρεις κατάλληλο σύντροφο· αν χάσω αυτήν την ευκαιρία, σύντομα θα παραμεγαλώσω και δεν θα με θέλει κανείς. Δεν πρέπει να προσπαθήσω ποτέ ξανά να βρω κάποιον; Έτσι θα περάσω την υπόλοιπη ζωή μου;» Αρνητικές σκέψεις και τύψεις κάνουν την εμφάνισή τους, ακόμα και σε βαθμό που ο άνθρωπος αυτός δεν θέλει να πιστεύει πια. Με αυτές τις εκδηλώσεις, επαναστατεί ενάντια στον Θεό και Τον προδίδει. Όμως δεν είναι αυτό το πιο σοβαρό πρόβλημα. Τι σκέψεις μπορεί να είναι σοβαρότερες από αυτές; Έχετε βιώσει ποτέ κάτι τέτοιο; (Όχι.) Είναι στ’ αλήθεια πολύ επικίνδυνο που δεν το έχετε βιώσει. Όσοι έχουν βιώσει κάτι τέτοιο μπορούν να διακρίνουν ξεκάθαρα ορισμένες πτυχές του· βρίσκονται σε σχετικά ασφαλέστερη θέση, η οποία ωστόσο δεν είναι και απόλυτα εγγυημένη. Ο πειρασμός που αντιμετωπίζουν όσοι δεν έχουν τέτοιες εμπειρίες δεν είναι και μικρός. Πρέπει να βρίσκονται σε εγρήγορση, γιατί με την παραμικρή απροσεξία θα υποκύψουν στον πειρασμό! Κάποιοι αναλογίζονται τα εξής: «Είναι καλό που γεννήθηκα τις έσχατες ημέρες και με διάλεξε ο Θεός. Επιπλέον, είμαι νέος, δεν έχω οικογενειακές υποχρεώσεις, κι έτσι είμαι ελεύθερος να κάνω τα καθήκοντά μου. Αυτή είναι η χάρη του Θεού. Κρίμα όμως που υπάρχει αυτό το μοναδικό αρνητικό: ακόμα κι αν γνωρίσω κατάλληλο ταίρι, δεν μπορώ να επιδιώξω μια σχέση ή να παντρευτώ. Γιατί όμως να μην ψάξω; Άραγε είναι αμαρτία ο γάμος; Μήπως δεν υπάρχουν τόσοι αδελφοί και αδελφές που έχουν συζύγους και παιδιά; Κι εκείνοι δεν πιστεύουν στον Θεό; Εγώ γιατί να μην επιτρέπεται να αναζητήσω σύντροφο; Ο Θεός δεν είναι δίκαιος!» Εμφανίζεται έτσι η κρίση και η δυσαρέσκειά τους απέναντι στον Θεό. Αποφασίζουν ότι για όλα αυτά ευθύνεται ο Θεός, ότι όλα προέρχονται απ’ Αυτόν, κι έτσι νιώθουν απέχθεια απέναντί Του και ξεσπούν με παράπονα σαν αυτά: «Ο Θεός είναι τόσο άδικος απέναντί μου! Δεν νοιάζεται καθόλου! Αφού οι άλλοι μπορούν να παντρευτούν, εγώ γιατί να μην μπορώ; Αφού οι άλλοι μπορούν να κάνουν παιδιά, εγώ γιατί να μην μπορώ; Αφού στους άλλους δίνει αυτήν την ευκαιρία, γιατί δεν την δίνει και σ’ εμένα;» Εμφανίζονται, λοιπόν, παράπονα και κρίσεις. Τι κατάσταση είναι αυτή; (Μια κατάσταση αντίστασης και εναντίωσης.) Αντίσταση, δυσαρέσκεια, απροθυμία. Δεν έχουν την παραμικρή πρόθεση να αποδεχθούν το έργο του Θεού ή να υποταχθούν σ’ αυτό· απλώς εύχονται να ενεργούσε διαφορετικά. Παρ’ όλα αυτά, παραμένουν απρόθυμοι απέναντι στον γάμο και φοβούνται πως, αν παντρεύονταν και αποκτούσαν υποχρεώσεις, δεν θα ήταν το ίδιο ελεύθεροι και δεν θα μπορούσαν πλέον να εκτελέσουν καλά το καθήκον τους. Επιπλέον, αυτό δεν θα τους επέτρεπε αργότερα να σωθούν και να εισέλθουν στη βασιλεία των ουρανών. Τι θα μπορούσαν να κάνουν, λοιπόν, με τόση πικρία; Στην πραγματικότητα, αυτό το μονοπάτι το επιλέγεις μόνος σου. Ο Θεός χαρίζει στους ανθρώπους την ελεύθερη βούληση. Μπορείς να διαλέξεις αν θέλεις να βρεις σύντροφο και να παντρευτείς ή να επιδιώξεις την αλήθεια και τη σωτηρία. Αυτή η επιλογή είναι αποκλειστικά δική σου· το αν θα κάνεις τη σωστή ή τη λάθος επιλογή δεν έχει καμία σχέση με τον Θεό, επομένως γιατί παραπονιέσαι γι’ Αυτόν; Γιατί παραπονιέσαι ότι δεν είναι δίκαιος; Γιατί έχεις τόσα παράπονα; (Γιατί δεν εξυπηρετήθηκαν τα συμφέροντά μου.) Όταν θίγονται τα συμφέροντά σου, δυσανασχετείς μέσα σου. Νιώθεις ότι έχεις υποστεί κάποια απώλεια, κι έτσι κατηγορείς τον Θεό και ψάχνεις ακόμη και λόγους να ξεσπάσεις. Τι διάθεση είναι αυτή; (Είναι κακεντρεχής διάθεση.) Πρόκειται για κακεντρέχεια. Αν, κάθε φορά που δεν γίνεται να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντά σου, κατηγορείς τον Θεό και παραπονιέσαι ότι δεν είναι δίκαιος, καθώς και ότι οι ρυθμίσεις Του είναι ακατάλληλες, τότε έχεις κακεντρεχή και αδιάλλακτη διάθεση, που δεν αγαπάει την αλήθεια. Πώς προκύπτουν σε κάποιον αυτές οι καταστάσεις και σκέψεις; Θα προέκυπταν και θα αποκαλύπτονταν ακόμα κι αν δεν υπήρχαν οι συγκεκριμένες περιστάσεις; (Όχι.) Όταν δεν έρχεσαι αντιμέτωπος με μια τέτοια περίσταση, τότε τα σχετικά σου συμφέροντα δεν συγκρούονται με τις απαιτήσεις του Θεού και δεν διακυβεύονται, κι έτσι νομίζεις ότι η αγάπη σου και η επιδίωξή σου γι’ Αυτόν είναι καλύτερες και ισχυρότερες από όλων των άλλων. Όταν όμως σου τυχαίνει κάτι τέτοιο και μπαίνουν στη μέση τα συμφέροντά σου, δεν μπορείς να τα εγκαταλείψεις, κι έτσι παραπονιέσαι για τον Θεό. Τι δείχνει αυτό το πρόβλημα; Τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να παραπονιούνται για τον Θεό και να Τον κρίνουν συχνά; (Το να μην εξυπηρετούνται τα συμφέροντά τους.) Όταν απειλούνται τα συμφέροντά τους και όταν δεν εκπληρώνονται οι προθέσεις, οι επιθυμίες και τα σχέδιά τους, αντιστέκονται στον Θεό, Τον κρίνουν και παραπονιούνται γι’ Αυτόν. Μπορεί να φτάσουν και στο σημείο να βλασφημήσουν. Στην πραγματικότητα, και μόνο το να κρίνεις αποτελεί κατάσταση αντίστασης, ενώ το να βλασφημείς είναι ακόμα σοβαρότερο. Όταν θίγονται τα συμφέροντά τους, τότε όσο περισσότερο το σκέφτονται, τόσο περισσότερο θυμώνουν, δυσανασχετούν και αισθάνονται αδικημένοι. Αρχίζουν να αντιστέκονται και, ενώ έχουν στο μυαλό τους αυτές τις σκέψεις, από τα χείλη τους ξεστομίζουν παράπονα και κρίσεις. Και αυτό είναι σημάδι εναντίωσης στον Θεό.

Ποιες χειροπιαστές εκδηλώσεις εμφανίζει όποιος αντιστέκεται στον Θεό; (Δεν κάνει το καθήκον του με επιμέλεια, το εκτελεί επιπόλαια.) Αυτή είναι μία πτυχή. Στο παρελθόν, αυτός ο άνθρωπος αφιέρωνε το 70 με 80 τοις εκατό της ενέργειάς του για να εκτελέσει το καθήκον του, και αφοσιωνόταν σε ό,τι κι αν έκανε. Τώρα, όμως, κάνει διάφορες σκέψεις σχετικά με τον Θεό και θεωρεί ότι παρότι εκτελεί το καθήκον, δεν έχει λάβει τις ευλογίες ούτε τη χάρη Του. Κρίνει τον Θεό και Τον βρίσκει άδικο· επιπλέον, έχει μέσα του απροθυμία, κι έτσι διαθέτει μόνο το 10 με 20 τοις εκατό των προσπαθειών του για να εκτελέσει το καθήκον του, ενώ ενεργεί εντελώς επιπόλαια. Αυτή η συμπεριφορά δείχνει αντίσταση και προκαλείται από μια κατάσταση επαναστατικότητας. Τι άλλο υπάρχει εδώ; (Απερίσκεπτη παραίτηση.) Και πώς εκδηλώνεται; Λόγου χάρη, ας πούμε ότι κάποιος, όταν εκτελούσε χρέη επικεφαλής ομάδας, ξυπνούσε στις 5 το πρωί πριν από τη συνάθροιση των 8 π.μ. προκειμένου να προσευχηθεί, να ασχοληθεί με την πνευματική άσκηση και να προετοιμαστεί. Έπειτα κατέγραφε το υλικό πάνω στο οποίο θα συναναστρεφόταν στη συνάθροιση. Είχε σοβαρή στάση απέναντι στην εκτέλεση του καθήκοντος και αφοσιωνόταν πλήρως σ’ αυτήν. Ωστόσο, μετά την πρώτη φορά που χρειάστηκε να κλαδευτεί, άρχισε να αναλογίζεται τα εξής: «Τι νόημα έχει να σηκώνομαι νωρίς; Ούτε ο Θεός το βλέπει ούτε με επαινεί κανένας γι’ αυτό. Ούτε ένας άνθρωπος δεν λέει ότι κάνω πιστά το καθήκον μου. Εξάλλου, με κλαδεύουν όλη την ώρα, παρά τη σκληρή δουλειά μου. Ούτε κι ο Θεός με έχει εγκρίνει· απ’ ό,τι φαίνεται, ακόμα κι οι μελλοντικές μου ανταμοιβές βρίσκονται πλέον σε κίνδυνο». Στην επόμενη συνάθροιση, λοιπόν, δεν προετοιμάζεται και δεν συναναστρέφεται με ενθουσιασμό. Επιπλέον, σταματάει να κρατάει αρχείο. Τι στάση είναι αυτή; (Ανεύθυνη.) Γίνεται ανεύθυνος και επιπόλαιος, και δεν θέλει πλέον να αφιερώνει όλη του την ψυχή και τη δύναμη. Γιατί του συμβαίνει αυτό; Επειδή κάτι μέσα του δημιουργεί πρόβλημα. Αντιστέκεται στον Θεό και τα βάζει μαζί Του, και σκέφτεται: «Νιώθω άσχημα που με κλάδεψες· γι’ αυτό, λοιπόν, θα Σου συμπεριφερθώ με αυτόν τον τρόπο. Κάποτε αφιέρωνα ολόψυχα την καρδιά και το μυαλό μου, όμως δεν πήρα την έγκριση του Θεού. Φέρεται άδικα στους ανθρώπους, γι’ αυτό δεν θα δίνω πια τον καλύτερό μου εαυτό για να εκτελέσω το καθήκον μου!» Τι διάθεση είναι αυτή; Φαίνεται ότι μοιάζει με θηρίο· μέσα του δεν δέχεται τη δικαιοσύνη του Θεού, δεν δέχεται ότι ο Θεός εξετάζει εξονυχιστικά τα βάθη της καρδιάς των ανθρώπων και ότι στ’ αλήθεια τους αγαπάει. Επιπλέον, αρνείται την ουσία Του και Του φέρεται αποκλειστικά με βάση τις αντιλήψεις του. Ποιες συμπεριφορές προκύπτουν όταν φέρεσαι έτσι στον Θεό; Απροσεξία, απερίσκεπτη παραίτηση και ανευθυνότητα, μαζί με παράπονα και παρανοήσεις. Ένας τέτοιος άνθρωπος φτάνει ακόμα και στο σημείο να διαδίδει τις αντιλήψεις του, παρακινώντας τους άλλους με τα εξής λόγια: «Η πίστη στον Θεό δεν σου εξασφαλίζει ευλογίες. Και για ποιες ευλογίες μιλάμε, στο κάτω-κάτω; Τις έχει δει κανείς; Όλοι ακολουθούμε το μονοπάτι του Παύλου· πόσοι από μας μπορούν να γίνουν σαν τον Πέτρο; Αν έχεις σκοπό να οδηγηθείς στην τελείωση από τον Θεό, καλή σου τύχη!» Τι είναι αυτά που διαδίδει; Είναι οι δικές του κρίσεις και αντιλήψεις για τον Θεό, καθώς κι η δυσαρέσκειά του γι’ Αυτόν. Ποια είναι η φύση αυτής της συμπεριφοράς; Δείχνει αντιπαράθεση; (Ναι.) Γιατί αντιπαρατίθεται τόσο σφοδρά; Επειδή οι απόψεις του είναι λανθασμένες. Παρανοεί τη στάση του Θεού απέναντι στους ανθρώπους, τις απαιτήσεις Του από εκείνους και τον τρόπο με τον οποίο τους προσεγγίζει. Δεν τα κατανοεί όλα αυτά. Όταν ο Θεός εργάζεται επάνω του, δεν το αποδέχεται και δεν υποτάσσεται, ούτε και αναζητά την αλήθεια. Και τι προκύπτει τελικά απ’ όλα αυτά; Αντίσταση, κρίση, αποδοκιμασία και βλασφημία. Όλοι όσοι έχουν διεφθαρμένη διάθεση εκδηλώνουν φυσικά αυτές τις συμπεριφορές· διαφέρει μόνο ο βαθμός στον οποίο τις εκδηλώνουν. Δεν ισχύει σε καμία περίπτωση ότι μόνο οι κακοί άνθρωποι συμπεριφέρονται έτσι. Συμφωνείτε; (Ναι. Έτσι συμπεριφέρονται όλοι όσοι δεν επιδιώκουν την αλήθεια.) Πολύ σωστά. Όλοι όσοι δεν επιδιώκουν την αλήθεια και όσοι έχουν δηλητηριώδη ανθρώπινη φύση εκδηλώνουν και αποκαλύπτουν αυτά τα χαρακτηριστικά σε διάφορους βαθμούς. Μη κανονικές καταστάσεις εκδηλώνουν, όταν τους συμβαίνει κάτι ανεπιθύμητο, και όσοι είναι πιο επιμελείς στην επιδίωξη της αλήθειας. Μπορούν όμως να τις ξεπερνούν με προσευχή, αντιπαραβάλλοντας τον εαυτό τους με τα λόγια του Θεού και αναζητώντας την αλήθεια. Αφού τις ξεπεράσουν, θα υπάρξει μεταμέλεια, επιτρέποντάς τους να σταματήσουν να παρανοούν τον Θεό, και επιπλέον να εκδηλώσουν, σε κάποιον βαθμό, υποταγή. Παρότι η υποταγή τους έχει ορισμένες νοθείες και είναι κάπως βεβιασμένη ή δεν πλησιάζει το πρότυπο, σιγά-σιγά βλέπουν ξεκάθαρα όλες τις πτυχές της αλήθειας, αρκεί να είναι πρόθυμοι να υποταχθούν και να κάνουν πράξη έστω και ένα μέρος της. Αν, όμως, εξετάσεις τον εαυτό σου και συνειδητοποιήσεις το ζήτημα, και ακόμα και τότε δεν έχεις την παραμικρή πρόθεση να υποταχθείς, ενώ επιπλέον δεν αναζητάς και δεν αποδέχεσαι την αλήθεια, πόσο μάλλον το πώς σου συμπεριφέρεται ο Θεός, τότε θα έχεις πρόβλημα. Ποιες θα είναι οι συνέπειες; Θα κάνεις παράπονα, θα διατυπώνεις την κρίση σου απερίσκεπτα και θα μιλάς χωρίς περιορισμό, χωρίς να έχεις ούτε το παραμικρό ίχνος μιας θεοφοβούμενης καρδιάς. Στα πιο ήπια περιστατικά, θα παραπονιέσαι στο σπίτι σου και θα σπας πιάτα για να ξεσπάσεις. Θα αποξενωθείς απ’ τον Θεό και θα είσαι απρόθυμος να εμφανιστείς ενώπιόν Του και να προσευχηθείς. Στα σοβαρότερα περιστατικά, θα διαδίδεις τον αρνητισμό και τις αντιλήψεις σου όταν συναντάς τους αδελφούς και τις αδελφές σου, θα διαταράσσεις και θα αναστατώνεις. Αν ακόμα και τότε παραμείνεις αμετανόητος, μάλλον θα προκαλέσεις την αγανάκτησή τους, και θα σε αποπέμψουν ή θα σε αποβάλουν από την εκκλησία.