Θυμάμαι, λίγο μετά αφότου άρχισα να πιστεύω, παρατήρησα πως ο αδελφός Τιάν, που ήταν υπεύθυνος των συναθροίσεων της ομάδας μας, ήταν πάντα πολύ ευγενικός όταν μιλούσε και η συναναστροφή του πάνω στα λόγια του Θεού ήταν διαφωτιστική. Όποτε μου συνέβαινε κάτι ή είχα κάποια δυσκολία, ήθελα να ζητώ τη βοήθεια του για να βρω λύση και ήταν πάντα πολύ υπομονετικός στη συναναστροφή του μαζί μου. Τα πηγαίναμε περίφημα. Λίγα χρόνια αργότερα, εκλεχτήκαμε και οι δύο επικεφαλής της εκκλησίας και ήμουν ενθουσιασμένος που είχα την ευκαιρία να κάνω το καθήκον μου μαζί του. Λίγο αργότερα, παρατήρησα πως ο αδελφός Τιάν δεν επωμιζόταν κάποια ευθύνη στο καθήκον του, κι όταν οι αδελφοί και οι αδελφές γίνονταν αρνητικοί και αδύναμοι, ενεργούσε απλώς μηχανικά και συναναστρεφόταν απλοϊκά μαζί τους. Δεν τον ενδιέφερε πολύ αν πετύχαινε κάτι με αυτήν ή όχι. Σκεφτόμουν: «Δεν είναι αδιάφορος στο καθήκον του; Αυτό σίγουρα θα καθυστερήσει την είσοδο των αδελφών στη ζωή. Πρέπει να συναναστραφώ μαζί του. Αλλά και πάλι, κάνει το καθήκον αυτό για περισσότερο διάστημα από εμένα και έχει κάποια εμπειρία στο έργο αυτό. Εγώ μόλις άρχισα να κάνω το καθήκον μου ως επικεφαλής. Τι θα σκεφτόταν για μένα αν του έλεγα πως δεν επωμίζεται κάποια ευθύνη στο έργο του;» Όπως λένε: «Για να έχεις φίλους, μη μιλάς για τα ελαττώματά τους». Έτσι, προκειμένου να διατηρήσω τη σχέση μας, όταν του μιλούσα, υποβάθμιζα τη σοβαρότητα των προβλημάτων του.

Σε μία συνάθροισή μας, κάποιοι αδελφοί και αδελφές ανέφεραν κάποιες δυσκολίες που είχαν αντιμετωπίσει κατά τη διάδοση του ευαγγελίου, ελπίζοντας πως θα μπορούσαμε να τους βοηθήσουμε να αντιμετωπίσουν αυτά τα προβλήματα. Είπα στον αδελφό Τιάν να πάμε μαζί, όμως εκείνος προέβαλε τη δικαιολογία πως το ευαγγελικό έργο δεν ήταν το δυνατό του σημείο, κι έτσι δεν ήθελε να πάει. Συναναστράφηκα μαζί του, λέγοντας πως οι αδελφοί και οι αδελφές μας είχαν δυσκολίες στο καθήκον τους, κι έτσι θα έπρεπε να κάνουμε ό,τι μπορούσαμε για να τους βοηθήσουμε, και πως δεν έπρεπε να κάνουμε το καθήκον μας σύμφωνα με τις προτιμήσεις μας. Παρέμεινε σιωπηλός, κι έτσι εξέλαβα τη σιωπή του ως αποδοχή. Προς έκπληξή μου, την επόμενη μέρα, δεν εμφανίστηκε καν. Απογοητεύτηκα κάπως μαζί του. Δεν ήταν ανεύθυνο εκ μέρους του, ως επικεφαλής της εκκλησίας, να μη βάλει ένα χεράκι στην επίλυση των προβλημάτων των αδελφών; Ήξερα πως έπρεπε να του το αναφέρω.

Αμέσως μετά τη συνάθροιση, πήγα να μιλήσω στον αδελφό Τιάν και σ’ όλη τη διαδρομή, σκεφτόμουν πώς θα συναναστρεφόμουν μαζί του. Όμως, όταν έφτασα στο σπίτι του, ήταν πολύ θερμός και φιλικός μαζί μου κι άρχισα να νιώθω κάπως διστακτικός. Σκέφτηκα: «Ο αδελφός Τιάν είναι όλο χαμόγελο και μάλιστα μου πρόσφερε τσάι. Πώς μπορώ να του το αναφέρω; Αν του πω πως είναι ανεύθυνος στο καθήκον του και σε επικίνδυνη κατάσταση, δεν θα ήταν ντροπιαστικό για εκείνον; Όπως λένε: “Μη σηκώνεις το χέρι σου σ’ αυτόν που σου χαμογελά”. Τα πηγαίναμε πάντα περίφημα. Πώς θα συνεχίσουμε να συνεργαζόμαστε αν καταστρέψω τη σχέση μας; Περνάμε πολύ χρόνο μαζί, οπότε θα νιώθαμε πολύ αμήχανα». Έτσι, του είπα πολύ ευγενικά: «Πρέπει να αποκτήσουμε συναίσθηση της ευθύνης στα καθήκοντά μας. Δεν μπορούμε απλώς να κάνουμε πράγματα σύμφωνα με τις προσωπικές μας προτιμήσεις». Εκείνος έσκυψε το κεφάλι και δεν είπε τίποτα, κι έτσι ένιωσα άσχημα και δεν το συνέχισα. Σκεφτόμουν πως μόλις είχα αναλάβει το καθήκον του επικεφαλής της εκκλησίας και δεν γνώριζα ακόμα το έργο της εκκλησίας πολύ καλά. Υπήρχαν πολλά στα οποία χρειαζόμουν τη βοήθειά του, κι όπως λέει μια παλιά παροιμία: «των μπροστινών πατήματα, των πισινών γεφύρια». Ένιωθα πως δεν έπρεπε να είμαι πολύ σκληρός μαζί του, κι έτσι δεν είπα τίποτα άλλο.

Αργότερα, λάβαμε ένα μήνυμα από τους επικεφαλής που μας ειδοποιούσαν για μια συνάθροιση και αποφασίσαμε με τον αδελφό Τιάν να ενημερώσουμε από κοινού κάποιους αδελφούς και αδελφές. Όταν συναντηθήκαμε την επόμενη μέρα, τον ρώτησα αν τους είχε ενημερώσει, όμως εκείνος είπε με μεγάλη αδιαφορία πως ήταν απασχολημένος με άλλα πράγματα και το είχε ξεχάσει. Βλέποντας πόσο απαθής ήταν, δεν μπορούσα παρά να τον επιπλήξω. Είπα: «Αυτός ο τρόπος επιτέλεσης του καθήκοντός σου είναι ανεύθυνος και θα μπορούσε να παρακωλύσει το έργο της εκκλησίας». Εξεπλάγην όταν τον είδα να ξινίζει τα μούτρα του, να αρπάζει τα κλειδιά του και να φεύγει. Βλέποντας την αρνητική του διάθεση, δεν τόλμησα να πω κάτι άλλο, φοβούμενος πως θα κατέστρεφα εντελώς τη σχέση μας.

Είχα δει πως ο αδελφός Τιάν δεν επωμιζόταν καμιά ευθύνη στο καθήκον του, πως ήταν ανεύθυνος, συχνά προκαλούσε καθυστερήσεις και δεν είχε αυτογνωσία μπροστά στα προβλήματα. Όταν άλλοι συναναστρέφονταν μαζί του ή του επισήμαιναν τα προβλήματά του, δεν το αποδεχόταν. Όλα αυτά δεν έδειχναν πως ήταν ένας ψευδοεπικεφαλής, ανίκανος να αποδεχτεί την αλήθεια ή να κάνει πρακτικό έργο; Αν διατηρούσε τη θέση του ως επικεφαλής, θα παρεμποδιζόταν το έργο της εκκλησίας. Ήξερα πως έπρεπε να ενημερώσω τους επικεφαλής για τα προβλήματά του. Έπειτα όμως, σκέφτηκα πως οι επικεφαλής σίγουρα θα τον κλάδευαν και θα τον αντιμετώπιζαν όταν μάθαιναν για όλα αυτά, και πιθανόν να έχανε τη θέση του. Αν ο αδελφός Τιάν ανακάλυπτε πως εγώ ήμουν αυτός που τον ανέφερε, θα έλεγε πως ήμουν άκαρδος, πως είχα προδώσει την παλιά μας φιλία. Πώς θα μπορούσα να τον αντικρίσω μετά απ’ αυτό; Στη σκέψη αυτή, ένιωθα αβέβαιος για το τι να κάνω. Αφού το σκέφτηκα πολύ, τελικά αποφάσισα να αναβάλλω να τον αναφέρω. Είχα μόλις εκθέσει τα προβλήματά του. Ίσως τα σκεφτόταν, τα κατανοούσε και μετανοούσε. Ήταν για χρόνια πιστός και παλιά ήταν πολύ υπεύθυνος στο καθήκον του. Έτσι, αποφάσισα να παρακολουθώ τα πράγματα για λίγες ακόμα μέρες, κι αν και πάλι δεν άλλαζε, θα τον ανέφερα.

Αργότερα, είχαμε έναν υποψήφιο νεόφυτο που είχε καλή ανθρώπινη φύση και ενδιαφερόταν να διερευνήσει τα λόγια του Θεού τις έσχατες ημέρες, όμως έπρεπε να φύγει από την πόλη για λίγες μέρες για δουλειά. Έπρεπε να πάει κάποιος να του διαδώσει το ευαγγέλιο το συντομότερο. Το συζητήσαμε και αποφασίσαμε να πάει ο αδελφός Τιάν. Όμως, δεν περιμέναμε πως θα μπέρδευε την ημερομηνία και δεν θα πήγαινε την ημέρα που έπρεπε να πάει. Όταν το έμαθα, θύμωσα πολύ. Τον είχα προειδοποιήσει πολλές φορές, όμως δεν έλεγε να αλλάξει, κι αυτή τη φορά, τα έκανε πραγματικά θάλασσα σε κάτι σημαντικό. Σκέφτηκα πως, ενώ γνώριζα καλά για κάποιο διάστημα πως ο αδελφός Τιάν αντιμετώπιζε πρόχειρα το καθήκον του και πως δεν είχε συναίσθηση της ευθύνης, εγώ απλώς ανησυχούσα για τη σχέση μας. Φοβόμουν μην τον προσβάλλω, κι έτσι δεν είχα πει τίποτα στους επικεφαλής για τα προβλήματά του. Αυτό παρεμπόδιζε το έργο της εκκλησίας επανειλημμένα. Δεν έπραττα το κακό; Στη σκέψη αυτή, ήμουν αναστατωμένος και κατηγορούσα τον εαυτό μου.

Εκείνο το βράδυ, προσευχήθηκα στον Θεό και Του ζήτησα να με καθοδηγήσει να καταλάβω τα δικά μου προβλήματα. Έπειτα, διάβασα το εξής στα λόγια του Θεού: «Οι περισσότεροι άνθρωποι επιθυμούν να επιδιώξουν και να κάνουν πράξη την αλήθεια, αλλά τις περισσότερες φορές έχουν απλώς την αποφασιστικότητα και την επιθυμία να το πράξουν· δεν έχουν μέσα τους τη ζωή της αλήθειας. Ως εκ τούτου, όταν συναντούν κακές δυνάμεις ή αντιμετωπίζουν μοχθηρούς και κακούς ανθρώπους που διαπράττουν κακές πράξεις, ή ψευδείς επικεφαλής και αντίχριστους που ενεργούν με τρόπο που παραβιάζει τις αρχές —επιφέροντας, έτσι, απώλειες στο έργο του οίκου του Θεού και βλάπτοντας τους εκλεκτούς του Θεού— χάνουν το θάρρος να ορθώσουν το ανάστημά τους και να εκφέρουν τη γνώμη τους. Τι σημαίνει όταν δεν έχεις θάρρος; Σημαίνει ότι είσαι δειλός ή ότι έχεις έλλειψη ευφράδειας; Ή μήπως σημαίνει ότι δεν έχεις βαθιά κατανόηση και, συνεπώς, δεν έχεις την αυτοπεποίθηση να εκφέρεις τη γνώμη σου; Δεν είναι τίποτε από αυτά· σημαίνει ότι ελέγχεσαι από διάφορα είδη διεφθαρμένων διαθέσεων. Η μία από αυτές τις διαθέσεις είναι η πανουργία. Σκέφτεσαι πρώτα τον εαυτό σου, κάνοντας την εξής σκέψη: “Αν εκφράσω τη γνώμη μου, πώς θα με ωφελήσει; Αν εκφράσω τη γνώμη μου και δυσαρεστήσω κάποιον, πώς θα τα πηγαίνουμε καλά στο μέλλον;” Πρόκειται για πανούργα νοοτροπία, σωστά; Δεν πρόκειται για το αποτέλεσμα μιας πανούργας διάθεσης; Μια άλλη είναι η εγωιστική και μοχθηρή διάθεση. Σκέφτεσαι: “Τι σχέση έχει μ’ εμένα εάν ζημιωθούν τα συμφέροντα του οίκου του Θεού; Για ποιον λόγο να με νοιάζει; Δεν έχει καμία σχέση μ’ εμένα. Ακόμη κι αν το δω ή το ακούσω να συμβαίνει, δεν χρειάζεται να κάνω κάτι. Δεν είναι δική μου ευθύνη —δεν είμαι επικεφαλής”. Αυτά τα πράγματα υπάρχουν μέσα σου, θαρρείς κι έχουν ξεπηδήσει από το ασυνείδητό σου και θαρρείς και κατέχουν μόνιμη θέση μες στην καρδιά σου —είναι οι διεφθαρμένες, σατανικές διαθέσεις του ανθρώπου. Αυτές οι διεφθαρμένες διαθέσεις ελέγχουν τις σκέψεις σου, σε δένουν χειροπόδαρα και ελέγχουν το στόμα σου. Όταν θέλεις να πεις κάτι από μέσα σου, τα λόγια φτάνουν στα χείλη σου μα δεν τα ξεστομίζεις· ή, αν όντως μιλήσεις, τα λόγια σου είναι έμμεσα και σου αφήνουν περιθώριο για ελιγμούς —δεν μιλάς καθόλου ξεκάθαρα. Οι άλλοι δεν νιώθουν τίποτα αφού σε ακούσουν, κι αυτά που έχεις πει δεν έχουν λύσει το πρόβλημα. Σκέφτεσαι μέσα σου: “Τι να κάνουμε, εγώ εξέφρασα τη γνώμη μου. Έχω ήσυχη τη συνείδησή μου. Έχω εκπληρώσει την ευθύνη μου”. Στην πραγματικότητα, μες στην καρδιά σου γνωρίζεις ότι δεν έχεις πει όλα όσα θα έπρεπε, ότι αυτά που είπες δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα και ότι η ζημιά στον οίκο του Θεού εξακολουθεί να υφίσταται. Δεν έχεις εκπληρώσει την ευθύνη σου, κι όμως λες απροκάλυπτα ότι την έχεις εκπληρώσει ή ότι αυτό που συνέβαινε δεν σου ήταν ξεκάθαρο. Δεν βρίσκεσαι, λοιπόν, εξ ολοκλήρου υπό τον έλεγχο των διεφθαρμένων, σατανικών διαθέσεών σου;» («Μόνο όσοι κάνουν την αλήθεια πράξη έχουν φόβο Θεού στην καρδιά τους» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Κάθε λόγος του Θεού με χτυπούσε σαν κεραυνός, σαν να βρισκόμουν ενώπιον ενωπίω μαζί Του καθώς με έκρινε και με εξέθετε. Ένιωθα πολύ ένοχος. Είχα δει πολύ καθαρά πως ο αδελφός Τιάν δεν επωμιζόταν καμιά ευθύνη στο καθήκον του κι αυτό παρεμπόδιζε το έργο της εκκλησίας, όμως εγώ το έπαιζα απλώς καλό παιδί για να προστατεύσω τη σχέση μου μαζί του, κάνοντας τα στραβά μάτια. Είχα βρει το κουράγιο να επισημάνω τα προβλήματά του, αλλά και τότε έκανα πίσω, και δεν τόλμησα να μιλήσω για την ουσία και τις επιζήμιες συνέπειες των ενεργειών του. Ξεγελούσα τον εαυτό μου νομίζοντας πως έκανα πράξη την αλήθεια. Είδα τη ζημιά που μπορεί να κάνει ένας ψευδοεπικεφαλής στο έργο του οίκου του Θεού, αλλά για χάρη της αυτοσυντήρησης, δεν τον εξέθεσα και δεν τον ανέφερα. Ήμουν περισσότερο πρόθυμος να προσβάλω τον Θεό παρά ένα άτομο. Αυτός ο τρόπος συμπεριφοράς με έκανε τσιράκι του Σατανά, καθώς στεκόμουν στο πλευρό ενός ψευδοεπικεφαλής και κυλιόμουν στον βούρκο μαζί του, παρεμποδίζοντας το έργο της εκκλησίας. Αυτό ήταν αποκρουστικό και απεχθές για τον Θεό. Ο Θεός με ανύψωσε, επιτρέποντάς μου να αναλάβω το καθήκον του επικεφαλής της εκκλησίας, με την ελπίδα πως θα συναναστρεφόμουν πάνω στην αλήθεια, θα επέλυα τα προβλήματα των αδελφών και θα στήριζα το έργο της εκκλησίας. Αλλά αντ’ αυτού, εγώ είχα προστατεύσει τις προσωπικές μου σχέσεις και είχα φροντίσει έναν ψευδοεπικεφαλής ενώ διατάρασσε το έργο της εκκλησίας. Κατάλαβα πως δεν ήμουν καθόλου αφοσιωμένος στο καθήκον μου. Όχι μόνο είχα αποτύχει να κάνω πράξη την αλήθεια, αλλά είχα διαπράξει και μια παράβαση. Δεν είχα σταθεί αντάξιος των επίπονων προσπαθειών του Θεού. Τελικά κατάλαβα πως, στην πραγματικότητα, οι ανθρωπάρεσκοι δεν είναι καλοί άνθρωποι, αλλά εγωιστές και πανούργοι. Όταν το συνειδητοποίησα, αναστατώθηκα πολύ και ένιωθα απαίσια με τον εαυτό μου. Γνώριζα πως δεν έπρεπε πια να είμαι ένας ανθρωπάρεσκος, αλλά έπρεπε να κάνω πράξη την αλήθεια και να εκθέσω τον αδελφό Τιάν που δεν έκανε πρακτικό έργο. Έπρεπε να πω την αλήθεια στους επικεφαλής σχετικά με τα προβλήματά του και να πάψω να τον καλύπτω.

Το ίδιο βράδυ, έγραψα στους επικεφαλής για τη συμπεριφορά του αδελφού Τιάν. Όταν τελείωσα το γράμμα, ένιωθα πολύ ανακουφισμένος και γαλήνιος και πως τελικά είχα αρχίσει να αποκτώ ένα αίσθημα δικαιοσύνης, πως δεν ήμουν τόσο ποταπός και ελεεινός όσο πριν. Όπως λέει ο Θεός: «Αν μπορείς να εκπληρώνεις τις αρμοδιότητές σου, να εκτελείς τις υποχρεώσεις και τα καθήκοντά σου, να παραμερίζεις τις εγωιστικές σου επιθυμίες, αλλά και τις ίδιες σου τις προθέσεις και τα κίνητρα, να υπολογίζεις το θέλημα του Θεού και να δίνεις προτεραιότητα στα συμφέροντα του Θεού και του οίκου Του, τότε, αφού το βιώσεις αυτό για λίγο, θα αισθανθείς ότι είναι ωραία να ζεις έτσι. Να ζεις απλά και ειλικρινά, χωρίς να είσαι ποταπός ή άχρηστος άνθρωπος, και να ζεις δίκαια και έντιμα, αντί να είσαι στενόμυαλος ή κακός. Θα νοιώσεις ότι έτσι πρέπει να ζει και να ενεργεί κάποιος. Η επιθυμία μέσα σου για ικανοποίηση των προσωπικών σου συμφερόντων σταδιακά θα ελαττωθεί» («Πρόσφερε την αληθινή καρδιά σου στον Θεό, και θα μπορέσεις να αποκτήσεις την αλήθεια» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Την επόμενη μέρα, όταν είδα τον αδελφό Τιάν, συναναστράφηκα μαζί του, ανέλυσα τα προβλήματα στο καθήκον του και μίλησα για τη φύση και τις συνέπειες του να είναι κανείς τόσο ανεύθυνος και επιπόλαιος. Αφού με άκουσε, παραδέχτηκε πως είχε πρόβλημα. Αργότερα, οι επικεφαλής διαπίστωσαν μέσα από την όλη απόδοσή του πως δεν έκανε κάποιο πρακτικό έργο και πως ήταν ψευδοεπικεφαλής, και τον αποδέσμευσαν. Παρόλο που είχε χάσει τη θέση του, εξακολουθούσα να έχω μια αδιαμφισβήτητη ευθύνη για τη ζημιά που είχε κάνει στο έργο της εκκλησίας. Ορκίστηκα στον εαυτό μου πως δεν θα ήμουν ποτέ ξανά ένας ανθρωπάρεσκος, πως θα δεν εμπόδιζα πια το έργο της εκκλησίας.

Λίγο αργότερα, άρχισα να συνεργάζομαι με τον αδελφό Λι που είχε γίνει επικεφαλής της εκκλησίας. Συναναστραφήκαμε μαζί και συζητήσαμε για όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζαμε στο έργο μας. Όταν βρισκόμουν σε κακή κατάσταση, με βοηθούσε μέσα από συναναστροφή. Τα πηγαίναμε πολύ καλά. Όμως, μετά από λίγο, έγινε σαφές πως ο αδελφός Λι δεν έκανε πρακτικό έργο στο καθήκον του. Στις συναθροίσεις, ενεργούσε μηχανικά και δεν επέλυε τις δυσκολίες στην πραγματική ζωή των αδελφών. Σκεφτόμουν πως ο αδελφός Λι δεν ήταν πολύ υπεύθυνος και θα έπρεπε να συναναστραφώ μαζί του. Λίγο αργότερα, του ανέφερα αυτό το πρόβλημα και εξέθεσα τη φύση και τις συνέπειες του τρόπου που έκανε το καθήκον του.

Παρατήρησα πως παρόλο που είχε περάσει κάποιο διάστημα, ο αδελφός Λι δεν είχε ακόμα διορθώσει τη στάση του απέναντι στο καθήκον του, κι επιπλέον, επιδίωκε πάντα όνομα και κύρος. Όταν δεν μπορούσε να πετύχει κάτι στο έργο του και δεν κέρδιζε την εκτίμηση των άλλων, γινόταν αρνητικός και αδιαφορούσε για το έργο της εκκλησίας. Πήγα να συναναστραφώ ξανά μαζί του και του ζήτησα να αναλογιστεί και να προσπαθήσει να κατανοήσει τα κίνητρά του στο καθήκον του. Τότε, αναγνώρισε πως η αντίληψή του στην επιδίωξή του ήταν λανθασμένη, όμως, στη συνέχεια, η κατάστασή του δεν άλλαξε καθόλου. Κατάλαβα πως αν συνέχιζε να κάνει αυτό το καθήκον, θα έβλαπτε το έργο της εκκλησίας, κι έτσι αποφάσισα να ενημερώσω τους επικεφαλής. Όμως, μόλις σήκωσα το στυλό και ετοιμαζόμουν να γράψω το γράμμα μου, σκέφτηκα: «Αν οι επικεφαλής μάθουν για τη συμπεριφορά του αδελφού Λι, σίγουρα θα ενεργήσουν σύμφωνα με τις αρχές και θα τον αποδεσμεύσουν. Ο αδελφός Λι έχει σε ιδιαίτερη εκτίμηση τη φήμη του. Αν τον αποδεσμεύσουν, δεν θα με φθονήσει; Όταν ανέλαβα το καθήκον μου, συναναστρεφόταν πάντα μαζί μου και με βοηθούσε, κι έτσι, αν αναφέρω το πρόβλημά του τώρα, δεν θα νομίζει πως είμαι άκαρδος; Πώς θα τον αντικρίσω μετά απ’ αυτό;» Τότε συνειδητοποίησα πως ετοιμαζόμουν πάλι να γίνω ανθρωπάρεσκος και πως δεν στήριζα το έργο του οίκου του Θεού. Ένιωθα κάπως ένοχος γι’ αυτό, κι έτσι προσευχήθηκα γρήγορα ως εξής: «Θεέ μου, έχω δει τα προβλήματα του αδελφού Λι και θέλω να τα αναφέρω, όμως φοβάμαι πως θα τον δυσαρεστήσω. Γνωρίζω καλά την αλήθεια, αλλά δεν μπορώ να την κάνω πράξη. Δεν στηρίζω έτσι το έργο του οίκου του Θεού. Θεέ μου, Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με να γνωρίσω τον εαυτό μου, για να μπορέσω να μετανοήσω και ν’ αλλάξω».

Μετά την προσευχή μου, διάβασα το εξής στα λόγια του Θεού: «Ο Σατανάς διαφθείρει τους ανθρώπους μέσα από την εκπαίδευση και την επιρροή των εθνικών κυβερνήσεων και των διασήμων και σπουδαίων. Τα διαβολικά λόγια τους έχουν γίνει η ζωή-φύση του ανθρώπου και το “ο σώζων εαυτόν σωθήτω” είναι ένα γνωστό σατανικό ρητό που έχει ενσταλαχθεί σε όλους, και το οποίο έχει γίνει η ζωή του ανθρώπου. Υπάρχουν και άλλα λόγια φιλοσοφιών για τη ζωή που είναι έτσι. Ο Σατανάς χρησιμοποιεί τον παραδοσιακό πολιτισμό κάθε έθνους για να εκπαιδεύσει, να εξαπατήσει και να διαφθείρει τους ανθρώπους, σπρώχνοντας την ανθρωπότητα να πέσει και να βυθιστεί μέσα σε μια απέραντη άβυσσο καταστροφής, και τελικά, ο Θεός καταστρέφει τους ανθρώπους, επειδή υπηρετούν τον Σατανά και αντιστέκονται στον Θεό. […] Υπάρχουν πολλά ακόμα σατανικά δηλητήρια στη ζωή των ανθρώπων, στη διαγωγή και στη συμπεριφορά τους· δεν κατέχουν σχεδόν την παραμικρή αλήθεια. Για παράδειγμα, οι φιλοσοφίες τους για τη ζωή, ο τρόπος με τον οποίο ενεργούν και τα αξιώματά τους είναι όλα γεμάτα με τα δηλητήρια του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, και όλα αυτά προέρχονται από τον Σατανά. Συνεπώς, όλα τα πράγματα που ρέουν μέσα στα οστά και στο αίμα των ανθρώπων είναι όλα τους πράγματα του Σατανά. […] Η ανθρωπότητα έχει διαφθαρεί πολύ βαθιά από τον Σατανά. Το δηλητήριο του Σατανά κυλά μέσα στο αίμα κάθε ανθρώπου, και είναι εμφανές ότι η φύση του ανθρώπου είναι διεφθαρμένη, κακή και αντιδραστική, γεμάτη από τις φιλοσοφίες του Σατανά και βουτηγμένη σε αυτές, είναι, στο σύνολό της, μια φύση που προδίδει τον Θεό. Αυτός είναι ο λόγος που οι άνθρωποι αντιστέκονται και εναντιώνονται στον Θεό» («Πώς να γνωρίσουμε τη φύση του ανθρώπου» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»).

Μέσα από τα λόγια του Θεού, μπόρεσα να καταλάβω πως η ιδιότητά μου ως ανθρωπάρεσκος οφειλόταν στο ότι ήμουν πολύ εγωιστής, ελεεινός, διεστραμμένος και πανούργος. Πάντοτε έβαζα τα συμφέροντά μου πάνω απ’ όλα. Ζούσα σύμφωνα με τους σατανικούς νόμους επιβίωσης και τις σατανικές αντιλήψεις όπως: «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω», «Για να έχεις φίλους, μη μιλάς για τα ελαττώματά τους», «Σκέψου πριν μιλήσεις και τότε μίλα με επιφύλαξη» και «όχι χτυπήματα κάτω από τη μέση». Κρατούσα το στόμα μου κλειστό στα προβλήματα των άλλων ανθρώπων, ανεξάρτητα από το ποιος ήταν αυτός που αντιμετώπιζα, θεωρώντας πως αυτό θα με καθιστούσε προσφιλή στους άλλους, πως θα με συμπαθούσαν. Συνεχώς προστάτευα τις διαπροσωπικές μου σχέσεις. Προστάτευα την εικόνα μου στα μάτια των άλλων. Τα κίνητρα και οι νοθείες μου είχαν εισχωρήσει σε ό,τι έκανα, όπως και τα πονηρά σχέδια του Σατανά. Γνώριζα πως ο αδελφός Τιάν δεν είχε καμιά υπευθυνότητα απέναντι στο καθήκον του και πως διατάρασσε και παρακώλυε το έργο της εκκλησίας ξανά και ξανά, όμως συνέχιζα να μην μπαίνω σε λεπτομέρειες του προβλήματός του ούτε να το αναφέρω στους επικεφαλής μας, φοβούμενος πως θα τον πρόσβαλα και ελπίζοντας πως θα διατηρούσα την εικόνα που είχε για μένα. Αυτό προκάλεσε ζημιά στο έργο της εκκλησίας. Και πιο πρόσφατα, είδα πως ο αδελφός Λι εστίαζε απλώς στην επιδίωξη ονόματος και κύρους στο καθήκον του και δεν επωμιζόταν καμιά ευθύνη απέναντι στο έργο της εκκλησίας. Γνώριζα επίσης πως δεν κατανοούσε πραγματικά τον εαυτό του, πως δεν ήταν κατάλληλος γι’ αυτήν τη θέση και πως έπρεπε να μιλήσω αμέσως στους επικεφαλής για να προστατεύσω το έργο του οίκου του Θεού. Όμως, ανησυχούσα πως θα με φθονούσε και πως τα συμφέροντά μου και η φήμη μου θα διακυβεύονταν, κι έτσι, για μια ακόμη φορά, ήθελα να αναλάβω τον ρόλο του ανθρωπάρεσκου. Κατάλαβα πως συνεχώς ζούσα σύμφωνα με τις σατανικές φιλοσοφίες ζωής, βάζοντας τα συμφέροντά μου και τη φήμη μου πάνω απ’ όλα, χωρίς να λογαριάζω καθόλου το έργο της εκκλησίας. Ήμουν πραγματικά εγωιστής και ελεεινός. Κατάλαβα πως όλα αυτά συνέβαιναν αποκλειστικά και μόνο γιατί ζούσα ως ανθρωπάρεσκος, βασιζόμενος στις σατανικές φιλοσοφίες ζωής.

Πάντα θεωρούσα πως το να συνυπάρχω αρμονικά με όλους και να μην πληγώνω ποτέ κανέναν με έκαναν καλό άνθρωπο. Όμως, η πραγματικότητα μου έδειξε πως παρόλο που οι ανθρωπάρεσκοι δεν φαίνονται να πληγώνουν ποτέ τους άλλους, όταν βλέπουν κάποιον να ζει με τη διεφθαρμένη διάθεσή του, να βλάπτεται από τον Σατανά και να ζημιώνει τα συμφέροντα της εκκλησίας, το μόνο που τους νοιάζει είναι να προστατεύσουν τα προσωπικά τους συμφέροντα και τις προσωπικές τους σχέσεις. Δεν μπορούν να ταχθούν υπέρ της αλήθειας για να βοηθήσουν και να υποστηρίξουν τους αδελφούς και τις αδελφές και να στηρίξουν το έργο της εκκλησίας. Οι ανθρωπάρεσκοι μπορεί να φαίνονται καλοί άνθρωποι, δίκαιοι και με κατανόηση, αλλά όλα αυτά είναι ένα προσωπείο. Βαθιά μέσα τους, νοιάζονται μόνο για το δικό τους συμφέρον. Χωρίς δεύτερη σκέψη, μάλιστα, συνεχίζουν να είναι έτσι, ακόμα κι όταν το έργο της εκκλησίας ζημιώνεται και η πρόοδος στη ζωή των αδελφών παρακωλύεται. Επιζητούν το προσωπικό κέρδος εις βάρος των άλλων. Πού είναι η ανθρώπινη φύση τους σ’ αυτό; Σαφέστατα, είναι ύπουλοι, δόλιοι, πονηροί και ελεεινοί υποκριτές. Όταν το συνειδητοποίησα, ένιωσα μεγάλη ντροπή. Απολάμβανα όλα όσα προέρχονταν από τον Θεό, αλλά όταν αντιμετώπιζα ένα πρόβλημα, στεκόμουν ως ανθρωπάρεσκος στο πλευρό του Σατανά. Αποτελούσε αυτό επιτέλεση του καθήκοντός μου; Ευνοούσα τον εχθρό και δάγκωνα το χέρι που με τάιζε. Ήμουν υποχείριο του Σατανά, που διατάρασσε το έργο της εκκλησίας, έπραττε το κακό κι αντιστεκόταν στον Θεό!

Η συνειδητοποίηση αυτή ήταν πολύ τρομακτική για μένα. Αμέσως, παρουσιάστηκα ενώπιον του Θεού σε προσευχή: «Θεέ μου, έχω κάνει τόσο μεγάλο κακό. Εδώ και καιρό, αξίζω την τιμωρία Σου, όμως και πάλι, μου έδωσες την ευκαιρία να κάνω το καθήκον μου. Σου είμαι πολύ ευγνώμων για το έλεός Σου. Θεέ μου, επιθυμώ να μετανοήσω. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με και οδήγησέ με ώστε να βρω το μονοπάτι άσκησης».

Έπειτα, διάβασα το εξής στα λόγια του Θεού: «Όταν κυριαρχεί η αλήθεια στην καρδιά σου και έχει γίνει η ζωή σου, τότε, όταν βλέπεις κάτι παθητικό, αρνητικό, ή κάποιο κακό να αναδύεται, τότε η αντίδραση στην καρδιά σου είναι εντελώς διαφορετική. Πρώτον, αισθάνεσαι ντροπή και έχεις μια αίσθηση ανησυχίας, που ακολουθείται αμέσως απ’ αυτό το συναίσθημα: “Δεν μπορώ απλώς να παραμείνω αδρανής και να κάνω τα στραβά μάτια. Πρέπει να σηκωθώ και να μιλήσω, πρέπει να σηκωθώ και να αναλάβω την ευθύνη”. Μπορείς, έπειτα, να σηκωθείς και να σταματήσεις αυτές τις κακές πράξεις, φανερώνοντάς τες, αγωνιζόμενος να διαφυλάξεις τα συμφέροντα του οίκου του Θεού και να εμποδίσεις την αναστάτωση του έργου του Θεού. Όχι μόνο θα έχεις αυτό το κουράγιο και την αποφασιστικότητα, και θα είσαι σε θέση να κατανοήσεις πλήρως το θέμα, μα και θα εκπληρώσεις την ευθύνη που θα πρέπει να έχεις για το έργο του Θεού και για τα συμφέροντα του οίκου Του, και έτσι θα εκπληρωθεί το καθήκον σου. Αν μπορούσες να θεωρήσεις την εκτέλεση του καθήκοντός σου ευθύνη και υποχρέωσή σου, καθώς και αποστολή από τον Θεό, κάτι που πρέπει να γίνει καλά ώστε να αντιμετωπίσεις τον Θεό, αλλά και τη συνείδησή σου, δεν θα βίωνες, τότε, τη συνείδηση, τη λογική, την ακεραιότητα και την αξιοπρέπεια; Οι πράξεις και η συμπεριφορά σου θα ήταν “ο σεβασμός προς τον Θεό και η αποφυγή του κακού” για τα οποία μιλά Αυτός. Θα επιτελούσες την ουσία αυτών των λόγων και θα βίωνες την πραγματικότητά τους. Όταν η αλήθεια γίνεται η ζωή ενός ατόμου, τότε εκείνος είναι σε θέση να βιώσει αυτήν την πραγματικότητα» («Μόνο όσοι κάνουν την αλήθεια πράξη έχουν φόβο Θεού στην καρδιά τους» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). «Στην εκκλησία, να παραμένετε ακλόνητοι στη μαρτυρία σας για Μένα, να υποστηρίζετε την αλήθεια· το σωστό είναι σωστό και το λάθος είναι λάθος. Μη συγχέετε το μαύρο με το άσπρο. Θα βρεθείτε σε πόλεμο με τον Σατανά και πρέπει να τον συντρίψετε ολοσχερώς, ώστε να μην εγερθεί ποτέ ξανά. Πρέπει να δώσετε όλα όσα έχετε προκειμένου να προστατέψετε τη μαρτυρία Μου. Αυτός θα είναι ο στόχος των ενεργειών σας —μην το ξεχνάτε αυτό» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 41). Η ανάγνωση των λόγων του Θεού με βοήθησε να καταλάβω πως στο καθήκον μου, πρέπει να λαμβάνω υπόψη μου το θέλημα του Θεού και να δίνω πάντα προτεραιότητα στα συμφέροντα της εκκλησίας. Αν ανακαλύπτω κάτι που παραβιάζει τις αρχές της αλήθειας, δεν πρέπει να προστατεύω τις σχέσεις μου λόγω συναισθηματισμού και για να διαφυλάξω τα προσωπικά μου συμφέροντα, αλλά αντιθέτως, πρέπει να τολμώ να αποκαλύπτω τα αρνητικά πράγματα, να ενεργώ σύμφωνα με τις αρχές και να στηρίζω το έργο του οίκου του Θεού. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να εκπληρώνω το καθήκον και τις ευθύνες μου. Ο αδελφός Λι ήταν επικεφαλής της εκκλησίας, επομένως, αν έβλεπα προβλήματα στον τρόπο που επιτελούσε το καθήκον του και δεν τα ανέφερα, αυτό δεν θα έβλαπτε μόνο το έργο του οίκου του Θεού, αλλά θα ήταν επιζήμιο και για τον αδελφό Λι. Ήξερα πως, ανεξάρτητα από το τι θα σκεφτόταν για μένα ή πώς θα με αντιμετώπιζε μετά, έπρεπε να τηρήσω την αλήθεια και να αναφέρω τα προβλήματά του. Καθώς ετοιμαζόμουν να γράψω εκείνο το γράμμα, οι επικεφαλής κανόνισαν μια συνάθροιση για μας. Στη συνάθροιση εκείνη, μίλησα για όλα όσα αφορούσαν τη συμπεριφορά του αδελφού Λι. Την επόμενη μέρα, μόλις οι επικεφαλής τα εξακρίβωσαν όλα αυτά και επιβεβαίωσαν πως ο αδελφός Λι ήταν ανίκανος να κάνει πρακτικό έργο, τον αντικατέστησαν στο καθήκον του. Ένιωθα πολύ ήρεμος και γαλήνιος με τον τρόπο που έπραξα.

Ποτέ πριν δεν γνώριζα τον εαυτό μου. Ήμουν πάντα ένας ανθρωπάρεσκος που ζούσε σύμφωνα με τις σατανικές φιλοσοφίες σε όλα τα πράγματα. Προστάτευα τα συμφέροντά μου από φόβο μην κάνω λάθος και καταστρέψω τη σχέση μου με τους άλλους. Κρατούσα το στόμα μου κλειστό ακόμα κι όταν ήξερα πως οι άλλοι δεν είχαν ενεργήσει σωστά. Ήμουν ανίκανος να τηρώ τις αρχές της αλήθειας και δεν προστάτευα τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Ζούσα χωρίς ίχνος ακεραιότητας ή αξιοπρέπειας. Έχοντας εγκαταλείψει τις εγωιστικές επιθυμίες μου, έχοντας μέσα μου σεβασμό για τον Θεό στο καθήκον μου, τηρώντας τις αρχές και προστατεύοντας το έργο του οίκου του Θεού, νιώθω πλέον απόλυτη γαλήνη. Νιώθω πως αυτός είναι ο μόνος τρόπος να βιώσω μία ανθρώπινη ομοιότητα. Είμαι πολύ ευγνώμων στον Θεό για τη σωτηρία Του.